ทันทีที่มือหลุดจากกุญแจมือ เขตอรัญก็รีบกุลีกุจอจัดเสื้อผ้ายกมือเสยผมพลางหันมาพูดกับชัชชา
"ผมไม่อยากให้ลูกสงสัยน่ะ ว่าพ่อไปทำอะไรมา ถึงได้ดูโทรมขนาดนี้ ผมอยากดูหล่อเท่ในสายตาของลูกเสมอ เป็นไง ผมดูดีหรือยัง?"
ทำ เอาชัชชาแถมกลั้นน้ำตาไม่อยู่ ชัชชายื่นมือไปจัดปกเสื้อให้เขตอรัญอีกครั้งราวกับอยากทำหน้าที่ภรรยาให้เขา เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะพยักหน้าฝืนยิ้มน้ำตาคลอ
"คุณดูดีแล้วค่ะ เข้าไปพบลูกเถอะ"
เขต อรัญหันไปมองประตู สูดลมหายใจเข้า ก่อนจะยกมือขึ้นเคาะประตู เอื้อมออกจากห้องไป ปารินและตำรวจคนอื่นๆเดินหลบไปอยู่ข้างๆ เขตอรัญเปิดประตูเดินเข้ามา โดยมีชัชชากับตำรวจนอกเครื่องแบบอีกคนตามเข้ามาด้วย น้ำฟ้ากำลังนั่งหันหลังเล่นบ้านตุ๊กตาอยู่ น้ำฟ้าหันมามอง เห็นเขตอรัญยืนยิ้มอยู่ น้ำฟ้ายิ้มแป้ม รีบวิ่งไปหาเขตอรัญ เขตอรัญอุ้มน้ำฟ้าขึ้นกอดแน่น น้ำตาลูกผู้ชายไหลสะอื้นจนน้ำฟ้ารู้สึก
"คุณพ่อร้องไห้เหรอคะ? คุณพ่อร้องทำไม คุณพ่อไม่เคยร้องไห้นี่คะ"
" เพราะพ่อรักลูก ไม่คิดว่าจะรักมากขนาดนี้ ที่แล้วมา พ่อมัวแต่คิดถึงตัวเอง จนลืมคิดถึงน้ำฟ้า พ่อน่าจะทำหน้าที่พ่อให้มากกว่านี้ ใช้เวลาอยู่กับลูกให้มากกว่านี้"
"ที่จริงน้ำฟ้าก็โกรธคุณพ่อนะคะ ที่คุณพ่อไม่ค่อยมีเวลาให้ แต่น้ำฟ้าจะยกโทษให้ค่ะ ถ้าคุณพ่อสัญญาว่า ต่อไปคุณพ่อจะไม่ทำให้คุณแม่เสียใจจนต้องร้องไห้อีก รู้ไหม๊คะคุณแม่น่าสงสารมาก สัญญานะคะคุณพ่อว่าจะไม่ทำอีก"
น้ำฟ้ายื่นนิ้วก้อยให้ เขตอรัญเกี่ยวก้อยด้วย
"พ่อสัญญาจ้ะ พ่อจะไม่ทำอีกแล้ว พ่อจะกลับเนื้อกลับตัวเป็นคนดี เพื่อลูก"
ภาพนั้นทำให้ชัชชายิ้มทั้งน้ำตา เขตอรัญบอกน้ำฟ้าต่อ
"แต่ลูกก็ต้องสัญญาเหมือนกันนะน้ำฟ้า ว่าจะเชื่อฟังคุณแม่ ไม่ดื้อ ไม่ซน น้ำฟ้ารู้ใช่ไหม๊ลูกว่าตอนนี้พ่อกับแม่หย่ากันแล้ว"
"รู้ค่ะ คุณแม่บอกว่าถึงคุณพ่อกับแม่จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแล้ว แต่คุณพ่อก็ยังเป็นพ่อของน้ำฟ้าเหมือนเดิม"
เขต อรัญดึงน้ำฟ้ามากอดลูบหัว "ใช่ ไม่ว่ายังไง พ่อก็ยังคงเป็นพ่อของลูกตลอดไป น้ำฟ้าต้องดูแลแม่นะลูก พ่อจะไปเอ่อ ทำงานเมืองนอกสักพัก อาจจะ5ปี หรือ10ปี หรือถ้าพ่อทำตัวดีๆ พ่ออาจจะได้กลับมาเร็วกว่านั้น"
"คุณพ่อ คงจะเหงาที่ต้องไปอยู่เมืองนอกคนเดียว งั้น..." น้ำฟ้าหันไปคว้าตุ๊กตาหมีเท็ดดี้แบร์สีน้ำตาลมา "น้ำฟ้าให้เท็ดดี้แบร์ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อนะคะ คุณพ่อจะได้ไม่เหงาไงคะ เท็ดดี้ ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณพ่อแทนน้ำฟ้านะ ดูแลคุณพ่อดีๆล่ะ ลาก่อน"
