อร อินทร์กับอนิรุทธิ์นัดพบกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
และในระหว่างที่ทั้งคู่กำลังปลอบใจกันอยู่นั้น
อนงค์นารถก็บังเอิญผ่านมาเห็นเข้าพอดี
เธอตรงเข้ามาทักทายทั้งคู่แล้วแสร้งถามหาวิกันดา "วิไม่ได้มาครับ ผมมากับอร"
อนิรุทธิ์ตอบไม่เต็มเสียงนัก "อ้อ งั้น ก็เชิญตามสบายค่ะ ทีแรกนึกว่าวิมาด้วย
เลยเข้ามาทักทาย ขอตัวนะคะ" อนงค์นารถหันหลังกลับ สีหน้าเหมือนอยากจะบีบคอคน
ในขณะที่อรอินทร์มองตามอย่างท้าทาย อนงค์
นารถนำเรื่องที่เห็นไปเล่าให้ฉวีเพ็ญที่กำลังเตรียมอาหารให้สีหนาทฟัง
เพราะสุดจะทนกับพฤติกรรมของอนิรุทธิ์และอรอินทร์ แถมออกความเห็นว่า
อยากจะยุให้วิกันดาเลิกกับอนิรุทธิ์นัก "โอ๊ย
คุณนายวิเขารักหน้าตัวเองจนต้องยอมกล้ำกลืนฝืนทนให้ผัวมีเมียน้อยมากกว่าจะยอมหย่าให้ตกเป็นขี้ปากใคร"
ฉวีเพ็ญว่าแล้วหันไปตักไข่ออกจากจานอาหารพร้อมกับบ่นต่อเรื่องสามี
"คุณสีหนาทกลัวจะมีสารเมลามีนเพราะเพิ่งมีข่าวว่าพบในไข่ไก่เหมือนกัน
นี่ขนาดขี้เหนียวอย่างกับอะไร ยังให้เอาทิ้งไปเลย" "เฮ้อ
สามีเธอนี่รักสุขภาพเหลือเกิ๊น" อนงค์นารถประชด ฉวีเพ็ญพยักหน้ารับเสริมว่า
รักยิ่งกว่าเมียเสียอีกและเมื่อเตรียมอาหารเสร็จ
อนงค์นารถก็ชวนฉวีเพ็ญไปหาวิกันดาที่บ้าน อร
อินทร์อ้อนให้อนิรุทธิ์พาไปเที่ยวต่อหลังจากทานอาหารเสร็จ
อนิรุทธิ์จึงพาอรอินทร์ไปที่พัทยา อรอินทร์ออดอ้อนอนิรุทธิ์บอกว่า เธอมีความสุขมาก
และรู้สึกตื้นตันเป็นที่สุด ทำให้อนิรุทธิ์ยิ่งหลงใหลอรอินทร์มากขึ้น
วิกันดามีสีหนาเรียบเฉยเมื่อ ได้ฟังเรื่องที่อนงค์นารถเล่า เธอถามกลับเพื่อนรักว่า
จะให้ทำอย่างไรในเมื่ออรอินทร์อุตส่าห์โทรมาขออนุญาต
อนงค์นารถกับฉวีเพ็ญสุดทนยุให้วิกันดาลุกขึ้นมาปฏิวัติตัวเองเพื่อตอบโต้อนิ
รุทธิ์บ้าง "ในเมื่อคุณอนิรุทธิ์ทำได้ วิก็ต้องทำได้เหมือนกัน "
อนงค์นารถพูดไม่ทันจบ ฉวีเพ็ญก็ร้องลั่นถามว่า จะยุให้วิกันดามีกิ๊กหรือ "บ้า
ก็แค่แกล้งทำเป็นว่ามี หรือเขากลับดึก เราก็กลับดึกกว่า เช่นเขากลับตี 1 เรากลับตี
2 เขากลับตี 3 เรากลับสว่างไปเลย" " แล้วโหน่งกับนุ่นล่ะ
ทุกวันนี้เรายังกลับมาสอนการบ้านลูก ทานข้าวกับเขาแล้วก็พาเข้านอน
คิดดูซิว่าถ้าทั้งพ่อทั้งแม่กลับดึก ลูกจะทำอย่างไร
ที่ร้ายกว่านั้นถ้าเกิดเขาถามขึ้นมาว่าทำไมคุณแม่กลับดึก เราก็ไม่รู้จะตอบอย่างไร"
วิกันดาร่ายยาว ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถ สบตากันเซ็งๆ หลัง
จากฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถลากลับไปแล้ว
วิกันดาก็ได้รับโทรศัพท์จากอรอินทร์ที่โทรมาคุยเรื่องอนิรุทธิ์ "สวัสดีค่ะ คุณพี่ขา
อรโทร.มารายงานว่าตอนนี้เรา หมายถึงอรกับพี่รุทธิ์น่ะค่ะอยู่ ที่พัทยา
ความจริงอยากจะไปหัวหินด้วยซ้ำไป เพราะตอนที่ไปวันนั้น
เราไม่ค่อยมีโอกาสได้เที่ยวด้วยกันตามลำพังเท่าไหร่เลย ก็ไปกันตั้งหลายคนนี่คะ
ลูกเด็กเล็กแดงกระจองอแง" "ต้องการอะไร" วิกันดากำโทรศัพท์แน่น " อรนึกออกเลยว่า
ตอนนี้หน้าตาคุณพี่เป็นยังไง คืองี้ค่ะ อรน่ะเป็นห่วงคุณพี่
