ตอนที่ 6
เมื่อใบคูณกับชมพูรู้เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับมุกหอมและพีรพล
สองคนยิ่งเป็นห่วงมุกหอม โดยเฉพาะชมพูถึงกับออกปากว่า
ต่อไปนี้ไม่ว่ามุกหอมจะไปไหน ตัวเขาจะคอยตามติดทุกฝีก้าว
เราต้องระมัดระวังกันมากขึ้น...
เช้าวันใหม่ มุกหอมตั้งใจเอาข้าวเหนียวหมูทอดไปตอบแทนน้ำใจของสงกรานต์
ที่ช่วยเหลือเธอเมื่อวาน
แต่แล้วไปได้ยินสงกรานต์กำลังถูกแนนนี่เล่นงาน
ที่เขาท้องเสียเป็นเหตุให้เสียลูกค้าไปอย่างน่าเสียดาย
วีณาพยายามออกรับแทนสงกรานต์ เพราะความจริงเธอคือต้นเหตุ
แต่สงกรานต์ขอรับผิดคนเดียว ยกมือไหว้ขอโทษแนนนี่
แนนนี่หัวเสียมากไม่ยอมรับคำขอโทษ สั่งสงกรานต์ไปเขียนใบลาพักร้อนหนึ่งอาทิตย์
สั่งเสร็จก็เข้าห้องปิดประตูทันทีจนไม่มีใครกล้าแหยม
มุกหอมแอบมองสงกรานต์อย่างเห็นใจ
พอเห็นเขาเดินหอบงานออกจากห้องไประบายอารมณ์กับลมแล้ง
โยนงานทิ้งกระจายพื้น
มุกหอมเดินหน้าเศร้ามาส่งกล่องข้าวเหนียวหมูให้ แต่สงกรานต์บอกไม่หิว
มุกหอมหน้าเจื่อน อยากจะปลอบ แต่สงกรานต์พูดโพล่งว่า
อยากอยู่คนเดียว...
ที่ร้านกาแฟ เจียมนั่งคุยกับเล้ง เจียมมาทวงเงินค่าจ้างคืนจากเล้ง
เพราะเล้งทำงานไม่สำเร็จ และเกือบโดนจับได้ แต่เล้งไม่ยอมคืน แถมยังท้าให้ไปฟ้องตำรวจ
"คิดให้ดี ถ้าแกจะขู่ฉัน" เจียมดุดัน
"เปล่าขู่ แค่บอกป้าว่า เราลงเรือลำเดียวกันแล้ว"
"งั้นฉันจะให้แกเพิ่ม ถ้าแกไปจัดการงานที่ค้างๆไว้"
"ได้ แต่คราวนี้ต้องวิธีง่ายๆ แบบถึงเลือดถึงเนื้อน่ะ ไม่เอาแล้ว เล้งเสียว"
จากนั้นเล้งก็เริ่มแผนสกปรก เที่ยวไปข่มขู่ชาวบ้านไม่ให้ซื้อส้มตำของมุกหอม
ถ้าใครดื้อดึงจะถูกเผาบ้านไม่เหลือแม้แต่เสา...
