วันอังคารที่ 4 พฤศจิกายน พ.ศ. 2551

ดินเนื้อทอง ตอนที่5

ตอนที่ 5
มุกหอม พีรพล ใบคูณ และชมพู กำลังช่วยกัน
คิดเมนูส้มตำดีลิเวอรี่ รับสั่งทางโทรศัพท์ไปส่งบนตึกทุกชั้นทุกแผนก
เพื่อเป็นทางเลือกให้ลูกค้าและเป็นทางรอดให้ตัวเอง
หากเจ้าของตึกจะเอาที่ตรงนี้ไปทำตลาดติดแอร์ มุกหอมจะไม่ไปไหน ขอสู้ค่าเช่า
ขณะทั้งสี่คนช่วยกันคิดเมนูชุดอิ่มประหยัด มีให้เลือก ข้าวเหนียวส้มตำ ไก่ทอด
หรือขนมจีนน้ำยา ของหวานก็เป็นขนมของใบคูณที่จะหมุนเวียนไปเรื่อย...
เจียมเดินเข้ามาเมียงมอง ทำทีเข้ามาสั่งส้มตำใส่ถุง
มุกหอมจึงละมือจากรายการอาหารไปทำให้
ระหว่างรอ เจียมเฝ้ามองมุกหอมไม่วางตา สีหน้าเจียมดุดันจนใบคูณสังเกตได้
แอบกระซิบกับพีรพลว่า ลูกค้าคนนี้ตาดุจัง จ้องอย่างกับเกลียดพี่มุกหอมมาตั้งแต่เกิด...
พีรพลไม่เอะใจอะไร พูดเล่นว่า แกคงจะอิจฉาแม่ค้าสวยๆ

เมื่อได้ส้มตำและจ่ายเงินแล้ว เจียมเดินออกไป
แต่ยังเหลียวหลังมามองมุกหอมอย่างแค้นๆ
แม้ว่ากลับเข้าโชว์รูม พีรพลยังนั่งคิดนั่งจดรายการอาหารดีลิเวอรี่ให้มุกหอมอีก
ตวงใจเดินนวยนาดตรงมา สีหน้าบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์
"แฟนเธอน่ะ เที่ยวมาให้ท่าคู่หมั้นฉัน"
พีรพลชะงัก เงยหน้ามอง
"ที่ผมรู้นี่ คุณกับคุณสงกรานต์ ยังไม่มีงานหมั้นไม่ใช่เหรอครับ"
"ยังไงก็ต้องมี หัดเฝ้าแฟนเธอไว้สิ ไม่ใช่ปล่อยให้มาจิกคนที่เขามีเจ้าของ"
"ผมเชื่อใจมุกหอม แล้วก็รู้ว่าผู้หญิงอย่างมุกหอมไม่เคยให้ท่าใคร
ไม่เคยวิ่งไล่จับใคร ไม่เคยทำตัวเหมือนผู้หญิงลอยไปลอยมา"
"แก...ฉันจะฟ้องเจ้านายแก แกด่าลูกค้า"
"ก็เอาสิครับ คุณมาถึงก็ด่าผม ด่ามุกหอม ใครจะยืนทนให้คุณด่า
จะบอกให้นะคุณตวงใจ ค่าของคนอยู่ที่ผลงาน
เคยได้ยินใช่มั้ย แล้วผู้หญิงเรื่อยเปื่อย จับจดอย่างคุณน่ะ
บอกตรงๆ เห็นแล้วเอียนมาก หาคุณค่าในตัวเองสักนิดยังไม่เจอ"
ตวงใจเงื้อมือ พีรพลชี้หน้าทันที "อย่านึกว่าตบแล้วผมจะจูบนะ ผมแจ้งตำรวจแน่"
"แกมันทุเรศ ปากเสีย หยาบคาย ผู้ชายอย่างแก ก็เหมาะกันดีแล้วกับนังแม่ค้า"
"แต่ผู้หญิงอย่างคุณ ผมว่าไม่เหมาะกับคุณสงกรานต์ ถึงจะหน้าสวย แต่สมองกลวงโบ๋"
ตวงใจสุดทนตบหน้าพีรพล พนักงานพากันตกใจ ตวงใจไม่สนใคร
เปิดกระเป๋าหยิบแบงก์ห้าร้อยมาวาง
"สำหรับปากชักโครกของแก ค่าปรับ ฉันจ่ายสด"
ตวงใจยิ้มเหยียด สะบัดหน้าออกไป พีรพลกุมแก้มด้วยความเจ็บ

จากนั้นตวงใจกลับมาที่บ้าน พยายามโทร.หาสงกรานต์
แต่เขาไม่รับสาย จึงบ่นกับเจียมที่ยกกะละมังน้ำอุ่นมาแช่เท้าให้
"สงกรานต์ไม่ยอมรับสายตวง ฝากข้อความตลอด เจียม ถ้าเป็นเจียม เจียมจะทำยังไง"
"เจียมถือคติว่าเสียทองเท่าหัว ไม่ยอมเสียผัวให้คนอื่น"
"อย่ามาสอนลูกฉันอย่างนั้นนะเจียม" หยาดพิรุณส่งเสียงเข้ามา
เจียมหันขวับ แววตาดุขึ้นมาวูบหนึ่ง ก่อนจะนิ่งลง
"โธ่ คุณแม่ซีเรียสไปได้ เจียมเค้าก็พูดประสาชาวบ้าน"
"ให้เจียมไปพักได้แล้ว"
"ไม่เป็นไรค่ะ เจียมอยากทำให้คุณหนูของเจียม"
สายตาเจียมมองตวงใจอย่างสุดรัก ตวงใจเอนไปพิงหยาดพิรุณที่นั่งลงข้างๆ
"ตวงอยากให้ถึงวันหมั้นเร็วๆจังเลย พวกลักขโมยกิน มันจะได้น้ำตาเช็ดหัวเข่า"
"ไม่เอาลูก ไม่ว่าใครอย่างนั้น ยังไงลูกสาวของแม่ก็ต้องเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด"
หยาดพิรุณกอดลูก เจียมมองภาพความรักของหยาดพิรุณกับตวงใจด้วยแววตาริษยา
พอหยาดพิรุณหันมาเห็น เจียมรีบหลบตาลงต่ำ

