หนูดำไม่มีทางเลือกนอกจายอมออกไปให้สัมภาษณ์และถ่ายแฟชั่นในสภาพปกติ
ทาง ด้านธงรบที่รู้ว่าดาววดีจะตามมาก็รีบไปดักประกบดาววดีไม่ให้อีกฝ่ายเข้าไป ป่วนได้ ดาววดีทั้งฉุนและหมั่นไส้จึงแกล้งไปเดินช้อปปิ้งให้ธงรบคอยช่วยถือของ และไปเฝ้าเธอไม่ว่าเธอจะไปที่ไหน ธงรบก็ไม่บ่น จนดึกธงรบมาส่งเธอที่คอนโด ดาววดีหน้างอที่แกล้งธงรบไม่สำเร็จ
"ดึกมากแล้ว หลับฝันดีนะครับ พรุ่งนี้เจอกัน"
ดาาวดีรีบโวย "ไม่เอาแล้วนะ ฉันไม่อยากเจอคุณแล้ว ฉันอยากไปหาคุณทุติยะ"
"อย่าหวังเลย"
"คุณน่ะบ้าที่สุดเลย เกิดมาฉันไม่เคยเห็นผู้ชายที่ไหนเหมือนคุณมาก่อนเลย"
"ยังไงเหรอครับ"
"ก็อดทน ไม่เรื่องมาก ทำเล็บก็รอ ช้อปปิ้งก็ได้ ถือของก็ไม่บ่น เดินนานก็ไม่ว่า เห็นไหมว่าคุณน่ะมันบ้าที่สุดเลย"
ธงรบอึ้ง "เหรอครับ"
"ดูสิ บ้าแล้วยังไม่รู้ตัวอีก หัวช้าจริงๆ ด้วย"
ดาววดีเปิดประตูเข้าไปแล้วปิดปัง ธงรบหยุดคิดหน้าประตู "เออ หรือเราจะบ้า"
ดาว วดีเห็นหนังสือที่หนูดำกับทุติยะถ่ายแฟชั่นด้วยกัน ก็ไม่พอใจ เรียกทุติยะมาบอกว่าเป็นแผนของธงรบกับหนูดำ และเร่งให้เขาหาทางแก้เผ็ด ทุติยะเห็นด้วย
วันรุ่งขึ้นทุติยะพาหนูดำไปหาจูลี่ที่ร้านตัดเสื้อ เพื่อบังคับให้เธอวัดตัวตัดชุดเดินแบบ หนูดำอึ้งเพราะไม่เคยเดิน แต่เพราะทั้งดาววดี ทั้งทุติยะและจูลี่ต่างพูดจาดูถูก เธอเลยฮึดสู้ หลังจากรับคำเดินแบบเรียบร้อย หนูดำก็ฟิตซ้อมร่างกายอย่างหนัก เพราะกลัวแพ้ดาววดี เธอออกไปวิ่งและเจอกับธงรบจึงเล่าให้ฟัง ธงรบทำท่าตกใจมาก
"จะตกใจอะไรนักหนาล่ะปลัด"
"จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง หนูดำ หนูดำชอบเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ นี่หนูดำหลงแสงสีเหรอ"
"ไม่ใช่อย่างนั้น"
"แล้วหนูดำจะทำเพื่ออะไร"
"หนูดำรำคาญที่ใครๆ ก็ชอบเอาหนูดำไปเปรียบเทียบกับคุณดาววดี"
"ก็เลยอยากเอาชนะคุณดาว เพื่ออะไรกันน่ะหนูดำ อยากพิสูจน์อะไรงั้นเหรอ"
"พิสูจน์อะไร หนูดำไม่มีอะไรต้องพิสูจน์สักหน่อย ใครๆ เขาก็รู้ว่าคุณดาววดี ดีกว่าหนูดำทุกอย่างน่ะแหละ"
"ใครๆ ที่ว่า รวมคุณทุติยะด้วยใช่ไหม"
"นายนั่นแหละตัวดี" หนูดำอารมณ์เสีย
"แล้วหนูดำจะไปสนใจทำไม ใครจะคิดอะไรก็ช่างเขาสิ"
" หนูดำเบื่อที่นี่ อยากกลับไร่ใจจะขาดอยู่แล้ว งานนี้แหละ หนูดำจะลงมือจัดการขึ้นเด็ดขาด ในเมื่อขี้อายกันดีนัก หนูดำจะทำให้อับอายขายหน้ากันไปทั้งกรุงเทพฯ เลย เอาให้รีบมาหย่าแทบไม่ทันเลย คอยดู"
หนูดำวิ่งหนีไป ธงรบมองตามไป "อยากอย่าแน่เหรอหนูดำ"
และพอถึงวันงานเดินแบบ ทุติยะรู้แถวพยายามคุมหนูดำไม่ให้ทาตัวดำ จนทุติยะเห็นไม่มีอะไรผิดปกติ จึงออกไปรวมกลุ่มกับพวงแก้ว
หา รู้ไม่ว่าหนูดำได้นัดแนะกับถนอมและบัวตองไว้แล้ว พอหนูดำปรากฎตัวขึ้นก็โพสต์ท่าน่าเกลียดไปตลอดทาง แถมดึงดาววดีเข้ามาเล่นด้วย ดาววดีตกใจแต่ก็ต้องโพสต์สวยไว้ก่อน
"หนูดำ หยุดนะ หยุดได้แล้ว น่าอายที่สุดเลย"
"นี่ไม่ใช่เหรอ สิ่งที่พวกคุณต้องการ อยากให้ฉันอับอายไม่ใช่เหรอ"
