ตอนที่ 8
กลับถึงบ้านค่อนข้างดึก สงกรานต์เจอตวงใจยังนั่งรออยู่กับพ่อแม่ของเขา...
ทั้งทิพยงค์และตวงใจคาดคั้นสงกรานต์จะให้ยอมรับว่าหายไปกับมุกหอม
แต่สงกรานต์บอกไม่เกี่ยวกับมุกหอม ทิพยงค์เลยเดือด เผลอพูดเรื่องที่ไปตบมุกหอมมาเมื่อเช้า
สงกรานต์นึกไม่ถึง แล้วขึงขังถามตวงใจว่าไปกับแม่ของเขาหรือเปล่า
ทำให้ตวงใจน้อยเนื้อต่ำใจที่สงกรานต์มองเธอเป็นนางมารร้ายไปแล้ว วิ่งร้องไห้ออกไปด้วยความเสียใจ
เช้าขึ้น สงกรานต์ตั้งใจไปขอโทษมุกหอม ปรากฏว่าไปเจอมุกหอมเป็นไข้เพราะตากฝนเมื่อคืน
จึงรีบหายาให้กิน ก่อนจะขอโทษเรื่องที่แม่มาทำร้าย ซึ่งมุกหอมไม่ถือสา
เข้าใจดีว่าท่านทำไปเพราะรักเขามาก
ฝ่ายพีรพลที่จดจ่ออยากจะไปหาแต่มุกหอม ส
ายวันนี้เขาถูกพ่อบังคับให้อยู่ประชุมเรื่องสั่งรถลอตหน้า ซึ่งมันสำคัญจนเขาบิดพลิ้วไม่ได้
ส่วนที่ออฟฟิศของแนนนี่ ระเบิดลูกใหญ่กำลังลง แนนนี่หัวเสียสุดๆที่ทวยเทพทำงานไม่ได้เรื่อง
และที่สำคัญวันนี้นัดลูกค้ามาด้วย แนนนี่เลยเล่นงานกราดไปหมดจนทุกคนหัวหด
ก่อนจะสั่งวีณารีบโทร.ไปตามสงกรานต์กลับมาทำงานด่วน
สงกรานต์ยังอยู่เฝ้ามุกหอมที่บ้านเช่า พอได้รับการติดต่อ
ทั้งสงกรานต์และมุกหอมดีใจไม่น้อย มุกหอมให้สงกรานต์รีบกลับไปทำงาน
ไม่ต้องห่วงเธอ เดี๋ยวใบคูณกับชมพูก็กลับมา...
สงกรานต์ออกไปได้พักเดียว ชิบกับลิลลี่ก็แอบมาตัดสายไฟบ้านมุกหอมตามคำสั่งของเล้ง
แต่เหมือนให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว สองคนถูกไฟดูดจนผมไหม้เกรียม หน้าตาดำปี๋
พอเล้งได้เห็นสภาพลูกน้องก็อดหัวเราะขำไม่ได้
ทันใดทุกคนเห็นใบคูณกับชมพูเข็นรถขายของผ่านมา
พวกเล้งจึงรุมแกล้ง จนชมพูได้รับบาดเจ็บล้มหัวกระแทกกับขอบอ่างในห้องน้ำ
ค่ำแล้ว มุกหอมกระวนกระวายรอใบคูณกับชมพู ทั้งไฟฟ้าก็มาดับโดยไม่รู้สาเหตุ
กระทั่งสงกรานต์ย้อนกลับมาตรวจเช็กให้ถึงรู้ว่าสายไฟถูกตัด จึงแจ้งการไฟฟ้าให้ แต่กว่าจะได้ใช้ไฟก็คงพรุ่งนี้
ด้านพีรพลเบื่อแทบตาย กลางวันประชุม ตกกลางคืนยังต้องตามพ่อมาเอนเตอร์เทนลูกค้า
