วันอังคารที่ 27 มกราคม พ.ศ. 2552

น้ำแอปเปิ้ลคั้น ป้องกันสมองเสื่อม

สำหรับสาว ๆ คนไหนที่ชื่นชอบการรับประทานแอปเปิ้ล หรือน้ำแอปเปิ้ลน่าจะได้เฮกันก็คราวนี้ เพราะล่าสุดมีการวิจัยพบน้ำแอปเปิ้ลคั้น ช่วยรักษาสมองเสื่อม



โดยนักวิจัยมหาวิทยาลัยแมสซาชูเสตต์แห่งสหรัฐฯ พบในการศึกษาว่า หนูที่เลี้ยงด้วยน้ำแอปเปิ้ลคั้น จะเดินในทางเดินวกวนเป็นเขาวงกตได้คล่องขึ้น และสมรรถภาพร่างกายก็ไม่ค่อยเสื่อมถอยเหมือนอย่างหนูชราตัวอื่นด้วย



วารสารทางวิชาการ "
โรคสมองเสื่อม" รายงานผลการศึกษาว่า นักวิจัยได้เลี้ยงหนูด้วยน้ำแอปเปิ้ลคั้น ลองให้กินวันละ 2 แก้ว เป็นเวลา 1 เดือน และเมื่อได้ผ่าตรวจสมองหนูออกดู พบว่ามีเศษโปรตีน ที่เรียกว่า "เบตา อไมลอยด์" ซึ่งจับสมองเป็นคราบ แบบเดียวกับที่พบตามสมองของคนที่ป่วยเป็นโรคสมองเสื่อม เกาะจับอยู่เพียงเล็กน้อย

วันจันทร์ที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2552

คุณแม่จำแลง 20

เขตอรัญกำลังหว่านล้อมเกรียงชัยเพราะไม่มีเอกสารตัวจริงในมือ
โดยมีพิษณุและเอมี่กำลังจับจ้องอยู่ ทั้ง2หันมามองหน้ากัน
รู้แล้วว่ารัญนรีมาเป็นนางนกต่อนี่เอง
แล้วเอมี่ก็เห็นรัญนรีลุกลี้ลุกลนเหมือนหาอะไร แล้วลุกจากโต๊ะเดินไปทางห้องน้ำ
เอมี่รีบตามไปทันที พิษณุจะห้ามไว้ก็ไม่ทัน
รัญนรีเปิดตูห้องน้ำเข้ามาหน้าตาตื่น
มองหาแล้วก็เจอมือถือวางอยู่ข้างอ่างล้างมือ รัญนรีโล่งอก
"อยู่นี่เอง
นึกว่าหายซะแล้ว เงินทองยิ่งหายากๆ อยู่"
รัญนรีพูดพลางมองกระจก
ดูหน้าผมเผ้าตัวเอง แล้วรัญนรีก็ต้องผงะ เมื่อเจอเอมี่อยู่ในห้องน้ำ ยืนมองเธออยู่
เอมี่ถามว่ารัญนรีมาทำอะไรที่นี่ และรู้จักกับเขตอรัญตั้งแต่เมื่อไหร่
รู้ไหมว่าเขตอรัญเป็นคนคบไม่ได้ รัญนรีตั้งสติได้ก็แหวใส่
"ทำไมจะคบไม่ได้
ถ้าฉันอยากจะคบ มันเกี่ยวอะไรกับเธอห่ะ"
"ผมเอ่อ ฉันอยากเตือนคุณด้วยความหวังดี
ถ้าธันวามาเห็นเข้า เขาก็ต้องเตือนคุณอย่างนี้เหมือนกัน"
รัญนรีทำลอยหน้าลอยตานึก "ธันวา ใครเหรอ อ๋อ สามีเก่าเธอแต่เป็นกิ๊กเก่าฉันชิ!
ผู้ชายเฮงซวยพรรณนั้น ฉันลืมไปหมดแล้ว อย่ามาเอ่ยชื่อให้ฉันได้ยินอีก อยากจะอ้วก"
เอมี่โกรธ "ฉันอุตส่าห์มาเตือนเธอดีๆ นะ ถ้าคิดจะทำอะไรผิดๆ ล่ะก็ เลิกซะ"
"เก็บปากไว้เตือนตัวเองเถอะแม่คู๊ณ! อย่ามาแส่เรื่องของฉัน
ไปเลี้ยงไอ้ปอโต้ให้ดี
เถอะไป๊ ก่อนที่ไอ้เด็กบ้านั่นจะมีปัญหา
เพราะพ่อมันกำลังจะเอานังชัชชาลูกติด
มาเป็นแม่ใหม่ให้มัน อี่ย์
น่าสมเพชที่สุด"
รัญนรีสะบัดหน้าเดินออกไป
ธันวาในร่างเอมี่ยืนตะลึงกับความร้ายกาจของรัญนรี
เขตอรัญมาที่ทำงานของชัชชา
แต่วีรรัชนีกันเอาไว้ บอกว่าชัชชากำลังประชุมอยู่ เขตอรัญทำเหมือนว่าง่าย
ยอมกลับโดยดี แต่พอคล้อยหลังวีรรัชนี เขตอรัญก็ลอบเข้าห้องทำงานของชัชชาไป
แล้วรีบวิ่งมาเปิดคอมพิวเตอร์ที่โต๊ะทำงานของชัชชาเขตอรัญล้วงแผ่นซีดีออกมา
เตรียมพร้อมก็อปโครงงานอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ ใส่แผ่นซีดีก็อปปี้งานทันที
ใช้เวลาอันรวดเร็วก็เสร็จ เขตอรัญเก็บแผ่นใส่กระเป๋า ปิดคอมพิวเตอร์
ทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม แล้วรีบเปิดประตูเดินออกจากห้อง ไม่เจอใคร
รีบเดินไปยังลิฟท์
เขตอรัญกดลิฟท์รออย่างกระหยิ่มใจ ที่ลิฟท์เปิดออก
เขตอรัญชะงักหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อเห็นธันวายืนอยู่
ขณะที่ธันวามีสีหน้าตกใจที่มาเจอเขตอรัญที่นี่ เดินออกมามองจับผิด
แต่เขตอรัญเดินเลี่ยงเข้าลิฟท์ กดปิดประตูทันที แต่ธันวารั้งประตูไว้อ้าไว้ทัน
"เดี๋ยว! คุณมาทำไมที่นี่?"
"แล้วแกแส่อะไรด้วยวะ ออกไป!"
เขตอรัญปรี่เข้ามาผลักอกธันวาจนผงะออกไป ประตูลิฟท์ปิดลง
ธันวาถลาไปจะขวางไว้แต่ไม่ทัน ธันวาตบประตูลิฟท์อย่างหัวเสีย รีบเดินเข้าบริษัท
เจอวีรรัชนีเดินถือถาดออกมาจากห้องประชุมพอดี จึงรีบถามหาชัชชา
วีรรัชนีบอกว่ากำลังประชุมอยู่ ธันวาพรวดพราดเข้าห้องประชุมไปทันที วีรรัชนีตกใจ
ห้ามไม่ทัน
ธันวาผลักประตูผัวะเข้ามาในห้องประชุม
ทำเอาชัชชาและทุกคนที่กำลังประชุมอยู่อย่างเคร่งเครียดตกใจ ธันวารีบบอก
"ขอโทษครับที่เสียมารยาท แต่ผมมีเรื่องสำคัญจริงๆ ต้องรีบบอกคุณ"
ชัชชาถอนใจ ปิดแฟ้มหันไปบอกกับทุกคนหยุดไว้แค่นี้ก่อน
พรุ่งนี้10โมงเช้าค่อยมาประชุมกันต่อ พนักงานพากันยิ้มรีบเก็บข้าวของกลับบ้าน
เดินออกไป ธันวารีบบอกชัชชาว่าเขาเจอเขตอรัญที่ลิฟท์ เลยถามว่าชัชชาได้เจอหรือเปล่า
ชัชชาชะงักไป
"ปล่าวนี่ หึ นี่เหรอเรื่องสำคัญของคุณ
ถึงขนาดบุกเข้ามาในห้องประชุมทำให้ฉัน เสียงาน
ฉันนึกว่ามีเรื่องคอขาดบาดตายอะไรเสียอีก"
"นี่ยังไม่ใช่เรื่องอะไรคอขาดบาดตายอีกเหรอ
อยู่ๆสามีคุณก็โผล่มาที่นี่โดยไม่เจอคุณก่อน แล้วก็รีบร้อนกลับออกไปแบบนั้น
เขาต้องมาทำอะไรๆแน่ๆ"
ชัชชาชักคล้อยตาม มองไปที่วีรรัชนี
ถามว่าเขตอรัญมาจริงหรือเปล่า วีรรัชนีบอกว่ามาจริง แต่เธอไล่กลับไปแล้ว
ธันวายืนยัน
"ไล่อะไรกันครับ ผมเพิ่งเจอเค้าเมื่อกี้นี้เอง"
"หรือว่า
ตอนที่ฉันเอาน้ำเข้ามาเสิร์ฟในห้องประชุม เขาแอบกลับเข้ามาอีก?" วีรรัชนีนึก
ชัชชานึกหวั่นใจ รีบลุกเดินออกไป ธันวากับวีรรัชนีตามออกไป
000000000000000000000000000
ชัชชาเดินเข้ามามาดูที่ห้องขยับลิ้นชัก
ยังล็อคอยู่ ข้าวของเอกสารบนโต๊ะก็ยังอยู่ครบ ชัชชาหันไปมองจอคอมพิวเตอร์
มันยังคงปิดเหมือนเดิม ธันวากับวีรรัชนีเดินตามเข้ามา ถามว่ามีอะไรหายไปไหม
ชัชชายืนยันว่าไม่มี ทุกอย่างในห้องยังอยู่ครบ
ธันวาไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเขตอรัญจะเดินออกไปมือเปล่า
ชัชชาบอกว่าเขตอรัญอาจจะแค่มากวนประสาทเธอก็ได้ ธันวาบอก
"แต่ที่ผมรู้มา
เค้ากำลังจะร่วมหุ้นกับคนอื่นทำธุรกิจใหญ่หลายสิบล้าน"
"เหรอคะ ก็ดีค่ะ
ได้ยินอย่างงี้แล้ว ฉันก็ดีใจด้วย ที่เขาคิดจะทำมาหากินเสียที"
"มันจะไม่เป็นอย่างที่คุณว่าน่ะสิ เพราะตอนนี้เค้ากำลังร้อนเงินหนัก
ต้องหาเงินไปใช้หนี้ก้อนใหญ่ เขาอาจจะดึงคุณไปเดือดร้อนด้วยก็ได้"
ชัชชางงๆ
"ยังไงกันคะ? เดี๋ยวบอกว่าเขตอรัญทำธุรกิจ เดี๋ยวก็บอกว่าเขาเป็นหนี้
ตกลงนี่คุณกำลังจะบอกอะไรฉันกันแน่คะ?"
"คุณเขตอรัญ เอ่อ" ธันวากำลังจะบอก
ปารินโผล่เข้ามาพอดี " ผมว่าคุณสนใจแต่เรื่องร้านขนมคุณดีกว่า!"
ธันวาหันไปมอง เห็นปารินเดินเข้ามา ปารินหรี่ตามอง
"ไม่ใช่หน้าที่ของคุณที่จะต้องมาใส่ใจเรื่องส่วนตัวของชัชชา
เพราะเธอมีผมดูแลอยู่แล้ว"
"ผมแค่รู้อะไรมาก็เป็นห่วงเธอ" ธันวาหันมาหาปาริน
"ถ้าเป็นห่วงเธอ คุณก็ควรอยู่ห่างๆ เธอไว้ดีกว่า"
"ปาริน" ชัชชาปราม
"ที่ผมพูดเพราะป้องกันเอาไว้
ไม่อยากให้นายเขตเอาเรื่องคุณกับคุณธันวาไปเป็นประเด็นกล่าวหาคุณว่าคบหาคนอื่น
ในการต่อสู้ฟ้องหย่าในศาล"
ชัชชาอึ้งไป อย่างจำนน ก่อนจะมองไปที่ธันวา
"ขอบคุณมากนะคะสำหรับสิ่งที่คุณรู้มาแล้วมาเตือนฉัน ฉันจะระวังตัวค่ะ"
"งั้น ผมก็หมดธุระแล้ว"
ธันวาหันเดินออกไป
ในใจผิดหวังอย่างบอกไม่ถูกที่ไม่อาจจะช่วยชัชชาได้อย่างใจนึก
ชัชชาแอบมองตาม
ปารินเห็นเข้า ก็รีบเปลี่ยนบรรยากาศชวนพูดยิ้มแย้ม
"ผมไปรับน้ำฟ้าที่เรียนพิเศษไปส่งบ้านให้เรียบร้อยแล้วนะครับ
คุณชัชชาต้องพาผมไปเลี้ยงข้าว ตามสัญญานะครับ"
"กลัวฉันเบี้ยวหรือไง
ไม่เห็นต้องทวงกันขนาดนี้เลย รอเดี๋ยวนะ ขอเก็บของก่อน"
ชัชชาฝืนยิ้ม
หันไปเก็บเอกสาร ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นไม่สบายใจ ปารินหุบยิ้ม
เขาจำเป็นต้องทำตัวกันธันวาเพราะรักชัชชา ไม่ยอมเสี่ยงให้เธอรักใครอีก
และคิดว่านอกจากเขาแล้ว ไม่มีใครจะทำให้ชัชชามีความสุขได้
0000000000000000000000000
หลังจากซ้อมละครเสร็จ ธันวาในคราบของเอมี่
ก็ต้องรีบไปพบชัชชาตามที่นัดไว้ เพื่อคุยเรื่องงานต่อ เอมี่รีบขึ้นรถ
โดยที่ไม่ทันได้สังเกตว่าศศิวิภาขับรถตามมาตั้งแต่ที่ซ้อมละครแล้ว
เพื่อหวังจับผิดเอมี่ให้ได้คาหนังคาเขา
เมื่อไปถึงห้างสรรพสินค้า
ธันวาก๋ถอดวิกผมเอมี่ออก กำลังแปลงร่างกลับมาเป็นธันวาอย่างเร่งรีบ อยู่ในรถ
ธันวาเห็นชัชชากำลังเดินจากลานจอดรถเข้าประตูห้างไป
ธันวามองพลางควานหารองเท้าจากเบาะหลังรถ อารามรีบไม่ทันมอง หยิบรองเท้ามาคนละข้าง
ยัดลงใส่เท้าตัวเองโดยไม่ทันได้มอง
ศศิวิภากำลังขับรถช้าๆ มองหารถของเอมี่
แล้วก็เห็นรถจอดอยู่ไม่ไกล ศศิวิภาจ้องไป
เห็นประตูรถเปิดออกพร้อมกับเท้าที่ใส่รองเท้าผ้าใบข้าง
รองเท้าหนังข้างที่เก่าทั้ง2ข้าง แต่แทนที่จะเป็นเอมี่ที่เธอตามมา
กลับเป็นธันวาซะอย่างนั้น ศศิวิภาตกใจ
"ห๊า! ผีหลอกกลางวันรึปล่าวนี่
ฉันขับรถตามยัยเอมี่มานี่นา ทำไมกลายเป็นนายธันวาไปได้
มันจอดรับส่งกันตั้งแต่เมื่อไหร่ เอ้ มันยังไงกันเนี่ยะ"
ศศิวิภามองไปอีกที
ธันวาเดินไปไกลแล้ว ศศิวิภาคว้ากระเป๋ารีบลงจากรถ วิ่งตามไป
ผ่านรถของธันวาก็ส่องๆดูในรถ แต่ไม่พบใคร
"แล้วยัยเอมี่หายตัวไปไหนเนี่ยะ?
ลงไปตอนไหนนะ?"
ศศิวิภาก้มมองดูใต้รถแต่ไม่มีเอมี่ รีบผละตามธันวาไป
ชัชชาเดินมา ก้าวขึ้นบันไดเลื่อน ธันวาเข้ามาเรียก ชัชชาหันไปมอง
เห็นธันวากำลังวิ่งมาด้วยรอยยิ้ม หัวใจเธอเต้นโครมครามอีกแล้ว
จนชัชชาต้องบีบสายสะพายกระเป๋าแน่น
ธันวาวิ่งขึ้นบันไดเลื่อน
มายืนหอบอยู่ต่อหน้าเธอ ชัชชาถาม
"ทำไมต้องรีบขนาดนี้ด้วยคะ"
"เดี๋ยวผมมาไม่ทันคุณน่ะสิ ผมอยากเจอคุณ"
ชัชชาอึ้งมองหน้าธันวาทันที
จนไม่ทันสังเกตว่าบันไดเลื่อนถึงชั้นบนแล้ว ทำเอาชัชชาเกือบล้ม
ธันวาคว้าตัวชัชชาดึงออกมาได้ทัน ทำให้มือของธันวากุมมือชัชชาไว้แน่น
ชัชชาเขิน
ดึงมือตัวเอง ผละห่างออกมาจากธันวา ศศิวิภาตามมาทัน เห็นทั้งคู่กำลังยืนคุยกัน
"นึกว่ารีบร้อนไปไหน ที่แท้ก็มานัดพบกับยัยชัชชานี่เอง แบบนี้ต้องเก็บหลักฐาน"
ศศิวิภาล้วงมือถือออกมาถ่ายรูปไว้ ขณะที่ธันวาออกเดินคุยกับชัชชาไป
ธันวาพยายามจะพูดกลบเกลื่อนเพื่อไม่ให้ไก่ตื่น
"ที่ผมอยากมาเจอคุณ
เพราะอยากจะแก้แบบตกแต่งร้านบางมุมน่ะครับ"
"อ๋อ เหรอคะ หื๊อ?"
ชัชชาปรายตามองเห็นรองเท้าของธันวา ชัชชากลั้นขำ
"นี่คุณรีบมากหรือว่าเป็นแฟชั่นใหม่ค่ะ"
ธันวาก้มลงมองรองเท้าตามสายตาชัชชา
แล้วตกใจ ธันวาหันมองรอบตัว เห็นคนมองพากันยิ้มขำกัน ธันวายกมือปิดๆหน้าอย่างอาย
รีบบอกให้ชัชชาพาไปเลือกคู่ใหม่ ธันวาคว้าแขนชัชชาดึงไป
ศศิวิภาขึ้นบันไดเลื่อนตามมาถ่ายรูปไว้
ธันวาลองรองเท้า แต่ใส่ติดส้น
ชัชชานั่งยองลงจับรองเท้าให้ธันวาสวม ทำเอาธันวาถึงกับอึ้ง
นานมากแล้วที่ไม่มีใครดูแลใส่ใจเขา ศศิวิภาแอบถ่ายรูปอยู่หน้าร้าน
ตั้งใจเอาไปประจาน ขณะที่ชัชชานั่งยิ้มเมื่อเห็นธันวาใส่รองเท้าได้พอดี
"ใส่ได้พอดีเลยค่ะ คุณชอบไหม๊คะ?"
ชัชชาเงยหน้าถามด้วยรอยยิ้ม
ธันวานั่งยองลงบอกกับเธอ
"ชอบครับ" แล้วธันวาก็ยื่นหน้าไปหอมแก้มชัชชา
"ขอบคุณมากครับ"
ชัชชาตะลึงงัน มองหน้าธันวา
ศศิวิภาถ่ายรูปไม่ได้เพราะทั้งคู่นั่งลงมีชั้นวางรองเท้าบังมิด
ศศิวิภาชะเง้ออย่างหงุดหงิด ขณะที่ชัชชาลุกขึ้นหลบหน้า
"เอ่อ
ฉันคงไปดูร้านไม่ได้แล้ว มีประชุมที่บริษัท ฝากคุณดูด้วยนะคะ"
แล้วชัชชาก็รีบเดินออกจากร้านไป ศศิวิภารีบหลบ ธันวาลุกขึ้นยืนมอง
อยากจะตบกะบาลตัวเองนัก
"ไอ้ธันวาเอ้ย ทำไมแกทำอย่างงั้นวะ"
ธันวายืนถอนใจ
ก้มลงมองรองเท้าแล้วยิ้ม
ตกกลางคืน ธันวาส่งข้อความหาชัชชา
"ขอบคุณมากสำหรับวันนี้ หลับฝันดีนะครับ"
ชัชชานั่งยิ้มน้อยๆ จับแก้มตัวเอง
นึกถึงตอนที่ถูกธันวาหอมแก้ม ชัชชานั่งเหม่อ
จนน้ำฟ้าที่นอนอยู่ข้างๆงัวเงียหันมาถาม
"ใครส่งอะไรมาให้คุณแม่คะ?"
ชัชชารีบหลบมือถือ "อ๋อ เลขาแม่น่ะจ้ะ นอนเถอะลูก"
ชัชชาหันไปปิดโคมไฟ
นอนลงกอดลูก
000000000000000000
ที่ทำงานเกรียงชัยด้านนอกบริษัท
รัญนรีก้าวเดินเข้าตึกมา แล้วต้องชะงักเมื่อจ๊ะเอ๋เข้ากับศศิวิภาที่ก้าวเข้ามาพอดี
"อ้าวคุณน้อง ไม่ได้เจอกันตั้งนาน มาทำอะไรแถวนี้คะ?"
"ฉันก็มีธุระของฉันน่ะสิคะ"
รัญนรีพูดตัดบทเชิดๆ
แบบไม่อยากเสวนาด้วยเท่าไหร่ เลยทำให้ศศิวิภาหมั่นไส้
"ธุระที่บริษัทธุรกิจใหญ่อย่างนี้น่ะเหรอคะ หึ อย่างคุณน้อง
ไม่น่าจะเชี่ยวชาญเรื่องงานธุรกิจอะไรกับเค้าเลยนะคะ
ถ้าเชี่ยวชาญเรื่องอื่นก็ว่าไปอย่าง"
รัญนรีเสียงเขียว "เชี่ยวชาญเรื่องอะไร?"
"แหมก็รู้ๆ กันอยู่ อย่าให้พี่ต้องพูดให้อายปากเลยค่ะ พี่ว่านะ คุณน้องเอาเวลา
ไปไล่จับนายธันวากิ๊กน้องให้อยู่หมัดดีกว่ามาทำปากดีกับพี่ รู้ม่ะ ว่านายธันวา
ของคุณน้องเที่ยววิ่งโร่ตามยัยชัชชายังกับอดอยากมานาน สงสัยน้องจะไม่มี
น้ำยาล่ะพี่ว่า ผู้ชายถึงหันไปหาของมือสอง"
รัญนรีเท้าเอว
"ฉันว่า...คุณนี่คงป่วยนะ"
"ป่วยอะไร?"
"ป่วยทางจิตไง!
เที่ยวสอดแส่เรื่องของชาวบ้านอยู่ได้ สามีตัวเองน่ะ ดูให้ดีก่อนเถอะ
โง่อย่างนั้นมีหวังหมดตัวเพราะมีเมียปัญญาอ่อนอย่างคุณ"
"แกสิปัญญาอ่อน?"
ศศิวิภาตบรัญนรี
"อ๊าย! แกตบฉันเหรอ เอาซี้" รัญนรีตบคืน
ทั้งคู่เสียงดังจนรปภและคนแถวนั้นต้องเข้ามาห้าม พอถูกแยกกันได้
รัญนรีก็เป็นฝ่ายเดินผละ ศศิวิภาเข่นเขี้ยว
"อย่าให้เจออีกนะนังบ้า"
รัญนรีเดินมาหลบมุมโทรหาเกรียงชัย "ฮัลโหล คุณเกรียงชัยรีบหลบออกมาเร็วๆ ค่ะ
เมียคุณกำลังเข้าไป ฉันรออยู่ข้างนอกนะคะ"
เกรียงชัยหน้าตาตื่น
เมื่อรู้ว่าศศิวิภากำลังจะเข้ามา รีบสั่งเพื่อนทุกคนไม่ให้บอกว่าเขาไปไหน
แล้วรีบชิ่งไปทันที อุเทนมอง เห็นเกรียงชัยลับสายตาไปแล้ว
ก็ลุกจากโต๊ะเดินเลียบๆเคียงๆไปที่โต๊ะเกรียงชัยเพื่อไม่ให้ใครสงสัย
อุเทนรีบมาดูเอกสารโปรเจ็คที่เกรียงชัยลืมเก็บวางทิ้งไว้บนโต๊ะ
เห็นเป็นโปรเจ็คของชัชชากรุ๊ป อุเทนตะลึงมอง เป็นอย่างที่ก่อนหน้านี้ธันวาโทรหาเขา
และบอกเรื่องที่เกรียงชัยกำลังจะโดนเขตอรัญหลอกจริงๆ อุเทนรีบกดมือถือหาธันวา
"ฮัลโหล คุณธันวาเหรอ? ผมเองนะ ได้เรื่องแล้ว
ผมเห็นเอกสารโปรเจ็คอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ตัวจริงของบริษัทชัชชากรุ๊ปอยู่บนโต๊ะเกรียงชัย
ตอนนี้เขา รีบร้อนออกไปแล้ว
ผมได้ยินเขาพูดโทรศัพท์นัดแนะกับใครไม่รู้ว่าจะไปเจอกันร้านเดิม
อาจจะเป็นนายเขตอรัญก็ได้ ครับแล้วคุณจะทำยังไงต่อไป อ๋อเหรอครับ ระวังตัวนะครับ"
อุเทนกดวางสาย เห็นศศิวิภาเข้ามา มองไม่เจอเกรียงชัยที่โต๊ะ
ถามว่าเกรียงชัยไปไหน เพราะโทรเท่าไหร่ก็ไม่ติด
แต่ไม่มีใครบอกเลยว่าเกรียงชัยหายไปไหน ศศิวิภาหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ
เอมี่กับพิษณุขับรถเข้ามาจอด รีบลงจากรถเดินไปที่ร้าน มองเข้าไปในร้าน
แต่ไม่ทันการณ์แล้ว เห็นเกรียงชัยกำลังเซ็นเช็คให้เขตอรัญไปแล้ว
เขตอรัญมองเช็คแล้วก็หุบยิ้ม
"อ้าว ทำไมเซ็นเช็คให้แค่ 10 ล้านล่ะครับ?"
"ผมจ่ายแค่ครึ่งนึงก่อน จนกว่าผมจะเห็นสัญญาเซ็นอนุมัติเพื่อเป็นหลักประกัน
แล้วผมจะจ่ายที่เหลืออีก 10 ล้าน" เกรียงชัยบอก
"แหม
คุณเกรียงชัยนี่รอบคอบจริงนะคะ สมกับเป็นนักธุรกิจคนเก่งอนาคตไกล" รัญนรีทำยอ
"โอเคครับ 10 ล้านเป็นมัดจำล่วงหน้า ผมว่าก็แฟร์ดี แล้วผมจะรีบเอาสัญญา
อนุมัติโครงการมาให้คุณ"
เขตอรัญจำยอมไป เอมี่กับพิษณุมองหน้ากันอย่างมาช้าไป

