ตอนที่9
ขณะที่สงกรานต์ตามมุกหอมไปมุกดาหาร พวกเฮียตู้กำเริบหนัก
ข่มขู่ขูดรีดค่าแผงค่าดูแลจากพ่อค้าแม่ค้าในตลาดของหยาดพิรุณ
แต่แล้ววันเดียวกันหยาด-พิรุณกับทิพยงค์มาตรวจตลาด
สองคนพูดดักคอพวกเฮียตู้ และพยายามจับพิรุธ
ทำให้เฮียตู้ไม่พอใจอย่างมาก ถึงกับให้เล้งแอบไปขูดรถคันหรู
ของหยาดพิรุณได้รับความเสียหายหยาดพิรุณรู้ว่านี่คือการตอบโต้
ของพวกเฮียตู้ แต่จับมือใครดมไม่ได้ จึงจะไปแจ้งความไว้ก่อน
แต่ทิพยงค์คัดค้านเพราะกลัวจะเสียชื่อ
ที่เจ้าของโดนขูดรถในตลาดตัวเอง...
ว่าแล้วทิพยงค์ก็นำเสนอให้เปินหน้าที่ของสงกรานต์
เขาต้องจัดการทุกอย่างได้เรียบร้อยเมื่อได้รับ
การติดต่อจากทิพยงค์...สงกรานต์ร้อนใจ
แต่ก็ยังห่วงมุกหอมทางนี้ อยากจะให้เธอกลับไปพร้อมเขาเลย
แต่เขารู้ว่าเจรจายังไงมุกหอมต้องไม่ยอมแน่
จึงวางแผนหลอกพายายแคไปกรุงเทพฯจน
ได้กว่าพวกมุกหอมจะรู้ว่ายายแคถูกลักพาตัว
สงกรานต์ก็พายายแคไปถึงหน้าบ้านหยาดพิรุณแล้ว
ยายแคตกใจต่อว่าสงกรานต์ไหนว่าจะพามาหาเจ้าของที่ที่มุกหอมขายส้มตำ
สงกรานต์ยืนยันนี่แหละบ้านคุณหยาดพิรุณ ยายแคลนลาน
ร่ำร้องไม่อยากเจอ พลางก็เปิดประตูรถจะวิ่งหนี
สงกรานต์เลยต้องตามใจแกจะเคลื่อนรถออกไป
พอดีตวงใจวิ่งมาถึงรถ และทันเห็นยายแคด้วย
สงกรานต์ไม่สนตวงใจที่ตะโกนเรียกโหวกเหวก
ขับรถพายายแคไปจอดริมถนน
แล้วซักถามทำไมยายถึงไม่อยากเจอคุณน้าหยาดพิรุณ...
ยายแคเอาแต่ส่ายหน้า
"ยายรู้จักคุณน้าหยาดพิรุณมาก่อนหรือเปล่า"
ยายแค ถูกรุกหนัก ตกใจจนอาการป่วยกำเริบ
"ผมรู้ว่ามุกหอมมาตามหาแม่ที่ทิ้งไป แม่มุกหอมรวย
แล้วก็เป็นเจ้าของตลาด เป็นไปได้หรือเปล่าครับ
ว่าคุณน้าหยาดพิรุณกับมุกหอมจะเป็นแม่ลูกกัน"
"ไม่จริง..." ยายแคเปล่งเสียงได้แค่นั้นก็สิ้นสติไปต่อหน้าสงกรานต์
ด้านมุกหอมที่จำเป็นต้องกลับกรุงเทพฯพร้อมพีรพล
โดยมีใบคูณและแก้วฟ้าติดตามมาด้วย
พอทุกคนถึงบ้านเช่าไม่พบยายแค ยิ่งวิตกกังวลเพราะเดา
ไม่ถูกว่าสงกรานต์พายาย แคไปไหน แต่แล้วครู่ต่อมา
พีรพลก็ได้รับการติดต่อจากสงกรานต์ว่าเวลานี้ยายแคอยู่
โรงพยาบาลเมื่อมุกหอมกับพีรพลไปถึง
พบยายนอนหน้าซีดเซียวยังไม่รู้สึกตัว
มุกหอมโกรธสงกรานต์มาก ตบหน้าเขาเต็มแรง
แล้วต่อว่าเขาจะทำร้ายยาย ทำร้ายเธอไปถึงไหน
"ผมผิดที่ไม่ได้บอกคุณก่อน
เหตุผลก็คือผมไม่อยากให้คุณโดนลุงทำร้ายอีก
แต่ผมไม่ทันคิดว่ายายจะตกใจตอนไปถึงบ้านคุณน้า"
"คุณพายายไปหาคุณหยาดพิรุณ"
สงกรานต์พยักหน้าแทนคำตอบ มุกหอมตบซ้ำทันที
"อีกฉาด สำหรับความปรารถนาดีที่ฉันไม่เคยขอ ไม่เคยต้องการ"
สงกรานต์พูดไม่ออก ได้แต่มองมุกหอมที่หน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ
พีรพลก็อึ้ง มองมุกหอมอย่างนึกไม่ถึง...