ooooooo

เมื่อส้มตำดีลิเวอรี่ของมุกหอมเปิดตัว สงกรานต์ ชิงสั่งก่อนใคร
แต่แอบดัดเสียงไม่ให้มุกหอมจำได้ พอมุกหอมขึ้นไปส่งยังชั้นที่สงกรานต์ทำงานอยู่
กลับได้คำตอบว่าไม่มีใครสั่ง แต่แม่บ้านเจอเงินค่าส้มตำเสียบไว้หน้าประตูทางเข้า
วีณาที่ตอนแรกจะกินแล้วไม่กล้า เพราะกลัวต้องจ่ายเงิน
พอรู้ว่ามีคนจ่ายเงินแล้ว จึงชวนเพื่อนพ้องเฮเข้ามารุมส้มตำแสนอร่อย
มุกหอมเหลือบมองสงกรานต์ที่กางหนังสืออ่าน
ทำไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนหันหลังกลับออกไปอย่างน้อยใจ
สงกรานต์ฉวยโอกาสขณะทุกคนกำลังง่วนกับส้มตำ
ลุกตามมุกหอมที่เดินนับเงินออกไป
"ท่าทางจะกำไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว"
"จะสั่งกับเขาบ้างเหรอคะ"
ชายหนุ่มทำไก๋ ถามว่าที่ร้านเบอร์อะไร จะได้โทร.ไปสั่งพิซซ่า
มุกหอมสวนทันทีว่า พิซซ่าไม่มีขาย มีแต่ตำปูปลาร้าเท่านั้น
สงกรานต์อมยิ้ม เลียบเคียงถาม วันนี้ไปเรียนกี่โมง
พอดีรถเขาซ่อมเสร็จแล้ว ว่าจะผ่านไปแถวนั้น
"วันนี้ไม่มีเรียน" มุกหอมยิ้มกวน หันหลังเดินต่อ สงกรานต์ยังตามตอแย
บอกให้รู้ว่าบนตึกนี้มีห้องสมุดด้วย มุกหอมสนใจมาก วานให้เขาพาไปที
ด้านพีรพลผู้หลงรักปักใจมุกหอม วันเดียวกันนี้เขามาบอกพ่อว่าขอลาพักร้อนสามเดือน
จะไปช่วยแฟนขายส้มตำ พิชญะตาโต ร้องลั่นว่า ไม่อนุญาตโว้ย
"โธ่พ่อ ไอ้สงกรานต์มันมาเกาะแกะมุกหอมของผม"
"ตกลงว่าแกเป็นเจ้าของน้องมุกหอมเขาแล้ว"
"ยัง คนนี้ผมจริงจังนะ"
"เล่นตัวขนาดนี้ ชักอยากเห็นหน้าแล้วว่ะ"
"ได้เลยพ่อ ผมจะพาพ่อไปดูความน่ารักของว่าที่ลูกสะใภ้ แต่ไปแบบนี้ไม่ได้"
"เฮ้ย ฉันไม่ปลอมตัวอย่างแกนะ"

