ตอนที่ 16
ตวงใจกำลังจะกลับเข้าบ้าน...ตกใจแทบสิ้นสติเมื่อรู้ข่าวร้ายของหยาดพิรุณ
เธอปล่อยโฮ ตั้งสติไม่ทันกับความสูญเสียกะทันหัน
พอถึงเวลาไปงานศพที่วัดก็ยังทำใจไม่ได้
เอาแต่นั่งนิ่งตาแดงก่ำ ผ่านร้องไห้มาอย่างหนัก
ทิพยงค์กับราชาสงสารจับใจ ไม่นึกว่าจะเคราะห์ซ้ำกรรมซัดแบบนี้
เพิ่งจะเสียพ่อไม่นาน ก็ต้องมาเสียแม่ไปอีกคน
เมื่อมุกหอมเข้ามาถึงหน้าศาลาพร้อมสงกรานต์
ตวงใจลุกพรวดไปอาละวาดใส่มุกหอม
กล่าวหามุกหอมฆ่าแม่ของตน พีรพลต้องรั้งออกมา
และขอร้องตวงใจใจเย็นๆ อายแขกบ้าง
"คนที่ต้องอายคือมัน มุกหอมมันคือมัจจุราช มันมาเอาชีวิตทุกคนที่ตวงรัก"
"มุกหอมไม่ทำอย่างนั้นกับแม่ตัวเอง"
สงกรานต์โพล่งขึ้น ราชากับทิพยงค์มองหน้ากันอย่างตกใจ
"แม่มีตวงเป็นลูกสาวคนเดียว
อย่าคิดว่าแกจะมาปอกลอกสมบัติแม่ฉันได้ง่ายๆ"
"ฉันไม่เคยต้องการสมบัติของคุณ ที่ฉันมา
ฉันขอเพียงอย่างเดียว ฉันอยากกราบแม่"
"ฉันไม่ให้แกเข้าไป แม่เป็นของฉันคนเดียว"
"ตวงใจ ความแค้นไม่ได้ทำให้คนตายฟื้นขึ้นมาได้" สงกรานต์เตือนสติ
"ตวงไม่สน ยังไงตวงก็จะไม่ให้เลือดนอกอกคุณแม่ เหยียบเข้ามาในงาน"
"ฉันต้องทำยังไง ถึงจะได้กราบแม่"
"ก้มลงกราบฉันก่อน"
ทุกคนอึ้ง สงกรานต์ดึงห้ามมุกหอม แต่มุกหอมทำได้
ทุกอย่างเพื่อแม่...พูดจบมุกหอมทรุดลงกราบที่เท้าตวงใจ ตวงใจ
จิกส้นสูงลงมือมุกหอมทันที มุกหอมเจ็บแต่อดทน...
พีรพลทนไม่ได้ กระชากตวงใจถอยหลังออกมา
ขณะที่สงกรานต์รีบดึงมุกหอมลุกขึ้น ท่ามกลางสายตาเห็นใจของทุกคน
พีรพลให้สงกรานต์รีบพามุกหอมเข้าไปในศาลา
ตวงใจขยับอีก พีรพลจึงรั้งแขนตวงใจ แล้วย้ำเตือน
"ถ้าสะใจพอแล้ว ก็คิดถึงบาปบุญคุณโทษบ้าง
เพราะถ้านับกันแล้วคนที่ก้มลงกราบคุณเมื่อกี๊เค้าคือพี่สาวคุณ"
ตวงใจเห็นสายตาของราชากับทิพยงค์
และแขกคนอื่นๆที่มองมาอย่างดูแคลน
เธอเชิดหน้า ประกาศเสียงกระด้าง จน พีรพลหนักใจ
"ตวงเวทนาให้เข้าไป เพราะมุกหอมคือลูกจ้างของแม่ แต่ไม่ใช่พี่สาว"
มุกหอมจุดธูปกราบศพแม่ อธิษฐานทั้งน้ำตา
เกิดชาติหน้าขอให้เธอได้เป็นลูกแม่
ได้เป็นหลานยายแค ให้เราได้อยู่ร่วมกันเร็วกว่านี้...
ด้านฆาตกรเลือดเย็นอย่างเฮียตู้ หาได้สะทกสะท้านกับความผิด
หลังจากเอาปืนไปโยนทิ้งลงแม่น้ำ
สองพ่อลูกก็กลับมาฉลองกันอย่างครื้นเครง...