หนูดำว่าแล้วก็ผละเดินไปจนสุดรันเวย์แล้วหยุดกระแอมเสียงดัง
"สวัสดีค่ะพ่อแม่พี่น้องชาวกรุงเทพฯ"
ทุติยะถึงกับกุมขมับ พวงแก้วคลี่พัดปิดหน้าไว้ ทิวาสะใจมากฟังหนูดำพูดต่อ
" ดิฉันอยากจะขอขอบพระคุณผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการที่ทำให้ดิฉัน ชาวไร่จากโคกน้ำเชี่ยว ได้มีโอกาสมาอยู่ในแวดวงไฮโซใช้เส้นสายผลักดันจนได้มาเดินแบบในวันนี้ ขอเสียงปรบมือให้สามีผู้มีความพยายามอันสูงส่งของดิฉันด้วยค่ะ"
หนูดำชี้ไปที่ทุติยะอย่างสะใจ "คุณทุติยะค่ะ"
เสียงทุกคนฮือพร้มกัน และมองไปที่ทุติยะ ช่างภาพถ่ายรูปกันยกใหญ่ ทุติยะนิ่งสนิท หนูดำกระโดดลงมาตรงเข้าหาทุติยะ
"เมียสวยไหมคะ สามีขา"
หนูดำกระโดดนั่งตักทุติยะ "ใครบอกว่าเป็นภรรยาคุณมันยากมาก สนุกจะตายไป"
หนู ดำว่าแล้วก็หอมแก้มทุติยะฟอดใหญ่ จนแก้มทุติยะดำไปหมด พวงแก้วเอาพัดผิดหน้าแทบไม่ทัน ธงรบหันไปสบตากับดาววดีที่หน้าซีดอยู่บนรันเวย์ ทุติยะทำหน้าไม่ถูก จ้องตาหนูดำด้วยความโกรธ
"สนุกมากไหมที่ทำแบบนี้"
หลังแฟชั่นจบลง ทุติยะลากหนูดำออกจากงานมาที่มุมหนึ่งแล้วโวยลั่น
"เธอทำแบบนี้ทำไม มันน่าอายแค่ไหน รู้ตัวบ้างไหม"
"อายมากนักเหรอที่มีเมียน่าเกลียดอย่างฉัน ไม่ได้เลิศเลออย่างคุณดาววดี"
"ทำไมเธอต้องเอาคุณดาววดีมาเปรียบเทียบด้วย"
"แล้วที่นายยอมให้เขาพาฉันมาเดินแบบด้วย ไม่ใช่เพราะอยากจะเปรียบเทียบฉันกับเขางั้นเหรอ"
ทุ ติยะอึ้งไป เถียงไม่ออกหนูดำว่าต่อ "นายอยากให้ฉันเสียใจที่สู้เขาไม่ได้ อยากให้ฉันเป็นตัวตลกเป็นคนที่น่าสมเพท ไร้ค่า อยากให้ฉันขอหย่าไปให้พ้นๆ จากชีวิตนายสักทีใช่ไหม"
หนูดำและทุติยะอึ้งกันไปทั้งคู่ "เราต้องทำร้ายกันเองไปอีกนานแค่ไหน"
ดาววดีตามทุติยะจนเจอ และหยุดดู หนูดำหันมาเห็นพอดี ทั้งคู่สบตากัน ทุติยะมองตามไปทั้งโกรธทั้งเสียใจ
"เกลียดจนถึงที่สุดงั้นเหรอ เธออยากเกลียดฉันขนาดนั้นเลยเหรอหนูดำ"
ทุ ติยะเครียดมาก ยิ่งได้ยินหนูดำคุยกับธงรบเรื่องหาที่ดินผืนใหม่เพื่อทำไร่ หากต้องยอมตัดใจหย่ากับทุติยะจริงๆ ชายหนุ่มโกรธมากจึงมาระบายความอัดอั้นตันใจกับไม้
"ไอ้จบน่ะจบแน่ แต่ฉันไม่ต้องการให้เรื่องมันจบเพราะมีมือที่สาม"
"หมายถึงคุณดาวหรือว่าปลัดล่ะครับ"
"ใครก็แล้วแต่ เรื่องของฉันกับหนูดำมันเป็นเรื่องของคนสองคน ใครทนไม่ได้ก็ยอมแพ้ไป ทำไมต้องมีคนอื่นเข้ายุ่ง"
ไม้หยั่งเชิง "แถมยังเป็นผู้ชาย เป็นเพื่อนสนิทกันซะด้วยสิ"
"ใช่"
"ไม่รู้อยากจบกับเรา ไปเริ่มใหม่กับเขารึเปล่า"
"อันนั้นมันแน่นอนอยู่แล้ว"
"หยามกันชัดๆ นี่หว่า"
"มาก"
"หึงนะเว้ย"
ทุติยะรู้สึกตัว "ไอ้ไม้"
"โธ่เจ้านาย เจ้านายยอมรับมาเถอะว่าหงุดหงิดที่เห็นปลัดอยู่ใกล้ชิดกับคุณหนูดำ เจ้านายหึงเขารู้ไหม"
"ฉันไม่ได้หึง ฉันแค่ไม่ชอบเป็นคนแพ้ ฉันอยากปิดเกมส์นี้ด้วยชัยชนะ"
"งั้นก็ไม่ยากหรอกเจ้านาย ไม้มีวิธี ดื้ออย่างนี้ต้องปราบ"
"จะเอาอะไรไปปราบ คนอย่างยายนั่นเคยกลัวอะไรซะที่ไหน"
"ก็เจ้านายไง คุณหนูดำกลัวเจ้านายที่สุด เจ้านายไม่รู้เหรอ"
"กลัวฉัน?"