พอสงกรานต์กลับออกจากห้อง มุกหอมยังก้าวตามมาต่อว่า
"คุณทำอะไรลงไป ถ้ายายไม่ฟันขึ้นมาอีก คุณคือฆาตกร"
สงกรานต์หันมาจับไหล่มุกหอมบีบแน่น
สีหน้าเขาเต็มไปด้วยคำถาม
"ยายปลอดภัยแล้ว แต่ที่ผมสงสัยคือ ทำไมคุณกับยายถึงกลัวคุณน้าหยาดพิรุณ"
"ฉันไม่ได้กลัว ฉันเกลียด"
"แล้วทำไมถึงเกลียดล่ะ หรือว่าคุณรู้จักคุณน้าในฐานะอื่นมาก่อน"
"ฉันไม่เคยรู้จักคุณหยาดพิรุณ ไม่ว่าฐานะไหน ฉันก็ไม่อยากรู้จัก
แล้วที่ฉันเกลียดเขา ก็เพราะ..."
"คุณน้าทอดทิ้งคุณกับยาย" สงกรานต์สวนทันที
"นี่คุณเชื่อว่าฉันเป็นลูกสาวคุณหยาดพิรุณเหรอ
ถ้าอย่างงั้นฉันก็คือพี่สาวคุณตวงใจ ซึ้งน้ำตาร่วงเลยมั้ย
ไปสิไปบอกแฟนคุณให้เขาวิ่งมากอด แล้วก็เรียกฉันว่าพี่มุกหอม"
"ไอ้คำพูดประชดประชันของคุณน่ะ
มันปิดบังความรู้สึกไม่ได้หรอกมุกหอม เพราะข้างในคุณกำลังร้องไห้"
"ถ้าฉันจะร้อง ก็เพราะเหตุผลเดียวที่ต้องมามีเวรมีกรรมกับคนอย่างคุณ"
มุกหอมกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง
ซึ่งพีรพลคุยโทรศัพท์กับพ่อเสร็จพอดี
พีรพลวานพ่อติดต่อบ้านพักฟื้นคนชราให้ยายแคเป็นการด่วน
แล้วเขายังให้ความมั่นใจแก่ มุกหอมว่า อย่ากลัว อย่ากังวล
เธอยังมีเขาเสมอ...
ฝ่ายสงกรานต์ที่ยังคาใจเรื่องของมุกหอมกับยายแค
ค่ำนี้เองเขาย้อนกลับไปที่บ้านหยาดพิรุณอีกครั้ง
เลียบเคียงถามหยาดพิรุณเคยรู้จักหรือคุ้นหน้ามุกหอมมาก่อนหรือเปล่า
"น้ารู้สึกว่าลมหายใจเข้าออกของสงกรานต์จะมีแต่มุกหอม"
"ผมเพิ่งรู้ว่ามุกหอมมาตามหาแม่"
"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับน้าล่ะ หรือเธอคิดว่าน้าเป็นแม่มุกหอม...
อย่าพยายามปะติดปะต่ออะไรเลยมันเป็นไปไม่ได้"
"โลกนี้ก็มีเรื่องเป็นไปไม่ได้เยอะนะครับ"
"อย่างเช่นเธอไปหลงรักแม่ค้าจนตามไปถึงบ้านนอก
ทิ้งให้ลูกสาวน้ากลับมาเสียใจ"
"ตวงใจไม่ได้เล่าความจริงเหรอครับ
ว่าที่เขารีบกลับเพราะเกือบทำให้มุกหอมโดนรถชนตาย"
หยาดพิรุณมีท่าทีตกใจ พอเผชิญหน้ากับ
ลูกสาวจึงเกิดการซักถาม
ตวงใจกลับเถียงคอเป็นเอ็นต่อหน้าสงกรานต์
"ไม่ใช่ความผิดของตวงนะคะ
แล้วมุกหอมก็มาช่วยเพราะเจตนาจะทำตัวมีบุญคุณกับตวง"
"คุณไม่ขอบใจมุกหอม ยังไม่น่าเกลียดเท่าที่ดูถูกมุกหอมเมื่อกี๊"
สงกรานต์ติง
"ค่ะ เกิดมาเป็นตวงใจทำอะไรก็ผิดไปหมด
จะยกย่องทำเหรียญเชิดชูวีรกรรมความเสียสละให้มุกหอมเลยมั้ยคะ
จะได้สมกับความดีที่มุกหอมมีมากกว่าตวง"
"โอเคเลยตวง ทำดีก็น่าจะมีคนเห็นบ้าง"
"สงกรานต์...นี่ตวงประชดคุณนะ"
"ตวง...สงกรานต์เขาล้อเล่น" หยาดพิรุณปรามลูกสาว
แล้วบอกผ่านสงกรานต์ฝากไปขอบใจมุกหอมด้วยที่ช่วยลูกของเธอ...