น้ำฟ้าจูบตุ๊กตาแล้วยื่นให้เขตอรัญ เขตอรัญรับตุ๊กตามาด้วยมือที่สั่นเทา แล้วดึงน้ำฟ้ามากอด
"พ่อจะคิดถึงลูกนะ"
"น้ำฟ้าก็จะคิดถึงคุณพ่อค่ะ"
น้ำ ฟ้าจูบหน้าผากเขตอรัญเหมือนจูบตุ๊กตา เขตอรัญน้ำตาไหลจูบลาลูก ก่อนจะลุกเดินออกไป โดยมีตำรวจนอกเครื่องแบบคุมตัว ออกไปจากห้อง น้ำฟ้าโบกมือลาเขตอรัญ ชัชชาเข้ามากอดน้ำฟ้าไว้ พยายามกลั้นน้ำตา
ปอ โต้ยังยืนยันกับเอมี่ ว่าจะขอไปอยู่เมืองนอกกับเอมี่ด้วย เพราะไม่อยากอยู่กับพ่อที่โกหกเขา เอมี่ถอนใจ มองเห็นห้องนอนธันวา นึกถึงคำที่ธันวาบอกได้
"ความทรงจำของผมที่มีต่อปอโต้ทั้งหมดอยู่ในห้องนอนของผม กุญแจอยู่ในแจกันข้างเตียง"
เอ มี่เข้ามาคว้าข้อมือปอโต้ดึงขึ้นเข้าไปในห้องธันวา สีหน้าปอโต้ตกใจมาก พยายามรั้งตัวไว้ไม่ยอมเข้าไป เอมี่ฝืนทำใจร้าย เปิดประตูห้องแล้วดันปอโต้เข้าห้อง ปิดประตูขังไว้
"แม่จะไม่ยอมเปิด ประตูให้ลูกออกมา จนกว่าลูกจะสำนึกว่าพ่อรักลูกมากแค่ไหน พ่อบอกแม่ว่าความทรงจำทั้งหมดที่พ่อมีต่อลูก อยู่ในห้องนอนของพ่อ กุญแจอยู่ในแจกันข้างเตียง!" เอมี่ทรุดนั่งลงที่ประตูนั่นเอง "ธันวา นี่คงจะเป็นวิธีสุดท้าย ที่ฉันจะช่วยให้ลูกอยู่กับคุณต่อไปได้"
แรกๆปอ โต้ก็งอแงจะออกจากห้องให้ได้ แต่เมื่อเห็นว่าตัวเองออกไม่ได้จริงๆ ก็หันไปมองรอบห้อง ภาพที่เคยเล่นกับธันวาอย่างสนุกสนานในห้องนี้ ผุดขึ้นมาเป็นฉากๆ ปอโต้เริ่มสะอื้นไห้ เดินไปหยิบกุญแจอย่างที่เอมี่บอก แล้วปอโต้ก็เห็นไดอารี่ที่ธันวาเขียนถึงตนเองตั้งแต่เกิดจนถึงตอนนี้ที่ธัน วาต้องปลอมตัวเป็นผู้หญิงเพื่อเขา แต่ละหน้าที่ปอโต้อ่าน ยิ่งเพิ่มความคิดถึงพ่อ ปอโต้ร้องไห้โฮออกมา เอมี่เปิดประตูเข้ามากอดปอโต้ รู้ว่าปอโต้รู้แล้วว่าธันวารักปอโต้ขนาดไหน
"เห็นไหม๊ปอโต้ ว่าพ่อรักลูกมากแค่ไหน พ่อเก็บทุกวินาทีที่อยู่กับลูกไว้ในหัวใจ พ่อตลอดเวลา พ่อหวงแหนทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับลูก พ่อเก็บมันไว้อย่างทะนุถนอมราวกับเป็นสมบัติล้ำค่า แล้วยังงี้ ปอโต้ยังโกรธพ่อได้อีกเหรอ ทุกอย่างที่พ่อทำลงไป ก็เพราะอยากให้ลูกได้มีความสุขเหมือนคนอื่น พ่อไม่อยากให้ลูก รู้สึกว่าขาดแม่ไป พ่อถึงได้พยายามเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ลูกในเวลาเดียวกัน"
ถึงตอนนี้ปอโต้เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้ว ปอโต้ลุกวิ่งไป เอมี่ตกใจ
"ปอโต้ จะไปไหนลูก?"