พิชญะเห็นลูกชายดูนาฬิกาบ่อยครั้งต่อหน้าลูกค้า จึงกระซิบเตือนเรื่องมารยาท
"ก็พ่อบอกว่าแค่ครึ่งวัน นี่ดึกแล้วนะพ่อ ไม่รู้ล่ะ พ่อเอนเตอร์เทนลูกค้าไปคนเดียวแล้วกัน"
ว่าแล้วพีรพลหันไปลาทุกคน พอดีตวงใจเดินเข้ามา พีรพลลุกจากโต๊ะก็เจอเธออย่างจัง
"แกมาโผล่ที่นี่ได้ไง" ตวงใจมองเหยียด
"มีเงินจ่าย ก็เข้ามาได้ทั้งนั้นแหละคุณ"
"อ๋อ อาศัยบารมีเจ้านายมากินเหล้าฟรี วันนี้แต่งตัวดีเชียวนะ ดูเป็นคนขึ้นมามั่ง"
"ใครจะเหมือนคุณล่ะ หน้าสวยแต่ใจสกปรก"
ตวงใจเจ็บใจหันไปคว้าแก้วจากบริกรที่ถือถาดผ่านมา พีรพลตาไว้คว้ามือตวงใจไว้ทัน
ตวงใจยื้อยุด น้ำในแก้วเลยกระฉอกหกใส่เสื้อตัวเอง พีรพลรีบปฏิเสธว่าไม่ได้ทำ
"ทุเรศที่สุด เกิดมาฉันไม่เคยเจอ ผู้ชายคนไหนทุเรศ อุบาทว์ อัปลักษณ์ทั้งความคิดจิตใจ เหมือนนายเลย"
ตวงใจสะบัดหน้าพรืดออกไป พีรพลยักไหล่ วางแก้วไม่สนใจ พิชญะมองแล้วกุมขมับ ก่อนหันไปบอกลูกค้า
"ขอตัวแป๊บนึงนะครับ" พิชญะลุกไปบอกพีรพลให้ตามไปขอโทษตวงใจ
พีรพลกลับสวนว่า ตวงใจมาหาเรื่องเขาก่อน
"นี่ไอ้พี อีกหน่อยเขาก็ต้องรู้ว่าแกเป็นลูกฉัน แล้วแกก็จะทำให้ฉันโดนคุณกรณ์กับคุณหยาดพิรุณด่าเปิดเปิง...
ไปสิ ทำอะไรก็ได้ให้เขาหายโกรธ" พิชญะดันพีรพลออกไป พีรพลหน้าตาขัดใจ เซ็งสุดๆ
ตวงใจทำท่าจะแหกปากเมื่อพีรพลตามออกมาจับมือเธอไว้
"ไม่ต้องร้อง มือผมไม่เลื้อยเป็นหนวดปลาหมึกกับผู้หญิงอย่างคุณ"
"แล้วตามมาทำไม"
"ขอโทษ"
"กองไว้ตรงนั้นแหละย่ะ ฉันไม่รับ"
ตวงใจหน้าตูม ขึ้นรถสตาร์ต แต่รถดันไม่เป็นใจ
สตาร์ตเท่าไหร่ก็ไม่ติด พีรพลยิ้มขำ แล้วเสนอตัวไปส่ง
ตวงใจยิ้มเยาะ และว่าคนอย่างเธอไม่มีวันนั่งรถกระป๋องของเขาให้อายคนหรอก
พีรพลจึงกดรีโมตรถหรูที่จอดอยู่ข้างกัน ทำให้สัญญาณไฟวาบขึ้น
ตวงใจถึงกับชะงัก แต่แล้วคาดเดาว่าคงเป็นรถเจ้านาย
"อืม เขาให้ยืมมาใช้ จะไปไม่ไป หรือจะยืนรอคนขับรถ"
"นายง้อฉันใช่มั้ย จะขอทำดีชดใช้ความเลวล่ะสิ"
"นึกว่าตัวเองเป็นนางเอกตลอด เอาเถอะครับ ขึ้นมาเถอะครับ ช่วยขึ้นมาเร็วๆ ผมมีธุระที่อื่น"
"จะรีบไปหาแฟน?"
