นง ไฉนนั่งเหม่อลอยอยู่ในห้อง จอมโทรหาและบอกให้นงไฉนมาหา นงไฉนตัดสินใจออกมาเจอกับแหวนที่ริมหาด แหวนพานงไฉนมาหาจอม ที่ยังยืนเหม่อออกไปที่ทะเล
"คุณนง" จอมหันมาแล้วเข้ากอดนงไฉนทันที แหวนรีบถอยเลี่ยงไปทางหนึ่ง
"ปล่อยฉัน"
"ไปกับผมเถอะ เราจะหนีไปด้วยกัน"
"จะหนีไปไหนเหรอ"
"ที่ไหนก็ได้ครับ ผมจะสารภาพเรื่องทั้งหมดให้คุณฟัง"
"เรื่องที่อยู่ในภาพวงจรปิด ที่คุณบอกคุณคริตว่าจะทำให้ฉันหลงรัก แล้วปั่นหัวให้ฉันบ้า ใช่ไหมคะ"
"มีความจริงที่น่ากลัวกว่านั้นอีก ที่ผมยังไม่ได้บอกคุณ เรื่องของนายเทวัญ ที่แท้แล้วเขาก็คือผม" จอมตัดสินใจสารภาพ
นงไฉนตะลึงงัน นิ่งไปจอมยังเล่าต่อ นงไฉนยิ่งสับสนงุนงง
"ผมกับนายเทวัญคือคนเดียวกัน"
"แล้วยังไง"
"บังเอิญที่คุณเข้าไปรักษาที่โรงพยาบาลเดียวกับผม ผมถึงแกล้งทำเป็นวิญญาณเข้าทำร้ายคุณ"
"นายเทวัญเสียโฉม แต่คุณเปล่า"
"ผมผ่าตัดเปลี่ยนใบหน้า แล้วตามคุณมาที่สิริน มาซื้อกิจการสปาที่นี่ เพื่อ"
"เพื่ออะไร" นงไฉนตัวสั่น
"เพื่อล้างแค้นให้ลูกเมีย"
"นรีกับลูกชาย คือภรรยาคุณ ลูกคุณ"
"ใช่ครับ"
"งั้นคุณก็ล้างแค้นฉันสำเร็จแล้วละ เพราะฉันกำลังจะเป็นบ้าอยู่เดี๋ยวนี้แล้ว อยากฆ่าฉันก็จัดการเลย"
"ไม่ใช่อย่างนั้น พอผมรู้จักตัวตนคุณเข้าจริงๆ ผมถึงรู้ว่าคุณไม่ใช่คนที่ผมจะล้างแค้นอีกแล้ว แต่คุณกลับเป็นคนที่ผม รักต่างหาก"
นงไฉนตบหน้าจอมฉาดใหญ่ แล้วกรีดร้องทุบตีจอม แหวนหันมามอง
"หยุด นะ หยุดเสียที ฉันทนไม่ไหวแล้ว นิยายเพ้อฝันบ้าบอของคุณนึกว่าฉันจะเชื่อเหรอ วันนั้นฆ่าฉันในสระไม่สำเร็จใช่ไหม งั้นก็ฆ่าฉันในทะเลนี่เลยเป็นไง" นงไฉนพูดจบวิ่งลงไปที่ทะเล
"คุณนง" จอมวิ่งตามไป
แหวนร้องเอะอะ "พี่จอม"
นงไฉนวิ่งลุยลงน้ำ จอมกระโดดตาม ดึงร่างนงไฉนขึ้นจากน้ำ นงไฉนกรีดร้อง
"ฆ่าฉันสิ กดน้ำฉันให้ตายไปเลย"
"คุณนง ผมรักคุณ คนที่จะทำร้ายมันคือเจ้าเทวัญ ที่ผมเคยบอกไงมันคือปีศาจร้ายในตัวผม"
"หยุด ไม่ต้องเล่าแล้ว ฉันไม่เชื่อ"
