เอ มี่กำลังประคองชัชชาที่ร้องไห้จนหมดเรี่ยวแรงในอ้อมกอด ทุกคนยืนล้อมยังตระหนกไม่หาย สีหน้าของเอมี่ดูนิ่งจริงจังกลับมาอยู่ในมาดของธันวา ทั้งห่วงทั้งโกรธที่มาพรากลูกไป พิษณุเห็นว่าธันวาในร่างเอมี่กำลังจะระเบิด เลยเข้ามาจับไหล่บีบทั้งปลอบทั้งเตือน เอมี่เงยหน้ามองพิษณุ
"ไอ้ณุ พวกมันต้องการอะไร ทำไมต้องเป็นปอโต้กับน้ำฟ้าด้วย ทำไมต้องเป็นลูกฉัน"
พิษณุไม่รู้จะตอบยังไง โผซบไหล่เอมี่ร้องไห้ซะงั้น ระหว่างนั้นเสียงเขตอรัญดังขึ้น
"เกิดอะไรขึ้น"
ทุก คนหันไปก็เห็นเขตอรัญมีสีหน้าตระหนกอยากรู้ พอเห็นสภาพชัชชาก็แหวกทุกคนเข้าไปจับร่างของชัชชาเขย่า ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ชัชชาพูดไม่ออก
"น้ำฟ้า น้ำฟ้า" ชัชชาปรี่มว่าจะขาดใจ
"น้ำฟ้าทำไม พูดออกมาซี อ้ำอึ้งอยู่ได้"
เขตอรัญบีบจนชัชชาเจ็บร้องออกมา เอมี่เห็นอย่างนั้นรีบมาปัดมือเขตอรัญออก จับร่างของชัชชาขยับออก
เอมี่ถอนใจอย่างเครียด บอกกับเขตอรัญไม่ให้คาดคั้นชัชชา เพราะแค่นี้ชัชชาก็บอบช้ำจะแย่แล้ว
"น้ำฟ้ากับปอโต้ถูกคนร้ายอุ้มขึ้นรถตู้ไป แค่นี้คุณชัชชาตกใจพอแล้ว คุณอย่าทำให้เธอต้องตกใจมากกว่านี้เลยคะ"
"ว่าไงนะ ลูกฉันถูกจับตัวไป แล้วมานั่งตกใจกันอยู่อย่างงี้เหรอ มีสมองกันรึปล่าวนี่ ทำไมไม่มีใครคิดจะทำอะไรซักอย่าง"
"อ้าวนี่ เรื่องอะไรมาด่ากันเนี่ยะ"
ศศิ วิภากับแจ่มจันทร์ชักสีหน้าไม่พอใจ ชนะชลแนะว่าควรแจ้งตำรวจดีกว่า เขตอรัญรีบขัดขึ้นทันทีว่าไม่ได้ ทุกคนหันไปมองหน้าเขตอรัญที่ต้องซ่อนพิรุธสุดฤทธ์ เขตอรัญได้สติ เลยอ้างว่ากลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย ก่อนจะด่ากราดที่ทุกคนไม่ทำอะไร ปล่อยให้ลูกเขาโดนจับตัวไป พลางออกตัวเป็นฮีโร่ว่าเขาจะไปหาชัชชาเอง และสั่งให้ชัชชากลับไปรอฟังข่าวที่บ้าน
เขตอรัญเดินหัวเสียออกจากโรงละคร เขตอรัญหันไปมองด้านหลังพอเห็นว่าไม่มีใครก็หยิบมือถือขึ้นมากดหาใครบางคน
"เออ ฉันเอง พาพวกมันไปขังไว้ แล้วก็อย่ารุนแรงกับลูกฉัน เดี๋ยวจะเสียราคา อ๋อ เดี๋ยวแกโทรไปบอกเมียฉัน แล้วก็พูดตามที่ฉันบอก"
เขตอรัญยิ้มร้ายเจ้าเล่ห์
0000000000000000000000
ชัช ชาจับมือเอมี่ถามอย่างร้อนใจ ถามว่าได้บอกธันวาหรือยังเรื่องปอโต้หายตัวไป เพราะรู้ว่าธันวารักปอโต้ขนาดไหน เอมี่อึ้งมองชัชชา อยากบอกว่าใช่ ที่เขานิ่งเพราะใกล้จะระเบิดเต็มที แต่เอมี่ก็เลือกที่จะบอกว่าพยายามติดต่อธันวาแล้ว ติดต่อไม่ได้
ระหว่าง นั้นเสียงมือถือของชัชชาดังขึ้น ทุกคนหันขวับมาที่ชัชชาทันที ชัชชารีบรับทันทีโดยหวังว่าจะลูก เป็นพวกโจรที่โทรมาบอกว่าหากอยากได้ลูกคืน ให้จ่ายคนละ 10 ล้าน เพื่อแลกชีวิตน้ำฟ้ากับปอโต้ ทุกคนหน้าแหยไปเมื่อได้ยินจำนวนเงิน แต่เอมี่กลับขบกรามนิ่ง ไม่ว่าเท่าไหร่เขาก็ยอมจ่าย เอมี่ร้อนใจแทบจะระเบิดหันไปบอกกับพิษณุ ให้พาชัชชากลับบ้านที เพราะเรื่องนี้ธันวาจะเป็นคนจัดการเอง ชัชชามองเอมีทันทีที่ได้ยินชื่อธันวา เอมี่รีบเดินออกไป พิษณุพยายามตะโกนเตือนสติเอมี่ให้ใจเย็นๆ
ที่บ้าน ชัชชานั่งมองโทรศัพท์กระวนกระวาย พิษณุนั่งอยู่ด้วยก็ร้อนใจไม่แพ้กัน ระหว่างนั้นปารินหิ้วกระเป๋าใส่เงินในมือเดินเข้ามาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและ ห่วงใยชัชชา ชัชชารีบปรี่มาถามว่าได้เงินไหม ปารินชูกระเป๋าให้ดู ชัชชากับพิษณุพอจะยิ้มออกหลังจากที่หน้าดำคร่ำเครียดมานาน
"พอหุ้นส่วน ทุกคนรู้เรื่องที่เกิดขึ้น พวกเขาแทบจะไม่รีรอที่จะช่วยคุณเลย แต่มันต้องการค่าไถ่ตัวน้ำฟ้าแค่สิบล้านแล้วทำไมคุณถึงให้ผมหามาตั้งยี่สิบ ล้าน?"
