"หวง" คือ การทำให้ตัวคุณเองมีความสุข
"ห่วง" คือ การทำให้คนที่คุณรักมีความสุข
"หวง" คือ การผูกมัดคนที่คุณรักไว้ด้วยกาย
"ห่วง" คือ การผูกมัดคนที่คุณรักไว้ด้วยใจ
"หวง" คือ การเห็นแก่ตัว
"ห่วง" คือ การเสียสละ
"หวง" คือ การที่คุณให้เขาทำอะไรในกรอบของคุณ
"ห่วง" คือ การที่คุณให้เขาทำอะไรในกรอบของเขา
"หวง" คือ ประโยคคำสั่ง
"ห่วง" คือ ประโยคขอร้อง
"หวง" คือ คุณรักเขาและต้องการให้เขารักคุณ
"ห่วง" คือ คุณรักเขาแต่ไม่ต้องการให้เขารักคุณ
"หวง" คือ สิ่งที่คุณทำแล้วเกิดความทุกข์ใจ
"ห่วง" คือ สิ่งที่คุณทำแล้วเกิดความสุขใจ
"หวง" คือ การทำสิ่งที่ไร้สาระเพื่อให้เขาต้องอยู่กับคุณ
"ห่วง" คือ การทำสิ่งมีสาระที่ไม่ต้องการให้เขาอยู่กับคุณ
"หวง" คือ การออกไปเต้นแร้งเต้นกา
"ห่วง" คือ การอยู่เฉย ๆ นั่งมองเพียงเงียบ ๆ
"หวง" คือ การบังคับขู่เข็ญโดยเขาไม่เต็มใจ
"ห่วง" คือ การปล่อยให้เขาได้ทำในสิ่งที่เขาพอใจ
"หวง" คือ ความรักที่จอมปลอม
"ห่วง" คือ ความรักแท้จริง
และ ...
"หวง" คือ การที่คุณหลอกตัวเองว่าเขารักคุณ
"ห่วง" คือ การที่คุณหลอกตัวเองว่าเขาไม่รักคุณ....
วันอังคารที่ 9 มิถุนายน พ.ศ. 2552
~~ขำๆ~~(ถ้ามีจริงก็คงแย่)
บริษัทแห่งหนึ่งได้ติดประกาศปรับปรุงระเบียบใหม่ นัยว่าเพื่อประสิทธิผลของกิจการ เนื้อความว่า
"ถึงพนักงานทุกท่าน เรื่องเพิ่มเติมกฎการขาดงาน"?
ตาม ประวัติการทำงานของพนักงานทุกท่านที่ผ่าน ทางบริษัทฯ ได้เห็นควรที่จะปรับปรุงมาตรการและนโยบายใหม่ ซึ่งพนักงานทุกท่านจะต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด กำหนดใช้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
ลาป่วย : ห้ามลา ใบรับรองแพทย์ไม่ถือว่าเป็นหลักฐานในการลา เพราะทางบริษัทฯ เชื่อว่า หากคุณสามารถไปหาหมอได้ ถือว่าคุณสามารถมาทำงานได้ตามปกติ
ลาเพื่อการผ่าตัด : นโยบายนี้ถือเป็นโมฆะ ทางบริษัทถือว่าได้จ้างพนักงานทุกท่าน ณ สภาพนั้นๆ เพราะฉะนั้นพนักงานห้ามเฉือนชิ้นส่วนหนึ่งหรือ หลายชิ้นในร่างกายของคุณออกไป หากคุณเฉือนออกไปจริงๆ บริษัทฯ จะถือว่าคุณมีค่าน้อยกว่าที่บริษัทฯ ตกลงว่าจ้างไว้ และอาจจะเจรจาค่าตอบแทนของคุณใหม่ในอัตราที่น้อยลง
ตาย (ญาติ) : ไม่มีข้อแก้ตัว อย่างไรก็ตามทางบริษัทฯ ถือว่าคุณไม่สามารถช่วยให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ ถ้าหากงานศพนั้นๆ จัดในตอนเย็น ทางบริษัทฯจะอนุโลมให้คุณออกก่อนเวลาได้ 1 ชั้วโมง แต่คุณจะต้องทำงานล่วงหน้าเพื่อไม่ให้งานสะดุดติดขัด
ตาย (พนักงาน) : บริษัทฯ อนุโลมให้ตายได้ แต่ทางบริษัทฯ ขอแนะนำให้พนักงานแจ้งล่วงหน้า เป็นเวลา 2 อาทิตย์ นโยบายบริษัทฯ มีอยู่แล้วว่า คุณมีภาระหน้าที่จะต้องฝึกงานให้แก่พนักงานคนต่อไป
หมายเหตุ : ทางบริษัทฯ เริ่มเล็งเห็นแล้วว่าพนักงานใช้เวลาอยู่ในสุขานานเกินไป บริษัทฯ จะจัดให้เข้าสุขาเรียงลำดับตัวอักษร เช่น ชื่อจริงขึ้นต้น ก ให้เข้าสุขาเวลา 8.15-8.30 นาฬิกา ถ้าเวลานั้นคุณไม่เข้า ทางบริษัทจะถือว่าสละสิทธิ์ จะให้สิทธิ์ใหม่ในวันต่อไป ....?
(ขำ ๆ ...ก็ว่ากันไป~!!)
"ถึงพนักงานทุกท่าน เรื่องเพิ่มเติมกฎการขาดงาน"?
ตาม ประวัติการทำงานของพนักงานทุกท่านที่ผ่าน ทางบริษัทฯ ได้เห็นควรที่จะปรับปรุงมาตรการและนโยบายใหม่ ซึ่งพนักงานทุกท่านจะต้องปฏิบัติอย่างเคร่งครัด กำหนดใช้ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป
ลาป่วย : ห้ามลา ใบรับรองแพทย์ไม่ถือว่าเป็นหลักฐานในการลา เพราะทางบริษัทฯ เชื่อว่า หากคุณสามารถไปหาหมอได้ ถือว่าคุณสามารถมาทำงานได้ตามปกติ
ลาเพื่อการผ่าตัด : นโยบายนี้ถือเป็นโมฆะ ทางบริษัทถือว่าได้จ้างพนักงานทุกท่าน ณ สภาพนั้นๆ เพราะฉะนั้นพนักงานห้ามเฉือนชิ้นส่วนหนึ่งหรือ หลายชิ้นในร่างกายของคุณออกไป หากคุณเฉือนออกไปจริงๆ บริษัทฯ จะถือว่าคุณมีค่าน้อยกว่าที่บริษัทฯ ตกลงว่าจ้างไว้ และอาจจะเจรจาค่าตอบแทนของคุณใหม่ในอัตราที่น้อยลง
ตาย (ญาติ) : ไม่มีข้อแก้ตัว อย่างไรก็ตามทางบริษัทฯ ถือว่าคุณไม่สามารถช่วยให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้ ถ้าหากงานศพนั้นๆ จัดในตอนเย็น ทางบริษัทฯจะอนุโลมให้คุณออกก่อนเวลาได้ 1 ชั้วโมง แต่คุณจะต้องทำงานล่วงหน้าเพื่อไม่ให้งานสะดุดติดขัด
ตาย (พนักงาน) : บริษัทฯ อนุโลมให้ตายได้ แต่ทางบริษัทฯ ขอแนะนำให้พนักงานแจ้งล่วงหน้า เป็นเวลา 2 อาทิตย์ นโยบายบริษัทฯ มีอยู่แล้วว่า คุณมีภาระหน้าที่จะต้องฝึกงานให้แก่พนักงานคนต่อไป
หมายเหตุ : ทางบริษัทฯ เริ่มเล็งเห็นแล้วว่าพนักงานใช้เวลาอยู่ในสุขานานเกินไป บริษัทฯ จะจัดให้เข้าสุขาเรียงลำดับตัวอักษร เช่น ชื่อจริงขึ้นต้น ก ให้เข้าสุขาเวลา 8.15-8.30 นาฬิกา ถ้าเวลานั้นคุณไม่เข้า ทางบริษัทจะถือว่าสละสิทธิ์ จะให้สิทธิ์ใหม่ในวันต่อไป ....?
(ขำ ๆ ...ก็ว่ากันไป~!!)
วันจันทร์ที่ 2 มีนาคม พ.ศ. 2552
เมียหลวง 8
นพ
วรรณเห็นนุดีเดินออกมาจากห้องวิกันดา
ก็เข้ามาหาเรื่องเพราะไม่พอใจที่นุดีกลายเป็นคนโปรดของวิกันดา
วิกันดาเปิดประตูออกมาดู
นพวรรณเห็นเข้าก็จ๋อยรีบกลับไปนั่งทำงานทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วิกันดาปิดประตูเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เลขาของท่านผู้หญิงโทรมาเรียนว่า
ท่านผู้หญิงเชิญวิกันดาไปพบที่ห้อง วิกันดาลุกเดินออกไป
ท่านผู้หญิงคุยอยู่กับคุณหญิงแวววรรณอยู่ในห้องทำงาน วิกันดายกมือไหว้ทั้งคู่
ท่านผู้หญิงเชิญวิกันดานั่ง คุณหญิงแวววรรณเอ่ยทัก "สบายดีหรือคะ คุณวิกันดา" "ค่ะ
คุณผู้หญิงล่ะคะ" "ก็เรื่อยๆ ค่ะ เรามันหัวอกเดียวกัน
ผู้หญิงที่มีสามีเจ้าชู้คงไม่มีวันสบายใจเต็มที่เหมือนคนอื่นเขาหรอกจริงไหมคะ"
แวววรรณตอบเป็นชุด วิกันดาอึ้ง ท่านผู้หญิงรีบปราม แววรรณรู้ตัวกลบเกลื่อน
"คุณหญิงแวววรรณอยากทราบข่าวคราวของหลานสาว" ท่านผู้หญิงเข้าเรื่อง "นุดี
เป็นเด็กน่ารักค่ะ ตั้งอกตั้งใจทำงานดี" " ต๊าย! ไม่อยากจะเชื่อหูเลยนะคะเนี่ย
ปกติอยู่บ้านเขาเอ๋อๆ ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ขอฝากให้คุณวิกันดาช่วยดูแลด้วย
อย่าให้โผล่ไปที่บ้านดิฉันเลย
ไม่ใช่ว่ารังเกียจรังงอนหลานสาวในไส้ของตัวเองหรอกนะคะ แต่ตาเฒ่าหัวงูนะซีคะ"
แวววรรณอดไม่ได้ ท่านผู้กระแอมเบาๆ แล้วพูดขัดจังหวะ "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ
คุณวิกันดาน่ะเมตตาเอ็นดูนุดีมาก" "คุณหญิงต้องการพบนุดีหรือเปล่าค่ะ" วิกันถาม
"ดีเหมือนกันค่ะ ได้พบหน่อยก็ดี" แวววรรณพยักหน้า นุ
ดีออกมาพบแวววรรณที่ร้านกาแฟใกล้ๆ สำนักงาน
แวววรรณว่าประชดนุดีเรื่องสามีของเธอเพราะระแวงว่า นุดีจะกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา
นุดีสะอึกกับถ้อยคำรุนแรงนั้น แล้วแวววรรณก็ซักต่อว่า
นุดียังคบกับยุทธการอยู่หรือเปล่า "เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นค่ะ" "แหม
ตอบเป็นดาราเชียวนะ อย่างแกน่ะได้ขนาดยุทธการก็นับว่าดีแล้ว
แต่ฉันรู้ว่าแกทะเยอทะยานอยากได้ดีกว่านั้น" "หนู" นุดีจะอธิบายแต่แวววรรณรีบพูดต่อ
" แกจะทะเยอทะยานยังไงก็ช่าง แต่อย่าเนรคุณด็อกเตอร์วิกันดาเขาล่ะ
ไม่ต้องทำเป็นตกใจ ใครๆ เขาก็รู้ว่าสามีคุณวิกันดาน่ะเจ้าชู้ขนาดไหน อย่าเชียวนะ
นุดี แกอย่าให้ด็อกเตอร์วิกันดาเขามาถอนหงอกฉันเด็ดขาด"
นุดีก้มหน้านิ่งพยายามกล้ำกลืนน้ำตาลงไป นุ
ดีกลับมาที่ห้องทำงานก็ได้ยินนพวรรณนินทาเธอให้เพื่อนร่วมงานฟังว่า
เธอคิดจะแย่งสามีป้าจึงถูกส่งตัวมาทำงานที่นี้และย้ำกับทุกคนอีกว่า "เห็นทำจ๋องๆ
ยังเงี้ย จะบอกให้ว่าร้ายลึก"
นพวรรณเงยหน้าขึ้นก็เห็นนุดีเดินเข้ามาที่โต๊ะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เธอชะงักสีหน้าเจื่อนเล็กน้อยแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปทำงานต่อ วิ
กันดาเห็นนุดีเดินหน้าจ๋อยถือของมาส่งที่รถ
ก็สงสารจึงชวนเธอไปเที่ยวบ้านอ้างว่านุ่นโหน่งบ่นคิดถึง
นุดีจึงต้องตามวิกันดาไปด้วย
และเมื่อทั้งคู่ไปถึงบ้านก็พบอรอินทร์กำลังออดอ้อนอนิรุทธิ์อยู่ อร
อินทร์เข้ามาไหว้วิกันดาแล้วส่งเสียงทักทายอย่างอ่อนหวาน
เธอนิ่วหน้ามองนุดีนิดหนึ่งแล้วทำเป็นไม่เคยเห็นไม่เคยรู้จัก
นุดีไหว้อนิรุทธิ์แล้วชะงักมือที่จะไหว้อรอินทร์
เมื่อเห็นสีหน้าทำเป็นไม่รู้จักของเธอ "เรากำลังพูดถึงคุณพี่อยู่พอดี
นั่นพาเด็กที่ไหนมาด้วยคะ" อรอินทร์พูดเยาะๆ นุดีประหลาดใจสุดๆ ไม่คิดว่า
อรอินทร์จะตีหน้าตายได้ขนาดนี้ วิกันดายิ้มอย่างรู้ทันตอบว่า "อ๋อ นี่นุดีค่ะ
เป็นผู้ช่วยของฉัน นุดี นี่คุณอรอินทร์จ้ะ เธอเป็นเพื่อนสนิทของด็อกเตอร์อนิรุทธิ์"
นุดีไหว้อรอินทร์ อรรับไหว้ด้วยสีหน้าเหมือนมีเมตตาแล้วพูดต่อ "แปลกจัง
เคยเห็นแต่คุณพี่คบคนวัยเดียวกัน ทำไมเดี๋ยวนี้มาคบเด็กล่ะคะ
มีความหมายอะไรหรือเปล่าเอ่ย" "แล้วคุณอรคิดว่ายังไงล่ะคะ" วิกันดายิ้ม "อุ๊ย!
อรไม่กล้าคิดอะไรหรอกค่ะ เพราะคุณพี่" อรอินทร์พูดไม่ทันจบ อนิรุทธิ์
ก็เข้ามาทักทายนุดี และถามถึงยุทธการอย่างสนิทสนม อรอินทร์ฟังแล้วก็ไม่พอใจนัก
เธอถามวิกันดาว่านุดีมาที่นี้บ่อยหรือ
แต่วิกันดาไม่ตอบเธอเปลี่ยนเรื่องถามอรอินทร์ว่า
"เมื้อกี้คุณอรจะพูดว่าเพราะฉันทำไมคะ" "อ๋อ
อรจะบอกว่าเพราะคุณพี่ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทหาอีหนูให้ผัว" อรอินทร์แขวะ
อนิรุทธิ์กับนุดีสะดุ้ง "ไม่มีใครรู้จักใครดีหรอกค่ะ" วิกันดาว่า
"งั้นคุณพี่ก็ไม่ต่างอะไรกับ" อร อินทร์ตาวาวเตรียมเอาเรื่อง
แต่อนิรุทธิ์รีบชวนเธอกลับแล้วดึงตัวออกไป อรอินทร์ตะโกนลั่นบอกว่า
วิกันดาไม่มีทางชนะเธอได้
แล้วขู่ให้อนิรุทธิ์ไปกับเธอด้วยเพราะถ้าไม่ไปเธอก็ไม่กลับ
อนิรุทธิ์อ่อนใจจำต้องไปส่งอรอินทร์ "ฉันชนะ! พี่รุทธิ์ไปกับฉัน"
อรอินทร์ตะโกนเข้าไปในบ้าน นุดีเห็นใจวิกันดามาก เธออดถามไม่ได้ว่า วิกันดาทนได้ไง
วิกันดาตอบว่า เธอคงชินแล้วและบอกกับนุดีต่อว่า "ช่างเถอะดูซิ
พี่ว่าจะพานุดีมาให้สบายใจ กลับต้องมาเครียดหนักเข้าไปอีก" "ไม่เป็นไรค่ะ
เรื่องของคุณเครียดกว่าเรื่องของหนูอีก
จะมีใครบ้างไหมคะที่โชคดีชีวิตราบรื่นไม่มีปัญหาเลย" นุดีถอนใจยาว
เสียงแตรรถดังขึ้น ทั้งสองมองออกไปทางเดียวกัน ก็เห็นเจนจบกับเค็นลงมาจากรถ
วิกันดาจึงชวนนุดีออกไปต้อนรับ00000000000000000
อนิรุทธิ์พาอรอินทร์มาที่คอนโดของวรนารีและฝากให้วรนารีช่วยดูแล
อรอินทร์หันขวับมาต่อว่า "หมายความว่าพี่รุทธิ์จะทิ้งอรไว้ที่นี่
แล้วกลับไปหานังนุดี นั่นหรือคะ" อนิรุทธิ์มีสีหน้าเบื่อหน่าย
วรนารีเห็นก็รีบปรามมอรอินทร์แล้วพามานั่ง แต่อรอินทร์ก็ยังต่อว่าไม่เลิก
จนอนิรุทธิ์ชักถอดใจ วรนารีรีบเตือนสติอรอินทร์ " อร ใจเย็นๆ นะจ๊ะ
ถ้าพี่รุทธิ์อยู่ อรกับเขาก็ต้องทะเลาะกัน นารู้ว่าอรไม่อยากทะเลาะกับพี่รุทธิ์หรอก
เชื่อนานะอรนะเอาไว้ให้อรหายโมโห แล้วเราค่อยคุยกันนะจ๊ะ" อรอินทร์นิ่ง
วรนารีนาพยักหน้าให้พี่รุทธิ์กลับไป แล้วพาอรอินทร์เข้าห้อง
เตื้องยกน้ำกับขนมมาเสิร์ฟวิกันดา นุดี เจนจบและเค็น
เจนจบหันไปล้อเค็นเรื่องจะสอนภาษาญี่ปุ่นให้นุดี เค็นเขินแก้ตัวว่า
"ผมเห็นว่านุดีซังอยากเรียนจริงๆ ก็เลยจะสอนให้" "นุดีไม่ค่อยเก่งนะค หัวช้า"
นุดีออกตัว "ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้เร่งร้อนอะไร ว่าแต่นุดีซังจะเริ่มเรียน
เมื่อไหร่ครับ" เค็นมองนุดีอย่างอ่อนโยน นุดีเกรงใจหันไปปรึกษาวิกันดา
"เอาอย่างนี้ดีไหม เริ่มเรียนวันจันทร์ พุธ ศุกร์
หลังเลิกงานเพราะคุณเค็นก็ต้องทำงานเหมือนกัน" วิกันดาแนะนำ นุดีกับเค็นเห็นด้วย
นุดีถามถึงค่าเรียน เค็นบอกว่าไม่คิดอ้างว่า "นุดีเป็นลูกศิษย์คนแรกของผม
ผมเองก็ไม่เคยสอนที่ไหนมา ยังไม่รู้ว่าจะสอนได้ดีหรือเปล่า"
"นุดีเกรงใจค่ะ"นุดีเสียงอ่อย "ผมพูดแทนเค็นได้เลยว่า ไม่ต้องเกรงใจ เค็นเขาดีใจ
เอ๊ย! เต็มใจที่จะได้สอนคุณนุดีลูกศิษย์คนแรกใช่ไหมครับ เค็น" เจนจบล้อ เค็น เขิน
วิกันดามองนุดีกับเค็นด้วยความรู้สึกสดชื่น เจนจบเห็นวิกันดายิ้มได้ก็สบายใจ
เขาจ้องเธอไม่วางตา วิกันดาหันมาเห็นก็ชะงักแล้วปรับสีหน้าเป็นปกติ "ฮื้อ
นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างยัยด็อกเตอร์นั่นหรอกนะ
แต่ท่าทางแกไม่ใช่ผู้หญิงประเภทจะหาเมียให้ผัว"
วรนารีนิ่วหน้าเมื่อได้ฟังเรื่องที่อรอินทร์เล่า แต่อรอินทร์ก็ยังยืนยันว่า "
น้อยไปสิ ก็นังนวลกวนโอ๊ยนั่นไง
ฉันรู้ว่ายัยวิกันดามันกลัวผัวจะไปมีเมียเลอะเทอะนอกบ้าน
ก็เลยหาคนแบบทูอินวันเข้ามา เป็นทั้งพี่เลี้ยงลูก เป็นทั้งเมียน้อยเสร็จสรรพ
พอเห็นว่าทั้งตัวมันกับนังนวลจะเอาพี่รุทธิ์ไว้ไม่อยู่
ก็เลยเอาลูกน้องที่ทำงานมาแท็คทีมล่อพี่รุทธิ์อีกคน" "งั้นก็หนักอยู่เหมือนกันนะ
สามรุมหนึ่งนี่ สงสัยว่าอรจะต้องหาลูกทีมมาแข่งกับยัยด็อกเตอร์นั่นแล้วละ"
วรนารีครุ่นคิด "บ้า! ฉันไม่มีวันทำทุเรศๆ อย่างนั้นเด็ดขาด" "เฮ้ย! นี่ฉันพูดจริง
ในเมื่อเมียหลวงเขาใจถึงซะขนาดนั้น เราเป็นเมียน้อยจะมามัวใจแคบอยู่ได้ไง"
วรนารีอ้างต่อ อรอินทร์ครุ่นคิดแล้วบอกกับวรนารีว่า "เราสองคนแท็คทีมกัน" "บ้า
พูดจริงเหรอ" วรนารีคิดไปไกล อรอินทร์ถอนใจเฮือกตอกกลับว่า "แกซิบ้า
ฉันยังไม่อยากตบกับเพื่อนสนิทคนเดียวในโลกหรอก
เราจะแท็คทีมไล่นังนุดีให้กระเจิงไปเลย" "แล้วไป
นึกว่าจะให้แท็คทีมกันล่อพี่รุทธิ์" " สำหรับนังวิกันดาตัวดีนั่น
ฉันต้องหาบทเรียนให้ เล่นกับใครไม่เล่น ช่วยกัน คิดหน่อยซินา" อรอินทร์มองวรนารี
วรนารีนิ่งคิดอยู่พักหนึ่งก็ดีดนิ่วบอกกับอรอินทร์ว่า
"สมัยนี้มันต้องคลิปหลุดสุดสยิว" "ใช่เลยนา แล้วฉันจะแถมรูปไปลงใน ไฮไฟล์
ให้แกด้วย" อรอินทร์สีหน้ามาดหมาย00000000000000 อนิรุทธิ์
กลับมาถึงบ้านก็เห็นนุดีกับเค็นนั่งเล่านิทานให้นุ่นกับโหน่งฟังอยู่ที่สนาม
ส่วนวิกันดาก็คุยกับเจนจบอยู่ในบ้าน ทั้งคู่คุยกับเบาๆ
ราวกับพูดความลับอะไรสักอย่างทำให้อนิรุทธิ์ไม่พอใจ
จึงเดินเข้าไปหาและพูดไล่เจนจบทางอ้อม
แต่เจนจบไม่แคร์เพราะวิกันดาชวนเขาอยู่ทานข้าวด้วย
อนิรุทธิ์ทำอะไรเจนจบไม่ได้จึงเข้าไปจูบห้ามผากวิกันดาราวกับรักหนักหนาพร้อมเอ่ยว่า
"ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวผมมานะจ๊ะ" อนิรุทธิ์เดินออกไป
เจนจบมองตามแล้วเบือนหน้ากลับมามองวิกันดา วิกันดาพูดเหมือนจะเยาะ
"ดูเหมือนคู่สามีภรรยาที่รักกันนักหนานะคะ" "เขายังรักคุณ ผมมั่นใจ" เจนจบยืนยัน
วิกันดาสบตาเจนจบ หลังจากเจนจบและเค็นกลับไปแล้ว อนิรุทธิ์ก็เข้ามาต่อว่าวิกันดา
เพราะเข้าใจว่าเธอจะใช้เจนจบมาแก้แค้น "เลิกพูดเรื่องนี้เสียที ฉันเบื่อ"
วิกันดาหันมาสวน "งั้นพูดเรื่องใหม่ก็ได้
คุณจะชักนำนายญี่ปุ่นอะไรนั่นให้นุดีใช่ไหม"
อนิรุทธิ์พาลต่อเพราะรู้ว่าเค็นจะสอนภาษาญี่ปุ่นให้นุดีด้วย "อ๊าว
ก็มันเรื่องของเขา นุดีอยากเรียน เค็นอยากสอน หรือว่าคุณอยากจะสอนกับเขาบ้าง"
วิกันดาเน้น "ประชดอีกแล้ว วิกันดาคนเดิมของผมหายไปไหนนะ" "
ก็หายไปตั้งแต่คุณเริ่มมีบรรดาผู้หญิงใหม่ๆ เข้ามาในชีวิตไงคะ เมื่อคนใหม่เข้ามา
คนเก่าก็ต้องหายไปเป็นธรรดา ธุระที่ว่าคุณมีแค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันจะได้ทำงานต่อ"
วิกันดาไล่ อนิรุทธิ์ยกมือขึ้นเป็นการยอมแพ้แล้วเดินไป วรนารี
กับอรอินทร์ช่วยกันโพสต์ภาพเข้า ไฮไฟล์ดอทคอมเพื่อนเล่นงานวิกันดา
และในตอนเช้ามืดของวันใหม่วรนารีก็ทำเป็นผู้หวังดีโทรบอกให้วิกันดาเปิด
ไฮไฟล์ดอทคอม เพราะจะได้เห็นอะไรดีๆ แล้วรีบวางสาย วิกันดานึกสังหรณ์
ใจจึงลองเปิดโน้ตบุคดู เห็นเป็นภาพของอนิรุทธฺกับอรอินทร์ เธอหลับตาลงเพื่อข่มใจ
แล้ววรนารีในนามผู้หวังดีก็โทรเข้ามาอีกและขู่ว่า "นี่แค่ภาพนิ่งนะคะ
ต่อไปจะมีคลิปอีก" วิกันดาปิดโทรศัพท์ พยายามระงับอารมณ์ วิ
กันดาเดินลงมาข้างล่างก็พบอนิรุทธิ์ดักรออยู่
เขาเข้ามาประจบขอโทษวิกันดาและขอเริ่มต้นใหม่ แต่วิกันดาเดินหนีสีหน้าไม่นัก
อนิรุทธิ์มองตามอย่างน้อยใจแล้วออกไปทำงาน
วรนารีร้องไห้ร้องห่มเข้ามากราบขอโทษอนิรุทธิ์ในห้องทำงานพร้อมโกหกว่า
เธอทำมือถือของอรอินทร์หายในงานอีเวนท์ และในนั้นมีทั้งคลิปกับรูปภาพ
ส่วนตัวของอรอินทร์กับอนิรุทธิ์อยู่ด้วย
อนิรุทธ์ได้ฟังก็ตกใจพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถอนใจยาว
วรนารีลอบมองท่าทีอนิรุทธิ์ แล้วกลับไปรายงานอรอินทร์ วิกันดามาปรึกษา
อนงค์นารถเรื่องภาพในไฮไฟล์ อนงค์นารถเดาว่าต้องเป็นฝีมืออรอินทร์แน่
และผู้หวังดีที่โทรมาบอกวิกันดาก็คงเป็นวรนารีเพื่อนของอรอินทร์นั่นเอง
วิกันดาถอนใจบ่นว่า เธอเบื่อกับเรื่องพวกนี้จริงๆ
อนงค์นารถจึงชวนวิกันดาไปหาฉวีเพ็ญด้วยกัน เผื่อฉวีเพ็ญจะมีคำแนะนำดีๆ วิกันดา
อนงค์นารถช่วยฉวีเพ็ญปลอกขิงเตรียมทำอาหารเย็นให้สีหนาท แล้วจู่ๆ
ฉวีเพ็ญก็ร้องขึ้นมา "นึกได้แล้ว นารถไง ตัวเองมีเพื่อนในวงการหนังสือพิมพ์เยอะแยะ
ก็บอกให้เอาเรื่องนี้ไปลงประจานซิ" วิ กันดาตกใจร้องห้าม
เพราะไม่ต้องการให้เรื่องอื้อฉาวและส่งผลกระทบถึงเธอกับลูกๆ
ฉวีเพ็ญคล้อยตามแล้วรีบวางมือวิ่งออกไปเปิดประตูให้สีหนาทที่กลับจากทำงาน
วิกันดามองตามแล้วเปรยกับอนงค์นารถว่าเป็นแบบฉวีเพ็ญก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องคิดมาก
"คุณรุทธิ์เขาก็มีดี ไม่อย่างนั้นวิคงไม่แต่งงานกับเขาหรอก จริงไหม" อนงค์นารถว่า
ฉวี เพ็ญช่วยสีหนาทถือเอกสารลงจากรถ แต่ก็ยังไม่มีความดีความชอบ
เพราะสีหนาทก็ยังหาเรื่องบ่นฉวีเพ็ญได้อีก อนงค์นารถทนดูไม่ได้เข้ามาช่วยฉวีเพ็ญ
วิกันดาไม่อยากให้ฉวีเพ็ญลำบากใจจึงรีบชวนอนงค์นารถกลับ000000000000000000
อรอินทร์มานั่งรอวิกันดาที่บ้านและเกือบจะได้ตบกับนวลอีกรอบ
แต่วิกันดากลับมาถึงพอดี เธอไล่นวลเขาไปในครัว อรอินทร์รีบฟ้อง "เห็นไหมค่ะ คุณพี่
เห็นฤทธิ์อีนังเมียบ่าวไหม" "คุณอร กรุณาระวังคำพูดหน่อย คุณมีธุระอะไร"
วิกันดาหน้าเข้ม อรอินทร์มองหน้าวิกันดาแล้วบีบน้ำตาถลาเข้ามากอด "คุณพี่ขา
อรขอโทษค่ะ อรขอโทษ คุณพี่อาจจะคิดว่าอรร้ายกาจสารพัด
แต่ถึงจะร้ายยังไงอรก็ไม่เคยแทงคนข้างหลัง คุณพี่ต้องเชื่ออรนะคะ"
วิกันดาอึ้งไปนิดแล้วรีบปลดแขนอรอินทร์ออก
"ต่อให้คุณอมพระทั้งวัดและทุกวัดมาพูดฉันก็ไม่เชื่อหรอก คุณเองก็รู้ว่าฉันไม่เชื่อ
แล้วยังมาพูดเพื่ออะไร" อรอินทร์สบตาวิกันดาแล้วหัวเราะออกมา "ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ
แล้วถ้าอรบอกว่า อีก 2-3 วันจะมีคลิปตามออกมา คุณพี่จะเชื่อหรือเปล่าคะ"
"นั่นมันต้องแล้วแต่ดีกรีความหน้าด้านของคุณ" "อุ๊ย คุณพี่รู้จักคำว่า หน้าด้าน
ด้วย" "ถ้าไม่รู้จักก็ออกจะเกินไปแล้วละค่ะ เพราะคุณมาทำหน้าด้านให้ดูทุกวัน"
วิกันดาสวนแล้วมองออกที่หน้าบ้านเห็นรถอนิรุทธิ์แล่นเข้ามาจึงประชดอรอินทร์ว่า
"ดูเหมือนสามีฉันจะกลับมาแล้วละค่ะ เชิญคุณหน้าด้านออกไปรับซิคะ"
วิกันดาเดินขึ้นข้างบน อรอินทร์แค้ยมองตามแล้วพึมพำกับตัวเอง "หึ อีด็อกเตอร์
รู้จักคำว่าหน้าด้าน คำเดียวก็พูดอยู่นั่นแหละ"
อนิรุทธิ์เห็นอรอินทร์ยืนอยู่ในบ้านก็แปลกใจ อรอินทร์รีบออกตัวว่า
เธอมากราบขอโทษวิกันดา และอยากจะกราบขอโทษอนิรุทธิ์ด้วย
"อรเองก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ต้องยกเลิกงานเดินแบบหมด
เพราะพวกนักข่าวไปดักรอสัมภาษณ์กัน" อร อินทร์ทำเศร้าเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
อนิรุทธิ์มองอรอินทร์แล้วถามย้ำว่าไม่ใช่ฝีมือเธอแน่นะ
อรอินทร์ยืนกรานว่าเธอไม่ได้ทำแล้วเข้ามาอ้อนอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์ถอนใจเอ่ยว่า
"ช่างเถอะ เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไป" อร อินทร์กระโดดกอดคอหอมแก้มอนิรุทธิ์
แล้วชวนไปอาบน้ำให้หายเหนื่อยและอาสานวดให้ อนิรุทธิ์ลังเลเพราะเกรงใจวิกันดา
อรอินทร์เดาออกจึงโกหกว่า วิกันดาบอกกับเธอว่าไม่แคร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น
ทำให้อนิรุทธิ์น้อยใจจึงประชดด้วยการพาอรอินทร์ขึ้นห้องไปด้วย นวลเห็น
อนิรุทธิ์พาอรอินทณ์เข้าห้องก็ไปหลอกพวกนุ่นกับโหน่งว่า
อนิรุทธิ์เล่นผีผ้าห่มกับผีขนุนอยู่ในห้อง
เด็กๆไม่เข้าใจคิดว่าพ่ออยู่กับผีจริงก็เป็นห่วงจึงไปเคาะประตูเรียก
อนิรุทธิ์รีบออกมาจากห้องเพราะกลัวลูกๆจะเห็นอรอินทร์
"มีผีขนุนในห้องคุณพ่อหรือครับ" โหน่งร้องถาม อรอินทร์ได้ฟังก็แทบร้องกรี๊ด
วิกันดาได้ยินเสียงลูกๆ ก็เดินออกมาดู โหน่งบอกกับวิกันดาว่า
"โหน่งอยากดูผีขนุนในห้องคุณพ่อครับ" วิกันดาขยับมุมปากเหมือนจะยิ้มนิดๆ
แล้วชวนลูกๆ ลงไปข้างล่าง "แล้วผีขนุนล่ะคะ" นุ่นเป็นห่วง "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
คุณพ่อเขาปราบได้" วิกันดาจูงเด็กเดินลงไป อนิรุทธิ์มองตามหงุดหงิด
อรอินทร์ทำกระฟัดกระเฟียดใส่อนิรุทธิ์ เพราะไม่พอใจที่วิกันดาให้ท้ายนวล
จนนวลบังอาจตีเสมอเธอแถมยังเรียกเธอว่าผีขนุนอีก " ไม่เอาน่า อย่าอารมณ์เสียซิครับ
เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้นะ อย่าลืมซิครับว่าอรเป็นใคร แล้วเขาเป็นใคร
ทำไมอรจะต้องลดตัวไปเป็นผู้หญิงเกรดเดียวกับเขา อรดูอย่างวิเขาซิ" อนิรุทธิ์ว่า
"อย่ามาเปรียบเทียบอรกับใคร เพราะอรคืออร
ไม่ว่าหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนก็เอามาเปรียบเทียบไม่ได้" อรอินทร์ไม่พอใจ "ใจเย็นๆ
ครับ อรเคยเป็นคนมีเหตุผลนี่นา" อนิรุทธิ์ดึงอรอินทร์มากอด อรอินทร์ฮึดฮัด
แต่แล้วก็สงบลงในที่สุด ด้วยอาการปลอบโยนของอนิรุทธิ์ วิ
กันดาเข้ามาปรามนวลและสั่งห้ามไม่ให้เอาชื่อเชื่อเธอไปอ้างหรือเกี่ยวข้อง
กับการกระทำของนวลอีก นวลรับคำแบบจ๋อยๆ
แต่พอวิกันดาเดินออกไปแล้วเธอก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ เตรียมแผนเล่นงานอรอินทร์ต่อ
อรอินทร์ทำอ้อนจะขอนอนค้างกับอนิรุทธิ์ แต่อนิรุทธิ์เกรงใจวิกันดา
อรอินทร์จึงแกล้งยั่วให้อนิรุทธิ์หึงด้วยการทำเป็นโทรศัพท์คุยกับวรนารีแต่
โกหกว่าเป็นเพื่อนชายโทรมาแล้วขอตัวกลับทันที อนิรุทธิ์นึกระแวงกับท่าทีของอรอินทร์
อรอินทร์คล้องแขนอนิรุทธิ์เข้า มาลาวิกันดาที่ดูเด็กๆทำการบ้านอยู่ในห้องหนังสือ
นวลได้โอกาสแกล้งเหยียบดินสอลื่นถลาชนอรอินทร์
อรอินทร์ร้องกรี๊ดลั่นถลาล้มโดยเหยือกนมตกใส่
แล้วลงพื้นแตกกระจายท่ามกลางความตกใจของทุกคน "อีนวล แกแกล้งฉัน"
อรอินทร์ลุกขึ้นมาได้ ก็กระชากนวลขึ้นมาตบ เตื้องวิ่งเข้ามาแยกนวล
อนิรุทธิ์เข้าไปดึงอรอินทร์ไว้ วิกันดาสั่งให้ลูกๆ ขึ้นห้องทันที "คุณพี่
เด็กคุณพี่มันแกล้งเอานมสาดหน้าอร คุณพี่ต้องจัดการให้อรนะคะ" อรอินทร์ฟ้อง นวล
อ้างว่า เธอเหยียบดินสอลื่นจริงๆ อนิรุทธิ์ดุนวล นวลน้อยใจน้ำคลอตัดพ้อว่า
อรอินทร์ตบหน้าเธอก่อน แล้วทั้งคู่ก็ทำท่าจะตบกันอีก
วิกันดาสั่งให้นวลขอโทษอรอินทร์แต่นวลไม่ยอม เธอถามวิกันดาว่า "แล้วทีเขาล่ะคะ
ทำไมคุณไม่ให้เขาขอโทษนวลบ้าง เขาก็ตบหนูเหมือนกัน" "แกกับฉันมันคนละชั้น"
อรอินทร์ตอบแทน "จะชั้นไหนมันก็ไอ้เมียน้อยคุณผู้ชายเหมือนกันนั่นแหละ" "นวล"
วิกันดากับอนิรุทธิ์เรียกพร้อมกัน " เห็นไหมคะ ต่อหน้าต่อตาพี่รุทธิ์แท้ๆ
อีนังไพร่นี่มันยังกล้าพูด คุณพี่ก็เหมือนกัน
นังนวลมันลากเอาเราลงไปเป็นไพร่เหมือนกัน" อรอินทร์ต่อว่า
"คนเราอาจจะมีฐานะไม่เท่ากัน แต่ฉันถือว่าขึ้นชื่อว่าคนแล้วมีศักดิ์ศรีเท่ากันหมด"
"คุณพี่ก็เข้าข้างมันอีกตามเคย
จนมันประกาศก้องไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งว่าเป็นเมีย พี่รุทธิ์ คุณพี่ก็ยังเฉย"
อรอินทร์ไม่ยอม อนิรุทธิ์รีบปรามอรอินทร์แล้วชวนกลับ อรอินทร์หันมาขู่นวล
"อรเชื่อพี่รุทธิ์ แต่ถ้ามีครั้งต่อไป อรเอามันเข้าคุกแน่"
อนิรุทธิ์พาอรอินทร์ออกไป นวล เข้ามากราบขอโทษวิกันดา
และยืนยันว่าเธอเหยียบดินสอลื่นจริงๆ แต่วิกันดารู้ทันว่านวลจงใจแกล้งอรอินทร์
เธอสั่งนวลว่า ต่อไปนี้ถ้าอรอินทร์มาที่นี้ นวลก็ไม่ต้องออกมาจะได้ไม่มีเรื่องกัน
และถ้าเธอมีหลักฐานว่านวลจงใจแกล้งอรอินทร์เมื่อไหร่ เธอไล่นวลออกแน่
นวลรับคำแล้วแอบถอนใจ ยุทธการรู้สึกว่านุดีเริ่มเปลี่ยนไป
เพราะเธอดูหมางเฉยชากับเขาไม่เหมือนก่อนจึงมาปรึกษากับอนิรุทธิ์
เพราะระแวงว่านุดีจะมีคนอื่น
อนิรุทธิ์จึงแกล้งเปรยเรื่องเค็นครูสอนภาษาญี่ปุ่นให้ยุทธการรู้ ยุทธการ
หึงขึ้นมาทันที เขาขอร้องให้อนิรุทธิ์พาไปดูเพื่อให้หายข้องใจ
อนิรุทธิ์ทำบ่ายเบี่ยงแล้วแนะนำให้ ยุทธการแอบตามนุดดีไปเอง
และกำชับว่าอย่าเพิ่งเข้าไปในบ้านเพราะกลัวเกิดเรื่อง ยุทธการรับปาก
อนิรุทธิ์ยิ้มให้สีหน้าเหมือนกำลังพอใจอะไรบางอย่าง ยุทธการนั่งแท็กซี่
ตามวิกันดากับนุดีมาที่บ้านเค็น ซึ่งเจนจบก็อยู่ด้วย ยุทธการโทรบอกอนิรุทธิ์
อนิรุทธิ์สั่งให้ยุทธการกลับมาก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดกันใหม่ว่าจะจัดการ อย่างไรดี
และในระหว่างที่นุดีเริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นกับเคน
เจนจบก็ชวนวิกันดาคุยเรื่องอรอินทร์กับอนิรุทธ์ เพราะอยากให้วิกันดาลุกขึ้นสู้
ถ้ายังรักอนิรุทธิ์อยู่ "แล้วคุณล่ะคะ
จะไม่สู้เพื่อให้ได้ครอบครัวที่อบอุ่นกลับคืนไปบ้างหรือ" วิกันดาถามกลับ "
ผมไม่ได้รักเขา และเขาก็ไม่ได้รักผมแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามยื้อกันไว้
ไม่เหมือนคุณกับด็อกเตอร์อนิรุทธิ์ที่ยังรักกัน" เจนจบตอบ วิกันดา น้ำตารื้นขึ้นมา
เธอพยายามกระพริบตาถี่ๆ ให้น้ำตากลับคืนลงไป
เจนจบมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกรักและอยากปกป้องสุดๆ เขาบอกวิกันดาว่า "
ผู้หญิงอย่างอรเป็นความตื่นเต้น
ถ้าเปรียบเป็นอาหารก็เป็นอาหารที่มีรสชาติจัดจ้านแรกๆ ก็อร่อยดีแต่พอนานๆ
เข้าก็อาจจะเบื่อ ไม่เหมือนคุณ ที่เป็นอาหารรสกลมกล่อมจัดอย่างสวยงามประณีต"
"ถ้าฉันเลิศเลอขนาดนั้นจริง ก็คงไม่ถูกทิ้งหรอกค่ะ" " ใครว่าคุณถูกทิ้ง
ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์ไม่มีทางทิ้งคุณหรอก ถ้าสมมุตินะครับ
จะมีการแยกทางกันผมว่าคุณจะเป็นฝ่ายทิ้งเขามากกว่า" เจนจบมั่นใจ วิกันดานิ่งไป
เจนจบรีบเปลี่ยนเรื่อง "ถ้าคุณจะกลับก็เชิญนะครับ ผมจะไปส่งนุดีเอง
คุณไม่ต้องเป็นห่วง รับรองว่าคุณไว้ใจผมได้แน่นอน" "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ
แต่พอดีวันนี้นุดีมาเรียนเป็นวันแรก ฉันเลยอยากให้แกอุ่นใจหน่อย"
วิกันดายิ้ม000000000000000000 เช้า วันใหม่
วิกันดาและทุกคนที่เกี่ยวข้องกับวิกันดาต่างได้รับคลิปฉาวของอรอินทร์กับ
อนิรุทธิ์ตอนไปเที่ยวญี่ปุ่นกันทั่วหน้า
แล้ววรนารีกับอรอินทร์ก็เข้ามาบีบน้ำตาขอโทษอนิรุทธิ์ในห้องทำงาน อนิรุทธิ์ถอนใจ
เพราะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถาวรตามมาต่อว่า "งามหน้าใหญ่แล้ว
รู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรกันลงไป" อนิรุทธิ์นิ่งอึ้ง แล้วผลุนผลันออกไป
อรอินทร์จะตามแต่ถาวรดึงไว้พร้อมออกคำสั่ง " ไม่ต้องไป แกไม่อายผู้คนบ้างเรอะ
แค่เห็นในเน็ต มันก็ทุเรศเต็มทีแล้ว นี่ยังจะออกไปให้คนเขาเห็นอีก
อยู่ที่นี่แหละจนกว่าจะบอกให้กลับ" ถาวรเดินออกไป อรอินทร์กับวรนารีหัวเราะให้กัน
แล้วยกมือขึ้นตบกัน เจน จบเห็นคลิปฉาวของอรอินทร์กับอนิรุทธิ์ก็ถึงกับทนไม่ได้
เขาพยายามโทรติดต่ออรอินทร์แต่เธอไม่ยอมรับสาย
เจนจบจึงชวนเค็นมาที่บ้านอรอินทร์และขอร้องให้บัวช่วยโทรตามอรอินทร์ให้มาพบ
บัวเห็นใจเจนจบจึงยอมทำตาม เธอบอกกับอรอินทร์ว่ามีแขกมารอพบที่บ้าน
อรอินทร์รีบชวนวรนารีหนีถาวรออกมาเพราะเบื่อเต็มที แต่เมื่อมาพบเจนจบเธอก็โวยลั่น
ส่วนวรนารีก็รีบลากเค็นออกไปคุยกันตามลำพังเพราะแอบชอบเค็นอยู่
เจนจบต่อว่าอรอินทร์เรื่องคลิปฉาวของเธอ เพราะเป็นห่วงความรู้สึกวิกันดา
แต่อรอินทร์ย้อนว่า "แล้วไม่ดีเรอะที่ฉันจัดการแยกพี่รุทธิ์ออกมา
คุณจะได้คั่วแม่ด็อกเตอร์ชาเย็นนั่นอย่างสะดวกสบาย" "ผมไม่คิดสกปรกอย่างคุณหรอก"
"แหม นายสะอาด พ่อ Mr.Clean นี่มันเป็นชีวิตของฉัน
ฉันจะใช้ชีวิตยังไงมันก็เรื่องของฉัน" " ผมก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับคุณเลย
ถ้าคุณไม่ทำให้คนดีๆ อย่างคุณวิกันดาเดือดร้อน และถ้าขืน
ถ้าคุณยังขืนทำตัวแย่งผัวชาวบ้านเขาอย่างนี้อีก ผมจะเอาลูกมาเลี้ยงเอง" เจนจบขู่
"ไม่มีวัน ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้" "ผมจะไม่ยอมให้หนูนิ่มได้ตัวอย่างเลวๆ
ของแม่แกเด็ดขาด" "ฉันบอกให้ออกไป" "ผมก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก
อย่าให้ผมต้องเตือนคุณอีก" เจนจบชี้หน้าอรอินทร์แล้วเดินออกไป เค็นรีบตาม
เจนจบไปด้วย "ฉันขอสั่งไม่ให้แกมาเหยียบบ้านฉันอีก!ไอ้บ้า"
อรอินทร์กรี๊ดลั่นคว้าของปาไล่อย่างโกรธเกรี้ยว
บัวที่ทำงานอยู่ในครัวได้ยินเสียงอรอินทร์ก็พึมพำว่า
"ท่าทางจะเกิดกลียุคในบ้านนี้เสียแล้วกระมัง"
วรนารีเข้ามาต่อว่าอรอินทร์ที่ไล่เจนจบไปเพราะทำให้เค็นของเธอต้องไปด้วย
อรอินทร์ไล่ให้วานรีตามเค็นไปพร้อมกับบ่นว่า "
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเกลียดใครเท่าไอ้บ้าเจนจบเลย พี่บัว พี่บัว
อยู่ที่ไหนช่วยเอาน้ำมาสาดล้างเสนียดหน่อยซิ มันตามไอ้เจนจบมาเต็มไปหมด"
อรอินทร์ตะโกนลั่น
วรรณเห็นนุดีเดินออกมาจากห้องวิกันดา
ก็เข้ามาหาเรื่องเพราะไม่พอใจที่นุดีกลายเป็นคนโปรดของวิกันดา
วิกันดาเปิดประตูออกมาดู
นพวรรณเห็นเข้าก็จ๋อยรีบกลับไปนั่งทำงานทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
วิกันดาปิดประตูเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เลขาของท่านผู้หญิงโทรมาเรียนว่า
ท่านผู้หญิงเชิญวิกันดาไปพบที่ห้อง วิกันดาลุกเดินออกไป
ท่านผู้หญิงคุยอยู่กับคุณหญิงแวววรรณอยู่ในห้องทำงาน วิกันดายกมือไหว้ทั้งคู่
ท่านผู้หญิงเชิญวิกันดานั่ง คุณหญิงแวววรรณเอ่ยทัก "สบายดีหรือคะ คุณวิกันดา" "ค่ะ
คุณผู้หญิงล่ะคะ" "ก็เรื่อยๆ ค่ะ เรามันหัวอกเดียวกัน
ผู้หญิงที่มีสามีเจ้าชู้คงไม่มีวันสบายใจเต็มที่เหมือนคนอื่นเขาหรอกจริงไหมคะ"
แวววรรณตอบเป็นชุด วิกันดาอึ้ง ท่านผู้หญิงรีบปราม แววรรณรู้ตัวกลบเกลื่อน
"คุณหญิงแวววรรณอยากทราบข่าวคราวของหลานสาว" ท่านผู้หญิงเข้าเรื่อง "นุดี
เป็นเด็กน่ารักค่ะ ตั้งอกตั้งใจทำงานดี" " ต๊าย! ไม่อยากจะเชื่อหูเลยนะคะเนี่ย
ปกติอยู่บ้านเขาเอ๋อๆ ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็ขอฝากให้คุณวิกันดาช่วยดูแลด้วย
อย่าให้โผล่ไปที่บ้านดิฉันเลย
ไม่ใช่ว่ารังเกียจรังงอนหลานสาวในไส้ของตัวเองหรอกนะคะ แต่ตาเฒ่าหัวงูนะซีคะ"
แวววรรณอดไม่ได้ ท่านผู้กระแอมเบาๆ แล้วพูดขัดจังหวะ "ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ
คุณวิกันดาน่ะเมตตาเอ็นดูนุดีมาก" "คุณหญิงต้องการพบนุดีหรือเปล่าค่ะ" วิกันถาม
"ดีเหมือนกันค่ะ ได้พบหน่อยก็ดี" แวววรรณพยักหน้า นุ
ดีออกมาพบแวววรรณที่ร้านกาแฟใกล้ๆ สำนักงาน
แวววรรณว่าประชดนุดีเรื่องสามีของเธอเพราะระแวงว่า นุดีจะกินบนเรือนขี้รดบนหลังคา
นุดีสะอึกกับถ้อยคำรุนแรงนั้น แล้วแวววรรณก็ซักต่อว่า
นุดียังคบกับยุทธการอยู่หรือเปล่า "เราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นค่ะ" "แหม
ตอบเป็นดาราเชียวนะ อย่างแกน่ะได้ขนาดยุทธการก็นับว่าดีแล้ว
แต่ฉันรู้ว่าแกทะเยอทะยานอยากได้ดีกว่านั้น" "หนู" นุดีจะอธิบายแต่แวววรรณรีบพูดต่อ
" แกจะทะเยอทะยานยังไงก็ช่าง แต่อย่าเนรคุณด็อกเตอร์วิกันดาเขาล่ะ
ไม่ต้องทำเป็นตกใจ ใครๆ เขาก็รู้ว่าสามีคุณวิกันดาน่ะเจ้าชู้ขนาดไหน อย่าเชียวนะ
นุดี แกอย่าให้ด็อกเตอร์วิกันดาเขามาถอนหงอกฉันเด็ดขาด"
นุดีก้มหน้านิ่งพยายามกล้ำกลืนน้ำตาลงไป นุ
ดีกลับมาที่ห้องทำงานก็ได้ยินนพวรรณนินทาเธอให้เพื่อนร่วมงานฟังว่า
เธอคิดจะแย่งสามีป้าจึงถูกส่งตัวมาทำงานที่นี้และย้ำกับทุกคนอีกว่า "เห็นทำจ๋องๆ
ยังเงี้ย จะบอกให้ว่าร้ายลึก"
นพวรรณเงยหน้าขึ้นก็เห็นนุดีเดินเข้ามาที่โต๊ะด้วยสีหน้าเรียบเฉย
เธอชะงักสีหน้าเจื่อนเล็กน้อยแล้วทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้หันไปทำงานต่อ วิ
กันดาเห็นนุดีเดินหน้าจ๋อยถือของมาส่งที่รถ
ก็สงสารจึงชวนเธอไปเที่ยวบ้านอ้างว่านุ่นโหน่งบ่นคิดถึง
นุดีจึงต้องตามวิกันดาไปด้วย
และเมื่อทั้งคู่ไปถึงบ้านก็พบอรอินทร์กำลังออดอ้อนอนิรุทธิ์อยู่ อร
อินทร์เข้ามาไหว้วิกันดาแล้วส่งเสียงทักทายอย่างอ่อนหวาน
เธอนิ่วหน้ามองนุดีนิดหนึ่งแล้วทำเป็นไม่เคยเห็นไม่เคยรู้จัก
นุดีไหว้อนิรุทธิ์แล้วชะงักมือที่จะไหว้อรอินทร์
เมื่อเห็นสีหน้าทำเป็นไม่รู้จักของเธอ "เรากำลังพูดถึงคุณพี่อยู่พอดี
นั่นพาเด็กที่ไหนมาด้วยคะ" อรอินทร์พูดเยาะๆ นุดีประหลาดใจสุดๆ ไม่คิดว่า
อรอินทร์จะตีหน้าตายได้ขนาดนี้ วิกันดายิ้มอย่างรู้ทันตอบว่า "อ๋อ นี่นุดีค่ะ
เป็นผู้ช่วยของฉัน นุดี นี่คุณอรอินทร์จ้ะ เธอเป็นเพื่อนสนิทของด็อกเตอร์อนิรุทธิ์"
นุดีไหว้อรอินทร์ อรรับไหว้ด้วยสีหน้าเหมือนมีเมตตาแล้วพูดต่อ "แปลกจัง
เคยเห็นแต่คุณพี่คบคนวัยเดียวกัน ทำไมเดี๋ยวนี้มาคบเด็กล่ะคะ
มีความหมายอะไรหรือเปล่าเอ่ย" "แล้วคุณอรคิดว่ายังไงล่ะคะ" วิกันดายิ้ม "อุ๊ย!
