พิมพาจับได้ว่านงไฉนแอบคายยาให้ห้องน้ำ
เพราะเด็กรับใช้เห็นยาในขยะมาเป็นอาทิตย์แล้ว ชาคริต พิมพา
กับถวัลย์จึงเรียกนงไฉนมาถามถึงเรื่องนี้
นงไฉนยอมรับและบอกทุกคนว่าหลังไม่ทานยาทำให้ตัวเองมั่นใจว่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว
และอีกอย่างจอมก็เป็นคนแนะนำ พิมพา ชาคริตได้ยินแบบนี้ไม่พอใจมาก
แต่นงไฉนทนไม่ไหวลุกพรวดออกมาแบบไม่ฟังใคร
นงไฉนเลี้ยวรถผ่านโค้งหน้าผาที่เกิดอุบัติเหตุ
แว่บหนึ่งนงไฉนเห็นร่างของใครบางคน ยืนมองลงไปยังทะเลเบื้องล่าง
นงไฉนเห็นชัดว่านั่นคือจอม เธอเลี้ยวรถเข้าไหล่ทางทันที นงไฉนลงจากรถ
จอมยังยืนนิ่งงันมองไปยังเบื้องล่าง นงไฉนเดินตรงมาหาจอม จอมหันมาอย่างแปลกใจ
"คุณนง"
อย่างไม่คาดคิด นงไฉนโผเข้ากอดจอมแน่น แล้วร้องไห้สะอื้น
"คุณ
ช่วยฉันด้วย ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ไม่อยากอยู่แล้ว"
"ใจเย็นๆ ครับ
ใจเย็นนะ"
จอมลูบหลังนงไฉน นงไฉนนั่งอยู่กับจอมที่ร่มไม้ริมผา จอมโอบนงไฉนไว้
นงไฉนสงบลง
"ฉันไม่อยากกลับไปแล้ว อยากหนีไปไกลๆ"
"อย่าหนีซีครับ
ยิ่งหนีคุณก็เอาชนะความกลัวไม่ได้ คุณต้องเผชิญหน้ากับมัน"
"แล้วฉันจะทำยังไง
เขาจะบังคับให้ฉันกินยาอีกแล้ว" นงไฉนสลดใจ
"ให้ป้าถมยาช่วยซีครับ
ให้ป้าแอบเปลี่ยนยาคุณพิมให้คุณ"
"คุณคิดว่ายาคุณพิม อันตรายเหรอคะ"
"ไม่แน่ใจ แต่เป็นไปได้ที่เธอจะให้ยานอกเหนือจากแพทย์สั่ง
อาจจะเพราะเธอเชื่อว่ายาจะช่วยให้คุณหายเร็วขึ้น" จอมไม่บอกความจริง
"หรือทรุดหนักลงก็ได้ ฉันชักกลัวแล้วซี"
"บอกแล้วไงว่าอย่ากลัว"
"ค่ะ
ฉันจะทำอย่างที่คุณแนะนำ คุณเป็นคนเดียวที่ฉันพึ่งพาได้"
"คนเคยป่วยด้วยกัน
ย่อมเข้าใจกันเสมอ"
จอมยิ้มอบอุ่นให้นงไฉน
นงไฉนหลบตาแล้วมองเลบไปยังเกาะแก่งเบื้องหน้า
"คุณมายืนที่นี่ทำไมคะ"
"วิวสวยน่ะครับ" จอมยิ้มเจื่อนไม่กล้าตอบ
นงไฉนเดินนำขึ้นมาบนเนินสูงสุดของผา ทิวทัศน์ตระการตา จอมตามมา
"สวยจริงๆ
ด้วย คุณมาที่นี่บ่อยหรือคะ"
"ครับ หลายครั้ง ที่นี่สงบและทำให้ผมมีสติขึ้น"
"งั้นที่นี่ก็เป็นที่หลบภัยของคุณ"
"อะไรนะครับ"
"คนเราควรจะมีที่หลบภัยสำหรับตัวเองสักแห่ง เวลาเราท้อ หรือจนมุมกับชีวิต"
"อ้อ เอาคำผมมาพูด ครับ ที่นี่แหละที่หลบภัยของผม
ยินดีต้อนรับเข้ามาในดินแดนของผม"
"ขอบคุณ
ขอบคุณที่ทำให้ฉันกล้ามายืนที่หน้าผานี่กล้ามองลงไปโดยไม่กลัวอีกต่อไป"
นงไฉนหัวเราะ
จอมมองอย่างสังเกตแล้วแกล้งถามว่ากลัวอะไร
"ข้างล่างนั่น
คือจุดจบของครอบครัวนาย เทวัญค่ะ"
"รถเขาตกเหวตรงนี้เหรอครับ"
"ใช่
เวลานั่งรถผ่าน ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมองมา มันหลอกหลอนฉันในฝันเกือบทุกคืน
