วิกันดาเดินกลับเข้ามาในห้อง
เธอทรุดตัวลงนั่งสีหน้าแววตาเต็มไปด้วยความกล้ำกลืนฝืนทน อรอินทร์มาเคาะประตูเรียก
วิกันดาพยายามอดกลั้นสุดลุกมาเปิดประตู
ก็เห็นอรอินทร์มีสีหน้าเย้ยหยันแล้วแกล้งทำเป็นตกใจทักว่า "อุ๊ยตาย
นั่นคุณพี่คงไม่ได้กำลังร้องไห้หรอกนะคะ
อรน่ะเป็นห่วงกลัวคุณพี่จะร้องไห้เศร้าโศกเสียใจ"
"แล้วทำไมพี่ถึงจะต้องเศร้าโศกเสียใจด้วยล่ะคะ" วิกนดาเลิกคิ้ว "ก็นั่นน่ะซีคะ
คุณพี่น่ะทำหน้าชื่นอกตรมเก่งจะตาย
อย่างเช่นตอนนี้อรรู้นะว่าหัวใจของคุณพี่กำลังร้องไห้" อรอินทร์แหย่
วิกันดายิ้มเยาะบอกว่า น้ำเน่าไปหน่อย อรอินทร์มองวิกันดาครู่หนึ่ง
แล้วพยักหน้าช้าๆ " โอเค ค่ะ อรยอมรับว่าคุณพี่เก่ง
เก่งจนแทบหาร่องรอยชอกช้ำระกำใจแทบไม่เจอ นี่ถ้าคุณพี่ไม่หลบมาอยู่ในห้องอย่างนี้
อรต้องเชื่อแน่ๆ เลยว่า คุณพี่ไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไร" "หมดธุระหรือยังคะ
พี่จะได้ทำงานต่อ"
วิกันดาไล่ "หมดแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะที่ใจดียอมให้อรมาค้าง"
อรอินทร์เดินออกไปท่าทางราวกับเป็นเจ้าของบ้าน วิกันดามองตามเม้มปาก มือกำแน่น อร
อินทร์ลงมาออเซาะอนิรุทธิ์ที่นั่งดูทีวีอยู่ในห้องบอกว่าวิกันดา
ยินดีให้เธอมาอยู่ที่นี้ด้วยความเต็มใจ แล้วเลื่อนมือมาลูบตรงหัวใจอนิรุทธิ์ถามว่า
ที่ของเธออยู่ตรงนี้หรือเปล่า
อนิรุทธิ์จับมือข้างนั้นของอรอินทร์แล้วก้มหน้าลงทำท่าจะหอม
นวลเดินถือถาดแก้วน้ำเข้ามาเห็นจึงแกล้งปล่อยถาดตกจากมือแก้วน้ำแตกกระจาย อนิรุทธิ์
กับอรอินทร์สะดุ้งหันมามอง นวลรีบขอโทษ อรอินทร์ตำหนิว่าซุ่มซ่าม
นวลหันไปมองจึงโดนเศษแก้วบาดมือ เลือดออกเยอะมาก
อนิรุทธิ์ตกใจรีบเดินมาจับมือที่แก้วบาดของนวลดู นวลบีบน้ำตาออเซาะ
อรอินทร์ไม่พอใจแต่ก็ยิ้มได้เมื่อได้ยินอนิรุทธิ์เรียกให้เตื้องพานวลไปทำ แผล
เธอรีบเข้าไปอ้อนให้อนิรุทธิ์พาออกไปข้างนอกอ้างว่า เห็นเลือดแล้วจะเป็นลม
นวลแค้นมองตามอนิอรุทธิ์ที่พาอรอินทร์เดินออก ไป เตื้องชวนนวลไปทำแผล
นวลไม่ยอมเธอเดินขึ้นไปหาวิกันดาที่ห้องและฟ้องเรื่องอรอินทร์
เพราะหวังให้วิกันดาลงไปจัดการ วิกันดามองหน้านวลแล้วตอบกลับนิ่งๆ ว่า
"ขอบใจนะที่มาบอก ฉันจะอาบน้ำแล้ว"
นวลมองวิกันดาเหมือนจะเห็นสิ่งประหลาดมหัศจรรย์ผุดขึ้นตรงหน้า วิกันดาปิดประตู
ยืนสงบใจ ใน ตอนค่ำ วิกันดาเข้าไปดูลูกที่ห้องนอนเห็นบัวกำลังอ่านนิทานให้พวกเด็กๆ
ฟัง บัวมองหน้าวิกันดาอย่างเห็นใจแต่พูดอะไรไม่ได้ วิกันดาก้มลงจูบลูกๆ
และนิ่มก่อนเข้านอน แล้วเดินออกไป บัวมองตามพลางถอนใจยาว วิกันดาลงมา ที่ห้องรับแขก
เห็นอนิรุทธิ์กำลังจูบอรอินทร์แล้วประคองกันลุกขึ้นเตรียมจะเข้าห้อง
อรอินทร์หันมาเห็นวิกันดาก็แสร้งทำเป็นตกใจ "อุ๊ย คุณพี่" "วิ ยังไม่นอนหรือ"
อนิรุทธิ์ตกใจมากสีหน้าเก้อเขิน วิ กันดาค่อยๆ ระงับอารมณ์
เธอเดินเข้ามานั่งในห้องด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
แล้วบอกกับอนิรุทธิ์มีเรื่องจะคุยด้วย อรอินทร์รีบแทรกขออยู่ฟังด้วย
วิกันดาสวนว่าเป็นเรื่องของสามีภรรยา แต่อรอินทร์น์ก็แย้งว่า เธอไม่ใช่คนอื่นคนไกล