อรไม่กล้าคิดอะไรหรอกค่ะ เพราะคุณพี่" อรอินทร์พูดไม่ทันจบ อนิรุทธิ์
ก็เข้ามาทักทายนุดี และถามถึงยุทธการอย่างสนิทสนม อรอินทร์ฟังแล้วก็ไม่พอใจนัก
เธอถามวิกันดาว่านุดีมาที่นี้บ่อยหรือ
แต่วิกันดาไม่ตอบเธอเปลี่ยนเรื่องถามอรอินทร์ว่า
"เมื้อกี้คุณอรจะพูดว่าเพราะฉันทำไมคะ" "อ๋อ
อรจะบอกว่าเพราะคุณพี่ไม่ใช่ผู้หญิงประเภทหาอีหนูให้ผัว" อรอินทร์แขวะ
อนิรุทธิ์กับนุดีสะดุ้ง "ไม่มีใครรู้จักใครดีหรอกค่ะ" วิกันดาว่า
"งั้นคุณพี่ก็ไม่ต่างอะไรกับ" อร อินทร์ตาวาวเตรียมเอาเรื่อง
แต่อนิรุทธิ์รีบชวนเธอกลับแล้วดึงตัวออกไป อรอินทร์ตะโกนลั่นบอกว่า
วิกันดาไม่มีทางชนะเธอได้
แล้วขู่ให้อนิรุทธิ์ไปกับเธอด้วยเพราะถ้าไม่ไปเธอก็ไม่กลับ
อนิรุทธิ์อ่อนใจจำต้องไปส่งอรอินทร์ "ฉันชนะ! พี่รุทธิ์ไปกับฉัน"
อรอินทร์ตะโกนเข้าไปในบ้าน นุดีเห็นใจวิกันดามาก เธออดถามไม่ได้ว่า วิกันดาทนได้ไง
วิกันดาตอบว่า เธอคงชินแล้วและบอกกับนุดีต่อว่า "ช่างเถอะดูซิ
พี่ว่าจะพานุดีมาให้สบายใจ กลับต้องมาเครียดหนักเข้าไปอีก" "ไม่เป็นไรค่ะ
เรื่องของคุณเครียดกว่าเรื่องของหนูอีก
จะมีใครบ้างไหมคะที่โชคดีชีวิตราบรื่นไม่มีปัญหาเลย" นุดีถอนใจยาว
เสียงแตรรถดังขึ้น ทั้งสองมองออกไปทางเดียวกัน ก็เห็นเจนจบกับเค็นลงมาจากรถ
วิกันดาจึงชวนนุดีออกไปต้อนรับ00000000000000000
อนิรุทธิ์พาอรอินทร์มาที่คอนโดของวรนารีและฝากให้วรนารีช่วยดูแล
อรอินทร์หันขวับมาต่อว่า "หมายความว่าพี่รุทธิ์จะทิ้งอรไว้ที่นี่
แล้วกลับไปหานังนุดี นั่นหรือคะ" อนิรุทธิ์มีสีหน้าเบื่อหน่าย
วรนารีเห็นก็รีบปรามมอรอินทร์แล้วพามานั่ง แต่อรอินทร์ก็ยังต่อว่าไม่เลิก
จนอนิรุทธิ์ชักถอดใจ วรนารีรีบเตือนสติอรอินทร์ " อร ใจเย็นๆ นะจ๊ะ
ถ้าพี่รุทธิ์อยู่ อรกับเขาก็ต้องทะเลาะกัน นารู้ว่าอรไม่อยากทะเลาะกับพี่รุทธิ์หรอก
เชื่อนานะอรนะเอาไว้ให้อรหายโมโห แล้วเราค่อยคุยกันนะจ๊ะ" อรอินทร์นิ่ง
วรนารีนาพยักหน้าให้พี่รุทธิ์กลับไป แล้วพาอรอินทร์เข้าห้อง
เตื้องยกน้ำกับขนมมาเสิร์ฟวิกันดา นุดี เจนจบและเค็น
เจนจบหันไปล้อเค็นเรื่องจะสอนภาษาญี่ปุ่นให้นุดี เค็นเขินแก้ตัวว่า
"ผมเห็นว่านุดีซังอยากเรียนจริงๆ ก็เลยจะสอนให้" "นุดีไม่ค่อยเก่งนะค หัวช้า"
นุดีออกตัว "ไม่เป็นไรครับ ไม่ได้เร่งร้อนอะไร ว่าแต่นุดีซังจะเริ่มเรียน
เมื่อไหร่ครับ" เค็นมองนุดีอย่างอ่อนโยน นุดีเกรงใจหันไปปรึกษาวิกันดา
"เอาอย่างนี้ดีไหม เริ่มเรียนวันจันทร์ พุธ ศุกร์
หลังเลิกงานเพราะคุณเค็นก็ต้องทำงานเหมือนกัน" วิกันดาแนะนำ นุดีกับเค็นเห็นด้วย
นุดีถามถึงค่าเรียน เค็นบอกว่าไม่คิดอ้างว่า "นุดีเป็นลูกศิษย์คนแรกของผม
ผมเองก็ไม่เคยสอนที่ไหนมา ยังไม่รู้ว่าจะสอนได้ดีหรือเปล่า"
"นุดีเกรงใจค่ะ"นุดีเสียงอ่อย "ผมพูดแทนเค็นได้เลยว่า ไม่ต้องเกรงใจ เค็นเขาดีใจ
เอ๊ย! เต็มใจที่จะได้สอนคุณนุดีลูกศิษย์คนแรกใช่ไหมครับ เค็น" เจนจบล้อ เค็น เขิน
วิกันดามองนุดีกับเค็นด้วยความรู้สึกสดชื่น เจนจบเห็นวิกันดายิ้มได้ก็สบายใจ
เขาจ้องเธอไม่วางตา วิกันดาหันมาเห็นก็ชะงักแล้วปรับสีหน้าเป็นปกติ "ฮื้อ
นี่ฉันไม่ได้เข้าข้างยัยด็อกเตอร์นั่นหรอกนะ
แต่ท่าทางแกไม่ใช่ผู้หญิงประเภทจะหาเมียให้ผัว"
วรนารีนิ่วหน้าเมื่อได้ฟังเรื่องที่อรอินทร์เล่า แต่อรอินทร์ก็ยังยืนยันว่า "
น้อยไปสิ ก็นังนวลกวนโอ๊ยนั่นไง
ฉันรู้ว่ายัยวิกันดามันกลัวผัวจะไปมีเมียเลอะเทอะนอกบ้าน
ก็เลยหาคนแบบทูอินวันเข้ามา เป็นทั้งพี่เลี้ยงลูก เป็นทั้งเมียน้อยเสร็จสรรพ
พอเห็นว่าทั้งตัวมันกับนังนวลจะเอาพี่รุทธิ์ไว้ไม่อยู่
ก็เลยเอาลูกน้องที่ทำงานมาแท็คทีมล่อพี่รุทธิ์อีกคน" "งั้นก็หนักอยู่เหมือนกันนะ
สามรุมหนึ่งนี่ สงสัยว่าอรจะต้องหาลูกทีมมาแข่งกับยัยด็อกเตอร์นั่นแล้วละ"
วรนารีครุ่นคิด "บ้า! ฉันไม่มีวันทำทุเรศๆ อย่างนั้นเด็ดขาด" "เฮ้ย! นี่ฉันพูดจริง
ในเมื่อเมียหลวงเขาใจถึงซะขนาดนั้น เราเป็นเมียน้อยจะมามัวใจแคบอยู่ได้ไง"
วรนารีอ้างต่อ อรอินทร์ครุ่นคิดแล้วบอกกับวรนารีว่า "เราสองคนแท็คทีมกัน" "บ้า
พูดจริงเหรอ" วรนารีคิดไปไกล อรอินทร์ถอนใจเฮือกตอกกลับว่า "แกซิบ้า
ฉันยังไม่อยากตบกับเพื่อนสนิทคนเดียวในโลกหรอก
เราจะแท็คทีมไล่นังนุดีให้กระเจิงไปเลย" "แล้วไป
นึกว่าจะให้แท็คทีมกันล่อพี่รุทธิ์" " สำหรับนังวิกันดาตัวดีนั่น
ฉันต้องหาบทเรียนให้ เล่นกับใครไม่เล่น ช่วยกัน คิดหน่อยซินา" อรอินทร์มองวรนารี
วรนารีนิ่งคิดอยู่พักหนึ่งก็ดีดนิ่วบอกกับอรอินทร์ว่า
"สมัยนี้มันต้องคลิปหลุดสุดสยิว" "ใช่เลยนา แล้วฉันจะแถมรูปไปลงใน ไฮไฟล์
ให้แกด้วย" อรอินทร์สีหน้ามาดหมาย00000000000000 อนิรุทธิ์
กลับมาถึงบ้านก็เห็นนุดีกับเค็นนั่งเล่านิทานให้นุ่นกับโหน่งฟังอยู่ที่สนาม
ส่วนวิกันดาก็คุยกับเจนจบอยู่ในบ้าน ทั้งคู่คุยกับเบาๆ
ราวกับพูดความลับอะไรสักอย่างทำให้อนิรุทธิ์ไม่พอใจ
จึงเดินเข้าไปหาและพูดไล่เจนจบทางอ้อม
แต่เจนจบไม่แคร์เพราะวิกันดาชวนเขาอยู่ทานข้าวด้วย
อนิรุทธิ์ทำอะไรเจนจบไม่ได้จึงเข้าไปจูบห้ามผากวิกันดาราวกับรักหนักหนาพร้อมเอ่ยว่า
"ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวผมมานะจ๊ะ" อนิรุทธิ์เดินออกไป
เจนจบมองตามแล้วเบือนหน้ากลับมามองวิกันดา วิกันดาพูดเหมือนจะเยาะ
"ดูเหมือนคู่สามีภรรยาที่รักกันนักหนานะคะ" "เขายังรักคุณ ผมมั่นใจ" เจนจบยืนยัน
วิกันดาสบตาเจนจบ หลังจากเจนจบและเค็นกลับไปแล้ว อนิรุทธิ์ก็เข้ามาต่อว่าวิกันดา
เพราะเข้าใจว่าเธอจะใช้เจนจบมาแก้แค้น "เลิกพูดเรื่องนี้เสียที ฉันเบื่อ"
วิกันดาหันมาสวน "งั้นพูดเรื่องใหม่ก็ได้
คุณจะชักนำนายญี่ปุ่นอะไรนั่นให้นุดีใช่ไหม"
อนิรุทธิ์พาลต่อเพราะรู้ว่าเค็นจะสอนภาษาญี่ปุ่นให้นุดีด้วย "อ๊าว
ก็มันเรื่องของเขา นุดีอยากเรียน เค็นอยากสอน หรือว่าคุณอยากจะสอนกับเขาบ้าง"
วิกันดาเน้น "ประชดอีกแล้ว วิกันดาคนเดิมของผมหายไปไหนนะ" "
ก็หายไปตั้งแต่คุณเริ่มมีบรรดาผู้หญิงใหม่ๆ เข้ามาในชีวิตไงคะ เมื่อคนใหม่เข้ามา
คนเก่าก็ต้องหายไปเป็นธรรดา ธุระที่ว่าคุณมีแค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันจะได้ทำงานต่อ"
วิกันดาไล่ อนิรุทธิ์ยกมือขึ้นเป็นการยอมแพ้แล้วเดินไป วรนารี
กับอรอินทร์ช่วยกันโพสต์ภาพเข้า ไฮไฟล์ดอทคอมเพื่อนเล่นงานวิกันดา
และในตอนเช้ามืดของวันใหม่วรนารีก็ทำเป็นผู้หวังดีโทรบอกให้วิกันดาเปิด
ไฮไฟล์ดอทคอม เพราะจะได้เห็นอะไรดีๆ แล้วรีบวางสาย วิกันดานึกสังหรณ์
ใจจึงลองเปิดโน้ตบุคดู เห็นเป็นภาพของอนิรุทธฺกับอรอินทร์ เธอหลับตาลงเพื่อข่มใจ
แล้ววรนารีในนามผู้หวังดีก็โทรเข้ามาอีกและขู่ว่า "นี่แค่ภาพนิ่งนะคะ
ต่อไปจะมีคลิปอีก" วิกันดาปิดโทรศัพท์ พยายามระงับอารมณ์ วิ
กันดาเดินลงมาข้างล่างก็พบอนิรุทธิ์ดักรออยู่
เขาเข้ามาประจบขอโทษวิกันดาและขอเริ่มต้นใหม่ แต่วิกันดาเดินหนีสีหน้าไม่นัก
อนิรุทธิ์มองตามอย่างน้อยใจแล้วออกไปทำงาน
วรนารีร้องไห้ร้องห่มเข้ามากราบขอโทษอนิรุทธิ์ในห้องทำงานพร้อมโกหกว่า
เธอทำมือถือของอรอินทร์หายในงานอีเวนท์ และในนั้นมีทั้งคลิปกับรูปภาพ
ส่วนตัวของอรอินทร์กับอนิรุทธิ์อยู่ด้วย
อนิรุทธ์ได้ฟังก็ตกใจพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถอนใจยาว
วรนารีลอบมองท่าทีอนิรุทธิ์ แล้วกลับไปรายงานอรอินทร์ วิกันดามาปรึกษา
อนงค์นารถเรื่องภาพในไฮไฟล์ อนงค์นารถเดาว่าต้องเป็นฝีมืออรอินทร์แน่
และผู้หวังดีที่โทรมาบอกวิกันดาก็คงเป็นวรนารีเพื่อนของอรอินทร์นั่นเอง
วิกันดาถอนใจบ่นว่า เธอเบื่อกับเรื่องพวกนี้จริงๆ
อนงค์นารถจึงชวนวิกันดาไปหาฉวีเพ็ญด้วยกัน เผื่อฉวีเพ็ญจะมีคำแนะนำดีๆ วิกันดา
อนงค์นารถช่วยฉวีเพ็ญปลอกขิงเตรียมทำอาหารเย็นให้สีหนาท แล้วจู่ๆ
ฉวีเพ็ญก็ร้องขึ้นมา "นึกได้แล้ว นารถไง ตัวเองมีเพื่อนในวงการหนังสือพิมพ์เยอะแยะ
ก็บอกให้เอาเรื่องนี้ไปลงประจานซิ" วิ กันดาตกใจร้องห้าม
เพราะไม่ต้องการให้เรื่องอื้อฉาวและส่งผลกระทบถึงเธอกับลูกๆ
ฉวีเพ็ญคล้อยตามแล้วรีบวางมือวิ่งออกไปเปิดประตูให้สีหนาทที่กลับจากทำงาน
วิกันดามองตามแล้วเปรยกับอนงค์นารถว่าเป็นแบบฉวีเพ็ญก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องคิดมาก
"คุณรุทธิ์เขาก็มีดี ไม่อย่างนั้นวิคงไม่แต่งงานกับเขาหรอก จริงไหม" อนงค์นารถว่า
ฉวี เพ็ญช่วยสีหนาทถือเอกสารลงจากรถ แต่ก็ยังไม่มีความดีความชอบ
เพราะสีหนาทก็ยังหาเรื่องบ่นฉวีเพ็ญได้อีก อนงค์นารถทนดูไม่ได้เข้ามาช่วยฉวีเพ็ญ
วิกันดาไม่อยากให้ฉวีเพ็ญลำบากใจจึงรีบชวนอนงค์นารถกลับ000000000000000000
อรอินทร์มานั่งรอวิกันดาที่บ้านและเกือบจะได้ตบกับนวลอีกรอบ
แต่วิกันดากลับมาถึงพอดี เธอไล่นวลเขาไปในครัว อรอินทร์รีบฟ้อง "เห็นไหมค่ะ คุณพี่
เห็นฤทธิ์อีนังเมียบ่าวไหม" "คุณอร กรุณาระวังคำพูดหน่อย คุณมีธุระอะไร"
วิกันดาหน้าเข้ม อรอินทร์มองหน้าวิกันดาแล้วบีบน้ำตาถลาเข้ามากอด "คุณพี่ขา
อรขอโทษค่ะ อรขอโทษ คุณพี่อาจจะคิดว่าอรร้ายกาจสารพัด
แต่ถึงจะร้ายยังไงอรก็ไม่เคยแทงคนข้างหลัง คุณพี่ต้องเชื่ออรนะคะ"
วิกันดาอึ้งไปนิดแล้วรีบปลดแขนอรอินทร์ออก
"ต่อให้คุณอมพระทั้งวัดและทุกวัดมาพูดฉันก็ไม่เชื่อหรอก คุณเองก็รู้ว่าฉันไม่เชื่อ
แล้วยังมาพูดเพื่ออะไร" อรอินทร์สบตาวิกันดาแล้วหัวเราะออกมา "ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ
แล้วถ้าอรบอกว่า อีก 2-3 วันจะมีคลิปตามออกมา คุณพี่จะเชื่อหรือเปล่าคะ"
"นั่นมันต้องแล้วแต่ดีกรีความหน้าด้านของคุณ" "อุ๊ย คุณพี่รู้จักคำว่า หน้าด้าน
ด้วย" "ถ้าไม่รู้จักก็ออกจะเกินไปแล้วละค่ะ เพราะคุณมาทำหน้าด้านให้ดูทุกวัน"
วิกันดาสวนแล้วมองออกที่หน้าบ้านเห็นรถอนิรุทธิ์แล่นเข้ามาจึงประชดอรอินทร์ว่า
"ดูเหมือนสามีฉันจะกลับมาแล้วละค่ะ เชิญคุณหน้าด้านออกไปรับซิคะ"
วิกันดาเดินขึ้นข้างบน อรอินทร์แค้ยมองตามแล้วพึมพำกับตัวเอง "หึ อีด็อกเตอร์
รู้จักคำว่าหน้าด้าน คำเดียวก็พูดอยู่นั่นแหละ"
อนิรุทธิ์เห็นอรอินทร์ยืนอยู่ในบ้านก็แปลกใจ อรอินทร์รีบออกตัวว่า
เธอมากราบขอโทษวิกันดา และอยากจะกราบขอโทษอนิรุทธิ์ด้วย
"อรเองก็ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ต้องยกเลิกงานเดินแบบหมด
เพราะพวกนักข่าวไปดักรอสัมภาษณ์กัน" อร อินทร์ทำเศร้าเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
อนิรุทธิ์มองอรอินทร์แล้วถามย้ำว่าไม่ใช่ฝีมือเธอแน่นะ
อรอินทร์ยืนกรานว่าเธอไม่ได้ทำแล้วเข้ามาอ้อนอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์ถอนใจเอ่ยว่า
"ช่างเถอะ เรื่องมันแล้วก็ให้มันแล้วไป" อร อินทร์กระโดดกอดคอหอมแก้มอนิรุทธิ์
แล้วชวนไปอาบน้ำให้หายเหนื่อยและอาสานวดให้ อนิรุทธิ์ลังเลเพราะเกรงใจวิกันดา
อรอินทร์เดาออกจึงโกหกว่า วิกันดาบอกกับเธอว่าไม่แคร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น
ทำให้อนิรุทธิ์น้อยใจจึงประชดด้วยการพาอรอินทร์ขึ้นห้องไปด้วย นวลเห็น
อนิรุทธิ์พาอรอินทณ์เข้าห้องก็ไปหลอกพวกนุ่นกับโหน่งว่า
อนิรุทธิ์เล่นผีผ้าห่มกับผีขนุนอยู่ในห้อง
เด็กๆไม่เข้าใจคิดว่าพ่ออยู่กับผีจริงก็เป็นห่วงจึงไปเคาะประตูเรียก
อนิรุทธิ์รีบออกมาจากห้องเพราะกลัวลูกๆจะเห็นอรอินทร์
"มีผีขนุนในห้องคุณพ่อหรือครับ" โหน่งร้องถาม อรอินทร์ได้ฟังก็แทบร้องกรี๊ด
วิกันดาได้ยินเสียงลูกๆ ก็เดินออกมาดู โหน่งบอกกับวิกันดาว่า
"โหน่งอยากดูผีขนุนในห้องคุณพ่อครับ" วิกันดาขยับมุมปากเหมือนจะยิ้มนิดๆ
แล้วชวนลูกๆ ลงไปข้างล่าง "แล้วผีขนุนล่ะคะ" นุ่นเป็นห่วง "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ
คุณพ่อเขาปราบได้" วิกันดาจูงเด็กเดินลงไป อนิรุทธิ์มองตามหงุดหงิด
อรอินทร์ทำกระฟัดกระเฟียดใส่อนิรุทธิ์ เพราะไม่พอใจที่วิกันดาให้ท้ายนวล
จนนวลบังอาจตีเสมอเธอแถมยังเรียกเธอว่าผีขนุนอีก " ไม่เอาน่า อย่าอารมณ์เสียซิครับ
เดี๋ยวแก่เร็วไม่รู้นะ อย่าลืมซิครับว่าอรเป็นใคร แล้วเขาเป็นใคร
ทำไมอรจะต้องลดตัวไปเป็นผู้หญิงเกรดเดียวกับเขา อรดูอย่างวิเขาซิ" อนิรุทธิ์ว่า
"อย่ามาเปรียบเทียบอรกับใคร เพราะอรคืออร
ไม่ว่าหน้าอินทร์หน้าพรหมที่ไหนก็เอามาเปรียบเทียบไม่ได้" อรอินทร์ไม่พอใจ "ใจเย็นๆ
ครับ อรเคยเป็นคนมีเหตุผลนี่นา" อนิรุทธิ์ดึงอรอินทร์มากอด อรอินทร์ฮึดฮัด
แต่แล้วก็สงบลงในที่สุด ด้วยอาการปลอบโยนของอนิรุทธิ์ วิ
กันดาเข้ามาปรามนวลและสั่งห้ามไม่ให้เอาชื่อเชื่อเธอไปอ้างหรือเกี่ยวข้อง
กับการกระทำของนวลอีก นวลรับคำแบบจ๋อยๆ
แต่พอวิกันดาเดินออกไปแล้วเธอก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ เตรียมแผนเล่นงานอรอินทร์ต่อ
อรอินทร์ทำอ้อนจะขอนอนค้างกับอนิรุทธิ์ แต่อนิรุทธิ์เกรงใจวิกันดา
อรอินทร์จึงแกล้งยั่วให้อนิรุทธิ์หึงด้วยการทำเป็นโทรศัพท์คุยกับวรนารีแต่
โกหกว่าเป็นเพื่อนชายโทรมาแล้วขอตัวกลับทันที อนิรุทธิ์นึกระแวงกับท่าทีของอรอินทร์
อรอินทร์คล้องแขนอนิรุทธิ์เข้า มาลาวิกันดาที่ดูเด็กๆทำการบ้านอยู่ในห้องหนังสือ
นวลได้โอกาสแกล้งเหยียบดินสอลื่นถลาชนอรอินทร์
อรอินทร์ร้องกรี๊ดลั่นถลาล้มโดยเหยือกนมตกใส่
แล้วลงพื้นแตกกระจายท่ามกลางความตกใจของทุกคน "อีนวล แกแกล้งฉัน"
อรอินทร์ลุกขึ้นมาได้ ก็กระชากนวลขึ้นมาตบ เตื้องวิ่งเข้ามาแยกนวล
อนิรุทธิ์เข้าไปดึงอรอินทร์ไว้ วิกันดาสั่งให้ลูกๆ ขึ้นห้องทันที "คุณพี่
เด็กคุณพี่มันแกล้งเอานมสาดหน้าอร คุณพี่ต้องจัดการให้อรนะคะ" อรอินทร์ฟ้อง นวล
อ้างว่า เธอเหยียบดินสอลื่นจริงๆ อนิรุทธิ์ดุนวล นวลน้อยใจน้ำคลอตัดพ้อว่า
อรอินทร์ตบหน้าเธอก่อน แล้วทั้งคู่ก็ทำท่าจะตบกันอีก
วิกันดาสั่งให้นวลขอโทษอรอินทร์แต่นวลไม่ยอม เธอถามวิกันดาว่า "แล้วทีเขาล่ะคะ
ทำไมคุณไม่ให้เขาขอโทษนวลบ้าง เขาก็ตบหนูเหมือนกัน" "แกกับฉันมันคนละชั้น"
อรอินทร์ตอบแทน "จะชั้นไหนมันก็ไอ้เมียน้อยคุณผู้ชายเหมือนกันนั่นแหละ" "นวล"
วิกันดากับอนิรุทธิ์เรียกพร้อมกัน " เห็นไหมคะ ต่อหน้าต่อตาพี่รุทธิ์แท้ๆ
อีนังไพร่นี่มันยังกล้าพูด คุณพี่ก็เหมือนกัน
นังนวลมันลากเอาเราลงไปเป็นไพร่เหมือนกัน" อรอินทร์ต่อว่า
"คนเราอาจจะมีฐานะไม่เท่ากัน แต่ฉันถือว่าขึ้นชื่อว่าคนแล้วมีศักดิ์ศรีเท่ากันหมด"
"คุณพี่ก็เข้าข้างมันอีกตามเคย
จนมันประกาศก้องไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งว่าเป็นเมีย พี่รุทธิ์ คุณพี่ก็ยังเฉย"
อรอินทร์ไม่ยอม อนิรุทธิ์รีบปรามอรอินทร์แล้วชวนกลับ อรอินทร์หันมาขู่นวล
"อรเชื่อพี่รุทธิ์ แต่ถ้ามีครั้งต่อไป อรเอามันเข้าคุกแน่"
อนิรุทธิ์พาอรอินทร์ออกไป นวล เข้ามากราบขอโทษวิกันดา
และยืนยันว่าเธอเหยียบดินสอลื่นจริงๆ แต่วิกันดารู้ทันว่านวลจงใจแกล้งอรอินทร์
เธอสั่งนวลว่า ต่อไปนี้ถ้าอรอินทร์มาที่นี้ นวลก็ไม่ต้องออกมาจะได้ไม่มีเรื่องกัน
และถ้าเธอมีหลักฐานว่านวลจงใจแกล้งอรอินทร์เมื่อไหร่ เธอไล่นวลออกแน่
นวลรับคำแล้วแอบถอนใจ ยุทธการรู้สึกว่านุดีเริ่มเปลี่ยนไป
เพราะเธอดูหมางเฉยชากับเขาไม่เหมือนก่อนจึงมาปรึกษากับอนิรุทธิ์
เพราะระแวงว่านุดีจะมีคนอื่น
อนิรุทธิ์จึงแกล้งเปรยเรื่องเค็นครูสอนภาษาญี่ปุ่นให้ยุทธการรู้ ยุทธการ
หึงขึ้นมาทันที เขาขอร้องให้อนิรุทธิ์พาไปดูเพื่อให้หายข้องใจ
อนิรุทธิ์ทำบ่ายเบี่ยงแล้วแนะนำให้ ยุทธการแอบตามนุดดีไปเอง
และกำชับว่าอย่าเพิ่งเข้าไปในบ้านเพราะกลัวเกิดเรื่อง ยุทธการรับปาก
อนิรุทธิ์ยิ้มให้สีหน้าเหมือนกำลังพอใจอะไรบางอย่าง ยุทธการนั่งแท็กซี่
ตามวิกันดากับนุดีมาที่บ้านเค็น ซึ่งเจนจบก็อยู่ด้วย ยุทธการโทรบอกอนิรุทธิ์
อนิรุทธิ์สั่งให้ยุทธการกลับมาก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยคิดกันใหม่ว่าจะจัดการ อย่างไรดี
และในระหว่างที่นุดีเริ่มเรียนภาษาญี่ปุ่นกับเคน
เจนจบก็ชวนวิกันดาคุยเรื่องอรอินทร์กับอนิรุทธ์ เพราะอยากให้วิกันดาลุกขึ้นสู้
ถ้ายังรักอนิรุทธิ์อยู่ "แล้วคุณล่ะคะ
จะไม่สู้เพื่อให้ได้ครอบครัวที่อบอุ่นกลับคืนไปบ้างหรือ" วิกันดาถามกลับ "
ผมไม่ได้รักเขา และเขาก็ไม่ได้รักผมแล้ว ไม่มีประโยชน์ที่จะพยายามยื้อกันไว้
ไม่เหมือนคุณกับด็อกเตอร์อนิรุทธิ์ที่ยังรักกัน" เจนจบตอบ วิกันดา น้ำตารื้นขึ้นมา
เธอพยายามกระพริบตาถี่ๆ ให้น้ำตากลับคืนลงไป
เจนจบมองภาพนั้นด้วยความรู้สึกรักและอยากปกป้องสุดๆ เขาบอกวิกันดาว่า "
ผู้หญิงอย่างอรเป็นความตื่นเต้น
ถ้าเปรียบเป็นอาหารก็เป็นอาหารที่มีรสชาติจัดจ้านแรกๆ ก็อร่อยดีแต่พอนานๆ
เข้าก็อาจจะเบื่อ ไม่เหมือนคุณ ที่เป็นอาหารรสกลมกล่อมจัดอย่างสวยงามประณีต"
"ถ้าฉันเลิศเลอขนาดนั้นจริง ก็คงไม่ถูกทิ้งหรอกค่ะ" " ใครว่าคุณถูกทิ้ง
ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์ไม่มีทางทิ้งคุณหรอก ถ้าสมมุตินะครับ
จะมีการแยกทางกันผมว่าคุณจะเป็นฝ่ายทิ้งเขามากกว่า" เจนจบมั่นใจ วิกันดานิ่งไป
เจนจบรีบเปลี่ยนเรื่อง "ถ้าคุณจะกลับก็เชิญนะครับ ผมจะไปส่งนุดีเอง
คุณไม่ต้องเป็นห่วง รับรองว่าคุณไว้ใจผมได้แน่นอน" "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ
แต่พอดีวันนี้นุดีมาเรียนเป็นวันแรก ฉันเลยอยากให้แกอุ่นใจหน่อย"
วิกันดายิ้ม000000000000000000 เช้า วันใหม่
วิกันดาและทุกคนที่เกี่ยวข้องกับวิกันดาต่างได้รับคลิปฉาวของอรอินทร์กับ
อนิรุทธิ์ตอนไปเที่ยวญี่ปุ่นกันทั่วหน้า
แล้ววรนารีกับอรอินทร์ก็เข้ามาบีบน้ำตาขอโทษอนิรุทธิ์ในห้องทำงาน อนิรุทธิ์ถอนใจ
เพราะแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ถาวรตามมาต่อว่า "งามหน้าใหญ่แล้ว
รู้ตัวบ้างไหมว่าทำอะไรกันลงไป" อนิรุทธิ์นิ่งอึ้ง แล้วผลุนผลันออกไป
อรอินทร์จะตามแต่ถาวรดึงไว้พร้อมออกคำสั่ง " ไม่ต้องไป แกไม่อายผู้คนบ้างเรอะ
แค่เห็นในเน็ต มันก็ทุเรศเต็มทีแล้ว นี่ยังจะออกไปให้คนเขาเห็นอีก
อยู่ที่นี่แหละจนกว่าจะบอกให้กลับ" ถาวรเดินออกไป อรอินทร์กับวรนารีหัวเราะให้กัน
แล้วยกมือขึ้นตบกัน เจน จบเห็นคลิปฉาวของอรอินทร์กับอนิรุทธิ์ก็ถึงกับทนไม่ได้
เขาพยายามโทรติดต่ออรอินทร์แต่เธอไม่ยอมรับสาย
เจนจบจึงชวนเค็นมาที่บ้านอรอินทร์และขอร้องให้บัวช่วยโทรตามอรอินทร์ให้มาพบ
บัวเห็นใจเจนจบจึงยอมทำตาม เธอบอกกับอรอินทร์ว่ามีแขกมารอพบที่บ้าน
อรอินทร์รีบชวนวรนารีหนีถาวรออกมาเพราะเบื่อเต็มที แต่เมื่อมาพบเจนจบเธอก็โวยลั่น
ส่วนวรนารีก็รีบลากเค็นออกไปคุยกันตามลำพังเพราะแอบชอบเค็นอยู่
เจนจบต่อว่าอรอินทร์เรื่องคลิปฉาวของเธอ เพราะเป็นห่วงความรู้สึกวิกันดา
แต่อรอินทร์ย้อนว่า "แล้วไม่ดีเรอะที่ฉันจัดการแยกพี่รุทธิ์ออกมา
คุณจะได้คั่วแม่ด็อกเตอร์ชาเย็นนั่นอย่างสะดวกสบาย" "ผมไม่คิดสกปรกอย่างคุณหรอก"
"แหม นายสะอาด พ่อ Mr.Clean นี่มันเป็นชีวิตของฉัน
ฉันจะใช้ชีวิตยังไงมันก็เรื่องของฉัน" " ผมก็ไม่ได้อยากจะยุ่งกับคุณเลย
ถ้าคุณไม่ทำให้คนดีๆ อย่างคุณวิกันดาเดือดร้อน และถ้าขืน
ถ้าคุณยังขืนทำตัวแย่งผัวชาวบ้านเขาอย่างนี้อีก ผมจะเอาลูกมาเลี้ยงเอง" เจนจบขู่
"ไม่มีวัน ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้" "ผมจะไม่ยอมให้หนูนิ่มได้ตัวอย่างเลวๆ
ของแม่แกเด็ดขาด" "ฉันบอกให้ออกไป" "ผมก็ไม่ได้อยากอยู่นักหรอก
อย่าให้ผมต้องเตือนคุณอีก" เจนจบชี้หน้าอรอินทร์แล้วเดินออกไป เค็นรีบตาม
เจนจบไปด้วย "ฉันขอสั่งไม่ให้แกมาเหยียบบ้านฉันอีก!ไอ้บ้า"
อรอินทร์กรี๊ดลั่นคว้าของปาไล่อย่างโกรธเกรี้ยว
บัวที่ทำงานอยู่ในครัวได้ยินเสียงอรอินทร์ก็พึมพำว่า
"ท่าทางจะเกิดกลียุคในบ้านนี้เสียแล้วกระมัง"
วรนารีเข้ามาต่อว่าอรอินทร์ที่ไล่เจนจบไปเพราะทำให้เค็นของเธอต้องไปด้วย
อรอินทร์ไล่ให้วานรีตามเค็นไปพร้อมกับบ่นว่า "
ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยเกลียดใครเท่าไอ้บ้าเจนจบเลย พี่บัว พี่บัว
อยู่ที่ไหนช่วยเอาน้ำมาสาดล้างเสนียดหน่อยซิ มันตามไอ้เจนจบมาเต็มไปหมด"
อรอินทร์ตะโกนลั่น
เมียหลวง 7
"สวัสดีค่ะ คุณพี่ขา ตั้งแต่กลับจากญี่ปุ่นไม่ได้พบกันเลย
อรละคิดทึ้ง คิดถึงคุณพี่" อรอินทร์ทักทาย "คุณน่ะหรือยังไม่ได้พบกับฉัน
คุณกล้าพูดอย่างนั้นหรือ" วิกันดามองเหมือนไม่เชื่อสายตา "อร
อรไม่เข้าใจที่คุณพี่พูดค่ะ" อรอินทร์ทำหน้าเหรอหราหันมาสบตาอนิรุทธิ์
วิกันดาเม้มปากเดินหนีเข้าบ้าน อรอินทร์น้ำตาคลอถามอนิรุทธิ์ว่า เธอทำอะไรผิด
อนิรุทธิ์นิ่งไปนิดตอบว่า "วิเขาขอหย่ากับพี่" อรอินทร์เบิกตากว้างอย่างดีใจ
แล้วนึกได้รีบปรับสีหน้าเป็นตกใจพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย "เป็นเพราะอรอีกแล้ว
อรกราบขอโทษค่ะ อรไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว อรเสียใจ เสียใจเหลือเกิน"
อรอินทร์สะอึกสะอื้น อนิรุทธิ์ จับไหล่อรอินทร์ขึ้นมาปลอบใจ
นวลออกมาเห็นก็กำมือแน่น แววตาเคียดแค้น เธอรีบขึ้นไปหาวิกันดาที่ห้อง
แต่พอเห็นว่าวิกันดากำลังจะออกไปข้างนอกก็เอ่ยถาม "คุณผู้หญิงจะหนีหรือคะ
ยิ่งคุณผู้หญิงหนีมันก็ยิ่งได้ใจไล่ขย้ำทำร้ายอย่างไม่มีวันสิ้นสุด" "ฉันไม่ได้หนี
แต่ยุติเรื่องพวกนี้ต่างหาก" วิกันดาตอบแล้วเดินลงไปข้างล่าง นวลงงรีบตามไป
วิกันดาเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นอนิรุทธิ์กำลังเช็ดน้ำตาให้อรอินทร์
อรอินทร์หันมายิ้มเยาะวิกันดา วิกันดาเดินเข้าไปหา อร
อินทร์ทำเป็นกลัวเกาะแขนอนิรุทธิ์แน่น
อนิรุทธิ์ไม่แน่ใจว่าวิกันดาคิดจะทำอะไรกันแน่จึงร้องเรียก
วิกันดามองอนิรุทธิ์แล้วเลยไปหยุดที่อรอินทร์ "ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำ เป็นกลัว
ฉันไม่ตบเธอหรอกมันต่ำเกินไป แต่จะมาบอกให้เธอช่วยเป็นพยานให้หน่อย พรุ่งนี้ 9
โมงฉันจะไปหย่ากับรุทธิ์" "วิ / คุณผู้หญิง" อนิรุทธิ์กับนวลร้องพร้อมกัน
แต่อรอินทร์ยิ้มระรื่น วิ กันดาเดินกลับไปที่รถ อนิรุทธิ์รีบตาม
อรอินทร์จะตามไปด้วยแต่นวลยื่นเท้าออกไปขัดขาทำให้อรอินทร์ล้มลง
อรอินทร์ลุกขึ้นได้ก็ตรงเข้าตบนวล นวลตบสวนทันที ทั้งสองคนตบกันชุลมุนวุ่นวาย
อนิรุทธิ์ที่ตามไปคุยกับวิกันดาที่รถยืนตะลึง แล้วรีบเข้ามาแยกทั้งคู่
อรอินทร์ยุให้อนิรุทธิ์ไล่นวลออก อนิรุทธิ์หันไปตวาดนวล "นวล
ไปเก็บข้าวของแล้วออกไปจากบ้านฉัน" นวลยืนอึ้ง "นวล ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"
วิกันดาเดินเข้ามา "คุณพี่ นังนวลมันบังอาจตบหน้าอรนะคะ" "คุณตบหน้าฉันก่อน"
นวลอ้าง วิกันดาสั่งให้นวลเข้าไปในบ้าน นวลรับคำแล้วเดินกลับไป "คุณพี่ให้ท้ายมัน"
อรอินทร์ต่อว่า "ฉันไม่ได้ให้ท้ายใคร เธอตบนวล นวลตบเธอมันก็หายกันแล้ว"
"อรกับมันคนละชั้นกันนะคะ" อรอินทร์ขบกราม "ลองตบกันได้ก็ชั้นเดียวกันนั่นแหละ
ฉันไม่เคยเห็นว่าเธอกับนวลมันจะต่างกันตรงไหน เพราะทั้งสองคน
ก็เป็นเมียน้อยสามีฉันทั้งนั้น" วิกันดาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
อรอินทร์มองตามอย่างเคียดแค้น ในขณะที่อนิรุทธิ์เครียด
อรอินทร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นตามอนิรุทธิ์เข้ามาในบ้านและถามย้ำว่า
จะหย่ากับวิกันดาหรือเปล่า "ยังไม่รู้เหมือนกัน" อนิรุทธิ์ถอนใจ
อรอินทร์เม้มปากด้วยความน้อยใจแล้วยุให้ อนิรุทธิ์หย่า เธออ้างว่า
ที่วิกันดาทำแบบนี้กับเธอก็เท่ากับดูถูกอนิรุทธิ์ด้วย
"เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้กันเลย" อนิรุทธิ์ขอร้อง อรอินทร์วกกลับไปเรื่องนวล
อนิรุทธิ์ยืนยันตามคำสั่งวิกันดาเพราะบ้านนี้เป็นบ้านของวิกันดาเหมือนกัน "อ้อ
ก็หมายความว่าอรจะต้องถูกคนใช้มันตบฟรี" อรอินทร์โวย
"อรก็ไม่ควรลดตัวไปตบกับมันนี่นา" "พี่รุทธิ์
มันจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้เลยถ้าพี่รุทธิ์ไม่ลดตัวไปเป็นผัวมันก่อน"
อรอินทร์หลุดออกมา อนิรุทธิ์มองอรอินทร์เหมือนไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน
อรอินทร์รู้ตัวรีบขอโทษ อนิรุทธิ์ถอนใจ อนงค์
นารถเมื่อรู้ว่าวิกันดาจะหย่ากับอนิรุทธิ์ก็รีบสนับสนุน
เพราะไม่อยากเห็นเพื่อนต้องเจ็บช้ำไปมากกว่านี้ แต่เธอก็อดถามไม่ได้ว่า
วิกันดาแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการหย่าจริงๆ "ทำไมจะไม่แน่ใจล่ะ
ผู้หญิงทุกคนต้องการสามีที่เป็นของเราคนเดียว แต่ในเมื่อไม่ได้อย่างนั้น
ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งกันไว้ให้ทรมานใจเปล่าๆ" วิกันดาสีหน้าแน่วแน่
และหลังจากวิกันดากลับไปแล้ว พลเวทย์ก็เข้ามาให้สติอนงค์นารถว่า
ยุให้ผัวเมียเลิกกันเป็นบาป " วิเขาพูดก่อน ฉันแค่สนับสนุนเพราะสงสารเพื่อนของฉัน
ไม่อยากให้ทนทุกข์ทรมานอยู่กับสามีเจ้าชู้แบบนั้น แต่ฉันว่าเขาไม่หย่ากันหรอก ไปๆ
มาๆ ก็ไม่หย่า ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ฉันว่าวิเขาพูดด้วยความน้อยใจ" อนงค์นารถมั่นใจ
พลเวทย์พนมมือพึมพำ "กัมมุนา วัฏฏฏีโกโลโก สัตว์โลกยอมเป็นไปตามกรรม"
ถาวรเห็นอรอินทร์เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับบัวซึ่งอุ้มนิ่มที่นอนหลับคอพับคออ่อนเข้าห้อง
ก็ตำหนิน้องสาวทันที "เที่ยวเอาลูกเต้าไปตระเวนตามเฝ้าผู้ชาย
ไม่สงสารลูกบ้างหรือไง" "เอ๊ะ พี่ถา พี่ถาจะพูดอะไรก็ระวังบ้าง
ไม่เห็นหรือคะว่าอีนังพี่บัวมันจ้องจะหัวเราะเยาะอรตลอด" อรอินทร์กัดฟันมองตามบัว
"เห็นยังงั้นแล้วยังจะไม่สำนึกตัวอีกเรอะ
ไม่ใช่พี่บัวคนเดียวที่หัวเราะเยาะแกที่ออฟฟิศ พี่เขาก็ซุบซิบกันทุกวัน" " อ๊าว
อรเคยบอกแล้วไงคะว่า ถ้าใครมันบังอาจซุบซิบก็ไล่ออกไป พี่ถามีหุ้นใหญ่อยู่นี่
แต่อีกไม่นานอีพวกปากหอยปากปูมันก็คงเลิกซุบซิบกันแล้ว
เพราะพี่รุทธิ์กำลังจะหย่ากับเมียด็อกเตอร์วิกันดามาแต่งงานกับอร" อรอินทร์ยิ้ม
"แย่งผัวเขานี่ไม่อายบ้างหรืออร" "ด้านได้ อายอดค่ะ อรเคยบอกพี่ถาแล้วไงค่ะ
หวังว่าพี่ถาคงจะเลิกพูดเรื่องนี้เสียที รำคาญไม่สร้างสรรค์" อรอินทร์เดินเชิดออกไป
ถาวรได้แต่มองตาม วิกันดา ยืนยันกับอนิรุทธิ์ว่า เธอต้องการหย่ากับเขาจริงๆ
และจะพูดอย่างนี้ทุกวันจนกว่าเขาจะยอมหย่า
อนิรุทธิ์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่แล้วหันมาตอบวิกันดาว่า "ก็ได้
ถ้าหากคุณต้องการอย่างนั้นจริงๆ" "ฉันต้องการอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ"
วิกันดาสบตาอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์ยิ้มออกมาถามวิกันดาว่า
แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจภายหลัง " คนเราเมื่อเสียใจจนถึงที่สุดแล้ว
ความรู้สึกหลังจากนั้นก็คือความชินชาไม่ว่าคุณจะมีผู้หญิงอีกสักกี่คนหรือ
แต่งงานอีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่มีวันทำร้ายความรู้สึกของฉันได้แล้ว"
"สังคมคงขุดคุ้ยกันน่าดู ถ้าคุณเลิกกับผมเพื่อไปลงเอยกับนายเจนจบ" อนิรุทธิ์พาลต่อ
"ก็คงพอๆ กับที่คุณจะลงรอยกับอรอินทร์นั่นแหละค่ะ" วิกันดาย้อน " ตกลง
คุณจะเอายังงี้ก็ได้ ผมยอมทำตามทุกอย่าง
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณก็ยอมทำตามผมทุกอย่างเหมือนกัน สำหรับเรื่องที่อยู่
ผมต้องขอเวลาสักพัก อีกอย่าง ผมไม่อยากให้ลูกรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง
รวดเร็วเกินไป คุณพร้อมเมื่อไหร่" อนิรุทธิ์จ้องวิกันดา "พรุ่งนี้เช้า
คุณจะออกไปพร้อมกันกับฉันเลยไหม" วิกันดาตอบนิ่ง "ก็ดี"
อนิรุทธิ์มองวิกันดานัยน์ตาเจ้าเล่ห์000000000000000 วิ กันดาเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร
พร้อมถามหานุ่นกับโหน่ง เตื้องรายงานว่าอนิรุทธิ์พาไปส่งที่โรงเรียนแล้ว
แล้วเข้าไปตักโจ๊กที่อนิรุทธิ์ทำมาให้วิกันดาทาน วิกันดาแปลกใจจึงโทรหาอนิรุทธิ์
เพื่อจะย้ำกับเขาเรื่องหย่า แต่อนิรุทธิ์ไม่ยอมรับสายแถมยังปิดเครื่องอีกด้วย
วิกันดาจึงโทรไป ปรึกษาอนงค์นารถ
อนงค์นารถยืนยันว่าอนิรุทธิ์ไม่ต้องการหย่ากับวิกันดาแน่นอน
เพราะคงรู้ตัวแล้วว่ารักวิกันดามากขนาดไหน แต่วิกันดาไม่เชื่อ
เธอพยายามโทรหาอนิรุทธิ์อีก แต่ก็ติดต่อไม่ได้ อนิรุทธิ์เปิดโทรศัพท์
อ่านข้อความเห็นวิกันดาโทรมาถึงสิบครั้งก็อมยิ้ม แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
วิกันดาสั่งให้อนิรุทธิ์ไปพบที่เขตเพื่อทำเรื่องหย่า
แต่อนิรนุทธิ์บ่ายเบี่ยงอ้างว่า ติดงาน
แล้วปิดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าท่าทางสบายใจเป็นอย่างยิ่ง
อรอินทร์โทรมาถามวิกันดาว่าหย่ากับอนิรุทธิ์เรียบร้อยหรือยัง
แต่เมื่อได้ยินคำตอบว่า ยัง ก็รีบใส่ไฟ " นึกแล้วไม่มีผิด นี่ถ้าเป็นล็อตเตอร์รี่นะ
อรถูกรางวัลที่ 1 ไปแล้ว คุณพี่ไม่รู้ตัวหรือว่า พี่รุทธิ์เขาทั้งเบื่อทั้งรำคาญ
อยากจะหย่ากับคุณพี่ขนาดไหน" "ใครบอกเธอล่ะ รุทธิ์หรือ ถ้าอย่างนั้นเขาก็โกหก
เพราะเขาเองเป็นฝ่ายบอกฉันว่าวันนี้เขาไม่ว่างจะไปหย่า อ้อ
ถ้าเธอจะโทร.หรือจะไปหาเขาด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้ละก็ ฝากถามด้วยว่า จะว่างเมื่อไหร่"
วิกันดาสวน อรอินทร์ปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด แล้วรีบไปพบอนิรุทธิ์ทันที อร
อินทร์ต่อว่าอนิรุทธิ์ที่ยังไม่ยอมหย่ากับวิกันดา และเร่งให้เขาไปหย่า
อนิรุทธ์ครุ่นคิดตอบกลับว่า "เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตพี่นะอร
เพราะมันหมายถึงความรู้สึกของโหน่งกับนุ่นด้วย พี่ไม่อยากให้ลูกมีปัญหา" "
อย่าลืมซิคะว่า อรก็หย่ากับเจนจบเหมือนกัน แต่หนูนิ่มไม่เห็นจะมีปัญหาเลย
และนอกจากจะไม่มีปัญหาแล้ว แกยังเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อไม่ซน"
"เด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน" อนิรุทธิ์อ้างต่อ " ที่พยายามอธิบายมาทั้งหมดนี่
คือพี่รุทธิ์จะไม่หย่าใช่ไหม แล้วคุณพี่จะโทษอรไม่ได้นะคะ"
อรอินทร์เสียงดังใส่แล้วเดินเชิดออกไป อนิรุทธิ์ถอนใจ
อรอินทร์มาปรับทุกข์กับวรนารีเรื่องที่อนิรุทธิ์ยังไม่ยอมหย่ากับวิกันดา
วรนารีเปรยว่า "จิตมนุษย์นี้ไซร์ ยากแท้หยั่งถึง โดยเฉพาะจิตผู้ชายอย่างพี่รุทธิ์"
อรอินทร์ถอนใจลุกขึ้นเดินไปมาแล้วบอกกับวรนารีว่า บางทีเธอคงต้องใจเย็นกว่านี้
"นั่นแหละคำตอบ เออ
ฉันได้รูปที่ไปถ่ายกันที่ญี่ปุ่นมาตั้งหลายวันแล้วว่าจะให้อรก็ลืมไป มัวแต่ยุ่งๆ"
วรนารี ลุกเดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบซองใส่รูปมาส่งให้
อรอินทร์เห็นรูปตัวเองกับอนิรุทธิ์ในสถานที่อนิรุทธิ์เคยพาวิกันดาไปฮันนี
มูลก็คิดแผนร้ายได้ อรอินทร์มาหาวิกันดาที่สำนักงาน
เพื่อโชว์รูปที่อนิรุทธิ์พาเธอไปเที่ยวในสถานที่ที่อนิรุทธิ์พาวิกันดาไปฮันนีมูลและพูดเย้ยว่า
" ที่อรเอารูปพวกนี้มาให้ดูก็เพื่อจะเปิดหูเปิดตาคุณพี่ให้ฉลาดขึ้น
จะได้เลิกหลงใหลได้ปลื้มว่า
ที่พี่รุทธิ์ยังไม่หย่ากับคุณพี่ก็เพราะยังอาลัยอาวรณ์อยู่
จำได้ไหมค่ะว่าที่นี่ที่ไหนอันนี้จะโทษอรไม่ได้นะคะ พี่รุทธิ์เป็นคนชวนอรเอง
แถมยังบอกว่าที่ชวนอรไป
เพราะอยากจะดูว่าความรู้สึกระหว่างไปฮันนีมูนกับคุณพี่และกับอรจะต่างหรือ
เหมือนกันยังไง" "โรคจิต พวกคุณมันโรคจิต" วิกันดาเสียงสั่น "อรยอมรับค่ะ
โรคจิตกับโรคจิตอยู่ด้วยกันมันจะตาย" อรอินทร์หัวเราะ
วิกันดาแทบทนไม่ไหวต้องตวาดไล่ อรอินทร์เก็บรูปใส่ซองอย่างใจเย็นพูดต่อว่า
"ไม่ต้องไล่หรอกค่ะ คุณพี่น่ะจริงจังเกินไปเรื่องสามคนผัวเมียน่ะธรรมด๊า ธรรมดา
ใครๆ เขาก็เป็นกัน ไปละค่ะ บาย"
อรอินทร์กระดิกนิ้วโบกมือให้แล้วยกซองรูปขึ้นแตะปากส่งจูบให้ก่อนจะเดินออกไป
วิกันดาแทบทรุด นุดีนึกเป็นห่วงวิกันดา จึงรีบเข้ามาดู หลังจากอรอินทร์ออกไปแล้ว
เธอบอกกับวิกันดาว่า อรอินทร์ท่าทางไม่น่าไว้ใจและคงไม่มาดีแน่ "ไม่มีอะไรหรอก
คิดมากไปมั้ง ขอบใจที่เป็นห่วง ไปทำงานเถอะ" วิกันดาฝืนยิ้ม "ค่ะ ขอโทษนะคะที่หนู
ละลาบละล้วงเรื่องของคุณ" นุดีออกตัว "ไม่เป็นไร พี่รู้ว่าหนูหวังดี"
วิกันดามองนุดีด้วยความเอ็นดู นุ ดียิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ ลุกเดินออกไป
แต่เมื่อถึงโต๊ะทำงานก็โดนนพวรรณต่อว่า
เพราะไม่พอใจที่นุดีทำตัวแปลกแยกไม่ชื่นชอบอรอินทร์นางแบบขวัญใจของเธอ
แต่นุดีก็ไม่สน เธอก้มหน้าทำงานต่อไป นพวรรณมองนุดีอย่างมาดร้าย0000000000000000
"อรไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนส่งข่าวให้คุณพี่ทราบ คุณพี่ถึงได้โทรมาต่อว่าอร"
อรอินทร์ซับน้ำตาแต่งเรื่องโกหกอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์นิ่งแต่ก็นึกไม่ออกว่า
ใครเป็นคนบอกวิกันดาเรื่องที่เขาพาเธอไปเที่ยว "อาจจะเป็นเจนจบก็ได้
เจนจบเห็นเราแล้วก็เอาไปฟ้องคุณพี่" อรอินทร์ใส่ไฟต่อ "ใครจะเห็นก็ช่าง"
อนิรุทธิ์ฉุน "พี่รุทธิ์ไม่แคร์เลยหรือคะ" "ทำไมต้องแคร์ล่ะ ทีเขายังไม่แคร์พี่เลย"
อนิรุทธิ์ประชด อรอินทร์ยิ้มอย่างพอใจที่เป็นไปตามแผน ตอน
เย็นหลังเลิกงานนุดีปรึกษากับวิกันดาว่า
อยากเรียนภาษาเพิ่มเติมเพราะมีเวลาว่างในตอนเย็น
วิกันดาเห็นดีด้วยแต่ก็อดห่วงไม่ได้จึงเตือนว่า ให้ระวังตัวด้วย เพราะกลับบ้านมืดๆ
ค่ำๆ อันตราย "หนูจะให้ยุทธการไปรับ" นุดีว่า
วิกันดาพยักหน้ารับแล้วชวนนุดีไปทานข้าวเย็นที่บ้านเธอด้วยกัน "ดีเหมือนกัน
หนูจะได้รู้จักบ้านคุณไว้" นุดียิ้มดีใจ นวล เห็นวิกันดาพานุดีมาด้วยก็ไม่พอใจ
เพราะกลัวอนิรุทธิ์จะไปติดพันนุดีอีกคน
แต่นุ่นกับโหน่งก็ดูจะชอบนุดีมากเพราะเธอยังเป็นวัยรุ่นอยู่
ทั้งสามพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง
นุ่นชวนนุดีมาค้างด้วยและอ้างถึงอรอินทร์ที่เคยมาค้างที่บ้านอยู่บ่อยๆ
โหน่งรีบออกตัวว่า "ก็อาอรเขาเป็นแฟนคุณพ่อนี่" ทำเอาวิกันดากับนุ ดีอึ้ง
วิกันดาขยับจะปรามลูก แต่อรนิรุทธิ์เดินเข้ามาพอดี
นุ่นกับโหน่งวิ่งเข้าไปกอดอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์มองนุดีด้วยแววตาประหลาดใจและพึงพอใจ
วิกันดาจำต้องแนะนำให้นุดีรู้จักอนิรุทธิ์
นุดียกมือไหว้อนิรุทธิ์แล้วหลบตาอย่างเก้อๆ วิกันดาเห็นแล้วนึกห่วงนุดีขึ้นมา
หลังจากส่งนุดีกลับคอนโดไปแล้ว วิกันดาก็เข้ามาพูดกับอนิรุทธิ์เรื่องหย่า
แต่อนุรุทธิ์ก็บ่ายเบียงอ้างว่าช่วงนี้ไม่ว่างเลย "ฉันไม่เข้าใจว่า
คุณจะยื้อไว้ทำไมให้ทรมานใจกันเปล่าๆ" วิกันดาถอนใจ " ผมไม่เห็นทรมานใจอะไรเลย
ถึงคุณเองก็เถอะปล่อยวางเสียบาง ผมอยากให้คุณเชื่อมั่นในความรักของผม"
อนิรุทธิ์อ้อน แต่วิกันดารู้ทันรีบสวนกลับ "ไม่ต้องเอาความรักจอมปลอมของคุณมาอ้าง
ฉันรู้หรอกว่า ทำไมคุณถึงเกิดไม่ยอมหย่าขึ้นมา เพราะคุณเกิดพอใจนุดีขึ้นมา
ถ้าคุณเกิดหย่ากับฉัน แล้วต้องออกไปจากบ้านนี้ คุณจะไม่มีโอกาสได้หลอกเด็ก"
"เหลวไหล ที่ผมยังไม่หย่า ก็เพราะใจผมยังไม่พร้อม ก็เท่านั้นเอง" อนิรุทธิ์หัวเราะ
"คุณไม่พร้อมแล้วทำไมเมื่อวานรับปากกับฉันว่าจะหย่า"
