บริษัทบำบัดแค้น 15

นงไฉนมาพักที่อารักษ์สปาตามคำแนะนำของจอม จอมพานงไฉนมาลอยกระทงด้วยกัน
จากนั้นก็เดินเลียบบึงน้ำแยกออกมาจากอานนท์และแหวน "อธิษฐานว่าอะไรครับเมื่อกี้"
"ให้ชีวิตฉันสงบสุขขึ้น เท่านี้ก็พอใจแล้วละค่ะ แล้วคุณล่ะ"
"อยากให้ชีวิตคุณสงบสุขขึ้นเหมือนกัน" "อะไรกันคะ ไม่ได้ขอให้ตัวเองหรอกหรือ"
"ชีวิตคุณสงบสุขขึ้น ผมก็พลอยมีความสุขไปด้วยไง" "ทำไมคุณทำเพื่อฉันมากขนาดนี้"
นงไฉนมองอย่างซึ้งใจ "ความรักไงครับ" จอมดึงนงไฉนมากอดไว้ นงไฉนซบกับไหล่จอม
หลับตาอย่างเป็นสุขนงไฉนลืมตาขึ้น สายตามองไปไกลที่ต้นไม้ใหญ่
นงไฉนสะดุ้งสุดตัวเพราะเห็นร่างของนายคล้าวในสภาพปีศาจเทวัญยืนทะมึนอยู่หลังต้นไม้ใหญ่
และมองตรงมา "คุณจอม" จอมหันไปมองตาม ร่างนายคล้าวหลบไปหลังต้นไม้เสียแล้ว
"อะไรครับ" "ฉันเห็นอีกแล้ว ปีศาจเทวัญ" "ไม่นะครับ เลิกคิด
วันนี้เป็นวันดีของเราสองคน ไม่มีนายเทวัญมารบกวนคุณอีกแล้ว" "ค่ะ
ไม่มีนายเทวัญอีกแล้ว" "กลับไปที่งานเถอะครับ" จอมประคองนงไฉนกลับไป
จอมหันกลับไปมองที่ต้นไม้ใหญ่ ร่างนายคล้าวโผล่ออกมา จอมพยักหน้าให้
นายคล้าวพยักหน้าตอบ ที่สนามอารักษ์เริ่มพิธีลอยโคม อานนท์และแหวนกำลังถือโคม
จอมและนงไฉนกำลังถือโคมเช่นกัน เห็นชายสองคนใส่หน้ากากแจกไฟให้บรรดาคนในพิธี
คือโชคและธงนั่นเอง "เอ ต้องใส่หน้ากากด้วยเหรอครับ" อานนท์แปลกใจ "อ๋อ
ทำตามพิธีการแบบชาวอารักษ์น่ะค่ะ" แหวนรีบบอก ธงเข้ามาแจกไฟให้แหวนและอานนท์ "ไฟนะ
ปล่อยทุกข์ปล่อยโศก หมดกรรมหมดเคราะห์" "โทษพี่ ใครน่ะ เสียงคุ้นๆ" "จำไม่ได้ใช่มะ
นี่ไง" ธงดึงหน้ากากตัวเองออก นงไฉนหันมาพอดี แหวนรีบไปยืนบังสายตาของ นงไฉนไว้
"พี่นี่เอง" "ชื่อธง ชื่อธง จำได้แล้วใช่มะ" "พี่ธง ไปแจกคนอื่นได้แล้ว"
แหวนรีบปิดหน้ากากธง ธงแยกไป จอมและนงไฉน รับไฟจากโชค "จุดไฟให้โคมลอยไปนะครับ
ให้ทุกข์โศกลอยไปกับโคม หายทุกข์หายโศกกันทั้งตลอดทั้งปี" โชคทำเสียงทุ้มต่ำ
"คุณโชคใช่ไหมคะเนี่ย จำเสียงได้" นงไฉนหัวเราะ โชคเปิดหน้ากาก "โธ่ หมดกัน
เอ้านี่ครับ" โชคแจกไฟ จอมดึงโชคมาใกล้กระซิบ "โชค ไอ้คล้าวมันมาแล้ว เตรียมตัว"
"พร้อมอยู่แล้ว" พลุดังขึ้นเบื้องหลัง ทุกคนจุดไฟในโคมพร้อมกัน
โคมลอยตัวขึ้นไปบนฟ้านับสิบๆ ดวง สวยงาม จอมและนงไฉนมองตามไป
เช่นเดียวกับอานนท์และแหวน "ขอให้หมดเคราะห์ หมดกรรมจริงๆ เถอะนะคะ"
จอมมองหน้านงไฉนอย่างสงสาร ดึงนงไฉนมากอดไว้ นงไฉนซบกับไหล่จอม
พลุเบื้องหลังทั้งคู่กระจายเต็มฟ้า บรรดาชาวอารักษ์ปรบมือโห่ร้องพร้อมกัน นงไฉน จอม
