ตอนที่ 1 (ต่อ) ตวงใจต้องกลับมาบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ เพราะชุดเดิมเลอะและเหม็นไปด้วยกลิ่นส้มตำปลาร้าของมุกหอม เสร็จแล้วรีบโทร.หาสงกรานต์ให้มารับ
ที่บ้าน และย้ำกับเขาว่าเธอต้องเป็นผู้หญิงคนแรกที่ได้นั่งรถใหม่ของเขา
ขณะที่ตวงใจนั่งรอสงกรานต์ หยาดพิรุณที่เพิ่งไปเห็นยายแคกับมุกหอมที่หน้าตึกและกลับมาพร้อมสามีได้เลียบเคียงถามตวงใจว่า เด็กคนที่ทำเสื้อลูกเลอะ มาจากร้านส้มตำหน้าตึกของพ่อหรือเปล่า ตวงใจไม่ตอบ แต่กลับย้อนถามด้วยความสงสัยว่า แม่ถามทำไม?
หยาดพิรุณรีบกลบเกลื่อนว่าเปล่า กรณ์สังเกตเห็นสีหน้าภรรยาไม่สู้ดี จึงเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากให้ลูกซักอะไรมากนัก พอลูกเดินพ้นไป กรณ์ก็อดถามหยาดพิรุณไม่ได้ว่าเป็นอะไร ทำไมดูเครียดๆ
"เหรอคะ ฉันไม่รู้ตัวเลย"
"ห่วงเรื่องลูกมีแฟนล่ะสิ" กรณ์พูดยิ้มๆ ก่อนลุกออกไปอีกคน ทิ้งหยาดพิรุณนั่งพึมพำถึงยายแคที่มาอยู่กรุงเทพฯ แถมยังอยู่หน้าตึกของกรณ์เสียด้วย...พลางก็มองไปที่รูปครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกบนผนัง ด้วยสีหน้าเป็นกังวลกับความหลัง...
ขณะเดียวกัน มุกหอมที่ค่อนข้างมั่นใจว่าหยาดพิรุณคือแม่ของตน และเป็นลูกของยายแค...กำลังสอบถามเจ๊สว่างอยู่ที่ตลาดว่าคุณหยาดพิรุณเจ้าของตลาดบ้านอยู่ไหน บ้านเลขที่เท่าไหร่ เจ๊สว่างฟังแล้วสงสัย ถามมุกหอมว่าอยากรู้มากไปหรือเปล่า มุกหอมเลยอ้างอยากถามเขาเรื่องแผงขายของ เจ๊สว่างจึงให้รอวันพุธซึ่งคุณหยาดพิรุณจะมาตรวจตลาดเป็นประจำ มุกหอมจำยอม แต่ไม่วายแอบบ่น...อีกตั้งหลายวัน
ส่วนที่บริษัทโฆษณาของแนนนี่ แม้จะค่ำแล้ว สงกรานต์ ยังคงนั่งสเกตช์งาน มีแนนนี่นั่งโต๊ะตรงข้าม พลิกแมกกาซีนอ่านสลับกับมองลูกน้องหนุ่มอยู่บ่อยครั้ง
"โทษทีนะจ๊ะ ที่ทำให้แฟนเธอต้องรอ ป่านนี้คุณตวงใจคงโทร.มาตามแย่แล้ว"
"ไม่โทร.หรอกครับ" สงกรานต์โกหก ทั้งที่ตวงใจโทร. ถี่ยิบ แต่เขาปิดเสียงมือถือเอาไว้
แนนนี่ปิดหนังสือแล้วลุกขึ้นสยายผม เดินนวยนาดเข้ามาหา สงกรานต์กลัวไม่รอด รีบคว้าโปสเตอร์ขึ้นมา บอกว่าจะเอาไปซีร็อกซ์ พูดจบก็เผ่นแผล็ว ไม่ทันให้แนนนี่ได้ตั้งตัว
คำปลิวอิจฉาและหมั่นไส้มุกหอมที่สวยกว่าเด่นกว่า ค่ำนี้จึงให้เล้งพาลูกน้องไปดักทำร้าย แต่โชคดีสงกรานต์กลับออกจากบริษัทมาเจอ จึงขับรถพามุกหอมหนีพวกเล้ง จนเกิดอุบัติเหตุนิดหน่อย แต่ถึงกระนั้นรถคันใหม่ของสงกรานต์ก็ได้รับความเสียหาย ต้องรีบส่งซ่อม
เช้าขึ้นสงกรานต์จึงต้องพึ่งบริการรถแท็กซี่มาทำงาน แต่แอร์รถดันเสียกลางทาง ทำให้สงกรานต์เหงื่อแฉะ เดินหน้ามุ่ยเข้ามาโยนแฟ้มงานลงบนโต๊ะดังโครม จนเพื่อนร่วมงานหันมอง
"รถใหม่แอร์เสียเหรอคะ ท่าทางยังกะโหนรถเมล์มา"
