สลิลคิดจะต่อรองกับนงไฉนที่จะไล่ระเริงชลออกไป แหวนอยู่ด้วยหันมองหน้านงไฉน
นงไฉนบอกว่าเรื่องนี้คงต้องตกลงกับชาคริตอีกคน แล้วเดินนำสลิลออกไปด้วยกัน
ระเริงชลกำลังระริกอยู่กับชาคริตในเลาจน์ ทานอาหารไปด้วย
ทั้งสองเงยหน้าขึ้นเมื่อร่างของนงไฉน และสลิลเข้ามา เห็นแหวนรออยู่นอกห้อง "ว้าย
อีเจ๊" "คุณพายายนี่เข้ามาทำไม" "คุณสลิลมีเรื่องอยากตกลงกับเราน่ะค่ะ" "นี่เธอ
ฉันไม่ได้มาตกลงกับมัน ฉันคุยกับเธอส่วนตัวเท่านั้น" "ไม่ได้หรอกค่ะ
เรื่องนี้เป็นเรื่องรักสามเส้า จะมาตกลงมุบมิบกันสองคนได้ยังไง" "มีเรื่องอะไรพูดมา
" "คุณสลิลต้องการเงินห้าล้านจากฉันค่ะ แล้วเธอจะช่วยไล่เมียน้อยของคุณคนนี้ออกไป
ถ้าฉันตกลง" "อ้าว ไหงทำงั้นล่ะอีเจ๊" ระเริงชลหน้าเหวอ สลิลหน้าเสีย "โอ้โฮ
ขอหน้าด้านๆ เลยนะ" "จ่ายไหมล่ะ ถ้าไม่จ่าย อยากให้ผัวเล่นชู้
เห็นตำตาอยู่ทุกวันก็ตามใจ คงจะอกแตกตายเข้าสักวัน" สลิลมองนงไฉน "คุณคริตคะ
ฉันว่าคุณสลิลคงเข้าใจผิดอะไรบางอย่างแล้ว ช่วยแก้ไขข้อมูลเธอหน่อยเถอะค่ะ"
"ไม่มีใครอกแตกตายทั้งนั้นละสลิล เพราะตอนนี้ผมกับคุณนงตกลงกันได้แล้ว
ผมมีชีวิตส่วนของผม คุณนงก็มีส่วนของเขา" "เราจัดสัดส่วนกันได้ลงตัวแล้วละค่ะ"
"ไม่ต้องมาเล่นละครตบตา คนอย่างหล่อนน่ะเหรอนังนงไฉน จะยอมให้ผัวมีเมียน้อย
ที่หล่อนบ้าลงแดงจะเป็นจะตายนั่น ไม่ใช่เพราะไอ้คริตมันนอกใจหล่อนหรอกเหรอ"
"คนเรามีการเรียนรู้กันได้นี่จ๊ะ
มาถึงจุดนี้แล้วฉันต้องยอมรับว่าฉันสนองความต้องการของคุณคริตเขาไม่ได้
การหาตัวเลือกก็เป็นทางออกที่ดี ขอบคุณเธอมากนะสลิล ที่หาตัวเลือกมาให้
ทำให้ครอบครัวฉันกลับมาปรกติสุขอีกครั้ง ใช่ไหมคะคุณคริต น้องระเริง"
ระเริงชลถึงขั้นเหวอ ชาคริตรีบเล่นตามเกมส์ กอดระเริงชลไว้
"เป็นอย่างที่คุณนงพูดทุกอย่าง
แล้วที่สำคัญความรักที่ผมมีต่อคุณนงก็ไม่ได้ลดน้อยลงเลย
กลับยิ่งรักมากขึ้นในความใจกว้างของเธอ" "ไอ้วิปริต หล่อนก็วิปริตพอกัน
ทุเรศทั้งคู่" สลิลสะบัดออก นงไฉนยิ้มสะใจ แต่เมื่อหันมามองชาคริตรอยยิ้มหายไป
สีหน้าเย็นชาขึ้น "ขอบคุณนะคะ ที่ยังใช้คำว่า รักฉัน" นงไฉนสะบัดออก
