ธัน วารู้สึกผิด หากจะให้เอมี่ต้องมาหายตัวไป โดยที่ยังไม่ได้ล่ำลาทุกคน เลยตัดสินใจกัดฟันหนีออกจากรพ.แล้วมาเล่นละครเวทีให้ได้ ทุกคนยกเว้นศศิวิภา พอเห็นเอมี่มาร่วมงานละครเวทีได้ ก็ดีใจใหญ่ เพราะทุกคนคิดว่าเอมี่กลับอเมริกาไปแล้ว
ศศิวิภารู้สึกหมั่นไส้ที่ทุก คนรุมล้อมชอบเอมี่ จนตัวเองตกกระป๋อง พอแสดงบนเวที ศศิวิภาก็เกิดอยากจะนอกบท เลยเข้ามากระชากเอมี่ออกมาจากชนะชล ขณะที่ทั้งคู่กำลังเล่นบทเลิฟซีนกันอยู่ แล้วตบเผี๊ยะ ทำเอางงไปทั้งเวที เอมี่ตะลึงที่โดนตบ ทุกคนในห้องประชุมเงียบกริบ
รัญนรีเองก็เดินเข้า ประตูโรงละครมาพอดี ตกใจมองไปที่เหตุการณ์บนเวที ศศิวิภาเข้าไปจิกหัวเอมี่ทึ้งเป็นการใหญ่ ทุกคนต้องปรี่เข้าไปห้ามเสียงหลง ทั้งชนะชล แจ่มจันทร์ จอมขวัญ ดึงศศิวิภาออกมาจากเอมี่ ได้ แต่วิกผมของเอมี่ก็หลุดติดมือศศิวิภาไปด้วย ทำเอาตะลึงไปทั้งโรงละคร มีแต่เสียงจอมขวัญกรี๊ดขึ้น
"ผู้ชาย ว้าย คุณธันวานี่"
ชัชชาใน ชุดนางฟ้ายืนปิดปากช็อค เช่นเดียวกับพิษณุ ไฟสปอร์ตไลท์ส่องไปที่ธันวาในชุดเอมี่เป็นจุดเดียว ธันวาลูบไปที่หัวตัวเองแล้วช็อคในที่สุดความลับก็ถูกเปิดเผย เอมี่ก็คือนายธันวา ธันวาทรุดรู้สึกเจ็บแปลบที่แผล มือกุมท้อง เห็นเลือดสีแดงฉานไหลซึมชุดราตรีสีขาว ตาธันวามองไปที่ปอโต้คนเดียว พร้อมๆ กับไฟในโรงละครที่เปิดสว่างขึ้น เห็นสีหน้าปอโต้เสียใจ เสียงบอยหัวเราะตอกย้ำ
"เฮ้ยปอโต้ พ่อนายเป็นตุ๊ด ดูดิ ปลอมเป็นแม่นายฮ่ะๆๆ"
เกรียงชัยดุลูก "เงียบเดี๋ยวนี้นะนายบอย"
"คุณไปว่าลูกทำไม! ก็มันจริงไหม๊ล่ะ ฉันว่าแล้วยัยเอมี่ต้องมีอะไรแน่ๆ ที่แท้ก็ เป็นนายธันวาก็ปลอมตัวมาโกหกหลอกลวงพวกเรานี่เอง"
"ผมไม่ได้หลอกลวงนะ! ปอโต้ พ่อ"
ธันวาหันไปมองหน้าลูก เห็นน้ำตาปอโต้ไหลเผาะๆพร้อมทั้งตะโกนลั่น
"ทำไมพ่อถึงทำอย่างงี้"
"ปอโต้ ฟังพ่ออธิบายก่อนนะลูก พ่อทำไปเพราะอยากให้ลูกมีความสุข"
เสียงธันวาสั่นเครือดังออกจากไมค์ไปทั่ว
"แต่พ่อโกหกผม"
" ก็ลูกอยากเจอแม่ในวันเกิด พ่อก็ไม่รู้จะพาแม่มาพบลูกได้ยังไง พ่อก็เลยตัดสินใจทำในสิ่งที่ยากที่สุดในชีวิตของพ่อ คือเป็นแม่เอมี่มาเป็นของขวัญในวันเกิดให้ลูก เพื่อมอบสิ่งที่พ่ออยากให้ลูกมากที่สุดในวันเกิด นั่นก็คือการที่เห็นลูกมีความสุข พ่อขอโทษนะปอโต้ พ่อไม่คิดว่าสิ่งที่พ่อทำลงไป มันจะทำให้ลูกต้องร้องไห้ อย่าร้องไห้นะลูก พ่อขอโทษจริงๆ ยกโทษให้พ่อได้มั้ย"