ครั้นเช้าขึ้นสงกรานต์โผล่ไปหามุกหอมที่บ้านเช่า
กลับถูกเธอด่าและจะตีด้วยสาก สงกรานต์ยังพยายาม
ทำใจดีสู้เสือจะตามมุกหอมไปดูยายแค
แต่มุกหอมพูดโพล่งว่าไม่ต้อง เธอจะไปกับพีรพลแฟนของเธอ
หลังจากพีรพลกับมุกหอมพายายแคไปส่ง
ที่บ้านพักฟื้นคนชรา เรียบร้อยแล้ว พีรพลยังพามุกหอม
ไปดูตึกแถวเพื่อลงทุนทำร้านส้มตำ ซึ่งตึกแถวนี้เป็นของพ่อพีรพลเอง...
สงกรานต์ที่แอบตามทั้งคู่มาด้วยจึงปรากฏตัวด้วยความหึงหวง
แต่ยังฟอร์มเยอะ เลยเกิดทุ่มเถียงกับพีรพลและมุกหอม
ก่อนที่สงกรานต์จะเป็นฝ่ายหน้าม้านกลับไป
ความจริงมุกหอมไม่อยากรับความช่วยเหลือจากพีรพลเลย
แต่พีรพลขอร้องแกมบังคับ และขอเป็นทั้งหุ้นส่วนร้านและ
หุ้นส่วนหัวใจ มุกหอมเลยพูดไม่ออก แม้ลึกๆจะไม่ค่อยเต็มใจ
ซึ่งตรงข้ามกับใบคูณ ชมพู และแก้วฟ้า ที่พอรู้ข่าวดีว่า
จะมีร้านขายของเป็นหลักเป็นแหล่ง ทุกคนพากันดีใจยกใหญ่
ข้างฝ่าย สงกรานต์ยังคิดจะเอาชนะพีรพล...
รุ่งขึ้นเขาตัดสินใจไปพบหยาดพิรุณพร้อมกับทิพยงค์แม่ของเขา
สงกรานต์ เป็ดฉากเจรจาว่าอยากให้มุกหอมไปขายของที่ตลาด
เพื่อที่เราจะสืบเรื่องที่เล้งยักยอก ได้ง่ายขึ้น
แต่หยาดพิรุณไม่เห็นด้วย ย้ำว่าเธอไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับมุกหอม
ซึ่งทิพยงค์ก็เห็นด้วย จึง ตำหนิลูกชายไปเล็กน้อย และให้คิดหาวิธีใหม่
"แล้วแม่คิดว่าใครจะสืบความเคลื่อนไหวของตลาดได้ดีกว่าแม่ค้าด้วยกันเองล่ะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกสงกรานต์ เรื่องตลาด น้าจัดการเองก็ได้
น้าไม่อยากมีบุญคุณติดค้างอะไรกับคนที่ทำให้ลูกสาวของน้าต้องเสียใจ"
หยาดพิรุณทิ้งท้ายนิ่มๆก่อนผละไป ทิพยงค์ หน้าไม่ดี หันมาเล่นงานลูกชายทันที
"ถ้าแกไม่ใช่ลูกฉัน ฉันจะด่าให้แกลืมชื่อตัวเอง จะดึงนังมุกหอมมาทำไม
รู้หรือเปล่าคุณหยาดพิรุณเขาโกรธแค่ไหน"
"ผมอยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง"
"พิสูจน์รักแท้เหรอยะ"
"ครับ รักแท้ที่เรานึกไม่ถึง" สงกรานต์พูดพร้อมกับมองไป
ที่รูปครอบครัวของหยาดพิรุณหลังจากนั้น
สงกรานต์แวะเวียนไปดักเจอมุกหอมแถวบ้านเช่า
เตือนมุกหอมให้คิดดีๆ ถ้าจะยอมรับความช่วยเหลือจากพีรพล
ระวังจะได้ร้าน แต่ต้องเสียตัว มุกหอมโกรธมาก กำหมัดแน่น
สงกรานต์กลับท้าทายให้ชกเลย ต่อยให้ปากแตก เขาก็ไม่หยุดพูด
