จบ บ้านพักปลัด ดาววดีกำลังรีดเสื้อ
รีดไม่เป็นแต่ก็พยายาม ธงรบเข้ามาเห็น "คุณทำอะไรน่ะ" "รีดเสื้อให้คุณไง
พรุ่งนี้ก็วันงานแล้วนะ ฉันเตรียมเสื้อตัวหล่อสุดไว้ให้คุณใส่เลย"
"คุณรีดผ้าเป็นด้วยเหรอ" "ก็ เป็นสิ ฉันทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว" ดาววดีเตารีดโดนมือ
"โอ๊ย ร้อนๆ" "คุณดาว" ธงรบรีบเข้ามาดูมือดาววดี "เจ็บมากรึเปล่า"
ดาววดีเห็นว่าเสื้อไหม้ "ไหม้แล้ว ทำไงดีล่ะ" " คุณไม่เห็นต้องทำแบบนี้เลย
ตั้งแต่คุณกลับมานี่ คุณทำตัวแปลกๆ มากเลยนะ ไหนจะทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน
ไปจ่ายตลาด แล้วยังจะมารีดผ้าอีก คุณทำให้ผมกลัวแล้วนะ
ผมไม่รู้ว่าคุณทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร"
"ก็ฉันไม่อยากให้คุณว่าฉันเป็นผู้หญิงไม่เอาไหนนี่" ดาววดีเดินหนีไป ธงรบมองตามไป
ดาววดีเดินร้องไห้ออกมา ระเบียงบ้าน ธงรบตามออกมา "คุณดาว"
"จะด่าจะว่าอะไรฉันก็เอาเลย พูดมาเลย" " ได้
ผมจะพูดตรงเลยนะว่าอาหารที่คุณทำมันรสชาติแย่มาก กินแล้วผมกลัวตายทุกครั้ง
คุณถูบ้านที่ไรผมแทบลื่นหัวแตก ไหนะจะดอกไม้ที่เต็มบ้านไปหมด
แล้วยังรีดผ้าผมไหม้อีก" ดาววดีน้ำตาหยดติ๋ง "ได้โปรดเถอะนะคุณ เลิกดูแลผมได้แล้ว"
ดาววดีร้องไห้โฮ "ให้ผมเป็นฝ่ายดูแลคุณดีกว่า ผมมีความสุขกับการได้ดูแลคุณ"
ดาววดีร้องๆ ไห้อยู่ชะงักกึก "ตกลงไหม" ดาววดีรบพยักหน้าเร็วๆ
ธงรบขยี้หัวดาววดีด้วยความเอ็นดู "พรุ่งนี้ก็จะถึงวันงานแล้ว
หวังว่าทุกอย่างคงเป็นไปตามที่เราหวังไว้นะ" โรงเก็บข้าวโพด
บุญโฮมกับไก่ขนข้าวโพดกระสอบสุดท้ายเข้าไปเก็บ "เรียบร้อยแล้วครับผู้จัดการ
ข้าวโพดที่จะขายวันงานพรุ่งนี้ครบหมดแล้วครับ" ทุติยะโล่งใจก่อนจะร่วงลงไปกับพื้น
"ผู้จัดการ" "เป็นยังไงบ้างครับผู้จัดการ" ทุติยะสลึมสลือหมดแรงสุด "ท่าจะไม่รอด
ไอ้ไก่ เอ็งไปตามคนมาช่วยดีกว่าไป บอกนายหนูดำด้วยว่านายไมค์ไม่สบาย" "อย่านะ
อย่าบอกหนูดำนะ" ไมค์รีบบอก "ทำไมล่ะนายไมค์" "ฉันไม่เป็นอะไรหรอก"
"ไม่เป็นอะไรที่ไหน ผู้จัดการตัวร้อนจี๋อย่างนี้
เดี๋ยวต้องมีจับไข้แน่นอนผมว่าพักไปเถอะครับ" "บอกว่าไม่เป็นก็ไม่เป็นสิ
พรุ่งนี้ก็จะถึงวันงานแล้ว ฉันไม่ยอมหยุดง่ายๆ หรอก ห้ามบอกหนูดำเด็ดขาด เข้าใจไหม"
บุญโฮมกับไก่มองหน้ากันตาปริบๆ ไม่เห็นด้วย กลางคืน
ไม้ย่องมาที่หน้าบ้านพักของทุติยะ "เจ้านาย เจ้านายครับ"
บัวตองโผล่พรวดออกมาจากที่ซ่อน "มาทำอะไร" "เว้ย ตกใจหมดเลยน้องบัวตอง"
"ย่องมาหานายไมค์ดึกๆ ดื่นๆ อยู่เรื่อย บัวตองเห็นนะ
บอกมาเดี๋ยวนี้ว่าแอบมาทำอะไรกัน" "มันเป็นความลับของลูกผู้ชาย บอกไม่ได้"
"ความลับของลูกผู้ชาย นึกแล้วว่าต้องเป็นแบบนี้ บัวตองพูดไว้ไม่ผิดเลย
ที่แท้ก็เป็นพวกตุ๊ดตู่ บัวตองจะไปฟ้องนายหนูดำ" "จะไปไหนบัวตอง" ไม้จับบัวตองไว้
"ปล่อยนะไอ้ตุ๊ดตู่" "น้องบัวตองว่าใครเป็นตุ๊ดตู่ พี่ไม้ไม่ใช่ตุ๊ดตู่นะ"
"มีหลักฐานอะไรมาพิสูจน์ไหมล่ะ" "หลักฐานเหรอ มีสิ" ไม้ว่าแล้วก็กระชากแขนบัวตอง
เข้าพุ่มไม้ไป "ว้าย จะทำอะไร" "ก็อยากได้หลักฐานไม่ใช่เหรอ" บัวตองกรี๊ดๆ
ตกใจดังมาจากพุ่มไม้ ทุติยะเปิดประตูออกมาดูแปลกใจว่าเสียงอะไร ทุติยะมองไปรอบๆ
ไม่เห็นมีอะไรก็ปิดประตูกลับเข้าไป เช้าวันต่อมา บรรยากาศงานเกษตรเฟสติวัลคึกคัก
รื่นเริง มีร้านค้าจากไร่ต่างๆ มาออกบูธขายพืชผล ประดับประดาร้านแข่งกันสุดฤทธิ์
บนเวทีเปิดดนตรีเสียงดัง ผู้คนเดินกันให้เต็มงานไปหมด รถของไร่กาฬมณีเข้ามาจอด
ไมค์และคนอื่น ลงจากรถมา หน้าตาตื่นเต้นกันสุดๆ "โห
ปีนี้งานใหญ่กว่าปีที่แล้วอีกอ้ะ ดูสิ มากันทุกไร่เลย" "อย่ามัวแต่คุย
รีบขนของลงไปเร็ว เดี๋ยวจะไม่ทันคนอื่นเขา" ไมค์มองไปที่ป้ายผ้า
"ร่วมลุ้นรางวัลใหญ่ ไร่ต้นแบบแห่งปี " "เสร็จฉันแน่" ดาววดีกับธงรบแหวกคนเข้ามาหา
"นั่นไง ไรกาฬมณีอยู่นั่น" "หวังว่าไร่กาฬมณีคงพร้อมสำหรับงานวันนี้นะครับ"
ธงรบถามทุติยะ "แน่นอนครับ พวกเราพร้อมแน่ๆ" ทุติยะหันไปสั่งคนงาน "เร็วๆ เข้า
วันนี้เราต้องขายข้าวโพดให้ได้ที่หนึ่ง ลงมือๆ"
คนงานเฮโลกันไปช่วยกันจัดบูธอย่างคึกคัก ไม้เข้ามาหาบัวตองด้วยมาดเข้ม "บัวตอง
พี่ไม้จะไปเดินเที่ยวงาน ตามมา" "แต่ว่าบัวตอง" "หือเหรอ" บัวตองรีบก้มหน้างุดๆ
ตามไม้ไปอย่างว่านอนสอนง่าย "บัวตองมันแปลกๆ ไปนะ เป็นอะไรของมัน อยู่ๆ
ก็ยอมไอ้ไม้ซะงั้น" ธงรบมองไปรอบๆ "ผมยังไม่เห็นหนูดำเลย
หนูดำไม่ได้มาด้วยเหรอครับ" เวลาเดียวกันที่บ้านกำนันแดง หนูดำยืนยัน "หนูดำไม่ไป
ใครอยากไปก็ไปเถอะ" ถนอมกับกำนันแดงแต่งตัวกันเต็มที่ พยายามจะตื้อ "ทำไมไม่ไป
เอ็งไม่อยากไปดูผลงานของไร่เรารึไง" "ไร่เราซะที่ไหนล่ะพ่อ
ไร่คุณทุติยะเขาต่างหากล่ะ หนูดำไม่เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย"
"ก็ไปชื่นชมความสำเร็จของเขาจะเป็นไรไป ไปดูให้เห็นกับตาว่านายไมค์มันเก่งแค่ไหน"
"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ไป ยังไงก็ไม่ไป" หนูดำเดินหนีเข้าห้องปิดประตู