"ผมจะไปหาพ่อ"
ปอโต้วิ่งร้องไห้ออกจากห้องไป เอมี่ยิ้มอย่างดีใจ รีบตามออกไป
ปอ โต้วิ่งร้องไห้ลงบันไดมาที่ประตูบ้าน เปิดออกไป ก็เห็นธันวายืนอยู่ในมือถือถุงยาจากโรงพยาบาล ปอโต้โผกอดธันวาร้องไห้ ธันวาปล่อยถุงยาร่วงจากมือ ทรุดลงกอดปอโต้
เอมี่วิ่งตามลงมา ชะงักยืนมองอยู่ห่างๆ
"ปอโต้หายโกรธพ่อแล้วใช่ไหม๊?"
"ปอโต้ไม่โกรธพ่อแล้ว ปอโต้รักพ่อฮะ รักพ่อคนเดียว รักมากที่สุดในโลก"
"พ่อก็รักลูกมากที่สุดในโลก"
สองพ่อลูกกอดกันร้องไห้ เอมี่ยืนมอง ยิ้มทั้งน้ำตาอย่างซาบซึ้งใจ ธันวาเหลือบขึ้นมองไปยังเอมี่ ยิ้มให้เธอ
"ขอบคุณมากนะเอมี่ ขอบคุณที่ให้ลูกกับผม รู้ไหม๊ คุณได้มอบสิ่งที่วิเศษที่สุดให้กับชีวิตของผม"
คำพูดนั้นทำให้ความรู้สึกผิดของเอมี่หายไปจนหมดสิ้น
000000000000000000000000
รัญ นรีสำนึกผิดแล้ว มาหาธันวาที่บ้าน ได้เจอกับเอมี่ตัวจริง ทั้งคู่ทักทายกัน รัญนรีหมดข้อสงสัยแล้ว ขอคุยกับธันวาเป็นการส่วนตัว รัญนรียิ้มๆ
"คุณเอ มี่ทั้งสวยทั้งเก่งสมบูรณ์แบบอย่างงี้นี่เอง คุณถึงรักเธอ แต่งงานกับเธอ รัญซะอีกที่ไม่มีอะไรดีเลยสักอย่าง แล้วยังทำตัวเป็นนางโจร รัญถึงต้องเสียคุณไป"
"มันผ่านไปแล้ว ทั้งเรื่องเอมี่ ทั้งเรื่องคุณ จะเอาเรื่องเก่ามาพูดถึงทำไมอีก ตอนนี้สิ่งที่ยังเหลืออยู่ คือความเป็นเพื่อนระหว่างเรา" ธันวามองรัญนรีอย่างให้อภัย
"ขอบคุณนะคะที่ยังเห็นรัญเป็นเพื่อนของคุณ ขอบคุณที่ช่วยประกันตัวรัญออกจากคุกก่อนที่รัญจะหมดอนาคต"
"ที่ผมช่วยคุณ ก็ไม่ได้หวังอะไร แค่อยากให้คุณได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกสักครั้ง"
" รัญสัญญาค่ะ ว่ากลับเนื้อกลับตัวเสียใหม่ ตอนนี้ศาลยกฟ้องรัญแล้ว เพราะนายเขตอรัญให้การว่า รัญไม่มีส่วนรู้เห็นในคดีลักพาตัวลูกสาวเขา ที่รัญมานี่ ก็เพื่อจะมาขอบคุณคุณ แล้วก็ลาคุณ"
ธันวาแปลกใจ "คุณจะไปไหน?"