"ถ้าไม่กลัว แกจะลงทุนทาตัวดำเหม็นอยู่ทุกคืนเหรอครับ แกกลัวเจ้านายจะปล้ำแกน่ะสิ"
ทุติยะเริ่มพยักหน้าเห็นด้วย ไม้พูดต่อว่า "กลัวอะไรก็ปราบด้วยอันนั้นแหละเจ้านาย"
ไม้ยักคิ้วให้เจ้านาย ทุติยะหลิ่วตากับไม้ ไม้ทำท่าตบจูบๆ ให้ดู ทุติยะอึกอัก พอไม้ทำท่าระทวยย้วยให้ดูก็ชักสนใจ และยิ้มออก
ทุติยะคิดจะไปทำตามแผนของไม้ แต่พบว่าหนูดำพาถนอมกับบัวตองมานอนบนห้อง ทุติยะกลับมาหาไม้อีกที
"ในเมื่อเข้าไปไม่ได้ ก็ต้องล่อออกมาครับ" ไม้แนะนำ
"ล่ออะไรของแก"
"ก็ล่อให้ออกมาติดกับน่ะสิครับ"
"งั้นก็ต้องมีเหยื่อล่อสิ" ทุติยะคิดๆ
แล้ว ทุติยะก็บอกแผนให้ไม้ฟัง "ฉันจะแกล้งทำเป็นยอมแพ้ แล้วก็จะพายายหนูดำไปส่งที่ไร่ พอยายหนูดำเข้าใจผิดยอมออกไปกับฉัน คราวนี้ก็จะไม่มีใครมาคอยปกป้องได้ ฉันก็จะจัดการซะเลย"
ไม้กรีดร้อง ตื่นเต้น "ตื่นเต้นครับ ไม้ตื่นเต้น แค่คิดว่านายกับคุณหนูดำจะเป็นสามีภรรยากันจริงๆ สักที ไม้ก็ขนลุกหมดแล้ว อีกหน่อยไม้จะได้อุ้มหลานแล้วใช่ไหมครับ"
"อุ้มหลาน?"
"อุ้ย ไม้ลืมไป นี่มันแผนกำจัดคุณหนูดำนี่ คอยดูเถอะ คราวนี้คุณหนูดำจะต้องกลัวเจ้านายจนหนีกลับโคกน้ำเชี่ยวแทบไม่ทันเลย"
"เสร็จแน่ยายหนูดำ"
หนูดำคุยกับทุติยะ เธอบอกให้เขารีบพูดมา
"ก็เรื่องวันก่อน"
"อ๋อ จะด่าฉันที่ทำให้คุณต้องอับอายคนอื่นเขาใช่ไหม เอาสิ จะหาเรื่องกันก็ว่ามาเลย เอาไงก็เอา"
"พอเถอะหนูดำ เราอย่าทะเลาะกันอีกเลยนะ"
"อะไรนะ? เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ"
"ฉันไม่อยากให้เราทะเลาะกันอีกแล้ว"
"นี่นายเป็นอะไรของนายน่ะ"
ทุติยะคว้าแขนหนูดำ "มากับฉัน"
"ก็พาไปที่ ที่เธออยากไปน่ะสิ"
"ที่ที่ฉันอยากไป? นี่มันอะไรกัน เกิดอะไรขึ้นกันแน่" หนูดำงง
ทุกคนในบ้านต่างพากันแตกตื่นที่รู้ว่าทุติยะกับหนูดำหายไปต่างจังหวัดด้วยกัน โดยเฉพาะธงรบกับดาววดีรีบตามไปทันที
0000000000000000
ทุ ติยะขับรถพาหนูดำมาถึงชายทะเลในตอนค่ำ แล้วเกิดรถเสียเลยจอดพักที่โรงแรมแห่งหนึ่ง ก่อนตามช่างมาดู ทุติยะทิ้งโทรศัพท์ไว้ที่ห้อง พอดาววดีโทรเข้ามาหนูดำเลยตัดสินใจรับสาย ดาววดีบอกว่าการที่ทุติยะพาเธอมาครั้งนี้เป็นแผนที่ทุติยะวางไว้ ทำให้หนูดำทั้งตกใจและโกรธจึงรีบวิ่งหนีไปที่ชายหาด จนกระทั่งทุติยะวิ่งออกมาตามด้วยความเป็นห่วง แต่หนูดำกลับฟาดทุติยะล้มคว่ำไป
"นี่แน่ะ คิดจะปล้ำฉันเหรอ ไอ้คนชั่ว"
ทุติยะหมดสติแน่นิ่งไป "อย่ามาทำเป็นปอดแหกน่า ลุกขึ้นมาสู้กับฉันสิ"
ทุติยะนิ่งไม่ไหวติง "คุณทุติยะ"
หนูดำรีบจับพลิกตัวขึ้นมา ทุติยะหมดสติไปแล้ว "คุณทุติยะ"
หนู ดำรีบพาทุติยะกลับมาที่โรงแรม แล้วเรียกพนักงานให้ช่วยตามหมอให้ แต่ความจริงแล้วทุติยะแกล้งทำเป็นไม่รู้สึกตัว แล้วแอบติดสินบนพนักงานให้ช่วยโกหกหนูดำว่ามีอาการหนัก หนูดำรู้ก็รีบเข้ามาในห้องอย่างไม่สบายใจ แล้วโผกอดอย่างสำนึกผิด
"นาย ต้องหายนะ นายต้องหาย นายต้องไม่เป็นอะไรนะ นายต้องฟื้นขึ้นมาแก้แค้นฉันสิ นายต้องเอาคืนฉันที่ฉันตีหัวนายไง ฟื้นสิ ฟื้น นายต้องไม่เป็นอะไร ฟื้นสิไอ้ทุย ฟื้น"
ทุติยะค่อยๆ แอบลืมตาขึ้นมอง แล้วแกล้งสลบต่อ หนูดำร้องไห้โฮออกมาในที่สุด
" ถ้านายฟื้นขึ้นมา นายอยากให้ฉันเป็นยังไงฉันก็จะเป็น ฉันจะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้อยู่เคียงข้างนาย ขอแค่นายไม่ต้องกลับไปความจำเสื่อมอีก ฉันไม่อยากให้นายลืมฉัน ลืมเรื่องของเรา"
ทุติยะแกล้งไอ สำลักๆ หนูดำสะดุ้ง "คุณทุติยะ"
"หนูดำ"
"คุณฟื้นแล้วเหรอ คุณจำฉันได้ใช่ไหม"