ถนอมกับกำนันมองหน้ากันปริบๆ "หนูดำคงจะทำใจไมได้น่ะพ่อกำนัน เอาไงดีล่ะ"
กำนันแดงตะโกนดังๆ ให้หนูดำได้ยินด้วย "ถ้ามันใจคอคับแคบ
ชอบเห็นแต่ความสำเร็จของตัวเองจนชื่นชมของคนอื่นไม่ได้ ก็ช่างหัวมัน"
กำนันแดงเดินออกไป ถนอมรีบตามไป "รอด้วย พ่อกำนัน" ในห้อง
หนูดำหน้างอด้วยความน้อยใจ ได้ยินเสียงสตาร์ทรถ หนูดำชะเง้อมองลงไปจากทางหน้าต่าง
เห็นกำนันแดงขับรถออกไปกับถนอมแล้ว "ใครว่าหนูดำใจแคบ
หนูดำไม่อยากเห็นภาพไร่เราแพ้คนอื่นเขาต่างหากล่ะ" ที่งาน ธงรบขึ้นเวทีกล่าวเปิดงาน
" สวัสดีครับพ่อแม่พี่น้องที่มาร่วมงานในวันนี้
ผมขอเป็นตัวแทนในการเปิดงานเกษตรประจำปีของจังหวัดเรา ฤดูเก็บเกี่ยวจบลงแล้ว
พวกเราต่างก็ผ่านงานหนักกันมาทั้งปี
ทางจังหวัดขอมอบงานในวันนี้เป็นของขวัญให้กับทุกคน ขอเชิญทุกคนเริ่มการเฉลิมฉลองได้
ณ บัดนี้ครับ" ธงรบพูดจบ เสียงดนตรีดัง ชาวไร่เฮ้กันอย่างรื่นเริง
ดาววดีตบมือเสียงดังให้ธงรบ "ปลัดธงรบเท่ห์ที่สุดเลย" ชาวบ้านมองดาววดีกันใหญ่
ดาววดีไม่สนใจ ยังคงกรี๊ดธงรบไม่เลิก ธงรบชอบใจ บูธไร่กาฬมณี
ข้าวโพดถูกจัดวางเต็มหน้าร้าน ทุติยะและคนอื่นๆ กำลังร้องเรียกลูกค้า
ทุติยะอยู่หน้าเตาปิ้งข้าวโพด "ข้าวโพดดี ข้าวโพดหวาน ต้องที่นี่ที่เดียวครับ
เชิญครับ เชิญทุกท่านเข้ามาชิมดูก่อนเลยครับ" "ไหวไหมนายไมค์" "ไหวอยู่แล้ว"
บุญโฮมกระซิบไก่ "เอ็งจับตาดูนายไมค์ไว้อย่าให้ร่วงเชียวนะ" "รู้แล้วน่า"
ทุติยะทำงานไปเช็ดเหงื่อไปแต่ก็ฝืนร่าเริงไว้ ไม้จูงบัวตองมาหยุดหน้ารถไถ อ่านป้าย
"ประกวดร้องเพลง ใครชนะจะได้รถไถ" "น้องบัวตองอยากได้รถไถเหรอ" " ไม่ใช่บัวตองหรอก
นายหนูดำต่างหากล่ะ คุณทุยน่ะขับรถไถของนายหนูดำตกบ่อเจ๊งไปแล้ว
นี่ถ้านายหนูดำรู้นะ ต้องรีบมาชิงรถไถนี่แน่ๆ เลย" ไม้คิดๆ
ไม้แอบไปกระซิบกระซาบกับทุติยะ ทุติยะฟังแล้วอึ้ง "เฮ้ย จะดีเหรอ ไม่ไหวมั๊ง"
"โธ่เจ้านาย โอกาสทองนะ จะปล่อยให้ผ่านไปเฉยๆ ได้ยังไง" ทุติยะคิดๆ "เอาก็เอา"
ขณะที่บ้านกำนันแดง หนูดำเดินไปเดินมา กระวนกระวาย ก่อนจะตัดสินใจ
"ป่านนี้คงขายขี้หน้าเขาแย่แล้วแน่ๆ เลย ฮึ่ย! ทำไงดีนะ" หนูดำตัดสินใจออกไป
หนูดำแอบเข้ามาที่งาน และได้ยินเสียงร้องเพลงผิดๆ ถูกๆ คีย์ดังสนั่น "เสียงใครเนี่ย
ทุเรศที่สุดเลย" หนูดำชะเง้อมองไป เห็นทุติยะกำลังพยายามร้องเพลงอย่างมากบนเวที
"นั่นมันนายไมค์นี่ โอ๊ย จะทำให้ไร่ฉันขายขี้หน้าไปถึงไหน"
ธงรบเข้ามาเห็นหนูดำเข้าพอดี "หนูดำ" "ปลัด" "นึกว่าจะไม่มาเสียแล้ว"
"หนูดำไม่อยากเห็นไร่กาฬมณีแพ้คนอื่นนี่" "แล้วทำไมหนูดำถึงคิดว่าจะแพ้ล่ะ"
ทุติยะร้องเพลงท่อนเสียงสูงพอดี ดูแล้วทุรนทุรายระคายหูมาก "ก็ดูเอาเองแล้วกัน
คนของนายทุติยะไม่เห็นได้เรื่องสักอย่าง จะพาไร่เราชนะได้ยังไงล่ะ" ธงรบแกล้ง
"นั่นน่ะสิ ขนาดแข่งชิงรางวัลเล็กๆ ยังไม่ได้ จะไปหวังรางวัลใหญ่ได้ยังไง
ปีนี้มีหวังไร่กาฬมณีเสียชื่อเพราะนายไมค์แน่ๆ"หนูดำอดรนทนไม่ไหว "ฮึ่ย
หนูดำไม่ยอมหรอก" หนู ดำว่าแล้วก็ลุยขึ้นเวทีไป พวกทางไร่เห็นก็กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่
ทุติยะเห็นหนูดำมาก็ดีใจ หนูดำขึ้นไปบนเวที คอยเป็นแดนเซอร์และคอรัสให้กับทุติยะ
ลูกบ้าของหนูดำและทุติยะเรียกเสียงฮือฮาจากคนในงานได้อย่างล้นหลาม ได้ใจคนไปทั่วงาน
พวกไร่กาฬมณีคนอื่นๆ วิ่งขึ้นเวทีไปแจมด้วย
00000000000000
ทางด้านหนึ่ง ทิวากับพวงแก้วมาถึงงาน พวงแก้วดูแล้วขยะแขยงไปหมด "คุณลากฉันมาทำไมก็ไม่รู้"
"ก็มาให้กำลังใจลูกเราน่ะสิ" พวงแก้วมองไปรอบๆ "งานบ้านๆ อย่างนี้
เกิดมาไม่เคยเหยียบ" "ก็เหยียบซะสิ สนุกกว่างานปาร์ตี้เพชรพลอยของคุณหญิงเป็นไหนๆ"
"น่ารังเกียจที่สุด เสียงวัวที่ไหนถูกเชือดเหรอ" ดาววดีวิ่งเข้ามาหา "คุณป้า คุณลุง
ทางนี้ค่ะ" พวงแก้วปั้นปึ่ง "ทุติยะลูกฉันอยู่ที่ไหน" "อยู่บนเวทีค่ะ นั่นไงคะ"
ทิวาชะเง้อมองไปแล้วหัวเราะชอบใจ "ไหน ไม่เห็นมี" พวงแก้วเพ่งพินิจ ทิวาชี้ให้ดู
"ก็นั่นไง ไอ้วัวตัวที่ถูกเชือดน่ะ ลูกเราเอง จำไม่ได้เหรอคุณหญิง" "อะไรนะ
นั่นทุติยะเหรอ" "ไปกันเถอะหนูดาว เราไปเชียร์ใกล้ๆ ดีกว่า" พวงแก้วกรี๊ดด
แต่ก็รีบตามไป "ไม่จริง ลูกฉันต้องไม่ใช่สภาพนั้น ฉันไม่เชื่อ" หน้าเวที
โฆษกกำลังประกาศผลรางวัล "และผู้ที่สามารถเอาชนะใจกรรมการของเรา
ได้รางวัลรถแทร็คเตอร์ไปครองได้แก่ คุณไมค์ แห่งไร่กาฬมณี" ทุกคนเฮ้กันลั่น
ไม้กับบัวตองกระโดดกอดกันแน่นด้วยความดีใจ ทุติยะกระโดดขึ้นเวทีไปรับรางวัล
เป็นกุญแจรถขนาดยักษ์ ทุติยะแหกปากลั่น "ผมขอมอบรางวัลนี้ให้กับหนูดำครับ" คนอื่นๆ
เฮ้ หนูดำงงๆ ถูกผลักให้ขึ้นไปรับรางวัล "มาให้หนูดำทำไมล่ะ" "ทำไมไม่รู้
รู้แต่ว่าต้องเอาไว้ก่อน ไปเลยหนูดำ" หนูดำถูกผลักขึ้นเวทีไปรับกุญแจต่อจากไมค์
"รับไว้นะหนูดำ ผมอุตส่าห์ทำเพื่อคุณนะ" หนูดำรับไปงงๆ โบกไม้โบกมือให้คนอื่นๆ
ทิวากับกำนันแดงตบมือกันดังลั่น "เก่งมาก ลูกพ่อ เก่งมาก" กำนันแดงอุดปากทิวา "เบาๆ