"รัญจะกลับไปอยู่ที่เชียงรายค่ะ กลับไปอยู่บ้าน หางานประจำอะไรทำสักอย่างพอมีเงินเดือนเลี้ยงพ่อแม่ที่แก่แล้ว"
"ผมดีใจนะ ที่ได้ยินว่าคุณจะกลับบ้าน กลับไปอยู่กับพ่อแม่"
" ก็เพราะสิ่งที่คุณทำในโรงละครเพื่อลูกวันนั้น ทำให้รัญสำนึกได้ว่า ไม่มีใครในโลกนี้ ที่จะรักเราเท่าพ่อแม่อีกแล้ว ไม่ว่ารัญจะทำตัวเหลือขอยังไง ท่านก็ไม่เคยเลิกรักรัญ พร้อมที่จะให้อภัยเสมอ มันถึงเวลาแล้ว ที่รัญควรจะกลับไปตอบแทนบุญคุณท่านเสียที รัญต้องไปแล้วค่ะ"
รัญนรีหยุดเดิน หันมามองธันวา คนที่เธอยังคงรัก
"ขอรัญ กอดลาคุณเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม๊คะ?"
ธันวาไม่รังเกียจ เดินเข้ามากอดรัญนรีอย่างอ่อนโยนและอบอุ่น
"โชคดีนะรัญ ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน ขอให้คุณพบกับความสุข"
"คุณก็เหมือนกันค่ะธัน ขอให้คุณพบกับความสุข สมหวังกับคนที่คุณรัก ลาก่อนนะคะธัน"
รัญ นรีผละออกจากธันวา รีบหันเดินปิดปากร้องไห้ไป ธันวายืนมองรัญนรีที่เดินห่างออกไป รู้สึกโล่งใจที่ได้ช่วยรัญนรีให้กลับตัวได้ แต่ความรักของเขายังคงมืดแปดด้าน ธันวาหันเดินกลับ ถอนใจไป
000000000000000000000000000
เวลา ผ่านไป ธันวากับชัชชาดูเหมือนจะห่างไกลกันไปทุกที ธันวาพยายามจะขอพบชัชชา แต่ชัชชากลับผลักไสเขา และบอกว่าเธอจะเลือกปาริน ขณะที่ชัชชาเองก็รู้สึกหวั่นใจไม่น้อย เพราะเธอเห็นเอมี่ตัวจริงแล้ว เป็นคนสวยมากอย่างที่เธอก็เทียบไม่ได้ ธันวาอาจจะกลับไปคบกับเอมี่ก็ได้
ด้าน เอมี่รู้สึกได้ว่าธันวาอยู่เหมือนคนไร้จิตใจ เธอรู้ว่าใจธันวาตอนนี้เป็นของชัชชา เพราะเธอเคยเห็นทั้งคู่มีใจให้กัน ตอนที่ธันวาอยู่ที่รพ. แต่เธอไม่ได้แสดงตัวในเวลานั้น เอมี่ตัดสินใจมาขอพบกับชัชชา ชัชชาใจเต้น ลุ้นระทึก ว่าเอมี่ต้องการอะไรจากเธอ
"ฉันจะถามตรงๆนะคะ ไม่อ้อมค้อม คุณรู้สึกยังไงกับธัน?"
คำถามของเอมี่ทำให้ชัชชาแทบช็อค ก่อนจะปั้นหน้าเย็นชา หันไปตอบเอมี่
"ไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้นค่ะ"
"เราผู้หญิงด้วยกันคงไม่โกหกกัน"
ชัช ชาเมินหน้าตอบ ไม่ยอมสบตาด้วย "ฉันไม่จำเป็นต้องโกหกคุณนี่คะ ฉันขอยืนยันค่ะว่าไม่เคยคิดอะไรกับธันวา คุณกลับมาคืนดีกับเค้าให้สบายใจเถอะค่ะ ปอโต้จะได้มีครอบครัวที่อบอุ่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ"
เอมี่ยิ้ม "ถึงไม่มีฉัน ปอโต้ก็อบอุ่นและมีความสุขมากพออยู่แล้ว ที่ได้อยู่กับพ่อที่วิเศษสุดอย่างธันวา แต่คุณซีคะ คุณมีความสุขเหรอที่เอาแต่โกหกตัวเองอยู่อย่างนี้"
ชัชชาหันขวับมา "ฉันโกหกอะไรคะ?"