"ไม่ได้พ่อ ไม่ได้เด็ดขาด มุกหอมเกลียดผู้ชายรวยๆ ผมจะให้เขารู้ความจริงตอนนี้ไม่ได้"
"งั้นฉันไม่ไป" พิชญะเดินหนี พีรพลวิ่งดักหน้า ทั้งอ้อนวอน ทั้งฉุดทั้งลากพ่อไปจนได้
เมื่อจับพ่อถอดสูทใส่ชุดเด็กแนวเป็นที่เรียบร้อย พีรพลก็พาพ่อไปที่ร้านมุกหอม
แต่ไม่เจอมุกหอมเพราะยังไม่ลงมาจากตึก เจอแต่ใบคูณกับชมพู
พีรพลแนะนำพิชญะว่าเป็นหัวหน้างาน
พิชญะพอเห็นใบคูณหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักก็เริ่มเจ๊าะแจ๊ะ
ออกแนวเฒ่าหัวงู ซักประวัติจะช่วยเหลือค่าหน่วยกิต
พร้อมกับส่งนามบัตรให้ไว้ติดต่อ แต่พีรพลรีบฉวยมาไว้ซะก่อนที่ความลับจะแตก
สงกรานต์พามุกหอมมาขลุกอยู่ในห้องสมุด แล้วช่วยลงชื่อยืมให้เธอด้วย
มุกหอมเลือกนิยายไปอ่าน บอกว่าอ่านแล้วเพลินดี
แล้วนึกขึ้นได้ว่าหายมานาน ป่านนี้ใบคูณรอแย่ จึงผลุนผลันจะไป
"เดี๋ยว มุกหอม เรื่องดอกไม้น่ะ คือที่จริง..."
"คุณซื้อมาให้แฟนก็ดีแล้วนี่ อ้อ ไม่ใช่แค่แฟน
ว่าที่คู่หมั้น...ดีใจล่วงหน้าด้วยนะคะ"
มุกหอมบอกแล้วรีบเดินออกไป สงกรานต์หันรีหันขวางไม่ได้ดั่งใจ
"ยายบ้า ไม่รู้หรือไง ผมซื้อมาให้คุณ"
มุกหอมปั้นหน้ายิ้มอวยพร แต่ในใจนั้นร้องไห้
เดินลิ่วเข้าไปในห้องน้ำ ยืนหน้ากระจก บอกตัวเองว่าอย่าร้อง...
ทันใดเจียมโผล่จากที่ซ่อน ตรงเข้าปิดปากมุกหอมจากทางด้านหลัง
แล้วจับกดน้ำในอ่างล้างหน้าที่เปิดไว้เต็ม มุกหอมดิ้นรนขอความช่วยเหลือ
สงกรานต์ได้ยินเสียงเอะอะ ร้องเรียกใครอยู่ข้างใน ให้เปิดประตูหน่อย
เจียมตกใจ ตบมุกหอมหน้าคว่ำแล้วผลุบเข้าที่ซ่อนอย่างว่องไว
สงกรานต์ถีบประตูเข้ามาเห็นมุกหอมสำลักน้ำ หน้าตาผมเผ้าเปียกโชก
ทรุดลงหมดแรง เขารีบอุ้มเธอออกไปที่แผนก โดยลืมสนใจว่าใครกันที่ทำร้ายเธอ...
วีณาและเพื่อนร่วมงานแตกตื่นมามุงดูมุกหอมที่สงกรานต์วางลงบนโซฟา
"วันนี้เลิฟซีนโหดไปหน่อยเหรอ เปียกซ่กซะขนาดนั้น"
"ปากเสีย" สงกรานต์ด่าทวยเทพ "ผมเจอในห้องน้ำหญิง
เรียกยามไปค้นในห้องน้ำหน่อย คนร้ายคงยังไม่ออกจากตึก"
วีณากรี๊ดกระจาย กลัวคนร้าย แนนนี่สั่งให้หยุด
แล้วรีบไปโทร.บอกยาม วีณาจึงวิ่งไปยกโทรศัพท์
แจ้งยามให้จับคนร้ายบ้ากาม ข่มขืนในห้องน้ำหญิงด่วน!
สงกรานต์รับผ้าขนหนูจากเพื่อนพนักงานมาเช็ดหน้าให้มุกหอม
และเฝ้าเรียกอย่างห่วงใย...ครู่ต่อมา ชมพูก็ได้รับสายจากคนบริษัทคิซซี่
คิซซี่ว่ามุกหอมโดนข่มขืน ทุกคนตกใจรีบพากันเข้าไปในตึก
โดยมีพีรพลนำลิ่ว ส่วนพิชญะรั้งท้าย
วีณากำลังฟูมฟายสงสารมุกหอมเพราะคิดว่าถูกปู้ยี่ปู้ยำเสียแล้ว
สงกรานต์จึงอธิบาย มุกหอมไม่ได้เป็นอะไร เขาไปช่วยไว้ทัน
พอมุกหอมได้สติ เธอบอกทุกคนว่า เห็นหน้าคนทำร้ายไม่ชัด รู้แต่ว่าเป็นผู้หญิง

"วงจรปิดในตึกล่ะ เปิดเช็กสิ ผู้หญิงท่าทางมีพิรุธที่ออกจากห้องน้ำหญิง" พีรพลร้อนรน
"ยามเพิ่งโทร.มาบอกว่า กล้องวงจรปิดตรงทางเดินเสียพอดี" แนนนี่บอก
"เสียได้ไง ประมาทเลินเล่อ ไปเรียกเจ้าของตึกมา...
ตวงใจ เรียกตวงใจมา" พีรพลเสียงดัง พิชญะต้องเตือนให้เย็นไว้
"เย็น...มุกหอมเกือบตาย ให้ผมใจเย็น ผมจะคุยกับเจ้าของตึก"
"ไอ้พี แกเป็นแค่เซลส์ขายรถ" พิชญะพูดพร้อมส่งซิก
พีรพลนึกได้ กลัวความลับแตก จึงยอมเย็นลง
แล้วอาสาจะพามุกหอมไปส่งบ้าน ใบคูณยังใจไม่ดี
เตือนมุกหอม วันหลังอย่ามาส่งของที่นี่อีกเลย
"ไม่เอาน่า เรื่องแค่นี้เอง" มุกหอมปราม
"ใบคูณพูดถูก ที่นี่มันไม่มีความปลอดภัย
พวกตัวอันตรายมันเพ่นพ่านไปทั้งตึก" พีรพลเสียงแข็ง จงใจว่าสงกรานต์
"ไอ้พีน้องรัก พาแฟนแกลงไปข้างล่างก่อนดีกว่า แถวนี้คนเขาต้องทำงาน"
พิชญะตัดบท มุกหอมลุกขึ้น ขอบคุณสงกรานต์ที่ช่วยเหลือ
สงกรานต์ยิ้มให้มุกหอม แต่พอเห็นพีรพลเข้ามาประคองมุกหอมลงไป สีหน้าก็สลดลง
"ฉันคุ้นๆหน้าพี่ชายพีรพลจังเลย เหมือนเคยเห็นตามงาน หรือไม่ก็ในแมกกาซีน หรือที่ไหนสักแห่ง"
แนนนี่บ่นกับตัวเอง หลังจากพวกมุกหอมชักแถวออกไป...