"พูดจาพล่อยๆ ปล่อยของเหม็นไปวันๆอย่างคุณ ฉันไม่สนใจหรอก"
"คนปากไม่ดี มันก็มีหัวใจเหมือนกัน" สงกรานต์ หลุดปาก
พอเห็นมุกหอมชะงัก เขารีบแก้เกี้ยว
"อย่า อย่าคิดว่าผมมีใจให้คุณ ที่เตือนเพราะไม่อยากเห็นคุณน้ำตาเช็ดหัวเข่า"
"พีรพลไม่เคยทำให้ฉันน้ำตาหยด"
"ก็มีแต่ผมล่ะสิ ที่ทำให้คุณร้องไห้"
"ใช่ แต่มันจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว" มุกหอมจะเดินหนี สงกรานต์ตะโกนถาม
"แล้วถ้าผมมีข้อเสนอล่ะ ถ้าผมจะขอให้คุณไปขายส้มตำที่ตลาดทรัพย์มหาศาล"
"คุณก็รู้ฉันไม่มีวันไป"
"เพราะอะไร เพราะเป็นตลาดของคุณน้า
หรือว่าคุณไม่กล้าเผชิญความจริง
ถ้าไม่กลัวเรื่องที่ปิดๆบังๆจะหลุดออกมา ก็ไม่เห็นจะต้องหนีหน้าคุณน้า"
"นี่เมื่อไหร่คุณจะเลิกคิดว่าฉันเป็นลูกสาวคุณหยาดพิรุณ"
"ผมไม่ได้บอกสักหน่อย ว่าผมคิดเรื่องนั้น...
ถ้าผมเป็นคุณนะผมสงสัยอะไรผมจะกัดไม่ปล่อย
ทางไหนที่ผมจะเข้าใกล้ความจริง ผมจะทำ"
"จะมาหลอกให้ฉันเป็นตัวตลกของคนรวยอีกล่ะสิ"
"เราจะช่วยกันสืบเรื่องเล้งโกงตลาด"
"นี่ ถ้าอยากจะเอาใจแม่แฟน ก็หัดทำด้วยตัวเอง
อย่ามายืมมือคนอื่น รู้ไว้ด้วยนะ ต่อให้เหลือตลาดทรัพย์
มหาศาลเป็นที่สุดท้าย ส้มตำมุกหอมก็จะไม่ไปขายที่นั่น"
มุกหอมพูดเน้นหนัก สงกรานต์จ้องกลับอย่างท้าทาย...
ooooooo
ต่อมาเมื่อพวกชมพูรู้ว่าสงกรานต์อยากให้มุกหอมเข้าไปขายของในตลาด
ทุกคนเห็นว่าดีเหมือนกันเพราะอยู่ใกล้บ้าน
จึงคะยั้นคะยอให้มุกหอมไปดูแผงด้วยกัน
แต่ไปถึงไม่ได้ทันดู พวกเล้งก็เข้ามาวางก้ามราวกับเจ้าของตลาด
จะไม่ยอมให้มุกหอมมาขายของที่นี่
มุกหอมโมโหต่อปากต่อคำกับพวกเล้งก่อนจะพาพวกของเธอ
เดินแยกไปอีกทาง จึงไม่เห็นหยาดพิรุณกับทิพยงค์ลงรถหน้าตลาด
พวกเล้งรู้แกวว่าพักนี้หยาดพิรุณมาบ่อย
เพราะระแคะระคายที่พวกตนโกงตลาด จึงหาทางกลั่นแกล้งจนทิพยงค์
ล้มลงเกือบโดนถังน้ำเต้าหู้ร้อนๆขณะเหตุการณ์ชุลมุน
พวกเล้งเอากระสอบครอบหยาดพิรุณเพื่อพาไปสังหารหลังตลาด
แต่มุกหอมแอบเห็นเข้า
จึงหาทางช่วยเหลือหยาดพิรุณจนรอดพ้นคมกระสุนของเฮียตู้
แต่หยาดพิรุณก็ตกใจจนหมดสติ
ส่วนพวกเฮียตู้เพ่นหนีไปด้วยความเจ็บใจ
ขณะที่หยาด พิรุณนอนหมดสติอยู่ในอ้อมแขนของมุกหอม
ตวงใจโทร.เข้ามาที่โทรศัพท์มือถือของหยาดพิรุณ...