ฝ่ายทิพยงค์ หลังรู้ว่าสงกรานต์ถูกสั่งพักงาน
เธอรีบไปเล่าให้ตวงใจและหยาดพิรุณฟังอย่างมีอารมณ์
"เพราะใครล่ะคะ ทั้งหมดก็ยายแม่ค้าส้มตำนั่นแหละที่ทำให้งานอันรุ่งโรจน์ของลูกสงกรานต์ต้องดับวูบ"
"คงไม่มีอะไรมากมั้งคะ สงกรานต์เป็นคนมีฝีมือ" หยาดพิรุณพูดเรียบๆ
"แต่โดนพักงานนี่ รู้ไปถึงเอเจนซี่ไหน ขายหน้าป่นปี้
นะคะ แถมยังกอสซิปตามงานสังคมอีก"
"ตวงใจว่าเราพลิกวิกฤติเป็นโอกาสดีไหมคะ ไหนๆสงกรานต์ก็มีเวลาว่างตั้งอาทิตย์
เราก็จัดงานหมั้นซะเลย ไม่ต้องรอฤกษ์รอยามอะไรแล้ว ตวงใจพร้อมมากค่ะ"
"ไอเดียเริ่ดสุดๆเลยจริงมั้ยคะ คุณหยาด"
"ก็ดีค่ะ ฉันเห็นด้วย"
ตวงใจกับทิพยงค์ดี๊ด๊าสุดๆ พอเช้ารุ่งขึ้นก็ต้อนสงกรานต์ ไปถ่ายรูปที่ร้านเวดดิ้ง
สงกรานต์จำใจทำเพื่อแม่ แต่พอเห็นตวงใจเกณฑ์เพื่อนๆร่วมรุ่นมาแสดงความยินดีและถ่ายรูปด้วย
สงกรานต์ตบะแตก กระชากกล้องวีดิโอมาปาลงพื้นทันที
ทิพยงค์ต่อว่าสงกรานต์ไม่เกรงใจหยาดพิรุณ สงกรานต์ จึงได้สติ
"ผมขอโทษครับ แต่ผมไม่รู้มาก่อนว่าจะมีการนัดแนะทำอะไรอย่างนี้"
"ก็ตวงใจอยากให้งานเรามีแต่ภาพความผูกพัน ความรู้สึกดีๆที่เรามีให้กัน
อย่างน้อยนี่ก็เป็นครั้งนึงในชีวิตของเรานะคะ"
"เพราะเป็นชีวิตของเราไงครับ เราคือสอง ไม่ใช่คนเดียว ถึงต้องปรึกษา
ต้องคุยกันก่อน ไม่ใช่เห็นผมไอ้บื้อ จะทำอะไรกับมันก็ได้"
สงกรานต์เดินลิ่วออกไป เพื่อนๆหน้าตาเหวอ ตวงใจหันไปโผกอดแม่
คร่ำครวญเสียใจที่สงกรานต์ไม่เห็นความหวังดี ของเธอเลย
ทิพยงค์หน้าเสีย รีบจ้ำตามไปดึงลูกชายไว้ ถามอย่างคับแค้นว่า
เมื่อไหร่แกจะทำอะไรคิดถึงใจคนอื่นบ้าง?
"แล้วคนอื่นล่ะครับ คิดถึงใจผมบ้างหรือเปล่า ผมไม่ใช่ หุ่นยนต์ ใส่โปรแกรมสั่งได้ตามใจชอบ"
"แกจะไม่หมั้น ไม่แต่งได้ ถ้าแกไม่อยากช่วยพ่อแม่ ตอนหน้าสิ่วหน้าขวาน
ไม่อยากทำหน้าที่ลูกที่ดีบ้าง ก็เดินออกไปเลย
ฉันจะได้รู้ว่าลูกชายคนเดียวของฉันมันมองเห็นแต่ความทุกข์ตัวเอง"
ทิพยงค์มองลูกอย่างผิดหวัง หันหลังให้ก่อนพูดต่อเสียงพร่า
"ไปเถอะ แกอยากไปไหน ทำอะไร ฉันจะไม่ห้ามอีกแล้ว"
สงกรานต์ใจอ่อนยวบ เดินมาจับมือแม่ เอ่ยคำขอโทษอย่างแผ่วเบา...
สงกรานต์ยอมกลับเข้ามาปั้นยิ้มถ่ายรูปต่อ
และต้องเปลี่ยนหลายชุดหลายชาติตามตวงใจตลอด
ตวงใจยิ้มชื่นมีความสุขสุดๆ ยิ่งในชุดสุดท้ายซึ่งแต่งชุดไทย
ยิ่งยิ้มหน้าบาน เพราะทิพยงค์ส่งเสียงยุให้หอมแก้มกันหน่อย
สงกรานต์ขัดแม่ไม่ได้ เลยยื่นแก้มไปแตะแก้มตวงใจ...