คุณแม่จำแลง 19

ธันวาโทรไปบอกให้พิษณุหายห่วงว่าเขาเจอปอโต้แล้ว มาอยู่ที่บ้านชัชชา
พิษณุโล่งอก หลังจากวางสายไป ไฟในห้องรับแขกบ้านชัชชาก็สว่างขึ้น ธันวาตกใจ
มองไปเห็นชัชชาอยู่ในชุดนอน เข้ามาคุยด้วย ถามว่าทำไมถึงไม่พักผ่อน
เพราะดูท่าทางธันวาคงจะตามหาลูกจนเหนื่อย ธันวาบอกว่าเขาไม่อยากหลับตา
เพราะกลัวปอโต้จะหายไปอีก
ชัชชาอึ้งไปกับคำพูดของธันวาและรู้สึกดีกับความรักของพ่อที่มีต่อลูก
เลยเดินมานั่งลงข้างๆปลอบ
"ลูกไม่มีวันหายไปจากชีวิตคุณได้หรอกค่ะ
ก็คุณรักแกซะขนาดนี้"
ธันวาเงยหน้ามองชัชชา ยิ้มผ่อนคลายขึ้น
ชัชชาถามว่าได้โทรบอกเอมี่หรือยัง ธันวาชะงักค่อยๆหุบยิ้ม
ชัชชาบอกว่าตอนนี้คนที่ปอโต้อยากเจอที่สุด น่าจะเป็นแม่ของปอโต้
ธันวาได้ยินก็ปริ๊ดขึ้นทันที
"คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง
คุณกำลังจะบอกว่าผมเลี้ยงลูกไม่ดีจนทำให้ปอโต้อยากไปอยู่กับแม่ของแกงั้นเหรอ"
"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
แต่ที่ปอโต้ต้องมาอยู่ที่นี่ตอนนี้เพราะแกอยากเจอคุณเอมี่
บางทีถ้าปอโต้ได้เจอคุณเอมี่ ทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้น"
"แต่ที่มันเลวร้ายอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะผมยอมให้ลูกเจอเอมี่"
ธันวาพูดไปเพราะรู้สึกว่าไม่น่าจะปลอมตัวเป็นเอมี่เพื่อให้ปอโต้ดีใจตั้งแต่ต้น
"คุณธันวา! ทำไมพูดอย่างงี้ การที่ลูกได้เจอแม่ มันก็ดีแล้วนี่ค่ะ"
"แต่ถ้าผมไม่ใจอ่อน ยอมให้เอมี่กลับเข้ามาในชีวิตลูก เรื่องมันคงง่ายกว่านี้"
ชัชชาชักไม่ชอบใจ "ถ้าคุณคิดอย่างงั้น คุณก็เป็นพ่อที่เห็นแก่ตัว
ที่คิดจะยึดลูกไว้กับตัว ไม่ยอมให้ลูกได้พบแม่ ทั้งๆที่แกยังมีแม่อยู่"
"แล้วทีคุณล่ะ ทำไมคุณถึงไม่อยากให้น้ำฟ้าอยู่กับพ่อ
ทั้งๆที่น้ำฟ้าแกยังมีพ่ออยู่"
ธันวาโพล่งออกมา ทำเอาชัชชาช็อคอึ้งไปเลย
"เอ่อ มันไม่เหมือนกัน คุณเอมี่เป็นแม่ที่ดี แต่เขตอรัญเขา ..."
"ดีไม่ดีผมไม่รู้ แต่ผมเป็นคนเลี้ยงแกมาตั้งแต่เกิด
ทำไมผมจะเลี้ยงลูกต่อไปคนเดียวไม่ได้" ธันวาตบอกตัวเอง "ผมนี่
ผมยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเลี้ยงลูก ป้อนนมให้แกยามแกหิว กอดแกยามแกร้อง
อาบน้ำเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้แกด้วยมือของผมเอง ผมหลับและตื่นมาพร้อมลูก
โดยมีมือน้อยๆของแกกำนิ้วของผมอยู่ แล้วพอแกโตขึ้นมา คุณจะให้ผมส่งมือแกให้กับแม่"
ธันวารู้สึกมีอะไรจุกๆที่คอ "แม่ที่ไม่เคยเลี้ยงแกมาเลยงั้นเหรอ"
ชัชชาอึ้งไปเมื่อเห็นธันวาร้องไห้ออกมาเพราะความน้อยใจที่อัดอั้นมานานแสนนาน
ชัชชารู้สึกผิดจนต้องผงาเข้ามาจับมือธันวาขอโทษขอโพย
"ธันวา ฉันขอโทษ
ขอโทษจริงๆค่ะ ที่พูดอะไรไม่คิด
ฉันแค่อยากเห็นครอบครัวของคุณกลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม
ฉันไม่ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจคุณเลยนะคะ ฉันขอโทษจริงๆ"
ธันวาอึ้งเมื่อเห็นชัชชาร้องไห้กระซิกออกมา ธันวาจับมือชัชชาตอบอย่างเข้าใจ
"อย่าร้องไห้เลยครับ ผมเข้าใจ ผมไม่โกรธคุณหรอก ผมเองก็ขอโทษเหมือนกัน
ที่พูดรุนแรงกับคุณ ผมคงเหนื่อยเกินไป"
"ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนคุณ
เรากำลังเหนื่อยกันทั้งคู่"
ทั้ง2จับมือปลอบโยนกันอย่างคนหัวอกเดียวกัน
ธันวากลับเป็นคนที่เข้มแข็งกว่า พูดให้กำลังใจ
"แต่เราก็คงได้แต่พักให้หายเหนื่อย
แล้วก็ต้องลุกขึ้นมาสู้ใหม่เพราะการเป็นพ่อแม่ไม่มีวันสิ้นสุด"
ชัชชายิ้มพยักหน้าให้ทั้งน้ำตา วินาทีนั้น ทั้งคู่อึ้งมองกัน
ความเห็นอกเห็นใจเพิ่มทวีคูณ
ธันวาค่อยๆยื่นมือเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มชัชชา
เกือบจะสวมกอดเธอ แต่ชัชชาเรียกสติตัวเองกลับมาเสียก่อนลุกขึ้น
"ดึกแล้ว!
ไปนอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้เช้าปอโต้คงจะดีขึ้น"
ธันวาพยักหน้า ลุกเดินไป
ชัชชานั่งจับหัวใจตัวเองอยู่คนเดียวอย่างหวั่นไหว หัวใจเธออบอุ่น
เต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้เขา
00000000000000000000
เช้าวันต่อมา
ปอโต้งัวเงียตื่นขึ้น เห็นธันวานั่งหลับฟุบโดยกุมมือของตัวเองอยู่
ก็ตกใจร้องเรียกพ่อ ธันวาสะดุ้งตื่นขึ้น เห็นหน้าลูกก็ดีใจ
รีบจับหน้าผากดูไข้ว่าหายหรือยัง ธันวาโล่งอกที่ไข้ปอโต้ลดแล้ว
ปอโต้ถามด้วยอารมณ์ทั้งกลัวความผิดและงอนๆว่ามาได้ยังไง ธันวาหัวเราะเข่นเขี้ยว
"หึ ยังจะถามอีก นึกว่าหนีไปไหนแล้วพ่อจะหาไม่เจองั้นเหรอ
ไม่ว่าลูกจะหนีไปไหนในโลกนี้ พ่อก็ต้องหาลูกจนเจอ ชาตินี้เราไม่มีวันจากกันได้หรอก"
ธันวาฝืนยิ้มทั้งๆ ที่น้ำตาแทบไหล
"ปอโต้ไม่ได้หนี
ปอโต้ออกมาตามหาแม่ต่างหาก"
"ปอโต้อยากเจอแม่ทำไมไม่บอกพ่อดีๆล่ะ
แค่ลูกบอกคำเดียวว่าอยากเจอแม่เอมี่ พ่อก็จะเนรมิตให้แม่มาหาลูกได้ทันที"
"พอแม่มา พ่อก็หายไปอีก เหมือนทุกครั้งใช่ไหม๊ครับ?ทำไมล่ะครับ
ทำไมพ่อไม่ยอมอยู่ด้วย เวลาแม่อยู่ พ่อไม่รักแม่ ไม่อยากอยู่กับแม่เลยเหรอ?
เพราะพ่อรักน้ารัญมากกว่าใช่ไหม๊ฮะ?"
ธันวาที่อึ้งๆ อยู่ในตอนแรก เริ่มยิ้มออก
"โธ่เอ้ยไอ้เสือ ไม่ใช่ พ่อไม่ได้รักน้ารัญหรอก
แล้วตอนนี้พ่อก็เลิกกับน้ารัญแล้วด้วย"
ปอโต้ดีใจ "จริงนะฮะ"
ธันวาพยักหน้า
"สาบานเลยเอ้า ถ้าพ่อโกหกจะยอมให้ปอโต้ตีก้นพ่อ3ที"
ปอโต้ดีใจกระโดดกอดธันวา
ธันวาชะงักก่อนจะโอบกอดปอโต้
"ไชโย! สัญญานะพ่อ ว่าจะไม่กลับไปคบกับน้ารัญอีก"
"เราก็ต้องสัญญากับพ่อเหมือนกัน ว่าจะไม่ออกมาตามแม่อย่างนี้อีก"
"ก็แม่อยู่ไหนล่ะฮะ?"
"แม่เขางานยุ่ง ต้องซ้อมละครของสมาคมผู้ปกครองนั่นไง
ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก แต่ยุ่งยังไง พ่อจะบอกให้แม่ยอมเหนื่อยมาอยู่กับปอโต้เยอะๆ
เราจะได้ไม่งอนอีก"
ปอโต้ดีใจใหญ่ ธันวากับปอโต้กอดกันเข้าใจกันในที่สุด
ธันวาเข้ามาในห้องครัว เห็นชัชชากำลังทำกับข้าวอยู่ ธันวาจินตนาการ
ว่าหากเขาได้ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อแม่ลูกกับชัชชา คงจะอบอุ่นไม่น้อย
เลยเดินไปที่สวน ดึงดอกไม้มา 1 ดอก หวังจะเอามาให้ชัชชา แต่พอกลับเข้ามา
ก็เบรคตัวโก่งเมื่อเห็นปารินกำลังเป็นลูกมือให้กับชัชชา ธันวาผิดหวัง
กำลังจะย่องถอยหลังกลับออกไป
ปารินหันมาเห็นพอดีก็ร้องทัก
ธันวายิ้มแห้งรู้สึกเหมือนคนที่ทำผิดแล้วเจอตำรวจยังไงไม่รู้
ธันวาเห็นชัชชากับปารินเอาแต่จ้องก็กลัวว่าจะโดนจับได้ก็รีบแกล้งชี้นิ้วไปที่เตา
ว่าไหม้แล้ว ชัชชากับปารินรีบหันกลับไปมองเตา
ธันวาฉวยจังหวะนั้นรีบทิ้งดอกไม้ที่ซ่อนอยู่ลงถังขยะทันที
แต่ด้วยความรีบทำให้หนามกุหลาบตำมือเข้าให้
ธันวาร้องด้วยความเจ็บ
ชัชชากับปารินหันขวับมาแปลกใจเมื่อได้ยินธันวาร้อง ธันวายิ้มแก้เก้อให้
"เอ่อ
สงสัยจะจมูกผมไม่ค่อยดีมั้งครับ ถึงได้กลิ่นข้าวต้มเป็นกลิ่นไหม้"
"ก็ใครจะไปทำอร่อยเหมือนคุณละ" ชัชชาทำหน้างอน
ปารินชะงักเมื่อฟังธันวากับชัชชาโต้ตอบกันเหมือนสนิทกันสายตาที่มองธันวาเริ่ม
เปลี่ยนไปทันที ระหว่างนั้นชัชชาตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ธันวาชิม
แต่ปารินดึงไปชิมเอง และบอกว่าเขาเป็นผู้ช่วยควรจะได้ชิมก่อน
ชัชชากับธันวาได้ยินที่ปารินพูดก็รู้ได้ทันทีว่าปารินประชด ปารินยกข้าวต้มขึ้นชิม
"ผมว่าการทำข้าวต้ม หัวใจมันคงอยู่ที่การรอคอยให้ข้าวได้ที่
ไม่เหมือนกับการทำขนม ที่ใช้แป้งฉาบลงบนกระทะไม่ถึงนาทีก็ทานได้"
"ปาริน
คุณพูดอะไรน่ะ" ชัชชาตกใจ
"เอ้า ผมพูดจริงๆนะชัช
ผมแค่รู้สึกว่าไอ้ขนมบางอย่างที่ทำอย่างฉาบๆฉวยๆพวกนั้น
ถ้าคุณทานเข้าไปชีวิตคุณอาจจะตกต่ำเพราะความฉาบฉวยก็ได้"
ธันวารู้สึกได้ทันทีว่าปารินกำลังหึงอยู่ ชัชชาเตือนสติ
"ปาริน!
นี่คุณเป็นอะไร"
"ผมก็เป็นทนายไงชัช
คุณคบกับผมมาเกือบยี่สิบปีคุณยังไม่รู้อีกเหรอ ผมซะอีกที่รู้เรื่องคุณทุกอย่าง
ปอโต้ฟื้นหรือยังครับ" ปารินหันไปถามธันวา
"ครับ กำลังอาบน้ำอยู่ เอ่อ
ผมไปรอข้างนอกแล้วกันนะครับ"
ธันวาเดินออกไปเลี่ยงการปะทะเพราะรู้ว่าอาจจะเป็นปัญหาระหว่างปารินกับชัชชาได้
ชัชชามองตามรู้สึกแคร์ความรู้สึกของธันวา
แต่ปารินกลับมองตามราวกับธันวาเป็นศัตรู
ปอโต้กับน้ำฟ้า
เล่นกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ปารินเดินออกมาจากบ้านมองหาชัชชา
แล้วชะงักไปเมื่อเห็นชัชชาอยู่กับธันวาที่โต๊ะสนาม ปารินหรี่ตามองไม่พอใจ
ชัชชาขอโทษธันวาเรื่องปาริน
ธันวาบอกว่าเขาต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้ปารินกับชัชชาเข้าใจผิดกัน
ชัชชากำลังจะบอกเรื่องตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับปาริน
แต่ระหว่างนั้นเสียงปารินกลับดังขึ้น ถามว่าคุยอะไรกันอยู่ ธันวาเห็นปารินมา
เลยบอกว่าเดี๋ยวเขาจะกลับแล้ว ระหว่างนั้นเสียงราตรีโวยวายดังขึ้นที่หน้าบ้าน ชัชชา
ธันวา ปารินหันขวับไปทางหน้าบ้านสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
000000000000
ที่หน้าบ้าน เขตอรัญกำลังถีบประตูรั้วหน้าบ้านชัชชา ในมือถือไม้เบสบอลอยู่ด้วย
สั่งให้ราตรีเปิดประตู ชัชชาเดินมาถึงหน้าบ้านพอดี บอกราตรีว่าไม่ต้องเปิด
ระหว่างนั้นปารินกับธันวาตามเข้ามา เขตอรัญแขวะใส่ทันที
ว่าเดี๋ยวนี้ชัชชาควบผู้ชายทีเดียวสองคนเลยหรือ
แล้วเขตอรัญก็หยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปทั้งหมดเอาไว้
เพื่อจะเอาไปเป็นหลักฐานในชั้นศาล ระหว่างนั้นน้ำฟ้ากับปอโต้วิ่งเข้ามา
ชัชชาทนไม่ไหวแล้ว
"เขต คุณต้องการอะไรถึงจะเลิกยุ่งกับฉันซะที"
"50 ล้าน
ผมขอแค่ห้าสิบล้านแล้วผมจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก" เขตอรัญบอกประสงค์
"ตลก
อย่าว่าแต่เงินห้าสิบล้านเลย แม้แต่สลึงเดียวฉันก็จะไม่ให้คุณอีกต่อไป"
เขตอรัญโมโหทั้งทุบทั้งถีบประตู น้ำฟ้าตกใจร้องไห้ออกมาเสียงดังจ้า
ชัชชาบอกว่าหากอยากได้เงิน ก็ให้เจอกันในศาล เขตอรัญจะเข้าไปทำร้ายชัชชา
แต่เจอธันวาและปารินขวางไว้ ก็ไม่กล้า เลยจะกลับด้วยความหุนหัน
ระหว่างนั้นน้ำฟ้าหลุดจากราตรีวิ่งเข้ามาหาเขตอรัญ
"พ่อ! พ่ออย่าเพิ่งไป"
"เว้ย ไปอยู่กับแม่แกไป"
เขตอรัญเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
น้ำฟ้าร้องไห้เสียงดังจ้าเกาะประตูปานจะขาดใจ
ชัชชารีบวิ่งเข้ามาดูน้ำฟ้ากอดเอาไว้ปลอบประโลม
ธันวายืนมองชัชชากับน้ำฟ้าอย่างเห็นใจ ปารินเดินเข้าไปโอบชัชชาและน้ำฟ้า
ระหว่างนั้นปอโต้เข้ามาจับมือธันวา ธันวาจึงดึงปอโต้เข้ามาโอบไหล่
ทั้งปอโต้และธันวาต่างรู้สึกเห็นใจชัชชาและน้ำฟ้า
เมื่อกลับเข้ามาในบ้าน
ปารินบอกชัชชาว่าเขาจะทำเรื่องให้ชัชชาหย่ากับเขตอรัญให้เร็วที่สุด
แล้วเขาจะดูแลชัชชากับน้ำฟ้าเอง ชัชชาชะงักบอกไม่ได้ เพราะคนอื่นจะคิดยังไง
ปารินถามว่าใครคือคนอื่นที่ชัชชาหมายถึง ชัชชารู้ว่าปารินหมายถึงธันวา ก็แก้ต่าง
"ทุกคนแหละปาริน ฉันไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าที่ชั้นฟ้องหย่ากับเขตก็เพราะ..."
"ก็ให้เขาคิดไป เพราะยังไงผมก็ตัดสินใจแล้ว ผมรอคุณมายี่สิบปี
เขตอรัญแย่งคุณไปจากผมได้ครั้งนึงแล้ว
แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้ใครแย่งคุณไปจากผมอีก"
ปารินมองชัชชากร้าว
จนทำให้ชัชชาสะท้านเพราะไม่เคยเห็นปารินเป็นอย่างนี้มาก่อน ปารินเดินออกไป
ชัชชาแทบจะทรุดฮวบลงทันทีเพราะเรื่องต่างๆประดังประเดเข้ามาหาเธอไม่ได้หยุดได้หย่อน
ชัชชาอยู่ในห้องครัวกำลังเทยาแก้เครียดใส่มือ
ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาเทใส่แก้ว
ชัชชากินยาเสร็จก็เหลือบไปเห็นดอกไม้อยู่ในถังขยะ
ชัชชามองสงสัยว่าใครเอาดอกไม้มาทิ้งตรงนี้
เขตอรัญมาชวนเกรียงชัยทำอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ด้วยกัน โดยลงทุน 20 ล้าน
เกรียงชัยตกใจว่าอะไรจะใช้เงินเยอะขนาดนั้น เขตอรัญบอกว่าจริงๆแล้วธุรกิจนี้ 100
ล้าน เพราะจะขยายสาขาไปต่างจังหวัดจนครบทุกจังหวัด
และเป็นโปรเจ็กต์ที่เป็นความลับของบริษัทภรรยาเขาเอง รัญนรีที่เป็นนกต่อให้เขตอรัญ
ทำทีเป็นถามว่าอย่างนี้เขตอรัญจะไม่เดือดร้อนหรือ
"ทำไมต้องเดือดร้อนละครับ
ก็ในเมื่อมันเป็นบริษัทภรรยาผมเองเธอก็แค่บอกกับผู้ลงทุนรายนั้นว่าโปรเจ็คต์นี้ไม่ผ่าน
แล้วก็เอามาให้เราทำ คุณเกรียงชัยว่ายังไงครับ"
"รัญว่ามันก็น่าสนใจนะคะ
แต่คุณเกรียงคงต้องอนุญาตภรรยาก่อน"
เกรียงชัยกลัวเสียหน้า "ทำไมผมต้องขอด้วย
ก็ในเมื่อมันเป็นเงินของผม ผมจะทำอะไรก็ได้"
เกรียงชัยตอบตกลงทั้งที่กลัวเสียหน้า และบอกว่าขอดูรายละเอียดหน่อย
เขตอรัญยิ้มร้ายที่แผนสำเร็จไปได้หนึ่งขั้น มองหน้ากันรัญนรีอย่างยิ้มๆรู้กัน
หลังจากที่ซ้อมละครของสมาคมผู้ปกครองกันเสร็จ ชัชชาก็มานั่งพัก เอมี่มาพักด้วย
เอมี่เห็นสีหน้าชัชชาดูกลุ้มใจ ก็ถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า
ชัชชาบอกว่าเธอกลุ้มใจเรื่องปารินขอแต่งงาน เอมี่ตกใจ แต่รีบเก็บอาการ
ชัชชาบอกว่าเธอไม่เคยคิดเกินเลยกับปารินมากกว่าคำว่าเพื่อน เอมี่แอบดีใจ
แต่ทำเป็นสงสัยว่าทำไมไม่บอกปารินไปตรงๆ ชัชชาถอนหายใจ
"เพราะฉันเคยทำให้เขาผิดหวังมาครั้งหนึ่ง
เขาชอบฉันตั้งแต่ตอนเรียนที่มหาวิทยาลัยจนกระทั่งฉันไปเรียนต่อเมืองนอกเขาก็ยังรอ
แต่ฉันกลับกลับไปแต่งกับเขต"
"แปลว่า ที่คุณไม่ปฏิเสธเขา
เพราะกลัวว่าเขาจะผิดหวัง"
"ฉันจะทำยังไงดี"
ชัชชาจับมือเอมี่ขึ้นมาจับบีบแน่นเหมือนต้องการคำแนะนำจากเธอมากที่สุดในตอนนี้
"ถ้าคุณรักคุณปารินแบบเพื่อน คุณก็ต้องบอกเขา
ไม่อย่างนั้นคนที่ผิดหวังจะเป็นคุณนะคะ"
เอมี่กระชับมือชัชชาตอบ
ทั้งสองสบตากันไม่มีคำพูดใดๆอีกนอกจากความเข้าใจ
ชัชชาก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรง
ระยะห่างใบหน้าของเอมี่กับชัชชากำลังลดช่องว่างลง
แต่แล้วชัชชากลับชะงักได้สติก่อนจะรีบลุกขึ้นทำตัวไม่ถูก รีบขอตัวเดินออกไป
เอมี่พยายามเรียกไว้แต่ชัชชากลับจ้ำอ้าวออกไป
ชัชชาเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วปิดประตูทันทีก่อนจะพิงประตูจับดูที่หัวใจตัวเองที่ยังเต้นแรงอยู่
"ทำไมเราถึงได้เป็นอย่างนี้ ไม่จริง หรือว่าเราจะชอบผู้หญิง
เรากำลังหลงรักคุณเอมี่"
ชัชชาหน้าเครียดลงก่อนจะรีบตรงไปที่อ่างล้างหน้าแล้วเปิดน้ำล้างหน้าเพื่อเรียกสติทันที
ระหว่างที่นั่งรอชัชชาออกมาจากห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ชัชชาก็ดังขึ้น
เอมี่หยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นเบอร์เขตอรัญก็ตกใจ ตัดสินใจรับสาย เขตอรัญเสียงร้อนรน
บอกว่าเขากำลังเดือดร้อน ต้องการเงิน 1 ล้านตอนนี้ ถ้าไม่ช่วยเขาต้องตายแน่ๆ
ตอนนี้อยู่ที่คอนโด
เอมี่ได้ยินก็ชะงักเพราะรู้สึกว่าเขตอรัญต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ
เอมี่ดัดเสียงพูดไป ว่าเธอไม่ใช่ชัชชา เขตอรัญตวาด
"แล้วแกเป็นใคร! ชัชชาไปไหน
เรียกนังนั่นมารับสายเดี๋ยวนี้"
"คือ ฉันก็ไม่รู้ว่า ..."
เสียงเขตอรัญพูดทางปลายสายอย่างหวาดกลัว "เดี๋ยวๆ
ฉันหาเงินให้พวกแกได้แน่รับรอง เฮ้ย! อ้ากกกกซ์"
เอมี่ทำหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงเขตอรัญร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากมือถือก่อนที่สายจะตัดไป
เอมี่ครุ่นคิดเอาไงวะ เลยไปปรึกษาพิษณุ ทั้งคู่ตัดสินใจไปดูเขตอรัญที่คอนโด
เพราะความกลัวว่าชัชชาจะต้องเดือดร้อน
ซึ่งตอนนั้นเขตอรัญโดนลูกน้องสมรศรีทำร้ายจนน่วมไปแล้ว นอนสะบักสะบอมเจ็บใจอยู่
ระหว่างนั้นเกรียงชัยโทรศัพท์มาพอดี เขตอรัญเลยต้องรีบลุกไป
เอมี่กับพิษณุเจอเขตอรัญลงลิฟท์มาพอดี ก็แปลกใจว่าเขตอรัญทำไมสภาพเยินขนาดนั้น
และสงสัยว่าเขตอรัญจะไปไหนเลยตามไป
เอมี่กับพิษณุเข้ามาในร้านกาแฟ
เห็นเกรียงชัยนั่งคุยกับเขตอรัญ ทั้งคู่ตกใจว่าเขตอรัญน่าจะมีแผนไม่ดีนัก
พิษณุเกิดตื่นเต้นปวดท้องกะทันหัน รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
เอมี่นั่งเฝ้าเขตอรัญกับเกรียงชัยตามลำพัง ได้ยินทั้งคู่พูดเรื่องลงทุน 20
ล้านก็ตกใจ เกรียงชัยบอกเขตอรัญ ว่าเขาไม่โง่ที่จะเซ็นเช็คโดยยังไม่เห็นอะไร
เขตอรัญถามว่าจะให้เขาเพิ่มความมั่นใจด้วยวิธีไหนดี
เกรียงชัยว่าเขาต้องการดูเอกสารโปรเจ็คต์พร้อมกับลายเซ็นรับรองโครงการของภรรยาเขตอรัญ
ถ้าเห็นเมื่อไหร่ เขาเซ็นเมื่อนั้น
เอมี่ชะงักไปเมื่อรู้สึกเรื่องจะไปยุ่งเกี่ยวกับชัชชาเข้าให้ซะแล้ว
ระหว่างนั้นพิษณุเดินมาบอกเอมี่ว่าเขาเจอรัญนรีที่นี่ด้วย
สักพักรัญนรีก็เดินมาที่โต๊ะเขตอรัญกับเกรียงชัย
เอมี่กับพิษณุมองหน้ากันเหวอไปเมื่อเห็นรัญนรีรู้จักกับเขตอรัญและเกรียงชัย

