ตอนที่2 (ต่อ)
สงกรานต์เบื่อหน่าย แต่สุดท้ายก็ต้องตามใจตวงใจ พาไปร้องคาราโอเกะ
โดยชวนเพื่อนพ้องที่ออฟฟิศของเขาไปด้วย แต่แล้วตวงใจกลับทำเซอร์ไพรส์ ประกาศต่อหน้าทุกคนว่า เธอกำลังจะแต่งงานกับสงกรานต์ คืนนี้ขอเธอเป็นเจ้ามือเอง ถือว่าฉลองล่วงหน้า
สงกรานต์ไม่พอใจ ลุกพรวดหนีออกไปทันที ตวงใจทิ้งไมค์วิ่งตามไปถึงลานจอดรถ
"สงกรานต์...โกรธตวงใจทำไมคะ เรารักกัน วันนึงก็ต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว"
"ขอให้ผมเป“นคนพูดคำนั้นได้มั้ยตวง ผมอยากขอแต่งงานกับคุณ ไม่ใช่ถูกผู้หญิงมัดมือชก" พูดจบสงกรานต์ก็ขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว ทิ้งตวงใจที่ไม่ทันตั้งตัว ได้แต่ร้องกรี๊ดๆอยู่ตรงนั้น
ด้านมุกหอมที่ไม่ยอมให้พีรพลเข้าไปส่งถึงบ้านเช่า...
พอมุกหอมเข้าบ้าน ถูกยายซักถามว่าหายไปไหนมาทั้งวัน มุกหอมจึงเล่าเรื่องเจอแม่และช่วยแม่ ทำให้ยายแคไม่พอใจ ขึ้นเสียงสั่งให้ลืมเรื่องแม่ซะ
"ทำไมล่ะจ๊ะยาย แม่ยังไม่ตาย ยายคิดถึงแม่ มุกหอมเคยเห็นยายแอบร้องไห้ วันนี้เราเจอแม่แล้ว ทำไมเราไม่วิ่งเข้าไปกอดแม่ให้หายคิดถึง"
"ข้าบอกว่าอย่าไปยุ่งกับเค้า อย่าเอาชีวิตเราไปทำให้คุณหยาดพิรุณมัวหมอง" ยายแคพูดได้เท่านั้นก็โงนเงนทรุดลง มุกหอมตกใจรีบพายายออกไปหาหมอ เผอิญระหว่างทางสงกรานต์ขับรถผ่านมาเจอ สงกรานต์กำลังหงุดหงิดเรื่องตวงใจ บวกกับมุกหอมเคยทำไม่ดีกับเขาหลายครั้ง จึงแล่นรถเลยไป ทิ้งสองยายหลานพยุงกันทุลักทุเลอยู่ริมถนน...
ooooooo
ตอนที่ 3
เช้าแล้ว ยายแคยังนอนไม่รู้สึกตัวในห้องคนไข้รวมของโรงพยาบาล ซึ่งพยาบาลก็ยังให้คำตอบแก่มุกหอมไม่ได้ว่ายายแคจะ้ฟื้นเมื่อไหร่ แต่ตอนนี้มุกหอมต้องไปพบฝ่ายการเงินก่อน
หลังจากไปติดต่อฝ่ายการเงินเสร็จแล้ว มุกหอมกลับออกจากโรงพยาบาลด้วยความหนักใจ เพราะค่ารักษาค่ายาของยายเป“นหมื่น ขณะเดินคิดจนกลุ้มไม่รู้จะไปหาเงินจากไหน มุกหอมมองไปเห็นวัยรุ่นขี้ยากำลังเอามีดจี้หญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธออยู่ในพงหญ้าข้างทาง มุกหอมคว้าไม้แถวนั้นไปซัดไอ้หนุ่มขี้ยาจนมีดหลุดจากมือ วิ่งแจ้นจากไป
