บริษัทบำบัดแค้น 6

จอมให้โชคเข้ามาช่วยตกแต่งสปาในโรงแรมของนงไฉน โดยไปหาธงมาอยู่ด้วยกัน
ตลอดเวลาที่เริ่มเข้ามาที่โรงแรม ชาคริตมักจะมาทำรุ่มร่ามกับแหวนบ่อยครั้ง
จนนงไฉนเข้ามาเห็นเข้า นงไฉนมองแหวนที่ไปนั่งสงบสติอารมณ์มุมหนึ่ง
นงไฉนเดินเข้าไปหา
"คุณแหวน"
"คะ" แหวนสะดุ้ง
"คุณคริตเข้าไปคุยอะไรกับคุณในห้อง"
"ไม่มีอะไรค่ะ แค่ถามเรื่อง เออ
ลูกค้านิดหน่อย"
"แต่ฉันได้ยินคุณคริตพูดว่า ชอบไม่ใช่เหรอแบบนี้
กำลังคุยอะไรกันอยู่ ขอให้พูดความจริงนะคะ"
"ฉันว่าคุณไปถามสามีคุณดีกว่า
น่าจะตอบได้ชัดเจนกว่าฉัน"แหวนเบือนหน้าหนีเพราะน้ำตาจะไหล
"เลี่ยงที่จะตอบ"
แหวนเช็ดน้ำตา แล้วหันขวับมาอย่างเอาเรื่อง
"ใช่ค่ะ เลี่ยงที่จะตอบ"
"งั้นฉันตอบแทนให้ ฉันเห็นเธอกำลังปล้ำกอดกับคุณคริต"
"พูดให้ถูก
สามีคุณล่วงเกินฉัน ทำร้ายร่างกายฉันด้วย" แหวนยิ้มหยัน
"ผู้หญิงแบบคุณพอถูกจับได้ ก็พูดแบบนี้กันทุกคน"
"ผู้หญิงแบบฉัน?
ระบุให้ชัดหน่อยได้ไหมคะ"
"ก็พวกเลขาฯ ที่ใช้ทางลัดไต่เต้ากับนายผู้ชาย"
"อ้อ คุณตัดสินฉันแบบนี้เหรอคะ ค่ะ ถ้าคุณยังลำเอียงทางเพศอยู่แบบนี้
ฉันก็คงต้องรายงานคุณจอม เพราะคุณจอมเป็นธรรมกว่าคุณเยอะ" แหวนจะผละไป
"นายจ้างย่อมเข้าข้าง เครื่องบำบัดความเครียด ตัวเองอยู่แล้วละ"
"หยุดความคิดต่ำๆ แบบนี้เสียทีเถอะ เพราะความน่านับถือในตัวคุณ
มันจะไม่เหลือติดตัวอยู่แล้ว"
"เธอไม่ต้องทำงานที่นี่แล้ว ออกไปเดี๋ยวนี้"
"นึกว่าฉันอยากอยู่ที่นี่เหรอ ไอ้โรงแรมโรคจิตเนี่ย"
นงไฉนกระชากแหวน
แหวนพยายามสะบัด
"อย่าดูถูกสิรินของฉัน ขอโทษฉันเดี๋ยวนี้"
"ไม่มีวันขอโทษ!
คนบ้าอย่างคุณ เอาเป็นว่าฉันไม่ถือโทษก็แล้วกัน"
นงไฉนตบหน้าแหวนเข้าฉาดใหญ่
นงไฉนนิ่งงันไป แหวนลูบหน้าตัวเอง อานนท์ เดชชาติ ลาวัลย์ เข้ามาพอดี
รีบแยกทั้งคู่ออกจากกัน
"คุณแหวนนี่เรื่องอะไรกัน" อานนท์รีบถาม
"ถามนายคุณซี" แหวนร้องไห้โฮ วิ่งกระเจิงไป
"ไล่ยายคนนี้ออกไป
พี่ไม่ต้องการเห็นหน้ายายนี่อีกแล้ว"
นงไฉนพูดเด็ดขาด อานนท์งง เดชชาติ
ลาวัลย์มองหน้ากัน
นงไฉนกำลังฟังชาคริตอธิบาย นงไฉนหน้าเย็นชา
ชาคริตรีบบอกว่าแหวนมายุ่งกับตัวเอง นงไฉนจ้องหน้าถามกลับว่าชาคริตเล่นด้วย
"คุณนง พอที ยายเด็กนั่นก็แค่เด็กที่นายจอมเลี้ยงไว้ดูเล่นเท่านั้นเอง
คุณจะแคร์อะไร"
"ตั้งแต่นายจอมเข้ามา โรงแรมเราก็มีแต่เรื่องโลกีย์
ทั้งคุณทั้งนายจอม อย่าให้ฉันนึกเลยว่าคุณมั่วกับยายเด็กคนเดียวกันฉันจะอาเจียน"
"โธ่ เด็กหยอกมาผมก็หยอกกลับ ก็แค่นั้น"
"คุณแคร์ความรู้สึกฉันบ้างไหม"
จอมเข้ามาพร้อมแหวนและอานนท์ เห็นเดชชาติ ลาวัลย์ชะเง้อมองอยู่ด้านนอก
"ผมต้องการเคลียร์ เกิดอะไรขึ้นกับแหวน"
