ชัชชากับเอมี่วิ่งไปตามชายหาด
เอมี่หยุดยืนเท้าเข่ายืนหอบ ชัชชาวิ่งกลับมา
"ยอมแพ้แล้วเหรอคะ?"
"ใครบอกว่าฉันยอมแพ้ แต่ไอ้ชุดนี่ทำให้ฉันก้าวขาวิ่งไม่ไหว อกมันกระเพื่อมๆ
แทบทะเล็ดเอ่อ"
ชัชชามอง เอมี่นึกได้ว่ากำลังจะหลุดอีกแล้ว รีบแก้สถานการณ์
"แฮ่ คุณชัชชาตัวแค่นี้ทำไมวิ่งเร็วปรื๋อยังกะม้า?"
"ฉันเคยเป็นนักวิ่งตัวแทนมหาวิทยาลัยมาก่อนค่ะ"
"ว้าว
คุณเนี่ยะนะเป็นนักวิ่ง โอ้วแม่คุณ ยิ่งสนิท
คุณก็มีแต่เรื่องให้ฉันแปลกใจอยู่เรื่อยเลยนะคะ
ยังมีเรื่องอะไรให้ฉันช็อคอีกม่ะคะเนี่ยะ?"
ชัชชาขำ "ฮิ ถ้าอยากรู้
เราก็ต้องคบกันให้สนิทสนมกันมากกว่าเดิมซีคะ"
เอมี่ชะงัก
ทำเอาชัชชานึกได้ว่าพูดอะไรออกไป ยิ้มอย่างเขิน
"ดีนะที่คุณไม่ได้เป็นผู้ชาย
ไม่งั้น ฉันคงดูเหมือนกำลังทอดสะพานให้คุณอยู่
เอมี่แกล้งทำเสียงผู้ชาย
"ไม่เป็นไรฮะ ฉันไม่ถือ"
ชัชชาหัวเราะออกมาอย่างสบายใจ เดินทอดน่องไป
เอมี่เดินตาม
"ถามอะไรหน่อยซีคะ ตอนที่เลิกกัน คุณไม่โกรธคุณธันวาบ้างเลยเหรอ?"
"ฉันว่าคนที่ควรจะโกรธ น่าจะเป็นเขามากกว่าคะ" ชัชชาสงสัย
"ทำไมคะ?"
"ฉันน่ะอยากเป็นนักแสดงบรอดเวย์
ฉันเลยทิ้งเขาไปเพื่อทำความฝันของตัวเองให้สำเร็จ"
เอมี่พูดแล้วก็นิ่งไปเหมือนสำรวจจิตใจตัวเองที่เขามีต่อเอมี่ตัวจริง
"แต่ฉันว่าธันวาไม่โกรธฉันหรอกคะ เพราะฉันได้ให้สิ่งที่วิเศษที่สุดกับเขาแล้ว"
"อะไรเหรอคะ"
"ปอโต้ไงคะ"
เอมี่พูดเพราะเขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ในฐานะของธันวา ชัชชาเห็นด้วย
"จริงอย่างที่คุณพูดค่ะ
ตอนที่ฉันบอกกับคุณธันวาว่าตกลงจะเซ็นสัญญากับเขา เขากระโดดดีใจใหญ่
และคนแรกที่เขานึกถึงก็คือปอโต้ ผิดกับเขตอรัญคนแรกที่เขาคิดถึง ก็คือตัวเขาเอง"
ชัชชาเดินซึมเศร้าไป เอมี่ยืนมอง นึกเห็นใจ ก่อนจะเดินตามไปเงียบๆ
0000000000000000000000000000
ประตูห้องพักเปิดออก
ก่อนจะเห็นเอมี่กับชัชชาเดินเข้ามาในห้อง ชัชชาจุ๊ปาก บอกว่าให้เบาๆ เพราะเด็กๆ
หลับไปนานแล้ว
เอมี่หน้าเบ้เมื่อมองไปเห็นปอโต้กับน้ำฟ้านอนหลับไปแล้วอยู่บนเตียงเดียวกัน
"อ้าวไอ้เสือ เล่นไปนอนเตียงเดียวกับสาว แล้วจะให้แม่นอนตรงไหนเนี่ย"
"คุณก็นอนเตียงเดียวกับฉันซีคะ"
"นั่นสิไม่น่าถาม" เอมี่พูดไปก่อนจะนึกได้
"ห๊า"
"ชู่ว์ ตกใจอะไรคะคุณเอมี่?"