พอได้ยินคำตอบจากพีรพลว่าใช่ ตวงใจมีสีหน้าเจ้าเล่ห์ เดินไปขึ้นนั่งเบาะหลัง
พีรพลหมั่นไส้แทบตาย ที่ต้องเป็นคนขับรถไปโดยปริยาย
แทนที่ตวงใจจะให้พีรพลพาไปส่งที่บ้าน เธอบอกให้แวะกินอาหารในร้านหรูเพื่อถ่วงเวลา
แกล้งพีรพลไม่ให้ไปหามุกหอม พีรพลนั่งกระสับกระส่าย ขณะที่ตวงใจจิบไวน์อย่างสบายอารมณ์
"เป็นผู้หญิงกินของมึนเมา มันไม่ดี รู้หรือเปล่า ผมไม่ชอบ"
"ฉันจ้างให้นายชอบเหรอ"
"ไหนว่าจะให้ไปส่งบ้าน"
"ก็ฉันหิว ต้องกินเดี๋ยวนี้ ไม่มีปัญญาจ่ายก็เงียบน่ะ เพิ่งจะหัวค่ำเอง"
"ผมจะรีบไปหามุกหอม นี่กุญแจ ขับกลับไปเลย พรุ่งนี้ผมจะไปเอารถที่บ้านคุณเอง"
พีรพลวางกุญแจแล้วลุกขึ้น ตวงใจแผนสูงแกล้งเทไวน์ใส่กระโปรง แล้วร้องวี้ดว้าย
จนผู้คนใกล้เคียงหันมามอง จากนั้นตวงใจก็แกล้งเซไปทางพีรพลที่ยืนงง
"ที่รักคะ ดูสิ ฉันเมามากเลย ยืนไม่ไหวแล้ว"
"ใครที่รักคุณ"
"ที่รักจะไม่พาฮันนี่ไปห้องน้ำก่อนเหรอคะ"
พีรพลเห็นทุกคนมองมายิ้มๆ เลยต้องโอบตวงใจพาออกไป
ooooooo
สงกรานต์ยังอยู่เป็นเพื่อนมุกหอมที่เริ่มไม่สบายใจ
เพราะใบคูณกับชมพูไปขายของแล้วหายต๋อม มืดค่ำผิดเวลาไปมากยังไม่เห็นโผล่...
รอนานเข้าทั้งคู่เริ่มหิว จึงชวนกันไปหาบะหมี่เกี๊ยวกินข้างนอก เพราะในบ้านไฟฟ้ายังดับมืด ทำอะไรกินไม่ได้
ระหว่างนี้เอง ใบคูณพาชมพูกลับมาบ้าน
หลังจากพาไปให้หมอทำแผลที่หน้าผากมาแล้ว และหมอให้ยาแก้อักเสบมากินด้วย...
กินอิ่มกันแล้ว สงกรานต์กับมุกหอมไปเดินเล่นริมน้ำ
สงกรานต์อาสาจะไปพูดกับตวงใจให้ ถ้ามุกหอมอยากกลับไปขายส้มตำหน้าตึกเหมือนเดิม
"อย่าเลยค่ะ ฉันอยู่อย่างงี้ก็ดีแล้ว ไม่อยากโดนแฟนใครมาวีน"
"แต่คุณต้องทำมาหากิน"
"พวกเล้งอีกล่ะ ยิ่งเรายุ่งเรื่องตลาด แค่นี้ยังแทบไม่มีที่ซุกหัวนอน"
"ผมจะขอร้องคุณน้าให้ช่วยดูแลพวกคุณ"
"หยุด...เลิกพูดได้เลย ฉันไม่อยากติดหนี้บุญคุณเขา"
"คุณนี่ พูดได้ร้อยพันเรื่อง แต่พอพูดถึงคุณน้าทีไร ของขึ้นตลอด ผมชักอยากรู้แล้วสิ ว่าคุณมีอะไรในใจ"
"พูดไป คุณก็ไม่เข้าใจหรอก เพราะชีวิตคุณไม่เคยขาดอะไร อย่างคุณน่ะ ฉันเดาได้
มีทุกอย่างซะจนเคยตัว และไม่เห็นค่าของอะไรเลย" มุกหอมพูดแล้วเดินหนี
สงกรานต์เดินตามใช้ความคิดสองสามก้าว ก่อนจะโพล่งขึ้นมา
"ผมนึกออกแล้ว คอนเซปต์โฆษณาประหยัดพลังงานของผม...
