ดำขำ 11

ธงรบอาบน้ำแต่งตัวเสร็จแล้ว ไม่เห็นดาววดี เดินไปเปิดประตูห้องดูก็ไม่เห็น
เขารีบวิ่งออกไปดู และเห็นดาววดีกำลังจะขับรถออกไป ธงรบวิ่งตามออกมา "อย่าเพิ่งไป
คุณดาววดี ไหนคุณบอกว่าจะอยู่นานๆ ไง คุณผิดสัญญานี่"
"ฉันไม่ได้บอกว่าฉันจะอยู่เฉยๆ นี่คะ ฉันมีภารกิจต้องทำ" "ภารกิจอะไรของคุณ
บอกผมได้รึยัง" "ฉันจะทำให้คุณทุติยะกับหนูดำดีกันน่ะสิ" "อะไรนะ!
แล้วทำไมคุณต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ"
"ฉันอยากจะชดใช้ที่ฉันเคยทำให้เขาสองคนเกลียดกันน่ะสิ
หนูดำยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อช่วยฉัน ถึงเวลาที่ฉันจะต้องตอบแทนหนูดำบ้างแล้วล่ะ"
"แล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าเขาอยากคืนดีกัน
คุณทุติยะเขาอาจจะรักคุณก็ได้ไม่อยากนั้นเขาจะยอมรับปากแต่งงานกับคุณเหรอ"


" เขาไม่ได้รักฉันหรอก เขาแค่อยากจะรับผิดชอบเท่านั้นแหละคุณทุติยะเขารักหนูดำ
ฉันพอจะรู้มาตั้งนานแล้วล่ะ แต่ทำใจให้ยอมรับไม่ได้ว่าฉันต้องแพ้หนูดำ
ฉันก็เลยหลับหูหลับตาจะแย่งเขาคืนมาให้ได้" "ถ้าอย่างนั้น ผมจะช่วยคุณเอง"
"คุณไม่เสียใจใช่ไหม ถ้าหนูดำคืนดีกับคุณทุติยะ" "หนูดำกับผมเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ถ้าหนูดำมีความสุข ผมก็ยินดี" "ถ้าอย่างนั้นเรามาร่วมมือกันนะ" "ตกลงครับ"
ดาววดีขอจับมือกับธงรบ ดาววดีขับรถมาจอดในไร่ หนูดำเห็นเข้าก็แปลกใจ
ดาววดีบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับเธอ "ขอบใจนะที่เธอช่วยชีวิตฉันไว้" ดาววดีกล่าว
"ไม่ต้องขอบใจหรอก ถึงไม่ใช่คุณ ฉันก็ต้องช่วยอยู่ดี"
"เธอเป็นคนดีกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลย ฉันไม่น่ามองเธอผิดไป" "บอกมาตรงๆ
ดีกว่าว่าคุณต้องการอะไร" "ฉันก็แค่ไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดคุณทุติยะน่ะ"
"เขาส่งคุณมาแก้ตัวแทนงั้นเหรอ ถ้าคุณมาเพื่อพูดเรื่องนี้ ฉันขอตัวไม่มีเวลาฟัง"
หนูดำจะเดินหนีไปแต่ดาววดีขวางไว้ "คุณทุติยะเขาไม่ได้รักฉันหรอกนะ
แล้วเราก็จะไม่แต่งงานกันแล้วด้วย" หนูดำชะงักไปเหมือนกัน มองหน้าดาววดี
"เธอไม่อยากรู้เหรอว่าคุณทุติยะเขารักใคร" " ไม่อยากรู้
ฉันไม่เชื่อพวกคุณอีกต่อไปแล้ว
พวกคุณดีแต่สร้างเรื่องหลอกลวงเพราะเห็นว่าฉันเป็นคนโง่อยากจะทำอะไรก็ทำกัน
ไปแต่อย่ามายุ่งกับฉัน" หนูดำเดินหนีไปเลย ดาววดีร้องเรียกก็ไม่หยุด
ธงรบวางแก้วกาแฟให้ ปลอบใจดาววดี " ใจเย็นๆ สิครับคุณดาววดี ให้เวลาหนูดำหน่อย
อย่าลืมสิว่าคุณกับคุณทุติยะเคยทำอะไรกับหนูดำไว้บ้าง
อยู่ๆจะให้หนูดำเปลี่ยนใจมาเชื่อคุณ มันก็ยากอยู่นะครับ"
ดาววดีดูดกาแฟเย็นหน้าบึ้งตึง ที่ไม่ได้ดั่งใจ
"แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่ฉันจะทำสำเร็จล่ะ"
"คุณอยากไถ่บาปให้ตัวเองหรืออยากให้หนูดำมีความสุขกันแน่" "คุณจะว่าอะไรฉันอีกล่ะ
ฉันมันไม่เคยทำอะไรถูกในสายตาคุณเลยใช่ไหม" ดาววดีลุกเดินหนีไป "คุณดาววดี