"เอ่อ
คือฉันนอนคนเดียวมานานหลายปีน่ะค่ะ เตียงเล็กแค่นี้
แล้วต้องนอนเบียดกันเอ่อฉันกลัวว่า กลัวว่า"
เอมี่กลัวว่าไฟมันจะช็อตเอา
แต่ชัชชาเข้าใจไปในทางที่ดี
"กลัวว่าจะเตะฉันตกเตียงใช่ไหม๊คะ?"
"ชะๆ
ใช่เลยค่ะ! ฉันเป็นคนนอนดิ้นสะแด่วมาก อย่าให้นอนใกล้กันเลย คุณอาจจะไม่ปลอดภัย
คุณนอนเตียงเถอะ เดี๋ยวฉันนอนที่พื้นดีกว่า"
ว่าแล้วเอมี่ก็คว้าหมอนไปจะวางที่พื้น แต่ชัชชาแย่งหมอนเอาไว้
"ไม่เอาค่ะ
ฉันจะให้คุณลงไปนอนที่พื้นได้ยังไง เตียงก็มี นอนด้วยกันนี่แหละคะ"
"ไม่เอาค่ะ
เกรงใจ นอนพื้นดีกว่า"
ทั้ง2ยื้อยุดหมอนกันไปมา
หมอนดันหลุดมือชัชชาเสียหลักล้มลง ด้วยสัญชาตญาณ
ธันวาในร่างเอมี่รีบประคองชัชชาไว้ทำให้ร่างของเอมี่กับชัชชา ล้มลงบนเตียงด้วยกัน
ทั้งสองต่างสบตากันอึ้ง หัวใจเต้นตึกตัก
แต่แล้วเสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นช่วยชีวิตไว้เสียก่อน เอมี่รีบผละออกจากชัชชา
ขอตัวไปเปิดให้เอง เอมี่เดินใจหายใจคว่ำเลี่ยงมาเปิดประตู
แล้วยิ่งใจหายเมื่อเจอรัญนรียืนอยู่หน้าห้อง
"ธันวาของฉันอยู่ที่ไหน?"
เสียงรัญนรีแหลมปรี๊ด
เอมี่รีบปิดประตูดึงรัญนรีไป
ชัชชาแปลกใจที่เสียงเงียบหายไปจากห้อง ชะโงกหน้าไปมองที่ประตู เอมี่หายไปแล้ว
รัญนรีถามว่าเอมี่เอาธันวาของเธอไปซ่อนที่ไหน
แต่เอมี่พยายามปฏิเสธว่าธันวาไม่ได้มาด้วยจริงๆ รัญนรีไม่เชื่อ
คิดว่าเอมี่ต้องการแย่งธันวาคืนไปจากเธอ
ระหว่างที่ยื้อยุดกันอยู่รัญนรีกำลังจะเปิดประตูให้ได้
เอมี่ก็เหลือบไปเห็นพิษณุเดินตุ้งติ้งตูดบิดมาตามทางเดินข้างหน้า
แผนชั่วเกิดขึ้นในหัวทันที พร้อมกับตะโกนออกไป
"ธันวา!"