กลัวจะเข้าใจผิดเลยบอกพี่รุทธิ์ว่าให้รีบกลับ แต่พี่รุทธิ์ไม่ยอมค่ะ
บอกว่าอยากจะค้างด้วยซ้ำไป เพราะอยู่บ้านแล้วกลุ้มใจ เมียคอยจับผิดอยู่ตลอดเวลา
เขาพูดอย่างนี้จริงๆ นะคะ อรไม่ได้ต่อเติมเลยจนนิดเดียว โถ อร
น่ะเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกันจะตายไป" อรอินทร์หัวเราะคิกคัก
วิกันดากระแทกโทรศัพท์ลงมือกำแน่นแล้วพยามกลั้นน้ำตา อร
อินทร์ส่งยิ้มสะใจแล้วเดินออกไปหาอนิรุทธิ์ที่ชายหาด
เธอตีหน้าเศร้าชวนอนิรุธิ์กลับอ้างว่า รู้สึกผิดกับวิกันดา
เพราะเมื่อกี้วิกันดาโทรมาถามว่า อนิรุทธิ์อยู่กับเธอหรือเปล่า อนิรุทธิ์ชะงัก
"พี่รุทธิ์อย่าไปถามเธอนะคะ เพราะคุณพี่ไม่ได้เอะอะอาลาวาดอะไร พออรตอบเสร็จ
เธอก็วางหูไปเท่านั้นเอง คุณพี่โกรธอรหรือเปล่าคะ ที่อรตอบไปตามความจริงอร
อรโกหกไม่เป็นน่ะค่ะ ตั้งแต่เล็กแล้ว คุณแม่สอนไม่ให้อรโกหก พี่รุทธิ์จะดูก็ได้ค่ะ"
อรอินทร์หยิบมือถือส่งให้ด้วยนัยน์ตาใสซื่อ อนิรุธิ์ส่งยิ้มพลางส่ายหน้า
"ไม่ต้องหรอก พี่เชื่ออร คนเราอาจเปลี่ยนแปลงกันได้" อรอินทร์แอบถอนใจโล่งอก
โหน่งกับนุ่นเห็นวิกันดาร้องไห้ก็วิ่งเข้ามากอด นวลรู้สึกเจ็บใจแทน
แต่ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เธอหันมาบอกนุ่นกับโหน่งว่า
"ถ้าน้องโหน่งกับน้องนุ่นรักคุณแม่จริงๆ ก็ไม่ควรจะทำให้คุณแม่เสียใจอีก"
สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างเข้าใจแล้วจูงมือกันเดินตามวิกันดาขึ้นห้อง
นวลมองตามพลางถอนใจ นวล นั่งรออนิรุทธิ์อยู่จนดึกและทันทีที่เขาก้าวเข้ามาในบ้าน
นวลก็รีบยิงคำถามว่า ไปกับอรอินทร์มาใช่ไหม แต่อนิรุทธิ์ไม่ตอบ
เขาเดินหนีนวลขึ้นห้องนวลตามมาตัดพ้อ "เพราะนวลเป็นคนรับใช้ใช่ไหมคะ
คุณผู้ชายถึงได้ไม่เห็นหัวนวล ถ้าไม่อยากให้นวลเข้าไปยุ่งในชีวิตคุณผู้ชาย
แล้วคุณผู้ชายมายุ่งกับนวลทำไม" "ไปนอนได้แล้ว จะได้เลิกฟุ้งซ่าน ฉันง่วง
จะเข้านอนเหมือนกัน" อนิรุทธิ์หันมาสั่ง "ก็ถ้ารู้ว่าจะง่วง
แล้วทำไมกลับมาดึกดื่นป่านนี้ล่ะคะ" "จะมากไปแล้ว ขนาดเมียฉันเขายังไม่ถามสักคำ"
"คนอย่างคุณผู้หญิงเธอไม่ลดตัวมาแย่งผัวกับใครหรอกค่ะ เธอเป็นผู้ดีเกินไป
มันต้องอย่างอีนวลนี่" "ถ้ายังอยากจะอยู่ที่นี่ต่อไป ก็ขอให้สำนึกว่าตัวเองเป็นใคร
มีหน้าที่อะไร แล้วก็ทำตามหน้าที่นั้น" อนิรุทธิ์หันหลังเดินหนีไป นวลน้ำตาไหลพราก
ทรุดตัวลงร้องไห้อย่างหมดแรง00000000000000000 เช้า วันใหม่
วิกันดาไปพบท่านผู้หญิงฯ ที่ห้องทำงานเพื่อรายงานตัว ท่านผู้หญิงพอใจวิกันดามาก
และขอให้เธอมาเริ่มทำงานกับท่านในต้นเดือนหน้า
วิกันดารับคำแล้วขอตัวเพราะต้องกลับไปสะสางที่เหลือให้เสร็จ
และเมื่ออกมาจากห้องท่านผู้หญิงแล้ว
เจนจบก็โทรเข้ามาแสดงความยินดีกับงานใหม่ของวิกันดาและขอเป็นเจ้ามื้อเลี้ยง ฉลอง
วิกันดาจึงชวนเจนจบมาทานอาหารที่บ้านของเธอ และโทรชวนอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญมาด้วย
อนงค์นารถ ฉวีเพ็ญและวิกันดาช่วยกนเตรียมอาหารอยู่ในครัว โดยมีเตื้องเป็นลูกมือ