ขณะที่มุกหอมช่วยใบคูณที่ยังหวาดกลัวตัวเนื้อสั่น ชมพู พ่อค้าขนมจีนผ่านมาเห็น ชมพูเข้าใจผิดคิดว่ามุกหอมกำลังจี้ปล้นใบคูณ จึงวางหาบขนมจีนเอาไม้คานมาฟาดมุกหอม มุกหอมตกใจรีบหลบ แต่ไม้คานก็เฉี่ยวโดนหางคิ้วเป“นรอยแดง
ชมพูรีบดึงใบคูณลุกขึ้นให้วิ่งหนี แต่ใบคูณกลับขัดขืนไม่ไป ร้องบอกว่าเขามาช่วย ไม่ใช่คนร้าย ชมพูตกใจ เห็นมุกหอมกำลังโซเซลุกไม่ขึ้น
"เอาแล้วไอ้ชมพู ช่วยไม่ดูตาม้าตาเรือ โทษทีนะน้อง บังเอิญเข้าใจผิด" ว่าแล้วชมพูก็รีบหาบขนมจีนวิ่งหนีตัวปลิว
"อย่าให้เจออีกนะ ไอ้พ่อค้าขนมจีน" มุกหอมตะโกนไล่หลังอย่างเจ็บใจ
จากนั้น ใบคูณตามมุกหอมไปถึงบ้านเช่า พอเห็นอุปกรณ์ขายส้มตำ ใบคูณจึงเอ่ยปากขออยู่ช่วยมุกหอมขายส้มตำ เพราะใบคูณเพิ่งเข้ามาหางานทำ แต่ตอนนี้ถูกจี้ไม่เหลือเงินสักบาท...
มุกหอมนิ่งคิด ถ้ามีคนช่วยก็ตำได้หลายครก หลายครกก็มีกำไรไปเป“นค่ารักษายาย
"ได้ แต่ใบคูณต้องช่วยค่าห้องด้วยนะ หรือว่าจะให้พี่หักจากค่าแรง"
"หักเลยจ้ะ ยังไงใบคูณก็ขอแค่มีที่อยู่ มีงานทำ"
"งั้นไปทดลองงานวันแรกเลย"
พอใบคูณไปเริ่มงาน มะเดื่อก็เร่เข้ามาเจ๊าะแจ๊ะ แต่เจอมุกหอมควงสากสกัด ระหว่างนี้เอง ชิบกับลิลลี่เดินกร่างเข้ามาถามหามุกหอม แล้วบอกให้รีบไปพบลูกพี่ของตนโดยด่วน มุกหอมสงสัยว่าลูกพี่ของสองคนนี้เป็นใคร และมีอะไรจะคุยด้วย จึงเดินตามออกไป
ริมถนนหน้าร้านกาแฟ เล้งยืนเก๊กท่ารออยู่ มุกหอมพอเห็นว่าเป“นเล้งก็ไม่สบอารมณ์นัก
"ฉันขอเตือนว่าหน้าใหม่อย่างเธอ อย่าเที่ยวได้เจ๋อไปเข้าข้างคุณนายหยาดพิรุณ ไม่งั้นหน้าขาวๆ มือสวยๆ จะต้องเลือดสาด" เล้งไม่พูดเปล่า ชักมีดที่เอวออกมาขู่ด้วย แต่มุกหอมกลัวซะที่ไหน คว้ามีดสนิมเขรอะมาหน้าตาเฉย ทำเอาเล้ง
ร้องเฮ้ยตกใจ ชิบกับลิลลี่ก็พลอยสะดุ้ง
สงกรานต์นั่งมองผ่านกระจกอยู่ในร้านกาแฟ แต่พอทั้งกลุ่มหันมองมา สงกรานต์ทำเป“นเก๊กไม่มอง ก้มหน้าก้มตาอ่านแมกกาซีน ดูดกาแฟ ทำให้มุกหอมหมั่นไส้ พอพวกเล้งแยกย้ายกันไป สงกรานต์จึงออกมาต่อว่ามุกหอม ทั้งที่ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