ชาคริตหน้าเจื่อนไป "อุ๊ย คุณคริตคะ เริงงง ผัวเมียละเหี่ยใจทั้งคู่
ขออะไรก็ได้ที่มันแรงๆ อีกสักสามแก้วนะคะ จะได้หายงง" สลิลออกมาที่ส่วนล็อบบี้
นงไฉนและแหวนตามส่ง "เล่นละครฉากใหญ่กันเก่งจริ๊งๆ
นึกว่าฉันเชื่อเหรอว่าหล่อนยอมให้ผัวมีเมียน้อยได้" "ฉันบอกแล้วไงว่าฉันทำใจแล้ว
คนที่ทำใจไม่ได้คือเธอต่างหากสลิล เธอหย่าจากเขาไปนานแล้ว
แต่ยังคิดจะแก้แค้นอยู่ทุกวัน เป็นเธอต่างหากที่ยังทุกข์อยู่" "อีบ้า
ไม่ต้องมาสั่งสอน" "ดูสภาพตัวเองบ้างนะคะคุณสลิล คุณติดเหล้า หมดตัว
ทิ้งลูกเป็นเหมือนขยะชิ้นหนึ่ง คุณนั่นแหละที่ยังทุกข์เพราะไม่ปล่อยวาง
อย่ามาทำให้คุณนงเป็นไปด้วยอีกคน" "ไม่ต้องมาสอนนังแหวน อ้อ ฉันพอรู้แล้ว
ปล่อยผัวให้มีเมียน้อยเพื่อที่จะได้ไปเริงชู้กับคุณจอม นังแหวนนี่ก็คอยสอพลอด้วย"
"คุณสลิล!" แหวนโกรธ "ใช่ คิดอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอก คุณจอมใช้ความรักในการบำบัดฉัน
แล้วก็ได้ผลเสียด้วย" "นังโง่ คุณจอมเขาทำเพื่อเงินค่ารักษาของหล่อน
เมื่อวานก็เห็นแล้วว่ารับนายนัทเป็นลูก ต่อไปก็จะรับฉันเป็นเมีย" "โธ่ คุณสลิลคะ
อย่าพูดให้ตัวเองน่าสมเพชไปกว่านี้เลย คุณจอมน่ะเขาสงสารคุณกับลูก
เขาถึงอุปการะไว้" แหวนยิ้ม สลิลรีบบอกไม่จริง นงไฉนเดินเข้าหาสลิลที่ถอยกรูด
นงไฉนคว้าข้อมือ "ฉันไม่ใช่นงไฉนคนเดิมอีกแล้ว
ที่ต้องร้องให้คนช่วยทุกครั้งที่ถูกรังแก ฉันเข้มแข็งขึ้นแล้ว
เพราะฉะนั้นถ้าคิดจะรังควาญฉันอีก คิดใหม่ได้นะ" "อย่านึกว่าฉันจะยอมแกง่ายๆ
ฉันจะไปประกาศให้ทั่ว ทุกโรงแรมแถวนี้เลยว่าทั้งผัวเมียเจ้าของสิริน
เล่นชู้กันทั้งคู่" นงไฉนสุดทน ตบหน้าสลิลฉาดใหญ่ สลิลกรี๊ดล้มไปที่โซฟา
บรรดาแขกบริเวณนั้นหันมามอง นงไฉนไม่แคร์ยิ้มร่ากับทุกคน แล้วก้มหน้าลงมาหาสลิล
"ไปประกาศให้ทั่วเลยนะ เพราะฉันไม่แคร์แม้แต่นิด ลองตัวอย่างที่ล็อบบี้นี่เป็นไง"
นงไฉนจิกผมสลิลขึ้นมา สลิลร้องกรี๊ด นงไฉนผลักสลิลหน้าคะมำไป แหวนเข้ายึดแขนสลิลไว้
แขกเหรื่อมองอย่างตกใจ นงไฉนประกาศต่อหน้าทุกคน "ทานโทษนะคะทุกคน
โรงแรมของดิฉันเข้มงวดเรื่องหญิงบริการค่ะ เลยต้องปฎิบัติอย่างรุนแรงแบบนี้ รปภ.