เดี๋ยวสิครับ" ธงรบรีบตามไป ดาววดีเดินงอนปังๆ หนีธงรบมา ธงรบวิ่งตาม "คุณดาววดี
รอผมก่อน" "ไม่ ฉันไม่อยู่ให้คุณด่าฉันหรอก" ธงรบเข้ามาดักหน้าไว้ "ผมไม่ได้ด่าคุณ
แต่ถ้าคุณอยากจะช่วยหนูดำ คุณก็ต้องเลิกคิดถึงตัวเองได้แล้ว" ดาววดีอึ้งๆ ไป
มองหน้าธงรบ "มันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อย คุณเองก็ไม่ได้รีบไปไหนไม่ใช่เหรอครับ"
"ฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้นแหละจนกว่าจะทำให้หนูดำคืนดีกับคุณทุติยะสำเร็จ" ดาววดียิ้ม
ธงรบยิ้มอย่างโล่งใจ หันไปพูดอีกทางคนเดียว "เยส! สำเร็จ"
หนูดำขับรถกลับเข้ามาถึงบ้าน เห็นรถของทุติยะตามเข้ามาจอด "คุณทุติยะ จะมาทำไมอีก"
กำนันแดงเดินออกมาพอดี "เขาคงมีธุระอะไรกับเอ็งมั๊ง" "แต่หนูดำไม่มีธุระอะไรกับเขา
พ่อบอกเขาด้วยว่าหนูดำไม่อยู่" หนูดำเดินหนีขึ้นบ้านไป กำนันแดงรีบไปที่รั้ว
วางฟอร์มเข้มใส่ทุติยะกับไม้ ทุติยะยกมือไหว้ "สวัสดีครับ" "มาก็ดีแล้ว
ผมมีเรื่องจะต้องคุยกับคุณ" กำนันแดงจ้องหน้าทุติยะ ทุติยะหันไปมองหน้าไม้
ไม้สบตาทุติยะปริบๆ กำนันแดงวางมาดเข้มใส่ทุติยะ "ถ้าอยากจะให้คนอื่นยอมรับ
ก็ต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ก่อน" "จะให้ผมพิสูจน์ยังไงครับ" "
หนูดำมันเคยจับคุณมาดัดนิสัยตอนที่คุณความจำเสื่อม มันหวังว่ามันจะเปลี่ยนคุณได้
ในสายตาของหนูดำ คุณมันเป็นคนไม่เอาไหน ได้แต่รวยไปวันๆ" "ผมไม่ใช่คนแบบนั้น"
"คุณกล้าพิสูจน์ตัวเองไหมล่ะ ว่าคุณไม่ใช่คนแบบนั้นจริงๆ ไม่ใช่ดีแต่พูด"
กำนันแดงจ้องตาทุติยะนิ่ง ไม้กับทุติยะแอบมาคุยกันข้างๆ รถ "พิสูจน์ตัวเอง
แล้วเจ้านายจะพิสูจน์ยังไงล่ะครับ" "มันต้องมีวิธีสิ ฉันมาถึงที่นี่แล้ว
ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก" "แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะครับ เจ้านายน่ะทั้งไม่อดทน
ทำงานหนักก็ไม่ไหว ขี้บ่น เรื่องมาก เอาแต่ใจแล้วยังจะนิสัยเสียอีก ถุย!"
"นี่แกด่าฉันเหรอ" "อุ้ย ไม้ลืมตัวไปครับ" "ใครๆ ก็มองว่าฉันไม่ดี
ไม่คู่ควรกับคนดีๆ อย่างหนูดำ
ฉันจะพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นว่าฉันก็ไม่แพ้คนอื่นเหมือนกัน คอยดู" ทุติยะมุ่งมั่น
เอาจริงเอาจัง ธงรบขี่มอเตอร์ไซด์ซ้อนดาววดีมาถึงพอดี
ดาววดีรีบลงจากรถไปหาทุติยะอย่างตื่นเต้น
ขณะที่ในบ้านหนูดำแอบมองมาเห็นดาววดีเข้าไปหาทุติยะอย่างสนิทสนม
หนูดำงอนลงไปนั่งด้วยความเสียใจ ทุติยะ ดาววดี ธงรบและไม้
ต่างหน้าตาคิดหนักว่าจะหาวิธีพิสูจน์ยังไงดี
"แค่ทำในสิ่งที่หนูดำเชื่อมั่นให้ได้เท่านั้น" ธงรบว่า "ทำในสิ่งที่หนูดำเชื่อมั่น"
"แล้วคุณหนูดำเชื่อมั่นในอะไรล่ะครับ" " ก็ในรูปแบบชีวิตที่หนูดำเป็นอยู่ไง
ชีวิตแบบที่หนูดำรัก ชีวิตของชาวไร่ที่เข้มแข็ง อดทน
ไม่เคยยอมแพ้ต่ออุปสรรคอะไรทั้งนั้น คุณทำได้ไหมล่ะ"
"ผมทำได้มากกว่าที่คุณคิดไว้ซะอีก คอยดูก็แล้วกัน
ทุกคนที่นี่จะต้องยอมรับผมโดยที่ไม่ทันรู้ตัว" "ไม้ทันรู้ตัวยังไงครับเจ้านาย"