สงกรานต์ยังไม่ทันตอบคำถามของวีณา ตวงใจก็เดินเร็วจี๋เข้ามาตั้งคำถามด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"เมื่อคืนทำไมไม่รับสายตวงใจ ปล่อยให้ตวงใจรอ ไหนว่าจะไปรับ"
"รถผมชน มือถือผมก็ลืมไว้ที่ออฟฟิศ"
"โกหก"
ทุกคนมองกันอึ้งๆ สงกรานต์พยายามใจเย็น บอกตวงใจว่า ขอเวลาทำงานก่อน
"ทำทำไมคะ เรารวย เงินเหลือกินเหลือใช้ ไม่ต้อง
ทำงานหรอก"
"แต่คนรวยที่งอมืองอเท้า ไม่มีคนนับถือหรอกครับ"
วีณากับพวกแอบหัวเราะ ตวงใจหันขวับมาด่า
"ญาติผู้ใหญ่เสียเหรอ"
"อ๋อ ตอนญาติคุณตวงใจเสีย คุณตวงใจหัวเราะเหรอคะ" ถูกวีณาศอกกลับเข้าแบบนี้ ตวงใจแทบเต้น จะเอาเรื่อง สงกรานต์ ต้องรีบคว้ามือตวงใจออกไปคุยข้างนอก
"ผมไม่ได้โกหกคุณ รถผมอยู่ในอู่" สงกรานต์ยืนยัน
"พาตวงใจไปดูสิคะ"
"ถ้าไม่เชื่อใจกัน ผมก็หมดคำอธิบาย ผมนั่งแท็กซี่มาทำงาน แท็กซี่ก็แอร์เสีย รถติด ผมร้อน เหนื่อย วันนี้ผมต้องขายงานลูกค้า งานผมก็ยังไม่เรียบร้อย"
"งานๆๆ เอะอะก็อ้างงาน ไม่ยอมหมั้นกับตวงใจก็เพราะงาน"
"เพราะงานจะเป็นสิ่งพิสูจน์ตัวผม ถ้าผมยังเป็นครีเอทีฟมือเปล่า ไม่มีชื่อเสียง ไม่มีรางวัล ผมจะไม่คิดเรื่องมีครอบครัว"
"แต่พ่อแม่คุณอยากได้ตวงใจเป็นลูกสะใภ้นะคะ"
"อ๋อ...นึกว่าคุณอยากแต่งงานกับผม" สงกรานต์รำคาญเดินกลับไปทันที
"ตวงใจไม่ง้อแล้ว ง้อมาตั้งแต่ปี 1 ยันปี 4 เรียนจบก็ยังต้องง้อ คราวนี้จะไม่ง้อ ไม่ง้อจริงๆ"
ตวงใจเดินสะบัดสะโบกออกไปอย่างขัดใจ จนไปชนมุกหอมเต็มๆ ยิ่งอารมณ์เสีย ร้องเรียกยามให้มาจับมันออกไป อย่าให้ขึ้นไปเพ่นพ่านบนตึก
"คุณคะ บ้านคุณอยู่ไหน" ตวงใจถามพรวด ไม่สนยามที่กำลังวิ่งมา
"แกจะปล้นบ้านฉันเหรอ เป็นแม่ค้ารวยช้า เลยต้องริเป็นโจรอีกจ็อบล่ะสิ ยาม ลากมันไปโรงพักเลย"
ยามเข้าจับกุม มุกหอมสะบัดหนี ปากก็ร้องถามตวงใจว่า คุณหยาดพิรุณเป็นลูกสาวยายแคหรือเปล่า แต่ตวงใจไม่ได้ยิน พรวดพราดขึ้นรถขับพรืดออกไป...
เที่ยงแล้ว พนักงานจะแยกย้ายกันไปกินข้าว สงกรานต์ ไม่ลืมกำชับให้ทุกคนตรงเวลา บ่ายโมงต้องพรีเซ็นต์งานต่อลูกค้า...วีณานำพรรคพวกไปกินส้มตำยายแคอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่รู้ว่าคำปลิวแอบเอาผักเหลือๆที่ร้านมาแอบวางให้กิน พอทุกคนกลับไปเข้าห้องประชุมได้ไม่นานนักจึงมีอาการท้องเสีย วิ่งเข้าห้องน้ำกันทางเป็นมัน เสียงาน และเสียลูกค้าที่ทนไม่ไหวกับความโกลาหล
สงกรานต์โกรธจัด บุกไปร้านส้มตำยายแค แล้วไปเจอมุกหอมกำลังก้มหน้าก้มตาตำส้มตำ เกิดซักกันไปมา โดยมีคำปลิวกับมะเดื่อเข้ามาแทรก สงกรานต์จึงรู้ความจริงว่ามุกหอมไม่ใช่ลูกหลานไฮโซอย่างที่เขาเข้าใจ แต่เป็นหลานของยายแค แม่ค้าส้มตำ...ความตั้งใจที่จะเอามุกหอมมาเป็นนางแบบโฆษณาจึงดับวูบ...