"พ่อโกหกผม ผมไม่รักพ่อแล้ว"
ปอ โต้ลุกวิ่งร้องไห้ออกไปจากโรงละคร โก๋กับเทียมวิ่งตามปอโต้ไป ธันวาเองก็ลงจากเวทีวิ่งไป แต่รู้สึกปวดรุนแรงที่แผล จนต้องชะงักก้มมอง เห็นเลือดเต็มไปหมด แต่สิ่งที่เขาห่วงคือลูก ธันวาออกวิ่งต่อไป โดยมีพิษณุตามหลังไป ปล่อยให้ชัชชาเข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้นไม่เชื่อสิ่งที่เห็น รัญนรีที่ยืนช็อคๆอยู่ มองตามไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ปารินเห็นสถานการณ์ไม่ดี รีบอุ้มน้ำฟ้าขึ้นเวทีไป มองหาชัชชา
ปารินอุ้ม น้ำฟ้าแหวกม่านเข้ามา แล้วต้องหยุดยืนชะงัก เมื่อเห็นชัชชานั่งแอบร้องไห้เงียบๆอยู่หลังม่าน น้ำฟ้าวิ่งเข้ามากอดชัชชา เช็ดน้ำตาให้ ปารินเดินเข้ามา ชัชชาเงยหน้ามอง
"เขาโกหกฉัน จนฉันตายใจ เชื่อเขาเสียสนิท ฉันจะไม่ให้อภัยเขาเลย"
ชัชชาเม้มปากโกรธ ปาดน้ำตา ปารินจับมือชัชชา
"กลับบ้านเถอะ"
ปารินประคองชัชชาเดินไปกับน้ำฟ้า กลับเข้าห้องแต่งตัวไป
ด้านธันวาถูกนำตัวส่งรพ.ไป เพราะอาการแผลเริ่มกำเริบอีกแล้ว โดยที่ปอโต้ใจแข็ง ไม่ยอมตามธันวาไปที่รพ. เพราะรับไม่ได้ที่พ่อโกหก
0000000000000000000000000000000
ปา รินมาหาชัชชาที่ห้อง ได้ยินวีรรัชนีเข้ามารายงานว่าธันวาโทรมาหา 3 ครั้งแล้ว แต่ชัชชาบอกวีรรัชชะนีให้บอกธันวาไปว่าเธอไม่ว่าง และบอกวีรรัชนีว่าให้ระงับโปรเจ็กต์ที่จะลงทุนร่วมกับธันวาไปก่อน จากนั้นชัชชาจึงหันมาฝืนยิ้มคุยกับปาริน ปารินถามว่าทำไมถึงจะให้น้ำฟ้าย้ายโรงเรียน ชัชชาอ้างว่า เธออยากจะให้น้ำฟ้าได้เข้าโรงเรียนที่ดีกว่านี้
"ไม่ใช่เพราะคุณโกรธนายธันวา จนไม่อยากเห็นหน้าเหรอ" คำถามปารินจี้ใจดำมาก
"ปล่าว ฉันไม่ได้โกรธ แต่ฉันไม่ชอบคนหลอกลวง ฉันเจอเขตอรัญหลอกมามากแล้ว ฉันจะไม่ยอมโดนหลอกอีก"
"ผมเองก็จะไม่ยอมให้ใครมาหลอกคุณอีกแล้ว"
ชัช ชาเงยหน้ามองปาริน เห็นสีหน้ามุ่งมั่นที่จะดูแลปกป้องเธอของเขา เสียงมือถือปารินดังขึ้น ปารินลุกไปยืนรับห่างออกไป ชัชชามองไป เห็นปารินพูดๆแล้วหันมามองเธอ ชัชชาแปลกใจ ชัชชาเดินเข้ามาหา ปารินวางสายพอดี สีหน้าดูโล่งใจ
"ทนายของนายเขต เค้าบอกว่านายเขต ตกลงจะยอมเซ็นใบหย่าให้คุณแต่โดยดี เพื่อแลกกับการที่คุณจะไม่เอาเรื่องเขา ในคดีที่เค้าลักพาตัวน้ำฟ้าไปเรียกค่าไถ่"
ชัชชาอึ้งไป "ถึงฉันไม่ฟ้องเขา เขาก็ต้องชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อขึ้นอยู่ดีใช่ไหม๊?"