ชิบพยายามช่วยค้นหาปืนทุกซอกทุกมุมในบ้าน
จึงมาบอกใบคูณว่าจนปัญญาจริงๆ
รุ่งขึ้น เมื่อมุกหอมจะไปเอาเรื่องพวกเฮียตู้...สงกรานต์
รีบทัดทาน
"ให้ตำรวจจัดการดีกว่า แล้วคุณก็ห้ามไปใกล้พวกเล้งด้วย
เพราะคุณก็คือเป้าหมายของพวกมันเหมือนกัน
ตราบใดที่เรายังไม่รู้เบื้องหลังที่เล้งกับเฮียตู้ทำลายตลาด...
ใบคูณ ช่วยไปอยู่เป็นเพื่อนมุกหอมเวลาผมไปทำงานด้วยนะ"
"ไม่ต้องห่วงจ้ะ พวกชั่วๆมันไม่มีวันได้เข้าใกล้พี่มุกหอมแน่"
ขณะเดียวกันนั้น เจ๊สว่าง ลิลลี่ และคำปลิว
กำลังนั่งพินอบพิเทาอยู่ตรงหน้าตวงใจ
ทั้งสามคนวิงวอนขอกลับมาขายของที่ตลาดเหมือนเดิม
แล้วจะจงรักภักดีต่อตวงใจไปจนตาย
อีกทั้งจะช่วยเล่นงานตัวซวยอย่างมุกหอมที่ก่อเรื่องทั้งหมดขึ้น
ตวงใจตาวาว ยื่นข้อเสนอต่อทันที
"ถ้าเธอจะขายที่ตลาดต่อ เธอก็ต้องกำจัดมุกหอม
แทนฉัน"
สามคนมองหน้ากัน แล้วฉีกยิ้ม รับปากรับคำทันที!
ooooooo
เมื่อมุกหอมกลายเป็นทายาทเศรษฐีขึ้นมา
ราชากับทิพยงค์เปลี่ยนคำพูดคำจาและท่าทีต่อมุกหอม
จากหน้ามือเป็นหลังมือ คะยั้นคะยอให้มุกหอมเรียกพ่อแม่เต็มปากเต็มคำ
และอยากรู้ว่าเมื่อไหร่มุกหอมจะไปเปิดพินัยกรรม มุกหอมกลับบอกว่า
สมบัติพวกนั้นไม่ใช่ของเธอ
"มันเป็นสิทธิ์นะหนู สิทธิ์ของลูกสาวตัวจริงคุณหยาดพิรุณ"
"ถึงมีสิทธิ์ มุกหอมก็ไม่รับค่ะ"
ราชาลุกพรวด "ไม่รับก็ยกให้ลูกชายฉันสิ
เรื่องอะไรจะปล่อยให้ลูกคนใช้อย่างตวงใจฮุบไปหมด"
"มุกหอมมั่นใจค่ะว่าคุณสงกรานต์ก็ไม่อยากได้"
"ช่างหัวมัน...ฉันอยากได้"
"มุกหอมช่วยไม่ได้จริงๆค่ะ" มุกหอมหันหลังจะไป ทิพยงค์จับแขนหมับ
"โอ๊ย น่ารำคาญ กำพืดเธอนี่ไม่สอนให้รู้จักคิดบ้างเลย"
มุกหอมตาเขียวปั๊ด สะบัดแรง จนทิพยงค์เซไปชนโต๊ะล้มลง
ราชาถลาไปประคองเมีย แล้วเสียงดังใส่มุกหอม
"เธอจะฆ่าเมียฉันเหรอ"
"มุกหอมขอโทษค่ะ มุกหอมไม่ได้ตั้งใจ"
ราชาปัดมือมุกหอมที่จะเข้ามาช่วย ใบคูณจึงดึงมุกหอมออกมา
ยืนดูราชาพยุงทิพยงค์ที่ร้องโอดครวญลุกไม่ขึ้น...