ทุกอย่างที่มีอยู่ใกล้ๆ คุณไม่เคยมองเห็นค่าของมัน"
"โอ้โฮ มั่วนิ่มสิ้นดี จ่ายค่าไอเดียฉันมาเลย" มุกหอมหันมาแบมือ
สงกรานต์ตีมือลงมาก่อนจะเปลี่ยนเป็นจับมือมุกหอมไว้ มุกหอมเขิน ดึงมือออกแล้วรีบจ้ำไป...
ooooooo
เช้ารุ่งขึ้น ชมพูอักเสบแผลนอนซม มุกหอมจึงออกไปขายส้มตำคนเดียว
ให้ใบคูณคอยดูแลชมพู เมื่อสงกรานต์โทร.หามุกหอม จึงรีบร้อนออกไปหาด้วยความเป็นห่วง
โดยฝากแฟ้มงานให้วีณาเอาเข้าไปวางที่โต๊ะให้ด้วย
ทวยเทพที่แอบได้ยินจึงดอดไปฉกงานของสงกรานต์อย่างหน้าด้านๆ
สงกรานต์ไม่ยอมให้มุกหอมเดินตากแดดขายส้มตำคนเดียว ขณะเดียวกัน
พีรพลก็ออกตามหามุกหอม หลังจากไปที่บ้านแล้วเจอใบคูณกับชมพู...
ตากลมตากแดดนานเข้า มุกหอมไข้กลับจนสงกรานต์ ต้องวิ่งไปหาซื้อยา
แต่พอย้อนกลับมา เป็นเวลาที่พีรพลกำลังอุ้มมุกหอมขึ้นรถพอดี สงกรานต์ได้แต่ยืนมองหน้าเศร้า...
ส่วนตวงใจที่แวะไปหาสงกรานต์ที่ออฟฟิศ
พอไม่เจอตัวก็ตั้งหลักซักถามพวกแนนนี่อย่างหนัก
แถมโทรศัพท์มือถือสงกรานต์ก็ไม่ได้เอาไป
แต่แนนนี่ก็ยืนยันไม่รู้สงกรานต์จะกลับเมื่อไหร่
ตวงใจจึงยอมกลับไป แต่ไม่ลืมฝากแนนนี่บอกสงกรานต์ให้เตรียมข้ออ้างไว้ให้ดี
พีรพลพามุกหอมแวะหาหมอก่อนกลับไปส่งบ้านเช่า
พอมุกหอมรู้สึกตัวก็ถามหาสงกรานต์เป็นคนแรก ทำเอาพีรพลหน้าเสีย...
ขณะเดียวกัน สงกรานต์กลับไปทันได้ยินทวยเทพขโมยงานของเขานำเสนอต่อที่ประชุม
สงกรานต์โกรธมาก บอกทุกคนว่า ที่ทวยเทพพูดเมื่อกี้เป็นไอเดียของตน
"มาทีหลัง แล้วก็บอกว่าเป็นความคิดตัวเอง ขอหลักฐานหน่อยได้ไหมว่านายไปคิดตอนไหน"
ทวยเทพท้าทาย สงกรานต์สวนทันทีว่า คิดเมื่อคืน...
แนนนี่รีบสรุปให้ทวยเทพคิดงานต่อได้เลย ส่วนสงกรานต์
ยังถูกแนนนี่ตำหนิที่มาทำงานเอาตอนตะวันตกดิน ทำตัวราวกับเป็นเจ้าของบริษัท...
จากนั้นไล่ทุกคนแยกย้ายไปทำงาน สงกรานต์เจ็บใจมองตามทวยเทพที่เดินยิ้มออกไป...
