บริษัทบำบัดแค้น 13

นงไฉนนอนอยู่บนเตียง เห็นลมด้านนอกพัดต้นไม้ปลิวไสว
ร่างของจอมมายืนมองอยู่ที่กระจก จอมเคาะกระจก นงไฉนลืมตาตื่นขึ้น "คุณจอม"
นงไฉนลุกขึ้นมาเปิดประตูกระจกออก "คุณมาทำไม" "คิดถึงคุณ" จอมจะเข้ากอดนงไฉน
นงไฉนปัดป้อง "อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ กลับไปเถอะ กลับไปรักษายายสลิล" "คุณนง
ผมขอโทษ ผมเข้าใจผิด" "ไม่ต้องมาอ้าง แค่คำพูดพล่อยๆ ของยายสลิล
คุณก็พร้อมจะเชื่อแล้วว่าฉันทำร้ายเขา คุณไม่ได้รู้จักฉันแม้แต่นิด"
"ถึงมาขอโทษคุณไง" "ไม่ต้อง กลับไปนะ กลับไป อย่ามายุ่งกับฉัน" นงไฉนทุบอกของจอมรัว
จอมปล่อยให้นงทุบอยู่อย่างนั้น นงร้องไห้สะอื้นแล้วซบกับอกของจอม
จอมยกมือขึ้นกอดนงไฉนไว้ นงไฉนผละออก "ไม่ กลับไปซะ"
"ไม่กลับจนกว่าจะรับคำขอโทษของผม" "ถ้าคุณไม่มั่นคงเสียเอง จะรักษาฉันได้ยังไง"

"ผมถึงมาหาคุณไง จะบอกว่าวันนึงถ้าผมไม่ใช่จอมคนเดิม
ให้อภัยผมด้วย" จอมขอร้อง นงไฉนนิ่งงันไป พิมพาเดินผ่านหน้าห้องพอดี ได้ยินเสียง
นงไฉนและจอม แอบฟังหน้าห้อง จอมประคองนงไฉนนั่งด้วยกันบนเตียง นงไฉนสงบลงแล้ว
"คุณพูดอะไร ฉันไม่เข้าใจ" "ผมเองก็ยังป่วยอยู่ ก็ยังไม่หายขาด ถ้าผมเปลี่ยนไป
ให้คุณรู้ว่านั่นไม่ใช่ตัวผมจริงๆ" "ฉันไม่เข้าใจอยู่ดี"
"ผมไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเห็นทั้งหมดหรอก ผมไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่คุณคิด"
"ไม่จริง" "เราจะเชื่อมั่นในกันและกัน ไม่ว่าเราจะเปลี่ยนไปแค่ไหน"
จอมกอดนงไฉนไว้แน่น นงไฉนทั้งสับสนงุนงง "ให้ผมอยู่กับคุณเถอะนะคืนนี้"
จอมขอร้องอีกครั้ง พิมพาแอบฟังอยู่ รีบเดินแยกออกมาที่มุมโทรศัพท์ กดหาชาคริตทันที
วันรุ่งเช้านงไฉนอยู่ในอ้อมกอดของจอม ค่อยๆ ลืมตาขึ้น นงไฉนรีบลุกขึ้นด้วยความอาย
จอมลืมตาขึ้น "จะไปไหนครับ มาให้ผมกอดก่อน" "คุณน่ะ
เมื่อคืนฉวยโอกาสอะไรฉันรึเปล่า" "ตลอดคืนเลยครับ" "บ้า สัญญาแล้วว่าจะกอดฉันเฉยๆ"
"พูดเล่นน่ะ ที่ว่าฉวยโอกาสน่ะ คือมองดูคุณทั้งคืนไง" "มองทำไม" "จะจำคุณไว้
เผื่อวันหน้า ผมอาจจะ จำคุณอย่างที่เป็น นงไฉนแบบนี้ไม่ได้แล้ว"
"อย่าพูดเป็นลางอย่างนั้นซีคะ คุณบอกว่าคุณอาจจะเปลี่ยนไป ยังไงคะ"
นงไฉนเอามือแตะปากอย่างกังวล จอมหันหลังให้ "ส่วนชั่วร้ายในตัวผม"
