แม่ค้าขนมหวาน 16

วรรษามาหา เม่นกับวีอย่างร้อนใจเพราะอยากรู้เรื่องที่ใบไผ่มีแฟน ทั้งสองงงเพราะไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อน วีบอกว่าวรรษาอาจได้ยินมาผิด วรรษาบอกว่าแฟนใบไผ่ชื่อทองเอก ทั้งสองยืนยันว่าใบไผ่ไม่เคยพูดถึง ขณะนั้นธราทิตย์ก็เดินเข้ามา วรรษาหันมาเห็นธราทิตย์เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงเพราะยังงอนเรื่องชาช่าอยู่
"เอาเป็นว่าถ้าคุณสองคนไม่รู้ ก็ไม่เป็นไรค่ะ ฝนขอบคุณนะคะ ฝนกลับล่ะ"
วรรษา เดินปึงปังออกมา ธราทิตย์ตามมาจับแขนไว้ถามว่าเธอโกรธเขาเรื่องอะไร วรรษาไม่ตอบแต่กระทืบเท้าธราทิตย์อย่างแรงก่อนจะขึ้นรถแท็กซี่หนีไป ธราทิตย์รีบขับรถมาดักหน้ารถแท็กซี่อย่างกะทันหัน แท็กซี่เบรกตัวโก่ง วรรษาหน้าคะมำ ชะเง้อมองเห็นรถธราทิตย์จอดขวางอยู่ ธราทิตย์เดินจากรถตรงมาเปิดประตูรถแท็กซี่ด้านหลัง วรรษารีบเปิดออกไปอีกข้าง ผลักอกธราทิตย์
"นายไม่ต้องมายุ่งกับฉัน กลับไปหาผู้หญิงของนายเถอะไป"
"ผู้หญิง"
"ใช่ ผู้หญิงคนที่อยู่กับนายที่คอนโดเมื่อวานนี้ไง"
ธราทิตย์คิดอยู่ครู่แล้วนึกออก "อ๋อ ชาช่าน่ะเหรอ"
"ฉันไม่ได้อยากรู้จักชื่อผู้หญิงของคุณ ไม่ต้องมาพูดให้ฉันได้ยิน"
ธราทิตย์ยิ้มดีใจ "นี่คุณหึงผมเหรอคุณฝน"
วรรษาชะงักหน้าแดง "ใคร ใครหึง ฉันไม่ได้หึงซะหน่อย อย่ามาขี้ตู่ ฉันมีธุระต้องรีบไป นายไปให้พ้นหน้าฉันได้แล้ว"
วรรษา จะเดินเข้าไปนั่งในแท็กซี่ แต่ถูกธราทิตย์จับมือไว้และบอกให้ไปนั่งรถเขา วรราาไม่ยอมไป ธราทิตย์รีบช้อนตัวอุ้มวรรษาพาขึ้นรถแล้วขับพาไปที่คอนโดฯของเขา
"คนบ้า นายพาฉันมาที่นี่ทำไม จะเยาะเย้ยฉันเหรอ คนเลว"
"ใจเย็นๆ หน่อยสิคุณฝน ที่ผมพาคุณมาที่นี่ ก็เพื่อต้องการให้คุณมาเห็นกับตาว่าผมไม่มีใคร ถ้าไม่เชื่อก็เชิญเดินดูได้เลยครับ"
"ทำไมฉันต้องเชื่อนาย ป่านนี้นายคงพาผู้หญิงคนนั้นไปซ่อนไว้ที่ไหนแล้ว"
"เฮ้อ ผมว่าเจ้าหญิงคงว่างงานมากเลยเอาแต่หมกหมุ่นอยู่กับความหึง"
"นายมาร์ค"
"โอเคๆ งั้นผมอธิบาย ชาช่าเป็นนางแบบโมเดลลิ่งเดียวกับผม ที่ผมพาเขามาที่นี่ เพราะผมจะขายห้องนี้ให้กับเขา"
วรรษากอดอกงอนไม่เชื่อ ธราทิตย์จึงหยิบเอกสารสัญญาซื้อขายยื่นให้ดู บอกว่าเขาจะอยู่ห้องนี้อีกเดือนเดียว
"แล้วไง ขายที่นี่เพื่อจะย้ายไปอยู่กับคนอื่นน่ะสิ"