ชาคริต เดชชาติ ลาวัลย์วิ่งมาที่หาด เดชชาติวิ่งมาถึงตัวต่อยจอมล้มไป แหวนเข้าช่วยจอม เดชชาติลากนงไฉนขึ้นมา ลาวัลย์ประคองนงไฉน แหวนประคองจอมขึ้นจากน้ำ
"ยังไม่เลิกวุ่นกับคุณนง ใช่ไหม" ชาคริตเตะจอมล้มหงายไปกับพื้นทราย แล้วจะซ้ำ
แหวนเข้ากอดร่างจอมไว้ ชาคริตชะงักเท้า
"ถ้าแกยังอยู่ให้ฉันเห็นหน้าแกที่นี่ กับที่โรงแรม แกไม่รอดแน่"
ชาคริต เดชชาติ ลาวัลย์ พานงไฉนกลับไปบ้าน
"พี่จอมคะ ตอนนี้เราช่วยเธอไม่ได้แล้วค่ะ รีบไปจากที่นี่ดีกว่า"
"ไม่ พี่ไม่ไป พี่ต้องช่วยคุณนง" จอมร้องไห้ออกมา แหวนกอดจอมไว้
นงไฉนถูกวางยาอีกจนได้ พิมพานั่งตรงหน้านงไฉนที่ตาแดงช้ำ หน้าซีดเซียว เหงื่อซึม พูดพึมพำอยู่คนเดียว พิมพากระซิบข้างหู
"นงไฉน ฟังฉันนะ ฟังให้ดี"
"ค่ะแม่"
"นังเมียน้อยของนายคริตมันจะบุกมาที่บ้าน มันจะมาอ้างสิทธิ์เป็นเมียนายคริตอย่างหน้าไม่อาย เธอยอมไม่ได้นะ"
"หนูจะทำยังไง"
"จัดการมันซีนงไฉน ยิงมันให้ตาย มันจะไม่มาเป็นมารชีวิตเธออีก"
พิมพาหยิบปืนพกเล็กขึ้นมา นงไฉนมองปืนแล้วส่ายหน้า พิมพาจับมือนงไฉนให้จับปืน
"ฆ่ามันซะ แล้วเธอจะเป็นอิสระ"
"หนูจะเป็นอิสระเหรอคะ"
"ใช่ เป็นอิสระ จากพันธนาการทั้งปวง"
นง ไฉนมองปืนแล้วยิ้มออกมา เดชชาติและลาวัลย์ ที่เข้ามามองอย่างตะลึงพรึงเพริด ลาวัลย์รีบผละไป เดชชาติตาม ลาวัลย์คิดจะหนีไม่อยากร่วมมือด้วยแล้ว เดชชาติคิดเหมือนกัน พิมพาตามมาได้ยิน จึงขู่ทั้งคู่จนไม่กล้าหนีไปไหน
สลิล แปลกใจที่รู้ว่าชาคริตโทรตามให้ระเริงชลไปหา จึงตัดสินใจตรงไปหาชาคริตก่อน พอไปถึงก็เห็นอาการของนงไฉนดูเหม่อลอย รวมถึงมีปืนวางอยู่ข้างๆ สลิลพอจะเดาเหตุการณ์ออกแล้วว่านงไฉนถูกวางยา และพวกชาคริตคิดจะทำให้เกิดการฆาตกรรม
สลิล ขู่ชาคริตว่าจะเอาเงินแต่ชาคริตไม่ยอม สลิลเลยบอกว่าจะโทรข้ามประเทศไปฟ้องถวัลย์ที่กำลังไปดูงาน ชาคริตโกรธมาก สลิลไวกว่าคว้าปืนมาถือไว้ ทั้งคู่ยื้อยุดแย่งปืนกัน จนปืนลั่น สลิลทรุดไปทันทีพร้อมกับเลือด