"โกหกว่าไม่ได้คิดอะไรกับธันน่ะซีคะ ทั้งๆที่คุณรักเขาจนหมดใจ"
"คุณเอาอะไรมาพูด! ฉันไม่ได้รักเขา" ชัชชาบีบระเบียงแน่น ปฏิเสธทั้งๆที่สุดเจ็บ
"งั้นฉันก็คงจะตาฝาดไปเอง ที่เห็นคุณจับมือกับธันวาซาบซึ้งใจกันในโรงพยาบาลวันนั้น"
"เอ่อ คุณเห็น"
"ค่ะ ฉันเห็นทุกอย่าง และฉันกล้าพูดได้เต็มปากว่าคุณรักธันวา"
"แต่มันจบไปแล้ว คุณกลับไปคืนดีกับธันวาเขาเถอะ ไม่ต้องห่วงเรื่องฉัน มันจะไม่เกิดขึ้นอีกแล้วค่ะ"
เอมี่หัวเราะขึ้นเบาๆ ชัชชาสงสัยว่าเอมี่หัวเราะอะไร เอมี่ยิ้มบอก
"ฉันจะกลับไปคืนดีกับธันวาได้ยังไงกันคะ ในเมื่อฉันแต่งงานใหม่แล้ว"
"คะ ว่าไงนะ?"
" ตอนนี้ฉันกับธันวาเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้นค่ะ คุณต่างหากที่ธันวา อยากร่วมชีวิตด้วย กลับไปคืนดีกับธันวาเสียเถอะค่ะคุณชัชชา คุณจะทิฐิไปทำไมคะ ธันวาก็รักคุณนะคะ รู้ไหม๊ตอนนี้สภาพเขาเป็นยังไง เขาป่วยทางใจจนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน"
"ฉันกำลังจะแต่งงานกับปารินคะ" เอมี่อึ้งไป ชัชชาพูดต่อ
"ผู้ชายที่ดีกับฉัน อยู่เคียงข้างฉันมาตลอดคือปาริน เขาไม่เคยทำร้ายจิตใจฉันเลย แล้วฉันจะทำร้ายเขาได้ยังไง"
"แต่ฉันว่า ถ้าคุณแต่งงานกับคุณปาริน โดยที่รักผู้ชายคนอื่นอยู่ นั่นแหละ คุณกำลังทำร้ายเชา ทำร้ายตัวคุณเอง และทำร้ายคนที่คุณรัก"
"พอเถอะค่ะ ฉันตัดสินใจแล้ว ไม่มีอะไรมาเปลี่ยนใจฉันได้"
เอ มี่ถอนใจอย่างผิดหวังที่ทำไม่สำเร็จ "คุณชัชชา ฉันจะพูดกับคุณเหมือนกับที่ฉันเคยพูดกับธันวา เวลาไม่สามารถย้อนกลับได้ เพราะฉะนั้น ถ้าจะทำอะไร ก็ให้ถามใจตัวเองนะคะ เราต่างหากที่รู้ว่าตัวเราเองต้องการอะไร"
เอมี่เดินผละไป ชัชชาอึ้ง หนักใจกับคำพูดของเอมี่
ธัน วาใส่รองเท้าคู่ที่ชัชชาเลือกให้ เขาเดินมาหยุดยืนมองที่หน้าร้านที่ตกแต่งค้างไว้ สักพักรู้สึกว่ามีคนมาอยู่ข้างหลัง เป็นปารินนี่เอง
"เคยได้ยินว่าคนที่ประสบความสำเร็จในเรื่องการงาน มักผิดหวังในเรื่องความรัก รู้สึกว่าคำพูดนี้จะใช้ไม่ได้กับคุณ"
ธันวาเหล่มอง เห็นปารินยืนมองร้านอยู่ ธันวายิ้มทำใจ
ธันวาขมวดคิ้ว "หึ ผมน่ะเหรอโชคดี คุณมากกว่ามั๊งโชคดีในเมื่อชัชชาเลือกคุณ"
"คนที่ชัชชาเลือกคือคุณต่างหาก หึ แต่เธอต้องฝืนตัดใจ หันมาเลือกผม เพราะไม่อยากทำให้ผมเสียใจ"
ธันวาอึ้งที่ได้ยิน งงว่ามันอะไรกัน "ไม่ว่าเธอจะเลือกคุณเพราะเหตุผลอะไร ตอนนี้คุณก็กำลังจะแต่งงานกับเธอแล้ว"
" ใช่ ผมอยากจะแต่งงานกับเธอ แต่เธอจะมีความสุขได้ยังไงในเมื่อเธอไม่ได้รักผม ผมเห็นแก่ตัวทำอย่างนั้นไม่ได้ ธันวา ผมฝากดูแลเธอด้วยนะ สิ่งที่เธอต้องการมากที่สุดคือความรักจากคุณ"
ธันวาหันมามองเสี้ยวหน้าของปาริน "คุณเล่นตลกอะไรกับผมนี่?"