"ฉันเบิกมาเผื่อค่าไถ่ปอโต้ ป่านนี้แล้ว คุณธันวาอาจจะหาเงินไม่ทันเหมือนกัน"
ปา รินชะงัก ยามคับขันชัชชาก็ไม่วายห่วงธันวา พิษณุรีบขอบคุณชัชชาแทนเพื่อน ปารินบอกว่าเขาบอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้ช่วยเรื่องนี้แล้ว ชัชชาตกใจ กลัวว่าถ้าโจรรู้ว่าแจ้งตำรวจ น้ำฟ้าจะเป็นอันตราย
ปารินบอกว่าหากพวก โจรไม่ได้ต้องการแค่เงินล่ะ จะจัดการยังไง พิษณุเห็นด้วยกับปาริน ชัชชาอึ้งไป กำหมัดแน่นทรุดนั่งเครียด พิษณุกับปารินมองหน้าเข้าใจความรู้สึกชัชชา ชัชชาสะอื้นออกมา ปารินวางกระเป๋าลงข้างๆ คุกเข่าลงจับมือชัชชาเพื่อปลอบประโลม ระหว่างนั้นเสียงเขตอรัญดังขึ้น
"ลูกหายทั้งคน ยังมีอารมณ์มาสวีทกันอีกนะ"
ทุก คนหันไปก็เห็นเขตอรัญยืนอยู่ ชัชชาที่ถูกปารินประคองเอาไว้รีบผละออก เขตอรัญถามว่าเตรียมเงินให้พวกโจรแล้วหรือยัง ชัชชาจะบอก แต่ปารินแทรกขึ้นว่ายัง ปารินลุกขึ้นยืนพร้อมกับเตะกระเป๋าเข้าใต้โต๊ะ พิษณุมองเหล่ๆ กระเป๋าแล้วทำไม่รู้ไม่ชี้
"จะให้หาเงินสดสิบล้านมืดค่ำป่านนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายนะครับ" ปารินบอก
" แล้วทำไมไม่รีบหาล่ะ ถ้าผมมีเงิน ผมจะรีบเอาไปให้มัน หรือคุณคิดว่าน้ำฟ้าเป็นมาร คอหอยของคุณกับไอ้ทนายที่ชอบปีนต้นงิ้วนี่ห่ะชัชชา ถึงได้ปล่อยเลยตามเลย ไม่มีน้ำฟ้า คุณก็เป็นแม่ม่ายทรงเครื่องที่ไม่มีเรือพ่วงติดให้กวนใจใช่ไหม๊" เขตอรัญกวนใส่
ชัชชาโกรธ "ฉันไม่ชั่วคิดได้อย่างคุณหรอก!"
