"สวัสดีค่ะ คุณพี่ขา ตั้งแต่กลับจากญี่ปุ่นไม่ได้พบกันเลย
อรละคิดทึ้ง คิดถึงคุณพี่" อรอินทร์ทักทาย "คุณน่ะหรือยังไม่ได้พบกับฉัน
คุณกล้าพูดอย่างนั้นหรือ" วิกันดามองเหมือนไม่เชื่อสายตา "อร
อรไม่เข้าใจที่คุณพี่พูดค่ะ" อรอินทร์ทำหน้าเหรอหราหันมาสบตาอนิรุทธิ์
วิกันดาเม้มปากเดินหนีเข้าบ้าน อรอินทร์น้ำตาคลอถามอนิรุทธิ์ว่า เธอทำอะไรผิด
อนิรุทธิ์นิ่งไปนิดตอบว่า "วิเขาขอหย่ากับพี่" อรอินทร์เบิกตากว้างอย่างดีใจ
แล้วนึกได้รีบปรับสีหน้าเป็นตกใจพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย "เป็นเพราะอรอีกแล้ว
อรกราบขอโทษค่ะ อรไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว อรเสียใจ เสียใจเหลือเกิน"
อรอินทร์สะอึกสะอื้น อนิรุทธิ์ จับไหล่อรอินทร์ขึ้นมาปลอบใจ
นวลออกมาเห็นก็กำมือแน่น แววตาเคียดแค้น เธอรีบขึ้นไปหาวิกันดาที่ห้อง
แต่พอเห็นว่าวิกันดากำลังจะออกไปข้างนอกก็เอ่ยถาม "คุณผู้หญิงจะหนีหรือคะ
ยิ่งคุณผู้หญิงหนีมันก็ยิ่งได้ใจไล่ขย้ำทำร้ายอย่างไม่มีวันสิ้นสุด" "ฉันไม่ได้หนี
แต่ยุติเรื่องพวกนี้ต่างหาก" วิกันดาตอบแล้วเดินลงไปข้างล่าง นวลงงรีบตามไป
วิกันดาเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นอนิรุทธิ์กำลังเช็ดน้ำตาให้อรอินทร์
อรอินทร์หันมายิ้มเยาะวิกันดา วิกันดาเดินเข้าไปหา อร
อินทร์ทำเป็นกลัวเกาะแขนอนิรุทธิ์แน่น
อนิรุทธิ์ไม่แน่ใจว่าวิกันดาคิดจะทำอะไรกันแน่จึงร้องเรียก
วิกันดามองอนิรุทธิ์แล้วเลยไปหยุดที่อรอินทร์ "ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำ เป็นกลัว
ฉันไม่ตบเธอหรอกมันต่ำเกินไป แต่จะมาบอกให้เธอช่วยเป็นพยานให้หน่อย พรุ่งนี้ 9
โมงฉันจะไปหย่ากับรุทธิ์" "วิ / คุณผู้หญิง" อนิรุทธิ์กับนวลร้องพร้อมกัน
แต่อรอินทร์ยิ้มระรื่น วิ กันดาเดินกลับไปที่รถ อนิรุทธิ์รีบตาม
อรอินทร์จะตามไปด้วยแต่นวลยื่นเท้าออกไปขัดขาทำให้อรอินทร์ล้มลง
อรอินทร์ลุกขึ้นได้ก็ตรงเข้าตบนวล นวลตบสวนทันที ทั้งสองคนตบกันชุลมุนวุ่นวาย
อนิรุทธิ์ที่ตามไปคุยกับวิกันดาที่รถยืนตะลึง แล้วรีบเข้ามาแยกทั้งคู่
อรอินทร์ยุให้อนิรุทธิ์ไล่นวลออก อนิรุทธิ์หันไปตวาดนวล "นวล
ไปเก็บข้าวของแล้วออกไปจากบ้านฉัน" นวลยืนอึ้ง "นวล ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"
วิกันดาเดินเข้ามา "คุณพี่ นังนวลมันบังอาจตบหน้าอรนะคะ" "คุณตบหน้าฉันก่อน"
นวลอ้าง วิกันดาสั่งให้นวลเข้าไปในบ้าน นวลรับคำแล้วเดินกลับไป "คุณพี่ให้ท้ายมัน"
อรอินทร์ต่อว่า "ฉันไม่ได้ให้ท้ายใคร เธอตบนวล นวลตบเธอมันก็หายกันแล้ว"
"อรกับมันคนละชั้นกันนะคะ" อรอินทร์ขบกราม "ลองตบกันได้ก็ชั้นเดียวกันนั่นแหละ
ฉันไม่เคยเห็นว่าเธอกับนวลมันจะต่างกันตรงไหน เพราะทั้งสองคน
ก็เป็นเมียน้อยสามีฉันทั้งนั้น" วิกันดาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
อรอินทร์มองตามอย่างเคียดแค้น ในขณะที่อนิรุทธิ์เครียด
อรอินทร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นตามอนิรุทธิ์เข้ามาในบ้านและถามย้ำว่า
จะหย่ากับวิกันดาหรือเปล่า "ยังไม่รู้เหมือนกัน" อนิรุทธิ์ถอนใจ
อรอินทร์เม้มปากด้วยความน้อยใจแล้วยุให้ อนิรุทธิ์หย่า เธออ้างว่า
ที่วิกันดาทำแบบนี้กับเธอก็เท่ากับดูถูกอนิรุทธิ์ด้วย
"เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้กันเลย" อนิรุทธิ์ขอร้อง อรอินทร์วกกลับไปเรื่องนวล
อนิรุทธิ์ยืนยันตามคำสั่งวิกันดาเพราะบ้านนี้เป็นบ้านของวิกันดาเหมือนกัน "อ้อ