"เพราะผมเห็นคุณทำท่าทำทางอยากจะหย่านัก ก็เลยรับปากไปอย่างนั้นเอง"
"ฉันไม่เคยเห็นใครทุเรศเท่าคุณเลย" "คุณจะด่าผมยิ่งกว่านี้ก็ได้ จะเป็นไอ้เลว
ไอ้ชั่ว ด่าให้มันสะใจไปเลย แต่ผมยันขอยืนยันว่า ผมรักคุณรักลูกมาก"
อนิรุทธิ์เดินหนีขึ้นข้างบน วิกันดามองตามด้วยความคับแค้นใจ และ
ในตอนดึกอนิรุทธิ์ก็มาเคาะประตูห้องเรียกวิกันดา เพื่อบอกกับเธอว่า
สิ่งที่เขาพูดกับเธอไปเมื่อตอนค่ำทั้งหมดเป็นความจริง เขารักเธอและลูกมาก
แล้วอนิรุทธิ์ก็เดินหงอยกลับไปที่ห้องตัวเอง วิกันดาชวนอนงค์นารถมาหา
ฉวีเพ็ญที่บ้านและคุยเรื่องอนิรุทธิ์ให้ฟัง สองสาวช่วยกันออกความเห็นว่า
อนิรุทธิ์คงไม่อยากหย่ากับวิกันดาจริงๆ แต่ก็จะไม่ยอมเลิกกับอรอินทร์ด้วยเช่นกัน
แล้วการสนทนาก็เป็นอันยุติ เมื่อรถของสีหนาทแล่นเข้ามา
ฉวีเพ็ญรีบออกไปรับสามีและถามถึงผลตรวจ การสุขภาพ แต่พอเห็นสีหนาททำหน้าไม่ดี
เธอก็เข้าใจว่าเขาเป็นมะเร็งจึงฟูมฟายเสียใหญ่โต สีหนาทดุฉวีเพ็ญบอกว่า
เขาเป็นแค่โรคขาดสารอาหารเท่านั้น แล้วไล่ให้ฉวีเพ็ญไปล้างรถ เจนจบกลับ
มาถึงเมืองไทยก็รีบโทรหาวิกันดา และชวนเธอไปทานอาหารด้วยกัน วิกันดาแบ่งรับแบ่งสู้
แล้วหันมาปรึกษาอนงค์นารถที่กำลังขับรถ อนงค์นารถล้อว่า
ถ้าวิกันดาเกิดลงเอยกับเจนจบ แล้วอนิรุทธิ์ลงเอยกับอรอินทร์คงตลกพิลึก
วิกันดาปฎิเสธว่า เธอกับเจนจบไม่ได้มีอะไรกัน "วิไม่มี แต่คุณเจนจบน่ะมี"
"คิดมากน่า เออ คุณเจนจบเขาชวนกินข้าวเย็นพรุ่งนี้ นารถไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม
ไม่อยากไปกันสองคน" วิกันดาเข้าเรื่อง
อนงค์นารถนิ่งคิดแล้วแนะนำให้วิกันดาชวนเจนจบไปทานอาหารเย็นที่บ้านเธอแทน
เพราะถึงใครรู้ใครเห็นก็ไม่น่าเกลียด วิกันดาเห็นดีด้วย
อนงค์นารถคุยกับพลเวทย์เรื่องวิกันดาและอนิรุทธิ์ แต่พลเวทย์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า
"ช่วยเขาได้แค่ไหนก็แค่นั้น กรรมใครกรรมมันอย่างที่ผมเคยบอก กัมมุนา วัฏฏฏีโกโลโก
เข้าใจไหม" " เข้าใจแต่ทำไม่ได้ค่ะ คุณบอกว่า กรรมใครกรรมมัน
แต่ฉันถือว่าเพื่อนคือเพื่อน ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อน แล้วใครจะช่วยจริงไหมคะ
ท่านคะ" อนงค์นารถลุกเดินออกไป พลเวทย์ส่ายหน้าอ่อนใจ
อนิรุทธ์เข้ามาคุยกับวิกันดาเรื่องงานใหม่ของเธอ และถามถึงนุดีด้วยความสนใจ
วิกันดารีบตีกัน "นุดีเป็นเด็กดี แล้วเขาก็มีคนรักที่เหมาะสมกัน
กรุณาอย่ายุ่งกับเขา" "ก็แค่คนรัก" อนิรุทธิ์ยักไหล่ "เอาอีกแล้วหรือรุทธิ์
เท่าที่มีอยู่นี่มันยังไม่ยุ่งพอหรือไง" "ผมยังไม่ทันพูดอะไรสักหน่อย"
"คุณไม่พูดหรอกแต่คุณคิด ฉันรู้จักคุณดี และฉันก็คิดว่าฉันรู้จักนุดีดีด้วย
เขาไม่มีวันตกเป็นเหยื่อของคุณเหมือนคนอื่นหรอก"
"ความแน่นอนที่สุดคือความไม่แน่นอน" " ก็เอาซิรุทธิ์ ถ้าอยากจะลองดูก็ได้
คุณจะได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มกับคุณ
ผู้หญิงที่ไม่ได้เห็นกงจักรเป็นดอกบัวก็ยังมีอยู่" วิกันดาท้า
"อย่าไปรับรองแทนคนอื่นเลยวิ ไม่มีใครรู้จักใครดีพอหรอก
แม้กระทั่งคนที่สนิทกันที่สุด เช่นคุณกับผม" อนิรุทธิ์จ้องวิกันดาแล้วลุกขึ้น
"ผมจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าละ แล้วที่เราพูดกันเมื่อกี้ ก็อย่าคิดมากล่ะ"
อนิรุทธิ์เดินออกไป วิกันดามองตามด้วยรู้สึกกังวลเพราะอนิรุทธิ์เป็นคนชอบเอาชนะ วิ
กันดาชวนนุดีมาทานอาหารเย็นที่บ้านอนงค์นารถด้วยกัน
ทำให้เค็นที่มากับเจนจบเกิดรักแรกพบขึ้นทันที และในระหว่างที่นั่งทานอาหาร
นุดีก็ถามเค็นเรื่องเรียนภาษา เพราะยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกเรียนอะไรดี
เค็นแนะนำให้เรียนภาษาญี่ปุ่นและอาสาจะเป็นคนสอนให้เอง
"นุดีซังอยากเรียนเมื่อไหร่ก็บอกมาเลย" เค็นส่งยิ้ม "ขอบคุณค่ะ
ถ้าอย่างนั้นนุดีต้องกลับไปคิดดูก่อนว่า จะเรียนได้วันไหน" นุดีตอบรับ
แล้วหันไปทางอนงค์นารถที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับฉวีเพ็ญที่มาไม่ได้เพราะต้องดูแลสีหนาท
"โอ.เค ไม่เป็นไรจ้ะ เอาไว้วันอื่นก็ได้"
อนงค์นารถวางโทรศัพท์แล้วหันมาบอกกับวิกันดา "เขาต้องคอยดูสามีของเขา
สงสัยว่าตอนนี้คงต้องอาบน้ำแปรงฟันให้ด้วยมั้ง" "ฮื้อ นารถละก็"
วิกันดาปรามแล้วอธิบายให้ทุกคนฟังว่า "เพ็ญเขาเป็นแม่บ้านแม่เรือนน่ะค่ะ
คอยดูแลสามีอย่างดีชนิดที่ไม่มีใครทำได้อย่างนั้น" "เพราะไม่มีใครเขาทำกันน่ะค่ะ"
อนงค์นารถตีหน้าตาย วิกันดานิ่วหน้าเป็นเชิงปราบ "สามีคุณเพ็ญเป็นผู้ชายที่โชคดี
แต่ผมคิดว่า ยังมีผู้ชายอีกคนที่โชคดีที่สุด"
เจนจบมองวิกันดาแน่วแน่วิกันดาขยับตัวอึดอัด อนงค์นารถแกล้งดักคอ
"คุณเจนจบหมายถึงสามีของฉันหรือเปล่าคะ ก็น่าจะใช่ค่ะ
เพราะตอนนี้เขาเกือบจะบรรลุอยู่แล้ว" เจนจบกับวิกันดาฟังแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ วิ
กันดากลับมาถึงบ้านก็เข้าไปดูลูกๆ ที่หลับกันหมดแล้ว เตื้องรายงานวันนี้เด็กๆ
ง่วงเร็วเพราะเล่นเกมส์จนเหนื่อย วิกันดาเดินมาจูบลูกเบาๆ แล้วเดินกลับห้อง
ก็พบอนิรุทธิ์รออยู่ เขาถามเธอถึงเรื่องเจนจบ "ได้ยินว่าเจนจบกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว
คุณไปพบกับไอ้หมอนั่นมาแล้วใช่ไหม" แต่วิกันดาไม่มีคำตอบให้
อนิรุทธิ์หึงเข้ามาถามย้ำ "ใช่ไหมวิ" "ใช่ค่ะ" วิกันดาสบตาอนิรุทธิ์
"คุณไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นน่ะวิ" " แบบไหนหรือคะ คนเราเปลี่ยนกันได้ค่ะ
อีกอย่างฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เผอิญมี คำว่า ด็อกเตอร์นำหน้าเท่านั้น
ซึ่งคนอื่นเขาก็เป็นกันเยอะแยะไป
ฉะนั้นคุณไม่ต้องเอาคำนั้นมาตีกรอบฉันว่าจะต้องทำอย่างนี้ ไม่ควรทำอย่างโน้น
คิดว่าคุณคงเข้าใจนะคะ" วิกันดาปิดประตูทิ้งให้รุทธิ์ยืนอึ้ง000000000000
นุดีบอกกับยุทธการว่า เธอตัดสินใจจะเรียนภาษาญี่ปุ่น และจะไปเรียนที่บ้านของครู
ยุทธการรีบซักต่อว่าครูผู้หญิงหรือผู้ชาย "ผู้ชาย ก็ไม่เชิงเป็นครูหรอก
ขาเป็นคนญี่ปุ่น เป็นเพื่อนกับด็อกเตอร์วิกันดา" นุดีตอบ ยุทธการ
นิ่งไปแต่ตาคอยลอบมองนุดีอย่าสังเกต แต่นุดีไม่มีพิรุธอะไร
เขาจึงเปลี่ยนเรื่องชวนเธอไปดูหนังเพราะเป็นวันหยุด นุดีตกลงแต่มีข้อแม้ว่า
เธอต้องไปส่งงานให้วิกันดาที่บ้านก่อน และยุทธการต้องยอมให้เธอเป็นเจ้ามือ
ยุทธการรับปากสีหน้าดีขึ้น นุดีพา ยุทธการมาที่บ้านวิกันดาด้วย
แต่วิกันดาทำงานติดพันอยู่ในห้อง อนิรุทธิ์จึงออกมาคุยกับทั้งคู่ก่อน
นวลรีบขึ้นไปตามวิกันดาเพราะหึงอนิรุทธิ์ วิกันดาลงเดินลงมาก็เห็น อนิรุทธิ์
นุดีและยุทธการคุยกันอย่างถูกคอ "เจ้านายหนูมาแล้ว" อนิรุทธิ์พยักหน้ากับนุดี
นุดีกับยุทธการหันมามองพร้อมกับยกมือไหว้วิกันดา วิกันดารับไหว้
นุดีรีบส่งแฟ้มงานให้ "ขอบใจมาก" วิกันดาเปิดแฟ้มดูเล็กน้อยแล้วปิด
"ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์จะรับยุทธให้ไปฝึกงานที่บริษัทค่ะ" นุดีดูเขินๆ
"ไม่ต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นก็ได้" อนิรุทธิ์ว่า "อาจารย์ใจดีมากครับ"
ยุทธการบอกต่อ "โอ๊ะ ขอที อย่าเรียกผมว่าอาจารย์เลย ผมไม่มีคุณสมบัติขนานนั้นหรอก"
อนิรุทธิ์ห้าม แต่ยุทธการไม่ยอม อนิรุทธ์จึงเปลี่ยนเรื่องคุยบอกกับวิกันดาว่า
"ยุทธการบอกว่านุดีรักคุณมาก" "ฉันก็รักนุดีมากค่ะ เราสนิทกันทั้งๆ
ที่รู้จักกันไม่นานเท่าไหร่" วิกันดามองนุดี
นุดีน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างตื้นตันเอ่ยว่า "คุณเมตตาหนู
มีอะไรก็แนะนำสั่งสอนทุกอย่าง" "อ้าว เลยรำพึงรำพันซาบซึ้งกันไปใหญ่" อนิรุทธิ์ล้อ
นุดียิ้มเขินๆ ยุทธการขยับตัวชวนนุดีกลับ ทั้งสองไหว้ลาอนิรุทธิ์กับวิกันดา
อนิรุทธิ์กับวิกันดาเดินไปส่งนุดีกับยุทธการที่หน้าบ้าน
อนิรุทธิ์เปรยกับยุทธการว่าน่าจะซื้อรถเล็กๆ สักคันจะได้สะดวก
"คงต้องรอให้ผมเรียนจบแล้วก็เก็บเงินสักพักก่อนครับ" ยุทธการตอบ
"จะซื้อเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน ผมพอจะมีคอนเน็ตชั่นทางนี้อยู่บ้าง" อนิรุทธิ์ออกตัว
ยุทธการขอบคุณ แล้วพานุดีเดินออกไป อนิรุทธิ์มองตามนุดี แล้วเปรยกับวิกันดาว่า
"เด็กของคุณนี่น่ารักจริงๆนะ" "เขาเป็นแฟนกับยุทธการนะค่ะ
แล้วเด็กคนนั้นก็นับถือคุณขนาดเรียกว่าอาจารย์ด้วย" วิกันดาปราม
"ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่คิดว่าเขาโชคดีที่มีแฟนน่ารักมากๆ เท่านั้นเอง"
อนิรุทธิ์ยักไหล่ วิกันดายิ้มนิดๆ ทำหน้าเหมือนรู้ทัน อนิรุทธิ์ปรายตามอง
"โทรศัพท์คุณผู้หญิงค่ะ" เตื้องเดินเข้ามายื่นโทรศัพท์ให้
วิกันดาหันมาสมองอนิรุทธิ์เห็นเขาเดินเลยเข้าไปข้างใน เธอจึงรับสาย "วิกันดาพูดค่ะ"
"พี่รุทธิ์อยู่หรือเปล่าคะ คุณพี่" อรอินทร์ส่งเสียงทักทาย "คุณจะพูดกับรุทธิ์
แล้วทำไมต้องมาผ่านฉัน" วิกันดาไม่พอใจ "แหม
ก็อรให้เกียรติคุณพี่ในฐานะที่เป็นหมายเลข 1ไงคะ อรมันแค่หมายเลข 2" "ถ้ามีหมายเลข
1 หมายเลข 2 ต่อไปก็คงจะมีหมายเลข 3" "ต๊าย ไม่ยักรู้ว่า
คุณพี่นับรวมพี่เลี้ยงของลูกเป็นเมียของพี่รุทธิ์ด้วย"
"ทำไมคุณอรไม่คิดว่าเป็นคนอื่นบ้างล่ะคะ
รุทธิ์เขาอยู่ในสายตาคุณตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่" "หมายความว่ายังไง" อรอินทร์ระแวง
"คุณอรจะคุยกับรุทธิ์ใช่ไหมคะ จะได้เอาโทรศัพท์ไปให้เขา" "ไม่ต้อง อรจะโทรเอง"
อรอินทร์วางสายทันที วิกันดายิ้ม อร
อินทร์โทรหาอนิรุทธิ์และบังคับให้เขาไปพบเธอที่ร้านอาหารเดี๋ยวนี้
แต่อนิรุทธิ์ปฏิเสธเพราะต้องไปรับลูก อรอินทร์ขยับจะอาละวาด
แต่ก็นึกขึ้นได้จึงรีบปรับน้ำเสียงแล้วอ้อนต่อว่า "อรขอโทษค่ะ
พอดีอรมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย พี่รุทธิ์ไปรับลูกเถอะค่ะ
เรื่องของอรเอาไว้ทีหลังก็ได้" "พรุ่งนี้พี่จะไปรับก็แล้วกัน" อนุรุทธิ์รับปาก "ค่ะ
ขอบคุณพี่รุทธิ์มากค่ะ" อรอินทร์ปิดโทรศัพท์วางลง สีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด อร
อินทร์เดินลงมาข้างล่าง เห็นนิ่มเล่นต่อเลโกอยู่กับถาวรและบัว เธอเดินเข้าไปทักลูก
แต่นิ่มไม่ตอบเพราะกำลังเล่นเพลิน ทำให้อรอินทร์ไม่พอใจ
เธอต่อว่าลูกแล้วเดินปึงปังออกไป เพราะกำลังหงุดหงิดเรื่องอนิรุทธิ์
ถาวรรีบลุกตามอรอินทร์ไป นิ่มน้ำตาคลอบอกกับบัวว่า "คุณแม่เกลียดนิ่ม"
"คุณแม่กำลังอารมณ์ไม่ดีค่ะ นิ่งเสียนะคะ มาเล่นกับป้าบัวต่อนะ" บัวพยายามปลอบ
ถาวรตำหนิอรอินทร์ที่พูดไม่ดีกับลูก แต่อรอินทร์โทษว่าเป็น
เพราะบัวสอนให้นิ่มแข็งข้อกับเธอ และยุให้นิ่มเกลียดเธอด้วย "ทำไมอรไม่คิดบ้างว่า
เพราะอรไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก ลูกก็เลยดูห่างเหิน" "ไม่จริง
พี่ถาอย่ามาหาเรื่องอรนะคะ อรรู้หน้าที่ของแม่ดี
ถ้าว่างไม่ว่าอรจะไปไหนก็พาลูกไปด้วย" "อรพาลูกไปด้วย แต่ก็ปล่อยให้อยู่กับพี่บัว
ส่วนตัวเองมัวแต่คุยกับรุทธิ์" ถาวรรู้ทัน "พี่บัวมาฟ้องใช่ไหมคะ
อรจะไปไล่มันออกเดี๋ยวนี้ ลูกคนเดียว อรเลี้ยงของอรได้"
อรอินทร์โกรธจัดจะเข้าไปไล่บัว แต่ถาวรดึงตัวไว้แล้วสอนต่อ " อย่าเอาแต่อารมณ์
คิดก่อนซิว่า ตัวเองมีเวลาให้ลูกแค่ไหน อรเป็นคนไม่อยู่ติดบ้าน ไม่ชอบความจำเจ
แถมตอนนี้ยังต้องคอยตามเฝ้าอนิรุทธิ์อีก ปล่อยให้พี่บัวแกเลี้ยงหนูนิ่มน่ะดีแล้ว
พี่พูดด้วยความหวังดี อรจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ"
ถาวรมองหน้าอรอินทร์เห็นเธอกัดปากแน่นก็ถามต่อ " แล้วที่อารมณ์เสียกับลูกนี่
ก็เพราะทะเลาะกับเขาใช่ไหม เมื่อไหร่ที่อรรู้ตัวว่าอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิต
เมื่อไหร่ที่อรเลิกร้อนรนกระวนกระวาย
เมื่อนั้นพี่เชื่อว่าอรจะเป็นแม่ที่ดีที่สุดคนหนึ่งและหนูนิ่มจะไม่ต้องการ
พี่เลี้ยงคนไหนเลย"
อรอินทร์น้ำตาไหลพรากแล้วเดินหนีขึ้นห้องด้วยความสับสนในอารมณ์ของตัวเอง ถาวร
กลับเข้าไปหานิ่มและขอร้องให้นิ่มไปปลอบใจอรอินทร์ นิ่มส่ายหน้าบอกว่ากลัวแม่ดุ
ถาวรจึงขอให้บัวพานิ่มไป
บัวเดินจูงนิ่มมาที่หน้าห้องอรอินทร์แล้วขอให้นิ่มพูดกับอรอินทร์ "นิ่มกลัว"
เด็กหญิงลังเล "ไม่ต้องกลัวค่ะ คุณแม่รักหนูนิ่มมาก ป้าบัวรับรองเลย"
บัวพยักเพยิดกับนิ่ม "คุณแม่ขา ขอนิ่มเข้าไปได้ไหมคะ" นิ่มเรียก ประตูเปิดออก นิ่ม
เงยหน้ามองอรอินทร์ท่าทางยังขลาดๆ กลัวๆ
อรอินทร์ทรุดตัวลงอ้าแขนออกเรียกให้นิ่มมาหา นิ่มโผเข้ากอดแม่อย่างดีใจ
อรอินทร์น้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน บัวเองก็ถึงกับน้ำตาคลอ นุดีเข้ามา
ปรึกษาวิกันดาเรื่องยุทธการเพราะแน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้รักเขา
วิกันดาแนะนำให้นุดีปลีกตัวออกห่างจากยุทธการ นุดีถอนใจเล่าต่อว่า "แต่เขารักหนู
เขาวางแผนสำหรับอนาคตของเขากับหนูไว้หมดทุกอย่าง" "งั้นยิ่งต้องรีบปลีกตัว
ไม่อย่างนั้นเขาจะเข้าใจผิดมากขึ้น แล้วจะยิ่งปลีกตัวลำบาก" "หนูสงสารเขาค่ะ
เคยพยายามจะบอกกับเขาแล้ว แต่ก็พูดไม่ออก เขาคงต้องเสียใจมาก" "
ให้เขาเสียใจตอนนี้ยังดีกว่าให้เสียใจทีหลัง
เพราะยิ่งนานไปเขาก็ยิ่งมีความหวังในตัวหนูมากขึ้นปลีกตัวก็ยากขึ้น
ในที่สุดก็จะเป็นการทรมานทั้งสองฝ่าย"
นุดีนิ่งคิดแล้วตอบว่าจะลองพยายามบอกกับยุทธการ แล้วยกมือไหว้ขอบคุณวิกันดา
"ไม่เป็นไร ขอให้โชคดีนะจ๊ะ นุดี" วิกันดายิ้มให้กำลังใจ "ขอบคุณค่ะ"
นุดีเดินออกไปวิกันดามองตามด้วยสีหน้ากังวล
อรละคิดทึ้ง คิดถึงคุณพี่" อรอินทร์ทักทาย "คุณน่ะหรือยังไม่ได้พบกับฉัน
คุณกล้าพูดอย่างนั้นหรือ" วิกันดามองเหมือนไม่เชื่อสายตา "อร
อรไม่เข้าใจที่คุณพี่พูดค่ะ" อรอินทร์ทำหน้าเหรอหราหันมาสบตาอนิรุทธิ์
วิกันดาเม้มปากเดินหนีเข้าบ้าน อรอินทร์น้ำตาคลอถามอนิรุทธิ์ว่า เธอทำอะไรผิด
อนิรุทธิ์นิ่งไปนิดตอบว่า "วิเขาขอหย่ากับพี่" อรอินทร์เบิกตากว้างอย่างดีใจ
แล้วนึกได้รีบปรับสีหน้าเป็นตกใจพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย "เป็นเพราะอรอีกแล้ว
อรกราบขอโทษค่ะ อรไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้ว อรเสียใจ เสียใจเหลือเกิน"
อรอินทร์สะอึกสะอื้น อนิรุทธิ์ จับไหล่อรอินทร์ขึ้นมาปลอบใจ
นวลออกมาเห็นก็กำมือแน่น แววตาเคียดแค้น เธอรีบขึ้นไปหาวิกันดาที่ห้อง
แต่พอเห็นว่าวิกันดากำลังจะออกไปข้างนอกก็เอ่ยถาม "คุณผู้หญิงจะหนีหรือคะ
ยิ่งคุณผู้หญิงหนีมันก็ยิ่งได้ใจไล่ขย้ำทำร้ายอย่างไม่มีวันสิ้นสุด" "ฉันไม่ได้หนี
แต่ยุติเรื่องพวกนี้ต่างหาก" วิกันดาตอบแล้วเดินลงไปข้างล่าง นวลงงรีบตามไป
วิกันดาเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นอนิรุทธิ์กำลังเช็ดน้ำตาให้อรอินทร์
อรอินทร์หันมายิ้มเยาะวิกันดา วิกันดาเดินเข้าไปหา อร
อินทร์ทำเป็นกลัวเกาะแขนอนิรุทธิ์แน่น
อนิรุทธิ์ไม่แน่ใจว่าวิกันดาคิดจะทำอะไรกันแน่จึงร้องเรียก
วิกันดามองอนิรุทธิ์แล้วเลยไปหยุดที่อรอินทร์ "ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำ เป็นกลัว
ฉันไม่ตบเธอหรอกมันต่ำเกินไป แต่จะมาบอกให้เธอช่วยเป็นพยานให้หน่อย พรุ่งนี้ 9
โมงฉันจะไปหย่ากับรุทธิ์" "วิ / คุณผู้หญิง" อนิรุทธิ์กับนวลร้องพร้อมกัน
แต่อรอินทร์ยิ้มระรื่น วิ กันดาเดินกลับไปที่รถ อนิรุทธิ์รีบตาม
อรอินทร์จะตามไปด้วยแต่นวลยื่นเท้าออกไปขัดขาทำให้อรอินทร์ล้มลง
อรอินทร์ลุกขึ้นได้ก็ตรงเข้าตบนวล นวลตบสวนทันที ทั้งสองคนตบกันชุลมุนวุ่นวาย
อนิรุทธิ์ที่ตามไปคุยกับวิกันดาที่รถยืนตะลึง แล้วรีบเข้ามาแยกทั้งคู่
อรอินทร์ยุให้อนิรุทธิ์ไล่นวลออก อนิรุทธิ์หันไปตวาดนวล "นวล
ไปเก็บข้าวของแล้วออกไปจากบ้านฉัน" นวลยืนอึ้ง "นวล ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น"
วิกันดาเดินเข้ามา "คุณพี่ นังนวลมันบังอาจตบหน้าอรนะคะ" "คุณตบหน้าฉันก่อน"
นวลอ้าง วิกันดาสั่งให้นวลเข้าไปในบ้าน นวลรับคำแล้วเดินกลับไป "คุณพี่ให้ท้ายมัน"
อรอินทร์ต่อว่า "ฉันไม่ได้ให้ท้ายใคร เธอตบนวล นวลตบเธอมันก็หายกันแล้ว"
"อรกับมันคนละชั้นกันนะคะ" อรอินทร์ขบกราม "ลองตบกันได้ก็ชั้นเดียวกันนั่นแหละ
ฉันไม่เคยเห็นว่าเธอกับนวลมันจะต่างกันตรงไหน เพราะทั้งสองคน
ก็เป็นเมียน้อยสามีฉันทั้งนั้น" วิกันดาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกไป
อรอินทร์มองตามอย่างเคียดแค้น ในขณะที่อนิรุทธิ์เครียด
อรอินทร์ร้องไห้สะอึกสะอื้นตามอนิรุทธิ์เข้ามาในบ้านและถามย้ำว่า
จะหย่ากับวิกันดาหรือเปล่า "ยังไม่รู้เหมือนกัน" อนิรุทธิ์ถอนใจ
อรอินทร์เม้มปากด้วยความน้อยใจแล้วยุให้ อนิรุทธิ์หย่า เธออ้างว่า
ที่วิกันดาทำแบบนี้กับเธอก็เท่ากับดูถูกอนิรุทธิ์ด้วย
"เราอย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้กันเลย" อนิรุทธิ์ขอร้อง อรอินทร์วกกลับไปเรื่องนวล
อนิรุทธิ์ยืนยันตามคำสั่งวิกันดาเพราะบ้านนี้เป็นบ้านของวิกันดาเหมือนกัน "อ้อ
ก็หมายความว่าอรจะต้องถูกคนใช้มันตบฟรี" อรอินทร์โวย
"อรก็ไม่ควรลดตัวไปตบกับมันนี่นา" "พี่รุทธิ์
มันจะไม่เกิดเหตุการณ์อย่างนี้เลยถ้าพี่รุทธิ์ไม่ลดตัวไปเป็นผัวมันก่อน"
อรอินทร์หลุดออกมา อนิรุทธิ์มองอรอินทร์เหมือนไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน
อรอินทร์รู้ตัวรีบขอโทษ อนิรุทธิ์ถอนใจ อนงค์
นารถเมื่อรู้ว่าวิกันดาจะหย่ากับอนิรุทธิ์ก็รีบสนับสนุน
เพราะไม่อยากเห็นเพื่อนต้องเจ็บช้ำไปมากกว่านี้ แต่เธอก็อดถามไม่ได้ว่า
วิกันดาแน่ใจแล้วหรือว่าต้องการหย่าจริงๆ "ทำไมจะไม่แน่ใจล่ะ
ผู้หญิงทุกคนต้องการสามีที่เป็นของเราคนเดียว แต่ในเมื่อไม่ได้อย่างนั้น
ก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรั้งกันไว้ให้ทรมานใจเปล่าๆ" วิกันดาสีหน้าแน่วแน่
และหลังจากวิกันดากลับไปแล้ว พลเวทย์ก็เข้ามาให้สติอนงค์นารถว่า
ยุให้ผัวเมียเลิกกันเป็นบาป " วิเขาพูดก่อน ฉันแค่สนับสนุนเพราะสงสารเพื่อนของฉัน
ไม่อยากให้ทนทุกข์ทรมานอยู่กับสามีเจ้าชู้แบบนั้น แต่ฉันว่าเขาไม่หย่ากันหรอก ไปๆ
มาๆ ก็ไม่หย่า ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ฉันว่าวิเขาพูดด้วยความน้อยใจ" อนงค์นารถมั่นใจ
พลเวทย์พนมมือพึมพำ "กัมมุนา วัฏฏฏีโกโลโก สัตว์โลกยอมเป็นไปตามกรรม"
ถาวรเห็นอรอินทร์เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับบัวซึ่งอุ้มนิ่มที่นอนหลับคอพับคออ่อนเข้าห้อง
ก็ตำหนิน้องสาวทันที "เที่ยวเอาลูกเต้าไปตระเวนตามเฝ้าผู้ชาย
ไม่สงสารลูกบ้างหรือไง" "เอ๊ะ พี่ถา พี่ถาจะพูดอะไรก็ระวังบ้าง
ไม่เห็นหรือคะว่าอีนังพี่บัวมันจ้องจะหัวเราะเยาะอรตลอด" อรอินทร์กัดฟันมองตามบัว
"เห็นยังงั้นแล้วยังจะไม่สำนึกตัวอีกเรอะ
ไม่ใช่พี่บัวคนเดียวที่หัวเราะเยาะแกที่ออฟฟิศ พี่เขาก็ซุบซิบกันทุกวัน" " อ๊าว
อรเคยบอกแล้วไงคะว่า ถ้าใครมันบังอาจซุบซิบก็ไล่ออกไป พี่ถามีหุ้นใหญ่อยู่นี่
แต่อีกไม่นานอีพวกปากหอยปากปูมันก็คงเลิกซุบซิบกันแล้ว
เพราะพี่รุทธิ์กำลังจะหย่ากับเมียด็อกเตอร์วิกันดามาแต่งงานกับอร" อรอินทร์ยิ้ม
"แย่งผัวเขานี่ไม่อายบ้างหรืออร" "ด้านได้ อายอดค่ะ อรเคยบอกพี่ถาแล้วไงค่ะ
หวังว่าพี่ถาคงจะเลิกพูดเรื่องนี้เสียที รำคาญไม่สร้างสรรค์" อรอินทร์เดินเชิดออกไป
ถาวรได้แต่มองตาม วิกันดา ยืนยันกับอนิรุทธิ์ว่า เธอต้องการหย่ากับเขาจริงๆ
และจะพูดอย่างนี้ทุกวันจนกว่าเขาจะยอมหย่า
อนิรุทธิ์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่แล้วหันมาตอบวิกันดาว่า "ก็ได้
ถ้าหากคุณต้องการอย่างนั้นจริงๆ" "ฉันต้องการอย่างนั้นจริงๆ ค่ะ"
วิกันดาสบตาอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์ยิ้มออกมาถามวิกันดาว่า
แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจภายหลัง " คนเราเมื่อเสียใจจนถึงที่สุดแล้ว
ความรู้สึกหลังจากนั้นก็คือความชินชาไม่ว่าคุณจะมีผู้หญิงอีกสักกี่คนหรือ
แต่งงานอีกสักกี่ครั้ง ก็ไม่มีวันทำร้ายความรู้สึกของฉันได้แล้ว"
"สังคมคงขุดคุ้ยกันน่าดู ถ้าคุณเลิกกับผมเพื่อไปลงเอยกับนายเจนจบ" อนิรุทธิ์พาลต่อ
"ก็คงพอๆ กับที่คุณจะลงรอยกับอรอินทร์นั่นแหละค่ะ" วิกันดาย้อน " ตกลง
คุณจะเอายังงี้ก็ได้ ผมยอมทำตามทุกอย่าง
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาคุณก็ยอมทำตามผมทุกอย่างเหมือนกัน สำหรับเรื่องที่อยู่
ผมต้องขอเวลาสักพัก อีกอย่าง ผมไม่อยากให้ลูกรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลง
รวดเร็วเกินไป คุณพร้อมเมื่อไหร่" อนิรุทธิ์จ้องวิกันดา "พรุ่งนี้เช้า
คุณจะออกไปพร้อมกันกับฉันเลยไหม" วิกันดาตอบนิ่ง "ก็ดี"
อนิรุทธิ์มองวิกันดานัยน์ตาเจ้าเล่ห์000000000000000 วิ กันดาเดินลงมาที่โต๊ะอาหาร
พร้อมถามหานุ่นกับโหน่ง เตื้องรายงานว่าอนิรุทธิ์พาไปส่งที่โรงเรียนแล้ว
แล้วเข้าไปตักโจ๊กที่อนิรุทธิ์ทำมาให้วิกันดาทาน วิกันดาแปลกใจจึงโทรหาอนิรุทธิ์
เพื่อจะย้ำกับเขาเรื่องหย่า แต่อนิรุทธิ์ไม่ยอมรับสายแถมยังปิดเครื่องอีกด้วย
วิกันดาจึงโทรไป ปรึกษาอนงค์นารถ
อนงค์นารถยืนยันว่าอนิรุทธิ์ไม่ต้องการหย่ากับวิกันดาแน่นอน
เพราะคงรู้ตัวแล้วว่ารักวิกันดามากขนาดไหน แต่วิกันดาไม่เชื่อ
เธอพยายามโทรหาอนิรุทธิ์อีก แต่ก็ติดต่อไม่ได้ อนิรุทธิ์เปิดโทรศัพท์
อ่านข้อความเห็นวิกันดาโทรมาถึงสิบครั้งก็อมยิ้ม แล้วเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
วิกันดาสั่งให้อนิรุทธิ์ไปพบที่เขตเพื่อทำเรื่องหย่า
แต่อนิรนุทธิ์บ่ายเบี่ยงอ้างว่า ติดงาน
แล้วปิดโทรศัพท์ด้วยสีหน้าท่าทางสบายใจเป็นอย่างยิ่ง
อรอินทร์โทรมาถามวิกันดาว่าหย่ากับอนิรุทธิ์เรียบร้อยหรือยัง
แต่เมื่อได้ยินคำตอบว่า ยัง ก็รีบใส่ไฟ " นึกแล้วไม่มีผิด นี่ถ้าเป็นล็อตเตอร์รี่นะ
อรถูกรางวัลที่ 1 ไปแล้ว คุณพี่ไม่รู้ตัวหรือว่า พี่รุทธิ์เขาทั้งเบื่อทั้งรำคาญ
อยากจะหย่ากับคุณพี่ขนาดไหน" "ใครบอกเธอล่ะ รุทธิ์หรือ ถ้าอย่างนั้นเขาก็โกหก
เพราะเขาเองเป็นฝ่ายบอกฉันว่าวันนี้เขาไม่ว่างจะไปหย่า อ้อ
ถ้าเธอจะโทร.หรือจะไปหาเขาด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้ละก็ ฝากถามด้วยว่า จะว่างเมื่อไหร่"
วิกันดาสวน อรอินทร์ปิดโทรศัพท์อย่างหงุดหงิด แล้วรีบไปพบอนิรุทธิ์ทันที อร
อินทร์ต่อว่าอนิรุทธิ์ที่ยังไม่ยอมหย่ากับวิกันดา และเร่งให้เขาไปหย่า
อนิรุทธ์ครุ่นคิดตอบกลับว่า "เรื่องนี้เป็นเรื่องสำคัญที่สุดในชีวิตพี่นะอร
เพราะมันหมายถึงความรู้สึกของโหน่งกับนุ่นด้วย พี่ไม่อยากให้ลูกมีปัญหา" "
อย่าลืมซิคะว่า อรก็หย่ากับเจนจบเหมือนกัน แต่หนูนิ่มไม่เห็นจะมีปัญหาเลย
และนอกจากจะไม่มีปัญหาแล้ว แกยังเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ไม่ดื้อไม่ซน"
"เด็กแต่ละคนไม่เหมือนกัน" อนิรุทธิ์อ้างต่อ " ที่พยายามอธิบายมาทั้งหมดนี่
คือพี่รุทธิ์จะไม่หย่าใช่ไหม แล้วคุณพี่จะโทษอรไม่ได้นะคะ"
อรอินทร์เสียงดังใส่แล้วเดินเชิดออกไป อนิรุทธิ์ถอนใจ
อรอินทร์มาปรับทุกข์กับวรนารีเรื่องที่อนิรุทธิ์ยังไม่ยอมหย่ากับวิกันดา
วรนารีเปรยว่า "จิตมนุษย์นี้ไซร์ ยากแท้หยั่งถึง โดยเฉพาะจิตผู้ชายอย่างพี่รุทธิ์"
อรอินทร์ถอนใจลุกขึ้นเดินไปมาแล้วบอกกับวรนารีว่า บางทีเธอคงต้องใจเย็นกว่านี้
"นั่นแหละคำตอบ เออ
ฉันได้รูปที่ไปถ่ายกันที่ญี่ปุ่นมาตั้งหลายวันแล้วว่าจะให้อรก็ลืมไป มัวแต่ยุ่งๆ"
วรนารี ลุกเดินไปเปิดลิ้นชัก หยิบซองใส่รูปมาส่งให้
อรอินทร์เห็นรูปตัวเองกับอนิรุทธิ์ในสถานที่อนิรุทธิ์เคยพาวิกันดาไปฮันนี
มูลก็คิดแผนร้ายได้ อรอินทร์มาหาวิกันดาที่สำนักงาน
เพื่อโชว์รูปที่อนิรุทธิ์พาเธอไปเที่ยวในสถานที่ที่อนิรุทธิ์พาวิกันดาไปฮันนีมูลและพูดเย้ยว่า
" ที่อรเอารูปพวกนี้มาให้ดูก็เพื่อจะเปิดหูเปิดตาคุณพี่ให้ฉลาดขึ้น
จะได้เลิกหลงใหลได้ปลื้มว่า
ที่พี่รุทธิ์ยังไม่หย่ากับคุณพี่ก็เพราะยังอาลัยอาวรณ์อยู่
จำได้ไหมค่ะว่าที่นี่ที่ไหนอันนี้จะโทษอรไม่ได้นะคะ พี่รุทธิ์เป็นคนชวนอรเอง
แถมยังบอกว่าที่ชวนอรไป
เพราะอยากจะดูว่าความรู้สึกระหว่างไปฮันนีมูนกับคุณพี่และกับอรจะต่างหรือ
เหมือนกันยังไง" "โรคจิต พวกคุณมันโรคจิต" วิกันดาเสียงสั่น "อรยอมรับค่ะ
โรคจิตกับโรคจิตอยู่ด้วยกันมันจะตาย" อรอินทร์หัวเราะ
วิกันดาแทบทนไม่ไหวต้องตวาดไล่ อรอินทร์เก็บรูปใส่ซองอย่างใจเย็นพูดต่อว่า
"ไม่ต้องไล่หรอกค่ะ คุณพี่น่ะจริงจังเกินไปเรื่องสามคนผัวเมียน่ะธรรมด๊า ธรรมดา
ใครๆ เขาก็เป็นกัน ไปละค่ะ บาย"
อรอินทร์กระดิกนิ้วโบกมือให้แล้วยกซองรูปขึ้นแตะปากส่งจูบให้ก่อนจะเดินออกไป
วิกันดาแทบทรุด นุดีนึกเป็นห่วงวิกันดา จึงรีบเข้ามาดู หลังจากอรอินทร์ออกไปแล้ว
เธอบอกกับวิกันดาว่า อรอินทร์ท่าทางไม่น่าไว้ใจและคงไม่มาดีแน่ "ไม่มีอะไรหรอก
คิดมากไปมั้ง ขอบใจที่เป็นห่วง ไปทำงานเถอะ" วิกันดาฝืนยิ้ม "ค่ะ ขอโทษนะคะที่หนู
ละลาบละล้วงเรื่องของคุณ" นุดีออกตัว "ไม่เป็นไร พี่รู้ว่าหนูหวังดี"
วิกันดามองนุดีด้วยความเอ็นดู นุ ดียิ้มอย่างบริสุทธิ์ใจ ลุกเดินออกไป
แต่เมื่อถึงโต๊ะทำงานก็โดนนพวรรณต่อว่า
เพราะไม่พอใจที่นุดีทำตัวแปลกแยกไม่ชื่นชอบอรอินทร์นางแบบขวัญใจของเธอ
แต่นุดีก็ไม่สน เธอก้มหน้าทำงานต่อไป นพวรรณมองนุดีอย่างมาดร้าย0000000000000000
"อรไม่รู้เลยว่าใครเป็นคนส่งข่าวให้คุณพี่ทราบ คุณพี่ถึงได้โทรมาต่อว่าอร"
อรอินทร์ซับน้ำตาแต่งเรื่องโกหกอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์นิ่งแต่ก็นึกไม่ออกว่า
ใครเป็นคนบอกวิกันดาเรื่องที่เขาพาเธอไปเที่ยว "อาจจะเป็นเจนจบก็ได้
เจนจบเห็นเราแล้วก็เอาไปฟ้องคุณพี่" อรอินทร์ใส่ไฟต่อ "ใครจะเห็นก็ช่าง"
อนิรุทธิ์ฉุน "พี่รุทธิ์ไม่แคร์เลยหรือคะ" "ทำไมต้องแคร์ล่ะ ทีเขายังไม่แคร์พี่เลย"
อนิรุทธิ์ประชด อรอินทร์ยิ้มอย่างพอใจที่เป็นไปตามแผน ตอน
เย็นหลังเลิกงานนุดีปรึกษากับวิกันดาว่า
อยากเรียนภาษาเพิ่มเติมเพราะมีเวลาว่างในตอนเย็น
วิกันดาเห็นดีด้วยแต่ก็อดห่วงไม่ได้จึงเตือนว่า ให้ระวังตัวด้วย เพราะกลับบ้านมืดๆ
ค่ำๆ อันตราย "หนูจะให้ยุทธการไปรับ" นุดีว่า
วิกันดาพยักหน้ารับแล้วชวนนุดีไปทานข้าวเย็นที่บ้านเธอด้วยกัน "ดีเหมือนกัน
หนูจะได้รู้จักบ้านคุณไว้" นุดียิ้มดีใจ นวล เห็นวิกันดาพานุดีมาด้วยก็ไม่พอใจ
เพราะกลัวอนิรุทธิ์จะไปติดพันนุดีอีกคน
แต่นุ่นกับโหน่งก็ดูจะชอบนุดีมากเพราะเธอยังเป็นวัยรุ่นอยู่
ทั้งสามพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง
นุ่นชวนนุดีมาค้างด้วยและอ้างถึงอรอินทร์ที่เคยมาค้างที่บ้านอยู่บ่อยๆ
โหน่งรีบออกตัวว่า "ก็อาอรเขาเป็นแฟนคุณพ่อนี่" ทำเอาวิกันดากับนุ ดีอึ้ง
วิกันดาขยับจะปรามลูก แต่อรนิรุทธิ์เดินเข้ามาพอดี
นุ่นกับโหน่งวิ่งเข้าไปกอดอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์มองนุดีด้วยแววตาประหลาดใจและพึงพอใจ
วิกันดาจำต้องแนะนำให้นุดีรู้จักอนิรุทธิ์
นุดียกมือไหว้อนิรุทธิ์แล้วหลบตาอย่างเก้อๆ วิกันดาเห็นแล้วนึกห่วงนุดีขึ้นมา
หลังจากส่งนุดีกลับคอนโดไปแล้ว วิกันดาก็เข้ามาพูดกับอนิรุทธิ์เรื่องหย่า
แต่อนุรุทธิ์ก็บ่ายเบียงอ้างว่าช่วงนี้ไม่ว่างเลย "ฉันไม่เข้าใจว่า
คุณจะยื้อไว้ทำไมให้ทรมานใจกันเปล่าๆ" วิกันดาถอนใจ " ผมไม่เห็นทรมานใจอะไรเลย
ถึงคุณเองก็เถอะปล่อยวางเสียบาง ผมอยากให้คุณเชื่อมั่นในความรักของผม"
อนิรุทธิ์อ้อน แต่วิกันดารู้ทันรีบสวนกลับ "ไม่ต้องเอาความรักจอมปลอมของคุณมาอ้าง
ฉันรู้หรอกว่า ทำไมคุณถึงเกิดไม่ยอมหย่าขึ้นมา เพราะคุณเกิดพอใจนุดีขึ้นมา
ถ้าคุณเกิดหย่ากับฉัน แล้วต้องออกไปจากบ้านนี้ คุณจะไม่มีโอกาสได้หลอกเด็ก"
"เหลวไหล ที่ผมยังไม่หย่า ก็เพราะใจผมยังไม่พร้อม ก็เท่านั้นเอง" อนิรุทธิ์หัวเราะ
"คุณไม่พร้อมแล้วทำไมเมื่อวานรับปากกับฉันว่าจะหย่า"
"เพราะผมเห็นคุณทำท่าทำทางอยากจะหย่านัก ก็เลยรับปากไปอย่างนั้นเอง"
"ฉันไม่เคยเห็นใครทุเรศเท่าคุณเลย" "คุณจะด่าผมยิ่งกว่านี้ก็ได้ จะเป็นไอ้เลว
ไอ้ชั่ว ด่าให้มันสะใจไปเลย แต่ผมยันขอยืนยันว่า ผมรักคุณรักลูกมาก"
อนิรุทธิ์เดินหนีขึ้นข้างบน วิกันดามองตามด้วยความคับแค้นใจ และ
ในตอนดึกอนิรุทธิ์ก็มาเคาะประตูห้องเรียกวิกันดา เพื่อบอกกับเธอว่า
สิ่งที่เขาพูดกับเธอไปเมื่อตอนค่ำทั้งหมดเป็นความจริง เขารักเธอและลูกมาก
แล้วอนิรุทธิ์ก็เดินหงอยกลับไปที่ห้องตัวเอง วิกันดาชวนอนงค์นารถมาหา
ฉวีเพ็ญที่บ้านและคุยเรื่องอนิรุทธิ์ให้ฟัง สองสาวช่วยกันออกความเห็นว่า
อนิรุทธิ์คงไม่อยากหย่ากับวิกันดาจริงๆ แต่ก็จะไม่ยอมเลิกกับอรอินทร์ด้วยเช่นกัน
แล้วการสนทนาก็เป็นอันยุติ เมื่อรถของสีหนาทแล่นเข้ามา
ฉวีเพ็ญรีบออกไปรับสามีและถามถึงผลตรวจ การสุขภาพ แต่พอเห็นสีหนาททำหน้าไม่ดี
เธอก็เข้าใจว่าเขาเป็นมะเร็งจึงฟูมฟายเสียใหญ่โต สีหนาทดุฉวีเพ็ญบอกว่า
เขาเป็นแค่โรคขาดสารอาหารเท่านั้น แล้วไล่ให้ฉวีเพ็ญไปล้างรถ เจนจบกลับ
มาถึงเมืองไทยก็รีบโทรหาวิกันดา และชวนเธอไปทานอาหารด้วยกัน วิกันดาแบ่งรับแบ่งสู้
แล้วหันมาปรึกษาอนงค์นารถที่กำลังขับรถ อนงค์นารถล้อว่า
ถ้าวิกันดาเกิดลงเอยกับเจนจบ แล้วอนิรุทธิ์ลงเอยกับอรอินทร์คงตลกพิลึก
วิกันดาปฎิเสธว่า เธอกับเจนจบไม่ได้มีอะไรกัน "วิไม่มี แต่คุณเจนจบน่ะมี"
"คิดมากน่า เออ คุณเจนจบเขาชวนกินข้าวเย็นพรุ่งนี้ นารถไปเป็นเพื่อนเราหน่อยได้ไหม
ไม่อยากไปกันสองคน" วิกันดาเข้าเรื่อง
อนงค์นารถนิ่งคิดแล้วแนะนำให้วิกันดาชวนเจนจบไปทานอาหารเย็นที่บ้านเธอแทน
เพราะถึงใครรู้ใครเห็นก็ไม่น่าเกลียด วิกันดาเห็นดีด้วย
อนงค์นารถคุยกับพลเวทย์เรื่องวิกันดาและอนิรุทธิ์ แต่พลเวทย์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า
"ช่วยเขาได้แค่ไหนก็แค่นั้น กรรมใครกรรมมันอย่างที่ผมเคยบอก กัมมุนา วัฏฏฏีโกโลโก
เข้าใจไหม" " เข้าใจแต่ทำไม่ได้ค่ะ คุณบอกว่า กรรมใครกรรมมัน
แต่ฉันถือว่าเพื่อนคือเพื่อน ถ้าเพื่อนไม่ช่วยเพื่อน แล้วใครจะช่วยจริงไหมคะ
ท่านคะ" อนงค์นารถลุกเดินออกไป พลเวทย์ส่ายหน้าอ่อนใจ
อนิรุทธ์เข้ามาคุยกับวิกันดาเรื่องงานใหม่ของเธอ และถามถึงนุดีด้วยความสนใจ
วิกันดารีบตีกัน "นุดีเป็นเด็กดี แล้วเขาก็มีคนรักที่เหมาะสมกัน
กรุณาอย่ายุ่งกับเขา" "ก็แค่คนรัก" อนิรุทธิ์ยักไหล่ "เอาอีกแล้วหรือรุทธิ์
เท่าที่มีอยู่นี่มันยังไม่ยุ่งพอหรือไง" "ผมยังไม่ทันพูดอะไรสักหน่อย"
"คุณไม่พูดหรอกแต่คุณคิด ฉันรู้จักคุณดี และฉันก็คิดว่าฉันรู้จักนุดีดีด้วย
เขาไม่มีวันตกเป็นเหยื่อของคุณเหมือนคนอื่นหรอก"
"ความแน่นอนที่สุดคือความไม่แน่นอน" " ก็เอาซิรุทธิ์ ถ้าอยากจะลองดูก็ได้
คุณจะได้เห็นว่าผู้หญิงที่เขาไม่ได้หลงใหลได้ปลื้มกับคุณ
ผู้หญิงที่ไม่ได้เห็นกงจักรเป็นดอกบัวก็ยังมีอยู่" วิกันดาท้า
"อย่าไปรับรองแทนคนอื่นเลยวิ ไม่มีใครรู้จักใครดีพอหรอก
แม้กระทั่งคนที่สนิทกันที่สุด เช่นคุณกับผม" อนิรุทธิ์จ้องวิกันดาแล้วลุกขึ้น
"ผมจะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าละ แล้วที่เราพูดกันเมื่อกี้ ก็อย่าคิดมากล่ะ"
อนิรุทธิ์เดินออกไป วิกันดามองตามด้วยรู้สึกกังวลเพราะอนิรุทธิ์เป็นคนชอบเอาชนะ วิ
กันดาชวนนุดีมาทานอาหารเย็นที่บ้านอนงค์นารถด้วยกัน
ทำให้เค็นที่มากับเจนจบเกิดรักแรกพบขึ้นทันที และในระหว่างที่นั่งทานอาหาร
นุดีก็ถามเค็นเรื่องเรียนภาษา เพราะยังตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกเรียนอะไรดี
เค็นแนะนำให้เรียนภาษาญี่ปุ่นและอาสาจะเป็นคนสอนให้เอง
"นุดีซังอยากเรียนเมื่อไหร่ก็บอกมาเลย" เค็นส่งยิ้ม "ขอบคุณค่ะ
ถ้าอย่างนั้นนุดีต้องกลับไปคิดดูก่อนว่า จะเรียนได้วันไหน" นุดีตอบรับ
แล้วหันไปทางอนงค์นารถที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่กับฉวีเพ็ญที่มาไม่ได้เพราะต้องดูแลสีหนาท
"โอ.เค ไม่เป็นไรจ้ะ เอาไว้วันอื่นก็ได้"
อนงค์นารถวางโทรศัพท์แล้วหันมาบอกกับวิกันดา "เขาต้องคอยดูสามีของเขา
สงสัยว่าตอนนี้คงต้องอาบน้ำแปรงฟันให้ด้วยมั้ง" "ฮื้อ นารถละก็"
วิกันดาปรามแล้วอธิบายให้ทุกคนฟังว่า "เพ็ญเขาเป็นแม่บ้านแม่เรือนน่ะค่ะ
คอยดูแลสามีอย่างดีชนิดที่ไม่มีใครทำได้อย่างนั้น" "เพราะไม่มีใครเขาทำกันน่ะค่ะ"
อนงค์นารถตีหน้าตาย วิกันดานิ่วหน้าเป็นเชิงปราบ "สามีคุณเพ็ญเป็นผู้ชายที่โชคดี
แต่ผมคิดว่า ยังมีผู้ชายอีกคนที่โชคดีที่สุด"
เจนจบมองวิกันดาแน่วแน่วิกันดาขยับตัวอึดอัด อนงค์นารถแกล้งดักคอ
"คุณเจนจบหมายถึงสามีของฉันหรือเปล่าคะ ก็น่าจะใช่ค่ะ
เพราะตอนนี้เขาเกือบจะบรรลุอยู่แล้ว" เจนจบกับวิกันดาฟังแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้ วิ
กันดากลับมาถึงบ้านก็เข้าไปดูลูกๆ ที่หลับกันหมดแล้ว เตื้องรายงานวันนี้เด็กๆ
ง่วงเร็วเพราะเล่นเกมส์จนเหนื่อย วิกันดาเดินมาจูบลูกเบาๆ แล้วเดินกลับห้อง
ก็พบอนิรุทธิ์รออยู่ เขาถามเธอถึงเรื่องเจนจบ "ได้ยินว่าเจนจบกลับมาจากญี่ปุ่นแล้ว
คุณไปพบกับไอ้หมอนั่นมาแล้วใช่ไหม" แต่วิกันดาไม่มีคำตอบให้
อนิรุทธิ์หึงเข้ามาถามย้ำ "ใช่ไหมวิ" "ใช่ค่ะ" วิกันดาสบตาอนิรุทธิ์
"คุณไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้นน่ะวิ" " แบบไหนหรือคะ คนเราเปลี่ยนกันได้ค่ะ
อีกอย่างฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่เผอิญมี คำว่า ด็อกเตอร์นำหน้าเท่านั้น
ซึ่งคนอื่นเขาก็เป็นกันเยอะแยะไป
ฉะนั้นคุณไม่ต้องเอาคำนั้นมาตีกรอบฉันว่าจะต้องทำอย่างนี้ ไม่ควรทำอย่างโน้น
คิดว่าคุณคงเข้าใจนะคะ" วิกันดาปิดประตูทิ้งให้รุทธิ์ยืนอึ้ง000000000000
นุดีบอกกับยุทธการว่า เธอตัดสินใจจะเรียนภาษาญี่ปุ่น และจะไปเรียนที่บ้านของครู
ยุทธการรีบซักต่อว่าครูผู้หญิงหรือผู้ชาย "ผู้ชาย ก็ไม่เชิงเป็นครูหรอก
ขาเป็นคนญี่ปุ่น เป็นเพื่อนกับด็อกเตอร์วิกันดา" นุดีตอบ ยุทธการ
นิ่งไปแต่ตาคอยลอบมองนุดีอย่าสังเกต แต่นุดีไม่มีพิรุธอะไร
เขาจึงเปลี่ยนเรื่องชวนเธอไปดูหนังเพราะเป็นวันหยุด นุดีตกลงแต่มีข้อแม้ว่า
เธอต้องไปส่งงานให้วิกันดาที่บ้านก่อน และยุทธการต้องยอมให้เธอเป็นเจ้ามือ
ยุทธการรับปากสีหน้าดีขึ้น นุดีพา ยุทธการมาที่บ้านวิกันดาด้วย
แต่วิกันดาทำงานติดพันอยู่ในห้อง อนิรุทธิ์จึงออกมาคุยกับทั้งคู่ก่อน
นวลรีบขึ้นไปตามวิกันดาเพราะหึงอนิรุทธิ์ วิกันดาลงเดินลงมาก็เห็น อนิรุทธิ์
นุดีและยุทธการคุยกันอย่างถูกคอ "เจ้านายหนูมาแล้ว" อนิรุทธิ์พยักหน้ากับนุดี
นุดีกับยุทธการหันมามองพร้อมกับยกมือไหว้วิกันดา วิกันดารับไหว้
นุดีรีบส่งแฟ้มงานให้ "ขอบใจมาก" วิกันดาเปิดแฟ้มดูเล็กน้อยแล้วปิด
"ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์จะรับยุทธให้ไปฝึกงานที่บริษัทค่ะ" นุดีดูเขินๆ
"ไม่ต้องเรียกเต็มยศขนาดนั้นก็ได้" อนิรุทธิ์ว่า "อาจารย์ใจดีมากครับ"