อานนท์ แหวน ยิ้มให้กัน
แหวนพานงไฉนเดินมาที่มุมหนึ่งและบอกว่าจอมกำลังต้อนรับแขกอยู่
จากนั้นแหวนก็ขอตัวแยกออกไปนงไฉนเดินเลยออกมาที่สวนเปลี่ยวห่างออกมาไม่มาก
เห็นกระทงลอยสวยอยู่ในบึงน้ำ นงไฉนเดินดูกระทง แล้วรู้สึกถึงสายตาจ้องมองมา
นงไฉนหันขวับไปมอง ร่างนายคล้าวในชุดเทวัญรุ่งริ่ง ยืนจ้องอยู่หลังต้นไม้
นงไฉนตะลึงงัน นงไฉนจะเดินกลับไปที่กลุ่มที่เตนท์ แต่ร่างของนายคล้าวมายืนขวาง
พร้อมมีดในมือ โยนมีดหมุนโชว์ แล้วแสยะยิ้ม นงไฉนถอยกรูด นายคล้าวย่างสามขุมเข้ามา
นงไฉนรีบวิ่งเข้าไปในป่า นายคล้าวไล่ตามมาติดๆ นงไฉนกรีดร้อง
วิ่งมาหลบหลังต้นไม้ใหญ่เหนื่อยหอบ มองไปรอบๆ ไม่เห็นใคร
ทันใดนั้นมือของนายคล้าวก็จับมือของนงไฉนไว้ นงไฉนกรีดร้องลั่น สะบัดออก
แล้ววิ่งเตลิดไปอีก นงไฉนวิ่งมาล้มที่ริมลำธาร มองไปรอบๆ อีกครั้ง ไม่เห็นใคร
เธอพยายามจะย้อนกลับไปทางเดิม แต่แล้วเสียงหัวเราะดังอยู่ใกล้ๆ
นายคล้าวหลบอยู่หลังต้นไม้ กระโจนเข้ามาตะครุบร่างนงไฉน นงไฉนกรี๊ดออกมา
แต่นายคล้าวตะครุบปากนงไฉนทันที นงไฉนล้มลงกับพื้น นายคล้าวตบหน้านงไฉนสองสามฉาด
นงไฉนหมดแรงต่อสู้ นิ่งไป "นังคุณนาย คราวนี้ไม่ผิดตัว แกเสร็จฉันแน่"
นงไฉนพยายามยกมือขึ้นดันร่างนายคล้าวที่ทาบทับลงมา "อย่า" "แกขัดขืนฉันไม่ได้หรอก
คุณนาย" นงไฉนปรือตามองมาที่คล้าว เห็นนายคล้าวชัดเจน
แต่ไม่ใช่ใบหน้าของเทวัญแน่นอน นายคล้าวหยิบผ้าขนหนูชะโลมด้วยยาสลบ
แล้วโปะลงบนหน้าของนงไฉน นงไฉนสลบแน่นิ่งไป คล้าวกระชากชายกระโปรงขาดวิ่นหลุดติดมือ
และทาบร่างลงบนร่าง ของนงไฉน ลมพัดกรูเกรียวไปทั่วบริเวณ คล้าวเงยหน้าขึ้นมองไปรอบๆ
ก่อนจะทาบทับลงไปใหม่ เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น นายคล้าวยันร่างขึ้น มองไปรอบๆ
"ใครวะ ออกมานะโว้ย" เสียงหัวเราะดังประสานกันถึงสามเสียง
ทันใดร่างของธงในชุดเดียวกับนายคล้าวก้าวออกมาจากต้นไม้ใหญ่ไกลออกไป "มึงเป็นใคร"
ธงหัวเราะคิกคัก คล้าวกระชับมีดในมือจะปา ธงกระโดดกลับไปหลังต้นไม้
ทันใดมือของจอมในชุดเทวัญเช่นกัน เข้ามาจับมือของคล้าว แล้วบิดอย่างแรง
พร้อมกับยันร่างของคล้าวกระเด็นเซไป มีดตกอยู่ที่พื้น ทั้งสองพุ่งตัวจะเข้ามาแย่ง
คล้าวคว้ามีดไว้ได้ก่อน ยันร่างจอมล้มไป แล้วจะพุ่งมีดแทง จอมกลิ้งหลบ
คล้าวเข้าไปปล้ำและจ่อมีดที่คอของจอม แต่จอมยึดมีดไว้
แล้วหมุนตัวชกเข้าเต็มหน้าคล้าว คล้าวเซไป จอมกระโดดถีบเข้าอีกที คล้าวล้มไปที่พื้น
จอมคว้ามีดไว้ได้ "ผู้หญิงคนนี้เป็นของฉัน แกไม่เกี่ยว" "แกเป็นใครวะ"
