ดำขำ 10

เสี่ยดำเกิงและพวกถูกจับขังตะราง ร้องกันให้ระงม
เสี่ยดำเกิงบอกว่าเขาไม่ได้ทำอะไรผิด กำนันแดงย้อนว่า
"ถึงป่านนี้แล้วยังจะมาบอกว่าไม่ได้ทำ
แล้วไอ้ที่เสี่ยจับลูกสาวผมกับคุณดาววดีไปไว้ที่บ้านน่ะ เขาเรียกว่าอะไร"
"มันเข้ามาอยู่ในไร่ผมได้ยังไง ผมไม่รู้เรื่อง" " เสี่ยอย่ามาแก้ตัวดีกว่า
เสี่ยคิดจะจับลูกผมไปเรียกค่าไถ่ ทำร้ายร่างกายสองข้อหาแล้วนะ
ยังไม่รวมที่บุกไปเผาไร่อีก คราวนี้เสี่ยทำเกินไปแล้ว ผมไม่ปล่อยเสี่ยไว้แน่
เสี่ยจะได้รู้ซะทีว่าตำแหน่งกำนัน เขามีไว้ทำไม" ธงรบเสริมว่า "แล้วไหนจะข้อหาอื่นๆ
อีก ทำร้ายชาวบ้าน ขู่ซื้อที่ดิน นี่ยังแค่เรื่องที่ดินน่ะครับ ไม่รวมธุรกิจอื่นๆ
ของเสี่ยอีก" " อย่ามาใส่ร้ายกันนะ ฉันไม่รู้เรื่อง" เสี่ยดำเกิงกระซิบกับธงรบ
"นี่ปลัด เราตกลงกันได้ นี่นะ เป็นปลัดได้เงินเดือนเท่าไหร่กัน มาอยู่กับผม
ปลัดช่วยผม ผมช่วยปลัดดีกว่านะ" "ผมว่าเสี่ยอยู่เฉยๆ ดีกว่า
ยิ่งพูดมันจะยิ่งเข้าตัว ผมไม่ใช่คนมั่วๆ ที่ชอบขายแผ่นดินกิน"
"งานนี้แกติดคุกจนแก่แน่" ธงรบกับกำนันแดงเดินออกไป เสี่ยดำเกิงยังโวยวายไม่เลิก
กำนันแดงรีบร้อนเข้ามาห้องพัก ภายในอนามัยที่หนูดำมารักษาตัวอยู่
กำนันแดงรีบถลาไปหาหนูดำที่เพิ่งฟื้น หน้าตาซีดเซียว "เป็นยังไงบ้างลูก"
"หนูดำไม่เป็นไรแล้วจ้ะพ่อ" "ดีนะที่ปลัดช่วยหนูดำออกมาได้
ไม่งั้นอาจจะโดนไฟคลอกตายไปแล้วก็ได้" ถนอมว่า "เอ่อ คือผม"
ธงรบจะแย้งว่าไม่ได้ช่วย "ขอบคุณมากนะปลัด ถ้าไม่มีปลัด หนูดำต้องแย่แน่ๆ"
ธงรบเลยอึ้งๆ พูดไม่ออก "อย่าเพิ่งพูดอะไรเลยหนูดำ นอนพักให้หายดีก่อนเถอะ"
"เรื่องมันเกิดขึ้นได้ยังไง ทำไมหนูดำถึงถูกเสี่ยดำเกิงจับตัวไปได้"
หลังจากกำนันแดงฟังเรื่องราวทั้งหมดก็ฮึ่มฮั่มจะไปสั่งสอนเสี่ยดำเกิง ธงรบรีบบอก
"กำนันไม่ต้องเปลืองแรงหรอกครับ ตอนนี้เสี่ยดำเกิงถูกตำรวจจับไปดำเนินคดีแล้ว
คงออกมาก่อความเดือดร้อนให้ใครไม่ได้อีกนานล่ะครับ"
บัวตองประคองดาววดีที่ทำแผลแล้วออกมาจากด้านใน ธงรบรีบถลาเข้าไปประคอง
"เป็นยังไงบ้างครับ" "แค่บาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ น่ะค่ะ" "เจ็บตรงไหนบ้าง"
ธงรบดูแลดาววดีอย่างเป็นห่วงเป็นใย คนอื่นๆ ชะโงกมามองกันงงๆ "มันยังไงกันว่ะ
สองคนนี้ ทำไมถึงได้ดูห่วงใยกันซะขนาดนั้น" "ชัวร์ ชอบกันชัวร์"