"ทะเลาะกับเขาไปทั่ว ระวังจะอยู่ได้ไม่นาน"
"เป็นห่วงแม่ค้าล่ะสิ" มุกหอมพูดลอยๆ แล้วเดินหนี
"ห่วงเธอ จะห่วงทำไม เธอทำชีวิตฉันเจ๊งเป็นโดมิโน ถูกพี่แนนนี่ด่า ทวยเทพฉกงานไปเห็นๆ โดนบังคับแต่งงาน เครียดจนต่อมสร้างสรรค์อุดตัน"
มุกหอมหันขวับกลับมา สงกรานต์เบรกไม่ทัน สองคนประจันหน้ากัน
"ร้านฉันโดนไล่ มาเฟียยกพวกมาขู่ มีแม่ก็เหมือนไม่มี ยายก็มานอนเจ็บ"
"ยายแคเป“นอะไร"
"เป็นลม ไม่ฟื้น นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ที่โรงพยาบาล"
"เมื่อคืนหรือเปล่า"
"ใช่ แล้วก็มีสุภาพบุรุษจ๋า พลเมืองดีสุดๆ ใส่เกียร์สุนัขขับรถหายไปต่อหน้าต่อตา"
"ขอโทษที่ไม่ได้ช่วย แล้วเธอจะทำยังไงต่อ มุกหอม"
"แม่ค้าอย่างฉันจะทำไงได้ล่ะ ไม่ดิ้นก็ตาย ยังไงก็ต้องตำส้มตำหาเงินค่ายา แต่ถ้าสู้ไม่ไหว ฉันก็จะพายายกลับบ้าน" พูดจบมุกหอมก็หันหลังเดินออกไป สงกรานต์มองตามด้วยความเห็นใจ
ooooooo
เล้งกลับไปที่เขียงหมูในตลาด มุ่งมั่นลับมีดให้คมกริบ...เฮียตู้ผู้พ่อนั่งใช้ความคิดอยู่ใกล้ๆ ส่วนชิบกับลิลลี่ก็ยังเกาะติดสองพ่อลูก
"สวยก็งั้นๆ ดันทำหยิ่ง...
แหม เห็นแล้วลิลลี่อยากจะโดดตบให้ลืมทางกลับร้าน"
"จัดการให้แฟนผมด้วยนะเฮียตู้ พี่เล้ง" ชิบรีบเอาใจลิลลี่
"ไม่มีปัญหา คราวหน้าฉันจะกะซวกไส้มันมาทำพะโล้"
"พี่เล้งรับปากแล้ว ลิลลี่ก็สบายใจ ต่อไปนี้คงไม่มีใครสวยเกินลิลลี่ ไปค่ะพี่ชิบ พาลิลลี่ไปทำเล็บ ทรีตเมนต์หน้า ลบตีนกา ฉีดผิวขาว" ลิลลี่จูงมือชิบเดินออกไป เฮียตู้หันมาทางเล้ง
"แน่ใจนะว่านังแม่ค้าส้มตำจะไม่มาสอดรู้สอดเห็นเรื่องที่เราโกงคุณนาย"
"มันไม่กล้าแล้วล่ะพ่อ ระวังก็แต่มือไม้ของเราอย่างไอ้ชิบกับนังลิลลี่ดีกว่า ต้องเป่าหูมันให้เกลียดคุณนายเข้าไว้ เราจะได้มีพวกเป“นพ่อค้าแม่ค้าทั้งตลาด"
"ทั้งโกงตาชั่ง ทั้งกินหัวคิวค่าเช่าแผง กว่านังคุณนายมันจะรู้ เราก็มีกินมีใช้เหลือเฟือ" สองพ่อลูกหัวเราะ แตะมือกันอย่างเจ้าเล่ห์...