" ผมจะให้โอกาสคุณครั้งนี้แค่ครั้งเดียว ชัชชาพาน้ำฟ้าไปที่หัวหิน เธอรอคุณอยู่ที่นั่น...รีบไปหาเธอสิครับ แต่ถ้าเธอ กลับมาแล้วยังตัดสินใจเหมือนเดิมที่จะแต่งงานกับผม"
ธันวารีบพูดสวน "ผมจะดูแลเธอให้ดีที่สุด คุณไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะดูแลเธอ"
ทั้ง สองจับมือกันอย่างลูกผู้ชาย ธันวาหันเดินไปอย่างเร็วแทบจะวิ่งไป ปารินหันมองตามธันวาอย่างเศร้าๆ ถอนใจอย่างตัดใจ ก่อนจะยิ้มออกมา เขาได้ทำให้ชัชชามีความสุขแล้ว
ธันวาวิ่งดีใจเข้ามาในบ้าน เห็นปอโต้อยู่กับเอมี่ ปอโต้รีบชวนว่าพรุ่งนี้เอมี่จะกลับแล้ว ให้ไปส่งด้วยกัน ธันวาชะงักยิ้มไปทันที เพราะอยากจะตามชัชชาไปให้เร็วที่สุด เอมี่รู้ใจ บอกว่าไม่ต้องไปส่งเธอหรอก ให้รีบตามชัชชาไปเถอะ ธันวาตกใจมองไปที่ปอโต้ที่ยืนฟังอยู่ เอมี่ขำ บอกว่าปอโต้ไม่ใช่เด็กแล้ว โตพอจะเข้าใจความรักของพ่อกับแม่แล้ว ปอโต้รับพยักเพยิด บอกว่าเขารู้นานแล้วว่าพ่อหลีแม่น้ำฟ้า แต่หันบอกเอมี่ว่าพ่อจะไม่ไปส่งเอมี่ แต่เอมี่ต้องสัญญาว่าจะกลับมาหาเขา เอมี่ให้สัญญากับลูก แล้วหันมาบอกธันวา
"อ้าว มัวยืนอยู่ทำไมอีกธันวา รีบไปเก็บเสื้อผ้าเข้าสิ ขืนชักช้า คุณชัชชาเขาหนีไปที่อื่นไม่รู้ด้วยนะ"
ธันวาตกใจสะดุ้งจะวิ่งไป แต่แล้ววิ่งกลับลงมาอีก กอดเอมี่
"ขอบคุณมากนะเอมี่ ผมคิดไม่ผิดเลย ที่เลือกคุณเป็นแม่ของลูกผม"
ธันวาวิ่งกลับขึ้นไปอีก เอมี่ค้อนใส่ แล้วหันไปบอกปอโต้ให้โทรบอกพิษณุให้ช่วยธันวาคืนดีกับชัชชาเร็วเข้า
พิษ ณุลากชนะชลเข้ามาช่วยในการคืนดีระหว่างชัชชากับธันวาครั้งนี้ โดยให้ชนะชลแต่งตัวเป็นเอมี่ มาที่ที่พักของชัชชาตามที่ปารินให้ไว้ แล้วให้น้ำฟ้าไปซ่อนตัวกับปอโต้ ชัชชาเดินหาน้ำฟ้าจนทั่วก็ไม่เจอ เจอเอมี่ตัวปลอมยืนหันหลังอยู่ ชัชชาโกรธคิดว่าเป็นธันวาแกล้งปลอมตัวมาอีกแล้ว แต่พอเข้าไป ก็กลายเป็นชนะชล พิษณุกับชนะชลช่วยกันจับตัวชัชชาปิดตาปิดปาก แล้วพาเดินมาในห้องหนึ่ง ชัชชาตกใจ
ชัชชาได้รับการเปิดผ้าปิดตา ภาพเบลอๆก่อนจะกระจ่างชัดขึ้นเห็นเป็นหน้าธันวายืนจ้องหน้าเธออยู่ ชัชชาทั้งตกใจทั้งใจเต้นรัว ชัชชาหันไปที่ประตูจะหนี แต่ธันวารีบมาขวางประตูไว้ทัน