ทุกคนหันมามองบัวตอง กำนันแดงตกใจเสียงดัง "ปลัดกับคุณดาววดีเนี่ยนะชอบกัน"
ธงรบกับดาวววดีสะดุ้ง รีบผละออกจากกัน "เหลวไหล เป็นไปไม่ได้หรอก
จะชอบกันเข้าไปได้ยังไง คนหนึ่งลิง คนหนึ่งลา ไม่มีทางหรอก"
ดาววดีกับธงรบหันมายิ้มเจื่อนๆ ที่หน้าอนามัย ทุติยะกับไม้มาด้อมๆ มองๆ
ไม้บอกให้ทุติยะเข้าไปแต่ทุติยะไม่ยอมไป "ไม้ไม่เข้าใจ ทำไมเจ้านายต้องหลบๆ ซ่อนๆ
ด้วยครับ ไม่เห็นกล้าบ้าบิ่นเหมือนตอนบุกเข้าไปช่วยคุณหนูดำเลยสักนิด" ทุติยะไม่ตอบ
เจ้าหน้าที่เดินออกมานอกอาคาร ทุติยะรีบเข้าไปถามอาการของหนูดำ
"ถ้าเป็นหนูดำก็ฟื้นแล้วครับ ส่วนคุณผู้หญิงอีกคนมีบาดเจ็บเล็กน้อย
คุณหมอทำแผลให้เรียบร้อยแล้วครับ" ทุติยะโล่งใจ "ขอบคุณนะครับ"
ทุติยะมองเข้าไปข้างในอย่างโล่งใจ ไม้เหล่มองทุติยะงงๆ บัว ตองมานั่งกินขนมกับไม้
และชื่นชมธงรบที่เข้าไปช่วยหนูดำ ไม้บอกว่าทุติยะคือคนที่เข้าไปช่วยจริงๆ
แต่บัวตองไม่เชื่อหาว่าไม้เข้าข้างเจ้านาย ดาววดีมาที่หน้าบ้านพักปลัด
เห็นว่าไฟปิดมืดก็ลองเรียก แต่ไม่มีเสียงตอบรับ เธอดูแล้วว่าไม่มีคน
จึงผลักประตูเข้าไป เพราะเห็นว่าประตูไม่ได้ปิดไว้ ดาววดีเปิดไฟเห็น ข้าวของ ดอกไม้
หล่นกระจายเต็มพื้นยังไม่ได้เก็บกวาด เธอค่อยๆ เก็บของเข้าที่
แล้วก็เห็นใบหย่าหล่นอยู่ใต้โต๊ะ เธอหยิบขึ้นมาดู สีหน้าครุ่นคิดว่าจะทำยังไงดี
เวลาเดียวกันนี้ธงรบไปหาดาววดีที่รีสอร์ต ทุติยะบอกธงรบว่าดาววดีไม่อยู่
ธงรบเป็นห่วงดาววดี "คุณมีธุระอะไรกับคุณดาวงั้นเหรอ" ทุติยะถาม
"ผมแวะมาดูเพราะเป็นห่วง เห็นว่าบาดเจ็บ คุณเองก็น่าจะไปดูอาการหนูดำบ้าง"
"ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมคงต้องขอร้องคุณให้ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับด้วย
ให้เธอเข้าใจว่าคุณช่วยเธอน่ะดีแล้ว" "ผมไม่เข้าใจ ทำไมคุณต้องปิดบังความจริงด้วย"
" เพราะผมรู้ว่าเธอไม่อยากให้เป็นผม หนูดำชื่นชมคุณมาก
มันถูกแล้วที่เธอจะมองเห็นคุณเป็นวีรบุรุษ ส่วนผมก็แค่ผู้ชายเลวๆ
ที่คอยแต่จะหลอกลวงเธอ ทำร้ายจิตใจเธอ ผมไม่เอาไหนอยู่แล้วในสายตาของเธอ"
"ถ้าคุณคิดว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้น ก็พิสูจน์ตัวเองสิครับ" "ไม่มีประโยชน์หรอกครับ
หนูดำเธอเกลียดผมไปแล้ว ต่อให้ผมพยายามแค่ไหน มันก็ทำให้อะไรดีขึ้นมาไม่ได้หรอก"