พอออกจากห้องเปลี่ยนเสื้อ สงกรานต์เห็นตวงใจยังใส่ชุดเดิมถ่ายวีดิโอเล่นกับเพื่อน
จึงชิ่งกลับไปก่อน โดยบอกทั้งแม่ตัวเองและแม่ของตวงใจว่า ผมมีธุระด่วน...
ooooooo
นอกจากไปข่มขู่ชาวบ้านแล้ว เล้งตัวแสบยังแอบ
มาพ่นสีสเปรย์ให้ร้ายส้มตำของมุกหอมที่ผนังข้างร้าน จนผู้คนพากันเมินไม่กล้ากิน
วันทั้งวันพวกมุกหอมเลยนั่งหน้าแห้ง ข้าวของเหลือบานเบอะ
เมื่อแผนก่อกวนได้ผล เล้งรีบไปรับเงินค่าจ้างส่วนที่เหลือจากเจียม
ทั้งรับประกันว่ามุกหอมต้องเลิกขายส้มตำในเร็ววัน นั่งกอดครกร้องไห้อยู่กับบ้านแน่...
พระอาทิตย์ใกล้ตกดิน มุกหอมเซ็งจัดเตร่ไปที่ท่าเรือร้าง
ไล่เลี่ยกันสงกรานต์ก็มาที่นี่ เมื่อคนกลุ้มสองคนมาเจอกัน สีหน้าจึงบ่งบอก
แต่ทั้งคู่กลับไม่ยอมรับ ปั้นยิ้มยืนยันว่าต่างฝ่ายต่างมีความสุข
เพราะสงกรานต์ได้หยุดงานพักผ่อน
ขณะที่มุกหอมก็โกหกว่าวันนี้ขายของหมดเร็ว เลยมีโอกาสมาเดินเล่น
เมื่อถึงเวลามุกหอมต้องไปเรียนรอบค่ำ สงกรานต์ขอนั่งรถเมล์ไปเป็นเพื่อนด้วย
พอถึงห้องเรียน เขายังขอเข้าไปนั่งเรียนหลังห้อง
วีณาซึ่งบัดนี้กลายเป็นบริวารของตวงใจไปแล้ว ได้แวะมาหาอาจารย์ซึ่งเป็นเพื่อนกัน
พอเห็นภาพความใกล้ชิดระหว่างสงกรานต์กับมุกหอม
วีณาจึงใช้โทรศัพท์มือถือแอบถ่ายแล้วส่งตรงไปให้ตวงใจดู
กระทั่งเลิกเรียนเตรียมกลับบ้าน ตวงใจก็มาปรากฏตัว
สงกรานต์กลัวจะมีเรื่อง ชิงขอร้องตวงใจ ขณะที่วีณาก็ยังแอบเกาะติดสถานการณ์อยู่ห่างๆ
ตวงใจสร้างภาพเป็นคนดี บอกสงกรานต์ว่าเธอรู้กาลเทศะว่านี่คือสถานศึกษา
ใครจะมาตบตีกันได้ เกิดเป็นข่าวหรือถูกถ่ายคลิป
เธอก็เสียอยู่คนเดียว ที่มานี่ แค่จะแวะเอาของมาให้มุกหอม
"รับไปสิจ๊ะ แล้วก็ดูให้เต็มตา เผื่อจะนึกออกว่าต้องทำตัวยังไง รูปเพิ่งถ่ายมาวันนี้เลยนะ"
มุกหอมรับรูปป–กนั้นมาทั้งงงๆ ตวงใจหันไปทางสงกรานต์
"หมดธุระแล้ว ตวงใจไปก่อนนะคะ เผื่อจะมีเรื่องต้องคุยกัน"
"เอ้า ไม่สักฉาดสองฉาดเหรอ เปลืองน้ำมัน ขับรถมาแค่เนี้ย เสียรมณ์"
วีณาบ่นอย่างสุดเซ็ง สะบัดหน้าพรืดไปด้วย