ก็หมายความว่าอรจะต้องถูกคนใช้มันตบฟรี" อรอินทร์โวย
"อรก็ไม่ควรลดตัวไปตบกับมันนี่นา" "พี่รุทธิ์
มันจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้เลยถ้าพี่รุทธิ์ไม่ลดตัวไปเป็นผัวมันก่อน"
อรอินทร์หลุดออกมา อนิรุทธิ์มองอรอินทร์เหมือนไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน
อรอินทร์รู้ตัวรีบขอโทษ อนิรุทธิ์ถอนใจ อนงค์
นารถเมื่อรู้ว่าวิกันดาจะหย่ากับอนิรุทธิ์ก็รีบสนับสนุน
เพราะไม่อยากเห็นเพื่อนต้องเจ็บช้ำไปมากกว่านี้ แต่เธอก็อดถามไม่ได้ว่า
วิกันดาแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการหย่าจริงๆ "ทำไมจะไม่แน่ใจล่ะ
ผู้หญิงทุกคนต้องการสามีที่เป็นของเราคนเดียว แต่ในเมื่อไม่ได้อย่างนั้น
ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งกันไว้ให้ทรมานใจเปล่าๆ" วิกันดาสีหน้าแน่วแน่
และหลังจากวิกันดากลับไปแล้ว พลเวทย์ก็เข้ามาให้สติอนงค์นารถว่า
ยุให้ผัวเมียเลิกกันเป็นบาป " วิเขาพูดก่อน ฉันแค่สนับสนุนเพราะสงสารเพื่อนของฉัน
ไม่อยากให้ทนทุกข์ทรมานอยู่กับสามีเจ้าชู้แบบนั้น แต่ฉันว่าเขาไม่หย่ากันหรอก ไปๆ
มาๆ ก็ไม่หย่า ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ฉันว่าวิเขาพูดด้วยความน้อยใจ" อนงค์นารถมั่นใจ
พลเวทย์พนมมือพึมพำ "กัมมุนา วัฏฏฏีโกโลโก สัตว์โลกยอมเป็นไปตามกรรม"
ถาวรเห็นอรอินทร์เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับบัวซึ่งอุ้มนิ่มที่นอนหลับคอพับคออ่อนเข้าห้อง
ก็ตำหนิน้องสาวทันที "เที่ยวเอาลูกเต้าไปตระเวนตามเฝ้าผู้ชาย
ไม่สงสารลูกบ้างหรือไง" "เอ๊ะ พี่ถา พี่ถาจะพูดอะไรก็ระวังบ้าง
ไม่เห็นหรือคะว่าอีนังพี่บัวมันจ้องจะหัวเราะเยาะอรตลอด" อรอินทร์กัดฟันมองตามบัว
"เห็นยังงั้นแล้วยังจะไม่สำนึกตัวอีกเรอะ
ไม่ใช่พี่บัวคนเดียวที่หัวเราะเยาะแกที่ออฟฟิศ พี่เขาก็ซุบซิบกันทุกวัน" " อ๊าว
อรเคยบอกแล้วไงคะว่า ถ้าใครมันบังอาจซุบซิบก็ไล่ออกไป พี่ถามีหุ้นใหญ่อยู่นี่
แต่อีกไม่นานอีพวกปากหอยปากปูมันก็คงเลิกซุบซิบกันแล้ว
เพราะพี่รุทธิ์กำลังจะหย่ากับเมียด็อกเตอร์วิกันดามาแต่งงานกับอร" อรอินทร์ยิ้ม
"แย่งผัวเขานี่ไม่อายบ้างหรืออร" "ด้านได้ อายอดค่ะ อรเคยบอกพี่ถาแล้วไงค่ะ
หวังว่าพี่ถาคงจะเลิกพูดเรื่องนี้เสียที รำคาญไม่สร้างสรรค์" อรอินทร์เดินเชิดออกไป
ถาวรได้แต่มองตาม วิกันดา ยืนยันกับอนิรุทธิ์ว่า เธอต้องการหย่ากับเขาจริงๆ
และจะพูดอย่างนี้ทุกวันจนกว่าเขาจะยอมหย่า
อนิรุทธิ์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่แล้วหันมาตอบวิกันดาว่า "ก็ได้
ถ้าหากคุณต้องการอย่างนั้นจริงๆ" "ฉันต้องการอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ"
วิกันดาสบตาอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์ยิ้มออกมาถามวิกันดาว่า
แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจภายหลัง " คนเราเมื่อเสียใจจนถึงที่สุดแล้ว
ความรู้สึกหลังจากนั้นก็คือความชินชาไม่ว่าคุณจะมีผู้หญิงอีกสักกี่คนหรือ
แต่งงานอีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่มีวันทำร้ายความรู้สึกของฉันได้แล้ว"
"สังคมคงขุดคุ้ยกันน่าดู ถ้าคุณเลิกกับผมเพื่อไปลงเอยกับนายเจนจบ" อนิรุทธิ์พาลต่อ
"ก็คงพอๆ กับที่คุณจะลงรอยกับอรอินทร์นั่นแหละค่ะ" วิกันดาย้อน " ตกลง
คุณจะเอายังงี้ก็ได้ ผมยอมทำตามทุกอย่าง
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณก็ยอมทำตามผมทุกอย่างเหมือนกัน สำหรับเรื่องที่อยู่