ทุติยะมองหน้าธงรบ "ผมรู้ว่าคุณจะดูแลอย่างดีที่สุด หนูดำเองก็คงอยากให้เป็นแบบนั้น
ผมฝากหนูดำด้วยนะครับ" ทุติยะเดินออกไป ธงรบได้แต่มองตามไปอึ้งๆ
ดาววดีกำลังจะเปิดประตูเข้าห้องพัก ทุติยะเปิดอีกห้องออกมาถามว่าเธอไปไหนมา
ดาววดีรีบซ่อนใบหย่าไว้ด้านหลังหาข้อแก้ตัวว่าไปตลาดมา
"ปลัดธงรบเขาแวะมาดูอาการคุณ" ทุติยะบอก ดาววดีดีใจ "ปลัดมาที่นี่เหรอคะ
แล้วตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน" "คงอยู่กับหนูดำ" ดาววดีหน้าเสียทันที
ก่อนจะรีบหันหน้าหนีซ่อนสีหน้า "พรุ่งนี้เราจะกลับกรุงเทพฯ
ยังมีเรื่องของเราที่ต้องจัดการ" ทุติยะบอกแล้วปิดประตูกลับเข้าไป ดาววดีเศร้าๆ ธง
รบกลับไปเฝ้าหนูดำที่อนามัย และพออยู่กันสองคนเห็นว่าหนูดำยังหลับอยู่
ธงรบก็ชะโงกหน้าไปบอกความจริงว่าทุติยะเป็นคนช่วยเธอไว้ ทั้งๆ ที่เธอหลับอยู่
วันต่อมาธงรบประคองหนูดำกลับเข้าบ้านมา ถนอมกับบัวตองกลับมาด้วย
กำนันแดงรีบวิ่งออกมารับ และพากันนั่ง กำนันแดงยื่นขันน้ำให้ลูกสาว "น้ำมะตูมเย็นๆ
ชื่นใจ พ่อต้มเอง" หนูดำยิ้มรับแล้วยกแก้วขึ้นจิบก่อนจะคลื่นไส้ "หนูดำ
เป็นอะไรมากรึเปล่า" "หนูดำคลื่นไส้น่ะ" "หรือว่าจะยังไม่หายเมาควัน
กลับไปหาหมอไหม" "หนูดำไม่เป็นอะไร แค่คลื่นไส้เฉยๆ" "โห
พ่อกำนันฝีมือน่ากลัวมากนะเนี่ย แค่ได้กลิ่นก็อ้วกเลย" หนูดำคลื่นไส้ไม่หยุด
ถนอมกับบัวตองลูบหลังให้กันใหญ่ "ไม่อร่อยตรงไหนวะ" กำนันแดงยกแก้วขึ้นจิบ
"ก็อร่อยดีนี่หว่า" กำนันแดงมองหนูดำงงๆ ว่าเป็นอะไร ธง
บขี่มอเตอร์ไซด์กลับเข้ามาบ้านมา เขาชะงักที่บ้านถูกจัดเก็บทำความสะอาดเรียบร้อย
มีดอกไม้ปักอยู่ในแจกัน มีโน็ตวางไว้ ธงรบหยิบขึ้นมาอ่าน
"คุณคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่เอาไหน ฉันพยายามเต็มที่แล้ว หวังว่าคุณคงเห็น
ฉันขอโทษที่ทำแต่เรื่องวุ่นวายให้คุณต้องเหนื่อย ฉันทำข้าวต้มไว้ให้คุณ
เผื่อว่าคุณอาจจะอยากยกโทษให้ฉันบ้าง" ธงรบนิ่งๆ ตัดสินใจ "คุณดาว"
ธงรบตัดสินใจวิ่งออกจากบ้าน สตาร์ทรถแล้วรีบขับออกไป
แต่พอไปถึงรีสอร์ตพนักงานบอกว่าดาววดีกลับกรุงเทพฯไปแล้ว ธงรบผิดหวัง
ธงรบกลับไปบอกพวกกำนันแดง กำนันแดงบอกว่าดีแล้วจะได้หมดเรื่อง
ถนอมว่าคงกลับไปแต่งงานกัน ธงรบได้ยินก็ใจหาย
"แล้วรู้ไหมว่าเขาจะแต่งงานกันเมื่อไหร่" ธงรบถาม