ยุทธการบอกต่อ "โอ๊ะ ขอที อย่าเรียกผมว่าอาจารย์เลย ผมไม่มีคุณสมบัติขนานนั้นหรอก"
อนิรุทธิ์ห้าม แต่ยุทธการไม่ยอม อนิรุทธ์จึงเปลี่ยนเรื่องคุยบอกกับวิกันดาว่า
"ยุทธการบอกว่านุดีรักคุณมาก" "ฉันก็รักนุดีมากค่ะ เราสนิทกันทั้งๆ
ที่รู้จักกันไม่นานเท่าไหร่" วิกันดามองนุดี
นุดีน้ำตารื้นขึ้นมาอย่างตื้นตันเอ่ยว่า "คุณเมตตาหนู
มีอะไรก็แนะนำสั่งสอนทุกอย่าง" "อ้าว เลยรำพึงรำพันซาบซึ้งกันไปใหญ่" อนิรุทธิ์ล้อ
นุดียิ้มเขินๆ ยุทธการขยับตัวชวนนุดีกลับ ทั้งสองไหว้ลาอนิรุทธิ์กับวิกันดา
อนิรุทธิ์กับวิกันดาเดินไปส่งนุดีกับยุทธการที่หน้าบ้าน
อนิรุทธิ์เปรยกับยุทธการว่าน่าจะซื้อรถเล็กๆ สักคันจะได้สะดวก
"คงต้องรอให้ผมเรียนจบแล้วก็เก็บเงินสักพักก่อนครับ" ยุทธการตอบ
"จะซื้อเมื่อไหร่ก็บอกแล้วกัน ผมพอจะมีคอนเน็ตชั่นทางนี้อยู่บ้าง" อนิรุทธิ์ออกตัว
ยุทธการขอบคุณ แล้วพานุดีเดินออกไป อนิรุทธิ์มองตามนุดี แล้วเปรยกับวิกันดาว่า
"เด็กของคุณนี่น่ารักจริงๆนะ" "เขาเป็นแฟนกับยุทธการนะค่ะ
แล้วเด็กคนนั้นก็นับถือคุณขนาดเรียกว่าอาจารย์ด้วย" วิกันดาปราม
"ผมก็ยังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย แค่คิดว่าเขาโชคดีที่มีแฟนน่ารักมากๆ เท่านั้นเอง"
อนิรุทธิ์ยักไหล่ วิกันดายิ้มนิดๆ ทำหน้าเหมือนรู้ทัน อนิรุทธิ์ปรายตามอง
"โทรศัพท์คุณผู้หญิงค่ะ" เตื้องเดินเข้ามายื่นโทรศัพท์ให้
วิกันดาหันมาสมองอนิรุทธิ์เห็นเขาเดินเลยเข้าไปข้างใน เธอจึงรับสาย "วิกันดาพูดค่ะ"
"พี่รุทธิ์อยู่หรือเปล่าคะ คุณพี่" อรอินทร์ส่งเสียงทักทาย "คุณจะพูดกับรุทธิ์
แล้วทำไมต้องมาผ่านฉัน" วิกันดาไม่พอใจ "แหม
ก็อรให้เกียรติคุณพี่ในฐานะที่เป็นหมายเลข 1ไงคะ อรมันแค่หมายเลข 2" "ถ้ามีหมายเลข
1 หมายเลข 2 ต่อไปก็คงจะมีหมายเลข 3" "ต๊าย ไม่ยักรู้ว่า
คุณพี่นับรวมพี่เลี้ยงของลูกเป็นเมียของพี่รุทธิ์ด้วย"
"ทำไมคุณอรไม่คิดว่าเป็นคนอื่นบ้างล่ะคะ
รุทธิ์เขาอยู่ในสายตาคุณตลอดเวลาเสียเมื่อไหร่" "หมายความว่ายังไง" อรอินทร์ระแวง
"คุณอรจะคุยกับรุทธิ์ใช่ไหมคะ จะได้เอาโทรศัพท์ไปให้เขา" "ไม่ต้อง อรจะโทรเอง"
อรอินทร์วางสายทันที วิกันดายิ้ม อร
อินทร์โทรหาอนิรุทธิ์และบังคับให้เขาไปพบเธอที่ร้านอาหารเดี๋ยวนี้
แต่อนิรุทธิ์ปฏิเสธเพราะต้องไปรับลูก อรอินทร์ขยับจะอาละวาด
แต่ก็นึกขึ้นได้จึงรีบปรับน้ำเสียงแล้วอ้อนต่อว่า "อรขอโทษค่ะ
พอดีอรมีเรื่องไม่สบายใจนิดหน่อย พี่รุทธิ์ไปรับลูกเถอะค่ะ
เรื่องของอรเอาไว้ทีหลังก็ได้" "พรุ่งนี้พี่จะไปรับก็แล้วกัน" อนุรุทธิ์รับปาก "ค่ะ
ขอบคุณพี่รุทธิ์มากค่ะ" อรอินทร์ปิดโทรศัพท์วางลง สีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด อร
อินทร์เดินลงมาข้างล่าง เห็นนิ่มเล่นต่อเลโกอยู่กับถาวรและบัว เธอเดินเข้าไปทักลูก
แต่นิ่มไม่ตอบเพราะกำลังเล่นเพลิน ทำให้อรอินทร์ไม่พอใจ
เธอต่อว่าลูกแล้วเดินปึงปังออกไป เพราะกำลังหงุดหงิดเรื่องอนิรุทธิ์
ถาวรรีบลุกตามอรอินทร์ไป นิ่มน้ำตาคลอบอกกับบัวว่า "คุณแม่เกลียดนิ่ม"
"คุณแม่กำลังอารมณ์ไม่ดีค่ะ นิ่งเสียนะคะ มาเล่นกับป้าบัวต่อนะ" บัวพยายามปลอบ
ถาวรตำหนิอรอินทร์ที่พูดไม่ดีกับลูก แต่อรอินทร์โทษว่าเป็น
เพราะบัวสอนให้นิ่มแข็งข้อกับเธอ และยุให้นิ่มเกลียดเธอด้วย "ทำไมอรไม่คิดบ้างว่า
เพราะอรไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก ลูกก็เลยดูห่างเหิน" "ไม่จริง
พี่ถาอย่ามาหาเรื่องอรนะคะ อรรู้หน้าที่ของแม่ดี
ถ้าว่างไม่ว่าอรจะไปไหนก็พาลูกไปด้วย" "อรพาลูกไปด้วย แต่ก็ปล่อยให้อยู่กับพี่บัว
ส่วนตัวเองมัวแต่คุยกับรุทธิ์" ถาวรรู้ทัน "พี่บัวมาฟ้องใช่ไหมคะ
อรจะไปไล่มันออกเดี๋ยวนี้ ลูกคนเดียว อรเลี้ยงของอรได้"
อรอินทร์โกรธจัดจะเข้าไปไล่บัว แต่ถาวรดึงตัวไว้แล้วสอนต่อ " อย่าเอาแต่อารมณ์
คิดก่อนซิว่า ตัวเองมีเวลาให้ลูกแค่ไหน อรเป็นคนไม่อยู่ติดบ้าน ไม่ชอบความจำเจ
แถมตอนนี้ยังต้องคอยตามเฝ้าอนิรุทธิ์อีก ปล่อยให้พี่บัวแกเลี้ยงหนูนิ่มน่ะดีแล้ว
พี่พูดด้วยความหวังดี อรจะเชื่อหรือไม่เชื่อก็ตามใจ"
ถาวรมองหน้าอรอินทร์เห็นเธอกัดปากแน่นก็ถามต่อ " แล้วที่อารมณ์เสียกับลูกนี่
ก็เพราะทะเลาะกับเขาใช่ไหม เมื่อไหร่ที่อรรู้ตัวว่าอะไรที่สำคัญที่สุดในชีวิต
เมื่อไหร่ที่อรเลิกร้อนรนกระวนกระวาย
เมื่อนั้นพี่เชื่อว่าอรจะเป็นแม่ที่ดีที่สุดคนหนึ่งและหนูนิ่มจะไม่ต้องการ
พี่เลี้ยงคนไหนเลย"
อรอินทร์น้ำตาไหลพรากแล้วเดินหนีขึ้นห้องด้วยความสับสนในอารมณ์ของตัวเอง ถาวร
กลับเข้าไปหานิ่มและขอร้องให้นิ่มไปปลอบใจอรอินทร์ นิ่มส่ายหน้าบอกว่ากลัวแม่ดุ
ถาวรจึงขอให้บัวพานิ่มไป
บัวเดินจูงนิ่มมาที่หน้าห้องอรอินทร์แล้วขอให้นิ่มพูดกับอรอินทร์ "นิ่มกลัว"
เด็กหญิงลังเล "ไม่ต้องกลัวค่ะ คุณแม่รักหนูนิ่มมาก ป้าบัวรับรองเลย"
บัวพยักเพยิดกับนิ่ม "คุณแม่ขา ขอนิ่มเข้าไปได้ไหมคะ" นิ่มเรียก ประตูเปิดออก นิ่ม
เงยหน้ามองอรอินทร์ท่าทางยังขลาดๆ กลัวๆ
อรอินทร์ทรุดตัวลงอ้าแขนออกเรียกให้นิ่มมาหา นิ่มโผเข้ากอดแม่อย่างดีใจ
อรอินทร์น้ำตาซึมด้วยความตื้นตัน บัวเองก็ถึงกับน้ำตาคลอ นุดีเข้ามา
ปรึกษาวิกันดาเรื่องยุทธการเพราะแน่ใจแล้วว่าเธอไม่ได้รักเขา
วิกันดาแนะนำให้นุดีปลีกตัวออกห่างจากยุทธการ นุดีถอนใจเล่าต่อว่า "แต่เขารักหนู
เขาวางแผนสำหรับอนาคตของเขากับหนูไว้หมดทุกอย่าง" "งั้นยิ่งต้องรีบปลีกตัว
ไม่อย่างนั้นเขาจะเข้าใจผิดมากขึ้น แล้วจะยิ่งปลีกตัวลำบาก" "หนูสงสารเขาค่ะ
เคยพยายามจะบอกกับเขาแล้ว แต่ก็พูดไม่ออก เขาคงต้องเสียใจมาก" "
ให้เขาเสียใจตอนนี้ยังดีกว่าให้เสียใจทีหลัง
เพราะยิ่งนานไปเขาก็ยิ่งมีความหวังในตัวหนูมากขึ้นปลีกตัวก็ยากขึ้น
ในที่สุดก็จะเป็นการทรมานทั้งสองฝ่าย"
นุดีนิ่งคิดแล้วตอบว่าจะลองพยายามบอกกับยุทธการ แล้วยกมือไหว้ขอบคุณวิกันดา
"ไม่เป็นไร ขอให้โชคดีนะจ๊ะ นุดี" วิกันดายิ้มให้กำลังใจ "ขอบคุณค่ะ"
นุดีเดินออกไปวิกันดามองตามด้วยสีหน้ากังวล
วันจันทร์ที่ 23 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552
ทนพิษบาดแผลไม่ไหว
เมื่อความรักที่เคยหวาน กลายเป็นความขม
เมื่อฉันกลายเป็นแค่ลม ในสายตาเธอ
วันนี้ไม่มีแรงเหลือ เมื่อคนที่เคยไว้ใจทำร้ายกันได้ลง
เกิดเป็นแผลที่ตรงจิตใจ ก็ไม่ระวัง
กว่าจะรู้ว่าโดนหักหลัง ก็ทิ้งกันไป
ผิดที่ฉันเป็นคนอ่อนแอ
แต่ไม่ได้แปลว่าขอให้เธอกลับมารักฉันเข้าใจไหม
*แค่หัวใจมันไม่เคยเจ็บขนาดนี้
ก็หัวใจมันไม่เคยรักใครเท่าเธอมาก่อน
ที่ฉันตอนนี้ บ้าบอไม่มีเหตุผล
ว่าหัวใจมันไม่เคย โดนกีดเป็นแผล
แต่ฉันอยากให้เธอรู้ สิ้งเดียวที่ฉันแคร์
คือหัวใจฉัน เพราะมันเป็นหนึ่งคนที่ดูความจริงไม่ไหว
ต่อให้รักเธอแค่ไหน แต่ในวันนี้
จะลืมเรื่องราวที่มีชีวิตช่วงที่เลวร้าย
กอดตัวเองไว้ ยิ่งนานฉันยอมให้ใจ มันรักใครเข้ามา
อยู่กับแผลที่ตรงจิตใจ ก็แค่ลำพัง
อยู่กับแผลที่โดนหักหลัง และไม่มีใคร
ต่อให้ฉันจะดูอ่อนแอ
แต่ไม่ได้แปลว่า ขอให้เธอกลับมารักกัน เข้าใจไหม
หัวใจมันไม่เคยเจ็บขนาดนี้
ก็หัวใจมันไม่เคยรักใครเท่าเธอมาก่อน
ที่ฉันตอนนี้ อ่อนแอก็เพียงแค่
ฉันทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ทนพิษบาดแผลไม่ไหว - PoTaTo
เมื่อฉันกลายเป็นแค่ลม ในสายตาเธอ
วันนี้ไม่มีแรงเหลือ เมื่อคนที่เคยไว้ใจทำร้ายกันได้ลง
เกิดเป็นแผลที่ตรงจิตใจ ก็ไม่ระวัง
กว่าจะรู้ว่าโดนหักหลัง ก็ทิ้งกันไป
ผิดที่ฉันเป็นคนอ่อนแอ
แต่ไม่ได้แปลว่าขอให้เธอกลับมารักฉันเข้าใจไหม
*แค่หัวใจมันไม่เคยเจ็บขนาดนี้
ก็หัวใจมันไม่เคยรักใครเท่าเธอมาก่อน
ที่ฉันตอนนี้ บ้าบอไม่มีเหตุผล
ว่าหัวใจมันไม่เคย โดนกีดเป็นแผล
แต่ฉันอยากให้เธอรู้ สิ้งเดียวที่ฉันแคร์
คือหัวใจฉัน เพราะมันเป็นหนึ่งคนที่ดูความจริงไม่ไหว
ต่อให้รักเธอแค่ไหน แต่ในวันนี้
จะลืมเรื่องราวที่มีชีวิตช่วงที่เลวร้าย
กอดตัวเองไว้ ยิ่งนานฉันยอมให้ใจ มันรักใครเข้ามา
อยู่กับแผลที่ตรงจิตใจ ก็แค่ลำพัง
อยู่กับแผลที่โดนหักหลัง และไม่มีใคร
ต่อให้ฉันจะดูอ่อนแอ
แต่ไม่ได้แปลว่า ขอให้เธอกลับมารักกัน เข้าใจไหม
หัวใจมันไม่เคยเจ็บขนาดนี้
ก็หัวใจมันไม่เคยรักใครเท่าเธอมาก่อน
ที่ฉันตอนนี้ อ่อนแอก็เพียงแค่
ฉันทนพิษบาดแผลไม่ไหว
ทนพิษบาดแผลไม่ไหว - PoTaTo
วันพฤหัสบดีที่ 19 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552
รักเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ
ฉันรู้ดีว่ายังไม่ดีพร้อม ฉันก็ทำได้ดีแค่เท่านั้น
ฉันแค่ยอมทำทุกอย่าง ที่เธอจะไม่ต้องเสียใจ
คิดทบทวนคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง รักเธอจนลืมตัวมากไปไหม
ทำเพื่อเธอแล้วยังไง แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งกัน
ยิ่งมันรักมากเท่าไหร่ ดีแค่ไหนไม่สำคัญ
เมื่อสุดท้ายไม่รักกัน แล้วฉัน ไม่มีความหมาย
อยากจะเห็นคนดีของเธอ คนแบบไหนที่เธอรักจิง
ที่เธอจะ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้เค้าเสียใจ
หากว่าฉันรักเธอไม่พอ ดีไม่พอจะไม่โทษใคร
โทษตัวเองโทษหัวใจ รักเท่าไหร่ ก็คงไม่พอ
รักฉันมีให้เธอเพียงเท่านี้ ทั้งหมดใจที่มีก็เท่านั้น
ถ้าไม่พอที่ต้องการ ก็ยังไม่รู้ต้องทำไง
ขอวอนเธอแค่สักอย่างได้ไหม ถ้าเธอมีน้ำใจครั้งสุดท้าย
ช่วยบอกฉันช่วยอธิบาย บอกให้ทำใจซะที
ยิ่งมันรักมากเท่าไหร่ ดีแค่ไหนไม่สำคัญ
เมื่อสุดท้ายไม่รักกัน แล้วฉัน ไม่มีความหมาย
อยากจะเห็นคนดีของเธอ คนแบบไหนที่เธอรักจิง
ที่เธอจะ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้เค้าเสียใจ
หากว่าฉันรักเธอไม่พอ ดีไม่พอจะไม่โทษใคร
โทษตัวเองโทษหัวใจ รักเท่าไหร่ ก็คงไม่พอ
อยากจะเห็นคนดีของเธอ คนแบบไหนที่เธอรักจิง
ที่เธอจะ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้เค้าเสียใจ
หากว่าฉันรักเธอไม่พอ ดีไม่พอจะไม่โทษใคร
โทษตัวเองโทษหัวใจ รักเท่าไหร่ ก็คงไม่พอ รักเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ
รักเท่าไรก็ยังไม่พอ - ลูกปัด
ฉันแค่ยอมทำทุกอย่าง ที่เธอจะไม่ต้องเสียใจ
คิดทบทวนคนเดียวอยู่บ่อยครั้ง รักเธอจนลืมตัวมากไปไหม
ทำเพื่อเธอแล้วยังไง แต่สุดท้ายเธอก็ทิ้งกัน
ยิ่งมันรักมากเท่าไหร่ ดีแค่ไหนไม่สำคัญ
เมื่อสุดท้ายไม่รักกัน แล้วฉัน ไม่มีความหมาย
อยากจะเห็นคนดีของเธอ คนแบบไหนที่เธอรักจิง
ที่เธอจะ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้เค้าเสียใจ
หากว่าฉันรักเธอไม่พอ ดีไม่พอจะไม่โทษใคร
โทษตัวเองโทษหัวใจ รักเท่าไหร่ ก็คงไม่พอ
รักฉันมีให้เธอเพียงเท่านี้ ทั้งหมดใจที่มีก็เท่านั้น
ถ้าไม่พอที่ต้องการ ก็ยังไม่รู้ต้องทำไง
ขอวอนเธอแค่สักอย่างได้ไหม ถ้าเธอมีน้ำใจครั้งสุดท้าย
ช่วยบอกฉันช่วยอธิบาย บอกให้ทำใจซะที
ยิ่งมันรักมากเท่าไหร่ ดีแค่ไหนไม่สำคัญ
เมื่อสุดท้ายไม่รักกัน แล้วฉัน ไม่มีความหมาย
อยากจะเห็นคนดีของเธอ คนแบบไหนที่เธอรักจิง
ที่เธอจะ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้เค้าเสียใจ
หากว่าฉันรักเธอไม่พอ ดีไม่พอจะไม่โทษใคร
โทษตัวเองโทษหัวใจ รักเท่าไหร่ ก็คงไม่พอ
อยากจะเห็นคนดีของเธอ คนแบบไหนที่เธอรักจิง
ที่เธอจะ ไม่ทอดทิ้ง ไม่ทำให้เค้าเสียใจ
หากว่าฉันรักเธอไม่พอ ดีไม่พอจะไม่โทษใคร
โทษตัวเองโทษหัวใจ รักเท่าไหร่ ก็คงไม่พอ รักเท่าไหร่ก็ยังไม่พอ
รักเท่าไรก็ยังไม่พอ - ลูกปัด
วันพุธที่ 18 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2552
เมียหลวง 6
ปิ่น
เดินประคองคุณหญิงมยุรีที่เกิดปวดท้องขึ้นมากระทันหันกลับมาที่โรงแรม
และทั้งคู่ก็ได้พบกับอนิรุทธิ์ที่ประคองอรเดินออกมาจากลิฟท์
โดยที่อรอินทร์ทำเป็นซับน้ำตาเสียอกเสียใจ "นั่นด็อกเตอร์อนิรุทธิ์นี่คะ
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" คุณหญิงมยุรีกระซิบกระซาบ ปิ่น
รีบจูงคุณหญิงเข้าไปทักอนิรุทธิ์เพราะอยากรู้ไม่แพ้กัน
อนิรุทธิ์ชะงักเมื่อเห็นทั้งคู่ แต่ก็รีบส่งยิ้มแบบเนียนๆ เอ่ยทักทาย
แล้วแตะข้อศอกพาอรอินทร์ที่ทำอ่อนระทวยเดินออกไป
เพราะเห็นคุณหญิงมยุรีกับปิ่นมองมาที่อรอินทร์บ่อยครั้ง ปิ่นหันมาถามคุณหญิง
"ใครน่ะ แล้วคุณวิรู้หรือเปล่า" "เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น เล่นเอาพี่หายปวดท้องเลย"
คุณหญิงว่าแล้วชวนปิ่นไปหาวิกันดาที่ห้อง วิ
กันดาบอกกับคุณหญิงมยุรีและปิ่นที่มาฟ้องเรื่องอนิรุทธิ์กับอรอินทร์ว่า
อรอินทร์เป็นน้องสาวของถาวรเพื่อนสนิทของอนิรุทธิ์ ทั้งสองร้อง อ๋อ พร้อมกัน
แต่สีหน้ายังสงสัยเตรียมจะซักต่อ วิกันดารีบตัดบท
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันคงต้องขอตัวพักผ่อน" "อุ๊ย พวกเราซิคะที่ต้องขอโทษที่มารบกวน
แต่ก็เป็นความหวังดีที่พอเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลเลยต้องรีบมาบอก ไป คุณปิ่น
คุณวิรู้เรื่องแล้วก็ไป" คุณหญิงมยุรีชวนปิ่น วิกันดาเดินมาเปิดประตูให้ทั้งคู่
ปิ่นหันมาย้ำ " ยังไงคุณวิต้องระวังไว้บ้างก็ดีนะคะ
ผู้หญิงสมัยนี้ไว้ใจได้เสียเมื่อไหร่ เผลอเป็นฉกดิฉันน่ะเห็นมามาก
บางคู่อยู่กันมาดี ดี๊ พอเผลอแป๊บเดียว ผัวถูกฉกไปโน่นแล้ว
เผลอไม่ได้ค่ะเผลอเป็นฉก" วิกันดายิ้มอ่อนๆ มยุรีดึงปิ่นออกไป
วิกันดาปิดประตูแล้วถอนใจยาว ปิ่นแปลกกับท่าทางของวิกันดาจึงแอบถามคุณหญิงว่า
"ทำไมด็อกเตอร์วิกันดายังทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่นะคะ" "ร้อนค่ะ แต่ร้อนอยู่ข้างใน
แกกลัวเสียหน้าไงคะ" คุณหญิงตอบแล้วชวนปิ่นไปเม้าท์กันต่อที่ห้อง อร
อินทร์แกล้งไม่สบายอ้อนให้อนิรุทธิ์อยู่เป็นเพื่อนที่ห้องพัก
เพราะวรนารีต้องออกไปทำงาน อนิรุทธิ์หลงกลอยู่กับอรอินทร์
อรอินทร์ทำหวังดีขอให้อนิรุทธิ์โทรไปบอกวิกันดาเพื่อที่เธอจะได้ไม่รอเก้อ อนิรุทธิ์
ลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมเชื่ออรอินทร์
เขาโทรไปบอกวิกันดาว่าต้องอยู่เป็นเพื่อนอรอินทร์เพราะเธอไม่สบาย
และรับปากว่าพรุ่งนี้จะไปหาวสิกันดาแต่เช้า วิกันดาสุดเจ็บช้ำรีบปิดโทรศัพท์
"คุณพี่ว่าอะไรหรือเปล่าคะ" อรอินทร์เล่นละครต่อ "ก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่"
อนิรุทธิ์ตอบ "คุณพี่เธอเป็นผู้หญิงที่ประเสริฐที่สุด อรทั้งรักทั้งเคารพเธอ"
อรอินทร์ทำซาบซึ้ง "วิเขาโชคดีที่มีแต่คนรัก" อนิรุทธิ์ว่า อรอินทร์ลอบเบ้ปาก เช้า
วันใหม่ วิกันดาลงมาจากห้องพักก็พบอนิรุทธิ์ยืนคุยอยู่กับท่านผู้หญิงและคณะ
อนิรุทธิ์รีบเดินมารับด้วยการโอบไหล่อย่างอ่อนโยน วิกันดาฝืนตัวสั่งอนิรุทธิ์ว่า
เลิกเสแสร้งเสียที "เสแสร้งที่ไหน ผมอุตส่าห์รีบมาแต่เช้า โน่น
คณะของคุณเขาคงสงสัยกันใหญ่แล้วว่าเราพูดอะไรกัน"
อนิรุทธิ์ยิ้มแล้วพาวิกันดาเดินไปหาท่านผู้หญิง วิกันดาขอโทษทุกคนที่มาสาย
"ไม่สายหรอกค่ะ" ท่านผู้หญิงว่า "น่าอิจฉาคุณวิกันดาจัง สามีทั้งรักทั้งเอาใจ"
มยุรีแอบจิก บรรยากาศ เริ่มอึดอัด ท่านผู้หญิงจึงเปลี่ยนเรื่องชวนทุกคนออกเดินทาง
แล้วพยายามเปิดโอกาสให้อนิรุทธิ์กับวิกันดาได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเพื่อปรับ
ความเข้าใจกัน อนิรุทธิ์แอบบ่นกับวิกันดาว่าน่าเสียดายที่ลูกไม่ได้มาด้วย
"ไว้คราวหน้าเราจะมากัน 4 คนพ่อแม่ลูกนะครับ" อนิรุทธิ์ชวน
วิกันดาเมินหน้ามองไปทางอื่นแล้วตอบว่า "คงไม่มีคราวหน้าแล้วละค่ะ"
"ที่จริงเราน่าจะตามพี่รุทธิ์ไปด้วยนะ อยากเห็นน้ำตาเมียหลวง"
วรนารีเอ่ยชวนอรอินทร์ที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ด้วยกัน อรอินทร์ยักไหล่ตอบว่า "
ฮู้ย ยัยนั่นเขาไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นหรอกย่ะ ผู้ดีเขาต้องรู้จัก สะกดกลั้น
กลั้นเอาไว้มากๆ เดี๋ยวก็อกแตกตายไปเอง ที่จริง ฉันก็เวทนาเขานะ
ไม่อย่างนั้นไม่ปล่อยพี่รุทธิ์ไปหรอก" "โอ๊ย แม่พระ พระเพลิง
ไม่ไช่เพลิงธรรมดาด้วยนะ แต่เป็นเพลิงบัลลัยกัลป์"
วรนารีประชดแล้วสองสาวก็หัวเราะให้กัน ท่าน ผู้หญิงพาคณะทัวร์ไปเที่ยวที่ ฟูจิ
ซึ่งวิกันดากับอนิรุทธิ์เคยมาฮันนีมูลด้วยกัน ภาพเก่าๆ
ในอดีตแว่บเข้าในความคิดทำให้วิกันดามีท่าทีอ่อนลง ท่านผู้หญิงแอบเอาใจช่วยทั้งคู่
ส่วนอรอินทร์หลังจากทานอาหารเสร็จก็โทรหาอนิรุทธิ์แต่ติดต่อไม่ได้
เพราะเขาปิดมือถือเธอโกรธจนลืมตัวจะบุกไปด่าวิกันดาที่กักตัวอนิรุทธิ์ไว้
วรนารีรีบดึงไว้พร้อมเตือนสติ "คุณรุทธิ์เขาจะคิดยังไง แกบอกเองไม่ใช่หรือว่า
ผัวเมียคู่นั้นเขาเป็นผู้ดี พี่รุทธิ์คงไม่คุ้นกับคำด่าทออะไรอย่างนั้นหรอก
ถ้าแกขืนสติแตกไปชี้หน้าด่าเมียเขาเข้า มีหวังได้ตีตัวออกห่างแน่
ถ้าแกไม่อยากเสียเขาไป ก็ต้องใช้วิธีแทรกเข้าไปเนียนๆ อย่างที่ทำอยู่นี่แหละ
ดีที่สุด" วรนารีหยุดมองอรอินทร์ เห็นเธอเม้มปากน้ำตาคลอ
วิกันดากำลังดื่มด่ำกับธรรมชาติที่สวยงาม
อนิรุทธิ์เบือนหน้ามามองวิกันดาแล้วโอบไหล่วิกันดาเข้ากอดพลางเอ่ยว่า
"เห็นหรือยังว่า ถ้าผมไม่มาด้วย วิจะต้องเสียดายมากธรรมชาติแบบนี้มาคนเดียวเหงาแย่"
วิกันดาหันมามองอนิรุทธิ์แล้วจะขยับตัวหนี แต่อนิรุธิ์ไม่ยอม "ไม่เอาน่า
อย่าฝืนใจตัวเองเลย เวลานี้เรามีความสุขก็ปล่อยไปให้เต็มที่ดีกว่า"
"ฉันไม่ได้มีความสุข" "นี่แหละรสชาติของชีวิต
สุขบ้างทุกข์บ้างสลับกันไปเหมือนอาหารไง ต้องมีหลายๆ รสถึงจะอร่อย" "มิน่า
เพราะฉันเป็นอาหารรสเดียวนี่เอง คุณถึงต้องดิ้นรนคอยหารสอื่นๆ มาเติมอยู่เรื่อย"
"เห็นไหม คุณเริ่มเข้าใจผมแล้ว" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
วิเปิดกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมา "ขอโทษนะคะ" วิกันดาเดินห่างอนิรุทธิ์ไปรับโทรศัพท์
อนิรุทธิ์ มองตามพลางนิ่วหน้า แต่พอเห็นวิกันดาพูดโทรศัพท์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
เสียงเบาๆ ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน ก็ยิ่งไม่พอใจจึงเดินเข้าไปหา "ค่ะ
พรุ่งนี้พบกัน" วิกันดาปิดโทรศัพท์ "นายเจนจบใช่ไหม" อนิรุทธิ์ยิงคำถาม
วิกันดาสวนว่า จะต้องสนใจอะไร "คุณเป็นเมียผมนะวิ" "อ้อ หรือคะ"
วิกันดายิ้มแล้วขอตัวไปหาท่านผู้หญิง อนิรุทธิ์มองตามหงุดหงิดสุดๆ เมื่อ
กลับมาถึงโรงแรมในตอนค่ำ ทุกคนก็ต้องอึ้งเพราะอรอินทร์มาดักรออนิรุทธิ์
เธอเข้ามาทักทายทุกคนอย่างเนียนๆ
แล้วตรงไปเกาะแขนอนิรุทธิ์ชวนพูคุยราวกับว่ามีกันอยู่แค่สองคน คุณหญิงกับเพื่อนๆ
พูดไม่ออก ส่วนวิกันดาสีหน้าเรียบเฉย อนิรุทธิ์ชวนอรอินทร์ทานอาหารด้วยกัน
แล้วขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน
"งั้นอรขึ้นไปด้วยนะคะขี้เกียจนั่งรอแถวนี้" อรอินทร์จึงมืออนิรุทธิ์เดินออกไป ท่าน
ผู้หญิงตามวิกันดามาที่ห้องและพูดให้กำลังใจว่า อย่ายอมแพ้
เพราะท่านดูออกว่าอนิรุทธิ์ยังรักวิกันดาอยู่
วิกันดาที่ก้มหน้านิ่งเงยขึ้นตาถึงจะเศร้าแต่ก็มีแววตัดสินใจ เอ่ยว่า
"ดิฉันไม่แน่ใจค่ะ" "วิกันดา" ท่านผู้หญิงเรียก อร
อินทร์บอกกับอนิรุทธิ์ว่าจะไปคุยกับวิกันดาที่ห้องเพราะขี้เกียจนั่งรอ
อนิรุทธิ์อาบน้ำ แต่อนิรุทธิ์ลังเลเพราะกลัวมีปัญหากันอีก อรอินทร์รีบอ้อนว่า
"อรอยากให้คุณพี่เข้าใจอรว่าไม่ได้มีเจตนาจะแย่งพี่รุทธิ์เลย" อนิรุทธิ์
คล้อยตามจึงยอมตกลง อรอินทร์ยิ้มร้ายเดินไปเคาะประตูห้องวิกันดา
และเมื่อวิกันดาออกมาเปิด เธอก็เห็นท่านผู้หญิงนั่งคุยอยู่กับวิกันดา
ท่านผู้หญิงเหลือบมองอรอินทร์แล้วเอ่ยว่า "ดิฉันกำลังจะกลับพอดี
เดี๋ยวพบกันนะคะคุณวิกันดา" "ค่ะ" วิกันดาเดินไปส่งท่านผู้หญิงที่ประตู
ท่านผู้หญิงแตะแขนวิกันดาเป็นเชิงปลอบใจแล้วเดินออกไป วิกันดาหันมาถามอรอินทร์ว่า
มีธุระอะไร "อรมาอาศัยนั่งรอพี่รุทธิ์น่ะค่ะ พี่รุทธิ์จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ถ้าอรเข้าไปรอในห้องมันจะดูน่าเกลียด" อรอินทร์กรีดกรายทรุดตัวลงนั่ง
วิกันดายิ้มเยาะสวนว่า "รู้จักคำว่าน่าเกลียดเหมือนกันหรือ" "
คุณพี่นี่ช่างประชดประชันนะคะ อรจะบอกให้ว่า พวกผู้ชายเขาไม่ชอบหรอก มันไม่น่ารัก
นี่แสดงว่าคุณพี่ไม่มีเสน่ห์ คุณพี่เคยนับไหมคะว่าตั้งแต่แต่งงานกันมา
พี่รุทธิ์มีกิ๊กไปกี่คนแล้ว" "คุณอร" " เวลาอยู่ต่อหน้าคุณพี่
พี่รุทธิ์จะมาหวานบอกว่ารักคุณพี่คนเดียว
ผู้หญิงอื่นหมื่นแสนไม่มีวันจะเทียบเท่าคุณพี่ได้
ผู้ชายที่กำลังนอกใจเมียเขาก็พูดอย่างนี้กันทุกคนนั่นแหละค่ะ แล้วก็แปลกนะคะ
พวกเมียหน้าโง่ก็มักจะเชื่อเสียด้วย" "ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้"
วิกันดาชักหมดความอดทน "ถ้าอรไม่ออก คุณพี่จะทำอะไรอรหรือคะ หรือว่าจะตบอร"
อรอินทร์ลุกขึ้นท้าทาย วิ กันดากำมือแน่น อรอินทร์ยิ้มเยาะแล้วพูดต่อ
"ถ้าอรเป็นคุณพี่ละก็ อรหย่ากับพี่รุทธิ์ไปแล้ว
คิดดูซิคะว่าคนอื่นเขาจะมองคุณพี่ยังไง เพราะพี่รุทธิ์ไม่ได้เกรงใจคุณพี่เลย
เขากล้าพาอรมาที่นี่ทั้งๆ ที่เพื่อนๆ ไฮโซของคุณพี่อยู่กันเยอะแยะ
คุณพี่ไม่อายหรือคะ อรถาม จริงๆ เถอะ" "ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ออกไป" " ทำไมคะ
คุณพี่จะตบอรหรือ คุณพี่ทำไม่ได้หรอก เชิญคุณพี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เถอะค่ะ
อรจะไปรอในห้องพี่รุทธิ์ อ้อ ถ้าคุณพี่เปลี่ยนใจไม่ยอมไปทานข้าว คนอื่นๆ
เขาต้องคิดแน่เลยค่ะว่าคุณพี่ชอกช้ำระกำใจ เดี๋ยวพบกันนะคะ" อรอินทร์กรีดกรายออกไป
วิกันดากำมือแน่น อรอินทร์มาร่วมโต๊ะอาหารกับทุก คนอย่างไม่สะทกสะท้าน
แถมยังชวนพูดคุยไม่หยุด
และคอยดูแลเอาใจวิกันดาอย่างแนบเนียนท่ามกลางสีหน้าที่พยายามทำให้เป็นปกติ
ที่สุดของวิกันดา ทุกคนในโต๊ะอึดอัดใจ เพราะไม่รู้ว่าวิกันดาคิดอะไรอยู่กันแน่
และหลังจากทานอาหารเสร็จ อรอินทร์ก็ขอตัวกลับโรมแรม เธอรีบไปเม้าท์ให้วรนารีฟังว่า
"อยากให้แกเห็นหน้านังเมียหลวงจัง เหมือนนักมวยถูกน็อคยังไงยังงั้น
จุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย สมน้ำหน้า" "แกไม่ได้ไปกรี๊ดกร๊าดอาละวาดนะ" วรนารีย้ำ
"เปล๊า ก็แกบอกเองว่า ริจะแย่งผัวผู้ดีก็ต้องแย่งแบบผู้ดี
ไอ้ที่จะตบตีกันแบบโลโซไม่มีแน่" "ดีจ้า แต่อย่าให้หลุดเป็นอันขาดเชียวนะ"
วรนารีนึกขำ "เออ ไม่ให้หลุดหรอกน่ะ" อรอินทร์หัวเราะร่วน
อนิรุทธิ์ตามมาง้อวิกันดาถึงในห้องพัก
และอ้างว่าที่อรอินทร์ทำลงไปก็เพื่อแสดงความบริสุทธิ์
"ความบริสุทธิ์ใจที่แย่งสามีคนอื่นน่ะหรือคะ" วิกันดาแค่นหัวเราะ "
หึงอีกแล้วซินั่น ไม่ดีใจหรือที่สามีของคุณดีจนมีผู้หญิงมารุมรัก วะตาชิวะ
อะนาตะโอ๊ะ ไอชิมาสึ แต่ผมรักคุณนะวิ รักมากกว่าใครทั้งหมด"
อนิรุทธิ์เข้ามากอดแล้วจะก้มลงจูบวิกันดา
แต่วิกันดาเบี่ยงหน้าหลบแล้วผลักอนิรุทธิ์ออกห่างอย่างรังเกียจ "คุณออกไปได้แล้ว
ฉันจะนอน" "ก็นอนไปซิครับ" อนิรุทธฺทำไม่รู้ไม่ชี้ "คุณอนิรุทธิ์ กรุณาออกไปค่ะ"
วิกันดาเสียงเข้ม "ผมง้อคุณมากแล้วนะวิ คุณจะใจแข็งไปถึงไหน" " ฉันไม่ได้ใจแข็ง
แต่มันสุดจะทนกับความมักง่ายของคุณกับความหน้าด้าน ของผู้หญิงคนนั้นอีกต่อ ไป
ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่า ความอดทนของมนุษย์มันมีขีดจำกัด" "นี่คุณพูดจริงๆ ใช่ไหมวิ"
อนิรุทธิ์อึ้ง "ใช่ค่ะ แล้วยังจะมีที่จริงกว่านี้อีก คุณคอยดูไปก็แล้วกัน"
วิกันดาตอบชัด อนิรุทธิ์มองวิกันดาราวกับจะค้นหาเยื่อใย
แต่พบเพียงความว่างเปล่าในดวงตาของเธอ อนิรุทธิ์ กลับมาที่ห้องพักก็โทรหาอรอินทร์
อรอินทร์รีบอ้อนออดออเซาะเพราะรู้ดีว่าอนิรุทธ์ต้องทะเลาะกับวิกันดาแน่
อนิรุทธิ์ขอร้องอรอินทร์ว่าอย่ามาที่โรงแรมอีก
และรับปากว่าเขาจะไปเป็นฝ่ายไปหาเธอเอง อรอินทร์รับคำอย่างว่าง่าย
อนิรุทธิ์วางสายบอกกับตัวเองว่า "ยังดีที่อีกคนพูดง่าย" แล้วอนิ
รุทธิ์ก็โทรกลับไปหาลูกๆ ที่เมืองไทยพร้อมกับฟ้องว่าวิกันดายังงอนไม่หาย
และขอให้ลูกๆ ช่วยคุยกับแม่ให้หน่อย สองพี่น้องรับคำ
อนิรุทธิ์จึงขอคุยกับอนงค์นารถที่มาอยู่แลพวกเด็กต่อ แต่ก็โดนอนงค์นารถว่าแขวะ
จนพูดไม่ออกจึงต้องวางสาย เช่นเดียวกับอรอินทร์ที่โทรหานิ่ม
แต่กลับโดนบัวสั่งสอนจนต้องปิดโทรศัพท์ เจน
จบกับเค็นมาพบวิกันดาที่ห้องอาหารในโรงแรม ทั้งสามพูดคุยกันอย่างถูกคอ
อนิรุทธิ์ลงมาเห็นก็ไม่พอใจจึงเข้าไปพาลหาเรื่อง
แต่ก็โดนเจนจบว่าสวนกลับเรื่องอรอินทร์ "อรอินทร์เป็นอดีตภรรยาของคุณ
แต่วิกับผมยังเป็นสามีภรรยากันอยู่" อรนิรุทธิ์อ้าง "ครับ คุณเป็นคนโชคดี
ใครที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงอย่างคุณวิกันดา ผมถือว่าเป็นคนที่โชคดีที่สุด" "
อย่าลืมว่า คนดีเกินไปมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะคะ เหมือนอาหารที่ต้องมีหลายๆ
รสถึงจะทานได้ไม่เบื่อ จริงไหมคะ รุทธิ์" วิกันดาแขวะ อนิรุทธิ์พยายามข่มอารมณ์สุดๆ
อนิรุทธิ์ตามวิกันดาและกลุ่ม ของท่านผู้หญิงมาเที่ยวด้วย
แต่ดูท่าทางเขาไม่มีความสุขนักเพราะวรนารีโทรมาตามอ้างว่าอรอินทร์ไม่สบาย
ไม่มีคนดูแล อนิรุทธิ์เข้ามาบอกเรื่องนี้กับวิกันดา "คุณจะไปไหนก็เชิญตามสบาย
พรุ่งนี้ฉันจะไปแล้ว" วิกันดาตอบ อนิรุทธิ์รีบซักว่าจะไปไหน "โอซากาค่ะ
เพราะจะไปเกียวโตนาราด้วย หลังจากนั้นก็จะกลับบ้าน ส่วนคนอื่นเขาจะแวะฮ่องกง"
อนิรุทธิ์ต่อรองให้วิกันดารอกลับพร้อมกัน แต่วิกันดาปฏิเสธ เธอบอกว่าคิดถึงลูก
"แล้วพ่อของลูกล่ะไม่คิดถึงหรือ" อนิรุทธิ์อ้อน "ทำไมจะต้องคิดถึง" "เดี๋ยวนี้
คุณไม่มีเยื่อใยกับผมเลยไม่มีจริงๆ" " ฉันไม่คิดจะมีเยื่อใยกับใครแล้วนอกจากลูก
ฉันเชื่อว่าฉันเป็นทั้งพ่อและแม่ให้เขาได้
และเราจะพูดเรื่องนี้กันอีกทีเมื่อคุณกลับบ้าน ลาก่อนค่ะ
แล้วก็ไม่ต้องรักษาหน้าด้วยการไปส่งฉันหรอก ทุกคนเขารู้กันหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร"
วิกันดาเดินจากไป อนิรุทธิ์ยืนอึ้ง0000000000000000 วัน ต่อมา
ท่านผู้หญิงพาวิกันดากับเพื่อนๆ ในกลุ่มไปเที่ยวที่ พลับพลาทองกิงกากุจิ
และมีเจนจบกับเค็นร่วมคณะไปด้วย วิกันดาเข้าไปเสี่ยงเซียมซีได้ใบหนึ่ง
เธอขอให้เค็นช่วยแปลให้ฟัง "ด้วย ความยินดีครับ เวลานี้ กำลังอยู่ในฤดูใบไม้ร่วง
รอฤดูใบไม้ผลิที่ใกล้จะมาถึงชีวิตมีครึ่งเดียวจงอดทนเบิกบานสิ่งที่เต็มตื้น
มาไม่รู้ตัวโชคลาภ และคนที่รักเป็นของเรา" เค็นแปล วิกันดายิ้มรับพร้อม กับคำขอบคุณ
แล้วเดินเลี่ยงออกมา
เพราะเพื่อนๆของท่านผู้หญิงเข้ามารุมให้เค็นช่วยแปลเซียมซีของพวกเธอ
เจนจบเดินตามวิกันดาออกมาพร้อมเปรยว่า "คล้ายๆ กับคำพังเพยของเราที่ว่า
หลังฝนตกท้องฟ้าย่อมแจ่ม ใสนะครับ คุณเป็นคนดี คนดีย่อมได้รับผลดีตอบแทน"
"ไม่เสมอไปหรอกค่ะ คุณเจนจบจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่คะ" วิกันดาเปลี่ยนเรื่อง
"ก็คงหลังคุณประมาณวันสองวันนั่นแหละครับ พรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณที่สนามบิน"
"ขอบคุณมากค่ะ แล้วพบกันที่เมืองไทย" "ครับ อีกไม่กี่วันเท่านั้น"
สีหน้าแววตาเจนจบบอกความในใจชัดแจ้ง วิกันดารีบเบือนหน้าหนี วิ
กันดาโทรมาบอกอนงค์นารถที่กำลังจะพาเด็กๆ ขึ้นนอนว่า
เธอมาถึงสนามบินแล้วและกำลังจะเรียกแท็ซี่กลับบ้าน พร้อมกับย้ำว่า ถ้าเด็กๆ
เข้านอนแล้วก็ไม่ต้องไปปลุก อนงค์นารถนึกสงสัยที่วิกัน
ดากลับมาเร็วกว่ากำหนดจึงชวนเตื้องออกไปรอรับที่หน้าบ้าน
และเมื่อวิกันดามาถึงเธอก็ยิงคำถามที่คาใจใส่ทันที แต่วิกันดาเลี่ยงที่จะตอบ
เธอชวนอนงค์นารถนอนค้างด้วยกันอีกคืน เช้าวัน ต่อมา หลังจากส่งลูกๆ ไปโรงเรียนแล้ว
วิกันดาก็ชวนอนงค์นารถไปหาฉวีเพ็ญที่บ้านเพื่อนำของฝากไปให้และปรับทุกข์
เรื่องอนิรุทธิ์กับอรอินทร์ ฉวีเพ็ญเป็นเดือดเป็นแค้นออกปากว่า
ถ้าอรอินทร์กลับมาเมื่อไหร่ให้บอกด้วยเพราะจะไปตบ วิกันดารีบห้าม แล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น วิกันดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วนิ่วหน้า
ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถยื่นหน้าเข้ามาดูแล้วฉวีเพ็ญก็ดึงโทรศัพท์มากดรับสายเอง
เสียงอรอินทร์ทักทายมาตามสายพร้อมกับถามหาด็อกเตอร์วิกันดา
"ด็อกเตอร์วิกันดาไม่ว่างพูด แต่ด็อกเตอร์ฉวีเพ็ญพูดแทนได้"
"หน้าอย่างแกน่ะเรอะด็อกเตอร์" อรอินทร์ว่า "เออ ด็อกเตอร์ด่าไง
แกก็ด็อกเตอร์เหมือนกันนี่ ด็อกเตอร์ด้านไงด็อกเตอร์ด่ากับด็อกเตอร์ด้าน
รับรองว่าเจอกันมันส์หยด" " มันแน่ คราวก่อนฉันยังไม่ทันระวังตัว
ต่อไปอย่าได้หวังว่าจะตบฉันฟรี
สุดท้ายนี้ฝากบอกคุณพี่วิกันดาสุดที่รักของฉันด้วยว่า สามีของเธอนี่สุดยอด
กลับไปนี่ชักจะไม่อยากคืนให้แล้ว" อรอินทร์รีบปิดโทรศัพท์ทันทีก่อนที่เพ็ญจะตอบ
ฉวีเพ็ญฉุนจัดหันมาฟ้องอนงค์นารถ "วิ ตัวเองทนได้ยังไง" อนงค์นารถไม่เข้าใจ
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต่อไปนี้จะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว" วิกันดาสีหน้าเด็ดเดี่ยว อนงค์
นารถกับฉวีเพ็ญนำเรื่องวิกันดากับอนิรุทธิ์ไปปรึกษาสามีของพวกเธอเพื่อหาทาง
ช่วยเพื่อน พลเวทย์แนะนำอนงค์นารถว่า เป็นเพราะกรรมและสอนให้
อนงค์นารถรู้จักปล่อยวาง ส่วนสีหนาทก็บอกกับฉวีเพ็ญว่า
เรื่องพวกนี้มันอยู่นอกเหนือความสามารถที่จะไปช่วย แล้วไล่ฉวีเพ็ญไปล้างรถ
อนิรุทธิ์ อยู่เที่ยวต่อกับอรอินทร์อย่างไม่มีความสุขนัก
เพราะหึงเจนจบกับเค็นที่เข้ามาสนิทสนมกับวิกันดา
อรอินทร์พอจะเดาออกจึงเข้ามาอ้อนชวนอนิรุทธิ์กลับเมืองไทยอ้างว่า
เธอก็คิดถึงลูกเหมือนกัน อนิรุทธิ์สบายใจขึ้นรีบพาอรอินทร์กลับเมืองไทย ถาวร
มาพบวิกันดาที่บ้าน เพราะไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เขาขอโทษวิกันดาจากใจจริงและยอมรับว่าเป็นความผิดของเขาเองที่ชวนอนิรุทธิ์
ไปรับอรอินทร์ที่สนามบินในวันนั้น "เขาก็คงพบกันวันอื่นอยู่ดี อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ"
วิกันดาว่า " คุณวิ ผมรู้จักอนิรุทธิ์ดี
เขาไม่คิดจะจริงจังกับใครหรอกแม้กระทั่งน้องสาวของผม ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็รักคุณ
ผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขาไม่หยุดอยู่ที่ใครคนใดคนหนึ่งหรอก แม้แต่น้องสาวของผม
ถ้าคุณทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น" ถาวรหาทางออก "พูดน่ะ พูดง่าย แต่ทำยาก
ยากมากแต่ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณที่คุณถาวรหวังดี
วันนี้เขาคงกลับแล้วและดิฉันคิดว่าคงจะต้องพูดเรื่องนี้อย่างจริงจังเสียที"
สีหน้าวิกันดาดูเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ถาวรเห็นแล้วก็ใจหาย จึงแอบกระซิบบอกกับบัวว่า
"ผมสังหรณ์ว่า คุณวิไม่ให้อภัยอนิรุทธ์อีกต่อไป" วิ กันมาทำงานวันแรก
ท่านผู้หญิงก็เรียกไปพบแล้วแนะนำให้เธอรู้จักกับคุณหญิงแวววรรณเพื่อนนัก
เรียนสมัยมัธยมและนุดีหลานสาวของคุณหญิง เพราะจะฝากให้นุดีไปทำงานกับวิกันดา
วิกันดามองนุดีอย่างใคร่ครวญและนึกถูกชะตา
เธอพานุดีมาที่ห้องทำงานและฝากให้นพวรรณเลขาฯช่วยดูแล "ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ
หนูจะช่วยดูแลเต็มที่" นพวรรณรีบเอาใจ ใน
ตอนเที่ยงท่านผู้หญิงชวนวิกันดาไปทานอาหารด้วยกันและคุยเรื่องนุดีให้ฟังว่า
เธอเป็นเด็กที่น่าสงสารเพราะสามีของแวววรรณคิดจะรวบหัวรวบหางจนถึงกับเอ่ย ปากขอ
วิกันดาฟังแล้วก็เศร้าเปรยว่า "ผู้ชายนี่ไม่รู้จักพอจริงๆ"
ท่านผู้หญิงนิ่งไปนิดแล้วถามต่อ "ได้ข่าวว่า
ผู้หญิงคนนั้นเข้านอกออกในบ้านคุณวิกันดา โดยไม่มีเกรงใจเลยหรือ" "ค่ะ
แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกค่ะ"
"แล้วนี่จะเป็นยังไงต่อไป" "ดิฉันก็ยังไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่คิดว่า
คงจะทนได้อีกไม่นาน" วิกันดาตอบ ท่านผู้หญิงถอนใจ
อนิรุทธิ์กลับมาถึงเมืองไทยพร้อมกับกุหลาบแดงช่อใหญ่มาเซอร์ไพรส์วิกันดา
แต่วิกันดาไม่ใยดี เธอบอกกับเขาว่า "อย่าว่าแต่ของขวัญของคุณเลยค่ะ แม้แต่ตัวคุณ
ฉันก็ไม่ยินดียินร้ายเหมือนกัน" " ผมรู้ว่าผมผิดที่ให้คุณกลับมาก่อนหลายวัน
ความจริงผมกับอรก็จะกลับตั้งแต่ 2-3 วันที่แล้ว แต่ก็อย่างที่คุณรู้ อรน่ะไม่สบาย"
อนิรุทธิ์ตามง้อ "ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย" " วิ
ผมอยากให้คุณรู้ว่า คุณเป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับผม ของทุกอย่างที่ผมให้คุณ
ผมจะต้องเลือกที่ดีที่สุด สวยที่สุด เหมือนดอกกุหลาบที่..." อนิรุทธิ์พูดไม่ทันจบ
วิกันดาก็สวนว่า "ฉันไม่เคยต้องการสิ่งปรุงแต่ง
สำหรับฉันค่าของสิ่งของขึ้นอยู่กับจิตใจ ถ้าจิตใจไม่มีค่า
ของเหล่านั้นก็พลอยไม่มีค่าไปด้วย ตรงกันข้ามถ้าคุณมีความจริงใจกับฉัน
แม้แต่ดอกหญ้าเพียงดอกเดียวก็มีค่าที่สุดแล้ว" วิกันดาเดินหนี "วิ
ถ้าคุณไม่ต้องการมันก็ขยี้ทิ้งเสียเลยก็ได้" อนิรุทธิ์เดินออกไป
วิกันดายืนนิ่งครู่หนึ่งแล้วเดินต่อ
อรอินทร์ทำเป็นทอดถอนใจเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่อนิรุทธิ์เล่า
แล้วแสร้งทำฟูมฟายโทษตัวเอง " เป็นความผิดของอรเองค่ะ
ถ้าอรเกิดไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา คุณพี่ก็คงไม่โกรธพี่รุทธิ์ขนาดนี้ เธอคิดว่า
อรแกล้งไม่สบายให้พี่รุทธิ์อยู่ต่อน่ะค่ะ ถ้าเป็นอร อรก็ต้องคิดอย่างนั้น
พี่รุทธิ์อย่าโทษเธอเลยนะคะ" "ถ้าวิเข้าใจอะไรง่ายๆ เหมือนอร ทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น"
"เป็นธรรมดาค่ะ คุณพี่เธอเป็นเมียหลวง ส่วนอร
อรเป็นเมียน้อยแล้วอรก็รักพี่รุทธิ์มากเหลือเกิน"
อรอินทร์บีบน้ำตาอาสาจะไปอธิบายให้วิกันดาเข้าใจ
อนิรุทธิ์รีบห้ามเพราะกลัววิกันดาจะยิ่งเข้าใจผิด อรอินทร์ตีหน้าซื่อรับคำ วัน
ต่อมา อรอินทร์ไปหาวิกันดาที่สำนักงานและหลอกนพวรรณว่า เธอเป็นน้องสาวของวิกันดา
นพวรรณเป็นปลื้มรีบพาไปพบ เพราะจำได้ว่าอรอินทร์เป็นนางแบบ
อรอินทร์มาพูดเย้ยวิกนดาเรื่องดอกกุหลาบที่อนิรุทธิ์สั่งจากเนเธอร์แลนด์มา
ให้ว่าเป็นไอเดียของเธอเอง "โอ๊ะ อย่าเพิ่งกระอักเป็นเลือดจนกว่าจะฟังให้จบก่อนค่ะ
เรื่องก็มีอยู่ว่าพี่รุทธิ์ปรึกษาอรว่าจะซื้ออะไรมาง้อคุณพี่ดีที่ไปเที่ยว
ญี่ปุ่นกับอรนานเกินไปหน่อย
อรเลยบอกว่าน่าจะเป็นดอกกุหลาบแล้วก็ต้องจากเนเธอร์แลนด์ด้วย เพราะสีสด ดอกใหญ่
ก้านแข็งแรง ทนทานเหมือนคุณพี่ เครื่องประดับน่ะคุณพี่มีเยอะแยะ
คงไม่อยากได้เท่าไหร่หรอก อรน่ะทั้งรักทั้งหวังดีกับคุณพี่จริงๆ นะคะ
ตอนที่อยู่ญี่ปุ่นนั้นก็เหมือนกัน
บรรดาคุณหญิงคุณนายไฮโซเพื่อนคุณพี่คงนินทากันปากมันไปเลย ก็ผู้หญิงเราน่ะ
เวลาจับกลุ่มกันก็มีอยู่ 2 อย่าง ไม่กินก็นินทาแต่อย่างหลังนี่น่าจะมันกว่า"
"เธอจะมานั่งพล่ามเรื่องพวกนี้ทำไม ถ้าไม่ออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะเรียก ร.ป.ภ.