อนิรุทธิ์ขอร้องให้อรอินทร์ขึ้นไปนอนก่อน แต่อรอินทร์ก็ไม่ยอม
เธอเข้าไปกอดวิกันทำเหมือนรักใครนักหนา "นะคะ คุณพี่ขา คุณพี่ใจดี๊ ใจดี
ขออรฟังด้วยคนนะคะ" "ถ้าคุณอรคิดว่าจะฟังได้ก็เชิญค่ะ" วิกันดาสรุป
แล้วหันไปถามอนิรุทธ์ "ฉันอยากรู้ว่า คุณอนุญาตให้คุณอรมาพักที่บ้านของเรา
กี่วันคะ" อรอินทร์รีบตอบแทนว่าไม่มีกำหนด อนิรุทธิ์ลำบากใจอ้างว่า
อรอินทร์กำลังลำบากเพราะเจนจบตามรังควาน "คุณพี่ขา
นายเจนจบเขาไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพี่เห็นหรอกนะคะเขาเข้ามาตีสนิทกับ
คุณพี่เพื่อแกล้งอร" อรอินทร์อ้อนวิกันดา "ถ้าอย่างนั้นก็ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่น่ะซีคะ
เพราะคุณเจนจบมาที่นี่บ่อยๆ" วิกันดาสวน "คุณก็อย่าให้เขามาซิ" อรอินทร์ว่า "
ทำไมฉันจะต้องทำอย่างนั้นล่ะคะ คุณเจนจบเขาไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย ตรงกันข้าม
เขาเป็นเพื่อนที่ดีของฉันคนหนึ่งด้วยซ้ำ" วิกันดาย้ำชัด อนิอรุธิ์ทำหน้าไม่พอใจ
อรอินทร์สบตาอนิรุทธิ์เรียกคะแนนสงสารที่วิกันดาไม่ยอมเข้าใจ เช้า วันใหม่
วิกันดาเดินลงมาที่ห้องอาหารก็พบอรอินทร์นั่งบัญชาการเตื้องที่กำลังดูแลพวก เด็กๆ
ราวกับว่าเธอเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง
และเมื่อเตื้องเห็นวิกันดาเดินเข้ามาก็รีบชวนเด็กออกไปเล่นข้างนอกทันที
อรอินทร์เข้ามาเอาใจวิกันดาและปรึกษาเรื่องจะย้ายนิ่มมาเรียนโรงเรียนเดียว
กับนุ่นและโหน่ง แต่วิกันดาบอกว่า เธอไม่มีความเห็น อรอินทร์ทำสีหน้า เหมือนน้อยใจ
หันไปมองอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์จึงเปรยว่า
อรอินทร์มีเรื่องจะขอความช่วยเหลือจากวิกันดา วิกันดาสวนกลับทันควัน "
ขอความช่วยเหลือฉันน่ะหรือคะ โอย แม้แต่ฉันเองยังเอาตัวไม่ค่อยจะรอดเลยค่ะ
แล้วจะมีปัญญาไปช่วยใครได้ ทำไมคุณอรไม่ขอให้พี่รุทธิ์ของคุณช่วยล่ะคะ" "เขาขอแล้ว
แต่ผมบอกให้ขออนุญาตคุณดีกว่า" อนิรุทธิ์รีบบอก วิกันดามองมาที่อรอินทร์ "คือ
อรขออนุญาตคุณพี่จัดงานวันเกิดที่นี่" วิ กันดาวางแก้วน้ำส้มแล้วเดินกลับห้องทันที
อนิรุทธิ์รีบตาม วิกันดาสวนกับบัวที่บันได
บัวเห็นสีหน้าวิกันดาก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
บัวเข้าไปเตือนอรอินทร์เรื่องวิกันดาที่กำลังเสียใจเพราะการกระทำของอรอินทร์
แต่อรอินทร์สวนกลับว่า " อรก็ไม่เคยทำให้ใครเดือดร้อนเหมือนกัน
ชีวิตคนเราก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะ เดี๋ยวหัวเราะ เดี๋ยวร้องไห้
ไม่มีอะไรที่เพอร์เฟคหรอก ด็อกเตอร์วิกันดาก็เหมือนคนอื่นๆ เหมือนกัน" "คุณอรใจดำ
ใจร้าย" บัวว่า อรอินทร์มองบัวอย่างไม่พอใจ แล้วลุกเดินออกไป
อนิรุทธิ์ตามมาเกลี่ยกล่อมให้วิกันดายอมอนุญาตให้อรอินทร์จัดงานวันเกิดที่
บ้านแต่วิกันดาไม่ยอมเธอแย้งว่า "แค่คุณพาเขามาค้างที่นี่มันก็ทุเรศพอแล้ว
นี่ยังจะมีหน้าให้จัดงานวันเกิดอีก คุณไม่ได้นึกถึงหน้าฉันบ้างเลยหรือคะ"
"ผมไม่เห็นว่าคุณจะเสียหน้าอะไรในเมื่อ แขกที่มาก็เป็นเพื่อนของอรเขา
