ดำขำ 9

ดาววดีพยายามจะปลุกแต่ธงรบไม่ได้สติ เธอพยายามหาทางช่วย
พอดีบุญโฮมกับไก่ผ่านมาเห็น และรีบพาธงรบส่งสถานีอนามัยจนรู้สึกตัวขึ้น
ดาววดีกลัวธงรบไปบอกใครๆ ว่าเธอเป็นคนทำร้าย จึงอ้อนวอนให้ชายหนุ่มยกโทษให้
แต่ธงรบปฏิเสธ "ทำไมจะไม่ได้ ก็แค่ไม่ต้องบอกใครว่าฉันตีหัวคุณ แค่นี้
ทำไมคุณจะทำให้ฉันไม่ได้" "แล้วทำไมผมต้องโกหกด้วยล่ะ ในเมื่อคุณตีหัวผมจริงๆ
จะขอโทษสักคำก็ไม่มี" ดาววดีหน้าตางอนสุดๆ "ยัง ยัง ยังจะมางอนอีก"
ดาววดีกระฟัดกระเฟียด "เออๆๆ ขอโทษก็ได้" "พูดดีๆ
พูดให้เหมือนที่พูดกับคุณทุติยะหน่อยสิ" "ไม่มีทางหรอก คุณไม่ใช่คุณทุติยะนี่"


" ถ้าอย่างนั้น ผมก็จะไม่ช่วยคุณ จะบอกให้ทุกคนรู้ว่าคุณนั่นแหละคือคนร้ายตัวจริง
อยากจะรู้เหมือนกันว่าคุณจะเป็นยังไง ทั้งอำเภอเนี่ย ใครๆ ก็รักผมกันทั้งนั้น
คุณทำร้ายผม คุณโชคร้ายแน่" ธงรบจะเดินหนี ดาววดีรีบคว้าแขนไว้ "เดี๋ยวสิ
อย่าเพิ่งไป" "งั้นก็รีบขอโทษผมสิ ขอโทษให้ดีที่สุดที่คุณจะทำได้ด้วย"
ดาววดีมองหน้าธงรบก่อนจะยิ้มหวาน น่ารัก น่าเอ็นดู "ดาวขอโทษนะคะ อย่าโกรธดาวนะ"
ดาววดีว่าแล้วก็กระโดดหอมแก้มธงรบ ธงรบถึงกับตะลึง เกิดมาไม่เคยมีใครหอมแก้มมาก่อน
ธงรบยังตกตะลึง ดาววดีกลับมาหงุดหงิดต่อ "ฉันขอโทษแล้วนะ ตกลงจะยกโทษให้รึเปล่า"
ธงรบยังคงตะลึงอยู่ "นี่คุณ!" ธงรบสะดุ้ง ตื่นจากภวังค์ "จ๋า" "จ๋งจ๋าอะไรของคุณ
จะบ้าเหรอ" ธงรบอายที่ลืมตัวไป รีบกลบเกลื่อนสีหน้า " ในเมื่อฉันขอโทษคุณแล้ว
คุณก็ห้ามบอกใครว่าฉันตีหัวคุณ ตกลงตามนี้ จบ พอกันที เสียเวลามาตั้งครึ่งค่อนวัน
ป่านนี้คุณทุติยะคงจะรอใบหย่าแย่แล้ว" ดาววดีจะเดินออกไป ธงรบคิดๆ
แล้วแอบยิ้มเจ้าเล่ห์ "เดี๋ยวสิคุณ มันจะไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ" ดาววดีหันกลับมา
"อะไรอีกล่ะ" " คุณตีหัวผม ตีแรงด้วย ผมยิ่งหัวช้าอยู่
ไม่รู้จะช้าหนักกว่าเดิมรึเปล่าคุณทำร้ายผมยังไม่พอ ยังมาลวนลามหอมแก้มผมอีก
เรื่องแบบนี้ผมถือนะ" ดาววดีอยากจะกรี๊ด "นี่นายต้องการอะไรกันแน่"
"ก็ต้องการให้คุณชดใช้ให้ผมน่ะสิ" ธงรบจ้องหน้าดาววดี ดาววดีหน้าตาตื่นๆ งงๆ
"จะให้ฉันชดใช้ยังไง" ดาววีจอดรถหน้าบ้านพักปลัด รีบร้อนประคองพาธงรบลงจากรถ "เบาๆ
หน่อยสิคุณ ผมยังไม่หายเจ็บนะ" ดาววดีมองไปรอบๆ "บ้านใครเหรอ" "บ้านพักผมเอง
หวังว่าคุณคงจะพออยู่ได้นะ" "โทรมจะแย่" "คุณไม่มีทางเลือกหรอก
ยังไงคุณก็ต้องอยู่ดูแลผมจนกว่าผมจะหายดีและอนุญาตให้คุณไปได้เท่านั้น"
"แล้วถ้าฉันไม่อยู่" "ผมก็จะบอกกับทุกคนว่าคุณเป็นคนทำร้ายผม คุณอยากเสี่ยงก็เอาสิ"
ธงรบเดินเข้าบ้านไป "ฉันอยู่ก็ได้ รอด้วยสิคุณ" ดาววดีรีบวิ่งตามเข้าบ้านไป
ธงรบมึนหัวเซจะล้มลง ดาววดีรีบเข้าไปประคอง "ว้าย คุณ เป็นยังไงบ้าง
คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า เจ็บแผลมากไหม" ธงรบแอบมองหน้าดาววดีใกล้ๆ แล้วรู้สึกใจเต้นๆ