มุกหอมตัดสินใจรับและแจ้งข่าวไป
จากนั้นไม่นานตวงใจกับสงกรานต์ก็มารับหยาดพิรุณกลับ บ้าน
หยาดพิรุณรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณมุกหอม
ขณะเดียวกันก็กลัวพวกเฮียตู้ที่ร้ายกาจกว่าที่คิด
เมื่อสงกรานต์เสนอตัวช่วยเหลือ
และพูดถึงมุกหอมที่จะ สามารถช่วยเขาได้อีกแรง วันต่อมา
หยาดพิรุณจึงนัดพบมุกหอมเป็นการส่วนตัวหยาดพิรุณยื่นข้อเสนอ
ให้มุกหอมไปขายส้มตำที่ตลาดของตนฟรีๆ
แลกกับการช่วยสืบเรื่องเล้ง มุกหอมย้อนทันทีว่า
อย่างนั้นไม่ได้เรียกว่าฟรี เพราะเธอต้องทำงานเสี่ยงเป็นเสี่ยงตาย
"ตอนแรกที่สงกรานต์มาขอแผงให้เธอ
บอกตรงๆว่าฉันก็ไม่อยากให้ เพราะเธอทำให้ลูกสาวฉันเสียใจ
แต่เมื่อวานถ้าเธอไม่ยื่นมือมาช่วย ฉันคงตายไปแล้ว...
จะได้ไม่ลำบากใจกันทั้งคู่ ก็ถือซะว่าฉันให้ที่ค้าขายเธอ
เธอก็จับพิรุธพวกเล้งให้ฉันแทนค่าเช่า
ได้ประโยชน์กันคนละอย่าง เราทั้งคู่จะได้ไม่มีบุญคุณต่อกัน"
"ลูกสาวคุณจะทำใจได้เหรอคะ เกิดคุณสงกรานต์มาหลงรักฉันอีกล่ะคะ"
"สงกรานต์เกิดมาเพื่อตวงใจ"
"แล้วฉันล่ะ ฉันเกิดมาเพื่อใคร หรือว่าเป็นชีวิตส่วนเกิน
ที่แค่อาศัยท้องเขาเกิด"
"อย่าพูดเหมือนฉันเป็นแม่เธอ"
"คุณน่ะเหรอคะ จะยอมเป็นแม่มุกหอม
อย่าลดตัวลงมาถึงขนาดนั้นเลยค่ะ เดี๋ยวเลือดผู้ดีจะเปื้อนดิน"
มุกหอมยิ้มหยัน
"ก็ดีแล้ว ที่เราไม่ได้มีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด
เพราะฉันก็คงไม่ยอมรับลูกสาวนิสัยอวดดีหยิ่งยโสอย่างเธอ"
หยาดพิรุณมองมุกหอมอย่างดูหมิ่น แยกจากหยาดพิรุณมาแล้ว
มุกหอมเดินน้ำตาคลอ เจอสงกรานต์สวนมา
เธอรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วพูดประชดเมื่อถูกเขาซักถามว่าเกี่ยวกับ
หยาดพิรุณหรือเปล่า สงกรานต์ยิ่งหน้าไม่ดี เมื่อมุกหอมไล่ส่ง เพราะเบื่อเขาเต็มที
"แต่ผมไม่เบื่อที่จะทำอะไรให้คุณ"
"เลยต้องเสนอหน้ามาจัดแจงขอแผงที่ตลาดให้ฉัน"
"เพราะผมอยากให้คุณได้ทุกอย่างจากฝีมือตัวเอง
ไม่ใช่พีรพลเอามาเสนอให้"
"แล้วถ้าฉันอยากรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พีรพลยกให้ล่ะ"
"ไม่จริงหรอก ผู้หญิงอย่างคุณไม่เคยคิดจะแบบมือขอเงินผู้ชาย
คุณมีศักดิ์ศรี"
"แล้วก็มีความรัก ฉันอาจจะรักพีรพลไปแล้วก็ได้
ถึงคิดจะสร้างเนื้อสร้างตัวกับเขา"
"คุณจะรักพีรพล ผมก็ไม่เสียใจ เพราะผมเป็นห่วงคุณแค่ฐานะเพื่อน
เพื่อนที่อยากให้คุณเจอความรักที่คุณกำลังตามหา"
"ถึงฉันไม่ได้เกิดมาบนกองเงินกองทอง แต่ชีวิตฉันก็ไม่ได้ขาดอะไร"
"ทั้งๆที่คุณน่าจะสบายกว่านี้ ถ้าเจอแม่"
"ถ้าคุณเห็นว่าความจน หาเช้ากินค่ำคือความลำบาก
คุณกำลังคิดผิด ฉันกับยายเรามีความสุขกันมาได้
เพราะไม่เคยคิดถึงผู้หญิงเห็นแก่ตัว"
"คุณเคยฟังเหตุผลของแม่หรือยัง ก่อนจะตัดสินแม่"
"ผู้หญิงที่ทิ้งได้กระทั่งลูกตัวเอง เพื่อไปหาความสุขสบาย
ฉันควรจะยกย่องเชิดชูเขาเหรอ"
"มุกหอม ผมรู้ว่าเนื้อแท้ของคุณไม่ใช่คนที่จะคิดแค้นแม่ตัวเองได้ลงคอ"
"ฉันก็เป็นแบบนี้แหละ...นังมุกหอม เกิดจากดิน
หากินริมถนน อย่าคิดจะเปลี่ยนดินให้เป็นทองเลยค่ะ
เพราะคนที่ต้องผิดหวังที่สุด...คือคุณ"
มุกหอมมองสงกรานต์ด้วยแววตา ขมขื่น ก่อนจะเดินออกไป ทิ้งให้สงกรานต์ยืนซึม...