" โธ่เจ้าหญิงครับ ผมขายคอนโดฯเพราะผมจะเอาเงินไปซื้อบ้านหลังใหญ่ๆ อยู่ต่างหาก เพราะวันหนึ่งข้างหน้า ถ้าต้องมีคนมาอยู่ด้วยกันกับผม ที่แค่นี้มันคงเทียบไม่ได้กับคฤหาสน์หลังโตๆ ที่เธออยู่กับพี่ชายหรอกครับ"
วรรษานิ่งอึ้งเมื่อเจอแววตาของธราทิตย์แต่ก็ยังทำฟอร์มอยู่
"พูดซะดูดี ฉันยังไม่เคยพูดเลยว่าฉันอยากจะมาอยู่กับนาย"
"ถึงเจ้าหญิงไม่พูด แต่ผมก็เตรียมพร้อมไว้เพราะผมไม่อยากให้เจ้าหญิงของผมอยู่อย่างไม่มีความสุข"
วรรษาอึ้งเขินหลบตา ธราทิตย์เดินเข้ามาใกล้
" ที่ผมทำไม่ใช่เพราะกลัวคำขู่ของพี่ชายคุณ ว่าถ้าดูแลคุณไม่ดีแล้วจะถูกยิงทิ้งเอา แต่ผมทำเพราะว่าคุณทำให้อยากเป็นผู้ชายที่ดีต่างหาก"
"ไม่ต้องมาทำปากหวานเลย คิดว่าพูดแบบนั้นแล้วฉันจะยอมนายง่ายๆ เหรอ"
"เคยชิมรึไงครับถึงได้รู้ว่าปากผมน่ะว้านหวาน" ธราทิตย์ยักคิ้วกวน วรรษาหยิกแขนให้
"โอ๊ย ทำร้ายผมอีกแล้วนะครับเจ้าหญิง"
" เอาเป็นว่าวันนี้ฉันยกโทษให้ก็แล้วกัน ถ้านายทำให้ฉันไว้ใจได้มากกว่านี้เมื่อไหร่ ฉันอาจจะยอมย้ายจากวังไปอยู่กระต๊อบของนาย แต่ว่าตอนนี้ฉันมีเรื่องสำคัญของพี่ไผ่ที่ต้องคุยกับนายให้รู้เรื่องก่อน"
ใบ ไผ่มาส่งขนมให้ลูกค้าที่ออฟฟิศแห่งหนึ่ง แล้วก็จับได้ว่าวิชญ์สะกดรอยตามเธออ ใบไผ่จับวิชญ์ซ้อมซะน่วม ก่อนที่วิชญ์จะยอมบอกว่า วชรวรรษส่งเขามาช่วยดูแลใบไผ่เพราะเป็นห่วงว่าทองเอกจะทำอะไรใบไผ่ ใบไผ่ฟังแล้วชะงักโมโหวชรวรรษขึ้นมาทันที รีบโทรศัพท์ไปหาวชรวรรษ
"ไอ้บ้า แกอยากตายใช่มั้ย ไอ้หมาวัด"
วชรวรรษกำลังลองชุดแต่งงานอยู่ที่บ้าน สะดุ้งผงะตกใจ
"นายไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน เพราะฉะนั้นอย่าส่งลูกน้องนายมายุ่งกับชีวิตฉันอีก"
"ฉันเป็นห่วงเธอ เพราะเธอไม่รู้หรอกว่าเธอกำลังเล่นกับไฟ"
" คนที่เป็นไฟคือนายมากกว่าไม่ใช่คุณทองเอก สั่งให้ลูกน้องนายกลับไปซะไม่งั้นคราวหน้าฉันจะสับลูกน้องนายเป็นชิ้นๆ แล้วย่างเกลือส่งกลับไป"
"ลูกน้องฉันมันอึดทนมือทนลูกปืนได้ แต่ถ้าเธออยากให้ฉันหยุด อย่างเดียวเลยคือเธอต้องเลิกกับไอ้ทองเอก จำไว้ให้ดีใบไผ่"
วชร วรรษตัดสายไป ใบไผ่กำโทรศัพท์แน่นด้วยความโมโห หันมามองวิชญ์ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด วิชญ์ถึงกับกลืนน้ำลาย ในขณะที่วชรวรรษวางสายอย่างหงุดหงิด
"ผู้หญิงอะไร ดื้อด้านชะมัด ไอ้ทองเอกมันไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษอย่างที่เธอคิดหรอก"
