วัน ต่อมาพวงแก้วรีบพาทิวากลับมาที่บ้าน และบอกให้ทุติยะหย่ากับหนูดำเลย ทิวาบอกว่าถ้าหย่าก็ต้องยกที่ดินให้หนูดำ เพราะเราผิดสัญญา พวงแก้วไม่ยอม ทุติยะเองก็ประกาศว่าจะไม่ยอมหย่าเช่นกัน พวงแก้วต้องคิดหาวิธีใหม่
พวง แก้วติดต่อเสี่ยดำเกิง ให้มาเจรจาที่โรงแรมแห่งหนึ่ง เรื่องการขายที่ไร่กาฬมณี จูลี่กับดาววดีเห็นก็มาดักพบพวงแก้ว ในที่สุดพวงแก้วก็บอกแผนของเธอ และขอความร่วมมือกับดาววดีด้วย
"แล้วเขาบอกรึเปล่าค่ะ ว่าจะทำยังไง"
"เขาบอกว่าจะติดต่อกลับมาอีกที แต่ป้าเน้นไปแล้วว่าให้ใช้วิธีขั้นเด็ดขาด เอาให้การแต่งงานครั้งนี้มันจบสิ้นไปซะที"
"คุณทุติยะจะได้เป็นอิสระ"
"และหนูดาวจะได้เป็นสะใภ้ตัวจริงของป้า แผนครั้งนี้จะพลาดไม่ได้เด็ดขาด"
วัน รุ่งขึ้นพวงแก้วก็ไปหาเสี่ยดำเกิง และจัดฉากจับตัวไปเรียกค่าไถ่ แต่ในขณะที่หนูดำก็โทรนัดธงรบมารับเพื่อเตรียมกลับโคกน้ำเชี่ยว เมื่อทุติยะรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะกลับบ้าน ก็รีบเตรียมกล่องแหวนที่ไปซื้อมา เพื่อตามง้อให้หนูดำเปลี่ยนใจ โดยให้ไม้กันธงรบไม่ให้เข้ามาพบหนูดำได้
"เดี๋ยว ฉันบอกแล้วไง ว่าจะไม่ยอมให้เธอไปไหนทั้งนั้น ยังไงก็ไม่ให้ไป"
"ทำไมฉันต้องฟังคุณ"
"เธอต้องฟัง เพราะฉันกำลังจะบอกความจริงทั้งหมดให้เธอฟัง"
ทุติยะหยิบกล่องแหวนออกมาเปิดออก หนูดำตกใจ
" หนูดำ ที่ผ่านมาฉันไม่รู้ใจตัวเอง ไม่เข้าใจความรู้สึกของตัวเอง แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่าสิ่งที่มันเกิดขึ้นทั้งหมด สิ่งที่ฉันทำผิดกับเธอไว้ ฉันทำลงไปเพราะว่าฉัน"
ทุติยะพูดไม่ทันจบ เสียงธงรบก็เรียกหนูดำดังเข้ามา หนูดำรีบหันไปมอง ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดจังหวะอีก หอมกับมะลิรีบรับ แต่ร้องลั่นว่าพวงแก้วถูกจับตัวไปเรียกค่าไถ่ ทุกคนตกใจมาก
ดาววดีรีบ เข้ามาสมทบทันทีที่รู้เรื่องจากทุติยะ และช่วยกันธงรบไว้ ทุติยะก็ตัดสินใจว่าจะออกไปพบคนร้ายกับหนูดำ ธงรบรู้สึกทะแม่งๆ ที่ดาววดีรอฟังข่าวอย่างไม่ยินดียินร้าย
หนูดำกับทุติยะไปพบคนร้าย แล้วก็พบว่าคือเสี่ยดำเกิง เสี่ยดำเกิงยื่นคำขาดว่าให้ทั้งสองนำโฉนดที่ดินของไร่กาฬมณีมาไถ่ตัวพวงแก้ว พร้อมกับเอาคลิปที่ถ่ายพวงแก้วไว้ให้ดูเป็นการขู่
ทุติยะกับหนูดำกลับมา บ้านด้วยความกลัดกลุ้ม ดาววดีสังเกตเห็นทุติยะลังเล จึงขอคุยกับหนูดำพร้อมยื่นใบหย่าให้ และบอกว่าถ้าหนูดำขอหย่า ที่ดินผืนนั้นก็จะตกเป็นของทุติยะ เขาจะได้นำไปไถ่ตัวพวงแก้ว แต่หนูดำบอกว่า
"เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของฉัน คุณไม่มีสิทธิ์มาออกคำสั่ง" หนูดำกล่าวสีหน้าตึงๆ
"ฉันรอให้เธอสำนึกไม่ไหวน่ะสิ ถึงต้องยื่นมือเข้ามาช่วย คุณป้ากำลังตกอยู่ในอันตราย เธอยังคิดจะเก็บที่ดินไว้อีกงั้นเหรอ"
หนูดำฟังแล้วอึ้งไป ดาววดีรีบพูดต่อ "เธอต้องหย่ากับคุณทุติยะ แล้วก็เซ็ฯโอนที่ซะ เขาจะได้เอาไปช่วยคุณป้า"
"ไม่จำเป็นหรอกค่ะ"
"หมายความว่ายังไงไม่จำเป็น คนร้ายมันต้องการที่ดินผืนนี้นะ"
"ฉันรู้ค่ะ"
"รู้แล้วยังจะทำเฉย ไม่เดือดไม่ร้อนอย่างนี้อีกเหรอ อย่าบอกนะว่าเธอห่วงที่ดินมากกว่าคุณป้า"
"ฉันบอกว่าไม่จำเป็นก็คือไม่จำเป็น จะต้องให้ฉันพูดอีกกี่ครั้งคุณถึงจะได้ยิน" หนูดำย้ำ
"แต่เราต้องช่วยคุณป้านะ"
"ฉันมีวิธีของฉัน ไม่จำเป็นต้องยกที่ดินให้ใครทั้งนั้น"
หนูดำจะเดินหนีไป แต่กลับเจอทุติยะยืนฟังอยู่ด้วยสีหน้าผิดหวังและโกรธมาก
" เผยธาตุแท้ออกมาแล้วสินะ ที่แท้เธอก็เป็นคนแบบนี้นี่เอง อยากได้ที่ดินจนทำได้ทุกอย่าง ยอมแลกได้แม้แต่ชีวิตคนทั้งคน ฉันไม่คิดว่าเธอจะใจดำได้ถึงขนาดนี้"
"คุณทุติยะ คุณเข้าใจผิดนะ"
" เข้าใจผิดงั้นเหรอ ฉันได้ยินเธอพูดหมดแล้ว ยังมีอะไรต้องเข้าใจผิดอีก ที่ผ่านมาต่างหากล่ะที่ฉันเข้าใจเธอผิดไป วันนี้ฉันเกือบจะหลงเชื่อแล้วเชียวว่าเธอห่วงชีวิตแม่ฉันจริงๆ"
"คุณทุติยะ" หนูดำมองตามทุติยะที่เดินหนีไปอย่างหน้าเสีย
แต่ หนูดำไม่มีเวลาอธิบาย เพราะใกล้เวลาแล้ว เธอโทรหาถนอมสั่งให้เกณฑ์คนงานเข้ามาที่กรุงเทพฯ แล้วบุกไปที่บ้านร้างที่เสี่ยดำเกิงจับตัวพวงแก้วไว้ แล้วกระจายกันออกคอยกันสมุนของเสี่ยดำเกินไว้ ส่วนหนูดำย่องขึ้นไปชั้นบนที่พวงแก้วถูกจับตัวอยู่ แล้วทันได้ยินเสี่ยดำเกิงที่คิดจะแบล็คเมล์พวงแก้วอีกที เพราะอัดคลิปการตกลงครั้งนี้ไว้ พร้อมเรียกเงินค่าเทปห้าล้าน ไม่เช่นนั้นเทปจะตกไปอยู่ในมือของครอบครัวพวงแก้วทันที พวงแก้วอึ้งไป เสี่ยดำเกิงให้เวลาคิดสักครู่
หนูดำเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด ทันที แต่พอเธอเห็นเสี่ยดำเกิงออกไปแล้วก็เข้าไปช่วยพวงแก้วหนีออกมา และปล่อยให้ธงรบกับบุญโฮมจัดการกับพวกเสี่ยดำเกิง
หนูดำช่วยพวงแก้ว ไว้จนตัวเองโดนฟาดล้มลง แต่ก็ได้กล้องที่เสี่ยดำเกิงคิดจะเอาไว้แบล็กเมล์พวงแก้วมาด้วย หนูดำเจ็บเลยบอกให้พวงแก้วหนีไปก่อน แต่พวงแก้วกลัวหลงทาง แต่พอเห็นมีรถผ่านมาก็รีบวิ่งออกไปขวางให้ช่วย กลายเป็นรถของทุติยะ ไม้และทิวาที่มาช่วย
พวงแก้วโผกอดลูกชายทันที หนูดำมองไป เจ็บแต่ก็พยายามลุกขึ้น คว้ากล้องขึ้นมาดึงเอาม้วนเทปออกไปด้วย ทุติยะกับทิวาแปลกใจที่คนอื่นหายไปไหนกันหมด
หนูดำรีบวิ่งเข้าไปห้ามพวกธงรบแล้วชวนทุกคนหนีออกไป โดยปฏิเสธที่จะไม่แจ้งความ และปิดปากเงียบ
ทาง ด้านพวงแก้วเองเมื่อรู้ว่าหนูดำเอาม้วนเทปไปด้วย ก็เลยไม่ยอมบอกกับใครว่าหนูดำเป็นคนช่วยตัวเองไว้ จนเดินมาเผชิญหน้ากับหนูดำในเช้าวันต่อมา หลังจากหนูดำกลับมาที่บ้านพร้อมกับการตัดสินใจบางอย่าง ทิวาปรี่เข้ามาถามอย่างเป็นห่วง แต่กลับถูกดาววดีพูดว่าหนูดำที่เห็นแก่ตัว ทิวาบอกให้ค่อยๆ พูดกัน ดาววดียังพูดต่อว่าหนูดำไม่กล้าสู้หน้าถึงได้หายตัวไป
"ทำไมฉันต้องไม่กล้าด้วย ฉันมีอะไรต้องกลัว" หนูดำย้อนสีหน้านิ่งเฉย
"ก็กลัวเสียที่ดินไง หรือว่าไม่จริง เธอควรจะกราบขอโทษคุณแม่ ที่ใจดำไม่คิดจะช่วยท่าน เธอรู้ไหมว่าทำให้ท่านตกอยู่ในอันตรายแค่ไหน"
"ฉันรู้ดีค่ะ" หนูดำมองพวงแก้วอย่างเยือกเย็น จนอีกฝ่ายไม่กล้าสู้หน้า
"เธอรู้ได้ยังไง ในเมื่อเธอไม่ได้อยู่ที่นั่น" ดาววดีย้อนถาม
"ฉันรู้ก็แล้วกัน"
"อวดดี เธอคงไม่สำนึกผิดเลยแม้แต่นิดเดียวสินะ"
"พอเถอะเจ้ายะ เรื่องมันก็จบไปแล้วน่า เอาไว้ค่อยพูดค่อยจากันวันหลังก็ได้"
"ไม่มีอะไรต้องพูดกันอีกแล้วครับ ผมไม่อยากพูดกับคนใจดำ"
หนูดำมองหน้าพวงแก้วอีกครั้ง แต่พวงแก้วทำเป็นเชิดหนีไม่สนใจช่วยแก้ตัว หนูดำบอกทุติยะว่า
"คุณอยากจะคิดยังไงมันก็เรื่องของคุณ ฉันไม่สนใจหรอก ในสายตาคุณ ฉันมันไม่เคยมีอะไรดีอยู่แล้วนี่"
หนูดำวิ่งหนีขึ้นบันไดไป ทิวาร้องเรียก แต่ทุติยะบอกพ่อว่า
"ปล่อยเขาไปเถอะครับคุณพ่อ ในเมื่อชีวิตคนอื่นมันไม่มีค่าสำหรับเขา เขาก็ไม่ควรจะมีค่าสำหรับใครเหมือนกัน"
"แกพูดอย่างนี้ได้ยังไงเจ้ายะ แกมีหลักฐานอะไรไปกล่าวหาเขา ที่พูดกันมาทั้งหมดน่ะ มีหลักฐานกันแล้วเหรอว่าเขาผิด"
หนู ดำวิ่งขึ้นมาร้องไห้บนห้อง สักพักพวงแก้วก็ตามเข้ามาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย หนูดำบอกว่าถ้าเป็นเรื่องนั้นไม่ต้องกลัว เพราะเธอไม่บอกใครหรอก
"แล้วทำไมต้องเอาเทปไปด้วย คิดจะเอามาแบล็คเมล์ฉันใช่ไหม"
หนู ดำหยิบเทปมาส่งให้พวงแก้ว "ฉันแค่ไม่อยากให้ใครเห็นเท่านั้นแหละค่ะ เพราะไม่แน่ใจว่าพวกเสี่ยดำเกิงจะถ่ายความลับอะไรของคุณหญิงเอาไว้บ้าง"
พวงแก้วสะดุ้งรีบแย่งเทปไป "เธอรู้อะไร"
"ก็รู้ทุกอย่างที่คุณหญิงทำนั่นแหละค่ะ หนูดำขอร้องล่ะนะค่ะ คุณหญิงอย่าทำให้ตัวเองตกอยู่ในอันตรายแบบนั้นอีกเลยนะคะ"
"ฉันต้องทำก็เพราะเธอนั่นแหละ ถ้าเธอไม่คิดแต่งกับทุติยะ ฉันก็คงไม่ต้องเสี่ยงเอาชีวิตเข้าแลกเพื่อไล่เธอไปหรอก"
"หนูดำขอโทษที่ทำให้คุณหญิงต้องเอาชีวิตมาเสี่ยง"
"ไม่ต้องมาขอโทษฉัน บอกมาเลยว่าเธอต้องการเงินเท่าไหร่"
"เงินอะไรคะ"
"ก็ค่าปิดปากน่ะสิ"
"คุณคงเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่เคยต้องการเงินของคุณแม้แต่บาทเดียว"
"แล้วทำไมทีเรื่องที่ดินเธอจะเอาล่ะ"
" ที่ดินผืนนั้นเป็นชีวิตของฉันแล้วก็คนงานอีกหลายคนในไร่ ถึงมันจะเป็นแค่ที่ดินกันดารในสายตาของคนอื่น แต่สำหรับฉันมันคือทุกสิ่งทุกอย่าง"
"พอได้แล้ว ฉันไม่อยากฟังเรื่องของคนจนๆ อย่างพวกเธอ" พวงแก้วตัดบท
"ฉันมันเก่งก็แค่เรื่องทำไร่เท่านั้นแหละ เรื่องอื่น ฉันไม่เข้าใจหรอกค่ะ"
"ยอมรับความจริงได้แล้ว จะรออะไรอีกล่ะ"
คำ พูดของพวงแก้ว ทำให้หนูดำยอมพ่ายแพ้ และเดินทางกลับบ้านกับธงรบ โดยทิ้งความไม่เข้าใจกับทุติยะไว้เบื้องหลัง แต่พวงแก้วก็ยังโล่งใจไม่เต็มที่ เมื่อได้ยินทิวาบอกว่าจะหาทางพิสูจน์ให้ได้ว่าหนูดำไม่ได้เป็นคนแล้งน้ำใจ อย่างที่ทุติยะเข้าใจ
พวงแก้วเริ่มรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เพราะกลัวคนอื่นจะรู้ความลับ จึงปรึกษากับหอม หอมแนะนำให้ทำลายเทปซะ แต่ก็ยังกังวลเรื่องดาววดีที่รู้เรื่องนี้เช่นกัน พวงแก้วพูดว่า
"แม่นั่นมันไม่มีพิษสงอะไรหรอก สวยอย่างเดียว ไม่มีสมอง"
ดาววดีเข้ามาได้ยินก็โกรธที่ถูกพวงแก้วดูถูก จึงแอบสะกดรอยตามหอมไปแล้วหยิบเทปที่หอมทิ้งขึ้นมาเก็บไว้
" ขอโทษนะค่ะคุณป้า ดาวไม่ได้โง่อย่างที่คิดหรอกนะค่ะ ในเมื่อคุณป้าคิดจะจูงจมูดดาว ดาวก็ต้องป้องกันตัว" ดาววดีมองเทปในมือด้วยความโกรธ
ดาววดีหันมาเร่งทำคะแนนพิชิตใจทุติยะ เพราะคิดว่าหมดคู่แข่งแล้ว แต่กลายเป็นว่าทุติยะไม่สนองตอบเท่าที่ควร เพราะเหมือนตัดใจจากหนูดำไม่ได้ จึงวางแผนกับพวงแก้วด้วยการมัดมือชกชายหนุ่ม โดยหลอกให้ทุติยะมาเยี่ยมเธอที่คอนโด แล้วแอบวางยานอนหลับใส่ จนกระทั่งทุติยะกลับมาตื่นตอนเช้า ก็สะดุ้งที่เห็นตัวเองนอนถอดเสื้ออยู่ตรงหน้าดาววดี
"นี่ผมมานอนอยู่ห้องคุณได้ยังไง"
"คุณมารับดาวไปหาหมอนะค่ะ แต่คุณหลับไปก่อน ดาวก็ไม่กล้าปลุก ปล่อยให้คุณนอนจนเช้าเลย"
"แล้วเสื้อผม"
"ไม่ต้องตกใจหรอกค่ะ คุณทำกาแฟหกเปื้อนเสื้อน่ะ ดาวเลยถือวิสาสะถอดไปซักให้"
"ขอโทษนะครับที่ผมรบกวน"
"ไม่เป็นไรค่ะ" ดาววดีส่งเสื้อให้
ทัน ใดนั้นก็มีเสียงเคาะประตู พอดาววดีเปิดออกไปก็กลายเป็นพวกปาปาราซซี่กรูกันเข้ามาถ่ายรูป ทุติยะกำลังใส่เสื้อตกใจ ดาววดีแกล้งตกใจไปหลบหลังทุติยะ พวกนั้นตั้งคำถามว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกันนานแล้วรึยัง ทุติยะพยายามร้องห้าม บอกว่าทุกคนกำลังเข้าใจผิด
"แล้วภรรยาคุณทุติยะทราบเรื่องนี้รึเปล่าค่ะ"
"ผมบอกว่าให้หยุด พวกคุณกำลังเข้าใจผิด ผมไม่มีอะไรกับคุณดาววดี ทุกอย่างเป็นเรื่องเข้าใจผิด ผมขอตัว"
ทุติยะรีบเดินออกไปทันที นักข่าวหันมาทางดาววดี เธอรีบบอกว่า
"ดาวเป็นผู้หญิงอย่าให้ดาวพูดเลยนะคะมันจะไม่งาม เอาไว้เดี๋ยวเราสองคนจะจัดแถลงข่าวให้พี่ๆ สื่อมวลชนทราบกันอีกทีนะค่ะ"
ดาววดีตีหน้าซื่อแต่ก็แอบยิ้มสมใจที่แผนเป็นไปตามที่คิด
เมื่อ ข่าวดังออกไป พวงแก้วก็รับลูกด้วยการยื่นคำขาดให้ทุติยะหันมาแต่งงานกับดาววดีแทน เพื่อแสดงความรับผิดชอบ ทุติยะไม่รู้จะปฎิเสธยังไง เพราะยังติดที่จดทะเบียบกับหนูดำไว้ ดาววดีจึงมุ่งหน้าไปที่โคกน้ำเชี่ยว เพื่อขอให้หนูดำเซ็นใบหย่าให้
หนูดำเจ็บปวดมาก แต่ก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยอมหย่าให้อีกฝ่าย แต่เมื่อธงรบรู้ก็ตามไปดักดาววดีเอาไว้ก่อนที่อีกฝ่ายจะกลับกรุงเทพฯ
"นี่ ฝีมือคุณใช่มั้ย" ธงรบยื่นหนังสือพิมพ์ให้ดาววดีดู
"เรื่องแบบนี้มันทำคนเดียวไม่ได้หรอก คุณก็รู้นี่ รูปมันก็ฟ้องอยู่แล้วว่าอะไรเป็นอะไร" ดาววดีพูดแบบทองไม่รู้ร้อน
"คุณทำไปทำไมคุณดาววดี คุณก็รู้ว่าคุณทุติยะเขารักหนูดำ"
"ฉันไม่สนหรอกว่าใครจะรักใคร ฉันสนใจแต่ว่าฉันรักใครเท่านั้น"
"ที่คุณทำมันไม่ใช่ความรักหรอกคุณดาว ความรักน่ะมันไม่เลวร้ายขนาดนี้หรอก คุณทำไปเพราะความเห็นแก่ตัวต่างหาก"
" ฉันจะทำเพราะอะไรมันก็เรื่องของฉัน คุณไม่เกี่ยว ฉันว่าจริงๆ แล้วคุณควรจะดีใจด้วยซ้ำไปนะ ที่ฉันช่วยทำให้เรื่องของคุณกับยัยหนูดำนั่นง่ายขึ้นเยอะ"
"เรื่องของผมกับหนูดำน่ะมันไม่มีอะไรยากหรอก ผมก็แค่ปล่อยให้คนที่ผมรักไปมีความสุขตามที่เขาต้องการ ก็เท่านั้นเอง"
"คุณอยากจะเป็นพ่อพระพ่อแพะอะไรก็เรื่องของคุณ ยังไงฉันกับคุณทุติยะก็ต้องแต่งงานกัน เร็วที่สุดด้วย"
ดาววดีบอกเสียงเข้มแล้วก็คว้ากระเป๋าถือลุกขึ้นเดินสะบัดก้นออกไป ธงรบตามมาจับไว้
"เดี๋ยวสิคุณ"
"ปล่อยฉันนะ"
"ผมไม่ปล่อย ผมจะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาทำร้ายจิตใจหนูดำได้อีกแม้แต่คุณก็ตาม" ธงรบประกาศ
"แล้วคุณจะทำอะไรฉันได้"
"ได้สิ" ธงรบกระชากแขนดาววดีเข้ามาใกล้ๆ
"ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทำร้ายหนูดำอีก จนกว่าเรื่องยุ่งๆ พวกนี้มันจะจบ" ธงรบจับตัวดาววดีไว้
"ปล่อยฉันนะ"
"ผมไม่ปล่อย คุณต้องไปกับผม ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้ว"
"ฉันบอกให้ปล่อย"
ธงรบพยายามจะรวบตัวดาววดีไว้ แต่ดาววดีดิ้นรนขัดขืนสุดๆ สุดท้ายดาววดีล้มลงไปร้องโอยย
"คุณดาว เป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนครับ"
ดาววดีฉวยจังหวะนั้นรีบลุกขึ้น คว้าไม้มาฟาดธงรบ
"นี่ๆ คิดจะจับตัวฉันเหรอ นี่แน่ะๆๆ"
"โอยย ผมเจ็บนะ หยุดนะคุณดาว"
"ไม่หยุด นี่แน่ะ" ดาววดีพลั้งมือฟาดธงรบจนสลบไป ก่อนจะชะงัก
"คุณ คุณ คุณเป็นอะไรรึเปล่า คุณฟื้นสิ นี่คุณ แย่แล้ว ตายรึเปล่าเนี่ย คุณ คุณอย่าตายนะ ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย คุณฟื้นสิ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น