เมื่อตอนเช้าหยาดพิรุณแอบไปหายายแคที่ร้านส้มตำแต่ไม่เจอ ถามมะเดื่อก็ไม่ได้คำตอบว่ายายแคไปไหน พอตกบ่ายมุกหอมมาปรากฏตัวที่หน้าบ้าน
ตวงใจทำท่าจะมาไล่อีกตามเคย แต่หยาดพิรุณขอไปคุยกับมุกหอมเอง ให้ตวงใจรอแม่อยู่ตรงนี้ อย่าออกไป
มุกหอมถามหยาดพิรุณว่ารู้จักยายแคหรือเปล่า หยาดพิรุณมีสีหน้าตกใจ
ไม่ทันพูดอะไร ตวงใจก็เดินรี่ออกมา หยาดพิรุณจึงตอบมุกหอมไปว่า ไม่รู้จักยายแค และไม่เคยได้ยินชื่อนี้ มุกหอมเสียใจ สวนทันควันว่า "คุณโกหก"
หยาดพิรุณเหลือบมองตวงใจที่ตรงเข้ามา
แล้วรีบไล่ มุกหอมกลับไป อย่ามารบกวนครอบครัวของเธออีก
"ตอนนี้ยายไม่สบาย คุณไปเยี่ยมยายหน่อยนะคะ"
"ฉันไม่ไป ฉันไม่รู้จักคนที่หนูพูดถึง ยาม ไล่เด็กคนนี้ออกไป...
ตวงใจ เข้าบ้าน"
"คุณแม่คะ ปล่อยมันไว้ไม่ได้แล้วนะคะ"
"เข้าบ้านเถอะลูก อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ"
มุกหอมอึ้ง น้ำตาคลอ จำต้องถอยออกมา
ส่วนสองแม่ลูกที่กลับเข้าไปในบ้าน ตวงใจรู้สึกแปลกใจ เมื่อเห็นแม่เดินไปเดินมา
"ตวงเคยคุยอะไรกับมุกหอมหรือเปล่า"
"ไม่ค่ะ ตวงดูตาก็รู้แล้วว่ามันเป็นพวกตะกายดาว มาทำตัวเจ๊าะแจ๊ะที่ตึกเพราะหวังจะมีคนดัน แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ ผู้หญิงพรรค์นี้ ตวงใจรับมือได้อยู่แล้ว"
"ตวง ไม่ว่าเด็กคนนั้นจะมาพูดอะไร ลูกอย่าฟังนะ ลูกต้องเชื่อแม่คนเดียว"
"ค่ะ แม่ไม่ต้องกลัวนะคะ ตวงจะไม่ยอมให้มุกหอมเข้าใกล้แม่เลยค่ะ"
หยาดพิรุณกอดลูกไว้อย่างหวงแหน...ขณะเดียวกัน มุกหอมย้อนกลับไปโรงพยาบาล นั่งกุมมือยายแคที่ยังนอนไม่ได้สติ รำพันด้วยความเศร้าใจ
"ชีวิตเราไม่มีความหมายกับเขา แม่ไม่ต้องเรียกมุกหอมว่าลูกก็ได้ ขอแค่มาเยี่ยมยายสักครั้ง ขอแค่แม่มากอดยาย เผื่อยายจะฟื้นขึ้นมา..."พีรพลมาคอยมุกหอมอยู่ที่ร้านส้มตำ สอบถามใบคูณว่ายายของมุกหอมป่วยนอนอยู่โรงพยาบาลไหน
ใบคูณก็เอาแต่ส่ายหน้าลูกเดียวอย่างไม่ไว้ใจ จนเมื่อใบคูณเก็บร้านแล้วกลับไปบ้าน เล่าให้มุกหอมฟัง ถึงรู้ว่าพีรพลเป“นเพื่อนมุกหอมเอง เป“นคนใจดี ชอบช่วยเหลือคน ไม่มีพิษไม่มีภัย
"งั้นวันหลังถ้าเขาถามเรื่องพี่มุกหอม ใบคูณจะบอก แล้ววันนี้ไปเยี่ยมยาย เป“นยังไงบ้างพี่"