ไม่ใช่คนในแวดวงคุณสักหน่อย" " อ๋อ คุณคิดได้แค่นั้นเองหรือคะ
ฝากไปบอกคุณอรอินทร์คนดีของคุณด้วยว่า
ฉันไม่อนุญาตให้ใครมาจัดงานที่บ้านของฉันโดยเด็ดขาด
ไม่ว่าจะเป็นเมียน้อยหรือนางบำเรอหน้าไหนทั้งนั้น" ขณะที่วิกันดาพูด
อรอินทร์ก็เดินเข้ามาอยู่ข้างหลังอนิรุทธิ์พอดี
อรอินทร์สีหน้าเย็นชาเม้มปากตามองวิกันดาเขม็ง "อ้อ คงไม่ต้องบอกแล้วละค่ะ" วิ
กันดาจ้องกลับอรอินทร์ อนิรุทธิ์หันไปมอง อรอินทร์รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นปากสั่น
น้ำตาคลอ เหมือนสะเทือนใจสุดขอร้องให้อนิรุทธิ์
พาเธอไปข้างนอกเพราะทนอยู่ที่นี้ไม่ไหวแล้ว อนิรุทธิ์มองวิกันดาแว่บหนึ่ง
แล้วแตะหลังอรอินทร์พาออกไป วิกันดาปิดประตู
แล้วยืนกล้ำกลืนน้ำตาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยให้ไหลออกมาอย่างเจ็บปวด วิ
กันดาไปปรับทุกข์กับอนงค์นารถและฉวีเพ็ญเรื่องอนิรุทธิ์กับอรอินทร์
สองสาวแนะวิกันกันดาว่าให้ไล่อรอินท์ออกไปจากบ้านหรือจะให้ฉวีเพ็ญไปตบไล่ก็ ยังได้
"ถ้าให้ไล่เขาออกไป ฉันก็จะเป็นฝ่ายแพ้ เขาจงใจจะยั่วโมโห
ฉันไม่ยอมเล่นตามเกมของเขาเด็ดขาด" วิกันดาว่า ฉวี
เพ็ญพยักหน้าเข้าใจแล้วแนะนำต่อว่า "ของอย่างนี้ขึ้นอยู่กับความอึด
ใครอึดได้นานกว่ากัน คนนั้นก็เป็นผู้ชนะ อย่างคุณรุทธิ์ต้องปล่อยให้เขาไปจนสุดทาง
ไปจนสาแก่ใจ แล้วเขาก็กลับมาเอง เป็นไง" ตลอดเวลาที่ฉวีเพ็ญพูด
วิกันดามีสีหน้าใคร่ครวญครุ่นคิด และเมื่อวิกันดากลับไปแล้ว
ฉวีเพ็ญกับอนงค์ก็นำเรื่องนิรุทธิ์กับอรอินทร์ไปบ่นให้สามีของพวกเธอฟัง
เพราะหวังจะได้ยินคำแนะนำว่าจะช่วยวิกันดาได้อย่างไร สีหนาทบอกกับฉวีเพ็ญว่า
เรื่องของผัวเมียเขาจะไปยุ่งทำไมแล้วไล่ฉวีเพ็ญออกไปล้างรถจะได้หายฟุ้งซ่าน
ส่วนพลเวทย์ก็บอกกับอนงค์นารถว่า ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนแต่เป็นอนิจจัง
ต้องใช้ธรรมะเข้าช่วย0000000000000000000 อนิรุทธิ์พาอรอินทร์ไป
ปลอบใจที่โรงแรมและหลังจากมีความสุขด้วยกันแล้ว อรอินทร์ก็แอบโทรมาเย้ยวิกันดา
วิกันดาสุดทนเธอโยนโทรศัพท์ไปที่เตียงราวกับมันเกิดร้อนเป็นไฟขึ้นมา
แล้วทรุดตัวลงร้องไห้
ในขณะที่อรอินทร์ส่งยิ้มอย่างผู้ชนะแล้วเข้ามาอ้อนอนุรุทธิ์ต่อ หลังจาก
ร้องไห้อยู่พักใหญ่วิกันดาก็ลงมาข้างล่างเพื่อหายาแก้ปวดหัวทาน
แล้วเธอก็ทรุดตัวลงนั่งอย่างอ่อนแรง นวลเข้ามาเห็นก็ร้องเรียกพร้อมเข้าประคอง
วิกันดาพึมพำเรียกชื่อนวลแล้วก็หมดสติไป นวลร้องลั่น
เตื้องวิ่งเข้ามาดูแล้วช่วยนวลพาวิกันดาไปพักที่ห้องรับแขก วิกันดา
รู้สึกตัวก็เห็นเตื้องกับนวลอยู่ดูแล เธอบอกกับทั้งคู่ว่าจะกลับห้อง
เตื้องกับนวลเข้าพยุงเตื้องก็อาสานอนเป็นเพื่อนเพราะกลัววิกันดาจะไม่สบาย
อีกในตอนดึก นวลเตรียมจะฟ้องเรื่องอนุรุทธิ์ แต่เตื้องปรามไว้
เมื่อกลับขึ้นมาบนห้องวิกันดาก็ยังคงได้ยินเสียงอรอินทร์เย้ยหยันเรื่องอนิ รุทธิ์
เธอพยามข่มตาให้หลับ แต่เมื่อหลับก็ฝันร้ายอีก วิกันดาตะโกน
เรียกหาอนิรุทธิ์ที่หายไปกับอรอินทร์เสียงลั่น
นุ่นกับโหน่งได้ยินเสียงแม่ก็มาเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง
วิกันดาบอกกับลูกว่าเธอฝันร้าย แล้วไล่ให้ลูกๆ ออกไปเตรียมตัวไปโรงเรียน
โหน่งอ้อนให้วิกันดาไปส่ง วิกันดารับคำแล้วลุกเข้าห้องน้ำ อรอินทร์เข้า
มาอ้อนอนิรุทธ์ให้พาไปซื้อเสื้อผ้าชุดใหม่แล้วกลับมาหาความสุขที่โรงแรมด้วย กันต่อ
แต่อนิรุทธ์แย้งว่า เขาต้องไปทำงาน
ส่วนอรอินทร์จะอยู่ที่โรงแรมต่อหรือจะกลับบ้านก็ตามใจ
อรอินทร์สีหน้าไม่พอใจแว่บหนึ่ง แล้วปรับเป็นหน้าสลดออเซาะว่า "อรก็อยากกลับบ้าน
แต่อรกลัวคุณพี่ กลัวมากเลยค่ะ อรทำผิด
อรทรยศต่อความไว้วางใจของคุณพี่แล้วยังจะมีหน้ากลับไปหาเธอได้ยังไง" "
วิเขาไม่ใช่อย่างที่อรคิด เขาไม่ด่าไม่ว่า ไม่อะไรทั้งนั้น เขาไม่แคร์หรอกว่า
ผมจะไปมีใครที่ไหน แม้แต่เปลี่ยนงานใหม่ เขายังไม่บอกผมเลย"
อนิรุทธิ์ประชดเพราะน้อยใจ
อรอินทร์ลอบมองอนิรุทธิ์รู้ว่าเขายังรักและแคร์วิกันดาอยู่มาก บัว
รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนนี้
เธอคิดช่วยวิกันดาด้วยการพานิ่มกลับบ้านและขนข้าวของอรอินทร์กลับมาด้วยแล้ว
โทรบอกอรอินทร์ที่กำลังทานอาหารเช้าอยู่กับอนิรุทธิ์ในโรงแรม "คุณอร
พี่กลับมาบ้านแล้วนะคะ เอาเสื้อผ้าของคุณกลับมาด้วย" "ใครเป็นคนสั่งพี่บัวคะ
หรือว่ารู้ดีเอง" อรอินทร์ตวาด "พี่ปรึกษากับคุณถาแล้วค่ะ" บัวว่า
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์สีหน้าหงุดหงิดบ่นกับอนิรุทธิ์ว่า "อรละเกลียดนัก
พวกที่ชอบล้ำเส้นนี่" อร อินทร์กลับมาที่บ้านและต่อว่าบัวที่ทำเกินหน้าที่
บัวพยายามเกลี่ยกล่อมให้อรอินทร์ได้คิดรู้จักผิดชอบชั่วดี
และเตือนให้นึกถึงนิ่มให้มากๆ แต่อรอินทร์ก็สวนว่า "พี่บัว อรก็จะตอบจริงๆ
เป็นครั้งสุดท้าย แล้วไม่ต้องมาถามกันอีก เพราะอรรักและสงสารลูก
อรถึงต้องพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้กับลูก" "แล้วลูกเมียของเขาล่ะ
ผู้ชายดีๆไม่ใช่มีแต่คุณรุทธิ์คนเดียว" " อ๋อ อรรู้ค่ะ
รู้หมดทุกอย่างแต่อรไม่ถูกใจใครเท่าพี่รุทธิ์นี่คะ ทีนี้พี่บัวคงเข้าใจแล้วนะคะ"
อรอินทร์เดินหนีขึ้นข้างบน ปล่อยให้บัวยืนอึ้งพูดไม่ออก
อรอินทร์ยังคงโทรมาเย้ยวิกันดาไม่เลิก แถมยังขอให้วิกันดายกอนิรุทธิ์ให้เธอ
เพื่อแลกับเจนจบอดีตสามี วิกันดาสุดทนจึงปิดโทรศัพท์หนี
อรอินทร์หัวเราะเสียงใสแล้วเริ่มแผนการต่อ
ด้วยการสวมบทนางเอกโทรไปขอร้องให้อนิรุธิ์ลับไปดูแลวิกันดาเพราะรู้สึกผิด
ที่ไปรักสามีคนอื่น และฝากขอโทษวิกนดาด้วย
อนิรุทธิ์ฟังแล้วก็สงสารจึงรีบปลอบใจไม่ให้อรอินทร์คิดมาก "แค่นี้ก่อน นะคะ
อรอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ เพื่อทบทวนเรื่องที่ผ่านมา พี่รุทธิ์เชื่ออรนะคะ
กลับไปหาคุณพี่ ชดเชยที่ทำให้เธอเสียใจอย่างเหลือเกิน" อรอินทร์ทำสะอื้น
"แล้วเราจะพบกันได้เมื่อไหร่" อนิรุทธิ์เป็นห่วง " อรจะโทร.หาพี่รุทธิ์เองค่ะ
แต่ไม่ว่าอรจะตัดสินอย่างไร อรยังคงรักพี่รุทธิ์เสมอ รักมากที่สุด"
อรอินทร์ปิดโทรศัพท์ยิ้มกับตัวเอง ในขณะที่อนิรุทธิ์คิดหนัก
อนิรุทธิ์กลับไปที่บ้านเพื่อดูแลวิกันดาตาม ที่อรอินทร์บอก
จึงทำให้วิกันดายิ่งเจ็บช้ำ
เธอต่อว่าอนิรุทธิ์เรื่องที่อรอินทร์โทรมาเยาะเย้ยและบรรยายความสุขของอนิรุ