คุณแม่จำแลง 18

พิษณุเดินนวยนาดอารมณ์ดีที่เพิ่งวางสายจากธันวาออกมาที่ทางเข้าโรงละคร
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นวันชนะเดินเข้ามา
ตรงไปหาแจ่มจันทร์ที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มแม่ๆ
ที่ต่างก็เตรียมตัวจะกลับบ้านหลังซ้อมเสร็จ พิษณุรีบวิ่งเข้าไปหลบมุมแอบมอง
ขณะที่จอมขวัญหันมาเห็นวันชนะเดินเข้ามาถึงกับเป็นงง
"อ้าวคุณวันชนะ!
มาได้ไงคะเนี่ยะ"
"ผมก็มารับเมียผมน่ะสิ" วันชนะตอบหน้าตาเฉย
จอมขวัญอ้าปากค้าง เช่นเดียวกับคุณแม่ทุกๆ คนก็ถึงกับงง
วันชนะหันมาถามแจ่มจันทร์ ด้วยท่าทีที่ดูแข็งเหมือนเดิม ถามว่าซ้อมละครเสร็จหรือยัง
แจ่มจันทร์ตอบว่าเสร็จแล้ว วันชนะคว้ากระเป๋าถือไปถือให้ แจ่มจันทร์อ้ำอึ้งไป
"เอ่อ ดี๋ยวค่ะ"
"มีอะไรอีกอ่ะ?" วันชนะนิ่วหน้า
แจ่มจันทร์ตอบ
"ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมารับ เลยรับปากกับพวกแม่ๆ ว่าจะไปกินข้าวกันนะค่ะ"
"อ๋อเหรอ! เอ่อ ผมว่าจะพาคุณไปทานข้าวอยู่เหมือนกัน
เราไม่ได้กินข้าวนอกบ้านด้วยกันนานแล้วนะ แล้ววันนี้ตานิกกี้ก็ไปนอนกับคุณย่าด้วย
ผมอยากจะพาคุณไปทานข้าวด้วยกัน แค่เรา2คน"
"โอ๊ย ไม่ต้องยกแม่น้ำทั้ง5หรอกค่ะ
ไปเถอะ พวกเราไว้ทานด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้เนอะ แต่คุณแจ่มจันทร์ นานๆ
ทีคุณวันชนะจะมารับพาไปโชว์ตัวทานข้าวนอกบ้านด้วย สงสัยวันนี้หิมะจะตก ฮิๆๆ"
จอมขวัญหัวเราะร่วน
วันชนะมองหน้าจอมขวัญอย่างไม่พอใจ "ถ้าอย่างงั้น
ต่อไปนี้หิมะคงจะตกบ่อยหน่อยล่ะ เพราะว่าผมจะพาแจ่มจันทร์ไปทานข้าวด้วยบ่อยๆ"
แจ่มจันทร์รีบตัดบท "งั้นเราไปกันเถอะค่ะ กลับก่อนนะคะทุกคน"
แจ่มจันทร์ยิ้มดีใจสุดๆ โบกมือลาทุกคน วันชนะจับมือพาเดินออกไป
แจ่มจันทร์หันมามองเพื่อน ชี้ให้ดูวันชนะจับมือตัวเองด้วย เพื่อนๆ วี๊ดวิ้ว
พิษณุแอบดูอยู่ ทำท่าเชียร์ลีดเดอร์ดีใจว่าทำสำเร็จ
แต่ศศิวิภาที่ยืนมองอยู่นอกกลุ่ม แอบมองด้วยความหมั่นไส้
จอมขวัญมองตามแจ่มจันทร์แอบอมยิ้ม คุณแม่คนอื่นๆตาค้าง
เพราะไม่เคยเห็นวันชนะทำแบบนี้กับแจ่มจันทร์
เกรียงชัยยื่นเงิน 5
หมื่นให้รัญนรี รัญนรีรับเงินมาอย่างดีใจ แล้วโผกอดเกรียงชัยอย่างแนบชิด
อุเทนที่เดินเข้ามากับลูกค้ายืนอึ้งมองอยู่ที่มุมไกล
"ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยรัญ
รัญกับแม่จะไม่ลืมพระคุณคุณเลย"
เกรียงชัยกอดตอบไว้แน่น "ไม่ต้องขอบคุณหรอก
เอาเงินไปรักษาแม่คุณเถอะ แม่คุณจะได้หายเร็วๆมีเมื่อไหร่ค่อยใช้คืนผม
แต่คืนนี้คุณต้องอยู่กับผมนะ นะจ๊ะ"
เกรียงชัยกระซิบที่หู รัญนรีชะงักไป
รู้ว่าคืนนี้มันจะฟันแน่ ตาเหลือบไปเห็นมือถือของเกรียงชัย กระพริบๆอยู่บนโต๊ะ
"อุ้ย มีใครโทรมาหาคุณคะ คุณศศิรึปล่าว?"
เกรียงชัยเซ็ง
ผละจากรัญนรีอย่างเสียดาย หยิบมือถือมาดูแต่ไม่ยอมรับ รัญนรีถามว่าเงินที่ให้เธอมา
ศศิวิภารู้เข้าจะว่าอะไรหรือเปล่า เกรียงชัยทำเก่ง บอกว่ารู้ก็รู้ไปสิ
เพราะว่านี่คือเงินเขา อุเทนลงนั่งที่โต๊ะพร้อมลูกค้าหนึ่งคนที่มาเลี้ยง
แต่ตายังคอยแอบสังเกต รัญนรียิ้มแบบรู้ทัน
"ที่รัญพูดน่ะ
เพราะไม่อยากให้คุณมีปัญหา รัญเข้าใจค่ะ คนที่มีครอบครัวแล้วก็อย่างนี่แหละ
จะใช้จ่ายอะไรก็ไม่สะดวก เพราะเมียคุมเงินซะหมด"
"ผมไม่โง่ให้เมียคุมเงินหมดหรอก จะบอกอะไรให้นะจ๊ะรัญ
ผมน่ะมีเงินในบัญชีของตัวเอง ยี่สิบสามสิบล้านเลยนะ ผมจะเอาไปทำอะไรก็ได้
ศศิเขาไม่มีสิทธิ์มายุ่ง"
รัญนรีตารุกวาวที่ได้ยินยี่สิบสามสิบล้าน "เหรอค่ะ
งั้นรัญค่อยสบายใจหน่อยที่มายืมเงินคุญแล้ว ไม่ได้ทำให้คุณเดือดร้อน
รัญสัญญานะค่ะว่าจะรีบเอามาคืนให้เร็วที่สุด"
"แล้วเรื่องคืนนี้ล่ะ"
รัญนรีทำเป็นยิ้มค้อนๆ ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบที่หูเกรียงชัย"
ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวออกมาจะให้คำตอบ"
รัญนรีลงทุนจุ๊บแก้มเกรียงชัย
เก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วลุกเดินผละมา เกรียงชัยลูบแก้มที่รัญนรีจูบ
ยิ้มอย่างมีหวังว่าคืนนี้ได้แอ้มแน่ โดยทุกเหตุการณ์อยู่ในสายตาอุเทนตลอด
รัญนรีเดินหลบมุมมา กดมือถือหาเขตอรัญ แต่เขตอรัญไม่รับสายเลย
"ฮึ่ย
นี่คุณมัวทำอะไรอยู่นะเขตอรัญ ทำไมไม่รับสายฉัน"
รัญนรีเลิกโทรเดินไปทางห้องน้ำ
อุเทนที่แอบเดินตามมา โผล่ออกมาจากมุมเสา สีหน้าตกใจเมื่อได้ยินชื่อเขตอรัญ
0000000000000000000000000
ธันวามาขอโทษชัชชาเรื่องที่รัญนรีล่วงเกินชัชชาเมื่อวันก่อน
บอกว่าเขารู้สึกแย่มาก ชัชชาหัวเราะขื่นๆ
"รู้สึกแย่เหรอหึ
ฉันนึกว่าผู้ชายรู้สึกภูมิใจเสียอีก ที่มีผู้หญิงคอยตามหึงหวง
แสดงความคลั่งไคล้ว่ารักคุณเหลือประมาณ จนอยู่ในโลกนี้ไม่ได้ถ้าฉันขาดคุณ"
"นั่นไม่ได้เรียกว่ารักหรอกคุณ ความรักต้องเกิดจากความเข้าใจ ไม่ใช่ความหึงหวง
พอผมเห็นรัญนรีทำกับคุณอย่างงั้น ผมถึงได้ตาสว่าง ผมรู้สึกผิดมากเลย
ที่วันนั้นไม่สามารถปกป้องคุณได้"
คำว่าปกป้องทำให้ชัชชารู้สึกอบอุ่นจนต้องหันมามองหน้าธันวา
แล้วเธอก็ได้เห็นสายตาที่อบอุ่นของเขาจนชัชชาไม่อยากมองให้ใจอ่อน
"ช่างมันเถอะค่ะ ถือว่าเป็นความโชคร้ายของฉันก็แล้วกัน
ที่ต้องกลายมาเป็นแพะรับบาปเรื่องชีวิตรักของคุณ คุณควรจะไปคุยกับแฟนคุณมากกว่า
ว่าอย่าเที่ยวไปอาละวาดทำร้ายใครอีก คนอื่นเค้าไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย"
"ผมไม่จำเป็นต้องคุยกับรัญอีกแล้วล่ะครับ"
"ทำไมล่ะคะ?"
"เราจบกันแล้ว!"
ชัชชาอึ้งมองธันวา ธันวาพูดต่อ
"ขอโทษนะครับ
ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้คุณเจอกับเรื่องร้ายๆ
ลำพังตัวคุณคุณก็เจอเรื่องที่เลวร้ายมามากพอแล้ว"
ชัชชานั่งลงที่ม้านั่งตัวนึง
"ไม่เป็นไรหรอกคะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่บอกตรงๆ นะคะ
ฉันไม่สบายใจเลยถ้าคุณต้องเลิกกับคุณรัญนรีเพราะมีเรื่องฉันเข้ามาเกี่ยวข้อง
เสียใจด้วยะคะ"
ธันวานั่งลงเคียงข้างเธอ "เสียใจอะไร ไม่เกี่ยวกับคุณ
ที่ผมเลิกกับรัญนรี เพราะว่าผมไม่ได้รักเธอต่างหาก"
ชัชชาแปลกใจ
"แล้วที่ผ่านมาคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยเหรอคะ?"
"พูดไปก็เหมือนแก้ตัว
แต่ที่ผ่านมามันคงเป็นเพราะความเหงาของผม
นับตั้งแต่เลิกกับเอมี่ตอนปอโต้อายุยังไม่ถึงขวบ ชีวิตผมก็มีแต่ลูก
ผมคงอยู่คนเดียวมานานเกินไป ไม่มีใครดูแลหัวใจ พอมาเจอรัญนรี คุยกันถูกคอ
เราก็เลยคบกัน"
ชัชชาได้ฟังก็นึกถึงตัวเอง "ฉันเข้าใจคุณค่ะ
เข้าใจดีว่าความเหงามันเป็นยังไง มันทรมานขนาดไหนฉันเองก็ไม่ต่างไปจากคุณหรอก"
ธันวาหันมามองชัชชาที่สีหน้าเศร้า ยิ่งเข้าใจ
ยิ่งอยากปกป้องร่างบอบบางที่นั่งอยู่ข้างๆเขา พอชัชชาหันมามอง
ธันวารีบหันหน้ามองไปทางอื่นเสีย ซ่อนความรู้สึกชอบที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
ธันวากำลังปาหินไปที่บึงน้ำ โดยมีชัชชายืนมอง ธันวาหยิบก้อนหินส่งให้
ชัชชาเลิกคิ้วมอง ธันวาส่งก้อนหินคะยั้นคะยอให้ปา ชัชชาก็เลยปาไป ก้อนหินลอยไปไกล
ธันวาตบมือให้ ชัชชาหัวเราะ หันมาเจอหน้าธันวากำลังมองอยู่ แต่เรื่องเอมี่
ทำให้ชัชชาเธอเริ่มสร้างกำแพงด้วยคำถามอีกครั้ง
"ฉันเคยถามคุณเรื่องคุณเอมี่
คุณยังไม่ตอบฉันเลย ว่าคุณคิดจะกลับไปคืนดีกับเธอ หรือเปล่า
อย่างน้อยก็เพื่อความสุขของปอโต้"
ธันวาอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะคลายยิ้มตอบออกมา
"เรื่องนี้ผมไม่ขอตอบตอนนี้ละกัน เอาไว้ผมอยากตอบเมื่อไร ผมจะบอกคุณเป็นคนแรก
แต่ที่ผมอยากบอกคุณมากที่สุดในตอนนี้"
ธันวามองหน้าชัชชาเหมือนจะคุยเรื่องจริงจังกับชัชชา
ชัชชามองหน้าธันวาด้วยใจที่เต้นรัว
"ก็คือ"
ชัชชามีสีหน้าลุ้น
"ผมได้กลับมาเป็นโสดอีกครั้งนึงแล้ว วู้!"
ธันวาหันชูสองมือหราเหนือหัว
ตะโกนไปที่บึงราวกับเด็กๆ ทำเอาชัชชาค้อน ก่อนจะยิ้มขำ ทั้งสองหันมาหัวเราะกัน
"แต่คนที่จะดีใจที่สุดคือใคร รู้ไหม๊ครับ?"
"ปอโต้"
"ถูกต้องแล้วครับ
จริงสิ! ผมนี่แย่จริง มัวแต่ยุ่งๆ ยังไม่ได้บอกข่าวนี้กับลูกเลย
เดี๋ยวต้องรีบกลับไปบอก"
ชัชชามองธันวาอย่างชื่มชมที่เขาไม่เคยลืมลูกเลย
00000000000000000000000
ปอโต้รู้สึกเหงาและว้าเหว่ เพราะเอมี่และธันวา
พ่อและแม่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าเสียที
แถมปอโต้ยังกลัวว่าธันวาจะเลือกรัญนรีมาเป็นแม่ใหม่ให้เขา
เลยเก็บของหนีออกจากบ้านไปหาพิษณุ เพราะหวังเจอเอมี่ แต่กลับไม่เจอ
ทำเอาปอโต้ผิดหวัง พิษณุเห็นปอโต้หนีออกจากบ้านก็ตกใจ สบจังหวะเลยรีบโทรบอกธันวา
ว่าปอโต้อยู่กับเขา ธันวาตกใจเมื่อรู้ว่าปอโต้คิดหนีออกจากบ้าน
เลยบอกพิษณุว่าให้ดูแลปอโต้ให้ดี แล้วเขาจะรีบมารับ แต่ไม่ทันขาดคำ พิษณุหันมาอีกที
ปอโต้ก็หนีไปอีกแล้ว พิษณุแทบทรุด กลัวว่าปอโต้จะเป็นอะไร เลยรีบโทรบอกธันวาอีกรอบ
ธันวาตกใจมาก
ระหว่างนั้น ปอโต้หนีไปหาชัชชาที่บ้าน
ชัชชาแทบช็อคเมื่อเห็นปอโต้ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้าน ชัชชาถลาเข้ามากอดปอโต้ไว้กับอก
ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
"ผมไปหาแม่ แต่หาแม่ไม่เจอ ผมอยากเจอแม่
แต่ไม่รู้แม่อยู่ไหน ผมมีแม่จริงๆ หรือเปล่าฮะ ฮือๆๆ"
"มีซีจ๊ะ ปอโต้มีแม่
ก็แม่เอมี่ไง"
"แล้วทำไมผมหาแม่ไม่เจอ แม่ผมอยู่ไหน"
"โธ่ปอโต้
เดี๋ยวแม่เอมี่ก็มา ตัวหนูร้อนจัง ไม่สบายเหรอรีบเข้าบ้านกันก่อนเถอะ
ข้างนอกน้ำค้างแรง"
ชัชชารีบอุ้มปอโต้เดินเข้าประตูรั้วมา
น้ำฟ้าเดินออกมาดูกับราตรี เห็นปอโต้ก็ตกใจว่ามาได้ยังไง ชัชชาบอก
"อย่าเพิ่งถามเลยลูก พาปอโต้เข้าบ้านก่อน ราตรี
เตรียมน้ำอุ่นเช็ดตัวให้หน่อยแล้วเอายาแก้ไข้ของน้ำฟ้ามาด้วย"
ชัชชารีบพาปอโต้เข้าบ้าน น้ำฟ้าตามไปด้วยความเป็นห่วง
ธันวาได้รับการติดต่อจากชัชชา ว่าปอโต้ไปที่บ้าน ก็รีบเดินทางมาด้วยความร้อนใจ
เห็นชัชชายืนรออยู่
ธันวาลืมตัวถลาเข้าไปจับแขนทั้ง2ข้างของชัชชาถามอย่างดีใจ
"ปอโต้อยู่ไหนครับ? แกเป็นยังไงบ้าง?"
ชัชชาต้องพูดให้เขาเย็นลง
"ปอโต้ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณนั่นแหละใจเย็นๆ นั่งลงก่อนเถอะค่ะ
ฉันจะขอคุยด้วยหน่อย"
ธันวารู้สึกตัวว่ากำลังบีบแขนชัชชาอยู่
ค่อยปล่อยลูบหน้าตัวเองนั่งลง
"ตอนแรกที่ผมรู้ว่าแกหนีออกจากบ้าน
ผมทำอะไรไม่ถูกเลยมันสับสนไปหมดแต่พอรู้ ..."
"คุณเข้าใจผิดค่ะ
ปอโต้ไม่ได้หนีออกจากบ้านหรอก แต่แกออกมาตามหาแม่ต่างหาก"
ธันวาอึ้งพูดไม่ออก
"คุณว่าอะไรนะ?"
"แกบอกฉันว่าแกมาตามหาแม่
แต่ไม่รู้แม่อยู่ไหนแล้วพูดทำนองเหมือนกับว่าแม่เขาไม่มีตัวตน
เหมือนแม่ไม่มีอยู่ในโลกประมาณนี้ละ ดูลูกคุณคิดซีคะ"
ธันวาหน้าซีดไม่รู้ว่าที่ทำไปทั้งหมดจะทำร้ายจิตใจปอโต้ขนาดนี้
"โธ่! ปอโต้
พ่อผิดเองที่ทำให้เรื่องวุ่นๆมันเกิดขึ้น"
"คุณพูดอะไรคะ เรื่องวุ่นๆ อะไร?"
ชัชชางง
ธันวาชะงักนึกขึ้นได้ "อ๋อ ปละ เปล่าครับ"
"เมื่อเช้า
ฉันยังเจอคุณเอมี่ที่โรงละคร แต่ตอนนี้กลับติดต่อไม่ได้ คุณเอมี่เธอไปไหนเสียล่ะคะ"
"เอ่อ ผมก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันครับ คุณชัชชาครับ ผมอยากเจอลูก ตอนนี้
ปอโต้อยู่ไหนเหรอครับ"
"ตอนนี้หลับปุ๋ยแล้วละค่ะ ฉันให้แกนอนอยู่ในห้องน้ำฟ้า"
"ผมขอขึ้นไปดูแกหน่อยนะครับ"
ชัชชาเดินนำธันวาขึ้นไป
น้ำฟ้าและปอโต้นอนหลับบนเตียงโดยมีชัชชาและธันวายืนมองอยู่ข้างเตียง
ธันวามองดูหน้าปอโต้ที่กำลังหลับอยู่ด้วยความรัก
"แกมีไข้นิดหน่อยนะค่ะ
แต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะฉันให้แกกินยาลดไข้แล้ว"
"ขอบคุณมากนะครับ"
ธันวา
มาลูบหัวปอโต้เบาๆมองที่หน้าปอโต้ก็รู้สึกสงสารลูกมาก ชัชชามองธันวา
ก็รู้สึกสงสารและเข้าใจธันวามากขึ้น
"ปอโต้รู้ไหมถ้าปอโต้ป็นอะไรไป
พ่อก็คงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ปอโต้คือทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อ" ธันวาหอมหน้าผากปอโต้เบาๆ
ชัชชายืนมองก็ถึงกับน้ำตาไหลรู้สึกซาบซึ้งในความรักที่ธันวามีต่อลูก
"ผมขอรอจนกว่าแกจะตื่นแล้วค่อยพาแกกลับไปได้ไหมครับ"
"ฉันว่าคุณนอนซะที่นี่เลยก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยพาแกกลับไป"
ธันวา
อึ้งกับคำพูดของชัชชาและซาบซึ้งในน้ำใจของเธอ
เขตอรัญโดนลูกน้องเจ๊สมรศรีตามทวงหนี้ 5 ล้าน แต่เขตอรัญยังไม่มีเงินมาใช้ให้
เลยโดนซ้อมซะน่วม รัญนรีทำแผลให้เขตอรัญ
เขตอรัญหันไปเห็นเช็คห้าหมื่นบาทของรัญนรีวางอยู่ใกล้
"นี่คุณไปทำอะไรมาถึงได้เยินขนาดนี้" รัญนรีสงสัย
"ผมไปที่คอนโดผม
ผมเจอไอ้พวกนักเลงมันดักรอรุมกระทืบ สงสัยต้องเป็นพวกที่ยัยชัชชาจ้างมาทำร้ายผมแน่
ๆ" เขตอรัญโกหก
"นี่มันร้ายขนาดนี้เลยเหรอ? ธันวาคุณหลงคนผิดซะแล้ว เออ
แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะ แจ้งความไหม"
"เรื่องนั้นอย่าเพิ่งถามเลย เออรัญ
คุณอยากไปอยู่เมืองนอกกับผมไหม" เขตอรัญตะล่อมถาม
รัญนรีสีหน้าดีใจ "อยากสิคะ
ทำไมจะไม่อยากไป รัญเบื่อที่นี่เต็มทนแล้ว เบื่อการที่ต้องหลอกเงินคนนั้นทีคนนี้ที
รัญก็อยากมีชีวิตที่ดีเหมือนกับคนอื่นบ้าง คุณสัญญานะว่าจะพารัญไป"
"งั้น
คุณต้องช่วยอะไรผมอย่างนึง"
"อะไรเหรอค่ะ"
"ตอนนี้คุณสนิทกับไอ้เกรียงชัย
ผมว่าไม่ยากเลยนะถ้าจะชวนมันมาลงทุนกับเราสักสิบล้านยี่สิบล้านคุณคิดว่ามันพอจะมีเงินไหม"
รัญนรีอึ้งไป ครุ่นคิด