"หนูดำว่าเราอย่าไปพูดถึงพวกเขาเลยดีกว่านะ ลืมพวกเขาไปเสียเถอะ
เราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไปแล้ว" หนูดำเดินหนีไป ถนอมมองธงรบ
"ปลัดดูจะสนใจเรื่องคุณดาววดีจังเลยนะ" "เปล่านี่ ผมก็แค่ถามดู" "แน่ใจนะ"
"แน่ใจสิ" ธงรบพยายามทำไม่รู้ไม่ชี้ แอบใจหายเรื่องแต่งงาน บ้านทุติยะ
พวงแก้วถลึงตาใส่ทุติยะ "บอกแม่มาเดี๋ยวนี้นะว่าไปทำอะไรมา" "จะไปไหน
มันก็ไปหาเมียมันน่ะสิ" ทิวาตอบแทน พวงแก้วดุ "หุบปากไปเลยนะคุณ
ตอนนี้ลูกเราไม่มีเมีย" "ใช่ค่ะ ตอนนี้คุณทุติยะเป็นพ่อหม้ายเมียหย่า"
"ฉันบอกให้คุณหุบปาก เรื่องนี้ฉันจะจัดการเอง" พวงแก้วหันไปหาทุติยะ
"หวังว่าลูกคงไม่ได้ไปห้ามหนูดาววดีหรอกนะ ลูกต้องเข้าใจหนูดาว
แล้วก็เห็นใจเขาให้มากๆ ด้วย" "ก่อเรื่องวุ่นวายอย่างนั้นยังจะให้เห็นใจอีกเหรอ"
"ที่เขาต้องเข้าไปจัดการเรื่องใบหย่าก็เพราะข่าวเสียหายที่มันเกิดขึ้น"
"แล้วพิสูจน์ได้ไหมว่าข่าวนั่นมันเป็นเรื่องจริง" "
ตาติยะถูกถ่ายรูปไว้ได้อย่างนั้น จะต้องพิสูจน์อะไรกันอีก ถ้าลูกไม่แต่งงานกับเขา
เขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน หนูดาวเป็นคนมีหน้ามีตาในสังคม
ไม่ใช่คนที่ไม่มีใครรู้จักหัวนอนปลายตีนเหมือนหนูดำ หย่ากับหนูดำเสร็จแล้ว
ลูกต้องแต่งงานกับหนูดาว จะทำตัวเป็นผู้ชายเลวๆ ไม่รักษาเกียรติของผู้หญิงไม่ได้"
"ตกลงครับคุณแม่" ทิวาสะดุ้งเฮือก แทบไม่เชื่อหูตัวเอง "ว่ายังไงนะเจ้ายะ"
"ผมจะรับผิดชอบคุณดาววดีตามที่เธอต้องการครับ" "เจ้ายะ แกจะบ้าเหรอ แกพูดอะไรออกมา"
พวงแก้วรีบเบียดทิวากระเด็นไปแล้วเข้ามาหาทุติยะ "ดีมากลูกแม่ ลูกตัดสินใจถูกแล้ว
ไม่มีใครจะเหมาะสมกับลูกเท่าหนูดาววดีอีกแล้ว" "ผมขอตัวก่อนนะครับ"
ทุติยะเดินขึ้นบ้านไป "นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเจ้ายะกันแน่" "เขาเรียกว่าตาสว่าง
เข้าใจไว้ซะด้วย" ทิวามองตามทุติยะไปอย่างไม่อยากจะเชื่อ0000000000000
ธงรบโทรหาดาววดี แต่ไม่กล้าพูดกับเธอ พอวางสายก็ถอนใจเฮือกใหญ่ "ปลัดเอ้ย
จะไปสู้อะไรลูกเศรษฐีได้" ห้องรับแขกดาววดี เสียงออดประตูดัง ดาววดีรีบมาเปิด
พบว่าพวงแก้วมาหาก็ตกใจนิดๆ พวงแก้วยิ้มร่าท่าทางมีความสุขมาก "ทำอะไรอยู่จ้ะ
ลูกสะใภ้ของป้า" ดาววดียิ้มเจื่อนๆ ไม่รู้จะดีใจหรือเสียใจดี