พีรพลเป็นห่วงความปลอดภัยของมุกหอม อยากให้หยุดขายส้มตำสักพัก หรือจะเลิกไปเลยก็ได้
แต่มุกหอมไม่ยอม เพราะนี่คืออาชีพของเธอ ไม่ว่าใครจะส่งคนมาขู่อีกกี่ครั้ง เธอก็ไม่เลิก
"เงินมันมีค่ากว่าชีวิตเหรอ มุกหอม"

oooooooo

"มุกหอมไม่ได้เห็นแก่เงิน แต่ถ้ากลัวโน่นกลัวนี่ แล้วต้องปิดร้านหนี
ชาตินี้มุกหอมคงหากินอะไรไม่ได้ อุปสรรคแค่นี้มันไม่สะเทือนจนทำให้มุกหอมต้องทิ้งครก ทิ้งสาก"

"ฉันว่ามุกหอมพูดถูก คนทำมาค้าขาย หนักแค่ไหน ก็ต้องดิ้น"
พีรพลได้ยินพ่อให้กำลังใจมุกหอม ค่อยรู้สึกใจชื้นขึ้น
ขณะเดียวกันนั้น สงกรานต์ไปบอกหยาดพิรุณฐานะภรรยาเจ้าของตึก
ให้รับรู้ว่าเกิดเหตุร้ายขึ้นกับมุกหอม และกล้องวงจรปิดก็เสีย
หยาดพิรุณจึงเป็นกังวลไม่น้อย ส่วนเจียมผู้ก่อเหตุ
กลับไปรายงานตวงใจที่บ้าน ตวงใจซึ่งรู้เห็นจะมอบเงินค่าตอบแทนให้เจียม
แต่เจียมไม่ยอมรับ ย้ำว่าเต็มใจทำเพื่อคุณหนูทุกอย่าง
พลางก็ถามตวงใจอยากให้มุกหอมตายหรือเปล่า
"ตายแล้ว เจียม นี่เจียมเลี้ยงฉันมาตั้งแต่เด็กๆ เจียมไม่รู้หรือไงว่ามดสักตัวฉันยังไม่กล้าบี้เลย
ไม่เอาหรอก ฆ่าคนน่ะติดคุก เดี๋ยวไม่ได้แต่งงาน เอาแค่เบาะๆนี่แหละ สะใจดี"
ตวงใจเดินยิ้มจากไป เจียมแววตากระด้าง บอกกับตัวเองว่า
"ถ้ามันทำให้คุณหนูของเจียมร้องไห้อีก เจียมจะฆ่ามัน"
หยาดพิรุณตัดสินใจนำกระเช้าไปขอโทษและปลอบขวัญมุกหอมถึงบ้าน
พร้อมด้วยสงกรานต์ที่เป็นคนนำทาง
พิชญะกับพีรพลที่ยังอยู่กับพวกมุกหอมเห็นหยาดพิรุณเดินมาแต่ไกล
พิชญะรีบหลบแวบ เพราะกลัวความลับแตก
มุกหอมยังเคืองแค้นที่หยาดพิรุณไม่ยอมรับยายแคเป็นแม่
จึงพูดจาส่อเสียดใส่หยาดพิรุณเต็มที่
"เป็นเกียรติมากค่ะ ที่คุณหยาดพิรุณเจ้าของตึกมาเหยียบถึงที่ซุกหัวนอนแม่ค้า
เป็นเสนียดเท้ามั้ยคะ ที่มันใหญ่ไม่ได้ครึ่งห้องคนใช้ที่บ้านคุณ"
"มุกหอม...คุณน้าหยาดพิรุณอยากจะมาคุยกับเธอ"
"แต่ฉันไม่อยากคุยกับผู้หญิงคนนี้ คุณก็เหมือนกัน คุณสงกรานต์
อยากแต่งจนตัวสั่นก็รู้จักหาวิธีเอาใจแม่ยายให้ดีกว่านี้หน่อย"
"ฉันขอให้สงกรานต์พามาเอง ฉันอยากเอากระเช้ามาปลอบใจเธอ"
หยาดพิรุณรับกระเช้าจากคนขับรถส่งให้ มุกหอมรับมาแล้วโยนทิ้งต่อหน้า...ทุกคนตกใจ
"เอาคำขอโทษของคนรวยทิ้งไว้ที่ผ้าขี้ริ้วหน้าบ้านฉันแล้วกัน ไม่ต้องห่วงนะคะ
ว่าฉันจะเอาเรื่องไปฟ้องสื่อ หรือต่อให้ฉันพูดไป ฉันมันก็แค่แม่ค้าจนๆคนนึง
เสียงของฉันมันคงไม่ทำให้ชื่อเสียงเกียรติยศคุณเสื่อมเสียลงไปได้หรอกค่ะ"
"ฉันมาเพราะคิดว่าเธอจะขวัญเสีย"