ชาคริต ตกใจมาก พิมพา ลาวัลย์ เดชชาติเข้ามาเห็นตกใจมาก ชาคริตเริ่มสติแตก เดชชาติมาดูสลิลแล้วบอกยังหายใจอยู่ เขาบอกให้รีบพาไปส่งโรงพยาบาล แต่พิมพาบอกไม่ต้อง และเช็ดปืนส่งให้นงไฉน บอกให้นงไฉนจ่อหัวสลิล นงไฉนเพ้อบอกไม่ทำ พิมพาขู่บังคับ
แหวน กับจอมที่อยู่ที่ชายหาดได้ยินเสียงปืนเข้าก็รีบวิ่งมาดู แหวนมาถึงก่อนเห็นนงไฉนถือปืนก็แย่ง แต่นงไฉนสติเริ่มไม่อยู่กับตัวแล้วเลยฟาดปืนเข้าหน้าแหวน แหวนกรี๊ด แล้วเสียหลักมาทางบันได ร่างแหวนล้มลงที่บันได กลิ้งลงมาหมดสติอยู่ที่แทบเท้าของจอม จอมมองตะลึง นงไฉนนิ่งงัน มองมาที่แหวนและจอม ยังพูดพร่ำ
"ฉันไม่ได้ทำ อย่าโทษฉัน ปล่อยฉันไปเถอะ"
"แหวน แหวน" จอมกอดแหวนไว้น้ำตาเต็มตามองมาที่นงไฉน สายตานั้นเปลี่ยนไปแล้ว กลายเป็น เทวัญเต็มตัว
"มันทำร้ายแหวนอีกคน มันทำร้ายคนที่พี่รักทุกคน"
จอมปล่อยร่างแหวนไว้ที่พื้น แล้วเดินขึ้นบันไดมา ยืนอยู่เหนือร่างของนงไฉน
"นางมาร!"
นงไฉนเงยหน้าขึ้นมองจอม จอมตบหน้านงไฉนล้มไปกับพื้น จอมลงนั่งข้างนงไฉน กระชากร่างขึ้นมา นงไฉนใกล้หมดสติเต็มที
"คุณนาย คราวนี้ถึงขั้นฆ่าคนตายเลยนะ คุณนายมันนางมารของแท้ เราจะไปอยู่ด้วยกัน ไปอยู่ในที่ที่คุณนายจะได้ไถ่บาปที่ทำมาทั้งชีวิต"
จอมอุ้มร่าง นงไฉนขึ้น แล้วออกไปทางระเบียงด้านนอก
จอมพานงไฉนออกไปแล้ว เดชชาติซึ่งหลบอยู่กับพวกพิมพาวกกลับมา เจอแต่แหวนกับสลิล แต่ไม่เห็นนงไฉนแล้ว
จอมอุ้มนงไฉนมาที่หาด หย่อนร่างของเธอลงกับพื้นทราย แล้วมองไปเบื้องหน้า นงไฉนยังหมดสติอยู่ จอมลงนั่งข้างๆ
"เดี๋ยวเราจะไปที่ขอบฟ้านั่น เราจะไปอยู่ที่นั่นกันสองคน ดีไหมคุณนาย" จอมหัวเราะกับตัวเอง
พวกพิมพากลับมาที่โรงแรมนั่งกันอยู่ในห้อง สีหน้าเครียดกันทุกคน ชาคริตโวยวาย
"ยายนงมันจะหายไปไหนได้ มันกินยาจนเบลอขนาดนั้น"
"ผมก็จนปัญญาจริงๆ ไม่รู้ว่าหายไปไหน ผมส่งคนไปตามทั่วทั้งเมืองแล้วนะครับ ไม่มีร่องรอยอะไรเลย" เดชชาติรายงาน
"แผน เราผิดพลาดหมด แล้วเรื่องนังสลิลจะเอายังไง มันยังไม่ตายนะ ถ้ามันฟื้นขึ้นมา พวกเราเข้าคุกกันหมด มีอยู่ทางเดียว ต้องปิดปากนังสลิลซะ"
ชาคริต ลาวัลย์ เดชชาติ มองหน้ากัน กลืนไม่เข้าคายไม่ออก