"คุณก็ห่วงคนอื่นเป็นเหมือนกันนี่" "ใครว่าฉันห่วงคุณ ฉันแค่อยากให้คุณหายไวๆ
ฉันจะได้กลับกรุงเทพฯ ต่างหากล่ะ" ธงรบแอบเจ้าเล่ห์ ค่ำคืนนั้น
ดาววดีเดินไปเดินมากระวนกระวาย ธงรบมองตามแล้วเวียนหัว "หยุดเดินเสียทีได้ไหมคุณ"
"ก็ฉันไม่มีอะไรทำนี่ น่าเบื่อจะตาย เมื่อไหร่คุณจะหายสักทีล่ะ" "ผมยังไม่หายง่ายๆ
หรอก แล้วคุณก็ต้องอยู่ดูแลผมไปเรื่อยๆ ทำใจซะเถอะ" "หัวแตกนะ ไม่ใช่โรคหัวใจ
จะได้ไม่มีวันหาย ชีวิตที่นี่น่าเบื่อชะมัดเลย คุณอยู่เข้าไปได้ยังไง"
"แล้วทำไมคุณถึงคิดว่ามันน่าเบื่อ" "ก็มันไม่มีอะไรเลยนอกจากไร่นา แล้วก็ฝูงเป็ด
ฝูงวัว" "ในไร่นามันก็มีทรัพย์สิน มีภูมิปัญญา มีความหวัง มีหยาดเหงื่อ แรงกาย
แรงใจ ไร่นาที่คุณเห็นมันคือชีวิตของคนแถวนี้นะครับ" "พูดอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง"
"คุณจะรู้เรื่องได้ยังไงถ้าคุณไม่เปิดใจฟัง
โลกทั้งโลกมันไม่ได้มีแต่คุณแล้วก็ธุระของคุณหรอกนะ" "คุณเป็นปลัดหรือเป็นครูกันแน่
สอนอยู่ได้ ฉันเบื่อจะแย่อยู่แล้วนะ" "ถ้าเบื่อ ก็ไปทำกับข้าวสิ ผมหิวแล้ว"
"ทำกับข้าว? ฉันเนี่ยนะทำกับข้าว?" "อย่าคิดต่อรอง
ลืมไปแล้วเหรอว่าผมกำความลับคุณอยู่ หรือคุณอยากให้ผมเปิดโปง" "อย่านะ
ฉันไปทำกับข้าวก็ได้ ถ้าคุณกล้ากินก็เอาสิ" ดาววดีปึงปังออกไป ธงรบมองตามไป
"คอยดูเถอะ จะดัดนิสัยซะให้เข็ดเลย" ดาว วดีเข้ามาในครัวไทยๆ
มองไปที่ข้าวของเครื่องใช้ของธงรบงงๆ ขณะที่ดาววดีง่วนอยู่ในครัว
ธงรบก็แอบขโมยใบหย่าไปซ่อนไว้ในห้อง
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดาววดีร้องตกอกตกใจว่าไฟไหม้
เขารีบวิ่งไปดูเห็นควันเต็มไปหมด "คุณดาววดี คุณทำอะไรของคุณ" ธงรบรีบวิ่งหายไป "
คุณจะไปไหน มาช่วยฉันดับไฟก่อนสิ คนบ้า คนเห็นแก่ตัว
คุณจะทิ้งให้ฉันตายอยู่ในนี้ไม่ได้นะ กลับมาช่วยฉันก่อนสิ คนใจดำ กลับมาเดี๋ยวนี้นะ
ฉันยังไม่อยากตาย" ทันใดนั้นธงรบก็วิ่งเข้ามาพร้อมถังน้ำในมือ สาดโครมเข้าให้เต็มๆ
หน้าดาววดี เธอชะงักกึก "คุณทำบ้าอะไรของคุณ ทำไมไม่สาดกองไฟ มาสาดฉันทำไม"
"ขอโทษทีผมไม่ทันมอง" ผล
สุดท้ายธงรบกับดาววดีนั่งกินมาม่าคัพกันอยู่ที่โต๊ะสนามหน้าบ้าน
ธงรบมองบ้านที่ควันยังกรุ่นๆ อยู่แล้วถอนใจ ดาววดีรู้สึกผิดๆ พยายามจะเสนอแนะ "นี่
ทำไมคุณไม่ติดเครื่องดูดควันล่ะ ถ้าไฟไหม้ในครัวอีก มันจะได้ดูดออกไปหมดเลยไง"
"คิดว่าผมจะปล่อยให้คุณทำไฟไหม้ครัวผมเป็นครั้งที่สองงั้นเหรอ"
"ก็ถ้าคุณยังกล้าใช้ฉันทำกับข้าวอีก มันก็ไม่แน่หรอกนะ" "หมดกัน กินก็ไม่ได้กิน
แถมยังเสียครัวอีก" "อย่าบ่นเลยน่า เรายังมีบะหมี่กินนะ คุณรีบกินให้หมดสิ
จะได้กินยาแล้วเข้านอน พรุ่งนี้ตื่นมา คุณจะได้หายเจ็บสักที"
"คุณอยากกลับกรุงเทพฯมากนักเหรอ" "ก็ฉันต้องกลับไปจัดการเรื่องใบหย่านี้