"จำได้สิ ใครจะไปลืมเธอลง"
หนูดำยิ้มอย่างโล่งอก กอดทุติยะไว้แน่นด้วยความดีใจ ทุติยะยิ้มชอบใจ
หนู ดำกับทุติยะนอนปรับความเข้าใจกันอย่างกะหนุงกะหนิง จนกระทั่งธงรบกับดาววดีตามมาถึงโรงแรม แล้วบุกขึ้นมาที่ห้องของทั้งสอง จนเห็นภาพบาดตาที่ทุติยะกับหนูดำนอนกอดกันอยู่บนเตียง กำลังหวานกันอยู่พอดี
"หนูดำ/คุณทุติยะ"
หนูดำตกใจรีบจะลุกขึ้น แต่ทุติยะกอดไว้ไม่ให้ลุก
"นี่เรามาช้าไปเหรอ" ธงรบว่า "คุณทุติยะ คุณทำอะไรลงไป"
ทุติยะกอดหนูดำไว้ "ผมต่างหากที่ต้องถามคุณ เข้ามาทำไม"
"ยังจะมีหน้ามาถามอีกเหรอ" ธงรบพุ่งเข้าชกทุติยะ
หนูดำร้องห้ามเสียงหลง "หยุดนะปลัด ปลัดจะทำอะไรน่ะ"
"ก็จะชกหน้าไอ้สารเลวนี่ไง"
ธงรบว่าแล้วก็พุ่งเข้าดึงตัวทุติยะเข้ามาชกหน้าอย่างแรงจนทุติยะล้มลงไปที่พื้น
"คุณทุติยะ" หนูดำรีบลงไปดูทุติยะ "ปลัดฟังก่อน ฟังหนูดำก่อน"
ธงรบกระชากคอทุติยะขึ้นมาก "ผมรู้ว่าคุณเลว แต่ไม่คิดว่าคุณจะเลวได้ถึงขนาดนี้ คุณทำร้ายผู้หญิงที่คุณไม่ได้รักทำไม"
"แล้วใครบอกคุณว่าผมไม่ได้รัก"
"ก็คุณนั่นแหละ" ดาววดีโพล่งออกมา
"ฟังผมก่อนคุณดาว"
"ไม่ ดาวไม่ฟัง คุณโกหก คุณบอกว่าไม่ได้รักเขา คุณบอกว่าให้ตายก็รักผู้หญิงคนนี้ไม่ลง"
หนูดำอึ้งพูดคนเดียวว่า "ถึงว่าสิ นายถึงจูบฉันไม่ลง"
ดาววดีมองหน้าทุติยะ "คุณทำแบบนี้กับดาวทำไม"
ดาววดีร้องไห้โฮแล้ววิ่งหนีออกไป ทุติยะร้องเรียก "คุณดาว"
"มันยังไม่จบแค่นี้แน่ อย่าคิดหนีแล้วกัน" ธงรบว่าแล้วก็วิ่งตามดาววดีออกไป
ดาววดีวิ่งร้องไห้โฮหนีมาที่ชายหาด ธงรบวิ่งตามมาทัน เข้าไปคว้าตัวไว้
"คุณดาว คุณดาวครับ"
"ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ไม่ต้องแกล้งมาห่วงฉัน ไม่ต้องแกล้งทำอะไรอีกแล้ว"
ธงรบพูดจริงจังว่า "ผมไม่ได้แกล้งทำ ไม่เคยแกล้งด้วย"
ดาววดีมองหน้าธงรบ "ถึงผมจะหัวช้า แต่ผมก็วิ่งตามคุณมาเพราะเป็นห่วงนะ"
ดาววดีโผเข้ากอดธงรบร้องไห้โฮ ธงรบกอดดาววดีเอาไว้
ขณะที่ห้องพัก หนูดำก็สะบัดมือออกจากทุติยะ
"ปล่อยฉัน"
"ฟังผมก่อน"
"ฉันรู้หมดแล้ว ยังจะต้องฟังอะไรอีก จะโกหกอะไรฉันอีกล่ะ คิดจะโกหกผู้หญิงทั้งโลกเลยรึไง"
"ผมไม่ได้โกหกใคร ที่ผ่านมา ผมมันก็แค่คนโกหกตัวเอง หลอกตัวเองไปวันๆ ว่า"
"ว่าฉันมันน่ารังเกียจ ฉันมันน่าขยะแขยง ฉันมันไม่คู่ควรกับคนอย่างคุณ"
"หนูดำ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว คุณโกหกตัวเอง แต่คนที่ต้องเจ็บปวดคือฉัน ไม่ใช่คุณ คุณมันเลว"
หนู ดำตบหน้าทุติยะแล้วสะบัดตัวออกมา แต่ทุติยะคว้าแขนไว้แล้วดึงหนูดำกลับมาจูบ หนูดำพยายามจะดิ้นรนขัดขืนแต่ทุติยะไม่ยอมปล่อย จนในที่สุดหนูดำก็อ่อนลงแล้วล้มไปด้วยกันบนเตียง
จบ 6ดำขำ 7
ธงรบพาดาววดีนั่งเรือออกไปเพื่อสงบสติอารมณ์ แต่ดาววดียังร้องไห้ไม่หยุด
"ดึกมากแล้ว เรากลับเข้าฝั่งกันเถอะครับ"
"ฉันจะกลับไปได้ยังไงคุณดูสภาพฉันสิ ฉันน่าสมเพชแค่ไหน ฉันทนไม่ได้หรอกที่ใครจะเห็นสภาพฉันเป็นแบบนี้"
"คุณจะร้องไห้ให้ผู้ชายอย่างนั้นทำไมคุณควรจะดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องแต่งงานกับเขา"
"ฉันไม่เข้าใจเลย นี่มันอะไรกัน โลกนี้มันเป็นอะไรไปแล้ว ทำไมเรื่องบ้าๆ แบบนี้มันถึงเกิดขึ้นได้"
" มันเกิดขึ้นเพราะความเห็นแก่ตัวของนายทุติยะ หนูดำไม่น่าต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ผมจะเอาเรื่องให้ถึงที่สุดคุณทุติยะ อย่าคิดจะทำอะไรกับคนอื่นได้ตามใจชอบ"
"คุณจะทำอะไรเขา"
"ผมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของหนูดำ"
ดาววดีกอดอก ธงรบมองๆ แล้วถอดเสื้อของตัวเองออกมาคลุมไหล่ให้
"ลมมันแรง ผมกลัวว่าคุณจะหนาว"
"ห่วงฉันเหมือนกันเหรอ คิดว่าห่วงแต่หนูดำคนเดียวซะอีก"
"ถ้าไม่ห่วงแล้วผมจะมาอยู่ตรงนี้เหรอครับ"
ดาววดีมองหน้าธงรบ รู้สึกแปลกๆ ในใจ ก่อนที่ดาววดีจะหน้ามืด
"เป็นอะไรรึเปล่าครับ"
"ฉันเพิ่งจะรู้ว่าอกหักมันเป็นแบบนี้นี่เอง คลื่นไส้ เวียนหัว ท้องก็หวิวๆ หัวก็หมุนๆ"
"ผมว่าอาการคุณเหมือนคนเมาเรือมากกว่านะ เรากลับเข้าฝั่งกันดีกว่านะครับ"
"ฉันไม่ได้เมาเรือ ฉันอกหัก" ดาววดีพูดแล้วก็อาเจียนออกมา
ธงรบรีบเข้าไปลูบหลังให้รู้สึกห่วงดาววดีมากกว่าปกติ
เช้า วันต่อมาหนูดำกับทุติยะตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกเก้อเขิน เมื่อทุกอย่างกำลังทำท่าจะไปด้วยดี ไม้ก็พาทิวากับพวงแก้วมาที่โรงแรม และเห็นทั้งคู่อยู่ด้วยกัน พวงแก้วแทบจะล้มทั้งยืนด้วยความเสียใจ ขณะที่ทิวาดีใจมาก
"เยี่ยมมาก เยี่ยมมาก มันต้องอย่างนี้สิลูกพ่อ"
ทิวาตบหลังทุติยะอย่างชอบใจ ก่อนจะโดนพวงแก้วตบหลังดังอั่ก
"นี่แน่ะลูกพ่อ หุบปากไปเลยนะ คุณลูกเราหน้ามืดตามัวหลงผิดไปแล้ว รีบหาทางแก้ไขเร็วๆ เข้าสิ"
"ไอ้หน้ามืดนะมืดแน่ แต่มันจะเสียหายอะไร ก็เขาแต่งงานกันแล้ว"
" เสียหายสิ ทำไมจะไม่เสียหาย ลูกชายฉันเลี้ยงดูมาอย่างนี้ต้องมาเปลืองเนื้อเปลืองตัวให้นังมะพร้าวนี่ จะไม่เสียหายได้ยังไง ฉันจะเอาเรื่องมัน"
"พอเถอะครับคุณแม่ เป็นความผิดของไอ้ไม้มันน่ะครับ"
ไม้หน้าเหวอไปทีเดียว "อ้าว ทำไมโทษกันอย่างนี้ล่ะเจ้านาย"
"ฉันไล่แกออก" พวงแก้วชี้หน้าไม้
"เดี๋ยวสิครับ"
"จะโทษไม้คนเดียวก็ไม่ถูกหรอกครับ ผมเองก็ผิดด้วยที่ทำตามคำแนะนำของมัน" ทุติยะสารภาพ
โดยไม่รู้ว่าอีกมุมหนึ่ง หนูดำย่องเข้ามาแอบฟังด้วยความสนใจ
"ลูกผู้ชายอย่างผม ทำอะไรลงไปก็ต้องรับผิดชอบ"
"ไม่จำเป็นลูก ไม่ต้องรับผิดชอบทุกเรื่องก็ได้ คนเราละเว้นกันได้นะ"
แต่ผมต้องรับผิดชอบหนูดำในฐานะภรรยาครับคุณแม่"
"ถูกต้อง" ทิวาพอใจมาก
"ไม่ได้ แม่ไม่ยอม อย่าลืมว่าลูกยังมีหนูดาววดีอีกทั้งคน เขารอลูกอยู่ ลูกต้องไล่นังดำกลับไป ขับแห่มันไปเลย นังคนใจง่าย"
หนูดำที่ได้ยินก็หมดความอดทนเดินออกมา
"ไม่ต้องไล่หรอกค่ะ ฉันรู้ดีว่าไม่เหมาะสมกับคุณทุติยะ ไม่ต้องรอให้ใครมาไล่ฉันกำลังจะไปอยู่แล้ว"
"หนูดำ เดี๋ยวก่อนสิ"
"ไม่ต้องมาห้าม ฉันมันก็แค่ผู้หญิงใจง่ายอย่างที่คุณแม่คุณว่านั่นแหละ"
หนูดำวิ่งหนีออกไป ทุติยะร้องเรียก "หนูดำ"
"ปล่อยมันไป ไม่ต้องไปตามมัน"
"หนูดำ เดี๋ยวก่อน"
ทิวากับไม้ช่วยกันแงะพวงแก้วออกจากทุติยะแล้วหิ้วปีกไว้ เพื่อปล่อยให้ทุติยะวิ่งตามหนูดำไปได้ ขณะที่พวงแก้วถูกล็อกตัวไว้
ทุ ติยะตามไปจับตัวหนูดำไว้ทันแล้วให้ไม้เอาไปขังไว้บนห้องเพื่อไม่ให้หนีไปหา ธงรบได้ แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าอีกฝ่ายต้องหาทางหนีจนแล้วจนรอด จึงซ้อนแผนด้วยการไปดักจับ
หนูดำใส่ถุงดำ แล้วอุ้มไปขึ้นเรือ เพื่อออกไปเที่ยวเกาะด้วยกัน แต่สุดท้ายแล้วทุติยะไม่รู้ทาง เลยหลงมาติดเกาะที่ไม่มีคนอยู่เลย แถมเรือยังเสียจนกลับไปไม่ได้เสียอีก
"แล้วถ้าไม่มีเรือผ่านมา เราจะทำยังไง" หนูดำโวยไม่เลิก
"มันต้องมีสิทีเรายังหลงมาได้เลย แสดงว่ามันต้องมีหลงมาได้อีก"
"พูดบ้าๆ เราหลงมาเพราะแผนบ้าๆ ของนายต่างหากล่ะ"
"เป็นเมียได้วันเดียว ขี้บ่นซะแล้วนะเธอเนี่ย"
"นี่ เลิกเรียกฉันว่าเมียเดี๋ยวนี้นะ"