ส่วน แหวนอยู่ห้องไอซียู อานนท์รีบมาเยี่ยมแล้วถามถึงจอม โชคอึกอักก่อนจะบอกว่าพาจอมไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล อานนท์บ่นๆ ว่าจอมหายไปพร้อมกับนงไฉน
จอม พานงไฉนมาที่บ้านร้างบนเกาะมุก นงไฉนอยู่ในชุดนอนเก่าๆ นงไฉนลุกพรวดขึ้น พบว่าตัวเองนอนอยู่ในห้องโล่งว่าง มีฟูกเก่าๆ และของใช้จำเป็นอยู่สองสามชิ้น นงไฉนชะงักเมื่อเท้าผูกอยู่กับโซ่ล่ามไว้กับเสา นงไฉนลุกขึ้นไปที่หน้าต่างเท่าที่สายโซ่จะพาไปถึง
"ช่วยด้วย มีใครอยู่ไหม"
ขาด คำประตูเปิดผางเข้ามา ร่างทะมึนละม้ายเทวัญใส่วิกผมเหมือนกัน ยืนจังก้าอยู่ นงไฉนกรีดเพราะมองผ่านแดดแรงเข้ามา คือเทวัญ นงไฉนถอยไปชิดผนัง ร่างนั้นก้าวเข้ามา นงไฉนงง เพราะกลายเป็นธง ที่ใส่วิกผมฟูของเทวัญ
"คุณนายคนสวย เราเอง" ธงยิ้มน้อยยิ้มใหญ่
นง ไฉนยิ่งงงหนัก ธงพานงไฉนออกมาด้านนอกโดยถือโซ่เอาไว้ นงไฉนสงสัยว่าทำไมต้องล่ามตัวเอง ธงบอกว่าเทวัญสั่ง นงไฉนขอให้ธงปลดโซ่ให้ ธงกำลังจะทำตามแต่เทวัญร้องห้ามไว้ก่อน และพานงไฉนกลับมาในห้อง นงไฉนล้มลงบนฟูกเก่า เทวัญเข้ากระชากโซ่มาคล้องรอบเสา
"นี่ฉันฝันไป ฝันไปใช่ไหม มันแค่ฝันร้าย"
"คุณนายไม่ได้ฝัน คุณนายกำลังชดใช้โทษคุณนายอยู่ในอาณาจักรของฉัน" เทวัญเข้ามาบีบคางนงไฉน
"เกิดอะไรขึ้น ฉันจำอะไรไม่ได้เลย"
"คุณนายฆ่าคนตาย ยายสลิลเมียเก่าไอ้คริตมัน คุณนายยิงมันจมกองเลือด"
"ไม่จริง ฉันไม่ได้ทำ"
"ทำซี ไม่ใช่แค่ยายสลิล คุณนายยังผลักยายแหวน ตกบันไดจนหมดสติจะเข่นฆ่าผู้หญิงด้วยกันเองไปอีกกี่ชีวิต"
"เพราะ ยา เพราะยาแน่ๆ ฉันถูกวางยาอีกแล้ว นายปีศาจเชื่อฉันเถอะนะ นายชาคริตกับคุณพิม แม่ของเขาวางยาฉัน สร้างเรื่องให้ฉันคลั่งบงการฉันต่างๆ นานา เชื่อฉันเถอะนะ"
"คุณนาย คร่ำครวญไปให้พอเถอะ เพราะฉันจะให้ชีวิตคุณนายแค่วันพรุ่งนี้เท่านั้น จากนั้นคุณนายก็จะตายไปลงนรก ตามตกนรีกับลูกโก้ไปด้วย"
เทวัญหัวเราะเยาะแล้วลุกไป นงไฉนฟุบกับพื้นร้องไห้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น