ถ้านายเทวัญยังมีชีวิตอยู่ ฉันจะตามหาเขาให้พบ และไถ่ถอนบาปทั้งหมด"
นงไฉนร้องไห้เบาๆ จอมมอง นงไฉนอย่างซึ้งใจ แล้วดึงนงไฉนมากอดไว้
"เขาสำนึกแล้วละครับ ไม่ต้องไถ่ถอนอะไรทั้งนั้น
เขาเชื่อแล้วว่าคุณคือผู้บริสุทธิ์"
นงไฉนซบอกจอม สงสัยในคำพูดของจอม
จอมมองเหม่อไปไกล แล้วทันใด เสียงตวาดมาจากข้างๆ ร่าง
เทวัญในคราบปีศาจก้าวเข้ามายืนตรงข้าม จอมตะลึงนิ่งงัน
"ไอ้โง่เอ๊ย มารยาตื้นๆ
ของนังคนนี้ แกก็เชื่อแล้วเหรอวะแค่น้ำตาไม่กี่หยด แกก็ลืมลูกเมียแกไปแล้ว ดูนั่น
ลูกเมียแกร้องโหยหวนอยู่ข้างล่างนั่น"
จอมมองไปยังเบื้องล่าง
ภาพไฟลุกท่วมรถยังแว่บมา จอมเบือนหน้าไปทางอื่น เสียงกรีดร้องของนรีและโก้แว่วมาอีก
"เป็นโอกาสของแกแล้ว ผลักมันลงไป ฆ่ามันซะ"
จอมจับไหล่ของ นงไฉนไว้
ทำท่าจะผลัก นงไฉนลงจากหน้าผา
"ไม่!" จอมผละจากนงไฉนไปทันที
นงไฉนเป็นงง
"คุณจอม"
จอมหันหลังให้ ยืนพิงต้นไม้ตัวสั่น นงไฉนแตะที่ไหล่ของจอม
"อย่า
อย่าแตะตัวผม"
"คุณเป็นอะไรคะ"
"เรา เราไม่ควรทำแบบนี้ กลับกันเถอะครับ"
จอมรีบผละลงเนินไป
นงไฉนมองตามอย่างงุนงงสงสัย ก่อนตามไป
จอมเดินมาที่รถของนงไฉน แล้วยืนสงบสติอารมณ์
"ฉันขอโทษถ้าฉันทำให้คุณไม่พอใจ"
"ไม่มีอะไรหรอกครับ"
"ค่ะ ต่อไปจะไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก"
จอมหันมามอง นงไฉนเหมือนจะขอโทษ นงไฉนหลบสายตาแล้วขึ้นรถ
"ขึ้นรถเถอะค่ะ
เดี๋ยวฉันไปส่งคุณที่อารักษ์" นงไฉนขึ้นรถ จอมถอนใจก่อนตามขึ้นไป
พอรถจอดที่สปาชาคริตก็พุ่งมาหาเรื่องจอมทันที
และต่อว่าหาว่าจอมคิดจะเป็นชู้กับเมียชาวบ้าน จอมต้องอธิบาย แต่ชาคริตไม่ฟัง
นงไฉนกับโชคเข้ามาห้ามไว้ ชาคริตเห็นโชคก็ไม่กล้าทำอะไรจอมอีก
ชาคริตให้แจ็คคนขับรถพานงไฉนกลับไปบ้านก่อน และจะให้นงไฉนเลิกรักษากับจอม
โชคกระซิบว่าทำไงต่อ จอมคิดนิดหนึ่งก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้
"ก็ดีครับ
ข้อมูลในการรักษา ผมจะทำลายมันทิ้งทั้งหมด"
จอมพูดจริงจัง
เพราะรู้ว่าชาคริตอยากได้ข้อมูลพวกนี้ ชาคริตชะงักไป นงไฉนถามจากในรถ
"หมายความว่ายังไงคะ"
"กลับบ้านคุณนง"
แจ็คขับรถออกไปทันที
ชาคริตยังเผชิญหน้าจอมที่ยิ้มอย่างเหนือกว่า
"นายได้อะไรมาเพิ่ม"
"สิ่งที่คุณอยากรู้ที่สุดไง ปีศาจนายเทวัญ"
จอมถือไพ่เหนือกว่า
ชาคริตอึ้งไป โชคมองจอมงงๆ เพราะไม่รู้เรื่องจอมแอบหลอกผี นงไฉน
ชาคริตรับรูปที่จอมวาดเอามาดู มองรูปด้วยอาการทึ่ง
"นี่น่ะเหรอรูปของนายเทวัญ"
"ครับ"
"มันไล่ตามคุณนงในป่า คืนที่เธอมานอนค้างที่นี่งั้นเหรอ"
"ใช่
จากปากคำคุณนงเองเลย"
"คุณวาดเก่งนี่ นึกภาพเอาเองรึไง ทำไมเหมือนนาย เทวัญ