ลากแม่นี่ออกไป" นงไฉนและแหวนผลักสลิลหน้าคะมำ รปภ.สองนายเข้ามาลากสลิลออก
"ปล่อยฉัน อีบ้า ฉันไม่ใช่หญิงบริการ ฉันเป็นเมียเก่าผัวมัน ปล่อยซีโว้ย "
บรรดาแขกยิ้มแย้มเข้าใจ แขกบางคนหันมาขอบคุณ แหวนปรบมือให้ นงไฉนยิ้มรับ
สลิลกลับเข้ามาด้วยอาการหัวเสีย ผมยุ่งกระเซิงพอควร เตะถังขยะโครมคราม
จอมก้าวเข้ามา "เบาๆ ครับ บอกแล้วไงว่าสปาผมไม่นิยมความรุนแรง" "ไม่ต้องมาห้ามฉัน
วันนี้นังนงมันเล่นงานฉันหมดท่าเลย ใครไปเสี้ยมสอนให้มันสู้กลับแบบนี้นะ " "คนเรา
พอถึงเวลาก็ต้องลุกขึ้นมาสู้บ้างละ ว่าแต่คุณเมื่อไหร่จะทำตามที่สัญญา" จอมยิ้มหยัน
"ฉันไม่ลืมหรอก เรื่องภาพในมือถือ แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้" สลิลคิดจะต่อรอง
จอมกระชากแขนสลิลเข้าหา "แล้วจะเป็นตอนไหน" "เจ็บนะ
ก็ตอนที่ฉันได้เงินล้านจากไอ้คริตกับนังนงน่ะซี" "ผมจ่ายให้คุณก็ได้
ต้องการเท่าไหร่บอกมา แล้วเล่าเรื่องมือถือให้ฟังเดี๋ยวนี้" "ไม่
ความแค้นของฉันอยู่ที่ไอ้สองผัวเมียนั่น ไม่ใช่คุณ"สลิลสะบัดหลุด
"ผมใกล้จะหมดความอดทนแล้วนะ ถ้าคุณไม่บอก ผมจะหาวิธีของผมเอง" "ตามสบายค่ะ"
สลิลไม่สนใจ จังหวะนี้ นงไฉนเข้ามาพอดี "เก็บข้าวของแล้วออกจากสปาผมไปได้แล้ว"
"คุณไล่ฉันเหรอ" "ใช่ คุณก่อกวนมามากพอแล้ว
ไม่มีประโยชน์อะไรที่ผมต้องสงเคราะห์คนอย่างคุณอีก" จอมเสียงเข้ม สลิลสะบัดจะออก
เจอ นงไฉนเข้าเต็มๆ "ไงคะ ไหนว่าคุณจอมเขารักเขาหลงคุณไง ทำไมโดนไล่เสียแล้วละคะ"
"นัง นัง" "อย่าหยาบคายซีคะ นี่สถานอบรมทางธรรม
ไม่ใช่แหล่งค้าประเวณีอย่างที่คุณเคยอยู่" "กรี๊ดดดด" สลิลวิ่งจากไป
นงไฉนถอนใจหันมามองจอม "คุณนง" "ฉันมาเพื่อที่จะ มาบอกคุณว่า" พูดเท่านั้น
นงไฉนวิ่งเข้ามากอดจอมแน่น "ฉันขอโทษ ฉันเข้าใจคุณผิด ขอบคุณที่ช่วยฉันทุกอย่าง
ฉันจะไม่สงสัยอะไรในตัวคุณอีกแล้ว" จอมนิ่งงัน ยิ้มออกมาได้ แล้วกอดนงไฉนไว้แน่น
นัทร้องไห้ระงมที่รู้ว่าแม่จะพากลับกรุงเทพ
พอนั่งรถมาได้สักพักก็ตัดสินใจปล่อยลูกเอาไว้
และโทรหานงไฉนให้มาพานัทไปให้ชาคริตดูแล นงไฉนเห็นใจนัทมากตัดสินใจรับดูแลนัท
ชาคริตไม่ค่อยพอใจแต่ทำอะไรไม่ได้ พิมพากับชาคริตเรียกจอมมาคุย
ชาคริตบอกว่ามีแผนต่อไปคือจะหลอกผีเทวัญแก่นงไฉน ส่วนพิมพาก็จะหลอกให้นงไฉนทานยาอีก
จอมฟังแล้วได้แต่นิ่งต้องทำตัวเป็นพวกเดียวกันไปก่อน
จอมขอให้แหวนมาช่วยดูแลนัทอีกแรง เพื่อจะได้ดูแลนงไฉน