ทำเอาทั้งรัญนรีทั้งพิษณุหยุดกึก พิษณุมองมาเห็นรัญนรีอยู่กับเอมี่ก็ตกใจ
เอมี่แอบขยิบตาส่งมาให้พิษณุ พิษณุยังงงๆ
เอมี่แอบกวักมือไล่ให้พิษณุวิ่งไปพร้อมกับพูดขึ้น
"โน่นไง ธันวายืนอยู่นั่นไง
อ้าวจะไปไหนล่ะค่ะ" เอมี่ตะโกนชี้นำพิษณุ
เอมี่ชี้มาที่พิษณุ พิษณุถึงเข้าใจ
รีบหันหลังเดินหนีอย่างรับมุข รัญนรีหันมามอง
"กลับมาเดี๋ยวนี้นะธัน จะไปไหน
ปล่อยให้กิ๊กใหม่มาหาเรื่องฉันได้ไง มาคุยกันให้รู้เรื่องเดี๋ยวนี้นะ"
เอมี่ยุรัญนรี "อ้าวยืนอยู่ทำไม อยากเจอธันวาไม่ใช่เหรอ เขาอยู่นั่นไง ตามไปซี"
พิษณุรีบใส่เกียร์วิ่งเผ่น ขณะที่รัญนรีวิ่งตามมา เอมี่ยืนพิงผนังเป่าปาก
ชัชชาเปิดประตูห้องออกมาพอดี ถามว่ามาทำอะไรอยู่ตรงนี้ เอมี่ตกใจ
อ้างว่ากำลังขอผ้าห่มแม่บ้านอีกผืน เพราะถ้านอนที่พื้นในห้องคงจะหนาว
ชัชชาถอนใจมองเอมี่อย่างยอมแพ้
000000000000000000000000000
ทุกคนตื่นเช้ามา ก็ต้องแปลกใจเมื่อไม่เห็นเอมี่ ปอโต้หน้าเสีย
กลัวว่าแม่จะทิ้งไป ชัชชารีบปลอบว่าเอมี่ไม่ทิ้งปอโต้แน่ แต่ในใจชัชชานั้น
ก็เป็นกังวลด้วยความเป็นห่วงเอมี่ว่าหายไปไหนไม่บอกไม่กล่าว
ระหว่างที่พาเด็กๆ
ไปเล่นน้ำทะเล ชัชชาบีบมือตัวเองอย่างห่วงเอมี่มากๆ
เดินไปเดินมาก่อนนั่งลงเครียดที่ผ้าปูริมชายหาด ชัชชาเริ่มคิดกังวลไปไกล
จนต้องถอนใจไล่ความเครียด แล้วหันมองไปยังชายหาดด้านหนึ่ง
แต่แล้วเอมี่ก็เห็นธันวาเดินมาตามชายหาดแต่ไกลอย่างเท่ สีหน้าชัชชาตะลึงมอง
หัวใจชัชชาเต้นโครมครามเหมือนกับที่เคยเกิดเวลาอยู่กับเอมี่
จนชัชชาเผลอตัวขยุ้มคอเสื้อตัวเองไว้
ธันวาตะโกนเรียกปอโต้ที่กำลังเล่นน้ำ
ปอโต้เห็นพ่อมาก็ดีใจ รีบวิ่งเข้าไปหา กระโดดกอด ธันวาอุ้มปอโต้ขึ้นเหวี่ยงปล้ำไปมา
เสียงพ่อลูกหัวเราะ ช่างบาดใจ ชัชชาหันไปมองน้ำฟ้า เห็นน้ำฟ้าซึมๆ ไป
ชัชชาได้แต่แอบถอนใจ หันไปคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่มตัวน้ำฟ้าไว้
ชัชชากอดน้ำฟ้าไว้เป็นการปลอบโยนโดยไม่ต้องพูด จนธันวาพาปอโต้เดินเข้ามาใกล้
"โทษทีครับ ผมมาช้า พอดีผมติดธุระ"
ชัชชาเงยหน้ามองธันวา สีหน้ากลับมานิ่งๆ
รักษามาดชัชชาคนเดิม
"คุณเอมี่บอกฉันแล้วค่ะ"
"แล้วนี่เอมี่ไปไหนนี่?"