มาลากออกไป" "ถ้าทำอย่างนั้น ก็เท่ากับคุณพี่ประจานตัวเอง"
"เธอต่างหากที่ประจานตัวเอง ประจานที่ญี่ปุ่นไม่พอ ยังกลับมาประจานที่นี่อีก
ใครที่ไม่รู้ก็จะได้รู้ ถามจริงๆ คุณไม่อายบ้างหรือ" "
ความรักทำให้อรกลายเป็นผู้หญิงหน้าด้านอย่างที่คุณพี่กำลังด่าอรอยู่ในใจค่ะ
อรรักพี่รุทธิ์มากเหลือเกิน รักจริงๆ มันเป็นกรรมของอรที่เลิกรักพี่รุทธิ์ไม่ได้
เหมือนกับคุณพี่ที่เลิกรักเขาไม่ได้นั่นแหละค่ะ เฮ้อ เราสองคนนี่หัวอกเดียวกันแท้ๆ
เลย นี่อรพูดแบบเปิดอกเลยนะคะ" อรอินทร์ทำตาละห้อย "ไม่ต้องมานั่งพล่ามอยู่หรอก
ถ้าอยากได้เขาก็เอาไปเลย เอาไป" วิกันดาลุกขึ้น "แน่นะคะ
ให้แล้วเอาคืนมะรืนนี้ตายด้วย แล้วจะหาว่าน้องไม่เตือน"
อรอินทร์ยกนิ้วส่ายไปมาทำสุ้มทำเสียงแล้วเดินออกไป วิกันดากำมือแน่น
พยายามระงับอกระงับใจ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งช้าๆ ใน ตอนเย็น
วิกันดาเห็นนุดีเดินอยู่ข้างทางก็จอดรถรับให้ไปด้วยกันและเมื่อรู้ว่านุดี
พักอยู่ที่คอนโดแถวลาดพร้าวซึ่งเป็นทางผ่านก็จะไปส่ง นุดีเกรงใจขอลงที่ป้ายรถเมล์
แต่วิกันดาก็ยืนยันว่าเป็นทางผ่านจริงๆ และเมื่อมาถึงที่หน้าคอนโด
นุดีก็ชวนวิกันดาขึ้นไปบนห้องเธอก่อน "เอาไว้วันหลังดีกว่า
วันนี้สัญญากับลูกว่าจะไปรับ" วิกันดาว่า นุดียกมือไหว้ขอบคุณ
วิกันดาขับรถออกไปเห็นยุทธการเดินสวนออกมารับนุดี ยุทธการ
ปรึกษากับนุดีว่าอยากหางานทำเพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว
แต่นุดีแนะนำว่าควรจะเรียนโทต่อเพราะตอนนี้หางานยากและคนตกงานก็เยอะ
"เรียนโทต้องใช้เงินเยอะ ยังไงผมก็คงทำงานไปด้วย นุดี สัญญากับผมได้ไหม"
ยุทธการจ้องหน้านุดี " นุดีไม่อยากสัญญากับใคร เพราะอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน
อย่าว่าแต่ปีหน้าหรือปีโน้นเลย แม้แต่พรุ่งนี้ก็ยังเอาแน่ไม่ได้
นุดียังไม่อยากผูกมัดตัวเอง ยุทธก็เหมือนกัน เราสองคนมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะ
ยังต้องเจอใครต่อใครอีกมากมาย ถ้าหากถึงวันที่เราทั้งสองคนพร้อม
และที่สำคัญเรายังไม่มีใคร ค่อยมาพูดกันอีกครั้ง
ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันไปก่อนเถอะนะ" นุดีรีบออกตัว "นุดีพูดเหมือนมีใครอยู่" "โอ๊ย
นุดีไม่มีใครเลย แม้แต่ตัวเองยังเอาไม่รอด แล้วจะไปหาห่วงทำไม
อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย ปวดหัว" นุดีจิ้มแตงโมใส่ปากยุทธซึ่งกำลังจะพูด ทั้ง 2
หัวเราะกันสนุกสนาน อนิรุทธิ์ กลับมาถึงบ้านตอนตีหนึ่ง และพบว่าวิกันดารออยู่
เธอบอกกับเขาว่า มีเรื่องจะคุยด้วยแล้วเดินนำมาที่ห้องรับแขก
อนิรุทธิ์ทิ้งลงนั่งถามว่า "เรื่องสำคัญอะไรหนักหนา ถึงต้องมาพูดกันตอนตี 1" "
ก็เพราะคุณกลับมาตี 1 ฉันคิดว่าเราควรจะหย่ากันเสียที
ฉันใคร่ครวญเรื่องนี้มาสักพักใหญ่ๆ แล้ว" วิกันดาตัดสินใจแน่วแน่
อนิรุทธิ์อึ้งไปนิดแล้วอ้างถึงลูก "ก็เพราะฉันเห็นแกลูกน่ะซิคะ ถึงต้องขอหย่า"
"ผมไม่หย่า คุณอยากหย่าก็หย่าไปคนเดียว"
"แล้วคุณจะถ่วงไว้ทำไมในเมื่อเราไม่ได้รักกันแล้ว" " ผมรักคุณ จะให้บอกกี่ครั้งๆ
ผมก็ขอยืนยันว่าผมรักคุณ
ทำไมคุณไม่ยอมเข้าใจบ้างว่าสันดานผู้ชายมันก็เป็นอย่างนี้แหละ
คุณอยากได้สามีแบบพลเวทย์ที่ทิ้งเมียไปอยู่วัด
หรือจะเอาอย่างสีหนาทที่ใช้เมียจนไม่ลืมหูลืมตา คุณจะเอาอย่างนั้นหรือวิ"
"อย่างน้อยสองคนนั้นเขาก็ไม่ทำให้เมียเขาต้องช้ำใจ และเพ็ญกับนารถก็มีความสุขดี
ฉันต้องการหย่า" "ผมไม่หย่า ยังไงๆ ก็ไม่หย่า" อนิรุทธิ์เดินหงุดหงิดออกไป
ในขณะที่วิกันดาเองก็หงุดหงิดเช่นกัน อนิรุทธิ์
ลงมาเตรียมอาหารเช้าให้วิกันดาและลูกๆ เพราะหวังให้วิกันดาหายโกรธ
แต่วิกันดาปฏิเสธที่ที่จะทานอาหารฝีมืออนิรุทธิ์ เธอบอกกับลูกๆ
ว่าจะออกไปรอที่รถแล้วลุกเดินออกไปทันที นวลมองตามอย่างตำหนิ
แล้วแอบไปบ่นกับเตื้องที่ในครัว "หมั้นไส้คุณผู้หญิง
พอคุณผู้ชายง้อก็ทำเป็นเล่นตัว" " แกไม่รู้อะไรก็อย่าพูด
คุณผู้หญิงเธอเจ็บช้ำระกำใจมาตั้งนาน
แค่ข้าวต้มปลากระพงกับน้ำส้มคั้นคงไม่ได้ทำให้หายเจ็บง่ายๆ หรอก" เตื้องสวน วิ
กันดาเดินเข้ามาในห้องทำงานก็กุหลาบสีแดงปักแจกันสวยงามวางอยู่
เธอหันมาถามนพวรรณว่าใครส่งมา แต่นพวรรณไม่ทราบ แล้วอนิรุทธิ์ก็โทรเข้ามา
เขาเอ่ยถามวิกันดาว่า กุหลาบสวยถูกใจไหมและชวนเธอไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน
วิกันดาปฏิเสธ แล้วทิ้งท้ายว่า "ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้วค่ะ คุณอนิรุทธิ์"
วิกันดาปิดโทรศัพท์มองแจกันกุหลาบอย่างปวดร้าว ในขณะที่อนิรุทธิ์ก็ถอนใจเฮือก วิ
กันดารับนุดีมาส่งที่คอนโดด้วยในตอนเย็น และในระหว่างทาง
วิกันดาก็ถามนุดีเรื่องยุทธการ เพราะเข้าใจว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน นุดีปฏิเสธว่า
ยุทธการเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทที่สุดของเธอ
"การที่เราจะยอมรับใครสักคนต้องดูกันนานๆ" วิกันดาสอนต่อ "ค่ะ
หนูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เอ้อ คุณกับสามีดูกันนานกี่ปีคะ" นุดีทำท่าเกรงใจ
วิกันดายิ้มขมๆ ตอบว่า "สามปี แต่ อาจจะยังไม่นานพอก็ได้" วิกันดาพึมพำกับตัวเอง
นุดีลอบมองอย่างครุ่นคิด วิกันดากลับมาถึงบ้านก็พบอนิรุทธิ์กำลังเล่นอยู่กับลูกๆ
เธอนึกแปลกใจ แล้วนุ่นกับโหน่งก็วิ่งเข้ามาสวัสดี
"คุณขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยลงมาทานของว่างด้วยกัน"
อนิรุทธิ์เอ่ยทัก วิกันดาจะปฏิเสธ แต่อนิรุทธิ์รีบพูดต่อ
"หรือถ้าคุณหิวจะทานเดี๋ยวนี้ก็ได้" วิ กันดาขยับจะเดินเข้าบ้าน เสียงแตรรถดังขึ้น
ทุกคนหันไปมอง เห็นรถของอรอินทร์แล่นเข้ามาจอด
อรอินทร์ก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยบัวและนิ่ม
วิกันดาเม้มปากสบตาอรอินทร์ที่ส่งสายตาท้าทาย
เดินประคองคุณหญิงมยุรีที่เกิดปวดท้องขึ้นมากระทันหันกลับมาที่โรงแรม
และทั้งคู่ก็ได้พบกับอนิรุทธิ์ที่ประคองอรเดินออกมาจากลิฟท์
โดยที่อรอินทร์ทำเป็นซับน้ำตาเสียอกเสียใจ "นั่นด็อกเตอร์อนิรุทธิ์นี่คะ
ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร" คุณหญิงมยุรีกระซิบกระซาบ ปิ่น
รีบจูงคุณหญิงเข้าไปทักอนิรุทธิ์เพราะอยากรู้ไม่แพ้กัน
อนิรุทธิ์ชะงักเมื่อเห็นทั้งคู่ แต่ก็รีบส่งยิ้มแบบเนียนๆ เอ่ยทักทาย
แล้วแตะข้อศอกพาอรอินทร์ที่ทำอ่อนระทวยเดินออกไป
เพราะเห็นคุณหญิงมยุรีกับปิ่นมองมาที่อรอินทร์บ่อยครั้ง ปิ่นหันมาถามคุณหญิง
"ใครน่ะ แล้วคุณวิรู้หรือเปล่า" "เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็น เล่นเอาพี่หายปวดท้องเลย"
คุณหญิงว่าแล้วชวนปิ่นไปหาวิกันดาที่ห้อง วิ
กันดาบอกกับคุณหญิงมยุรีและปิ่นที่มาฟ้องเรื่องอนิรุทธิ์กับอรอินทร์ว่า
อรอินทร์เป็นน้องสาวของถาวรเพื่อนสนิทของอนิรุทธิ์ ทั้งสองร้อง อ๋อ พร้อมกัน
แต่สีหน้ายังสงสัยเตรียมจะซักต่อ วิกันดารีบตัดบท
"ถ้าไม่มีอะไรแล้วดิฉันคงต้องขอตัวพักผ่อน" "อุ๊ย พวกเราซิคะที่ต้องขอโทษที่มารบกวน
แต่ก็เป็นความหวังดีที่พอเห็นอะไรไม่ชอบมาพากลเลยต้องรีบมาบอก ไป คุณปิ่น
คุณวิรู้เรื่องแล้วก็ไป" คุณหญิงมยุรีชวนปิ่น วิกันดาเดินมาเปิดประตูให้ทั้งคู่
ปิ่นหันมาย้ำ " ยังไงคุณวิต้องระวังไว้บ้างก็ดีนะคะ
ผู้หญิงสมัยนี้ไว้ใจได้เสียเมื่อไหร่ เผลอเป็นฉกดิฉันน่ะเห็นมามาก
บางคู่อยู่กันมาดี ดี๊ พอเผลอแป๊บเดียว ผัวถูกฉกไปโน่นแล้ว
เผลอไม่ได้ค่ะเผลอเป็นฉก" วิกันดายิ้มอ่อนๆ มยุรีดึงปิ่นออกไป
วิกันดาปิดประตูแล้วถอนใจยาว ปิ่นแปลกกับท่าทางของวิกันดาจึงแอบถามคุณหญิงว่า
"ทำไมด็อกเตอร์วิกันดายังทำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่นะคะ" "ร้อนค่ะ แต่ร้อนอยู่ข้างใน
แกกลัวเสียหน้าไงคะ" คุณหญิงตอบแล้วชวนปิ่นไปเม้าท์กันต่อที่ห้อง อร
อินทร์แกล้งไม่สบายอ้อนให้อนิรุทธิ์อยู่เป็นเพื่อนที่ห้องพัก
เพราะวรนารีต้องออกไปทำงาน อนิรุทธิ์หลงกลอยู่กับอรอินทร์
อรอินทร์ทำหวังดีขอให้อนิรุทธิ์โทรไปบอกวิกันดาเพื่อที่เธอจะได้ไม่รอเก้อ อนิรุทธิ์
ลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมเชื่ออรอินทร์
เขาโทรไปบอกวิกันดาว่าต้องอยู่เป็นเพื่อนอรอินทร์เพราะเธอไม่สบาย
และรับปากว่าพรุ่งนี้จะไปหาวสิกันดาแต่เช้า วิกันดาสุดเจ็บช้ำรีบปิดโทรศัพท์
"คุณพี่ว่าอะไรหรือเปล่าคะ" อรอินทร์เล่นละครต่อ "ก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่"
อนิรุทธิ์ตอบ "คุณพี่เธอเป็นผู้หญิงที่ประเสริฐที่สุด อรทั้งรักทั้งเคารพเธอ"
อรอินทร์ทำซาบซึ้ง "วิเขาโชคดีที่มีแต่คนรัก" อนิรุทธิ์ว่า อรอินทร์ลอบเบ้ปาก เช้า
วันใหม่ วิกันดาลงมาจากห้องพักก็พบอนิรุทธิ์ยืนคุยอยู่กับท่านผู้หญิงและคณะ
อนิรุทธิ์รีบเดินมารับด้วยการโอบไหล่อย่างอ่อนโยน วิกันดาฝืนตัวสั่งอนิรุทธิ์ว่า
เลิกเสแสร้งเสียที "เสแสร้งที่ไหน ผมอุตส่าห์รีบมาแต่เช้า โน่น
คณะของคุณเขาคงสงสัยกันใหญ่แล้วว่าเราพูดอะไรกัน"
อนิรุทธิ์ยิ้มแล้วพาวิกันดาเดินไปหาท่านผู้หญิง วิกันดาขอโทษทุกคนที่มาสาย
"ไม่สายหรอกค่ะ" ท่านผู้หญิงว่า "น่าอิจฉาคุณวิกันดาจัง สามีทั้งรักทั้งเอาใจ"
มยุรีแอบจิก บรรยากาศ เริ่มอึดอัด ท่านผู้หญิงจึงเปลี่ยนเรื่องชวนทุกคนออกเดินทาง
แล้วพยายามเปิดโอกาสให้อนิรุทธิ์กับวิกันดาได้อยู่ด้วยกันตามลำพังเพื่อปรับ
ความเข้าใจกัน อนิรุทธิ์แอบบ่นกับวิกันดาว่าน่าเสียดายที่ลูกไม่ได้มาด้วย
"ไว้คราวหน้าเราจะมากัน 4 คนพ่อแม่ลูกนะครับ" อนิรุทธิ์ชวน
วิกันดาเมินหน้ามองไปทางอื่นแล้วตอบว่า "คงไม่มีคราวหน้าแล้วละค่ะ"
"ที่จริงเราน่าจะตามพี่รุทธิ์ไปด้วยนะ อยากเห็นน้ำตาเมียหลวง"
วรนารีเอ่ยชวนอรอินทร์ที่กำลังนั่งทานอาหารอยู่ด้วยกัน อรอินทร์ยักไหล่ตอบว่า "
ฮู้ย ยัยนั่นเขาไม่ร้องไห้ให้ใครเห็นหรอกย่ะ ผู้ดีเขาต้องรู้จัก สะกดกลั้น
กลั้นเอาไว้มากๆ เดี๋ยวก็อกแตกตายไปเอง ที่จริง ฉันก็เวทนาเขานะ
ไม่อย่างนั้นไม่ปล่อยพี่รุทธิ์ไปหรอก" "โอ๊ย แม่พระ พระเพลิง
ไม่ไช่เพลิงธรรมดาด้วยนะ แต่เป็นเพลิงบัลลัยกัลป์"
วรนารีประชดแล้วสองสาวก็หัวเราะให้กัน ท่าน ผู้หญิงพาคณะทัวร์ไปเที่ยวที่ ฟูจิ
ซึ่งวิกันดากับอนิรุทธิ์เคยมาฮันนีมูลด้วยกัน ภาพเก่าๆ
ในอดีตแว่บเข้าในความคิดทำให้วิกันดามีท่าทีอ่อนลง ท่านผู้หญิงแอบเอาใจช่วยทั้งคู่
ส่วนอรอินทร์หลังจากทานอาหารเสร็จก็โทรหาอนิรุทธิ์แต่ติดต่อไม่ได้
เพราะเขาปิดมือถือเธอโกรธจนลืมตัวจะบุกไปด่าวิกันดาที่กักตัวอนิรุทธิ์ไว้
วรนารีรีบดึงไว้พร้อมเตือนสติ "คุณรุทธิ์เขาจะคิดยังไง แกบอกเองไม่ใช่หรือว่า
ผัวเมียคู่นั้นเขาเป็นผู้ดี พี่รุทธิ์คงไม่คุ้นกับคำด่าทออะไรอย่างนั้นหรอก
ถ้าแกขืนสติแตกไปชี้หน้าด่าเมียเขาเข้า มีหวังได้ตีตัวออกห่างแน่
ถ้าแกไม่อยากเสียเขาไป ก็ต้องใช้วิธีแทรกเข้าไปเนียนๆ อย่างที่ทำอยู่นี่แหละ
ดีที่สุด" วรนารีหยุดมองอรอินทร์ เห็นเธอเม้มปากน้ำตาคลอ
วิกันดากำลังดื่มด่ำกับธรรมชาติที่สวยงาม
อนิรุทธิ์เบือนหน้ามามองวิกันดาแล้วโอบไหล่วิกันดาเข้ากอดพลางเอ่ยว่า
"เห็นหรือยังว่า ถ้าผมไม่มาด้วย วิจะต้องเสียดายมากธรรมชาติแบบนี้มาคนเดียวเหงาแย่"
วิกันดาหันมามองอนิรุทธิ์แล้วจะขยับตัวหนี แต่อนิรุธิ์ไม่ยอม "ไม่เอาน่า
อย่าฝืนใจตัวเองเลย เวลานี้เรามีความสุขก็ปล่อยไปให้เต็มที่ดีกว่า"
"ฉันไม่ได้มีความสุข" "นี่แหละรสชาติของชีวิต
สุขบ้างทุกข์บ้างสลับกันไปเหมือนอาหารไง ต้องมีหลายๆ รสถึงจะอร่อย" "มิน่า
เพราะฉันเป็นอาหารรสเดียวนี่เอง คุณถึงต้องดิ้นรนคอยหารสอื่นๆ มาเติมอยู่เรื่อย"
"เห็นไหม คุณเริ่มเข้าใจผมแล้ว" เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
วิเปิดกระเป๋าหยิบมือถือขึ้นมา "ขอโทษนะคะ" วิกันดาเดินห่างอนิรุทธิ์ไปรับโทรศัพท์
อนิรุทธิ์ มองตามพลางนิ่วหน้า แต่พอเห็นวิกันดาพูดโทรศัพท์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
เสียงเบาๆ ราวกับไม่อยากให้ใครได้ยิน ก็ยิ่งไม่พอใจจึงเดินเข้าไปหา "ค่ะ
พรุ่งนี้พบกัน" วิกันดาปิดโทรศัพท์ "นายเจนจบใช่ไหม" อนิรุทธิ์ยิงคำถาม
วิกันดาสวนว่า จะต้องสนใจอะไร "คุณเป็นเมียผมนะวิ" "อ้อ หรือคะ"
วิกันดายิ้มแล้วขอตัวไปหาท่านผู้หญิง อนิรุทธิ์มองตามหงุดหงิดสุดๆ เมื่อ
กลับมาถึงโรงแรมในตอนค่ำ ทุกคนก็ต้องอึ้งเพราะอรอินทร์มาดักรออนิรุทธิ์
เธอเข้ามาทักทายทุกคนอย่างเนียนๆ
แล้วตรงไปเกาะแขนอนิรุทธิ์ชวนพูคุยราวกับว่ามีกันอยู่แค่สองคน คุณหญิงกับเพื่อนๆ
พูดไม่ออก ส่วนวิกันดาสีหน้าเรียบเฉย อนิรุทธิ์ชวนอรอินทร์ทานอาหารด้วยกัน
แล้วขอตัวขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน
"งั้นอรขึ้นไปด้วยนะคะขี้เกียจนั่งรอแถวนี้" อรอินทร์จึงมืออนิรุทธิ์เดินออกไป ท่าน
ผู้หญิงตามวิกันดามาที่ห้องและพูดให้กำลังใจว่า อย่ายอมแพ้
เพราะท่านดูออกว่าอนิรุทธิ์ยังรักวิกันดาอยู่
วิกันดาที่ก้มหน้านิ่งเงยขึ้นตาถึงจะเศร้าแต่ก็มีแววตัดสินใจ เอ่ยว่า
"ดิฉันไม่แน่ใจค่ะ" "วิกันดา" ท่านผู้หญิงเรียก อร
อินทร์บอกกับอนิรุทธิ์ว่าจะไปคุยกับวิกันดาที่ห้องเพราะขี้เกียจนั่งรอ
อนิรุทธิ์อาบน้ำ แต่อนิรุทธิ์ลังเลเพราะกลัวมีปัญหากันอีก อรอินทร์รีบอ้อนว่า
"อรอยากให้คุณพี่เข้าใจอรว่าไม่ได้มีเจตนาจะแย่งพี่รุทธิ์เลย" อนิรุทธิ์
คล้อยตามจึงยอมตกลง อรอินทร์ยิ้มร้ายเดินไปเคาะประตูห้องวิกันดา
และเมื่อวิกันดาออกมาเปิด เธอก็เห็นท่านผู้หญิงนั่งคุยอยู่กับวิกันดา
ท่านผู้หญิงเหลือบมองอรอินทร์แล้วเอ่ยว่า "ดิฉันกำลังจะกลับพอดี
เดี๋ยวพบกันนะคะคุณวิกันดา" "ค่ะ" วิกันดาเดินไปส่งท่านผู้หญิงที่ประตู
ท่านผู้หญิงแตะแขนวิกันดาเป็นเชิงปลอบใจแล้วเดินออกไป วิกันดาหันมาถามอรอินทร์ว่า
มีธุระอะไร "อรมาอาศัยนั่งรอพี่รุทธิ์น่ะค่ะ พี่รุทธิ์จะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า
ถ้าอรเข้าไปรอในห้องมันจะดูน่าเกลียด" อรอินทร์กรีดกรายทรุดตัวลงนั่ง
วิกันดายิ้มเยาะสวนว่า "รู้จักคำว่าน่าเกลียดเหมือนกันหรือ" "
คุณพี่นี่ช่างประชดประชันนะคะ อรจะบอกให้ว่า พวกผู้ชายเขาไม่ชอบหรอก มันไม่น่ารัก
นี่แสดงว่าคุณพี่ไม่มีเสน่ห์ คุณพี่เคยนับไหมคะว่าตั้งแต่แต่งงานกันมา
พี่รุทธิ์มีกิ๊กไปกี่คนแล้ว" "คุณอร" " เวลาอยู่ต่อหน้าคุณพี่
พี่รุทธิ์จะมาหวานบอกว่ารักคุณพี่คนเดียว
ผู้หญิงอื่นหมื่นแสนไม่มีวันจะเทียบเท่าคุณพี่ได้
ผู้ชายที่กำลังนอกใจเมียเขาก็พูดอย่างนี้กันทุกคนนั่นแหละค่ะ แล้วก็แปลกนะคะ
พวกเมียหน้าโง่ก็มักจะเชื่อเสียด้วย" "ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้"
วิกันดาชักหมดความอดทน "ถ้าอรไม่ออก คุณพี่จะทำอะไรอรหรือคะ หรือว่าจะตบอร"
อรอินทร์ลุกขึ้นท้าทาย วิ กันดากำมือแน่น อรอินทร์ยิ้มเยาะแล้วพูดต่อ
"ถ้าอรเป็นคุณพี่ละก็ อรหย่ากับพี่รุทธิ์ไปแล้ว
คิดดูซิคะว่าคนอื่นเขาจะมองคุณพี่ยังไง เพราะพี่รุทธิ์ไม่ได้เกรงใจคุณพี่เลย
เขากล้าพาอรมาที่นี่ทั้งๆ ที่เพื่อนๆ ไฮโซของคุณพี่อยู่กันเยอะแยะ
คุณพี่ไม่อายหรือคะ อรถาม จริงๆ เถอะ" "ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย ออกไป" " ทำไมคะ
คุณพี่จะตบอรหรือ คุณพี่ทำไม่ได้หรอก เชิญคุณพี่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เถอะค่ะ
อรจะไปรอในห้องพี่รุทธิ์ อ้อ ถ้าคุณพี่เปลี่ยนใจไม่ยอมไปทานข้าว คนอื่นๆ
เขาต้องคิดแน่เลยค่ะว่าคุณพี่ชอกช้ำระกำใจ เดี๋ยวพบกันนะคะ" อรอินทร์กรีดกรายออกไป
วิกันดากำมือแน่น อรอินทร์มาร่วมโต๊ะอาหารกับทุก คนอย่างไม่สะทกสะท้าน
แถมยังชวนพูดคุยไม่หยุด
และคอยดูแลเอาใจวิกันดาอย่างแนบเนียนท่ามกลางสีหน้าที่พยายามทำให้เป็นปกติ
ที่สุดของวิกันดา ทุกคนในโต๊ะอึดอัดใจ เพราะไม่รู้ว่าวิกันดาคิดอะไรอยู่กันแน่
และหลังจากทานอาหารเสร็จ อรอินทร์ก็ขอตัวกลับโรมแรม เธอรีบไปเม้าท์ให้วรนารีฟังว่า
"อยากให้แกเห็นหน้านังเมียหลวงจัง เหมือนนักมวยถูกน็อคยังไงยังงั้น
จุกจนพูดอะไรไม่ออกเลย สมน้ำหน้า" "แกไม่ได้ไปกรี๊ดกร๊าดอาละวาดนะ" วรนารีย้ำ
"เปล๊า ก็แกบอกเองว่า ริจะแย่งผัวผู้ดีก็ต้องแย่งแบบผู้ดี
ไอ้ที่จะตบตีกันแบบโลโซไม่มีแน่" "ดีจ้า แต่อย่าให้หลุดเป็นอันขาดเชียวนะ"
วรนารีนึกขำ "เออ ไม่ให้หลุดหรอกน่ะ" อรอินทร์หัวเราะร่วน
อนิรุทธิ์ตามมาง้อวิกันดาถึงในห้องพัก
และอ้างว่าที่อรอินทร์ทำลงไปก็เพื่อแสดงความบริสุทธิ์
"ความบริสุทธิ์ใจที่แย่งสามีคนอื่นน่ะหรือคะ" วิกันดาแค่นหัวเราะ "
หึงอีกแล้วซินั่น ไม่ดีใจหรือที่สามีของคุณดีจนมีผู้หญิงมารุมรัก วะตาชิวะ
อะนาตะโอ๊ะ ไอชิมาสึ แต่ผมรักคุณนะวิ รักมากกว่าใครทั้งหมด"
อนิรุทธิ์เข้ามากอดแล้วจะก้มลงจูบวิกันดา
แต่วิกันดาเบี่ยงหน้าหลบแล้วผลักอนิรุทธิ์ออกห่างอย่างรังเกียจ "คุณออกไปได้แล้ว
ฉันจะนอน" "ก็นอนไปซิครับ" อนิรุทธฺทำไม่รู้ไม่ชี้ "คุณอนิรุทธิ์ กรุณาออกไปค่ะ"
วิกันดาเสียงเข้ม "ผมง้อคุณมากแล้วนะวิ คุณจะใจแข็งไปถึงไหน" " ฉันไม่ได้ใจแข็ง
แต่มันสุดจะทนกับความมักง่ายของคุณกับความหน้าด้าน ของผู้หญิงคนนั้นอีกต่อ ไป
ฉันเคยบอกแล้วนี่ว่า ความอดทนของมนุษย์มันมีขีดจำกัด" "นี่คุณพูดจริงๆ ใช่ไหมวิ"
อนิรุทธิ์อึ้ง "ใช่ค่ะ แล้วยังจะมีที่จริงกว่านี้อีก คุณคอยดูไปก็แล้วกัน"
วิกันดาตอบชัด อนิรุทธิ์มองวิกันดาราวกับจะค้นหาเยื่อใย
แต่พบเพียงความว่างเปล่าในดวงตาของเธอ อนิรุทธิ์ กลับมาที่ห้องพักก็โทรหาอรอินทร์
อรอินทร์รีบอ้อนออดออเซาะเพราะรู้ดีว่าอนิรุทธ์ต้องทะเลาะกับวิกันดาแน่
อนิรุทธิ์ขอร้องอรอินทร์ว่าอย่ามาที่โรงแรมอีก
และรับปากว่าเขาจะไปเป็นฝ่ายไปหาเธอเอง อรอินทร์รับคำอย่างว่าง่าย
อนิรุทธิ์วางสายบอกกับตัวเองว่า "ยังดีที่อีกคนพูดง่าย" แล้วอนิ
รุทธิ์ก็โทรกลับไปหาลูกๆ ที่เมืองไทยพร้อมกับฟ้องว่าวิกันดายังงอนไม่หาย
และขอให้ลูกๆ ช่วยคุยกับแม่ให้หน่อย สองพี่น้องรับคำ
อนิรุทธิ์จึงขอคุยกับอนงค์นารถที่มาอยู่แลพวกเด็กต่อ แต่ก็โดนอนงค์นารถว่าแขวะ
จนพูดไม่ออกจึงต้องวางสาย เช่นเดียวกับอรอินทร์ที่โทรหานิ่ม
แต่กลับโดนบัวสั่งสอนจนต้องปิดโทรศัพท์ เจน
จบกับเค็นมาพบวิกันดาที่ห้องอาหารในโรงแรม ทั้งสามพูดคุยกันอย่างถูกคอ
อนิรุทธิ์ลงมาเห็นก็ไม่พอใจจึงเข้าไปพาลหาเรื่อง
แต่ก็โดนเจนจบว่าสวนกลับเรื่องอรอินทร์ "อรอินทร์เป็นอดีตภรรยาของคุณ
แต่วิกับผมยังเป็นสามีภรรยากันอยู่" อรนิรุทธิ์อ้าง "ครับ คุณเป็นคนโชคดี
ใครที่ได้แต่งงานกับผู้หญิงอย่างคุณวิกันดา ผมถือว่าเป็นคนที่โชคดีที่สุด" "
อย่าลืมว่า คนดีเกินไปมันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะคะ เหมือนอาหารที่ต้องมีหลายๆ
รสถึงจะทานได้ไม่เบื่อ จริงไหมคะ รุทธิ์" วิกันดาแขวะ อนิรุทธิ์พยายามข่มอารมณ์สุดๆ
อนิรุทธิ์ตามวิกันดาและกลุ่ม ของท่านผู้หญิงมาเที่ยวด้วย
แต่ดูท่าทางเขาไม่มีความสุขนักเพราะวรนารีโทรมาตามอ้างว่าอรอินทร์ไม่สบาย
ไม่มีคนดูแล อนิรุทธิ์เข้ามาบอกเรื่องนี้กับวิกันดา "คุณจะไปไหนก็เชิญตามสบาย
พรุ่งนี้ฉันจะไปแล้ว" วิกันดาตอบ อนิรุทธิ์รีบซักว่าจะไปไหน "โอซากาค่ะ
เพราะจะไปเกียวโตนาราด้วย หลังจากนั้นก็จะกลับบ้าน ส่วนคนอื่นเขาจะแวะฮ่องกง"
อนิรุทธิ์ต่อรองให้วิกันดารอกลับพร้อมกัน แต่วิกันดาปฏิเสธ เธอบอกว่าคิดถึงลูก
"แล้วพ่อของลูกล่ะไม่คิดถึงหรือ" อนิรุทธิ์อ้อน "ทำไมจะต้องคิดถึง" "เดี๋ยวนี้
คุณไม่มีเยื่อใยกับผมเลยไม่มีจริงๆ" " ฉันไม่คิดจะมีเยื่อใยกับใครแล้วนอกจากลูก
ฉันเชื่อว่าฉันเป็นทั้งพ่อและแม่ให้เขาได้
และเราจะพูดเรื่องนี้กันอีกทีเมื่อคุณกลับบ้าน ลาก่อนค่ะ
แล้วก็ไม่ต้องรักษาหน้าด้วยการไปส่งฉันหรอก ทุกคนเขารู้กันหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร"
วิกันดาเดินจากไป อนิรุทธิ์ยืนอึ้ง0000000000000000 วัน ต่อมา
ท่านผู้หญิงพาวิกันดากับเพื่อนๆ ในกลุ่มไปเที่ยวที่ พลับพลาทองกิงกากุจิ
และมีเจนจบกับเค็นร่วมคณะไปด้วย วิกันดาเข้าไปเสี่ยงเซียมซีได้ใบหนึ่ง
เธอขอให้เค็นช่วยแปลให้ฟัง "ด้วย ความยินดีครับ เวลานี้ กำลังอยู่ในฤดูใบไม้ร่วง
รอฤดูใบไม้ผลิที่ใกล้จะมาถึงชีวิตมีครึ่งเดียวจงอดทนเบิกบานสิ่งที่เต็มตื้น
มาไม่รู้ตัวโชคลาภ และคนที่รักเป็นของเรา" เค็นแปล วิกันดายิ้มรับพร้อม กับคำขอบคุณ
แล้วเดินเลี่ยงออกมา
เพราะเพื่อนๆของท่านผู้หญิงเข้ามารุมให้เค็นช่วยแปลเซียมซีของพวกเธอ
เจนจบเดินตามวิกันดาออกมาพร้อมเปรยว่า "คล้ายๆ กับคำพังเพยของเราที่ว่า
หลังฝนตกท้องฟ้าย่อมแจ่ม ใสนะครับ คุณเป็นคนดี คนดีย่อมได้รับผลดีตอบแทน"
"ไม่เสมอไปหรอกค่ะ คุณเจนจบจะกลับเมืองไทยเมื่อไหร่คะ" วิกันดาเปลี่ยนเรื่อง
"ก็คงหลังคุณประมาณวันสองวันนั่นแหละครับ พรุ่งนี้ผมจะไปส่งคุณที่สนามบิน"
"ขอบคุณมากค่ะ แล้วพบกันที่เมืองไทย" "ครับ อีกไม่กี่วันเท่านั้น"
สีหน้าแววตาเจนจบบอกความในใจชัดแจ้ง วิกันดารีบเบือนหน้าหนี วิ
กันดาโทรมาบอกอนงค์นารถที่กำลังจะพาเด็กๆ ขึ้นนอนว่า
เธอมาถึงสนามบินแล้วและกำลังจะเรียกแท็ซี่กลับบ้าน พร้อมกับย้ำว่า ถ้าเด็กๆ
เข้านอนแล้วก็ไม่ต้องไปปลุก อนงค์นารถนึกสงสัยที่วิกัน
ดากลับมาเร็วกว่ากำหนดจึงชวนเตื้องออกไปรอรับที่หน้าบ้าน
และเมื่อวิกันดามาถึงเธอก็ยิงคำถามที่คาใจใส่ทันที แต่วิกันดาเลี่ยงที่จะตอบ
เธอชวนอนงค์นารถนอนค้างด้วยกันอีกคืน เช้าวัน ต่อมา หลังจากส่งลูกๆ ไปโรงเรียนแล้ว
วิกันดาก็ชวนอนงค์นารถไปหาฉวีเพ็ญที่บ้านเพื่อนำของฝากไปให้และปรับทุกข์
เรื่องอนิรุทธิ์กับอรอินทร์ ฉวีเพ็ญเป็นเดือดเป็นแค้นออกปากว่า
ถ้าอรอินทร์กลับมาเมื่อไหร่ให้บอกด้วยเพราะจะไปตบ วิกันดารีบห้าม แล้ว
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น วิกันดาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วนิ่วหน้า
ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถยื่นหน้าเข้ามาดูแล้วฉวีเพ็ญก็ดึงโทรศัพท์มากดรับสายเอง
เสียงอรอินทร์ทักทายมาตามสายพร้อมกับถามหาด็อกเตอร์วิกันดา
"ด็อกเตอร์วิกันดาไม่ว่างพูด แต่ด็อกเตอร์ฉวีเพ็ญพูดแทนได้"
"หน้าอย่างแกน่ะเรอะด็อกเตอร์" อรอินทร์ว่า "เออ ด็อกเตอร์ด่าไง
แกก็ด็อกเตอร์เหมือนกันนี่ ด็อกเตอร์ด้านไงด็อกเตอร์ด่ากับด็อกเตอร์ด้าน
รับรองว่าเจอกันมันส์หยด" " มันแน่ คราวก่อนฉันยังไม่ทันระวังตัว
ต่อไปอย่าได้หวังว่าจะตบฉันฟรี
สุดท้ายนี้ฝากบอกคุณพี่วิกันดาสุดที่รักของฉันด้วยว่า สามีของเธอนี่สุดยอด
กลับไปนี่ชักจะไม่อยากคืนให้แล้ว" อรอินทร์รีบปิดโทรศัพท์ทันทีก่อนที่เพ็ญจะตอบ
ฉวีเพ็ญฉุนจัดหันมาฟ้องอนงค์นารถ "วิ ตัวเองทนได้ยังไง" อนงค์นารถไม่เข้าใจ
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ต่อไปนี้จะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว" วิกันดาสีหน้าเด็ดเดี่ยว อนงค์
นารถกับฉวีเพ็ญนำเรื่องวิกันดากับอนิรุทธิ์ไปปรึกษาสามีของพวกเธอเพื่อหาทาง
ช่วยเพื่อน พลเวทย์แนะนำอนงค์นารถว่า เป็นเพราะกรรมและสอนให้
อนงค์นารถรู้จักปล่อยวาง ส่วนสีหนาทก็บอกกับฉวีเพ็ญว่า
เรื่องพวกนี้มันอยู่นอกเหนือความสามารถที่จะไปช่วย แล้วไล่ฉวีเพ็ญไปล้างรถ
อนิรุทธิ์ อยู่เที่ยวต่อกับอรอินทร์อย่างไม่มีความสุขนัก
เพราะหึงเจนจบกับเค็นที่เข้ามาสนิทสนมกับวิกันดา
อรอินทร์พอจะเดาออกจึงเข้ามาอ้อนชวนอนิรุทธิ์กลับเมืองไทยอ้างว่า
เธอก็คิดถึงลูกเหมือนกัน อนิรุทธิ์สบายใจขึ้นรีบพาอรอินทร์กลับเมืองไทย ถาวร
มาพบวิกันดาที่บ้าน เพราะไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น
เขาขอโทษวิกันดาจากใจจริงและยอมรับว่าเป็นความผิดของเขาเองที่ชวนอนิรุทธิ์
ไปรับอรอินทร์ที่สนามบินในวันนั้น "เขาก็คงพบกันวันอื่นอยู่ดี อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ"
วิกันดาว่า " คุณวิ ผมรู้จักอนิรุทธิ์ดี
เขาไม่คิดจะจริงจังกับใครหรอกแม้กระทั่งน้องสาวของผม ไม่ว่าจะอย่างไร เขาก็รักคุณ
ผู้ชายเจ้าชู้อย่างเขาไม่หยุดอยู่ที่ใครคนใดคนหนึ่งหรอก แม้แต่น้องสาวของผม
ถ้าคุณทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น" ถาวรหาทางออก "พูดน่ะ พูดง่าย แต่ทำยาก
ยากมากแต่ถึงอย่างไรก็ต้องขอบคุณที่คุณถาวรหวังดี
วันนี้เขาคงกลับแล้วและดิฉันคิดว่าคงจะต้องพูดเรื่องนี้อย่างจริงจังเสียที"
สีหน้าวิกันดาดูเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ ถาวรเห็นแล้วก็ใจหาย จึงแอบกระซิบบอกกับบัวว่า
"ผมสังหรณ์ว่า คุณวิไม่ให้อภัยอนิรุทธ์อีกต่อไป" วิ กันมาทำงานวันแรก
ท่านผู้หญิงก็เรียกไปพบแล้วแนะนำให้เธอรู้จักกับคุณหญิงแวววรรณเพื่อนนัก
เรียนสมัยมัธยมและนุดีหลานสาวของคุณหญิง เพราะจะฝากให้นุดีไปทำงานกับวิกันดา
วิกันดามองนุดีอย่างใคร่ครวญและนึกถูกชะตา
เธอพานุดีมาที่ห้องทำงานและฝากให้นพวรรณเลขาฯช่วยดูแล "ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ
หนูจะช่วยดูแลเต็มที่" นพวรรณรีบเอาใจ ใน
ตอนเที่ยงท่านผู้หญิงชวนวิกันดาไปทานอาหารด้วยกันและคุยเรื่องนุดีให้ฟังว่า
เธอเป็นเด็กที่น่าสงสารเพราะสามีของแวววรรณคิดจะรวบหัวรวบหางจนถึงกับเอ่ย ปากขอ
วิกันดาฟังแล้วก็เศร้าเปรยว่า "ผู้ชายนี่ไม่รู้จักพอจริงๆ"
ท่านผู้หญิงนิ่งไปนิดแล้วถามต่อ "ได้ข่าวว่า
ผู้หญิงคนนั้นเข้านอกออกในบ้านคุณวิกันดา โดยไม่มีเกรงใจเลยหรือ" "ค่ะ
แต่จะโทษเขาฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก ของอย่างนี้ตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอกค่ะ"
"แล้วนี่จะเป็นยังไงต่อไป" "ดิฉันก็ยังไม่ทราบเหมือนกันค่ะ แต่คิดว่า
คงจะทนได้อีกไม่นาน" วิกันดาตอบ ท่านผู้หญิงถอนใจ
อนิรุทธิ์กลับมาถึงเมืองไทยพร้อมกับกุหลาบแดงช่อใหญ่มาเซอร์ไพรส์วิกันดา
แต่วิกันดาไม่ใยดี เธอบอกกับเขาว่า "อย่าว่าแต่ของขวัญของคุณเลยค่ะ แม้แต่ตัวคุณ
ฉันก็ไม่ยินดียินร้ายเหมือนกัน" " ผมรู้ว่าผมผิดที่ให้คุณกลับมาก่อนหลายวัน
ความจริงผมกับอรก็จะกลับตั้งแต่ 2-3 วันที่แล้ว แต่ก็อย่างที่คุณรู้ อรน่ะไม่สบาย"
อนิรุทธิ์ตามง้อ "ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยค่ะ แล้วก็ไม่อยากรู้ด้วย" " วิ
ผมอยากให้คุณรู้ว่า คุณเป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับผม ของทุกอย่างที่ผมให้คุณ
ผมจะต้องเลือกที่ดีที่สุด สวยที่สุด เหมือนดอกกุหลาบที่..." อนิรุทธิ์พูดไม่ทันจบ
วิกันดาก็สวนว่า "ฉันไม่เคยต้องการสิ่งปรุงแต่ง
สำหรับฉันค่าของสิ่งของขึ้นอยู่กับจิตใจ ถ้าจิตใจไม่มีค่า
ของเหล่านั้นก็พลอยไม่มีค่าไปด้วย ตรงกันข้ามถ้าคุณมีความจริงใจกับฉัน
แม้แต่ดอกหญ้าเพียงดอกเดียวก็มีค่าที่สุดแล้ว" วิกันดาเดินหนี "วิ
ถ้าคุณไม่ต้องการมันก็ขยี้ทิ้งเสียเลยก็ได้" อนิรุทธิ์เดินออกไป
วิกันดายืนนิ่งครู่หนึ่งแล้วเดินต่อ
อรอินทร์ทำเป็นทอดถอนใจเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่อนิรุทธิ์เล่า
แล้วแสร้งทำฟูมฟายโทษตัวเอง " เป็นความผิดของอรเองค่ะ
ถ้าอรเกิดไม่ได้เจ็บไข้ได้ป่วยขึ้นมา คุณพี่ก็คงไม่โกรธพี่รุทธิ์ขนาดนี้ เธอคิดว่า
อรแกล้งไม่สบายให้พี่รุทธิ์อยู่ต่อน่ะค่ะ ถ้าเป็นอร อรก็ต้องคิดอย่างนั้น
พี่รุทธิ์อย่าโทษเธอเลยนะคะ" "ถ้าวิเข้าใจอะไรง่ายๆ เหมือนอร ทุกอย่างก็คงจะดีขึ้น"
"เป็นธรรมดาค่ะ คุณพี่เธอเป็นเมียหลวง ส่วนอร
อรเป็นเมียน้อยแล้วอรก็รักพี่รุทธิ์มากเหลือเกิน"
อรอินทร์บีบน้ำตาอาสาจะไปอธิบายให้วิกันดาเข้าใจ
อนิรุทธิ์รีบห้ามเพราะกลัววิกันดาจะยิ่งเข้าใจผิด อรอินทร์ตีหน้าซื่อรับคำ วัน
ต่อมา อรอินทร์ไปหาวิกันดาที่สำนักงานและหลอกนพวรรณว่า เธอเป็นน้องสาวของวิกันดา
นพวรรณเป็นปลื้มรีบพาไปพบ เพราะจำได้ว่าอรอินทร์เป็นนางแบบ
อรอินทร์มาพูดเย้ยวิกนดาเรื่องดอกกุหลาบที่อนิรุทธิ์สั่งจากเนเธอร์แลนด์มา
ให้ว่าเป็นไอเดียของเธอเอง "โอ๊ะ อย่าเพิ่งกระอักเป็นเลือดจนกว่าจะฟังให้จบก่อนค่ะ
เรื่องก็มีอยู่ว่าพี่รุทธิ์ปรึกษาอรว่าจะซื้ออะไรมาง้อคุณพี่ดีที่ไปเที่ยว
ญี่ปุ่นกับอรนานเกินไปหน่อย
อรเลยบอกว่าน่าจะเป็นดอกกุหลาบแล้วก็ต้องจากเนเธอร์แลนด์ด้วย เพราะสีสด ดอกใหญ่
ก้านแข็งแรง ทนทานเหมือนคุณพี่ เครื่องประดับน่ะคุณพี่มีเยอะแยะ
คงไม่อยากได้เท่าไหร่หรอก อรน่ะทั้งรักทั้งหวังดีกับคุณพี่จริงๆ นะคะ
ตอนที่อยู่ญี่ปุ่นนั้นก็เหมือนกัน
บรรดาคุณหญิงคุณนายไฮโซเพื่อนคุณพี่คงนินทากันปากมันไปเลย ก็ผู้หญิงเราน่ะ
เวลาจับกลุ่มกันก็มีอยู่ 2 อย่าง ไม่กินก็นินทาแต่อย่างหลังนี่น่าจะมันกว่า"
"เธอจะมานั่งพล่ามเรื่องพวกนี้ทำไม ถ้าไม่ออกไปเดี๋ยวนี้ ฉันจะเรียก ร.ป.ภ.