"แล้วถ้าผมคิดอย่างนั้นจริง ผมคงไม่บอกเพื่อนที่เป็นตำรวจให้ช่วยตามตัวน้ำฟ้าหรอก" ปารินบอก
เขตอรัญได้ยินเท่านั้นก็หงุดหงิดขึ้นมาทันที บอกว่าไม่ให้แจ้งตำรวจ ปารินจับสังเกต
"ดูท่าทางคุณเขตกลัวตำรวจมากนะครับ"
เขต อรัญรีบเก็บพิรุธทันที "ที่ฉันไม่ให้แจ้งตำรวจเพราะฉันกลัวว่าพวกมันจะทำอะไรน้ำฟ้า พวกแกใช้วิธีของแก ส่วนฉันก็จะใช้วิธีของฉัน บอกไว้ก่อนนะถ้าน้ำฟ้าเป็นอะไรไป ฉันไม่เอาพวกแกไว้แน่"
เขตอรัญมองหน้าปารินกับชัชชาหมายแค้นแล้วเดินออกไป ปารินมองตามครุ่นคิดบางอย่าง
ชัช ชายังนั่งมองโทรศัพท์อย่างร้อนใจและขวัญเสีย ขณะที่ด้านหลังปารินกำลังคุยกับพิษณุ ปารินกับพิษณุคิดอย่างเดียวกันว่าเขตอรัญน่าสงสัยเป็นที่สุด ปารินบอกพิษณุ
"ผมจะโทรไปหาตำรวจ ให้คอยจับตาดูนายเขตอรัญไว้ดีกว่า"
ปา รินกำลัง จะกดมือถือโทร แต่เสียงมือถือชัชชาดังขึ้น ชัชชารีบรับสายทันที ปารินกับพิษณุรีบเข้ามาฟังด้วย ชัชชารีบขอร้องไม่ให้ทำอะไรลูกเธอ และเธอจะเอาเงินไปให้ แต่ขอให้ได้พูดกับลูกก่อน โจรบอก ว่าชัชชาไม่มีสิทธิ์ต่อรอง ขืนเรื่องมาก จะเชือดคอเด็กทิ้งแน่ ชัชชาตกใจ โจรถามว่าตอนนี้บอกตำรวจไปแล้วใช่ไหม ชัชชาสะอึก หันมองหน้าปารินกับพิษณุ แล้วรีบปฏิเสธไปกับโจรว่ายังไม่ได้แจ้ง
"ให้มันจริงเถอะ ถ้าฉันได้กลิ่นตำรวจแม้แต่นิดเดียว ฉันจะเชือดลูกแกทีละนิ้ว ทีละนิ้ว จนกว่ามันจะตาย"
โจร วางสายไป ชัชชากรี๊ดลั่นขวัญเสีย ปารินเดินเข้ามาจะปลอบอีก แต่ชัชาทุบตีเขา ฟูมฟาย เพราะปารินแจ้งตำรวจ ทำให้โจรจะฆ่าลูกเธอ ชัชชากำหมัดทุบปารินใหญ่ พิษณุตกใจ ต้องเข้ามารวบกอดชัชชาไว้ทางข้างหลัง ปารินลูบขมับเครียด ชัชชาสะอื้นเหมือนปริ่มจะขาดใจ
00000000000000000000
เงิน สมุดบัญชีโฉนดทุกอย่างที่ธันวารื้อออกมาวางเกลื่อนอยู่ โดยมีโก๋กับเทียมนั่งกังวลมอง ธันวากำลังคุยโทรศัพท์ขอยืมเงินจากเพื่อนๆ แต่ทุกคนปฏิเสธเขาหมด ธันวาระเบิดอารมณ์ปัดสมุดบัญชีและทุกอย่างลงจากโต๊ะ โดนรูปของปอโต้หล่นลงมาแตกธันวาตกใจรีบเข้ามาดูที่รูปของปอโต้น้ำตาเริ่มไหล ธันวาพยายามหยิบเศษแก้วจากกรอบรูปที่แตกด้วยมือที่สั่นเทา ธันวาเป็นห่วงปอโต้มากทำให้ลืมเจ็บ แม้ที่มือธันวาเลือดออกแต่ธันวาก็ไม่สนใจยังคงหยิบเศษแก้วต่อไป โก๋กับเทียมปรี่เข้ามาห้ามบอกว่าเดี๋ยวจะจัดการให้เอง เทียมรีบหยิบกระดาษทิชชู่มาเช็ดเลือดที่มือ แต่ธันวาสะบัด ทรุดนั่งคอตก
"หาเงินไปช่วยลูกแค่นี้ ทำไมฉันทำไมได้วะ พ่อแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนวะ"
"ใจเย็นๆ ครับคุณธัน ค่อยๆ คิด มันต้องมีทางซีครับ"
"แล้วทางไหนวะ บอกฉันซีเทียม ทางไหนวะ"
เทียมได้แต่อึ้ง ธันวายกมือซบหน้า ใจจะแตกสลายให้ได้
ที่ โกดังร้าง น้ำฟ้าร้องไห้ด้วยความกลัว ปอโต้แม้จะกลัว แต่พ่อสอนมาให้เป็นลูกผู้ชาย ก็ทำหน้าที่ปลอบน้ำฟ้าไม่ให้กลัว แล้วเด็กทั้งสองก็พยายามช่วยกันแก้มัด จนสามารถหลุดออกมาได้ แต่พวกโจรมาเห็นเสียก่อน เด็กทั้งสองรีบวิ่งหนี แต่น้ำฟ้าพลาดท่าถูกพวกโจรจับตัวไปอีกครั้ง มีปอโต้ที่หลุดวิ่งหนีออกมา
ใน ป่า ปอโต้วิ่งกระหืดกระหอบกำลังจะหมดแรง เนื้อตัวถูกกิ่งไม้หนามเกี่ยวเป็นรอยเลือดซิบ และแล้วปอโต้ก็พลาด เมื่อเหลียวหลังไปมองหลัง แล้วหันกลับมา หน้าไปชนเข้ากับโจรคนหนึ่งที่ถือท่อนเหล็กยืนจังก้าอยู่ ปอโต้ล้มหงายหลังทั้งยืน ลงไปนอนมึน เด็กน้อยพยายามยันตัวลุกแต่ก็ล้มเซลงไปอีก ปากก็พร่ำเรียกหาพ่ออย่างไร้เรี่ยวแรง ปอโต้ทำได้แค่ยันตัวคลานหนีไปอย่างมึนๆ
"จะหนีไปไหนไอ้เด็กเปรต รนหาที่ตายนักนะมึง เดี๋ยวพอพ่อมึงเอาเงินมาไถ่ตัว มึงก็จะได้กลับบ้านแล้ว เสือกหาเรื่องให้กูเหนื่อย อย่าอยู่เลยมึง"
โจร3เงื้อเหล็กฟาด ปอโต้หลับตาร้องลั่น
"อย่าทำผม อย่า ผมกลัวแล้ว"
แต่แล้วอยู่ๆ เสียง เจ้าโจรก็เงียบไป ปอโต้ค่อยๆ ลืมตาเห็นโจร 3 ค่อยๆ ทรุดฮวบลง ด้านหลังเป็น ร่างของลุงแก่ยืนถือท่อนไม้อยู่
"เป็นอะไรรึปล่าวไอ้หนู?"