"เดี๋ยวก็ได้รู้กัน แต่ผมคงต้องขอความร่วมมือจากทุกๆ คนด้วยนะครับ"
"จะให้ดาวช่วยอะไรว่ามาเลยค่ะ ดาวช่วยเต็มที่อยู่แล้ว" ทุ ติยะเอาจริงเอาจัง
มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม ดาววดี ธงรบและไม้ช่วยกันแปลงโฉมทุติยะเป็นคนงานเก่าๆ สกปรก
จนไม่เหลือคราบของชายหนุ่มสำอางเลย ที่บ้านกำนันแดง พอหนูดำรู้เรื่องก็โวยขึ้น
"ทำไมหนูดำต้องให้โอกาสเขาด้วย ไม่มีวันหรอก" "นั่นสิ
พ่อกำนันคิดยังไงถึงจะให้เราญาติดีกับคุณทุติยะอีกทั้งๆ
ที่เขาทำให้หนูดำเสียใจสารพัด" " ก็เขาสำนึกผิดแล้ว เขาอยากขอโอกาสพิสูจน์ตัวเอง
ให้เขาหน่อยจะเป็นไรไปเล่า ถ้าเขาพิสูจน์ไม่สำเร็จ ก็ค่อยไล่เขาไป
ไม่มีอะไรต้องเสียหายนี่" "จะมาพิสูจน์อะไรกันตอนนี้ มันสายไปแล้ว
เขาอยากทำอะไรกับคุณดาววดีก็เชิญ หนูดำไม่สนใจอะไรทั้งนั้น" หนูดำเดินหนีไป หนู
ดำกำลังตรวจดูไร่กับบุญโฮม เห็นคนงานในไร่มารวมตัวกันอยู่ หนูดำถามว่ามีอะไร
ถนอมรีบวิ่งมาหาหนูดำบอกว่าดาววดีมา หนูดำรวมรวมสติแล้วเดินไปหาดาววดีที่รออยู่
"คุณมีธุระอะไร" "ฉันมาตามคำสั่งคุณทุติยะ" "เขาสั่งให้คุณทำอะไรอีกล่ะ
แค่ใบหย่ายังไม่พอใจอีกเหรอ" "ตามสัญญา ในเมื่อเธอเป็นฝ่ายขอหย่า
ก็ต้องคืนไร่ให้คุณทุติยะไป" "อ๋อ คุณจะมาไล่พวกฉันใช่ไหม ได้
ฉันก็ไม่ได้อยากจะอยู่ที่นี่นักหรอก เก็บของให้หมด เราจะไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้"
หนูดำสั่งคนงาน "อย่าบอกนะว่าเราตกงานกันจริงๆ แล้ว" "ต้องไปจริงๆ เหรอนายหนูดำ"
บัวตองหน้าเสีย "แล้วจะอยู่ได้ยังไง ในเมื่อเจ้าของเขามาไล่แล้ว ไม่ได้ยินเหรอ"
ดาววดีเอ่ยขึ้น "คุณทุติยะมีข้อเสนอมาให้เธอ" "ข้อเสนออะไร"
"คุณทุติยะอนุญาตให้พวกเธอทำงานที่ไร่นี่ต่อไปได้ตามปกติ
ภายใต้การควบคุมของผู้จัดการไร่คนใหม่" "ผู้จัดการไร่?" "ผู้จัดการไร่ที่ไหนเหรอ"
ดาววดีเดินไปเปิดประตูรถ ทุติยะในคราบของไมค์ก้าวลงจากรถมา ทุกคนผงะกันหมด
ไมค์เผชิญหน้ากับหนูดำและทุกคน "นี่น่ะเหรอ ผู้จัดการไร่คนใหม่"
"หาที่ดูดีกว่านี้ไม่ได้แล้วเหรอ" ไมค์ตวัดตาดุไปที่บัวตอง
บัวตองตกใจรีบไปหลบหลังคนอื่น หนูดำมองหน้ารู้สึกคุ้นๆ "ฉันเคยรู้จักคุณรึเปล่า"
ดาววดีกับทุติยะสะดุ้ง มองหน้ากันเลิ่กลั่ก "เอ่อ นายไมค์ไม่เคยมาที่นี่
จะรู้จักได้ยังไง" "แต่ทำไมฉันคุ้นหน้าคุณจัง เหมือนเคยเห็นที่ไหน"
ถนอมยื่นหน้ามามองใกล้ๆ "คุณทุติยะ คอนเฟิร์ม หน้าเหมือนคุณทุติยะ
หนูดำถึงได้คุ้นไง" ทุติยะกับดาววดีสะดุ้งโหยง
ดาววดีกับทุติยะหัวเราะเหะหะกลบเกลื่อนกันไป "ตาถึงมาก
รู้ได้ยังไงว่าคุณผู้จัดการเป็นญาติกับคุณทุติยะ แต่เป็นญาติที่ห่างมากๆ
คุณทุติยะถึงได้วางใจ ส่งมาดูแลไร่แทนยังไงล่ะ" "นั่นไงว่าแล้ว เป็นญาติกัน
หน้าถึงได้คล้ายกันขนาดนี้" "แล้วนิสัยจะคล้ายกันด้วยรึเปล่า"
ทุกคนฮืฮฮาสนอกสนใจไมค์กันมาก หนูดำจ้องหน้าทุติยะ "คุณชื่ออะไร"
ทุติยะมองไปเห็นไม้มาด้อมๆ มองๆ แอบดู "เอ่อ ม ม ไม้ ไมค์ ผมชื่อไมค์"
"พ่อแม่ตั้งชื่อไม่ดูสภาพลูก เฮะๆ" ทุกคนหัวเราะกันใหญ่ ทุติยะตวาด