รถของเจนจบแล่นเข้ามาในบ้าน นุ่มกับโหน่งรีบออกไปต้อนรับ เจนจบยื่นของฝากให้ทั้งคู่
นวลอาสาช่วยเจนจบถือของเพราะเขาซื้ออาหารมาหลายอย่าง "ไม่เป็นไร อยู่กับเด็กๆ เถอะ"
เจนจบถือถุงเหล่านั้นเดินเข้าบ้าน นวลมองตามด้วยสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด
"มาเร็วจังค่ะเชิญคุณเจนจบนั่งก่อน ดิฉันจะเอาของเข้าไปจัดในครัว"
วิกันดาเดินออกมารับของ เจนจบขอเข้าไปช่วยด้วยคน แต่วิกันดาไม่ยอม
เจนจบจึงต้องนั่งรอ เขามองตามวิกันดาด้วยสายตาชื่นชม
"นั่นออกไปเดี๋ยวเดียวได้อะไรมาเยอะแยะ"
อนงค์นารถหันมาทักเมื่อเห็นวิกันดาหิ้วถุงอาหารเข้ามา "คุณเจนจบน่ะซิซื้อมา เตื้อง
เอาน้ำฝรั่งไปเลี้ยงแขกด้วย" วิกันดาสั่งเตื้อง เตื้องรับคำแล้วรินน้ำออกไป
"คุณเจนจบคนนี้ใช่ไหมที่เป็นสามีอรอินทร์ ชักจะยังไงเสียแล้วนะ" อนงค์นารถพูดลอยๆ
ฉวีเพ็ญชะงักหันมาถามวิกันดา
"หรือเขาคิดจะแก้แค้นที่คุณรุทธิ์ไปกิ๊กกับอดีตเมียเขา" " คุณเจนจบเป็นคนดี
เขาไม่มีวันคิดอย่างนั้นแน่นอน
แต่ถึงจะคิดก็ไม่มีทางเป็นไปได้เพราะฉะนั้นเลิกมองเพื่อนอย่างนั้นเสียที"
วิกันดายืนยัน อนงค์นารถหันมายักคิ้วกับฉวีเพ็ญ บรรยากาศในโต๊ะอาหารดู
เป็นกันเองและอบอุ่น เพราะได้ฉวีเพ็ญกับอนงค์นารถมาสร้างสีสัน
วิกันดาส่งยิ้มกับเพื่อน เจนจบแอบมองด้วยความชื่นชม และเมื่อทานอาหารเสร็จ
ฉวีเพ็ญก็รีบชวนอนงค์นารถกลับเพราะต้องเป็นห่วงสีหนาท "โฮ้ย อยากจะบ้าตาย เอ้า ไป
กลับก็กลับ คุณเจนจบจะกลับหรือยังคะ" อนงค์นารถหันมาถาม "ยังครับ
ผมไม่ได้รีบร้อนอะไร" เจนจบว่า "ถึงว่าซิคะ
คราวหน้าจะไม่พายอดกุลสตรีฉวีเพ็ญมาด้วยแล้ว" อนงค์นารถบ่น
แล้วฉวีเพ็ญก็ดึงแขนเธอไปที่รถ วิกันดาชวนเจนจบไปส่งอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญด้วยกัน
อนงค์ นารถขับรถออกไป โดยมีฉวีเพ็ญหันมาโบกมือโบกไม้ให้วิกันดากับเจนจบ
วิกันดาโบกมือตอบ เจนจบแอบมองวิกันดา
แต่พอเห็นเธอมองกลับมาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติชวนคุยว่า
"เพื่อนคุณวิน่ารักนะครับ คุยสนุกด้วย" "ค่ะ"
วิกันดายิ้มรับแล้วรถของอนิรุทธิ์ก็แล่นเข้ามา อนิรุทธิ์
ขบกรามแน่นเมื่อเห็นวิกันดาคุยอยู่กับเจนจบ
เขาแกล้งทุบแตรรถเสียงดังลั่นอย่างหงุดหงิด วิกันดากับเจนจบสะดุ้งหันมามอง
แล้ววิกันดาเบือนหน้ากลับอย่างใจเย็นชวนเจนจบไปนั่งที่ในสนาม
อนิรุทธิ์มองตามสีหน้าไม่พอใจนัก แล้วเดินเข้าไปโวยวายในบ้าน
วิกันดายิ้มให้กับเจนจบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สี่ทุ่มแล้ว
อนิรุทธิ์ยังหันรีหันขวางเดินกลับไปกลับมาอยู่ในบ้าน
แล้วในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้จึงต้องเดินออกไปตามวิกันดาที่นั่งคุยยู่กับเจนจบ
โดยอ้างว่าดึกมากแล้ว เจนจบหันมาถามวิกันดาว่า
จะให้เขากลับหรือยังเพราะเขาเป็นแขกของเธอ วิกันดาอ้าปากจะพูด
แต่อนิรุทธิ์รีบตอบก่อน "ผมตอบแทนในฐานะสามีของวิได้เลยว่า กลับไปได้แล้ว"
วิกันดากลัวจะมีเรื่อง เพราะอนิรุทธิ์ดูโกรธจัด
ในขณะที่เจนจบดูกวนโมโหในจึงรีบตัดบท "คุณเจนจบกลับไปก่อนเถอะค่ะ