โก๋ กับเทียมยื่นสมุดบัญชีของตัวเองให้ธันวา บอกว่าเงินเก็บของพวกเขา ถึงจะไม่มาก ก็อยากจะช่วยปอโต้ ธันวาอึ้งไปด้วยความซึ้งใจ แต่ธันวาบอกว่าตอนนี้กำลังต้องการเงินสด เทียมเหมือนนึกอะไรออก
"คุณเอ มี่ไงครับ คุณธันลองโทรหาคุณเอมี่ดูซิครับ ผมไม่เข้าใจจริงๆ คุณเอมี่หายไปไหนอีกแล้ว ลูกถูกลัก พาตัวไปทั้งคน คุณเอมี่ไม่เห็นทำอะไรเลย โทรมาบ้างก็ยังดี"
โก๋กับธันวามองหน้ากัน โก๋แก้ต่างให้
"พี่รู้ได้ไงว่าคุณเอมี่ไม่ได้ทำอะไร ป่านนี้ก็คงช่วยคุณธันหาเงินอยู่นั่นแหละ หาเงินได้ก็เดี๋ยวก็คงจะโทรมา"
ระหว่างนั้นเสียงมือถือของธันวาดังขึ้น ธันวาหน้าเครียดกดรับสาย ทันทีที่ธันวาได้ยินจากปลายสายทำให้ธันวาถึงกับตะลึงงัน
ชัช ชาทนรอต่อไปไม่ไหวแล้ว ก็ลุกขึ้นคว้ากระเป๋าเงินออกไป ปารินถามว่าจะทำอะไร ชัชชาบอกว่าเธอจะเอาเงินไปให้ธันวา ธันวาต้องช่วยตามน้ำฟ้าให้ได้แน่ๆ ปารินได้ยินก็อารมณ์หึงพุ่งขึ้นทันที
"แล้วคุณรู้เหรอว่าเขาอยู่ไหน ตั้งแต่เกิดเรื่องผมยังไม่เห็นเขาโผล่มาหรือทำอะไรซักอย่าง"
"เขาก็คงกำลังหาเงินช่วยลูกเขาอยู่นั่นสิ ฉันจะไปหาเขา เขาเคยช่วยฉันมาตลอด ครั้งนี้เขาก็ต้องช่วยฉันได้แน่"
ปารินยิ่งรู้สึกเจ็บ "หึ ทีคุณร่ำร้องจะไปหานายธันวานี่ คุณอยากไปหาเพื่อให้เขาช่วยน้ำฟ้าหรือว่าคุณอยากให้เขาช่วยปลอบคุณกันแน่"
ทันใดนั้นชัชชาก็ตบเข้าที่หน้าของปารินทันที ปารินถึงกับหน้าสั่น หยุด พิษณุตกใจตรงเข้าห้าม
"หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ มาทะเลาะกันเองทำไมล่ะคุ๊ณ"
ชัช ชาจ้องหน้าปารินน้ำตาคลอ "น้ำฟ้าหายไปทั้งคนไม่รู้ชะตากรรม คุณยังมีแก่ใจพูดอย่างนี้อยู่อีก คุณเป็นบ้าอะไรไปแล้วห่ะปาริน ฉันผิดหวังในตัวคุณจริงๆ"
แล้วชัชชาก็ถือกระเป๋าเงินรีบวิ่งออกไปทันที พิษณุหันรีหันขวางทำอะไรไม่ถูกก่อนจะรีบวิ่งตามชัชชาไป
"เดี๋ยวคะ คุณชัชชาจะไปไหนคะ ตายแล้ว คุณชัชชา!อย่าออกไปค่า"
ปารินยืนนิ่งรู้สึกผิด ก่อนจะหันมองตามชัชชา
ชัชชาวิ่งหิ้วกระเป๋าเงินร้องไห้ออกมาจะขึ้นรถหน้าบ้าน เป็นจังหวะเดียวกับที่ธันวาขับรถเข้ามา
เบรก เอี้ยด!! ชัชชาชะงักมอง ธันวารีบเปิดประตูลงจากรถ ชัชชาดีใจมากที่ได้เห็นธันวา ธันวาถามชัชชาว่าจะไปไหน ชัชชาบอกว่าเธอได้เงินมาแล้ว จะรีบเอาให้ธันวาไปช่วยปอโต้กับน้ำฟ้า ธันวาจับไหล่ของชัชชาไว้บอกว่าให้ใจเย็นๆ และบอกว่าเมื่อครู่ ปอโต้โทรหาเขา บอกว่าหนีออกมาได้แล้ว ชัชชาได้ยินก็ดีใจ ถามว่าแล้วน้ำฟ้าล่ะ ธันวาบอกว่าน้ำฟ้ายังอยู่กับพวกโจร ชัชชาหมดแรงเข่าอ่อน กระเป๋าเงินร่วงจากมือ ธันวาต้องพยุงกอดเธอไว้