แนนนี่เดินมาใกล้ ลดเสียงลงใกล้หูสงกรานต์
"ถ้าไม่อยากถูกขโมยไอเดียไปฟรีๆ ก็คิดให้เหนือกว่า"
"พี่รู้ว่าผมโดนขโมย"
"ฉันแนนนี่เทพธิดาผู้หยั่งรู้ทุกเรื่อง แค่ทวยเทพอ้าปากฉันก็รู้แล้วว่ามันฉกของเธอมา"
"ทวยเทพ ฉันจะสอนนายเอง ว่าความเก่งมันลอกเลียนแบบกันไม่ได้"
สงกรานต์กลับมานั่งโต๊ะทำงาน เปิดหนังสือ คิดงานหน้าตาเอาจริง...
ooooooo
ขณะมุกหอมเดินออกมาส่งหน้าบ้าน พีรพลพยายามจะสารภาพความในใจ
แต่มุกหอมรีบขัดขึ้นว่า มันยังไม่ถึงเวลาจะคุยเรื่องนี้
เธอมากรุงเทพฯเพื่อทำงาน พีรพลมองตัดพ้อแล้วเดินออกไป
จากนั้นมุกหอมเตรียมตัวออกจากบ้าน ตั้งใจเอากาแฟไปให้สงกรานต์ที่ยังต้องทำงานดึก
เพราะกลางวันมัวแต่ไปช่วยเธอขายส้มตำ แต่พอไปถึงกลับพบตวงใจกับสงกรานต์
กำลังกอดซบ ดูเผินๆเหมือนจูบกันอยู่ มุกหอมตะลึงงัน ทำแก้วกาแฟหล่นลงพื้น
แล้วรีบวิ่งหลบไปร้องไห้ด้วยความเสียใจ
พอสงกรานต์ผละออกจากตวงใจที่แกล้งปวดท้อง
ลุกไปมองหาเจ้าของแก้วกาแฟ ตวงใจก็ยิ้มสะใจที่แผนของเธอสำเร็จ
ส่วนสงกรานต์ที่ไม่รู้เลยว่ามุกหอมตั้งใจมาหา
เห็นแต่แก้วกาแฟหล่นหน้าประตู ก็ได้แต่สงสัยใครมาทำหล่นไว้
สงกรานต์ขับรถไปส่งตวงใจที่บ้าน ตวงใจกลัวถูกแม่ซักถามเรื่องที่แกล้งไม่สบาย
จึงรีบหลบหน้าไปอยู่ชั้นบน คอยมองคอยฟังสงกรานต์คุยกับแม่
"ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณน้า พวกเล้งรีดเก็บค่าเช่าแผง
ค่าเก็บขยะในตลาดจากพวกพ่อค้าหน้าใหม่"
"เธอรู้เรื่องนี้ด้วยเหรอ"
"ครับ มุกหอมกับเพื่อนช่วยกันสืบให้คุณน้า"
"มุกหอมมายุ่งอะไรด้วย"
"เพราะมุกหอมเห็นว่าเป็นเรื่องส่วนรวม
แล้วตอนนี้มุกหอมก็โดนพวกเล้งรังควานทุกอย่าง
ผมไม่ได้มาขอความเห็นใจแทนมุกหอมในฐานะไหนเลย
นอกจากเพื่อน มุกหอมกำลังลำบาก เพราะทำความดีช่วยคนอื่นอยู่นะครับ"
สงกรานต์ บอกด้วยแววตาจริงจัง หยาดพิรุณคิดหนัก แต่ตวงใจที่แอบฟัง
แววตากระด้าง คิดหาทางจัดการมุกหอม
ครั้นรุ่งเช้า ตวงใจไปปรากฏตัวที่บ้านเช่ามุกหอมด้วยท่าทีดูถูกดูแคลน
"ฉันไม่ได้อยากมาที่นี่เลยนะ แต่นี่มันก็ถึงที่สุดแล้ว
จะต้องให้ฉันก้มลงกราบเธอเลยมั้ย ถ้าฉันจะขอแฟนคืน"
"คุณสงกรานต์กับฉัน..."