"กลับมาถึงกรุงเทพฯแล้วทำไมไม่รีบไปหาป้า" "ดาวไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ปวดหัวนิดหน่อย" "
แล้วไหนล่ะใบหย่า" ดาววดีอึกอัก "รีบเอามาให้ป้าสิ ป้าคุณกับติยะแล้ว
ติยะเขารับปากจะแต่งงานกับหนูดาวแล้วนะ เหลือแค่ให้ติยะเซ็นต์ใบหย่า ทุกอย่างก็จบ
เอาใบหย่ามาสิจ้ะ" "เดี๋ยวดาวไปหยิบให้นะคะ" ดาววดี ลุกหายเข้าไปในห้องนอน
หยิบใบหย่าในกระเป๋าออกมาดูอย่างลังเลตัดสินใจไม่ถูก พวงแก้วตามเข้ามาเร่ง
ดาววดีสะดุ้งรีบซุกใบหย่าไว้ใต้ผ้าห่ม "ดาวหาไม่เจอน่ะค่ะ ไม่รู้หายไปไหน" "อะไรนะ
ของสำคัญอย่างนี้จะทำหายได้ยังไงกัน มานี่ ป้าหาเอง" พวงแก้วจะเข้ามารื้อหาเอง
ดาววดีรีบกันไว้ "อย่านะคะคุณป้า" "หยงหย่าอะไรเล่า หลบไป ป้าต้องหาให้เจอ"
ดาววดีพยายามสกัดพวงแก้วที่เจอใบหย่า ดาววดีรีบคว้ามาแล้วฉีกทิ้งทันที
"ทำอะไรน่ะหนูดาว นั่นมันใบหย่าไม่ใช่เหรอ ฉีกทิ้งทำไม" "ดาวให้คุณป้าไม่ได้ค่ะ"
"ทำไมจะไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น หนูดาวเป็นอะไรไป" ดาววดีพูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ก่อนจะตัดสินใจบอกว่าเธอจะไม่แต่งงานกับทุติยะ พวงแก้วหน้าตาโกรธมาก "ว่าไงนะ
หนูดาวจะไม่แต่งกับตาติยะงั้นเหรอ นี่หนูดาวพูดอะไรออกมา รู้ตัวรึเปล่า"
"ดาวรู้ตัวดีค่ะ" "ทำไมล่ะ ทำไมถึงเปลี่ยนใจ มีใครยุมาใช่ไหม" "
ไม่มีใครยุดาวหรอกคะ ที่ผ่านมาดาวคิดว่าหนูดำเป็นคนน่ารังเกียจมาโดยตลอด แต่จริงๆ
แล้วหนูดำเขาไม่ได้เป็นคนเลวอย่างที่เราคิดจิตใจของเขาบริสุทธิ์มากนะคะคุณ ป้า
ดาวทำร้ายเขาไม่ลงหรอกค่ะ" "นี่หมายความว่าหนูดาวอยู่ข้างมันแล้วอย่างนั้นเหรอ"
"ดาวเห็นใจเขา และคิดว่าเราน่าจะหยุดคิดร้ายต่อเขาได้แล้วล่ะค่ะ" " ไม่มีทาง
ฉันไม่มีทางยอมรับมันเด็ดขาด ถ้าเธอไม่อยากเป็นสะใภ้ฉัน ฉันก็ไม่แคร์
ยังมีผู้หญิงดีๆ อีกตั้งมากมายที่เหมาะสมกับลูกชายฉัน
ฉันนึกไว้แล้วว่าคนอย่างเธอมันสวยแต่รูป โง่ ไม่มีสมอง" พวงแก้วกระฟัด
กระเฟียดออกไป ดาววดีได้แต่ถอนใจ เอาไงต่อดี เธอคิดว่าพวงแก้วไม่ยอมหยุดแน่ๆ
ดาววดีเปิดลิ้นชัก หยิบเทปลับของพวงแก้วออกมายิ้มออก
"ดาวอาจจะไม่ได้โง่อย่างที่คุณป้าคิดก็ได้นะคะ" ภายในร้านอาหาร
ทุติยะนั่งลงตรงหน้าดาววดี " ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณ เรื่องการแต่งงานของเรา
ผมยินดีจะรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดเพื่อปกป้องเกียรติและชื่อ
เสียงของคุณ" "ดาวไม่ต้องการการปกป้องหรอกค่ะ" "คุณดาวหมายความว่ายังไงครับ"
"คนเราควรจะแต่งงานกันด้วยความรัก ไม่ใช่เพราะเหตุผลอื่น ในเมื่อดาวไม่ได้รักคุณ
ดาวก็แต่งงานกับคุณไม่ได้หรอกค่ะ" ทุติยะงงไปหมด "ผมคิดว่าคุณต้องการแต่งงาน" "
ก่อนหน้านี้ใช่ค่ะ แต่ตอนนี้ดาวเข้าใจตัวเองมากขึ้น แล้วดาวก็เปลี่ยนใจ
จะไม่มีงานแต่งงานของเราแล้วค่ะ คุณเป็นอิสระจากสัญญาของเราแล้ว"
"คุณแน่ใจเหรอครับ" "แน่ใจที่สุดค่ะ และคุณก็ควรจะกลับไปหาหนูดำ"
"ผมไม่อยากพูดเรื่องหนูดำอีก" "ไม่อยากพูด ดูเอาก็ได้ค่ะ"
ดาววดีส่งเทปพวงแก้วให้ทุติยะ "อะไรเหรอครับ"
"บางสิ่งที่จะทำให้คุณเข้าใจหนูดำมากขึ้นน่ะสิคะ" คืน นั้นกลับไปทุติยะเปิดดู
มีทิวากับไม้ร่วมดูด้วย ทั้งสามจ้องจอกันเขม็งอย่างไม่อยากเชื่อสายตา
หอมกับมะลิแอบดูอยู่ที่มุมหนึ่งอย่างตกใจ พวงแก้วเข้ามาถึงพอดีด้วยเสียงร่าเริง
หอมกับมะลิรีบมาสะกัดไว้
แต่พวงแก้วหผลักหอมออกไปให้พ้นทางแล้วรีบตรงดิ่งเข้าห้องรับแขกไป "ติยะ
ทายซิวันนี้แม่ไปเจอใครมา คุณพลอยลูกสาวท่านทูตยังไงล่ะลูก จำน้องได้ไหม"
ทุกคนหน้าทีวีค่อยๆ หันกลับมามองพวงแก้ว "ดูอะไรกันอยู่เหรอ สนุกมากรึไง
ถึงต้องดูกันทั้งบ้านแบบนี้" พวงแก้วมองไปที่จอ เห็นภาพจากเทปก็สะดุ้งวาบ "ไม่
ไม่จริง" "ถ้าไม่เชื่อ อยากจะดูใหม่ตั้งแต่ต้นไหมล่ะ" ทิวาว่า "ใครเอาเทปมาจากไหน
หอม ฉันบอกให้แกเอาไปทิ้งแล้วไง" "หอมทิ้งไปแล้วจริงๆ ค่ะ"
"แล้วมันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" พวงแก้วจะเข้าไปตบหอม "หยุดเถอะคุณหญิง
หยุดโทษคนอื่นได้แล้ว เห็นกันหมดแล้วว่าอะไรเป็นอะไร" "นังหนูดำใช่ไหม
ฉันนึกแล้วว่ามันต้องคิดแบล็คเมลล์ฉัน มันต้องแอบก็อปปี้เทปเก็บไว้แน่ๆ"
"หนูดำรู้เรื่องเทปนี่ด้วยเหรอครับ" ทุติยะแปลกใจ พวงแก้วชะงัก
"นังหนูดำไม่ได้ให้มาหรอกเหรอ" "เปล่าครับ ว่ายังไงครับคุณแม่
หนูดำรู้เรื่องเทปนี่ได้ยังไงครับ" ทิวาคาดคั้นพวงแก้วให้บอกความจริง
"หมายความว่าหนูดำไปช่วยคุณไว้อย่างนั้นเหรอ ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกความจริง
ปล่อยให้ทุกคนเข้าใจหนูดำผิดอยู่ได้" "ก็ฉันเกลียดมัน ฉันไม่อยากได้มันเป็นสะใภ้
ฉันอยากให้ลูกแต่งงานกับผู้หญิงที่เหมาะสม ฉันผิดตรงไหน"