ทธิ์กับอรอินทร์ให้ฟัง "อย่าไปถือสาเลยวิ ผมบอกแล้วว่าคุณอยู่เฉยๆ ในที่ของคุณ
เขาก็อยู่ของเขา ผมไม่มีวันยกมาเทียบกับคุณเด็ดขาด" อนิรุทธิ์หัวเราะ
"คุณพูดเอาแต่ได้ คิดแต่ผลประโยชน์ของคุณ"
"ผมปฏิเสธไม่ให้เขาจัดงานวันเกิดที่นี่แล้ว เห็นหรือยังว่า ผมรักคุณแค่ไหน"
"ถึงคุณไม่อนุญาต ฉันก็ไม่มีวันให้เขาจัด" วิกันดาเดินหนี อนิรุทธิ์ ตามมาง้อ
อ้างว่า การที่เขามีอะไรกับอรอินทร์เป็นเรื่องธรรมของผู้ชาย
วิกันดาไม่อาจทนฟังต่อไปได้จึงออกปากไล่อนิรุทิ์แล้วเดินจากไปทันที
อนิรุธิ์มองตามย่างอ่อนใจบ่นว่า "ไม่รู้อะไรกันนักกันหนา" อรอินทร์
มาพบวรนารีที่คอนโดพร้อมรายงานเรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับอนิรุทธิ์ที่
ก้าวไปอีกขั้นแล้ว และตอนนี้อนิรุทธิ์ก็กำลังรักกำหลงเธอมากด้วย
วรนารีชักสนุกรีบซักว่าเรื่องราวจะเป็นไงต่อไป อรอินทร์ส่งยิ้มร้ายตอบว่า
"ขอบอกว่าสนุก" แล้วสองสาวก็หัวเราะให้กัน
เจนจบพาวิกันดามาไหว้พระเพราะหวังให้เธอสบายใจขึ้น และกบอกับเธอด้วยความมั่นใจว่า
"ถึงอย่างไรผมก็ยังเชื่อว่า ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์รักคุณ" "คงรักมากเลยล่ะคะ"
วิกันดายิ้มเยาะตัวเอง เจน
จบจึงเปลี่ยนเรื่องบอกว่าเดือนหน้าเขาจะไปญี่ปุ่นจึงอยากชวนวิกันดาเที่ยว
ด้วยกันเผื่อจะสบายใจขึ้น
วิกันดานิ่งอึ้งภาพที่เคยไปฮันีมูลกับอนิรุทธิ์แว่บเข้ามาในห้วงความคิด
แต่เมื่อรู้สึกตัวเธอก็ปฏิเสธเจนจบอ้างว่า เพิ่งเริ่มงานใหม่คงไม่สะดวก
"ถ้าอย่างนั้นเอาไว้โอกาสหน้าก็แล้วกัน" เจนจบยิ้มให้ ถาวร
ชวนวาทินเพื่อเก่าที่เป็นนายอำเภออยู่ทางใต้มาเที่ยวบ้าน
เพราะหวังจับคู่ให้อรอินทร์ อรอินทร์หว่านเสน่ห์ให้วาทินหลงรักในทันที
เขาเอ่ยปากชวนเธอไปเที่ยวใต้ด้วยกันพร้อมรับประกันความปลอดภัย "ขอบคุณค่ะ
อรคงจะได้ไปที่นั่นสักวันหนึ่ง" อรอินทร์ส่งยิ้มยั่ว ถาวรมองอย่างพอใจ
และเมื่อวาทินลากลับไปแล้ว ถาวรก็เข้ามาถามวามเห็นน้องสาวทันที
"นายอำเภอวาทินเป็นยังไงบ้าง เขาเป็นพ่อหม้ายเมียตาย ไม่มีลูกติด เป็นคนดี
อนาคตไกล" "พี่ถาอยากฟัง คอมเมนต์จากอรหรือคะ" อรอินทร์ถามตรงๆ ถาวรพยักหน้ารับ
"เรียบเกินไปค่ะ อรไม่ชอบผู้ชายเรียบๆ พี่ถาก็รู้" "แต่ผู้ชายที่อรชอบ
เขามีลูกมีเมียแล้ว" "นั่นแหละคะรสชาติของชีวิต" อรอินทร์เดินหนี ถาวรมองตามอ่อนใจ
ท่าน ผู้หญิงกับกลุ่มเพื่อนไฮโซชวนวิกันดาไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน
เพื่อเป็นการชาร์ตแบตก่อนเริ่มทำงาน วิภาวรดีขอให้วิกันดาชวนอนิรุทธิ์ไปด้วย
ท่านผู้หญิงมองวิภารดีเป็นเชิงปราบนิดๆ แล้วออกตัวว่า "มีแต่ผู้หญิง
ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์คงไม่สนุกหรอก" วิกันดาแบ่งรับแบ่งสู้ บอกว่าขอคิดดูก่อน
และหลังจากวิกันดาแยกตัวออกมาแล้ว ท่านผู้หญิงก็หันไปเตือนคนอื่นว่า "
อย่าไปเอ่ยถึง ด็อกเตอร์อนิรุทธิ์โดยไม่จำเป็น เวลาคุยกับคุณวิกันดานะคะ"
เพราะเธอเคยเห็นข่าวอนิรุทธิ์ไปติดพันอรอินทร์นักแบบสาวจากหนังสือพิมพ์
วิกันดาปรึกษาอนงค์นารถเรื่องจะไปญี่ปุ่น