มาลากออกไป" "ถ้าทำอย่างนั้น ก็เท่ากับคุณพี่ประจานตัวเอง"
"เธอต่างหากที่ประจานตัวเอง ประจานที่ญี่ปุ่นไม่พอ ยังกลับมาประจานที่นี่อีก
ใครที่ไม่รู้ก็จะได้รู้ ถามจริงๆ คุณไม่อายบ้างหรือ" "
ความรักทำให้อรกลายเป็นผู้หญิงหน้าด้านอย่างที่คุณพี่กำลังด่าอรอยู่ในใจค่ะ
อรรักพี่รุทธิ์มากเหลือเกิน รักจริงๆ มันเป็นกรรมของอรที่เลิกรักพี่รุทธิ์ไม่ได้
เหมือนกับคุณพี่ที่เลิกรักเขาไม่ได้นั่นแหละค่ะ เฮ้อ เราสองคนนี่หัวอกเดียวกันแท้ๆ
เลย นี่อรพูดแบบเปิดอกเลยนะคะ" อรอินทร์ทำตาละห้อย "ไม่ต้องมานั่งพล่ามอยู่หรอก
ถ้าอยากได้เขาก็เอาไปเลย เอาไป" วิกันดาลุกขึ้น "แน่นะคะ
ให้แล้วเอาคืนมะรืนนี้ตายด้วย แล้วจะหาว่าน้องไม่เตือน"
อรอินทร์ยกนิ้วส่ายไปมาทำสุ้มทำเสียงแล้วเดินออกไป วิกันดากำมือแน่น
พยายามระงับอกระงับใจ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งช้าๆ ใน ตอนเย็น
วิกันดาเห็นนุดีเดินอยู่ข้างทางก็จอดรถรับให้ไปด้วยกันและเมื่อรู้ว่านุดี
พักอยู่ที่คอนโดแถวลาดพร้าวซึ่งเป็นทางผ่านก็จะไปส่ง นุดีเกรงใจขอลงที่ป้ายรถเมล์
แต่วิกันดาก็ยืนยันว่าเป็นทางผ่านจริงๆ และเมื่อมาถึงที่หน้าคอนโด
นุดีก็ชวนวิกันดาขึ้นไปบนห้องเธอก่อน "เอาไว้วันหลังดีกว่า
วันนี้สัญญากับลูกว่าจะไปรับ" วิกันดาว่า นุดียกมือไหว้ขอบคุณ
วิกันดาขับรถออกไปเห็นยุทธการเดินสวนออกมารับนุดี ยุทธการ
ปรึกษากับนุดีว่าอยากหางานทำเพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะเรียนจบแล้ว
แต่นุดีแนะนำว่าควรจะเรียนโทต่อเพราะตอนนี้หางานยากและคนตกงานก็เยอะ
"เรียนโทต้องใช้เงินเยอะ ยังไงผมก็คงทำงานไปด้วย นุดี สัญญากับผมได้ไหม"
ยุทธการจ้องหน้านุดี " นุดีไม่อยากสัญญากับใคร เพราะอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน
อย่าว่าแต่ปีหน้าหรือปีโน้นเลย แม้แต่พรุ่งนี้ก็ยังเอาแน่ไม่ได้
นุดียังไม่อยากผูกมัดตัวเอง ยุทธก็เหมือนกัน เราสองคนมีอะไรที่ต้องทำอีกเยอะ
ยังต้องเจอใครต่อใครอีกมากมาย ถ้าหากถึงวันที่เราทั้งสองคนพร้อม
และที่สำคัญเรายังไม่มีใคร ค่อยมาพูดกันอีกครั้ง
ตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันไปก่อนเถอะนะ" นุดีรีบออกตัว "นุดีพูดเหมือนมีใครอยู่" "โอ๊ย
นุดีไม่มีใครเลย แม้แต่ตัวเองยังเอาไม่รอด แล้วจะไปหาห่วงทำไม
อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้เลย ปวดหัว" นุดีจิ้มแตงโมใส่ปากยุทธซึ่งกำลังจะพูด ทั้ง 2
หัวเราะกันสนุกสนาน อนิรุทธิ์ กลับมาถึงบ้านตอนตีหนึ่ง และพบว่าวิกันดารออยู่
เธอบอกกับเขาว่า มีเรื่องจะคุยด้วยแล้วเดินนำมาที่ห้องรับแขก
อนิรุทธิ์ทิ้งลงนั่งถามว่า "เรื่องสำคัญอะไรหนักหนา ถึงต้องมาพูดกันตอนตี 1" "
ก็เพราะคุณกลับมาตี 1 ฉันคิดว่าเราควรจะหย่ากันเสียที
ฉันใคร่ครวญเรื่องนี้มาสักพักใหญ่ๆ แล้ว" วิกันดาตัดสินใจแน่วแน่
อนิรุทธิ์อึ้งไปนิดแล้วอ้างถึงลูก "ก็เพราะฉันเห็นแกลูกน่ะซิคะ ถึงต้องขอหย่า"
"ผมไม่หย่า คุณอยากหย่าก็หย่าไปคนเดียว"
"แล้วคุณจะถ่วงไว้ทำไมในเมื่อเราไม่ได้รักกันแล้ว" " ผมรักคุณ จะให้บอกกี่ครั้งๆ
ผมก็ขอยืนยันว่าผมรักคุณ
ทำไมคุณไม่ยอมเข้าใจบ้างว่าสันดานผู้ชายมันก็เป็นอย่างนี้แหละ
คุณอยากได้สามีแบบพลเวทย์ที่ทิ้งเมียไปอยู่วัด
หรือจะเอาอย่างสีหนาทที่ใช้เมียจนไม่ลืมหูลืมตา คุณจะเอาอย่างนั้นหรือวิ"
"อย่างน้อยสองคนนั้นเขาก็ไม่ทำให้เมียเขาต้องช้ำใจ และเพ็ญกับนารถก็มีความสุขดี
ฉันต้องการหย่า" "ผมไม่หย่า ยังไงๆ ก็ไม่หย่า" อนิรุทธิ์เดินหงุดหงิดออกไป
ในขณะที่วิกันดาเองก็หงุดหงิดเช่นกัน อนิรุทธิ์
ลงมาเตรียมอาหารเช้าให้วิกันดาและลูกๆ เพราะหวังให้วิกันดาหายโกรธ
แต่วิกันดาปฏิเสธที่ที่จะทานอาหารฝีมืออนิรุทธิ์ เธอบอกกับลูกๆ
ว่าจะออกไปรอที่รถแล้วลุกเดินออกไปทันที นวลมองตามอย่างตำหนิ
แล้วแอบไปบ่นกับเตื้องที่ในครัว "หมั้นไส้คุณผู้หญิง
พอคุณผู้ชายง้อก็ทำเป็นเล่นตัว" " แกไม่รู้อะไรก็อย่าพูด
คุณผู้หญิงเธอเจ็บช้ำระกำใจมาตั้งนาน
แค่ข้าวต้มปลากระพงกับน้ำส้มคั้นคงไม่ได้ทำให้หายเจ็บง่ายๆ หรอก" เตื้องสวน วิ
กันดาเดินเข้ามาในห้องทำงานก็กุหลาบสีแดงปักแจกันสวยงามวางอยู่
เธอหันมาถามนพวรรณว่าใครส่งมา แต่นพวรรณไม่ทราบ แล้วอนิรุทธิ์ก็โทรเข้ามา
เขาเอ่ยถามวิกันดาว่า กุหลาบสวยถูกใจไหมและชวนเธอไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน
วิกันดาปฏิเสธ แล้วทิ้งท้ายว่า "ทุกอย่างมันสายเกินไปแล้วค่ะ คุณอนิรุทธิ์"
วิกันดาปิดโทรศัพท์มองแจกันกุหลาบอย่างปวดร้าว ในขณะที่อนิรุทธิ์ก็ถอนใจเฮือก วิ
กันดารับนุดีมาส่งที่คอนโดด้วยในตอนเย็น และในระหว่างทาง
วิกันดาก็ถามนุดีเรื่องยุทธการ เพราะเข้าใจว่าทั้งคู่เป็นแฟนกัน นุดีปฏิเสธว่า
ยุทธการเป็นเพื่อนผู้ชายที่สนิทที่สุดของเธอ
"การที่เราจะยอมรับใครสักคนต้องดูกันนานๆ" วิกันดาสอนต่อ "ค่ะ
หนูก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เอ้อ คุณกับสามีดูกันนานกี่ปีคะ" นุดีทำท่าเกรงใจ
วิกันดายิ้มขมๆ ตอบว่า "สามปี แต่ อาจจะยังไม่นานพอก็ได้" วิกันดาพึมพำกับตัวเอง
นุดีลอบมองอย่างครุ่นคิด วิกันดากลับมาถึงบ้านก็พบอนิรุทธิ์กำลังเล่นอยู่กับลูกๆ
เธอนึกแปลกใจ แล้วนุ่นกับโหน่งก็วิ่งเข้ามาสวัสดี
"คุณขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วค่อยลงมาทานของว่างด้วยกัน"
อนิรุทธิ์เอ่ยทัก วิกันดาจะปฏิเสธ แต่อนิรุทธิ์รีบพูดต่อ
"หรือถ้าคุณหิวจะทานเดี๋ยวนี้ก็ได้" วิ กันดาขยับจะเดินเข้าบ้าน เสียงแตรรถดังขึ้น
ทุกคนหันไปมอง เห็นรถของอรอินทร์แล่นเข้ามาจอด
อรอินทร์ก้าวลงมาจากรถพร้อมด้วยบัวและนิ่ม
วิกันดาเม้มปากสบตาอรอินทร์ที่ส่งสายตาท้าทาย
เมียหลวง 5
วิกันดาเดินกลับเข้ามาในห้อง
เธอทรุดตัวลงนั่งสีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความกล้ำกลืนฝืนทน อรอินทร์มาเคาะประตูเรียก
วิกันดาพยายามอดกลั้นสุดลุกมาเปิดประตู
ก็เห็นอรอินทร์มีสีหน้าเย้ยหยันแล้วแกล้งทำเป็นตกใจทักว่า "อุ๊ยตาย
นั่นคุณพี่คงไม่ได้กำลังร้องไห้หรอกนะคะ
อรน่ะเป็นห่วงกลัวคุณพี่จะร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ"
"แล้วทำไมพี่ถึงจะต้องเศร้าโศกเสียใจด้วยล่ะคะ" วิกนดาเลิกคิ้ว "ก็นั่นน่ะซีคะ
คุณพี่น่ะทำหน้าชื่นอกตรมเก่งจะตาย
อย่างเช่นตอนนี้อรรู้นะว่าหัวใจของคุณพี่กำลังร้องไห้" อรอินทร์แหย่
วิกันดายิ้มเยาะบอกว่า น้ำเน่าไปหน่อย อรอินทร์มองวิกันดาครู่หนึ่ง
แล้วพยักหน้าช้าๆ " โอเค ค่ะ อรยอมรับว่าคุณพี่เก่ง
เก่งจนแทบหาร่องรอยชอกช้ำระกำใจแทบไม่เจอ นี่ถ้าคุณพี่ไม่หลบมาอยู่ในห้องอย่างนี้
อรต้องเชื่อแน่ๆ เลยว่า คุณพี่ไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไร" "หมดธุระหรือยังคะ
พี่จะได้ทำงานต่อ"
วิกันดาไล่ "หมดแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ใจดียอมให้อรมาค้าง"
อรอินทร์เดินออกไปท่าทางราวกับเป็นเจ้าของบ้าน วิกันดามองตามเม้มปาก มือกำแน่น อร
อินทร์ลงมาออเซาะอนิรุทธิ์ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องบอกว่าวิกันดา
ยินดีให้เธอมาอยู่ที่นี้ด้วยความเต็มใจ แล้วเลื่อนมือมาลูบตรงหัวใจอนิรุทธิ์ถามว่า
ที่ของเธออยู่ตรงนี้หรือเปล่า
อนิรุทธิ์จับมือข้างนั้นของอรอินทร์แล้วก้มหน้าลงทำท่าจะหอม
นวลเดินถือถาดแก้วน้ำเข้ามาเห็นจึงแกล้งปล่อยถาดตกจากมือแก้วน้ำแตกกระจาย อนิรุทธิ์
กับอรอินทร์สะดุ้งหันมามอง นวลรีบขอโทษ อรอินทร์ตำหนิว่าซุ่มซ่าม
นวลหันไปมองจึงโดนเศษแก้วบาดมือ เลือดออกเยอะมาก
อนิรุทธิ์ตกใจรีบเดินมาจับมือที่แก้วบาดของนวลดู นวลบีบน้ำตาออเซาะ
อรอินทร์ไม่พอใจแต่ก็ยิ้มได้เมื่อได้ยินอนิรุทธิ์เรียกให้เตื้องพานวลไปทำ แผล
เธอรีบเข้าไปอ้อนให้อนิรุทธิ์พาออกไปข้างนอกอ้างว่า เห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
นวลแค้นมองตามอนิอรุทธิ์ที่พาอรอินทร์เดินออก ไป เตื้องชวนนวลไปทำแผล
นวลไม่ยอมเธอเดินขึ้นไปหาวิกันดาที่ห้องและฟ้องเรื่องอรอินทร์
เพราะหวังให้วิกันดาลงไปจัดการ วิกันดามองหน้านวลแล้วตอบกลับนิ่งๆ ว่า
"ขอบใจนะที่มาบอก ฉันจะอาบน้ำแล้ว"
นวลมองวิกันดาเหมือนจะเห็นสิ่งประหลาดมหัศจรรย์ผุดขึ้นตรงหน้า วิกันดาปิดประตู
ยืนสงบใจ ใน ตอนค่ำ วิกันดาเข้าไปดูลูกที่ห้องนอนเห็นบัวกำลังอ่านนิทานให้พวกเด็กๆ
ฟัง บัวมองหน้าวิกันดาอย่างเห็นใจแต่พูดอะไรไม่ได้ วิกันดาก้มลงจูบลูกๆ
และนิ่มก่อนเข้านอน แล้วเดินออกไป บัวมองตามพลางถอนใจยาว วิกันดาลงมา ที่ห้องรับแขก
เห็นอนิรุทธิ์กำลังจูบอรอินทร์แล้วประคองกันลุกขึ้นเตรียมจะเข้าห้อง
อรอินทร์หันมาเห็นวิกันดาก็แสร้งทำเป็นตกใจ "อุ๊ย คุณพี่" "วิ ยังไม่นอนหรือ"
อนิรุทธิ์ตกใจมากสีหน้าเก้อเขิน วิ กันดาค่อยๆ ระงับอารมณ์
เธอเดินเข้ามานั่งในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วบอกกับอนิรุทธิ์มีเรื่องจะคุยด้วย อรอินทร์รีบแทรกขออยู่ฟังด้วย
วิกันดาสวนว่าเป็นเรื่องของสามีภรรยา แต่อรอินทร์น์ก็แย้งว่า เธอไม่ใช่คนอื่นคนไกล
อนิรุทธิ์ขอร้องให้อรอินทร์ขึ้นไปนอนก่อน แต่อรอินทร์ก็ไม่ยอม
เธอเข้าไปกอดวิกันทำเหมือนรักใครนักหนา "นะคะ คุณพี่ขา คุณพี่ใจดี๊ ใจดี
ขออรฟังด้วยคนนะคะ" "ถ้าคุณอรคิดว่าจะฟังได้ก็เชิญค่ะ" วิกันดาสรุป
แล้วหันไปถามอนิรุทธ์ "ฉันอยากรู้ว่า คุณอนุญาตให้คุณอรมาพักที่บ้านของเรา
กี่วันคะ" อรอินทร์รีบตอบแทนว่าไม่มีกำหนด อนิรุทธิ์ลำบากใจอ้างว่า
อรอินทร์กำลังลำบากเพราะเจนจบตามรังควาน "คุณพี่ขา
นายเจนจบเขาไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพี่เห็นหรอกนะคะเขาเข้ามาตีสนิทกับ
คุณพี่เพื่อแกล้งอร" อรอินทร์อ้อนวิกันดา "ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่น่ะซีคะ
เพราะคุณเจนจบมาที่นี่บ่อยๆ" วิกันดาสวน "คุณก็อย่าให้เขามาซิ" อรอินทร์ว่า "
ทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้นล่ะคะ คุณเจนจบเขาไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย ตรงกันข้าม
เขาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนหนึ่งด้วยซ้ำ" วิกันดาย้ำชัด อนิอรุธิ์ทำหน้าไม่พอใจ
อรอินทร์สบตาอนิรุทธิ์เรียกคะแนนสงสารที่วิกันดาไม่ยอมเข้าใจ เช้า วันใหม่
วิกันดาเดินลงมาที่ห้องอาหารก็พบอรอินทร์นั่งบัญชาการเตื้องที่กำลังดูแลพวก เด็กๆ
ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง
และเมื่อเตื้องเห็นวิกันดาเดินเข้ามาก็รีบชวนเด็กออกไปเล่นข้างนอกทันที
อรอินทร์เข้ามาเอาใจวิกันดาและปรึกษาเรื่องจะย้ายนิ่มมาเรียนโรงเรียนเดียว
กับนุ่นและโหน่ง แต่วิกันดาบอกว่า เธอไม่มีความเห็น อรอินทร์ทำสีหน้า เหมือนน้อยใจ
หันไปมองอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์จึงเปรยว่า
อรอินทร์มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากวิกันดา วิกันดาสวนกลับทันควัน "
ขอความช่วยเหลือฉันน่ะหรือคะ โอย แม้แต่ฉันเองยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอดเลยค่ะ
แล้วจะมีปัญญาไปช่วยใครได้ ทำไมคุณอรไม่ขอให้พี่รุทธิ์ของคุณช่วยล่ะคะ" "เขาขอแล้ว
แต่ผมบอกให้ขออนุญาตคุณดีกว่า" อนิรุทธิ์รีบบอก วิกันดามองมาที่อรอินทร์ "คือ
อรขออนุญาตคุณพี่จัดงานวันเกิดที่นี่" วิ กันดาวางแก้วน้ำส้มแล้วเดินกลับห้องทันที
อนิรุทธิ์รีบตาม วิกันดาสวนกับบัวที่บันได
บัวเห็นสีหน้าวิกันดาก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
บัวเข้าไปเตือนอรอินทร์เรื่องวิกันดาที่กำลังเสียใจเพราะการกระทำของอรอินทร์
แต่อรอินทร์สวนกลับว่า " อรก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนเหมือนกัน
ชีวิตคนเราก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้
ไม่มีอะไรที่เพอร์เฟคหรอก ด็อกเตอร์วิกันดาก็เหมือนคนอื่นๆ เหมือนกัน" "คุณอรใจดำ
ใจร้าย" บัวว่า อรอินทร์มองบัวอย่างไม่พอใจ แล้วลุกเดินออกไป
อนิรุทธิ์ตามมาเกลี่ยกล่อมให้วิกันดายอมอนุญาตให้อรอินทร์จัดงานวันเกิดที่
บ้านแต่วิกันดาไม่ยอมเธอแย้งว่า "แค่คุณพาเขามาค้างที่นี่มันก็ทุเรศพอแล้ว
นี่ยังจะมีหน้าให้จัดงานวันเกิดอีก คุณไม่ได้นึกถึงหน้าฉันบ้างเลยหรือคะ"
"ผมไม่เห็นว่าคุณจะเสียหน้าอะไรในเมื่อ แขกที่มาก็เป็นเพื่อนของอรเขา
ไม่ใช่คนในแวดวงคุณสักหน่อย" " อ๋อ คุณคิดได้แค่นั้นเองหรือคะ
ฝากไปบอกคุณอรอินทร์คนดีของคุณด้วยว่า
ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาจัดงานที่บ้านของฉันโดยเด็ดขาด
ไม่ว่าจะเป็นเมียน้อยหรือนางบำเรอหน้าไหนทั้งนั้น" ขณะที่วิกันดาพูด
อรอินทร์ก็เดินเข้ามาอยู่ข้างหลังอนิรุทธิ์พอดี
อรอินทร์สีหน้าเย็นชาเม้มปากตามองวิกันดาเขม็ง "อ้อ คงไม่ต้องบอกแล้วละค่ะ" วิ
กันดาจ้องกลับอรอินทร์ อนิรุทธิ์หันไปมอง อรอินทร์รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นปากสั่น
น้ำตาคลอ เหมือนสะเทือนใจสุดขอร้องให้อนิรุทธิ์
พาเธอไปข้างนอกเพราะทนอยู่ที่นี้ไม่ไหวแล้ว อนิรุทธิ์มองวิกันดาแว่บหนึ่ง
แล้วแตะหลังอรอินทร์พาออกไป วิกันดาปิดประตู
แล้วยืนกล้ำกลืนน้ำตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยให้ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด วิ
กันดาไปปรับทุกข์กับอนงค์นารถและฉวีเพ็ญเรื่องอนิรุทธิ์กับอรอินทร์
สองสาวแนะวิกันกันดาว่าให้ไล่อรอินท์ออกไปจากบ้านหรือจะให้ฉวีเพ็ญไปตบไล่ก็ ยังได้
"ถ้าให้ไล่เขาออกไป ฉันก็จะเป็นฝ่ายแพ้ เขาจงใจจะยั่วโมโห
ฉันไม่ยอมเล่นตามเกมของเขาเด็ดขาด" วิกันดาว่า ฉวี
เพ็ญพยักหน้าเข้าใจแล้วแนะนำต่อว่า "ของอย่างนี้ขึ้นอยู่กับความอึด
ใครอึดได้นานกว่ากัน คนนั้นก็เป็นผู้ชนะ อย่างคุณรุทธิ์ต้องปล่อยให้เขาไปจนสุดทาง
ไปจนสาแก่ใจ แล้วเขาก็กลับมาเอง เป็นไง" ตลอดเวลาที่ฉวีเพ็ญพูด
วิกันดามีสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด และเมื่อวิกันดากลับไปแล้ว
ฉวีเพ็ญกับอนงค์ก็นำเรื่องนิรุทธิ์กับอรอินทร์ไปบ่นให้สามีของพวกเธอฟัง
เพราะหวังจะได้ยินคำแนะนำว่าจะช่วยวิกันดาได้อย่างไร สีหนาทบอกกับฉวีเพ็ญว่า
เรื่องของผัวเมียเขาจะไปยุ่งทำไมแล้วไล่ฉวีเพ็ญออกไปล้างรถจะได้หายฟุ้งซ่าน
ส่วนพลเวทย์ก็บอกกับอนงค์นารถว่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่เป็นอนิจจัง
ต้องใช้ธรรมะเข้าช่วย0000000000000000000 อนิรุทธิ์พาอรอินทร์ไป
ปลอบใจที่โรงแรมและหลังจากมีความสุขด้วยกันแล้ว อรอินทร์ก็แอบโทรมาเย้ยวิกันดา
วิกันดาสุดทนเธอโยนโทรศัพท์ไปที่เตียงราวกับมันเกิดร้อนเป็นไฟขึ้นมา
แล้วทรุดตัวลงร้องไห้
ในขณะที่อรอินทร์ส่งยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเข้ามาอ้อนอนุรุทธิ์ต่อ หลังจาก
ร้องไห้อยู่พักใหญ่วิกันดาก็ลงมาข้างล่างเพื่อหายาแก้ปวดหัวทาน
แล้วเธอก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง นวลเข้ามาเห็นก็ร้องเรียกพร้อมเข้าประคอง
วิกันดาพึมพำเรียกชื่อนวลแล้วก็หมดสติไป นวลร้องลั่น
เตื้องวิ่งเข้ามาดูแล้วช่วยนวลพาวิกันดาไปพักที่ห้องรับแขก วิกันดา
รู้สึกตัวก็เห็นเตื้องกับนวลอยู่ดูแล เธอบอกกับทั้งคู่ว่าจะกลับห้อง
เตื้องกับนวลเข้าพยุงเตื้องก็อาสานอนเป็นเพื่อนเพราะกลัววิกันดาจะไม่สบาย
อีกในตอนดึก นวลเตรียมจะฟ้องเรื่องอนุรุทธิ์ แต่เตื้องปรามไว้
เมื่อกลับขึ้นมาบนห้องวิกันดาก็ยังคงได้ยินเสียงอรอินทร์เย้ยหยันเรื่องอนิ รุทธิ์
เธอพยามข่มตาให้หลับ แต่เมื่อหลับก็ฝันร้ายอีก วิกันดาตะโกน
เรียกหาอนิรุทธิ์ที่หายไปกับอรอินทร์เสียงลั่น
นุ่นกับโหน่งได้ยินเสียงแม่ก็มาเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง
วิกันดาบอกกับลูกว่าเธอฝันร้าย แล้วไล่ให้ลูกๆ ออกไปเตรียมตัวไปโรงเรียน
โหน่งอ้อนให้วิกันดาไปส่ง วิกันดารับคำแล้วลุกเข้าห้องน้ำ อรอินทร์เข้า
มาอ้อนอนิรุทธ์ให้พาไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วกลับมาหาความสุขที่โรงแรมด้วย กันต่อ
แต่อนิรุทธ์แย้งว่า เขาต้องไปทำงาน
ส่วนอรอินทร์จะอยู่ที่โรงแรมต่อหรือจะกลับบ้านก็ตามใจ
อรอินทร์สีหน้าไม่พอใจแว่บหนึ่ง แล้วปรับเป็นหน้าสลดออเซาะว่า "อรก็อยากกลับบ้าน
แต่อรกลัวคุณพี่ กลัวมากเลยค่ะ อรทำผิด
อรทรยศต่อความไว้วางใจของคุณพี่แล้วยังจะมีหน้ากลับไปหาเธอได้ยังไง" "
วิเขาไม่ใช่อย่างที่อรคิด เขาไม่ด่าไม่ว่า ไม่อะไรทั้งนั้น เขาไม่แคร์หรอกว่า
ผมจะไปมีใครที่ไหน แม้แต่เปลี่ยนงานใหม่ เขายังไม่บอกผมเลย"
อนิรุทธิ์ประชดเพราะน้อยใจ
อรอินทร์ลอบมองอนิรุทธิ์รู้ว่าเขายังรักและแคร์วิกันดาอยู่มาก บัว
รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
เธอคิดช่วยวิกันดาด้วยการพานิ่มกลับบ้านและขนข้าวของอรอินทร์กลับมาด้วยแล้ว
โทรบอกอรอินทร์ที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่กับอนิรุทธิ์ในโรงแรม "คุณอร
พี่กลับมาบ้านแล้วนะคะ เอาเสื้อผ้าของคุณกลับมาด้วย" "ใครเป็นคนสั่งพี่บัวคะ
หรือว่ารู้ดีเอง" อรอินทร์ตวาด "พี่ปรึกษากับคุณถาแล้วค่ะ" บัวว่า
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์สีหน้าหงุดหงิดบ่นกับอนิรุทธิ์ว่า "อรละเกลียดนัก
พวกที่ชอบล้ำเส้นนี่" อร อินทร์กลับมาที่บ้านและต่อว่าบัวที่ทำเกินหน้าที่
บัวพยายามเกลี่ยกล่อมให้อรอินทร์ได้คิดรู้จักผิดชอบชั่วดี
และเตือนให้นึกถึงนิ่มให้มากๆ แต่อรอินทร์ก็สวนว่า "พี่บัว อรก็จะตอบจริงๆ
เป็นครั้งสุดท้าย แล้วไม่ต้องมาถามกันอีก เพราะอรรักและสงสารลูก
อรถึงต้องพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก" "แล้วลูกเมียของเขาล่ะ
ผู้ชายดีๆไม่ใช่มีแต่คุณรุทธิ์คนเดียว" " อ๋อ อรรู้ค่ะ
รู้หมดทุกอย่างแต่อรไม่ถูกใจใครเท่าพี่รุทธิ์นี่คะ ทีนี้พี่บัวคงเข้าใจแล้วนะคะ"
อรอินทร์เดินหนีขึ้นข้างบน ปล่อยให้บัวยืนอึ้งพูดไม่ออก
อรอินทร์ยังคงโทรมาเย้ยวิกันดาไม่เลิก แถมยังขอให้วิกันดายกอนิรุทธิ์ให้เธอ
เพื่อแลกับเจนจบอดีตสามี วิกันดาสุดทนจึงปิดโทรศัพท์หนี
อรอินทร์หัวเราะเสียงใสแล้วเริ่มแผนการต่อ
ด้วยการสวมบทนางเอกโทรไปขอร้องให้อนิรุธิ์ลับไปดูแลวิกันดาเพราะรู้สึกผิด
ที่ไปรักสามีคนอื่น และฝากขอโทษวิกนดาด้วย
อนิรุทธิ์ฟังแล้วก็สงสารจึงรีบปลอบใจไม่ให้อรอินทร์คิดมาก "แค่นี้ก่อน นะคะ
อรอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อทบทวนเรื่องที่ผ่านมา พี่รุทธิ์เชื่ออรนะคะ
กลับไปหาคุณพี่ ชดเชยที่ทำให้เธอเสียใจอย่างเหลือเกิน" อรอินทร์ทำสะอื้น
"แล้วเราจะพบกันได้เมื่อไหร่" อนิรุทธิ์เป็นห่วง " อรจะโทร.หาพี่รุทธิ์เองค่ะ
แต่ไม่ว่าอรจะตัดสินอย่างไร อรยังคงรักพี่รุทธิ์เสมอ รักมากที่สุด"
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์ยิ้มกับตัวเอง ในขณะที่อนิรุทธิ์คิดหนัก
อนิรุทธิ์กลับไปที่บ้านเพื่อดูแลวิกันดาตาม ที่อรอินทร์บอก
จึงทำให้วิกันดายิ่งเจ็บช้ำ
เธอต่อว่าอนิรุทธิ์เรื่องที่อรอินทร์โทรมาเยาะเย้ยและบรรยายความสุขของอนิรุ
ทธิ์กับอรอินทร์ให้ฟัง "อย่าไปถือสาเลยวิ ผมบอกแล้วว่าคุณอยู่เฉยๆ ในที่ของคุณ
เขาก็อยู่ของเขา ผมไม่มีวันยกมาเทียบกับคุณเด็ดขาด" อนิรุทธิ์หัวเราะ
"คุณพูดเอาแต่ได้ คิดแต่ผลประโยชน์ของคุณ"
"ผมปฏิเสธไม่ให้เขาจัดงานวันเกิดที่นี่แล้ว เห็นหรือยังว่า ผมรักคุณแค่ไหน"
"ถึงคุณไม่อนุญาต ฉันก็ไม่มีวันให้เขาจัด" วิกันดาเดินหนี อนิรุทธิ์ ตามมาง้อ
อ้างว่า การที่เขามีอะไรกับอรอินทร์เป็นเรื่องธรรมของผู้ชาย
วิกันดาไม่อาจทนฟังต่อไปได้จึงออกปากไล่อนิรุทิ์แล้วเดินจากไปทันที
อนิรุธิ์มองตามย่างอ่อนใจบ่นว่า "ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา" อรอินทร์
มาพบวรนารีที่คอนโดพร้อมรายงานเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอนิรุทธิ์ที่
ก้าวไปอีกขั้นแล้ว และตอนนี้อนิรุทธิ์ก็กำลังรักกำหลงเธอมากด้วย
วรนารีชักสนุกรีบซักว่าเรื่องราวจะเป็นไงต่อไป อรอินทร์ส่งยิ้มร้ายตอบว่า
"ขอบอกว่าสนุก" แล้วสองสาวก็หัวเราะให้กัน
เจนจบพาวิกันดามาไหว้พระเพราะหวังให้เธอสบายใจขึ้น และกบอกับเธอด้วยความมั่นใจว่า
"ถึงอย่างไรผมก็ยังเชื่อว่า ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์รักคุณ" "คงรักมากเลยล่ะคะ"
วิกันดายิ้มเยาะตัวเอง เจน
จบจึงเปลี่ยนเรื่องบอกว่าเดือนหน้าเขาจะไปญี่ปุ่นจึงอยากชวนวิกันดาเที่ยว
ด้วยกันเผื่อจะสบายใจขึ้น
วิกันดานิ่งอึ้งภาพที่เคยไปฮันีมูลกับอนิรุทธิ์แว่บเข้ามาในห้วงความคิด
แต่เมื่อรู้สึกตัวเธอก็ปฏิเสธเจนจบอ้างว่า เพิ่งเริ่มงานใหม่คงไม่สะดวก
"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน" เจนจบยิ้มให้ ถาวร
ชวนวาทินเพื่อเก่าที่เป็นนายอำเภออยู่ทางใต้มาเที่ยวบ้าน
เพราะหวังจับคู่ให้อรอินทร์ อรอินทร์หว่านเสน่ห์ให้วาทินหลงรักในทันที
เขาเอ่ยปากชวนเธอไปเที่ยวใต้ด้วยกันพร้อมรับประกันความปลอดภัย "ขอบคุณค่ะ
อรคงจะได้ไปที่นั่นสักวันหนึ่ง" อรอินทร์ส่งยิ้มยั่ว ถาวรมองอย่างพอใจ
และเมื่อวาทินลากลับไปแล้ว ถาวรก็เข้ามาถามวามเห็นน้องสาวทันที
"นายอำเภอวาทินเป็นยังไงบ้าง เขาเป็นพ่อหม้ายเมียตาย ไม่มีลูกติด เป็นคนดี
อนาคตไกล" "พี่ถาอยากฟัง คอมเมนต์จากอรหรือคะ" อรอินทร์ถามตรงๆ ถาวรพยักหน้ารับ
"เรียบเกินไปค่ะ อรไม่ชอบผู้ชายเรียบๆ พี่ถาก็รู้" "แต่ผู้ชายที่อรชอบ
เขามีลูกมีเมียแล้ว" "นั่นแหละคะรสชาติของชีวิต" อรอินทร์เดินหนี ถาวรมองตามอ่อนใจ
ท่าน ผู้หญิงกับกลุ่มเพื่อนไฮโซชวนวิกันดาไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน
เพื่อเป็นการชาร์ตแบตก่อนเริ่มทำงาน วิภาวรดีขอให้วิกันดาชวนอนิรุทธิ์ไปด้วย
ท่านผู้หญิงมองวิภารดีเป็นเชิงปราบนิดๆ แล้วออกตัวว่า "มีแต่ผู้หญิง
ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์คงไม่สนุกหรอก" วิกันดาแบ่งรับแบ่งสู้ บอกว่าขอคิดดูก่อน
และหลังจากวิกันดาแยกตัวออกมาแล้ว ท่านผู้หญิงก็หันไปเตือนคนอื่นว่า "
อย่าไปเอ่ยถึง ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์โดยไม่จำเป็น เวลาคุยกับคุณวิกันดานะคะ"
เพราะเธอเคยเห็นข่าวอนิรุทธิ์ไปติดพันอรอินทร์นักแบบสาวจากหนังสือพิมพ์
วิกันดาปรึกษาอนงค์นารถเรื่องจะไปญี่ปุ่น
เพราะกลัวว่าถ้าได้เห็นสถานที่เก่าที่เคยไปฮันนีมูลกับอนิรุทธิ์แล้วจะยิ่งเจ็บปวด "
นั่นแหละยิ่งทำให้ต้องไป ไปเผชิญหน้ากับสิ่งเก่าๆ ในบรรยากาศใหม่ๆ
เพื่อที่จะได้เห็นความเปลี่ยนแปลง ไปเพื่อที่จะเรียนรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ส่วนลูกๆ ก็ให้คุณรุทธิ์เขาดูไป ดีเสียอีก
เขาจะได้ไม่มีเวลาไปมั่วอยู่กับแม่อรอินทร์นั่น หรือถ้าเขาไม่สนใจลูกจริงๆ
เรากับเพ็ญจะช่วยกันเลี้ยงให้ รับรองว่าเด็กๆ จะต้องมีความสุขแน่นอน"
อนงค์นารถสาธยาย แต่วิกันดาก็ยังลังเล อนงค์นารถจึงแนะนำต่อ
"ลองทำอะไรที่ไม่เคยทำดูบ้าง อยู่ห่างคุณรุทธิ์สักพัก วิอาจจะคิดอะไรได้มากกว่านี้
เชื่อเพื่อน" วิกันดายังตัดสินใจไม่ได้ว่า ควรจะไปญี่ปุ่นดีหรือไม่
จนกระทั่งกลับมาถึงบ้านและมีปากเสียงกับอนิรุทธิ์ที่เข้ามาพาลหาเรื่องเพราะ
หึงเจนจบ เธอจึงตัดสินได้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี
วิกันดาโทรไปหาคุณหญิงและตอบตกลงที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วย
วันรุ่งขึ้นวิกันดาบอกกับเตื้องและนวลว่า
มะรืนนี้เธอจะไปญี่ปุ่นฝากให้ทั้งคู่ดูแลโหน่งกับนุ่นด้วย
"ถ้ามีอะไรก็บอกคุณนารถกับคุณเพ็ญ เขาจะแวะมาดูทุกวัน" "เพราะแม่คนนั้นใช่ไหมคะ"
นวลเจ็บแค้นแทน "ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น ฉันไปเพราะอยากไป" "ถ้าคุณผู้หญิงไป
แม่นั่นต้องมาครอบครองบ้าน แล้วนวลก็ไม่รับรองด้วยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
"ถ้าเธออยากให้คุณผู้ชายไล่ออกก็เชิญ" "
บ้านนี้ก็เป็นของคุณผู้หญิงเหมือนกันนวลรู้ว่าคุณผู้หญิงไม่ไล่นวลหรอกค่ะ
ไม่ใช่เพราะอะไรแต่เพราะคุณผู้หญิงไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น" นวลมั่นใจ วิกันดาอึ้ง
เตื้องรีบเปลี่ยนบรรยากาศถามวิกันดาว่าจะไปกี่วัน "ประมาณอาทิตย์นึง
อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับคอยดูน้องดีๆ ด้วย" วิกันดาย้ำแล้วลุกเดินออกไป อนิรุทธิ์
กลับมาถึงบ้านก็พบนวลยืนรออยู่ เธอรีบรายงานเขาว่า วิกันดาจะไปญี่ปุ่นมะรืนนี้
อนิรุทธิ์อึ้งไปนิดแล้วรีบไปเคาะประตูเรียกวิกันดาให้ออกมาคุยกันให้รู้ เรื่อง
วิกันดาเดินลงมาคุยกับอนิรุทธิ์ที่ห้องรับแขก
อนิรุทธิ์ต่อว่าวิกันดาที่ไม่บอกเขาเรื่องจะไปญี่ปุ่นเพราะเขาเป็นสามีของ เธอ
"เป็นสามีของฉันน่ะหรือ เลิกพูดเลิกย้ำคำนั้นเสียทีเพราะฉันเบื่อ เบื่อจริงๆ นะคะ
แล้วก็กรุณาอย่าตีความเป็นว่า ฉันหึงคุณด้วย ถ้าฉันหึงจะแปลว่าฉันยังรักคุณ
แต่นี่ฉันเปล่า ถ้าไม่เชื่อก็ดูตาฉันซีคะ" วิกันดาท้า อนิรุทธิ์มองสบตาวิกันดา
แต่พบเพียงสายตาว่างเปล่าเยือกเย็น เขาถึงกับขบกรามแน่นรีบซักต่อว่า
วิกันดาจะไปกับใคร เจนจบไปด้วยหรือเปล่า "เปล่า แค่นี้ใช่ไหมคะ
ฉันจะได้ไปนอนเสียที" วิกันดาขยับตัวเดินออกไป
อนิรุทธิ์นั่งถอนใจ00000000000000000000000 วัน
ต่อมาอนุรุธิ์คุยกับอรอินทร์เรื่องที่วิกันดาจะไปญี่ปุ่น
อรอินทร์รีบใส่ไฟว่าวิกันดาต้องไปกับเจนจบแน่
เพราะเธอรู้มาว่าเจนจบก็จะไปญี่ปุ่นเหมือนกัน "วิไม่ใช่คนอย่างนั้น"
อนิรุทธิ์มั่นใจ อร อินทร์หัวเราะแล้วเปรยว่า "จริงซิคะ เขาไม่ได้ไปด้วยกันสักหน่อย
เจนจบไปรออยู่ที่โน่นก่อน แล้วด็อกเตอร์วิกันดาค่อยตามไป
ถ้าพี่รุทธิ์อยากทราบว่าจริงหรือเปล่า เราก็แอบตามไปญี่ปุ่นด้วยกัน
แต่พี่รุทธิ์ต้องอย่าเพิ่งให้คุณพี่วิกันดาทราบ เอาอย่างนี้นะคะ"
อรอินทร์กระซิบบอกแผนการณ์กับอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์พาลูกๆ ไปส่งวิกันดาที่สนามบิน
เพื่อนๆ ของท่านผู้หญิงพากันชื่นชมเมื่อเห็นครอบครัวที่อบอุ่นของวิกันดากับอนิรุ
ทธิ์ แต่บ้างคนที่ได้เห็นข่าวอนิรุทธิ์กับอรอินทร์ก็แอบเม้าท์ว่า
วิกันดาคงกำลังหวานอมขมกลืนหน้าชื่นอกตรมอยู่เป็นแน่ แล้วอนิรุทธิ์ก็บอกกับทุกคนว่า
"ผมคงต้องฝากวิสักวันสองวันนะครับ แล้วผมจะรีบตามไป" วิกันดาสะดุ้ง
ในขณะที่ทุกคนสีหน้าประหลาดใจ ท่านผู้หญิงรีบถามย้ำ
"คุณอนิรุทธิ์จะตามเราไปญี่ปุ่นหรือคะ" "ครับ"
อนิรุทธิ์ตอบแล้วหันมาสบตาวิกันดาบอกว่า เซอร์ไพร์ ในขณะที่วิกันดาอึ้งพูดไม่ออก
และเมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบโทรบอกอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญขอร้องให้ทั้งคู่มาช่วยดูแลนุ่นกับโหน่ง
" ไม่ต้องห่วงวิ เที่ยวให้สนุก ฉันกับเพ็ญจะผลัดกันไปค้าง ดูทั้งลูกทั้งบ้านให้
เธอและถ้าคุณรุทธิ์เขาตั้งใจจะง้อจริงๆ จัง ๆ ก็อย่างอนมากนัก
บางทีชีวิตคู่อาจจะกลับมาหวานชื่นอย่างเดิมก็ได้" อนงค์นารถสอนต่อ
"มันหมดเวลาหวานชื่นแล้วละนารถ แค่นี้นะจ๊ะ ขอบคุณมากๆ" วิกันดาวางสาย ถาวร
เมื่อรู้ว่าอรอินทร์จะไปญี่ปุ่นกับอนิรุทธิ์ก็เข้ามาห้าม เพราะเกรงใจวิกันดา
แต่อรอินทร์ก็แย้งว่า วิกันดาล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
และเธอก็ไม่ได้ไปกับอนิรุทธิ์ตามลำพังแต่มีวรนารีไปด้วย "พี่รู้นิสัยอรดี
ถึงจะไปกันหลายคน แต่เธอก็แยกกันไป 2 คนได้ แล้วหนูนิ่มล่ะ" ถาวรอ้าง "อ้าว
แกก็อยู่กับพี่ถาแล้วก็พี่บัวไงคะ นะคะ พี่ถา ฝากดูหลานหน่อย อรไปไม่กี่วันเอง นะคะ
นะคะ" อรอินทร์เข้ามาประจบ ถาวรพูดไม่ออก เมื่อ มาถึงญี่ปุ่นวิกันดาก็ยิ่งเศร้า
เพราะภาพในอดีตเมื่อครั้งมาฮันนีมูนผุดพรายขึ้นมา
แล้วอรอินทร์ก็โทรมาปลุกให้วิกันดาตื่นจากภวังค์
เธอบอกกับวิกันดาว่าจะมาญี่ปุ่นกับอนิรุทธิ์ด้วย
"คุณพี่ไม่โกรธอรใช่ไหมคะอรน่ะไปมาทั่วแล้วแต่ยังไม่เคยไปญี่ปุ่นสักที
ก็เลยขอพี่รุทธิ์ไปด้วย" "ยิ่งกว่าตามรุทธิ์มาญี่ปุ่น คุณก็ทำไปแล้วนี่
นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้" วิกันดากำมือแน่น "เสียงคุณพี่เหมือนโกรธอรเลย
โกรธคือโง่โมโหคือบ้านะคะ " คนบ้าน่ะไม่ใช่ฉันหรอก เพราะฉันอยู่ของฉันเฉยๆ
คนที่จงใจจะแย่งสามีคนอื่นต่างหากที่บ้า
ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเนื้อหนังผู้หญิงพวกนี้ถึงได้หนานัก เอาเลย
คุณอยากทำอะไรก็ทำ แล้วก็ไม่ต้องมารายงานฉัน"
วิกันดาปิดโทรศัพท์เจ็บใจแค้นใจจนน้ำตาคลอ "คงแทบจะฆ่าตัวตายเลยมั้ง
ด็อกเตอร์วิกันดา"
อรอินทร์สะใจแล้วลุกเดินลงมาดูพวกเด็กที่กำลังเล่นวาดรูประบายสีกับอนิรุทธิ์
อรอินทร์พึมพำบอกับตัวเองว่า "พวกเขาควรจะเป็นครอบครัวของฉัน ไม่ใช่ของเธอ วิกันดา"
"ถาเขาว่ายังไงบ้าง" อนิรุทธิ์หันมาเห็นอรอินทร์ อรอินทร์ตีหน้าเศร้าเดินเข้าไปอ้อน
"พี่ถาคงโกรธอรค่ะ อรโทร.ตั้ง 4-5 หน ก็ไม่ยอมรับ" "ไม่เป็นไร
แล้วพี่จะพูดกับเขาเอง" อนิรุทธิ์จับมือปลอบใจ นวล
แค้นใจที่เห็นอนิรุทธพาอรอินทร์กลับมาบ้านด้วยหลังจากส่งวิกันดาที่สนามบิน แล้ว
เธอคิดจะเล่นงานอรอินทร์ แต่ก็ไม่มีโอกาส
จึงได้แต่จับตามองอรอินทร์อยู่ตลอดและเมื่อเห็นว่าอรอินทร์เดินขึ้นไปชั้นบน
กึกสงสัยจึงมาดักรอถามว่าอรอินทร์ขึ้นมาทำอะไร อรอินทร์โกหกว่ามาเข้าห้องน้ำ
แต่ความจริงแล้วเธอแอบเข้าขโมยชุดของวิกันดาออกมา นวลไม่เชื่ออรอินทร์
แต่ก็ไม่มีหลักฐาน เธอจึงกลับมานั่งบ่นกับเตื้องเรื่องอรอินทร์เพราะนึกสังหรณ์ใจ
วิกันดา ออกไปทัวร์กับคณะของท่านผู้หญิงและได้พบกับเจนจบและเค็นเพื่อนชาวญี่ปุ่นของ
เขา เพื่อนๆ ของท่านผู้หญิงตื่นเต้นมากที่ได้รู้จักกับเจนจบและเค็นต่างพูดเป็นเสียง
เดียวกันว่าทั้งคู่หล่อมาก และหันมาเหย้าวิกันดาว่าท่าทางเจนจบจะปลื้มวิกันดาน่าดู
วิกันดารีบปฏิเสธ เจนจบโทรมาคุยกับวิกันดาในตอนเย็น
และเมื่อเขารู้ว่าอรอินทร์จะตามอนิรุทธิ์มาญี่ปุ่นด้วยก็รีบเตือนวิกันดาว่าอย่าชะล่าใจนัก
"ฉันคงไม่มีปัญญาจะทำอะไรได้แล้วละค่ะ คนเราตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก" วิกันดาท้อใจ
เจนจบนึกเป็นห่วงจึงจะมาหาในตอนค่ำ "เอาเป็นพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ" วิกันดาว่า
"ตกลงครับ ผมจะไปกับเค็น" เจนจบรับคำแล้ววางสาย วิกันดาถอนใจแล้วเดินไปที่หน้าต่าง
ท่าน ผู้หญิงกับเพื่อนๆ
ออกไปเดินเที่ยวกันต่อหลังทานอาหารค่ำเสร็จแต่วิกันดาขอนอนพักเพราะรู้สึก
ไม่ค่อยสบาย แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
วิกันดาเข้าใจว่าเป็นคณะท่านผู้หญิงจึงออกมาเปิดประตู
แล้วเธออึ้งเมื่อเห็นอนิรุทธิ์ยืนอยู่กับอรอินทร์ที่สวมชุดของเธอ
"เป็นอะไรหรือเปล่าวิ หน้าตาซีดๆ" อนิรุทธิ์ทักด้วยความเป็นห่วง
"ท่าทางจะเป็นหวัดนิดหน่อยค่ะ" แล้วมองสำรวจอรอินทร์ที่สวมชุดของเธอ
อรอินทร์ก้มมองตัวพลางส่งยิ้มเอ่ยว่า "ใส่พอดีเลย ขอบคุณคุณพี่มาก ค่ะที่ยกให้อร"
อรอินทร์ยกมือไหว้ วิกันดาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง อนิรุทธิ์รีบเสริม
"อรเขาดีใจมากเลยที่วิยกชุดนี้ให้เขา" "จะว่ายกให้ก็ไม่ถูกนักหรอกค่ะ
ความจริงอรขอคุณพี่ แล้วคุณพี่ก็ใจดียกให้" อรอินทร์ส่งยิ้ม "พวกคุณมีธุระอะไร"
วิกันดาเสียงแข็ง "ผมก็เอาข้าวของมาเก็บน่ะซีครับ" อนิรุทธิ์ว่า วิกันดามองงงๆ
อรอินทร์หัวเราะคิกคัก "คุณพี่งงเลย คืองี้ค่ะ พี่รุทธิ์พักที่นี่
ส่วนอรพักอีกที่นึง ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกค่ะ" "เป็นความคิดของอรเขา
เขาอยากให้เราทำความเข้าใจกัน" "จริงค่ะ อรน่ะเข้าใจแล้วก็เห็นใจคุณพี่ อรเลย"
อรอินทร์พูดไม่ทันจบ วิกันดาก็ปิดประตูห้องทันที
เธอกำมือแน่นแล้วเลื่อนตัวลงนั่งด้วยความเจ็บแค้นใจ "คุณพี่ คุณพี่ขา"
อรอินทร์เคาะประตูเรียกทำราวกับร้อนใจหนักหนา วิกันดายกมืออุดหูพลางตะโกนไล่ "ไป๊
ไปให้พ้น" อรอินทร์ทำสะดุ้ง น้ำตานองหันมาทางอนิรุทธิ์ "
ทำไมอรถึงได้ทำอะไรผิดไปหมด นาเขาเตือนแล้วแต่อรไม่เชื่อ
อรมองโลกในแง่ดีว่าคุณพี่จะเข้าใจอร อรขอแค่รักพี่รุทธิ์ด้วยสักคนเท่านั้นเอง"
อนิรุทธิ์ดึงอรอินทร์มากอดด้วยความซึ้งใจ อรอินทร์ยิ้มอย่างพอใจ
เธอทรุดตัวลงนั่งสีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความกล้ำกลืนฝืนทน อรอินทร์มาเคาะประตูเรียก
วิกันดาพยายามอดกลั้นสุดลุกมาเปิดประตู
ก็เห็นอรอินทร์มีสีหน้าเย้ยหยันแล้วแกล้งทำเป็นตกใจทักว่า "อุ๊ยตาย
นั่นคุณพี่คงไม่ได้กำลังร้องไห้หรอกนะคะ
อรน่ะเป็นห่วงกลัวคุณพี่จะร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ"
"แล้วทำไมพี่ถึงจะต้องเศร้าโศกเสียใจด้วยล่ะคะ" วิกนดาเลิกคิ้ว "ก็นั่นน่ะซีคะ
คุณพี่น่ะทำหน้าชื่นอกตรมเก่งจะตาย
อย่างเช่นตอนนี้อรรู้นะว่าหัวใจของคุณพี่กำลังร้องไห้" อรอินทร์แหย่
วิกันดายิ้มเยาะบอกว่า น้ำเน่าไปหน่อย อรอินทร์มองวิกันดาครู่หนึ่ง
แล้วพยักหน้าช้าๆ " โอเค ค่ะ อรยอมรับว่าคุณพี่เก่ง
เก่งจนแทบหาร่องรอยชอกช้ำระกำใจแทบไม่เจอ นี่ถ้าคุณพี่ไม่หลบมาอยู่ในห้องอย่างนี้
อรต้องเชื่อแน่ๆ เลยว่า คุณพี่ไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไร" "หมดธุระหรือยังคะ
พี่จะได้ทำงานต่อ"
วิกันดาไล่ "หมดแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ใจดียอมให้อรมาค้าง"
อรอินทร์เดินออกไปท่าทางราวกับเป็นเจ้าของบ้าน วิกันดามองตามเม้มปาก มือกำแน่น อร
อินทร์ลงมาออเซาะอนิรุทธิ์ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องบอกว่าวิกันดา
ยินดีให้เธอมาอยู่ที่นี้ด้วยความเต็มใจ แล้วเลื่อนมือมาลูบตรงหัวใจอนิรุทธิ์ถามว่า
ที่ของเธออยู่ตรงนี้หรือเปล่า
อนิรุทธิ์จับมือข้างนั้นของอรอินทร์แล้วก้มหน้าลงทำท่าจะหอม
นวลเดินถือถาดแก้วน้ำเข้ามาเห็นจึงแกล้งปล่อยถาดตกจากมือแก้วน้ำแตกกระจาย อนิรุทธิ์
กับอรอินทร์สะดุ้งหันมามอง นวลรีบขอโทษ อรอินทร์ตำหนิว่าซุ่มซ่าม
นวลหันไปมองจึงโดนเศษแก้วบาดมือ เลือดออกเยอะมาก
อนิรุทธิ์ตกใจรีบเดินมาจับมือที่แก้วบาดของนวลดู นวลบีบน้ำตาออเซาะ
อรอินทร์ไม่พอใจแต่ก็ยิ้มได้เมื่อได้ยินอนิรุทธิ์เรียกให้เตื้องพานวลไปทำ แผล
เธอรีบเข้าไปอ้อนให้อนิรุทธิ์พาออกไปข้างนอกอ้างว่า เห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
นวลแค้นมองตามอนิอรุทธิ์ที่พาอรอินทร์เดินออก ไป เตื้องชวนนวลไปทำแผล
นวลไม่ยอมเธอเดินขึ้นไปหาวิกันดาที่ห้องและฟ้องเรื่องอรอินทร์
เพราะหวังให้วิกันดาลงไปจัดการ วิกันดามองหน้านวลแล้วตอบกลับนิ่งๆ ว่า
"ขอบใจนะที่มาบอก ฉันจะอาบน้ำแล้ว"
นวลมองวิกันดาเหมือนจะเห็นสิ่งประหลาดมหัศจรรย์ผุดขึ้นตรงหน้า วิกันดาปิดประตู
ยืนสงบใจ ใน ตอนค่ำ วิกันดาเข้าไปดูลูกที่ห้องนอนเห็นบัวกำลังอ่านนิทานให้พวกเด็กๆ
ฟัง บัวมองหน้าวิกันดาอย่างเห็นใจแต่พูดอะไรไม่ได้ วิกันดาก้มลงจูบลูกๆ
และนิ่มก่อนเข้านอน แล้วเดินออกไป บัวมองตามพลางถอนใจยาว วิกันดาลงมา ที่ห้องรับแขก
เห็นอนิรุทธิ์กำลังจูบอรอินทร์แล้วประคองกันลุกขึ้นเตรียมจะเข้าห้อง
อรอินทร์หันมาเห็นวิกันดาก็แสร้งทำเป็นตกใจ "อุ๊ย คุณพี่" "วิ ยังไม่นอนหรือ"
อนิรุทธิ์ตกใจมากสีหน้าเก้อเขิน วิ กันดาค่อยๆ ระงับอารมณ์
เธอเดินเข้ามานั่งในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วบอกกับอนิรุทธิ์มีเรื่องจะคุยด้วย อรอินทร์รีบแทรกขออยู่ฟังด้วย
วิกันดาสวนว่าเป็นเรื่องของสามีภรรยา แต่อรอินทร์น์ก็แย้งว่า เธอไม่ใช่คนอื่นคนไกล
อนิรุทธิ์ขอร้องให้อรอินทร์ขึ้นไปนอนก่อน แต่อรอินทร์ก็ไม่ยอม
เธอเข้าไปกอดวิกันทำเหมือนรักใครนักหนา "นะคะ คุณพี่ขา คุณพี่ใจดี๊ ใจดี
ขออรฟังด้วยคนนะคะ" "ถ้าคุณอรคิดว่าจะฟังได้ก็เชิญค่ะ" วิกันดาสรุป
แล้วหันไปถามอนิรุทธ์ "ฉันอยากรู้ว่า คุณอนุญาตให้คุณอรมาพักที่บ้านของเรา
กี่วันคะ" อรอินทร์รีบตอบแทนว่าไม่มีกำหนด อนิรุทธิ์ลำบากใจอ้างว่า
อรอินทร์กำลังลำบากเพราะเจนจบตามรังควาน "คุณพี่ขา
นายเจนจบเขาไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพี่เห็นหรอกนะคะเขาเข้ามาตีสนิทกับ
คุณพี่เพื่อแกล้งอร" อรอินทร์อ้อนวิกันดา "ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่น่ะซีคะ
เพราะคุณเจนจบมาที่นี่บ่อยๆ" วิกันดาสวน "คุณก็อย่าให้เขามาซิ" อรอินทร์ว่า "
ทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้นล่ะคะ คุณเจนจบเขาไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย ตรงกันข้าม
เขาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนหนึ่งด้วยซ้ำ" วิกันดาย้ำชัด อนิอรุธิ์ทำหน้าไม่พอใจ