"มีปัญหาอะไรไหม" ทุกคนหุบปากแทบไม่ทัน ทุติยะตวาดลั่น "นี่เจ้านายนะ
ไม่ใช่เพื่อนเล่น" ทุกคนถอยกันหมด ก้มหน้าก้มตา ไมค์เดินนำหน้าทุกคนไป
บุญโฮมกระซิบกะซาบกับคนอื่นๆ อย่างหมั่นไส้ ไมค์หันมาถามเสียงดัง "ใครดูแลที่นี่"
หนูดำเสียงดังตอบ "ฉันเอง" "ต่อไปนี้เธอเป็นลูกน้องฉัน
มีหน้าที่ทำตามคำสั่งฉันทุกอย่าง" "เดี๋ยวก่อน ใครบอกว่าเราจะอยู่ที่นี่
ไม่มีใครอยากเป็นลูกน้องคุณหรอก" หนูดำหันไปหาดาววดี
"ไปบอกคุณทุติยะด้วยว่าอยากทำก็ทำเอง พวกเราไม่มีทางช่วยเขาเด็ดขาด"
หนูดำเดินหนีไปทันที ทันใดนั้นหนูดำก็เป็นลมล้มลงไป ทุติยะรับเข้าไปประคองหนูดำไว้
หนู ดำฟื้นขึ้นมา มีถนอมดูแลอยู่ ถนอมบอกให้หนูดำไปหาหมอสักทีเพราะหน้ามืดบ่อย
หนูดำบอกว่าเธอไม่เป็นไร แค่นอนไม่ค่อยหลับ ไมค์โผล่เข้ามาในบ้าน "ฟื้นแล้วเหรอ
คุณเป็นยังไงบ้าง" "ใครให้คุณเข้าในในนี้ ออกไปเลยนะ ออกไป" หนูดำไล่
"ผมแค่จะมาดูอาการคุณ" "จะมาดูว่าฉันตายรึยังงั้นเหรอ เสียใจด้วยนะ
ไปบอกเจ้านายคุณด้วยว่าฉันไม่ตายง่ายๆ หรอก ออกไปสิ" หนูดำเอาหมอนข้างเตรียมจะขว้าง
ไมค์เลยจำต้องหลบออกไปก่อน "ใจเย็นๆ เดี๋ยวก็เป็นลมอีกหรอก
ยังไงเขาก็เป็นญาติคุณทุติยะนะ" "หนูดำไม่มีวันยอมก้มหัวให้พวกเขาหรอก
เราจะเก็บของแล้วออกไปจากที่นี่" หนู ดำลุกขึ้นอีกครั้งแต่แล้วก็ล้มลง
ถนอมรีบประคองหนูดำไว้ ใจคอไม่ดี และเตือนให้เธอคิดเรื่องรับข้อเสนอของทุติยะให้ดี
เพราะหมายถึงคนงานทุกคนในไร่ด้วย ทำให้หนูดำคิดหนัก แล้วเธอก็ตัดสินใจรับข้อเสนอ
พร้อมประกาศให้ทุกคนรับรู้ ดาววดีแอบโล่งอกสุดๆ "ฉันจะตกลงรับข้อเสนอของคุณ
แต่มีข้อแม้นะ คนงานพวกนี้เป็นชาวไร่ฝีมือดี
เข้าใจงานในไร่นี้ทุกอย่างห้ามคุณไล่คนงานพวกนี้ออกแม้แต่คนเดียว" "ได้ ผมรับปาก"
"หวังว่าคำพูดของคุณจะเชื่อถือได้ ไม่เหมือนเจ้านายของคุณนะ"
"แล้วผมจะพิสูจน์ให้คุณเห็นเอง" ดาววดีรีบเข้ามาตัดบท "โอเค เป็นอันตกลงตามนี้นะ
นับจากนี้ไป คุณทุติยะจ้างพวกเธอทุกคนทำงานในไร่ต่อไปภายใต้การนำของคุณไมค์"
พวกคนงานเฮ้ๆ ไชโยกันใหญ่ หนูดำยื่นมือให้ไมค์ "ยินดีที่จะได้ร่วมงาน
หวังว่าคุณคงทำไร่เป็นนะ เพราะที่นี่เราไม่ชอบคนไม่เอาไหน"
หนูดำจ้องหน้ากับไมค์นิ่งอย่างขู่ๆ ข่มๆ บุญโฮมตีระฆังเกร๊ง "ยกต่อไปเริ่มแล้ว"
ดาววดีกลับมาที่บ้านพักธงรบ เธอหงายหลังผึ่งด้วยความโล่งใจ
"ที่เหลือก็ต้องปล่อยให้เป็นหน้าที่ของคุณทุติยะเองแล้ว" ธงรบว่า
"ไม้เชื่อในพลังแห่งความรัก เจ้านายของไม้จะต้องทำสำเร็จ คอยดูเถอะ อีกไม่นาน
ทุกคนจะต้องยอมรับในตัวเจ้านาย" "ผมก็หวังให้มันเป็นอย่างนั้นแหละนะ
ทั้งหมดมันขึ้นอยู่กับเขาแล้วว่าจะทำได้แค่ไหน"
"แต่ระหว่างนี้หวังว่าเจ้านายจะไม่ถูกจับได้เสียก่อนนะครับ" กำนัน
แดงรู้เรื่องไมค์จากหนูดำ ก็ได้แต่ครุ่นคิดว่าไมค์เป็นใครมาจากไหน
เขาตรงไปหาไมค์ทันที แล้วก็พบทุติยะที่ถอดวิกออกเพราะคันผมมาก ทำให้รู้ความจริง
"ผมขอร้องล่ะครับ อย่าบอกหนูดำเลยนะครับ ให้โอกาสผมได้พิสูจน์ตัวเองเถอะนะครับ"
