นงไฉนลืมตาขึ้น เธออยู่ในชุดของสปา มองไปรอบๆ ห้อง
แล้วลุกขึ้นเดินออกมาหน้าห้อง หมอกลอยตัวแขวนอยู่เหนือลำธาร นงไฉนเดินเลียบเรื่อยมา
จนถึงบ้านริมน้ำ จอมยืนมองสายน้ำนิ่งอยู่ ใส่เสื้อแขนตัด มีผ้าพันคอผืนใหญ่
มีโต๊ะเล็กวางอาหารเช้า นงไฉนก้าวเข้ามา
"คุณจอม"
นงไฉนเล่าเรื่องทั้งหมดให้จอมฟัง
"อาการฉันกำเริบหนักใหญ่แล้ว เห็นทั้งแม่
ทั้งปีศาจนายเทวัญ มันตามฉันมาถึงนี่แล้ว"
"ภาพหลอนทั้งนั้น คุณอย่ากลัว"
"ค่ะ เมื่อวานตอนที่เกิดเหตุกับคุณแหวน
เกิดอะไรขึ้นกับฉันก่อนที่ฉันจะหมดสติไปคะ"
"อ๋อ ผมก็พาคุณไป เออ แช่ในน้ำ
ให้คุณสงบสติเท่านั้นเอง"
"แช่น้ำเลยเหรอคะ"
"ครับ แช่น้ำให้คุณสงบลง
ทำไมครับ"
"นายปีศาจบอกว่าคุณ เออ ปล้ำฉัน"
"แล้วนายปีศาจว่าอะไรอีก"
"คุณจูบฉันด้วย"
"เข้าใจใส่ความผมนะเจ้าปีศาจนี่ แล้วคุณเชื่อเหรอครับ"
จอมมองนงไฉนนิ่ง
นงไฉนหลบตา เกิดสะท้านด้วยความเย็นของอากาศ
จอมถอดผ้าพันคอคลุมให้นงไฉน นงไฉนเขินไปเล็กน้อย เธอสังเกตที่ไหล่ของจอมเห็นรอยข่วน
จอมอึ้งไปทันที นงไฉนเขม้นมอง
"ไปโดนอะไรมาคะ"
"เออ แมวข่วนน่ะครับ"
นงไฉนเหมือนจะนึกออก จอมลุ้นอยู่ แหวนเข้ามาพอดี
"คุณจอมขา คุณ
ชาคริตมาค่ะ"
จอมโล่งอก นงไฉนไม่สงสัยเรื่องแผล ที่ห้องรับแขกจอมนั่งกับ
ชาคริตและอานนท์ ป้าถมยาดูแล นงไฉน
"เมื่อคืนผมมาเยี่ยมแล้ว
เห็นคุณหลับสนิทเลยไม่ได้ปลุก"
"ทำไมออกไปเดินเล่นคนเดียวกลางดึกอย่างนั้นละครับพี่" อานนท์ถามขึ้น
"นอนไม่หลับน่ะจ๊ะ"
"แล้วเดินเล่นแบบไหนคะ ชุดนอนขาดเปิดเปิงแบบนี้"
ถมยาคลี่ชุดนอนให้ดู ขาดไปถึงต้นขา นงไฉนและจอมอึ้งไป
"ไปโดนกิ่งไม้เกี่ยวเข้าน่ะป้า
เพราะเดินเลาะมาทางสวนป่าแล้วก็บังเอิญมาเจอคุณจอมเข้า เลยตัดสินใจมานอนพักที่นี่"
ชาคริตมองจอมและ นงไฉนอย่างสงสัย
"คุณนงครับ
คุณจะบอกอะไรคุณคริตไม่ใช่เหรอ"
"อะไรครับ"
"ไม่รอหมอยงยุทธ์แล้วละค่ะ
วันนี้ฉันจะรักษากับคุณ"
นงไฉนตัดสินใจ
หลังจากก่อนหน้านี้คิดจะให้ยงยุทธ์ซึ่งเป็นหมอจิตเวชโดยตรงได้คุยกับจอมก่อน
แต่จอมหาเรื่องบ่ายเบี่ยงเพราะกลัวความแตก แต่พอนงไฉนตัดสินใจครั้งนี้จอมถึงกับยิ้ม
นงไฉนมาที่ห้องบำบัดนอนอยู่ที่โซฟายาว จอมนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
"คุณช่วยเล่าเรื่องผู้หญิงหลายๆ คนที่คุณเคยมีเรื่องด้วย
โดยเฉพาะผู้หญิงคนนั้นที่เกิดอุบัติเหตุกับเธอ ที่ชื่อ นรี น่ะครับ"
นงไฉนหน้าสลด จอมยิ้มหยัน ๆ
"อานนท์ บอกว่า เห็นนรีกับคุณคริตมีท่าทีกัน"
