เช้าวันรุ่งขึ้นนงไฉนตื่นขึ้นพบว่าตัวเองนอนอยู่ที่หาดบนเกาะมุก นงไฉนมองเลยไป
เห็นจอมใส่เสื้อกล้าม กำลังปิ้งย่างอะไรบางอย่างอยู่ริมหาด มีอุปกรณ์ทำอาหาร
และของสดจำนวนหนึ่ รวมทั้งขนมปังปิ้งร้อนๆ นงไฉนยิ้มออกมาได้
"เรามาที่นี่ได้ยังไง"
"คุณหลับ ผมพาคุณมา นั่นครับเรือที่ผมเช่ามาเอง"
"พาฉันมาที่นี่ทำไม"
"คุณบอกเองว่าอยากหนีไปไกลๆ ผมก็เลยพาคุณมาที่นี่"
"ทำไมต้องที่นี่"
"ที่นี่ก็เป็นที่ส่วนตัวที่คุณจะมาหลบภัยไม่ใช่เหรอครับ"
"หอมจัง ทำอะไรคะ"
นงไฉนมองรอบๆ อย่างสดชื่น
จอมบอกว่ากำลังทำอาหารเช้าให้ก่อนจะ ตักซุปครีมใส่ถ้วยให้นงไฉน
นงไฉนรับมาทานแต่แล้วก็นึกเรื่องจอมมาได้เดินหนีไป
นงไฉนไม่สน
เดินกลับไปที่ร่มใต้ชะง่อนผา แล้วกินขนมปังไม่สนใจใดๆ นงไฉนจัดการของเช้าจนหมด
จอมเข้ามานั่งใกล้ๆ
"โอ้โฮ กวาดเรียบเลย ไม่เหลือให้ผมบ้างเลย
งั้นซีหมู่นี้คุณอ้วนท้วนกว่าเดิม"
"ไม่ต้องมาแหย่ฉันเลย รีบพาฉันกลับดีกว่า"
"เอาไงแน่ละครับ เมื่อคืนบอกว่าอยากหนีไปไกลๆ ตอนนี้อยากกลับเสียแล้ว"
"ฉันกลัวคนที่บ้านจะเป็นห่วงน่ะ"
"ห่วงตัวเองก่อนดีกว่า
เมื่อคืนน่ะคุณบอบช้ำมากนะ"
นงไฉนสีหน้าสลดลง
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วก็อดโมโหจอมขึ้นมาอีกไม่ได้
"พาฉันกลับเดี๋ยวนี้ มีโทรศัพท์ไหม"
"ไม่มีหรอกครับ
ผมคิดว่าคุณไม่ต้องการให้ใครรบกวน อยากอยู่ลำพังสองต่อสองกับผม"
"บ้าจังเลย ไป
กลับ" นงไฉนลุกขึ้นเดินผ่านจอม
จอมยึดแขนนงไฉนไว้ เขามองเธออย่างจริงจัง
"อยู่ที่นี่ต่อเถอะครับ เราคงไม่มีเวลาส่วนตัวแบบนี้กันบ่อยนัก
ผมอยากให้คุณพักผ่อนให้สบายใจที่สุดที่นี่ นะครับ"
จอมพูดจริงใจ
นงไฉนสายตาลังเลขึ้นทันที แล้วเธอก็ยอมอยู่กับเขา
นงไฉนนอนเอกเขนกอยู่ใต้ร่มใหญ่ใกล้หาด จอมนอนอยู่ข้างๆ กินของขบเคี้ยวไปด้วย
"คิดอะไรอยู่หรือครับ"
"กำลังคิดว่าฉันกลับไปที่โรงแรม
พนักงานต้องลือกันแซ่ดเรื่องคุณคริตกับแม่สาวนั่น แล้วยัง เรื่องที่คุณคริตเป็นหมัน
จริงเท็จแค่ไหน"
"คุณนง
ผมพาคุณมาที่นี่เพื่อให้คุณลืมเรื่องเมื่อคืนทั้งหมดนะครับ"
"ฉันไม่นึกไม่ได้หรอก พอกลับไปเย็นนี้ฉันต้องเผชิญหน้ากับทุกอย่าง"
"เวลาที่นี่ถึงมีค่าไง เป็นเวลาผ่อนคลายของคุณ ที่จะสลัดเรื่องร้ายๆ
ออกไปทั้งหมด เวลาของเราสองคน"
นงไฉนมองจอมอย่างประหม่า จอมมองนงไฉนนิ่ง
"ผมไม่อยากเห็นคุณเจ็บปวดอีกเลย จริงๆ นะ"
จอมยื่นหน้าเข้ามา
แล้วจุมพิตเบาๆ ที่ข้างแก้ม ก่อนจะมาถึงที่ริมฝีปาก นงไฉนเบือนหน้าหนี
"อย่าทำอย่างนี้อีกเลยค่ะ มันน่าละอาย"
"ทำไม"
"ฉันทรยศสามีฉันเอง"
"นาย ชาคริต สมควรที่จะถูกทรยศครับ"
จอมประทับจูบ นงไฉนซบกับไหล่ของจอม