หนูดำจะเงื้อมือชก แต่แล้วก็เกิดหน้ามืด เซปัดๆ ทุติยะทิ้งของทันที รีบเข้าไปประคอง
"หนูดำ เป็นอะไรไป เมาคลื่นรึเปล่า หนูดำ"
หนูดำตั้งหลักได้ รีบผลักทุติยะออกห่าง
"ฉันไม่เป็นไร ไม่ต้องมาใกล้ฉันเลยนะ" หนูดำหนีขึ้นฝั่งไป
ทุติยะมองตามไป แอบยิ้มชอบใจ
"ไม่อยากอยู่ใกล้ฉันงั้นเหรอ อายล่ะสิ ท่าทางไอ้เกาะร้างนี่มันจะเวิร์กเหมือนกันนะเนี่ย"
ทุติยะมองไปรอบๆ อย่างพอใจ
ธง รบเริ่มเอะใจที่ทุติยะกับหนูดำหายตัวไปด้วยกันอีก จึงตามไปสืบจนรู้ว่า ทุติยะแอบเช่าเรือเพื่อมุ่งหน้าไปที่เกาะแหวน ชายหนุ่มจึงรีบตามไปดัก แต่กลายเป็นว่าเมื่อไปเช็กที่รีสอร์ตบนเกาะ กลับไม่พบทั้งสองที่นั่น จึงย้อนกลับมาบอกทุกคนด้วยความไม่สบายใจ
"เจ้านายไม่ได้ไปเกาะแหวน แล้วเจ้านายไปไหนล่ะครับ"
"หรือว่าจะย้ายเกาะ" ทิวาปรารภอย่างไม่แน่ใจ
"ผมเช็กทั่วหมดแล้ว คุณทุติยะไม่ได้เข้าพักที่เกาะไหนทั้งนั้น"
"เดี๋ยวๆ นี่มันอะไรกัน ตาติยะจะไปเกาะทำไม"
ไม้กับทิวะหลบตาพวงแก้ว
"จะบอกดีๆ หรือต้องให้ตัดเงินเดือน"
ไม้รีบตอบทันที "ไปฮันนีมูนกับคุณหนูดำครับ คุณท่านเป็นคนต้นคิด" ดาววดีหน้าเสีย
"อ๋อ อยู่นี่เองเหรอไอ้ตัวต้นคิด นี่แน่ะต้นคิด ลูกชายฉันหน้ามืดตามัวก็เพราะคุณนี่เอง คุณชี้นำลูกใช่ไหม"
"อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยครับ ผมว่ามันชักจะน่าเป็นห่วงแล้ว เรารีบออกตามหาพวกเขาก่อนดีกว่าครับ อาจจะเกิดอุบัติเหตุก็ได้"
"อุบัติเหตุ!" ทุกคนตกใจหน้าเสียกันหมด
ธงรบและทุกคนคิดจะเอาเรือออกไปตามทั้งสองในคืนนั้น แต่เจ้าหน้าที่ไม่อนุญาต เพราะพายุจะเข้า ทุคนจึงรออย่างกระวนกระวายใจ
เวลา นั้นหนูดำป่วยเพราะพิษไข้ ทุติยะเห็นอาการไม่ดีเลยประคองหนูดำมานอนใต้ต้นไม้ และหาผ้าชุปน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ ลมก็แรง ฟ้าก็ฮึ่มๆ ทุติยะมองไปที่ทะเลอย่างครุ่นคิด ก่อนจะลงมือก่อไฟ แต่ไม่ขีดก็ถูกลมพัดดับหมด ทุติยะหยิบแท่งไม้มาหมุนๆ ให้เสียดสีเข้าด้วยกันแล้วพยายามปั่นจนมือมีเลือดซึมออกมา แต่ก็ไม่ยอมหยุด จนควันค่อยๆ ลอยขึ้นมา
"ติดแล้ว"
กองไฟสามกองใหญ่ถูกจุดไว้บริเวณริมหาด เพื่อส่งสัญญาณให้เรือประมงเห็น ทุติยะเอาไม้มาสุมไฟเพิ่มอย่างตื่นเต้นดีใจ
"ใหญ่ขนาดนี้ใครมองไม่เห็นก็ให้มันรู้ไปสิ"
หนูดำค่อยๆ ฟื้นขึ้นมา มองเห็นทุติยะกำลังโวยวายไล่สุมกองไฟ แล้วก็พัดเพื่อไม่ให้ดับ พร้อมตะโกนลั่น
"มีใครเห็นไหม ผมกับเมียติดอยู่เกาะนี้ เมียผมไม่สบาย มาช่วยกันหน่อยเร็ว ยู้ฮู"
หนูดำเห็นแล้วอดยิ้มออกมาไม่ได้ ก่อนจะหลับตาลงอย่างอ่อนเพลีย
และ รุ่งเช้าวันต่อมา ธงรบกับดาววดีไม่รอช้ารีบออกเรือไปตามหาทั้งสอง ไล่ไปทุกเกาะจนถึงที่สุดท้าย แล้ววิ่งลัดเลาะเกาะไปอีกฝั่ง จนกระทั่งเห็นหนูดำเดินโซซัดโซเซมาตามชายหาด
"คุณทุติยะ" หนูดำรำพึงออกมาเพราะพิษไข้
"หนูดำ นี่ผมเอง" ธงรบบอก
ทุติยะเข้ามาเจอพอดี "หนูดำ หนูดำเป็นอะไรไป"
ธงรบจ้องหน้าทุติยะอย่างโกรธๆ แล้วค่อยๆ วางหนูดำพิงกับโขดหินไว้
"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ"
ว่าแล้วธงรบกระโดดชกหน้าทุติยะอย่างแรงจนทุติยะล้มลงไป
"ปลัดอย่า" หนูดำร้องห้าม
"เพราะคุณนั่นแหละ หนูดำถึงได้เป็นแบบนี้ คุณทำบ้าอะไรของคุณ สนุกมากนักใช่ไหมที่เอาชีวิตคนอื่นมาเป็นของเล่น คุณคิดจะเลวไปถึงไหน"
"พอได้แล้ว พอ" หนูดำร้องห้ามอีก
แต่พอทุติยะลุกขึ้นได้ก็ต่อยธงรบคืนบ้าง "แล้วคุณมันดีมาจาไหนนักหนาถึงได้มาสั่งสอนคนอื่น"