"มีท่าทียังไง" จอมเริ่มเครียด
นงไฉน
คิดและบอกว่าอานนท์เห็นชาคริตกับนรียืนอยู่หน้าลิฟท์
ชาคริตจับนรีแบบสนิทสนมก่อนจะหัวเราะต่อกระซิกกัน จอมหน้าเครียด
ไม่เชื่อในสิ่งที่นงไฉนเล่า
"อานนท์ มาเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง"
"คุณเชื่อเหรอว่าคุณนรีจะยอมนาย ชาคริต อย่างนั้น"
"ทีแรกฉันก็ไม่เชื่อ
แต่แล้ววันหนึ่งฉันก็เห็นกับตาตัวเอง"
นงไฉนเริ่มนึกและเล่าออกมาให้จอมฟัง
ถึงเหตุการณ์วันนั้นที่ตัวเองเห็นชาคริตโอบร่างนรี ที่ถือแจกันดอกไม้มาด้วย
ชาคริตเปิดประตูให้นรี ให้นรีเข้าไป ชาคริตจี้ที่เอวนรี
นรีร้องว้ายปนหัวเราะชาคริตมองซ้ายขวาก่อนจะปิดล็อคประตู นงไฉนเดินมาที่ประตู
แนบหูกับประตู เสียงหัวเราะระรื่นปนกันทั้งนรีและชาคริต นงไฉนบิดลูกบิดแต่ล็อค
นงไฉนปิดหูตัวเอง มือสั่นตัวสั่น น้ำตาไหลพราก
ในวันนั้นนงไฉนเดินกลับมาที่ห้องเจอกับพิมพา และถมยา
พิมพาให้ถมยาเอายาให้ตัวเองกิน จากนั้นนงไฉนก็เดินไปหานรีและอาละวาดอย่างหนัก
โก้ลูกชายของนรีเข้ามาเห็นพอดี นงไฉนยังเล่าไปเรื่อยๆ ในขณะที่จอมกุมขมับน้ำตารื้น
"ฉันยังจำสายตาเด็กคนนั้นได้ เขามองมาที่ฉันเหมือน"
"พอเถอะครับ พอ"
นงไฉนลุกขึ้นนั่งหันมามองจอม ที่ยืนหันหลังให้ ซ่อนน้ำตาที่กลบตา
"คุณจอม
เป็นอะไรไปคะ"
"คุณตบตีนรี ทั้งๆ ที่ลูกโก้มองดูอยู่" จอมพูดลอดไรฟันออกมา
"คุณรู้จักเด็กคนนั้นด้วยหรือคะ"
"ครับ ผมทราบเรื่องคุณมาคร่าวๆ"
"คุณไม่พอใจอะไรรึเปล่าคะ"
"ไม่มีอะไร วันนี้พอเท่านี้ก่อนเถอะครับ"
"ค่ะ" นงไฉนลุกขึ้น
จอมมองไปยังกระจก
แล้วสะดุ้งสุดตัวเพราะใบหน้าของตัวเองกลายเป็นเทวัญปีศาจกำลังแสยะยิ้ม จอมผงะไป
"คุณจอม"
จอมมองนงไฉน แล้วหันกลับไปมองที่กระจก ปีศาจเทวัญยิ้มอยู่
"มีอะไรคะ" นงไฉนมองไปที่กระจก ไม่เห็นอะไรผิดสังเกต
"วันนี้เท่านี้ครับ"
"ค่ะ" นงไฉนออกจากห้องไป
จอมมองกลับไปที่กระจกอีกครั้งจอมชกกระจกแตกเปรื่อง
เลือดอาบมือ นงไฉนกลับเข้ามาจอมพยายามซ่อนไว้ไม่ให้นงไฉนเห็นมือที่เปื้อนเลือด
นงไฉนตั้งต้นมารักษากับจอมเรื่อยๆ
จอมแนะนำให้นงไฉนมาใช้วิธีรักษาแบบโภชนาบำบัดเลิกกินยา
แต่นงไฉนบอกว่าขัดพิมพาไม่ได้ จอมเลยแนะนำว่าให้แกล้งทำเป็นทานแล้วคายทิ้ง
นงไฉนเห็นด้วย
จอมให้นงไฉนออกกำลังกาย เล่นโยคะ ทำให้นงไฉนจิตใจสดชื่นขึ้น
หลายวันต่อมาจอมพานงไฉนมาปิคนิคที่เกาะมุก บนหาดเงียบสงบ มีเรือลอยอยู่ไกลๆ