"หรือว่าคุณใบไผ่เธอจะรักไอ้หมอนั่นจริงๆ ครับนาย ถึงได้ดูปกป้องมันเหลือเกิน" ทศพูดขึ้น วชรวรรษคิดตามแล้วก็ใจไม่ดี
ด้านธราทิตย์ก็เถียงวรรษาหัวชนฝาว่าเป็นไปไม่ได้ที่ใบไผ่จะมีแฟนแล้วเขาไม่รู้ คิดว่าเรื่องนี้ต้องมีเบื้องหลังแน่ๆ คงต้องหาตัวช่วย
ใบ ไผ่นั่งหน้าหงิกหน้างอนั่งอยู่กับแก้วขวัญ ต่อว่าที่แก้วขวัญบอกว่าเธอเป็นแฟนกับทองเอก ทำให้เรื่องยุ่งเหยิงบานปลายไปหมด บอกว่าในเมื่อวชรวรรษมีปัญหากับทองเอก เธอจะไปจัดการให้วชรวรรษเลิกยุ่งกับเธอเสียที
ระหว่างนั้นเสียงนาทส่ง เสียงใสเข้ามา บอกว่ามีขนมมาฝากแก้วขวัญ แต่พอเห็นทองเอกก็เลือดขึ้นหน้า จะเข้าไปเอาเรื่อง ใบไผ่รีบหนีออกนอกร้านไปทันที นาทจะตามไปแต่ถูกแก้วขวัญดึงคอเสื้อเอาไว้
ใบไผ่เร่งฝีเท้าเดินออกมา เพราะกลัวถูกนาทตาม เลยชนกับธราทิตย์ซึ่งเดินมากับวรรษาเข้าอย่างจัง ใบไผ่จะล้ม ธราทิตย์รีบจับตัวเอาไว้ ใบไผ่เงยหน้าเห็นเป็นธราทิตย์ ตกใจหน้าซีด รีบผละออกก้มหน้าก้มตาเดินออกไปทันที
0000000000000000
ธรา ทิตย์กับวรรษาเข้ามาในร้านเสื้อ เจอนาทกำลังตัดพ้อแก้วขวัญเรื่องทองเอก วรรษากับธราทิตย์แปลกใจที่ได้ยินชื่อทองเอกอีก แก้วขวัญเถียงกับนาทจนหลุดปากบอกว่าทองเอกเป็นแฟนกับใบไผ่ นาทตกใจ แก้วขวัญรู้ว่าหลุดปากจึงขอร้องทุกคนไม่ให้บอกใครเพราะใบไผ่สั่งเด็ดขาด วรรษาบอกว่าเธอรู้เรื่องแล้ว
ธราทิตย์รู้ว่าทองเอกคือคนที่เพิ่งเดิน ชนกันที่หน้าร้าน จึงชวนวรรษาตามไป เห็นทองเอกยืนอยู่มุมหนึ่ง ธราทิตย์สะกิดบอกวรรษา แล้วพาวรรษาย่องมายืนใกล้ๆ ขณะนั้นใบไผ่กำลังต่อโทรศัพท์หาวชรวรรษ
"นายวชรวรรษ นี่ฉันเอง ทองเอก ฉันได้ข่าวว่านายส่งคนมายุ่งกับแฟนฉันเหรอ นายไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับแฟนฉัน เอาอย่างนี้แล้วกัน ถ้านายเป็นลูกผู้ชายพอ มาเจอกันที่เดิม"ใบไผ่วางสายเรียกแท็กซี่ ธราทิตย์กับวรรษารีบตามไป
วชรวรรษหน้าเครียดตรงดิ่งเข้ามานั่งตรงข้ามทองเอกซึ่งนั่งรออยู่ที่ร้านอาหารก่อนแล้ว ทั้งสองประจันหน้ากัน
"ทำหน้าอย่างกับจะกินผม พกปืนมาด้วยรึเปล่าครับ" ทองเอกทักเย้ยๆ
"คุยกับคนอย่างนายไม่จำเป็นต้องถึงกับใช้ปืนคุยด้วยหรอก ไอ้อ่อน"