"อย่าพูดว่าไม่มีอะไร สงกรานต์ห่วงใยเธอออกนอกหน้า
ต้องทั้งโง่ทั้งตาบอดถึงจะดูไม่ออก มุกหอม เธอน่ะกำลังเป็นลูกแกะของเพลย์บอยในคราบผู้ชายอบอุ่น"
"ถ้าจะมากระทบกระเทียบกัน ฉันไม่มีเวลาว่างยืนฟัง"
"ก็บอกมาสิว่าจะคืนสงกรานต์ให้ฉัน หรือเธอจะหว่านเสน่ห์จนแย่งสงกรานต์ไปให้ได้ซะก่อน
จะชก จะตบจะตีฉันยังไงก็ได้ แต่คืนแฟนให้ฉันเถอะนะ มุกหอม"
มุกหอมกำมือแน่น ไม่อยากมอง ตวงใจยิ่งแกล้งพร่ำพรรณนา
"สงกรานต์ก็เคยมาสารภาพกับฉันนะ ว่ามีเผลอใจไปกับเธอบ้าง แต่ฉันเชื่อใจคนรัก
ก็เลยยอมๆไปก่อน ไม่นึกเลยว่าสงกรานต์เค้าจะติดลมที่ได้ล้อเธอเล่น"
"ล้อเล่น?"
"มันจะเป็นเรื่องจริงได้ยังไงล่ะ หนุ่มออฟฟิศจะมารักกับแม่ค้าส้มตำ
ขอโทษนะ ถ้าจะเทียบ มันก็คือยอดตึกหรูกับพื้นดินที่เรากำลังเหยียบ
เธอว่ามันห่างกันแค่ไหนล่ะ สงกรานต์ ทำให้เธอมีความหวัง
ก็เพราะเขาอยากเข้าถึงชีวิตรากหญ้าที่เขาไม่เคยเจอ
แล้วก็ได้บริหารเสน่ห์อวดเพื่อนๆด้วย เธอเพิ่งมา คงไม่รู้หรอกว่าสงกรานต์เขามีประวัติเป็นนักหักอกสาว"
"ขอบคุณที่บอก หมดธุระของคุณหรือยังคะ"
"เห็นใจฉันด้วยนะมุกหอม ที่ฉันทำก็เพราะความรัก"
"ค่ะ ฉันรู้ ความรักทำให้เรายอมทุกอย่าง"
"เธอจะไปจากที่นี่ใช่มั้ย เธอจะไม่อยู่เป็นตัวทำลายความรักใครใช่มั้ย...
ขอบใจมาก มุกหอม ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องเป็นคนดี" ตวงใจลอบยิ้มร้าย
แล้วหันกลับออกไป เจียมที่ซุ่มรออยู่โผล่ออกมา ทั้งคู่ยิ้มเยาะมุกหอมที่ยืนหันหลังให้...
หลังจากตวงใจกลับไปไม่นาน มุกหอมบอกใบคูณกับชมพูว่าเธอจะพายายกลับมุกดาหาร
เธอมาจากดิน ก็ต้องกลับไปอยู่แบบดินๆ ชมพูพยายามทักท้วง
และรู้ทันด้วยว่าสาเหตุที่มุกหอมตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นมือที่สามแย่งสงกรานต์
ทั้งๆที่มุกหอมก็รักสงกรานต์อยู่
"ฉันไม่ได้รักคุณสงกรานต์"
"ไม่รักก็อยู่ต่อสิ นี่มันปากท้องเรา ไม่เห็นต้องทำเพื่อใครเลย"
"ฉันทำเพื่อตัวเองกับยาย อยู่ที่นี่มีแต่เรื่องเดือดร้อน ลำพังฉัน