"สงบเงียบดีจัง ไม่ไกลจากชายฝั่งด้วย คุณมาที่เกาะนี่บ่อยๆ หรือครับ"
"ค่ะ
ไว้หลบผู้คน เวลาที่วุ่นวายมากๆ ที่นี่ทำให้ฉันได้สติแล้วก็ไม่ฟุ้งซ่าน"
"ดีครับ คนเราควรจะมีที่หลบภัยสำหรับตัวเองสักแห่ง เวลาเราท้อ
หรือจนมุมกับชีวิต ขอบคุณที่พาผมเข้ามาในโลกส่วนตัวของคุณ"
"เพราะคุณทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น ตั้งแต่บำบัดกับคุณ ฉันหลับสบายขึ้นเยอะ
ไม่ฝันร้าย ไม่เห็นภาพหลอนอะไรอีกแล้ว ฉันยังใช้วิธีที่คุณสอนอยู่นะคะ"
"อะไรครับ"
"มานี่ซีคะ" นงไฉนดึงจอมไปที่หาด แล้วตะโกนออกมาสุดเสียง
"ฉันหายแล้ว ฉันไม่ใช่คนป่วยอีกแล้ว มันช่วยฉันได้จริงๆ นะ"
"ครับ
ผมช่วยด้วย ผมก็หายแล้ว ผมไม่บ้าแล้วครับ"
จอมตะโกนบ้าง นงไฉนหัวเราะออกมา
จอมหัวเราะตาม ทั้งสองตะโกนแข่งกัน
"วันนั้นที่คุณตะโกน คุณใช้คำว่า "ที่รัก"
คุณหมายถึงใครคะ"
"ภรรยาผมที่เสียไปแล้ว ผมกำลังบอกเธอว่าผมหายแล้ว"
"เธอคงดีใจ"
"ครับ เธอดีใจมาก ที่ผมเลิกคิดร้ายๆ และรู้จักให้อภัย"
นงไฉนมองจอมอย่างแปลกใจ เพราะจอมไม่ยอมสบตา นงไฉน
"เล่นน้ำกันเถอะครับ"
จอมยิ้มแย้ม
ทั้งคู่เล่นน้ำด้วยกันอย่างมีความสุข จากนั้นจอมประคอง นงไฉน
ขึ้นมาบนผาสูงของเกาะ เห็นทิวทัศน์ทะเลพาโนรามา
"สวยมากครับ"
จอมส่องกล้องไปอีกด้านของเกาะ
"อีกด้านของเกาะ มีอะไรน่าสนใจไหมครับ"
"ไม่เคยเข้าไปค่ะ เห็นว่าเป็นที่ดินส่วนตัวของเศรษฐีรายนึงมาลงทุนทำรีสอร์ท
แต่เลิกกิจการไป เลยกลายเป็นที่ร้างน่ะค่ะ"
จอมมองเห็นตัวบ้านเก่าๆ
โทรมอยู่ในหมู่ไม้ร่มครึ้ม
"นั่นไงคะ มองเห็นชายฝั่งด้านโน้นด้วย
โรงแรมเราอยู่ด้านโน้น"
"ไม่เห็นครับ" จอมส่องกล้องตาม
นงไฉนบอกให้เขยิบมาอีกทาง นงไฉนพาจอมเขยิบไปใกล้ผา หินร่วงกราว
นงไฉนเสียจังหวะทำท่าจะไหลลงไปจอมรีบคว้า นงไฉนไว้ แล้วรวบร่างเข้ามากอด
นงไฉนกอดร่างของจอมไว้แน่น
ใบหน้าของทั้งสองเคลียอยู่ใกล้กัน ประสานสายตา
จอมจับคางของนงไฉน แล้วประทับจูบนุ่มนวล นงไฉนนิ่งงันหลับตานิ่ง
ครู่หนึ่งเบือนหน้าหนี
"อย่าค่ะ ฉันเป็นคนไข้ของคุณนะคะ"
"แล้วทำไมละครับ"
"มันไม่เหมาะ เราไม่อยู่ในสถานะที่จะทำแบบนี้"
"ขอโทษ ผมผิดเอง รับรอง
จะไม่ให้เกิดขึ้นอีก"
จอมปล่อยร่างนงไฉน แยกไปสงบสติอารมณ์
"กลับเถอะครับ"
จอมยื่นมือมาให้นงไฉนจับ นงไฉนจับมือจอม
"เรื่องนี้ ไม่มีใครผิดหรอกค่ะ"
นงไฉนก้าวข้ามหิน แล้วเดินนำไป จอมมองตาม สายตานั้นสับสน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น