"ไม่เลยค่ะ ถ้าฉันจะตกใจฟูมฟาย ก็คงไม่ใช่เรื่องที่โดนทำร้ายร่างกาย
เพราะมันชินชาซะแล้ว แต่ถ้าเรื่องทำร้ายจิตใจนี่ไม่แน่นะคะ
เพราะใจฉันไม่ด้านไม่ทนเหมือนพวกทองไม่รู้ร้อน
เห็นคนแก่หายใจรวยรินนอนรอลูกสาวมาเยี่ยม แต่ก็ไม่สำนึกอะไรขึ้นมาบ้างเลย
คุณหยาดพิรุณรู้จักลูกสาวยายแคไหมคะ"
"ฉันไม่รู้จัก"
"นั่นสิคะ ฉันนี่ก็โง่จริงๆ ที่หลงคิดว่าคนระดับคุณหยาดพิรุณจะรู้จัก หรือมีรากเหง้ามาจากแม่ค้าส้มตำ"
มุกหอมพูดเสร็จก็หันกลับเข้าบ้านทันที ใบคูณให้สงกรานต์พาหยาดพิรุณกลับไปก่อน
สงกรานต์คำรามต่อว่ามุกหอมไม่มีเหตุผล พีรพลออกรับแทนมุกหอมทันทีว่า
"นี่แหละเหตุผลของคนจน มีอะไรมั้ย"
สงกรานต์ไม่พอใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเดินตามหยาดพิรุณออกไป
พิชญะค่อยๆโผล่ออกจากป่ากล้วยมาสมทบกับพวกลูกชาย
พอใบคูณตามเข้าไปหามุกหอม ติงว่ามุกหอมไม่น่าไล่หยาดพิรุณต่อหน้าคนอื่น
เขาเป็นถึงเจ้าของตลาด มุกหอมไม่แคร์ และไม่มีวันซมซานไปขอพึ่งผู้หญิงหน้าเนื้อใจเสือคนนี้แน่...
ขณะเดินออกมา หยาดพิรุณสีหน้ากลัดกลุ้ม บ่นไม่เข้าใจว่าทำไมมุกหอมถึงจงเกลียดจงชังอะไรตนขนาดนี้
"มุกหอมพูดถึงลูกสาวยายแค"
"ก็คงแม่เขานั่นแหละ แต่น้าไม่รู้จักจริงๆ มาถามหากับน้า น้าก็บอกไม่ได้"
"ที่ผมฟัง เหมือนมุกหอมกำลังบอกว่าคุณน้ารู้จักกับยายแค"

"ไม่รู้จักหรอก น้าน่ะเหรอจะไปรู้จักกับยายของมุกหอม ยายเขาคงเล่าอะไรไปเรื่อย
แล้วมุกหอมก็คงจับแพะชนแกะ โยงเรื่องให้วุ่นวาย หรือไม่น้าอาจจะหน้าตาเหมือนแม่เขาล่ะมั้ง"
ด้านมุกหอมก็ยังไม่ละความตั้งใจจะทำให้หยาดพิรุณยอมรับยายแค
มุกหอมวานพีรพลช่วยสืบประวัติครอบครัวของหยาดพิรุณ
พีรพลที่เคยอ่านเจอในนิตยสารมาบ้างจึงบอกเล่าว่า หยาดพิรุณเป็นลูกเศรษฐีผู้ดีเก่า
แล้วมาแต่งงานกับคุณกรณ์ ครอบครัวนักธุรกิจซึ่งรวยไม่แพ้กัน...มุกหอมฟังอย่างสนใจ
แล้วซักพีรพลว่าเล่มไหน อยากให้ไปหามาหน่อย เธออยากอ่าน...

พีรพลรับปากทั้งที่หนักใจ จึงกลับไปเซ้าซี้ให้พ่อช่วย
หรือถ้าพ่อรู้ประวัติคุณหยาดพิรุณก็ช่วยเล่ามาเลย
"เขาเป็นลูกสาวคนเดียวของผู้ดีเก่า เรียนสูง ดาวมหาลัย
ไปเรียนต่อเมืองนอกพักนึง ไม่ทันได้ปริญญาโท
ก็กลับมาแต่งงานปุ๊บปั๊บ ตอนนั้นก็มีข่าวลือว่าคุณกรณ์โดนเลือกมาสวมบทพ่อของลูกในท้อง
แต่ช่างเถอะ ผู้หญิงเวลาอิจฉาใครได้แต่งงาน ก็เห็นเม้าท์กันอย่างงี้ทุกที"
"แล้วไงต่อพ่อ เอาเนื้อๆ"
"อย่าเร่ง ต้องนึกนาน อ้อ พอหนูตวงใจอุแว้ ตายาย ก็ไม่ทันเลี้ยงหลาน เกิดอุบัติเหตุขึ้นสวรรค์ไปก่อน
ทีนี้อภิมหาสมบัติก็เลยตกมาอยู่ที่คุณหยาดพิรุณกับหนูตวงใจ...จบ"
"แค่เนี้ย"
"ถ้าแกจะเอามากกว่านี้ แกก็ไปเป็นเห็บหมาที่บ้านคุณหยาดสิวะ
จะได้รู้เรื่องในบ้านทุกซอกทุกมุม ว่าแต่หนูมุกหอมนี่เขาจะอยากรู้ไปทำไม
เมื่อวานเห็นใส่คุณหยาดพิรุณฉอดๆ ฝีปากบาดไปตัดขั้วหัวใจ
อย่าริมีกิ๊กนะแก จับได้ แม่กะซวก...กะซวก" พิชญะทำท่าประกอบซะจนพีรพล
กุมท้องน้อย เสียววาบ...


