ธันวากับชัชชา ไปสำรวจร้านในห้างสรรพสินค้า ตามที่นัดกันไว้
รัญนรีกับเขตอรัญที่มาเดินห้างเดียวกันพอดีเห็นเข้า
รัญนรีรีบชี้ให้เขตอรัญดูว่าชัชชาคือผู้หญิงที่จะมาแย่งธันวาไปจากเธอ
เขตอรัญเห็นชัชชาก็อึ้ง ก่อนจะบอกว่านั่นคือภรรยาเก่าของเขาเอง
ทั้งคู่จึงร่วมมือกันทันที
ธันวาเห็นชัชชาเครียดกับชีวิตเกินไป
ก็เลยลากชัชชามาเล่นเกมในมุมหนึ่ง
ชัชชาเริ่มผ่อนคลายและสนุกสนานกับการเล่นเกมมากขึ้น ระหว่างนั้นเหรียญหยอดตู้เกมหมด
ธันวาอาสาไปแลกเหรียญมาให้ ปล่อยให้ชัชชาอยู่โดยลำพัง หน้าจอที่ตู้เกมส์ขึ้นคำว่า
continue ตัวเลขนับถอยหลัง 3...2....1 แล้วก็ขึ้นคำว่า game over
ชัชชามองที่หน้าจอตู้เกมส์ด้วยความเสียดาย เสียงรัญนรีดังขึ้น
"เกมส์ของเธอ
มันโอเวอร์แล้ว ชัชชา"
ชัชชาหันไปมองตามเสียงก็เห็นรัญนรียืนยิ้มอยู่ระยะประชิดตัวแล้วรัญนรีก็ตบชัชชาทันที
ชัชชาเซล้มไปที่ตู้เกมส์
"ห่ะ คุณมาตบฉันทำไม!"
"แค่นี้มันยังน้อยไป
สำหรับพวกที่ชอบแย่งของๆ ชาวบ้าน!"
ธันวาเห็นเข้าพอดี รีบเข้ามาประคองชัชชา
"บ้าไปแล้วเหรอรัญ ทำไมถึงทำคุณชัชชาอย่างงี้"
รัญนรีถลึงตา
"กินอยู่กับปากอยากอยู่กับท้อง ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ นังนี่มีอะไรดี ผัวก็ทิ้ง"
"หยุดนะรัญ!" ธันวาตวาด
รัญนรีไม่สนใจ "คุณนั่นแหละหยุด เลิกหลอกรัญซะที
ตอนแรกรัญสงสัยยัยเอมี่
คิดว่าคุณจะกลับไปคั่วของเก่า ที่ไหนได้
คุณกลับมาคั่วเมียเก่าคนอื่น ทุเรศที่สุด รัญไม่ยอม"
คนพากันมอง
ชัชชาทั้งอายทั้งตกใจ รัญนรีหะนขวับมาเล่นชัชชาต่อ
"นี่ก็หน้าไม่อาย ลูกผัวก็มี
มายุ่งแฟนฉันทำไม ฉันบอกแล้วใช่ไหม ว่านี่แฟนฉันยังสาระแนมายุ่งอีก
จะลองดีกับฉันใช่ไหม เอาซี ฉันจะทำให้แกอับอายขายขี้หน้าไปจนถึงชาติหน้าเลย
จะลองใช่ไหม๊"
"พูดไม่รู้เรื่อง ผมบอกให้หยุด"
ธันวาจำต้องลากรัญนรีไป
ธันวารีบลากรัญนรีออกไปจากตรงนั้นทันที รัญนรีดิ้นสุดแรงเกิด
ชัชชาทรุดนั่งอย่างอ่อนแรงเจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจ อึ้งจนทำอะไรไม่ถูก
เสียงเขตอรัญดังขึ้นด้านหลัง
"ไง ถูกตบเจ็บมากไหมจ๊ะที่รัก"
ชัชชาหันมาสีหน้าตกใจ เห็นเขตอรัญยืนอยู่ด้านหลัง เขตอรัญยิ้มเยาะ
"ก็ไม่ควรหาเรื่องใส่ตัวนี่น๊า ผัวคนเดียวยังเลี้ยงไม่ได้
ยังคิดจะมีอีกคนเหรอห่ะ?"