แล้วรีบสะบัดออกด้วยความรู้สึกผิด
"ไม่ คุณกำลังทำให้ฉันแปดเปื้อนมากกว่าเดิม
ฉันไม่ควรนอกใจเขา"
"โธ่ อย่าหลอกตัวเองอยู่เลย คุณไม่ได้รักเขาสักนิด "
"แต่ฉันรู้สึกผิด"
"เขาหลอกลวงคุณขนาดนี้ คุณยังแคร์เขาอีกเหรอ"
"แล้วคุณล่ะ คุณเองก็หลอกฉันไม่ใช่เหรอ คุณยังปิดบังเรื่องบางเรื่อง
ถ้าคุณยังเคลียร์ไม่ได้ ฉันก็ยังไม่ไว้ใจคุณ"
นงไฉนสะบัดออก วิ่งกระเจิงไป
จอมวิ่งตาม
นงไฉนวิ่งเลยจากหาดเข้าไปในสวนป่า จอมวิ่งตามมา
นงไฉนวิ่งหลบเข้าพงไม้ แอบอยู่ จอมตามหา นงไฉนแอบอยู่ในพงไม้ สีหน้าสับสน
นงไฉนเดินหลบมาเจอน้ำตกสวย มองธรรมชาติโดยรอบที่เงียบสงบอย่างสบายใจ
เดินมานั่งริมลำธาร หย่อนขาลงไป หลับตาพริ้ม
ท่านั่งนั้นเหมือนท่าเดียวกับที่จอมแอบถ่ายรูปนงไฉน วันแรกที่นงไฉนไปที่อารักษ์
จอมมองภาพนั้นตะลึงงันไป เดินเข้ามาหา
"สวยเหมือนวันนั้นไม่มีผิด"
"ฉันอยากอยู่คนเดียว" นงไฉนลืมตาขึ้น
จอมยิ้มแล้วลงนั่งตรงหน้านงไฉน
นงไฉนยังอยากรู้
"วันนั้น วันไหน"
"วันที่คุณไปที่อารักษ์วันแรกไงครับ
คุณนั่งท่านี้ หย่อนขาลงลำธารหลับตาพริ้มแบบนี้ สวยจนผมต้องแอบถ่ายรูปคุณไว้"
"ก็ใช้วิธีลักลอบแบบนี้ไง ฉันถึงไม่ไว้ใจคุณ"
"คุณจะหลอกตัวเองไปอีกนานแค่ไหน"
"หลอกตัวเองอะไรกัน" นงไฉนรีบลุกขึ้นทันที
"หลอกว่าตัวเองกำลังทรยศสามีน่ะซี
เอาเข้าจริงคุณกับนายคริตไม่ได้มีพันธะทางกายด้วยซ้ำ
ที่คุณคิดว่ารักเขาแทบเป็นแทบตายนั่นน่ะ จริงๆ คุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย"
"ฉันรักเขา"
"เคยรักต่างหาก แต่ตอนนี้มีแต่ความขยะแขยง"
นงไฉนจะเดินหนี
จอมคว้ามือของนงไฉนไว้ยึดไว้แน่น นงไฉนบอกให้ปล่อย
"พอแต่งเข้าจริงๆ
นายคริตทำร้ายคุณสารพัด ผมจะบอกความจริงให้ก็ได้"
"ความจริงอะไร"
"วันที่คุณเห็นยายแหวนโดนนายคริตปล้ำที่สระน้ำน่ะ มันเป็นเรื่องจริงทั้งหมด"
"อะไรนะ ก็ไหนทุกคนยืนยันว่าฉันตาฝาดไปเอง"
"เปล่า มันคือเรื่องจริง"
"คุณแหวนก็ยืนยันว่าไม่มีการปล้ำ"
"นายคริตมาตกลงกับผมกับหนูแหวนให้ช่วยกันหลอกคุณ"
"หลอกฉันทำไม"
"นายคริตต้องการให้คุณมารักษากับผม ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ผมเห็นชอบด้วย"
"ปล่อยฉัน ฉันไม่อยากฟังแล้ว มีแต่เรื่องหลอกลวง ปล่อย"
นงไฉนร้องไห้วิ่งกระเจิงไป จอมไล่มาตามทัน นงไฉนดิ้น
จอมยึดไว้กระแทกร่างเข้ากับโขดหิน
"ฟังผม คุณน่ะถูกหลอกมาทุกเรื่อง
นายคริตพยายามจะปั่นหัวคุณให้คุณเป็นบ้า ที่คุณเห็นนายคริตมั่วกับผู้หญิงอื่นน่ะ
มันคือความตั้งใจของนาย ชาคริตที่จะให้คุณเข้ามาเห็น เพื่อให้คุณคลั่ง
แล้วจากนั้นคุณ พิมพาก็จะเข้ามาให้ยาคุณทาน ให้คุณคลั่งมากขึ้นไปอีก