ผมต้องขอเวลาสักพัก อีกอย่าง ผมไม่อยากให้ลูกรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง
รวดเร็วเกินไป คุณพร้อมเมื่อไหร่" อนิรุทธิ์จ้องวิกันดา "พรุ่งนี้เช้า
คุณจะออกไปพร้อมกันกับฉันเลยไหม" วิกันดาตอบนิ่ง "ก็ดี"
อนิรุทธิ์มองวิกันดานัยน์ตาเจ้าเล่ห์000000000000000 วิ กันดาเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร
พร้อมถามหานุ่นกับโหน่ง เตื้องรายงานว่าอนิรุทธิ์พาไปส่งที่โรงเรียนแล้ว
แล้วเข้าไปตักโจ๊กที่อนิรุทธิ์ทำมาให้วิกันดาทาน วิกันดาแปลกใจจึงโทรหาอนิรุทธิ์
เพื่อจะย้ำกับเขาเรื่องหย่า แต่อนิรุทธิ์ไม่ยอมรับสายแถมยังปิดเครื่องอีกด้วย
วิกันดาจึงโทรไป ปรึกษาอนงค์นารถ
อนงค์นารถยืนยันว่าอนิรุทธิ์ไม่ต้องการหย่ากับวิกันดาแน่นอน
เพราะคงรู้ตัวแล้วว่ารักวิกันดามากขนาดไหน แต่วิกันดาไม่เชื่อ
เธอพยายามโทรหาอนิรุทธิ์อีก แต่ก็ติดต่อไม่ได้ อนิรุทธิ์เปิดโทรศัพท์
อ่านข้อความเห็นวิกันดาโทรมาถึงสิบครั้งก็อมยิ้ม แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
วิกันดาสั่งให้อนิรุทธิ์ไปพบที่เขตเพื่อทำเรื่องหย่า
แต่อนิรนุทธิ์บ่ายเบี่ยงอ้างว่า ติดงาน
แล้วปิดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าท่าทางสบายใจเป็นอย่างยิ่ง
อรอินทร์โทรมาถามวิกันดาว่าหย่ากับอนิรุทธิ์เรียบร้อยหรือยัง
แต่เมื่อได้ยินคำตอบว่า ยัง ก็รีบใส่ไฟ " นึกแล้วไม่มีผิด นี่ถ้าเป็นล็อตเตอร์รี่นะ
อรถูกรางวัลที่ 1 ไปแล้ว คุณพี่ไม่รู้ตัวหรือว่า พี่รุทธิ์เขาทั้งเบื่อทั้งรำคาญ
อยากจะหย่ากับคุณพี่ขนาดไหน" "ใครบอกเธอล่ะ รุทธิ์หรือ ถ้าอย่างนั้นเขาก็โกหก
เพราะเขาเองเป็นฝ่ายบอกฉันว่าวันนี้เขาไม่ว่างจะไปหย่า อ้อ
ถ้าเธอจะโทร.หรือจะไปหาเขาด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้ละก็ ฝากถามด้วยว่า จะว่างเมื่อไหร่"
วิกันดาสวน อรอินทร์ปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด แล้วรีบไปพบอนิรุทธิ์ทันที อร
อินทร์ต่อว่าอนิรุทธิ์ที่ยังไม่ยอมหย่ากับวิกันดา และเร่งให้เขาไปหย่า
อนิรุทธ์ครุ่นคิดตอบกลับว่า "เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตพี่นะอร
เพราะมันหมายถึงความรู้สึกของโหน่งกับนุ่นด้วย พี่ไม่อยากให้ลูกมีปัญหา" "
อย่าลืมซิคะว่า อรก็หย่ากับเจนจบเหมือนกัน แต่หนูนิ่มไม่เห็นจะมีปัญหาเลย
และนอกจากจะไม่มีปัญหาแล้ว แกยังเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อไม่ซน"
"เด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน" อนิรุทธิ์อ้างต่อ " ที่พยายามอธิบายมาทั้งหมดนี่
คือพี่รุทธิ์จะไม่หย่าใช่ไหม แล้วคุณพี่จะโทษอรไม่ได้นะคะ"
อรอินทร์เสียงดังใส่แล้วเดินเชิดออกไป อนิรุทธิ์ถอนใจ
อรอินทร์มาปรับทุกข์กับวรนารีเรื่องที่อนิรุทธิ์ยังไม่ยอมหย่ากับวิกันดา
วรนารีเปรยว่า "จิตมนุษย์นี้ไซร์ ยากแท้หยั่งถึง โดยเฉพาะจิตผู้ชายอย่างพี่รุทธิ์"
อรอินทร์ถอนใจลุกขึ้นเดินไปมาแล้วบอกกับวรนารีว่า บางทีเธอคงต้องใจเย็นกว่านี้
"นั่นแหละคำตอบ เออ
ฉันได้รูปที่ไปถ่ายกันที่ญี่ปุ่นมาตั้งหลายวันแล้วว่าจะให้อรก็ลืมไป มัวแต่ยุ่งๆ"
วรนารี ลุกเดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบซองใส่รูปมาส่งให้
อรอินทร์เห็นรูปตัวเองกับอนิรุทธิ์ในสถานที่อนิรุทธิ์เคยพาวิกันดาไปฮันนี
มูลก็คิดแผนร้ายได้ อรอินทร์มาหาวิกันดาที่สำนักงาน
เพื่อโชว์รูปที่อนิรุทธิ์พาเธอไปเที่ยวในสถานที่ที่อนิรุทธิ์พาวิกันดาไปฮันนีมูลและพูดเย้ยว่า