แล้วค่อยโทร.คุยกัน" "ได้ครับ" เจนจบลุกขึ้น วิกันดาขยับจะออกเดินไปส่ง
แต่อนิรุทธิ์คว้าแขนไว้ เจนจบอมยิ้มบอกกับวิกันดา "คุณวิไม่ต้องไปส่งหรอกครับ
แค่นี้เอง ลาละครับด็อกเตอร์อนิรุทธิ์" เจนจบก้มหัวให้ "เชิญ" อนิรุทธิ์ว่า เจน
จบมองสบตาวิกันดา แล้วเดินไปที่รถ
วิกันดาสั่งให้อนิรุทธิ์ปล่อยเพราะจะไปเปิดประตูให้เจนจบ
อนิรุทธิ์สั่งให้เรียกนายพาคนขับรถมาเปิด "คุณอยากให้พาเห็นหรือว่าเราทะเลาะกัน"
วิกันดาย้อน อนิรุทธิ์ ปล่อยแขนวิกันดา วิกันดาเดินไปที่ประตู
ในขณะที่เจนจบก็เดินไปเช่นกัน ทั้งคู่พูดกันเบาๆ อนิรุทธิ์มองภาพนั้นอย่างหงุดหงิด
และเมื่อวิกันดาเดินกลับมาเขาก็เปิดฉากต่อว่า เธอทันทีเพราะหึง
แต่วิกันดาก็สวนอนิรุธิ์ทันควันพร้อมกับท้าหย่า เพราะทนต่อไม่ไหวแล้ว
แต่อนิรุทธิ์ไม่ยอม "งั้นก็ตามใจคุณ แต่ยังเปลี่ยนใจได้นะคะ
เพราะฉันยังเปิดโอกาสให้เสมอ" วิกันดาเดินเข้าบ้าน อนิรุทธิ์มองตามอย่างหงุดหงิด วิ
กันดาเข้าไปอ่านหนังสือให้ลูกๆ ฟังเพื่อจะได้ลืมเรื่องทุกข์ใจ
ในขณะที่อนิรุทธิ์โทรไปหาอรอินทร์เพื่อหาคนปลอบใจ ซึ่งก็เข้าทางอรอินทร์พอดี
เธอทำเป็นเห็นอกเห็นใจอนิรุทธิ์ แล้วจะขอเสียสละเป็นฝ่ายไปเอง
เพื่อเห็นแก่ความสุขของครอบครัวอนิรุทธิ์ " ไม่เป็นไรค่ะพี่รุทธิ์ ก็อย่างที่เคยพูด
อรรู้ตัวดีว่ามาทีหลัง ไม่รู้ว่าเวรกรรมอะไร อรถึงต้องมาพบ มารักพี่รุทธิ์
รักมากมายถึงเพียงนี้" อรอินทร์ทำเสียงสะอึกสะอื้น "ไม่จำเป็นที่เราจะต้องเลิกคบกัน
ถ้าอรไว้ใจพี่ อรก็ปล่อยทุกอย่างให้พี่จัดการเอง พี่จัดการได้ " อนิรุทธิ์รีบบอก
อรอินทร์รับคำแล้วส่งยิ้มพอใจ
ถาวรทนอึดอัดไม่ไหวจึงเข้ามาพูดกับอรอินทร์เรื่องอนิรุทธิ์ เพราะเกรงใจวิกันดา
แต่อรอินทร์ไม่สน เธอบอกกับถาวรว่า "อรไม่ใช่เด็กๆ แล้วค่ะ
พูดกันครั้งเดียวก็น่าจะพอ อรไม่ชอบฟังเรื่องซ้ำๆ กัน มันง่วง" อร
อินทร์ลุกเดินหนีออกไป ถาวรส่ายหน้ากลุ้มๆ
แล้วตัดสินใจไปพูดเรื่องนี้กับอนิรุทธิ์ในวันต่อมา
เพราะต้องการให้อนิรุทธิ์เป็นฝ่ายถอยไปจากอรอินทร์เสียเอง แต่อนิรุทธิ์ก็อ้างว่า
"อรอินทร์เป็นคนไม่มีเพื่อน" "ไม่ต้องห่วง หรอกเรื่องนั้น เดี๋ยวเขาก็หาได้
แต่นายนั่นแหละอาจจะต้องเสียทั้งเพื่อนซึ่งก็คือฉัน
แล้วก็เมียที่แสนดีอย่างคุณวิกันดา" ถาวรสบตาอนิรุทธิ์แล้วลุกเดินออกไป
อนิรุทธิ์ถอนใจยาว สีหน้าเหมือนจะกังวล คุณ
หญิงแวววรรณพานุดีหลานสาวมาฝากทำงานกับท่านผู้หญิงฯ
เพราะต้องให้นุดีอยู่ห่างจากเถกิงเดชสามีจอมเจ้าชู้ที่คิดจะขอนุดีไปเป็น เมียน้อย
และหลังจากฝากงานให้นุดีเรียบร้อยแล้ว
คุณหญิงก็จัดแจงหาที่อยู่ใหม่ให้นุดีอีกด้วยพร้อมกับขู่ว่า "จำไว้นะ
ถ้าฉันจับได้ว่าแกแอบติดต่อให้ที่อยู่ใหม่คุณเถกิงเดชเมื่อไหร่ละก็แกกับฉันขาดกันทันที
ฉันตายก็ไม่ต้องมาเผา" "คุณป้าขา หนูไม่เคยคิดเนรคุณ คุณป้าเลย
หนูไม่เคยให้ท่าคุณลุงอย่างที่คุณป้าเข้าใจ" นุ ดีก้มกราบทั้งน้ำตา
แต่คุณหญิงทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ เธอเดินออกไป นุดีนั่งร้องไห้
ยุทธการชายหนุ่มที่หลงรักนุดีโทรมาหาและอาสาจะมาช่วยขนของและจัดห้องใหม่