ยาพวกนั้นคือยาหลอนประสาททั้งนั้น"
"คุณพิมรักฉัน
คุณพิมไม่มีวันทำอย่างนั้นกับฉัน"
"คุณมองคนในแง่ดีเกินไปแล้ว"
"แล้วคุณล่ะ
ฉันควรจะมองคุณในแง่ดีด้วยรึเปล่า ในเมื่อคุณก็ร่วมมือกันหลอกฉันด้วย"
"ผมทำเพราะความจำเป็น ที่ผมต้องหลอกเพื่อช่วยคุณ"
"ไม่ต้องมาพูด
ไม่ใช่เหตุผลเลย ทำไมล่ะ ทำไมอยากช่วยฉันนัก"
"ผมช่วยคุณเพราะ ผมพูดไม่ได้
ผมบอกคุณทุกเรื่องไม่ได้"
"งั้นคุณก็โกหก" นงไฉนตบหน้าจอมฉาดใหญ่
จอมมองหน้านงไฉน แล้วยึดมือนงไฉนไว้
"ได้ ต้องการเหตุผลใช่ไหม
เราสองคนเหมือนกันไง เราเสียจิตกันทั้งคู่ ผมสูญเสียทั้งลูกทั้งเมียผม
ส่วนคุณก็ถูกปั่นหัวจนเป็นบ้า" จอมเสียงเครือ
"ไม่ต้องย้ำหรอก ฉันไม่อยากฟัง"
"ต้องฟัง ผมเห็นคุณ ก็เหมือนเห็นตัวเอง ที่จมอยู่ในกองทุกข์ ผมถึงอยากช่วยคุณ
เชื่อผมเถอะ"
"ถ้าอยากช่วยฉัน ก็อย่าหลอกฉัน อย่าโกหกฉันอีก
ฉันถูกหลอกมามากแล้ว" นงไฉนร้องโฮออกมา
"สัญญา ผมจะไม่ทำร้ายคุณอีกแล้ว"
จอมกอดนงไฉนไว้ แล้วจูบที่ข้างแก้ม นงไฉนโอนอ่อนตามจอม ซบหน้ากับไหล่ของจอม
จอมกอดไว้แน่น
นงไฉนสงบนิ่งแล้วจอมค้นในกระเป๋าสัมภาระ แล้วหยิบรูปถ่ายเก่าๆ
ออกมาส่งให้ นงไฉน
"ที่คุณสงสัยเรื่องสร้อยของนรี"
นงไฉนดูรูปนั้น
คือรูปของนรีถ่ายกับเทวัญ เทวัญมีสร้อยคอสวมอยู่
"นี่รูปนาย เทวัญกับนรี
คุณเห็นจากในรูปนี่ แล้วคุณได้รูปนี้มาจากไหน"
"อย่าลืมซีครับว่าสปาอารักษ์
คนที่ออกแบบสร้างคือนายเทวัญ ห้องที่เขาพักอยู่ ก็คือห้องที่ผมอยู่ทุกวันนี้
นี่คือรูปที่ตกอยู่ในบ้าน ผมเก็บไว้ได้"
นงไฉนเป็นอึ้งไป มองรูปนิ่ง
ย้อนนึกภาพเห็นมือของนรีกำลังสวมสร้อยให้ชาคริต นงไฉนตื่นจากภวังค์
จังหวะที่จอมหันไปมองทะเลเห็นเรืออีกลำจอดอยู่
"มีคนเข้ามาที่เกาะนี่ครับ"
จอมรีบบอก นงไฉนเก็บรูปไว้ในเสื้อทันที
"นักท่องเที่ยวมังคะ จอมคะ
ฉันขอโทษที่ระแวงคุณจนเกินเหตุ"
"ต่อไปนี้ขอให้เชื่อผม วางใจในตัวผมนะ" จอมยิ้ม
"แล้ว มีอะไรรับประกันละคะ ว่าฉันจะไม่ถูกทรยศอีก"
"คุณคือคนพิเศษของผม
ที่คุณถามเมื่อกี้ไง จำวันนั้นได้ไหม วันที่ผมแอบถ่ายรูปคุณ ผมอาจจะสับสน
แต่ที่ผมแน่ใจ นั่นคือวันที่ผมหลงรักคุณเข้าแล้ว"
"คุณจอม"
จอมดึงนงไฉนมากอดไว้แนบแน่น
แล้วทันใดร่มคันใหญ่ถูกกระชากออก
ร่างของจอมถูกสมุนเดชชาติ กระชากออกจากนงไฉน สมุนอีกนายยึดร่างของนงไฉนไว้
เดชชาติคุมอยู่และสั่งให้ลูกน้องจัดการซ้อมจอม
เดชชาติและสมุนลาก
นงไฉนไปที่เรือที่จอดรออยู่ ใกล้กับเรือของจอม
จอมมองตามนงไฉน
ที่พยายามหันกลับมามอง จอมวิ่งมาถึงชายน้ำ แล้วทรุดลงหมดแรงเรือแล่นลับไปเสียแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น