"ดีไม่ดี ผมก็ไม่เคยทำให้คนที่ผมรักต้องเป็นแบบนี้" ธงรบชกทุติยะอีก
ทุติยะชกคืน แต่คุณไม่ควรจะรักเมียคนอื่น"
ธงรบได้ยินก็สติแตกพุ่งเข้าชกทุติยะ ซัดกันนัวเนีย หนูดำพยายามลุกขึ้นมาห้าม
"หยุดนะ หยุด ฉันบอกให้หยุด หยุด"
ธงรบกับทุติยะต่างฝ่ายต่างเงื้อหมัดค้าง หันไปมองหนูดำที่หน้าซีดหน้าเซียว โงนเงนๆ จะหมดสติอยู่แล้ว"
"หนูดำ" ทั้งสองสงบลงได้ แต่ยังมีปากมีเสียงกันอย่างดุเดือด
"คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย สิ่งที่คุณทำมันขี้ขลาด"
"อย่าเอาตัวเองมาตัดสินการกระทำของคนอื่น คุณรู้จักหนูดำกับผมดีพอแล้วเหรอ ถึงกล้ามาบอกว่าอะไรถูกอะไรผิด" ทุติยะย้อนถาม
"นี่คุณกำลังจะบอกว่าสิ่งที่คุณทำกับหนูดำ มันถูกต้องแล้วงั้นเหรอ"
"ผมรู้ตัวว่าผมกำลังทำอะไรอยู่ แล้วผมก็รู้ว่าผมทำไปเพราะอะไร"
"คุณกล้าพูดไหมล่ะว่าคุณทำลงไปเพราะความรัก กล้ายอมรับไหมว่าคุณรักหนูดำ"
ทุติยะจ้องหน้าธงรบนิ่ง "ถ้าคุณกล้า ผมก็จะยอม จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับพวกคุณอีก"
ทุติยะหันไปมองหนูดำนิ่งไปครู่หนึ่ง ธงรบถามซ้ำ "ว่าไงล่ะ คุณรักหนูดำรึเปล่า"
หนูดำหลบตา แอบใจเต้นแรงรอฟังคำตอบเหมือนกัน
"ผมรั…" ทุติยะพูดไม่ทันจบ ดาววดีก็ตอบแทนเสียก่อน
"ไม่ได้รัก"
ทุกคนหันไปมองดาววดีอย่างแปลกใจ ดาววดีก้าวสวบๆ เข้ามา ไม้วิ่งตามหลังมาติดๆ
" คุณทุติยะเขาไม่ได้รักหนูดำอย่างที่คุณคิดหรอก เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาเธอกลัวอะไรมากที่สุด เขาก็เลยทำอย่างนั้นเพื่อต้องการไล่เธอไปจากชีวิตยังไงล่ะ ใช่ไหมคะคุณทุติยะ"
หนูดำมองหน้าทุติยะอย่างผิดหวัง ทุติยะรีบบอก "ฟังผมก่อนหนูดำ"
หนูดำตบหน้าทุติยะอย่างแรงก่อนจะวิ่งหนีออกไป
"หนูดำ" ทุติยะกับธงรบจะตามไป แต่ดาววดีขวางทุติยะไว้ ธงรบเลยตามไปคนเดียว
"คุณคิดจะบอกความจริงกับดาวเมื่อไหร่กันคะ คุณรู้ไหมว่าดาวตกใจแล้วก็เสียใจมากแค่ไหนกับเกมของคุณน่ะ"
"พอได้แล้วคุณดาว มันไม่ใช่แค่เกมอีกต่อไปแล้ว"
"ทุติยะ คุณหมายความว่ายังไง"
"ก็หมายความว่าผมเอาจริงแล้วน่ะสิ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อีกต่อไปแล้ว"
ทุติยะพูดจบก็รีบตามหนูดำไป ขณะที่ดาววดียืนช็อก
"ไม่ใช่เรื่องเล่นๆ อีกต่อไป หมายความว่า คุณจะจริงจังกับหนูดำแล้วงั้นเหรอ"
หนู ดำขับเรือหนีออกไปจากเกาะด้วยความโกรธ แต่เพราะพิษไข้ ทำให้เธอเสียหลักทำเรือล่มกลางทะเล แต่ทุติยะกับธงรบตามมาช่วยทัน และรีบพาหญิงสาวส่งโรงพยาบาล
หนูดำรู้สึกตัวขึ้น เธอก็ประกาศกับทุกคนว่าไม่อยากเห็นหน้าทุติยะ ดาววดีจึงถือโอกาสนี้เข้ามาเยี่ยมหนูดำตามลำพัง เพื่อเติมเชื้อไฟอีกรอบ หนูดำถามว่าเธอต้องการอะไรกันแน่
"ฉันก็แค่อยากมาแสดงความเห็นใจกับเธอ น่ะ สิ่งที่คุณทุติยะเขาทำกับเธอ คิดๆ แล้วมันก็แรงเหมือนกันนะ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงเสียใจเหมือนเธอนี่แหละ โชคดีนะที่ไม่ได้เป็นฉัน"
"ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้ว ฉันอยากพักผ่อน" หนูดำออกปากไล่อย่างอ่อนเพลีย
"โอเค ขอให้หายไวๆ แล้วกันนะจะได้กลับบ้านไร่ของเธอสักที"
"คุณคงอยากให้ฉันกลับไปมากสินะ"
"มันก็เพื่อตัวเธอเองนะแหละ เธอจะมาอยู่ผิดที่ผิดทางให้ชีวิตต้องเดือดร้อนอย่างที่เห้นๆ อยู่ทำไมกันล่ะ กลับไร่ไปซะเถอะหนูดำ"
"หนูดำจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น"
ดาววดีสะดุ้ง เมื่อได้ยินเสียงและเห็นทุติยะเข้ามา
"คุณต้องกลับบ้านกับผม"