" ที่อรเอารูปพวกนี้มาให้ดูก็เพื่อจะเปิดหูเปิดตาคุณพี่ให้ฉลาดขึ้น
จะได้เลิกหลงใหลได้ปลื้มว่า
ที่พี่รุทธิ์ยังไม่หย่ากับคุณพี่ก็เพราะยังอาลัยอาวรณ์อยู่
จำได้ไหมค่ะว่าที่นี่ที่ไหนอันนี้จะโทษอรไม่ได้นะคะ พี่รุทธิ์เป็นคนชวนอรเอง
แถมยังบอกว่าที่ชวนอรไป
เพราะอยากจะดูว่าความรู้สึกระหว่างไปฮันนีมูนกับคุณพี่และกับอรจะต่างหรือ
เหมือนกันยังไง" "โรคจิต พวกคุณมันโรคจิต" วิกันดาเสียงสั่น "อรยอมรับค่ะ
โรคจิตกับโรคจิตอยู่ด้วยกันมันจะตาย" อรอินทร์หัวเราะ
วิกันดาแทบทนไม่ไหวต้องตวาดไล่ อรอินทร์เก็บรูปใส่ซองอย่างใจเย็นพูดต่อว่า
"ไม่ต้องไล่หรอกค่ะ คุณพี่น่ะจริงจังเกินไปเรื่องสามคนผัวเมียน่ะธรรมด๊า ธรรมดา
ใครๆ เขาก็เป็นกัน ไปละค่ะ บาย"
อรอินทร์กระดิกนิ้วโบกมือให้แล้วยกซองรูปขึ้นแตะปากส่งจูบให้ก่อนจะเดินออกไป
วิกันดาแทบทรุด นุดีนึกเป็นห่วงวิกันดา จึงรีบเข้ามาดู หลังจากอรอินทร์ออกไปแล้ว
เธอบอกกับวิกันดาว่า อรอินทร์ท่าทางไม่น่าไว้ใจและคงไม่มาดีแน่ "ไม่มีอะไรหรอก
คิดมากไปมั้ง ขอบใจที่เป็นห่วง ไปทำงานเถอะ" วิกันดาฝืนยิ้ม "ค่ะ ขอโทษนะคะที่หนู
ละลาบละล้วงเรื่องของคุณ" นุดีออกตัว "ไม่เป็นไร พี่รู้ว่าหนูหวังดี"
วิกันดามองนุดีด้วยความเอ็นดู นุ ดียิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ ลุกเดินออกไป
แต่เมื่อถึงโต๊ะทำงานก็โดนนพวรรณต่อว่า
เพราะไม่พอใจที่นุดีทำตัวแปลกแยกไม่ชื่นชอบอรอินทร์นางแบบขวัญใจของเธอ
แต่นุดีก็ไม่สน เธอก้มหน้าทำงานต่อไป นพวรรณมองนุดีอย่างมาดร้าย0000000000000000
"อรไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนส่งข่าวให้คุณพี่ทราบ คุณพี่ถึงได้โทรมาต่อว่าอร"
อรอินทร์ซับน้ำตาแต่งเรื่องโกหกอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์นิ่งแต่ก็นึกไม่ออกว่า
ใครเป็นคนบอกวิกันดาเรื่องที่เขาพาเธอไปเที่ยว "อาจจะเป็นเจนจบก็ได้
เจนจบเห็นเราแล้วก็เอาไปฟ้องคุณพี่" อรอินทร์ใส่ไฟต่อ "ใครจะเห็นก็ช่าง"
อนิรุทธิ์ฉุน "พี่รุทธิ์ไม่แคร์เลยหรือคะ" "ทำไมต้องแคร์ล่ะ ทีเขายังไม่แคร์พี่เลย"
อนิรุทธิ์ประชด อรอินทร์ยิ้มอย่างพอใจที่เป็นไปตามแผน ตอน
เย็นหลังเลิกงานนุดีปรึกษากับวิกันดาว่า
อยากเรียนภาษาเพิ่มเติมเพราะมีเวลาว่างในตอนเย็น
วิกันดาเห็นดีด้วยแต่ก็อดห่วงไม่ได้จึงเตือนว่า ให้ระวังตัวด้วย เพราะกลับบ้านมืดๆ
ค่ำๆ อันตราย "หนูจะให้ยุทธการไปรับ" นุดีว่า
วิกันดาพยักหน้ารับแล้วชวนนุดีไปทานข้าวเย็นที่บ้านเธอด้วยกัน "ดีเหมือนกัน
หนูจะได้รู้จักบ้านคุณไว้" นุดียิ้มดีใจ นวล เห็นวิกันดาพานุดีมาด้วยก็ไม่พอใจ
เพราะกลัวอนิรุทธิ์จะไปติดพันนุดีอีกคน
แต่นุ่นกับโหน่งก็ดูจะชอบนุดีมากเพราะเธอยังเป็นวัยรุ่นอยู่
ทั้งสามพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง
นุ่นชวนนุดีมาค้างด้วยและอ้างถึงอรอินทร์ที่เคยมาค้างที่บ้านอยู่บ่อยๆ
โหน่งรีบออกตัวว่า "ก็อาอรเขาเป็นแฟนคุณพ่อนี่" ทำเอาวิกันดากับนุ ดีอึ้ง
วิกันดาขยับจะปรามลูก แต่อรนิรุทธิ์เดินเข้ามาพอดี
นุ่นกับโหน่งวิ่งเข้าไปกอดอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์มองนุดีด้วยแววตาประหลาดใจและพึงพอใจ
วิกันดาจำต้องแนะนำให้นุดีรู้จักอนิรุทธิ์
นุดียกมือไหว้อนิรุทธิ์แล้วหลบตาอย่างเก้อๆ วิกันดาเห็นแล้วนึกห่วงนุดีขึ้นมา
หลังจากส่งนุดีกลับคอนโดไปแล้ว วิกันดาก็เข้ามาพูดกับอนิรุทธิ์เรื่องหย่า