สิ เดี๋ยวความก็แตกหมดหรอก" "จะหนีดีใจอะไรกันนักกันหนา กับอีกแค่รถไถ" พวงแก้วบ่น
หนูดำเดินถือกุญแจเชิดๆ มากับทุติยะ "ถ้าฉันไม่ขึ้นไปช่วย นายก็ไม่ชนะหรอก
เพราะฉะนั้น รางวัลนี้ไม่นับ" "รางวัลนี้ ฉันไม่ได้จะแข่งกับเธอ
แต่ฉันแข่งเพื่อเธอต่างหากล่ะ" หนูดำอึ้งๆ ไป "แล้วคุณจะมาแข่งเพื่อฉันทำไม" "
ก็ที่ไร่เราไม่มีรถไถใช้ไม่ใช่เหรอ ผมก็จะเลยอยากหาให้คุณสักคันไง" ทุติยะปาดเหงื่อ
"จากหยาดเหงื่อเลยนะเนี่ย เกิดมาผมยังไม่เคยร้องเพลงต่อหนาคนเยอะๆ ขนาดนี้มาก่อนเลย
เขินชะมัด" หนูดำลืมตัวมองทุติยะนิ่งๆ รู้สึกประทับใจยังไงไม่รู้
ทุติยะชักเริ่มระแวง "มีอะไรเหรอ" ทุติยะจับผม จับหนวด หนูดำสะดุ้ง "เอ่อ โธ่เอ้ย
อย่ามาทำเป็นพูดดีเลย ก็แค่โชคช่วย อย่าหวังว่าชนะรางวัลใหญ่ได้เลย" "ถ้าชนะ
อย่าลืมสัญญาก็แล้วกัน" หนูดำจึ๊จ๊ะสะบัดหน้าหนีไป ทุติยะหัวเราะชอบใจ
ทิวาเข้ามากระแทกลูกชาย "เยี่ยมมากลูกพ่อ" "อย่าให้ความแตกซะก่อนล่ะ"
ทิวาฮาเฮไปกับกำนันแดง ธงรบพากรรมการเดินตรวจให้คะแนนไปทั่วๆ
ถนอมรีบจัดแต่งหน้าร้านให้ดูดีอีกครั้ง "เร็วๆ เข้า กรรมการจะมาตรวจแล้ว
ช่วยกันจัดให้เรียบร้อยหน่อยสิ" ถนอมคว้ากระจกมาแต่งหน้า "นังหนอม
กรรมการเขามาตรวจข้าวโพด ไม่ใช่ตรวจเอ็ง" "อ้าว ไม่ได้สิ
ของอย่างนี้มันต้องมาเป็นแพ็คเกจ" "กรรมการมาแล้ว ทุกคนพร้อม" ทุกคนรีบประจำตำแหน่ง
ธงรบพากรรมการมาถึงพอดี "ไร่กาฬมณียินดีต้อนรับครับ" ทุติยะกล่าว
ธงรบเปิดโพยให้ข้อมูลกับกรรมการ "ไร่กาฬมณีส่งข้าวโพดเขาประกวด
แล้วก็เข้าแข่งขันชิงตำแหน่งไร่ต้นแบบด้วยครับ" กรรมการตรวจให้คะแนนข้าวโพด
ทุกคนมองตามอย่างลุ้นระทึก หนูดำแอบมองมาจากกลุ่มคน ลุ้นเหมือนกัน
ดาววดีแอบเข้ามาหาทุติยะ "คะแนนผลผลิตได้เท่าๆ กันเลยนะคะ ไร่ไหนๆ
ก็คุณภาพดีทั้งนั้น ทำยังไงดีล่ะ" "อย่างนี้เราก็ต้องหาอะไรเด็ดๆ ไปสู้น่ะสิครับ"
"มาหาตอนนี้จะทันได้ยังไง" "แต่ยังไงเจ้านายก็ต้องชนะให้ได้เท่านั้นนะครับ
ไม่อย่างนั้น ทุกอย่างก็ล้มเหลวๆ หมด" ทุติยะเครียดเลย ธงรบบอกว่า
"ให้คะแนนเสร็จแล้วนะครับ ต่อไปเป็นคำถามประจำไร่
ช่วยบอกกรรมการด้วยครับว่าทำไมไร่ของคุณถึงสมควรได้รับรางวัลไร่ต้นแบบ"
ทุกคนมองมาที่ทุติยะอย่างเป็นความหวังเดียว ทุติยะสูดลมหายใจลึกๆ "ผมไม่ใช่ชาวไร่"
ทุกคนฮือฮา จะพูดอะไร "ผมไม่เคยทำไร่มาก่อนในชีวิต" เสียงฮือฮาดังขึ้นอีก
ทุกคนเริ่มทำหน้าทะแม่งๆ " และผมไม่เคยชอบทำไร่ จนกระทั่งผมได้ลงมือทำ
ผมเคยคิดว่าข้าวโพดเกิดจากเมล็ดพันธุ์ งอกงามได้ด้วยน้ำและปุ๋ย
แต่วันนี้ผมรู้แล้วว่ามันไม่ใช่แค่นั้น ข้าวโพดของไร่กาฬมณีเกิดจากความหวัง
งอกงามด้วยความเหนื่อย สู้แดดสู้ฝนด้วยความมุ่งมั่นพวกมันไม่เคยยอมแพ้
เหมือนกับพวกเราทุกคนในไร่กาฬมณี" ทุกคนปรบมือให้ทุติยะ เขายิ้มรับขอบคุณทุกคน
หนูดำอดยิ้มออกมาไม่ได้ ทิวากับกำนันแดงตบมือกันอย่างบ้าคลั่ง พวงแก้วแอบปาดน้ำตา
"ลูกชายฉันเป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ" ด้านหน้าเวที ธงรบกำลังจะประกาศรางวัล
"และไร่ที่ชนะเลิศเป็นไร่ต้นแบบในปีนี้ได้แก่" ทุกคนลุ้นมาก "ไร่กาฬมณีครับ"
ทุกคนดีใจกันยกใหญ่ "เราชนะแล้ว ชนะแล้ว" พวกคนงานกระโดดเข้าใส่ทุติยะกันใหญ่
"ผู้จัดไมค์!" ทุกคนร้องเรียกชื่อผู้จัดการไมค์กันดังลั่นไปหมด ทุติยะยิ้มไม่ยอมหุบ
ดาววดีกระโดดกอดธงรบด้วยความดีใจ "สำเร็จแล้ว เราทำสำเร็จแล้ว"
ทุติยะมองไปเห็นหนูดำอยู่ท่ามกลางคนอื่น "หนูดำ"
ทุติยะวิ่งเข้าไปอุ้มหนูดำลอยขึ้นอย่างดีใจ "คุณทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ" "ไม่ปล่อย
ผมกำลังดีใจ ผมทำสำเร็จแล้ว" "ฉันเห็นแล้ว ปล่อยฉันลงสิ" ทุติยะไม่ยอมปล่อย
แหกปากลั่น "ไร่กาฬมณีชนะแล้ว!" คนอื่นๆ เฮรับ หนูดำตกใจ เขินด้วย แต่ก็ดีใจ
โบกมือไปรอบๆ ทิวาแทรกตัวอกมาหาพวงแก้ว "เสียใจด้วยนะคุณหญิง ตามสัญญาไร่ต้นแบบ
เขาห้ามซื้อห้ามขายจนกว่าจะพ้นตำแหน่ง ถ้าคุณหญิงหวังจะรอสอยที่ล่ะก็ รอเก้อแล้ว"
พวงแก้วเจ็บใจมาก "ฉันจะกลับกรุงเทพฯ ตาติยะเสียสติไปแล้ว พวกคุณมันบ้ากันทุกคน
ฉันไม่ยุ่งด้วยแล้ว" พวงแก้วฟึดฟัดออกไปทันที ทิวาไม่สนใจหันกลับไปเฮฮาต่อ
ทุติยะขับรถไถพาทุกคนกลับมาถึงทางเข้าไร่ เสียงร้องเพลงดังเซ็งแซ่มาตลอดทาง
ถนอมเสียงดังกว่าเพื่อน "พวกเรากลับมาแล้ว ไร่กาฬมณี" ทุกคนเฮ้
"ขอเสียงต้อนรับนายไมค์หน่อย" ทุกคนเฮ้ ทุติยะพยายามจะเหล่หนูดำ แต่หนูดำทำไม่สนใจ
ภายในไร่กาฬมณี บุญโฮมกับไก่ช่วยกันตกป้าย "ไร่ต้นแบบ" คนอื่นๆ
ยืนล้อมวงอย่างชื่นชม ธงรบดึงผ้าที่คลุมป้ายออก "เรียบร้อยแล้ว
ขอแสดงความยินดีกับไร่กาฬมณีด้วยครับ" ธงรบกล่าว ทุกคนปรบมือ กอดทุติยะกันใหญ่
หนูดำพยายามทำเป็นไม่สนใจ ธงรบยื่นให้ "นี่ครับ เอกสารสัญญารับซื้อข้าวโพด"
ถนอมมองแล้วตาโต "10 ปี!" ทุกคนเฮ้ลั่น "รับไปศึกษาก่อน พร้อมเมื่อไหร่
ทางบริษัทจะส่งคนมาทำสัญญาทันที" กำนันแดงมองทุติยะนิ่งๆ นึกชอบใจเหมือนกัน
ทิวาถามเสียงเบาๆ "ไงล่ะเอ็ง ปลื้มลูกข้าล่ะสิ" กำนันแดงทำมีฟอร์ม "ก็งั้นๆ