ธรา ทิตย์กับวรรษาตามเข้ามาเห็นทองเอกกับวชรวรรษจ้องหน้ากันอยู่ก็รีบเดินเลี่ยง ไปนั่งอีกมุมหนึ่งที่มองทั้งสองชัดๆ ทองเอกมองวชรวรรษเอาเรื่อง บอกว่าที่นัดวชรวรรษออกมาพบวันนี้เพราะต้องการให้วชรวรรษเลิกยุ่งกับใบไผ่
"ใบไผ่ไปฟ้องคุณเหรอ"
" ใช่ ไผ่เขารำคาญที่คุณมายุ่งจุ้นจ้านกับชีวิตเขา เตือนก็แล้วแต่ก็ยังพูดไม่รู้เรื่อง เขาไม่ชอบไม่อยากเดือดร้อนเพราะเจ้าพ่ออย่างคุณ"
"แต่ใบไผ่เป็นเพื่อนผม ผมมีสิทธิ์ที่จะรู้ว่าใบไผ่คบกับใคร"
"ใบไผ่เคยบอกคุณเหรอว่าเขารับคุณเป็นเพื่อน"
วชรวรรษจุกที่คอหอยพูดไม่ออกแต่ก็ยังฟอร์ม
"แล้วแกรู้ได้ยังไงว่าเขาไม่พูด แกเป็นร่างทรงเขาเหรอไง หา"
ทองเอกชะงัก ลุกขึ้นยืนขยับเสื้อเตรียมจะไป
" ถึงผมจะไม่ใช่ร่างทรงของเขา แต่ผมก็รู้ใจของใบไผ่ดีที่สุด เขาคิดอะไรจะพูดอะไรผมรู้ดี ในเมื่อรู้อย่างนี้แล้ว ผมว่าคุณควรจะเอาเวลาที่มายุ่งกับแฟนของผม ไปดูแลว่าที่เจ้าสาวของคุณให้ดี เพราะใบไผ่เขาไม่มีวันรู้สึกอะไรกับคุณ ถึงแม้คุณจะพยายามทำดีแค่ไหนก็ตาม"
"ฉันไม่เชื่อว่านั่นจะเป็นคำพูดของใบไผ่"
" ก็ตามใจคุณนะ แต่ขอบอกไว้เลย เก็บความห่วงใยของคุณกองไว้ที่ไหนสักที่เถอะ เพราะใบไผ่เขาไม่อยากยุ่งกับผู้ชายที่หลอกผู้หญิงให้มาแต่งงานด้วยเพื่อผล ประโยชน์ของตัวเองหรอก"
ทองเอกจะเดินไป วชรวรรษสุดจะทนคว้าไหล่ทองเอกให้หันมา
"แกไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉันเพราะแกไม่ใช่ใบไผ่ แล้วฉันก็จะไม่เลิกเป็นห่วงเขา จนกว่าจะแน่ใจว่าเขาจะเลิกยุ่งกับผู้ชายอย่างแก"
ทองเอกไม่พอใจ จับมือวชรวรรษบิดแล้วทุ่มทันที คนทั้งร้านแตกตื่นตกใจ ทองเอกกระชากคอเสื้อวชรวรรษขึ้นมา
"ปล่อยมือจากพี่ชายฉันเดี๋ยวนี้"
ทองเอกตกใจหันไปเห็นวรรษากับธราทิตย์ วรรษาเข้ามาผลักทองเอก
"ถอยไป ถึงคุณจะเป็นแฟนพี่ไผ่ แต่คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาทำกับพี่ชายฉันแบบนี้ นี่เหรอคนที่พี่ไผ่ไปหลงชอบ อันธพาลชัดๆ"
ทองเอกพูดไม่ออก ธราทิตย์เดินเข้ามา
"นี่คุณ ถามจริงๆ เถอะ เป็นแฟนไอ้ไผ่จริงๆ เหรอ ผมไม่ยักจะรู้ว่าเพื่อนผมชอบผู้ชายแบบคุณ"
ใบ ไผ่ไม่ตอบก้มหน้าหลบตารีบเดินออกไป ธราทิตย์ครุ่นคิด ใบไผ่เดินออกมาด้วยความกังวลใจ เสียงมือถือดังขึ้น ใบไผ่หยิบขึ้นมาเห็นชื่อมาร์ค เธอไม่ยอมรับ แล้วหันไปมองหาแท็กซี่ แต่ระหว่างนั้นเสียงมือถือก็ดังเข้ามาอีกหลายครั้ง ใบไผ่ทนไม่ไหวต้องกดรับสาย
"ว่าไงไอ้มาร์ค"
"ทำอะไรของแกอยู่วะทำไมไม่รับสายฉันซะที"