คุณแม่จำแลง 17

ธันวากับชัชชา ไปสำรวจร้านในห้างสรรพสินค้า ตามที่นัดกันไว้
รัญนรีกับเขตอรัญที่มาเดินห้างเดียวกันพอดีเห็นเข้า
รัญนรีรีบชี้ให้เขตอรัญดูว่าชัชชาคือผู้หญิงที่จะมาแย่งธันวาไปจากเธอ
เขตอรัญเห็นชัชชาก็อึ้ง ก่อนจะบอกว่านั่นคือภรรยาเก่าของเขาเอง
ทั้งคู่จึงร่วมมือกันทันที
ธันวาเห็นชัชชาเครียดกับชีวิตเกินไป
ก็เลยลากชัชชามาเล่นเกมในมุมหนึ่ง
ชัชชาเริ่มผ่อนคลายและสนุกสนานกับการเล่นเกมมากขึ้น ระหว่างนั้นเหรียญหยอดตู้เกมหมด
ธันวาอาสาไปแลกเหรียญมาให้ ปล่อยให้ชัชชาอยู่โดยลำพัง หน้าจอที่ตู้เกมส์ขึ้นคำว่า
continue ตัวเลขนับถอยหลัง 3...2....1 แล้วก็ขึ้นคำว่า game over
ชัชชามองที่หน้าจอตู้เกมส์ด้วยความเสียดาย เสียงรัญนรีดังขึ้น
"เกมส์ของเธอ
มันโอเวอร์แล้ว ชัชชา"
ชัชชาหันไปมองตามเสียงก็เห็นรัญนรียืนยิ้มอยู่ระยะประชิดตัวแล้วรัญนรีก็ตบชัชชาทันที
ชัชชาเซล้มไปที่ตู้เกมส์
"ห่ะ คุณมาตบฉันทำไม!"
"แค่นี้มันยังน้อยไป
สำหรับพวกที่ชอบแย่งของๆ ชาวบ้าน!"
ธันวาเห็นเข้าพอดี รีบเข้ามาประคองชัชชา
"บ้าไปแล้วเหรอรัญ ทำไมถึงทำคุณชัชชาอย่างงี้"
รัญนรีถลึงตา
"กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ นังนี่มีอะไรดี ผัวก็ทิ้ง"
"หยุดนะรัญ!" ธันวาตวาด
รัญนรีไม่สนใจ "คุณนั่นแหละหยุด เลิกหลอกรัญซะที
ตอนแรกรัญสงสัยยัยเอมี่
คิดว่าคุณจะกลับไปคั่วของเก่า ที่ไหนได้
คุณกลับมาคั่วเมียเก่าคนอื่น ทุเรศที่สุด รัญไม่ยอม"
คนพากันมอง
ชัชชาทั้งอายทั้งตกใจ รัญนรีหะนขวับมาเล่นชัชชาต่อ
"นี่ก็หน้าไม่อาย ลูกผัวก็มี
มายุ่งแฟนฉันทำไม ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่านี่แฟนฉันยังสาระแนมายุ่งอีก
จะลองดีกับฉันใช่ไหม เอาซี ฉันจะทำให้แกอับอายขายขี้หน้าไปจนถึงชาติหน้าเลย
จะลองใช่ไหม๊"
"พูดไม่รู้เรื่อง ผมบอกให้หยุด"
ธันวาจำต้องลากรัญนรีไป
ธันวารีบลากรัญนรีออกไปจากตรงนั้นทันที รัญนรีดิ้นสุดแรงเกิด
ชัชชาทรุดนั่งอย่างอ่อนแรงเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก
เสียงเขตอรัญดังขึ้นด้านหลัง
"ไง ถูกตบเจ็บมากไหมจ๊ะที่รัก"
ชัชชาหันมาสีหน้าตกใจ เห็นเขตอรัญยืนอยู่ด้านหลัง เขตอรัญยิ้มเยาะ
"ก็ไม่ควรหาเรื่องใส่ตัวนี่น๊า ผัวคนเดียวยังเลี้ยงไม่ได้
ยังคิดจะมีอีกคนเหรอห่ะ?"
เขตอรัญคว้าแขนชัชชามาบีบ ชัชชาตกใจ
ธันวาลากรัญนรีออกมา ถามว่าทำอะไรรู้ตัวหรือเปล่า
"คุณไม่น่าทำแบบนี้เลย
รู้ไหมว่ามันจะแย่แค่ไหนถ้าผมไม่ได้ทำร้านขนมทังทอง"
รัญนรีย้อนกลับ
"เกี่ยวอะไรกับฉันละ"
"ตอนแรกผมก็คิดว่าจะสร้างอนาคตด้วยกันกับคุณ
มีร้านเครปไทยร้อยสาขาแล้วเราก็ดูแลด้วยกัน
แต่ตอนนี้คุณทำให้ผมเห็นเนื้อแท้ของคุณแล้ว คุณทำมันพังเองนะรัญ"
รัญนรีเหวอ
"ก็ใครจะไปรู้ละว่ามาคุยเรื่องงานเห็นหวานแหววซะขนาดนั้น"
"แต่ถึงคุณจะเข้าใจตอนนี้ มันก็สายไปซะแล้วคุณกลับไปซะเถอะรัญ"
"ไม่ต้องมาไล่ฉันเลยนะ ฉันไปแน่ แต่จำไว้เลยใครทำฉันเจ็บมันจะต้องเจ็บยิ่งกว่า"
ธันวาไม่พูดอะไรได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินออกไป
รัญนรีที่ตอนแรกทำเป็นโกรธที่ถูกบอกเลิกแต่พอธันวาเดินไปก็แอบยิ้มเยาะแบบเจ้าเล่ห์
0000000000000000000000000
เขตอรัญจะลากตัวชัชชาออกไป
แต่ชัชชาขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมไป สักพักลูกน้องของสมรศรี 3 คนวิ่งมาแถวนั้นพอดี
เขตอรัญตกใจมากรีบลากชัชชาออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อหลบไม่ให้ลูกน้องคุณนายสมรศรี
ทำให้กระเป๋าถือของชัชชาล่วงลงกับพื้น ส่วนโทรศัพท์มือถืออยู่ติดตัวเธอ
ลูกน้องคุณนายสมรศรีชะโงกมองเห็นหลังของเขตอรัญแว่บๆ
ก็จำได้จึงวิ่งออกไปซึ่งเกือบชนธันวาที่วิ่งมาตามหาชัชชา
ธันวางงว่าอะไรจะรีบขนาดนั้น แต่ก็ละความสนใจพุ่งไปหาชัชชาที่ร้านเกมทันที
เขตอรัญลากชัชชาออกมาทางบันไดหนีไฟมาที่ลานจอดรถซึ่งค่อนข้างเปลี่ยว
เขตอรัญพยายามบังคับให้ชัชชาขึ้นรถ แต่ชัชชาก็ยิ่งขัดขื้น
ลูกน้องของคุณนายสมรศรีออกมาจากประตูห้างเข้ามาในลานจอดรถ
ชัชชาจึงถือโอกาสตะโกนให้พวกนั้นมาช่วย
พวกลูกน้องคุณนายสมรศรีได้ยินเสียงของชัชชาจึงหันไปมอง พอเห็นเขตอรัญ
ก็รีบวิ่งกรูมาทันที
"ซวยแล้วกู ปากดีนัก"
เขตอรัญเลยต่อยท้องชัชชา
จนจุกตัวงอ ได้โอกาสที่ชัชชาไม่มีแรงผลักเธอเข้ารถไป
แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถออกไปทันที
ลูกน้องคุณนายสมรศรีรีบวิ่งตามมาแต่ก็ไม่ทัน เขตอรัญออกรถผ่านหน้าไปแล้ว
ได้แต่เจ็บใจ
ธันวามาหยุดที่ตู้เกมส์ตู้เดิมแล้วชะโงกมองหาชัชชาแต่ไม่เห็นก็เริ่มใจไม่ดี
สักพักก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าของชัชชาที่ตกอยู่ที่พื้น ธันวาหยิบขึ้นมาดูก็เอะใจ
รัญนรีเดินเข้ามาท่าทางเย้ยหยันและเพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ธันวาตามชัชชาทัน
"ฮะ ฮะ
ฮะ ป่านเนี้ยคงไปกับชู้หมายเลขหนึ่ง หรือไม่ ก็ถูกหมาป่าคาบไปกินแล้วก็ได้"
"รัญ! ตอนแรก ผมก็ยังอยากจะคบกับคุณเป็นเพื่อนต่อ แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจละ"
"เชอะ แล้วใครว่าฉันจะง้อคุณละ อ้อ หวังว่าคงหายัยต้มจืดเจอนะ ฮะ ฮะ ฮะ"
รัญนรีเดินออกไป ธันวากดโทรศัพท์หาชัชชาแต่โทรเท่าไร ชัชชาก็ไม่รับสาย
ธันวาร้อนรน ก่อนจะนึกได้ รีบโทรหาปาริน ปารินตกใจ และถามว่าทำไมไม่ดูแลชัชชาให้ดี
ธันวาบอกปารินว่าเขาจะรีบตามหาชัชชา และวานปารินให้ช่วยไปรับเด็กๆ
ที่โรงเรียนกลับมาก่อน
ชัชชาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนในห้องรัญนรี มองไปรอบๆ
เห็นเขตอรัญเดินวนไปวนมาท่าทางเครียดจัดแล้วหันมาเห็นชัชชาที่เพิ่งฟื้น
เขตอรัญบอกทันทีว่าเขาต้องการเงิน 5 ล้านบาทเดี๋ยวนี้
ชัชชาบอกว่าแม้แต่บาทเดียวเธอก็ไม่ให้ เขตอรัญลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้
ชัชชาพยายามขยับหนีแต่ก็สุดทาง เขตอรัญยื่นมือมาบีบคางชัชชา
"งั้นเหรอ
สงสัยคุณคงไม่อยากกลับไปเจอน้ำฟ้าอีกแล้วใช่มั้ย"
ชัชชาจ้องหน้าเขตอรัญด้วยความโกรธ แต่สู้แรงเขตอรัญไม่ไหว
"แกไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก คนอย่างแกมันก็ดีแต่ปาก ไอ้หน้าตัวเมีย"
"ปากดี"
ไม่ทันขาดคำ เขตอรัญก็ตบหน้าชัชชาอย่างแรง ชัชชาทรุดไปตามแรงตบ
เขตอรัญจะเข้าไปซ้ำอีกที ชัชชารีบคว้าแจกันข้างเตียงตีที่หัวของเขตอรัญ
ฟุบกองกับพื้น ชัชชานิ่งอึ้งสักพักเหมือนอยู่ในอาการช็อก
สักพักเธอก็ได้สติแล้วหาตามกระเป๋ากางเกงว่าโทรศัพท์ของเธออยู่ไหน
ชัชชาเหลือบไปมองเขตอรัญก็เห็นโทรศัพท์ของเธอโผล่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
ชัชชาหน้าเสียค่อยๆ เดินไปที่เขตอรัญแล้วค่อยๆ
เอามือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขตอรัญให้เบาที่สุด
มือของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว
แทนสายตาของชัชชามองที่หน้าของเขตอรัญที่ยังคงหมดสติมีเลือดอาบหน้า
ชัชชารวบรวมความกล้าเฮือกสุดท้ายรีบคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็ว
โชคดีที่เขตอรัญยังไม่ได้สติ
ชัชชากำโทรศัพท์ของเธอไว้แน่นแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ชัชชาค่อยๆ
ก้าวข้ามเขตอรัญอย่างหวาดเสียวกลัวว่าจะฟื้นขึ้นมา
เธอเดินพ้นเขตอรัญจนสำเร็จแล้วก้าวออกมาจากห้อง ทันใดนั้นเขตอรัญคว้าขาของชัชชาไว้
ชัชชาล้มลงกับพื้น
"จะหนีไปไหน นังตัวแสบ"
เขตอรัญดึงชัชชาเข้ามาในห้อง
ชัชชาทั้งเตะทั้งถีบเพื่อจะให้พ้นจากเขตอรัญ
ชัชชาพยายามจะเอื้อมไปหยิบแจกันแต่ก็เอื้อมไม่ถึง
ชัชชาจึงตัดสินใจกำหมัดแล้วต่อยสวนเข้าไปที่เบ้าเตาของเขตอรัญเป็นหมัดแรก
แล้วเสยคางเป็นหมัดที่สอง เขตอรัญหงายท้องน็อคเอาท์จากหมัดอัปเปอร์คัทของชัชชา
ชัชชาตกใจไม่นึกว่าเธอจะมีแรงเยอะขนาดนี้ในยามคับขัน
ชัชชาก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
รัญนรีกลับมาที่ห้อง สวนกับชัชชาโดยที่ไม่เห็น
รัญนรีเข้ามาเห็นสภาพของเขตอรัญที่นั่งกุมขมับอยู่บนเตียงเลือดไหลเต็มหน้าผากก็ตกใจ
ก่อนจะเบ้หน้า
"โอ้ย แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่เนี้ยคุณก็ยังเอาไม่อยู่
ป่านนี้มันคงจะไปแจ้งตำรวจแล้ว"
"ผมรู้สันดานเมียผมดี
หน้าบางอย่างนั้นไม่กล้าแจ้งหรอก คอยดู คราวหน้าฉันจะขโมยกล่องดวงใจของมัน"
เขตอรัญสีหน้ามุ่งอาฆาต
000000000000000000000
ธันวาขับรถมาอย่างเร็วจอดเอี๊ยด
ธันวารีบลงจากรถเดินกึ่งวิ่งมองหาชัชชาเหมือนหนูติดจั่น ทันใด
ธันวาสังเกตว่ามีเสียงสะอื้นมาจากอีกมุมหนึ่ง ชัชชานั่งด้วยสภาพสะบักสะบอม
ตัวสั่นด้วยความกลัวเหมือนคนขาดสติ ชัชชามีสีหน้ากังวล กลัว
ธันวารีบวิ่งเข้าไปหาชัชชาทันที
ชัชชาพอมีสติเห็นว่าเป็นธันวาก็กอดธันวาด้วยเนื้อตัวสั่นเทา
ใบหน้ายังคงแสดงถึงความกลัวสุดขีด น้ำตาไหลอาบแก้ม ธันวาค่อยๆเอามือกอดตอบ
ลูบหลังชัชชาเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบ ชัชชาร้องไห้ บอกว่าเธออยากเจอเอมี่
พูดจบเธอก็เป็นลมฟุบอยู่ตรงอกของธันวา ธันวาตกใจ ไม่คิดว่าชัชชาจะไว้ใจเอมี่ขนาดนี้
เลยคิดจะปลอมตัวเป็นเอมี่อีกครั้งเพื่อชัชชา
ชัชชานอนบนโซฟา
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็เจอกับเอมี่ ชัชชาโผเข้ากอดเอมี่ ธันวาในคราบเอมี่
รู้สึกสงสารชัชชาอย่างจับใจ
"เอมี่ ขอบคุณนะ ขอบคุณที่มา
ฉันดีใจที่สุดเลยที่เจอคุณ"
"ก็คุณเป็นคนสำคัญนี่คะ ยังไงฉันก็ต้องมา"
ชัชชายิ้มให้กับเอมี่ เอมี่รู้สึกเขินอายรีบตัดบทให้ชัชชาไปอาบน้ำ
ชัชชาถามหาธันวา ขณะนั้นปารินเดินจูงน้ำฟ้าเข้ามาพอดี
ปารินมองเข้าไปภายในบ้านก็เห็นชัชชาคุยกับเอมี่ว่าเธอยังไม่ได้ขอบคุณธันวาเลย
ปารินขบกรามแน่น แล้วหยุดยืนอึ้งอยู่กับที่
"ธันวาเขามาช่วยฉัน ถ้าไม่ได้เขา
ฉันต้องแย่แน่ๆ เลย"
ปารินหยุดชะงัก สีหน้าสลดทันที
คำพูดของชัชชามันทำให้เขารู้สึกน้อยใจ น้ำฟ้าถามปารินว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
ปารินสะดุ้งแล้วหันมาคุยแบบยิ้มๆ กับน้ำฟ้าว่าบังเอิญนึกได้ว่ามีธุระด่วน
ปารินเดินจ้ำออกไป น้ำฟ้ามองตามปาริน เธอยังงงๆ ว่าปารินเป็นอะไร
ปารินเดินออกมานอกบ้านแล้วมาหยุดที่รถ เขาหันกลับไปมองภายในบ้านอีกครั้งหนึ่ง
"โถ่เว้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย"
ปารินหันไปชกต้นไม้หรือกำแพงก็ได้
"ผมไม่ดีตรงไหน ทำไมคุณถึงไม่เคยมองผมเลย"
ปารินเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นเอาหลังชนกำแพง
"ผมรักคุณนะ! ชัชชา ผมรักคุณ
ผมรักคุณ"
ปารินหันไปมองทางบ้านชัชชาด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
"ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้!"

คุณแม่จำแลง 16

ชัชชากลับมาถึงที่กรุงเทพฯพร้อมกับน้ำฟ้า เจอกับปารินนั่งรออยู่
แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรกันมาก เขตอรัญก็เข้ามาเสียก่อน
เขตอรัญถามว่าชัชชาพาลูกหนีเขาไปกับชู้ที่ไหนมา ทั้งหมดเลยมีปากเสียงกัน
ปารินถูกเขตอรัญต่อยล้มลงกับพื้น
ชัชชาร้องด้วยความตกใจ จะวิ่งเข้าไปหาปาริน
แต่ถูกเขตอรัญเดินมาจิกผมเอาไว้ กระชากชัชชาไปที่รถ
ปารินที่หันมาเห็นก็ลุกขึ้นเข้ามาขวาง
ตรงเข้ามากระชากไหล่เขตอรัญที่กำลังผลักชัชชาเข้าไปในรถ
ปารินต่อยเข้าไปที่หน้าของเขตอรัญจนเขตอรัญเซไปติดรถ
ขตอรัญเห็นเลือดที่มุมปากตัวเองก็บ้าเลือด
เดินเข้ามาที่ปารินแล้วเอาหัวโขกเข้าที่ดั้งจมูกปาริน
ปารินเลือดกระฉูดออกจากจมูกจนล้มลงอีก ชัชชากรีดร้อง
เขตอรัญกระชากปารินที่ล้มอยู่ขึ้นต่อย ต่อย ต่อย
ปารินถูกเขตอรัญต่อยจนแน่นิ่งไป ชัชชารีบวิ่งเข้ามาตีเขตอรัญและผลักเขตอรัญจนเซ
ชัชชารีบเข้ามาดูปาริน แต่เขตอรัญเข้ามากระชากชัชชาให้ลุกขึ้นแล้วจิกผมไปที่รถ
ก่อนจะผลักเธอเข้าไปแล้วตัวเองก็ตามเข้าไป
รถของเขตอรัญถอยหลังออกตัวเอี๊ยดดังลั่น ปารินถูกเขตอรัญต่อยจนสลบเหมือด
ธันวาที่บอกให้ปอโต้โทรถามน้ำฟ้าว่าถึงบ้านหรือยัง แต่ปรากฏว่าขณะโทรมา
น้ำฟ้าร้องไห้ยกใหญ่ บอกว่าเขตอรัญกับชัชชากำลังทะเลาะกันอย่างหนัก
ธันวารีบขับรถตามมาที่บ้านชัชชาทันที
ก็พบว่ามีรถคันนึงอยู่ข้างหน้ากำลังขับตรงเข้ามา
ธันวามองรถคันนั้นอย่างแปลกใจเพราะเห็นรถคันขับส่ายไปมา
ในรถเขตอรัญ
ชัชชากำลังร้องโวยวายตบตีเขตอรัญที่กำลังขับรถให้ปล่อยเธอลง
ก่อนจะตัดสินใจกัดแขนของเขตอรัญ เขตอรัญร้องลั่นเบรครถดังเอี้ยดก่อนจะหันมาตบชัชชา
ชัชชาถูกเขตอรัญตบจนหน้าหันไปอีกทาง เขตอรัญหันมากำลังจะขับรถต่อ
ทันใดนั้นก็ต้องหงุดหงิดเมื่อเห็นรถคันหนึ่งขับมาขวางหน้าเอาไว้
เขตอรัญเปิดกระจกตะโกนด่าออกไป
"เฮ้ย! จะมาจอดขวางหาอะไรวะ ถอยไปเซ่"
แล้วเขตอรัญก็อึ้งไปเมื่อเห็นธันวาลงจากรถคันนั้น ธันวายืนอยู่ข้างรถ
บอกให้ปอโต้รอในรถ ปอโต้มองตามด้วยความเป็นห่วง
ธันวาเดินเข้ามาที่รถของเขตอรัญ
ชัชชาถูกเขตอรัญตบจนเลือดกลบปากหันมาเห็นธันวาก็ดีใจ
ชัชชาได้สติรีบเปิดประตูลงจากรถ เขตอรัญตกใจเมื่อเห็นชัชชาลงจากรถไป
ธันวาเห็นชัชชาลงจากรถเลือดกบปากก็ตกใจ ชัชชากำลังจะวิ่งเข้ามาหาธันวา
ทันใดนั้นเขตอรัญก็เข้ามาคว้าได้ซะก่อน พลางบอกให้ธันวาถอยไป
เพราะไม่ใช่เรื่องของธันวา แต่ธันวาไม่ฟัง
เขตอรัญหันไปคว้าไม้ที่อยู่ข้างทางแล้วอาศัยจังหวะที่ธันวากำลังดูแลชัชชาตรงเข้ามาฟาดธันวาที่กลางหลัง
เขตอรัญทิ้งไม้แล้วเดินย่างสามขุมเข้ามากระชากคอธันวา
ชัชชาที่ถูกเขตอรัญผลักกระเด็นออกไปก็ตัดสินใจสู้สุดชีวิตกระโดดเข้าไปสู้กับเขตอรัญ
เขตอรัญหันไปตบเข้าที่หน้าชัชชาดังผัวะ ก่อนจะเข้าไปดึงให้ขึ้นรถ
ระหว่างที่เขตอรัญกำลังดันชัชชาเข้าไปในรถ อยู่ๆเสียงแตรรถธันวาก็ดังขึ้น แป๋น แป๋น
เขตอรัญชะงัก
ธันวาหันไปมองก็เห็นปอโต้กำลังกดแตรพร้อมกับตะโกนออกมา ให้คนช่วย
ชัชชาอาศัยจังหวะนั้นสะบัดเขตอรัญออกก่อนจะได้สติตะโกนขอความช่วยเหลือเสียงดัง
ผู้คนต่างเริ่มออกมามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ชัชชาตะโกนบอกผู้คน " ช่วยด้วยคะ
แจ้งตำรวจที พวกเราถูกทำร้าย"
ไทยมุงต่างจับจ้องมาที่เขตอรัญเป็นตาเดียว
ทำให้เขตอรัญที่กำลังจะเข้ามาดึงชัชชาต้องตัดสินใจผละออก
"เฮ้ย แสบนักนะมึง"
เขตอรัญรีบขึ้นรถก่อนจะถอยหลังเบี่ยงหลบรถของธันวาก่อนจะขับพุ่งออกไป
ธันวาค่อยๆ กระเสือกกระสนโดยมีชัชชาเข้ามาดู
ธันวาเอื้อมมือไปเช็ดเลือดที่มุมปากของชัชชา
ระหว่างนั้นชัชชานึกถึงปารินขึ้นมาได้รีบวิ่งกลับไปที่บ้านทันที
ธันวารีบวิ่งตามชัชชาออกไป
ธันวาวิ่งตามชัชชาเข้ามาที่บ้าน
แล้วธันวาก็อึ้งไปเมื่อเห็นชัชชากำลังประคองร่างของปารินร้องไห้
ระหว่างนั้นปารินค่อยๆ รู้สึกตัว ถามชัชชาว่าเป็นยังไงบ้าง
ชัชชาอึ้งไปเมื่อเห็นปารินไม่ได้ห่วงตัวเอง เพราะคนแรกที่เขาเป็นห่วงคือเธอ
ชัชชารีบตะโกนบอกเด็กในบ้านให้โทรเรียกรถพยาบาล แล้วถามหาน้ำฟ้า
ราตรีบอกน้ำฟ้าอยู่ข้างบนบ้าน ร้องไห้ใหญ่เลย ชัชชาตกใจ
ปารินเอื้อมมือมาลูบหน้าชัชชาด้วยความเป็นห่วง ชัชชาจับมือปารินเอาไว้
ธันวาเห็นภาพที่ชัชชากับปารินต่างห่วงหาอาทรกันทำให้รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน
ธันวาค่อยๆหันเดินจากไปอย่างเงียบๆ
รัญนรีนั่งน้ำตาคลออยู่ภายในห้อง
เห็นบนโต๊ะมีขวดเบียร์วางเกลื่อน
บนเตียงมีกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่ยังไม่ได้เอาเสื้อผ้าออก
ทันใดนั้นรัญนรีก็ปาขวดเบียร์ในมือออกไปทางประตูหน้าห้องเพื่อระบายอารมณ์
เป็นจังหวะเดียวกับที่เขตอรัญเปิดประตูเข้ามาในห้อง
ขวดเบียร์กระทบผนังห้องเฉียดเขตอรัญไปนิดเดียว เขตอรัญตกใจหลบวืด
ถามว่าจะฆ่าเขาหรือไง รัญนรีเห็นเขตอรัญเท่านั้นก็ปล่อยโฮออกมา
ถามว่าเขตอรัญจะไม่ทิ้งเธออีกคนใช่ไหม เขตอรัญสงสัยว่าใครทำรัญนรี รัญนรีโวยวาย
"ทำไมเขาไม่ชอบฉัน ไอ้คนบ้า ไอ้โง่ โง่ โง่"
"เลิกแหกปากได้แล้ว"
รัญนรีชะงักเมื่อเขตอรัญตวาดเสียงดัง เขตอรัญดึงรัญนรีตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง
"ดูสารรูปเธอซิ ดูได้มั้ย"
รัญนรีหันไปตบตีเขตอรัญ "ไอ้บ้า
แกก็เหมือนคนอื่น"
เขตอรัญจับมือเอาไว้
"ทำไมเธอไม่ไปทำไอ้คนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นฉัน ใครที่มันทำให้ฉันเจ็บ
ฉันจะทำกลับไปเป็นสิบเท่าร้อยเท่า จำเอาไว้ว่าเราไม่ใช่ผู้แพ้"
เขตอรัญพาลเจ็บใจไปถึงชัชชา
รัญนรีได้ฟังก็หยุดร้องไห้ก่อนจะเห็นสายตาของเธอหรี่ลงร้ายกาจ
ชัชชามาหาธันวาที่ร้านถังทอง แต่ไม่เจอธันวา
เจอแต่โก๋กับเทียมที่บอกว่าธันวาออกไปส่งปอโต้ที่โรงเรียน ชัชชาบอกว่าไม่เป็นไร
เธอจะรอ จากนั้นชัชชาก็ขอลองทำขนมถังทองไทยเครปดูบ้าง
ธันวากลับมา
เจอชัชชาเดินถือถาดออกมาเสริฟถังทอง
ธันวามองชัชชาอึ้งไปในความแปลกตาและรู้สึกว่าชัชชาสวยขึ้น
โก๋กับเทียมทำหน้าเสียอย่างรู้สึกผิดว่าชัชชาอยากทำเอง
ธันวาเดินเข้าไปหาชัชชาที่กำลังเสริฟถังทองให้กับลูกค้า ถามว่ามาทำอะไรที่นี่
"คุณลืมไปแล้วหรือไง ตอนนี้ฉันก็เป็นส่วนนึงของถังทองไทยเครปแล้ว
แต่ฉันคงจะเรียกตัวเองว่าเป็นหุ้นส่วนได้ไม่เต็มปากถ้าฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย"
"คุณนี่ก็แปลกคนเนอะ สบายๆ ไม่ชอบ ชอบลำบาก" ธันวาหัวเราะ
โก๋สำทับ
"ใช่ครับ แถมยังทำให้พวกผมลำบากใจด้วย"
"ถ้าไม่อยากลำบากใจ
ก็คิดว่าฉันเป็นส่วนนึงของถังทองเหมือนกับทุกคนซิคะ"
ชัชชายิ้มแย้ม
ธันวาเห็นความมุ่งมั่นของชัชชาก็ยิ้มออกมา
"ก็ได้
งั้นผมจะให้คุณรู้จักทุกซอกทุกมุมของถังทอง คุณห้ามบ่นก็แล้วกัน"
"คุณนั่นแหละที่จะบ่น เพราะฉันจะถามคุณจนรำคาญเลยคอยดู"
ทั้งสองมองหน้ากันก่อนที่ทั้งสองจะฉีกยิ้มออกมา เทียมกับโก๋มองหน้ากันยิ้มๆ
อย่างรู้สึกว่าทั้งสองคนมีบางอย่างในใจต่อกัน
ชัชชาวางถังทองฝีมือตัวเองลงบนจาน
ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบ
"ระวังร้อนคุณ!" ธันวาร้องเตือน
ไม่ทันซะแล้ว
ชัชชาสะดุ้งเพราะดันไปจับถังทองเต็มๆ ธันวารีบจับมือชัชชาขึ้นมาดูอย่างเป็นห่วง
ชัชชาอึ้งไปแอบมองธันวาหัวใจเต้นแรง แต่แล้วเสียงรัญนรีกลับดังขึ้น
"ทำอะไรกันน่ะ"
ธันวากับชัชชาหันไปก็เห็นรัญนรียืนหน้าตาเอาเรื่องอยู่
"ตกใจเหรอคะที่รัญเข้ามาขัดจังหวะ" รัญนรีหรี่ตามองเอาเรื่อง
ธันวากับชัชชาแปลกใจก่อนจะรู้สึกตัวว่ากำลังจับมือกันอยู่
ทำให้ทั้งสองรีบปล่อยมือทันที โก๋กับเทียมรีบวิ่งตามเข้ามา ชัชชารีบบอก
"เอ่อ
มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะคะ"
รัญนรีตวาดกลับ "มารยา!"
ชัชชาถึงกับชะงัก
รัญนรีพูดจบก็ปรี่เข้ามาจะเอาเรื่องชัชชา ธันวารีบเข้ามาขวาง โก๋กับเทียมดึงเอาไว้
คนในร้านเริ่มหันมามอง มีละครให้ดูซะแล้ว
"รัญ คุณจะทำอะไร !"
"ทำในสิ่งที่รัญควรทำไงคะ ทำไม
ลูกผัวก็มีแล้วยังมักมากชอบแย่งของชาวบ้านหรือไง" ชัชชาหน้าร้อน "มากเกินไปแล้วนะคะ
ฉันกับคุณธันวาไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรมากไปกว่าเพื่อนร่วมงาน"
แวบนั่นของคำพูดชัชชาทำให้ธันวารู้สึกเจ็บจิ๊ดขึ้นมาในใจยังไงชอบกล
"เพื่อนร่วมงานหรือเพื่อนร่วมเตียงกันแน่" รัญนรีไม่ลดละ
ธันวาไม่ปล่อยให้รัญนรีพูดอะไรมากไปกว่านี้ จึงรีบเข้าไปดึงรัญนรีออกไปทันที
ชัชชามองตามไม่พอใจก่อนจะพ่นลมออกมาด้วยความเหนื่อยใจ
"คราวนี้ไฟไหม้ป่าแล้วล่ะว่ะไอ้โก๋"
ธันวาลากรัญนรีออกมาที่หน้าร้าน
รัญนรีสะบัดแขนธันวาออกก่อนจะปรี่เข้าไปในร้านใหม่ ธันวารีบยื้อเอาไว้
"คุณบ้าไปแล้วเหรอไง"
"ใช่คะ รัญมันบ้า รัญรักคุณจนบ้าไปแล้ว"
"แต่สิ่งที่คุณทำอยู่นี่เขาไม่ได้เรียกว่าความรักหรอกนะรัญ" ธันวาหน้ายุ่ง
"แล้วให้เรียกว่าอะไรคะ
ต้องให้รัญปล่อยคุณกับนังนั่นแต่งงานกันเหรอคะถึงจะเรียกว่ารัก
ความรักของรัญมันไม่ใช่ความเสียสละนะ" รัญนรียังไม่ยอม
"รัญ
คุณไม่ได้ยินหรือไงว่าผมกับเขาไม่ได้มีอะไรกัน" ธันวาเริ่มเซ็ง
"อ๋อ เหรอคะ
คุณมองยัยนั่นแทบจะกลืนกิน แต่กับรัญ
คุณไม่เคยมองรัญด้วยสายตาแบบนั่นเลยแม้แต่ครั้งเดียว"
ธันวาชะงักสงสัยในตัวเองว่าเป็นอย่างที่รัญนรีพูดเหรอ แต่กลบเกลื่อน "ตามใจ
ถ้าคุณคิดอย่างนั้นแล้วสบายใจก็เรื่องของคุณ
แต่ผมบอกไว้ก่อนว่าถ้าคุณก้าวไปในร้านเมื่อไหร่ ผมกับคุณเลิกกัน"
ธันวาเดินเข้าไปในร้านอย่างหงุดหงิด รัญนรีอึ้งปากค้างจะเดินตามเข้าไปในร้าน
แต่พอโดนประตูก็ชะงักเหมือนผีโดนสายสิญจน์เพราะกลัวว่าจะเลิกกับธันวา
รัญนรีกระทืบเท้าไม่พอใจ
"คอยดูนะธัน รัญไม่หยุดแค่นี้แน่
คุณต้องเป็นของรัญคนเดียว"
ธันวาเข้ามาในร้านเห็นชัชชากำลังเก็บกระเป๋าถอดผ้ากันเปื้อนออก
โก๋กับเทียมยืนก้มหน้างุดเพราะบรรยากาศมาคุสุดๆ
"ผมขอโทษ"
ธันวาหน้าเครียดปนเศร้า
"ขอโทษฉันทำไมคะ ฉันต่างหากที่ควรจะขอโทษคุณ"
ธันวาสงสัย ชะงักไปกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของชัชชา ชัชชาพูดต่อ
"เพราะฉัน
เลยทำให้คุณกับแฟนต้องทะเลาะกัน"
"โอ๊ย คุณเข้าใจผิดแล้วครับ
คุณธันกับยัยนั่นน่ะไม่ใช่" โก๋ยังพูดไม่จบ ชัชชาแทรก
"ไม่ต้องอธิบายอะไรหรอกคะ
ฉันไม่ได้อยากรู้" ชัชชากับธันวา
"แล้วอีกอย่างเราจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน ใช่มั้ยคะ"
ธันวาพยักหน้าพูดไม่ออก โก๋กับเทียมมองหน้ากัน ชัชชาขอตัว
บอกว่าพรุ่งนี้เธอจะไปสำรวจตลาดที่ห้างฯเดิม ถ้ายังไงให้ธันวาไปตามนัดด้วยเวลา 11
โมง ชัชชาพูดจบก็คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไป ธันวามองตามเซ็งในอารมณ์สุดๆ
000000000000000000000
พิษณุเป็นครูสอนให้เหล่าสมาคมผู้ปกครอง ซ้อมละครเวที
และต้องมาสอนแจ่มจันทร์ตัวต่อตัวที่บ้าน เพราะแจ่มจันทร์ยังไม่คล่องนัก
แจ่มจันทร์กำลังเอาหนังสือเทิร์นศรีษะแล้วซ้อมเดินแบบนางแบบ
พิษณุทำท่านำให้แจ่มจันทร์ดู แจ่มจันทร์เข้าไปเดินคู่กับพิษณุ
แต่พอจังหวะหมุนตัวแจ่มจันทร์ดันเสียหลัก พิษณุรีบพยุงเอาไว้
ระหว่างนั้นเองวันชนะก็เดินเข้ามาในห้องรับแขก
พอเห็นภาพที่พิษณุกับแจ่มจันทร์ใกล้ชิดกันก็เกิดอาการหึงขึ้นมาทันที ปรี่เข้ามา
พิษณุกับแจ่มจันทร์เงยหน้ามองก็เห็นวันชนะอยู่ แจ่มจันทร์แปลกใจ
"คุณ
ทำไมวันนี้กลับเร็วละคะ"
"ผมจะกลับเร็วหรือช้ามันก็เรื่องของผม" วันชนะหันไปหา
"คุณเป็นใครมาทำอะไรในบ้านของผม กับภรรยาผม"
"ผมชื่อพิษณุเป็นผู้กำกับละครเวที
กำลังซ้อมให้คุณ .." พิษณุยังพูดไม่จบ
วันชนะ ขัดขึ้นอย่างไม่พอใจ "
ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร
แต่คุณไม่รู้หรือไงว่าการอยู่สองต่อสองกันในบ้านตามลำพังมันไม่ควร"
แจ่มจันทร์ตกใจกลัวว่าวันชนะจะเข้าใจผิด
พิษณุรู้ว่าวันชนะกำลังหึงจึงทำให้เกิดไอเดียขึ้นมาทันที พิษณุเก็กแมนสุดฤทธ์
"ขอโทษด้วยครับ ผมอาจจะเข้าใจผิด
พอดีผมเห็นว่าคุณแจ่มจันทร์เธอไม่ค่อยพูดถึงสามี ผมก็นึกว่าสามีเธอตายไปแล้ว"
วันชนะจะเอาเรื่อง "อ้าวเฮ้ย! ทำไม แช่งกันเหรอวะ"
"เปล่าครับคุณ
แต่ถ้าคุณแจ่มจันทร์เป็นม่ายจริง
ก็คงจะเป็นแม่ม่ายที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ"พิษณุพูดเสร็จก็หันไปทำตาเยิ้มใส่แจ่มจันทร์
วันชนะโกรธขึ้นมาทันทีเมื่อพิษณุเล่นเกี้ยวแจ่มจันทร์ต่อหน้า
แต่ระหว่างที่วันชนะกำลังจะเอาเรื่องเสียงมือถือก็ดังขึ้นเสียก่อน
วันชนะมองมือถือก่อนจะเดินปลีกตัวออกไปทันที
พิษณุมองตามจนวันชนะรับตาก็หัวเราะคิกคัก แจ่มจันทร์ตาโต
"คุณณุ
ทำไมคุณไม่บอกเขาไปละคะว่าคุณไม่ได้ชอบผู้หญิง"
"ถ้าบอก
เขาก็ไม่หึงณุกับคุณแจ่มซิคะ"
"งั้นก็แปลว่า ..." แจ่มจันทร์ยังพูดค้างไว้
พิษณุต่อให้ "ณุว่า เราเห็นจุดอ่อนของเขาแล้วละคะ"
วันชนะคุยมือถือไปก็ลุกลี้ลุกลนพยายามชะโงกมองแจ่มจันทร์ด้วยความหึง
"วันนี้พี่ไปไม่ได้จริงจ้ะโอปอล พอดีพี่รู้สึกไม่ค่อยสบายนิดหน่อย"
วันชนะพูดกับตัวเอง
"เหมือนโดนแทงข้างหลัง ก็แล้วจะเอายังไง
ก็พี่บอกว่าพี่ไปไม่ได้ เออ ไม่ต้องรู้หรอก แค่นี้นะ" วันชนะกดวางสายอย่างหงุดหงิด
0000000000000000000000000
เกรียงชัยโทรหารัญนรี
รัญนรีขณะนั้นอยู่กับเขตอรัญก็ไม่อยากรับ เขตอรัญบอกว่าให้รับเถอะ
เพราะว่ายังไงถึงเกรียงชัยจะมีเมีย แต่ก็มีเงิน รัญนรีเลยยอมรับโทรศัพท์
เกรียงชัยนัดรัญนรีมาที่ร้านอาหาร
รัญนรีทำกระเง้ากระงอดว่าเกรียงชัยมาหลอกเธอทั้งที่มีเมียอยู่แล้ว
เกรียงชัยรีบง้องอน ถามว่ารัญนรีอยากได้อะไร เขาจะยอมทำให้ทุกอย่าง
รัญนรีแกล้งพูดว่าอย่าเลย เก็บเงินเอาไว้ให้ภรรยาของเกรียงชัยดีกว่า
เขตอรัญตอนนั้นทำเป็นเดินเข้ามาได้ยินพอดี ก็พูดขึ้น
"คุณเกรียงถ้าคุณมีปัญหาเรื่องเงินปรึกษาผมได้นะครับ"
เกรียงชัยรู้ทันทีว่าเขตอรัญกำลังหักหน้าก็ไม่ยอม
"ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงครับ
แต่เงินสิบล้านในแบงค์ของผมคงพอไม่ต้องลำบากคุณเขตมั้งครับ"
เขตอรัญกับรัญนรีได้ยินก็แอบตื่นตาตื่นใจ
เขตอรัญเก็บข้อมูลทันทีก่อนจะแอบส่งซิกให้รัญนรี
"งั้น ผมก็คงหมดประโยชน์แล้ว
ไปก่อนนะครับ"
เขตอรัญยิ้มให้เขตอรัญกับรัญนรีก่อนจะเดินออกไป
รัญนรีแกล้งทำเป็นอารมณ์เย็นลง
"แล้วคุณทำอย่างนี้
คุณจะไม่มีปัญหากับคุณศศิเหรอคะ"
"คุณจะพูดถึงยัยปลากะโห้นั่นทำไม
คุณก็รู้นี่ว่าผมอยู่กับเขาแค่ตัว แต่หัวใจผมน่ะเป็นของคุณน่ะ"
รัญนรีแกล้งทำงอน เกรียงชัยเห็นก็รู้ว่ารัญนรีหายโกรธแล้วจึงดึงเข้าหอม
"อย่าทำอย่างนี้อีกก็แล้วกัน"
"จ้ะ ผมสัญญา"
เกรียงชัยรีบกุลีกุจอจัดที่จัดทางให้รัญนรี
เห็นรัญนรีแอบมองเขตอรัญที่นั่งอยู่ที่โต๊ะห่างออกไป
ทั้งสองแอบมองกันด้วยสายตาที่รู้กัน