"คิดจะหลบหน้าผมไปไหนอีก คราวนี้ ผมไม่ยอมปล่อยให้คุณหนีผมไปได้เด็ดขาด"
"หลีกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันจะออกไปหาน้ำฟ้า"
"ไม่ต้องห่วงเด็กๆหรอก ผมจ้างไอ้ณุกับครูพละให้เป็นพี่เลี้ยงคอยดูแลชั่วคราวเรียบร้อยแล้ว จนกว่าเรา2คนจะคุยกันรู้เรื่อง"
ชัชชาผลักอกธันวาอย่างฉุน "ทั้งหมดนี่เป็นแผนการของคุณเหรอ ทำฉันตกใจแทบช็อค ทุเรศที่สุดเลย นี่ๆๆ"
ชัชชาเข้ามากำหมัดทุบธันวาอย่างโมโห ธันวายืนเฉย ไม่ยอมปัดป้อง
"เอาเลย ทุบผมให้ตายคามมือคุณไปเลย ถ้ามันจะช่วยให้คุณหายโกรธผมได้"
ชัช ชาชะงักหยุดทันที ธันวาจับหมัดเล็กขวาๆของเธอ มากดที่อกด้านซ๊ายของเขา ธันวากำมือเธอไว้แน่น ชัชชาอึ้งมองธันวา สีหน้าเริ่มอ่อน ใจเริ่มละลาย ก่อนจะตัดสินใจดึงมือหลุดเดินไปที่ประตู ธันวาเดินมาคว้าตัวชัชชากอดไว้ทางด้านหลัง
"ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปจากผมอีกแล้ว...ชัชชา"
ชัชชาหมดแรงอยู่ในอ้อมแขนของธันวา
"อย่าค่ะธันวา ทำอย่างนี้ ฉันต้องกลับไป กลับไปหาปาริน เขารอฉันอยู่"
"ปารินไม่ได้รอคุณแล้ว เขาเป็นคนบอกให้ผมตามมาหาคุณ"
ชัชชาร้องไห้ออกมา "ทำไมปารินทำอย่างงี้ ฉันบอกให้เค้ารอ แล้วฉันจะกลับไปแต่งงานกับเขา"
" เพราะปารินรู้ว่าคุณไม่ได้รักเชา ที่คุณยอมแต่งงานด้วยก็เพราะแค่สงสารเขา ปารินไม่ต้องการอย่างนั้น สิ่งที่ปารินต้องการคืออยากเห็นคุณมีความสุข ปารินถึงมาหาผม มาฝากฝันคุณไว้กับผม แล้วผมก็สัญญากับปารินว่า จะดูแลคุณกับน้ำฟ้าให้ดีที่สุด "
ชัชชาสะอื้น ธันวาเช็ดน้ำตาให้ชัชชา
" ชัชชา คุณอาจจะโกรธผม เรื่องที่ผมปลอมเป็นเอมี่โกหกคุณ แต่ผมอยากให้ คุณรู้ไว้ ถ้าผมไม่ปลอมเป็นเอมี่ ชาตินี้เราคงไม่ได้รู้จักกัน ผมคงไม่ได้ค้นพบตัวตนที่แท้จริงของคุณ แล้วผม คงไม่รักคุณมากขนาดนี้ ผมรักคุณ"
ธันวาประคองหน้าชัชชาถาม "แล้วคุณล่ะ รักผมบ้างไหม๊?"
ชัชชาพยักหน้าทั้งน้ำตา "ฉันรักคุณจะตายอยู่แล้ว"
ธันวายิ้ม ชัชชาโผกอดแน่น ธันวายิ้ม กอดชัชชาอย่างมีความสุข
คุณแม่จำแลง จบบริบูรณ์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น