"ใช่ นายเขตคงจะติดคุกหลายปี "
"ฉันคงต้องบอกลูกว่าพ่อต้องไปทำงานที่ต่างประเทศหลายปี"
ปารินพยักหน้าเห็นด้วย ชัชชาตัดสินใจ
"คุณโทรบอกเขา ว่าฉันตกลง ฉันต้องการอย่างเดียวคือใบหย่าให้เขาออกไปจากชีวิตฉันและลูกเสียที"
ชัชชาพูดออกไปด้วยความรู้สึกว่าได้ยกภูเขาออกไปจากอก
" งั้นพรุ่งนี้ผมจะรีบเอาใบหย่าไปให้นายเขตเซ็น คุณจะได้เป็นอิสระแล้วต่อไปผมจะได้ดูแลคุณกับลูกเสียที ผมสัญญานะ ว่าผมจะทำให้คุณกับลูก มีความสุขที่สุดในโลก"
ชัชชาอึ้งไป ปารินจับมือชัชชาด้วยสายตาเต็มไปด้วยความหวัง
"ให้โอกาสผมนะชัชชา ตอนนี้คุณอาจจะไม่ได้รักผม แต่ต่อไปผมเชื่อว่าผมจะทำให้คุณรักผมได้"
ชัชชาฝืนยิ้มอย่างจำยอม ใช่ บางทีเธออาจะรักปารินได้สักวัน
ธัน วาตื่นขึ้นมาในรพ. เห็นดอกลิลลี่สีขาว มีการ์ดเขียนว่าเอมี่ ก็คิดว่าพิษณุแกล้งเขาเอามาให้ พิษณุอ้ำอึ้ง แต่ยังไม่ได้บอกอะไร ก็เข็นรถพาธันวาออกไปนอกห้อง อ้างว่าจะพาไปสูดอากาศบริสุทธิ์ แต่แล้วธันวาก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเขาเจอกับเอมี่ตัวจริง เดินเข้ามาหา 8 ปีที่ไม่ได้พบกันเลย ทำให้ธันวาอดตื่นเต้นไม่ได้ว่านี่เรื่องจริงหรือเขาตาฝาดไป จนต้องหันไปมองพิษณุอีกครั้ง ราวกับจะขอความแน่ใจ
"อ๊าย แกอย่าด่าฉันนะ ฉันผิดเองที่ไม่ได้บอกแกแต่แรก เอมี่เขามาฮันนีมูนกับเดวิดสามีใหม่ที่เมืองไทยเป็นอาทิตย์แล้ว ตั้งแต่แกโดนแทงครั้งที่แล้ว เอมี่ก็มา เยี่ยม แต่ฉันไม่ได้บอก ที่สำคัญ เอมี่เขารู้เรื่องแกหมดทุกอย่างแล้ว เอ่อ แกคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันมา"
พิษ ณุรีบชิ่งหลบไป ธันวานั่งมอง จนเอมี่เดินเข้ามาใกล้ หยุดยืนอยู่ต่อหน้าเขา เอมี่ส่งยิ้มที่ชวนมองอยู่เสมอให้ ริมฝีปากอิ่มทาลิปสติกสีสะดุดตา ผมดัดเป็นลอนสีน้ำตาลทองรับกับใบหน้ารูปไข่เนียนสวย อีกทั้งขนตางอนงาม ทรวดทรงองค์เอวไม่เปลี่ยนไปจากแต่ก่อน ชุดสูทเข้ารูปสีน้ำทะเลตัวยาวตัดกับกางเกงสีขาว อีกทั้งกระเป๋าถือหนังใบโต ช่วยทำให้หล่อนดูไม่แตกต่างจากนางแบบในนิตยสารผู้หญิงชั้นนำ
"ไฮ ธัน"
"เอมี่ คุณจริงๆ เหรอ!"