เขตอรัญคว้าแขนชัชชามาบีบ ชัชชาตกใจ
ธันวาลากรัญนรีออกมา ถามว่าทำอะไรรู้ตัวหรือเปล่า
"คุณไม่น่าทำแบบนี้เลย
รู้ไหมว่ามันจะแย่แค่ไหนถ้าผมไม่ได้ทำร้านขนมทังทอง"
รัญนรีย้อนกลับ
"เกี่ยวอะไรกับฉันละ"
"ตอนแรกผมก็คิดว่าจะสร้างอนาคตด้วยกันกับคุณ
มีร้านเครปไทยร้อยสาขาแล้วเราก็ดูแลด้วยกัน
แต่ตอนนี้คุณทำให้ผมเห็นเนื้อแท้ของคุณแล้ว คุณทำมันพังเองนะรัญ"
รัญนรีเหวอ
"ก็ใครจะไปรู้ละว่ามาคุยเรื่องงานเห็นหวานแหววซะขนาดนั้น"
"แต่ถึงคุณจะเข้าใจตอนนี้ มันก็สายไปซะแล้วคุณกลับไปซะเถอะรัญ"
"ไม่ต้องมาไล่ฉันเลยนะ ฉันไปแน่ แต่จำไว้เลยใครทำฉันเจ็บมันจะต้องเจ็บยิ่งกว่า"
ธันวาไม่พูดอะไรได้แต่ส่ายหน้าแล้วเดินออกไป
รัญนรีที่ตอนแรกทำเป็นโกรธที่ถูกบอกเลิกแต่พอธันวาเดินไปก็แอบยิ้มเยาะแบบเจ้าเล่ห์
0000000000000000000000000
เขตอรัญจะลากตัวชัชชาออกไป
แต่ชัชชาขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมไป สักพักลูกน้องของสมรศรี 3 คนวิ่งมาแถวนั้นพอดี
เขตอรัญตกใจมากรีบลากชัชชาออกไปอย่างรวดเร็วเพื่อหลบไม่ให้ลูกน้องคุณนายสมรศรี
ทำให้กระเป๋าถือของชัชชาล่วงลงกับพื้น ส่วนโทรศัพท์มือถืออยู่ติดตัวเธอ
ลูกน้องคุณนายสมรศรีชะโงกมองเห็นหลังของเขตอรัญแว่บๆ
ก็จำได้จึงวิ่งออกไปซึ่งเกือบชนธันวาที่วิ่งมาตามหาชัชชา
ธันวางงว่าอะไรจะรีบขนาดนั้น แต่ก็ละความสนใจพุ่งไปหาชัชชาที่ร้านเกมทันที
เขตอรัญลากชัชชาออกมาทางบันไดหนีไฟมาที่ลานจอดรถซึ่งค่อนข้างเปลี่ยว
เขตอรัญพยายามบังคับให้ชัชชาขึ้นรถ แต่ชัชชาก็ยิ่งขัดขื้น
ลูกน้องของคุณนายสมรศรีออกมาจากประตูห้างเข้ามาในลานจอดรถ
ชัชชาจึงถือโอกาสตะโกนให้พวกนั้นมาช่วย
พวกลูกน้องคุณนายสมรศรีได้ยินเสียงของชัชชาจึงหันไปมอง พอเห็นเขตอรัญ
ก็รีบวิ่งกรูมาทันที
"ซวยแล้วกู ปากดีนัก"
เขตอรัญเลยต่อยท้องชัชชา
จนจุกตัวงอ ได้โอกาสที่ชัชชาไม่มีแรงผลักเธอเข้ารถไป
แล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วสตาร์ทรถออกไปทันที
ลูกน้องคุณนายสมรศรีรีบวิ่งตามมาแต่ก็ไม่ทัน เขตอรัญออกรถผ่านหน้าไปแล้ว
ได้แต่เจ็บใจ
ธันวามาหยุดที่ตู้เกมส์ตู้เดิมแล้วชะโงกมองหาชัชชาแต่ไม่เห็นก็เริ่มใจไม่ดี
สักพักก็เหลือบไปเห็นกระเป๋าของชัชชาที่ตกอยู่ที่พื้น ธันวาหยิบขึ้นมาดูก็เอะใจ
รัญนรีเดินเข้ามาท่าทางเย้ยหยันและเพื่อถ่วงเวลาไม่ให้ธันวาตามชัชชาทัน
"ฮะ ฮะ
ฮะ ป่านเนี้ยคงไปกับชู้หมายเลขหนึ่ง หรือไม่ ก็ถูกหมาป่าคาบไปกินแล้วก็ได้"
"รัญ! ตอนแรก ผมก็ยังอยากจะคบกับคุณเป็นเพื่อนต่อ แต่ตอนนี้ผมชักจะไม่แน่ใจละ"
"เชอะ แล้วใครว่าฉันจะง้อคุณละ อ้อ หวังว่าคงหายัยต้มจืดเจอนะ ฮะ ฮะ ฮะ"