คุณแม่จำแลง 15

ชัชชากับเอมี่วิ่งไปตามชายหาด
เอมี่หยุดยืนเท้าเข่ายืนหอบ ชัชชาวิ่งกลับมา
"ยอมแพ้แล้วเหรอคะ?"
"ใครบอกว่าฉันยอมแพ้ แต่ไอ้ชุดนี่ทำให้ฉันก้าวขาวิ่งไม่ไหว อกมันกระเพื่อมๆ
แทบทะเล็ดเอ่อ"
ชัชชามอง เอมี่นึกได้ว่ากำลังจะหลุดอีกแล้ว รีบแก้สถานการณ์
"แฮ่ คุณชัชชาตัวแค่นี้ทำไมวิ่งเร็วปรื๋อยังกะม้า?"
"ฉันเคยเป็นนักวิ่งตัวแทนมหาวิทยาลัยมาก่อนค่ะ"
"ว้าว
คุณเนี่ยะนะเป็นนักวิ่ง โอ้วแม่คุณ ยิ่งสนิท
คุณก็มีแต่เรื่องให้ฉันแปลกใจอยู่เรื่อยเลยนะคะ
ยังมีเรื่องอะไรให้ฉันช็อคอีกม่ะคะเนี่ยะ?"
ชัชชาขำ "ฮิ ถ้าอยากรู้
เราก็ต้องคบกันให้สนิทสนมกันมากกว่าเดิมซีคะ"
เอมี่ชะงัก
ทำเอาชัชชานึกได้ว่าพูดอะไรออกไป ยิ้มอย่างเขิน
"ดีนะที่คุณไม่ได้เป็นผู้ชาย
ไม่งั้น ฉันคงดูเหมือนกำลังทอดสะพานให้คุณอยู่
เอมี่แกล้งทำเสียงผู้ชาย
"ไม่เป็นไรฮะ ฉันไม่ถือ"
ชัชชาหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ เดินทอดน่องไป
เอมี่เดินตาม
"ถามอะไรหน่อยซีคะ ตอนที่เลิกกัน คุณไม่โกรธคุณธันวาบ้างเลยเหรอ?"
"ฉันว่าคนที่ควรจะโกรธ น่าจะเป็นเขามากกว่าคะ" ชัชชาสงสัย
"ทำไมคะ?"
"ฉันน่ะอยากเป็นนักแสดงบรอดเวย์
ฉันเลยทิ้งเขาไปเพื่อทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จ"
เอมี่พูดแล้วก็นิ่งไปเหมือนสำรวจจิตใจตัวเองที่เขามีต่อเอมี่ตัวจริง
"แต่ฉันว่าธันวาไม่โกรธฉันหรอกคะ เพราะฉันได้ให้สิ่งที่วิเศษที่สุดกับเขาแล้ว"
"อะไรเหรอคะ"
"ปอโต้ไงคะ"
เอมี่พูดเพราะเขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ในฐานะของธันวา ชัชชาเห็นด้วย
"จริงอย่างที่คุณพูดค่ะ
ตอนที่ฉันบอกกับคุณธันวาว่าตกลงจะเซ็นสัญญากับเขา เขากระโดดดีใจใหญ่
และคนแรกที่เขานึกถึงก็คือปอโต้ ผิดกับเขตอรัญคนแรกที่เขาคิดถึง ก็คือตัวเขาเอง"
ชัชชาเดินซึมเศร้าไป เอมี่ยืนมอง นึกเห็นใจ ก่อนจะเดินตามไปเงียบๆ
0000000000000000000000000000
ประตูห้องพักเปิดออก
ก่อนจะเห็นเอมี่กับชัชชาเดินเข้ามาในห้อง ชัชชาจุ๊ปาก บอกว่าให้เบาๆ เพราะเด็กๆ
หลับไปนานแล้ว
เอมี่หน้าเบ้เมื่อมองไปเห็นปอโต้กับน้ำฟ้านอนหลับไปแล้วอยู่บนเตียงเดียวกัน
"อ้าวไอ้เสือ เล่นไปนอนเตียงเดียวกับสาว แล้วจะให้แม่นอนตรงไหนเนี่ย"
"คุณก็นอนเตียงเดียวกับฉันซีคะ"
"นั่นสิไม่น่าถาม" เอมี่พูดไปก่อนจะนึกได้
"ห๊า"
"ชู่ว์ ตกใจอะไรคะคุณเอมี่?"
"เอ่อ
คือฉันนอนคนเดียวมานานหลายปีน่ะค่ะ เตียงเล็กแค่นี้
แล้วต้องนอนเบียดกันเอ่อฉันกลัวว่า กลัวว่า"
เอมี่กลัวว่าไฟมันจะช็อตเอา
แต่ชัชชาเข้าใจไปในทางที่ดี
"กลัวว่าจะเตะฉันตกเตียงใช่ไหม๊คะ?"
"ชะๆ
ใช่เลยค่ะ! ฉันเป็นคนนอนดิ้นสะแด่วมาก อย่าให้นอนใกล้กันเลย คุณอาจจะไม่ปลอดภัย
คุณนอนเตียงเถอะ เดี๋ยวฉันนอนที่พื้นดีกว่า"
ว่าแล้วเอมี่ก็คว้าหมอนไปจะวางที่พื้น แต่ชัชชาแย่งหมอนเอาไว้
"ไม่เอาค่ะ
ฉันจะให้คุณลงไปนอนที่พื้นได้ยังไง เตียงก็มี นอนด้วยกันนี่แหละคะ"
"ไม่เอาค่ะ
เกรงใจ นอนพื้นดีกว่า"
ทั้ง2ยื้อยุดหมอนกันไปมา
หมอนดันหลุดมือชัชชาเสียหลักล้มลง ด้วยสัญชาตญาณ
ธันวาในร่างเอมี่รีบประคองชัชชาไว้ทำให้ร่างของเอมี่กับชัชชา ล้มลงบนเตียงด้วยกัน
ทั้งสองต่างสบตากันอึ้ง หัวใจเต้นตึกตัก
แต่แล้วเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นช่วยชีวิตไว้เสียก่อน เอมี่รีบผละออกจากชัชชา
ขอตัวไปเปิดให้เอง เอมี่เดินใจหายใจคว่ำเลี่ยงมาเปิดประตู
แล้วยิ่งใจหายเมื่อเจอรัญนรียืนอยู่หน้าห้อง
"ธันวาของฉันอยู่ที่ไหน?"
เสียงรัญนรีแหลมปรี๊ด
เอมี่รีบปิดประตูดึงรัญนรีไป
ชัชชาแปลกใจที่เสียงเงียบหายไปจากห้อง ชะโงกหน้าไปมองที่ประตู เอมี่หายไปแล้ว
รัญนรีถามว่าเอมี่เอาธันวาของเธอไปซ่อนที่ไหน
แต่เอมี่พยายามปฏิเสธว่าธันวาไม่ได้มาด้วยจริงๆ รัญนรีไม่เชื่อ
คิดว่าเอมี่ต้องการแย่งธันวาคืนไปจากเธอ
ระหว่างที่ยื้อยุดกันอยู่รัญนรีกำลังจะเปิดประตูให้ได้
เอมี่ก็เหลือบไปเห็นพิษณุเดินตุ้งติ้งตูดบิดมาตามทางเดินข้างหน้า
แผนชั่วเกิดขึ้นในหัวทันที พร้อมกับตะโกนออกไป
"ธันวา!"
ทำเอาทั้งรัญนรีทั้งพิษณุหยุดกึก พิษณุมองมาเห็นรัญนรีอยู่กับเอมี่ก็ตกใจ
เอมี่แอบขยิบตาส่งมาให้พิษณุ พิษณุยังงงๆ
เอมี่แอบกวักมือไล่ให้พิษณุวิ่งไปพร้อมกับพูดขึ้น
"โน่นไง ธันวายืนอยู่นั่นไง
อ้าวจะไปไหนล่ะค่ะ" เอมี่ตะโกนชี้นำพิษณุ
เอมี่ชี้มาที่พิษณุ พิษณุถึงเข้าใจ
รีบหันหลังเดินหนีอย่างรับมุข รัญนรีหันมามอง
"กลับมาเดี๋ยวนี้นะธัน จะไปไหน
ปล่อยให้กิ๊กใหม่มาหาเรื่องฉันได้ไง มาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ"
เอมี่ยุรัญนรี "อ้าวยืนอยู่ทำไม อยากเจอธันวาไม่ใช่เหรอ เขาอยู่นั่นไง ตามไปซี"
พิษณุรีบใส่เกียร์วิ่งเผ่น ขณะที่รัญนรีวิ่งตามมา เอมี่ยืนพิงผนังเป่าปาก
ชัชชาเปิดประตูห้องออกมาพอดี ถามว่ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้ เอมี่ตกใจ
อ้างว่ากำลังขอผ้าห่มแม่บ้านอีกผืน เพราะถ้านอนที่พื้นในห้องคงจะหนาว
ชัชชาถอนใจมองเอมี่อย่างยอมแพ้
000000000000000000000000000
ทุกคนตื่นเช้ามา ก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่เห็นเอมี่ ปอโต้หน้าเสีย
กลัวว่าแม่จะทิ้งไป ชัชชารีบปลอบว่าเอมี่ไม่ทิ้งปอโต้แน่ แต่ในใจชัชชานั้น
ก็เป็นกังวลด้วยความเป็นห่วงเอมี่ว่าหายไปไหนไม่บอกไม่กล่าว
ระหว่างที่พาเด็กๆ
ไปเล่นน้ำทะเล ชัชชาบีบมือตัวเองอย่างห่วงเอมี่มากๆ
เดินไปเดินมาก่อนนั่งลงเครียดที่ผ้าปูริมชายหาด ชัชชาเริ่มคิดกังวลไปไกล
จนต้องถอนใจไล่ความเครียด แล้วหันมองไปยังชายหาดด้านหนึ่ง
แต่แล้วเอมี่ก็เห็นธันวาเดินมาตามชายหาดแต่ไกลอย่างเท่ สีหน้าชัชชาตะลึงมอง
หัวใจชัชชาเต้นโครมครามเหมือนกับที่เคยเกิดเวลาอยู่กับเอมี่
จนชัชชาเผลอตัวขยุ้มคอเสื้อตัวเองไว้
ธันวาตะโกนเรียกปอโต้ที่กำลังเล่นน้ำ
ปอโต้เห็นพ่อมาก็ดีใจ รีบวิ่งเข้าไปหา กระโดดกอด ธันวาอุ้มปอโต้ขึ้นเหวี่ยงปล้ำไปมา
เสียงพ่อลูกหัวเราะ ช่างบาดใจ ชัชชาหันไปมองน้ำฟ้า เห็นน้ำฟ้าซึมๆ ไป
ชัชชาได้แต่แอบถอนใจ หันไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มตัวน้ำฟ้าไว้
ชัชชากอดน้ำฟ้าไว้เป็นการปลอบโยนโดยไม่ต้องพูด จนธันวาพาปอโต้เดินเข้ามาใกล้
"โทษทีครับ ผมมาช้า พอดีผมติดธุระ"
ชัชชาเงยหน้ามองธันวา สีหน้ากลับมานิ่งๆ
รักษามาดชัชชาคนเดิม
"คุณเอมี่บอกฉันแล้วค่ะ"
"แล้วนี่เอมี่ไปไหนนี่?"
ธันวาทำกดมือถือ "ฮัลโหล ผมมาถึงแล้วนะ คุณอยู่ไหนเอมี่"
ธันวาคุยกับเอมี่
ทำเป็นว่าเห็นเอมี่แล้ว ชัชชากับปอโต้มองตาม เห็นเอมี่ยืนอยู่ไกลๆ
ธันวาวางสายหันมาบอกชัชชา ว่าฝากปอโต้หน่อย
ไม่รู้ว่าเอมี่มีอะไรจะคุยกับเขาตามลำพัง ธันวาหันจะเดินไป
ตาเหลือบไปเห็นสีหน้าชัชชา เห็นสีหน้าชัชชาหมองๆ ไปจนธันวาชะงัก
แต่แค่แว๊บเดียว พอเห็นธันวามอง ชัชชาก็ทำเป็นไปโอบไหล่ปอโต้ไป ธันวาหันเดินไป
ประมาณคงตาฝาดไปเอง ชัชชาแอบมองตามหลังธันวาไป
เจ็บแปลบที่หัวใจไม่รู้หึงเอมี่หรือธันวากันแน่ สีหน้าชัชชางงกับตัวเอง
0000000000000000000
พวกศศิวิภา จอมขวัญ แจ่มจันทร์ที่เดินทางมาถึงที่ทะเล
กำลังเดินลัดเลาะกันมา โดยมีเกรียงชัยเดินแอบทำหน้าเซ็งๆ อยู่หลังกลุ่ม 3 แม่ๆ
เพราะศศิวิภาบังคับให้ขับรถพามา จอมขวัญมาถึง เห็นเอมี่อยู่กับธันวา ก็แปลกใจ
ชี้ให้ทุกคนดูว่าหยั่งกะทั้งคู่กำลังขอคืนดีกันอยู่
ขณะที่เกรียงชัยยืนเซ็งกับการสอดรู้สอดเห็นของ3สาว
ถอนใจหันมองไปทางอื่นแล้วต้องอ้าปากค้างตกใจ
เมื่อเห็นเสี้ยวด้านข้างของรัญนรียืนอยู่
สีหน้ารัญนรียืนกัดปากหน้าเกรี้ยวกราด
มองไปยังภาพธันวากำลังเดินเข้าไปหาธันวาด้วยความหึงหวงสุดขีด เกรียงชัยถอยๆ
หลังแล้วชิ่งหลบฉากไปทันที รัญนรีหันเดินลงบันไดหินมาจะเข้าไปจัดการธันวากับเอมี่
แต่พอก้าวเลี้ยวมุมมาก็จ๊ะเอ๋เข้ากับเกรียงชัยก็ตกใจว่าเกรียงชัยมาได้ยังไง
เกรียงชัยถามกลับว่าแล้วรัญนรีมาได้ยังไง รัญนรีอึกอัก
"อ๋อ คือ เบื่อๆ น่ะค่ะ
ก็เลยมาเที่ยวนะค่ะ"
"งั้นเราก็ใจตรงกัน ผมก็กำลังเบื่อสุดขีด
กามเทพคงดลใจให้เรามาเจอกันที่นี่ ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่าครับ"
"เอ่อแต่ว่า..."
เกรียงชัยไม่ฟัง รีบดึงมือรัญนรีหลบไปจากตรงนั้น
เพื่อหลบศศิวิภา
ชัชชาเศร้าอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นภาพเอมี่กับธันวาอยู่ด้วยกัน
ก่อนจะเก็บของลุกขึ้นพาเด็กๆ ไปทานข้าว แต่แล้วต้องชะงักเมื่อศศิวิภา จอมขวัญ
แจ่มจันทร์เดินเข้ามา
"อ้าว! นี่มาได้ไงคะเนี่ยะ มาเที่ยวกันเหรอคะ
บังเอิญจริงๆ มาเจอกัน"
"ใครว่าบังเอิญค่ะ
เราก็ตามคุณชัชชากับคุณเอมี่มานั่นแหละค่ะ" แจ่มจันทร์บอก
ชัชชางง "หา
ตามมาเหรอคะ? เอ้ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันมาที่นี่?"
จอมขวัญหันไปชี้ศศิวิภาทันที
"ถามคุณศศิสิคะว่ารู้ได้ยังไง?"
ศศิวิภาเม้มปากอยากด่าจอมขวัญ
ก่อนหันมาฉีกยิ้มให้ชัชชา
"อ๋อ พอดีฉันโทรไปหาคุณเอมี่ที่ร้านถังทองน่ะค่ะ
เด็กๆ ที่ร้านบอกน่ะค่ะ ฉันก็เลยมีความคิดว่า
เราน่าจะตามมาประชุมเรื่องงานเลี้ยงประจำปีของสมาคมผู้ปกครองนักเรียนกับคุณเอมี่ที่นี่เลย
แหม ไม่คิดว่าจะมาเจอภาพอะไรเด็ดๆ อย่างงั้น"
ศศิวิภาชี้ไปที่ธันวากับเอมี่มุมไกล ชัชชาอึ้ง
"เอ่อ
เขากำลังคุยธุระกันน่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก พอดีฉันกำลังจะพาเด็กๆ
ไปหาอะไรทานที่ค็อฟฟี่ช็อป ไปนั่งคุยกันที่โน่นดีกว่าค่ะ"
ทุกคนเดินไป
เหลือแต่ศศิวิภายืนหันรีหันขวางอยู่สงสัยว่าสามีหายไปไหน
เกรียงชัยแอบมาคุยอยู่กับรัญนรี
ศศิวิภาเดินตามหามาเห็นด้านหลังเกรียงชัยยืนคุยกับรัญนรี
แต่เกรียงชัยบังหน้ารัญนรีไว้ไม่เห็น ศศิวิภาเรียกเกรียงชัยดังก้อง
เกรียงชัยตกใจหน้าซีดยืนตัวแข็ง รัญนรีเห็นอย่างนั้นก็ค่อยๆ
เบี่ยงหน้าจากเกรียงชัยที่บังอยู่มามอง เห็นศศิวิภายืนอยู่
ต่างคนต่างตกใจที่เห็นกัน ก็ร้องทัก เกรียงชัยยิ่งตกใจ เมื่อรู้ว่าทั้งคู่รู้จักกัน
ศศิวิภาเดินปรี่เข้ามา ด้วยสีหน้าชักระแวง
"นี่คุณน้องรู้จักสามีพี่ด้วยเหรอ?"
รัญนรีอึ้งไปชั่วอึดใจ เหล่มองเกรียงชัยที่ยืนซีด
ก่อนที่จะใช้ความเก๋าเกมส์เข้าช่วย
"สามีพี่? เปล่า ไม่ได้รู้จักค่ะ"
รัญนรีโกหกตาใส
"ไม่รู้จัก แล้วมายืนคุยอะไรกันตรงนี้ ห่ะ คุณเกรียงชัย
มาคุยอะไร"
"อ๋อ คนนี้สามีพี่เหรอคะ มิน่าล่ะ เขาเอาแต่ถามหาสปาดีๆ แถวนี้
บอกว่าจะพาภรรยาที่แสนดีไปนวด ที่แท้ ภรรยาที่แสนดีก็คุณพี่นี่เอง ฮิ"
รัญนรีโกหกเนียน
ศศิวิภาถึงกับยิ้ม หายระแวงทันที "ต๊ายคุณนี่ สปงสปาหาทำไม
ไม่ต้องหรอก แค่นี้ฉันก็สวยจะแย่อยู่แล้ว"
เกรียงชัยหันมาฉีกยิ้มตามน้ำ "แฮ่
ก็ผมอยากให้คุณสวยไปนานๆ นี่ เอ่อ ขอโทษนะครับ
ที่รบกวนคุณ ผมนี่แย่จริงๆ
หลงคิดว่าคุณเป็นพนักงานโรงแรมนี้" เกรียงชัยหันไปหารัญนรี
รัญนรีฉีกยิ้ม
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงฉันกับคุณพี่ศศิก็รู้จักกัน แหม
วันนี้ได้มารู้จักสามีคุณพี่ด้วย มันช่างเป็นความบังเอิญที่ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ"
"นั่นน่ะสิครับ เอ่อ งั้นที่รักคุยกันไปก่อนนะ ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน
ปวดท้องกะทันหัน"
เกรียงชัยรีบชิ่งไป ศศิวิภารีบเข้ามากระซิบ
"นี่ๆ คุณน้อง
เมื่อกี้พี่เห็นคุณธันวาของคุณน้องอยู่กับยัยเอมี่ที่สะพานโน่น"
"เหรอคะ
งั้นฉันไปแหกอกยัยเอมี่ก่อนนะ เออ แล้วคุณพี่ดูแลสามีคุณพี่ดีๆ หน่อยนะคะ"
ศศิวิภางงกับคำพูดรัญนรี ยังไม่ทันได้ใส่ไฟเพิ่ม รัญนรีก็รีบชิ่งไปแล้ว
0000000000000000000000000
ชัชชาจัดการเซ็นสัญญากับธันวาเรียบร้อย
แล้วส่งสัญญาให้ธันวาชุดนึง
"คุณเก็บสัญญาไว้ชุดหนึ่ง เป็นอันว่า
ตอนนี้บริษัทชัชชากรุ๊ปกับคุณเป็นหุ้นส่วนถังทองไทยเครปกับเรียบร้อยแล้ว
พร้อมที่จะมานับหนึ่งด้วยการเปิดสาขาแรกด้วยกัน จนกระทั่งครบร้อยสาขาทั่วประเทศ"
"ขอบคุณมากครับ"
ธันวารับสัญญามาด้วยสีหน้าดีใจมาก
ก่อนจะลุกยื่นมือไปให้ชัชชาจับ
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ"
ชัชชามองมือธันวาก่อนจะลุกขึ้นยื่นมือไปจับกับธันวา ยิ้มน้อยๆ แต่จริงใจ
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณเช่นเดียวกันค่ะ"
ธันวายิ้มกว้างให้
รอยยิ้มแบบที่ได้ใจชัชชามาก เพราะมันเหมือนรอยยิ้มแบบเอมี่
จนชัชชารีบปล่อยมือจากธันวาหลบตาเขา
"เอ่อ
หวังว่านี่คงจะเป็นข่าวดีสำหรับคุณเอมี่และปอโต้นะคะ"
ธันวารีบพูด
"คุณอย่าเพิ่งบอกปอโต้นะครับ"
ชัชชางง "ฉันนึกว่าปอโต้รู้แล้วซะอีก
เรื่องฉันจะมาเซ็นสัญญากับคุณที่นี่"
"ผมยังไม่ได้บอกปอโต้หรอกครับ ผมตั้งใจว่า
จะมาบอกข่าวดีกับลูกที่นี่"
"แล้วคุณเอมี่"
"เอ่อ อ๋อ
ผมก็เพิ่งบอกกับเอมี่เมื่อกี้เองครับ ตอนที่ไปคุยกับเธอ"
"เหรอคะ
คุณคุยเรื่องเซ็นสัญญาแล้วเอ่อ ขอคืนดีกับเธอด้วยรึปล่าว?"
"คืนดี
คุณพูดอะไรง่ายๆ เหมือนปอโต้เปี๊ยบเลย" ธันวายิ้มขำ
"แปลว่าคุณไม่เคยคิดที่จะคืนดีกับคุณเอมี่เลยงั้นเหรอคะ?"
ธันวาอึ้งไป
ก่อนจะมองสบตาชัชชาอย่างแปลกใจ ต้องการจะรู้ไปทำไม
รัญนรีพยายามจนสืบรู้ได้ว่าเอมี่พักห้องไหน รัญนรีมาเคาะประตูห้อง ขณะนั้น
ปอโต้อยู่ในห้องธันวา กำลังถามหาเอมี่อยู่ ธันวากำลังหาข้ออ้าง
ว่าเอมี่มีธุระต้องกลับไปก่อน ปอโต้ร้องเรียกจะให้ธันวาพาเอมี่กลับมา
ขณะเดียวกันต้องมาเปิดประตูด้วย พอธันวาเปิดประตูมาเห็นรัญนรีก็ตกใจ
แต่รัญนรีไม่พูดไม่จาก้าวฉับเข้าห้องไป พยายามหาเอมี่
รัญนรีหันไปเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่บนเตียง ก็ปรี่เข้าไปเปิดรื้อ
รัญนรีเห็นชุดของเอมี่วางอยู่ โดยเฉาะชุดชั้นใน รัญนรีปาชุดใส่ธันวา เอาเรื่อง
"คนโกหก หลอกลวง ไหนบอกว่าเลิกกันแล้วไง รัญไม่ดีตรงไหน
คุณถึงได้กลับไปกินน้ำพริกปลาเน่าถ้วยเก่า ยัยเอมี่มันมีอะไรดีห่ะ?"
ปอโต้ได้ยินอย่างนั้นก็ฟังไม่ได้ หันวิ่งหนีออกจากห้องไป
ธันวาหันขวับมาที่รัญนรีอย่างโกรธ
"ต่อหน้าลูกผมทำไมคุณทำอย่างงี้ห่ะรัญ"
"ก็คุณอธิบายมาซี ว่าไส้ในยัยเอมี่มาอยู่กับคุณได้ไง ถ้าไม่มีอะไรกัน"
"ผมไม่อธิบาย! ในเมื่อคุณไม่เชื่อผม ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น
ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่ไหม๊รัญ คุณจะทำอะไรผมไม่ว่า แต่ขอร้องอย่าทำให้ลูกผมเสียใจ"
ธันวาดึงรัญนรีออกมานอกห้อง "คุณกลับไป! ถ้าผมยังเห็นคุณที่นี่อีก
เราจบกันแค่นี้"
รัญนรีอ้าปากค้าง ธันวารีบวิ่งตามปอโต้ไป
รัญนรีได้แต่ยืนกระทืบเท้า ทำอะไรไม่ได้นอกจากเจ็บใจ
000000000000000000
ชัชชามานั่งเล่นอยู่อย่างเหงาๆ ที่สระน้ำ
ขณะนั้นธันวาก็กำลังกลุ้มใจเรื่องปอโต้เหมือนกัน
ทั้งคู่เห็นว่าต่างฝ่ายต่างอยู่ในอารมณ์เศร้า ก็กลัวว่าเด็กๆ จะพลอยเศร้าไปด้วย
เลยชวนกันสร้างความสนุกด้วยการเล่นเกมส์ลิงชิงบอลในสระน้ำ
ทำให้เด็กทั้งสองสนุกลืมเรื่องทุกข์ และทำให้ธันวากับชัชชาได้ใกล้ชิดกันโดยปริยาย
ทั้งสองโอบกอดแย่งบอลกัน
รัญนีเดินออกมาแอบยืนมองที่ระเบียง
ตะลึงมองภาพธันวากับชัชชาที่ขณะนั้นชัชชาขาลื่นหงายหลังจมน้ำในสระ
ธันวารีบเข้าไปช่วยดึงชัชชาขึ้นมาจากน้ำ
ชัชชาที่กินน้ำไปหลายอึกจนสำลักกอดคอธันวาไว้แน่น
ธันวาเป็นฝ่ายที่อึ้งไปก่อน
นานมากแล้วที่พ่อม่ายอย่างเขาไม่มีความรู้สึกวูบวาบที่หัวใจแบบนี้
ชัชชาหลังจากที่หายสำลักก็รู้ตัวว่ากำลังกอดธันวาไว้แน่น ชัชชาค่อยๆ
คลายอ้อมแขนยับออกจากธันวา ทั้งสองมองหน้ากัน
รัญนรียืนกำหมัดกรี๊ดแบบไม่มีเสียง
รู้แล้วว่าคนที่เธอน่าจะระแวงคือชัชชาต่างหาก
เพราะสายตาของทั้งคู่ที่มองกันมันคนปิ๊งกันชัดๆ
พอถึงเวลาจะกลับบ้าน
ชัชชาบอกธันวาว่าเธอขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ธันวาทำให้เธอตอนที่เธอเป็นลม
แต่ทั้งคู่คุยกันได้ดีไม่เท่าไหร่ ก็เริ่มจะกัดกันอีกแล้ว
เมื่อชัชชาบอกว่าอยากให้ธันวาทำอะไรนึกถึงใจเอมี่ให้มากๆ ธันวาไม่พอใจ
"นี่คุณกำลังสอนผมอยู่เหรอ! เข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่าครับ ที่ผมเซ็นสัญญากับคุณ
ผมเซ็นเฉพาะเรื่องงานนะ ไม่ใช่เหมารวมเรื่องส่วนตัวด้วย"
ทำเอาชัชชาหน้าเสีย
"ที่ฉันพูดเพราะเห็นว่าคุณกับเอมี่เป็นเพื่อน แต่ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ได้ ต่อแต่นี้ไป
คุณกับฉัน จะคุยกันเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น จะไม่พูดเรื่องส่วนตัวกัน ฉันขอตัวนะคะ"
ชัชชาเดินแยกไป ธันวายืนอึ้งไปเลย