แต่อนุรุทธิ์ก็บ่ายเบียงอ้างว่าช่วงนี้ไม่ว่างเลย "ฉันไม่เข้าใจว่า
คุณจะยื้อไว้ทำไมให้ทรมานใจกันเปล่าๆ" วิกันดาถอนใจ " ผมไม่เห็นทรมานใจอะไรเลย
ถึงคุณเองก็เถอะปล่อยวางเสียบาง ผมอยากให้คุณเชื่อมั่นในความรักของผม"
อนิรุทธิ์อ้อน แต่วิกันดารู้ทันรีบสวนกลับ "ไม่ต้องเอาความรักจอมปลอมของคุณมาอ้าง
ฉันรู้หรอกว่า ทำไมคุณถึงเกิดไม่ยอมหย่าขึ้นมา เพราะคุณเกิดพอใจนุดีขึ้นมา
ถ้าคุณเกิดหย่ากับฉัน แล้วต้องออกไปจากบ้านนี้ คุณจะไม่มีโอกาสได้หลอกเด็ก"
"เหลวไหล ที่ผมยังไม่หย่า ก็เพราะใจผมยังไม่พร้อม ก็เท่านั้นเอง" อนิรุทธิ์หัวเราะ
"คุณไม่พร้อมแล้วทำไมเมื่อวานรับปากกับฉันว่าจะหย่า"
"เพราะผมเห็นคุณทำท่าทำทางอยากจะหย่านัก ก็เลยรับปากไปอย่างนั้นเอง"
"ฉันไม่เคยเห็นใครทุเรศเท่าคุณเลย" "คุณจะด่าผมยิ่งกว่านี้ก็ได้ จะเป็นไอ้เลว
ไอ้ชั่ว ด่าให้มันสะใจไปเลย แต่ผมยันขอยืนยันว่า ผมรักคุณรักลูกมาก"
อนิรุทธิ์เดินหนีขึ้นข้างบน วิกันดามองตามด้วยความคับแค้นใจ และ
ในตอนดึกอนิรุทธิ์ก็มาเคาะประตูห้องเรียกวิกันดา เพื่อบอกกับเธอว่า
สิ่งที่เขาพูดกับเธอไปเมื่อตอนค่ำทั้งหมดเป็นความจริง เขารักเธอและลูกมาก
แล้วอนิรุทธิ์ก็เดินหงอยกลับไปที่ห้องตัวเอง วิกันดาชวนอนงค์นารถมาหา
ฉวีเพ็ญที่บ้านและคุยเรื่องอนิรุทธิ์ให้ฟัง สองสาวช่วยกันออกความเห็นว่า
อนิรุทธิ์คงไม่อยากหย่ากับวิกันดาจริงๆ แต่ก็จะไม่ยอมเลิกกับอรอินทร์ด้วยเช่นกัน
แล้วการสนทนาก็เป็นอันยุติ เมื่อรถของสีหนาทแล่นเข้ามา
ฉวีเพ็ญรีบออกไปรับสามีและถามถึงผลตรวจ การสุขภาพ แต่พอเห็นสีหนาททำหน้าไม่ดี
เธอก็เข้าใจว่าเขาเป็นมะเร็งจึงฟูมฟายเสียใหญ่โต สีหนาทดุฉวีเพ็ญบอกว่า
เขาเป็นแค่โรคขาดสารอาหารเท่านั้น แล้วไล่ให้ฉวีเพ็ญไปล้างรถ เจนจบกลับ
มาถึงเมืองไทยก็รีบโทรหาวิกันดา และชวนเธอไปทานอาหารด้วยกัน วิกันดาแบ่งรับแบ่งสู้
แล้วหันมาปรึกษาอนงค์นารถที่กำลังขับรถ อนงค์นารถล้อว่า
ถ้าวิกันดาเกิดลงเอยกับเจนจบ แล้วอนิรุทธิ์ลงเอยกับอรอินทร์คงตลกพิลึก
วิกันดาปฎิเสธว่า เธอกับเจนจบไม่ได้มีอะไรกัน "วิไม่มี แต่คุณเจนจบน่ะมี"
"คิดมากน่า เออ คุณเจนจบเขาชวนกินข้าวเย็นพรุ่งนี้ นารถไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม
ไม่อยากไปกันสองคน" วิกันดาเข้าเรื่อง
อนงค์นารถนิ่งคิดแล้วแนะนำให้วิกันดาชวนเจนจบไปทานอาหารเย็นที่บ้านเธอแทน
เพราะถึงใครรู้ใครเห็นก็ไม่น่าเกลียด วิกันดาเห็นดีด้วย
อนงค์นารถคุยกับพลเวทย์เรื่องวิกันดาและอนิรุทธิ์ แต่พลเวทย์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า
"ช่วยเขาได้แค่ไหนก็แค่นั้น กรรมใครกรรมมันอย่างที่ผมเคยบอก กัมมุนา วัฏฏฏีโกโลโก
เข้าใจไหม" " เข้าใจแต่ทำไม่ได้ค่ะ คุณบอกว่า กรรมใครกรรมมัน
แต่ฉันถือว่าเพื่อนคือเพื่อน ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อน แล้วใครจะช่วยจริงไหมคะ
ท่านคะ" อนงค์นารถลุกเดินออกไป พลเวทย์ส่ายหน้าอ่อนใจ
อนิรุทธ์เข้ามาคุยกับวิกันดาเรื่องงานใหม่ของเธอ และถามถึงนุดีด้วยความสนใจ
วิกันดารีบตีกัน "นุดีเป็นเด็กดี แล้วเขาก็มีคนรักที่เหมาะสมกัน
กรุณาอย่ายุ่งกับเขา" "ก็แค่คนรัก" อนิรุทธิ์ยักไหล่ "เอาอีกแล้วหรือรุทธิ์
เท่าที่มีอยู่นี่มันยังไม่ยุ่งพอหรือไง" "ผมยังไม่ทันพูดอะไรสักหน่อย"
"คุณไม่พูดหรอกแต่คุณคิด ฉันรู้จักคุณดี และฉันก็คิดว่าฉันรู้จักนุดีดีด้วย
เขาไม่มีวันตกเป็นเหยื่อของคุณเหมือนคนอื่นหรอก"
"ความแน่นอนที่สุดคือความไม่แน่นอน" " ก็เอาซิรุทธิ์ ถ้าอยากจะลองดูก็ได้