มุกหอมเห็นภาพถ่ายของสงกรานต์กับตวงใจ สะเทือนใจ
กับภาพสุดท้ายที่แก้มชนแก้ม แต่ต้องฝืนยิ้มแสดงความยินดี
ย้ำว่ายินดีจากใจจริง...สงกรานต์อยากอธิบาย แต่มุกหอมตัดบท
"ไม่ต้องพูดหรอกค่ะ ฝากขอบคุณคุณตวงใจด้วยที่ให้ ฉันดูภาพพวกนี้
สวยดีนะคะ ดูคุณก็มีความสุขดี มิน่าล่ะ วันนี้คุณถึงบอกว่ามีความสุขมาก"
สงกรานต์จะดึงภาพไป มุกหอมปล่อยภาพหลุดมือกระจายบนพื้น
แล้วหันหลังเดินเร็วออกไป สงกรานต์เรียกหลายครั้ง ก็ไม่หันกลับมา...สงกรานต์ได้แต่ยืนคอตก ไม่รู้จะทำอย่างไร
มุกหอมวิ่งไปหลบร้องไห้ พยายามบอกตัวเองให้หยุดร้อง จะร้องทำไม มันก็เรื่องของคนรักกัน...
ooooooo
วันต่อมา สงกรานต์ถูกแม่เล่นงานแต่เช้า
"หนูตวงใจเขาโกรธมาก แต่เขาก็เป็นผู้ดีพอที่อดทนข่มใจ แกโดนของ
มนต์ดำ คุณไสย หรืออะไร ถึงได้หน้ามืดตามัวหลงขนาดไปรับส่งมัน"
"พอเถอะครับ ผมไม่อยากฟังเรื่องนี้แล้ว"
"ทีงี้ล่ะมาทำทนฟังไม่ได้ ฉันสิ ฉันอายกว่าแกเยอะ กลางวันไปลองชุดกับว่าที่คู่หมั้น พอตกกลางคืน ขับรถส่งกิ๊ก"
"มุกหอมไม่ใช่กิ๊ก" สงกรานต์สวนเสียงกระด้าง ยิ่งทำให้ทิพยงค์โกรธ
"หรือว่ามุกหอมมันสมยอมเป็นเมียแกแล้ว"
"แม่ค้าก็มีศักดิ์ศรีนะครับแม่ ถ้าเขาอยากสบายทางลัด คงไม่ทนเหนื่อยไปนั่งเรียนหนังสือ"
"พอๆ เถียงกันไปก็เท่านั้น พ่อเข้าใจแกนะสงกรานต์ ของแปลกๆใหม่ๆมันก็เร้าใจ
แต่ถึงเวลาเลิกลองของแล้ว กำหนดหมั้นถูกเลื่อนขึ้นมาเป็นพรุ่งนี้"
"พ่อ! นี่มันงานหมั้น ปุ๊บปั๊บจะเลื่อน ไม่ให้แขกเตรียมตัวเลยเหรอครับ"
"แขกไม่ต้อง มันสำคัญว่าแกพร้อมหรือเปล่า แต่ถึงตอนนี้แกไม่พร้อม
ก็ไม่มีใครสนใจ เพราะความผิดติดตัวแกมันหลายคดี ฉะนั้น พรุ่งนี้...ยิ้มแล้วก็ยิ้ม จนจบงานแค่นั้น"
"เอาเขามาใส่หัวผมเลยสิครับ จะได้ลากได้จูงไปไหนได้ตามใจชอบ"
สงกรานต์ประชดพ่อแม่ แล้วเดินหงุดหงิดออกไป
จากนั้นไม่เกินชั่วโมง วีณาก็ได้รับการติดต่อจากตวงใจว่าพรุ่งนี้เธอจะหมั้น
วีณาวี้ดว้ายตื่นเต้น กลัวจะตัดชุดไปงานไม่ทัน...