พอใช้ได้" ถนอมกับคนงานอื่นๆ ซุบซิบๆ กัน
"หนอมขอเป็นตัวแทนของพวกเราทุกคนกล่าวขอบคุณนายไมค์ที่พาไร่กาฬมณีไปคว้าชัยชนะมาได้
ถ้าไม่มีนายไมค์ ก็คงไม่มีชัยชนะวันนี้" "จะไปขอบคุณให้เสียเวลาทำไมวะไอ้หนอม"
กำนันแดงก้าวเข้ามา ทุกคนเงียบกริบ กำนันแดงก้าวเข้ามากลางวง
ทุกคนอึ้งว่าเกิดอะไรขึ้น "เลี้ยงฉลองกันไปเลยดีกว่าเว้ย" ทุกคนโล่งอกแล้วเฮลั่น
"ฉลอง!" ทุกคนแบกทุติยะขึ้นแล้วแห่ไปรอบๆ หนูดำมองๆ หมั่นไส้ 0000000000000 และ
ค่ำคืนนั้นก็มีงานฉลอง ไม้กับบัวตองร้องคาราโอเกะ
บุญโฮมกับไก่แอบเอาไหเหล้าให้กำนันแดงกับทิวา เมากันทั่วถ้วนหน้า
ทิวาหัวเราะโดยไม่มีเหตุผลตลอดเวลา บัวตองกับถนอมเอาของกินมาป้อนทุติ ยะกันยกใหญ่
หนูดำเดินมองไปรอบๆ อย่างไม่สบอารมณ์ ธงรบกับดาววดีกำลังปิ้งๆ ย่างๆ
ดาววดีตั้งใจอย่างมาก ธงรบเหล่ๆ "ไม่น่าเชื่อว่าแค่ไม่กี่วัน
คุณดูคล่องแคล่วขึ้นตั้งเยอะ" "แน่นอนสิ ฉันไม่อยากฟังคุณบ่นนี่
คุณน่ะชอบว่าแต่ฉัน" " ถ้าผมไม่บ่นซะบ้าง
ป่านนี้คุณก็ยังเป็นคุณหนูไฮโซไม่รู้กาลเทศะเหมือนเดิมน่ะสิ ยิ่งผมบ่นมากเท่าไหร่
คุณก็จะยิ่งเป็นผู้เป็นคนมากขึ้นเท่านั้น เพราะฉะนั้นคุณควรจะขอบคุณผม" "ระวังเถอะ
ฉันจะทำให้คุณต้องบ่นไปจนแก่เลย" "จริงนะ" ดาววดีมองธงรบงงๆ
"คุณจะอยู่ที่นี่ให้ผมบ่นไปจนแก่จริงๆ นะ" ดาววดีเขิน ไม่ตอบ ปิ้งหมูต่อ "บ้า"
ดาววดีกระแทกธงรบกระเด็นไป หนูดำเดินไปที่วงกำนันแดง "ทำไมหน้าแดงกันจัง
เป็นอะไรกันน่ะ" ทุกคนมองหน้ากันขำ ไม่ยอมบอก กำนันแดงตอบว่า "ก็เป็นพ่อเอ็งไง
ฮะๆๆ" คนอื่นๆ พากันหัวเราะชอบใจ บุญโฮมพูดว่า "หนูดำอย่างยุ่งดีกว่า
พวกเรากำลังฉลองให้นายไมค์กันอยู่" "ใช่ นายไมค์เขายังไม่ว่าอะไรสักคำ
จริงไหมพวกเรา" "นายไมค์เจ๋งที่สุด ดื่มให้นายไมค์กันหน่อยเร็ว"
"ฉันบอกว่าไม่ให้ดื่ม" หนูดำจะห้ามแต่ถอนมกับบัวตองเข้ามาหิ้วปีกออกไป
"หนูดำใจเย็นๆ ปล่อยคนแก่ไปสักวันเถอะ นะๆ ถือซะว่าฉลองให้นายไมค์" "ฉลองๆๆ
พูดกันอยู่ได้ ชนะแค่นี้ เก่งตายล่ะ" หนูดำฟึดฟัดออกไป ถนอมกับบัวตองงงๆ
"นายหนูดำเป็นอะไรอ้ะ" ทุติยะมองตามหนูดำไป
หนูดำหลบมากระฟัดกระเฟียดไม่พอใจอยู่ข้างรถไถคันใหม่ "โธ่เอ้ย อะไรๆ ก็นายไมค์
หมั่นไส้ที่สุดเลย" ทุติยะตามเข้ามา "ทำไมหลบมาอยู่คนเดียวล่ะ ไม่อยากฉลองเหรอ"
"มันงานเลี้ยงของนาย ไม่ใช่ฉัน เชิญนายมีความสุขไปคนเดียวเถอะ" หนูดำจะเดินหนีไป
ทุติยะขวางไว้ "เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งไป ฉันมีอะไรจะให้" ทุติยะส่งกุญแจรถไถให้หนูดำ
"รถไถคันนี้ ฉันยกให้เธอ" "ยกให้ฉันทำไม" "ก็แทนคันเก่าที่พังไปไง
ฉันไถ่โทษแทนคุณทุติยะเจ้านายฉันก็แล้วกัน" "ฉันไม่เอา" "รับไปเถอะน่า
เจ้านายฉันคงดีใจที่เธอรับมันไว้" "นายนั่นน่ะเหรอจะดีใจ คนไม่เคยสำนึกผิดอย่างนั้น
จะขอโทษใครเป็น" " ใครบอกว่าไม่สำนึก คุณทุติยะเขาสำนึกผิดมากๆ ที่ทำรถไถเธอพัง
เขาอยากจะชดใช้ให้เธอ แต่ก็รู้ว่าเธอคงไม่ยอมรับ
เขาก็เลยสั่งให้ฉันไปร้องเพลงประกวดแย่งรถไถมาให้เธอแทน" หนูดำนิ่งคิดๆ
ทุติยะกล่าวต่ออีกว่า "รับไว้เถอะหนูดำ คุณทุติยะเขาเสียใจและสำนึกผิดแล้วจริงๆ นะ"
ทุติยะปีนขึ้นรถไถไป "ขึ้นมาสิหนูดำ" หนูดำทำเป็นงอน ทุติยะดึงขึ้นมา "มาสิ"
"ปล่อยฉันนะ" ทุติยะจับหนูดำนั่งตัก "นี่จะทำอะไรน่ะ" "ก็ลองขับดูไง"
ทุติยะขับรถไถพาหนูดำไปรอบๆ หนูดำดิ้นไม่ยอมนั่งตัก "นั่งดีๆ สิคุณ" คน อื่นๆ
มาแอบดู คิกคักชอบใจกันใหญ่ ทุติยะเบรกรถแรงไปหน่อย หนูดำกระแทกเข้ากับหน้าอกเขา
หนูดำสะดุ้ง รู้สึกปั่นป่วนใจ รีบผละออก ทุติยะสบตาหนูดำพอดี
หนูดำสะดุ้งรีบผลักทุติยะ "จอด จอดเดี๋ยวนี้ ฉันจะลง" ทุติยะจอดรถยังไม่ทันสนิทดี
หนูดำกระโดดลงจากรถ วิ่งหนีไป ทุติยะมองตามไปอมยิ้ม หนูดำวิ่งมาหลบใจเต้น
ถนอมรีบตามมา "เป็นอะไรไปเหรอหนูดำ" "เปล่า" "ทำไมหนูดำหอบอย่างนั้นล่ะ
ตื่นเต้นอะไรเหรอ" หนู ดำร้อนตัว "หนูดำไม่ได้ตื่นเต้น ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
หนูดำเกลียดขี้หน้าทั้งเจ้านายทั้งลูกน้องนั่นแหละ ไม่ต้องแกล้งมาทำเป็นดีหรอก
ยังไงหนูดำก็ไม่เชื่อ" หนูดำโกรธๆ ทุติยะกลับถึงบ้านพักก็ถอดวิกออก
เช็ดหน้าเช็ดตาแล้วโล่งใจ "ในที่สุดก็ทำจนได้สิเรา" ทุติยะรู้สึกไม่ค่อยสบาย เซๆ
ลงนั่งบนเตียง อาการไม่ค่อยดี เช้าวันรุ่งขึ้น
บุญโฮมกับไก่มาถึงหน้าบ้านก็ร้องเรียก "เจ้านายไมค์ครับ ตื่นเถอะครับเจ้านาย
สายแล้วนะครับ" "ทำไมเงียบไป" "นั่นสิ" บุญโฮมผลักประตูเข้าไปดู "เจ้านายไมค์ครับ
แหม นอนคลุมโปงเชียวนะครับ" บุญโฮมเข้าไปค่อยๆ แตะเบาๆ ทุติยะกลิ้งตกเตียงไป
เห็นว่าหมดสติอยู่ "เจ้านายไมค์" "แย่แล้ว นายไมค์เป็นอะไรไป นายไมค์"
เวลาต่อมาที่หน้าอนามัย หนูดำ กำนันแดง ทิวาวิ่งเข้ามาถึง เห็นทุกคนอยู่กับทุติยะ
ที่ยังไม่ได้สติ นอนให้น้ำเกลืออยู่ "นายไมค์เป็นยังไงบ้าง"
หนูดำถามด้วยความเป็นห่วง "ยังไม่ฟื้นเลยครับ" "นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไงคะ
ทำไมถึงเป็นแบบนี้ไปได้" ดาววดีรีบเข้าไปจับเนื้อจับตัว "ตัวร้อนไปหมดเลย
จะเป็นอะไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้" "คุณดาววดีเป็นห่วงเขามากจังนะ
ทำยังกับคนรู้จักงั้นแหละ" หนูดำว่า ดาววดีชะงักรีบถอยออกมาแก้ตัว "เอ่อ คือ ก็แหม
ฉันเป็นคนจิตใจดีไปทั่วๆ น่ะ" "แล้วหนูดำล่ะ ไม่ห่วงนายไมค์เหรอ" ธงรบถาม
หนูดำอึ้งไป หนูดำ ธงรบ ดาววดี เดินออกมา ถนอม ไม้
บัวตองช่วยกันผลักบุญโฮมกับไก่มารับหน้า "สารภาพไปสิ บอกความจริงกับคุณหนูดำไปเลย"
"มีอะไรกันเหรอ" หนูดำถาม บุญโฮมกับไก่ทำตาปริบๆ น่าสงสาร
"พวกเรามีเรื่องปิดบังนายหนูดำน่ะ ไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่อย่างนี้น่ะสิ"
"มีอะไรก็รีบว่ามาสิ" "คืนก่อนวันงาน นายไมค์แกไม่สบายแต่แกก็ฝืนทำงานต่อแล้วก็ห้าม
ไม่ให้เราบอกใคร โดยเฉพาะนายหนูดำ" "แกคงกลัวว่าจะทำงานไม่สำเร็จ
เลยฝืนสู้ทำจนเราชนะการประกวด นี่แกคงจะหมดแรงถึงได้ร่วงไปอย่างนี้"
"นายไมค์ป่วยมาก่อนหน้านี้แล้ว ทำไมเพิ่งมาบอกตอนนี้" "นายไมค์ห้ามเราไม่ให้บอกใคร
โดยเฉพาะนายหนูดำ" "ทำไมต้องไม่ให้บอกด้วย" ธงรบปราม "อย่าไปว่าน่าบุญโฮมเลยหนูดำ
เขาก็แค่ทำตามที่นายไมค์สั่งน่ะนายไมค์เขาก็คงจะมีเหตุผลของเขา" "เหตุผลอะไร
นายไมค์อยากเอาชนะจนไร้เหตุผลต่างหากล่ะ" หนูดำโกรธเดินหนีไป คนอื่นๆ มองตามไป
"หนูดำโกรธใหญ่แล้ว ทำยังไงดีล่ะ" หนูดำเดินโมโหออกมาหน้าอนามัย บุญโฮมวิ่งตามออกมา
"นายหนูดำ ถ้านายหนูจะโกรธ ก็โกรธผมเถอะ อย่าไปโกรธนายไมค์เลย"
"ทำไมน้าโฮมต้องมารับผิดแทนเขาด้วย" "
ก็เพราะผมปล่อยให้เขาทำงานหนักจนเป็นอย่างนี้น่ะสิ หลายวันที่ผ่านมา
นายไมค์ทำงานในไร่หนักแค่ไหน หนูดำคงคิดไม่ถึงหรอก ไหนจะเก็บเกี่ยว ไหนจะเตรียมไร่
ไหนจะดูแลคนงาน ขนาดยอมเข็นรถข้าวโพดตากฝนกลับไร่เป็นสิบกิโลก็ทำ" หนูดำอึ้งๆ
นิ่งฟังบุญโฮม "
ผมทำไร่มาจนป่านนี้ยังไม่เคยเห็นคนไม่เอาไหนหน้าไหนมันจะทำได้ขนาดนี้
เขาไม่ได้แค่เอาชนะนายหนูดำหรอก เขาเอาชนะทุกไร่ แล้วก็เอาชนะใจพวกเราได้หมดแล้ว"
หนูดำอึ้งสนิทไป หนูดำหลบมานั่งคิดมากอยู่คนเดียว ครุ่นคิดถึงเรื่องที่บุญโฮมพูด
ธงรบเข้ามา "หลบมาอยูนี่เอง" หนูดำเหลือบตามอง
"ปลัดรู้ดีเสมอเลยนะว่าเวลาหนูดำมีปัญหา จะตามหาหนูดำได้ที่ไหน"
"แล้วหนูดำมีปัญหาอะไรล่ะ ยังไม่หายโกรธเหรอ" "ปลัดก็เข้าข้างนายไมค์ใช่ไหม
ทำไมใครๆ ก็เห็นเขาดีไปหมด" "แล้วหนูดำเห็นเขาเป็นคนยังไงล่ะ"
"นายนั่นน่ะท่าทางเหมือนคุณทุติยะไม่มีผิด" ธงรบสะดุ้งเล็กน้อย รีบกลบเกลื่อน
"หนูดำคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ" "แต่ก็ไม่ดูถูกคนอื่น ไม่ขี้โกง ไม่เจ้าเล่ห์
หลอกลวงเหมือนคุณทุติยะ" "หนูดำคิดอย่างนั้นจริงๆ เหรอ" "จริงสิปลัด
ถ้าเปลี่ยนคุณทุติยะให้เป็นนายไมค์ได้ก็คงดี" ธงรบหูผึ่ง "หนูดำคิดอย่างนั้นจริงๆ
เหรอ" ธงรบจ้องหน้าหนูดำ หนูดำรีบกลบเกลื่อน
"หนูดำหมายถึงว่ามันก็ดีกับตัวคุณทุติยะเขาเองน่ะ" "แล้วถ้าเปลี่ยนได้จริงๆ
หนูดำจะดีใจไหม" " ทำไมหนูดำต้องดีใจด้วย
เขาจะเป็นยังไงก็ไม่เกี่ยวกับหนูดำแล้วสักหน่อย เลิกพูดเรื่องเขาดีกว่า
น่าอิจฉาคุณดาววดีนะที่มีคนอย่างปลัดอยู่ข้างๆ ปลัดเป็นฮีโร่จริงๆ เลยนะ"
ธงรบอึ้งไป "มันก็ไม่ใช่ทุกครั้งหรอก" "ปลัดหมายความว่ายังไง"
"ผมไม่ใช่คนที่ช่วยคุณออกมาจากบ้านเสี่ยดำเกิงหรอกนะ" "ไม่ใช่ปลัด แล้วใครเหรอ"
"คุณทุติยะน่ะ เขาขอไม่ให้ผมบอกความจริง" "คุณทุติยะ
ทำไมเขาต้องมีแต่เรื่องปิดบังด้วย หนูดำไม่เข้าใจ เขาทำแบบนี้ทำไม"
"ฮีโร่ก็มักจะปิดบังตัวเองกันทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ
บางทีเขาอาจจะอยากให้เรามองเห็นสิ่งที่เขาทำ มากกว่ามองว่าเขาคือใครล่ะมั๊ง"
หนูดำฟังแล้วงงๆ "แล้ววันหนึ่ง หนูดำจะเข้าใจ"0000000000000000 ภายในบ้านกำนันแดง
กำนันแดงจับมือกับทิวา "ข้ายอมรับลูกชายเอ็งแล้ว
ข้าเชื่อว่าเขาเป็นคนดีได้เหมือนกัน" "ขอบใจนะที่ให้โอกาสมันได้พิสูจน์ตัวเอง
ข้าเองก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าเจ้ายะมันจะทำได้ถึงขนาดนี้
อย่างนี้มันต้องฉลองกันหน่อยแล้ว" " อย่าเพิ่งดีใจ ต้องรอจนกว่าหนูดำมันจะยอมรับ
ถึงจะเรียกว่าสำเร็จตอนนี้ข้ายังนึกไม่ออกเลยว่า ถ้าหนูดำมันรู้ว่านายไมค์คือทุติยะ
หนูดำมันจะมายังไง" ด้านในห้องนอน หนูดำพลิกไปพลิกมานอนไม่หลับ
"เลิกคิดได้แล้วหนูดำ นายไมค์ก็คือนายไมค์ จะเปลี่ยนเป็นคุณทุติยะไปได้ยังไง"
หนูดำลุกขึ้นนั่ง กระวนกระวาย ทำยังไงดีคิดถึงคำพูดของบุญโฮม
แล้วยังนึกถึงภาพที่ทุติยะประกวดร้องเพลงนำรางวัลมาให้เธอ หนูดำยิ้ม "นายไมค์"
หนูดำลุกพรวดพราดออกไปจากห้อง หนูดำขับรถมาจอดรถแล้วรีบวิ่งเข้าไปข้างใน
เธอวิ่งเข้ามาถึง เห็นพยาบาลกำลังวิ่งกันให้วุ่น "เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ
มีอะไรกันเหรอคะ" หนูดำวิ่งมาดู เห็นหมอกำลังตรวจดูอาการของทุติยะอย่างละเอียด