"ดีใจจังที่ได้พบคุณอีก"
เอ มี่เข้ามากอดหอมแก้มทักทายธันวาอย่างธรรมเนียมตะวันตก สัมผัสที่ยืนยันว่าเขาไม่ได้ฝันไป ธันวายิ้มน้อยๆ ความทรงจำดีๆ กลับมาอีกครั้ง
"คุณนี่ไม่เคยเปลี่ยนเลยนะ"
เอมี่หัวเราะคิกเบาๆ ดูมีชีวิตชีวา "ถือเป็นคำชมนะ คุณเองก็ปากหวานไม่เปลี่ยนเหมือนกัน"
ทำเอาธันวายิ้มเขิน มือลูบท้ายทอยแก้เก้อ "เอ่อ ขอบคุณ สำหรับดอกไม้ที่ส่งมาให้"
"คุณน่าจะเอะใจนะว่าเป็นฉันส่งมาให้"
"นั่นสินะ ดอกลิลลี่สีขาว ดอกไม้โปรดของคุณ ผมยังจำได้ ในงานแต่งงานของเรา มองไปทางไหน ก็มีแต่ดอกลิลลี่สีขาวเต็มไปหมด"
ทั้งสองยิ้มให้กัน กับความทรงจำร่วมกันแม้ว่ามันจะจบไปนานแล้ว
แหวนเพชรเม็ดเขื่องที่นิ้วนางข้างซ้ายของเอมี่ ธันวามองจ้องมันอยู่ จนเอมี่รู้สึกยกนิ้วขึ้นมาดูแหวน
"แหวนแต่งงานของฉัน"
"เพชรเม็ดโตกว่าที่ผมเคยสวมให้คุณในวันแต่งงานหลายเท่าเลย"ธันวาพูดติดตลก
" คุณก็รู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องสำคัญ ชีวิตคู่ เราเอาสินสอดมาวัดกันไม่ได้หรอกว่าจะอยู่กันยืดมันอยู่ที่การยอมรับซึ่งกัน และกันมากกว่า ยอมรับในตัวตน ยอมรับในความคิดและการใช้ชีวิต ไม่มีใครดีร้อยเปอร์เซ็นต์หรอก แต่ถ้ายอมรับความแตกต่างกันได้ เราก็อยู่ด้วยกันยืด"
"คุณโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ"
"คุณก็เหมือนกัน ตอนที่เรามีปอโต้เรายังเด็กทั้งคู่ ทำอะไรไม่ค่อยยั้งคิด"
ธันวาพยักหน้า "ผมดีใจกับคุณด้วย ที่คุณเจอคนที่ใช่"
"แล้วคุณล่ะ"
"เกือบจะเจอ แต่ผมทำมันพังเสียก่อน"
เอมี่หันมามองอย่างเห็นใจ ธันวามองแล้วพูดติดตลก
" ขอร้องนะ อย่ามาทำหน้าอย่างงี้ใส่ผม ที่ผมหลงรักคุณก็เพราะหน้าอย่างงี้ของคุณนี่แหละ แล้วอย่าเผลอไปทำหน้าอย่างงี้กับลูกล่ะ ลูกเอ่อ อาจจะหลงคุณจนลืมผมก็ได้ลูกยิ่งโกรธ ไม่ยอมพบหน้าผมอยู่ด้วย"
"เรื่องที่คุณปลอมเป็นฉันน่ะเหรอ?"
ธันวาพยักหน้า ฝืนยิ้ม "ผมก็ไม่เข้าใจว่าผมทำลงไปได้ยังไง คงไม่มีคนบ้าที่ไหนทำเหมือนผมอีกแล้ว"
"ก็เพราะคุณรักลูกไง คุณอยากให้ลูกมีความสุข คุณถึงทำเพื่อลูกได้ทุกอย่าง"
ธันวาอึ้งมองเอมี่น้ำตาคลอๆ
"อย่าห่วงเลย พรุ่งนี้ฉันส่งเดวิดขึ้นเครื่องกลับแล้ว ฉันจะอยู่ต่อ ฉันจะช่วยพูดกับลูกให้เข้าใจคุณเอง"
"ปอโต้คงดีใจที่ได้เจอแม่เอมี่ตัวจริงของแกเสียที"
"งั้น ฉันไปล่ะ เดวิดรอฉันอยู่"
เอมี่ลุกขึ้น ธันวาเรียกเอาไว้
"ความทรงจำของผมที่มีต่อปอโต้ทั้งหมดอยู่ในห้องนอนของผมกุญแจอยู่ในแจกันข้างเตียง"
เอมี่แปลกใจกับปริศนาที่ธันวาบอกกับเธอ
0000000000000000000000
ภายในโรงละคร ศศิวิภา จอมขวัญ แจ่มจันร์ ชนะชล นัดมาประชุมกัน โดยมีวันชนะที่ติดเมียมานั่งรออยู่ด้วย
จอมขวัญบ่น "ดูสิ ละคงละครพังพินาศหมด ผู้ปกครองด่ากันทั้งเมือง"
ชนะ ชลกุมขมับ "ผมก็โดนครูใหญ่เรียกไปตำหนิ ว่าไม่ช่วยดูแลเป็นหูเป็นตาให้กับโรงเรียน ทำให้โรงเรียนเสียชื่อเสียง จะโดนไล่ออกหรือเปล่าก็ไม่รู้ครับ"
แจ่มจันทร์ตกใจ "ถึงกับจะโดนไล่ออกเชียวเหรอคะ?"