หนูดำเขาเซ็นต์มาแล้ว ถ้าคุณทุติยะเซ็นต์อีกคน แค่นี้ก็ทุกอย่างก็จบ"
"แล้วคุณก็จะได้แต่งงานกับคุณทุติยะใช่ไหม"
"มันก็ต้องเป็นไปตามที่เราวางแผนไว้นั่นแหละ" "ผมถามจริงๆ เถอะ
คุณรักคุณทุติยะเขามากนักเหรอ" "ก็เขาเหมาะสมกับฉันนี่" "ไม่ได้หมายถึงความเหมาะสม
ผมหมายถึงความรัก คุณรักเขามากแค่ไหนกัน" ดาววดีอึ้ง "แล้วคุณล่ะ
รักหนูดำมากแค่ไหน" "มากพอที่ผมจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้เขามีความสุข
และก็จะไม่มีวันยอมให้ใครมาทำร้ายเขาอีกเป็นอันขาด" ธงรบจ้องหน้าดาววดี ใน
เวลาเดียวกันที่ไร่กาฬมณี ทุติยะกับไม้มาถึง พยายามจะขอปรับความเข้าใจกับหนูดำ
ที่ดาววดีปลอมลายเซ็นเพื่อมาขอหย่าขาดจากหนูดำ แต่กำนันแดงยังโกรธอยู่
จึงเอาปืนไล่ตะเพิดไป ทุติยะต้องหลบไปพักที่รีสอร์ตใกล้ๆ
แล้วแอบวางแผนกับไม้ด้วยการให้ไม้ไปประจบบัวตอง
เพื่อช่วยหลอกล่อหนูดำออกมาพบที่ท่าน้ำ โดยอ้างชื่อธงรบ หนูดำหลงเชื่อมาตามนัด
"ปลัด หนูดำมาแล้วนะ" หนูดำเห็นมีคนอยู่ที่ท่าน้ำก็คิดว่าเป็นธงรบ รีบเดินเข้าไปหา
"ปลัด รอหนูดำนานรึเปล่า" ทุติยะหันกลับมา หนูดำเห็นว่าเป็นทุติยะก็ตกใจ ผงะไป
"คุณทุติยะ" "ตกใจหรือเสียใจกันแน่ ที่ไม่ใช่ปลัดธงรบ" "คุณมาทำอะไรที่นี่"
"ก็มารอเธอน่ะสิ เรานัดกันไว้ไม่ใช่เหรอ" หนูดำคิดๆ แล้วพอจะเดาออก เลยโกรธขึ้นมา
"บัวตองงั้นเหรอ กลับไปล่ะน่าดู" "อย่าไปโทษบัวตองเลย
ถ้าฉันไม่ทำแบบนี้ก็คงไม่ได้พบเธอ" "ทำไมคุณต้องอยากพบฉันด้วย
ในเมื่อเราไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้ว" หนูดำหมุนตัวจะเดินกลับออกไป
ทุติยะคว้าแขนไว้ "มีสิ" "ปล่อยนะ" "ไม่ปล่อย จนกว่าเธอจะฟังฉัน" "ฉันไม่ฟัง
ไม่ต้องคิดจะมาหลอกลวงอะไรฉันอีก ฉันไม่เชื่อคุณอีกแล้ว" หนูดำยื้อยันกับทุติยะ
ยันกันไปกันมาจนสุดท้ายพลั้งตกน้ำไปตามกันไปทั้งคู่ หนูดำผุดขึ้นมาจากน้ำ
ตามด้วยทุติยะ "นี่คุณทำบ้าอะไรของคุณน่ะ" "ก็ถ้าเธอยอมฟังดีๆ
ก็ไม่เป็นอย่างนี้หรอก" หนูดำจะว่ายน้ำกลับแต่ทุติยะจับไว้ "จะหนีไปไหน"
"ปล่อยฉันนะ" "ฟังให้รู้เรื่องก่อนสิ แล้วฉันถึงจะปล่อย
ไม่งั้นก็อยู่ในน้ำอย่างนี้แหละ" หนูดำจ้องหน้ากับทุติยะด้วยความโกรธ
ทุติยะขับรถพาหนูดำมาถึงรีสอร์ต "คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม" "ฉันพักที่นี่ ลงมาก่อนสิ"
"ไม่มีทาง" "เธอคงไม่คิดจะคุยกับฉันทั้งๆ ที่ตัวเปียกแบบนี้หรอกนะ"
"คุณมีอะไรก็รีบพูดมาสิ เปียกแค่นี้ ฉันทนได้" "แต่ฉันหนาว
แล้วก็ไม่อยากเป็นหวัดด้วย ไปเร็วๆ เข้า" ทุติยะดึงแขนหนูดำเข้าไป "ไม่ไป ฉันไม่ไป"
"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า" "ฉันไม่เชื่อคำพูดของคุณหรอก"
ทุติยะชักทนไม่ไหวเลยจับหนูดำอุ้มขึ้นพาดบ่าแล้วพาเข้าไปเลย "ปล่อยฉันนะ ปล่อย
ปล่อยฉัน" ที่ห้องพัก ทุติยะปล่อยหนูดำลง แต่หนูดำดิ้นเลยตกลงบนเตียงอย่างแรง