ooooooo


เมื่อผักแพงของแพง มุกหอม ใบคูณ ชมพู
จึงคิดอ่านหาวิธีลดต้นทุนด้วยการปลูกผักปลอดสารพิษ
โดยจะใช้ที่ดินว่างเปล่าแถวบ้านเช่า
แต่ต้องช่วยกันกำจัดขยะออกไปก่อน
สงกรานต์มาเจอจึงเกิดการซักถามและนำพาไปสู่การมีปากเสียงกับมุกหอม
พีรพลตามมาทีหลังจึงปกป้องมุกหอม ต่อยสงกรานต์ปากแตก
มุกหอมยังสำนึกบุญคุณที่สงกรานต์ช่วยเหลือเมื่อวันก่อน
จึงให้ใบคูณกับชมพูไปซื้อยา แต่พีรพลเป็นคนชก ขอรับผิดชอบเอง
สงกรานต์สำออยขณะมุกหอมทำแผลที่ปากให้ พอเสร็จปุ๊บ พีรพลก็ไล่สงกรานต์กลับ
แต่ชมพูยังไม่สะใจ หมั่นไส้สงกรานต์ที่ชอบหาเรื่องมุกหอมดีนัก
จึงคิดแผนกลั่นแกล้ง ชวนให้อยู่กินข้าวเย็นด้วยกัน
แล้วทำน้ำพริกเผ็ดจัดให้สงกรานต์กินจนปากแทบพอง
ซึ่งสงกรานต์บอกว่า เป็นอาหารมื้อที่จะจำจนวันตาย...
เจียมยังแอบติดตามความเคลื่อนไหวของมุกหอมแล้วคอยรายงานตวงใจ...

พอรู้ว่าสงกรานต์ยังข้องแวะมุกหอมไม่ขาด ตวงใจไม่พอใจอย่างยิ่ง
และหาตัวช่วยโดยเอากระเป๋าแบรนด์เนมราคาหลายหมื่นไปสมนาคุณวีณาให้มาเป็นพวก
และวีณาต้องทำให้สงกรานต์เสียลูกค้าให้ได้
วีณาเห็นแก่ของราคาแพงจึงยอมเอายาถ่ายที่รับมาจากตวงใจใส่ในกาแฟให้สงกรานต์กิน
ด้านเจียมก็คิดหาทางช่วยตวงใจ ดั้นด้นไปจ้างวานเล้งให้จัดการมุกหอม...

เมื่อมีคนที่คิซซี่คิซซี่โทร.มาสั่งส้มตำ พีรพลรีบอาสาไปส่งเอง
มุกหอมจะได้ไม่ต้องเจอสงกรานต์จอมสำออย แต่
มุกหอมไม่ยอม เพราะลึกๆเธออยากเจอสงกรานต์นั่นเอง

ขณะเดินตามกันมาถึงหน้าตึก พีรพลมีท่าทางกระเง้ากระงอด บ่นอุบอิบ
"ให้ผมมาส่งของคนเดียวก็ได้"

"มุกหอมถือตำรา คนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย แถมเก็บเงินง่ายด้วยค่ะ"
มุกหอมตอบเลี่ยงๆ เดินเร็วเข้าไป ยามใส่หมวกแทบไม่เห็นหน้า
เอากรวยยางมาตั้งกั้นทางเข้า โบกไปด้านหลัง
"ทำความสะอาดพื้นครับ เข้าทางลานจอดรถเลยครับ"
มุกหอมกับพีรพลจึงเดินไป ชิบที่ปลอมตัวเป็นยามเดินตาม แล้วมาสมทบกับเล้งที่ใส่ชุดยามเหมือนกัน
พอพีรพลเปิดประตูด้านหลังตึก เล้งก็เงื้อไม้สุดแขน
"อย่าอยู่เลย นังมุกหอม"
มุกหอมกับพีรพลตกใจ พีรพลเอาตัวบังมุกหอมไว้ จึงโดนไม้ของเล้งฟาดเข้าที่แขนล้มลง
เวลาเดียวกัน ในบริษัทคิซซี่คิซซี่ ซึ่งสงกรานต์กำลังพรีเซนต์งานแก่ลูกค้า...
ทั้งหัวหน้าและเพื่อนร่วมงานมีอันแตกตื่นตกใจเมื่ออยู่ดีๆ
สงกรานต์ก็มีอาการคลื่นไส้อาเจียนออกมา ก่อนจะคอพับหมดสติไป
วีณาตัวสั่นถอยไปยืนมุมห้อง พึมพำอย่างไม่เข้าใจ
"ไหนว่าแค่ท้องเสีย?"
ที่ลานจอดรถ มุกหอมกับพีรพลโดนลูกน้องเล้งมัดมือ ปิดปาก
จะลากขึ้นรถตู้ ซึ่งพวกเล้งทุกคนใส่หมวกไหมพรมพรางหน้า
มุกหอมกับพีรพลพยายามดิ้นหนี เล้งโมโหเดินมากระชากผมมุกหอม
พีรพลจึงพุ่งเข้าชนเล้ง ล้มกลิ้งกันไปทั้งสามคน
พวกแนนนี่ที่จะพาสงกรานต์ไปหาหมอ ออกมาเห็นเข้าก็ตื่นตระหนก
สงกรานต์เริ่มได้สติ มองเห็นมุกหอม ตะโกนเรียกเป็นการใหญ่
"ว้าย มุกหอมจริงๆด้วย" แนนนี่กรี๊ด วีณาก็ร้องลั่นว่า พวกอุ้มฆ่า แก๊งรถตู้อุ้มฆ่า
เล้งสั่งลูกน้องสองคนเอาตัวมันขึ้นรถเร็ว
มุกหอมกับพีรพลดิ้นใหญ่ สงกรานต์วิ่งโซเซมาล็อกคอเล้งที่กำลังเผลอ
จึงถูกเล้งหมุนเหวี่ยง แต่สงกรานต์เกาะแน่นไม่ปล่อย ก่อนจะอ้วกออกมาใส่ไหล่ใส่เสื้อเล้งเลอะไปหมด