"ฮัลโหล คุณทุติยะค่ะ ดาวคิดว่าเกมมันจบลงแล้วนะค่ะ"
"ผมเลิกเล่นเกมมานานแล้วครับคุณดาว ผมจะพาคุณกลับบ้าน เราต้องอยู่ด้วยกัน" ทุติยะมองหนูดำ
"ฉันไม่ไป"
"คุณต้องไป"
"ทำไมฉันต้องอยู่กับคุณในเมื่อคุณเกลียดฉัน ฉันก็เกลียดคุณ"
"เพราะคุณเป็นภรรยาผม แล้วผมก็เป็นสามีคุณ เราสองคนต้องอยู่ด้วยกัน"
"คุณทุติยะ คุณพูดอะไรน่ะ" ดาววดีอึ้งอ้าปากค้าง
"ก็พูดตามความเป็นจริงน่ะสิครับคุณดาว"
ดาววดียิ่งช็อกไปเลยเมื่อได้ยินคำยืนยันจากปากของทุติยะอีกครั้ง เธอวิ่งหนีลงไปร้องไห้กับธงรบอย่างหัวใจสลาย ธงรบปลอบว่า
"ยอมรับความจริงเถอะครับคุณดาว คุณทุติยะเขารักหนูดำ"
"มันจะเป็นไปได้ยังไง คุณทุติยะกับหนูดำเนี่ยนะจะรักกัน มันไม่ถูกต้อง"
"จะถูกหรือผิด เราเอาตัวเองมาตัดสินไม่ได้หรอกครับ มันเป็นเรื่องของเขาสองคน"
" ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ๆ ยังไงก็เป็นไปไม่ได้ ฉันต้องหาให้ได้ว่ามันมีอะไรผิดพลาดตรงไหน สองคนนั่นจะรักกันไม่ได้ ฉันไม่ยอม"
ดาววดีร้องไห้โฮ วิ่งหนีไป ธงรบมองตามอย่างอ่อนใจ เพราะเขาก๊อกหักเหมือนกัน
หนู ดำยอมกลับไปอยู่กับทุติยะ เพราะไม่อยากให้กำนันแดงเป็นห่วง แต่เมื่อถึงบ้านก็ยื่นคำขาดขอหย่ากับทุติยะ ทำเอาทิวาไม่กล้าบอกให้กำนันแดงรับรู้ และหันมาออกคำสั่งให้ทุติยะหาทางง้อหนูดำให้ได้ แต่ทุติยะก็ทำไม่สำเร็จ จึงวิ่งโร่มาขอความช่วยเหลือจากพ่อ และให้ทิวาแกล้งทำเป็นไม่สบายต่อหน้าหนูดำที่กำลังแต่งตัวเพื่อออกไปที่เขต
ทิวา แกล้งทำเป็นโรคหัวใจ และขอให้หนูดำรับปากว่าจะไม่หย่ากับทุติยะ ขณะที่พวงแก้วเข้ามาเห็นก็นึกว่าทิวาป่วยจริง เลยรีบพาส่งโรงพยาบาล
ทุ ติยะรู้ก็ปรึกษากับไม้ และเห็นเป็นโอกาสอันดีที่จะวางแผนง้อหนูดำ จึงปลอมตัวเป็นโจรบุกบ้านคืนนั้น เพราะหนูดำอยู่คนเดียว แต่ปรากฏว่าหนูดำสู้ยิบตา เอามีดไล่แทงไม้จนอีกฝ่ายหนีมาเจอกับทุติยะที่ดักอยู่ ทุติยะโชว์มาดฮีโร่สุด แล้วเขาเล่นงานไม้ โดยไม่ฟังเสียงไม้ที่เจ็บ จนไม้ทนไม่ไหวซัดโครมเข้าใจ ทุติยะถึงกับแน่นิ่งไป แล้วไม้ก็รีบวิ่งหนีไป
หนูดำรีบเข้ามาประคองทุติยะ เธอช้อนหัวเขาขึ้นมา
"คุณทุติยะ คุณทุติยะฟื้นสิ"
หนูดำประคองทุติยะเข้ามาที่ห้องรับแขก และเช็ดหน้าเช็ดตาให้ จนอีกฝ่ายค่อยๆ ได้สติขึ้น
"ฟื้นแล้วเหรอ คุณเป็นยังไงบ้าง คุณเจ็บมากรึเปล่า"
"มันเกิดอะไรขึ้น"
"โจรมันทำร้ายคุณจนสลบไปน่ะสิ"
"ไอ้ไม้" ทุติยะคำรามในลำคอ ก่อนจะแกล้งทำสำออยต่อ "โอ้ยยย"
"เจ็บมากไหม"
"เจ็บแค่นี้ผมทนได้ แค่ได้ปกป้องคุณได้ช่วยให้คุณปลอดภัย ผมก็ดีใจที่สุดแล้ว"
" คุณทุติยะ ทำไมคุณต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยฉัน โจรนั่นมันอาจจะทำร้ายคุณก็ได้ คราวหลังคุณอย่าทำอะไรอย่างนี้อีกนะ ฉันไม่อยากเห็นคุณเป็นอะไรไป"
"เธอห่วงฉันเหรอ" หนูดำพยักหน้ารับ
" เรื่องที่ผ่านมา ยกโทษให้ฉันได้ไหม เธอก็รู้ว่าฉันยอมเสี่ยงชีวิตได้เพื่อเธอ แล้วฉันจะไปคิดทำร้าย หลอกลวงเธอทำไม จริงไหม เราดีกันนะ"
หนูดำเขินๆ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ ไม้ที่แอบดูอยู่ข้างนอกทำตาโต
"เอ้า แฮปปี้เอนดิ้งได้ไงวะเนี่ย อย่างนี้ต้องคิดค่าลูกเตะให้หนักเลย เจ้านาย"
เวลา นั้นไม้ไม่รู้ว่าดาววดีแอบขับรถมาที่บ้านอย่างเงียบๆ และได้ยินไม้โทรศัพท์รายงานทิวาทันที เธอเอาแผนไปแฉต่อหน้าหนูดำกับทุติยะ จนทั้งสองผิดใจกันอีก ก่อนจะโทรศัพท์ไปรายงานพวงแก้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น