คุณแม่จำแลง 14

ธันวามารอคุยเรื่องงานกับชัชชา
แต่ชัชชาก็ยังไม่เข้าห้องทำงานเสียที จนธันวาเริ่มหงุดหงิด
เดินไปเดินมาที่ชั้นวางที่มุมหนึ่งของห้องก่อนจะไล่สายตาดูของที่วางอยู่
ก่อนจะสะดุดตากับโล่คริสตัลอันหนึ่งที่วางโชว์อยู่ ธันวาหยิบขึ้นมาอ่าน
"นักธุรกิจหญิงดีเด่นปีสองพันเจ็ด ฮี่โธ่ ดีเด่นอะไรไม่รู้จักรักษาเวลา
น่าจะให้เขาริบรางวัลคืนจริงๆ"
ธันวาเดาะโล่ห์รางวัลในมืออย่างหมั่นไส้
ระหว่างนั้นธันวาไม่ทันระวังหันไปชนเข้ากับชั้นวางแจกันที่วางอยู่
ธันวาหันไปเห็นแจกันโงนเงนไปมาใกล้จะหล่น
ธันวาอ้าปากค้างรีบกระโดดตะครุบแจกันที่กำลังร่วงลงพื้น
ธันวารับแจกันเอาไว้ได้ก่อนที่จะตกแตก ธันวาปาดเหงื่อก่อนจะเอามาวางไว้ที่เดิม
แล้วก็นึกเอะใจบางอย่างก่อนจะหันไปมองที่พื้น แล้วธันวาก็ตกใจตาเหลือก
"เฮ้ย!!"
ธันวาหยิบโล่รางวัลของชัชชาที่ตอนนี้แยกส่วนเป็นสองชิ้นขึ้นมาดูด้วยความตกใจ
ซวยแล้ว
ธันวากำลังปลุกปล้ำอยู่กับโล่ห์ พยายามต่อโล่กับฐานที่หักอยู่
พยายามควานหากาวหาสก็อตเทปบนโต๊ะทำงานชัชชารวมทั้งน้ำลายของตัวเองแปะ
แต่ก็ต่อยังไงก็ไม่ติด ธันวาร้อนใจเหงื่อตก
"ซวยอะไรอย่างนี้วะ
ถ้ายัยจิตตกมาเห็นเข้า คงชวดกันงานนี้"
ธันวาเงื้อโล่จะเขวี้ยงทิ้งอย่างหัวเสีย
เสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับชัชชาที่เปิดประตูก้าวเข้ามาในห้อง ธันวาอ้าปากค้าง
รีบแอบโล่ไว้ข้างหลังก่อนที่ชัชชาเห็นได้อย่างฉิวเฉียด ชัชชาทั้งงงและแปลกใจ
ที่เห็นธันวาเหงื่อแตกพลั่ก ชัชชาเดินไปที่โต๊ะทำงาน ธันวาเดินหมุนตัวตาม
พยายามหันหน้าให้ชัชชาเพราะต้องซ่อนโล่เอาไว้ด้านหลัง
ธันวาส่งแฟ้มงานให้ชัชชา
ชัชชารับแฟ้มเอกสารมาด้วยสีหน้าค้อนนิดๆ เปิดๆ ดูก่อนจะมีสีหน้าแอบทึ่งๆ
"ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะทำเสร็จได้เร็วกว่าที่ฉันคิด"
"ก็มันเป็นความฝันของผม
ผมต้องทุ่มเทกับมันให้ถึงที่สุด ไม่ว่าจะยากลำบากแค่ไหน"
ธันวากำหมัดพูดด้วยสีหน้ายิ้มภาคภูมิใจ
แต่แล้วต้องยิ้มเบี้ยวเมื่อเห็นชัชชาปิดแฟ้มงานลง
"อ้าว ทำไมอ่านเร็วนักล่ะคุณ
ไม่ถูกใจตรงไหนเหรอ บอกผมมาเลย ผมจะรีบกลับไปแก้มาใหม่ให้เสร็จภายในวันนี้"
ชัชชาไม่ตอบแต่กลับวางแฟ้มแล้วเสือกไสแฟ้มไปไว้ที่ข้างโต๊ะ
ธันวาอ้าปากค้างมองตามแฟ้ม
ขณะที่ชัชชชากอดอกหันไปพูดอีกเรื่องด้วยการปั้นสีหน้าเฉยชา
"เห็นปอโต้บอกน้ำฟ้าว่าคุณจะไปเที่ยวทะเลกับเราด้วยเหรอคะ?"
"ห๊า! เอ่อ คือ
เอมี่เขาบอกลูกไปอย่างงั้น แต่ผมยัง เอ่อ..."
"คุณไปด้วยก็ดีค่ะ
คุณจะได้ไปเที่ยวกับคุณเอมี่และปอโต้ พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูก"
"โฮ่ย
มันเกี่ยวกับเรื่องงานตรงไหนเนี่ยะ? เรื่องไปเที่ยว เอาไว้คุยทีหลังก็ได้คุณ
คุยเรื่องงานให้จบก่อนซี"
"แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณแล้ว"
ธันวาตะลึงค้างมองชัชชาสีหน้าผิดหวังสุดๆ
"ไม่มีอะไรจะคุย คุณพูดง่ายๆ
แค่นี้เองเหรอ! คุณรู้ไหม๊ว่าผมต้องอดหลับอดนอนมาทั้งคืน
เพื่อทำโปรเจ็คนี้ให้เสร็จเอามาให้คุณ"
"นั่นมันเรื่องของคุณ ทำไมฉันต้องสนใจ
เรื่องของฉันก็มีแต่แค่อยากจะรู้ว่าคุณจะไปเที่ยวทะเลกับเราไหม๊?"
"คุณจะเล่นอะไรของคุณห่ะ เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง"
"ก็ตามใจ! ถ้าคุณไม่ไป
การเซ็นสัญญาของเราก็เป็นอันล้มเลิก"
ธันวาตะลึงค้าง "ห่ะ หา? เมื่อกี้คุณ
คุณพูดว่าอะไรนะ เซ็นสัญญาเหรอ?"
"ใช่ ถ้าคุณไป
เราก็จะไปเซ็นสัญญาร่วมงานกันที่โน่น แต่ถ้าคุณไม่ไป..."
"ไปสิ ผมไปแน่ ผมไปแน่
เยส! ปอโต้ พ่อทำสำเร็จแล้วฮ่ะๆ พ่อทำสำเร็จแล้ว"
ชัชชาอดอมยิ้มกับคำพูดของธันวาที่นึกถึงลูกเป็นคนแรกไม่ได้
"ฉันดีใจแทนปอโต้ด้วยค่ะ"
ธันวาหยุดดีใจ หันมามองชัชชา"ผมล่ะเชื่อคุณเลย
นี่เหรอวิธีที่คุณตอบตกลงลูกค้า ร้ายจริงๆ แต่ผมก็ขอบคุณนะ ขอบคุณมากครับ ขอบคุณๆ"
อารามดีใจจนลืมตัว ธันวายื่น2มือมาจับมือชัชชา
โดยลืมไปว่ามืออีกข้างกำลังถือโล่ที่ทำหักอยู่
"นี่มันโล่ห์ของฉันนี่
ทำไมมันหักอย่างงี้"
"อึ๋ย! เอ่อ ผมไปก่อนนะ ต้องรีบไปบอกข่าวดีกับลูก
แล้วเจอกันที่ทะเลนะคร๊าบ"
ธันวารีบเผ่นไปที่ประตู ชัชชาทรุดนั่งลงอย่างหัวเสีย
มองโล่หักในมืออย่างเสียดาย
000000000000000000000
น้ำฟ้าบอกชัชชาว่าธันวาพ่อปอโต้ก็จะไปทะเลด้วยกัน เธอเลยอยากให้พ่อของเธอไปบ้าง
ชัชชาหนักใจ ไม่อยากชวนเขตอรัญไป ชัชชาไม่รู้จะหาทางออกยังไง
เลยชวนปารินไปทานข้าวด้วยกัน ปารินดีใจใหญ่
แต่พอมาถึงที่ร้าน ปารินก็ต้องชะงัก
เพราะชัชชาชวนเขามาทานข้าว เพราะว่าอยากจะปรึกษาเรื่องเขตอรัญ ปารินบอกอย่างน้อยใจ
"ผมนึกว่าคุณอยากจะทานข้าวกับผมเสียอีก"
"ค่ะ ทานข้าวกันไปก็คุยกันไป
ก็คุณเป็นทนายของฉันนี่ เวลามีปัญหาอะไรฉันก็ต้องนึกถึงคุณก่อนเป็นคนแรก"
ปารินมองไปยังชัชชาที่กำลังวางดอกไม้จัดลงแจกัน
สีหน้าปารินทั้งผิดหวังและเศร้าสุดๆ
"หึ แค่ทนาย"
ปารินยิ้มขมขื่นเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ
ชัชชาเอ่ยขึ้นขณะที่เทน้ำเย็นในเหยือกใส่แก้วให้
"เรื่องที่ฉันจะพาน้ำฟ้าไปเที่ยวทะเลกับครอบครัวคุณเอมี่น่ะค่ะ
น้ำฟ้ารบเร้าฉันให้ชวนเขตอรัญไปด้วย ฉันจะทำยังไงดีคะปาริน"
"อ๋อ
คุณชวนผมมาทานข้าวเพราะเรื่องนี้เอง"
ปารินยกแก้วขึ้นดื่มซ่อนแววตาผิดหวัง
ขณะที่ชัชชานั่งลงถอนใจ ไม่ได้สังเกต
"ฉันเครี๊ยดเครียด คิดอะไรไม่ออกเลย
ยังไงก็ให้เขตรู้เรื่องนี้ไม่ได้ขืนเขารู้
เขาต้องตามไปหาเรื่องคุณธันวาที่โน่นแน่ๆ"
ปารินถึงกับสำลักน้ำ เงยหน้ามองชัชชา
"นี่ คุณธันวาเขาไปด้วยเหรอ"
ชัชชาตอบด้วยสีหน้าที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยว่าปารินกำลังไม่ไว้ใจธันวา
"ค่ะ เขาจะไปด้วย
ฉันจะเซ็นสัญญาร่วมเปิดเฟรนไชน์ธุรกิจไทยเครปกับเขาที่โน่นรู้ไหม๊คะ วันนี้พอเขารู้
เขาดีใจกระโดดโลดเต้นใหญ่ ยังกะเด็กๆ ฮิ ผิดฟอร์มจากคนที่ฉันไม่เคยชอบขี้หน้า"
ปารินมองสีหน้าขำแววตาดูมีชีวิตชีวาของชัชชาอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
ด้วยความรู้สึกไม่ไว้ใจพุ่งปรี๊ดขึ้นในใจอีกครั้ง
จนมือที่ถึงแก้วน้ำแทบจะบีบแก้วแตกออกเป็นเสี่ยงๆ เพื่อระงับอารมณ์หึงไว้ข้างใน
รัญนรีทำเป็นโกรธธันวาที่ธันวาไม่ค่อยมีเวลาว่างให้เธอเหมือนเคย
ธันวาบอกว่าเขางานยุ่งจริงๆ และพยายามจะให้รัญนรีหายโกรธ
รัญนรีเลยบอกว่าหากอยากให้เธอหายโกรธ ต้องไปเที่ยวกับเธอที่ทะเลวันเสาร์นี้
ธันวาตกใจ อ้างว่าวันเสาร์เขามีงาน ถ้าเสร็จธุระแล้วเขาจะพาไปเที่ยวแน่ๆ
รัญนรีเลียบๆ เคียงๆ ถามว่าแล้วธันวาจะไปทำงานที่ไหน
รัญนรีนำเรื่องที่คุยกับธันวาไปบอกศศวิภา ว่าธันวาบอกเธอจะไปทำงานที่กาฬสินธุ์
รัญนรีบอกว่าเธอไม่เชื่อ แต่ก็ต้องแกล้งเชื่อเพื่อไม่ให้ธันวาจับได้
ศศิวิภากำชับว่ายังไงงานนี้รัญนรีก็ต้องตามไปพิสูจน์ให้ได้
เหมือนกับที่เธอก็จะตามไปพิสูจน์เช่นกัน เพราะเธอรู้สึกว่าเอมี่เป็นของปลอม
ไม่ใช่ของจริง รัญนรีทำหน้าเอือมเพราะไม่เข้าใจยัยนี่เลย
"เอาเถอะค่ะ
จะพิสูจน์อะไรก็ตามใจ เป็นอันว่าเราจะตามไป เอ่อ
แล้วยัยเอมี่กับธันวาเขาจะไปพักที่โรงแรมไหนกันล่ะค่ะ?"
"อุ้ย!นั่นน่ะสิ
จะไปพักกันโรงแรมไหน ไม่ได้ยินยัยเอมี่พูดถึงเลย"
รัญนรีเซ็งแอบด่า
"สมองมีแค่ชั้นเดียว ยังอยากทำเป็นสอดเรื่องชาวบ้าน รู้ก็รู้ไม่หมด"
"บ่นงึมงำอะไรอยู่คนเดียวค่ะคุณน้อง ช่วยพี่คิดเร็วๆ
ซีว่าเราจะรู้ได้ยังไงว่า2คนนั่นจะไปพักกันที่โรงแรมไหน?"
รัญนรีทำตาปะหลับปะเหลือกก่อนจะเท้าเอวหันมา ประมาณสุดท้ายก็ต้องให้ฉันช่วย
รัญนรีน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย "ก็เอางี้ซีค่ะคุณพี่ขา" สองแสบคุยวางแผนกัน
เอมี่อ้างกับปอโต้ว่าธันวาติดธุระ แล้วจะตามมาทีหลัง
เช่นเดียวกันกับที่ชัชชาก็อ้างแบบนั้นกับน้ำฟ้าเช่นกัน เอมี่ ชัชชา ปอโต้ และน้ำฟ้า
เลยมาทะเลด้วยกัน 4 คน แต่โชคร้าย โรงแรมเหลือที่พักเพียงแค่ห้องเดียว
ชัชชาเห็นว่าเป็นผู้หญิงเหมือนกัน ก็ให้อยู่ห้องเดียวกัน
จะได้ไม่ต้องไปหาที่พักใหม่ เอมี่ตาเหลือก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้
เอมี่เข้าห้องน้ำเสร็จ เปิดประตูออก
แล้วก็ต้องชะงักไปเมื่อเห็นชัชชาที่อยู่ในชุดสวยปรี่เข้ามาหา
เอมี่ที่มองชัชชาอย่างเคลิบเคลิ้มเพราะเขาเพิ่งเห็นชัชชาแปลกตาไปจนสวยขึ้น
ชัชชามองเอมี่อย่างสงสัย
"หน้าฉันมีอะไรหรือเปล่าคะ"
เอมี่สะดุ้ง รู้สึกตัว
"อ๋อ เปล่าคะ"
"ช่วยอะไรหน่อยได้ไหม๊คะ"
"หา? ชะ ช่วยอะไรคะ"
"ช่วยมัดผมให้หน่อยคะ เอาให้สวยอย่างคุณเอมี่นะคะ"
ชัชชาส่งผ้าโผกผมให้เอมี่ก่อนจะหันหลังให้
เอมี่หน้าเหวอแต่พอเอมี่โดนต้นคอขาวเนียนของชัชชาก็ถึงกับชะงัก
ธันวาในคราบเอมี่จับผมชัชชาอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ มัดผมให้ชัชชาอย่างบรรจง
ชัชชาเองก็รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด
เอมี่มัดผมไปก็ได้กลิ่นแชมพูอ่อนจากผม
ของชัชชา จนเผลอไผลด้วยสองหัวใจที่ขาดคนดูแลมานาน ได้ซึมซาบความอบอุ่นซึ่งกันและกัน
จนเสียงหัวใจเต้นรัว เอมี่มัดผมให้เสร็จ ชัชชาค่อยๆ
หันมามองหน้าเอมี่ทั้งสองอึ้งมองหน้ากัน แต่แล้วเสียงปอโต้ก็ดังขึ้น
"แม่ฮะ
ไปกันหรือยังฮะ?"
"น้ำฟ้าหิวแล้วค่ะ" น้ำฟ้าเจื้อยแจ้ว
"ปะ ไปซีลูก ไปจ้ะ"
เอมี่ต้อนปอโต้กับน้ำฟ้าออกไปจากห้อง ขณะที่ชัชชายืนจับไปที่อกของตัวเอง
ประหลาดใจมากับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง นับแต่พบรักกับเขตอรัญครั้งแรก
หัวใจของเธอก็ไม่เคยเต้นรัวเมื่อพบใครอีกเลย แต่มันเกิดขึ้นเมื่ออยู่กับเอมี่
ชัชชาสะบัดหัวไล่ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจทิ้ง คว้ากระเป๋าแล้วเดินออกไป
ด้านธันวาเองก็คิดว่าเขาคงห่างผู้หญิงมานานเลยเพี้ยนไปแล้ว