ธันวาทำกดมือถือ "ฮัลโหล ผมมาถึงแล้วนะ คุณอยู่ไหนเอมี่"
ธันวาคุยกับเอมี่
ทำเป็นว่าเห็นเอมี่แล้ว ชัชชากับปอโต้มองตาม เห็นเอมี่ยืนอยู่ไกลๆ
ธันวาวางสายหันมาบอกชัชชา ว่าฝากปอโต้หน่อย
ไม่รู้ว่าเอมี่มีอะไรจะคุยกับเขาตามลำพัง ธันวาหันจะเดินไป
ตาเหลือบไปเห็นสีหน้าชัชชา เห็นสีหน้าชัชชาหมองๆ ไปจนธันวาชะงัก
แต่แค่แว๊บเดียว พอเห็นธันวามอง ชัชชาก็ทำเป็นไปโอบไหล่ปอโต้ไป ธันวาหันเดินไป
ประมาณคงตาฝาดไปเอง ชัชชาแอบมองตามหลังธันวาไป
เจ็บแปลบที่หัวใจไม่รู้หึงเอมี่หรือธันวากันแน่ สีหน้าชัชชางงกับตัวเอง
0000000000000000000
พวกศศิวิภา จอมขวัญ แจ่มจันทร์ที่เดินทางมาถึงที่ทะเล
กำลังเดินลัดเลาะกันมา โดยมีเกรียงชัยเดินแอบทำหน้าเซ็งๆ อยู่หลังกลุ่ม 3 แม่ๆ
เพราะศศิวิภาบังคับให้ขับรถพามา จอมขวัญมาถึง เห็นเอมี่อยู่กับธันวา ก็แปลกใจ
ชี้ให้ทุกคนดูว่าหยั่งกะทั้งคู่กำลังขอคืนดีกันอยู่
ขณะที่เกรียงชัยยืนเซ็งกับการสอดรู้สอดเห็นของ3สาว
ถอนใจหันมองไปทางอื่นแล้วต้องอ้าปากค้างตกใจ
เมื่อเห็นเสี้ยวด้านข้างของรัญนรียืนอยู่
สีหน้ารัญนรียืนกัดปากหน้าเกรี้ยวกราด
มองไปยังภาพธันวากำลังเดินเข้าไปหาธันวาด้วยความหึงหวงสุดขีด เกรียงชัยถอยๆ
หลังแล้วชิ่งหลบฉากไปทันที รัญนรีหันเดินลงบันไดหินมาจะเข้าไปจัดการธันวากับเอมี่
แต่พอก้าวเลี้ยวมุมมาก็จ๊ะเอ๋เข้ากับเกรียงชัยก็ตกใจว่าเกรียงชัยมาได้ยังไง
เกรียงชัยถามกลับว่าแล้วรัญนรีมาได้ยังไง รัญนรีอึกอัก
"อ๋อ คือ เบื่อๆ น่ะค่ะ
ก็เลยมาเที่ยวนะค่ะ"
"งั้นเราก็ใจตรงกัน ผมก็กำลังเบื่อสุดขีด
กามเทพคงดลใจให้เรามาเจอกันที่นี่ ไปหาที่เงียบๆ คุยกันดีกว่าครับ"
"เอ่อแต่ว่า..."
เกรียงชัยไม่ฟัง รีบดึงมือรัญนรีหลบไปจากตรงนั้น
เพื่อหลบศศิวิภา
ชัชชาเศร้าอย่างบอกไม่ถูกที่เห็นภาพเอมี่กับธันวาอยู่ด้วยกัน
ก่อนจะเก็บของลุกขึ้นพาเด็กๆ ไปทานข้าว แต่แล้วต้องชะงักเมื่อศศิวิภา จอมขวัญ
แจ่มจันทร์เดินเข้ามา
"อ้าว! นี่มาได้ไงคะเนี่ยะ มาเที่ยวกันเหรอคะ
บังเอิญจริงๆ มาเจอกัน"
"ใครว่าบังเอิญค่ะ
เราก็ตามคุณชัชชากับคุณเอมี่มานั่นแหละค่ะ" แจ่มจันทร์บอก
ชัชชางง "หา
ตามมาเหรอคะ? เอ้ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันมาที่นี่?"
จอมขวัญหันไปชี้ศศิวิภาทันที
"ถามคุณศศิสิคะว่ารู้ได้ยังไง?"