"แล้วคุณจะมาพิสูจน์อะไรในไร่" "หนูดำรักไร่นี้มาก
ผมอยากทำให้หนูดำเห็นว่าผมสามารถปกป้องหนูดำ และก็สิ่งที่หนูดำรักได้แน่นอน" "ก็ได้
ผมจะไม่บอกใคร แต่ถ้าเกิดไร่เป็นอะไรไปล่ะก็ ผมจะฝังคุณไว้ในไร่นี่แหละ"
ทุติยะสะดุ้งแต่ก็ยิ้มแหะๆ "ไม่ต้องห่วงครับ พวกเราจะไม่ทำให้ผิดหวังเป็นอันขาด"
"พวกเรา? นอกจากคุณกับเจ้าไม้แล้ว ยังมีใครรู้เรื่องนี้อีกงั้นเหรอ" ที่
บ้านพักปลัด ธงรบนุ่งผ้าเช็ดตัว เช็ดผมที่เพิ่งสระออกมาจากห้องน้ำ ไม่ทันได้มองอะไร
เสียงดาววดีกรี๊ดลั่นดังขึ้น ธงรบตกใจร้องเสียงดัง ดาววดีรีบหันหลังให้ "คุณ
คุณทำอะไรนะ" "ขอโทษครับ ผมลืมไปว่าคุณอยู่ด้วย" ธงรบรีบคว้าเสื้อยืดมาสวม "ฉัน
ฉันจะเข้านอนแล้วนะ" ดาววดีรีบเดินหนีไป ธงรบมองตามไปหน้าตาตื่นๆ
ดาววดีเข้ามาใจสั่นในห้อง "โอ๊ยย ใจสั่นๆ ทำไมใจสั่นอย่างนี้นะ บ้าๆ ดาววดีลามก
หยุดนะดาววดี แน่ะ ยังอีก บอกให้หยุด" ธงรบมาแอบฟังแล้วขำคิกๆ "ยายติ๊งต๊องเอ้ย"
ธงรบผละจากไป เตรียมปูที่นอนบนโซฟาในห้องรับแขก
ทันใดนั้นเสียงร้องของดาววดีก็ดังขึ้นอีก ธงรบรีบผละไป ผลักประตูผลัวะเข้ามาในห้อง
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณดาว" ดาววดีอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าที่เปิดไว้
เห็นกางเกงในผู้ชายแขวนอยู่หลายตัว ดาววดีทำหน้าตื่นตระหนกเหมือนเห็นผี
"คุณมาดูเองสิ" ธงรบเห็นเข้าก็สะดุ้ง
"ตั้งแต่เกิดมาฉันยังไม่เคยเห็นกางเกงในผู้ชายของจริงเลยนะ" "ขอโทษครับ
ผมจะเก็บเดี๋ยวนี้" ธงรบรีบเข้าไปรวบกางเกงในออกมา "ขอโทษนะครับ"
ธงรบรีบเก็บแล้วรีบงุดๆ ก้มหัวออกไป ทำตกทำหล่นก้มลงเก็บให้วุ่นไปหมด
ดาววดีกระโดดหนีไปมา "ขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจจะหยาบคาย ขอโทษจริงๆ ครับ"
ธงรบรีบร้อนออกไปจากห้อง ดาววดีโล่งอก มองไปรอบๆ "จะมีอะไรอีกไหมเนี่ย" บัว
ตองบอกพวกหนูดำว่าเห็นไม้มาหาไมค์ที่บ้านพัก
หนูดำสั่งให้บัวตองสืบว่าไมค์มีแผนการจะทำอะไรในไร่นี้ กำนันแดงได้ยินก็ชักกังวล
รีบผละจากไป กำนันแดงจอดจักรยานหน้าบ้านปลัด ร้องเรียก ธงรบออกมาหน้าตาตื่น
"มีอะไรเหรอครับกำนัน" ดาววดีตามออกมา "ใครมาเหรอคะ" กำนันแดงมองดาววดีอย่างงงๆ
"คุณดาววดีมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง นี่มันยังไงกันเนี่ยปลัด" เข้ามาในบ้าน
กำนันแดงมองหน้าดาววดีอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่ "แล้วผมจะแน่ใจได้ยังไง
ว่าคุณจะไม่คิดแย่งคุณทุติยะไปจากหนูดำอีก" "ดาวไม่คิดจะทำอย่างนั้นแล้วล่ะค่ะ
หนูดำมีบุญคุณช่วยชีวิตดาวไว้ถึงเวลาที่ดาวต้องตอบแทนให้หนูดำบ้างแล้ว"
"ถ้าจะตอบแทนจริงๆ ก็เร่งมือเข้าเถอะ ตอนนี้หนูดำมันเริ่มสงสัยแล้ว
ถ้านังสายสืบบัวตองมันเกิดสืบเจอขึ้นมา ความจะแตกเสียก่อน"
"แต่คุณทุติยะเพิ่งจะลงมือได้แค่วันสองวันเองนะคะ
การพิสูจน์ตัวมันก็ต้องใช้เวลาหน่อย" ธงรบคิดๆ "อืม บางทีอาจจะมีทางลัดช่วยก็ได้นะ"
"ทางลัด? ทางไหนเหรอปลัด" กำนันแดงสงสัย ธงรบยิ้มมีแผน0000000000000000000