"คุณน่ะเหรอมีส่วนชั่วร้าย ไม่เชื่อหรอกค่ะ" "คนเรามีส่วนชั่วร้ายกันทั้งนั้น
แล้วแต่เราจะควบคุมมันได้มากน้อยแค่ไหน จำไว้นะครับ ถ้าผมเปลี่ยน
ให้คุณยังเชื่อในตัวผมอยู่ หมายถึงนายจอมคนนี้ ผมต้องไปแล้ว" "เดี๋ยวค่ะ"
จอมรีบผลุนผลันออกไป นงไฉนได้แต่มองตาม บ้านเป็นถนนเลียบหาด พิมพารออยู่แล้ว
แสดงตัวทันที "ถ้าฉันตาไม่ฝาด ฉันเห็นคุณกระโดดข้ามรั้วออกมา จากห้อง นงไฉน
เสียด้วย" "ใช่ ผมอยู่กับเธอเมื่อคืน" "เล่นชู้" "ผมทำตามแผนของเราไงครับ"
"ไม่ใช่แผนของฉัน ฉันไม่รับรู้ด้วย" "งั้นก็แผนของผมกับคุณคริต
มันได้ผลเสียด้วยนะครับ คุณนงไม่ปฎิเสธผมสักนิด
พิสูจน์ได้ว่าเธอไม่ได้ตายด้านอย่างที่ใครๆ เข้าใจจะเป็น ก็แต่ลูกชายคุณเท่านั้น"
"ไม่ต้องอธิบาย ฉันไม่อยากฟัง" "เอาเถอะครับ ยังไงเราก็มีจุดหมายเดียวกัน
ผมจะทำให้เราไปถึงจุดนั้นอย่างรวดเร็วทันใจคุณพิมแน่ๆ" จอมยิ้มหยันๆ แยกไป
พิมพาเชิ่ดหน้า
นงไฉนรู้ข่าวว่าชาคริตกำลังระเริงรักอยู่กับระเริงชลก็บุกเข้าไปต่อว่า
ชาคริตสวนกลับว่านงไฉนเป็นคนไล่ให้ตัวเองมานอนที่โรงแรมเอง
และอีกอย่างการที่ระเริงชลได้มาทำงานที่นี่ก็เพราะจอม
นอกจากนี้ชาคริตยังตอกนงไฉนกลับอีกว่า
อย่านึกว่าไม่รู้เรื่องที่จอมเข้าไปที่ห้องนอนของนงไฉน
แต่นงไฉนบอกว่าทุกอย่างไม่ใช่อย่างที่ชาคริตเข้าใจ
นงไฉนมาที่สปาเพื่อคุยเรื่องนี้กับจอม นงไฉนต่อว่าจอมทันทีว่าทำตัวเป็นพ่อเล้า
"จะดูถูกผมอย่างไรก็ได้ แต่ขอให้เชื่อเถอะว่า ผมต้องการอยู่กับคุณที่นี่
นายคริตจะไล่ผมออก ถ้าผมไม่ยอมตาม" "อย่ามาบอกนะว่าคุณทำเพื่อฉัน" "ใช่
ผมทำเพื่อคุณ" "แต่คุณทำให้ฉันเจ็บปวดยิ่งขึ้นไปอีก
ต่อไปนี้ฉันจะสู้หน้าลูกน้องได้ยังไง เมียน้อยมาเดินอยู่ในโรงแรมของฉัน
ในบ้านฉันเอง" "คุณเลิกแคร์เรื่องพวกนี้ได้แล้ว
สิ่งที่คุณต้องทำเร็วที่สุดคือหย่าจากนายคริต" "ไม่ใช่หรอก มีอย่างอื่นอีกแน่ๆ
ที่คุณปิดบังไว้ คุณร่วมมือกับยายสลิลด้วยใช่ไหม หลอกฉันอีกต่อหนึ่ง" "พอแล้ว นงไฉน
เลิกคิดแบบนี้" "ใช่ซี คุณรับทั้งแม่ทั้งลูกเข้ามาอยู่ด้วยนี่ วางแผนกันทั้งทีม
ร่วมมือกับคุณคริตด้วยอีกคน นี่ใช่ไหม ด้านชั่วร้ายของคุณ ที่คุณบอกฉัน
ด้านที่เป็นปีศาจของคุณ" "คุณนง มีสติหน่อยครับ" "ฉันมีสติที่สุดแล้ว
ได้เห็นธาตุแท้ของคุณวันนี้แหละ พอกันที เรื่องของเราที่ผ่านมาฉันมันโง่เอง"