ooooooo
พีรพลมารอมุกหอมที่บ้านเช่า เพื่อชวนมุกหอมไปซื้อของเข้าร้าน
ขณะเลือกซื้อของกันอยู่นั้น พีรพลก็วาดฝันจะ
ยกระดับส้มตำด้วยความหรูหราที่ไม่มีใครกล้าเลียนแบบ
ทั้งตกแต่งร้านและอุปกรณ์ต้องดูดีมีรสนิยม
แต่มุกหอมกลับเบรกพีรพลซะหน้าจ๋อยว่า
เธอไม่ชอบ เพราะส้มตำของเธอเน้นที่รสชาติ
สด สะอาด ประหยัด ไม่ใช่ร้านหน้าตาดี
แต่ฝีมือกลืนไม่ลงกลับถึงบ้าน พีรพลบ่นอย่างกลัดกลุ้มกับพ่อ
กลัวมุกหอมจะเปลี่ยนใจไม่ยอมขายส้มตำที่ตึกแถว
พิชญะจึงเตือนลูกอย่าไปเร่งรัดมุกหอม เรื่องอย่างนี้ต้องแล้วแต่ความสมัครใจ
"ถ้ามุกหอมไปสมัครใจกับไอ้สงกรานต์ ผมไม่ต้องนั่งหงอยเป็นหมาเหงาเหรอพ่อ"
"ครับคุณลูก จะให้คุณพ่อช่วยอะไรว่ามา"
"ผมอยากหมั้นมุกหอม"
"เว่อร์ไปมั้ยคุณลูก คุณพ่อว่าก่อนคุณลูกจะคิดเรื่องหมั้น
ช่วยคิดเรื่องสารภาพความจริงก่อนดีกว่า
มุกหอมจะได้ไม่เกลียดขี้หน้าแกไปจนตาย
ที่ไปโกหกเขาว่าแกเป็นแค่เซลส์ขายรถ"
พีรพลฟังแล้ว ยิ่งจิตตก...ส่วนมุกหอมกลับถึงบ้านได้ไม่นาน
ก็เจอตวงใจกับเจียมมาเล่นงานฉอดๆ
"เก่งนี่ มารยาสารพัด จนคุณท่านก็พลอยเชื่อว่าเธอเป็นคนดี
ยังมีไม้ไหนอีกล่ะที่จะทำตัวน่าสงสาร"
"มีอีกเยอะเลย อยากยืมไปใช้บ้างก็บอกนะ
เผื่อแฟนจะได้เลิกมาวนเวียนกับฉัน" มุกหอมตอบโต้อย่างไม่ยอม
"เธอไม่มีวันชนะใจสงกรานต์"
"ก็ไม่แน่นี่ เห็นมาเช้ามาเย็น ช่วยฉันสารพัด
ไล่แล้วก็ยังไม่ไปไหน คนฉลาดๆอย่างคุณบอกหน่อยสิคะว่า
ผู้ชายที่ทำแบบนี้ เขาหมายความว่าอะไร"
"ก็หมายความว่าสงกรานต์รู้จักเธอดี ผู้หญิงหน้าตาอย่างเธอ
มันก็พวกรักแท้ก็แพ้กระเป๋าหนัก ที่อ่อยไว้ทั้งสงกรานต์
ทั้งพีรพล ก็เพราะคิดจะได้สองทาง ก็สำเร็จแล้วล่ะ
ที่สงกรานต์เค้าเกลี้ยกล่อมจนแม่ฉันเชื่อไปอีกคนว่า
ควรจะสมเพชเวทนาเธอ เธอนี่มันมาเพื่อแย่งของของฉัน
เอาเลยมุกหอมแย่งไปให้หมด"
"อย่าท้าฉันนะ เพราะคุณนั่นแหละที่จะเสียใจเอง"
"ฉันท้าเพราะฉันรู้ว่าสุดท้ายทุกคนจะเห็นธาตุแท้
ผู้หญิงอย่างเธอ แล้ววันนั้นเธอก็ต้องซมซานไปจากชีวิตของพวกเรา"
"สัญชาติอีกา เลือดปนดินปนโคลนอย่างแก
ต่อให้ตายอีกร้อยชาติ ก็ไม่มีทางบินสูงเทียบหงส์อย่างคุณหนูตวงใจ"
ว่าแล้วเจียมเดินตามเจ้านายออกไปทันที มุกหอมกลั้นน้ำตา
หลบเข้ามาร้องไห้ในบ้าน แล้วตัดสินใจอย่างแน่วแน่