อรอินทร์สบตาอนิรุทธิ์เรียกคะแนนสงสารที่วิกันดาไม่ยอมเข้าใจ เช้า วันใหม่
วิกันดาเดินลงมาที่ห้องอาหารก็พบอรอินทร์นั่งบัญชาการเตื้องที่กำลังดูแลพวก เด็กๆ
ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง
และเมื่อเตื้องเห็นวิกันดาเดินเข้ามาก็รีบชวนเด็กออกไปเล่นข้างนอกทันที
อรอินทร์เข้ามาเอาใจวิกันดาและปรึกษาเรื่องจะย้ายนิ่มมาเรียนโรงเรียนเดียว
กับนุ่นและโหน่ง แต่วิกันดาบอกว่า เธอไม่มีความเห็น อรอินทร์ทำสีหน้า เหมือนน้อยใจ
หันไปมองอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์จึงเปรยว่า
อรอินทร์มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากวิกันดา วิกันดาสวนกลับทันควัน "
ขอความช่วยเหลือฉันน่ะหรือคะ โอย แม้แต่ฉันเองยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอดเลยค่ะ
แล้วจะมีปัญญาไปช่วยใครได้ ทำไมคุณอรไม่ขอให้พี่รุทธิ์ของคุณช่วยล่ะคะ" "เขาขอแล้ว
แต่ผมบอกให้ขออนุญาตคุณดีกว่า" อนิรุทธิ์รีบบอก วิกันดามองมาที่อรอินทร์ "คือ
อรขออนุญาตคุณพี่จัดงานวันเกิดที่นี่" วิ กันดาวางแก้วน้ำส้มแล้วเดินกลับห้องทันที
อนิรุทธิ์รีบตาม วิกันดาสวนกับบัวที่บันได
บัวเห็นสีหน้าวิกันดาก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
บัวเข้าไปเตือนอรอินทร์เรื่องวิกันดาที่กำลังเสียใจเพราะการกระทำของอรอินทร์
แต่อรอินทร์สวนกลับว่า " อรก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนเหมือนกัน
ชีวิตคนเราก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้
ไม่มีอะไรที่เพอร์เฟคหรอก ด็อกเตอร์วิกันดาก็เหมือนคนอื่นๆ เหมือนกัน" "คุณอรใจดำ
ใจร้าย" บัวว่า อรอินทร์มองบัวอย่างไม่พอใจ แล้วลุกเดินออกไป
อนิรุทธิ์ตามมาเกลี่ยกล่อมให้วิกันดายอมอนุญาตให้อรอินทร์จัดงานวันเกิดที่
บ้านแต่วิกันดาไม่ยอมเธอแย้งว่า "แค่คุณพาเขามาค้างที่นี่มันก็ทุเรศพอแล้ว
นี่ยังจะมีหน้าให้จัดงานวันเกิดอีก คุณไม่ได้นึกถึงหน้าฉันบ้างเลยหรือคะ"
"ผมไม่เห็นว่าคุณจะเสียหน้าอะไรในเมื่อ แขกที่มาก็เป็นเพื่อนของอรเขา
ไม่ใช่คนในแวดวงคุณสักหน่อย" " อ๋อ คุณคิดได้แค่นั้นเองหรือคะ
ฝากไปบอกคุณอรอินทร์คนดีของคุณด้วยว่า
ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาจัดงานที่บ้านของฉันโดยเด็ดขาด
ไม่ว่าจะเป็นเมียน้อยหรือนางบำเรอหน้าไหนทั้งนั้น" ขณะที่วิกันดาพูด
อรอินทร์ก็เดินเข้ามาอยู่ข้างหลังอนิรุทธิ์พอดี
อรอินทร์สีหน้าเย็นชาเม้มปากตามองวิกันดาเขม็ง "อ้อ คงไม่ต้องบอกแล้วละค่ะ" วิ
กันดาจ้องกลับอรอินทร์ อนิรุทธิ์หันไปมอง อรอินทร์รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นปากสั่น
น้ำตาคลอ เหมือนสะเทือนใจสุดขอร้องให้อนิรุทธิ์
พาเธอไปข้างนอกเพราะทนอยู่ที่นี้ไม่ไหวแล้ว อนิรุทธิ์มองวิกันดาแว่บหนึ่ง
แล้วแตะหลังอรอินทร์พาออกไป วิกันดาปิดประตู
แล้วยืนกล้ำกลืนน้ำตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยให้ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด วิ
กันดาไปปรับทุกข์กับอนงค์นารถและฉวีเพ็ญเรื่องอนิรุทธิ์กับอรอินทร์
สองสาวแนะวิกันกันดาว่าให้ไล่อรอินท์ออกไปจากบ้านหรือจะให้ฉวีเพ็ญไปตบไล่ก็ ยังได้
"ถ้าให้ไล่เขาออกไป ฉันก็จะเป็นฝ่ายแพ้ เขาจงใจจะยั่วโมโห
ฉันไม่ยอมเล่นตามเกมของเขาเด็ดขาด" วิกันดาว่า ฉวี
เพ็ญพยักหน้าเข้าใจแล้วแนะนำต่อว่า "ของอย่างนี้ขึ้นอยู่กับความอึด
ใครอึดได้นานกว่ากัน คนนั้นก็เป็นผู้ชนะ อย่างคุณรุทธิ์ต้องปล่อยให้เขาไปจนสุดทาง
ไปจนสาแก่ใจ แล้วเขาก็กลับมาเอง เป็นไง" ตลอดเวลาที่ฉวีเพ็ญพูด
วิกันดามีสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด และเมื่อวิกันดากลับไปแล้ว
ฉวีเพ็ญกับอนงค์ก็นำเรื่องนิรุทธิ์กับอรอินทร์ไปบ่นให้สามีของพวกเธอฟัง
เพราะหวังจะได้ยินคำแนะนำว่าจะช่วยวิกันดาได้อย่างไร สีหนาทบอกกับฉวีเพ็ญว่า
เรื่องของผัวเมียเขาจะไปยุ่งทำไมแล้วไล่ฉวีเพ็ญออกไปล้างรถจะได้หายฟุ้งซ่าน
ส่วนพลเวทย์ก็บอกกับอนงค์นารถว่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่เป็นอนิจจัง
ต้องใช้ธรรมะเข้าช่วย0000000000000000000 อนิรุทธิ์พาอรอินทร์ไป
ปลอบใจที่โรงแรมและหลังจากมีความสุขด้วยกันแล้ว อรอินทร์ก็แอบโทรมาเย้ยวิกันดา
วิกันดาสุดทนเธอโยนโทรศัพท์ไปที่เตียงราวกับมันเกิดร้อนเป็นไฟขึ้นมา
แล้วทรุดตัวลงร้องไห้
ในขณะที่อรอินทร์ส่งยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเข้ามาอ้อนอนุรุทธิ์ต่อ หลังจาก
ร้องไห้อยู่พักใหญ่วิกันดาก็ลงมาข้างล่างเพื่อหายาแก้ปวดหัวทาน
แล้วเธอก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง นวลเข้ามาเห็นก็ร้องเรียกพร้อมเข้าประคอง
วิกันดาพึมพำเรียกชื่อนวลแล้วก็หมดสติไป นวลร้องลั่น
เตื้องวิ่งเข้ามาดูแล้วช่วยนวลพาวิกันดาไปพักที่ห้องรับแขก วิกันดา
รู้สึกตัวก็เห็นเตื้องกับนวลอยู่ดูแล เธอบอกกับทั้งคู่ว่าจะกลับห้อง
เตื้องกับนวลเข้าพยุงเตื้องก็อาสานอนเป็นเพื่อนเพราะกลัววิกันดาจะไม่สบาย
อีกในตอนดึก นวลเตรียมจะฟ้องเรื่องอนุรุทธิ์ แต่เตื้องปรามไว้
เมื่อกลับขึ้นมาบนห้องวิกันดาก็ยังคงได้ยินเสียงอรอินทร์เย้ยหยันเรื่องอนิ รุทธิ์
เธอพยามข่มตาให้หลับ แต่เมื่อหลับก็ฝันร้ายอีก วิกันดาตะโกน
เรียกหาอนิรุทธิ์ที่หายไปกับอรอินทร์เสียงลั่น
นุ่นกับโหน่งได้ยินเสียงแม่ก็มาเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง
วิกันดาบอกกับลูกว่าเธอฝันร้าย แล้วไล่ให้ลูกๆ ออกไปเตรียมตัวไปโรงเรียน
โหน่งอ้อนให้วิกันดาไปส่ง วิกันดารับคำแล้วลุกเข้าห้องน้ำ อรอินทร์เข้า
มาอ้อนอนิรุทธ์ให้พาไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วกลับมาหาความสุขที่โรงแรมด้วย กันต่อ
แต่อนิรุทธ์แย้งว่า เขาต้องไปทำงาน
ส่วนอรอินทร์จะอยู่ที่โรงแรมต่อหรือจะกลับบ้านก็ตามใจ
อรอินทร์สีหน้าไม่พอใจแว่บหนึ่ง แล้วปรับเป็นหน้าสลดออเซาะว่า "อรก็อยากกลับบ้าน
แต่อรกลัวคุณพี่ กลัวมากเลยค่ะ อรทำผิด
อรทรยศต่อความไว้วางใจของคุณพี่แล้วยังจะมีหน้ากลับไปหาเธอได้ยังไง" "
วิเขาไม่ใช่อย่างที่อรคิด เขาไม่ด่าไม่ว่า ไม่อะไรทั้งนั้น เขาไม่แคร์หรอกว่า
ผมจะไปมีใครที่ไหน แม้แต่เปลี่ยนงานใหม่ เขายังไม่บอกผมเลย"
อนิรุทธิ์ประชดเพราะน้อยใจ
อรอินทร์ลอบมองอนิรุทธิ์รู้ว่าเขายังรักและแคร์วิกันดาอยู่มาก บัว
รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
เธอคิดช่วยวิกันดาด้วยการพานิ่มกลับบ้านและขนข้าวของอรอินทร์กลับมาด้วยแล้ว
โทรบอกอรอินทร์ที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่กับอนิรุทธิ์ในโรงแรม "คุณอร
พี่กลับมาบ้านแล้วนะคะ เอาเสื้อผ้าของคุณกลับมาด้วย" "ใครเป็นคนสั่งพี่บัวคะ
หรือว่ารู้ดีเอง" อรอินทร์ตวาด "พี่ปรึกษากับคุณถาแล้วค่ะ" บัวว่า
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์สีหน้าหงุดหงิดบ่นกับอนิรุทธิ์ว่า "อรละเกลียดนัก
พวกที่ชอบล้ำเส้นนี่" อร อินทร์กลับมาที่บ้านและต่อว่าบัวที่ทำเกินหน้าที่
บัวพยายามเกลี่ยกล่อมให้อรอินทร์ได้คิดรู้จักผิดชอบชั่วดี
และเตือนให้นึกถึงนิ่มให้มากๆ แต่อรอินทร์ก็สวนว่า "พี่บัว อรก็จะตอบจริงๆ
เป็นครั้งสุดท้าย แล้วไม่ต้องมาถามกันอีก เพราะอรรักและสงสารลูก
อรถึงต้องพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก" "แล้วลูกเมียของเขาล่ะ
ผู้ชายดีๆไม่ใช่มีแต่คุณรุทธิ์คนเดียว" " อ๋อ อรรู้ค่ะ
รู้หมดทุกอย่างแต่อรไม่ถูกใจใครเท่าพี่รุทธิ์นี่คะ ทีนี้พี่บัวคงเข้าใจแล้วนะคะ"
อรอินทร์เดินหนีขึ้นข้างบน ปล่อยให้บัวยืนอึ้งพูดไม่ออก
อรอินทร์ยังคงโทรมาเย้ยวิกันดาไม่เลิก แถมยังขอให้วิกันดายกอนิรุทธิ์ให้เธอ
เพื่อแลกับเจนจบอดีตสามี วิกันดาสุดทนจึงปิดโทรศัพท์หนี
อรอินทร์หัวเราะเสียงใสแล้วเริ่มแผนการต่อ
ด้วยการสวมบทนางเอกโทรไปขอร้องให้อนิรุธิ์ลับไปดูแลวิกันดาเพราะรู้สึกผิด
ที่ไปรักสามีคนอื่น และฝากขอโทษวิกนดาด้วย
อนิรุทธิ์ฟังแล้วก็สงสารจึงรีบปลอบใจไม่ให้อรอินทร์คิดมาก "แค่นี้ก่อน นะคะ
อรอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อทบทวนเรื่องที่ผ่านมา พี่รุทธิ์เชื่ออรนะคะ
กลับไปหาคุณพี่ ชดเชยที่ทำให้เธอเสียใจอย่างเหลือเกิน" อรอินทร์ทำสะอื้น
"แล้วเราจะพบกันได้เมื่อไหร่" อนิรุทธิ์เป็นห่วง " อรจะโทร.หาพี่รุทธิ์เองค่ะ
แต่ไม่ว่าอรจะตัดสินอย่างไร อรยังคงรักพี่รุทธิ์เสมอ รักมากที่สุด"
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์ยิ้มกับตัวเอง ในขณะที่อนิรุทธิ์คิดหนัก
อนิรุทธิ์กลับไปที่บ้านเพื่อดูแลวิกันดาตาม ที่อรอินทร์บอก
จึงทำให้วิกันดายิ่งเจ็บช้ำ
เธอต่อว่าอนิรุทธิ์เรื่องที่อรอินทร์โทรมาเยาะเย้ยและบรรยายความสุขของอนิรุ
ทธิ์กับอรอินทร์ให้ฟัง "อย่าไปถือสาเลยวิ ผมบอกแล้วว่าคุณอยู่เฉยๆ ในที่ของคุณ
เขาก็อยู่ของเขา ผมไม่มีวันยกมาเทียบกับคุณเด็ดขาด" อนิรุทธิ์หัวเราะ
"คุณพูดเอาแต่ได้ คิดแต่ผลประโยชน์ของคุณ"
"ผมปฏิเสธไม่ให้เขาจัดงานวันเกิดที่นี่แล้ว เห็นหรือยังว่า ผมรักคุณแค่ไหน"
"ถึงคุณไม่อนุญาต ฉันก็ไม่มีวันให้เขาจัด" วิกันดาเดินหนี อนิรุทธิ์ ตามมาง้อ
อ้างว่า การที่เขามีอะไรกับอรอินทร์เป็นเรื่องธรรมของผู้ชาย
วิกันดาไม่อาจทนฟังต่อไปได้จึงออกปากไล่อนิรุทิ์แล้วเดินจากไปทันที
อนิรุธิ์มองตามย่างอ่อนใจบ่นว่า "ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา" อรอินทร์
มาพบวรนารีที่คอนโดพร้อมรายงานเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอนิรุทธิ์ที่
ก้าวไปอีกขั้นแล้ว และตอนนี้อนิรุทธิ์ก็กำลังรักกำหลงเธอมากด้วย
วรนารีชักสนุกรีบซักว่าเรื่องราวจะเป็นไงต่อไป อรอินทร์ส่งยิ้มร้ายตอบว่า
"ขอบอกว่าสนุก" แล้วสองสาวก็หัวเราะให้กัน
เจนจบพาวิกันดามาไหว้พระเพราะหวังให้เธอสบายใจขึ้น และกบอกับเธอด้วยความมั่นใจว่า
"ถึงอย่างไรผมก็ยังเชื่อว่า ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์รักคุณ" "คงรักมากเลยล่ะคะ"
วิกันดายิ้มเยาะตัวเอง เจน
จบจึงเปลี่ยนเรื่องบอกว่าเดือนหน้าเขาจะไปญี่ปุ่นจึงอยากชวนวิกันดาเที่ยว
ด้วยกันเผื่อจะสบายใจขึ้น
วิกันดานิ่งอึ้งภาพที่เคยไปฮันีมูลกับอนิรุทธิ์แว่บเข้ามาในห้วงความคิด
แต่เมื่อรู้สึกตัวเธอก็ปฏิเสธเจนจบอ้างว่า เพิ่งเริ่มงานใหม่คงไม่สะดวก
"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน" เจนจบยิ้มให้ ถาวร
ชวนวาทินเพื่อเก่าที่เป็นนายอำเภออยู่ทางใต้มาเที่ยวบ้าน
เพราะหวังจับคู่ให้อรอินทร์ อรอินทร์หว่านเสน่ห์ให้วาทินหลงรักในทันที
เขาเอ่ยปากชวนเธอไปเที่ยวใต้ด้วยกันพร้อมรับประกันความปลอดภัย "ขอบคุณค่ะ
อรคงจะได้ไปที่นั่นสักวันหนึ่ง" อรอินทร์ส่งยิ้มยั่ว ถาวรมองอย่างพอใจ
และเมื่อวาทินลากลับไปแล้ว ถาวรก็เข้ามาถามวามเห็นน้องสาวทันที
"นายอำเภอวาทินเป็นยังไงบ้าง เขาเป็นพ่อหม้ายเมียตาย ไม่มีลูกติด เป็นคนดี
อนาคตไกล" "พี่ถาอยากฟัง คอมเมนต์จากอรหรือคะ" อรอินทร์ถามตรงๆ ถาวรพยักหน้ารับ
"เรียบเกินไปค่ะ อรไม่ชอบผู้ชายเรียบๆ พี่ถาก็รู้" "แต่ผู้ชายที่อรชอบ
เขามีลูกมีเมียแล้ว" "นั่นแหละคะรสชาติของชีวิต" อรอินทร์เดินหนี ถาวรมองตามอ่อนใจ
ท่าน ผู้หญิงกับกลุ่มเพื่อนไฮโซชวนวิกันดาไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน
เพื่อเป็นการชาร์ตแบตก่อนเริ่มทำงาน วิภาวรดีขอให้วิกันดาชวนอนิรุทธิ์ไปด้วย
ท่านผู้หญิงมองวิภารดีเป็นเชิงปราบนิดๆ แล้วออกตัวว่า "มีแต่ผู้หญิง
ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์คงไม่สนุกหรอก" วิกันดาแบ่งรับแบ่งสู้ บอกว่าขอคิดดูก่อน
และหลังจากวิกันดาแยกตัวออกมาแล้ว ท่านผู้หญิงก็หันไปเตือนคนอื่นว่า "
อย่าไปเอ่ยถึง ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์โดยไม่จำเป็น เวลาคุยกับคุณวิกันดานะคะ"
เพราะเธอเคยเห็นข่าวอนิรุทธิ์ไปติดพันอรอินทร์นักแบบสาวจากหนังสือพิมพ์
วิกันดาปรึกษาอนงค์นารถเรื่องจะไปญี่ปุ่น
เพราะกลัวว่าถ้าได้เห็นสถานที่เก่าที่เคยไปฮันนีมูลกับอนิรุทธิ์แล้วจะยิ่งเจ็บปวด "
นั่นแหละยิ่งทำให้ต้องไป ไปเผชิญหน้ากับสิ่งเก่าๆ ในบรรยากาศใหม่ๆ
เพื่อที่จะได้เห็นความเปลี่ยนแปลง ไปเพื่อที่จะเรียนรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ส่วนลูกๆ ก็ให้คุณรุทธิ์เขาดูไป ดีเสียอีก
เขาจะได้ไม่มีเวลาไปมั่วอยู่กับแม่อรอินทร์นั่น หรือถ้าเขาไม่สนใจลูกจริงๆ
เรากับเพ็ญจะช่วยกันเลี้ยงให้ รับรองว่าเด็กๆ จะต้องมีความสุขแน่นอน"
อนงค์นารถสาธยาย แต่วิกันดาก็ยังลังเล อนงค์นารถจึงแนะนำต่อ
"ลองทำอะไรที่ไม่เคยทำดูบ้าง อยู่ห่างคุณรุทธิ์สักพัก วิอาจจะคิดอะไรได้มากกว่านี้
เชื่อเพื่อน" วิกันดายังตัดสินใจไม่ได้ว่า ควรจะไปญี่ปุ่นดีหรือไม่
จนกระทั่งกลับมาถึงบ้านและมีปากเสียงกับอนิรุทธิ์ที่เข้ามาพาลหาเรื่องเพราะ
หึงเจนจบ เธอจึงตัดสินได้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี
วิกันดาโทรไปหาคุณหญิงและตอบตกลงที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วย
วันรุ่งขึ้นวิกันดาบอกกับเตื้องและนวลว่า
มะรืนนี้เธอจะไปญี่ปุ่นฝากให้ทั้งคู่ดูแลโหน่งกับนุ่นด้วย
"ถ้ามีอะไรก็บอกคุณนารถกับคุณเพ็ญ เขาจะแวะมาดูทุกวัน" "เพราะแม่คนนั้นใช่ไหมคะ"
นวลเจ็บแค้นแทน "ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น ฉันไปเพราะอยากไป" "ถ้าคุณผู้หญิงไป
แม่นั่นต้องมาครอบครองบ้าน แล้วนวลก็ไม่รับรองด้วยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
"ถ้าเธออยากให้คุณผู้ชายไล่ออกก็เชิญ" "
บ้านนี้ก็เป็นของคุณผู้หญิงเหมือนกันนวลรู้ว่าคุณผู้หญิงไม่ไล่นวลหรอกค่ะ
ไม่ใช่เพราะอะไรแต่เพราะคุณผู้หญิงไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น" นวลมั่นใจ วิกันดาอึ้ง
เตื้องรีบเปลี่ยนบรรยากาศถามวิกันดาว่าจะไปกี่วัน "ประมาณอาทิตย์นึง
อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับคอยดูน้องดีๆ ด้วย" วิกันดาย้ำแล้วลุกเดินออกไป อนิรุทธิ์
กลับมาถึงบ้านก็พบนวลยืนรออยู่ เธอรีบรายงานเขาว่า วิกันดาจะไปญี่ปุ่นมะรืนนี้
อนิรุทธิ์อึ้งไปนิดแล้วรีบไปเคาะประตูเรียกวิกันดาให้ออกมาคุยกันให้รู้ เรื่อง
วิกันดาเดินลงมาคุยกับอนิรุทธิ์ที่ห้องรับแขก
อนิรุทธิ์ต่อว่าวิกันดาที่ไม่บอกเขาเรื่องจะไปญี่ปุ่นเพราะเขาเป็นสามีของ เธอ
"เป็นสามีของฉันน่ะหรือ เลิกพูดเลิกย้ำคำนั้นเสียทีเพราะฉันเบื่อ เบื่อจริงๆ นะคะ
แล้วก็กรุณาอย่าตีความเป็นว่า ฉันหึงคุณด้วย ถ้าฉันหึงจะแปลว่าฉันยังรักคุณ
แต่นี่ฉันเปล่า ถ้าไม่เชื่อก็ดูตาฉันซีคะ" วิกันดาท้า อนิรุทธิ์มองสบตาวิกันดา
แต่พบเพียงสายตาว่างเปล่าเยือกเย็น เขาถึงกับขบกรามแน่นรีบซักต่อว่า
วิกันดาจะไปกับใคร เจนจบไปด้วยหรือเปล่า "เปล่า แค่นี้ใช่ไหมคะ
ฉันจะได้ไปนอนเสียที" วิกันดาขยับตัวเดินออกไป
อนิรุทธิ์นั่งถอนใจ00000000000000000000000 วัน
ต่อมาอนุรุธิ์คุยกับอรอินทร์เรื่องที่วิกันดาจะไปญี่ปุ่น
อรอินทร์รีบใส่ไฟว่าวิกันดาต้องไปกับเจนจบแน่
เพราะเธอรู้มาว่าเจนจบก็จะไปญี่ปุ่นเหมือนกัน "วิไม่ใช่คนอย่างนั้น"
อนิรุทธิ์มั่นใจ อร อินทร์หัวเราะแล้วเปรยว่า "จริงซิคะ เขาไม่ได้ไปด้วยกันสักหน่อย
เจนจบไปรออยู่ที่โน่นก่อน แล้วด็อกเตอร์วิกันดาค่อยตามไป
ถ้าพี่รุทธิ์อยากทราบว่าจริงหรือเปล่า เราก็แอบตามไปญี่ปุ่นด้วยกัน
แต่พี่รุทธิ์ต้องอย่าเพิ่งให้คุณพี่วิกันดาทราบ เอาอย่างนี้นะคะ"
อรอินทร์กระซิบบอกแผนการณ์กับอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์พาลูกๆ ไปส่งวิกันดาที่สนามบิน
เพื่อนๆ ของท่านผู้หญิงพากันชื่นชมเมื่อเห็นครอบครัวที่อบอุ่นของวิกันดากับอนิรุ
ทธิ์ แต่บ้างคนที่ได้เห็นข่าวอนิรุทธิ์กับอรอินทร์ก็แอบเม้าท์ว่า
วิกันดาคงกำลังหวานอมขมกลืนหน้าชื่นอกตรมอยู่เป็นแน่ แล้วอนิรุทธิ์ก็บอกกับทุกคนว่า
"ผมคงต้องฝากวิสักวันสองวันนะครับ แล้วผมจะรีบตามไป" วิกันดาสะดุ้ง
ในขณะที่ทุกคนสีหน้าประหลาดใจ ท่านผู้หญิงรีบถามย้ำ
"คุณอนิรุทธิ์จะตามเราไปญี่ปุ่นหรือคะ" "ครับ"
อนิรุทธิ์ตอบแล้วหันมาสบตาวิกันดาบอกว่า เซอร์ไพร์ ในขณะที่วิกันดาอึ้งพูดไม่ออก
และเมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบโทรบอกอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญขอร้องให้ทั้งคู่มาช่วยดูแลนุ่นกับโหน่ง
" ไม่ต้องห่วงวิ เที่ยวให้สนุก ฉันกับเพ็ญจะผลัดกันไปค้าง ดูทั้งลูกทั้งบ้านให้
เธอและถ้าคุณรุทธิ์เขาตั้งใจจะง้อจริงๆ จัง ๆ ก็อย่างอนมากนัก
บางทีชีวิตคู่อาจจะกลับมาหวานชื่นอย่างเดิมก็ได้" อนงค์นารถสอนต่อ
"มันหมดเวลาหวานชื่นแล้วละนารถ แค่นี้นะจ๊ะ ขอบคุณมากๆ" วิกันดาวางสาย ถาวร
เมื่อรู้ว่าอรอินทร์จะไปญี่ปุ่นกับอนิรุทธิ์ก็เข้ามาห้าม เพราะเกรงใจวิกันดา
แต่อรอินทร์ก็แย้งว่า วิกันดาล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
และเธอก็ไม่ได้ไปกับอนิรุทธิ์ตามลำพังแต่มีวรนารีไปด้วย "พี่รู้นิสัยอรดี
ถึงจะไปกันหลายคน แต่เธอก็แยกกันไป 2 คนได้ แล้วหนูนิ่มล่ะ" ถาวรอ้าง "อ้าว
แกก็อยู่กับพี่ถาแล้วก็พี่บัวไงคะ นะคะ พี่ถา ฝากดูหลานหน่อย อรไปไม่กี่วันเอง นะคะ
นะคะ" อรอินทร์เข้ามาประจบ ถาวรพูดไม่ออก เมื่อ มาถึงญี่ปุ่นวิกันดาก็ยิ่งเศร้า
เพราะภาพในอดีตเมื่อครั้งมาฮันนีมูนผุดพรายขึ้นมา
แล้วอรอินทร์ก็โทรมาปลุกให้วิกันดาตื่นจากภวังค์
เธอบอกกับวิกันดาว่าจะมาญี่ปุ่นกับอนิรุทธิ์ด้วย
"คุณพี่ไม่โกรธอรใช่ไหมคะอรน่ะไปมาทั่วแล้วแต่ยังไม่เคยไปญี่ปุ่นสักที
ก็เลยขอพี่รุทธิ์ไปด้วย" "ยิ่งกว่าตามรุทธิ์มาญี่ปุ่น คุณก็ทำไปแล้วนี่
นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้" วิกันดากำมือแน่น "เสียงคุณพี่เหมือนโกรธอรเลย
โกรธคือโง่โมโหคือบ้านะคะ " คนบ้าน่ะไม่ใช่ฉันหรอก เพราะฉันอยู่ของฉันเฉยๆ
คนที่จงใจจะแย่งสามีคนอื่นต่างหากที่บ้า
ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเนื้อหนังผู้หญิงพวกนี้ถึงได้หนานัก เอาเลย
คุณอยากทำอะไรก็ทำ แล้วก็ไม่ต้องมารายงานฉัน"
วิกันดาปิดโทรศัพท์เจ็บใจแค้นใจจนน้ำตาคลอ "คงแทบจะฆ่าตัวตายเลยมั้ง
ด็อกเตอร์วิกันดา"
อรอินทร์สะใจแล้วลุกเดินลงมาดูพวกเด็กที่กำลังเล่นวาดรูประบายสีกับอนิรุทธิ์
อรอินทร์พึมพำบอกับตัวเองว่า "พวกเขาควรจะเป็นครอบครัวของฉัน ไม่ใช่ของเธอ วิกันดา"
"ถาเขาว่ายังไงบ้าง" อนิรุทธิ์หันมาเห็นอรอินทร์ อรอินทร์ตีหน้าเศร้าเดินเข้าไปอ้อน
"พี่ถาคงโกรธอรค่ะ อรโทร.ตั้ง 4-5 หน ก็ไม่ยอมรับ" "ไม่เป็นไร
แล้วพี่จะพูดกับเขาเอง" อนิรุทธิ์จับมือปลอบใจ นวล
แค้นใจที่เห็นอนิรุทธพาอรอินทร์กลับมาบ้านด้วยหลังจากส่งวิกันดาที่สนามบิน แล้ว
เธอคิดจะเล่นงานอรอินทร์ แต่ก็ไม่มีโอกาส
จึงได้แต่จับตามองอรอินทร์อยู่ตลอดและเมื่อเห็นว่าอรอินทร์เดินขึ้นไปชั้นบน
กึกสงสัยจึงมาดักรอถามว่าอรอินทร์ขึ้นมาทำอะไร อรอินทร์โกหกว่ามาเข้าห้องน้ำ
แต่ความจริงแล้วเธอแอบเข้าขโมยชุดของวิกันดาออกมา นวลไม่เชื่ออรอินทร์
แต่ก็ไม่มีหลักฐาน เธอจึงกลับมานั่งบ่นกับเตื้องเรื่องอรอินทร์เพราะนึกสังหรณ์ใจ
วิกันดา ออกไปทัวร์กับคณะของท่านผู้หญิงและได้พบกับเจนจบและเค็นเพื่อนชาวญี่ปุ่นของ
เขา เพื่อนๆ ของท่านผู้หญิงตื่นเต้นมากที่ได้รู้จักกับเจนจบและเค็นต่างพูดเป็นเสียง
เดียวกันว่าทั้งคู่หล่อมาก และหันมาเหย้าวิกันดาว่าท่าทางเจนจบจะปลื้มวิกันดาน่าดู
วิกันดารีบปฏิเสธ เจนจบโทรมาคุยกับวิกันดาในตอนเย็น
และเมื่อเขารู้ว่าอรอินทร์จะตามอนิรุทธิ์มาญี่ปุ่นด้วยก็รีบเตือนวิกันดาว่าอย่าชะล่าใจนัก
"ฉันคงไม่มีปัญญาจะทำอะไรได้แล้วละค่ะ คนเราตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก" วิกันดาท้อใจ
เจนจบนึกเป็นห่วงจึงจะมาหาในตอนค่ำ "เอาเป็นพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ" วิกันดาว่า
"ตกลงครับ ผมจะไปกับเค็น" เจนจบรับคำแล้ววางสาย วิกันดาถอนใจแล้วเดินไปที่หน้าต่าง
ท่าน ผู้หญิงกับเพื่อนๆ
ออกไปเดินเที่ยวกันต่อหลังทานอาหารค่ำเสร็จแต่วิกันดาขอนอนพักเพราะรู้สึก
ไม่ค่อยสบาย แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
วิกันดาเข้าใจว่าเป็นคณะท่านผู้หญิงจึงออกมาเปิดประตู
แล้วเธออึ้งเมื่อเห็นอนิรุทธิ์ยืนอยู่กับอรอินทร์ที่สวมชุดของเธอ
"เป็นอะไรหรือเปล่าวิ หน้าตาซีดๆ" อนิรุทธิ์ทักด้วยความเป็นห่วง
"ท่าทางจะเป็นหวัดนิดหน่อยค่ะ" แล้วมองสำรวจอรอินทร์ที่สวมชุดของเธอ
อรอินทร์ก้มมองตัวพลางส่งยิ้มเอ่ยว่า "ใส่พอดีเลย ขอบคุณคุณพี่มาก ค่ะที่ยกให้อร"
อรอินทร์ยกมือไหว้ วิกันดาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง อนิรุทธิ์รีบเสริม
"อรเขาดีใจมากเลยที่วิยกชุดนี้ให้เขา" "จะว่ายกให้ก็ไม่ถูกนักหรอกค่ะ
ความจริงอรขอคุณพี่ แล้วคุณพี่ก็ใจดียกให้" อรอินทร์ส่งยิ้ม "พวกคุณมีธุระอะไร"
วิกันดาเสียงแข็ง "ผมก็เอาข้าวของมาเก็บน่ะซีครับ" อนิรุทธิ์ว่า วิกันดามองงงๆ
อรอินทร์หัวเราะคิกคัก "คุณพี่งงเลย คืองี้ค่ะ พี่รุทธิ์พักที่นี่
ส่วนอรพักอีกที่นึง ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกค่ะ" "เป็นความคิดของอรเขา
เขาอยากให้เราทำความเข้าใจกัน" "จริงค่ะ อรน่ะเข้าใจแล้วก็เห็นใจคุณพี่ อรเลย"
อรอินทร์พูดไม่ทันจบ วิกันดาก็ปิดประตูห้องทันที
เธอกำมือแน่นแล้วเลื่อนตัวลงนั่งด้วยความเจ็บแค้นใจ "คุณพี่ คุณพี่ขา"
อรอินทร์เคาะประตูเรียกทำราวกับร้อนใจหนักหนา วิกันดายกมืออุดหูพลางตะโกนไล่ "ไป๊
ไปให้พ้น" อรอินทร์ทำสะดุ้ง น้ำตานองหันมาทางอนิรุทธิ์ "
ทำไมอรถึงได้ทำอะไรผิดไปหมด นาเขาเตือนแล้วแต่อรไม่เชื่อ
อรมองโลกในแง่ดีว่าคุณพี่จะเข้าใจอร อรขอแค่รักพี่รุทธิ์ด้วยสักคนเท่านั้นเอง"
อนิรุทธิ์ดึงอรอินทร์มากอดด้วยความซึ้งใจ อรอินทร์ยิ้มอย่างพอใจ
เมียหลวง 4
อร อินทร์กับอนิรุทธิ์นัดพบกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
และในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังปลอบใจกันอยู่นั้น
อนงค์นารถก็บังเอิญผ่านมาเห็นเข้าพอดี
เธอตรงเข้ามาทักทายทั้งคู่แล้วแสร้งถามหาวิกันดา "วิไม่ได้มาครับ ผมมากับอร"
อนิรุทธิ์ตอบไม่เต็มเสียงนัก "อ้อ งั้น ก็เชิญตามสบายค่ะ ทีแรกนึกว่าวิมาด้วย
เลยเข้ามาทักทาย ขอตัวนะคะ" อนงค์นารถหันหลังกลับ สีหน้าเหมือนอยากจะบีบคอคน
ในขณะที่อรอินทร์มองตามอย่างท้าทาย อนงค์
นารถนำเรื่องที่เห็นไปเล่าให้ฉวีเพ็ญที่กำลังเตรียมอาหารให้สีหนาทฟัง
เพราะสุดจะทนกับพฤติกรรมของอนิรุทธิ์และอรอินทร์ แถมออกความเห็นว่า
อยากจะยุให้วิกันดาเลิกกับอนิรุทธิ์นัก "โอ๊ย
คุณนายวิเขารักหน้าตัวเองจนต้องยอมกล้ำกลืนฝืนทนให้ผัวมีเมียน้อยมากกว่าจะยอมหย่าให้ตกเป็นขี้ปากใคร"
ฉวีเพ็ญว่าแล้วหันไปตักไข่ออกจากจานอาหารพร้อมกับบ่นต่อเรื่องสามี
"คุณสีหนาทกลัวจะมีสารเมลามีนเพราะเพิ่งมีข่าวว่าพบในไข่ไก่เหมือนกัน
นี่ขนาดขี้เหนียวอย่างกับอะไร ยังให้เอาทิ้งไปเลย" "เฮ้อ
สามีเธอนี่รักสุขภาพเหลือเกิ๊น" อนงค์นารถประชด ฉวีเพ็ญพยักหน้ารับเสริมว่า
รักยิ่งกว่าเมียเสียอีกและเมื่อเตรียมอาหารเสร็จ
อนงค์นารถก็ชวนฉวีเพ็ญไปหาวิกันดาที่บ้าน อร
อินทร์อ้อนให้อนิรุทธิ์พาไปเที่ยวต่อหลังจากทานอาหารเสร็จ
อนิรุทธิ์จึงพาอรอินทร์ไปที่พัทยา อรอินทร์ออดอ้อนอนิรุทธิ์บอกว่า เธอมีความสุขมาก
และรู้สึกตื้นตันเป็นที่สุด ทำให้อนิรุทธิ์ยิ่งหลงใหลอรอินทร์มากขึ้น
วิกันดามีสีหนาเรียบเฉยเมื่อ ได้ฟังเรื่องที่อนงค์นารถเล่า เธอถามกลับเพื่อนรักว่า
จะให้ทำอย่างไรในเมื่ออรอินทร์อุตส่าห์โทรมาขออนุญาต
อนงค์นารถกับฉวีเพ็ญสุดทนยุให้วิกันดาลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองเพื่อตอบโต้อนิ
รุทธิ์บ้าง "ในเมื่อคุณอนิรุทธิ์ทำได้ วิก็ต้องทำได้เหมือนกัน "
อนงค์นารถพูดไม่ทันจบ ฉวีเพ็ญก็ร้องลั่นถามว่า จะยุให้วิกันดามีกิ๊กหรือ "บ้า
ก็แค่แกล้งทำเป็นว่ามี หรือเขากลับดึก เราก็กลับดึกกว่า เช่นเขากลับตี 1 เรากลับตี
2 เขากลับตี 3 เรากลับสว่างไปเลย" " แล้วโหน่งกับนุ่นล่ะ
ทุกวันนี้เรายังกลับมาสอนการบ้านลูก ทานข้าวกับเขาแล้วก็พาเข้านอน
คิดดูซิว่าถ้าทั้งพ่อทั้งแม่กลับดึก ลูกจะทำอย่างไร
ที่ร้ายกว่านั้นถ้าเกิดเขาถามขึ้นมาว่าทำไมคุณแม่กลับดึก เราก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร"
วิกันดาร่ายยาว ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถ สบตากันเซ็งๆ หลัง
จากฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถลากลับไปแล้ว
วิกันดาก็ได้รับโทรศัพท์จากอรอินทร์ที่โทรมาคุยเรื่องอนิรุทธิ์ "สวัสดีค่ะ คุณพี่ขา
อรโทร.มารายงานว่าตอนนี้เรา หมายถึงอรกับพี่รุทธิ์น่ะค่ะอยู่ ที่พัทยา
ความจริงอยากจะไปหัวหินด้วยซ้ำไป เพราะตอนที่ไปวันนั้น
เราไม่ค่อยมีโอกาสได้เที่ยวด้วยกันตามลำพังเท่าไหร่เลย ก็ไปกันตั้งหลายคนนี่คะ
ลูกเด็กเล็กแดงกระจองอแง" "ต้องการอะไร" วิกันดากำโทรศัพท์แน่น " อรนึกออกเลยว่า
ตอนนี้หน้าตาคุณพี่เป็นยังไง คืองี้ค่ะ อรน่ะเป็นห่วงคุณพี่
กลัวจะเข้าใจผิดเลยบอกพี่รุทธิ์ว่าให้รีบกลับ แต่พี่รุทธิ์ไม่ยอมค่ะ
บอกว่าอยากจะค้างด้วยซ้ำไป เพราะอยู่บ้านแล้วกลุ้มใจ เมียคอยจับผิดอยู่ตลอดเวลา
เขาพูดอย่างนี้จริงๆ นะคะ อรไม่ได้ต่อเติมเลยจนนิดเดียว โถ อร
น่ะเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันจะตายไป" อรอินทร์หัวเราะคิกคัก
วิกันดากระแทกโทรศัพท์ลงมือกำแน่นแล้วพยามกลั้นน้ำตา อร
อินทร์ส่งยิ้มสะใจแล้วเดินออกไปหาอนิรุทธิ์ที่ชายหาด
เธอตีหน้าเศร้าชวนอนิรุธิ์กลับอ้างว่า รู้สึกผิดกับวิกันดา
เพราะเมื่อกี้วิกันดาโทรมาถามว่า อนิรุทธิ์อยู่กับเธอหรือเปล่า อนิรุทธิ์ชะงัก
"พี่รุทธิ์อย่าไปถามเธอนะคะ เพราะคุณพี่ไม่ได้เอะอะอาลาวาดอะไร พออรตอบเสร็จ
เธอก็วางหูไปเท่านั้นเอง คุณพี่โกรธอรหรือเปล่าคะ ที่อรตอบไปตามความจริงอร
อรโกหกไม่เป็นน่ะค่ะ ตั้งแต่เล็กแล้ว คุณแม่สอนไม่ให้อรโกหก พี่รุทธิ์จะดูก็ได้ค่ะ"
อรอินทร์หยิบมือถือส่งให้ด้วยนัยน์ตาใสซื่อ อนิรุธิ์ส่งยิ้มพลางส่ายหน้า
"ไม่ต้องหรอก พี่เชื่ออร คนเราอาจเปลี่ยนแปลงกันได้" อรอินทร์แอบถอนใจโล่งอก
โหน่งกับนุ่นเห็นวิกันดาร้องไห้ก็วิ่งเข้ามากอด นวลรู้สึกเจ็บใจแทน
แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เธอหันมาบอกนุ่นกับโหน่งว่า
"ถ้าน้องโหน่งกับน้องนุ่นรักคุณแม่จริงๆ ก็ไม่ควรจะทำให้คุณแม่เสียใจอีก"
สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างเข้าใจแล้วจูงมือกันเดินตามวิกันดาขึ้นห้อง
นวลมองตามพลางถอนใจ นวล นั่งรออนิรุทธิ์อยู่จนดึกและทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในบ้าน
นวลก็รีบยิงคำถามว่า ไปกับอรอินทร์มาใช่ไหม แต่อนิรุทธิ์ไม่ตอบ
เขาเดินหนีนวลขึ้นห้องนวลตามมาตัดพ้อ "เพราะนวลเป็นคนรับใช้ใช่ไหมคะ
คุณผู้ชายถึงได้ไม่เห็นหัวนวล ถ้าไม่อยากให้นวลเข้าไปยุ่งในชีวิตคุณผู้ชาย
แล้วคุณผู้ชายมายุ่งกับนวลทำไม" "ไปนอนได้แล้ว จะได้เลิกฟุ้งซ่าน ฉันง่วง
จะเข้านอนเหมือนกัน" อนิรุทธิ์หันมาสั่ง "ก็ถ้ารู้ว่าจะง่วง
แล้วทำไมกลับมาดึกดื่นป่านนี้ล่ะคะ" "จะมากไปแล้ว ขนาดเมียฉันเขายังไม่ถามสักคำ"
"คนอย่างคุณผู้หญิงเธอไม่ลดตัวมาแย่งผัวกับใครหรอกค่ะ เธอเป็นผู้ดีเกินไป
มันต้องอย่างอีนวลนี่" "ถ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไป ก็ขอให้สำนึกว่าตัวเองเป็นใคร
มีหน้าที่อะไร แล้วก็ทำตามหน้าที่นั้น" อนิรุทธิ์หันหลังเดินหนีไป นวลน้ำตาไหลพราก
ทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหมดแรง00000000000000000 เช้า วันใหม่
วิกันดาไปพบท่านผู้หญิงฯ ที่ห้องทำงานเพื่อรายงานตัว ท่านผู้หญิงพอใจวิกันดามาก
และขอให้เธอมาเริ่มทำงานกับท่านในต้นเดือนหน้า
วิกันดารับคำแล้วขอตัวเพราะต้องกลับไปสะสางที่เหลือให้เสร็จ
และเมื่ออกมาจากห้องท่านผู้หญิงแล้ว
เจนจบก็โทรเข้ามาแสดงความยินดีกับงานใหม่ของวิกันดาและขอเป็นเจ้ามื้อเลี้ยง ฉลอง
วิกันดาจึงชวนเจนจบมาทานอาหารที่บ้านของเธอ และโทรชวนอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญมาด้วย
อนงค์นารถ ฉวีเพ็ญและวิกันดาช่วยกนเตรียมอาหารอยู่ในครัว โดยมีเตื้องเป็นลูกมือ
รถของเจนจบแล่นเข้ามาในบ้าน นุ่มกับโหน่งรีบออกไปต้อนรับ เจนจบยื่นของฝากให้ทั้งคู่
นวลอาสาช่วยเจนจบถือของเพราะเขาซื้ออาหารมาหลายอย่าง "ไม่เป็นไร อยู่กับเด็กๆ เถอะ"
เจนจบถือถุงเหล่านั้นเดินเข้าบ้าน นวลมองตามด้วยสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด
"มาเร็วจังค่ะเชิญคุณเจนจบนั่งก่อน ดิฉันจะเอาของเข้าไปจัดในครัว"
วิกันดาเดินออกมารับของ เจนจบขอเข้าไปช่วยด้วยคน แต่วิกันดาไม่ยอม
เจนจบจึงต้องนั่งรอ เขามองตามวิกันดาด้วยสายตาชื่นชม
"นั่นออกไปเดี๋ยวเดียวได้อะไรมาเยอะแยะ"
อนงค์นารถหันมาทักเมื่อเห็นวิกันดาหิ้วถุงอาหารเข้ามา "คุณเจนจบน่ะซิซื้อมา เตื้อง
เอาน้ำฝรั่งไปเลี้ยงแขกด้วย" วิกันดาสั่งเตื้อง เตื้องรับคำแล้วรินน้ำออกไป
"คุณเจนจบคนนี้ใช่ไหมที่เป็นสามีอรอินทร์ ชักจะยังไงเสียแล้วนะ" อนงค์นารถพูดลอยๆ
ฉวีเพ็ญชะงักหันมาถามวิกันดา
"หรือเขาคิดจะแก้แค้นที่คุณรุทธิ์ไปกิ๊กกับอดีตเมียเขา" " คุณเจนจบเป็นคนดี
เขาไม่มีวันคิดอย่างนั้นแน่นอน
แต่ถึงจะคิดก็ไม่มีทางเป็นไปได้เพราะฉะนั้นเลิกมองเพื่อนอย่างนั้นเสียที"
วิกันดายืนยัน อนงค์นารถหันมายักคิ้วกับฉวีเพ็ญ บรรยากาศในโต๊ะอาหารดู
เป็นกันเองและอบอุ่น เพราะได้ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถมาสร้างสีสัน
วิกันดาส่งยิ้มกับเพื่อน เจนจบแอบมองด้วยความชื่นชม และเมื่อทานอาหารเสร็จ
ฉวีเพ็ญก็รีบชวนอนงค์นารถกลับเพราะต้องเป็นห่วงสีหนาท "โฮ้ย อยากจะบ้าตาย เอ้า ไป
กลับก็กลับ คุณเจนจบจะกลับหรือยังคะ" อนงค์นารถหันมาถาม "ยังครับ
ผมไม่ได้รีบร้อนอะไร" เจนจบว่า "ถึงว่าซิคะ
คราวหน้าจะไม่พายอดกุลสตรีฉวีเพ็ญมาด้วยแล้ว" อนงค์นารถบ่น
แล้วฉวีเพ็ญก็ดึงแขนเธอไปที่รถ วิกันดาชวนเจนจบไปส่งอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญด้วยกัน
อนงค์ นารถขับรถออกไป โดยมีฉวีเพ็ญหันมาโบกมือโบกไม้ให้วิกันดากับเจนจบ
วิกันดาโบกมือตอบ เจนจบแอบมองวิกันดา
แต่พอเห็นเธอมองกลับมาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติชวนคุยว่า
"เพื่อนคุณวิน่ารักนะครับ คุยสนุกด้วย" "ค่ะ"
วิกันดายิ้มรับแล้วรถของอนิรุทธิ์ก็แล่นเข้ามา อนิรุทธิ์
ขบกรามแน่นเมื่อเห็นวิกันดาคุยอยู่กับเจนจบ
เขาแกล้งทุบแตรรถเสียงดังลั่นอย่างหงุดหงิด วิกันดากับเจนจบสะดุ้งหันมามอง
แล้ววิกันดาเบือนหน้ากลับอย่างใจเย็นชวนเจนจบไปนั่งที่ในสนาม
อนิรุทธิ์มองตามสีหน้าไม่พอใจนัก แล้วเดินเข้าไปโวยวายในบ้าน
วิกันดายิ้มให้กับเจนจบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สี่ทุ่มแล้ว
อนิรุทธิ์ยังหันรีหันขวางเดินกลับไปกลับมาอยู่ในบ้าน
แล้วในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้จึงต้องเดินออกไปตามวิกันดาที่นั่งคุยยู่กับเจนจบ
โดยอ้างว่าดึกมากแล้ว เจนจบหันมาถามวิกันดาว่า
จะให้เขากลับหรือยังเพราะเขาเป็นแขกของเธอ วิกันดาอ้าปากจะพูด
แต่อนิรุทธิ์รีบตอบก่อน "ผมตอบแทนในฐานะสามีของวิได้เลยว่า กลับไปได้แล้ว"
วิกันดากลัวจะมีเรื่อง เพราะอนิรุทธิ์ดูโกรธจัด
ในขณะที่เจนจบดูกวนโมโหในจึงรีบตัดบท "คุณเจนจบกลับไปก่อนเถอะค่ะ
แล้วค่อยโทร.คุยกัน" "ได้ครับ" เจนจบลุกขึ้น วิกันดาขยับจะออกเดินไปส่ง
แต่อนิรุทธิ์คว้าแขนไว้ เจนจบอมยิ้มบอกกับวิกันดา "คุณวิไม่ต้องไปส่งหรอกครับ
แค่นี้เอง ลาละครับด็อกเตอร์อนิรุทธิ์" เจนจบก้มหัวให้ "เชิญ" อนิรุทธิ์ว่า เจน
จบมองสบตาวิกันดา แล้วเดินไปที่รถ
วิกันดาสั่งให้อนิรุทธิ์ปล่อยเพราะจะไปเปิดประตูให้เจนจบ
อนิรุทธิ์สั่งให้เรียกนายพาคนขับรถมาเปิด "คุณอยากให้พาเห็นหรือว่าเราทะเลาะกัน"
วิกันดาย้อน อนิรุทธิ์ ปล่อยแขนวิกันดา วิกันดาเดินไปที่ประตู
ในขณะที่เจนจบก็เดินไปเช่นกัน ทั้งคู่พูดกันเบาๆ อนิรุทธิ์มองภาพนั้นอย่างหงุดหงิด
และเมื่อวิกันดาเดินกลับมาเขาก็เปิดฉากต่อว่า เธอทันทีเพราะหึง
แต่วิกันดาก็สวนอนิรุธิ์ทันควันพร้อมกับท้าหย่า เพราะทนต่อไม่ไหวแล้ว
แต่อนิรุทธิ์ไม่ยอม "งั้นก็ตามใจคุณ แต่ยังเปลี่ยนใจได้นะคะ
เพราะฉันยังเปิดโอกาสให้เสมอ" วิกันดาเดินเข้าบ้าน อนิรุทธิ์มองตามอย่างหงุดหงิด วิ
กันดาเข้าไปอ่านหนังสือให้ลูกๆ ฟังเพื่อจะได้ลืมเรื่องทุกข์ใจ
ในขณะที่อนิรุทธิ์โทรไปหาอรอินทร์เพื่อหาคนปลอบใจ ซึ่งก็เข้าทางอรอินทร์พอดี
เธอทำเป็นเห็นอกเห็นใจอนิรุทธิ์ แล้วจะขอเสียสละเป็นฝ่ายไปเอง
เพื่อเห็นแก่ความสุขของครอบครัวอนิรุทธิ์ " ไม่เป็นไรค่ะพี่รุทธิ์ ก็อย่างที่เคยพูด
อรรู้ตัวดีว่ามาทีหลัง ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไร อรถึงต้องมาพบ มารักพี่รุทธิ์
รักมากมายถึงเพียงนี้" อรอินทร์ทำเสียงสะอึกสะอื้น "ไม่จำเป็นที่เราจะต้องเลิกคบกัน
ถ้าอรไว้ใจพี่ อรก็ปล่อยทุกอย่างให้พี่จัดการเอง พี่จัดการได้ " อนิรุทธิ์รีบบอก
อรอินทร์รับคำแล้วส่งยิ้มพอใจ
ถาวรทนอึดอัดไม่ไหวจึงเข้ามาพูดกับอรอินทร์เรื่องอนิรุทธิ์ เพราะเกรงใจวิกันดา
แต่อรอินทร์ไม่สน เธอบอกกับถาวรว่า "อรไม่ใช่เด็กๆ แล้วค่ะ
พูดกันครั้งเดียวก็น่าจะพอ อรไม่ชอบฟังเรื่องซ้ำๆ กัน มันง่วง" อร
อินทร์ลุกเดินหนีออกไป ถาวรส่ายหน้ากลุ้มๆ
แล้วตัดสินใจไปพูดเรื่องนี้กับอนิรุทธิ์ในวันต่อมา
เพราะต้องการให้อนิรุทธิ์เป็นฝ่ายถอยไปจากอรอินทร์เสียเอง แต่อนิรุทธิ์ก็อ้างว่า
"อรอินทร์เป็นคนไม่มีเพื่อน" "ไม่ต้องห่วง หรอกเรื่องนั้น เดี๋ยวเขาก็หาได้
แต่นายนั่นแหละอาจจะต้องเสียทั้งเพื่อนซึ่งก็คือฉัน
แล้วก็เมียที่แสนดีอย่างคุณวิกันดา" ถาวรสบตาอนิรุทธิ์แล้วลุกเดินออกไป
อนิรุทธิ์ถอนใจยาว สีหน้าเหมือนจะกังวล คุณ
หญิงแวววรรณพานุดีหลานสาวมาฝากทำงานกับท่านผู้หญิงฯ
เพราะต้องให้นุดีอยู่ห่างจากเถกิงเดชสามีจอมเจ้าชู้ที่คิดจะขอนุดีไปเป็น เมียน้อย
และหลังจากฝากงานให้นุดีเรียบร้อยแล้ว
คุณหญิงก็จัดแจงหาที่อยู่ใหม่ให้นุดีอีกด้วยพร้อมกับขู่ว่า "จำไว้นะ
ถ้าฉันจับได้ว่าแกแอบติดต่อให้ที่อยู่ใหม่คุณเถกิงเดชเมื่อไหร่ละก็แกกับฉันขาดกันทันที
ฉันตายก็ไม่ต้องมาเผา" "คุณป้าขา หนูไม่เคยคิดเนรคุณ คุณป้าเลย
หนูไม่เคยให้ท่าคุณลุงอย่างที่คุณป้าเข้าใจ" นุ ดีก้มกราบทั้งน้ำตา
แต่คุณหญิงทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เธอเดินออกไป นุดีนั่งร้องไห้
ยุทธการชายหนุ่มที่หลงรักนุดีโทรมาหาและอาสาจะมาช่วยขนของและจัดห้องใหม่
แต่นุดีปฏิเสธ เธอรีบวางสายอ้างว่า
กำลังยุ่งแล้วนั่งพิงเตียงหลับตาลงอย่างคนคิดหนัก เพราะชีวิตเธอไม่มีทางเลือกนัก
ถ้าไม่ย้ายออกมาอยู่หอพักและทำงานตามที่คุณหญิงแวววรรณาสั่งเธอก็ต้องแต่ง
งานกับสุนทรผู้ชายที่คุณหญิงวรรณาจับคู่ให้ อนิรุธิ์กลับบ้านแต่วันและ
อยู่เล่นกับลูกๆ โดยมีนวลตามประกบไม่ห่าง และเมื่อถึงเวลาเข้านอนวิกันดาก็ลงมาตาม
นุ่นกับโหน่งหันมาอ้อนให้อนิรุทธิ์ไปส่งพวกเขาเข้านอนด้วย
แล้วหันมาสั่งนวลว่าไม่ต้องตาม นวลแอบน้อยใจปนริษยาเล็กๆ
เธอเดินกระแทกเท้าเข้าไปในครัว เตื้องที่กำลังเช็ดจานชามหันมามองแล้วเตือนว่า " นวล
ฉันพูดจริงๆ นะ ทุกวันนี้คุณผู้หญิงก็ช้ำใจมากพอแล้ว
แกอย่าซ้ำเติมเธออีกเลยคุณผู้หญิงเป็นคนดี แกจะไปหาเจ้านายอย่างนี้ไม่มีอีกแล้ว"
"ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณ ผู้หญิง แต่นังคนนั้น นังคนนั้นมันทำร้ายจิตใจคุณผู้หญิง
มันดูถูกฉัน ฉันจะแก้แค้น ฉันพูดจริง ไม่เชื่อแกคอยดูไปละกัน" นวลเดินออกไป
เตื้องสีหน้ากังวล นุ่มกับโหน่งนอนอย่างอบอุ่นบนเตียงโดยมีอนิรุทธิ์กับ
วิกันดาขนาบคนละข้าง วิกันดายังคงอ่านนิทานไปเรื่อยๆ
อนิรุทธิ์มองวิกันดาด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วเลื่อนตัวลงนอนหนุนหมอนกับลูก
ด้วยความรู้สึกอบอุ่นมีความสุข วิกันดาเหลือบมองแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ
นุ่นกับโหน่งหันมาพยักหน้าให้กัน
แล้วจับมือพ่อกับแม่มาประสานกันไว้พร้อมกับอ้อนให้พ่อแม่คืนดีกัน อย่าโกรธกันอีกเลย
"พ่อรักคุณแม่มากที่สุด ไม่เคยโกรธเลยสักนิด" อนิรุทธิ์รีบบอก "แล้วคุณแม่ล่ะคะ"
นุ่นมองวิกันดา แต่วิกันดาเฉไฉหันไปอ่านหนังสือต่อ อนิรุทธิ์แอบหลิ่วตาให้ลูกๆ
ทำให้บรรยากาศในห้องดูอบอุ่นยิ่งขึ้น อร อินทร์พยายามโทรเข้ามือถืออนิรุทธิ์