แต่นุดีปฏิเสธ เธอรีบวางสายอ้างว่า
กำลังยุ่งแล้วนั่งพิงเตียงหลับตาลงอย่างคนคิดหนัก เพราะชีวิตเธอไม่มีทางเลือกนัก
ถ้าไม่ย้ายออกมาอยู่หอพักและทำงานตามที่คุณหญิงแวววรรณาสั่งเธอก็ต้องแต่ง
งานกับสุนทรผู้ชายที่คุณหญิงวรรณาจับคู่ให้ อนิรุธิ์กลับบ้านแต่วันและ
อยู่เล่นกับลูกๆ โดยมีนวลตามประกบไม่ห่าง และเมื่อถึงเวลาเข้านอนวิกันดาก็ลงมาตาม
นุ่นกับโหน่งหันมาอ้อนให้อนิรุทธิ์ไปส่งพวกเขาเข้านอนด้วย
แล้วหันมาสั่งนวลว่าไม่ต้องตาม นวลแอบน้อยใจปนริษยาเล็กๆ
เธอเดินกระแทกเท้าเข้าไปในครัว เตื้องที่กำลังเช็ดจานชามหันมามองแล้วเตือนว่า " นวล
ฉันพูดจริงๆ นะ ทุกวันนี้คุณผู้หญิงก็ช้ำใจมากพอแล้ว
แกอย่าซ้ำเติมเธออีกเลยคุณผู้หญิงเป็นคนดี แกจะไปหาเจ้านายอย่างนี้ไม่มีอีกแล้ว"
"ฉันไม่เคยคิดจะทำร้ายคุณ ผู้หญิง แต่นังคนนั้น นังคนนั้นมันทำร้ายจิตใจคุณผู้หญิง
มันดูถูกฉัน ฉันจะแก้แค้น ฉันพูดจริง ไม่เชื่อแกคอยดูไปละกัน" นวลเดินออกไป
เตื้องสีหน้ากังวล นุ่มกับโหน่งนอนอย่างอบอุ่นบนเตียงโดยมีอนิรุทธิ์กับ
วิกันดาขนาบคนละข้าง วิกันดายังคงอ่านนิทานไปเรื่อยๆ
อนิรุทธิ์มองวิกันดาด้วยแววตาอ่อนโยน แล้วเลื่อนตัวลงนอนหนุนหมอนกับลูก
ด้วยความรู้สึกอบอุ่นมีความสุข วิกันดาเหลือบมองแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ
นุ่นกับโหน่งหันมาพยักหน้าให้กัน
แล้วจับมือพ่อกับแม่มาประสานกันไว้พร้อมกับอ้อนให้พ่อแม่คืนดีกัน อย่าโกรธกันอีกเลย
"พ่อรักคุณแม่มากที่สุด ไม่เคยโกรธเลยสักนิด" อนิรุทธิ์รีบบอก "แล้วคุณแม่ล่ะคะ"
นุ่นมองวิกันดา แต่วิกันดาเฉไฉหันไปอ่านหนังสือต่อ อนิรุทธิ์แอบหลิ่วตาให้ลูกๆ
ทำให้บรรยากาศในห้องดูอบอุ่นยิ่งขึ้น อร อินทร์พยายามโทรเข้ามือถืออนิรุทธิ์
แต่เขาไม่รับสาย เธอนึกโมโหจึงโทรเข้าบ้าน และนวลก็รับสายพอดี
นวลด่าอรอินทร์เป็นชุดพร้อมกับเย้ยว่า "แหม พูดแล้วอยากให้คุณเห็นภาพจัง
พ่อแม่ลูกอยู่ด้วยกันดูอบอุ๊น อบอุ่น แค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันจะได้ไปปิดบ้านเสียที
วันนี้คุณผู้ชายคุณผู้หญิงขึ้นนอนแต่วัน" นวลหัวเราะคิกคัก แล้ววางโทรศัพท์
อรอินทร์โกรธจนพูดไม่ออก เมื่อ ลูกๆ หลับหมดแล้ววิกันดาก็จะเดินกลับห้อง
อนิรุทธิ์ตามกอดวิกันดาถามว่า จะเริ่มต้นกันไหมได้ไหม
วิกันดาดึงแขนอนิรุทธิ์ออกแล้วถามกลับว่า จะเอาอรอินทร์ไปไว้ที่ไหน
"เขาก็อยู่ของเขา ส่วนคุณก็คือเมียของผม เป็นแม่ของลูกผม" "เสียใจจริงๆ ค่ะรุทธิ์
ฉันทนอยู่ในสภาพอย่างที่คุณต้องการไม่ได้" วิ กันดาเดินเข้าห้องปิดประตู
อนิรุทธิ์มองตามอย่างอ่อนใจ
แล้วกลับเข้าห้องก็เห็นโทรศัพท์มีเบอร์ของอรอินทร์ค้างอยู่ เขาจึงโทรกลับ
อรอินทร์รีบออดอ้อนทำมารยาให้อนิรุทธิ์ลุ่มหลง และหลังจากวางสาย
อรอินทร์ก็ยิ้มเยาะบอกกับตัวเองว่า "ด็อกเตอร์วิกันดา ความรู้ท่วมตัว
แต่เอาตัวไม่รอด" วรนารี
พาพี่เลี้ยงคนใหม่ที่เป็นคนงานต่างด้าวพูดไทยไม่ชัดมาให้อรอินทร์ดูตัว
อรอินทร์รีบโบกมือไล่เพราะรับไม่ไหวกับความซุ่มซ่าม
และกลัวว่าน้องนิ่มลูกของเธอจะติดเชื้อเป๋อจากพี่เลี้ยงคนใหม่
