ตอนที่ 4 (ต่อ)
ในห้องผู้ป่วย หยาดพิรุณเดินเข้ามาหยุดข้างเตียงยายแคที่หลับสนิท
พยาบาลแวะเข้ามาดูน้ำเกลือ สอบถามนึกว่าเธอเป็นญาติคนป่วย
แต่หยาดพิรุณไม่ตอบ พยาบาลจึงเดินออกไป หยาดพิรุณเองก็จะหันหลังไป
ทันใดยายแคค่อยๆลืมตาขึ้นมาเห็น ร้องเรียกคุณหยาด
หยาดพิรุณหันขวับมา ยายแคยิ้มตื้นตัน แต่หยาดพิรุณตกใจ
"ยายจะตามมาทำลายชีวิตฉันกับลูกทำไม
หรือตกอับจนคิดจะหากินกับเรื่องเก่าๆของฉัน
สัญญาแล้วไม่ใช่หรือว่าจะหนีไปให้ไกลๆ ตวงใจเป็นลูกฉัน
ขอร้องนะยายแค อย่าเล่าอะไรให้คนอื่นฟัง
โดยเฉพาะมุกหอม เพราะตอนนี้มุกหอมกำลังจะทำให้ลูกสาวฉันทรมานใจ"
ยายแคพยายามยกมือเอื้อมไปแตะแขน พูดกระท่อนกระแท่นว่าไม่ใช่...
หยาดพิรุณเบี่ยงตัวหนี
"ยายเคยช่วยเหลือฉัน เคยเลี้ยงฉันมา
แต่ทุกอย่างมันจบไปแล้วตั้งแต่ฉันมีตวงใจ
เขากำลังจะแต่งงาน จะสร้างครอบครัว ฉันไม่อยากให้ลูกต้องอับอายคน
ขอร้องละนะ ให้ฉันไหว้ก็ได้ อย่ามารบกวนชีวิตฉันอีก"
หยาดพิรุณพูดเท่านั้นก็หันหลังเดินออกไป ยายแคพูดไม่ออก
น้ำตาไหลออกมาเป็นทาง มองตามหยาดพิรุณแววตาปวดร้าว
จู่ๆก็สำลัก หายใจไม่ออก มือกำสายน้ำเกลือแน่น
พยาบาลตกใจวิ่งมาดู พอดีกับมุกหอมหิ้วผลไม้มาเยี่ยมยาย
"ยาย ยายเป็นอะไร"
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เมื่อกี๊ยังดีๆอยู่เลย จนผู้หญิงท่าทางดีๆมาเยี่ยม พอออกไป ยายก็ช็อก"
"ผู้หญิงท่าทางดีๆ" มุกหอมพึมพำแล้ววิ่งออกไปทันที
มุกหอมวิ่งไปมองหา แล้วก็เห็นหยาดพิรุณกำลังเลี้ยวรถออกไปหน้าโรงพยาบาล
"ผู้หญิงใจร้าย คุณกำลังทำลายทุกอย่างในชีวิตฉัน ฉันไม่มีวันรักคุณ!"
มุกหอมตะโกนเสียงเครือ ก่อนวิ่งกลับเข้ามาดูยาย
จับมือยายด้วยความสงสาร "ยายจ๋า ยายต้องไม่เป็นอะไร
ยายต้องรอวันที่ผู้หญิงคนนั้นจะเข้ามากราบขอโทษ"
"มุกหอม..." เสียงยายแคแผ่ว มุกหอมรีบก้มหน้าลงใกล้
"หยาดพิรุณไม่ใช่...แม่แก" พูดจบยายแคหลับตาลงอย่างเพลียๆ
มุกหอมมองยายตาแดงก่ำ งึมงำในคอว่า ยายจะปกป้องผู้หญิงใจร้ายคนนั้นทำไม?