แต่เขาไม่รับสาย เธอนึกโมโหจึงโทรเข้าบ้าน และนวลก็รับสายพอดี
นวลด่าอรอินทร์เป็นชุดพร้อมกับเย้ยว่า "แหม พูดแล้วอยากให้คุณเห็นภาพจัง
พ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันดูอบอุ๊น อบอุ่น แค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันจะได้ไปปิดบ้านเสียที
วันนี้คุณผู้ชายคุณผู้หญิงขึ้นนอนแต่วัน" นวลหัวเราะคิกคัก แล้ววางโทรศัพท์
อรอินทร์โกรธจนพูดไม่ออก เมื่อ ลูกๆ หลับหมดแล้ววิกันดาก็จะเดินกลับห้อง
อนิรุทธิ์ตามกอดวิกันดาถามว่า จะเริ่มต้นกันไหมได้ไหม
วิกันดาดึงแขนอนิรุทธิ์ออกแล้วถามกลับว่า จะเอาอรอินทร์ไปไว้ที่ไหน
"เขาก็อยู่ของเขา ส่วนคุณก็คือเมียของผม เป็นแม่ของลูกผม" "เสียใจจริงๆ ค่ะรุทธิ์
ฉันทนอยู่ในสภาพอย่างที่คุณต้องการไม่ได้" วิ กันดาเดินเข้าห้องปิดประตู
อนิรุทธิ์มองตามอย่างอ่อนใจ
แล้วกลับเข้าห้องก็เห็นโทรศัพท์มีเบอร์ของอรอินทร์ค้างอยู่ เขาจึงโทรกลับ
อรอินทร์รีบออดอ้อนทำมารยาให้อนิรุทธิ์ลุ่มหลง และหลังจากวางสาย
อรอินทร์ก็ยิ้มเยาะบอกกับตัวเองว่า "ด็อกเตอร์วิกันดา ความรู้ท่วมตัว
แต่เอาตัวไม่รอด" วรนารี
พาพี่เลี้ยงคนใหม่ที่เป็นคนงานต่างด้าวพูดไทยไม่ชัดมาให้อรอินทร์ดูตัว
อรอินทร์รีบโบกมือไล่เพราะรับไม่ไหวกับความซุ่มซ่าม
และกลัวว่าน้องนิ่มลูกของเธอจะติดเชื้อเป๋อจากพี่เลี้ยงคนใหม่
และเมื่อวรนารีพาพี่เลี้ยงต่างด้าวกลับไปแล้ว
บัวก็เข้ามาถามอรอินทร์ว่าจะให้เธอไปเมื่อไหร่ อรอินทร์รีบปฏิเสธบอกว่า
เด็กคนั้นเป็นคนของวรนารี แล้วรีบกดหาอนิรุทธิ์เพื่อเปลี่ยนประเด็น บัวเดินกลับไป
อรอินทร์โทรมาอ้อนขอไปบ้านอนิรุทธิ์ในตอนเย็น เธออ้างว่า คิดถึงวิกันดาและพวกเด็กๆ
ก็คงคิดถึงกัน อนิรุทธิ์ลังเลเล็กน้อยก่อนตอบตกลง
อรอินทร์อ้อนต่อว่าให้อนิรุทธิ์แวะมารับเธอหลังเลิกงานด้วย อนิรุทธิ์รับคำ
อรอินทร์ยิ้มพอใจ "ทำไมมานั่งชมจันทร์คนเดียวล่ะคะ อรขอนั่งด้วยคนนะคะ
พี่รุทธิ์กำลังเล่นกับเด็กๆ อรก็เลยเลี่ยงออกมา" อร
อินทร์ถือแก้วไวน์เขามานั่งตรงหน้าวิกันดา แต่วิกันดายังคงนั่งนิ่ง เธอจึงพูดต่อ
"แปลกนะคะที่ลูกๆ ของเราชื่อคล้ายๆ กัน นุ่น โหน่ง นิ่ม" "ไม่แปลกหรอกค่ะ
คนไทยมีตั้ง 60 กว่าล้าน ชื่อซ้ำกันออกเยอะแยะ" วิกันดาว่า " แต่อรว่าแปลก เฮ้อ
บ้านคุณพี่นี่สบายจัง มาแล้วไม่อยากกลับเล้ย
คุณพี่กับพี่รุทธิ์ท่าทางจะไม่ค่อยทะเลาะกัน เพราะดูคุณพี่ใจเย้น เย็น"
อรอิทร์เอียงคอถาม "คนเราอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีบ้างละค่ะ"
"อรทายว่าเป็นเรื่องผู้หญิง เพราะพี่รุทธิ์เป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์
มักจะมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันตลอดเวลา" "รวมทั้งคุณอรด้วยหรือเปล่า" วิกันดายิ้มนิดๆ
"ถ้ารวมล่ะคะ คุณพี่จะว่ายังไง จะอนุญาตให้อรเข้ามา พัวพัน หรือเปล่า"
อรอินทร์ท้าทาย วิกันดาเหมือนจะคาดไม่ถึง แต่แล้วก็รวมรวบสติได้สวนว่า
"ถ้าไม่อนุญาตล่ะ" "โถ คุณพี่ขา อรพูดเล่นน่ะค่ะ คุณพี่เป็นภรรยาพี่รุทธิ์
อรทั้งรักและเคารพคุณพี่จะตาย อรจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง"
อรอินทร์หัวเราะแล้วก้มดูนาฬิกา "จะ 4 ทุ่มแล้ว อรคงขออนุญาตให้พี่รุทธิ์ไปส่งนะคะ"
"เชิญค่ะ" วิกันดามองตามอรอินทร์ไป000000000 อนิรุทธิ์ มาส่งอรอินทร์ที่บ้าน
อรอินทร์สั่งให้บัวพานิ่มไปนอนแล้วอ้อนให้อนิรุทธิ์ขับรถพาเธอเที่ยวต่อ
บัวพยายามจะขวางแต่อรอินทร์ไม่สน เธอนั่งรถออกไปกับอนิรุทธิ์จนได้
"พี่บัวคงไม่พอใจ" อนิรุทธิ์หันมาคุยกับรอินทร์ "ช่างเถอะค่ะ ตอนมาอยู่ใหม่ๆ
ก็สงบเสงี่ยมดี แต่พอนานไปก็เริ่มลืมตัว เป็นเพราะพี่ถานั่นแหละคอยให้ท้ายตลอด"
อรอินทร์ว่า "ถามันจะพาลมาโกรธพี่ด้วย" อนิรุทธิ์ถอนใจ สอง ยามแล้ว
อนิรุทธิ์ยังไม่กลับ วิกันดานอนถอนใจ นึกถึงภาพลูกๆ
ที่พยายามประสานให้เธอกับอนิรุทธิ์คืนดีกัน
และอนิรุทธิ์เองก็ดูอ่อนโยนมีความสุขกับลูกเมีย
แต่ภาพนั้นก็เลือนหายไปเมื่อคำพูดอรอินทร์ที่บอกว่าจะขออนุญาตมาพัวพันกับ
อนิรุทธิ์ดังแทรกเข้ามา วิกันดายกมือลูบผมด้วยท่าทางอ่อนหล้า
และไม่อาจข่มตานอนได้อีกเลย จึงเป็นเหตุให้ให้เช้าวันใหม่วิกันดาตื่นสายกว่าปกติ
นวลมายืนรออยู่ หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง
เมื่อเห็นวิกันดาเปิดประตูออกมาเธอก็โล่งใจ แล้วรีบรายงานว่า
เมื่อคืนนี้อนิรุทธิ์กลับถึงบ้านตอนตีห้า
วิกันดานิ่วหน้านัยน์ตาเหมือนจะระแวงแว่บหนึ่ง แล้วก็ตัดใจเดินลงไปข้างล่าง
"คุณผู้หญิงอย่าลืมถามคุณผู้ชายนะคะว่าไปไหนมา" นวลรีบตามมาบอก
แต่วิกันดาทำเหมือนไม่ได้ยิน เตื้อ งเตรียมจะตักข้าวต้มให้วิกันดา
แต่วิกันดาขอเปลี่ยนเป็นกาแฟแทน แล้วสั่งให้เตื้องยกไปให้เธอที่หน้าบ้าน
แล้วเดินออกไปทันที นวลขยับจะตามแต่เตื้องเรียกให้ไปล้างานในครัว
เพราะไม่อยากให้นวลไปกวนใจวิกันดา
อนิรุทธิ์ยืนอยู่ที่ระเบียงเห็นวิกันดาเดินออกมาโทรศัพท์ที่หน้าบ้าน
ก็นึกระแวงว่าเธอจะคุยกับเจนจบจึงรีบตามลงมาแล้วสั่งเตื้องว่าจะเอากาแฟไป
ให้วิกันดาเอง "โทรคุยกับใครแต่เช้า" อนิรุทธิ์วางถ้วยกาแฟลง วิกันดาสะดุ้ง
"แค่นี้ก่อนนะ คุยไม่ค่อยสะดวกแล้ว" วิกันดาปิดโทรศัพท์ ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างใจเย็น
อนิรุทธิ์ถามย้ำ "คุยกับใคร เจนจบใช่ไหม
ผมไม่เคยเห็นคุณโทร.ถึงคุณนารถหรือคุณเพ็ญแต่เช้าอย่างนี้"
"ไม่จำเป็นต้องตอบมั้งค่ะ ทีฉันยังไม่ถามคุณเลยว่า หายไปไหนทั้งคืน
เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ขอตัวก่อนนะคะ" วิกันดาลุกขึ้น "คุณจะไปไหน"
"ไปหาเพื่อนค่ะ" วิกันดาตอบโดยไม่หันกลับมา " อย่าทำอย่างนี้หน่อยเลยน่ะ
ผมขอร้องเมื่อคืน ผมกับอรคุยกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น
แล้วก็รับรองว่าจะไม่มีด้วย ความสัมพันธ์ของเราจะไม่ไปไกลกว่านี้แน่"
อนิรุทธิ์เข้ามาจับแขนวิกันดา "ไม่ไปไกลกว่านี้
เพราะมันไกลจนสุดทางของมันแล้วต่างหากคะ" วิกันดาดึงแขนออก
"นั่นก็สุดแล้วแต่คุณจะคิด ผมบอกความจริงคุณไปหมดแล้ว" "ขอบคุณค่ะ" วิกันดาประชดนิด
ๆ แล้วเดินไปที่รถ "แล้วอย่าโทษผมนะวิ" อนิรุทธิ์ตะโกนไล่หลัง วิ
กันดามาปรับทุกข์กับอนงค์นารถเรื่องที่อนิรุทธิ์ที่หายไปกับอรอินทร์เกือบ ทั้งคืน
อนงค์นารถถึงกับอึ้งนึกคำปลอบใจไม่ออก
เธอจึงชวนวิกันดาไปดูหนังเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแล้วแวะรับฉวีสีเพ็ญไปด้วย
หลังจากดูหนังเสร็จ ทั้งสามก็ไปเดินช็อปปิ้งกันต่อและได้พบกับอรอินทร์และวรนารี
ทั้งคู่เขามาเย้ยวิกันดาเรื่องอนิรุทธิ์ แล้วอรอินทร์ก็ตอกย้ำว่า "อร
ต้องกราบขอโทษด้วยค่ะ ที่เมื่อคืนปล่อยตัวพี่รุทธ์กลับบ้านตอนเกือบสว่าง โถ
อรก็ทั้งเตือนทั้งไล่ให้กลับแล้ว แต่เขาไม่ยอม
บอกกับเราว่าอยู่กับอรแล้วเขามีความสุข" วิกันดาเหมือนจะเป็นลม
อนงค์นารถรีบประคองแล้วพาออกไป "ขอโทษนะคะคุณน้อง ระยะนี้คุณน้องทั้ง 2
ได้ให้หมอดูตรวจดวงชะตาบ้างหรือเปล่าคะ"
ฉวีเพ็ญเดินเข้าหาอรอินทร์กับวรนารีสองสาวส่ายหน้างงๆ ฉวีเพ็ญจึงบอกต่อ "ว้า
งั้นคุณน้องทั้ง 2 ก็ไม่รู้ตัวน่ะซิคะว่าจะถูกตบกลางห้างฯ ดัง"
พูดจบฉวีเพ็ญก็ตบหน้าอรอินทร์กับวรนารีทันที ท่ามกลางความตกใจของทุกคน " ต่อไปนี้
ก่อนออกจากบ้านกรุณาตรวจดูดวงชะตาก่อนนะคะ ด็อกเตอร์วิกันดา น่ะเขาหน้าบาง
เป็นผู้ดี แต่พี่น่ะหน้าหนา เป็นนางร้าย แล้วก็ไม่มีอะไรจะเสียค่ะ"
ฉวีเพ็ญเดินเชิดออกไป ฉวีเพ็ญเดินออกมาบอก กับอนงค์นารถที่ประคองวิกันดาอยู่ว่า
จะขอยืมเงินไปเสียค่าปรับหน่อยเพราะเมื่อกี้ลืมตัวตบอรอินทร์กับวรนารีเข้า
พร้อมสารภาพว่า "ความจริงก็ไม่อยากจะตบหรอก แต่มือมันยกขึ้นไปเอง ห้ามไม่ทัน"
อนงค์นารถยิ้มรับบอกว่าสะใจดี วิกันดารีบปรามว่า ไม่ควรทำอย่างนั้น "ทำไงได้
บอกแล้วห้ามมือไม่ทัน" ฉวีเพ็ญยักไหล่
แล้วอนงค์นารถก็สะกิดให้วิกันดาดูอรอินทร์กับวรนารีที่รีบเดินกลับไปที่รถอย่างรวดเร็วเพราะอายคน
วิกันดามองตามแล้วนึกกังวลขึ้นมา วรนารี
เจ็บใจที่โดนตบกลางห้างจึงจะชวนอรอินทร์ไปแจ้งความ
แต่อรอินทร์ไม่ยอมเพราะไม่อยากขายหน้ามากกว่านี้ เธอบอกกับวรนารีว่า
จะไม่ยอมโดนตบฟรีแน่ แล้วอรอินทร์ก็โทรไปหลอกอนิรุทธิ์ว่า
ถูกเจนจบตามรังควานจนไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร
เพราะถาวรก็เข้าข้างเจนจบและอยากจะให้เธอคืนดีกับเขาเพื่อลูก "เวลาอยู่ต่อหน้าพี่ถา
เจนจบจะพูดดีทุกอย่าง หนูนิ่มเองก็อยากจะให้พ่อมาอยู่ด้วย
อรไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วค่ะ" อรอินทร์ทำฟูมฟาย
อนิรุทธิ์หลงกลแนะนำให้อรอินทร์ย้ายออกมา อรอินทร์แอบยิ้มกับวรนารีแล้วพูดเข้าแผน
"จะให้อรอยู่ตามลำพังกับลูกน่ะหรือคะ พี่รุทธิ์
อรขออนุญาตไปค้างที่บ้านพี่รุทธิ์สัก 2-3 วันได้ไหมคะ" อนิรุทธิ์นิ่งไป
อรอินทร์รีบอ้อนต่อ "ถ้าพี่รุทธิ์อึดอัดใจ อรจะขออนุญาตคุณพี่วิกันดาเอง
อยู่ที่นั่นอรอาจจะคิดออกว่าจะทำยังไงต่อไป"
อนิรุทธิ์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าแล้วตอบรับอรอินทร์ว่า จะคุยกับวิกันดาให้เอง
"ขอบคุณมากค่ะ พี่รุทธิ์ อรกราบขอบพระคุณมากๆ เลยค่ะ"
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์ยิ้มอย่างสะใจ "อยากเห็นจังว่า ด็อกเตอร์วิกันดาจะทำหน้ายังไง"
วรนารีชวนอรอินทร์ชนแก้วดื่มฉลอง อนิรุทธิ์เขามาบอกวิกันดาว่า
อรอินทร์จะมาค้างที่นี้ วิกันดาหันมามองสีหน้าเรียบเฉยถามกลับว่า "เมื่อไหร่คะ
แล้วเขาจะมาอยู่นานเท่าไหร่ เป็นเดือน เป็นปี หรือว่าไม่มีกำหนด" "ผมไม่ทราบ
คุณลองถามเขาดูเองก็แล้วกัน" "ไม่ใช่หน้าที่ค่ะ เพราะแม้แต่นวล ฉันก็ยังไม่ถาม"
"อรอินทร์ไม่ใช่นวล" "หรือคะ แต่ในความรู้สึกของฉัน เขามีค่าไม่ต่างไปกว่านวลเลย"
"คุณคิดว่าเขาจะมาแย่งผมไปจากคุณใช่ไหม" "มันอยู่ที่คุณค่ะว่า
จะยอมให้เขาแย่งหรือเปล่า" " ผมบอกคุณแล้วว่า ไม่มีใครแย่งผมไปจากคุณได้
อรเขาเดือดร้อนมา ผมก็ต้องช่วย วิ คุณต้องเข้าใจธรรมชาติของผู้ชายด้วย"
อนุรุทธิ์หาเหตุผลให้ตัวเอง วิกันดายิ้มสวนว่า "ฉันเคยบอกแล้วว่าไม่เข้าใจ
และคิดว่าคงไม่มีวันเข้าใจด้วย ฉันจะไปบอกนวลให้เตรียมจัดห้อง"วิกันดาเดินออกไป
อนิรุทธิ์มองตาม วิ กันดาสั่งให้นวลจัดเตรียมห้องให้อรอินทร์
นวลไม่พอใจรีบโวยวายแล้วขอร้องให้วิกันดาไล่อรอินทร์ไป แต่วิกันดายืนยันคำสั่งเดิม
นวลจ๋อยจำใจจัดห้องให้อรอินทร์ตามคำสั่ง แล้วก็แอบไปด่าอรอินทร์ให้เตื้องฟัง
เตื้องรีบปรามเพราะกลัวเจ้านายจะลงมาได้ยิน "ได้ยินก็ได้ยินไป ฉันไม่กลัว
ต่อให้คุณผู้ชายด้วย ฉันเกลียดมัน ฉันก็บอกว่าเกลียด"
นวลพาลรีพาลขวางครู่หนึ่งแล้วเดินกระทืบเท้าออกไป
เพราะได้ยินเสียงรถอรอินทร์แล่นเข้ามา วิ กันดามองลงมาจากหน้าต่างเห็น
อนิรุทธิ์จูงโหน่งกับนุ่นออกมารับอรอินทร์ อรอินทร์เข้ามากราบที่อกอนิรุทธิ์
วิกันดาหน้าสลดแววตาสะเทือนใจ
และในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังปลอบใจกันอยู่นั้น
อนงค์นารถก็บังเอิญผ่านมาเห็นเข้าพอดี
เธอตรงเข้ามาทักทายทั้งคู่แล้วแสร้งถามหาวิกันดา "วิไม่ได้มาครับ ผมมากับอร"
อนิรุทธิ์ตอบไม่เต็มเสียงนัก "อ้อ งั้น ก็เชิญตามสบายค่ะ ทีแรกนึกว่าวิมาด้วย
เลยเข้ามาทักทาย ขอตัวนะคะ" อนงค์นารถหันหลังกลับ สีหน้าเหมือนอยากจะบีบคอคน
ในขณะที่อรอินทร์มองตามอย่างท้าทาย อนงค์
นารถนำเรื่องที่เห็นไปเล่าให้ฉวีเพ็ญที่กำลังเตรียมอาหารให้สีหนาทฟัง
เพราะสุดจะทนกับพฤติกรรมของอนิรุทธิ์และอรอินทร์ แถมออกความเห็นว่า
อยากจะยุให้วิกันดาเลิกกับอนิรุทธิ์นัก "โอ๊ย
คุณนายวิเขารักหน้าตัวเองจนต้องยอมกล้ำกลืนฝืนทนให้ผัวมีเมียน้อยมากกว่าจะยอมหย่าให้ตกเป็นขี้ปากใคร"
ฉวีเพ็ญว่าแล้วหันไปตักไข่ออกจากจานอาหารพร้อมกับบ่นต่อเรื่องสามี
"คุณสีหนาทกลัวจะมีสารเมลามีนเพราะเพิ่งมีข่าวว่าพบในไข่ไก่เหมือนกัน
นี่ขนาดขี้เหนียวอย่างกับอะไร ยังให้เอาทิ้งไปเลย" "เฮ้อ
สามีเธอนี่รักสุขภาพเหลือเกิ๊น" อนงค์นารถประชด ฉวีเพ็ญพยักหน้ารับเสริมว่า
รักยิ่งกว่าเมียเสียอีกและเมื่อเตรียมอาหารเสร็จ
อนงค์นารถก็ชวนฉวีเพ็ญไปหาวิกันดาที่บ้าน อร
อินทร์อ้อนให้อนิรุทธิ์พาไปเที่ยวต่อหลังจากทานอาหารเสร็จ
อนิรุทธิ์จึงพาอรอินทร์ไปที่พัทยา อรอินทร์ออดอ้อนอนิรุทธิ์บอกว่า เธอมีความสุขมาก
และรู้สึกตื้นตันเป็นที่สุด ทำให้อนิรุทธิ์ยิ่งหลงใหลอรอินทร์มากขึ้น
วิกันดามีสีหนาเรียบเฉยเมื่อ ได้ฟังเรื่องที่อนงค์นารถเล่า เธอถามกลับเพื่อนรักว่า
จะให้ทำอย่างไรในเมื่ออรอินทร์อุตส่าห์โทรมาขออนุญาต
อนงค์นารถกับฉวีเพ็ญสุดทนยุให้วิกันดาลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองเพื่อตอบโต้อนิ
รุทธิ์บ้าง "ในเมื่อคุณอนิรุทธิ์ทำได้ วิก็ต้องทำได้เหมือนกัน "
อนงค์นารถพูดไม่ทันจบ ฉวีเพ็ญก็ร้องลั่นถามว่า จะยุให้วิกันดามีกิ๊กหรือ "บ้า
ก็แค่แกล้งทำเป็นว่ามี หรือเขากลับดึก เราก็กลับดึกกว่า เช่นเขากลับตี 1 เรากลับตี
2 เขากลับตี 3 เรากลับสว่างไปเลย" " แล้วโหน่งกับนุ่นล่ะ
ทุกวันนี้เรายังกลับมาสอนการบ้านลูก ทานข้าวกับเขาแล้วก็พาเข้านอน
คิดดูซิว่าถ้าทั้งพ่อทั้งแม่กลับดึก ลูกจะทำอย่างไร
ที่ร้ายกว่านั้นถ้าเกิดเขาถามขึ้นมาว่าทำไมคุณแม่กลับดึก เราก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร"
วิกันดาร่ายยาว ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถ สบตากันเซ็งๆ หลัง
จากฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถลากลับไปแล้ว
วิกันดาก็ได้รับโทรศัพท์จากอรอินทร์ที่โทรมาคุยเรื่องอนิรุทธิ์ "สวัสดีค่ะ คุณพี่ขา
อรโทร.มารายงานว่าตอนนี้เรา หมายถึงอรกับพี่รุทธิ์น่ะค่ะอยู่ ที่พัทยา
ความจริงอยากจะไปหัวหินด้วยซ้ำไป เพราะตอนที่ไปวันนั้น
เราไม่ค่อยมีโอกาสได้เที่ยวด้วยกันตามลำพังเท่าไหร่เลย ก็ไปกันตั้งหลายคนนี่คะ
ลูกเด็กเล็กแดงกระจองอแง" "ต้องการอะไร" วิกันดากำโทรศัพท์แน่น " อรนึกออกเลยว่า
ตอนนี้หน้าตาคุณพี่เป็นยังไง คืองี้ค่ะ อรน่ะเป็นห่วงคุณพี่
กลัวจะเข้าใจผิดเลยบอกพี่รุทธิ์ว่าให้รีบกลับ แต่พี่รุทธิ์ไม่ยอมค่ะ
บอกว่าอยากจะค้างด้วยซ้ำไป เพราะอยู่บ้านแล้วกลุ้มใจ เมียคอยจับผิดอยู่ตลอดเวลา
เขาพูดอย่างนี้จริงๆ นะคะ อรไม่ได้ต่อเติมเลยจนนิดเดียว โถ อร
น่ะเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันจะตายไป" อรอินทร์หัวเราะคิกคัก
วิกันดากระแทกโทรศัพท์ลงมือกำแน่นแล้วพยามกลั้นน้ำตา อร
อินทร์ส่งยิ้มสะใจแล้วเดินออกไปหาอนิรุทธิ์ที่ชายหาด
เธอตีหน้าเศร้าชวนอนิรุธิ์กลับอ้างว่า รู้สึกผิดกับวิกันดา
เพราะเมื่อกี้วิกันดาโทรมาถามว่า อนิรุทธิ์อยู่กับเธอหรือเปล่า อนิรุทธิ์ชะงัก
"พี่รุทธิ์อย่าไปถามเธอนะคะ เพราะคุณพี่ไม่ได้เอะอะอาลาวาดอะไร พออรตอบเสร็จ
เธอก็วางหูไปเท่านั้นเอง คุณพี่โกรธอรหรือเปล่าคะ ที่อรตอบไปตามความจริงอร
อรโกหกไม่เป็นน่ะค่ะ ตั้งแต่เล็กแล้ว คุณแม่สอนไม่ให้อรโกหก พี่รุทธิ์จะดูก็ได้ค่ะ"
อรอินทร์หยิบมือถือส่งให้ด้วยนัยน์ตาใสซื่อ อนิรุธิ์ส่งยิ้มพลางส่ายหน้า
"ไม่ต้องหรอก พี่เชื่ออร คนเราอาจเปลี่ยนแปลงกันได้" อรอินทร์แอบถอนใจโล่งอก
โหน่งกับนุ่นเห็นวิกันดาร้องไห้ก็วิ่งเข้ามากอด นวลรู้สึกเจ็บใจแทน
แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เธอหันมาบอกนุ่นกับโหน่งว่า
"ถ้าน้องโหน่งกับน้องนุ่นรักคุณแม่จริงๆ ก็ไม่ควรจะทำให้คุณแม่เสียใจอีก"
สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างเข้าใจแล้วจูงมือกันเดินตามวิกันดาขึ้นห้อง
นวลมองตามพลางถอนใจ นวล นั่งรออนิรุทธิ์อยู่จนดึกและทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในบ้าน
นวลก็รีบยิงคำถามว่า ไปกับอรอินทร์มาใช่ไหม แต่อนิรุทธิ์ไม่ตอบ
เขาเดินหนีนวลขึ้นห้องนวลตามมาตัดพ้อ "เพราะนวลเป็นคนรับใช้ใช่ไหมคะ
คุณผู้ชายถึงได้ไม่เห็นหัวนวล ถ้าไม่อยากให้นวลเข้าไปยุ่งในชีวิตคุณผู้ชาย
แล้วคุณผู้ชายมายุ่งกับนวลทำไม" "ไปนอนได้แล้ว จะได้เลิกฟุ้งซ่าน ฉันง่วง
จะเข้านอนเหมือนกัน" อนิรุทธิ์หันมาสั่ง "ก็ถ้ารู้ว่าจะง่วง
แล้วทำไมกลับมาดึกดื่นป่านนี้ล่ะคะ" "จะมากไปแล้ว ขนาดเมียฉันเขายังไม่ถามสักคำ"
"คนอย่างคุณผู้หญิงเธอไม่ลดตัวมาแย่งผัวกับใครหรอกค่ะ เธอเป็นผู้ดีเกินไป
มันต้องอย่างอีนวลนี่" "ถ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไป ก็ขอให้สำนึกว่าตัวเองเป็นใคร
มีหน้าที่อะไร แล้วก็ทำตามหน้าที่นั้น" อนิรุทธิ์หันหลังเดินหนีไป นวลน้ำตาไหลพราก
ทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหมดแรง00000000000000000 เช้า วันใหม่
วิกันดาไปพบท่านผู้หญิงฯ ที่ห้องทำงานเพื่อรายงานตัว ท่านผู้หญิงพอใจวิกันดามาก
และขอให้เธอมาเริ่มทำงานกับท่านในต้นเดือนหน้า
วิกันดารับคำแล้วขอตัวเพราะต้องกลับไปสะสางที่เหลือให้เสร็จ
และเมื่ออกมาจากห้องท่านผู้หญิงแล้ว
เจนจบก็โทรเข้ามาแสดงความยินดีกับงานใหม่ของวิกันดาและขอเป็นเจ้ามื้อเลี้ยง ฉลอง
วิกันดาจึงชวนเจนจบมาทานอาหารที่บ้านของเธอ และโทรชวนอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญมาด้วย
อนงค์นารถ ฉวีเพ็ญและวิกันดาช่วยกนเตรียมอาหารอยู่ในครัว โดยมีเตื้องเป็นลูกมือ
รถของเจนจบแล่นเข้ามาในบ้าน นุ่มกับโหน่งรีบออกไปต้อนรับ เจนจบยื่นของฝากให้ทั้งคู่
นวลอาสาช่วยเจนจบถือของเพราะเขาซื้ออาหารมาหลายอย่าง "ไม่เป็นไร อยู่กับเด็กๆ เถอะ"
เจนจบถือถุงเหล่านั้นเดินเข้าบ้าน นวลมองตามด้วยสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด
"มาเร็วจังค่ะเชิญคุณเจนจบนั่งก่อน ดิฉันจะเอาของเข้าไปจัดในครัว"
วิกันดาเดินออกมารับของ เจนจบขอเข้าไปช่วยด้วยคน แต่วิกันดาไม่ยอม
เจนจบจึงต้องนั่งรอ เขามองตามวิกันดาด้วยสายตาชื่นชม
"นั่นออกไปเดี๋ยวเดียวได้อะไรมาเยอะแยะ"
อนงค์นารถหันมาทักเมื่อเห็นวิกันดาหิ้วถุงอาหารเข้ามา "คุณเจนจบน่ะซิซื้อมา เตื้อง
เอาน้ำฝรั่งไปเลี้ยงแขกด้วย" วิกันดาสั่งเตื้อง เตื้องรับคำแล้วรินน้ำออกไป
"คุณเจนจบคนนี้ใช่ไหมที่เป็นสามีอรอินทร์ ชักจะยังไงเสียแล้วนะ" อนงค์นารถพูดลอยๆ
ฉวีเพ็ญชะงักหันมาถามวิกันดา
"หรือเขาคิดจะแก้แค้นที่คุณรุทธิ์ไปกิ๊กกับอดีตเมียเขา" " คุณเจนจบเป็นคนดี
เขาไม่มีวันคิดอย่างนั้นแน่นอน
แต่ถึงจะคิดก็ไม่มีทางเป็นไปได้เพราะฉะนั้นเลิกมองเพื่อนอย่างนั้นเสียที"
วิกันดายืนยัน อนงค์นารถหันมายักคิ้วกับฉวีเพ็ญ บรรยากาศในโต๊ะอาหารดู
เป็นกันเองและอบอุ่น เพราะได้ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถมาสร้างสีสัน
วิกันดาส่งยิ้มกับเพื่อน เจนจบแอบมองด้วยความชื่นชม และเมื่อทานอาหารเสร็จ
ฉวีเพ็ญก็รีบชวนอนงค์นารถกลับเพราะต้องเป็นห่วงสีหนาท "โฮ้ย อยากจะบ้าตาย เอ้า ไป
กลับก็กลับ คุณเจนจบจะกลับหรือยังคะ" อนงค์นารถหันมาถาม "ยังครับ
ผมไม่ได้รีบร้อนอะไร" เจนจบว่า "ถึงว่าซิคะ
คราวหน้าจะไม่พายอดกุลสตรีฉวีเพ็ญมาด้วยแล้ว" อนงค์นารถบ่น
แล้วฉวีเพ็ญก็ดึงแขนเธอไปที่รถ วิกันดาชวนเจนจบไปส่งอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญด้วยกัน
อนงค์ นารถขับรถออกไป โดยมีฉวีเพ็ญหันมาโบกมือโบกไม้ให้วิกันดากับเจนจบ
วิกันดาโบกมือตอบ เจนจบแอบมองวิกันดา
แต่พอเห็นเธอมองกลับมาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติชวนคุยว่า
"เพื่อนคุณวิน่ารักนะครับ คุยสนุกด้วย" "ค่ะ"
วิกันดายิ้มรับแล้วรถของอนิรุทธิ์ก็แล่นเข้ามา อนิรุทธิ์
ขบกรามแน่นเมื่อเห็นวิกันดาคุยอยู่กับเจนจบ
เขาแกล้งทุบแตรรถเสียงดังลั่นอย่างหงุดหงิด วิกันดากับเจนจบสะดุ้งหันมามอง
แล้ววิกันดาเบือนหน้ากลับอย่างใจเย็นชวนเจนจบไปนั่งที่ในสนาม
อนิรุทธิ์มองตามสีหน้าไม่พอใจนัก แล้วเดินเข้าไปโวยวายในบ้าน
วิกันดายิ้มให้กับเจนจบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สี่ทุ่มแล้ว
อนิรุทธิ์ยังหันรีหันขวางเดินกลับไปกลับมาอยู่ในบ้าน
แล้วในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้จึงต้องเดินออกไปตามวิกันดาที่นั่งคุยยู่กับเจนจบ
โดยอ้างว่าดึกมากแล้ว เจนจบหันมาถามวิกันดาว่า
จะให้เขากลับหรือยังเพราะเขาเป็นแขกของเธอ วิกันดาอ้าปากจะพูด
แต่อนิรุทธิ์รีบตอบก่อน "ผมตอบแทนในฐานะสามีของวิได้เลยว่า กลับไปได้แล้ว"
วิกันดากลัวจะมีเรื่อง เพราะอนิรุทธิ์ดูโกรธจัด
ในขณะที่เจนจบดูกวนโมโหในจึงรีบตัดบท "คุณเจนจบกลับไปก่อนเถอะค่ะ
แล้วค่อยโทร.คุยกัน" "ได้ครับ" เจนจบลุกขึ้น วิกันดาขยับจะออกเดินไปส่ง
แต่อนิรุทธิ์คว้าแขนไว้ เจนจบอมยิ้มบอกกับวิกันดา "คุณวิไม่ต้องไปส่งหรอกครับ
แค่นี้เอง ลาละครับด็อกเตอร์อนิรุทธิ์" เจนจบก้มหัวให้ "เชิญ" อนิรุทธิ์ว่า เจน
จบมองสบตาวิกันดา แล้วเดินไปที่รถ
วิกันดาสั่งให้อนิรุทธิ์ปล่อยเพราะจะไปเปิดประตูให้เจนจบ
อนิรุทธิ์สั่งให้เรียกนายพาคนขับรถมาเปิด "คุณอยากให้พาเห็นหรือว่าเราทะเลาะกัน"
วิกันดาย้อน อนิรุทธิ์ ปล่อยแขนวิกันดา วิกันดาเดินไปที่ประตู
ในขณะที่เจนจบก็เดินไปเช่นกัน ทั้งคู่พูดกันเบาๆ อนิรุทธิ์มองภาพนั้นอย่างหงุดหงิด
และเมื่อวิกันดาเดินกลับมาเขาก็เปิดฉากต่อว่า เธอทันทีเพราะหึง
แต่วิกันดาก็สวนอนิรุธิ์ทันควันพร้อมกับท้าหย่า เพราะทนต่อไม่ไหวแล้ว
แต่อนิรุทธิ์ไม่ยอม "งั้นก็ตามใจคุณ แต่ยังเปลี่ยนใจได้นะคะ
เพราะฉันยังเปิดโอกาสให้เสมอ" วิกันดาเดินเข้าบ้าน อนิรุทธิ์มองตามอย่างหงุดหงิด วิ
กันดาเข้าไปอ่านหนังสือให้ลูกๆ ฟังเพื่อจะได้ลืมเรื่องทุกข์ใจ
ในขณะที่อนิรุทธิ์โทรไปหาอรอินทร์เพื่อหาคนปลอบใจ ซึ่งก็เข้าทางอรอินทร์พอดี
เธอทำเป็นเห็นอกเห็นใจอนิรุทธิ์ แล้วจะขอเสียสละเป็นฝ่ายไปเอง
เพื่อเห็นแก่ความสุขของครอบครัวอนิรุทธิ์ " ไม่เป็นไรค่ะพี่รุทธิ์ ก็อย่างที่เคยพูด
อรรู้ตัวดีว่ามาทีหลัง ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไร อรถึงต้องมาพบ มารักพี่รุทธิ์
รักมากมายถึงเพียงนี้" อรอินทร์ทำเสียงสะอึกสะอื้น "ไม่จำเป็นที่เราจะต้องเลิกคบกัน
ถ้าอรไว้ใจพี่ อรก็ปล่อยทุกอย่างให้พี่จัดการเอง พี่จัดการได้ " อนิรุทธิ์รีบบอก
อรอินทร์รับคำแล้วส่งยิ้มพอใจ
ถาวรทนอึดอัดไม่ไหวจึงเข้ามาพูดกับอรอินทร์เรื่องอนิรุทธิ์ เพราะเกรงใจวิกันดา
แต่อรอินทร์ไม่สน เธอบอกกับถาวรว่า "อรไม่ใช่เด็กๆ แล้วค่ะ
พูดกันครั้งเดียวก็น่าจะพอ อรไม่ชอบฟังเรื่องซ้ำๆ กัน มันง่วง" อร
อินทร์ลุกเดินหนีออกไป ถาวรส่ายหน้ากลุ้มๆ
แล้วตัดสินใจไปพูดเรื่องนี้กับอนิรุทธิ์ในวันต่อมา
เพราะต้องการให้อนิรุทธิ์เป็นฝ่ายถอยไปจากอรอินทร์เสียเอง แต่อนิรุทธิ์ก็อ้างว่า
"อรอินทร์เป็นคนไม่มีเพื่อน" "ไม่ต้องห่วง หรอกเรื่องนั้น เดี๋ยวเขาก็หาได้
แต่นายนั่นแหละอาจจะต้องเสียทั้งเพื่อนซึ่งก็คือฉัน
แล้วก็เมียที่แสนดีอย่างคุณวิกันดา" ถาวรสบตาอนิรุทธิ์แล้วลุกเดินออกไป
อนิรุทธิ์ถอนใจยาว สีหน้าเหมือนจะกังวล คุณ
หญิงแวววรรณพานุดีหลานสาวมาฝากทำงานกับท่านผู้หญิงฯ
เพราะต้องให้นุดีอยู่ห่างจากเถกิงเดชสามีจอมเจ้าชู้ที่คิดจะขอนุดีไปเป็น เมียน้อย
และหลังจากฝากงานให้นุดีเรียบร้อยแล้ว
คุณหญิงก็จัดแจงหาที่อยู่ใหม่ให้นุดีอีกด้วยพร้อมกับขู่ว่า "จำไว้นะ
ถ้าฉันจับได้ว่าแกแอบติดต่อให้ที่อยู่ใหม่คุณเถกิงเดชเมื่อไหร่ละก็แกกับฉันขาดกันทันที
ฉันตายก็ไม่ต้องมาเผา" "คุณป้าขา หนูไม่เคยคิดเนรคุณ คุณป้าเลย
หนูไม่เคยให้ท่าคุณลุงอย่างที่คุณป้าเข้าใจ" นุ ดีก้มกราบทั้งน้ำตา
แต่คุณหญิงทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เธอเดินออกไป นุดีนั่งร้องไห้
ยุทธการชายหนุ่มที่หลงรักนุดีโทรมาหาและอาสาจะมาช่วยขนของและจัดห้องใหม่
แต่นุดีปฏิเสธ เธอรีบวางสายอ้างว่า
กำลังยุ่งแล้วนั่งพิงเตียงหลับตาลงอย่างคนคิดหนัก เพราะชีวิตเธอไม่มีทางเลือกนัก
ถ้าไม่ย้ายออกมาอยู่หอพักและทำงานตามที่คุณหญิงแวววรรณาสั่งเธอก็ต้องแต่ง
งานกับสุนทรผู้ชายที่คุณหญิงวรรณาจับคู่ให้ อนิรุธิ์กลับบ้านแต่วันและ
อยู่เล่นกับลูกๆ โดยมีนวลตามประกบไม่ห่าง และเมื่อถึงเวลาเข้านอนวิกันดาก็ลงมาตาม
นุ่นกับโหน่งหันมาอ้อนให้อนิรุทธิ์ไปส่งพวกเขาเข้านอนด้วย
แล้วหันมาสั่งนวลว่าไม่ต้องตาม นวลแอบน้อยใจปนริษยาเล็กๆ
เธอเดินกระแทกเท้าเข้าไปในครัว เตื้องที่กำลังเช็ดจานชามหันมามองแล้วเตือนว่า " นวล
ฉันพูดจริงๆ นะ ทุกวันนี้คุณผู้หญิงก็ช้ำใจมากพอแล้ว
แกอย่าซ้ำเติมเธออีกเลยคุณผู้หญิงเป็นคนดี แกจะไปหาเจ้านายอย่างนี้ไม่มีอีกแล้ว"
"ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณ ผู้หญิง แต่นังคนนั้น นังคนนั้นมันทำร้ายจิตใจคุณผู้หญิง
มันดูถูกฉัน ฉันจะแก้แค้น ฉันพูดจริง ไม่เชื่อแกคอยดูไปละกัน" นวลเดินออกไป
เตื้องสีหน้ากังวล นุ่มกับโหน่งนอนอย่างอบอุ่นบนเตียงโดยมีอนิรุทธิ์กับ
วิกันดาขนาบคนละข้าง วิกันดายังคงอ่านนิทานไปเรื่อยๆ
อนิรุทธิ์มองวิกันดาด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วเลื่อนตัวลงนอนหนุนหมอนกับลูก
ด้วยความรู้สึกอบอุ่นมีความสุข วิกันดาเหลือบมองแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ
นุ่นกับโหน่งหันมาพยักหน้าให้กัน
แล้วจับมือพ่อกับแม่มาประสานกันไว้พร้อมกับอ้อนให้พ่อแม่คืนดีกัน อย่าโกรธกันอีกเลย
"พ่อรักคุณแม่มากที่สุด ไม่เคยโกรธเลยสักนิด" อนิรุทธิ์รีบบอก "แล้วคุณแม่ล่ะคะ"
นุ่นมองวิกันดา แต่วิกันดาเฉไฉหันไปอ่านหนังสือต่อ อนิรุทธิ์แอบหลิ่วตาให้ลูกๆ
ทำให้บรรยากาศในห้องดูอบอุ่นยิ่งขึ้น อร อินทร์พยายามโทรเข้ามือถืออนิรุทธิ์
แต่เขาไม่รับสาย เธอนึกโมโหจึงโทรเข้าบ้าน และนวลก็รับสายพอดี
นวลด่าอรอินทร์เป็นชุดพร้อมกับเย้ยว่า "แหม พูดแล้วอยากให้คุณเห็นภาพจัง
พ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันดูอบอุ๊น อบอุ่น แค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันจะได้ไปปิดบ้านเสียที
วันนี้คุณผู้ชายคุณผู้หญิงขึ้นนอนแต่วัน" นวลหัวเราะคิกคัก แล้ววางโทรศัพท์
อรอินทร์โกรธจนพูดไม่ออก เมื่อ ลูกๆ หลับหมดแล้ววิกันดาก็จะเดินกลับห้อง
อนิรุทธิ์ตามกอดวิกันดาถามว่า จะเริ่มต้นกันไหมได้ไหม
วิกันดาดึงแขนอนิรุทธิ์ออกแล้วถามกลับว่า จะเอาอรอินทร์ไปไว้ที่ไหน
"เขาก็อยู่ของเขา ส่วนคุณก็คือเมียของผม เป็นแม่ของลูกผม" "เสียใจจริงๆ ค่ะรุทธิ์
ฉันทนอยู่ในสภาพอย่างที่คุณต้องการไม่ได้" วิ กันดาเดินเข้าห้องปิดประตู
อนิรุทธิ์มองตามอย่างอ่อนใจ
แล้วกลับเข้าห้องก็เห็นโทรศัพท์มีเบอร์ของอรอินทร์ค้างอยู่ เขาจึงโทรกลับ
อรอินทร์รีบออดอ้อนทำมารยาให้อนิรุทธิ์ลุ่มหลง และหลังจากวางสาย
อรอินทร์ก็ยิ้มเยาะบอกกับตัวเองว่า "ด็อกเตอร์วิกันดา ความรู้ท่วมตัว
แต่เอาตัวไม่รอด" วรนารี
พาพี่เลี้ยงคนใหม่ที่เป็นคนงานต่างด้าวพูดไทยไม่ชัดมาให้อรอินทร์ดูตัว
อรอินทร์รีบโบกมือไล่เพราะรับไม่ไหวกับความซุ่มซ่าม
และกลัวว่าน้องนิ่มลูกของเธอจะติดเชื้อเป๋อจากพี่เลี้ยงคนใหม่
และเมื่อวรนารีพาพี่เลี้ยงต่างด้าวกลับไปแล้ว
บัวก็เข้ามาถามอรอินทร์ว่าจะให้เธอไปเมื่อไหร่ อรอินทร์รีบปฏิเสธบอกว่า
เด็กคนั้นเป็นคนของวรนารี แล้วรีบกดหาอนิรุทธิ์เพื่อเปลี่ยนประเด็น บัวเดินกลับไป
อรอินทร์โทรมาอ้อนขอไปบ้านอนิรุทธิ์ในตอนเย็น เธออ้างว่า คิดถึงวิกันดาและพวกเด็กๆ
ก็คงคิดถึงกัน อนิรุทธิ์ลังเลเล็กน้อยก่อนตอบตกลง
อรอินทร์อ้อนต่อว่าให้อนิรุทธิ์แวะมารับเธอหลังเลิกงานด้วย อนิรุทธิ์รับคำ
อรอินทร์ยิ้มพอใจ "ทำไมมานั่งชมจันทร์คนเดียวล่ะคะ อรขอนั่งด้วยคนนะคะ
พี่รุทธิ์กำลังเล่นกับเด็กๆ อรก็เลยเลี่ยงออกมา" อร
อินทร์ถือแก้วไวน์เขามานั่งตรงหน้าวิกันดา แต่วิกันดายังคงนั่งนิ่ง เธอจึงพูดต่อ
"แปลกนะคะที่ลูกๆ ของเราชื่อคล้ายๆ กัน นุ่น โหน่ง นิ่ม" "ไม่แปลกหรอกค่ะ
คนไทยมีตั้ง 60 กว่าล้าน ชื่อซ้ำกันออกเยอะแยะ" วิกันดาว่า " แต่อรว่าแปลก เฮ้อ
บ้านคุณพี่นี่สบายจัง มาแล้วไม่อยากกลับเล้ย
คุณพี่กับพี่รุทธิ์ท่าทางจะไม่ค่อยทะเลาะกัน เพราะดูคุณพี่ใจเย้น เย็น"
อรอิทร์เอียงคอถาม "คนเราอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีบ้างละค่ะ"
"อรทายว่าเป็นเรื่องผู้หญิง เพราะพี่รุทธิ์เป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์
มักจะมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันตลอดเวลา" "รวมทั้งคุณอรด้วยหรือเปล่า" วิกันดายิ้มนิดๆ
"ถ้ารวมล่ะคะ คุณพี่จะว่ายังไง จะอนุญาตให้อรเข้ามา พัวพัน หรือเปล่า"
อรอินทร์ท้าทาย วิกันดาเหมือนจะคาดไม่ถึง แต่แล้วก็รวมรวบสติได้สวนว่า
"ถ้าไม่อนุญาตล่ะ" "โถ คุณพี่ขา อรพูดเล่นน่ะค่ะ คุณพี่เป็นภรรยาพี่รุทธิ์
อรทั้งรักและเคารพคุณพี่จะตาย อรจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง"
อรอินทร์หัวเราะแล้วก้มดูนาฬิกา "จะ 4 ทุ่มแล้ว อรคงขออนุญาตให้พี่รุทธิ์ไปส่งนะคะ"
"เชิญค่ะ" วิกันดามองตามอรอินทร์ไป000000000 อนิรุทธิ์ มาส่งอรอินทร์ที่บ้าน
อรอินทร์สั่งให้บัวพานิ่มไปนอนแล้วอ้อนให้อนิรุทธิ์ขับรถพาเธอเที่ยวต่อ
บัวพยายามจะขวางแต่อรอินทร์ไม่สน เธอนั่งรถออกไปกับอนิรุทธิ์จนได้
"พี่บัวคงไม่พอใจ" อนิรุทธิ์หันมาคุยกับรอินทร์ "ช่างเถอะค่ะ ตอนมาอยู่ใหม่ๆ
ก็สงบเสงี่ยมดี แต่พอนานไปก็เริ่มลืมตัว เป็นเพราะพี่ถานั่นแหละคอยให้ท้ายตลอด"
อรอินทร์ว่า "ถามันจะพาลมาโกรธพี่ด้วย" อนิรุทธิ์ถอนใจ สอง ยามแล้ว
อนิรุทธิ์ยังไม่กลับ วิกันดานอนถอนใจ นึกถึงภาพลูกๆ
ที่พยายามประสานให้เธอกับอนิรุทธิ์คืนดีกัน
และอนิรุทธิ์เองก็ดูอ่อนโยนมีความสุขกับลูกเมีย
แต่ภาพนั้นก็เลือนหายไปเมื่อคำพูดอรอินทร์ที่บอกว่าจะขออนุญาตมาพัวพันกับ
อนิรุทธิ์ดังแทรกเข้ามา วิกันดายกมือลูบผมด้วยท่าทางอ่อนหล้า
และไม่อาจข่มตานอนได้อีกเลย จึงเป็นเหตุให้ให้เช้าวันใหม่วิกันดาตื่นสายกว่าปกติ
นวลมายืนรออยู่ หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง
เมื่อเห็นวิกันดาเปิดประตูออกมาเธอก็โล่งใจ แล้วรีบรายงานว่า
เมื่อคืนนี้อนิรุทธิ์กลับถึงบ้านตอนตีห้า
วิกันดานิ่วหน้านัยน์ตาเหมือนจะระแวงแว่บหนึ่ง แล้วก็ตัดใจเดินลงไปข้างล่าง
"คุณผู้หญิงอย่าลืมถามคุณผู้ชายนะคะว่าไปไหนมา" นวลรีบตามมาบอก
แต่วิกันดาทำเหมือนไม่ได้ยิน เตื้อ งเตรียมจะตักข้าวต้มให้วิกันดา
แต่วิกันดาขอเปลี่ยนเป็นกาแฟแทน แล้วสั่งให้เตื้องยกไปให้เธอที่หน้าบ้าน
แล้วเดินออกไปทันที นวลขยับจะตามแต่เตื้องเรียกให้ไปล้างานในครัว
เพราะไม่อยากให้นวลไปกวนใจวิกันดา
อนิรุทธิ์ยืนอยู่ที่ระเบียงเห็นวิกันดาเดินออกมาโทรศัพท์ที่หน้าบ้าน
ก็นึกระแวงว่าเธอจะคุยกับเจนจบจึงรีบตามลงมาแล้วสั่งเตื้องว่าจะเอากาแฟไป
ให้วิกันดาเอง "โทรคุยกับใครแต่เช้า" อนิรุทธิ์วางถ้วยกาแฟลง วิกันดาสะดุ้ง
"แค่นี้ก่อนนะ คุยไม่ค่อยสะดวกแล้ว" วิกันดาปิดโทรศัพท์ ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างใจเย็น
อนิรุทธิ์ถามย้ำ "คุยกับใคร เจนจบใช่ไหม
ผมไม่เคยเห็นคุณโทร.ถึงคุณนารถหรือคุณเพ็ญแต่เช้าอย่างนี้"
"ไม่จำเป็นต้องตอบมั้งค่ะ ทีฉันยังไม่ถามคุณเลยว่า หายไปไหนทั้งคืน
เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ขอตัวก่อนนะคะ" วิกันดาลุกขึ้น "คุณจะไปไหน"
"ไปหาเพื่อนค่ะ" วิกันดาตอบโดยไม่หันกลับมา " อย่าทำอย่างนี้หน่อยเลยน่ะ
ผมขอร้องเมื่อคืน ผมกับอรคุยกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น
แล้วก็รับรองว่าจะไม่มีด้วย ความสัมพันธ์ของเราจะไม่ไปไกลกว่านี้แน่"
อนิรุทธิ์เข้ามาจับแขนวิกันดา "ไม่ไปไกลกว่านี้
เพราะมันไกลจนสุดทางของมันแล้วต่างหากคะ" วิกันดาดึงแขนออก
"นั่นก็สุดแล้วแต่คุณจะคิด ผมบอกความจริงคุณไปหมดแล้ว" "ขอบคุณค่ะ" วิกันดาประชดนิด
ๆ แล้วเดินไปที่รถ "แล้วอย่าโทษผมนะวิ" อนิรุทธิ์ตะโกนไล่หลัง วิ
กันดามาปรับทุกข์กับอนงค์นารถเรื่องที่อนิรุทธิ์ที่หายไปกับอรอินทร์เกือบ ทั้งคืน
อนงค์นารถถึงกับอึ้งนึกคำปลอบใจไม่ออก
เธอจึงชวนวิกันดาไปดูหนังเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแล้วแวะรับฉวีสีเพ็ญไปด้วย
หลังจากดูหนังเสร็จ ทั้งสามก็ไปเดินช็อปปิ้งกันต่อและได้พบกับอรอินทร์และวรนารี
ทั้งคู่เขามาเย้ยวิกันดาเรื่องอนิรุทธิ์ แล้วอรอินทร์ก็ตอกย้ำว่า "อร
ต้องกราบขอโทษด้วยค่ะ ที่เมื่อคืนปล่อยตัวพี่รุทธ์กลับบ้านตอนเกือบสว่าง โถ
อรก็ทั้งเตือนทั้งไล่ให้กลับแล้ว แต่เขาไม่ยอม
บอกกับเราว่าอยู่กับอรแล้วเขามีความสุข" วิกันดาเหมือนจะเป็นลม
อนงค์นารถรีบประคองแล้วพาออกไป "ขอโทษนะคะคุณน้อง ระยะนี้คุณน้องทั้ง 2
ได้ให้หมอดูตรวจดวงชะตาบ้างหรือเปล่าคะ"
ฉวีเพ็ญเดินเข้าหาอรอินทร์กับวรนารีสองสาวส่ายหน้างงๆ ฉวีเพ็ญจึงบอกต่อ "ว้า
งั้นคุณน้องทั้ง 2 ก็ไม่รู้ตัวน่ะซิคะว่าจะถูกตบกลางห้างฯ ดัง"
พูดจบฉวีเพ็ญก็ตบหน้าอรอินทร์กับวรนารีทันที ท่ามกลางความตกใจของทุกคน " ต่อไปนี้
ก่อนออกจากบ้านกรุณาตรวจดูดวงชะตาก่อนนะคะ ด็อกเตอร์วิกันดา น่ะเขาหน้าบาง
เป็นผู้ดี แต่พี่น่ะหน้าหนา เป็นนางร้าย แล้วก็ไม่มีอะไรจะเสียค่ะ"
ฉวีเพ็ญเดินเชิดออกไป ฉวีเพ็ญเดินออกมาบอก กับอนงค์นารถที่ประคองวิกันดาอยู่ว่า
จะขอยืมเงินไปเสียค่าปรับหน่อยเพราะเมื่อกี้ลืมตัวตบอรอินทร์กับวรนารีเข้า
พร้อมสารภาพว่า "ความจริงก็ไม่อยากจะตบหรอก แต่มือมันยกขึ้นไปเอง ห้ามไม่ทัน"
อนงค์นารถยิ้มรับบอกว่าสะใจดี วิกันดารีบปรามว่า ไม่ควรทำอย่างนั้น "ทำไงได้
บอกแล้วห้ามมือไม่ทัน" ฉวีเพ็ญยักไหล่
แล้วอนงค์นารถก็สะกิดให้วิกันดาดูอรอินทร์กับวรนารีที่รีบเดินกลับไปที่รถอย่างรวดเร็วเพราะอายคน
วิกันดามองตามแล้วนึกกังวลขึ้นมา วรนารี
เจ็บใจที่โดนตบกลางห้างจึงจะชวนอรอินทร์ไปแจ้งความ
แต่อรอินทร์ไม่ยอมเพราะไม่อยากขายหน้ามากกว่านี้ เธอบอกกับวรนารีว่า
จะไม่ยอมโดนตบฟรีแน่ แล้วอรอินทร์ก็โทรไปหลอกอนิรุทธิ์ว่า
ถูกเจนจบตามรังควานจนไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร
เพราะถาวรก็เข้าข้างเจนจบและอยากจะให้เธอคืนดีกับเขาเพื่อลูก "เวลาอยู่ต่อหน้าพี่ถา
เจนจบจะพูดดีทุกอย่าง หนูนิ่มเองก็อยากจะให้พ่อมาอยู่ด้วย
อรไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วค่ะ" อรอินทร์ทำฟูมฟาย
อนิรุทธิ์หลงกลแนะนำให้อรอินทร์ย้ายออกมา อรอินทร์แอบยิ้มกับวรนารีแล้วพูดเข้าแผน
"จะให้อรอยู่ตามลำพังกับลูกน่ะหรือคะ พี่รุทธิ์
อรขออนุญาตไปค้างที่บ้านพี่รุทธิ์สัก 2-3 วันได้ไหมคะ" อนิรุทธิ์นิ่งไป
อรอินทร์รีบอ้อนต่อ "ถ้าพี่รุทธิ์อึดอัดใจ อรจะขออนุญาตคุณพี่วิกันดาเอง
อยู่ที่นั่นอรอาจจะคิดออกว่าจะทำยังไงต่อไป"
อนิรุทธิ์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าแล้วตอบรับอรอินทร์ว่า จะคุยกับวิกันดาให้เอง
"ขอบคุณมากค่ะ พี่รุทธิ์ อรกราบขอบพระคุณมากๆ เลยค่ะ"
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์ยิ้มอย่างสะใจ "อยากเห็นจังว่า ด็อกเตอร์วิกันดาจะทำหน้ายังไง"
วรนารีชวนอรอินทร์ชนแก้วดื่มฉลอง อนิรุทธิ์เขามาบอกวิกันดาว่า
อรอินทร์จะมาค้างที่นี้ วิกันดาหันมามองสีหน้าเรียบเฉยถามกลับว่า "เมื่อไหร่คะ
แล้วเขาจะมาอยู่นานเท่าไหร่ เป็นเดือน เป็นปี หรือว่าไม่มีกำหนด" "ผมไม่ทราบ
คุณลองถามเขาดูเองก็แล้วกัน" "ไม่ใช่หน้าที่ค่ะ เพราะแม้แต่นวล ฉันก็ยังไม่ถาม"
"อรอินทร์ไม่ใช่นวล" "หรือคะ แต่ในความรู้สึกของฉัน เขามีค่าไม่ต่างไปกว่านวลเลย"
"คุณคิดว่าเขาจะมาแย่งผมไปจากคุณใช่ไหม" "มันอยู่ที่คุณค่ะว่า
จะยอมให้เขาแย่งหรือเปล่า" " ผมบอกคุณแล้วว่า ไม่มีใครแย่งผมไปจากคุณได้
อรเขาเดือดร้อนมา ผมก็ต้องช่วย วิ คุณต้องเข้าใจธรรมชาติของผู้ชายด้วย"
อนุรุทธิ์หาเหตุผลให้ตัวเอง วิกันดายิ้มสวนว่า "ฉันเคยบอกแล้วว่าไม่เข้าใจ
และคิดว่าคงไม่มีวันเข้าใจด้วย ฉันจะไปบอกนวลให้เตรียมจัดห้อง"วิกันดาเดินออกไป
อนิรุทธิ์มองตาม วิ กันดาสั่งให้นวลจัดเตรียมห้องให้อรอินทร์
นวลไม่พอใจรีบโวยวายแล้วขอร้องให้วิกันดาไล่อรอินทร์ไป แต่วิกันดายืนยันคำสั่งเดิม
นวลจ๋อยจำใจจัดห้องให้อรอินทร์ตามคำสั่ง แล้วก็แอบไปด่าอรอินทร์ให้เตื้องฟัง
เตื้องรีบปรามเพราะกลัวเจ้านายจะลงมาได้ยิน "ได้ยินก็ได้ยินไป ฉันไม่กลัว
ต่อให้คุณผู้ชายด้วย ฉันเกลียดมัน ฉันก็บอกว่าเกลียด"
นวลพาลรีพาลขวางครู่หนึ่งแล้วเดินกระทืบเท้าออกไป
เพราะได้ยินเสียงรถอรอินทร์แล่นเข้ามา วิ กันดามองลงมาจากหน้าต่างเห็น
อนิรุทธิ์จูงโหน่งกับนุ่นออกมารับอรอินทร์ อรอินทร์เข้ามากราบที่อกอนิรุทธิ์
วิกันดาหน้าสลดแววตาสะเทือนใจ
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)