ทุติยะรีบเข้ามาจับตัวหนูดำด้วยความเป็นห่วง หนูดำสะบัดหนีทันที
"อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ ออกไปเดี๋ยวนี้" ทุติยะส่งเสื้อคลุมให้หนูดำ "เปลี่ยนซะสิ"
"ไม่ต้องมายุ่ง มีอะไรก็รีบพูดมาสิ" "ฉันไม่อยากให้เธอเป็นหวัด เปลี่ยนซะ
หรือจะให้ฉันเปลี่ยนให้" "อย่านะ" หนู ดำคว้าเสื้อมาแล้วถอยไปที่ห้องน้ำ
ก่อนจะปิดประตูหายไปอย่างระแวงๆ ทุติยะถอดเสื้อออก ค้นหาเสื้อคลุมอีกตัวในตู้
หนูดำเปลี่ยนเสื้อแล้ว เปิดประตูห้องน้ำออกมาเห็นทุติยะถอดเสื้อเข้าพอดี
"คุณจะทำอะไร อย่านะ" หนูดำรีบจะวิ่งหนีออกไปแต่ทุติยะคว้าตัวไว้ได้ทัน "อย่า"
"นี่เธอไม่เชื่อฉันจริงๆ เหรอ" "คุณหลอกลวงฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จะให้ฉันเชื่อคุณได้ยังไง" ทุติยะอึ้งๆ ก่อนจะค่อยๆ ปล่อยหนูดำ
"ฉันก็แค่จะเปลี่ยนเสื้อ" ทุติยะหยิบเสื้อมาสวม หันมาเผชิญหน้ากับหนูดำอีกครั้ง
"คุณมีอะไรก็ว่ามาสิ" ทุติยะคุยกับหนูดำทราบริเวณระเบียงหน้าห้องพัก
"ฉันรู้มาว่าเธอเซ็นต์ใบหย่าแล้ว" "คุณต้องการอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ
ไม่อย่างนั้นคงไม่ส่งคุณดาววดีมาถึงที่นี่" "ฉันไม่รู้เรื่องที่คุณดาววดีทำ
ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง" หนูดำเมินหน้าหนีอย่างไม่เชื่อ
"เธอไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ" "คุณจะพูดอะไรก็พูดไป
แต่ฉันไม่จำเป็นต้องเชื่อในสิ่งที่คุณพูด" "เธอกำลังเข้าใจฉันผิดนะหนูดำ"
"คุณเองก็เข้าใจฉันผิดเหมือนกัน" "ฉันเข้าใจผิดอะไรเธอ บอกมาสิ" หนูดำไม่พูด
"พูดมาสิหนูดำ ฉันพร้อมจะรับฟังทุกอย่าง ฉันเข้าใจผิดอะไรเธอ" หนู ดำลุกขึ้น
"มันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว คุณควรจะเซ็นต์ใบหย่าซะ
การหย่าของเราจะได้เสร็จสิ้นลงเสียที ฉันจะย้ายคนออกจากไร่ให้เร็วที่สุด
ชีวิตเราจะได้ไม่ต้องมาเกี่ยวข้องกันอีก" "เธอยอมเสียไร่
ยอมเสียทุกอย่างเพื่อให้ได้หย่ากับฉัน ต่อให้ฉันอธิบายยังไงเธอก็ไม่ฟัง
เธอเกลียดฉันมากนักเหรอ" "ใช่ ฉันเกลียดคุณ เกลียดมากด้วย พอรึยัง
เหตุผลที่ทำให้ฉันขอหย่าจากคุณ" หนูดำเดินออกไป ทุติยะได้แต่ยืนอึ้งเหมือนถูกตบหน้า
เวลา เดียวกันที่บ้านพักปลัด บุญโฮมกับไก่มาตามธงรบไปชี้ตัวคนร้าย
ธงรบต้องโกหกว่าเขาเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ไม่อยากเอาเรื่องเขา ทั้งสองจึงกลับไป
ดาววดีได้ยินเช่นนั้นก็คิดจะหนี แต่ได้ยินเสียงโครมครามดังมาจึงรีบเข้าไปดู
ธงรบล้มลงกับพื้น ขวดยาหล่นพื้น ยาแตกกระจายเต็มพื้นห้อง
ดาววดวดีวิ่งเข้ามาเห็นเข้าก็ตกใจ รีบเข้าไปประคองธงรบ "คุณเป็นอะไรไป คุณธงรบ"
"ปวดหัว ผมปวดหัว" "ปวดหัว งั้นคุณต้องกินยา กินยาก่อนนะ"
ดาววดีพยายามจะรวบรวมยาที่ตกพื้นขึ้นมาดูแล้วป้อนธงรบ สักพักหนึ่งธงรบค่อยๆ