ด้านทิพยงค์ไปพบตวงใจที่บ้าน บอกข่าวดีว่าหาฤกษ์หมั้นได้แล้วเดือนหน้า
ตวงใจยิ้มหน้าบาน และอยากรู้ว่าฤกษ์แต่งเมื่อไหร่
ทิพยงค์บอกพระท่านให้รอไปก่อน แต่ที่จริงเราถือฤกษ์สะดวกก็ได้
ตวงใจเห็นดีเห็นงาม พอดีหยาดพิรุณกลับเข้ามา
ตวงใจรีบลุกไปเกาะแขนแม่พามานั่งคุยเรื่องหมั้น
ทิพยงค์มีท่าทีกระอักกระอ่วนที่จะพูดเรื่องสินสอดทองหมั้น
หยาดพิรุณซึ่งรู้อยู่แก่ใจว่าอะไรเป็นอะไร ชิงพูดขึ้นเสียก่อนว่า
เรื่องนั้นเธอไม่สน ไม่ต้องเอามา ขอแค่ตวงใจมีความสุขกับผู้ชายที่เขารัก เธอก็พอใจแล้ว
"งั้นรีบหมั้นเลยนะคะ"
"เร็วที่สุด ยิ่งดี"
ทิพยงค์ยิ้มกว้าง ดีใจแทบเก็บอาการไม่อยู่...ครั้นกลับไปบ้าน
ทิพยงค์รู้แกวว่าลูกชายต้องยึกยักโยกโย้แน่ถ้าพูดดีๆ
จึงวางแผนกับสามี ทำทีถือมีดตีโพยตีพายจะฆ่าตัวตาย
ถ้าลูกปฏิเสธการหมั้น สงกรานต์หลงกลรับปากจะหมั้น
พอลูกเดินหน้าหมองคล้อยหลังไป ทิพยงค์ก็ยิ้มแฉ่ง แทบจะกระโดดกอดคอสามี
สงกรานต์ไปที่ท่าเรือข้ามฟากร้างที่เคยพามุกหอมมาอ่านตำราเรียน
ขณะเขานั่งคิดไม่ตกเรื่องที่รับปากกับแม่
มุกหอมที่เสียอกเสียใจเรื่องหยาดพิรุณก็เดินหน้าเศร้าเข้ามา
"ไม่รู้ว่าจะมีคนเอาความทุกข์มาทิ้งแม่น้ำเหมือนกัน" สงกรานต์ทักขึ้นก่อน
"ความทุกข์ของฉันมันทิ้งไม่ได้ เพราะคนที่เป็นหนามแทงใจฉัน
เขาไม่เคยสำนึกในความผิดของตัวเองเลย"
"ผู้หญิงเจ้าคิดเจ้าแค้น จะเกลียดจะชังอะไรกันนักหนา"
"ต่อให้ชีวิตต้องตายเพราะความเกลียด
ฉันก็จะไม่ลืมว่าเป็นแค่ก้อนดินที่ถูกทิ้งขว้าง ไม่มีอะไรมาลบล้างความคิด
ความรู้สึกที่เขาทำกับฉันได้"
"ที่เตือนเพราะไม่อยากเห็นเธอเอาไฟมาเผาใจตัวเอง
ความคิดมันก็เหมือนสายน้ำ ถ้าเรากักขังมันไว้
ไม่ปล่อยให้ไหลออกมา มันก็จะกลายเป็นน้ำเน่า
แต่ถ้ารู้จักปล่อยความคิดเก่าๆที่ทำร้ายตัวเองออกไป เราจะรู้ว่าตัวเองมีค่า"
"ฉันไม่เคยมีค่าในสายตาของคนคนนั้น แต่ก็ขอบใจนะที่พูดให้ฉันรู้สึกดี
ทั้งๆความจริงมันขมขื่น มันเจ็บเกินกว่าที่คนนอกจะเข้าใจ"
"ตามใจ ผมก็เตือนได้แค่นี้ คงฟังดูห่ามๆกวนๆ
ไม่อบอุ่นนุ่มนวลเหมือนพีรพลปลอบคุณ"