เพราะกลัวว่าถ้าได้เห็นสถานที่เก่าที่เคยไปฮันนีมูลกับอนิรุทธิ์แล้วจะยิ่งเจ็บปวด "
นั่นแหละยิ่งทำให้ต้องไป ไปเผชิญหน้ากับสิ่งเก่าๆ ในบรรยากาศใหม่ๆ
เพื่อที่จะได้เห็นความเปลี่ยนแปลง ไปเพื่อที่จะเรียนรู้ว่า ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ชีวิตก็ยังต้องดำเนินต่อไป ส่วนลูกๆ ก็ให้คุณรุทธิ์เขาดูไป ดีเสียอีก
เขาจะได้ไม่มีเวลาไปมั่วอยู่กับแม่อรอินทร์นั่น หรือถ้าเขาไม่สนใจลูกจริงๆ
เรากับเพ็ญจะช่วยกันเลี้ยงให้ รับรองว่าเด็กๆ จะต้องมีความสุขแน่นอน"
อนงค์นารถสาธยาย แต่วิกันดาก็ยังลังเล อนงค์นารถจึงแนะนำต่อ
"ลองทำอะไรที่ไม่เคยทำดูบ้าง อยู่ห่างคุณรุทธิ์สักพัก วิอาจจะคิดอะไรได้มากกว่านี้
เชื่อเพื่อน" วิกันดายังตัดสินใจไม่ได้ว่า ควรจะไปญี่ปุ่นดีหรือไม่
จนกระทั่งกลับมาถึงบ้านและมีปากเสียงกับอนิรุทธิ์ที่เข้ามาพาลหาเรื่องเพราะ
หึงเจนจบ เธอจึงตัดสินได้ว่าควรทำอย่างไรต่อไปดี
วิกันดาโทรไปหาคุณหญิงและตอบตกลงที่จะไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วย
วันรุ่งขึ้นวิกันดาบอกกับเตื้องและนวลว่า
มะรืนนี้เธอจะไปญี่ปุ่นฝากให้ทั้งคู่ดูแลโหน่งกับนุ่นด้วย
"ถ้ามีอะไรก็บอกคุณนารถกับคุณเพ็ญ เขาจะแวะมาดูทุกวัน" "เพราะแม่คนนั้นใช่ไหมคะ"
นวลเจ็บแค้นแทน "ไม่ใช่เพราะใครทั้งนั้น ฉันไปเพราะอยากไป" "ถ้าคุณผู้หญิงไป
แม่นั่นต้องมาครอบครองบ้าน แล้วนวลก็ไม่รับรองด้วยว่าอะไรจะเกิดขึ้น
"ถ้าเธออยากให้คุณผู้ชายไล่ออกก็เชิญ" "
บ้านนี้ก็เป็นของคุณผู้หญิงเหมือนกันนวลรู้ว่าคุณผู้หญิงไม่ไล่นวลหรอกค่ะ
ไม่ใช่เพราะอะไรแต่เพราะคุณผู้หญิงไม่ใช่คนใจร้ายขนาดนั้น" นวลมั่นใจ วิกันดาอึ้ง
เตื้องรีบเปลี่ยนบรรยากาศถามวิกันดาว่าจะไปกี่วัน "ประมาณอาทิตย์นึง
อะไรก็ไม่สำคัญเท่ากับคอยดูน้องดีๆ ด้วย" วิกันดาย้ำแล้วลุกเดินออกไป อนิรุทธิ์
กลับมาถึงบ้านก็พบนวลยืนรออยู่ เธอรีบรายงานเขาว่า วิกันดาจะไปญี่ปุ่นมะรืนนี้
อนิรุทธิ์อึ้งไปนิดแล้วรีบไปเคาะประตูเรียกวิกันดาให้ออกมาคุยกันให้รู้ เรื่อง
วิกันดาเดินลงมาคุยกับอนิรุทธิ์ที่ห้องรับแขก
อนิรุทธิ์ต่อว่าวิกันดาที่ไม่บอกเขาเรื่องจะไปญี่ปุ่นเพราะเขาเป็นสามีของ เธอ
"เป็นสามีของฉันน่ะหรือ เลิกพูดเลิกย้ำคำนั้นเสียทีเพราะฉันเบื่อ เบื่อจริงๆ นะคะ
แล้วก็กรุณาอย่าตีความเป็นว่า ฉันหึงคุณด้วย ถ้าฉันหึงจะแปลว่าฉันยังรักคุณ
แต่นี่ฉันเปล่า ถ้าไม่เชื่อก็ดูตาฉันซีคะ" วิกันดาท้า อนิรุทธิ์มองสบตาวิกันดา
แต่พบเพียงสายตาว่างเปล่าเยือกเย็น เขาถึงกับขบกรามแน่นรีบซักต่อว่า
วิกันดาจะไปกับใคร เจนจบไปด้วยหรือเปล่า "เปล่า แค่นี้ใช่ไหมคะ
ฉันจะได้ไปนอนเสียที" วิกันดาขยับตัวเดินออกไป
อนิรุทธิ์นั่งถอนใจ00000000000000000000000 วัน
ต่อมาอนุรุธิ์คุยกับอรอินทร์เรื่องที่วิกันดาจะไปญี่ปุ่น
อรอินทร์รีบใส่ไฟว่าวิกันดาต้องไปกับเจนจบแน่
เพราะเธอรู้มาว่าเจนจบก็จะไปญี่ปุ่นเหมือนกัน "วิไม่ใช่คนอย่างนั้น"
อนิรุทธิ์มั่นใจ อร อินทร์หัวเราะแล้วเปรยว่า "จริงซิคะ เขาไม่ได้ไปด้วยกันสักหน่อย
เจนจบไปรออยู่ที่โน่นก่อน แล้วด็อกเตอร์วิกันดาค่อยตามไป