คุณแม่จำแลง 13

ธันวาประคองชัชชาที่หมดสติเข้ามานั่งภายในรถของตน
พยายามเรียกชัชชาเพื่อให้ได้สติ ชัชชายังคงนิ่ง
ธันวาควานหายาดมภายในรถก่อนจะหยิบมาให้ชัชชาดม
ระหว่างนั้นเสียงมือถือของเอมี่ดังขึ้น ธันวาหยิบขึ้นมาดู
แล้วก็เห็นปอโต้โทรเข้ามา ธันวาลุกลี้ลุกลนจะรับหรือไม่รับดี
ก่อนจะหันไปมองชัชชาที่ยังไม่ฟื้นก็ตัดสินใจรับสาย ดัดเสียงเป็นเอมี่
แล้วบอกปอโต้ว่ากำลังงานยุ่งอยู่ แล้วจะโทรกลับ
ธันวาวางสายไปก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก ระหว่างนั้นเสียงชัชชาดังขึ้น
ชัชชาเพ้อทั้งที่ยังหลับตา
"คุณมันเลวยิ่งกว่าสัตว์ สัตว์มันยังรักลูกของมัน
ไป"
ธันวาชะงักก่อนจะเห็นว่าที่ชัชชาพูดอย่างนั้นเพราะเพ้อไปไม่ได้ว่าเขา
ธันวาคว้ามือของชัชชาที่กำลังตีเขาเอาไว้ก่อนจะตะโกนเรียกให้รู้ตัว ชัชชาค่อยๆ
ลืมตาฟื้นคืนสติก่อนจะเห็นว่าตัวเองอยู่ในรถธันวาก็แปลกใจ
"ทำไมฉันมาอยู่ที่นี่"


"ทำไมถามอย่างงั้น ผมไม่ได้ทำอะไรคุณนะ
ก็คุณไปเป็นลมกลางห้างอย่างนั้นคุณจะให้ผมพาคุณไปเล่นที่สวนน้ำหรือไง"
ชัชชาชะงักเมื่อรู้ว่าธันวาช่วยเอาไว้ ธันวาเห็นชัชชาสงบลงจึงลองถาม
"เมื่อกี้ผมเจอสามีคุณ เขาทำอะไรคุณรึปล่าว?"
ชัชชาไม่ตอบแต่ร้องไห้ออกมาแทน ทำเอาธันวาตกใจถามว่าเขตอรัญทำอะไรชัชชา
ชัชชาบอกว่าไม่ใช่เรื่องของธันวา แล้วเปิดประตูลงจากรถไป ธันวารีบเปิดประตูตามลงไป
กลัวชัชชาจะเป็นลมไปอีก
ธันวาก้าวตามไปคว้าแขนชัชชาไว้ แต่ชัชชาไม่ยอมไป
เกิดการยื้อยุดกันขึ้น เห็นสภาพว่าชัชชาอ่อนปวกเปียกแทบไม่มีแรงแต่ยังดื้อ
เขตอรัญที่กำลังขับรถจะออกจากห้างพอดี เห็นเข้า ก็ตาวาว
คิดว่าชัชชากับธันวามีอะไรกัน ด้วยความแค้นและความชั่วแล่นในหัว
เขตอรัญเลยหยิบมือถือถ่ายรูปทั้งคู่เป็นชุด เป็นช็อตที่ชัชชากำลังจะล้ม
ธันวาจึงรีบเข้ามาโอบเอวเอาไว้ ทั้ง2อึ้งมองหน้ากันชั่วครู่ เขตอรัญแอบถ่ายรูปไว้
"ไปให้พ้นนะ อย่ามายุ่งกับฉัน!" ชัชชาตวาดเสียงดังจนธันวาชะงักปล่อยมือ
"ต้องการเท่าไหร่"
ธันวางง "อะไรคุณ"
"ก็ที่คุณช่วยฉันไว้เมื่อกี้ไง
ต้องการเท่าไหร่ ผู้ชายอย่างคุณต้องการมากไม่ใช่เหรอ เงินน่ะ อยากได้เท่าไหร่"
ชัชชาพยายามเปิดกระเป๋าแล้วหยิบเช็คออกมาเขียนด้วยมือสั่นเทาเพราะความโกรธ
ธันวานิ่งมองชัชชาที่กำลังดูลนลานจนทำอะไรไม่ถูก
ชัชชาพยายามเขียนเช็คแต่ก็เขียนไม่ได้ จึงปาสมุดเช็คใส่หน้าธันวา
"เอาไป
อยากได้เท่าไหร่ก็เอาไป เลิกยุ่งกับฉันซะที"
ชัชชาตวาดเสียงดังจนธันวาชะงักปล่อยมือ
"นึกว่าผมว่างงานว่างการอยากจะยุ่งกับคุณนักเหรอ โธ่เอ้ย เชิญเลย อยากจะไปก็ไป
ผมจะเรียกปอเต๊กตึ๋งไว้ให้ หึ"
ธันวาหันหลังเดินจากไปอย่างเหลืออด
ขณะที่ชัชชายืนหอบเหนื่อยแววตาเต็มไปด้วยความคับแค้นใจ
เขตอรัญหลบเข้ามาข้างเสาก่อนจะดูรูปของชัชชากับธันวาในมือถือที่เขาแอบถ่ายเอาไวเห็นรูปธันวากับชัชชาที่เหมือนกำลังกอดกันอยู่
เขตอรัญยิ้มร้ายกับภาพในมือ
ด้านชัชชา พยายามขึ้นรถ จะขับกลับเอง แต่ไม่ทันไร
ก็เป็นลมล้มฟุบอีกแล้ว ธันวาที่ยังเป็นห่วงชัชชา เห็นเข้า
ก็เลยต้องพาชัชชามาส่งที่บ้าน
ชัชชาฟื้นขึ้นมา เห็นตัวเองอยู่ที่บ้าน
ก่อนที่จะนึกได้ว่ายังไม่ได้ไปรับน้ำฟ้ากลับจากโรงเรียน
ก็รีบวิ่งหน้าตาตื่นลงมาที่ห้องรับแขก
ทันใดนั้นชัชชาก็ชะงักอึ้งไปเมื่อมองเห็นภาพตรงหน้า
เมื่อเห็นน้ำฟ้านั่งทำการบ้านอยู่ที่โซฟาหันมาเห็นชัชชา
ชัชชารีบวิ่งเข้ามากอดน้ำฟ้าทันที ถามว่าใครไปรับกลับมา
น้ำฟ้าบอกว่าคุณพ่อปอโต้ไปรับมา ชัชชาชะงักสงสัย
"พ่อปอโต้บอกว่าคุณแม่ไม่สบาย
ก็เลยมารับน้ำฟ้าแทนคุณแม่"
น้ำฟ้าเอามือแตะหน้าผากชัชชา "คุณแม่หายแล้วเหรอคะ"
ชัชชาถึงกับน้ำตาซึมเมื่อเห็นลูกเป็นห่วง ดึงน้ำฟ้าเข้ามากอดอีก
"หายแล้วจ้ะ แม่ขอโทษนะคะ หิวหรือยังคะ เดี๋ยวแม่ทำอะไรให้ทานนะ"
"น้ำฟ้าอิ่มแล้วคะ คุณพ่อปอโต้ทำให้ อร่อยมากเลยคะคุณแม่"
"นายนั่นน่ะเหรอ
เอ่อ คุณอาน่ะเหรอจ้ะ"
"ค่ะ พ่อปอโต้ยังทำข้าวต้มไว้ให้คุณแม่ด้วยนะคะ
บอกว่าถ้าคุณแม่ตื่นแล้วให้ทานด้วย"
ชัชชานิ่งไปเมื่อรู้ว่าธันวาทำอะไรให้เธอบ้างระหว่างที่เธอไม่สบาย
0000000000000000000000000000
ธันวากลับไปบ้าน เห็นปอโต้กำลังนั่งหน้าหงิก
ธันวาสงสัยว่าปอโต้เป็นอะไร ปอโต้ถามธันวาว่ารู้ไหมแม่อยู่ที่ไหน
เขาโทรหาแม่ตั้งหลายครั้ง แต่แม่ไม่ยอมรับสาย
ธันวาบอกว่าแม่คงกำลังติดธุระ
แต่พูดยังไง ปอโต้ก็ไม่ยอมฟัง จนธันวาเหลืออด
ถามว่าจะให้แม่ทำตามใจปอโต้ทุกอย่างได้ยังไง ระหว่างนั้น
ชนะชลที่มานั่งรอเอมี่อยู่ในบ้านนานแล้ว ก็โผล่มา ถามขึ้น
"หรือว่าคุณเป็นคนกีดกัน ไม่ให้คุณเอมี่มาเจอปอโต้"
ธันวางงว่าชนะชลมาได้ยังไง ปอโต้รบเร้าจะเจอแม่
แต่ธันวาก็ยืนยันว่าเอมี่ยังมาเจอไม่ได้ ธันวาเผลอตวาด
"พูดไม่รู้จักฟังหรือไง
จะร่ำร้องไปถึงไหนนี่ ขืนเป็นแบบนี้ สักวันแม่เขาจะไม่มาอีก แล้วจะรู้สึก"
เทียมเตือนสติ "ใจเย็นๆ ครับคุณธัน"
ธันวาชะงักเพราะเห็นปอโต้มองน้ำตาคลอเบ้ามาที่เขา
"โธ่ปอโต้
พ่อไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนั้น"
ธันวายังพูดไม่ทันจบก็เห็นปอโต้วิ่งออกไปจากร้านแล้ว ธันวารีบเดินตามปอโต้ออกไป
ธันวาเดินออกมา เห็นปอโต้ยืนซึมๆ อยู่คนเดียว
หัวใจของพ่ออ่อนยวบลงเดินเข้ามาจับไหล่ปอโต้ พลางขอโทษ
ปอโต้บอกว่าไม่ต้องมาขอโทษเขา แค่ไปตามหาแม่ให้เขาเท่านั้น ปอโต้เดินหนี
แต่ธันวานั่งยองลงคว้าไหล่ปอโต้มากอดลูกไว้
"ปอโต้! ระหว่างพ่อกับแม่
ลูกต้องการใครกันแน่"
"ก็ผมมีพ่ออยู่ใกล้ๆแล้ว ผมก็ต้องการแม่ซีฮะ
พ่อปล่อยผมซีไปตามแม่มา"
2มือธันวาตกลงข้างตัว 2มือปอโต้จับไปที่หน้าธันวา
"นะพ่อนะ ตามหาแม่ให้ผมที วันนี้แม่หายไปทั้งวันเลย ผมกลัวว่าแม่จะหนีผมไป
ผมต้องตายแน่ๆ เลย ถ้าไม่ได้เจอแม่อีก"
ปอโต้ปล่อยมือจากหน้าธันวา
แล้วหันเดินคอตกกลับเข้าบ้านไป ธันวานั่งลงแผละอย่างกลัดกลุ้มอยู่ตรงนั้นเอง
พรุ่งนี้เขาต้องปลอมตัวเป็นเอมี่อีกครั้งแล้วเพื่อลูก
ชัชชาคุยกับน้ำฟ้า
รู้สึกอยากจะพาน้ำฟ้าไปเที่ยวทะเล น้ำฟ้าดีใจใหญ่ แต่แล้วก็เหมือนคิดได้บางอย่าง
ว่าถ้าไปกันแค่สองคนจะสนุกหรือ ชัชชาคิด
"อืม
งั้นเราชวนปอโต้กับคุณแม่เขาไปด้วยดีมั้ย"
เสียงปารินดังขึ้น
"คุณธันวาอีกคนดีมั๊ยครับ"
ชัชชาชะงัก น้ำฟ้าวิ่งไปหาปาริน
ชัชชาหันมาก็เห็นปารินยืนอยู่ ปารินนั่งลงลูบหัวเอ็นดูน้ำฟ้า
"ไงคะ
คิดถึงอามั้ย"
"คิดถึงคะ นี่ไงคะคุณแม่ ชวนอาปารินไปทะเลด้วยซิคะ"
ปารินชะงักมองชัชชา ชัชชาหลบสายตาโดยไม่รู้ตัวเพราะรู้สึกผิด
"เอ่อ
พอดีฉันเห็นว่าคุณยังเจ็บอยู่ ก็เลย ..."
ปารินขัดขึ้นเพราะรู้ว่าชัชชาลำบากใจ
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะผมก็ต้องเคลียร์งานที่ออฟฟิศเหมือนกัน"
"เหรอคะ
อย่างนี้อาปารินก็ไม่ได้เจอกับแม่ปอโต้ซิคะ" น้ำฟ้าพาซื่อ
ปารินได้ยินก็ชะงักเพราะขนาดน้ำฟ้ายังรู้ว่าชัชชากำลังจับคู่เขาให้กับเอมี่
ชัชชาตกใจ
"น้ำฟ้า! ไป ไปอาบน้ำแล้วนอนนะคะ ถ้าไม่อย่างนั้นแม่ไม่พาไปทะเลจริงๆ
ด้วย"
น้ำฟ้ารีบสวัสดีปาริน แล้ววิ่งออกไป
ชัชชาหันมาคุยกับปารินต่อแล้วเปลี่ยนเรื่อง
"เอ่อ
คุณจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ทำไมไม่โทรบอกฉันละคะ ฉันจะได้ไปรับ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะคุณคงจะยุ่งกับคุณธันวา"
ชัชชาชะงัก "ใครบอกคุณคะ
เขตอรัญไปหาคุณ" ชัชชาฉุกคิด
ปารินพยักหน้าแทนคำตอบ ชัชชาจะแก้ตัว
แต่ปารินกลับส่งรูปที่เขตอรัญถ่ายเอาไว้ที่ลานจอดรถให้ชัชชาดู
"คุณกับคุณธันวาก็แค่กอดกัน"
ชัชชาโกรธ "เขต ทำไมเขาถึงได้เลวอย่างนี้นะ"
"คุณอย่าโทษเขาเลย ก็ดีที่เขาทำให้ผมตาสว่างได้รู้ว่าอะไรเป็นอะไรซะที"
"นี่คุณเชื่อเขามากกว่าเชื่อฉันเหรอคะ"
ปารินนิ่งเงียบแทนคำตอบ
ชัชชาเสียใจก่อนจะเดินออกไปหยิบซองรูปของเธอมาให้ปารินดู
ปารินรับมาสงสัยแล้วเปิดดูก่อนจะอึ้งไปเมื่อเห็นรูปของเขากับชัชชาถูกแอบถ่ายเอาไว้
"เขตเอารูปพวกนี้มาแบล๊คเมย์ขอเงินจากฉัน"
"แต่เราไม่ได้ทำอะไรผิดนี่"
"ฉันกับคุณธันวาก็เหมือนกัน
เขาก็แค่ช่วยฉันเพราะฉันช๊อคที่เขตเขาจะเอารูปพวกนี้ให้เพื่อนน้ำฟ้าดู"
ปารินได้ยินก็รู้เรื่องราวทั้งหมดจึงรู้สึกผิด รีบขอโทษ ชัชชาไม่ว่าอะไร
แต่ขอปารินอย่างหนึ่ง ปารินพยักหน้า ชัชชาพูดต่อ
"ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ขอให้คุณเชื่อใจเพื่อนอย่างฉันได้มั้ย"
ปารินเจ็บจิ้ดเหมือนเข็มทิ่มใจ "อืม"
ปารินเปลี่ยนเรื่อง "คุณได้บอกเขาเรื่องที่ผมเข้าโรงพยาบาลหรือเปล่า"
"เปล่านี่คะ ทำไมรึคะ"
"คุณไม่ได้บอกเขา
แล้วเขารู้ได้ยังไงว่าผมเข้าโรงพยาบาล"
"คุณกำลังสงสัยว่าเขตอรัญเป็นคนที่..."
ปารินพยักหน้า ชัชชาสีหน้าเครียดลง
0000000000000000000
รัญนรีอยู่ที่ร้านอาหารกึ่งผับกับเกรียงชัย
แต่รัญนรีเบื่อที่เกรียงชัยไม่ค่อยทุ่มเงินให้เธอนัก
ขณะนั้นเขตอรัญเข้ามาเที่ยวในร้าน เห็นเกรียงชัยอยู่กับรัญนรี
เกรียงชัยทักทายว่ามาเที่ยวหรือ
เขตอรัญรับว่าพาน้องๆ มาใช้เงินสักหน่อย
รัญนรีได้ยินเรื่องเงินก็หูผึ่ง เขตอรัญจับสังเกตได้
ก็รู้ว่ารัญนรีน่าจะเห็นแก่เงินแน่ๆ เลยพยายามพูดเกทับเรื่องความมีเงินของตนเอง
ทำเอาเกรียงชับไม่ค่อยพอใจนัก
รัญนรีมาเข้าห้องน้ำด้วยความเบื่อเกรียงชัย
ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งเข้ามาคว้าร่างของเธอก่อนจะกระชากเข้ามาไว้ในอ้อมกอด
รัญนรีอึ้งไปเมื่อเห็นว่าเป็นเขตอรัญ
"คุณเขต จะทำอะไรคะ"
"ก็ทำอย่างที่คุณชอบไง ไฟมันก็ต้องคู่กับน้ำมัน"
"มันก็ต้องดูก่อนละคะว่าน้ำมันที่ว่า เบนซินหรือดีเซล"
เขตอรัญยิ้มก่อนจะหยิบเงินปึกหนึ่งขึ้นมาโชว์แทนคำตอบ
รัญนรีเห็นเงินปึกนั่นในมือของเขตอรัญก็เปลี่ยนสีหน้ามายิ้มให้ทันที
ศศิวิภาที่นั่งอยู่ในรถค่อยๆลดกล้องส่องทางไกลลงมองไปรอบๆ สังเกตการณ์บ้านธันวา
แล้วศศิวิภาก็ชะงักไปเมื่อเห็นเอมี่ที่ไม่ได้ใส่วิก
กำลังปีนออกมาจากบ้านก่อนจะเห็นร่างของเอมี่ร่วงลงที่พุ่มไม้ข้างบ้าน
ศศิวิภาลดกล้องแล้วขยี้ตาด้วยความไม่เชื่อสายตา
ศศิวิภายกกล้องขึ้นส่องดูอีกครั้ง
เห็นธันวาที่ใส่วิกเรียบร้อยลุกขึ้นมาจากพุ่มไม้กำลังปัดเนื้อปัดตัวเอาเศษกิ่งไม้ใบไม้ออก
"ห๊า เมื่อกี้ยังผมสั้นอยู่ แล้ว" ศศิวิภาอ้าปากค้าง
ธันวาในร่างของเอมี่รีบวิ่งเข้ามาที่หน้าถังทอง ศศิวิภาสงสัย
"ทำไมจะต้องปีนออกมาจากในบ้าน แล้วก็เข้าไปในร้านใหม่หรือว่า..."
ศศิวิภาหน้าตื่นทันทีกำลังคิดชั่วร้ายที่กำลังโลดแล่นในหัว
เอมี่เข้ามาในร้าน พยายามง้อให้ปอโต้หายโกรธ แต่ปอโต้ก็งอนไม่เลิก
กระทั่งเอมี่นึกออกว่าเมื่อคืนชัชชาโทรมาชวนไปทะเล เอมี่เลยบอกปอโต้ว่าจะพาไปทะเล
ปอโต้ดีใจใหญ่ บอกให้ชวนธันวาไปด้วย จากที่ซึ้งๆ
อยู่ทำเอาเอมี่ถึงกับชะงักกลืนน้ำลายเอื้อก ซวยแล้วตู
ศศิวิภาได้ยินทุกอย่างก็ครุ่นคิด เรื่องนี้ต้องหาแนวร่วม
ที่คอนโดรัญนรี
รัญนรียืนคุยมือถืออยู่ที่ระเบียงของคอนโดด้วยท่าทางตกใจ
เมื่อศศิวิภาโทรมารายงานว่าเห็นเอมี่ออกมาจากบ้านธันวา
ศศิวิภาเสี้ยมว่าเอมี่น่าจะนอนค้างที่บ้านธันวาทุกคืนแน่ๆ ถ้าไม่มีอะไรกัน
ทำไมเธอถึงได้ยินว่าทั้งคู่จะพาปอโต้ไปทะเล
รัญนรีจี๊ดขึ้น
วางสายด้วยสายตาที่หมายแค้นเอมี่สุดฤทธ์ ระหว่างนั้นเสียงเขตอรัญดังขึ้นด้านหลัง
ถามว่าใครโทรมา รัญนรีสะดุ้ง
"ตื่นแล้วเหรอคะ เอ่อ
รัญคุยเสียงดังจนคุณตื่นหรือเปล่าคะเนี่ย"
"ใช่ แล้วถ้าผมตื่น
คุณคงรู้นะว่าใครจะต้องเดือดร้อน" เขตอรัญมองโลมเลีย
"เหรอคะ"
รัญนรีชายตาเซ็กซี่ให้เขตอรัญ เขตอรัญยิ้มมุมปาก

