นง ไฉนเซล้มอยู่ริมผาอย่างน่าหวาดเสียว เทวัญทรุดลงจะผลักร่างนงไฉน แล้วไม้ขนาดย่อมก็ฟาดลงมากลางหลังของเทวัญ เทวัญร้องลั่น ธงเข้ามาถีบร่าง เทวัญกระเด็นไป แล้วช่วยดึง นงไฉนลุกขึ้นมา
"หนีเร็ว"
"ไม่ ฉันไม่หนีไปไหนแล้ว จะตายก็ตายตรงนี้แหละ"
เทวัญเงยหน้ามองนงไฉน ธงเองก็งง แต่ยังกระชับไม้ไว้แน่น
"ไอ้ผี อย่าเข้ามานะ เข้ามาฟาดหน้าแหกจริงๆ"
"ฉันจำทุกอย่างได้หมดแล้ว และนายต้องรับรู้ไว้ก่อนที่นายจะฆ่าฉัน" นงไฉนโพล่งออกมา
"ฉันไม่ฟังคำแก้ตัวของเธอ ที่เธอพูดมันไม่ใช่เรื่องจริง" เทวัญสะอื้น "นรีไม่ทำอย่างนั้น"
นง ไฉนยังคงพูดต่อ "นรีทำอย่างนั้น นรีเล่นชู้กับนายชาคริต นายกับฉันตกเป็นเหยื่อคนที่เรารักเหมือนกัน ที่นายกับฉันลืมไปหมดแล้ว เพราะมันเจ็บปวดเกินไปสำหรับเราทั้งคู่ที่จะจดจำ"
เทวัญร้องไห้สะอื้น นงไฉนลงนั่งข้างเทวัญ
"ใช่ไหม นายจำภาพในมือถือได้แล้วใช่ไหม"
เทวัญสะอื้น "ไม่ จำไม่ได้ ไม่อยากจำ"
"เธอให้สร้อยนาย ชาคริต เธอหันมามองกล้อง แล้วยิ้มอย่างมีความสุข"
"หยุดพูด หยุดเล่า"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น