ถ้าพี่รุทธิ์อยากทราบว่าจริงหรือเปล่า เราก็แอบตามไปญี่ปุ่นด้วยกัน
แต่พี่รุทธิ์ต้องอย่าเพิ่งให้คุณพี่วิกันดาทราบ เอาอย่างนี้นะคะ"
อรอินทร์กระซิบบอกแผนการณ์กับอนิรุทธิ์ อนิรุทธิ์พาลูกๆ ไปส่งวิกันดาที่สนามบิน
เพื่อนๆ ของท่านผู้หญิงพากันชื่นชมเมื่อเห็นครอบครัวที่อบอุ่นของวิกันดากับอนิรุ
ทธิ์ แต่บ้างคนที่ได้เห็นข่าวอนิรุทธิ์กับอรอินทร์ก็แอบเม้าท์ว่า
วิกันดาคงกำลังหวานอมขมกลืนหน้าชื่นอกตรมอยู่เป็นแน่ แล้วอนิรุทธิ์ก็บอกกับทุกคนว่า
"ผมคงต้องฝากวิสักวันสองวันนะครับ แล้วผมจะรีบตามไป" วิกันดาสะดุ้ง
ในขณะที่ทุกคนสีหน้าประหลาดใจ ท่านผู้หญิงรีบถามย้ำ
"คุณอนิรุทธิ์จะตามเราไปญี่ปุ่นหรือคะ" "ครับ"
อนิรุทธิ์ตอบแล้วหันมาสบตาวิกันดาบอกว่า เซอร์ไพร์ ในขณะที่วิกันดาอึ้งพูดไม่ออก
และเมื่อตั้งสติได้เธอก็รีบโทรบอกอนงค์นารถกับฉวีเพ็ญขอร้องให้ทั้งคู่มาช่วยดูแลนุ่นกับโหน่ง
" ไม่ต้องห่วงวิ เที่ยวให้สนุก ฉันกับเพ็ญจะผลัดกันไปค้าง ดูทั้งลูกทั้งบ้านให้
เธอและถ้าคุณรุทธิ์เขาตั้งใจจะง้อจริงๆ จัง ๆ ก็อย่างอนมากนัก
บางทีชีวิตคู่อาจจะกลับมาหวานชื่นอย่างเดิมก็ได้" อนงค์นารถสอนต่อ
"มันหมดเวลาหวานชื่นแล้วละนารถ แค่นี้นะจ๊ะ ขอบคุณมากๆ" วิกันดาวางสาย ถาวร
เมื่อรู้ว่าอรอินทร์จะไปญี่ปุ่นกับอนิรุทธิ์ก็เข้ามาห้าม เพราะเกรงใจวิกันดา
แต่อรอินทร์ก็แย้งว่า วิกันดาล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
และเธอก็ไม่ได้ไปกับอนิรุทธิ์ตามลำพังแต่มีวรนารีไปด้วย "พี่รู้นิสัยอรดี
ถึงจะไปกันหลายคน แต่เธอก็แยกกันไป 2 คนได้ แล้วหนูนิ่มล่ะ" ถาวรอ้าง "อ้าว
แกก็อยู่กับพี่ถาแล้วก็พี่บัวไงคะ นะคะ พี่ถา ฝากดูหลานหน่อย อรไปไม่กี่วันเอง นะคะ
นะคะ" อรอินทร์เข้ามาประจบ ถาวรพูดไม่ออก เมื่อ มาถึงญี่ปุ่นวิกันดาก็ยิ่งเศร้า
เพราะภาพในอดีตเมื่อครั้งมาฮันนีมูนผุดพรายขึ้นมา
แล้วอรอินทร์ก็โทรมาปลุกให้วิกันดาตื่นจากภวังค์
เธอบอกกับวิกันดาว่าจะมาญี่ปุ่นกับอนิรุทธิ์ด้วย
"คุณพี่ไม่โกรธอรใช่ไหมคะอรน่ะไปมาทั่วแล้วแต่ยังไม่เคยไปญี่ปุ่นสักที
ก็เลยขอพี่รุทธิ์ไปด้วย" "ยิ่งกว่าตามรุทธิ์มาญี่ปุ่น คุณก็ทำไปแล้วนี่
นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้" วิกันดากำมือแน่น "เสียงคุณพี่เหมือนโกรธอรเลย
โกรธคือโง่โมโหคือบ้านะคะ " คนบ้าน่ะไม่ใช่ฉันหรอก เพราะฉันอยู่ของฉันเฉยๆ
คนที่จงใจจะแย่งสามีคนอื่นต่างหากที่บ้า
ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเนื้อหนังผู้หญิงพวกนี้ถึงได้หนานัก เอาเลย
คุณอยากทำอะไรก็ทำ แล้วก็ไม่ต้องมารายงานฉัน"
วิกันดาปิดโทรศัพท์เจ็บใจแค้นใจจนน้ำตาคลอ "คงแทบจะฆ่าตัวตายเลยมั้ง
ด็อกเตอร์วิกันดา"
อรอินทร์สะใจแล้วลุกเดินลงมาดูพวกเด็กที่กำลังเล่นวาดรูประบายสีกับอนิรุทธิ์
อรอินทร์พึมพำบอกับตัวเองว่า "พวกเขาควรจะเป็นครอบครัวของฉัน ไม่ใช่ของเธอ วิกันดา"
"ถาเขาว่ายังไงบ้าง" อนิรุทธิ์หันมาเห็นอรอินทร์ อรอินทร์ตีหน้าเศร้าเดินเข้าไปอ้อน
"พี่ถาคงโกรธอรค่ะ อรโทร.ตั้ง 4-5 หน ก็ไม่ยอมรับ" "ไม่เป็นไร
แล้วพี่จะพูดกับเขาเอง" อนิรุทธิ์จับมือปลอบใจ นวล