" คุณทำใจดีๆ ไว้ ผมกำลังไปช่วยน้ำฟ้าเดี๋ยวนี้แหละ ปอโต้บอกว่าน้ำฟ้ายังปลอดภัยดี คุณไม่ต้องเป็นห่วง แล้วหยุดร้องไห้ซะ โทรแจ้งตำรวจให้รีบตามไปตามที่อยู่นี้"
ธันวาส่งกระดาษใส่มือชัชชาแล้วจับมือเธอไว้แน่น
"ผมจะล่วงหน้าไปหาปอโต้ก่อน คุณรอผมอยู่ที่นี่นะ ผมสัญญาว่าจะพาน้ำฟ้ากลับมาหาคุณอย่างปลอดภัย"
"ขอบคุณค่ะธันวา"
ชัช ชายิ้มกอดธันวาแน่น ธันวากอดตอบแนบแน่นและอบอุ่น ปารินอึ้งมองภาพนั้น พิษณุประสานมือซึ้งไปด้วย ธันวาดึงไหล่ชัชชาออก บอกว่าจะต้องรีบไปแล้ว พิษณุบอกให้ธันวาระวังตัว แต่ชัชชาเรียกไว้ ธันวาชะงัก ขณะที่ชัชชาเดินกลับไปยื่นกระดาษให้ปาริน บอกให้ปารินช่วยแจ้งตำรวจ แล้วชัชชาเดินกลับไปหาธันวาเป็นคำตอบ ว่าจะไปกับธันวาด้วย ถึงแม้จะอันตรายแค่ไหน แต่เธอก็พร้อมจะทำเพื่อลูก
00000000000000000
แสง ไฟหน้ารถของธันวาวิ่งฝ่าความมืดมาที่แห่งหนึ่ง ปอโต้นั่งกอดเข่ารออยู่ ที่หน้าผากมีผ้าปิดแผลไว้ ปอโต้มองไปเห็นรถก็กระโดดดีใจ รถธันวาแล่นเข้ามาจอดแล้วเบรกเอี้ยด ธันวาแทบจะกระโดดลงจากรถพุ่งมาหาปอโต้ทันที ธันวากับปอโต้ต่างวิ่งเข้ามากอดกัน สองพ่อลูกร้องไห้ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง ชัชชาค่อยๆ เปิดประตูลงมายืนมอง น้ำตาไหลกับภาพที่เห็น
"ปอโต้ เป็นอะไรรึปล่าวลูก นี่หัวเป็นอะไร มันทำอะไรลูก?"
"ผมซุ่มซ่ามชนต้นไม้ตอนที่วิ่งหนีในป่าน่ะฮะ ผมไม่เป็นไรแผลไกลหัวใจตั้งเยอะ"
ปอโต้ยืมคำธันวามาใช้ จนธันวาต้องดึงลูกมากอดอีกครั้ง
"เก่งมากลูกพ่อ มันต้องเข้มแข็งอย่างงี้สิ ถึงจะสมกับที่เป็นลูกพ่อ พ่อเสียอีกที่ดูแลลูกไม่ดี ยกโทษให้พ่อนะ"
"ขอโทษทำไมฮะ พ่อไม่ผิดซะหน่อย แล้วปอโต้ก็รู้ว่า พ่อต้องมาช่วยปอโต้ ปอโต้ถึงไม่เป็นอะไร"
ธัน วาผละจากปอโต้ไปหาลุงใจที่ยืนอยู่ รีบขอบคุณที่ช่วยปอโต้เอาไว้ ปอโต้ขอบคุณลุงด้วย แล้วดึงมือให้ธันวารีบไปช่วยน้ำฟ้า ปอโต้สะอึ้นไห้แล้วโผเข้ากอดชัชชา ขอโทษที่ช่วยน้ำฟ้าออกมาด้วยไม่ได้ ธันวาถามปอโต้ว่าจำได้หรือไม่ ว่าน้ำฟ้าโดนจับไว้ที่ไหน ปอโต้พยักหน้าอย่างจำได้แม่น
โจรหัวหน้า หงุดหงิดที่ลูกน้องปล่อยให้ปอโต้หนีไปได้ ก็ซัดลูกน้องตนเองอยู่ ระหว่างนั้นธันวาค่อยๆแอบย่องเข้ามาด้านหลังแล้วหลบมุม แล้วหาไม้หวดเข้าที่โจร น้ำฟ้าเห็นธันวาก็ดีใจ ตะโกนให้ช่วย ธันวาบอกให้น้ำฟ้าหนีไป น้ำฟ้าที่ถูกมัดแต่มือจึงลุกขึ้นกำลังจะวิ่ง แต่โจร 1 หันมาเห็นก็เข้ามาจับเอาไว้