"ได้ไงกัน! ความผิดพลาดครั้งนี้ จะมาลงที่หัวพวกเราได้ยังไง ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นเพราะยัยเอมี่คนเดียว" ศศิวิภาโยน
ชนะชลแก้ "ไม่ใช่คุณเอมี่ครับ คุณธันวาต่างหาก"
" มันก็คนเดียวกันนั่นแหละ! อี่ย์ นึกแล้วขยะแขยงแทน หลงชอบไม้ป่าเดียวกัน มาตั้งนานครูพละ เป็นฉันต้องรีบวิ่งหาเกจิอาจารย์เอาน้ำมนต์ราดไล่ซวยแล้ว" ศศิวิภาได้ที
"พอเถอะครับ ไม่ว่าคุณเอมี่จะเป็นใคร ผมก็จะเก็บความประทับใจเอาไว้ ว่าครั้งนึง ผมเคยเจอผู้หญิงที่ดีที่สุดคนนึง" ชนะชลยังเคลิ้ม
"เป็นบ้าไปแล้วเหรอครูพละ นั่นมันนายธันวานะ นี่ฉันยังคิดอยู่เลยนะ ว่าจะแจ้งความจับนายธันวาเข้าคุกข้อหาลวงโลก" ศศิวิภายังแค้น
"อย่าทำอย่างนั้นนะคะคุณศศิ ไม่ได้ยินที่คุณธันวาพูดเหรอคะ ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ
จะหลอกพวกเราหรอกนะคะ คุณธันวาทำเพื่อลูก" แจ่มจันทร์เข้าใจ
ศศิวิภาแทบกรี๊ด "หุบปากแล้วเลิกเข้าข้างเขาเสียทีได้ไหม๊! เรื่องแดงโร่ขึ้นมาขนาดนี้แล้ว
ยังจะเห็นกงจักรเป็นดอกบัวอีกเหรอห่ะ แม่บัวใต้น้ำ"
วันชนะที่ฟังอยู่ห่างๆ ชักเริ่มไม่พอใจ จอมขวัญต่อว่าศศิวิภา
" ฉันว่าหล่อนนั่นแหละหุบปาก เลิกเอาปากไล่งับคนอื่นเสียทีแม่บัวใต้ตรมเพราะหล่อนคนเดียวนั่นแหละ หึงสามีจนหน้ามืด อาละวาดบนเวทีจนละคงละครพังพินาศหมด"
"นี่อย่ามาโทษฉันนะ ฉันไม่ผิด ก็ใครใช้ให้มันปลอมตัวมาผิดเพศอย่างงี้ล่ะ ก็สมน้ำหน้ามันแล้ว" ศศิวิภายังไม่สำนึก
"ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แล้วยังมาพูดแบบนี้อีกเหรอ คุณมันเห็นแก่ตัวที่สุด" แจ่มจันทร์ทนไม่ไหว
ศศิ วิภาไม่ยอมแพ้ "อย่ามาด่าฉันนะนังแจ่ม หัดตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาหัวตัวเองบ้าง นึกว่าทำสวยแล้วผัวจะหลงงั้นเหรอ หึ หารู้ไม่ มันแอบไปเลี้ยงอีหนูไว้ตามซอกตามซอยไม่รู้เท่าไหร่ต่อเท่าไหร่"