ฟื้นขึ้นมา ดาววดีจ้องอยู่พอดี "คุณฟื้นแล้วเหรอ เป็นยังไงบ้าง" "ดีขึ้นมากแล้ว"
ธงรบสังเกตเห็นว่าดาววดีร้องไห้ "คุณร้องไห้ทำไม" "ฉันตกใจ
กลัวว่าคุณจะเป็นอะไรไปน่ะสิ" "คุณห่วงผมถึงขนาดร้องไห้เชียวเหรอ" ดาววดีรีบลุกขึ้น
เก้อๆ เขินๆ ทำอะไรไม่ถูก "ก็คุณอุตส่าห์โกหกพวกนั้นเพื่อฉัน
ฉันก็ต้องห่วงคุณเป็นการตอบแทนบ้างน่ะสิ" "ผมโกหกใครเพื่อคุณเหรอ" "
ก็คนงานไร่สองคนนั้นน่ะสิ ฉันได้ยินหมดแล้วที่คุณออกรับหน้าเป็นคนผิดแทนฉัน
ไม่อย่างนั้นฉันคงถูกคนอื่นเล่นงานไปแล้ว ที่แท้คุณก็ใจดีกว่าที่คิดนะเนี่ย"
"ผมไม่ได้โกหกซะหน่อย ผมพูดความจริงต่างหาก ผมรังแกคุณก่อน คุณก็แค่ป้องกันตัว"
"แล้วทำไมคุณต้องขู่ให้ฉันกลัวด้วยล่ะ" "ก็ผมยังไม่อยากให้คุณกลับกรุงเทพฯนี่"
"ทำไม" ธงรบอึกอัก "คุณคิดอะไรกันแน่ หรือว่าคุณมีแผนอะไร" ธงรบจนแต้ม
ดาววดีชักจะไปสงสัยไปกันใหญ่ ธงรบเลยมั่วรวบตัวดาววดีมา "ผมอยากอยู่กับคุณ"
ธงรบจูบดาววดี หญิงสาวตกใจ ธงรบเองก็ตกใจ รีบผละออกจากกัน ดาววดีวิ่งหนีออกไป
ธงรบหัวใจจะวาย ที่หน้าห้องดาววดีวิ่งออกมาอายๆ โกรธๆ "บ้า บ้าที่สุด บ้า
อยากอยู่ด้วย บอกดีๆ ก็ได้นี่" 00000000000000 ที่รีสอร์ตทุติยะเจ็บใจบ่นให้ไม้ฟัง
" ไม่นึกเลยว่ายายหนูดำจะดื้อด้านขนาดนี้ จะพูดจะจา จะอธิบายอะไรก็ไม่ยอมฟัง
เอาแต่ใจ เห็นแต่ความคิดตัวเองเห็นใหญ่ ไม่ฟังอะไรใครทั้งนั้น"
"เหมือนเจ้านายไม่มีผิด" ไม้ว่า ทุติยะสะอึก "แกว่าอะไรนะ" " ก็ที่เจ้านายพูดมาน่ะ
มันนิสัยเดียวกับเจ้านายไม่มีผิดเลยนี่ครับ นิสัยเสียๆ
แบบที่เจ้านายเคยทำไว้กับคุณหนูดำทั้งนั้น ถึงตอนี้ คุณหนูดำทำคืนบ้าง
เจ็บไหมล่ะครับ" "คิดจะเอาคืนฉันด้วยวิธีแบบนี้เหรอ ไม่สำเร็จหรอก
ฉันไม่ได้มีแค่ด้านร้ายด้านเดียว ด้านดีๆ น่ารักๆ ฉันก็มี แล้วหนูดำจะได้เห็นกัน
ฉันไม่ยอมให้ใครคิดว่าฉันเลวง่ายๆ หรอก" ทางด้านดาววดีรู้สึกดี
และพยายามจะทำกับข้าวมาให้ธงรบจนสำเร็จ ดาววดีถือถาดใส่อาหารเดินมา ประตูแง้มอยู่
"ข้าวต้มมาแล้วค่ะ" ดาววดีใช้ตัวผลักประตูเข้าไป ไม่ทันมองในห้อง "คุณดูสิ
ฉันทำอาหารเป็นแล้วนะ" ดาววดีหันมา ไม่เห็นใครในห้องแล้ว "คุณธงรบ หายไปไหนเนี่ย"
ดาววดีรีบวางถาดลง หน้าตาตื่น รีบวิ่งออกไป
เห็นธงรบกำลังเด็ดดอกไม้อยู่ที่ริมรั้วอย่างยากลำบาก "จะสู้ดอกไม้เมืองนอกได้ไหมนะ"
ดาววดีแอบมองแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ ดาววดีกลับมาที่ห้องนอน ยิ้มๆ อย่างมีความสุข
"ไม่น่าเชื่อว่านายเฉิ่มจะโรแมนติคเป็นเหมือนกัน" ดาว
วดีมองไปเห็นเตียงนอนยังไม่ได้เก็บ เลยเดินไปเก็บเตียง จัดผ้าห่ม จัดหมอน
ระหว่างที่เก็บเตียงนั้น ดาววดีเจอใบหย่าที่ซ่อนอยู่ใต้หมอน ดาววดีหยิบมาดู
"มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง" ดาววดีหน้าตาตื่นๆ สงสัย