สงกรานต์อดแขวะไม่ได้ แล้วหันหลังจะไป
"คุณจะไปไหน"
"ไปหาแรงบันดาลใจ"
"ฉันมีให้ยืม อยากได้หรือเปล่า"
"จะมาไม้ไหนอีก" สงกรานต์ระแวง มุกหอมเลยตอบกวนๆว่า
ไม้หน้าสามดีไหม สงกรานต์ยั่วกลับว่า ไม่สวยแล้วยังดุ
ระวังจะไม่มีคนเอาไปเฝ้าบ้าน
"อย่างน้อยก็เหลือคุณเป็นเพื่อนแน่นอน
จะเอาหรือเปล่า แรงบันดาลใจน่ะ"
สงกรานต์นิ่งลังเล แต่สุดท้ายก็ยอมตามมุกหอมไปที่ร้านคาราโอเกะ
ซึ่งมุกหอมบอกว่า คนเราต้องเปิดหูเปิดตาดูคนอื่นบ้าง
ร้านนี้อาหารดีดนตรีเพราะ วันนี้เธอเลี้ยงเอง
ชิบกับลิลลี่นั่งอยู่มุมหนึ่งในร้าน พอเห็นมุกหอมมากับหนุ่มหล่อ
ไม่ช้าไม่นานก็แถเข้าไปยียวนจนเกิดเรื่องมะรุมมะตุ้มกับกลุ่มขี้เมาด้วย
วิ่งไล่กวดกันออกไปนอกร้าน มุกหอมต้องคว้ามือสงกรานต์วิ่งหน้าตั้งเอาตัวรอด
ooooooo
เช้าวันต่อมา สงกรานต์นำงานโฆษณาเครื่องดื่มชูกำลังมาส่งแนนนี่
เขาทำสำเร็จเพราะได้แรงบันดาลใจมาจากมุกหอม
ซึ่งแนนนี่ชอบมาก แต่วีณาแอบกัดว่า ตั้งแต่สงกรานต์มีกิ๊กเป็นแม่ค้าส้มตำ
ความคิดเขาติดดินเหลือเกิน...
สงกรานต์คิดตอบแทนน้ำใจของมุกหอมด้วยดอกไม้
ซึ่งแวะซื้อที่ร้านภายในตึกนี่เอง ขณะยืนรอคนขายจัดดอกไม้
ตวงใจผ่านมาเห็นด้วยความบังเอิญ
ทีแรกตวงใจเข้าใจว่าสงกรานต์จะซื้อให้เธอ
แต่พอเขารับช่อดอกไม้เดินลิ่วไปนอกตึกก็เอะใจ รีบตามออกไป
สงกรานต์ยังฟอร์มเยอะก่อนจะยื่นดอกไม้ให้มุกหอม
แต่ทันใดตวงใจพรวดเข้ามาดึงดอกไม้นั้นไป
และจูบแก้มสงกรานต์เป็นการขอบคุณที่ซื้อดอกไม้ให้แฟน
มุกหอมหน้าเสีย ลิลลี่กับคำปลิวแล่นมาเยาะอย่างสะใจ
"อุ๊ย โรแมนติกจัง ฉีกหน้าไอ้พวกมือที่สามที่ชอบฉก
แฟนคนอื่นไปร้องเพลงเลยนะคะ"
"จะมือที่สาม มือที่สี่ ตวงใจก็ไม่สนใจหรอก
เพราะว่าสงกรานต์กับตวงใจกำลังจะหมั้นกัน สงกรานต์บอกคนพวกนี้สิคะ
ฤกษ์หมั้นเราเมื่อไหร่นะ เขาจะได้แสดงความยินดีกับเรา"
"คุณสงกรานต์จะหมั้น" มุกหอมคราง แววตาผิดหวัง
"กิ๊วๆ หน้าฉีกขาดเป็นริ้วละเอียดยิบ คำปลิวไปเก็บเศษหน้าคนร้านข้างๆหน่อยสิจ๊ะ"
ลิลลี่ลอยหน้าเย้ย มะเดื่อได้โอกาสยื่นหน้ามานำเสนอตัวเองว่า พี่ยังโสดซิงๆ
