ตอนที่8 (ต่อจากวานนี้)
"ใบคูณเหมือนน้องมุกหอม ลุงเสกคิดซะว่าเป็นลูกหลาน อีกคนนึงแล้วกันนะจ๊ะ"
"ได้ ข้าจะคิดว่ามันเป็นหลานนอกไส้เหมือนเอ็ง"
"ไอ้เสก!" ยายแคตวาดแว้ด เสกเห็นสายตาดุดันของแม่จึง
เลี่ยงไปแล้วบอกมุกหอมไปทำอะไรให้กินหน่อย
พอมุกหอมกับใบคูณลุกไปช่วยกัน ยายแคเดินเข้าหาเสกตบลงที่ไหล่ค่อนข้างแรง
"ข้าสั่งแล้วใช่มั้ยว่าอย่าหลุดปากเรื่องเก่าๆออกมา"
เสกไม่พูดอะไรอีก ได้แต่จ้องไปที่มุกหอมกับใบคูณที่กำลังจัดสำรับกับข้าว
ด้วยสายตาโลมเลีย...
ooooooo
เช้าขึ้น เสกยังเคี่ยวเข็ญมุกหอมจะให้กลับไปทำมาหากินที่กรุงเทพฯ
หาผัวรวยๆเลี้ยงสักคน ลุงกับแม่จะได้สบายเสียที
พอมุกหอมยืนยันคำเดิม จะขายส้มตำเลี้ยงลุงกับยาย
เสกเริ่มเดือดที่มุกหอมพูดไม่รู้ฟัง จึงไล่มุกหอมไปพ้นหน้าพอปลอดคน
เสกคิดชั่วจะปลุกปล้ำใบคูณ แต่โชคดีแก้วฟ้ามาเจอเสียก่อน
แก้วฟ้าช่วยใบคูณ แล้วยังจะนำเรื่องไปบอกมุกหอม แต่ใบคูณห้ามไว้
เพราะไม่อยากเอาเรื่องไม่สบายใจไปใส่หัวมุกหอมอีก
เมื่อเสกเห็นพีรพลกับสงกรานต์ฮึ่มใส่กัน ทำท่าจะวางมวย
เสกจึงเรียกสองคนมาคุย พอรู้ว่าสงกรานต์ต้องการให้มุกหอมกลับไปค้าขาย
ไปเรียนให้จบ เสกจึงขอคุยกับมุกหอมตามลำพัง
สนับสนุนให้มุกหอมกลับไปกับสงกรานต์
แต่มุกหอมก็ยังยืนยันคำเดิมเมื่อเป็นเช่นนี้ เสกยิ่งโมโห
ไปเคี่ยวเข็ญยายแคอีกคน ให้ช่วยพูดกับมุกหอมให้ยอมกลับไปกับสงกรานต์
เผื่อจะได้เป็นเมียคนรวยๆ ยายแคตวาดด่าเสกชั่วช้า
คิดจะขายหลานกินเสกกลับยอกย้อนอย่างไม่ยี่หระว่า
"อะไรขายได้ ก็ขายๆไปเถอะ ฉันไม่เหมือนแม่หรอก
ถ้ายอมพูดเรื่องนังหยาดพิรุณตั้งแต่ตอนนั้น
ป่านนี้เราก็ไม่ ต้องคลุกดินกินฝุ่น
จนแก่ตายยังไม่เคยได้นอนคฤหาสน์เหมือนนังหยาดพิรุณ"
"ข้าบอกให้หยุด!" ยายแคตวาดจนหอบ อ่อนแรงทรุดลง
มุกหอมเข้ามาเห็นพอดี วิ่งมาประคองยาย
แล้วถามลุงเสกทำอะไรยาย เสกกลับขึ้นเสียงสั่งให้มุกหอมถอยไป
มุกหอมไม่ยอม เสกยิ่งโมโหตบมุกหอม
และใบคูณกับแก้วฟ้าที่วิ่งเข้ามาช่วย ขณะเกิดชุลมุน
แก้วฟ้าวิ่งหลบออกไปบอกสงกรานต์ ครู่เดียวสงกรานต์ก็เข้ามาขวาง
ถามว่าทำไมต้องตบตีกันด้วย ทั้งที่มุกหอมเป็นหลานสาว
"ใช่ซะที่ไหนล่ะ"