แค้นใจที่เห็นอนิรุทธพาอรอินทร์กลับมาบ้านด้วยหลังจากส่งวิกันดาที่สนามบิน แล้ว
เธอคิดจะเล่นงานอรอินทร์ แต่ก็ไม่มีโอกาส
จึงได้แต่จับตามองอรอินทร์อยู่ตลอดและเมื่อเห็นว่าอรอินทร์เดินขึ้นไปชั้นบน
กึกสงสัยจึงมาดักรอถามว่าอรอินทร์ขึ้นมาทำอะไร อรอินทร์โกหกว่ามาเข้าห้องน้ำ
แต่ความจริงแล้วเธอแอบเข้าขโมยชุดของวิกันดาออกมา นวลไม่เชื่ออรอินทร์
แต่ก็ไม่มีหลักฐาน เธอจึงกลับมานั่งบ่นกับเตื้องเรื่องอรอินทร์เพราะนึกสังหรณ์ใจ
วิกันดา ออกไปทัวร์กับคณะของท่านผู้หญิงและได้พบกับเจนจบและเค็นเพื่อนชาวญี่ปุ่นของ
เขา เพื่อนๆ ของท่านผู้หญิงตื่นเต้นมากที่ได้รู้จักกับเจนจบและเค็นต่างพูดเป็นเสียง
เดียวกันว่าทั้งคู่หล่อมาก และหันมาเหย้าวิกันดาว่าท่าทางเจนจบจะปลื้มวิกันดาน่าดู
วิกันดารีบปฏิเสธ เจนจบโทรมาคุยกับวิกันดาในตอนเย็น
และเมื่อเขารู้ว่าอรอินทร์จะตามอนิรุทธิ์มาญี่ปุ่นด้วยก็รีบเตือนวิกันดาว่าอย่าชะล่าใจนัก
"ฉันคงไม่มีปัญญาจะทำอะไรได้แล้วละค่ะ คนเราตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก" วิกันดาท้อใจ
เจนจบนึกเป็นห่วงจึงจะมาหาในตอนค่ำ "เอาเป็นพรุ่งนี้ดีกว่าค่ะ" วิกันดาว่า
"ตกลงครับ ผมจะไปกับเค็น" เจนจบรับคำแล้ววางสาย วิกันดาถอนใจแล้วเดินไปที่หน้าต่าง
ท่าน ผู้หญิงกับเพื่อนๆ
ออกไปเดินเที่ยวกันต่อหลังทานอาหารค่ำเสร็จแต่วิกันดาขอนอนพักเพราะรู้สึก
ไม่ค่อยสบาย แล้วจู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น
วิกันดาเข้าใจว่าเป็นคณะท่านผู้หญิงจึงออกมาเปิดประตู
แล้วเธออึ้งเมื่อเห็นอนิรุทธิ์ยืนอยู่กับอรอินทร์ที่สวมชุดของเธอ
"เป็นอะไรหรือเปล่าวิ หน้าตาซีดๆ" อนิรุทธิ์ทักด้วยความเป็นห่วง
"ท่าทางจะเป็นหวัดนิดหน่อยค่ะ" แล้วมองสำรวจอรอินทร์ที่สวมชุดของเธอ
อรอินทร์ก้มมองตัวพลางส่งยิ้มเอ่ยว่า "ใส่พอดีเลย ขอบคุณคุณพี่มาก ค่ะที่ยกให้อร"
อรอินทร์ยกมือไหว้ วิกันดาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง อนิรุทธิ์รีบเสริม
"อรเขาดีใจมากเลยที่วิยกชุดนี้ให้เขา" "จะว่ายกให้ก็ไม่ถูกนักหรอกค่ะ
ความจริงอรขอคุณพี่ แล้วคุณพี่ก็ใจดียกให้" อรอินทร์ส่งยิ้ม "พวกคุณมีธุระอะไร"
วิกันดาเสียงแข็ง "ผมก็เอาข้าวของมาเก็บน่ะซีครับ" อนิรุทธิ์ว่า วิกันดามองงงๆ
อรอินทร์หัวเราะคิกคัก "คุณพี่งงเลย คืองี้ค่ะ พี่รุทธิ์พักที่นี่
ส่วนอรพักอีกที่นึง ก็ไม่ไกลเท่าไหร่หรอกค่ะ" "เป็นความคิดของอรเขา
เขาอยากให้เราทำความเข้าใจกัน" "จริงค่ะ อรน่ะเข้าใจแล้วก็เห็นใจคุณพี่ อรเลย"
อรอินทร์พูดไม่ทันจบ วิกันดาก็ปิดประตูห้องทันที
เธอกำมือแน่นแล้วเลื่อนตัวลงนั่งด้วยความเจ็บแค้นใจ "คุณพี่ คุณพี่ขา"
อรอินทร์เคาะประตูเรียกทำราวกับร้อนใจหนักหนา วิกันดายกมืออุดหูพลางตะโกนไล่ "ไป๊
ไปให้พ้น" อรอินทร์ทำสะดุ้ง น้ำตานองหันมาทางอนิรุทธิ์ "
ทำไมอรถึงได้ทำอะไรผิดไปหมด นาเขาเตือนแล้วแต่อรไม่เชื่อ
อรมองโลกในแง่ดีว่าคุณพี่จะเข้าใจอร อรขอแค่รักพี่รุทธิ์ด้วยสักคนเท่านั้นเอง"
อนิรุทธิ์ดึงอรอินทร์มากอดด้วยความซึ้งใจ อรอินทร์ยิ้มอย่างพอใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น