พอวางสายก็รีบกระจายข่าวแก่เพื่อนร่วมงาน แถมยังแจ้นไปเย้ยมุกหอมถึงร้านส้มตำ
ด้านหยาดพิรุณที่ดีใจเมื่อลูกจะสมหวัง
เธอแวะไปเชิญเจ้าของร้านค้ารายใหญ่ๆในตลาดให้ไปงานหมั้นของลูกสาว
พ่อค้าแม่ค้าแสดงความยินดี แต่อดทวงถามเรื่องขึ้นค่าเก็บขยะไม่ได้ จากเคยจ่ายวันละร้อย ขึ้นเป็นร้อยห้าสิบ
"ฉันน่ะเหรอ ขึ้นค่าเก็บขยะ"
"อ้าว ไม่ใช่คุณนายแล้วจะใครล่ะครับ นี่ผมกับพวกร้านอื่นๆยังบ่นกันเลยว่า
วันไหนคุณนายมาตลาด ต้องขอถามกันสักหน่อย"
หยาดพิรุณเงียบไป สงสัยว่าใครกันเป็นคนเก็บค่าขยะแทนเธอ
แต่แล้วในวันเดียวกัน หยาดพิรุณก็สืบรู้ด้วยสายตาตัวเอง
แอบเห็นพวกเฮียตู้แยกยายกันรีดเก็บเงินจากแผงเล็กๆในตลาด
ครั้นกลับไปถึงบ้านก็ยังเอาไปนั่งขบคิดว่าจะจัดการอย่างไรต่อไปดี
แทบไม่ได้สนใจลูกสาวที่เอาแหวนเพชรหลายวงมาเลือกมาลอง
เจียมเห็นหยาดพิรุณแล้วขัดตาขัดใจไม่น้อย
"ใจลอยคิดเรื่องที่ตลาดเหรอคะคุณแม่ เห็นกลับมาก็เอาแต่นั่งถอนหายใจ"
"มีพวกมาเฟียในตลาด...เจียมไปจ่ายตลาดบ่อยๆ รู้จักบ้างมั้ย รู้สึกว่าคนนึงจะชื่อเล้ง"
"ไม่รู้จักหรอกค่ะ" เจียมรีบปฏิเสธ "คุณนายกังวลมากไปหรือเปล่าคะ เจียมว่าตอนนี้คิดเรื่องคุณหนูก่อนดีกว่า"
"เอาไว้หลังงานตวงใจ ฉันคงต้องลงไปรื้อระบบในตลาดให้เป็นเรื่องเป็นราวสักที
จะปล่อยให้พวกอันธพาลข่มขู่คนทำมาหากินต่อไปไม่ได้แล้ว"
หยาดพิรุณแววตาเอาจริง เจียมแอบมองอย่างไม่พอใจ
ooooooo
ยังไม่เย็นมากนัก แต่พวกมุกหอมก็ต้องเตรียมเก็บร้าน เพราะยังขายไม่ค่อยดี
วันทั้งวันได้แค่สามร้อยบาท สงกรานต์เดินเข้ามาเมียงมอง มุกหอมทำเป็นไม่เห็น
ก้มลงเก็บของง่วน สงกรานต์เลยย่อตัวลงเซ้าซี้ จะให้มุกหอมคุยด้วยให้ได้
ทั้งแหย่ว่า ถ้าเป็นเพื่อนกันจริง ก็ไม่เห็นต้องโกรธ สงสัยจะคิดกับเขาเกินเพื่อน