"ก็เป็นผีตัวที่แกปลอมตัวอยู่นี่ไง" "ผีไอ้เทวัญเหรอวะ"
"แกประมาทมากที่มาเล่นกับสิ่งศักดิ์สิทธิ์อย่างฉัน" จอมเงื้อมีดขึ้น
ทำท่าจะปักร่างคล้าว คล้าวร้องลั่นแล้ววิ่งกระเจิงไป จอมรีบเข้าไปดูอาการของนงไฉน
คล้าววิ่งหนีกระเจิงผ่านต้นไม้ใหญ่ ธงกระโดดมาขวาง คล้าวเบรค ธงชกเข้าเต็มๆ หน้า
คล้าวล้มไปกับพื้น "อย่า อย่าทำอะไรผม กลัวแล้ว เจ้าพ่ออย่าทำอะไรผมเลย"
"อย่ามายุ่งกับคุณนายอีก เข้าใจไหม ไม่งั้น ชีวิตเอ็ง ไม่รอด" ธงพูดขึ้น
คล้าววิ่งหนีกระเจิงไป ธงหัวเราะคิก โชคตามออกมา "เยี่ยม นายธง
มันต้องอย่างนี้"

000000000000

เช้าวันรุ่งขึ้นนงไฉนลืมตาตื่นขึ้น เธอเห็นจอมมองอยู่
จากภาพเบลอจนชัดขึ้น นงไฉนลุกพรวดขึ้นจากเตียง มองไปรอบๆ
ว่าตัวเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จอมบอกว่าเมื่อคืนนงไฉนสลบ "ครับ
นอนอยู่ที่ริมน้ำน่ะครับ" "คุณจอม มันมาอีกแล้ว ปีศาจนายเทวัญ" "ผมทราบ" "อะไรนะ
คุณทราบ หมายความว่ายังไง" "คงมีการกลั่นแกล้งกันแน่ๆ คุณถูกโปะยาสลบ"
จอมหยิบถุงพลาสติคใส่ผ้าที่ตกอยู่ขึ้นมา "แล้วใครเป็นคนแกล้ง" "ลองคิดดูซีครับ"
"ฉันไม่อยากเชื่อว่าจะเป็นคุณคริต เขาทำไปเพื่ออะไร" "ทำให้คุณเป็นบ้าไง
ทุกวิธีที่เขาทำได้ ผมถึงได้ขอร้องคุณ ให้คุณรีบหย่าเสีย ไม่งั้นชีวิตคุณ คุณพ่อ
และโรงแรมสิรินของคุณ ไม่ปลอดภัยแน่ๆ" "มองตาฉันหน่อยซีคะ"
จอมมองนงไฉนนิ่งด้วยสายตาอันบริสุทธิ์ใจ นงไฉนยิ้มออกมา "ค่ะ
ฉันจะจัดการเรื่องหย่าให้เร็วที่สุด" นงไฉนยิ้ม จอมดึงนงไฉนมากอดไว้แน่น
นงไฉนมาหาชาคริตที่โรงแรมและขอหย่า แต่ชาคริตไม่ยอม
นงไฉนบอกว่าจะให้สลิลมาเป็นพยานให้ ชาคริตเจ็บใจมาก สลิลกลับมาอีกครั้ง
โดยกลับมาครั้งนี้สลิลได้ยินระเริงชลพยายามถามชาคริตเรื่องภาพในมือถือ
สลิลคาดคั้นจนระเริงชลบอกว่าจอมจ้างวานให้มาถาม
สลิลได้ทีเลยบอกว่าให้ระเริงชลไปบอกจอมว่า นงไฉนกับชาคริตวางแผนกันทำร้ายนรี
โดยให้ชาคริตปล้ำนรีแล้วถ่ายภาพเอาไว้ ระเริงชลจะไม่ยอมทำตาม
แต่สลิลขู่ว่าถ้าเป็นอย่างนั้นจะไปบอกชาคริตว่าจอมจ้างระเริงชลมาสืบความลับด้วย
จอมได้ฟังเรื่องนงไฉนกับระเริงชลก็ไม่อยากจะเชื่อ
แต่มันก็สอดคล้องกับสิ่งที่สลิลเคยบอก
ประจวบเหมาะกับการที่จอมได้เห็นป้าถมยาให้ธงเอารูปของตัวเองกับนรี
พร้อมกับสร้อยฝังให้หมด โดยบอกว่านงไฉนสั่งให้ทำ จอมเครียดมาก
ธงเห็นป้าถมยาไปแล้วก็ขุดเอาสร้อยมาคืนจอม จอมขอบคุณธงมาก
แต่ก็ยังคงครุ่นคิดเรื่องนงไฉนอย่างเครียด
จนภาพหลอนเทวัญที่โหดเหี้ยมกลับมาอีกครั้ง จบตอน 15