คุณจะได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มกับคุณ
ผู้หญิงที่ไม่ได้เห็นกงจักรเป็นดอกบัวก็ยังมีอยู่" วิกันดาท้า
"อย่าไปรับรองแทนคนอื่นเลยวิ ไม่มีใครรู้จักใครดีพอหรอก
แม้กระทั่งคนที่สนิทกันที่สุด เช่นคุณกับผม" อนิรุทธิ์จ้องวิกันดาแล้วลุกขึ้น
"ผมจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าละ แล้วที่เราพูดกันเมื่อกี้ ก็อย่าคิดมากล่ะ"
อนิรุทธิ์เดินออกไป วิกันดามองตามด้วยรู้สึกกังวลเพราะอนิรุทธิ์เป็นคนชอบเอาชนะ วิ
กันดาชวนนุดีมาทานอาหารเย็นที่บ้านอนงค์นารถด้วยกัน
ทำให้เค็นที่มากับเจนจบเกิดรักแรกพบขึ้นทันที และในระหว่างที่นั่งทานอาหาร
นุดีก็ถามเค็นเรื่องเรียนภาษา เพราะยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกเรียนอะไรดี
เค็นแนะนำให้เรียนภาษาญี่ปุ่นและอาสาจะเป็นคนสอนให้เอง
"นุดีซังอยากเรียนเมื่อไหร่ก็บอกมาเลย" เค็นส่งยิ้ม "ขอบคุณค่ะ
ถ้าอย่างนั้นนุดีต้องกลับไปคิดดูก่อนว่า จะเรียนได้วันไหน" นุดีตอบรับ
แล้วหันไปทางอนงค์นารถที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับฉวีเพ็ญที่มาไม่ได้เพราะต้องดูแลสีหนาท
"โอ.เค ไม่เป็นไรจ้ะ เอาไว้วันอื่นก็ได้"
อนงค์นารถวางโทรศัพท์แล้วหันมาบอกกับวิกันดา "เขาต้องคอยดูสามีของเขา
สงสัยว่าตอนนี้คงต้องอาบน้ำแปรงฟันให้ด้วยมั้ง" "ฮื้อ นารถละก็"
วิกันดาปรามแล้วอธิบายให้ทุกคนฟังว่า "เพ็ญเขาเป็นแม่บ้านแม่เรือนน่ะค่ะ
คอยดูแลสามีอย่างดีชนิดที่ไม่มีใครทำได้อย่างนั้น" "เพราะไม่มีใครเขาทำกันน่ะค่ะ"
อนงค์นารถตีหน้าตาย วิกันดานิ่วหน้าเป็นเชิงปราบ "สามีคุณเพ็ญเป็นผู้ชายที่โชคดี
แต่ผมคิดว่า ยังมีผู้ชายอีกคนที่โชคดีที่สุด"
เจนจบมองวิกันดาแน่วแน่วิกันดาขยับตัวอึดอัด อนงค์นารถแกล้งดักคอ
"คุณเจนจบหมายถึงสามีของฉันหรือเปล่าคะ ก็น่าจะใช่ค่ะ
เพราะตอนนี้เขาเกือบจะบรรลุอยู่แล้ว" เจนจบกับวิกันดาฟังแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ วิ
กันดากลับมาถึงบ้านก็เข้าไปดูลูกๆ ที่หลับกันหมดแล้ว เตื้องรายงานวันนี้เด็กๆ
ง่วงเร็วเพราะเล่นเกมส์จนเหนื่อย วิกันดาเดินมาจูบลูกเบาๆ แล้วเดินกลับห้อง
ก็พบอนิรุทธิ์รออยู่ เขาถามเธอถึงเรื่องเจนจบ "ได้ยินว่าเจนจบกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว
คุณไปพบกับไอ้หมอนั่นมาแล้วใช่ไหม" แต่วิกันดาไม่มีคำตอบให้
อนิรุทธิ์หึงเข้ามาถามย้ำ "ใช่ไหมวิ" "ใช่ค่ะ" วิกันดาสบตาอนิรุทธิ์
"คุณไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นน่ะวิ" " แบบไหนหรือคะ คนเราเปลี่ยนกันได้ค่ะ
อีกอย่างฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เผอิญมี คำว่า ด็อกเตอร์นำหน้าเท่านั้น
ซึ่งคนอื่นเขาก็เป็นกันเยอะแยะไป
ฉะนั้นคุณไม่ต้องเอาคำนั้นมาตีกรอบฉันว่าจะต้องทำอย่างนี้ ไม่ควรทำอย่างโน้น
คิดว่าคุณคงเข้าใจนะคะ" วิกันดาปิดประตูทิ้งให้รุทธิ์ยืนอึ้ง000000000000
นุดีบอกกับยุทธการว่า เธอตัดสินใจจะเรียนภาษาญี่ปุ่น และจะไปเรียนที่บ้านของครู
ยุทธการรีบซักต่อว่าครูผู้หญิงหรือผู้ชาย "ผู้ชาย ก็ไม่เชิงเป็นครูหรอก
ขาเป็นคนญี่ปุ่น เป็นเพื่อนกับด็อกเตอร์วิกันดา" นุดีตอบ ยุทธการ
นิ่งไปแต่ตาคอยลอบมองนุดีอย่าสังเกต แต่นุดีไม่มีพิรุธอะไร
เขาจึงเปลี่ยนเรื่องชวนเธอไปดูหนังเพราะเป็นวันหยุด นุดีตกลงแต่มีข้อแม้ว่า
เธอต้องไปส่งงานให้วิกันดาที่บ้านก่อน และยุทธการต้องยอมให้เธอเป็นเจ้ามือ
ยุทธการรับปากสีหน้าดีขึ้น นุดีพา ยุทธการมาที่บ้านวิกันดาด้วย