เล้งร้องจ๊ากสะบัดสงกรานต์หล่นอย่างขยะแขยง แล้ววิ่งไปขึ้นรถตู้
สั่งชิบกับลูกน้องอีกคนให้ออกรถทันที
จากนั้น พวกแนนนี่ก็ช่วยแก้มัดพีรพลและมุกหอม
พร้อมกับซักถามว่าพวกนั้นเป็นใคร มุกหอมบอกไม่รู้ เห็นหน้าไม่ชัด
และขอบคุณทุกคนที่มาช่วย
สงกรานต์โล่งใจที่มุกหอมปลอดภัย แต่ทันใดเขาเกิดคลื่นไส้อย่างหนักอีก
ทุกคนแตกตื่นตกใจช่วยกันพาส่งโรงพยาบาล... หลังหมอตรวจอาการแล้ว
หมอบอกว่าสงกรานต์ท้องเสีย อาหารเป็นพิษ
วีณาสะดุ้งวาบหลบไปหลังทวยเทพทันที
แนนนี่ตั้งข้อสงสัยว่าอาการของสงกรานต์ครั้งนี้เกี่ยวอะไรกับมุกหอมหรือเปล่า
แต่ไม่ทันที่สงกรานต์กับมุกหอมจะตอบ
ตวงใจก็ก้าวเข้ามาถึงเตียง จับมือสงกรานต์ด้วยความเป็นห่วง
"สงกรานต์ เป็นยังไงบ้างคะ
พอวีณาโทร.ไปบอก ตวงใจก็รีบมา...นี่มุกหอม
รู้หรือเปล่าเมื่อวานสงกรานต์ไปกินของสกปรกๆคาวๆ ที่ไหน"

"ตวง เรื่องนี้มันตัวผม อย่าไปถามมุกหอม"
"แสดงว่าสงกรานต์คงย่องไปหาเศษหาเลย หาของกินริมถนน พระเจ้าก็เลยลงโทษ"

"ขอบใจนะที่ช่วยฉัน แต่จะขอบคุณมากเลย ถ้าตอนนี้นายจะยืนเงียบๆ"
สงกรานต์เสียงแข็งใส่ทวยเทพ ตวงใจกลับว่า ทวยเทพพูดถูก
แล้วรุกแบบอ้อนๆสงกรานต์ให้สารภาพ...ไปแอบกินอะไรมา
มุกหอมไม่อยากทนมองภาพหวานแหววของตวงใจกับสงกรานต์ จึงชวนพีรพลกลับ
พอสองคนขยับ ตวงใจรีบเอ่ยขึ้นลอยๆ
"คนเราก็ใจกว้างนะ ปล่อยให้แฟนมาเที่ยวเขียนสะพานเชิญชวนผู้ชายคนอื่นอยู่ได้"
พีรพลหันมาโต้ทันที
"ก็ตบมือข้างเดียว มันดังซะที่ไหนล่ะครับ อ้อ คุณตวงคงไม่เข้าใจ
เพราะทุกวันนี้ก็เห็นตบแปะ ตบแปะอยู่ฝ่ายเดียว"

ตวงใจแทบกรี๊ด จ้องพีรพลที่เดินตามมุกหอมออกไปด้วยสายตาชิงชัง
ส่วนสงกรานต์รำคาญหนัก แกล้งหลับดื้อๆ ตวงใจจะเซ้าซี้
แต่ถูกแนนนี่ห้ามและย้ำเตือน สงกรานต์คือคนป่วย...
ออกมาหน้าโรงพยาบาล พีรพลดึงมือมุกหอม ถามว่าจะไปไหน
มุกหอมหน้าดุดัน บอกว่าจะไปเอาเรื่องคนที่เกลียดเธอมาก
และอยากไล่เธอไปให้พ้นๆ พอพีรพลาถามอีกว่าใคร? มุกหอมนิ่งไม่ตอบ
"มุกหอม ถ้าคุณเห็นผมเป็นเพื่อน มีอะไรที่เราจะช่วยกันแก้ไขได้ คุณต้องบอก"