ครู่ต่อมาเมื่อสงกรานต์รู้ข่าวแม่ เขากำลังทำงานอยู่ออฟฟิศ
จะรีบร้อนกลับไปดู แต่ทันใดตวงใจนวยนาดเข้ามาขวาง
"พอเห็นหน้าเจ้าหนี้ ก็จะรีบชิ่งเลยเหรอคะ"
"ถ้าจะมาทวงหนี้ รบกวนวันหลังเพราะวันนี้ผมรีบ"
วีณาสาระแนดูนาฬิกาแล้วว่า ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน
"แม่ผมเจ็บอยู่ที่บ้าน ผมขอไปดูแม่ก่อนได้มั้ย"
"หรือว่าจะรีบไปวางแผนกับเมียแม่ค้า หาวิธีล้างหนี้จากมรดกของตวง"
"อ๋อ ตกลงว่าที่ช่วยผลักดันจนมุกหอมได้เป็นลูกสาวคุณหยาด
เพราะอยากมีเมียรวย" ขาดคำของทวยเทพ เท้าของสงกรานต์ก็พุ่ง
ไปกระแทกทวยเทพจนกระเด็น แนนนี่ได้ยินเสียง
วี้ดว้ายของวีณาวิ่งหน้าตั้งออกมาห้ามสงกรานต์
ย้ำว่าที่นี่ออฟฟิศไม่ใช่เวทีมวยงานวัด
"พอรู้ทันเข้าหน่อยก็ร้อนตัว ยังไงแกก็ไม่เหนื่อยเปล่า
แล้วล่ะเพราะมุกหอมคงได้แบ่งเงินมรดกแน่ๆ"
ทวยเทพยังปากดี สงกรานต์จะเล่นงานอีก วีณากับแนนนี่ต้องกางแขนขวาง
"ฝากไปเตือนคนของคุณด้วย ว่าอย่าคิดจะเข้ามาแย่งอะไรที่เป็นของตวงอีก"
"ผมกับมุกหอมไม่แตะต้องเงินคุณน้าแน่ๆ" สงกรานต์ พูดจบก็ผลุนผลันออกไปทันที
มุกหอมกำลังคิดอ่านจะกลับไปขายส้มตำช่วยใช้หนี้พ่อแม่สงกรานต์
แม้รู้ว่ารายได้มันไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย
แต่แล้วไม่ทันก้าวขาพ้นรั้วบ้าน ก็มีชายฉกรรจ์สามคนบุกเข้า
มาทวงหนี้และจะทำร้ายราชากับทิพยงค์ มุกหอมรีบเข้าห้าม
และรับปากจะใช้หนี้ทั้งหมดให้เอง
เมื่อสงกรานต์กลับมาที่บ้านและรู้จากพ่อแม่ เขารีบตามมุกหอมไปที่บ้านเช่า
ห้ามไม่ให้มุกหอมเอาเงินมรดกมาใช้หนี้ เขาขอจัดการเรื่องนี้ด้วยตัวเอง
แต่มุกหอมดึงดันแอบไปพบตวงใจที่บ้าน ฟังทนายเปิดพินัยกรรมพร้อมกัน
หวังว่าจะได้เงินมาใช้หนี้ กลับต้องผิดหวัง เพราะตามพินัยกรรมแม้
มุกหอมกับตวงใจจะมีสิทธิ์คนละครึ่งในสมบัติทุกอย่าง
แต่ต้องในอีก 1 ปี นับจากวันนี้ ยกเว้นตลาดที่เป็นสิทธิ์ขาดของมุกหอม
คนเดียว ให้มุกหอมดูแลได้เลย พีรพลรับรู้ความทุกข์ใจของมุกหอม
ที่อยากช่วยเหลือครอบครัวสงกรานต์ เขาเสนอตัวเข้ามาด้วยความเต็มใจ
จะให้มุกหอมเอาเงินของเขาไปใช้หนี้ก่อน
สงกรานต์ตามมาเห็นมุกหอมกับพีรพลใกล้ชิดกันก็หึงหวง
เขากลับไปดักรออยู่ที่บ้าน แล้วต่อว่ามุกหอมอย่าง
ไม่ชอบใจที่จะให้คนอื่นมายุ่งวุ่นวาย กับปัญหาของพ่อแม่เขา
"แล้วคุณจะปล่อยให้ไอ้พวกทวงหนี้มันทำร้ายหรือไง
ลำพังคุณมุกหอมไม่ห่วงหรอกนะ"
"ไม่ดีเหรอถ้าผมตาย พีรพลก็รอรับเซ้งคุณอยู่แล้วนี่"
มุกหอมหมดความอดทน ตบหน้าสงกรานต์เต็มแรง
ราชากับทิพยงค์ที่มองอยู่ชั้นบนรีบวิ่งลงมาหน้าตาตื่น
"คุณมันทั้งโง่ทั้งหยิ่ง" มุกหอมตวาดใส่สงกรานต์
"ไม่เหมือนพีรพลน่ะสิ ทั้งรวยทั้งซื่อสัตย์ยิ่งกว่าหมารอกระดูก"
"ใช่ พีรพลเค้าดีกับฉันทุกอย่าง"
"งั้นก็กลับไปหามันเลย คุณจะได้มีอนาคตดีกว่าอยู่กับผู้ชายเหลือแต่ตัว
หนี้ท่วมหัวอย่างผม"
"ขอบคุณมากค่ะ ที่ช่วยทำให้ฉันไม่รู้สึกผิด
ที่ต้องเดินออกไปจากบ้านหลังนี้"
มุกหอมเดินลิ่วออกไปทันที สงกรานต์อึ้ง ทิพยงค์ร้องเรียกมุกหอมเสียงหลง
ราชาเองก็ร้อนรนเร่งสงกรานต์ให้ไปตามเมียกลับมาพูดเรื่องเงินก่อน...