"ฉันทำธุระอยู่ ไม่ว่างคุยตอนนี้"
"ธุระ ธุระที่ไหนของแก"
"ฉันอยู่ที่ร้าน แค่นี้นะ"
ใบไผ่วางสาย เป็นจังหวะที่แท็กซี่เข้ามาพอดี ธราทิตย์ถือโทรศัพท์มองใบไผ่ในคราบทองเอกอย่างตกใจที่ได้รู้ความจริงคาตา
ใน ขณะที่นาทคาดคั้นเรื่องทองเอกเป็นแฟนใบไผ่กับแก้วขวัญและขู่จะปล้ำถ้าเธอไม่ ยอมเล่าความจริง ในที่สุดแก้วขวัญก็ยอมบอกว่าทองเอกกับใบไผ่เป็นคนเดียวกัน
วรรษา ประคองวชรวรรษกลับมาบ้าน ก็เจอนรารีรออยู่ นรารีรีบช่วยปฐมพยาบาลวชรวรรษ ธราทิตย์โทรศัพท์มาหาวรรษาบอกเรื่องที่ใบไผ่กับทองเอกเป็นคนๆ เดียวกัน จากนั้นทั้งวรรษาและธราทิตย์ก็รีบไปที่ร้านของแก้วขวัญ นาทต่อว่าแก้วขวัญที่ช่วยใบไผ่หลอกทุกคน แก้วขวัญบอกว่าที่เธอต้องยอมช่วยไม่ใช่เห็นว่าเป็นเรื่องสนุกแต่เพราะอยาก รู้ว่าใบไผ่มีใจกับวชรวรรษบ้างหรือไม่
"ผมว่าเราไม่ต้องสงสัยกันแล้ว ล่ะครับ เท่าที่ผมรู้จักไอ้ไผ่มา ผมว่าไอ้ไผ่มันต้องคิดอะไรกับคุณวัชรแน่ๆ แต่คนอย่างมันปากแข็งวางฟอร์มกลัวเสียหน้า"
"ส่วนพี่ชายฝน ฝนคอนเฟิร์มเลยค่ะ พี่วัชรต้องชอบพี่ไผ่แน่ๆ เฮ้อ แต่ถ้าพวกเขาสองคนไม่รู้ความในใจของแต่ละฝ่าย มีหวังฝนต้องเสียพี่ชายให้กับผู้หญิงคนนั้นแน่ๆ เพราะพี่วัชรกำลังจะแต่งงานกับคุณนรารีแล้ว"
"แล้วหนูฝนแน่ใจเหรอว่าพี่ชายเราไม่ได้รักคุณนรารีด้วย" นาทถามขึ้น
" ฝนแน่ใจค่ะ พี่วัชรแต่งงานกับคุณนรารีเพราะต้องการล้างมือ แต่ที่จริงแล้วพี่วัชรรักพี่ไผ่ ฝนต้องหาทางห้ามพี่วัชร ถ้าพี่วัชรรู้ใจตัวเอง พี่วัชรจะได้ไม่ถูกกล่าวหาว่าเป็นคนเลว"
ธราทิตย์คิดอยู่ครู่ยิ้มเจ้าเล่ห์ "งั้นผมว่าผมพอมีวิธี แต่งานนี้ทุกคนต้องร่วมมือกันนะครับ"
หลัง จากส่งนรารีกลับบ้านไปแล้ว วชรวรรษก็ได้แต่ถอนใจกลัดกลุ้มคิดว่าเขาคงต้องเสียใบไผ่ไปจริงๆ วรรษาเดินเข้ามาหา บอกว่าผลจากการที่วชรวรรษไปมีเรื่องกับทองเอก ทองเอกเลยตัดสินใจขอหมั้นกับใบไผ่เรียบร้อยแล้ว วชรวรรษชะงักหน้าเสีย
"แล้วเขาก็ตอบรับหมั้นงั้นเหรอ"
"ตอนนี้ยังค่ะ แต่เห็นว่าคงจะตอบรับในงานเลี้ยงที่บ้านของคุณย่าใหญ่เพื่อให้ผู้ใหญ่เป็นพยาน"
วชรวรรษยิ่งหน้าเสียจนเห็นได้ชัดเชื่อตามที่วรรษาพูด วรรษามองพี่ชายแล้วแอบอมยิ้ม
"พี่วัชรเงียบทำไมคะ"
"ก็ดีแล้วนี่ ใบไผ่จะทำอะไร มันก็เป็นเรื่องของเขา พี่ไม่เกี่ยว"