ไปเปิดร้านขายส้มตำในตลาดของหยาดพิรุณ
ในวันรุ่งขึ้นขณะที่เตรียมจัดร้าน พวกเล้งเข้ามาก่อกวน
สงกรานต์ กับพีรพลที่มาแสดงความยินดี
จึงช่วยจัดการจนพวกเล้งกระเจิงไป แต่พวกเล้งหาได้ยุติ
ไปข่มขู่ชาวตลาด ถ้าใครขายของให้มุกหอมจะเล่นงานไม่ไว้หน้า
ตวงใจมาเห็นเหตุการณ์ ไม่พอใจที่สงกรานต์ใกล้ชิดมุกหอม
จึงกลับไปฟ้องทิพยงค์ เมื่อสงกรานต์กลับถึงบ้าน จึงถูกทิพยงค์เฉ่งชุดใหญ่
"แกจะมัวคิดถึงมุกหอมมันให้ได้อะไรขึ้นมา หรือว่าชาตินี้แกจะตัดใจจากมันไม่ได้"
"ตวงใจเล่าอะไรมาอีกล่ะครับ"
"ไม่เล่าฉันก็นั่งทางในรู้ย่ะ ว่าแกน่ะต้องเจ๋อไปเอาใจมัน
ที่ตลาด สงกรานต์ แม่ไม่ได้เลี้ยงแกมาให้กัดก้อนเกลือกินเพื่อความรัก
การศึกษาก็ดี ทำงานมีหน้ามีตา ช่วยใช้สมองคิดแทนหัวใจหน่อย
ว่าแกจะทำยังไงกับอนาคตที่ต้องมีหนูตวง"
"แล้วถ้าผมไม่อยากมีล่ะครับ"
"ก็ช่วยหาเงินสิบล้านมาใช้คืนคุณหยาดพิรุณด้วย
หมดหนี้บาทสุดท้ายเมื่อไหร่ แกจะไปร่วมหอลงโรงกับแม่ค้าที่ไหน
ฉันจะไม่ด่าให้ระคายหูลูกชายบังเกิดเกล้าอย่างแกสักคำ"
ทิพยงค์สะบัดหน้าพรืดจากไป สงกรานต์มองตาม
แล้วเดินหงอยไปจากตรงนั้น แต่พอไปเจอมุกหอม
ใบหน้าที่หงอยๆของสงกรานต์กลับเปล่งประกาย
มีแก่ใจหยอกล้อมุกหอม
"นี่ละน้า ที่เขาว่า เกิดมาเพื่อตามหาหัวใจอีกดวง
เดินไปเดินมาก็เจอกันจนได้"
"เพราะฉันมันคนดวงตกน่ะสิ ถึงต้องเจอแต่คุณ"
"อยู่คนเดียว เพื่อนก็ไม่มี แถวนี้ก็เปลี่ยว"
สงกรานต์ยิ้มกริ่ม ทำหน้าหื่นเข้าหา
มุกหอมงัดสเปรย์ขวดเล็กๆออกมา ทันที ท้าให้เข้ามาเลย ถ้าอยากตาบอด
"กลัวมาก กลั๊วกลัว กลัวจนสั่นไปทั้งตัว"
มุกหอมฉีดสเปรย์จริงๆ สงกรานต์หลบแทบไม่ทัน
แล้วคว้าขวดสเปรย์ปาทิ้ง พอมุกหอมจะหันหลังวิ่ง
สงกรานต์รวบตัวไว้ มุกหอมสะบัด
พร้อมกับไล่ไปกอดแฟนของเขา อย่ามากอดเธอ
เธอรังเกียจเขาจะแย่อยู่แล้วสงกรานต์ชะงัก ถามเสียงอ่อย
"จริงหรือเปล่ามุกหอม คุณพูดออกมาจากใจจริงหรือเปล่า"
"จากก้นบึ้งในใจฉันเลยล่ะ ฉันเกลียดคุณที่สุดในชีวิต"
สงกรานต์ฟังแล้วยิ่งกระชับอ้อมกอด
"นี่ ฉันบอกว่าเกลียด ก็ปล่อยซะทีซิ"
"นี่จะเป็นกอดสุดท้าย ผมคงต้องแต่งงานกับตวง"
มุกหอมชะงักกึก สงกรานต์แววตาทุกข์ใจ
"มันเป็นวิธีแก้ปัญหาแบบสิ้นคิด แต่ก็อาจจะได้ผล
ถ้าตวงได้เป็นเจ้าของชีวิตผม เขาคงเลิกอาละวาดกับคุณ