ศศิวิภาเม้มปากอยากด่าจอมขวัญ
ก่อนหันมาฉีกยิ้มให้ชัชชา
"อ๋อ พอดีฉันโทรไปหาคุณเอมี่ที่ร้านถังทองน่ะค่ะ
เด็กๆ ที่ร้านบอกน่ะค่ะ ฉันก็เลยมีความคิดว่า
เราน่าจะตามมาประชุมเรื่องงานเลี้ยงประจำปีของสมาคมผู้ปกครองนักเรียนกับคุณเอมี่ที่นี่เลย
แหม ไม่คิดว่าจะมาเจอภาพอะไรเด็ดๆ อย่างงั้น"
ศศิวิภาชี้ไปที่ธันวากับเอมี่มุมไกล ชัชชาอึ้ง
"เอ่อ
เขากำลังคุยธุระกันน่ะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก พอดีฉันกำลังจะพาเด็กๆ
ไปหาอะไรทานที่ค็อฟฟี่ช็อป ไปนั่งคุยกันที่โน่นดีกว่าค่ะ"
ทุกคนเดินไป
เหลือแต่ศศิวิภายืนหันรีหันขวางอยู่สงสัยว่าสามีหายไปไหน
เกรียงชัยแอบมาคุยอยู่กับรัญนรี
ศศิวิภาเดินตามหามาเห็นด้านหลังเกรียงชัยยืนคุยกับรัญนรี
แต่เกรียงชัยบังหน้ารัญนรีไว้ไม่เห็น ศศิวิภาเรียกเกรียงชัยดังก้อง
เกรียงชัยตกใจหน้าซีดยืนตัวแข็ง รัญนรีเห็นอย่างนั้นก็ค่อยๆ
เบี่ยงหน้าจากเกรียงชัยที่บังอยู่มามอง เห็นศศิวิภายืนอยู่
ต่างคนต่างตกใจที่เห็นกัน ก็ร้องทัก เกรียงชัยยิ่งตกใจ เมื่อรู้ว่าทั้งคู่รู้จักกัน
ศศิวิภาเดินปรี่เข้ามา ด้วยสีหน้าชักระแวง
"นี่คุณน้องรู้จักสามีพี่ด้วยเหรอ?"
รัญนรีอึ้งไปชั่วอึดใจ เหล่มองเกรียงชัยที่ยืนซีด
ก่อนที่จะใช้ความเก๋าเกมส์เข้าช่วย
"สามีพี่? เปล่า ไม่ได้รู้จักค่ะ"
รัญนรีโกหกตาใส
"ไม่รู้จัก แล้วมายืนคุยอะไรกันตรงนี้ ห่ะ คุณเกรียงชัย
มาคุยอะไร"
"อ๋อ คนนี้สามีพี่เหรอคะ มิน่าล่ะ เขาเอาแต่ถามหาสปาดีๆ แถวนี้
บอกว่าจะพาภรรยาที่แสนดีไปนวด ที่แท้ ภรรยาที่แสนดีก็คุณพี่นี่เอง ฮิ"
รัญนรีโกหกเนียน
ศศิวิภาถึงกับยิ้ม หายระแวงทันที "ต๊ายคุณนี่ สปงสปาหาทำไม
ไม่ต้องหรอก แค่นี้ฉันก็สวยจะแย่อยู่แล้ว"
เกรียงชัยหันมาฉีกยิ้มตามน้ำ "แฮ่
ก็ผมอยากให้คุณสวยไปนานๆ นี่ เอ่อ ขอโทษนะครับ
ที่รบกวนคุณ ผมนี่แย่จริงๆ
หลงคิดว่าคุณเป็นพนักงานโรงแรมนี้" เกรียงชัยหันไปหารัญนรี
รัญนรีฉีกยิ้ม
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ยังไงฉันกับคุณพี่ศศิก็รู้จักกัน แหม
วันนี้ได้มารู้จักสามีคุณพี่ด้วย มันช่างเป็นความบังเอิญที่ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ"
"นั่นน่ะสิครับ เอ่อ งั้นที่รักคุยกันไปก่อนนะ ผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อน
ปวดท้องกะทันหัน"
เกรียงชัยรีบชิ่งไป ศศิวิภารีบเข้ามากระซิบ
"นี่ๆ คุณน้อง