"มุกหอมไม่ได้คิดอะไรกับคุณแน่"
เสียงพีรพลดังมา "แต่คุณน่ะ มีปัญหาทางใจหรือเปล่า เห็นได้ข่าวว่าเลื่อนงานหมั้นกะทันหัน"
สงกรานต์รีบลุกขึ้น หันมองพีรพล ใบคูณกับชมพูเดินมาสมทบ สงกรานต์จึงบอกว่า เขามาเชิญแขก
"แขกคุณอยู่บนตึกโน่น ไม่ใช่ริมถนน หรือว่าเพิ่งจะนับแม่ค้าส้มตำเป็นเพื่อน"
พีรพลสวนทันที ส่วนชมพูก็เขม่นสงกรานต์ไม่เบา
แล้วขอตัวกลับก่อน อยู่นานๆเดี๋ยวอดใจไม่ไหว จะตื๊บหนุ่มออฟฟิศเข้าให้
"ผมตั้งใจมาเชิญคุณจริงๆนะมุกหอม ไม่ใช่จะมาตอกย้ำซ้ำเติมอะไรเรื่องคุณกับคุณน้า...ชีวิตผม
คงไม่ได้แต่งงานหลายๆครั้ง ผมถึงอยากมีเพื่อนทุกคนมาในงาน"
มุกหอมเฉย จนกระทั่งสงกรานต์ตัดใจหันหลัง มุกหอมจึงเอ่ยขึ้น
"ถ้าแค่ไปแสดงความยินดีอย่างเพื่อน ฉันก็ไม่ได้ลำบากใจอะไร"
สงกรานต์หันมายิ้มดีใจ พีรพลรีบกันท่าว่า มุกหอมไม่ได้ไปคนเดียวแน่
ชมพูได้ยินรีบวิ่งกลับมายกมือ บอกชมพูไปด้วย ใบคูณจึงว่า พวกเราจะไปกันหมดนี่แหละ
"ได้...ไปแสดงความยินดีกับผมให้สุดๆไปเลย"
สงกรานต์ ฝืนพูดออกไป พอเจอสายตากระด้างของมุกหอมก็ยิ่งจ๋อย...
กลับถึงบ้าน มุกหอมหยิบแหวนเพชรของหยาดพิรุณออกจากกล่อง บอกตัวเองอย่างมุ่งมั่น
"พรุ่งนี้มุกหอมจะได้เข้าไปในบ้านแม่ มุกหอมจะเอาแหวนวงนี้ไปคืน
แล้วจะให้เขาตอบต่อหน้าทุกคนว่า ทำไมถึงทอดทิ้งยาย"
พีรพลเดินตามเข้ามา มุกหอมรีบเก็บแหวนซ่อนไว้ในมือทันที
"ผมไม่อยากให้มุกหอมไปงานหมั้นของสงกรานต์ ถ้าตวงใจเห็น คุณเละแน่ๆ"
"อะไรเละล่ะคะ" มุกหอมพูดยิ้มๆ
"ไม่ขำนะ...ตวงใจหึงกระทั่งหมาตัวเมียเดินผ่านสงกรานต์... บ้าๆ
เกิดแม่ยกพานของหมั้นทุ่มหัวคุณล่ะ"
"เราก็รับไว้สิคะ เงินทั้งนั้น"
"ผมทนไม่ได้ ถ้าคุณหนูไร้สตินั่นจะมาด่าว่าคุณเสียๆหายๆ"
"เขาสิคะต้องอาย ถ้าคิดจะพูดให้แขกเต็มงานได้ยินว่าเสียแฟนให้แม่ค้า...