วันชนะ ปรี่เข้ามา "ว่าแต่คนอื่น นึกว่าตัวเองวิเศษนักเหรอ จะบอกอะไรให้นะ ทุกครั้งที่คุณเดินเข้าที่ทำงานผม มีแต่คนแอบหัวเราะเยาะ เพราะเห็นเขาอยู่เต็มหัวคุณ"
ศศิวิภาเถียง " ไม่จริ้ง คุณเกรียงชัยไม่เคยนอกใจฉัน เขากลัวฉันมากกว่าผู้ชายที่กลัวเมียทุกคนในโลกนี้"
วันชนะหัวเราะเยาะ "กลัวคุณงั้นเหรอ หึ ถ้ากลัวนายเกรียงชัยไม่กล้าควงยัยรัญนรีเย้ยคุณหรอก"
ศศิวิภาอ้าปากค้าง "ยัยรัญนรี! มันมาเกี่ยวอะไรด้วย"
"รัญนรีเขาหลอกเงินสามีคุณไปแล้วตั้ง5หมื่น นี่ยังไม่พอนะ ถ้าเกรียงชัยอายัติเช็คไม่ทันป่านนีเสียเงินไปอีก10ล้านแล้ว" วันชนะบอก
ศศิวิภา กรี๊ด "เกรียงชัยหลอกฉันเหรอ ไปยุ่งกับผู้หญิงต่ำๆอย่างงั้นทำไม"
จอมขวัญบอกทุกคน "เราไปเถอะค่ะ"
ชนะชลชี้ไปที่ศศิวิภา " แล้วจะทิ้งไว้แบบนี้เหรอครับ"
"ปล่อยให้เค้าสะสางกันเองเถอะค่ะ" จอมขวัญส่ายหน้า
จอมขวัญ ชนะชล วันชนะ แจ่มจันทร์เดินออกไป
000000000000000000000
ชัช ชามาที่ร้านถังทองอีกสาขาที่กำลังสร้าง และบอกให้ช่างหยุดทำก่อน ช่างรับเช็คจากชัชชา แล้วเดินผละไป ชัชชายืนมองร้านชั่วครู่ ก่อนจะหันจะเดินไป ต้องชะงักเมื่อเห็นธันวายืนมองอยู่ มือของเขาจับอยู่ที่ท้อง สีหน้าและสายตาผิดหวังมาก จนชัชชาแทบใจอ่อน ธันวาเดินจับท้องเข้ามาหาชัชชาช้าๆ ชัชชารวบรวมความกล้า ทำเลือดเย็นเผชิญหน้า
"คุณสั่งหยุดงานทำไมครับ?"
"คุณน่าจะรู้เหตุผลดีอยู่แล้ว"
"เรื่องที่ผมปลอมตัวเป็นเอมี่ นั่นมันเรื่องส่วนตัว แต่นี่มันเรื่องงานนะคุณทำไมคุณไม่แยกแยะเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัว"
"แล้วคุณล่ะ ได้แยกแยะเรื่องงานออกจากเองส่วนตัวแล้วเหรอ ตอนที่เป็นเอมี่ คุณถึงมาขอร้องให้ฉันช่วยพิจารณางานนี้ให้คุณ?"
ธันวาอึ้งไป ชัชชายิ้มขื่น
"ทีนี้จำได้แล้วสิ ว่าคุณหลอกลวงฉันไว้ยังไงบ้าง?"