เมื่อกี้พี่เห็นคุณธันวาของคุณน้องอยู่กับยัยเอมี่ที่สะพานโน่น"
"เหรอคะ
งั้นฉันไปแหกอกยัยเอมี่ก่อนนะ เออ แล้วคุณพี่ดูแลสามีคุณพี่ดีๆ หน่อยนะคะ"
ศศิวิภางงกับคำพูดรัญนรี ยังไม่ทันได้ใส่ไฟเพิ่ม รัญนรีก็รีบชิ่งไปแล้ว
0000000000000000000000000
ชัชชาจัดการเซ็นสัญญากับธันวาเรียบร้อย
แล้วส่งสัญญาให้ธันวาชุดนึง
"คุณเก็บสัญญาไว้ชุดหนึ่ง เป็นอันว่า
ตอนนี้บริษัทชัชชากรุ๊ปกับคุณเป็นหุ้นส่วนถังทองไทยเครปกับเรียบร้อยแล้ว
พร้อมที่จะมานับหนึ่งด้วยการเปิดสาขาแรกด้วยกัน จนกระทั่งครบร้อยสาขาทั่วประเทศ"
"ขอบคุณมากครับ"
ธันวารับสัญญามาด้วยสีหน้าดีใจมาก
ก่อนจะลุกยื่นมือไปให้ชัชชาจับ
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกันครับ"
ชัชชามองมือธันวาก่อนจะลุกขึ้นยื่นมือไปจับกับธันวา ยิ้มน้อยๆ แต่จริงใจ
"ยินดีที่ได้ร่วมงานกับคุณเช่นเดียวกันค่ะ"
ธันวายิ้มกว้างให้
รอยยิ้มแบบที่ได้ใจชัชชามาก เพราะมันเหมือนรอยยิ้มแบบเอมี่
จนชัชชารีบปล่อยมือจากธันวาหลบตาเขา
"เอ่อ
หวังว่านี่คงจะเป็นข่าวดีสำหรับคุณเอมี่และปอโต้นะคะ"
ธันวารีบพูด
"คุณอย่าเพิ่งบอกปอโต้นะครับ"
ชัชชางง "ฉันนึกว่าปอโต้รู้แล้วซะอีก
เรื่องฉันจะมาเซ็นสัญญากับคุณที่นี่"
"ผมยังไม่ได้บอกปอโต้หรอกครับ ผมตั้งใจว่า
จะมาบอกข่าวดีกับลูกที่นี่"
"แล้วคุณเอมี่"
"เอ่อ อ๋อ
ผมก็เพิ่งบอกกับเอมี่เมื่อกี้เองครับ ตอนที่ไปคุยกับเธอ"
"เหรอคะ
คุณคุยเรื่องเซ็นสัญญาแล้วเอ่อ ขอคืนดีกับเธอด้วยรึปล่าว?"
"คืนดี
คุณพูดอะไรง่ายๆ เหมือนปอโต้เปี๊ยบเลย" ธันวายิ้มขำ
"แปลว่าคุณไม่เคยคิดที่จะคืนดีกับคุณเอมี่เลยงั้นเหรอคะ?"
ธันวาอึ้งไป
ก่อนจะมองสบตาชัชชาอย่างแปลกใจ ต้องการจะรู้ไปทำไม
รัญนรีพยายามจนสืบรู้ได้ว่าเอมี่พักห้องไหน รัญนรีมาเคาะประตูห้อง ขณะนั้น
ปอโต้อยู่ในห้องธันวา กำลังถามหาเอมี่อยู่ ธันวากำลังหาข้ออ้าง
ว่าเอมี่มีธุระต้องกลับไปก่อน ปอโต้ร้องเรียกจะให้ธันวาพาเอมี่กลับมา
ขณะเดียวกันต้องมาเปิดประตูด้วย พอธันวาเปิดประตูมาเห็นรัญนรีก็ตกใจ
แต่รัญนรีไม่พูดไม่จาก้าวฉับเข้าห้องไป พยายามหาเอมี่
รัญนรีหันไปเห็นกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่บนเตียง ก็ปรี่เข้าไปเปิดรื้อ
รัญนรีเห็นชุดของเอมี่วางอยู่ โดยเฉาะชุดชั้นใน รัญนรีปาชุดใส่ธันวา เอาเรื่อง
"คนโกหก หลอกลวง ไหนบอกว่าเลิกกันแล้วไง รัญไม่ดีตรงไหน
คุณถึงได้กลับไปกินน้ำพริกปลาเน่าถ้วยเก่า ยัยเอมี่มันมีอะไรดีห่ะ?"