ขอบคุณค่ะพีรพล ยังไงฉันก็ต้องไป ความอับอายน่ะมันเรื่องเล็ก ไม่แน่หรอกค่ะ
พรุ่งนี้คนอายที่สุดอาจจะไม่ใช่มุกหอม" มุกหอมยิ้มอย่างมีเลศนัย...
ooooooo
เช้าวันหมั้น หยาดพิรุณได้รับกล่องของขวัญจากกลุ่มของเฮียตู้เป็นชิ้นแรก
โดยไม่รู้ว่าข้างในกล่องเฮียตู้จัดระเบิดมาให้ เพราะหมั่นไส้และอิจฉาคนรวยๆจะมีความสุข
จึงคิดสร้างสีสันและความตื่นเต้นให้กับงาน
"ขอบใจนะทุกคน ฉันเองก็ไม่หวังอะไรมาก นอกจากความซื่อสัตย์ ซื่อตรง
ที่เราจะมีให้กัน ไม่เอารัดเอาเปรียบ หรือคดในข้อ งอในกระดูก"
สิ้นคำของหยาดพิรุณ ทุกคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก "ขอบใจมากสำหรับของขวัญ ฉันขอตัวไปรับแขกคนอื่นก่อน"
ทันทีที่หยาดพิรุณเดินออกไป เจ๊สว่างบ่นคุณนายพูดแปลกๆ เหมือนกำลังจับผิดพวกเรา...
ลิลลี่บอกไม่เหมือนหรอก ใช่เลย มันสงสัยพวกเราล้านเปอร์เซ็นต์
"เอาไงล่ะพ่อ" เล้งร้อนรน
"ใจเย็นทุกคน บอกแล้ววันนี้เรามางานมงคล มันก็ต้องมีแต่เรื่องมงคลสิวะ ฮ่าๆรอดูต่อไป"
ข้างฝ่ายพีรพลที่ตั้งใจไปรับมุกหอมที่บ้านเช่าแล้วจะไปงานพร้อมกัน
พอไปถึงปรากฏว่ามุกหอมแต่งตัวหนีออกไปก่อนแล้ว ใบคูณก็รั้งไม่อยู่...
มุกหอมลอบเข้าไปในบ้านหยาดพิรุณ ย่องขึ้นไปถึงห้องส่วนตัว
แต่ไม่รอดสายตาของสงกรานต์ ส่วนคนอื่นๆกำลังชื่นชมยินดีกับเจ้าของงานอยู่ด้านนอก...
มุกหอมเปิดประตูเข้ามาในห้อง มองรูปครอบครัวของหยาดพิรุณ ก่อนจะหันไปเปิดลิ้นชักข้างเตียง
ค้นหาหลักฐานสมัยสาวๆของหยาดพิรุณ แต่เจอแค่เครื่องประดับ
"รอบคอบจริงๆ ทำลายอดีตจนไม่เหลืออะไรทิ้งไว้ สักอย่าง"
ทันใด สงกรานต์ตามมา และเห็นมุกหอมถือแหวนเพชร
สงกรานต์เข้าใจผิดคิดว่ามุกหอมจะมาขโมยแหวน
ขณะเดียวกันทิพยงค์กำลังตามหาสงกรานต์เพราะใกล้พิธีแล้ว
จนเมื่อมาเห็นสองคนอยู่ด้วยกันในห้องหยาดพิรุณ
และเห็นแหวนเพชรในมือมุกหอม ทิพยงค์ก็แตกตื่นโวยวายว่ามุกหอมเป็นหัวขโมย
ว่าแล้วฉุดกระชากลากมุกหอมลงไป
ตวงใจไม่ค่อยสนใจเรื่องแหวนเพชร
แต่ข้องใจมุกหอมกับสงกรานต์ขึ้นไปทำอะไรกันบนห้อง...
ขณะเกิดการซักฟอกกันวุ่นวาย อีกด้านพวกแนนนี่มาพร้อมของขวัญ
และกำลังไปเกาะกลุ่มชื่นชมกองของขวัญที่ล้วนหรูดูดี วีณาสนใจกล่องหนึ่ง
หยิบมันขึ้นมาเขย่า เพราะได้ยินเสียงดังติ๊กๆ
เท่านั้นเอง เฮียตู้ร้องห้ามเสียงหลง บอกให้วางลง
แนนนี่ยิ่งข้องใจว่าของขวัญอะไรมีเสียงดัง ทวยเทพนึกออก โพล่งออกมาว่า
"ระเบิดดดด..."