ฉันสู้ แต่ยายล่ะ ถ้าเกิดยายเป็นอะไรไป มันคือความผิดของมุกหอมคนเดียว
ขอบใจมากนะใบคูณ ชมพู ที่มาลำบากด้วยกัน"
"ชมพู...ไปมั้ย ไปขายของกันสามคนที่บ้านพี่มุกหอม
เราสามคนอยู่ด้วยกัน ไม่มีวันอดตาย" ใบคูณเอ่ยชวน แต่ชมพูสวนทันทีว่า
เขาอยากอยู่กรุงเทพฯ มุกหอมจึงยกรถเข็นเอาไว้ให้ชมพูขายขนมจีน
"ฉันไม่เอา มุกหอมต้องอยู่กรุงเทพฯ ฉันไม่ให้มุกหอมไปไหน"
ว่าแล้วชมพูผลุนผลันออกไป ไม่ฟังเสียงเรียกเสียงถามของใบคูณกับมุกหอม
ชมพูบุกไปถึงออฟฟิศแนนนี่
เข้าไปชี้หน้าต่อว่าสงกรานต์ที่ปล่อยให้แฟนมาด่ามาไล่มุกหอมกลับบ้าน
สงกรานต์ตกใจรีบตามไปที่โรงพยาบาล แต่ไม่พบมุกหอมกับยายแคเสียแล้ว
ด้านพีรพลที่มาถึงบ้านเช่าแล้วไม่พบใคร ก็ร้อนรนกลับออกไปทันที
เวลานั้น มุกหอมพายายแคกับใบคูณไปแวะล่ำลาพิชญะที่โชว์รูมรถ
เพราะอย่างน้อยพิชญะก็เคยช่วยมุกหอมไว้หลายครั้ง
เธอจึงไม่อยากหนีหน้าไปเฉยๆ แต่สำหรับพีรพล เธอไม่อยากเจอเขา
เพราะรู้ดีว่าเขาไม่อยากให้เธอกลับบ้าน
"พอถึงมุกดาหารแล้ว มุกหอมถึงจะโทร.มาบอกเขา...ลานะคะ"
มุกหอมกับใบคูณไหว้ลาแล้วจะรีบออกไปที่แท็กซี่ซึ่งยายแคนั่งรออยู่
แต่ต้องชะงักเมื่อจู่ๆ สงกรานต์โผล่พรวดมาดักหน้า พิชญะเองเห็นเข้าก็ตกใจ รีบต่อสายถึงพีรพลทันที
"ผมนึกแล้วว่าคุณต้องมาล่ำลาแฟนก่อนกลับบ้าน มานี่ มาคุยกันก่อน" สงกรานต์คว้าแขนมุกหอมหมับ
"ไม่คุย ฉันจะไปไหน ก็ไม่ต้องขออนุญาตคุณ"
"คุณสงกรานต์ ปล่อยมุกหอมดีกว่า ผู้หญิงเขาไม่เต็มใจไปด้วย" พิชญะเตือน
"มุกหอมชอบเล่นตัวอย่างงี้แหละครับ ผมชิน...ใบคูณ รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวฉันมารับ"
สงกรานต์ลากมุกหอมเข้ารถ แล้วรีบขับออกไป...สักพักก็จอดริมถนน ลากมุกหอมลงมาซักถามอย่างมีอารมณ์
"ตวงใจไปพูดอะไรกับคุณ"
"ตวงใจน่ะแฟนคุณ ก็ไปถามกันเองสิ หรือว่าถามแล้ว แต่เจอเขาตบกลับมา"
"อย่ากวนนะมุกหอม ผมถามคุณดีๆ"
"นี่ดีของคุณแล้วเหรอ ฉุดผู้หญิงออกมาคุยข้างถนน เห็นฉันเป็นอะไร ของเล่น ของตาย
หรือว่าลูกไก่โง่ๆในกำมือเพลย์บอย"
"มุกหอม!"