ปอโต้ได้ยินอย่างนั้นก็ฟังไม่ได้ หันวิ่งหนีออกจากห้องไป
ธันวาหันขวับมาที่รัญนรีอย่างโกรธ
"ต่อหน้าลูกผมทำไมคุณทำอย่างงี้ห่ะรัญ"
"ก็คุณอธิบายมาซี ว่าไส้ในยัยเอมี่มาอยู่กับคุณได้ไง ถ้าไม่มีอะไรกัน"
"ผมไม่อธิบาย! ในเมื่อคุณไม่เชื่อผม ก็ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้น
ผมเคยเตือนคุณแล้วใช่ไหม๊รัญ คุณจะทำอะไรผมไม่ว่า แต่ขอร้องอย่าทำให้ลูกผมเสียใจ"
ธันวาดึงรัญนรีออกมานอกห้อง "คุณกลับไป! ถ้าผมยังเห็นคุณที่นี่อีก
เราจบกันแค่นี้"
รัญนรีอ้าปากค้าง ธันวารีบวิ่งตามปอโต้ไป
รัญนรีได้แต่ยืนกระทืบเท้า ทำอะไรไม่ได้นอกจากเจ็บใจ
000000000000000000
ชัชชามานั่งเล่นอยู่อย่างเหงาๆ ที่สระน้ำ
ขณะนั้นธันวาก็กำลังกลุ้มใจเรื่องปอโต้เหมือนกัน
ทั้งคู่เห็นว่าต่างฝ่ายต่างอยู่ในอารมณ์เศร้า ก็กลัวว่าเด็กๆ จะพลอยเศร้าไปด้วย
เลยชวนกันสร้างความสนุกด้วยการเล่นเกมส์ลิงชิงบอลในสระน้ำ
ทำให้เด็กทั้งสองสนุกลืมเรื่องทุกข์ และทำให้ธันวากับชัชชาได้ใกล้ชิดกันโดยปริยาย
ทั้งสองโอบกอดแย่งบอลกัน
รัญนีเดินออกมาแอบยืนมองที่ระเบียง
ตะลึงมองภาพธันวากับชัชชาที่ขณะนั้นชัชชาขาลื่นหงายหลังจมน้ำในสระ
ธันวารีบเข้าไปช่วยดึงชัชชาขึ้นมาจากน้ำ
ชัชชาที่กินน้ำไปหลายอึกจนสำลักกอดคอธันวาไว้แน่น
ธันวาเป็นฝ่ายที่อึ้งไปก่อน
นานมากแล้วที่พ่อม่ายอย่างเขาไม่มีความรู้สึกวูบวาบที่หัวใจแบบนี้
ชัชชาหลังจากที่หายสำลักก็รู้ตัวว่ากำลังกอดธันวาไว้แน่น ชัชชาค่อยๆ
คลายอ้อมแขนยับออกจากธันวา ทั้งสองมองหน้ากัน
รัญนรียืนกำหมัดกรี๊ดแบบไม่มีเสียง
รู้แล้วว่าคนที่เธอน่าจะระแวงคือชัชชาต่างหาก
เพราะสายตาของทั้งคู่ที่มองกันมันคนปิ๊งกันชัดๆ
พอถึงเวลาจะกลับบ้าน
ชัชชาบอกธันวาว่าเธอขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ที่ธันวาทำให้เธอตอนที่เธอเป็นลม
แต่ทั้งคู่คุยกันได้ดีไม่เท่าไหร่ ก็เริ่มจะกัดกันอีกแล้ว
เมื่อชัชชาบอกว่าอยากให้ธันวาทำอะไรนึกถึงใจเอมี่ให้มากๆ ธันวาไม่พอใจ
"นี่คุณกำลังสอนผมอยู่เหรอ! เข้าใจอะไรผิดไปรึเปล่าครับ ที่ผมเซ็นสัญญากับคุณ
ผมเซ็นเฉพาะเรื่องงานนะ ไม่ใช่เหมารวมเรื่องส่วนตัวด้วย"
ทำเอาชัชชาหน้าเสีย
"ที่ฉันพูดเพราะเห็นว่าคุณกับเอมี่เป็นเพื่อน แต่ถ้าคุณไม่พอใจ ก็ได้ ต่อแต่นี้ไป
คุณกับฉัน จะคุยกันเฉพาะเรื่องงานเท่านั้น จะไม่พูดเรื่องส่วนตัวกัน ฉันขอตัวนะคะ"
ชัชชาเดินแยกไป ธันวายืนอึ้งไปเลย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น