"ตอนนี้คุณออกไปก่อน
ผมกำลังเคลียร์กับคุณนง"
"ก็เคลียร์ไปพร้อมๆ กันซีครับ
เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับคุณ คุณนง และแหวน"
นงไฉนมองมาที่แหวน
ที่สีหน้าเอาเรื่อง จอมยืนต่อหน้านงไฉน ชาคริต แหวน อานนท์
"แหวน
บอกมาซิเกิดอะไรขึ้น"
"คุณคริตล่วงเกินฉัน คุณนงไฉนก็เห็นเหตุการณ์
แต่ก็กล่าวโทษฉัน แถมตบหน้าฉันด้วย"
"สมควรแล้ว
เธอด่าโรงแรมฉันว่าโรงแรมโรคจิต"
"ก็สมควรแล้วไม่ใช่เหรอคะ"
"งั้นไม่มีอะไรต้องเคลียร์ เธอถูกไล่ออก" นงไฉนเชิดหน้า
"ดี
งานนี้ผมถือว่าเด็กผมโดนรังแกจากคุณทั้งสองคน ถ้าจะไล่แหวนออก ก็ไล่ผมออกด้วย
เป็นอันว่าสัญญาเราฉีกทิ้งกันเดี๋ยวนี้เลย"
"ฉันก็อยากให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว" นงไฉนสวนกลับ
จอมและแหวนจะเดินออกไป
ชาคริตเรียกไว้
"เดี๋ยว ไม่มีการไล่ใครออกทั้งนั้น เรื่องนี้มันเคลียร์กันได้
เอาอย่างนี้ ผมขอโทษคุณแหวน ที่ทำเกินกว่าเหตุ พอใจไหม"
"คุณนงไฉนละคะ"
นงไฉนเม้มปากแน่น มองไปทางน้องชาย อานนท์พยักหน้า
"ว่าไงครับคุณนงไฉน"
"เสียใจค่ะ ฉันขอโทษคุณแหวนไม่ได้ คุณดูถูกฉันเกินกว่าที่ฉันจะยกโทษให้
อีกอย่างฉันยังเชื่ออยู่ว่าคุณเริ่มต้นกับคุณคริตก่อน ตามประสา"
"ตามประสาอะไรครับ" จอมจ้องหน้า
"ตามประสา
เลขาสาวสวยที่ดูแลเจ้านายผู้ชายเกินหน้าที่ซีคะ"
"คุณนง!" จอมโกรธ
"ถ้าไม่มีการขอโทษ แหวนก็ออกค่ะ" แหวนสะบัดออกไป
"ไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัว"
นงไฉนออกไป
อานนท์ตาม จอมมองอย่างสุดทน
"เดี๋ยวครับ
ทำความเข้าใจเสียใหม่ด้วยแหวนคือญาติสนิทผม มีศักดิ์เป็นน้อง
และเป็นน้องสาวที่ผมรักที่สุด กรุณาอย่าคิดอกุศลเป็นอย่างอื่น" จอมหันมามอง ชาคริต
"อ้อ และนี่คือสิ่งที่พี่ชายจะทำเพื่อปกป้องเกียรติน้องสาวของตัวเอง"
จอมชกโครมเข้าเต็มหน้าชาคริต ชาคริตล้มเซลงไป นงไฉนตะลึงมองจอมอย่างทึ่ง
เดชชาติ ลาวัลย์วิ่งเข้ามาตกใจ
จอมตามนงไฉนออกมาและดันนงไฉนเข้ามาห้องทำงานด้วยความโกรธ นงไฉนบอกให้ปล่อย
"คุณลงโทษผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้สามี ทั้งๆ
ที่รู้แก่ใจว่าสามีคุณเป็นคนก่อเรื่อง"
"ยายแหวนให้ท่าคุณคริต"
"แหวนไม่ใช่คนอย่างนั้น"
"ทำไมรู้ เพราะเป็นเด็กสังกัดคุณใช่ไหม หึงละซี"
"คุณนี่มันร้ายเกินกว่าที่ผมคิดเสียอีก" จอมดันร่างนงไฉนติดกำแพง
"ปล่อยนะ"
"คุณดูถูกผมได้สารพัด แต่อย่าดูถูกผู้หญิงดีๆ อย่างแหวน"
"ช่วยไม่ได้
ฉันเจอแต่ผู้หญิงประเภทนี้มาทั้งชีวิต"
"เพราะคุณเลือกที่จะอยู่กับผู้ชายสำส่อนอย่างนายชาคริตต่างหาก"
นงไฉนเบือนหน้าหนีไม่อยากฟัง จอมจับหน้า นงไฉนหันกลับมา ตาวาวโรจน์