"ไม่ต้องตะโกน เจ็บใช่มั้ยล่ะ เดี๋ยวคุณจะเจ็บมากกว่านี้อีก...ฟังนะ ฉันรำคาญ
สมเพชเวทนาที่คุณหลงตัวเอง เข้ากับใครก็ไม่ได้ ถึงยอมคุยด้วย
ไม่นึกเลยว่าบุญคุณของฉันจะทำให้คุณได้ใจ คิดว่าได้ปั่นหัวฉัน แล้วเอาไปเมาท์ลับหลัง"
"คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย"
"นึกแล้ว พอจับไต๋ได้ ก็ต้องทำเอะอะกลบเกลื่อนความผิด
ฉันไม่หลงกลมุกนี้ของคุณแล้ว คุณมันยิ่งกว่าผู้ชายปลิ้นปล้อน
กะล่อน ไร้ยางอาย ไม่ใช่สุภาพบุรุษ ฉันเกลียดคุณ"
สงกรานต์คว้ามุกหอมมาจูบ มุกหอมผลักสงกรานต์ออก แล้วตบผัวะ
"ฉันไม่รู้ว่าด่าคำไหน มันถึงจะเหมาะกับคุณ"
"ก็ไม่ต้องมัวทำฟอร์มด่า จะบอกรักผม ก็บอกมาเลย"
"ต่อให้ฉันตาย ชาติหน้ามันก็จะไม่หลุดออกมาจากปากฉัน"
"ผมก็ไม่รอถึงชาติหน้าหรอก มุกหอม ชาตินี้แหละที่คุณต้องรักผม"
"เผอิญว่าถึงฉันจะจน แต่ก็ไม่โง่ ฉันดูออกว่าผู้ชายหรูๆอย่างคุณมันก็ดีแต่เก๊กหล่อ
วางท่ามาดดีไว้หลอกผู้หญิง แต่ถ้าคิดจะฝากอนาคต
ฝากชีวิต...ฝันเถอะนังมุกหอม อย่างเก่งก็เป็นได้แค่เครื่องบำเรอกาม
น้ำตาตกในให้ชาวบ้านหัวเราะ เหมือนที่คุณทำกับคุณตวงใจ" มุกหอมเยาะหยันตัวเอง
"มากไปแล้วนะมุกหอม ดูถูกผมมากไปแล้ว"
"ไม่มากหรอก น้อยไปด้วยซ้ำถ้าเทียบกับสิ่งที่คุณเสแสร้งทำกับฉันมาตลอด
ตอนนี้ฉันตาสว่างแล้ว พอกันทีคุณสงกรานต์ อย่าหาข้ออ้างมาเข้าใกล้ฉันอีก
เพราะมันจะทำให้ฉันสะใจมาก ว่าเสือผู้หญิงฉาบหน้าความหรูดูดี
สุดท้ายมันก็แค่แมวเชื่องๆหมดลาย หมดที่ไป...เสื่อม"
"เสื่อมไม่เสื่อม เดี๋ยวเธอได้รู้แน่ เธอหนีฉันไม่พ้นหรอกมุกหอม
แต่ที่ฉันตาม ไม่ใช่เพราะหลงรักเธอหัวปักหัวปํา
แต่ฉันจะทำให้เธอยอมรับกับทุกคน ว่ารักผู้ชายอย่างฉันจนถอนตัวไม่ขึ้น"
"รอวันคุณตายก่อนแล้วกัน" มุกหอมจ้องอย่างไม่ยอม แล้วหันหลังวิ่งออกไป สงกรานต์จ้องตามเดือดปุดๆ
ข้างฝ่ายพีรพล เมื่อรู้เรื่องราวจากพ่อแล้ว เขาบึ่งรถไปต่อว่าตวงใจถึงบ้าน
"มีความสุขมากใช่มั้ย ที่ได้เที่ยวไประราน ไล่กัดจนชาวบ้านเขาแตกกระเจิง"
"แน่นอน สุขสุดๆ สุขจนล้นทะลักออกมา"
"เธอนี่มันนางมารร้าย ผู้หญิงคนไหนก็เทียบไม่ติด"
"ก็แกลองโดนแย่งแฟนไปมั่งสิ แล้วแกจะรู้ว่าที่ฉันทำน่ะ มันน้อยมาก เอ๊ะ
หรือว่าแกจะเป็นพวกผู้ชายไร้ความรู้สึก จุดไม่ติด ถึงหน้าด้านหน้าทนให้แฟนแกมาอี๋อ๋อแฟนฉัน"
พีรพลจับข้อมือตวงใจบิด แต่ทันใดสงกรานต์เข้ามากระชากมือพีรพลออกอย่างแรง
"รังแกผู้หญิง มันไม่ใช่ลูกผู้ชาย"
"หัดสั่งสอนแฟนซะบ้างว่าอย่านิสัยทราม มาหาเรื่องมุกหอม" พีรพลตอกหน้าสงกรานต์
"เจ็บแทนก็รีบตามแฟนไปสิ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น