และเมื่อวรนารีพาพี่เลี้ยงต่างด้าวกลับไปแล้ว
บัวก็เข้ามาถามอรอินทร์ว่าจะให้เธอไปเมื่อไหร่ อรอินทร์รีบปฏิเสธบอกว่า
เด็กคนั้นเป็นคนของวรนารี แล้วรีบกดหาอนิรุทธิ์เพื่อเปลี่ยนประเด็น บัวเดินกลับไป
อรอินทร์โทรมาอ้อนขอไปบ้านอนิรุทธิ์ในตอนเย็น เธออ้างว่า คิดถึงวิกันดาและพวกเด็กๆ
ก็คงคิดถึงกัน อนิรุทธิ์ลังเลเล็กน้อยก่อนตอบตกลง
อรอินทร์อ้อนต่อว่าให้อนิรุทธิ์แวะมารับเธอหลังเลิกงานด้วย อนิรุทธิ์รับคำ
อรอินทร์ยิ้มพอใจ "ทำไมมานั่งชมจันทร์คนเดียวล่ะคะ อรขอนั่งด้วยคนนะคะ
พี่รุทธิ์กำลังเล่นกับเด็กๆ อรก็เลยเลี่ยงออกมา" อร
อินทร์ถือแก้วไวน์เขามานั่งตรงหน้าวิกันดา แต่วิกันดายังคงนั่งนิ่ง เธอจึงพูดต่อ
"แปลกนะคะที่ลูกๆ ของเราชื่อคล้ายๆ กัน นุ่น โหน่ง นิ่ม" "ไม่แปลกหรอกค่ะ
คนไทยมีตั้ง 60 กว่าล้าน ชื่อซ้ำกันออกเยอะแยะ" วิกันดาว่า " แต่อรว่าแปลก เฮ้อ
บ้านคุณพี่นี่สบายจัง มาแล้วไม่อยากกลับเล้ย
คุณพี่กับพี่รุทธิ์ท่าทางจะไม่ค่อยทะเลาะกัน เพราะดูคุณพี่ใจเย้น เย็น"
อรอิทร์เอียงคอถาม "คนเราอยู่ด้วยกันมันก็ต้องมีบ้างละค่ะ"
"อรทายว่าเป็นเรื่องผู้หญิง เพราะพี่รุทธิ์เป็นผู้ชายเจ้าเสน่ห์
มักจะมีผู้หญิงเข้ามาพัวพันตลอดเวลา" "รวมทั้งคุณอรด้วยหรือเปล่า" วิกันดายิ้มนิดๆ
"ถ้ารวมล่ะคะ คุณพี่จะว่ายังไง จะอนุญาตให้อรเข้ามา พัวพัน หรือเปล่า"
อรอินทร์ท้าทาย วิกันดาเหมือนจะคาดไม่ถึง แต่แล้วก็รวมรวบสติได้สวนว่า
"ถ้าไม่อนุญาตล่ะ" "โถ คุณพี่ขา อรพูดเล่นน่ะค่ะ คุณพี่เป็นภรรยาพี่รุทธิ์
อรทั้งรักและเคารพคุณพี่จะตาย อรจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง"
อรอินทร์หัวเราะแล้วก้มดูนาฬิกา "จะ 4 ทุ่มแล้ว อรคงขออนุญาตให้พี่รุทธิ์ไปส่งนะคะ"
"เชิญค่ะ" วิกันดามองตามอรอินทร์ไป000000000 อนิรุทธิ์ มาส่งอรอินทร์ที่บ้าน
อรอินทร์สั่งให้บัวพานิ่มไปนอนแล้วอ้อนให้อนิรุทธิ์ขับรถพาเธอเที่ยวต่อ
บัวพยายามจะขวางแต่อรอินทร์ไม่สน เธอนั่งรถออกไปกับอนิรุทธิ์จนได้
"พี่บัวคงไม่พอใจ" อนิรุทธิ์หันมาคุยกับรอินทร์ "ช่างเถอะค่ะ ตอนมาอยู่ใหม่ๆ
ก็สงบเสงี่ยมดี แต่พอนานไปก็เริ่มลืมตัว เป็นเพราะพี่ถานั่นแหละคอยให้ท้ายตลอด"
อรอินทร์ว่า "ถามันจะพาลมาโกรธพี่ด้วย" อนิรุทธิ์ถอนใจ สอง ยามแล้ว
อนิรุทธิ์ยังไม่กลับ วิกันดานอนถอนใจ นึกถึงภาพลูกๆ
ที่พยายามประสานให้เธอกับอนิรุทธิ์คืนดีกัน
และอนิรุทธิ์เองก็ดูอ่อนโยนมีความสุขกับลูกเมีย
แต่ภาพนั้นก็เลือนหายไปเมื่อคำพูดอรอินทร์ที่บอกว่าจะขออนุญาตมาพัวพันกับ
อนิรุทธิ์ดังแทรกเข้ามา วิกันดายกมือลูบผมด้วยท่าทางอ่อนหล้า
และไม่อาจข่มตานอนได้อีกเลย จึงเป็นเหตุให้ให้เช้าวันใหม่วิกันดาตื่นสายกว่าปกติ
นวลมายืนรออยู่ หน้าห้องด้วยความเป็นห่วง
เมื่อเห็นวิกันดาเปิดประตูออกมาเธอก็โล่งใจ แล้วรีบรายงานว่า
เมื่อคืนนี้อนิรุทธิ์กลับถึงบ้านตอนตีห้า
วิกันดานิ่วหน้านัยน์ตาเหมือนจะระแวงแว่บหนึ่ง แล้วก็ตัดใจเดินลงไปข้างล่าง
"คุณผู้หญิงอย่าลืมถามคุณผู้ชายนะคะว่าไปไหนมา" นวลรีบตามมาบอก