"ผมยอมรับ ว่าผมเคยใช้เอมี่ให้ช่วยผม ผมขอโทษ มันเหมือนสถานการณ์บังคับให้ผมต้องทำอย่างงั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะหลอกคุณ"
"ไม่จริงหรอก เพราะคุณรู้ว่าฉันมีความรู้สึกดีๆกับเอมี่ รู้ว่าฉันไว้ใจและแคร์เอมี่มากแค่ไหน คุณก็เลยใช้จุดอ่อนนี้มาหลอกใช้ฉัน"
ชัชชาโพล่งออกไปแล้วหันเดินหนี ธันวาคว้ามือเธอไว้ ชัชชาชะงัก
"ได้โปรดอย่าหยุดโปรเจ็คนี้เลย มันคืออนาคตที่ผมจะทำไว้ให้ปอโต้ อย่าทำลายความฝันของผม"
ชัชชาหันมามองหน้าธันวาเชือดทั้งเจ็บๆ "ขอโทษนะ ฉันไม่อาจจะร่วมฝันกับคนที่โกหกหลอกลวงฉันได้ เชิญคุณไปฝันที่อื่น"
ชัชชาแกะมือธันวา แต่ธันวาจับไว้แน่น ชัชชาพยายามออกแรงแกะจนออก แล้วสะบัดมือเดินหนี ธันวามองตามอย่างหมดหวัง สิ้นเรี่ยวแรง
พิษ ณุพาเอมี่มาเจอกับปอโต้ที่ร้านถังทอง เอมี่มองไปที่ด้านหลังของลูกชายที่ไม่เคยเจอหน้าเลย8ปี ลูกโตจนจำไม่ได้ เหมือนมีก้อนอะไรมาจุกอก เอมี่ต้องสะกดกลั้นน้ำตา เดินเข้ามายืนข้างๆปอโต้ ปอโต้รู้สึกว่ามีคนกำลังมอง เลยหันมามอง แปลกใจกับสายตาที่มองตื้นตันอยู่ แต่ความผูกพันที่ปอโต้มีต่อแม่ไม่มี จนคิดว่าเป็นแค่ลูกค้า
"จะสั่งอะไรดีครับ? ที่นี่อร่อยทุกอย่างเลยฮะ ราคาไม่แพง แล้วยังสะอาดรับประกันกินแล้วไม่จู๊ดๆคร๊าบ"
ท่า ทางและเสียงแจ้วน่ารักของปอโต้ยิ่งทำให้เอมี่อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว พิษณุแนะนำให้ปอโต้รู้จักกับเอมี่ตัวจริง เอมี่โผเข้ามากอดปอโต้ร้องไห้ โก๋กับเทียมยืนงง ปอโต้เองก็งงๆช็อคๆ
"แม่ แม่เอมี่ตัวจริงเหรอฮะ ใช่แม่จริงๆเหรอ?"
เอ มี่จับหน้าปอโต้ พยักหน้า ด้วยสัญชาตญาณของความเป็นแม่ลูก ปอโต้กอดเอมี่อย่างดีใจ อย่างไม่คิดไม่ฝัน แต่กลับไม่ได้ร้องไห้เหมือนครั้งที่เจอเอมี่ที่เป็นธันวา เอมี่กอดหอมปอโต้ไม่หยุด
ปอโต้จูงเอมี่เข้ามาในบ้านอย่างมีความสุข ขอร้องให้แม่อยู่ด้วย เอมี่อึ้งไป ก่อนจะบอกว่าเธอแต่งงานใหม่ มีครอบครัวใหม่อยู่ที่เมืองนอกแล้ว ปอโต้ถามว่าแล้วครอบครัวของเขาล่ะ เอมี่บอก
"ครอบครัวของปอโต้ ก็มีพ่อไงลูก พ่อที่รักลูกมาก จนยอมทำทุกอย่างได้เพื่อความสุขของลูก"
ปอโต้ชูนิ้วขึ้นมา3นิ้ว "แต่ครอบครัวต้องมี พ่อ แม่ ลูกนะฮะแม่"
ทำเอมี่สำนึกผิด "บางทีแค่2ก็เป็นครอบครัวได้เหมือนกันนะปอโต้ อย่างพ่อกับปอโต้ก็เรียกว่าครอบครัวเหมือนกัน"
"ถ้าอย่างงั้นแค่ปอโต้กับแม่ สองคนก็เรียกว่าครอบครัวเหมือนกันใช่มั๊ยฮะ"
เอมี่รู้สึกตกใจมากกับคำพูดของปอโต้ ปอโต้อ้อนวอนเอมี่
" ถ้าแม่อยู่กับปอโต้ที่นี่ไม่ได้ แม่ก็พาปอโต้ไปอยู่ที่เมืองนอกด้วยสิฮะ ปอโต้ไม่อยากอยู่กับพ่อ พ่อโกหก พ่อหลอกปอโต้ พ่อไม่อยากให้ปอโต้เจอแม่"
"อย่าพูดอย่างงี้สิปอโต้ ที่พ่อทำไปเพราะอยากให้ปอโต้มีความสุขนะ"
"แล้วตอนนี้ปอโต้ดูมีความสุขมั๊ยครับ แม่ไม่อยากให้ปอโต้ไปอยู่ด้วยเหรอฮะ แม่ไม่รักปอโต้เหรอครับ"
"แต่..."
"ไม่มีใครรักปอโต้เลย"
ปอโต้ทำปากแบะ หันวิ่งหนีขึ้นบันไดไป เอมี่ถอนใจ เจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น