"ไอ้เสก หุบปาก!" ยายแคตวาด สงกรานต์จับสังเกตท่าทางของสองคน
"แกมาก็ดีแล้ว จะพามันไปต้มยำทำแกงอะไร ก็เชิญ พาไปวันนี้เลย"
"ผมมาพามุกหอมกลับไปทำงาน ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องอื่น"
"ก็ทำให้เกี่ยวซะสิ หลานข้าก็สวย น่ารักนะ
ไม่งั้นคงไม่มีผู้ชายตามก้นมาตั้งสองคน เอางี้แล้วกัน
แกมาก่อน ท่าทางจะรวยกว่าไอ้หน้าตี๋นั่น ข้ายกมุกหอมให้แกเลย"
"ไอ้เสก ข้าบอกให้พอ...พอได้แล้ว
มุกหอมไม่ใช่หมาแมวข้างถนน รอคนเก็บไปเลี้ยง"
"หรือมันจะไม่รู้จักบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนของฉัน
ที่รดหัวตั้งแต่ที่แม่มันคลอดทิ้งไว้ให้เป็นภาระ"
มุกหอมอึ้ง สงกรานต์รีบบอกแก้วฟ้า
ให้ดูแลมุกหอม แล้วเชิญเสกออกไปคุยข้างนอก
"ถ้าลำบากเรื่องเงิน ผมพอช่วยได้ แต่อย่าบังคับมุกหอม"
"ข้าไม่ได้ขายหลานกินนะ แต่ข้าอยากให้มันได้ดิบได้ดี
เพราะนังแม่มันคนเดียว หนอยพอมีผัวจน ก็ดันคลอด ลูกแล้วทิ้งวิ่งไปหาผัวใหม่"
"แม่มุกหอมที่คุณพูดน่ะ น้องสาวคุณไม่ใช่เหรอ"
"ข้าไม่เคยนับมันเป็นน้อง
คิดแล้วก็อยากจะพานังมุกหอมไปดูน้ำหน้านังผู้ดีที่กรุงเทพฯ
ได้ข่าวว่าเป็นเศรษฐินีเจ้าของตลาดใหญ่"
"ตลาดที่ไหน เขาชื่ออะไร"
"นังมุกหอมโน่น...มันรู้ เห็นก่อนไปกรุงเทพฯ บอกว่าจะไปตามหาแม่"
สงกรานต์หันกลับไปมองทางตัวบ้านอย่างสงสัย
แล้วจากนั้นทำทีไปหยั่งเชิงมุกหอมเรื่องแม่ มุกหอมตาวาว สวนทันควันว่า
"ฉันไม่มีแม่"
"ไม่มีแม่แล้วเกิดมาจากไหน ยางมะละกอหรือไง"
"แม่สำหรับฉัน คือคนที่ให้น้ำนม ทะนุถนอมลูกด้วยความรัก
ไม่ใช่ผู้หญิงหน้าตาสะสวย แต่จิตใจสกปรก
ทิ้งได้กระทั่งผู้บังเกิดเกล้าที่นอนป่วย"
"งั้นเขาก็สมควรจะต้องรับผิดชอบยายกับคุณ...มุกหอม
ผมรู้ว่าแม่คุณเป็นคนรวย เป็นเจ้าขอตลาด...เหมือนคุณน้าหยาดพิรุณ"
"คิดจะสร้างนิยายให้ฉันเป็นคุณหนูตกยากเหรอ
เพ้อเจ้อ ไร้สาระ คุณนายจิตใจงามอย่างคุณหยาดพิรุณ
คงไม่มีแม่ มีลูกสาวเป็นแม่ค้าส้มตำกระจอกๆหรอกค่ะ
ใครรู้เข้า เขาคงอายแทบแทรกแผ่นดินหนี"
พูดจบมุกหอมเดินหนีไป สงกรานต์มองตาม เริ่มสงสัยคำพูดประชดประชัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น