แต่วิกันดาทำงานติดพันอยู่ในห้อง อนิรุทธิ์จึงออกมาคุยกับทั้งคู่ก่อน
นวลรีบขึ้นไปตามวิกันดาเพราะหึงอนิรุทธิ์ วิกันดาลงเดินลงมาก็เห็น อนิรุทธิ์
นุดีและยุทธการคุยกันอย่างถูกคอ "เจ้านายหนูมาแล้ว" อนิรุทธิ์พยักหน้ากับนุดี
นุดีกับยุทธการหันมามองพร้อมกับยกมือไหว้วิกันดา วิกันดารับไหว้
นุดีรีบส่งแฟ้มงานให้ "ขอบใจมาก" วิกันดาเปิดแฟ้มดูเล็กน้อยแล้วปิด
"ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์จะรับยุทธให้ไปฝึกงานที่บริษัทค่ะ" นุดีดูเขินๆ
"ไม่ต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นก็ได้" อนิรุทธิ์ว่า "อาจารย์ใจดีมากครับ"
ยุทธการบอกต่อ "โอ๊ะ ขอที อย่าเรียกผมว่าอาจารย์เลย ผมไม่มีคุณสมบัติขนานนั้นหรอก"
อนิรุทธิ์ห้าม แต่ยุทธการไม่ยอม อนิรุทธ์จึงเปลี่ยนเรื่องคุยบอกกับวิกันดาว่า
"ยุทธการบอกว่านุดีรักคุณมาก" "ฉันก็รักนุดีมากค่ะ เราสนิทกันทั้งๆ
ที่รู้จักกันไม่นานเท่าไหร่" วิกันดามองนุดี
นุดีน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างตื้นตันเอ่ยว่า "คุณเมตตาหนู
มีอะไรก็แนะนำสั่งสอนทุกอย่าง" "อ้าว เลยรำพึงรำพันซาบซึ้งกันไปใหญ่" อนิรุทธิ์ล้อ
นุดียิ้มเขินๆ ยุทธการขยับตัวชวนนุดีกลับ ทั้งสองไหว้ลาอนิรุทธิ์กับวิกันดา
อนิรุทธิ์กับวิกันดาเดินไปส่งนุดีกับยุทธการที่หน้าบ้าน
อนิรุทธิ์เปรยกับยุทธการว่าน่าจะซื้อรถเล็กๆ สักคันจะได้สะดวก
"คงต้องรอให้ผมเรียนจบแล้วก็เก็บเงินสักพักก่อนครับ" ยุทธการตอบ
"จะซื้อเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน ผมพอจะมีคอนเน็ตชั่นทางนี้อยู่บ้าง" อนิรุทธิ์ออกตัว
ยุทธการขอบคุณ แล้วพานุดีเดินออกไป อนิรุทธิ์มองตามนุดี แล้วเปรยกับวิกันดาว่า
"เด็กของคุณนี่น่ารักจริงๆนะ" "เขาเป็นแฟนกับยุทธการนะค่ะ
แล้วเด็กคนนั้นก็นับถือคุณขนาดเรียกว่าอาจารย์ด้วย" วิกันดาปราม
"ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่คิดว่าเขาโชคดีที่มีแฟนน่ารักมากๆ เท่านั้นเอง"
อนิรุทธิ์ยักไหล่ วิกันดายิ้มนิดๆ ทำหน้าเหมือนรู้ทัน อนิรุทธิ์ปรายตามอง
"โทรศัพท์คุณผู้หญิงค่ะ" เตื้องเดินเข้ามายื่นโทรศัพท์ให้
วิกันดาหันมาสมองอนิรุทธิ์เห็นเขาเดินเลยเข้าไปข้างใน เธอจึงรับสาย "วิกันดาพูดค่ะ"
"พี่รุทธิ์อยู่หรือเปล่าคะ คุณพี่" อรอินทร์ส่งเสียงทักทาย "คุณจะพูดกับรุทธิ์
แล้วทำไมต้องมาผ่านฉัน" วิกันดาไม่พอใจ "แหม
ก็อรให้เกียรติคุณพี่ในฐานะที่เป็นหมายเลข 1ไงคะ อรมันแค่หมายเลข 2" "ถ้ามีหมายเลข
1 หมายเลข 2 ต่อไปก็คงจะมีหมายเลข 3" "ต๊าย ไม่ยักรู้ว่า
คุณพี่นับรวมพี่เลี้ยงของลูกเป็นเมียของพี่รุทธิ์ด้วย"
"ทำไมคุณอรไม่คิดว่าเป็นคนอื่นบ้างล่ะคะ
รุทธิ์เขาอยู่ในสายตาคุณตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่" "หมายความว่ายังไง" อรอินทร์ระแวง
"คุณอรจะคุยกับรุทธิ์ใช่ไหมคะ จะได้เอาโทรศัพท์ไปให้เขา" "ไม่ต้อง อรจะโทรเอง"
อรอินทร์วางสายทันที วิกันดายิ้ม อร
อินทร์โทรหาอนิรุทธิ์และบังคับให้เขาไปพบเธอที่ร้านอาหารเดี๋ยวนี้
แต่อนิรุทธิ์ปฏิเสธเพราะต้องไปรับลูก อรอินทร์ขยับจะอาละวาด
แต่ก็นึกขึ้นได้จึงรีบปรับน้ำเสียงแล้วอ้อนต่อว่า "อรขอโทษค่ะ
พอดีอรมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย พี่รุทธิ์ไปรับลูกเถอะค่ะ
เรื่องของอรเอาไว้ทีหลังก็ได้" "พรุ่งนี้พี่จะไปรับก็แล้วกัน" อนุรุทธิ์รับปาก "ค่ะ
ขอบคุณพี่รุทธิ์มากค่ะ" อรอินทร์ปิดโทรศัพท์วางลง สีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด อร