หนูดำกับถนอมขับรถมาถึงไร่ ลงจากรถมา เห็นบุญโฮมกับไก่และคนงานอื่นๆ
ยังจับกลุ่มคุยกันอยู่ "มัวทำอะไรอยู่ สายทำไมยังไม่เข้าไร่อีก"
"ก็คุณผู้จัดการไมค์เขายังไม่ออกมาเลย" หนูดำชะเง้อมองไปที่บ้านพัก
"สงสัยจะขี้เกียจ โธ่เอ้ย ทำเป็นวางก้ามขยันได้แค่วันสองวัน" หนูดำหมุนตัวกลับ
"ท่าทางก็บอกอยู่แล้วว่าไม่เคยทำไร่
คงจะไม่ได้เรื่องพอกับคุณทุติยะเจ้านายเขานั่นแหละ" "ใครว่าฉันขี้เกียจ" ทุก
คนสะดุ้งหันไปมองตามเสียง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งมากขึ้นกว่าเดิม ไมค์เดินเข้ามาในวง
แต่งตัวคาวบอยชาวไร่สุดเท่ห์แต่ใส่วิกผมบ็อบสลวย ทุกคนกลั้นหัวเราะกันเต็มที่
ถนอมรีบเข้าไปกระซิบกระซาบหนูดำ "หนูดำ
หรือว่าที่บัวตองมันบอกว่านายไมค์เป็นตุ๊ดมันจะจริง ดูจากทรงผมแล้วพี่หนอมว่าใช่นะ"
หนูดำพูกไม่ออก บอกไม่ถูก บุญโฮมกับไก่ทนไม่ไหวหัวเราะก๊ากออกมา คนอื่นๆ หัวเราะตาม
"ขำอะไรกัน มีอะไรตลกนักรึไง" ไมค์โมโหที่ทุกคนขำตัวเอง รีบคว้าแขนหนูดำ "จะทำอะไร
ฉันไม่ได้หัวเราะนะ" "พาฉันไปสำรวจไร่ เร็วๆ เข้า" ไมค์ลากแขนหนูดำออกไป
ทุกคนปล่อยฮากันเต็มที่ "ผมทรงนั้น แฟชั่นใหม่เหรอเฮีย" บุญโฮมส่ายหน้า
"กอล์ฟก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าไมค์เขาคิดยังไง" หนูดำนำไมค์ไปสำรวจไร่
หนูดำถามว่าคิดยังไงถึงได้อยากสำรวจไร่
"ฉันก็อยากรู้น่ะสิว่าไร่นี่มันได้มาตรฐานของฉันรึเปล่า"
"ไปรายงานเจ้านายคุณได้เลยนะว่าฉันทำไร่ด้วยมาตรฐานสูงสุด
ไม่ต้องมาสำรวจให้เสียเวลาหรอก แต่พูดไปเจ้านายคุณก็คงไม่เข้าใจหรอก"
หนูดำเดินนำไปเร็วๆ ไมค์รีบตามไปหยั่งเชิง "ทำไมเธอถึงชอบดูถูกเจ้านายฉันนัก
คุณทุติยะเขาไม่เอาไหนเลยรึไงในสายตาเธอ" "มันไม่ใช่แค่ฉันหรอก
นายนั่นไม่เอาไหนในสายตาทุกคนน่ะแหละ ถ้าไม่มีพวกฉัน อีกไม่นานไร่นี้ก็ต้องเจ๊งหมด
พนันกันได้เลย" "เอาสิ เธอจะพนันด้วยอะไรล่ะ" หนูดำมองหน้าไมค์อึ้งๆ
"ฉันจะทำให้เธอเห็นเองว่าเจ้านายฉันไม่ได้แย่อย่างที่ใครคิด
แล้วก็สามารถสร้างไร่นี้ให้ดีกว่าเดิมให้ได้" "ถ้าคุณแพ้พนัน
คุณต้องออกไปจากไร่นี้" "แต่ถ้าเธอแพ้พนัน เธอต้องโดนจูบ" "บ้า
นี่นายกล้ามาทะลึ่งกับฉันเหรอ" "ฉันหมายถึงโดนคุณทุติยะ เจ้านายฉันจูบน่ะ
ตกลงไหมล่ะ" หนูดำอ้ำอึ้งๆ "ถ้าไม่แน่จริงก็ไม่ต้องพนัน" "ได้ ฉันรับพนัน
เพราะถึงยังไง นายก็ทำไม่สำเร็จอยู่แล้ว" หนูดำสะบัดหน้าเดินหนีไป
ทุติยะหัวเราะชอบใจก่อนจะรีบตามไป หนูดำเดินนำไมค์ลงมา รู้สึกหน้ามืด เซจะล้ม
"หนูดำ เป็นอะไรรึเปล่า" ไมค์รีบเข้าไปประคอง "ฉันไม่เป็นอะไร แค่หน้ามืด"
หนูดำพยุงตัวเองจะเดินต่อแต่แล้วก็ล้มลงไปอีก "หนูดำ เป็นยังไงบ้าง"
ไมค์เห็นอาการแล้วตัดสินใจ อุ้มหนูดำขึ้น "จะทำอะไร ปล่อยฉันนะ" "จะปล่อยได้ยังไง
เธอไม่สบายมากนะ" ไมค์อุ้มหนูดำพยายามจะรีบไปให้เร็วที่สุด
"ไม่ต้องห่วงนะหนูดำฉันจะดูแลเธอเอง"
หนูดำเหลือบตาขึ้นมองไมค์อย่างแปลกใจในคำพูดแต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงจะขัดขืน
ถนอมกับบัวตองกำลังช่วยกันจัดเตรียมข้าวเที่ยง พอเห็นหนูดำก็ตกใจรีบวิ่งไปหา
ไมค์ค่อยๆ วางหนูดำลง "หนูดำเป็นอะไรไป" "หนูดำไม่สบาย เป็นอะไรไปก็ไม่รู้"
"ผ้าเย็นๆ" บัวตองส่งผ้าให้ ไมค์รีบรับไปเช็ดหน้าเช็ดตาหนูดำ "ไม่เป็นไรนะหนูดำ
เธอต้องไม่เป็นอะไรนะ" ไมค์ห่วงใยหนูดำมาก ถนอมกับบัวตองเห็นเข้าก็แปลกๆ
ใจเหมือนกัน ถนอมรีบเข้ามาขวางบอกว่าจะจัดการเอง "ไม่ต้อง ฉันจะจัดการเอง" ไมค์ว่า
"โอ๊ย ไม่ต้อง ไม่ใช่หน้าที่นายไมค์สักหน่อย" "ทำไมจะไม่ใช่ ผัวก็ต้อง"
ไมค์รีบหุบปากทัน "นายไมค์ว่าอะไรนะ" "อะไรผัวๆ ใครผัวใครเหรอ" "ก็
ก็คุณทุติยะผัวหนูดำน่ะสิ ท่านส่งฉันมาดูแลไร่ ก็ต้องหมายถึงดูแลทุกคนในไร่นี่ด้วย
รวมทั้งหนูดำ หลบไป"
ไมค์อุ้มหนูดำเข้าบ้านพักไปแล้วปิดประตูใส่หน้าถนอมกับบัวตองปัง สองคนสะดุ้ง
ดั้งแทบหัก ไมค์ดูแลหนูดำที่นอนพักอยู่บนเตียงอย่างใกล้ชิด
ถนอมกับบัวตองมาแอบส่องดูที่หน้าต่างอย่างสงสัย "
แล้วทำไมต้องไม่ให้เราเข้าไปด้วยนะ หรือว่า คิดจะฆ่านายหนูดำ แน่ๆ เลยพี่หนอม
ผู้จัดการไมค์ต้องคิดร้ายกับหนูดำแน่ๆ เลย พี่หนอมไม่สงสัยบ้างเหรอ"
"ฉันสงสัยอย่างอื่นมากกว่า ผู้จัดการเป็นเกย์แน่เหรอบัวตอง
ดูจากสายตาแล้วฉันว่าไม่ใช่นะ" "ต้องใช่สิ บัวตองเห็นกับตา" หนูดำงึมงำบางอย่างเบาๆ
"ว่าอะไรนะหนูดำ" ไมค์ก้มหน้าลงชิดหน้าหนูดำเพื่อฟังว่าพูดอะไร ถนอมตาเหลือก
"ฉันว่าไม่ใช่แล้วล่ะ" ถนอมรีบถลาเข้าไปในบ้าน "ผู้จัดการไมค์ จะทำอะไรน่ะ ออกไปนะ"
"จะให้ออกไปไหน ไม่เห็นเหรอว่าหนูดำไม่สบาย" "แต่ทำอย่างนี้มันไม่ถูก
ออกไปเดี๋ยวนี้" ถนอมกับบัวตองช่วยกันฉุดไมค์จะให้ออกไปแต่ไมค์ก็ไม่ยอม
"มันไม่ถูกยังไง นี่ปล่อยนะ อะไรกันเนี่ย" "โอ๊ย! ผู้จัดการขา เรื่องง่ายๆ
แค่นี้ผู้จัดการไม่รู้เหรอ นายหนูดำเขามีผัวแล้ว
ผู้จัดการจะมาถึงเนื้อถึงตัวเขาอย่างนี้ได้ยังไง" "ใช่ ถึงผู้จัดการจะแอ๊บ
แต่ก็อย่าคิดนะว่าพวกเราไม่รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของผู้จัดการคืออะไร" ไมค์อึ้ง
คิดว่าโดนจับได้ "พวกเธอรู้อะไรกันเหรอ" "ไม่ต้องพูดแล้ว ออกไป ออกไปเลยนะ"
ถนอมผลักไมค์กระเด็นออกไป ถนอมรีบปิดประตู "บัวตอง
นายไมค์มันชักไม่น่าไว้ใจขึ้นทุกที ต่อไปนี้ แกต้องจับตาดูทุกฝีก้าวว่าเขาจะทำอะไร
เข้าใจไหม" "โอเค บัวตองจะไม่ให้คลาดสายตาเลย" ธงรบขี่มอเตอร์ไซด์เข้ามา
ไมค์รีบวางฟอร์มแล้วเดินเข้าไปหาว่ามีธุระอะไร ธงรบบอกกับทุกคนไปรอบๆ เรื่องงาน
ถนอมเสียงดังตื่นเต้น "งานเกษตรเฟสติวัล" "เหมือนงานเกษตรแฟร์รึเปล่าครับปลัด"
"งานเราเป็นงานเล็กๆ ไม่ใหญ่โตเหมือนงานเขาหรอกจะมีก็แต่เกษตรกร
ชาวไร่ชาวสวนในจังหวัดเท่านั้น" "มีประกวดเทพีด้วยรึเปล่าจ้ะปลัด" "มีสิครับ"
บัวตองกรี๊ดๆ ดีใจ ถนอมหมั่นไส้ " งานนี้ทางจังหวัดจัดขึ้นเพื่อพวกเราทุกคน
ผมก็เลยจะมาชวนพวกเราเข้าร่วม เพราะว่าปีนี้นอกจากจะมีการประกวดพืชผลกันแล้ว
จะมีการเพิ่มรางวัลไร่ตัวอย่างด้วย" "ไร่ตัวอย่างเหรอคุณปลัด" "ใช่ครับ