รัญนรีเดินออกไป ธันวากดโทรศัพท์หาชัชชาแต่โทรเท่าไร ชัชชาก็ไม่รับสาย
ธันวาร้อนรน ก่อนจะนึกได้ รีบโทรหาปาริน ปารินตกใจ และถามว่าทำไมไม่ดูแลชัชชาให้ดี
ธันวาบอกปารินว่าเขาจะรีบตามหาชัชชา และวานปารินให้ช่วยไปรับเด็กๆ
ที่โรงเรียนกลับมาก่อน
ชัชชาตื่นขึ้นมาบนเตียงนอนในห้องรัญนรี มองไปรอบๆ
เห็นเขตอรัญเดินวนไปวนมาท่าทางเครียดจัดแล้วหันมาเห็นชัชชาที่เพิ่งฟื้น
เขตอรัญบอกทันทีว่าเขาต้องการเงิน 5 ล้านบาทเดี๋ยวนี้
ชัชชาบอกว่าแม้แต่บาทเดียวเธอก็ไม่ให้ เขตอรัญลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้
ชัชชาพยายามขยับหนีแต่ก็สุดทาง เขตอรัญยื่นมือมาบีบคางชัชชา
"งั้นเหรอ
สงสัยคุณคงไม่อยากกลับไปเจอน้ำฟ้าอีกแล้วใช่มั้ย"
ชัชชาจ้องหน้าเขตอรัญด้วยความโกรธ แต่สู้แรงเขตอรัญไม่ไหว
"แกไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก คนอย่างแกมันก็ดีแต่ปาก ไอ้หน้าตัวเมีย"
"ปากดี"
ไม่ทันขาดคำ เขตอรัญก็ตบหน้าชัชชาอย่างแรง ชัชชาทรุดไปตามแรงตบ
เขตอรัญจะเข้าไปซ้ำอีกที ชัชชารีบคว้าแจกันข้างเตียงตีที่หัวของเขตอรัญ
ฟุบกองกับพื้น ชัชชานิ่งอึ้งสักพักเหมือนอยู่ในอาการช็อก
สักพักเธอก็ได้สติแล้วหาตามกระเป๋ากางเกงว่าโทรศัพท์ของเธออยู่ไหน
ชัชชาเหลือบไปมองเขตอรัญก็เห็นโทรศัพท์ของเธอโผล่ออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา
ชัชชาหน้าเสียค่อยๆ เดินไปที่เขตอรัญแล้วค่อยๆ
เอามือไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงของเขตอรัญให้เบาที่สุด
มือของเธอสั่นเทาด้วยความกลัว
แทนสายตาของชัชชามองที่หน้าของเขตอรัญที่ยังคงหมดสติมีเลือดอาบหน้า
ชัชชารวบรวมความกล้าเฮือกสุดท้ายรีบคว้าโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าของเขาอย่างรวดเร็ว
โชคดีที่เขตอรัญยังไม่ได้สติ
ชัชชากำโทรศัพท์ของเธอไว้แน่นแล้วถอนหายใจด้วยความโล่งอก ชัชชาค่อยๆ
ก้าวข้ามเขตอรัญอย่างหวาดเสียวกลัวว่าจะฟื้นขึ้นมา
เธอเดินพ้นเขตอรัญจนสำเร็จแล้วก้าวออกมาจากห้อง ทันใดนั้นเขตอรัญคว้าขาของชัชชาไว้
ชัชชาล้มลงกับพื้น
"จะหนีไปไหน นังตัวแสบ"
เขตอรัญดึงชัชชาเข้ามาในห้อง
ชัชชาทั้งเตะทั้งถีบเพื่อจะให้พ้นจากเขตอรัญ
ชัชชาพยายามจะเอื้อมไปหยิบแจกันแต่ก็เอื้อมไม่ถึง
ชัชชาจึงตัดสินใจกำหมัดแล้วต่อยสวนเข้าไปที่เบ้าเตาของเขตอรัญเป็นหมัดแรก
แล้วเสยคางเป็นหมัดที่สอง เขตอรัญหงายท้องน็อคเอาท์จากหมัดอัปเปอร์คัทของชัชชา
ชัชชาตกใจไม่นึกว่าเธอจะมีแรงเยอะขนาดนี้ในยามคับขัน
ชัชชาก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