"ขี้เหร่อย่างแกน่ะ โสดข้ามภพข้ามชาติ" ชมพูตอกหน้ามะเดื่อ แล้วหันมาทางตวงใจ
"เอ่อ ประทานโทษนะครับคุณคนสวย คือร้านผมยังจัดไม่เสร็จ
ไปให้พ้นๆก่อนดีมั้ยครับ" ตวงใจเชิดหน้า ควงแขนสงกรานต์หมับ
"ไปเถอะค่ะ เราต้องคุยเรื่องเชิญแขก ตัดชุด ถ่ายรูป ของชำร่วย
สงกรานต์ว่าเราเชิญเพื่อนที่มหาวิทยาลัยมาหมดทั้งรุ่นเลยดีมั้ยคะ"
สงกรานต์หน้าไม่ดี มุกหอมหันหลังไม่สนใจ พอสองคนพ้นไป
ใบคูณรีบปลอบมุกหอม อย่าเสียใจเลยนะ
"พี่ไม่ได้เสียใจ ใบคูณก็รู้ คนอย่างมุกหอมไม่มีวันรัก ผู้ชายรวยๆ"
มุกหอมก้มหน้าก้มตาสับมะละกอ สะกดกลั้นน้ำตาที่จะไหลลงมา...
ลากสงกรานต์เข้ามาในตึกแล้ว ตวงใจวีนใส่ทันที
"สงสารมันมากเหรอคะ" สงกรานต์ถอนใจหนักๆ มองไปทางอื่น
ไม่อยากตอบโต้ ตวงใจกลับยิ่งวีน "ถึงกับซื้อกุหลาบไปให้มัน
ขนาดตวงใจยังไม่เคยได้สักดอก"
"แต่คุณกำลังจะได้ผมเป็นคู่หมั้น แค่ดอกไม้ดอกเดียว
มันไม่มีความหมายเท่ากับชีวิตผม"
คนเดินผ่านไปมาเริ่มมอง ตวงใจบอกตัวเองให้เชิดหน้าไว้
แต่พอกลับถึงบ้านก็ระบายอารมณ์กับแม่ ทั้งขยำกุหลาบจนแหลกก่อนปาลงพื้น
หยาดพิรุณเห็นแล้วไม่สบายใจ
"ลูกไม่น่าไปทำให้สงกรานต์อึดอัด เขาอาจจะไม่ได้ จริงจังอะไรกับผู้หญิงคนนั้น"
"นี่เหรอคะ ไม่จริงจัง ซื้อดอกไม้ให้ ต่อไปอะไรล่ะคะ สร้อยเพชร รถ คอนโดฯ
แม่คะ ถ้าตวงต้องแข่ง ตวงจะดีใจมากที่แข่งกับคนระดับเดียวกัน
ไม่ใช่แม่ค้า นี่ตวงต้องแข่งกับแม่ค้า..."
ตวงใจอัดอั้น เจ็บใจ น้ำตาทะลักทลาย วิ่งออกไปทางสวนข้างบ้าน
เจอกับเจียมสาวใหญ่ตำแหน่งแม่บ้าน
และเป็นแม่นมของตวงใจเดินมาจากอีกทาง
ตวงใจสะอื้นโผเข้ากอดเจียม เจียมท่าทางรักตวงใจมาก ปลอบให้นิ่งซะ
หยาดพิรุณตามมาเห็น ถามเจียมว่า กลับมาจากบ้านนอกเมื่อไหร่
"เมื่อกี๊ค่ะ โทร.ถามเด็กๆ มันเล่าว่าคุณหนูกำลังไม่สบายใจ ใครทำคุณหนูของเจียมร้องไห้คะ"
"มุกหอม...เด็กคนนั้นชื่อมุกหอม"
หยาดพิรุณตอบเสียงแผ่ว เจียมกอดปลอบตวงใจ แววตานิ่ง น่ากลัว...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น