"ต้นเหตุมาจากสามีคุณ ทำไมไม่จัดการกับต้นเหตุล่ะ"
"จะให้ฉันทำยังไง
ในเมื่อ ฉันรักเขา ฉันไม่กล้าโทษคนที่ฉันรัก ฉันกลัวจะเสียเขาไป ฉันไม่มีใครอีกแล้ว
ไม่มีใครอีกแล้วที่รักฉัน"
นงไฉนปล่อยน้ำตาออกมา จอมมองหน้านงไฉนนิ่ง
ใจอ่อนขึ้นมาระดับหนึ่ง
"ยังมีคนที่รักและหวังดีกับคุณอีกมากมาย คุณพ่อ
คุณพิมพา อานนท์"
"คุณพ่อน่ะเหรอ อย่าพูดเลย
คุณพ่อนั่นแหละที่ทำให้ครอบครัวเราแตกแยก พ่อทำให้แม่เป็นบ้า
ทำให้ฉันอยู่ในสภาพนี้"
"เล่าให้ผมฟังได้ไหม" จอมสนใจทันที นงไฉน สะบัดจากจอม
"อย่าลืมตัวซีคะ คุณไม่ใช่นักบำบัดที่รักษาฉัน อย่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของฉัน
เชิญออกไปได้แล้ว"
"ได้ ผมจะไม่ให้แหวนมาทำงานที่นี่อีก
จนกว่าจะได้ยินคำขอโทษจากปากคุณ" จอมออกไป นงไฉนถอนใจ
ชาคริตแวะมาหาจอมและย้ำว่าจะต้องทำให้นงไฉนกลับมารักษากับจอมให้ได้
เพราะอยากรู้ความเป็นไปของนงไฉน
000000000000000000
ตกดึกคืนนั้นชาคริตวางแผนให้เดชชาติและลาวัลย์แกล้งป่วนนงไฉนด้วยการโทรศัพท์ไปหาและบอกว่าเป็นอรศรีแม่ของนงไฉนที่ตายไปแล้ว
นงไฉนเกิดอาการทางประสาทขึ้นมาอีก
นงไฉนขึ้นมาที่ห้องสวีทชั้นบนสุดตามที่เดชชาติกับลาวัลย์ดัดเสียงหลอกเอาไว้
ให้ขึ้นมาหา จอมเห็นอาการของนงไฉนก็แปลกใจสะกดรอยตามมาด้วย
จนได้ยินเสียงนงไฉนร้องไห้ เพ้อว่าแม่อย่าขังตัวเอง จึงพังประตูเข้ามา
นงไฉนเหมือนจะสติแตกโผเข้ากอดจอม
ชาคริตใช้เหตุการณ์นี้บอกกับถวัลย์และแนะนำให้จอมมารักษา ถวัลย์เห็นด้วย
และเล่าถึงวัยเด็กของนงไฉนที่เห็นแม่ป่วยทางจิตตั้งแต่ตัวเองยังเด็กและก็มาลงที่ตัวเองตลอด
ทำให้นงไฉนเป็นแบบนี้
นงไฉนรู้ว่าพ่อเล่าเรื่องตัวเองให้จอมฟังก็ไม่พอใจต่อว่าพ่อแล้วเดินไป
จอมตามนงไฉนและจับแขนนงไฉนไว้บอกให้เล่าความจริงวัยเด็กออกมาจากปากของนงไฉนเอง
แต่นงไฉนไม่ยอมเล่า
"พูดมา คุณแม่คุณทำร้ายคุณเรื่องอะไร ตั้งแต่เมื่อไหร่
ตอนนั้นคุณแปดขวบใช่ไหม คุณถูกคุณแม่อรศรีตี แม่คุณเริ่มมีอาการทางประสาท เพราะอะไร
วันนั้นคุณเห็นอะไรเข้า"
"ไม่ ฉันไม่เห็นอะไรทั้งนั้น" นงไฉนสะอื้น
"เห็นซี
สาวใช้คนนั้นไง" จอมพูดขึ้น
นงไฉนมองจอมตะลึง
ก่อนจะยอมเล่าถึงภาพที่ตัวเองเห็นพ่อกับผู้หญิงอื่นบนเตียงนอน
จากนั้นมาอรศรีก็เริ่มมีอาการทางประสาท
จนถวัลย์ย้ายของออกจากบ้านมาอยู่โรงแรมสิรินเพิ่งกำลังเริ่มก่อสร้าง
ปัญหายังคงตามมาตลอด เพราะอรศรีตามอาละวาดทำให้ถวัลย์ยิ่งทนไม่ได้
จนวันหนึ่งนงไฉนเห็นภาพแม่ผูกคอตาย จากนั้นภาพทุกอย่างก็ดับลง
จอมรับฟังปัญหานงไฉนอย่างเข้าใจ นงไฉนร้องไห้ จอมปลอบนงไฉน
และพานงไฉนมาที่ริมทะเลให้ตะโกนออกไปดัง ทำให้นงไฉนรู้สึกดีขึ้น