" ฝนรู้ค่ะว่าพี่วัชรไม่เกี่ยว ฝนก็แค่มาบอกเฉยๆ อีกหน่อยพี่วัชรก็ต้องแต่งงาน พี่ไผ่ก็คงเหมือนกัน แล้วเมื่อถึงวันนั้นเราก็คงไม่ได้เจอพี่ไผ่อีก"
ตอนเช้าอุบลจับใบไผ่ หัดเดินโดยใส่รองเท้าส้นสูง เพราะจะต้องใส่ในงานของย่าใหญ่ ใบไผ่กระโดกกระเดกจนอุบลอ่อนใจ ระหว่างนั้นแก้วขวัญเข้ามาหาพร้อมกับชุดไทยที่เตรียมไว้
"ก็แค่ยืนขายขนม ทำไมต้องสวยด้วยล่ะน้าแก้ว"
"ไม่ได้สิไผ่ เพราะถ้าไผ่สวยมันก็เป็นหน้าเป็นตากับวงศ์ตระกูล น้าว่าไปแต่งตัวกันดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทัน"
แก้ว ขวัญลากใบไผ่ออกไป นาทยิ้มๆ หันไปเจอกริชกับอุบลมองด้วยความสงสัย นาทรีบหุบยิ้ม บอกว่าเขาก็ต้องไปเสริมหล่อมเหมือนกัน กริชกับอุบลไม่เข้าใจ
พยุทธ์ มาหาวชรวรรษบอกว่าเขาจะหาคนมาช่วยซื้อคลับของวชรวรรษได้ไม่ยากถ้าวชรวรรษไว้ ใจเขา พร้อมกับบอกว่าเขาดีใจที่พรุ่งนี้วชรวรรษจะได้มาเป็นลูกเขยของเขาเสียที วชรวรรษยิ้มเจื่อนอย่างไม่แน่ใจ ดูเวลาอย่างเป็นกังวล ก่อนจะตัดสินใจไปที่ร้านขนมหวานของใบไผ่ แต่เห็นว่าร้านปิดแล้ว เกดกับทองหยอดบอกว่าวันนี้ทุกคนไปที่งานเลี้ยงบ้านย่าใหญ่ วชรวรรษอยากทานขนม ทั้งสองจึงจัดขายให้เพราะเห็นเป็นลูกค้าประจำ
ที่ บ้านย่าใหญ่ แขกเหรื่อทยอยเข้ามาในงานฉลอง 8 ปี ของย่าใหญ่ ย่าใหญ่ต้อนรับแขกอยู่ภายในงาน แล้วถามหาใบไผ่ ใบไผ่เดินเอาสไบขึ้นมาปิดหน้าเพราะอาย โดยมีแก้วขวัญเดินจูงเข้ามา พอมาถึงย่าใหญ่ก็ก้มลงกราบ ย่าใหญ่เห็นหน้าหลานสาวแล้วอึ้งตะลึงในความสวย ก่อนจะแนะนำใบไผ่ให้ท่านหญิงโสภีพรรณารายได้รู้จักว่าใบไผ่นั้นเก่งงานบ้าน งานเรือนมาก
ด้านแก้วขวัญกับนาทก็ชะเง้อมองหาวชรวรรษว่าทำไมยังไม่มาสัก ที วรรษาเดินเข้ามาบอกว่าวชรวรรษออกมาตั้งนานแล้ว นาทกลัวว่าแผนจะเสีย วรรษารีบโทรศัพท์ตามพี่ชายแต่วชรวรรษปิดเครื่อง ธราทิตย์ยืนอยู่ด้วยเริ่มกังวลใจ
"เอาแล้วไงคุณฝน หรือว่าพี่ชายคุณไม่ได้รักไอ้ไผ่จริงๆ"
" ไม่มีทาง ฉันเอาหัวเป็นประกันเลย คืนนี้เป็นโอกาสสุดท้ายที่พี่วัชรจะตัดสินใจกับชีวิตของตัวเอง ถ้าพี่วัชรไม่เลือกพี่ไผ่ พี่วัชรจะต้องทนอยู่กับคนที่พี่วัชรไม่ได้รักไปตลอดชีวิต"
"แล้วถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ล่ะ"
" ฉันมั่นใจ อาหารของพี่ไผ่เคยเปลี่ยนพี่วัชรจากคนที่ไม่เคยกินอะไรได้เลย มาแล้วคราวนี้แหละที่หัวใจของพี่ไผ่จะต้องเปลี่ยนพี่วัชรได้ด้วย"