ให้เลือดทุติยะ "นายไมค์" หนูดำตกใจมาก พยาบาลเข้ามาหาหนูดำ "คนไข้ร่างกายอ่อนแอมาก
คุณหมอเพิ่งสั่งให้เลือดค่ะ" "เอาของฉันไปเลยค่ะ ฉันยินดีบริจาคค่ะ เอาไปเลยค่ะ"
"ต้องตรวจเลือดก่อนนะคะ" "ได้ค่ะ" "งั้นเชิญทางนี้เลย" พยาบาลเดินนำหนูดำไป
ที่ห้องพักคนไข้ หมอกับพยาบาลปรับระดับถุงเลือดเรียบร้อยแล้ว
"คนไข้ไม่เป็นอะไรแล้วนะครับ ให้เลือดช่วยคงจะทำให้ฟื้นตัวได้ง่ายขึ้น"
"แล้วเมื่อไหร่เขาจะฟื้นคะ" "หมอให้ยานอนหลับอ่อนๆ ไว้ ร่างกายจะได้พักผ่อน
ถ้าไม่มีปัญหาอะไร พรุ่งนี้เช้าก็น่าจะฟื้นครับ" หมอกับพยาบาลออกไป
หนูดำจับมือไมค์ไว้ "คุณต้องไม่เป็นอะไรนะ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลย พรุ่งนี้เช้า
คุณต้องตื่นมาฟังฉันนะ" หนู ดำกลับไปทำอาหารที่บ้าน ถนอมหลับๆ อยู่
ได้ยินเสียงอะไรคร้งเคร้งๆ ถนอมสะดุ้งตื่นคิดว่าเป็นขโมย
จึงถือไม้ท่อนเบ้อเร่อเข้ามา ย่องไปที่ครัวก็ยังได้ยินเสียงกุกกักๆ "หนอย
ขโมยเดี๋ยวนี้ กระจอกสิ้นดี ขโมยข้าวกิน" ถนอมพรวดเข้าไป "หยุดนะ"
หนูดำที่กังถือหม้ออยู่ทำหล่นดังเพล้ง "พี่หนอม" "หนูดำ โธ่เอ้ย คิดว่าขโมยซะอีก
หนูดำทำอะไรน่ะ" "เอ่อ คือ หนูดำหิวน่ะ ก็เลยลุกมาทำอะไรกิน"
"งั้นเดี๋ยวพี่หนอมทำให้" "ไม่ต้อง พี่หนอมไปนอนเถอะ หนูดำทำได้ ไปนอนเถอะนะ
ไปเร็ว" หนูดำรีบต้อนถนอมออกไป ถนอมงงๆ หนูดำกลับเข้ามา "เกือบไปแล้วไหมล่ะ"
รุ่งเช้า หนูดำจอดรถ และถือปิ่นโตเถาใหญ่ออกมาจากในรถ
ก่อนจะกระหยิ่มยิ้มย่องเดินเข้าไปข้างใน "มาแต่เช้าเลยนะหนูดำ คนไข้ฟื้นแล้วนะ"
"ฟื้นแล้วเหรอ" หนูดำยิ้มกว้าง ดีใจรีบวิ่งเข้าไป หนูดำเดินเข้ามาถึงห้องพักทุติยะ
ได้ยินเสียงไม้ฉอดๆ ดังลอยมา หนูดำคุ้นๆ ค่อยๆ ก้าวเข้าไปแอบฟัง
ทุติยะกำลังคุยกับไม้อยู่
"แล้วเจ้านายคิดจะบอกความจริงคุณหนูดำเมื่อไหร่ล่ะครับคิดจะเล่นเป็นนายไมค์ไปอีกนานแค่ไหน"
หนูดำตกใจ ทุติยะตอบไม้ว่า "ก็จนกว่าหนูดำจะออกมายอมรับในตัวนายไมค์นั่นแหละ"
หนูดำพึมพำ "คุณทุติยะ"
"ในที่สุดฉันก็ทำให้หนูดำเห็นจนได้ว่าคนอย่างฉันไม่เคยยอมแพ้อะไรง่ายๆ อยู่แล้ว
หนูดำอยากดูถูกฉันดีนัก ต่อไปนี้คงไม่กล้าอีกแล้ว" หนูดำทนไม่ไหวพรวดเข้ามา
"ใครบอกว่าฉันไม่กล้า" ทุติยะกับไม้ตกใจอ้าปากค้าง "ฮ้า!" "หนูดำ มาได้ยังไง"
"ถ้าฉันไม่มา ฉันคงไม่รู้ความชั่วของคุณหรอก" หนูดำดำขว้างปิ่นโตใส่ทุติยะกับไม้
ไม้รีบมุดเข้าไปหลบใต้เตียง "คุณทำแบบนี้ทำไม หลอกลวงฉันอีกทำไม"
"ฉันทำเพราะต้องการให้เธอเห็นว่าจริงๆ แล้วฉันเป็นคนยังไงน่ะสิ"
"อยากจะตอกย้ำให้ฉันรู้ว่าคุณมันเลว โกหกหลอกลวงแค่ไหนใช่ไหม" "ไม่ใช่อย่างนั้น"
"ทำไมจะไม่ใช่ คุณปลอมตัวเป็นคนอื่นเข้ามาหลอกลวงฉันถึงไร่
ทำให้ฉันตายใจหลงคิดว่ายังมีผู้ชายที่ดีอยู่ในโลกนี้" "หนูดำ" ทุติยะพยายามจะหยุด
หนู ดำไม่ยอมหยุด "แต่สุดท้ายมันก็กลายเป็นเรื่องโกหกอีกเรื่องหนึ่งของคุณ
เมื่อไหร่คุณจะเลิกรังควานชีวิตฉันสักที คนสารเลว ฉันเกลียดคุณ"
หนูดำตบหน้าทุติยะฉาดใหญ่แล้ววิ่งหนีไป "หนูดำ หนูดำ" ทุติยะรีบวิ่งตามไป
ไม้โผล่ออกมาจากใต้เตียง "โธ่ แผนพังหมดแล้ว ไม่น่าเลย"
หนูดำวิ่งร้องไห้มาขึ้นรถแล้วขับออกไป ทุติยะวิ่งตามไป "หนูดำ อย่าเพิ่งไป หนูดำ"
ทุติยะวิ่งตามรถไป หนูดำมองกระจกหลังแล้วรีบเร่งเครื่องหนีไป เห็นทุติยะค่อย
ๆห่างออกไปเรื่อยๆ "หนูดำ" หนูดำขับรถมาได้กลางทางก็จอดรถแล้วร้องไห้โฮๆ
ด้วยความผิดหวังและเสียใจสุดๆ "เลว เลวที่สุด ฉันเกลียดคุณ คนหลอกลวง"
หนูดำฟุบหน้าลงร้องไห้กับพวงมาลัย ทุติยะเก็บของกำลังจะออกจากอนามัย
ธงรบกับดาววดียิ้มแย้มเข้ามาเยี่ยม "ฟื้นแล้วเหรอคะ"
ดาววดีเห็นว่าทุติยะแต่งตัวเสร็จแล้วก็ถามต่อ "คุณจะไปไหนเหรอคะ" "ผมจะไปจากที่นี่"
"คุณหมอให้ออกแล้วเหรอคะ" "เปล่าหรอกครับ แต่เมื่อกี้อยู่ๆ คุณหนูดำก็เข้ามา
ตอนนี้คุณหนูดำรู้ความจริงหมดแล้วครับ" ไม้ตอบแทน ดาววดีกับธงรบตกใจ มองหน้ากันเหวอ
ๆ "หนูดำโกรธผมมาก เธอคงเกลียดผมไปตลอดชีวิต"
"แล้วคุณจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้เหรอครับ" " ผมคงทำอะไรไม่ได้แล้ว
ยิ่งผมพยายามมากเท่าไหร่ หนูดำก็ยิ่งเข้าใจผมผิดมากขึ้นเท่านั้น
ถึงผมจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง พิสูจน์ตัวเองแค่ไหน มันก็ไม่มีประโยชน์
ยังไงผมก็ยังคงเป็นคนเลวในสายตาของหนูดำ" ทุติยะเดินออกไป ไม้ตามไป
ธงรบกับดาววดีพูดไม่ออก ได้แต่มองตามไป ธงรบกับดาววดีเดินออกมา พยาบาลเรียกไว้
"ปลัดคะ ปลัด ผลเลือดของหนูดำน่ะค่ะ" "ผลเลือดอะไรเหรอครับ"
"ก็เมื่อคืนหนูดำมาบริจาคเลือดให้คนไข้ที่เพิ่งออกไปน่ะค่ะ
ทางเราต้องตรวจผลเลือดก่อนถึงจะให้คนไข้ได้ ฝากแสดงความยินดีด้วยนะคะ"
"แสดงความยินดีเรื่องอะไรเหรอคะ" "ก็หนูดำตั้งครรภ์น่ะสิคะ" ดาววดีกับธงรบตกใจ
"ฮะ!" "หนูดำท้องเหรอครับ" "ใช่ค่ะ" ธงรบกับดาววดีมองหน้ากัน
ก่อนจะรีบวิ่งออกไปทันที ไม้ขับรถไปแอบมองกระจกส่องหลัง เห็นทุติยะนั่งเงียบ