"ขอบใจมากพีรพล ฉันรู้ดีว่าฉันกำลังทำอะไร แต่เรื่องนี้ฉันต้องทำคนเดียว
แล้วถ้าฉันทำสำเร็จ วันนั้นคุณก็จะเข้าใจ เหตุผลของฉัน"
มุกหอมบอกพีรพลด้วยแววตาดื้อดึง
เย็นนั้น มุกหอมบุกเดี่ยวไปที่บ้านหยาดพิรุณ ตะโกนเรียกจนหยาดพิรุณต้องออกมา
โดยมียามกับคนรับใช้ยืนข้างหลังระวังภัยให้นาย
"ฉันมาให้คุณฆ่าแล้ว คุณหยาดพิรุณ" มุกหอมเปิดฉากอย่างฉุนเฉียว
"ใครจะฆ่าเธอ" หยาดพิรุณหน้าฉงน
"ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วย ไม่ต้องตีหน้าซื่อใสเป็นคุณนายใจดีหรอกค่ะ
วันนี้คุณใช้คนไปดักจับฉัน ดีว่าพวกคิซซี่ คิซซี่ ไปเจอ
ไม่งั้นฉันกับพีรพลคงตายสมใจคุณไปแล้ว"
"ฉันไม่ได้สั่ง ฉันไม่รู้เรื่อง"
เจียมเดินออกมาจากด้านใน เห็นมุกหอมก็หลบหลังพุ่มไม้ฟังความ
"นึกแล้วว่าคุณต้องมามุกไม่รู้ไม่เห็น คนอย่างคุณถ้าไม่มีหลักฐาน
คงไม่ยอมจำนนง่ายๆ ฉันแค่มาบอก คราวหน้าถ้าจะขับไล่ไสส่งกัน
อย่าใช้วิธีรุนแรงให้คนอื่นเดือดร้อนไปด้วย"

"ฉันขอยืนยันว่าฉันไม่รู้เรื่อง"
"พอเถอะ ยิ่งคุณพูด ฉันยิ่งเหม็นเน่าความเห็นแก่ตัว แล้วแหวนเพชรคุณน่ะ
ฉันยังเก็บไว้นะคะ ไม่ได้คิดจะเอาไปขายกินที่ไหน กะจะเอาไว้ให้ยายดูเวลาฟื้น
ว่านี่คือเศษน้ำใจที่คุณ โยนให้เรา"
มุกหอมเดินออกไป หยาดพิรุณหน้าเสีย จะเดินเข้าบ้าน เจอเจียมโผล่ออกมา
"เด็กปากดี หยิ่งยโสพรรค์นี้ จะเก็บไว้ให้มายืนด่าเราทำไมล่ะคะ"
"เจียม คนเราเกลียดกัน ก็ต่างคนต่างอยู่ ไม่ต้องถึงกับจะฆ่าแกงให้ตายกันไปข้างนึง"
"แต่คุณหนูตวงใจร้องไห้เพราะมุกหอม
คุณนายเป็นแม่ประสาอะไร ถึงไม่เห็นใจลูก"
"ฉันก็เป็นแม่แบบฉันนี่แหละเจียม แม่ที่อยากสอนลูกให้รู้จักคำว่าอภัย
ไม่ใช่เกลียดแค้นชิงชังจนทำลายตัวเอง ฉันรู้ว่าเธอห่วงตวงใจ
เพราะเลี้ยงกันมาตั้งแต่เด็ก แต่ยังไงฉันก็เป็นแม่
ฉันมีสิทธิ์ที่จะเลือกวิธีปกป้องดูแลลูกมากกว่าใครทั้งหมด"
หยาดพิรุณเสียงแข็งแล้วเดินเข้าบ้านไป เจียมหันขวับ จ้องตาวาว
"แม่อย่างแกจะมีปัญญาทำอะไรให้ลูกเท่ากับฉัน"
ทางด้านตวงใจที่พาสงกรานต์กลับไปส่งบ้าน ทิพยงค์
พอฟังเรื่องจากตวงใจก็โวยวายจะไปเล่นงานมุกหอมที่ทำให้ลูกของตนท้องเสีย
ราชาเห็นว่าเกินไป จึงปรามภรรยาไว้ แต่กลับถูกแว้ดใส่
"ฉันมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของฉันคนเดียวนะคุณราชา
กำลังจะหมั้นกับผู้หญิงสวยที่สุดอย่างหนูตวงใจ
นี่มันต้องเป็นแผนของนังแม่ค้า ที่จะทำลายรักมั่นคงของลูกเรา"
"ใช่ค่ะ คงจะแอบหยดยาเสน่ห์ลงในกับข้าวที่บ้าน ถึงได้หลงจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น...
ตวงใจรู้ทุกเรื่องค่ะ แล้วก็ใจกว้างพอ ถ้าเกิดสงกรานต์จะเห็นมุกหอมเป็นของเล่นชั่วครั้งชั่วคราว"
"ให้ร้ายคนอื่นไม่พอ คุณกำลังดูถูกผมด้วยว่าเป็นผู้ชายมักง่าย
ผมยืนยันนะว่าผมกับมุกหอม เราเป็นแค่เพื่อนกัน
แต่ถ้ายังเซ้าซี้จับคู่กันมากๆ ผมจะลองเป็นอย่างอื่นให้ดูก็ได้"
สงกรานต์กระแทกเสียงแล้วเดินขึ้นบ้านไป ตวงใจหันมาจะวีน ทิพยงค์รีบปลอบ
"ใจเย็นค่ะ เชื่อน้านะคะ เชื่อน้า เรื่องนี้เราต้องใช้วิธีใต้ดินค่ะ โวยวายไปไก่ตื่นหมดเล้า"
"เร็วๆนะคะ จะทำอะไรก็รีบๆเลยนะคะ ให้รอนานกว่านี้ ตวงใจคงฆ่าคนได้"
ทิพยงค์ลูบหลังไหล่ตวงใจ ราชามองว่าที่ลูกสะใภ้อย่างเหนื่อยใจ


ooooooo

ไม่มีความคิดเห็น: