งานวันฮาโลวีนของสิรินเริ่มต้นขึ้น
ถวัลย์กล่าวขอบคุณพนักงานที่ร่วมมือร่วมใจกันช่วยให้บริษัทเติบโต
ก่อนจะให้นงไฉนพูดต่อ
นงไฉนพูดถึงความเจ็บป่วยของตัวเองขึ้นมา
ก่อนจะปิดท้ายว่าแม้ตัวเองจะเจอเรื่องเลวร้ายแต่ก็ทำให้ได้ค้นพบกับความรัก
คำพูดนี้ของนงไฉนสร้างความแปลกใจให้กับชาคริต และจอมเป็นอย่างมาก
นงไฉนแยกออกมาจากกลุ่มที่กำลังเต้นรำกันเมามัน
แสงไฟเทคกระพริบแบบดิสโก้จอมดึงแขนของนงไฉนไว้ นงไฉนทำเป็นไม่สนใจจะคุยด้วย
"คุณนง คุณเป็นอะไร คุณเย็นชาใส่ผม แล้วเลิกรักษากับผม"
"บอกแล้วไงว่าคนหลายหน้าฉันไม่อยากคบ"
"พูดให้เคลียร์กว่านี้"
จอมพูดจริงจัง นงไฉนบอกให้ปล่อย
"ไม่อยากคบ แล้วที่พูดเรื่องความรักเมื่อกี้
หมายถึงใคร"
"ก็ความรักที่มีกับสามีฉันไงคะ ครบรอบหนึ่งปีแล้ว
ฉันก็ค้นพบว่าเรารักกันดูดดื่มเหลือเกิน"
"ครบรอบปีแล้ว
คุณเพิ่งค้นพบว่าคุณไม่ได้รักนายชาคริตเลยต่างหาก"
"ฉันไม่จำเป็นต้องบอกคุณทุกเรื่อง"
"จำเป็น เพราะคุณคือคนไข้ของผม"
"คนไข้ต้องบอกทุกอย่างให้หมอฟังใช่ไหม แต่หมอจะปิดบังอะไรคนไข้ก็ได้
มันยุติธรรมแล้วเหรอ"
นงไฉนผละไป จอมตาม นงไฉนวิ่งออกมาที่ทางเดินยาวเลียบหาด
จอมตามมา
"พูดกับผมให้รู้เรื่อง ผมปิดบังอะไร"
"ปล่อยนะ
ฉันไว้ใจคุณทุกอย่าง ทุกเรื่อง แต่คุณกลับโกหกฉัน"
"บอกมาซี ผมโกหกอะไรคุณ"
"คุณสลิล คุณไปพบเธอที่กรุงเทพ ใช่ไหม"
"โธ่เอ๊ย
เรื่องบางเรื่องคุณไม่จำเป็นต้องรู้"
"ฉันต้องรู้ คุณไปพบเธอเพื่ออะไร
ทำไมต้องปิดบัง"
"มันเป็นข้อมูลในการรักษาเท่านั้นเอง
ผมต้องการช่วยคุณนะไม่งั้นคงไม่ดั้นด้นไปพบเธอหรอก"
"สลิลบอกอะไรคุณ
เกี่บวกับภาพในมือถือที่ฉันลืมไปแล้วใช่ไหม"
"ครับ แต่อย่าไปสนใจเลย
มันไม่มีความสำคัญอะไรแล้วลืมมันไปเสียทั้งหมดเถอะ คุณนง
กลับมารักษากับผมต่อเถอะนะ"
"ฉัน"
"ยิ่งคุณปฏิเสธ ผมก็ยิ่ง"
"คะ"
"เจ็บปวดไม่แพ้คุณหรอก"
นงไฉนนิ่งงันไป จอมเชยคาง นงไฉนจะประทับจูบ
นงไฉนมองเลยไปที่หาด เห็นร่างของปีศาจเทวัญยืนทะมึนอยู่
ท่ามกลางแขกที่แต่งเป็นปีศาจสามสี่ตัวที่รายล้อมกองไฟอยู่
"ไม่"
"คุณนง
อะไรครับ"
นงไฉนกอดจอมไว้แน่น หลับตาและชี้ไปที่หาด จอมหันไปมอง
เห็นแต่กลุ่มคนล้อมกองไฟ นงไฉนมองตามไป ไม่เห็นร่างเทวัญเสียแล้ว
"ฉันเห็นจริงๆ
นะคะ ยืนมองมาที่ฉันอยู่ที่หาดนั่น"
"กลับเข้าข้างใจเถอะครับ"
จอมโอบนงไฉนกลับไป
จอมสีหน้าสงสัยไม่น้อย
ส่วนที่หาดเห็นนงไฉนและจอมเดินอยู่ไกลๆ เท้าของนายคล้าวก้าวเข้ามา
นงไฉนบอกว่ายังไม่อยากกลับเข้างาน และไม่อยากกลับบ้านด้วยซ้ำ
จอมเอ่ยปากชวนไปที่สปาอารักษ์ นงไฉนตอบตกลง
แต่จอมขอตัวเข้าไปหาโชคในงานสักครู่ให้นงไฉนรออยู่ก่อน
จอมตรงมาหาโชค
และตำหนิว่าให้ธงไปหลอกนงไฉนทำไมไม่บอก โชครีบปฏิเสธและบอกว่าตลอดเวลาธงก็อยู่ในงาน
ทำให้จอมเริ่มคิดหนัก ธงบอกว่าเจอสะหริ่มมาในงาน
ทีแรกจอมไม่สนใจจนเอะใจว่าต้องเป็นสลิลแน่ๆ
ธงมองเห็นสลิลเดินออกไปข้างนอกก็ชี้ให้จอมดู
จอมรีบวิ่งออกมาเห็นนงไฉนหายไปกับสลิลไวๆ ก็กลุ้มใจกลัวจะเกิดเรื่อง
ขณะที่เวลานั้นสลิลบอกกับนงไฉนว่าอยากให้เห็นภาพอะไรบางอย่าง
นงไฉนตกลงเดินตามสลิลไปตามทางเดินหน้าห้องคาราโอเกะ
นงไฉนชะงักไปเพราะกลุ่มนักข่าวและช่างภาพมารอกันอยู่สามสี่คนทุกคนหันมา
แล้วยิงภาพนงไฉนพร้อมกัน
"นี่อะไรกัน"
"นักข่าวเขามาทำข่าวไง"
"เธอวางแผนอะไรเนี่ย" นงไฉนจะผละไป แต่สลิลยึดไว้
"ทุกคนคะ
เตรียมตัวฉลองให้กับครบรอบหนึ่งปีของคุณนงไฉนและคุณชาคริต"
สลิลเปิดห้องวีไอพีทันที ร่างของชาคริต กำลังฟอนเฟ้นกับระเริงชลเมามัน
เสื้อผ้าหลุดลุ่ย บรรดาช่างภาพถ่ายรูปกันอึงมี่ ระเริงชลร้องกรี๊ดกรี๊ด
"เฮ้ย
อะไรกันโว้ย ออกไป"
สลิลผลักนงไฉนเข้าไปปะทะร่างของชาคริต ที่ยังมีเสื้อคลุม
ท่อนบนเหลือเพียงเสื้อกล้ามและบ็อกเซ่อร์ ระเริงปิดหน้าแล้วคว้าหน้ากากมาใส่
นงไฉนตะลึงงันทำอะไรไม่ถูก ชาคริตปิดหน้าตัวเอง แล้วปาข้าวของใส่กลุ่มนักข่าว
"บอกให้ออกไปโว้ย"
นงไฉนเซไปนั่งที่โซฟา กลุ่มพิมพา เดชชาติ ลาวัลย์ ถวัลย์
อานนท์ วิ่งแทรกเข้ามา เดชชาติ ลาวัลย์รีบดันนักข่าวให้ออกจากห้อง
สลิลหัวเราะร่าสะใจ
"แก อีปีศาจ" ชาคริตกระโดดเข้าบีบคอสลิล
สลิลร้องกรี๊ด
ระเริงชลที่ยังซุกตัวอยู่มุมห้องร้องตาม อานนท์ ถวัลย์ รีบเข้าห้าม แยก ชาคริต
ออกมา สลิลล้มไป แต่ยังหัวเราะร่วน
"หยุด ทุกคนหยุดที ฉันจะทนไม่ไหวแล้ว"
นงไฉนปิดหูตัวเอง
ทุกคนนิ่งงันไป พิมพาเข้ากอดนงไฉน ที่ร้องไห้ออกมาอย่างสุดทน
จอมวิ่งมาที่ห้องคาราโอเกะ เห็นสลิลกำลังหัวเราะหยัน พิมพา ถวัลย์ ชาคริต นงไฉน
อานนท์ ระเริงชลยังอยู่ในห้อง ถวัลย์ อานนท์ยังยึดชาคริตไว้
"มันเรื่องอะไร
ตามล้างตามผลาญพวกเราไม่เลิก" ถวัลย์โกรธมาก
"ช่วยไม่ได้ค่ะ
ในเมื่อชีวิตฉันทั้งชีวิตต้องมาพินาศแบบนี้ นี่คือการเอาคืนทั้งหมด"
"แกไปตายได้แล้ว" ชาคริตยังฮึดฮัด ถวัลย์ยึดไว้
"นายคริต ใจเย็นลูก"
พิมพาตวาด
"เธอต้องการให้เราทำอะไร เธอบอกมา ต้องการเงินอีกเท่าไหร่
ต้องการชดใช้อะไร บอกมาให้หมด" นงไฉนมองสลิล
"ตอนนี้เรื่องเงินไม่สำคัญแล้วละ
ฉันมาเพราะปรารถนาดีฉันมาเตือนเธอเรื่องนิสัยไอ้ผัวเธอคนนี้
รวมทั้งคุณแม่ผัวตัวดีที่จูงจมูกลูกชายได้ทุกเรื่องอย่านึกว่าหนูไม่รู้นะคะ
ว่าคุณแม่เสี้ยมสอนลูกชายอะไรบ้าง ระหว่างที่อยู่กินกับหนู"
"หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ สลิล" พิมพาโกรธ
"แม่ไม่เคยปลื้มที่นายคริตมาแต่งกับหนู หาผู้หญิงมาล่อตาล่อใจลูกชายตลอด
เพื่อให้มันหย่าจากหนู"
"ฉันบอกให้หยุดพูด"
"แล้วก็ได้ผล มันทำให้หนูประสาท
แล้วก็กลายเป็นนังขี้เมาหยำเปมั่วไม่เลือกแบบนี้ นงไฉน ระวังนะ
หน้าตาดูเรียบร้อยแสนดีของคุณแม่ ที่แท้ก็คือนังปีศาจดีๆ นี่เอง"
พิมพาถลาเข้ามาตบหน้าสลิลฉาดใหญ่ สลิลกรี๊ด เซไปจอมรับร่างสลิลไว้
นงไฉนมองจอมและสลิล
"พอแล้ว คุณกลับไปได้แล้ว "
"อย่ายุ่งกับฉันนะหมอ"
"คุณทำเกินกว่าเหตุแล้วนะ" จอมตำหนิ
"ไม่มีอะไรเกินกว่าเหตุ
สำหรับแม่ลูกคู่นี้ ฉันจะบอกอีกเรื่องนงไฉน อย่าเชื่อมันถ้ามันจะบอกเธอเรื่องลูก
ไอ้นี่มันไม่มีน้ำยาหรอก ฉันอยู่กับมันสองปี แต่มันก็ทำลูกให้ฉันไม่ได้
มันไอ้คนไร้น้ำยา"
"ปัทโธ่โว้ย" ชาคริตเข้าถึงตัวสลิล
จอมเข้าขวาง
อานนท์เข้าช่วยอีกแรง สลิลกรีดร้อง ระเริงชลอาศัยจังหวะนี้วิ่งออกไปจากห้อง ถวัลย์
นงไฉน ยืนตะลึงจอมผลัก ชาคริตเซไป
"ออกไปได้แล้วคุณ" อานนท์รีบบอก
จอมไล่อีกคนจนตัดสินใจ กระชากสลิลออกไป สลิลยังหัวเราะร่วนก่อนออก
ถวัลย์มองหน้า ชาคริตและพิมพาตวาดลั่น นงไฉนนิ่งงัน อานนท์เข้ามาปลอบ
พิมพารีบออกตัวว่าถูกใส่ร้าย
ถวัลย์ไม่ฟังอะไรพานงไฉนขี้นบนเวที
และประกาศบนเวทีว่าจะยกสมบัติทั้งหมดให้กับนงไฉนทันทีที่นงไฉนมีหลานให้
ซึ่งก็คงอีกไม่นาน ทุกคนปรบมือดีใจ นงไฉนกับชาคริตได้ยินถึงกับอึ้ง
พิมพารู้ว่าคำพูดนั้นคือการท้าทายจากถวัลย์นั่นเอง
นงไฉนเบื่อและเสียใจมากวิ่งออกมาที่ริมหาด ก็ได้ยินจอมกับสลิลทะเลาะกัน
นงไฉนยืนฟังจนรู้ว่าจอมเป็นคนพาสลิลเข้ามาในงาน
และจอมก็ยังพูดเรื่องภาพในมือถือและสร้อยอีก นงไฉนเสียใจหันหลังจะวิ่งหนี
จอมเห็นเข้าวิ่งตาม นงไฉนบอกว่าจอมทำลายตัวเอง จอมคาดคั้นว่าเรื่องอะไร
"งั้นตอบได้ไหม คุณพูดถึงมือถือของนรี คุณพูดเรื่องสร้อยคุณรู้ได้ยังไง
คุณพูดเหมือนคุณเห็นภาพมาแล้ว ตอบได้ไหมล่ะ
มีอะไรซ่อนเร้นอีกที่คุณยังไม่ได้บอกฉัน"
"แล้ววันหนึ่งผมจะบอกคุณทุกอย่าง
ทุกเรื่อง"
"แสดงว่าโกหกฉันจริงๆ" นงไฉนเข้าทุบตีจอม
จอมยึดมือของ
นงไฉนไว้แน่น "นงไฉน ฟังผม ไม่ว่าคุณจะระแวงสงสัยผมยังไง ผมไม่เคยคิดร้ายกับคุณ"
"ไม่เชื่อ ไม่ฟัง" นงไฉนยังตีจอม
จอมรวบร่างนงไฉนเข้ามากอดไว้แน่น
นงไฉนร้องโฮซบกับไหล่ของจอม
"เชื่อผมเถอะนะนงไฉน คุณอยากหนีไปไกลๆ ใช่ไหม ได้
บอกมาเถอะคุณอยากไปที่ไหน ผมจะพาคุณไป"
จอมคลายอ้อมแขนจากนงไฉน นงไฉนมองหน้าจอม
จอมเช็ดน้ำตาให้
"คุณจะพาฉันไปจริงๆ นะ" นงไฉนถามเสียงอ่อนลง
จอมพยักหน้าแล้วประคอง
นงไฉนเดินไปตามทางเดินยาวพร้อมกับถอดชุดแฟนซีของตัวเองไว้
สลิลในสภาพเมาได้ที่เดินมาเห็นชุดนงไฉนก็สวมใส่แล้วเดินเล่น
คล้าวในชุดเทวัญเห็นเข้าก็สะกดรอยตาม
ธงเห็นคล้าวก็แปลกใจว่าทำไมชุดเหมือนตัวเองมองอย่างสงสัย
สลิลถูกคล้าวลากไปจะปล้ำ คล้าวตบและต่อยสลิลจนช้ำหมดสติไป แต่แล้วแหวน อานนท์
โชค ก็วิ่งเข้ามาก่อนคล้าวจึงหนีไปได้ทัน ทั้งหมดพาสลิลส่งโรงพยาบาลทันที
และก็ยังแปลกใจว่าทำไมสลิลใส่ชุดนงไฉนได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น