ตอนที่ 3
"ยังไม่ฟื้นเลย...ใบคูณ ถ้าพี่พายายกลับบ้าน ใบคูณจะเช่าห้องต่อมั้ย"
"ใบคูณไม่มีญาติพี่น้องที่นี่สักคน"
"พี่ก็ไม่มีใครเหมือนกัน หรือถึงมี ก็เหมือนไม่มี...ใบคูณจะไปหางานก็ได้นะ พรุ่งนี้พี่จะไปขายอีกวัน แล้วก็เตรียมเก็บของกลับมุกดาหาร"
ใบคูณฟังแล้วหน้าจ๋อยทันที...เวลาเดียวกันนี้ พีรพลยังอยู่ที่โชว์รูมรถ นั่งบ่นเป“นห่วงมุกหอมไปไหนทำไมไม่บอก... พิชญะได้ยินถึงกับออกปาก
"ไอ้นี่ เป“นเอามาก อยากรู้ว่าเขาอยู่ไหน ก็ไปตามถึงบ้านสิวะ"
"รู้จักบ้านก็ไปนานแล้ว ไม่มายืนให้พ่อสอนหรอก"
"เอาน่า ยังไงแกก็ไปดักรอเขาที่ตลาดทุกเช้าอยู่แล้วนี่ สนุกมั้ยวะ ตื่นตีสามไปช่วยแม่ค้าซื้อของตอนตีสี่"
"ไม่เคยได้ยินเหรอพ่อ ความรักชนะทุกสิ่ง" พิชญะหัวเราะฮึๆ ที่เห็นหน้าตาลูกชายจริงจังมาก...
ooooooo
ขณะที่มุกหอมกำลังเตรียมร้านในเช้าวันนี้ สงกรานต์เดินมาด้อมๆมองๆ พอมุกหอมเหลือบเห็น จึงควงสากไปซักถาม สงกรานต์กลับบอกว่า ตรงนี้ถนนสาธารณะ ไม่ใช่ของใครคนเดียว และตนก็ต้องผ่านทางนี้ไปขึ้นตึก
"นึกว่าผ่านมาเพราะอยากกินส้มตำ"
"ผมไม่ชอบส้มตำ มันไม่มีประโยชน์"
"คนอย่างคุณนี่ การศึกษาไม่ได้ช่วยอะไรจริงๆ
ส้มตำน่ะมีวิตามินจากผักสด ของสด แต่พอเห็นเป“นอาหารไทย กินอิ่มแต่ไม่เท่ ก็เลยต้องทำเป“นพวกตัวไทยใจฝรั่ง กินให้แปลก กินให้เปลืองเข้าไว้ จะได้เหนือกว่าชาวบ้าน"
"เธอคิดว่าส้มตำของเธอสุดยอดแล้วเหรอ"
"แน่นอน ไม่เชื่อก็ลองไปถามพนักงานในตึกดูสิคะ ส้มตำยายแค 20 บาท อิ่มทน อิ่มนาน"
"ส้มตำน่ะ มันไม่ใช่ที่สุดของอาหารหรอก"
"ก็เหมือนกันนั่นแหละ สุดยอดครีเอทีฟก็ไม่ใช่คุณ"
"เธอดูถูกผิดคนแล้วล่ะมุกหอม ฉันจะทำให้เธอเห็นว่าสุดยอดครีเอทีฟเขาเป“นกันยังไง มันไม่ได้ง่ายๆเหมือนตำส้มตำ"
"มาแข่งกันมั้ยล่ะ ว่าฉันจะทำให้ส้มตำเป“นอาหาร
สุดยอดได้เร็วกว่าที่คุณคิดงานซะอีก ฉันท้าเลยก็ได้ ให้พวกพนักงานออฟฟ”ศมาเป“นกรรมการ"
"ได้...ฉันรับคำท้า" หนุ่มสาวจ้องหน้าประสานสายตาอย่างไม่ยอมแพ้กัน
หลังจากนั้นไม่นาน มุกหอมเริ่มป่าวร้องและขึ้นป้ายส้มตำร้อยครก ครกละสิบบาท อิ่มไม่อั้น วันนี้วันเดียวเท่านั้น...