อินทร์เดินลงมาข้างล่าง เห็นนิ่มเล่นต่อเลโกอยู่กับถาวรและบัว เธอเดินเข้าไปทักลูก
แต่นิ่มไม่ตอบเพราะกำลังเล่นเพลิน ทำให้อรอินทร์ไม่พอใจ
เธอต่อว่าลูกแล้วเดินปึงปังออกไป เพราะกำลังหงุดหงิดเรื่องอนิรุทธิ์
ถาวรรีบลุกตามอรอินทร์ไป นิ่มน้ำตาคลอบอกกับบัวว่า "คุณแม่เกลียดนิ่ม"
"คุณแม่กำลังอารมณ์ไม่ดีค่ะ นิ่งเสียนะคะ มาเล่นกับป้าบัวต่อนะ" บัวพยายามปลอบ
ถาวรตำหนิอรอินทร์ที่พูดไม่ดีกับลูก แต่อรอินทร์โทษว่าเป็น
เพราะบัวสอนให้นิ่มแข็งข้อกับเธอ และยุให้นิ่มเกลียดเธอด้วย "ทำไมอรไม่คิดบ้างว่า
เพราะอรไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก ลูกก็เลยดูห่างเหิน" "ไม่จริง
พี่ถาอย่ามาหาเรื่องอรนะคะ อรรู้หน้าที่ของแม่ดี
ถ้าว่างไม่ว่าอรจะไปไหนก็พาลูกไปด้วย" "อรพาลูกไปด้วย แต่ก็ปล่อยให้อยู่กับพี่บัว
ส่วนตัวเองมัวแต่คุยกับรุทธิ์" ถาวรรู้ทัน "พี่บัวมาฟ้องใช่ไหมคะ
อรจะไปไล่มันออกเดี๋ยวนี้ ลูกคนเดียว อรเลี้ยงของอรได้"
อรอินทร์โกรธจัดจะเข้าไปไล่บัว แต่ถาวรดึงตัวไว้แล้วสอนต่อ " อย่าเอาแต่อารมณ์
คิดก่อนซิว่า ตัวเองมีเวลาให้ลูกแค่ไหน อรเป็นคนไม่อยู่ติดบ้าน ไม่ชอบความจำเจ
แถมตอนนี้ยังต้องคอยตามเฝ้าอนิรุทธิ์อีก ปล่อยให้พี่บัวแกเลี้ยงหนูนิ่มน่ะดีแล้ว
พี่พูดด้วยความหวังดี อรจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ"
ถาวรมองหน้าอรอินทร์เห็นเธอกัดปากแน่นก็ถามต่อ " แล้วที่อารมณ์เสียกับลูกนี่
ก็เพราะทะเลาะกับเขาใช่ไหม เมื่อไหร่ที่อรรู้ตัวว่าอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิต
เมื่อไหร่ที่อรเลิกร้อนรนกระวนกระวาย
เมื่อนั้นพี่เชื่อว่าอรจะเป็นแม่ที่ดีที่สุดคนหนึ่งและหนูนิ่มจะไม่ต้องการ
พี่เลี้ยงคนไหนเลย"
อรอินทร์น้ำตาไหลพรากแล้วเดินหนีขึ้นห้องด้วยความสับสนในอารมณ์ของตัวเอง ถาวร
กลับเข้าไปหานิ่มและขอร้องให้นิ่มไปปลอบใจอรอินทร์ นิ่มส่ายหน้าบอกว่ากลัวแม่ดุ
ถาวรจึงขอให้บัวพานิ่มไป
บัวเดินจูงนิ่มมาที่หน้าห้องอรอินทร์แล้วขอให้นิ่มพูดกับอรอินทร์ "นิ่มกลัว"
เด็กหญิงลังเล "ไม่ต้องกลัวค่ะ คุณแม่รักหนูนิ่มมาก ป้าบัวรับรองเลย"
บัวพยักเพยิดกับนิ่ม "คุณแม่ขา ขอนิ่มเข้าไปได้ไหมคะ" นิ่มเรียก ประตูเปิดออก นิ่ม
เงยหน้ามองอรอินทร์ท่าทางยังขลาดๆ กลัวๆ
อรอินทร์ทรุดตัวลงอ้าแขนออกเรียกให้นิ่มมาหา นิ่มโผเข้ากอดแม่อย่างดีใจ
อรอินทร์น้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน บัวเองก็ถึงกับน้ำตาคลอ นุดีเข้ามา
ปรึกษาวิกันดาเรื่องยุทธการเพราะแน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้รักเขา
วิกันดาแนะนำให้นุดีปลีกตัวออกห่างจากยุทธการ นุดีถอนใจเล่าต่อว่า "แต่เขารักหนู
เขาวางแผนสำหรับอนาคตของเขากับหนูไว้หมดทุกอย่าง" "งั้นยิ่งต้องรีบปลีกตัว
ไม่อย่างนั้นเขาจะเข้าใจผิดมากขึ้น แล้วจะยิ่งปลีกตัวลำบาก" "หนูสงสารเขาค่ะ
เคยพยายามจะบอกกับเขาแล้ว แต่ก็พูดไม่ออก เขาคงต้องเสียใจมาก" "
ให้เขาเสียใจตอนนี้ยังดีกว่าให้เสียใจทีหลัง
เพราะยิ่งนานไปเขาก็ยิ่งมีความหวังในตัวหนูมากขึ้นปลีกตัวก็ยากขึ้น
ในที่สุดก็จะเป็นการทรมานทั้งสองฝ่าย"
นุดีนิ่งคิดแล้วตอบว่าจะลองพยายามบอกกับยุทธการ แล้วยกมือไหว้ขอบคุณวิกันดา
"ไม่เป็นไร ขอให้โชคดีนะจ๊ะ นุดี" วิกันดายิ้มให้กำลังใจ "ขอบคุณค่ะ"
นุดีเดินออกไปวิกันดามองตามด้วยสีหน้ากังวล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น