รัญนรีกลับมาที่ห้อง สวนกับชัชชาโดยที่ไม่เห็น
รัญนรีเข้ามาเห็นสภาพของเขตอรัญที่นั่งกุมขมับอยู่บนเตียงเลือดไหลเต็มหน้าผากก็ตกใจ
ก่อนจะเบ้หน้า
"โอ้ย แค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่เนี้ยคุณก็ยังเอาไม่อยู่
ป่านนี้มันคงจะไปแจ้งตำรวจแล้ว"
"ผมรู้สันดานเมียผมดี
หน้าบางอย่างนั้นไม่กล้าแจ้งหรอก คอยดู คราวหน้าฉันจะขโมยกล่องดวงใจของมัน"
เขตอรัญสีหน้ามุ่งอาฆาต
000000000000000000000
ธันวาขับรถมาอย่างเร็วจอดเอี๊ยด
ธันวารีบลงจากรถเดินกึ่งวิ่งมองหาชัชชาเหมือนหนูติดจั่น ทันใด
ธันวาสังเกตว่ามีเสียงสะอื้นมาจากอีกมุมหนึ่ง ชัชชานั่งด้วยสภาพสะบักสะบอม
ตัวสั่นด้วยความกลัวเหมือนคนขาดสติ ชัชชามีสีหน้ากังวล กลัว
ธันวารีบวิ่งเข้าไปหาชัชชาทันที
ชัชชาพอมีสติเห็นว่าเป็นธันวาก็กอดธันวาด้วยเนื้อตัวสั่นเทา
ใบหน้ายังคงแสดงถึงความกลัวสุดขีด น้ำตาไหลอาบแก้ม ธันวาค่อยๆเอามือกอดตอบ
ลูบหลังชัชชาเบาๆ เพื่อเป็นการปลอบ ชัชชาร้องไห้ บอกว่าเธออยากเจอเอมี่
พูดจบเธอก็เป็นลมฟุบอยู่ตรงอกของธันวา ธันวาตกใจ ไม่คิดว่าชัชชาจะไว้ใจเอมี่ขนาดนี้
เลยคิดจะปลอมตัวเป็นเอมี่อีกครั้งเพื่อชัชชา
ชัชชานอนบนโซฟา
เมื่อเธอตื่นขึ้นมาก็เจอกับเอมี่ ชัชชาโผเข้ากอดเอมี่ ธันวาในคราบเอมี่
รู้สึกสงสารชัชชาอย่างจับใจ
"เอมี่ ขอบคุณนะ ขอบคุณที่มา
ฉันดีใจที่สุดเลยที่เจอคุณ"
"ก็คุณเป็นคนสำคัญนี่คะ ยังไงฉันก็ต้องมา"
ชัชชายิ้มให้กับเอมี่ เอมี่รู้สึกเขินอายรีบตัดบทให้ชัชชาไปอาบน้ำ
ชัชชาถามหาธันวา ขณะนั้นปารินเดินจูงน้ำฟ้าเข้ามาพอดี
ปารินมองเข้าไปภายในบ้านก็เห็นชัชชาคุยกับเอมี่ว่าเธอยังไม่ได้ขอบคุณธันวาเลย
ปารินขบกรามแน่น แล้วหยุดยืนอึ้งอยู่กับที่
"ธันวาเขามาช่วยฉัน ถ้าไม่ได้เขา
ฉันต้องแย่แน่ๆ เลย"
ปารินหยุดชะงัก สีหน้าสลดทันที
คำพูดของชัชชามันทำให้เขารู้สึกน้อยใจ น้ำฟ้าถามปารินว่าเป็นอะไรหรือเปล่า
ปารินสะดุ้งแล้วหันมาคุยแบบยิ้มๆ กับน้ำฟ้าว่าบังเอิญนึกได้ว่ามีธุระด่วน
ปารินเดินจ้ำออกไป น้ำฟ้ามองตามปาริน เธอยังงงๆ ว่าปารินเป็นอะไร
ปารินเดินออกมานอกบ้านแล้วมาหยุดที่รถ เขาหันกลับไปมองภายในบ้านอีกครั้งหนึ่ง
"โถ่เว้ย ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย"
ปารินหันไปชกต้นไม้หรือกำแพงก็ได้
"ผมไม่ดีตรงไหน ทำไมคุณถึงไม่เคยมองผมเลย"
ปารินเข่าอ่อนทรุดลงกับพื้นเอาหลังชนกำแพง
"ผมรักคุณนะ! ชัชชา ผมรักคุณ
ผมรักคุณ"
ปารินหันไปมองทางบ้านชัชชาด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
"ผมจะทำให้คุณรักผมให้ได้!"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น