ไร่ที่ชนะจะได้รับรางวัลใหญ่ เป็นสัญญาส่งข้าวโพดให้กับต่างประเทศ" "จริงเหรอปลัด
เขาจะรับซื้อจริงๆ เหรอ" "สัญญาสิบปีเชียวนะ" "สิบปี!!" ทุกคนตาโต
"แต่พวกเราจะชนะได้เหรอ" ถนอมว่า ทุกคนมองไปที่ไมค์ที่นั่งฟังอย่างครุ่นคิด "นั่นสิ
ถ้าเป็นนายหนูดำก็ว่าไปอย่าง แต่ตอนนี้นายหนูดำก็ไม่สบายเสียด้วยสิ"
"แต่พวกคุณก็ยังมีคุณไมค์อยู่นะครับ ตกลงว่าไร่กาฬมณีจะเข้าร่วมงานไหมครับ" ไมค์
รับลุกขึ้นมา "แน่นอนอยู่แล้ว ไร่กาฬมณีจะถอยได้ยังไง
ถึงจะไม่มีหนูดำก็ไม่เห็นเป็นอะไร ผมนี่แหละจะคว้าชัยชนะมาให้ไร่กาฬมณีเอง"
ทุกคนมองหน้ากันปริบๆ ไม่มั่นใจ ทุติยะมุ่งมั่นมาก ตกกลางคืน
หนูดำรู้เรื่องก็โวยวายลั่น "นายไมค์จะส่งไร่เข้าประกวดงั้นเหรอ"
"เขาลงชื่อกับปลัดไปแล้วด้วยนะ แถมยังประกาศซะลั่นเลยว่างานนี้เขาจะลุยเอง
โดยไม่ต้องมีหนูดำ" "อวดดีมากไปแล้วนะ" กำนันแดงเอ่ยขึ้น
"ก็ให้โอกาสเขาอวดดีหน่อยจะเป็นไรไป เขาอาจจะมีอะไรดีๆ มาอวดเราก็ได้" "พ่อนี่ยังไง
ชอบเข้าข้างนายไมค์อยู่เรื่อย" "ไม่ได้เข้าข้าง
แต่เอ็งป่วยอยู่อย่างนี้จะไปลงแข่งกับเขาได้ยังไง มันก็ต้องมีคนมาทำแทนสิ จริงไหม"
"ก็จริงของพ่อกำนันนะหนูดำ งานนี้ใครๆ
ก็อยากชนะทั้งนั้นแหละรางวัลใหญ่มันไม่ใช่น้อยๆ เลยนะ" หนูดำหน้าบึ้ง ไม่สบอารมณ์
"ถ้าทุกคนคิดว่านายไมค์จะทำได้ก็ตามใจ แต่หนูดำไม่เชื่อ" หนูดำฟึดฟัดเดินหนีไป
ที่บ้านพักปลัด ธงรบยกกองตำราปึกใหญ่วางลงตรงหน้าทุติยะ
"คุณควรศึกษาข้อมูลเรื่องการทำการเกษตรแผนใหม่ให้เข้าใจทั้งหมด
ไม่อย่างนั้นคุณไมมีวันชนะไร่อื่นได้หรอก" ทุติยะมองกองตำราตรงหน้า "โห
กว่าเจ้านายจะอ่านหมด งานมันก็คงมันจบไปแล้วล่ะครับปลัด" "อ่านคราวๆ ก็ได้
ตรงไหนไม่เข้าใจ ผมจะช่วยอธิบายให้เอง" ทุติยะเหล่ๆ มองธงรบ "ไม่ต้องช่วยหรอกครับ
ยังไงผมก็อ่านจนจบให้ได้ ผมต้องการข้อมูลที่แน่นปึ๊ก" ดาววดีเข้ามาหา "ดูนี่สิคะ
ดาวออกแบบบูธของไร่ให้แล้ว รับรองว่าเด่นสุดๆ ในงานแน่ๆ ดูสิคะว่าชอบไหม" "แหม
ช่วยกันคนละไม้คนละมือแบบนี้ ไร่เราต้องชนะแน่ๆ เลยครับเจ้านาย" "คราวนี้
หนูดำจะต้องยอมรับในตัวฉันเสียที" ทุติยะมีความหวังสุดๆ ไมค์
เริ่มเตรียมงานอย่างหนัก ด้วยความตั้งใจและพิถีพิถัน จนคนอื่นหมั่นไส้ แต่ก็ช่วย
ไมค์ทำงานจนหมดแรงนอนแผ่กลางลานพักข้างกองข้าวโพด
ไมค์ขับรถบรรทุกข้าวโพดเข้ามาตามถนน รถเครื่องดับ บุญโฮมด่า "ไอ้เส็งเคร็งเอ้ย"
"อ้าว มาด่ากันทำไมล่ะ" "ผมไม่ได้ด่าผู้จัดการ ผมด่ารถ" บุญโฮมลงจากรถไปดูเครื่อง
"หมดปัญญา หมดปัญญา เกินจะซ่อมแล้วครับ" "แล้วจะเอาไง ข้าวโพดเต็มท้ายรถอย่างนี้
ต้องเอาไปขายในงานด้วยสิ" "ทำไงได้ ก็รถมันเสีย ต้องไปหารถมาเปลี่ยน
ผมจะเดินเข้าไร่หารถ เจ้านายรออยู่ที่นี่ก่อนนะครับ" ไมค์มองข้าวโพดท้ายรถ
มองเมฆฝนที่กำลังเคลื่อนเข้ามา ลมเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่อยๆ "ไม่ทันแน่ ฝนจะตกแล้ว
ขืนรอมีหวังข้าวโพดเปียกหมดแน่ เอาอย่างนี้ดีกว่า"
เขาตัดสินใจให้บุญโฮมบังคับพวงมาลัย และตัวเองออกแรงเข็นรถเต็มที่ รถค่อยๆ
เคลื่อนไป