ฝ่ายสงกรานต์ก็เข้าออฟฟ”ศ รีบคิดงานชิ้นใหม่เพื่อแข่งขัน แต่ทำไปทำมาทั้งเจ้านายและเพื่อนพ้องน้องพี่กลับหายจ้อยออกจากห้องประชุมไปโซ้ยส้มตำราคาถูกของมุกหอม สงกรานต์
ฉุนกึก ตามออกไปเห็นมุกหอมกำลังขายดี ก็ยิ่งไม่พอใจ
คำปลิวเป“นอีกคนที่หมั่นไส้มุกหอมที่ขายดีแย่งลูกค้าไปหมด จึงสั่งมะเดื่อแอบฉกมะละกอของมุกหอมไป
ทำให้ส้มตำทำท่าจะไม่ครบร้อยครกอย่างที่ป่าวประกาศ สงกรานต์ได้ทีเยาะยั่วมุกหอมจนเกิดมีปากเสียงกันขึ้น
แต่แล้วพีรพลมาทันเวลา เพราะก่อนหน้านี้มุกหอมโทร.ไปบอกว่าเธอกำลังแข่งขันกับสงกรานต์ ส่วนตวงใจที่พ่อพาไปดูรถที่โชว์รูมของพีรพล เกิดได้ยินพีรพลคุยโทรศัพท์ กับมุกหอม จึงรีบตามมาเหมือนกัน
พีรพลมาถึงก็รีบอาสาไปซื้อมะละกอให้มุกหอม ขณะที่ตวงใจไม่พอใจสงกรานต์ที่ลงมาอยู่ร้านส้มตำ เริ่มซักฟอกด้วยความหึงหวง...
ที่ตลาด ชิบกับลิลลี่รู้เห็นว่าพีรพลมาซื้อมะละกอ สองคนเกิดระแวงว่าพีรพลอาจเป“นสายของมุกหอมที่เข้ามาสืบความลับเรื่องเฮียตู้คิดคดโกงตลาด จึงรีบไปรายงานให้รู้ตัว เฮียตู้กับเล้งได้ฟังก็พลอยตื่นตูมไปกับชิบและลิลลี่ด้วย กลัวมุกหอมจะคาบข่าวไปรายงานหยาดพิรุณ จึงจ้องหาทางจัดการทั้งมุกหอมและสายสืบหน้าหล่อให้เลิกสาระแน
เมื่อมะละกอได้มาแล้ว มุกหอมกับใบคูณเร่งมือกันใหญ่ มีพีรพลช่วยเต็มที่ แต่แล้วเกิดปัญหาขึ้นมาอีก จานหมดไม่มีจะใส่ส้มตำ ตวงใจชิงสมน้ำหน้ามุกหอมว่าไม่มีทางทำสำเร็จครบร้อยครกแน่ เช่นเดียวกับสงกรานต์ที่บอกให้มุกหอมยอมแพ้เขาซะ แต่มุกหอมงัดไม้เด็ด โชว์จานกระทงใบตองที่เตรียมไว้แล้ว ทำเอาหลายคนอึ้งและทึ่งในไอเดียของมุกหอม
และแล้วส้มตำร้อยครกของมุกหอมก็สำเร็จเสร็จลง ท่ามกลางเสียงปรบมือของลูกค้าที่เบียดเสียด คำปลิวเห็นแล้วโกรธแทบเต้น เพราะแม้แต่มะเดื่อก็ยังลืมตัวเสนอหน้าไปร่วมยินดีกับมุกหอม
"ขอบคุณจ้ะ ขอบคุณทุกๆคนที่มาอุดหนุนส้มตำยายแค ที่จะขายวันนี้เป“นวันสุดท้าย" เสียงมุกหอมประกาศ พีรพลหันขวับไปถามหาเหตุผล เช่นเดียวกับลูกค้าที่พากันถามเสียงเซ็งแซ่ มุกหอมสะเทือนใจ ตอบเสียงเศร้า "ยายแค เจ้าของสูตรส้มตำที่ทุกๆคนกิน กำลังนอนป่วย ไม่รู้อีกนานแค่ไหนถึงจะฟื้น"