และบอกว่าอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับนงไฉนมีอะไรบ้าง
แหวนคอยสังเกตการณ์เห็นพิมพาคิดจะวางยาในซุปก็จัดแจงเปลี่ยนถ้วยให้
กลายเป็นว่าลาวัลย์ต้องรับเคราะห์ จากนั้นลาวัลย์ก็เริ่มอาการเพ้อถึงสามีเก่า
จอมลำบากใจมากเมื่อรู้เข้าเพราะเป็นห่วงนงไฉน
จอมจ่ายเงินก้อนงามให้ระเริงชลไปพยายามหลอกถามชาคริตเรื่องนรี
อานนท์และแหวนออกมาที่มุมสวน แหวนแปลกใจว่านึกยังไงอานนท์ถึงมาค้างด้วย อานนท์ยิ้มๆ
บอกว่าเป็นห่วงนัท แท้ที่จริงก็ยอมบอกว่าห่วงแหวนเพราะรู้ว่าพิมพาไม่ชอบหน้าแหวน
แหวนเคลิ้มๆ อานนท์มองซึ้งๆ แหวนมองเลยไปเห็นในมุมครัว
พิมพากำลังใส่ยาในเครื่องดื่ม และป้าถมยา ไม่ทันมอง "จริงๆ นะครับ คุณมองอะไร"
อานนท์จะหันไปมองตาม แหวนจับหน้าอานนท์หันมา "คุณนนท์" "คุณแหวน มีอะไรครับ" "เออ
หลับตาก่อนค่ะ ฉันมีอะไรจะเซอร์ไพรส์" อานนท์ หลับตา แหวนรีบหลบไปทันที
อานนท์ลืมตาขึ้น แหวนก็หายไปแล้ว "คุณแหวน" ที่ห้องนั่งเล่น
ป้าถมยาวางเครื่องดื่มลงตรงหน้า นงไฉนที่ยังนั่งอยู่กับนัท พิมพา
มองมาจากโถงด้านนอก "ขอบคุณค่ะป้า" ถมยาออกไป นงไฉนหยิบแก้วขึ้นจะดื่ม
พิมพามองอย่างลุ้นเต็มที่ จอมที่คุยกับแหวนอยู่ที่สวนด้านนอก จอมรีบก้าวเข้ามาทันที
นงไฉนวางแก้ว พิมพามองจอมอย่างไม่พอใจมาก "เดี๋ยวผมจะกลับแล้ว
อยากปรึกษาคุณเกี่ยวกับนัทน่ะครับเออ เราคุยกันส่วนตัวดีไหม" "ฉันไปรอที่สระละกัน
ฉันพานัทไปส่งคุณแหวนก่อน" นงไฉนจูงนัทเดินออกไปทางด้านสวน แหวนนั่งรออยู่
พิมพารีบเดินเข้ามาในห้อง "นี่คุณ ทำเสียเรื่องหมด" พิมพาหัวเสีย
จอมทำเป็นไม่รู้เรื่อง "ก็น้ำส้มนี่น่ะซี ฉันใส่ยาไว้แล้ว ยายนงเลยไม่ได้ทาน" "โธ่
คุณพิมครับ ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวผมจัดการเอง"
จอมหยิบแก้วน้ำส้มแล้วเดินออกไปพิมพามองตามจอมเดินผ่านหน้าห้องครัว
เห็นแก้วน้ำส้มอีกสองแก้ววางอยู่ ถมยาและสาวใช้ยังสาละวนอยู่ในครัว
จอมรีบเทแก้วที่ถือลงอ่าง แล้วคว้าอีกแก้วไปทันที พิมพาตามออกมาเห็นไม่ทัน
จอมถือแก้วใหม่ออกไปเสียแล้ว จอมออกมาคุยกับนงไฉนแต่ไม่ใช่เรื่องนัท
จอมขอให้นงไฉนไปพักที่อารักษ์ตั้งแต่พรุ่งนี้ เพราะอยากอยู่ใกล้ๆ
และเป็นช่วงน้ำหลากอากาศจะดีมาก นงไฉนยิ้มเขินค่อยๆ จิบน้ำส้ม
จอมหันไปพยักหน้าให้กับพิมพา พิมพายิ้มพอใจจบตอน 14
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น