แต่วิกันดาทำเหมือนไม่ได้ยิน เตื้อ งเตรียมจะตักข้าวต้มให้วิกันดา
แต่วิกันดาขอเปลี่ยนเป็นกาแฟแทน แล้วสั่งให้เตื้องยกไปให้เธอที่หน้าบ้าน
แล้วเดินออกไปทันที นวลขยับจะตามแต่เตื้องเรียกให้ไปล้างานในครัว
เพราะไม่อยากให้นวลไปกวนใจวิกันดา
อนิรุทธิ์ยืนอยู่ที่ระเบียงเห็นวิกันดาเดินออกมาโทรศัพท์ที่หน้าบ้าน
ก็นึกระแวงว่าเธอจะคุยกับเจนจบจึงรีบตามลงมาแล้วสั่งเตื้องว่าจะเอากาแฟไป
ให้วิกันดาเอง "โทรคุยกับใครแต่เช้า" อนิรุทธิ์วางถ้วยกาแฟลง วิกันดาสะดุ้ง
"แค่นี้ก่อนนะ คุยไม่ค่อยสะดวกแล้ว" วิกันดาปิดโทรศัพท์ ยกกาแฟขึ้นจิบอย่างใจเย็น
อนิรุทธิ์ถามย้ำ "คุยกับใคร เจนจบใช่ไหม
ผมไม่เคยเห็นคุณโทร.ถึงคุณนารถหรือคุณเพ็ญแต่เช้าอย่างนี้"
"ไม่จำเป็นต้องตอบมั้งค่ะ ทีฉันยังไม่ถามคุณเลยว่า หายไปไหนทั้งคืน
เพราะมันเป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ ขอตัวก่อนนะคะ" วิกันดาลุกขึ้น "คุณจะไปไหน"
"ไปหาเพื่อนค่ะ" วิกันดาตอบโดยไม่หันกลับมา " อย่าทำอย่างนี้หน่อยเลยน่ะ
ผมขอร้องเมื่อคืน ผมกับอรคุยกันเฉยๆ ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น
แล้วก็รับรองว่าจะไม่มีด้วย ความสัมพันธ์ของเราจะไม่ไปไกลกว่านี้แน่"
อนิรุทธิ์เข้ามาจับแขนวิกันดา "ไม่ไปไกลกว่านี้
เพราะมันไกลจนสุดทางของมันแล้วต่างหากคะ" วิกันดาดึงแขนออก
"นั่นก็สุดแล้วแต่คุณจะคิด ผมบอกความจริงคุณไปหมดแล้ว" "ขอบคุณค่ะ" วิกันดาประชดนิด
ๆ แล้วเดินไปที่รถ "แล้วอย่าโทษผมนะวิ" อนิรุทธิ์ตะโกนไล่หลัง วิ
กันดามาปรับทุกข์กับอนงค์นารถเรื่องที่อนิรุทธิ์ที่หายไปกับอรอินทร์เกือบ ทั้งคืน
อนงค์นารถถึงกับอึ้งนึกคำปลอบใจไม่ออก
เธอจึงชวนวิกันดาไปดูหนังเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศแล้วแวะรับฉวีสีเพ็ญไปด้วย
หลังจากดูหนังเสร็จ ทั้งสามก็ไปเดินช็อปปิ้งกันต่อและได้พบกับอรอินทร์และวรนารี
ทั้งคู่เขามาเย้ยวิกันดาเรื่องอนิรุทธิ์ แล้วอรอินทร์ก็ตอกย้ำว่า "อร
ต้องกราบขอโทษด้วยค่ะ ที่เมื่อคืนปล่อยตัวพี่รุทธ์กลับบ้านตอนเกือบสว่าง โถ
อรก็ทั้งเตือนทั้งไล่ให้กลับแล้ว แต่เขาไม่ยอม
บอกกับเราว่าอยู่กับอรแล้วเขามีความสุข" วิกันดาเหมือนจะเป็นลม
อนงค์นารถรีบประคองแล้วพาออกไป "ขอโทษนะคะคุณน้อง ระยะนี้คุณน้องทั้ง 2
ได้ให้หมอดูตรวจดวงชะตาบ้างหรือเปล่าคะ"
ฉวีเพ็ญเดินเข้าหาอรอินทร์กับวรนารีสองสาวส่ายหน้างงๆ ฉวีเพ็ญจึงบอกต่อ "ว้า
งั้นคุณน้องทั้ง 2 ก็ไม่รู้ตัวน่ะซิคะว่าจะถูกตบกลางห้างฯ ดัง"
พูดจบฉวีเพ็ญก็ตบหน้าอรอินทร์กับวรนารีทันที ท่ามกลางความตกใจของทุกคน " ต่อไปนี้
ก่อนออกจากบ้านกรุณาตรวจดูดวงชะตาก่อนนะคะ ด็อกเตอร์วิกันดา น่ะเขาหน้าบาง
เป็นผู้ดี แต่พี่น่ะหน้าหนา เป็นนางร้าย แล้วก็ไม่มีอะไรจะเสียค่ะ"
ฉวีเพ็ญเดินเชิดออกไป ฉวีเพ็ญเดินออกมาบอก กับอนงค์นารถที่ประคองวิกันดาอยู่ว่า
จะขอยืมเงินไปเสียค่าปรับหน่อยเพราะเมื่อกี้ลืมตัวตบอรอินทร์กับวรนารีเข้า
พร้อมสารภาพว่า "ความจริงก็ไม่อยากจะตบหรอก แต่มือมันยกขึ้นไปเอง ห้ามไม่ทัน"
อนงค์นารถยิ้มรับบอกว่าสะใจดี วิกันดารีบปรามว่า ไม่ควรทำอย่างนั้น "ทำไงได้