"เย้...ยายแคจะตายแล้ว" คำปลิวตะโกนออกมาด้วยความดีใจ แต่พอเจอสายตาพิฆาตของทุกคน ก็ก้มหน้าจ๋อยสนิท
เมื่อรู้ว่ามุกหอมเดือดร้อนไม่มีค่ายาค่ารักษายายแค ลูกค้าทุกคนต่างหยิบยื่นเงินให้คนละเล็กละน้อย ไม่เว้นแม้แต่แนนนี่ที่ไม่เคยรู้จักยายแค ก็ยังอดสงสารไม่ได้ ยัดแบงก์
ร้อยใส่มือมุกหอมที่ถือเงินเต็มสองมือ
"ฉันก็ไม่รู้จักยายเธอหรอกนะ ส้มตำเธอ ฉันก็เพิ่งมากินครั้งแรก แต่ฉันว่ารสมือเธอดี๊ดี คงเพราะคนตำจิตใจใสสะอาด"
"ขอบคุณทุกคนนะคะ แต่มุกหอมตั้งใจแล้วว่าจะพายายกลับบ้าน อยู่กรุงเทพฯมันเหนื่อยเกินไป ถึงเมืองจะใหญ่ แต่ใจคนคับแคบเหลือเกิน ที่บ้านมุกหอม ถึงจะจนแค่ไหน เราก็ไม่เคยดูถูกเหยียดหยามกันเอง แต่อย่างน้อยวันนี้ ทุกคนที่นี่ก็ทำให้มุกหอมซึ้งว่าคนน้ำใจดีๆยังเหลืออยู่ ขอบคุณค่ะ มุกหอมขอขอบคุณลูกค้าทุกคน"
มุกหอมยกมือไหว้ลูกค้า แล้วเดินออกไป ทุกคนมองตามเงียบกริบ สงกรานต์แอบถอยจากกลุ่มไปเงียบๆ ตวงใจมัวแต่ยิ้มสะใจเลยไม่ทันมอง
สงกรานต์รู้สึกใจหายเหมือนกันถ้ามุกหอมจะเลิกขายส้มตำแล้วกลับต่างจังหวัด เขาเดินตามไปทักท้วงอย่างมีฟอร์ม
"ถ้าไม่ลำบากเกินไปก็กัดฟันอยู่ต่อสิ หรือแม่ค้าอย่างเธอจะไม่คิดถึงปากท้องลูกค้า...ที่แข่งเมื่อกี๊ ผมยอมให้คุณชนะก็ได้"
"พูดสิว่า คุณยอมแพ้แม่ค้าส้มตำ"
สงกรานต์ยึกยักไม่ยอมพูด แต่ยังพยายามโน้มน้าวมุกหอมให้อยู่ต่อ แต่เผลอพูดแรงไปหน่อย เลยโดนหมัดมุกหอมกระแทกหน้าถึงเซ
"สิ้นคิดแล้วยังซาดิสต์ ชอบความรุนแรง"
"ฉันก็เป“นแบบนี้ อย่ามายุ่ง ถ้าไม่อยากเจ็บตัว"
"ฉันแค่เจ็บตัว แต่ยายเธอจะตาย ถ้าอยู่ห่างหมอ ที่พูดเนี่ยเพราะห่วงยายเธอ ยายคนเดียว หลานไม่เกี่ยว อย่างน้อยวันนั้นถ้าฉันช่วยรับยายเธอขึ้นรถ ยายแคก็คงไม่อาการหนัก"
"อ๋อ คิดจะมาทำดีชดใช้ความผิด"
"ฉันทำดี ไม่สนใจว่าใครจะด่า แต่เธอน่ะสิ มีโอกาสทำดีกับยาย แต่ดันไม่ทำ คิดเอาเองแล้วกัน พูดมากเดี๋ยวจะเข้าใจผิดคิดว่าฉันเป“นห่วงเธอ"
สงกรานต์ผละไปแล้ว มุกหอมมองตามอย่างครุ่นคิด...