"ก็ผิดตรงที่ความอยากของคุณมันทำลายชีวิตคนอื่นน่ะสิ" "ผมเข้าใจหนูดำผิดงั้นเหรอ"
"เพราะคุณคนเดียวเลย ลูกมันถึงเข้าใจผิดกันจนครอบครัวร้าวฉาน"
"อย่ามาโทษฉันฝ่ายเดียวเลย ยังไงนังหนูดำมันก็ไม่เคยรักลูกชายเราอยู่แล้ว
มันอยากได้ก็แต่ที่ดินของเราเท่านั้นแหละ" "มันไม่ใช่ที่ดินของเรา"
"คุณหมายความว่ายังไง" " มันเป็นที่ดินของหนูดำเขา
ฉันกับไอ้แดงแค่โกหกว่าเป็นของครอบครัวเรา
เพื่อเอามาเป็นเงื่อนไขให้หนูดำยอมแต่งงานกับเจ้ายะเท่านั้นแหละ" "ว่าไงนะ
ที่ดินเป็นของนังหนูดำงั้นเหรอ นั่นมันมีค่าตีเป็นเงินไม่ใช่น้อยๆ นะคุณ ติยะ
ติยะลูกต้องรีบไปหานังหนูดำ" "ผมไปแน่ครับ แต่ไม่ใช่เพราะเรื่องที่ดินหรอกนะครับ"
"อ้าว ถ้าไม่ใช่เพราะที่ดินแล้วเพราะอะไรล่ะลูก" "เพราะผมรักหนูดำครับ"
พวงแก้วอึ้งไป ที่ บ้านกำนันแดง พลุถูกจุดขึ้นฟ้าปังๆๆๆ
บรรยากาศงานเลี้ยงเล็กรื่นเริง เสียงปรบมือกิ๊วก๊าวกันให้ลั่นไปหมด
ถนอมเคาะขวดเกร๊งๆๆๆ และบอกทุกคนให้ดื่มให้กับวีรบุรุษอย่างปลัดธงรบ ทุกคนเฮ้
แล้วดื่มๆๆ ธงรบยิ้มรับเก้อๆ ละอายใจชอบกล "อย่าเรียกว่าวีรบุรุษเลยครับ"
"จะไม่ให้เรียกได้ยังไงเล่าครับปลัด ปลัดของพวกเราออกจะกล้าหาญขนาดนี้"
"อย่างนี้ต้องได้ใจหญิงชัวร์ จริงไหมนายหนูดำ" "ทะลึ่งนะไอ้ไก่"
กำนันแดงศอกเข้าให้จนไก่หงายหลัง "ขอเชิญหนูดำกล่าวอะไรถึงปลัดธงรบหน่อยนะคะ"
หนูดำก้าวออกไปตรงกลาง "หนูดำต้องขอขอบคุณปลัดที่ยอมเสี่ยงอันตรายเข้าไปช่วยหนูดำ
ทั้งๆ ที่รู้ว่าบ้านเสี่ยดำเกิงมันอันตรายแค่ไหน" ธง รบชักยิ้มไม่ออกมากขึ้นเรื่อยๆ
"ถ้าไม่มีปลัด ก็อาจจะไม่มีหนูดำแล้ว ปลัดเคยสัญญากับหนูว่าจะปกป้องหนูดำ
ขอบคุณปลัดมากนะ ที่รักษาสัญญา" หนูดำยิ้มให้ธงรบ ธงรบยิ้มรับ คนอื่นๆ ตบมือกันลั่น
ธงรบละอายใจ สักพักธงรบเดินออกมาถอนใจ "เอายังไงดี รู้สึกหน้าด้านๆ ชอบกล
บอกไปเลยดีไหมว่าไม่ใช่เรา" ธงรบตัดสินใจไม่ถูกถอนหายใจเฮือกๆๆ "ถอนใจซะแรงเชียว
กลุ้มใจอะไรอยู่เหรอคะ" ธงรบรับหันไปมอง ดาววดีเดินยิ้มเข้ามา
"หรือว่าคิดถึงใครอยู่" "คุณดาว" ธงรบดีใจรีบเข้าไปหาดาววดี "คุณมาได้ยังไงครับ
แล้วนี่มากับใคร" "ดาวขับรถมาคนเดียวค่ะ" "ผมคิดไม่ถึงเลยว่าจะเจอคุณ
ผมคิดว่าคุณจะกลับไปแต่งงานกับคุณทุติยะซะอีก"
"ดาวกับคุณทุติยะจะไม่แต่งงานกันแล้วค่ะ" "จริงเหรอครับ" ดาววดียิ้มรับ "เยส!"