วีณาตกใจแผดเสียงแปดหลอด ทำเอาผู้คนหันมองเป็นตาเดียว
แนนนี่ให้วีณาโยนทิ้งไป วีณากำลังตั้งท่า พอดีกลุ่มของหยาดพิรุณวิ่งออกมา
ตวงใจจึงผลักมุกหอมเข้าหากล่องของขวัญ แต่สงกรานต์ตามไปรวบตัวมุกหอมหลบทัน
กล่องของขวัญตกพื้น ทุกคนกรี๊ดสนั่น หมอบกันชุลมุน แต่เสียงมันดังแป๊ะ
มีควันลอยขึ้นมา ทุกคนหน้าเบ้ ปิดจมูกกันพร้อมเพรียง
"อึ๋ย...นี่มันระเบิดขี้หมา เหม็นตายทั้งกรุงเทพฯ"
เสียงราชาโพล่งขึ้นมา ทำเอาแขกตื่นตื่นวิ่งหนีไป เหลือแต่กลุ่มหยาดพิรุณ และพวกเฮียตู้
ตวงใจสั่งสงกรานต์ปล่อยมุกหอม ห้ามแตะต้องตัวมัน
มุกหอมเป็นฝ่ายสะบัดออกเอง พอตวงใจถามหาเจ้าของกล่องของขวัญ
กลุ่มเฮียตู้เงียบกริบ ตวงใจจึงเล่นงานมุกหอม
"ของแก...ของแกใช่มั้ย มุกหอม แกมาเพื่อทำลายความสุขของฉัน"
ตวงใจจะเข้าไปทำร้ายมุกหอม แต่เจียมพรวดเข้าไปแทน ตบมุกหอมที่ไม่ทันตั้งตัว แล้วสำทับ
"ไสหัวไป นังแม่ค้า ก่อนที่ฉันจะฆ่าแก!"
ทุกคนอึ้ง มุกหอมกุมแก้ม เจ็บใจ
"นี่เหรอคะ สังคมคนมีหน้ามีตาแต่ไม่มีความเป็นธรรม เอาแต่ยัดเยียดข้อหา ลงโทษคนด้อยกว่า"
"แน่นอน เพราะแกมันนังขี้ขโมย แกเข้ามาขโมยลูกชายฉัน
แล้วยังขโมยแหวนเพชรคุณหยาดพิรุณ" ทิพยงค์ชูแหวนซึ่งเป็นหลักฐานสำคัญ
มุกหอมหันขวับไปทางหยาดพิรุณ
"แหวนของคุณ ฉันตั้งใจเอามาคืน แล้วก็จะถามคำสุดท้าย ว่าคุณจะยอมรับหรือเปล่า..."
"ออกไป มุกหอม ออกไปจากที่นี่" หยาดพิรุณรีบขัด
"ฉันไปแน่ แต่คุณต้องตอบฉันก่อน"
"ฉันไม่ตอบอะไรทั้งนั้น มุกหอม คนอย่างเธอกับฉันไม่เกี่ยวข้องอะไรกัน
ตั้งแต่เธอก้าวเข้ามา ความพินาศมันก็ติดมากับตัวเธอ ความสุขความหวังของลูกฉัน
ถูกเธอทำลายจนไม่เหลืออะไรแล้ว สะใจเธอหรือยัง ที่งานหมั้นของตวงใจล่มลงกับตา
ใครก็ได้ มาพามุกหอมออกไป ฉันไม่อยากเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้อีก"
ยามก้าวเข้ามา สงกรานต์กางมือกั้นทันที
"ผมเป“นคนเชิญมุกหอมมา ผมจะพาแขกของผมออกไปเอง"
ว่าแล้วสงกรานต์กุมมือมุกหอมที่หมดเรี่ยวแรงทั้งกายใจ เดินออกไปท่ามกลางสายตาของทุกคน...
ooooooo
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น