ธงรบกำลังพยายามจัดดอกไม้ใส่แจกันที่โต๊ะ ดาววดีเดินออกมา ธงรบเขินๆ
ส่งแจกันดอกไม้ให้ดาววดี "ผมเก็บมาฝากคุณ ไม่รู้ว่าคุณชอบแต่ดอกไม้แพงๆ รึเปล่า"
ดาววดีปัดแจกันตกพื้น "คุณดาววดี ถ้าคุณไม่ชอบก็บอกผมดีๆ ก็ได้นี่ครับ
ไว้ผมจะหาดอกไม้ที่คุณชอบมาให้ใหม่นะ" "ไม่ต้องมาแกล้งทำเป็นดีหรอก ฉันรู้หมดแล้ว"
"คุณพูดอะไร" " เพราะสิ่งนี้ใช่ไหม" ดาววดีชูใบหย่าให้ดู "คุณขโมยมันไปใช่ไหม
ที่แท้คุณก็คิดจะขัดขวางฉัน ถึงได้พาฉันมาที่นี่ ไม่อยากให้ฉันทำสำเร็จใช่ไหม"
ธงรบพูดไม่ออก "ทุกสิ่งที่คุณทำกับฉัน คุณแกล้งทำงั้นเหรอ"
"มันก็ไม่ใช่ทุกสิ่งหรอกนะครับ ฟังผมอธิบายก่อน" " ไม่ฟัง คุณโกหก
คุณหลอกให้ฉันตายใจ คิดว่าคุณเป็นคนดี เป็นคนที่ฉันอยู่ด้วยแล้วมีความสุข
ฉันอยากทำอาหารให้เป็นก็เพราะคุณ ฉันไม่อยากเป็นคนเอาแต่ใจก็เพราะคุณ
แต่แล้วคุณกลับหลอกฉัน คุณก็แค่ต้องการจะปกป้องหนูดำ คนที่คุณรัก
ฉันเกลียดคุณที่สุด" ดาววดีผลักธงรบออก ศีรษะธงรบกระแทกข้างฝาจนเลือดออก
ดาววดีไม่เห็น วิ่งออกจากบ้านไป "คุณดาววดี อย่าเพิ่งไป คุณดาววดี" ธงรบปวดหัวจี๊ด
เลือดไหลซึมออกมาแต่ก็พยายามจะตามไป "คุณดาววดี" ดาว วดีวิ่งออกไปเจอกับเสี่ยดำเกิง
จึงถูกจับตัวไปเพื่อแก้แค้น ธงรบวิ่งตามออกมาเห็นพอดี แต่รถออกไปแล้ว
ธงรบตัดสินใจวิ่งลงป่าข้างทางไป
พอดีหนูดำขับรถผ่านมาเห็นปลัดสภาพใกล้จะหมดแรงเต็มที เธอตกใจ "ปลัด เกิดอะไรขึ้น
ใครทำอะไรปลัด" "ผมไม่เป็นอะไร ผมต้องรีบไปช่วยคุณดาววดี"
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณดาวเหรอปลัด" "คุณดาวถูกจับตัวไปแล้ว" "อะไรนะ
คุณดาวถูกใครจับตัวไป" "เสี่ยดำเกิง" "ไอ้เสี่ยดำเกิงอีกแล้วเหรอ"
"ผมไม่รู้ว่ามันต้องการอะไร แต่ผมต้องรีบไปช่วยคุณดาว" ธงรบจะล้มลงไปอีก
หนูดำรับประคองไว้ และคิดว่าจะเอายังไงดี เธอตัดสินใจพาปลัดไปสถานีอนามัย
แล้วตัวเธอก็รีบขับรถออกไปทันที หนู ดำตามไปดูที่บ้านเสี่ยดำเกิง
เธอเห็นรองเท้าของดาววดีก็รู้ทันที เวลานั้นดาววดีถูกจับไปขังที่โรงนา
เธอคิดจะเข้าไปหาทางช่วยดาววดีแต่กลับถูกจับตัวไว้ด้วย ขณะที่ธงรบ
รู้สึกตัวก็รีบออกจากสถานีอนามัย ตรงไปที่ไร่เจอไม้กับบัวตองให้ตามทุกคนมาที
ทุติยะมาถึงก็ถามว่าเสี่ยดำเกิงจับตัวดาววดีไปได้ยังไง "อย่าเพิ่งถามตอนนี้เลยครับ
ผมจะบอกคุณทีหลัง
ตอนนี้รีบหาวิธีช่วยคุณดาวก่อนเถอะครับก่อนที่หนูดำจะคิดทำอะไรคนเดียวอีก" ธงรบว่า
ทุติยะยิ่งเครียด "คุณว่าอะไรนะ หนูดำมาเกี่ยวอะไรด้วย" "หนูดำหายไป
ผมคิดว่าหนูดำคงตามไปช่วยคุณดาววดีแน่ๆ" ทุติยะยิ่งร้อนใจ "หนูดำ"
ทุติยะจะกลับไปที่รถ ไม้ถามว่าจะไปไหน ทุติยะบอกว่าจะไปตามหนูดำ ธงรบห้ามไว้ "
คุณจะบุ่มบ่ามไปอย่างนี้ไม่ได้นะครับ
บ้านเสี่ยดำเกิงไม่ใช่ที่ที่ใครจะเข้าไปได้ง่ายๆ มันอันตราย ผมแจ้งตำรวจไปแล้ว
เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ก็คงมา เราค่อยสมทบไปด้วยจะปลอดภัยกว่า" "นั่นสิ
รอให้ตำรวจมาก่อนเถอะ แล้วค่อยไปลุยมันให้แหลกพร้อมตำรวจเลย" ถนอมว่า
บุญโฮมเห็นด้วย "สั่งสอนมันซะให้เข็ด มันจะได้ไม่กล้ามากำแหงที่นี่อีก" ทุ
ติยะหน้านิ่วด้วยความร้อนใจ พวกคนอื่นๆ แยกย้ายกันหาอาวุธ
ทุติยะมองตามไปอย่างร้อนใจ ก่อนที่สายตาจะไปหยุดที่ผ้าขาวม้า หมวกและเสื้อมอมๆ
ของคนงานที่วางอยู่ ทุติยะหยุดคิด ก่อนจะกวาดข้าวของขึ้นมา มีแผนในใจ
ไม้เห็นก็รีบตามประกบ ทุติยะบอกให้ตามเขาไปด้วย ไม้ตามไปงงๆ พอถึงบ้านเสี่ยดำเกิง
ทุติยะในคราบคนงานทุยๆ สั่งให้ไม้ดูต้นทาง ส่วนตัวเขาจะแอบเข้าไปช่วยสองสาว
ทุติยะปีนหลังไม้ข้ามรั้วไป ไม้ซุ่มดูด้วยใจระทึก ในโรงนาหนูดำพยายามจะดิ้นให้หลุด
แต่ก็ไปกระเทือนเอาดาววดีที่อยู่อีกฝั่งหนี่ง "เธอจะทำอะไรน่ะ ฉันเจ็บนะ" ดาววดีโวย
"เจ็บแค่นี้ ไม่ตายหรอกน่า หรือว่าคุณไม่อยากออกไปจากที่นี่"
"ใครจะอยากถูกจับมัดไว้อย่างนี้ล่ะ" "งั้นก็อยู่เฉยๆ อย่าเสียงดังสิคุณ" "เธอทำอะไร
คิดจะหนีไปคนเดียวใช่ไหม ใช่สิ เธอคงไม่ช่วยฉันหรอกเธอไม่ชอบฉันนี่"
"ฉันจะแก้มัดให้คุณก่อน" "เธอจะช่วยฉันเหรอ"
หนูดำใช้ปลายนิ้วควานไปแก้มัดปมเชือกของดาววดี "นี่
อย่าบอกนะว่าเธอแค้นฉันเรื่องคุณทุติยะ เลยแกล้งถ่วงเวลาไม่เสร็จสักที"
หนูดำไม่สนใจฟัง พยายามจนเชือกดาววดีหลุดออกมาจนได้ "ได้แล้ว" ดาววดีรีบลุกพรวดขึ้น
หนูดำบอกว่า "คราวนี้คุณก็แก้มัดให้ฉันได้แล้ว"
ทันใดนั้นพวกลูกน้องเสี่ยก็กลับเข้ามา "แย่แล้ว พวกมันกลับมาแล้ว ทำยังไงดี
หนูดำคิดๆ "ถ้าแก้เชือกให้ฉัน ไม่ทันแน่ คุณรีบหนีไปก่อนเถอะ" "แล้วเธอล่ะ"
"ไม่ต้องห่วงฉัน คุณรีบหนีไป เร็วๆ เข้า" "ฉันจะทิ้งเธอได้ยังไงล่ะ เธอช่วยฉัน
ฉันก็ต้องช่วยเธอสิ" "ไม่ต้อง คุณหนีไปเถอะ ไปสิ" "ทำไมล่ะหนูดำ ทั้งๆ
ที่ฉันไม่เคยทำดีกับเธอเลย คิดแต่จะทำร้ายเธอ ทำให้เธอต้องเดือดร้อน
ทำไมเธอถึงต้องทำเพื่อฉันถึงขนาดนี้ด้วย" " ฉันต่างหากที่ทำร้ายคุณ
ทำให้คุณต้องเดือดร้อน ถ้าไม่มีฉันสักคนเรื่องพวกนี้มันก็คงไม่เกิด
คุณกับคุณทุติยะก็คงจะมีชีวิตที่สวยงามอย่างที่พวกคุณต้องการ
ฉันคนเดียวที่ทำให้ทุกอย่างวุ่นวาย ฉันทำร้ายชีวิตพวกคุณมามากพอแล้ว รีบหนีไปเถอะ
คุณทุติยะเขารักคุณ เขาต้องการคุณ รีบไปหาเขาสิ" ดาววดีอึ้งไป
พวกคนงานเปิดประตูเข้ามาแล้ว "ฉันไม่ทิ้งเธอหรอก ฉันจะไปตามคนอื่นมาช่วยเธอ
เธอรอก่อนนะ" ดาว วดีรีบปีนหน้าต่างหรือช่องอะไรหนีออกไปอย่างทุลักทุเล
พวกลูกน้องเสี่ยเข้ามาถึงพอดีไม่เห็นดาววดีก็ถามหนูดำ แต่เธอไม่ยอมบอก
พวกลูกน้องจึงรีบพากันออกตามหาดาววดี ทุติยะหลบมาที่โรงเก็บฟาง
หยิบน้ำมันก๊าดขึ้นมาเทใส่รถเข็นขยะใบไม้แล้วจุดไฟ ไฟลุกท่วมรถเข็น
เขาผลักรถเข็นให้วิ่งไปหาโรงเก็บฟาง และรีบผละจากไป คนงานวิ่งหน้าตั้ง