บอกแล้วห้ามมือไม่ทัน" ฉวีเพ็ญยักไหล่
แล้วอนงค์นารถก็สะกิดให้วิกันดาดูอรอินทร์กับวรนารีที่รีบเดินกลับไปที่รถอย่างรวดเร็วเพราะอายคน
วิกันดามองตามแล้วนึกกังวลขึ้นมา วรนารี
เจ็บใจที่โดนตบกลางห้างจึงจะชวนอรอินทร์ไปแจ้งความ
แต่อรอินทร์ไม่ยอมเพราะไม่อยากขายหน้ามากกว่านี้ เธอบอกกับวรนารีว่า
จะไม่ยอมโดนตบฟรีแน่ แล้วอรอินทร์ก็โทรไปหลอกอนิรุทธิ์ว่า
ถูกเจนจบตามรังควานจนไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร
เพราะถาวรก็เข้าข้างเจนจบและอยากจะให้เธอคืนดีกับเขาเพื่อลูก "เวลาอยู่ต่อหน้าพี่ถา
เจนจบจะพูดดีทุกอย่าง หนูนิ่มเองก็อยากจะให้พ่อมาอยู่ด้วย
อรไม่รู้จะทำอย่างไรแล้วค่ะ" อรอินทร์ทำฟูมฟาย
อนิรุทธิ์หลงกลแนะนำให้อรอินทร์ย้ายออกมา อรอินทร์แอบยิ้มกับวรนารีแล้วพูดเข้าแผน
"จะให้อรอยู่ตามลำพังกับลูกน่ะหรือคะ พี่รุทธิ์
อรขออนุญาตไปค้างที่บ้านพี่รุทธิ์สัก 2-3 วันได้ไหมคะ" อนิรุทธิ์นิ่งไป
อรอินทร์รีบอ้อนต่อ "ถ้าพี่รุทธิ์อึดอัดใจ อรจะขออนุญาตคุณพี่วิกันดาเอง
อยู่ที่นั่นอรอาจจะคิดออกว่าจะทำยังไงต่อไป"
อนิรุทธิ์นึกถึงเหตุการณ์เมื่อเช้าแล้วตอบรับอรอินทร์ว่า จะคุยกับวิกันดาให้เอง
"ขอบคุณมากค่ะ พี่รุทธิ์ อรกราบขอบพระคุณมากๆ เลยค่ะ"
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์ยิ้มอย่างสะใจ "อยากเห็นจังว่า ด็อกเตอร์วิกันดาจะทำหน้ายังไง"
วรนารีชวนอรอินทร์ชนแก้วดื่มฉลอง อนิรุทธิ์เขามาบอกวิกันดาว่า
อรอินทร์จะมาค้างที่นี้ วิกันดาหันมามองสีหน้าเรียบเฉยถามกลับว่า "เมื่อไหร่คะ
แล้วเขาจะมาอยู่นานเท่าไหร่ เป็นเดือน เป็นปี หรือว่าไม่มีกำหนด" "ผมไม่ทราบ
คุณลองถามเขาดูเองก็แล้วกัน" "ไม่ใช่หน้าที่ค่ะ เพราะแม้แต่นวล ฉันก็ยังไม่ถาม"
"อรอินทร์ไม่ใช่นวล" "หรือคะ แต่ในความรู้สึกของฉัน เขามีค่าไม่ต่างไปกว่านวลเลย"
"คุณคิดว่าเขาจะมาแย่งผมไปจากคุณใช่ไหม" "มันอยู่ที่คุณค่ะว่า
จะยอมให้เขาแย่งหรือเปล่า" " ผมบอกคุณแล้วว่า ไม่มีใครแย่งผมไปจากคุณได้
อรเขาเดือดร้อนมา ผมก็ต้องช่วย วิ คุณต้องเข้าใจธรรมชาติของผู้ชายด้วย"
อนุรุทธิ์หาเหตุผลให้ตัวเอง วิกันดายิ้มสวนว่า "ฉันเคยบอกแล้วว่าไม่เข้าใจ
และคิดว่าคงไม่มีวันเข้าใจด้วย ฉันจะไปบอกนวลให้เตรียมจัดห้อง"วิกันดาเดินออกไป
อนิรุทธิ์มองตาม วิ กันดาสั่งให้นวลจัดเตรียมห้องให้อรอินทร์
นวลไม่พอใจรีบโวยวายแล้วขอร้องให้วิกันดาไล่อรอินทร์ไป แต่วิกันดายืนยันคำสั่งเดิม
นวลจ๋อยจำใจจัดห้องให้อรอินทร์ตามคำสั่ง แล้วก็แอบไปด่าอรอินทร์ให้เตื้องฟัง
เตื้องรีบปรามเพราะกลัวเจ้านายจะลงมาได้ยิน "ได้ยินก็ได้ยินไป ฉันไม่กลัว
ต่อให้คุณผู้ชายด้วย ฉันเกลียดมัน ฉันก็บอกว่าเกลียด"
นวลพาลรีพาลขวางครู่หนึ่งแล้วเดินกระทืบเท้าออกไป
เพราะได้ยินเสียงรถอรอินทร์แล่นเข้ามา วิ กันดามองลงมาจากหน้าต่างเห็น
อนิรุทธิ์จูงโหน่งกับนุ่นออกมารับอรอินทร์ อรอินทร์เข้ามากราบที่อกอนิรุทธิ์
วิกันดาหน้าสลดแววตาสะเทือนใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น