ธันวารีบตรงเข้าช่วยน้ำฟ้า ต่อสู้กับโจร โดยมีปอโต้กับชัชชาตามเข้ามาช่วยสมทบจนสลบหงายกันไป 2 ราย โจรหัวหน้า เห็นท่าไม่ดีจึงอุ้มตัวน้ำฟ้าวิ่งหายเข้าไปในโกดัง ชัชชาเห็นน้ำฟ้าถูกจับตัวไปก็รีบวิ่งตามไปโดยไม่คิดถึงอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น ธันวาบอกให้ปอโต้รอตรงนี้ อย่าไปไหน
โจรหัวหน้าคุยโทรศัพท์กับเขตอรัญ ระล่ำระลัก รายงานสถานการณ์ ระหว่างนั้นได้ยินเสียงไซเรนรถตำรวจดังขึ้นด้านนอกโกดังยิ่งทำให้โจรกลัว ชัชชาวิ่งเข้ามา โจรรีบขู่ว่าถ้าเข้ามาน้ำฟ้าตายแน่ ชัชชาร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ ขอร้องว่าอยากได้เงินเท่าไหร่ เธอจะให้หมด ขออย่างเดียว อย่าทำอะไรน้ำฟ้า
ระหว่างธันวาเดินมาด้านหลังโจรก่อนจะ สบโอกาสจับโจรหันมาก่อนจะเหวี่ยงหมัดเข้าไปที่หน้าโจรเต็มๆ จังหวะนั้นทำให้น้ำฟ้าดิ้นหลุดออกมาจากการจับของโจรได้ ธันวารีบเข้ามาอุ้มน้ำฟ้าเอาไว้ โจรเห็นธันวาได้ตัวน้ำฟ้าไปแล้วก็เลยเปลี่ยนเป้าหมายหันไปมองที่ชัชชาก่อนจะ เดินปรี่เข้าไปหาเธอทันที
ธันวาจึงปล่อยน้ำฟ้าลงก่อนจะวิ่งเข้าไปคว้า ไหล่เจ้าโจรเอาไว้เพื่อไม่ให้ถึงตัวชัชชา ทันใดนั้นเจ้าโจรก็หันมาก่อนจะเห็นธันวากระตุกด้วยสีหน้าเจ็บปวด จังหวะนั้นเองปอโต้ ปาริน พิษณุเข้ามาพร้อมกับตำรวจน้ำฟ้ารีบเข้ามาหาชัชชา
ทัน ใดนั้นตำรวจก็กรูกันเข้ามาเล็งปืนใส่ โจรรีบยกมือขึ้นยอมแพ้ ชัชชายิ้มดีใจรีบวิ่งเข้ามาดูธันวา ทันใดนั้นธันวาก็ทรุดฮวบลงกับพื้นก่อนที่ทุกคนจะเห็นมีดเล่มนึงปักอยู่ที่ หน้าท้องของธันวา ชัชชาและปอโต้ตกใจ ตะโกนเรียกธันวาลั่น ทุกคนกรูกันเข้าไปดูธันวาที่นอนบาดเจ็บอยู่ ตำรวจวอเรียกรถพยาบาลกันวุ่นวาย
ธันวานอนหายใจรวยรินก่อนที่ภาพความวุ่นวายภายในโกดังจะดับวูบไป
เขต อรัญไม่มีเงินจ่ายให้กับสมรศรีตามสัญญา เลยโดนรุมยำอาการปางตาย เลือดสาด แต่เขตอรัญก็พยายามลากสังขารมาหยุดที่หน้าห้องของรัญนรี รัญนรีตกใจกับสภาพของเขตอรัญ เขตอรัญเสียหลักล้มเข้าไปในห้อง รัญนรีมองซ้ายขวาแล้วรีบปิดประตูห้องทันที ถามว่าไปทำอะไรถึงได้เละขนาดนี้ เขตอรัญบอกว่าฝีมือของพวกสมรศรี รัญนรีถามว่าแล้วแผนเรียกค่าไถ่เป็นยังไง ได้เงินไหม เขตอรัญหัวเสีย
"มันแจ้งตำรวจ ตอนนี้ตำรวจบุกไปจับพวกนั้น ช่วยเด็กได้แล้ว"
"ว่าไงนะ! ถ้าอย่างนั้น ตอนนี้ตำรวจก็รู้แล้วน่ะสิ ว่าคุณเป็นคนบงการ อยู่ไม่ได้แล้ว"
รัญนรีครุ่นคิดก็ลนลานเพราะกลัวตำรวจจับ รัญนรีลุกขึ้นลากกระเป๋าออกมาจากใต้เตียง เก็บเสื้อผ้ายัดใส่อย่างลวกๆ เขตอรัญคว้าขาเอาไว้
"เธอจะไปไหน?"