"เจ้านายจะไม่ง้อคุณหนูดำแล้วจริงๆ เหรอครับ"
"ฉันไม่อยากทำให้หนูดำเกลียดฉันมากไปกว่านี้" "เฮ้อ เรื่องกำลังจะจบดีๆ แท้ๆ เชียว
ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ก็ไม่รู้" "ฉันกับหนูดำอาจจะไม่ใช่เนื้อคู่กันก็ได้"
เสียงบีบแตรรถดังมา ไม้มองกระจกแล้วบ่น "จะแซงก็แซงไปสิ บีบแตรอยู่ได้"
ธงรบกับดาววดี่อยู่บนมอเตอร์ไซด์แล่นตามหลังมา "เร็วๆ เข้าปลัด เร็วๆ ตามไปเร็วๆ สิ
โธ่เอ้ย คุณนี่ช้าไปหมดทุกอย่างเลยรึเปล่า" "อย่าดูถูกผมนะ เกาะให้ดีก็แล้วกัน"
ธงรบเร่งเครื่องแซงไปปาดหน้ารถทุติยะไว้ ไม้เบรคอย่างแรงจนหัวทิ่ม "เฮ้ย
ขับรถยังไงวะ" ฝุ่นจางลง ไม้เพ่งมองไป "คุณดาววดีกับปลัดนี่ครับเจ้านาย"
ดาววดดีวิ่งมาเคาะกระจก "คุณทุติยะ คุณจะไปไหนไม่ได้นะ" ทุติยะรถจากรถมา "คุณทุติยะ
ฉันยังไม่ให้คุณไป" "อย่าห้ามผมเลยครับคุณดาววดี ผมอยู่ต่อไปมันก็ไม่มีอะไรดีขึ้น"
"มีสิคะ มีแน่ๆ" ทุติยะมองหน้าดาววดีกับธงรบงงๆ "มีอะไรเหรอครับ" "ก็มีลูกไงครับ
คุณกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะครับ" "คุณพูดอะไร" "หนูดำท้องแล้วค่ะ" "ว่าไงนะ
หนูดำท้องเหรอ" ทุติยะตื่นเต้นจนทำอะไรไม่ถูก "หนูดำท้อง ผมกำลังจะมีลูก"
ไม้ออกมาได้ยินเข้าก็กรี๊ดๆ "เจ้านายจะมีลูก ไม้กำลังจะมีหลาน"
ไม้กระโดดกอดกับทุติยะแน่น "ฉันจะมีลูกแล้ว ฉันจะมีลูก" "เจ้านายเยี่ยมที่สุดครับ"
"หวังว่าคุณคงไม่คิดกลับกรุงเทพฯตอนนี้นะครับ" ทุติยะยิ้มให้ธงรบ
"ขอบคุณมากนะครับปลัด คุณดาววดี ไม้" "ครับ" "กลับรถ" "ครับเจ้านาย"
ทุติยะรีบกระโดดขึ้นรถ ไม้กลับรถอย่างแรงออกรถไปฝุ่นตลบ
ดาววดีกับธงรบมองตามไปอย่างตื่นเต้นดีใจ ธงรบหันมาหอมแก้มดาววดีฟอดใหญ่ "ปลัด
ทำอะไรน่ะ" "ผมดีใจ" ดาววดีจ้องหน้าธงรบแล้วหอมกลับบ้าง
"ดาวก็ดีใจเหมือนกัน"0000000000000 ทิวากำลังร่ำลากับกำนันแดง "
ข้าว่ามันคงถึงเวลาแล้ว ที่เราสองคนจะยอมรับความจริงกันเสียที
ลูกเรามันคงไม่ใช่คู่กันจริงๆ จับมันผูกกันยังไง มันก็มีเหตุให้หลุดจากกันจนได้"
"อย่าเพิ่งท้อสิวะไอ้แดง แค่นี้ท้อซะแล้วเหรอไอ้แก่" "ข้าไม่ได้ท้อเว้ย
เอ็งต่างหากหูตาสว่างได้แล้ว
ไม่มีอะไรในโลกนี้แล้วที่จะผูกลูกเราให้มันอยู่ด้วยกันได้อีก"
ไม้จอดรถหน้าบ้านกำนันแดง ทุติยะรีบลงจากรถมา "หนูดำ ผมกลับมาแล้วหนูดำ"
ทิวากับกำนันแดงมองงๆ ว่าจะมาไม้ไหนอีก "ผมกำลังจะมีลูกแล้วครับ หนูดำท้องแล้ว"
กำนันแดงอึ้ง ถนอมกรี๊ด "หนูดำท้องแล้ว ไชโย พ่อกำนัน หนูดำท้องแล้ว" "นั่นไงล่ะ
ข้าบอกเอ็งแล้วไอ้แดง ว่าอย่าเพิ่งท้อ" "ถึงว่าสิมันถึงได้ป่วยหน่อยนัก
ที่แท้มันก็ท้องนี่เอง" "อย่างนี้ต้องแจ้งข่าว" ทิวากดโทรศัพท์ทันที "ฮัลโหล
คุณหญิง มีข่าวดีจะบอก" คุณหญิงพวงแก้วอยู่ในรถ กำลังพัดๆ อารมณ์เสีย "อะไรนะ
ยายหนูดำท้อง" พวงแก้วตกใจตาหูตื่น ทำอะไรไม่ถูกได้แต่กรี๊ดๆๆๆ ที่บ้านกำนัน
ทุกคนกำลังเริงร่า ทุติยะถามขึ้น "แล้วนี่หนูดำอยู่ไหนครับ" กำนันแดงกับถนอมชะงัก
"หนูดำไม่อยู่หรอก" "หนูดำไม่ได้กลับมาบ้านเหรอครับ" "ออกไปตั้งแต่เช้า
ยังไม่กลับมาเลย" "หนูดำ" สักพักบุญโฮมกับไก่วิ่งเข้ามา "ไม่อยู่กำนัน
หาทั่วไร่แล้ว ไม่มีวี่แววนายหนูดำเลย" "ที่ตลาดก็ไม่มี" "ทำยังไงดีล่ะ
หนูดำหายไปไหน โธ่ๆ กำลังท้องกำลังไส้อยู่ด้วย" "หนูดำคงโกรธผมมาก
ถึงได้หนีไปแบบนี้ ยังไงผมก็ต้องตามหาหนูดำให้เจอ"
"แล้วคุณรู้เหรอว่าจะไปตามหาที่ไหน" ทุติยะอึ้งไปก่อนจะคิดออก "ผมคิดออกแล้ว
หนูดำมีที่หลบภัยอยู่ที่หนึ่ง" "ที่ไหนเหรอเจ้านาย" หนู
ดำขึ้นมาถึงบนเนินเขาที่ทุ่งเลี้ยงวัว มองลงไปยังฝูงวัวเบื้องล่าง
หนูดำเดินลงไปยังทุ่งเลี้ยงวัว หนูเข้ามาหาวัว ลูบตัวลูบหัวไปทั่วๆ
"คิดถึงฉันกันใช่ไหมล่ะ ฉันกลับมาแล้ว" หนูดำเดินไปที่วัวตัวหนึ่ง "สำลี
แกท้องแก่ใกล้คลอดเต็มทีแล้วนี่" หนูดำลูบหลังสำลี วัวท้องแก่ "ไม่ต้องกลัวนะ
ฉันจะดูแลแกเอง" หนูดำจูงสำลีมาที่ลำธาร "มาเร็วสำลี มาเร็วๆ เข้า"
หนูดำเอาผ้าชุบน้ำเช็ดตัววัว วัวร้องตื่น ลุยน้ำไป "เป็นอะไรไปสำลี อย่าตื่นสิ"
หนูดำทำเชือกจูงวัวหลุดมือ วัวเดินลุยน้ำไป หนูดำรีบตามไป "สำลีกลับมาก่อน"
หนูดำเสียหลักเกือบลื่นในลำธาร ทันใดนั้นทุติยะก็เข้ามาจัวตัวไว้ได้ทัน "คุณ"
"ไม่เป็นอะไรนะหนูดำ เธอปลอดภัยแล้ว" หนูดำรีบตั้งหลักแล้วผลักทุติยะออกไป
"คุณตามฉันมาทำไม ไปให้พ้นนะ" "จะไม่ให้ผมตามมาได้ยังไง ผมเป็นห่วงคุณกับลูกนะ"
"คุณว่าอะไรนะ" "หนูดำ คุณกำลังตั้งท้อง เรากำลังจะมีลูกกันแล้วนะ" หนูดำช็อคไปเลย
"มีลูก" "ใช่ ลูกของเราไง" "ไม่จริง ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่ได้ท้อง"
หนูดำว่าแล้วก็คลื่นไส้ อาเจียนโอ้กอ้ากทันที ทุติยะรีบเข้าไปลูบหลังด้วยความห่วงใย
"เชื่อหรือยังล่ะ" หนูดำนอนเพลีย หมดแรงอยู่บนเปลที่ผูกระหว่างต้นไม้
ทุติยะถือกระติกน้ำเข้ามาหา "ดื่มน้ำเยอะๆ นะหนูดำ คนท้องต้องดื่มน้ำให้มากๆ"
หนูดำพลิกตัวหนีไป "ไปให้พ้น ฉันไม่ต้องการให้คุณมาหลอกลวงฉันอีก"
"ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จนกว่าคุณจะยอมยกโทษให้ผม" "ไม่มีวัน" "ถ้าอย่างนั้น
ผมก็จะอยู่ตรงนี้ ไม่ไปไหน" "งั้นก็เรื่องของคุณ" หนูดำลุกขึ้นเดินหนีไป
"ฉันยอมอยู่กับวัว ดีกว่าอยู่กับคนอย่างคุณ" ทุติยะมองตามไป หน้าบ้านกำนันแดง
พวงแก้วจอดรถหน้าบ้านแล้วรบลงจากรถมา "ฉันมาแล้ว ฉันกลับมาแล้ว"
กำนันแดงกับทิวาออกมารับ "มาเร็วจริงนะคุณ" "พอบอกว่าจะมีหลานหน่อย รีบมาเชียวนะ"
กำนันแดงแซว " แน่นอนสิ ถ้าฉันมาช้า
หลานฉันคลอดออกมาเป็นลิงเป็นค่างเหมือนแม่มันจะทำยังไง
ฉันต้องมาควบคุมการผลิตอย่างใกล้ชิด แล้วไหนล่ะ หนูดำกับติยะอยู่ไหน" บนเขา
ทุติยะนอนที่เปล มองไปที่เต๊นท์ของหนูดำ ก่อนจะลุกไปดู "หนูดำ หลับรึยัง"
"เมื่อไหร่นายจะไปให้พ้นเสียที" "ผมจะทิ้งคุณกับลูกไปได้ยังไง"
หนูดำเปิดเต็นท์ออกมา "ฉันไม่ต้องการให้ลูกมีพ่ออย่างคุณ
ไม่ต้องการให้เขาโตมาเป็นคนอย่างคุณ" " ผมรู้ว่าผมไม่ควรหลอกลวงคุณ
แต่ที่ผมทำไปก็เพราะอยากพิสูจน์ตัวเองให้คุณเห็น คุณชอบคิดว่าผมเป็นคนไม่เอาไหน
ไม่เข้าใจชีวิตของคุณ แต่ผมก็ทำให้คุณเห็นแล้วว่ามันไม่จริง ผมเข้าใจ ผมทำได้
ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองได้ทุกอย่างเพื่อคุณ" "แต่คุณก็ไม่ควรใช้วิธีโกหก
คุณมีแต่แผนการ มีแต่ความลับ ฉันเป็นแค่ชาวไร่ธรรมดาๆ
ฉันอยู่ในโลกที่มีแต่เล่ห์เหลี่ยมของคุณไม่ได้หรอก"
"เล่ห์เหลี่ยมทั้งหมดที่ผมทำขึ้น ไม่เคยมีจุดประสงค์อื่น
นอกจากให้คุณรักผมเท่านั้น" หนู ดำอึ้งไป
"ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าคุณไม่ได้กำลังโกหกฉันอยู่
เคยมีสักครั้งไหมที่คุณทำอะไรด้วยความจริงใจ ทำมันด้วยหัวใจ โดยไม่ต้องวางแผน"
ทุติยะอึ้งไป ทันใดนั้นเสียงวัวร้องก็ดังขึ้น "เกิดอะไรขึ้นน่ะ"
หนูดำรีบคว้าไฟฉายแล้ววิ่งออกไป "หนูดำ รอผมด้วย" ในทุ่งเลี้ยงวัว
หนูดำถือไฟฉายวิ่งมาที่ฝูงวัว ทุติยะตามมา "สำลีมันจะกำลังคลอดลูก"
หนูดำรีบตรงหาสำลีที่ส่งเสียงร้องอยู่ เอาแขนกันทุติยะไว้ "อย่าเข้าไปใกล้มัน
มันกำลังเจ็บท้อง อาจจะทำร้ายเราได้" สำลีตื่นไปตื่นมา ร้องเสียงดัง
"มันดูทรมานมากนะ จะเป็นอะไรรึเปล่า" หนูดำส่องไฟดู "แย่แล้ว มันคลอดลูกไม่ออก
เราต้องช่วยมันแล้ว ไม่อย่างนั้นลูกวัวอาจจะตายได้นะ" "ผมจัดการเอง"
"คุณทำเป็นเหรอ" "ผมก็ไม่รู้ แต่ก็ยังดีกว่าเสี่ยงรอให้ลูกวัวตาย"
ทุติยะเข้าไปหาสำลี ค่อยๆ เอื้อมมือไปลูบตัวเบาๆ เป็นการปลอบใจ "ระวังนะ
มันกำลังหงุดหงิดมาก" ทุติยะปลอบสำลีจนสงบ "ช่วยมันเร็ว เข้า ลูกมันจะออกมาแล้ว"
ทุติยะตัดสินใจล้วงมือเข้าไป ดึงเอาลูกวัวออกมา "แกต้องรอดนะไอ้ตัวเล็ก
แกต้องทำได้" ทุติยะออกแรงดึง เสียงวัวร้องลั่น หนูดำหลับตาปี๋ด้วยความหวาดเสียว
ทุติยะดึงจนล้มลงไป เสียงลูกวัวเกิดใหม่ร้องดัง หนูดำค่อยๆ ลืมตา "สำเร็จแล้ว
คุณทำสำเร็จแล้ว" หนูดำกระโดดเข้ากอดทุติยะด้วยความดีใจ ทุติยะโล่งใจ
"ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะทำได้จริงๆ" ทุติยะงงตัวเอง
"ผมทำลงไปได้ยังไงก็ไม่รู้" หนูดำยิ้ม ทาบมือลงที่หัวใจของทุติยะ
"เพราะคุณใช้หัวใจทำน่ะสิ" ทุติยะยิ้มดีใจ กุมมือหนูดำไว้ "ผมทำได้ก็เพราะคุณ
คุณทำให้ผมเห็นคุณค่าของชีวิตอื่น ทำให้ผมอยากเป็นผู้ชายที่ดีขึ้นทุกวัน"
หนูดำอึ้งไป "ตอนที่ผมความจำเสื่อม คุณจับผมมาดัดนิสัย คุณทำสำเร็จแล้วนะหนูดำ"
"ฉันก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน" เช้าวันต่อมา ลูกวัวเดินอยู่ข้างๆ แม่วัวสำลี
หนูดำกับทุติยะยืนมองอย่างมีความสุข ทุติยะหอมแก้มหนูดำ หนูดำตกใจ "คุณทำอะไรนะ"
"ก็ทำตามสัญญาน่ะสิ ลืมไปแล้วเหรอว่าคุณแพ้พนันผม ต้องโดนหอมแก้มอย่างนี้ไง"
ทุติยะหอมแก้มหนูดำอีกหลายที หนูดำหลบไปมา "นี่ อย่ามามั่วนะ
คุณให้ฉันพนันไว้แค่ครั้งเดียวเองนะ" "แล้วคุณเชื่อผมเหรอ
ลืมไปแล้วเหรอว่าผมน่ะเจ้าเล่ห์แค่ไหน" ทุติยะจะหอมหนูดำอีก หนูดำรีบวิ่งหนีไป
ทุติยะไล่ตาม "จะหนีไปไหน" "คนขี้โกง คุณมันขี้โกงไม่เคยเปลี่ยนเลย"
ทุติยะวิ่งไล่ตามหนูดำลงไปที่ฝูงวัว ทั้งคู่วิ่งไล่จับกันไปมาอย่างมีความสุข
ที่มุมหนึ่ง คนอื่นๆ มาแอบดูกันคิกคักชอบใจ พวงแก้วบ่น "ดูดู๊ ดูมันทำ
อุ้มท้องหลานฉันอยู่แล้ววิ่งอย่างนั้นได้ยังฮึ่ย ขัดใจ ขัดใจ"
ธงรบโอบดาววดีไว้อย่างมีความสุข ทิวาเหล่ "ไอ้แดง" ทิวากระซิบกระซาบกับกำนันแดง
"เอาจริงเหรอ" ทิวากับกำนันแดงจุ๊กจิ๊กกัน สุดท้ายก็พูดขึ้น "ปลัดครับ" "ครับ"
กำนันแดงเอ่ยต่อ "เราสองคนอยากจะชวนปลัดสัญญาอะไรหน่อยน่ะครับ" "สัญญาอะไรเหรอครับ"
ทิวากล่าวต่อ "ก็อยากชวนลูกของปลัดมาแต่งกับลูกของเจ้ายะมันน่ะครับ" "เว้ออออ
อีกแล้วเหรอ" ทุกคนวงแตกวิ่งหนีกันไปหมด ทิวากับกำนันแดงมองหน้ากันงงๆ "ทำไมวะ
สัญญาของเราน่ากลัวตรงไหน วิ่งหนีกันไปหมด" "นั่นสิ"
ทุติยะสวมแหวนขอแต่งงานให้หนูดำ "ผมรักคุณนะหนูดำ" "ฉันก็รักคุณ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น