"ขอบใจมาก มุกหอม ที่ทำให้ฉันเห็นตัวจริงของเธอ"
"คุณสงกรานต์ มุกหอมไม่ได้ตั้งใจ มุกหอมขอโทษ"
มุกหอมจะวิ่งตามสงกรานต์ แต่ถูกมะเดื่อกับคำปลิวยื่นขามาขัดจนล้มลง จึงเกิดโต้วาทีกันอีกรอบ เพราะมุกหอมรู้แล้วว่าที่พวกพนักงานในตึกท้องเสีย เป็นเพราะฝีมือของคำปลิว
ooooooo
ตอนที่ 2
เมื่อกลับเข้ามาเผชิญหน้ากับทั้งเจ้านายและเพื่อนร่วมงาน สงกรานต์ต้องหัวเสียหนักไปอีก เพราะแนนนี่ได้เอางานของเขามอบหมายให้ทวยเทพไปทำต่อ...
ตกเย็น ขณะมุกหอมกำลังเก็บกวาดพื้นบริเวณร้าน ส่วนยายแคกลับไปก่อนแล้ว เล้งได้มาตอแยก่อกวนมุกหอมอีก สงกรานต์ตั้งใจจะมาคิดบัญชีกับมุกหอม พอมาเห็นเหตุการณ์จึงเข้าช่วย แล้วดึงมุกหอมหนีเข้าไปในตึก
"วันๆนึงเนี่ย เคยจดสถิติบ้างหรือเปล่าว่าเที่ยวไปก่อเรื่องกับใครเค้ามั่ง"
"ไม่จดแล้วก็ไม่จำด้วย" มุกหอมเริ่มฉุน
"สนุกมากมั้ย ทำคนอื่นเค้าเดือดร้อน"
"มุกหอมไม่ใช่พวกซาดิสม์ เห็นความทุกข์ชาวบ้านเป็นเรื่องสนุก เรื่องคุณสงกรานต์ มุกหอมก็ไม่ได้ตั้งใจ มุกหอมขอโทษจริงๆ"
"ขอโทษไปก็ไม่มีประโยชน์ คนอย่างเธอน่ะ ไม่รู้หรอกว่าโฆษณาชิ้นนี้มันสำคัญแค่ไหน ไอเดียเจ๋ง แจ๋วขนาดนี้ รางวัลเมืองคานส์ลอยมาเห็นๆ"
"งั้นจะให้มุกหอมทำอะไรชดใช้ บอกมาเลยค่ะ มุกหอมช่วยอะไรคุณสงกรานต์ได้ มุกหอมจะช่วย" มุกหอมดึงเสื้อสงกรานต์เขย่าอย่างจริงจัง ปากยังพูดไม่หยุดว่ายอมทุกอย่าง บอกมาเลย...วีณาแอบมองอยู่ ตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน
"ปล่อยคอเสื้อก่อน หายใจไม่ออก" สงกรานต์ร้องขึ้น มุกหอมตกใจรีบปล่อย "อย่างเธอจะช่วยอะไรได้ เราน่ะมันทำงานคนละอย่าง ความสามารถคนละชั้น"
"ถึงความสามารถฉันจะไม่สูงส่งเหมือนอาชีพคุณ แต่ แม่ค้าส้มตำก็มีน้ำใจนะคะ"
"เผอิญฉันยังไม่อยากรับน้ำใจแม่ค้า"
"แล้ววันนึงคุณจะเสียใจที่ดูถูกมุกหอม"
"วันไหนล่ะ เร็วๆนี้หรือเปล่า ถ้าไม่ใช่ก็ไม่รอนะ เพราะตอนนี้คนซวยคือฉัน แล้วต้นเหตุที่ทำให้ฉันซวย...คือเธอ...ถ้าจะช่วยนะ ช่วยอยู่ให้ไกลๆฉันหน่อย"
"ใครอยากอยู่ใกล้คุณ ผู้ชายหลงตัวเอง" มุกหอมว่าให้ แล้ววิ่งปร๋อออกไป สงกรานต์หงุดหงิด ตะโกนไล่หลัง
"ใครว่าฉันหลงตัวเอง ยายแม่ค้าปูปลาร้าหน้าฝรั่ง ดูวิ่งเข้า นึกว่าสวยตายแล้ว"
มุกหอมกลับไปถึงบ้าน ยังเคืองสงกรานต์ไม่หาย บ่นไปล้างจานชามไป จนยายแคสงสัย ถามว่าโกรธใครมา
"โกรธคนรวย โกรธคนทำงานในตึกสูงๆ คอยดูนะยาย วันไหนถ้าคุณสงกรานต์โผล่มาสั่งส้มตำ มุกหอมจะใส่พริกทั้งกำ เอาให้ปากอ้ายิ่งกว่าจระเข้"
"ตกลงเอ็งอยากให้เค้ามากิน หรือไม่มากันแน่"
"ไม่อยาก...แต่ที่จริง ถ้ามุกหอมทำให้เค้าเปลี่ยนใจมากินส้มตำได้ มุกหอมก็จะหัวเราะทีหลังดังกว่า"
"ตกลงว่าทั้งรักทั้งชัง"
"ชังจ้ะยาย ชังอย่างเดียว...รักไม่เกี่ยว" มุกหอมยืนยันหน้าง้ำ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น