ตวงใจหงุดหงิดกลับไปบ้าน บอกเล่าให้แม่ฟังถึงเหตุการณ์ ที่เกิดขึ้น พอหยาดพิรุณได้ยินว่ายายแคไม่สบาย ก็ตกใจอยากรู้ว่ายายแคเป“นอะไร จึงแอบไปดูถึงโรงพยาบาล และเห็นสภาพยายแคอาการน่าเป“นห่วง
ออกจากโรงพยาบาลปุ๊บ หยาดพิรุณโทร.ตามสงกรานต์ มาพบทันที เพื่อมอบหมายให้นำเงินค่ารักษายายแคไปให้มุกหอม
"น้าอยากช่วยค่ารักษายายของมุกหอม คงพอถ้าเขาจะพากันกลับไปรักษาที่บ้านเกิด"
"ยายแคน่าจะอยู่รักษาที่กรุงเทพฯมากกว่าครับ"
"น้าพูดตรงๆนะ การที่มุกหอมยังอยู่ที่นี่ จะทำให้
ลูกสาวน้าไม่สบายใจ"
"ผมกับมุกหอมเหมือนน้ำกับน้ำมัน เรื่องที่ตวงใจกลัว มันไม่มีทางเกิดขึ้นง่ายๆหรอกครับ"
"ถ้าสงกรานต์รับปาก น้าก็สบายใจ...สงกรานต์ช่วยเอาเงินนี่ให้มุกหอมหน่อยนะ ไม่ต้องบอกหรอกว่าเป“นเงินน้า เพราะน้าอยากช่วยมุกหอมจากใจจริง"
สงกรานต์รับซองเงินนั้นมา แต่ไม่รับปากว่ามุกหอมจะยอมรับหรือไม่
ooooooo
เย็นนั้น พีรพลตามมาให้กำลังใจมุกหอมถึงบ้านเช่า อยากให้มุกหอมเป”ดร้านต่อ เขาพร้อมจะสู้กับมุกหอมด้วย มุกหอมจึงคิดทบทวนใหม่ สุดท้ายก็สรุปว่าจะสู้ต่อ ยังความดีใจให้ใบคูณ รีบอาสาออกไปซื้อของมาเตรียมไว้ขายพรุ่งนี้ พีรพลกำลังจะกลับ จึงให้ใบคูณออกไปพร้อมกัน
สองคนออกไปได้ไม่นาน พวกเล้งก็ดอดเข้ามาทำลายอุปกรณ์ทำมาหากินของมุกหอม ทั้งรถเข็น ครก และจานชามพังพินาศ มุกหอมทานพวกมันไม่ไหวได้แต่ร้องไห้เสียดายครกเก่าแก่ของยาย แถมก่อนพากันกลับไป พวกเล้งยังผลัก
มุกหอมล้มลงทับเศษครกที่แตกเป“นเสี่ยง จนมือที่เท้าลงไปถูกบาดเลือดไหล
ขณะที่มุกหอมเดินร้องไห้จะไปหายายที่โรงพยาบาล สงกรานต์กำลังออกจากออฟฟ”ศจะนำเงินของหยาดพิรุณไปให้ สองคนเจอกันกลางทาง สงกรานต์ตกใจรีบพามุกหอมกลับเข้าไปในออฟฟ”ศ แล้วทำแผลให้อย่างเบามือ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น