หนี้สินที่ครอบครัวเรามี ก็จะหมดไป พ่อแม่ผมคงสบายใจที่สุด"
"แต่ถ้าเป็นฉัน เป็นหนี้เงินก็ต้องใช้เงิน ไม่ใช่เอาชีวิตมาแลก
ยกเว้นว่าฉันรักคนคนนั้น"
"ผมกับตวง เรารู้จักกันมานาน"
"ก็บอกสิคะ ว่ารักคุณตวงใจไม่ต้องยกอะไรมาอ้างหรอก
รักก็แต่งงานกันซะ ฉันขอแสดงความยินดีด้วยเป็นคนแรก"
"เหมือนคุณกับพีรพล ที่รักกันดูดดื่ม จะสร้างอนาคตด้วยกัน"
"ใช่ค่ะ ถึงจะไม่ร่ำไม่รวย แต่เราก็คงมีความสุข"
"แต่งพร้อมกันเลยมั้ยล่ะ ผมให้ยืมสถานที่"
"อย่าเลยค่ะ เดี๋ยวจะเสียเกียรติคุณตวงใจเปล่าๆ
งานแต่งคนธรรมดาๆ อย่างฉันกับพีรพล
คงไม่ต้องจัดในโรงแรมดัง แขกเป็นพัน
มีน้ำแข็งสลักรูปหัวใจ แถมเค้กสูงปรี๊ดเท่าคอนโดฯ
เราจะมีแค่งานฉลองใต้แสงดาว ริมหาดสวยๆ ที่ฉันกับพีรพลจะอยู่ด้วยกันสองต่อสอง"
"คุณลืมอะไรไปอย่างนึงแล้วล่ะ"
"อะไรคะ"
"ก็จูบแสนหวานของเจ้าบ่าวเจ้าสาวน่ะสิ"
สงกรานต์จู่โจมดึงมุกหอมมาประทับจูบ
พอถอนปากออกก็เอียงแก้มท้าทายให้มุกหอมตบเขาเลย
มุกหอมโกรธจัด ตวาดลั่น
"ฉันจะไม่ตบคุณให้เสียมือ...คนอย่างคุณคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลาง
ดีที่สุด ผู้หญิงทุกคนต้องหลงรักความเก่ง หล่อ ฉลาด
แล้วก็มองไม่เห็นเกราะที่คุณสร้างไว้กำบังความขี้ขลาดของตัวเอง
คุณมันก็แค่ผู้ชายคนนึงที่ไม่มีทางเอาความรักชนะใจผู้หญิงอย่างฉัน...
ไม่ว่าคุณจะพูด จะทำอะไรฉันอีก รู้ไว้ด้วยนะว่าฉันจะมองคุณด้วยความสงสาร"
"อย่ามาสงสารผม"
"ทำไมล่ะคะ หรือว่าเริ่มไม่มั่นใจในเสน่ห์ของตัวเอง
พอฉันเห็นว่าข้างในคุณมันโลเลอ่อนแอซะยิ่งกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉัน
ก็เลยต้องทำแมนกลบเกลื่อน ไม่เป็นไรน่าคุณสงกรานต์
ฉันไม่บอกใครหรอก ว่าคุณน่ะ โตแต่ตัว"
"หยุดมองผม หยุดด่าผมด้วยสายตาแบบนี้"
"นี่ฉันอุตส่าห์แบ่งใจที่ให้พีรพลมาสงสารคุณแล้วนะ โถๆ
รับไปเถอะ พีรพลกับฉันน่ะเราเข้าใจกันลึกซึ้ง
เรื่องคุณคนเดียวไม่ทำให้พีรพลรักฉันน้อยลงหรอกค่ะ"
มุกหอมทิ้งรอยยิ้มหยัน แล้วเดินจากไป
สงกรานต์มองตามจนสุดสายตา
ด้วยความรู้สึกเจ็บไปทั้งหัวใจ ครั้นกลับไปถึงบ้าน
สงกรานต์บอกกับแม่ทันทีว่า ตอนนี้เขาตาสว่างแล้ว เขาจะแต่งงานกับตวงใจ ผู้หญิงที่รักเขา...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น