คุณแม่จำแลง 12

ธันวาต้องตื่นเช้าเพื่อมาแต่งตัวเป็นเอมี่
แล้วพาปอโต้ไปส่งโรงเรียน ขณะกำลังปีนป่ายต้นไม้ออกไปนอกบ้าน เพื่อจะกดออด
แต่โก๋เกิดมาเห็นเข้าพอดี ถึงแม้ธันวาจะดัดเสียงเป็นเอมี่แล้วยังไง
แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะว่าธันวาอยู่ในชุดผู้หญิงก็จริง
แต่วิกผมดั๊นไปติดอยู่บนต้นไม้
ธันวาหันมองหน้าโก๋ก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ
ร้องลั่น โก๋ก็ร้องด้วยความตกใจเช่นกัน ธันวาตั้งสติได้รีบเอามือปิดปากโก๋
แล้วอธิบายว่าเขาจำต้องปลอมเป็นเอมี่ เพื่อปอโต้จะได้ไม่รู้สึกขาดแม่
และขอให้โก๋เก็บเรื่องทุกอย่างไว้เป็นความลับ
โก๋ยิ้มเจ้าเล่ห์
บอกว่าเขาจะเก็บเป็นความลับ ถ้าธันวาขึ้นเงินเดือนให้ ธันวาเซ็งจิต
แจ่มจันทร์นั่งอยู่กับชัชชา แจ่มจันทร์กลับไปแต่งตัวเป็นยายเพิ้งเหมือนเดิม
กำลังนั่งซึมเศร้าอยู่ตรงม้าหินมุมหนึ่ง
ธันวาที่มาส่งปอโต้ที่โรงเรียนพร้อมกับพิษณุ เดินมาเห็นเข้า ก็มองอย่างสงสัย
"อ้าว ทำไมคุณกลับไปแต่งตัวแบบเก่าละครับ"
แจ่มจันทร์กับชัชชาหันมองหน้าธันวา
ธันวามองหน้าทั้งสองคนไม่เข้าใจว่าธันวารู้เรื่องได้ยังไง ธันวาเหวอ
บอกว่าเอมี่เล่าให้ฟัง แจ่มจันทร์มองหน้าทุกคนลำบากใจที่จะพูด
"เอ่อ
ก็คุณวันชนะ
เขาบอกว่าที่ฉันแต่งตัวสวยขึ้นทำให้เขากลายเป็นตัวตลกในที่ทำงานเขาก็เลยไล่ให้ฉันกลับมาแต่งตัวเหมือนเดิม
ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไปแล้วละคะ"
"เรื่องอย่างนี้ฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน"
ทุกคนชะงักหันมองหน้าธันวา เพราะธันวาเผลอคิดว่าตัวเองเป็นเอมี่นั่นเอง
ธันวานึกได้
"เพราะผมเป็นผู้ชายไงครับ เรื่องนี้คนที่ช่วยได้น่าจะเป็น แก"
ธันวาหันมองพิษณุ
"ห๊า ฉันเนี่ยนะ" พิษณุเหวอปากกว้าง
ธันวากระซิบว่าพิษณุต้องช่วยเขา หาทางช่วยแจ่มจันทร์
แล้วเขาจะแว่บไปคุยเรื่องร้านกับชัชชา ชัชชาไม่ได้ยินทั้งคู่พูดอะไรกัน แต่ก็สบายใจ
ถ้าแจ่มจันทร์จะมีคนช่วย แล้วรีบขอตัวไปทำธุระ
ชัชชามองแจ่มจันทร์ด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเดินออกไป
ธันวามองตามสบโอกาส
รีบขอตัวตามชัชชาไปทันที พิษณุจะตามไปก็ไม่ได้ หันมาเห็นแจ่มจันทร์มองอยู่ก็สะดุ้ง
แจ่มจันทร์บอกอย่างเกรงใจว่าหากไม่สะดวก ไม่เป็นไร พิษณุรีบบอก
"เอ่อ
ใครว่าละฮะ อย่าไปสนใจพวกนั้นเลยฮะ นุน่ะเต็มใจช่วยอยู่แล้ว
จริงๆแล้วปัญหาของคุณแจ่มต้องแยกเป็นสองอย่าง 1
คือปัญหาภายนอกซึ่งก็เห็นแล้วว่าคุณแจ่มจันทร์มีดีซ่อนอยู่ในตัวมากมาย แต่ปัญหาที่
2 นี่ซิที่คุณแจ่มจันทร์ต้องรีบแก้ไขอย่างเร่งด่วน"
"อะไรเหรอคะ"
พิษณุจิ้มไปที่หน้าอกตัวเอง แจ่มจันทร์พาซื่อ
"จะให้ฉันไปเสริมหน้าอกเหรอคะ"
"ว้าย ไม่ใช่อย่างนั้นคะ
นุหมายถึงความมั่นใจต่างหาก"
"ความมั่นใจเหรอคะ"
"เยส
นั่นแหละคะคือเสน่ห์ของผู้หญิงอย่างเรา"
แจ่มจันทร์มองพิษณุอย่างสนใจในคำแนะนำใหม่
000000000000000000000000000000
ชัชชาตรงมาที่รถ ธันวารีบเดินตามมาด้านหลัง
ชัชชาหันมาเห็นธันวาก็แปลกใจว่าทำไมธันวาไม่อยู่รอพิษณุ ธันวาหาข้ออ้าง
"อ๋อ
ไอ้นุมันว่าอยากจะช่วยแก้ปัญหาให้คุณแจ่มจันทร์ก่อนน่ะครับ
ไอ้นุมันก็อย่างนี้และครับ คิดว่าตัวเองเป็นฝาแฝดกับหมอนพพร
ชอบช่วยแก้ปัญหาหัวใจให้คนอื่นไปเรื่อย"
"รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่า"
"แน่นอนครับ ถ้าผมไม่ได้ไอ้นุป่านนี้ความลับผมแตกไปนานแล้ว"
ชัชชาชะงัก
"ความลับ?"
ธันวาเพิ่งนึกได้ว่าหลุดปากไป "เอ่อ อ๋อ ความลับเรื่องที่ผม ผม
ผมยังรักเอมี่อยู่นะครับ"
ธันวาหมดข้ออ้าง ไม่รู้จะอ้างว่าอะไร เลยโพล่งออกไป
ชัชชาได้ยินก็ชะงักมองธันวา
ก่อนจะหวนนึกถึงเรื่องแผนการณ์ที่จับคู่เอมี่ให้กับปารินเพราะถ้าเอมี่กับธันวายังรักกันอยู่มันก็จะกลายเป็นความผิดของเธอ
"ในเมื่อคุณยังรักเอมี่เขาอยู่แล้วทำไมไม่ยอมคืนดีกันละคะ"
"เรื่องของผมกับเอมี่มันจบกันไปนานแล้ว"
"งั้นถ้าคุณเอมี่จะมีใครใหม่คุณก็ไม่รู้สึกอะไรใช่มั้ยคะ"
"รู้สึกแล้วจะทำอะไรได้ครับ"
ชัชชาฟังแล้วชักไม่แน่ใจ
"หรือว่าคุณยังรักคุณเอมี่อยู่"
"ผมว่าการที่คนสองคนจะอยู่ด้วยกันได้
มันมีอะไรมากกว่าความรัก"
"แต่ฉันกลับคิดว่าทุกอย่างต้องเริ่มต้นที่ความรัก
แล้วอย่างอื่นถึงตามมา"
"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงต้องเอาคำว่ารักมาก่อนเสมอ"
"เพราะผู้ชายมักจะคิดถึงมันทีหลังไงคะ"
"เหมือนสามีคุณน่ะเหรอ"
ชัชชาได้ยินก็สะอึกทันที ธันวาเองก็ตกใจที่เผลอปากเร็วไป
"เอ่อ ผมขอโทษ"
"ไม่ต้องหรอกคะ ฉันชินซะแล้ว"
"เอ่อ แล้วเรื่องโปรเจ๊คต์ผม"
"เดี๋ยวฉันให้วีรรัชนีติดต่อไปแล้วกัน พอดีฉันมีธุระต้องรีบไป"
"อ้าว..."
ธันวาชะงักพูดไม่ออกเมื่อเจอตัดบทจึงเดินหน้าหงอยจากไป
ชัชชามองตามธันวาไปก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเอมี่
ธันวาแปลกใจว่าชัชชาโทรมาทำไม รีบดัดเสียงเป็นเอมี่ทันที
ชัชชาบอกเอมี่ว่าเธอมีธุระจะคุยด้วย เอมี่ว่างหรือไม่ ธันวาดัดเสียงเป็นเอมี่
ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
ชัชชาว่าเธอจะคุยเรื่องโปรเจ็กต์ของธันวา
แต่ถ้าเอมี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ธันวาดีใจรีบตอบรับทันที
ชัชชาบอกให้ไปเจอกันที่โรงพยาบาลที่ปารินนอนอยู่
ธันวาวางสายก่อนจะพูดกับโทรศัพท์หมั่นไส้
"คิดจะจับคู่ฉันให้กับผู้ชายหรือไง
เอาวะ เพื่อร้อยสาขา" ธันวาคิด
0000000000000000000000
รัญนรีมาขอยืมเงินกับเกรียงชัย อ้างว่าเธอจะเอาไปลงทุนเรื่องทำแหนม
แต่ตอนนี้เงินเธอยังไม่ออก เลยอยากขอยืมเกรียงชัยก่อน
รัญนรีแอบปลดกระดุมเสื้อลงหนึ่งเม็ด เกรียงชัยหันมองขวับตาแทบถลน
รีบถามว่าต้องการเท่าไหร่ รัญนรีบอก 3 หมื่น
"ทำไมน้อยจังเลยละครับ
ผมนึกว่าซักแสนนึง"
เกรียงหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาก่อนจะหยิบแบงค์พันเป็นปึกออกมานับ
รัญนรีเห็นก็ตาโต
"งั้นคุณเอาไปก่อนหมื่นนึงแล้วกัน"
"หมื่นหนึ่ง! "
"ไม่เอาเหรอครับ"
รัญนรีรีบดึงมาเก็บทันที "เอาคะ "
รัญนรีกำลังจะออกลูกอ้อนต่อ แต่ระหว่างนั้นเสียงมือถือดันดังขึ้น
"ขอโทษนะคะ พอดีเขาคงโทรมาเรื่องแหนมนะคะ รัญขอตัวไปรับก่อนนะคะ"
รัญนรีรีบลุกออกไป เกรียงชัยมองตามอย่างรู้ทัน วันชนะรีบเข้ามาถาม
"เฮ้ย
แกไม่ให้น้องเขาไปวะ เงินแค่สามหมื่นเอง"
"ฉันมันพวกลงทุนน้อยแต่ขอกำไรงามๆ
อะไรที่ฉันเห็นว่ามันเสี่ยงเกินไป ฉันก็ไม่เสี่ยงขออย่างนี้มันต้องเลี้ยงไปเรื่อยๆ"
"แกนี่ไม่ได้เรียกว่าขอกำไรงามๆแล้ววะ เขาเรียกว่าค้ากำไรเกินควร"
แล้วก็เห็นสองคนหัวเราะออกแนวหื่น
ที่รพ.ชัชชาพยายามชงเอมี่ให้เอาใจปารินสุดฤทธิ์ แถมให้ปอกแอปเปิ้ลให้ปารินทาน
เพราะเธอไม่ถนัดกับเรื่องปอกผลไม้ เอมี่บอกว่าเธอก็ปอกไม่เป็นเหมือนกัน
เอมี่รู้ว่าชัชชาพยายามจับคู่จึงพยายามหาทางเลี่ยงแล้วหยิบแอปเปิ้ลขึ้นกัดอย่างไม่เกรงใจเพื่อให้ดูทุเรศ
แต่กลับผิดคาด ชัชชายังพยายาม
"อุ้ย จริงเหรอคะ งั้นก็เหมือนปารินเลยซิคะ
ปารินเขาก็ชอบทานแอปเปิ้ลอย่างนั้นเหมือนกัน คุณสองคนเนี่ยมีอะไรเหมือนๆ กันนะคะ"
เอมี่ที่กำลังเคี้ยวแอปเปิ้ลอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง อ้าว ไงเป็นงั้นวะ
"ถ้างั้นฉันคงต้องกวนคุณเอมี่ช่วยถือแอปเปิ้ลให้ปารินเขาแล้วละคะ"
"เอ่อ
ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมทานเองได้" ปารินยิ้มแหย
"ได้ไงคะ คุณแขนเจ็บอย่างนั้น
นะคะคุณเอมี่ พอดีฉันเป็นโรคแพ้แอปเปิลนะคะถ้าโดนแล้วผื่นจะขึ้น"
ชัชชารีบคะยั้นคะยอ
เอมี่บ่น "แถกไปได้นะ"
"อะไรนะคะ" ชัชชาได้ยินไม่ถนัด
"อ๋อ เปล่าคะ งั้นทานแอปเปิ้ลแล้วเราค่อยคุยงานกันใช่มั้ยคะ"
ชัชชายิ้มหวาน
"ค่ะ"
เอมี่กัดฟันทำเพื่องานคว้าแอปเปิ้ลเข้าไปหาปาริน
"คุณเอมี่ไม่ต้องก็ได้ครับ" ปารินเกรงใจ
"อยู่เฉยๆ เถอะคะ"
เอมี่ยื่นแอปเปิ้ลเข้าไปที่ปากปารินหลับตาปี๋
ปารินอ้าปากจะกัดแอปเปิ้ลแต่เพราะเอมี่หลับตาทำให้แอปเปิ้ลโยกไปโยกมา
ปารินเลยจับข้อมือเอมี่เพื่อให้อยู่นิ่ง แต่ทันทีที่มือของปารินแตะมือเอมี่
เอมี่ก็สะดุ้งตกใจหลุดเสียงผู้ชาย
"เฮ้ย ! "
เอมี่สะดุ้งรีบถอยหลังแต่ไม่ระวังดันไปชนเข้ากับเสาน้ำเกลือ
เอมี่คว้าไว้ทันก่อนที่จะล้มแต่ดันเหยียบกระโปรงตัวเอง
ทันใดนั้นร่างของเอมี่ก็ล้มทับตัวของปาริน ทั้งสองจ้องหน้ากัน
ชัชชามองอึ้ง
แล้วตัวเอมี่ก็ลื่นเสียหลักอีกครั้ง ทำให้ปากของเธอประกบเข้ากับปากของปาริน
เอมี่ตาเหลือก ตกใจรีบลุกขึ้นเอามือปิดปากทำหน้าเบ๊
เอมี่หันรีหันขวางไม่รู้ทำไงแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
"คุณเอมี่ คุณเอมี่"
ชัชชารีบเรียก
ชัชชากับปารินมองหน้ากันด้วยความงง
0000000000000000000000000000000
ชัชชาเรียกปารินให้มาดูงานพร้อมกับเธอ
ด้วยการไปเดินห้างสรรพสินค้า สำรวจตลาด
และสอนธันวาว่าการทำธุรกิจให้ได้ดีต้องทำยังไงบ้าง ธันวาฟังด้วยความอดทน
ก่อนที่จะสบโอกาส ขอตัวจากชัชชาไปทำธุระแวบหนึ่งด้วยความร้อนรน
ชัชชาแปลกใจว่าธันวาจะรีบไปไหน ทำอะไร รีบตามไปดู
แล้วชัชชาก็พบว่าธันวากำลังเลือกลูกฟุตบอลลูกเล็กอยู่
พอเห็นธันวากำลังเดาะฟุตบอลอยู่ก็ชักสีหน้าทันที
ธันวากำลังเดาะฟุตบอลเพื่อลองความแข็งของลูกบอล
ระหว่างนั้นเสียงชัชชาดังขึ้นที่ด้านหลัง
"นี่คุณ!"
เป็นจังหวะเดียวกับที่ธันวาเอาหัวโหม่งลูกบอลพอดี ลูกบอลลอยไปโดนหน้าชัชชา
ป้าป! ชัชชาผงะร้องลั่น ธันวาตกใจรีบเข้ามาหา ถามว่าชัชชามาทำอะไร ชัชชาเบ้หน้า
"ฉันต้องถามคุณมากกว่าว่าคุณมาทำอะไรตรงนี้
ถ้าคุณไม่จริงจังกับร้านคุณก็น่าจะบอก ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลามา"
ชัชชาพูดพร้อมกับเดินหนี ธันวาเข้ามาขวางเอาไว้ บอกว่าเขาขอโทษ
แค่อยากจะซื้อลูกบอลให้ปอโต้เท่านั้น ชัชชาแปลกใจ
"พักนี้ผมกับลูกไม่ค่อยได้เจอกัน ก็เลยคิดว่าถ้าเราได้ใช้เวลาด้วยกันบ้าง
บางทีอะไรๆมันคงจะดีขึ้นกว่านี้"
ชัชชาสัมผัสได้ถึงความรักของธันวาที่มีต่อปอโต้ ธันวาชวนคุย
"แล้วน้ำฟ้าละครับ จริงๆ วันนี้เป็นวันหยุดคุณน่าจะพาแกมาเที่ยวด้วย"
"คงไม่ได้หรอกคะ น้ำฟ้าต้องเรียนพิเศษ"
"โห ลูกคุณเรียนหนังสือมาห้าวันแล้ว
คุณยังจะให้ไปเรียนพิเศษอีกหรือไง คุณไม่กลัวลูกคุณจะเครียดตายเหรอ"
"ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ แต่ฉันรู้ว่าฉันจะเลี้ยงลูกของฉันยังไง"
"เหรอครับ คุณอาจจะเป็นผู้หญิงที่ทำงานเก่ง แต่ผมอยากให้คุณเป็นแม่ที่ดีด้วย"
ชัชชาโกรธ "นี่คุณ!"
ระหว่างนั้นเสียงมือถือของธันวาดังขึ้น
ธันวาหยิบขึ้นมาดูเห็นว่าเบอร์บ้านโทรเข้ามาเห็นเป็นปอโต้ ก็รีบขอตัว
ชัชชาจุ๊ปากมองตามไม่พอใจ อยู่ๆ เขตอรัญก็โผล่มาจากข้างหลังยื่นหน้ามาจะหอมแก้ม
ชัชชาผงะตกใจเบี่ยงหน้าหลบพร้อมกับผลักฝ่ามือใส่หน้าเขตอรัญ
"โอ๊ย"
เขตอรัญปัดมือชัชชาออกพร้อมกับลูบหน้าตัวเอง
"ทำบ้าอะไรของคุณ
ถ้าหน้าผมเป็นแผลล่ะก็ ผมจะเอาเรื่องคุณ"
"ห่วงว่าจะหมดหล่อ
แล้วจะเอาไปหลอกล่อผู้หญิงไม่ได้งั้นสิ หึ คุณมันก็ดีแต่เปลือกนอก
ไส้ในเน่าเฟะยิ่งกว่าศพเสียอีก"
เขตอรัญกระชากแขนชัชชามาพูดใส่หน้า "อี่ย์!
อย่างน้อยเธอก็เคยเกลือกลั้วไส้เน่าๆของฉันมาแล้ว ไงล่ะจ๊ะทูนหัว
ถึงกับดิ้นพล่านเพราะถูกฉันทิ้ง หรือว่าอารมณ์เปลี่ยวจนหน้ามืด
ถึงได้คว้าไอ้พ่อม่ายเรือพ่วงนั่นมาเดินควงไม่อายชาวบ้านชาวช่อง"
ชัชชาผลักเขตอรัญผงะออกไป "เก็บความคิดชั่วๆ ไว้ในสมองเลวๆ ของคุณเถอะ
ฉันมาทำงาน"
"แต่ท่าทางไอ้นั่นคงจะทำไม่ได้เรื่องละซิ
คุณถึงได้ดูอารมณ์ค้างอย่างนี้"
ชัชชาทนไม่ได้ยกมือขึ้นจะตบหน้าเขตอรัญ
แต่เขตอรัญคว้ามือของชัชชาเอาไว้ได้
"อย่าทำให้ผมโกรธดีกว่า
ไม่อย่างนั้นคุณได้เดินเอาปี๊บคลุมหัวแน่"
"ไม่ต้องมาขู่ ฉันไม่กลัวคุณหรอก
ฉันไม่เคยทำอะไรผิด หลีก!"
ชัชชาเดินหนี เขตอรัญเดินตามมากระชากแขนชัชชาไป
"ปล่อยฉันนะ คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อย"
วินาทีนี้ชัชชานึกถึงธันวา
เธอพยายามกวาดตามองหาเขา แต่ไม่เห็น
เขตอรัญดึงชัชชามาที่มุมหนึ่งของห้าง
ชัชชาสะบัดแขนจนหลุด เขตอรัญดึงซองเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วโยนใส่หน้าชัชชา
บอกให้ดูให้เต็มตา ชัชชามองซองที่ตกอยู่ที่พื้นอย่างงง ถามว่าอะไร
"ก็ความสำส่อนของเธอน่ะเซ่ จะมีอะไร ดูเซ่ ดู" เขตอรัญตวาด
ชัชชาส่ายหน้าว่าไม่จริงแต่พูดไม่ออก รีบหยิบซองขึ้นมา หยิบรูปออกมาดู
ชัชชาเห็นเป็นรูปที่แอบถ่ายตอนอยู่กับปารินตามสถานที่ต่าง
จากมุมกล้องที่ถ่ายทำให้ดูเหมือนชัชชากับปารินใกล้ชิดกันมาก ชัชชานิ่วหน้า
"ว่างมากหรือไง ถึงได้เที่ยวตามแอบถ่ายรูปฉันกับปาริน ไม่เห็นจะมีอะไรเลย
เอามาให้ฉันดูทำไม"
"โอ้โห
คลอเคลียอยู่กับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ผัวของตัวเองแบบนี้
อย่างงี้ไม่เรียกว่าแพศยาแล้วจะเรียกว่าอะไรห่ะ
หรือว่าต้องให้ไปถ่ายตอนที่ดิ้นอยู่กับมันบนเตียงมาประจานเสียก่อน ถึงจะมียางอาย"
"คนสารเลว ทำไมถึงได้ชั่วอย่างงี้"
ชัชชาฉีกรูปทิ้งด้วยความโกรธจนมือไม้สั่นไปหมด แล้วปาใส่เขตอรัญ
"ฉีกไปเลย
ฉีกให้พอใจ ยังไงต้นฉบับก็อยู่ที่ผม"
"เชิญ! จะเก็บไว้บูชาก็ช่างหัวคุณ
ฉันต้องกลัวอะไร ในเมื่อฉันกับปารินไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ"
"คุณแน่ใจเหรอ
ว่าถ้ารูปพวกนี้ไปแพร่อยู่ในอินเตอร์เน็ตไอ้พวกแมงเม้าท์ทั้งหลายมันจะคิดว่าคุณไม่มีอะไรกัน?
หึๆ หรือว่าคุณอยากจะลองก็เอา ไอ้พวกแม่ๆ เพื่อนของน้ำฟ้าที่โรงเรียน
มันจะได้มีเรื่องนินทากันสนุกปาก ฮ่ะๆๆ"
พอเขตอรัญยกเอาเรื่องน้ำฟ้ามาขู่
ชัชชาถึงกับเซจนต้องยืนพิงพนัง มองไปที่หน้าเขตอรัญด้วยน้ำตาพร่า
"นี่คุณกล้าเอาชีวิตของลูกมาต่อรองกับฉันเหรอ คุณไม่สงสารลูกหรือไง
คุณเป็นพ่อแกนะ"
"ผมไม่สน เพื่อสิ่งที่ผมต้องการ ผมทำได้ทุกอย่าง"
"เงินใช่ไหม๊ คุณอยากได้เงินใช่ไหม๊?"
ชัชชาเปิดกระเป๋าถือด้วยมือที่สั่นเทา หยิบเช็คใบหนึ่งออกมา
"เช็คเงินสด5แสนนี่ คงจะพอจะหยุดคุณทำเรื่องชั่วๆ ได้นะ"
ชัชชาปาใส่เขตอรัญ
เช็คหล่นพื้น เขตอรัญหยิบขึ้นมาเป่าฝุ่น
"น้อยไปหน่อย
แต่ก็สมกับค่าเหนื่อยของผม ไปก่อนะจ๊ะทูนหัว แล้วผมจะกลับมาใช้บริการใหม่"
เขตอรัญเดินไปแล้วก็หยุดหันมา
"อ้อ ผมเตือนคุณไว้ซะก่อน
อย่าริอ่านไปเล่นชู้กับไอ้พ่อม่ายนั่นเข้าล่ะ เดี๋ยวปารินเค้าจะเสียใจ
มันอุตส่าห์เฝ้าของมันมาตั้งนาน ฮ่ะๆๆ"
เขตอรัญเดินหัวเราะออกไปอย่างสะใจ
ชัชชาขาอ่อนทรุดลงกับผนัง
0000000000000000000
ธันวาเดินคุยมือถือกับปอโต้
"พ่อมีของขวัญให้ด้วยนะ เอ้า บอกก็ไม่ลุ้นซิไอ้เสือ เย็นนี้เจอกัน
เป็นเด็กดีนะ"
ธันวาวางสายไป แล้วเดินจะกลับไปหาชัชชา
เห็นเขตอรัญเดินผิวปากผ่านมาพอดี
เห็นสีหน้าเขตอรัญที่มองกวนๆ มา
ธันวาชักรู้สึกว่าต้องมีอะไรซะแล้ว ธันวายืนมองทีท่ามันจะเอาไง พอเดินผ่าธันวา
เขตอรัญก็พูดลอยๆ ขึ้น
"มิน่าถึงอยากจะเขี่ยฉันทิ้งนัก พอไอ้ทนายนั่นนอนเดี้ยง
ก็ยังมีพ่อม่ายมาเสียบแทน"
ธันวาเลยเอาคืนด้วยการพูดเปรยขึ้นบ้าง "ก็ช่วยไม่ได้
อะไรที่มันโหล่โท่ย มันก็ต้องเขี่ยทิ้ง เก็บไว้ก็รกบ้านเปล่าๆ"
เขตอรัญฉุน
"เฮ้ย! แกด่าใครวะ?"
"ก็แกด่าใคร คนนั้นก็ด่าแกแหละ"
"ไอ้กระจอก!"
"หึ
ถ้าผมกระจอก แล้วคุณเป็นอะไรดี ขี้ดินใต้รองเท้าผมดีไหม๊?"
"แก"
เขตอรัญชี้หน้าธันวา ธันวาปัดมือ
"เมื่อวานก็มีไอ้บ้าคนนึงมันชี้หน้าผมแบบนี้เหมือนกัน ตอนนี้มันดั้งหัก ตาแตก
ฟันหลอ นอนดามคออยู่โรงพยาบาล รู้งี้ทำหมันให้มันด้วยก็ดี หรือว่าคุณจะลอง"
ธันวากำหมัดทำท่าถลาเข้ามา เขตอรัญถอย
"โชคดีนะที่วันนี้ฉันต้องรีบไปขึ้นเช็ค ไม่งั้นแกเสร็จแน่" เขตอรัญรีบชิ่ง
ธันวาปล่อยหมัดทิ้ง "น่าเวทนายัยนั่นจริงๆ ที่ได้ไอ้นี่เป็นพ่อของลูก"
ธันวาพูดเสร็จก็หยุดคิด
"แล้วมันมาทำอะไรที่นี่? แล้วยัยนั่นอยู่ไหน?"
ธันวาหันมองหาชัชชาอย่างนึกห่วง รีบเดินไป ธันวาจากที่เดินก็ก้าวเร็วขึ้นๆๆ
จนวิ่งไป
ธันวาวิ่งตามหาชัชชามา สีหน้าชักห่วงมากขึ้น แล้วธันวาก็หยุดกึก ค่อยๆ
หันมองไปที่ซอกข้าง แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นชัชชานั่งผิดผนังหน้าซีดหมดสติอยู่
ธันวารีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของชัชชาที่เป็นลมไม่ได้สติขึ้นมา
"คุณ คุณ"