สงกรานต์ตามมุกหอมทันตรงหน้าบ้าน ถามเสียงอ่อนลงว่า
มุกหอมไม่ได้รับเงินพีรพลมาใช่ไหม
"มีเหตุผลอะไรที่จะไม่รับล่ะคะ แล้วฉันก็คงจะรับทั้งเงินทั้งน้ำใจ
ทั้งความรักของพีรพลมาเก็บไว้ที่ฉันคนเดียว"
มุกหอมกลั้นน้ำตาประชด แล้วจะผละไป ทิพยงค์กับราชาตามออกมาห้ามอีก
"อย่าไปนะจ๊ะหนูมุกหอมถ้าบ้านนี้ไม่มีหนู เราแย่แน่ๆ"
"มุกหอมกำลังหาทางช่วยคุณอยู่ค่ะ"
"ในฐานะอะไร ทายาทเศรษฐีหรือว่าคู่รักพีรพล"
"ไอ้บ้าสงกรานต์พูดอะไรออกมา มุกหอมเป็นลูกสะใภ้
หัวแก้วหัวแหวนของฉันนะ" ทิพยงค์แว้ด
"ถึงไม่ใช่สะใภ้ที่นี่ แต่มุกหอมก็จะไม่ปล่อยให้
ชีวิตคุณสองคนต้องแขวนอยู่บนเส้นด้ายค่ะ"
มุกหอมยกมือไหว้ ผู้ใหญ่ทั้งสองแล้วหันหลังเดินจ้ำออกไป
ราชากับทิพยงค์ร้องห้ามคอแทบแตก มุกหอมก็ไม่เหลียวหลังกลับมา
สองคนเลยหันมาเล่นงานสงกรานต์ซ้ำอีก
ที่ปล่อยบ่อเงินบ่อทองไปต่อหน้า ต่อตา ทั้งที่เรามีหนี้รอบด้าน
สงกรานต์จึงย้ำว่า ถ้าเราต้องเหลือแต่ตัว
เขาก็จะไม่ดึงผู้หญิงที่เขารักมาลำบากด้วย
ooooooo
ใบคูณ ชมพู แก้วฟ้า ต่างปลุกปลอบมุกหอมด้วยความ
สงสารเมื่อเห็นมุกหอมร้องไห้เสียใจและน้อยใจที่สงกรานต์คิดอกุศล
ทั้งที่มุกหอมปรารถนาดีกับเขาและครอบครัวจริงๆ
พีรพลโผล่มาทีหลังรู้จากใบคูณว่าเกิดอะไรขึ้น ให้นึกโมโหสงกรานต์ที่อวดหยิ่ง
"เราเลิกพูดเรื่องคุณสงกรานต์เถอะค่ะ มาคิดหาทางช่วยคุณราชากับคุณทิพยงค์ดีกว่า"
มุกหอมตัดบท ชมพูแขวะทันที
"ช่วยพ่อเพราะยังรักลูกชายหรือเปล่า"
"เค้ารักกันก็ดีแล้วนี่ หรือว่ายังหวังจะแทรกเข้าไปในใจพี่มุกหอมอีก"
ใบคูณประชดชมพูที่เมื่อก่อนก็เคยแอบปลื้มมุกหอม
"มุกหอมไม่เหลือใจให้ใครหรอกครับ นอกจากไอ้ครีเอทีฟบื้อๆอย่างสงกรานต์"
พีรพลพูดยิ้มๆอย่างรู้ทัน มุกหอมรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น