ตัวจริงอย่างกะเคยเห็นมาก่อน"
"เคยซีครับ"
"ไปเคยเห็นที่ไหนมา"
ชาคริตมองจอมอย่างสงสัย
"ผมวาดตามที่คุณ นงไฉนบรรยายไว้ แล้วบังเอิญผมมีรูปนาย
เทวัญอยู่ที่นี่ด้วยรูปนึง"
จอมส่งรูปถ่ายเทวัญ
ที่ถ่ายกับบรรดาคนงานที่สปาระหว่างก่อสร้าง หนวดเป็นปื้นแว่นหนา ฟันจอบ
"จริงซี
นายเทวัญเคยมารับงานออกแบบที่สปานี้ อืมม์ เหมือนใช้ได้ ดูภาพเจ้าปีศาจนี่แล้ว
ละม้ายคุณอยู่เหมือนกันนะ"
"ผมคงไม่น่าเกลียดเท่านี้ละมัง"
จอมยิ้มกริ่มมองชาคริตอย่างท้าทาย
"เอาละ หมดหน้าที่ผมแล้ว
ต่อไปนี้ผมจะเลิกรักษาคุณนงตามที่คุณต้องการ จะได้เลิกระแวงเรื่องชู้สาวเสียที"
"เอาเป็นว่า ผมยอมรับผมเข้าใจผิดเรื่องชู้สาว ผมยังต้องการให้คุณรักษาคุณนงต่อ"
"เปลี่ยนใจง่ายจริงๆ"
"ผมต้องการเรื่องเจ้าเทวัญมากกว่านี้
มันตามหลอกคุณนงกี่ครั้งกี่หน สืบมาให้หมด" ชาคริตกำชับ
จอมยิ้มเข้าทาง
แผนการดำเนินต่อไป เมื่อโชคได้เบอร์ของสลิลมา
จอมโทรนัดและไปพบกับสลิลโดยเปิดฉากให้สลิลเล่าถึงเรื่องชาคริตกับนรี
สลิลขอข้อแลกเปลี่ยนกับบัตรผ่านเข้างานฮาโลวีนของโรงแรมนงไฉน จอมรับปาก
สลิลเลยย้อนเล่าเรื่องที่ชาคริตล่วงเกินนรีให้ฟัง จอมเจ็บใจมาก
"ใช่
นอกจากล่วงเกินแล้วยังแอบถ่ายภาพไว้แบล็คเมล์ด้วย"
จอมนิ่งคิดแล้วถามว่าสลิลโกหกหรือเปล่า สลิลพยายามซ่อนพิรุธ
"แล้วเรื่องสร้อยล่ะ"
จอมพูดขึ้นมาเพราะมีภาพแว่บเข้ามาในความคิด
เป็นภาพนรีกำลังสวมสร้อยให้กับชาคริต สลิลถามว่าสร้อยอะไรเพราะจำได้แค่นี้
"แล้วทำไมภาพพวกนี้ไปอยู่ในมือถือคุณนรี"
"ไม่ยากนี่
นายชาคริตก็โหลดภาพจากดีวีลงมือถือ ให้ยายนรีดูเป็นที่ระลึก"
จอมลูบหน้าตัวเอง
หอบหายใจด้วยความโกรธจนสลิลแปลกใจ
"เปล่า แล้วคุณได้มือถือนรีมาได้ยังไง"
"ก็หลังจากที่ฉันเข้าไปป่วนงานแต่ง จนถูกไล่ออกมา บังเอิญฉันไปเห็นอะไรดีๆ
เข้า"
สลิลเล่าว่าเห็นนรีและ ชาคริตกำลังคุยกันอยู่ ชาคริตยื้อยุดกับนรี
นรีเข้าทุบตีชาคริต ชาคริตผละออก นรีร้องไห้
ก่อนจะวิ่งมาที่ห้องน้ำและวางมือถือเอาไว้
"ฉันก็เลยเอามือถือยายนรี
ไปโชว์ให้ยายนงไฉนดู ไงคะคุณจะไปเล่าให้ยายนงมันรื้อฟื้นความทรงจำบ้างไหม"
"ไม่จำเป็นครับ
คุณนงกำลังจะหายจากอาการทางจิตเธอไม่จำเป็นต้องรับรู้เรื่องพวกนี้อีก"
"แหม
น่าเสียดาย ฉันก็หวังดีอยากให้ยายนงมันหูตาสว่างเรื่องผัวมันเสียที"
"ขอบคุณมากที่ให้ข้อมูล" จอมลุกจึ้น
สลิลมองตามยิ้มหยัน
"อย่าลืมเรื่องที่สัญญากันไว้"
จอมไม่ตอบแยกมา สลิลหัวเราะเบา ๆ
"โกหกแค่นี้ก็เชื่อแล้ว" สลิลดื่มรวดหมดแก้ว
แล้วกดมือถือโทรหานงไฉนบอกว่าหากอยากรู้ว่าภาพในมือถือคืออะไรก็ให้ไปถามจอมได้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น