"ทำไมคุณถึงดีใจนักล่ะคะ" "ขอโทษครับ" ธงรบพยายามเก็บอาการ ดาววดีแอบยิ้ม
ธงรบช่วยดาววดีหิ้วกระเป๋าเดินทางขึ้นบ้านมา พลางถามหญิงสาวว่า
"แน่ใจนะครับว่าคุณไม่อยากไปพักที่รีสอร์ต" "ขอแค่ห้องรับแขกตรงนี้ก็พอแล้วล่ะค่ะ"
"ผมยกห้องนอนให้คุณก็แล้วกัน ผมจะนอนข้างนอกนี่เอง"
"คุณจะไม่ว่าฉันเรื่องมากแล้วก็คิดถึงแต่ตัวเองใช่ไหม" "ผมไม่ว่าก็ได้
แต่คุณต้องสัญญาก่อนว่าจะอยู่ที่นี่นานๆ" "ฉันไม่ได้แค่มาเที่ยวหรอกนะ
ฉันน่ะมีภารกิจต้องทำที่นี่ด้วย" "ภารกิจอะไรเหรอ" ธงรบสงสัย
ทางด้านทุติยะก็เตรียมตัวเดินทางมาที่บ้านหนูดำ ทิวากับพวงแก้วเดินมาส่งทุติยะ
"สัญญากับพ่อนะว่าแกจะพาหนูดำกลับมาที่นี่ให้ได้" "ไม่ต้องห่วงครับคุณพ่อ
ผมจะทำทุกวิถีทาง จะไม่ยอมกลับจนกว่าจะทำสำเร็จ"
"แล้วอย่าลืมตกลงเรื่องที่ดินมาให้เรียบร้อยด้วยนะลูก ของเมียก็เหมือนของผัว
เข้าใจไหม" พวงแก้วว่า "งกอีกแล้ว" "งกที่ไหนล่ะ เขาเรียกว่ารอบคอบ"
"พร้อมแล้วครับเจ้านาย" "ผมไปก่อนนะครับ" ทุติยะขึ้นรถขับออกไป ในรถ
ไม้ขับรถยิ้มร่าอย่างมีความสุขถามทุติยะว่ารู้วิธีง้อหนูดำแล้วเหรอ
ทุติยะหยิบแหวนแต่งงานออกมาเปิด "ฉันจะขอหนูดำแต่งงานอีกครั้ง
แต่คราวนี้มันเกิดขึ้นเพราะความรัก" "คราวที่แล้วเกิดขึ้นเพราะความเลวเหรอครับ"
"ไม้" "ไม้ล้อเล่นครับ รับรองว่าคุณหนูดำต้องดีใจแน่ๆ
ครับที่เจ้านายไปง้อมาเป็นภรรยาอีกครั้ง" ไม้กับทุติยะหัวเราะชอบใจ
ทิวารีบคุยโทรศัพท์กับกำนันแดง "มันจะมาทำไมอีก ในเมื่อมันหย่ากันไปแล้ว"
"หยงหย่าอะไรเล่า มันยังไม่ได้หย่ากันสักหน่อย ข้ายังไม่เห็นใบหย่าที่ว่านั่นเลย
ลูกเรามันยังเป็นผัวเมียกันอยู่" "แต่ถึงยังไง ที่นี่ก็ไม่ต้อนรับมัน"
"เอาน่าไอ้แดง เอ็งจะไม่ให้โอกาสมันได้พิสูจน์ตัวเองหน่อยเหรอ"
"ทำไมข้าต้องให้โอกาสในเมื่อลูกเอ็งมันไม่เอาไหน"
"ลูกข้ามันไม่เอาไหนจนมันได้เจอกับลูกเอ็งนี่แหละ ให้โอกาสมันอีกครั้งเถอะนะ
ข้าขอร้องล่ะ" กำนันแดงเงียบไป
"หรือเอ็งอยากจะให้มิตรภาพของเอ็งกับข้าจบลงเพราะเรื่องนี้ เอ็งไม่อยากมีหลานรึไง"
กำนัน แดงคิดๆ ก่อนจะตัดสินใจ "ก็ได้ เห็นแก่มิตรภาพของเอ็งกับข้า
ข้าจะให้โอกาสลูกเอ็งพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง
ถ้ามันทำให้ข้าไว้ใจฝากชีวิตลูกข้าไว้กับมันได้ ข้าก็จะยอมรับมัน"