"จะไปไหน ก็หนีซิวะไอ้โง่ แกจะให้ฉันโดนหางเลขกับแกด้วยหรือไง ปล่อยฉันนะ .ออกไป"
รัญนรีผลักเขตอรัญล้มไป
"คิดจะทิ้งกันง่ายๆ อย่างนี้เหรอวะ"
" เรื่องทั้งหมดแกเป็นคนทำคนเดียว ฉันไม่รู้เรื่อง ฉันไม่อยากติดคุกไปกับแกด้วยหรอก ฉันมันโง่จริงๆเลย ที่มายุ่งกับแกไอ้ตัวซวย เชิญแกรับกรรมของแกไปคนเดียวเถอะ"
รัญนรีจะออกไป แต่เขตอรัญดึงไว้
"นังงูพิษ จะไปไหน ฉันไม่ยอมติดคุกคนเดียวหรอก มานี่"
เขต อรัญพยายามจับรัญนรีเอาไว้ รัญนรีก็พยายามดิ้นทั้งถีบทั้งยัน เขตอรัญฟัดตบตีกับรัญนรี ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกก่อนจะเห็นตำรวจกรูกันเข้ามา ทันทีที่รัญนรีเห็นตำรวจก็หน้าซีดพยายามจะวิ่งแต่ก็ถูกตำรวจคว้าไว้ได้ รัญนรีโวยวาย ว่าไม่เกี่ยว ไม่รู้เรื่อง
เขตอรัญเห็นตำรวจก็ลุกขึ้น แล้วหยิบสิ่งของที่ใกล้มือระดมปาใส่ตำรวจทันที จนตำรวจแตกฮือหลบกันจ้าละหวั่น เขตอรัญพยายามพุ่งไปที่ระเบียงเพื่อจะหนี แต่ก็ไม่ทันตำรวจที่กรูกันเข้ามาจับมาร่างของเขตอรัญก่อนจะกดหน้าเขตอรัญลง กับพื้น
"เลิกขัดขืนได้แล้ว คุณเขตอรัญ คุณถูกจับข้อลักพาตัวและกักขังหน่วงเหนี่ยว"
เขตอรัญร้องออกมาอย่างเจ็บใจที่ถูกจับกุมจนได้
0000000000000000000000000000
ชัชชานั่งเหนื่อยล้ากับเรื่องที่เกิดขึ้น ถามปารินว่าเขตอรัญเป็นยังไงบ้าง ปารินลงนั่งที่เก้าอี้
" ตอนนี้ตำรวจควบคุมตัวเอาไว้เพราะคนร้ายที่จับได้ให้การซัดทอดว่าเขตอรัญเป็น คนบงการทั้งหมด แต่เรื่องสอบปากคำคงต้องรอให้เขาฟักฟื้นจนดีขึ้นเสียก่อน โดนซ้อมซะปางตาย"
"ใครเป็นคนทำเขาถึงขนาดนั้น?"
"ก็คงไม่พ้นพวก เจ้าหนี้แหละ เห็นเพื่อนผมบอกว่าที่เขตอรัญจับน้ำฟ้าไปเรียกค่าไถ่คงต้องการเอาเงินไปใช้ หนี้พวกนั้น.พอทุกอย่างดันล้มเหลว ก็มีสภาพอย่างที่คุณเห็น"
ชัชชาถอน ใจ ก่อนจะลุกขึ้นเดินไปยืนมองออกไปที่ยอดตึก นึกถึงอีกคนหนึ่ง ก่อนจะบอกว่าเธออยากไปเยี่ยมธันวา ธันวาอาการเป็นยังไงบ้าง ปารินชะงักไป สีหน้ากลับมาเจ็บลึก
"หลังจากผ่าตัดเสร็จแล้ว ตอนนี้เค้ายังไม่ฟื้น ถึงคุณไป เขาก็คงยังไม่รับรู้อะไรหรอก"
"แต่ฉันก็ควรไปอยู่ข้างๆ คอยดูแลเขาจนกว่าจะฟื้น"
ชัชชาท่าทางร้อนใจก่อนจะลุกขึ้นแล้วหยิบกระเป๋าถือทำท่าจะออกจากห้อง แต่ปารินคว้ามือชัชชาเอาไว้ ชัชชาหันมองมือปาริน
"เขาเสี่ยงชีวิตปกป้องฉันนะ ฉันอาจจะตาย ถ้าไม่ได้เขาช่วยเอาไว้ คุณจะให้ฉันอยู่เฉยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเหรอปาริน"
"คุณรักเขาใช่มั้ย? ตอบผมมา ผมอยากได้ยินจากปากคุณ"
ชัชชาอึ้งไป ก่อนจะตอบเลี่ยงๆ "คุณอย่าถามอย่างงี้เลยนะ ฉันแค่อยากไปเยี่ยมเขา ให้ฉันไปเถอะ ปล่อยมือฉันสิ"
ปา รินส่ายหน้า "ผมไม่อยากปล่อยมือคุณ เพราะผมรู้ว่าถ้าผมปล่อยคุณไปเจอเขา ผมจะต้องเสียคุณไปแน่ๆ อย่าไปเลยนะ หลายปีที่ผมมีชีวิตอยู่ได้ ก็เพราะรอคุณ ถ้าผมต้องเสียคุณไปอีกผมรู้ตัวว่า ชีวิตผมต้องไม่เหลือความหวังอะไรอีก"
ปารินทรุดหมดสภาพ จนชัชชาตกใจกอดปลอบเขาไว้
"ปาริน ฉันขอโทษ ปล่อยฉันเถอะนะคะ"
ปา รินมาเยี่ยมธันวา และบอกว่าชัชชาฝากมาเยี่ยมด้วย ธันวาผิดหวังที่ชัชชาไม่มาเอง ปารินบอกว่าเรื่องทุกอย่างเป็นแผนของเขตอรัญ ซึ่งเขตอรัญอยู่ที่ห้องของรัญนรีตอนจับได้ รัญนรีถูกตำรวจ ควบคุมตัวเอาไว้ในฐานะผู้ต้องหาที่สมรู้ร่วมคิด ธันวาอึ้งไป ก่อนจะขอร้องปารินให้ช่วยประกันตัวรัญนรี เพราะเขาเชื่อว่ารัญนรีใช่คนเลวร้ายอะไร ปารินไม่ตอบธันวาว่าจะช่วยรัญนรีได้หรือไม่
ปารินกลับมาที่รถ น้ำฟ้ากับชัชชารออยู่ ชัชชาถามปารินว่าธันวาเป็นยังไงบ้าง น้ำฟ้าสงสัยว่าทำไมแม่ไม่ไปเยี่ยมธันวาเอง ปารินได้ยินเข้า หันมองหน้าชัชชาที่พยายามสะกดกลั้นความรู้สึก ก็ทนไม่ได้ ที่สุดก็ต้องยอมแพ้ บอกให้ชัชชาไปเยี่ยมธันวาบนห้อง เพราะธันวาเองก็อยากเจอชัชชา
"ขอบคุณที่แคร์ผม แค่นี้ผมก็ดีใจแล้วที่คุณพยายามจะทำเพื่อผม ถึงทีที่ผมจะทำเพื่อคุณบ้าง ไปเยี่ยมเขาเถอะ ผมกับน้ำฟ้าจะรออยู่ในรถ"
ชัชชามองหน้าปาริน ทั้งอึ้ง ทั้งซาบซึ้งขอบคุณ
ชัช ชาเข้าไปเยี่ยมธันวาที่ห้อง ทั้งสองคนต่างมองหน้ากันอย่างความรู้สึกที่อัดอั้นมานานในใจ ชัชชาขอบคุณธันวาที่ช่วยชีวิตเธอเอาไว้ ธันวาสบตาชัชชาจับมือแล้วบอกว่าไม่ต้องขอบคุณ
"ที่ผมช่วยก็เพราะ เพราะผมไม่อยากเห็นคุณเป็นอะไรไป"
"ฉันรู้คะ แล้วรู้มั้ยทุกครั้งที่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้น แค่ฉันเห็นคุณ ฉันก็รู้ว่าฉันจะผ่านมันไปได้"
ธันวายิ่งกระชับมือชัชชาแน่นขึ้น
"ตลอดเวลาที่ผมหลับอยู่ ผมอยากรู้เหลือเกินว่า ถ้าผมเป็นอะไรจริงๆ คุณจะร้องไห้เพื่อผมมั้ย"
ชัชชารีบเอามือปิดปากธันวาไม่ให้พูด
"ทำไมพูดอย่างนี้ละคะ"
"ผมรู้ว่าผมจะไม่เป็นอะไร เพราะคุณต้องไม่ยอมปล่อยให้ผมเป็นอะไรไป"
ธันวาตัดสินใจพูดขึ้น "คุณชัชชา"
"คะ"
"ผม"
ระหว่าง นั้นเสียงเคาะห้องดังขึ้น ธันวากับชัชชาที่ต่างตกอยู่ในภวังค์ต่างผละออกจากกันเป็นจังหวะที่หมอกับ พยาบาลเดินเข้ามาในห้องพอดี ชัชชากับธันวาต่างทำหน้าไม่ถูก และธันวาก็ยิ่งตกใจหนักกว่า เมื่อหมอบอกว่า เขาต้องนอนรักษาตัวเป็นอาทิตย์ แล้วการแสดงละครเวที จะทำยังไงล่ะทีนี้
000000000000000000000000
ปอ โต้วิ่งเข้ามาในห้อง กอดธันวานิ่วหน้า ถามว่าแม่เอมี่หายไปไหน ไม่เห็นมาเยี่ยมธันวาเลย ธันวาถึงกับสะอึกทันที โก๋ที่อยู่ด้วย ทำหน้าลำบากใจ เทียมก็สงสัยว่าเอมี่หายไปไหน ธันวาสีหน้าเครียดจะบอกกับปอโต้ยังไง ระหว่างนั้นพิษณุเห็นจึงเข้ามาดึงปอโต้ออกมาคุย โดยบอกว่าเอมี่กลับอเมริกาไปแล้ว ปอโต้อึ้งน้ำตาเริ่มคลอ ธันวาหลับตาด้วยความเสียใจ
"ไม่ ไม่จริง แม่ต้องไม่ทิ้งปอโต้ไป แม่เคยสัญญาว่าจะอยู่กับปอโต้"
คราว นี้ปอโต้ที่หัวใจแทบสลายไม่โวยวายอย่างเคย แต่กลับนั่งนิ่งน้ำตาร่วงเผาะๆ ธันวารีบกระโดดลงมาจากเตียง ปอโต้เงียบนั่งนิ่งสนิท น้ำตายังคงไหล ธันวาปลอบปอโต้ว่าเอมี่แค่กลับไปทำธุระ พิษณุกลุ้มกุมขมับ ธันวากลัวลูกเสียใจ เลยบอกต่อไปว่าเอมี่บอกเขาแล้ว แต่เขาลืม
ปอโต้โผ กอดร้องไห้กับธันวา ทันใดนั้นธันวาก็ร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ธันวาก้มลงมาที่แผลก็เห็นเลือดซึมออกจากแผล พิษณุเข้ามาดูตกใจ เพราะแผลที่เย็บไว้เริ่มปริ พิษณุพยุงธันวากลับมาที่เตียงพร้อมกับปอโต้
"พ่อ อย่าเป็นอะไรนะ แม่ก็ไม่อยู่ พ่ออย่าเป็นอะไรไปอีกคนนะครับ"
ปอ โต้ร้องไห้ ธันวาแทบจะร้องตามด้วย แต่ต้องเข้มแข็งต่อหน้าลูก ธันวาจะขอโทษพิษณุที่ยังทำให้เรื่องจบไม่ได้ พิษณุบอกว่าไม่ต้องพูด เข้าใจ ธันวาแม้จะเจ็บแต่ก็ยังฝืนยิ้มให้พิษณุ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น