มาบอกเสี่ยดำเกิงว่าไฟไหม้ เสี่ยดำเกิงรีบออกมาจากบ้าน และสั่งให้รีบไปช่วยกันดับไฟ
พวกลูกน้องรีบแยกย้ายกันไป ให้จ้าละหวั่นไปหมด เสียงตะโกนลั่นไปทั่วว่าไฟไหม้ๆ
ในโรงนา ควันเข้ามาเต็มไปหมด หนูดำสำลักควัน พยายามจะแก้มัดตัวเอง
ทุติยะพยายามจะฝ่าคนอื่นๆ ที่วิ่งดับไฟกันอยู่มาที่โรงนา
หนูดำสำลักควันจนใกล้จะหมดสติแล้ว ทุติยะฝ่าควันเข้ามาถึงพอดี "หนูดำ
หนูดำอยู่ในนี้รึเปล่า หนูดำ" ทุติยะมองฝ่าควันไฟเข้าไป เห็นหนูดำอยู่ข้างใน
ทุติยะรีบเข้าไปอุ้มหนูดำ "หนูดำ ทำใจดีๆ ไว้นะ ผมมาช่วยแล้ว" หนูดำหมดสติไปแล้ว
ทุติยะรีบอุ้มหนูดำออกไป ดาววดีวิ่งหนีออกมา ไม้วิ่งตามหลังมาถามหาทุติยะ
แต่ดาววดีไม่ตอบ พอเห็นตำรวจก็รีบบอกให้ช่วย ธงรบรีบกระโดดลงมาหาดาววดี "คุณดาววดี"
"คุณธงรบ" ดาววดีดีใจ ลืมตัวลืมโกรธโผเข้ากอดธงรบไว้แน่น คนอื่นๆ ถึงกับตกใจกันหมด
"ไม่ต้องกลัวนะ คุณปลอดภัยแล้ว" ถนอมถามขึ้น "เอายังไงต่อคะ จะปลอบใจกัน
หรือจะเข้าไปช่วยหนูดำต่อ" "หนูดำติดอยู่ข้างใน รีบไปช่วยหนูดำด้วยเถอะค่ะ"
"ผมจะเข้าไปช่วยเอง คุณรออยู่ที่นี่นะ" ธงรบผละกลับไปพร้อมคนอื่นๆ
"ระวังตัวด้วยนะคุณธงรบ" ถนอมกับบัวตองมองหน้ากันเหวอๆ เอ๊ะๆ ยังไงๆ
สถานการณ์วุ่นวายดับไฟ ทุติยะอุ้มหนูดำออกมา หลบคนไปตลอดทาง
เสี่ยดำเกิงรีบร้อนเดินออกมา ลูกน้องเสี่ยเห็น เขาจึงสั่งให้จับตัวไว้ ทุ
ติยะอุ้มหนูดำวิ่งหนี พวกลูกน้องไล่ตามหลังมา ทุติยะตัดสินใจ
วางหนูดำหลบไว้ในซอกหนึ่ง แล้วตัวเขาออกไปแล้วดักทางลูกน้องเสี่ยจนล้มลง
เกิดการต่อสู้กัน ทุติยะเงื้อไม้ฟาดเข้าให้เต็มๆ แต่ไม้ดันหักเป๊าะ
พวกลูกน้องหัวเราะแล้วดาหน้าเข้าหาทุติยะ ทุติยะเหลือบมองหนูดำที่หลบอยู่ในซอก
ก่อนจะตัดสินใจล่อพวกนั้นออกไปอีกทาง ธง รบตามเข้ามาเจอหนูดำหมดสติอยู่
ขณะที่ทุติยะชกต่อยกับพวกลูกน้องเสี่ยจนชนะ ก็รีบกลับมาดูหนูดำ
แต่กลับพบว่าหนูดำหายไปแล้ว ทุติยะใจหายวาบ มองหาไปทั่วๆ
เสี่ยดำเกิงกำลังไล่ล่าหาตัวประกัน ทันใดนั้นไม้ ถนอม บุญโฮม ไก่
ก็เข้ามาดักหน้าพร้อมตำรวจ "หาใครอยู่เหรอเสี่ย" เสี่ยดำเกิงชะงัก "หยุด
นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ อย่าคิดต่อสู้เป็นอันขาด" พวกเสี่ยดำเกิงยกมือขึ้นช้าๆ
หน้าตาตื่นๆ อย่างไม่อยากจะเชื่อ พวกเสี่ยดำเกิงถูกตอนขึ้นรถให้วุ่นวายไปหมด
อีกด้านหนึ่ง ทุติยะวิ่งออกมาร้องเรียกหนูดำ
แล้วก็เจอธงรบกำลังอุ้มหนูดำขึ้นรถไปพอดี หนูดำฟื้นขึ้นมาพอดี
เห็นธงรบกำลังอุ้มอยู่ "ปลัด ปลัดมาช่วยหนูดำไว้เหรอ" ทุติยะจะเข้าไป
แต่แล้วก็ชะงัก "หนูดำปลอดภัยแล้วนะ ไม่ต้องกลัวอะไรแล้ว" "ปลัด"
หนูดำหมดสติไปอีกครั้ง ธงรบอุ้มหนูดำขึ้นรถออกไป ทุติยะได้แต่มองตามไปนิ่งๆ "หนูดำ"
ไม้วิ่งเข้ามาหา "เจ้านาย ปลัดธงรบพาคุณหนูดำไปโน่นแล้ว รีบตามไปสิครับ"
"ไม่ต้องตาม" "อ้าว ทำไมล่ะครับ" "หนูดำเขาไม่ต้องการฉันหรอก เขาปลอดภัยแล้ว"