นงไฉนผละจากจอมทั้งน้ำตา ที่ยืนนิ่ง จอมน้ำตารื้นแล้วตามนงไฉนมา
รวบร่างนงไฉนมากอดไว้ "ไม่ คุณไปจากผมไม่ได้ ผมไม่ปล่อยคุณไป" "ปล่อยฉัน ปล่อย"
นงไฉนดิ้นหลุด แล้วตบหน้าจอมฉาดใหญ่ อานนท์และแหวนรีบกลับเข้ามา
"คุณเป็นคนแปลกหน้าสำหรับฉันไปแล้ว" นงไฉนออกมาพร้อมอานนท์
วันต่อมาสลิลโทรหานงไฉนให้มาดูความจริงกับตา
นงไฉนกับสลิลหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่เบื้องหน้าชาคริต
และจอมคุยกันอยู่ที่ศาลากลางแจ้ง "นายจัดการได้เยี่ยมมาก
แถมทำเซอร์ไพรส์ฉันเสียด้วย พายายเริงเข้ามาทำงานสปา" "หวังว่าคุณคงพอใจ"
"พอใจอย่างที่สุดเลย" ชาคริตยิ้มระเริงชล เดินเข้ามา ชุดโชว์ล่างโชว์บนโชว์ข้าง
"นายขา วันนี้เที่ยวให้สุดเหวี่ยงเลยนะคะ" "แล้วแต่น้องจะพาพี่ไปไหนล่ะ" "อุ๊ย
บอกมาเถอะค่ะ ถ้าเงินถึง วิมานชั้นไหนก็ไปถึงทั้งนั้น" นงไฉนมองจอมหัวเราะกับชาคริต
ด้วยความรู้สึกหมดหวัง สลิลเข้ามาเบื้องหลัง "ไงล่ะ เห็นความจริงแล้วเหรอยัง"
"ก็แค่คนชั่ว คนทรามด้วยกันทั้งนั้น ฉันรู้อยู่แล้วละ ไหนล่ะความจริงที่ว่า"
"งั้นบอกมาซิ คุณจอม พานังเริงเข้าทำงานสิรินเขาทำตามคำสั่งของใคร"
"สามีฉันต้องการ" "ตาหล่อนนี่มันต่ำจริงๆ เขาทำตามที่ฉันขอร้องต่างหาก"
"ฉันไม่เชื่อ" "งั้นฟังให้ดี ทำไมคุณจอมรับอุปการะฉัน และลูกนัท
แล้วยังช่วยพานังเริงเข้าไปทำให้หล่อนคลั่งตายคาโรงแรม คุณจอมเขาก็ยังยอมสรุปคือ
เขาทำทุกอย่างเพื่อฉันจ๊ะ" "เธอจะบอกอะไรฉัน" "เขารักฉันไงนงไฉน
กับเธอเพียงแค่ทางผ่าน ใครจะไปทุ่มเทความรักให้กับคนบ้า จริงไหม"
นงไฉนหันกลับไปมองทางกลุ่ม ชาคริตพาระเริงชลขึ้นรถขับออก จอมแยกไป
"ให้ฉันมารับรู้เรื่องแค่นี้น่ะเหรอ" นงไฉนจะกลับ สลิลยึดไว้ "อย่าเพิ่งไปซี้
เพื่อยืนยันว่าคุณจอมเขามีใจให้ฉันจริง จะให้เธอดูหลักฐานอีกอย่าง"
สลิลพานงไฉนเข้ามาบริเวณสวนหน้าบ้านพักของอารักษ์ แอบมองจอมที่กลับมาที่ระเบียงบ้าน
เห็นนัทกำลังเล่นตุ๊กตารถยนต์อยู่ นัทเรียกจอมว่าพ่อทุกคำนงไฉนตะลึงไป
จอมและนัทเล่นแข่งรถกันหัวเราะชอบใจ "เขารับลูกชายฉันเป็นลูกเขาแล้วละ ไง
จะปฎิเสธอีกไหมว่าเขาไม่มีใจให้ฉันน่ะ ฉันจะบอกให้ หมอจอมน่ะเขาสารภาพกับฉันแล้ว
ว่าเขาเป็นคนใจอ่อน มักจะหลงรักคนไข้ของตัวเองอยู่บ่อยๆ ยิ่งคนไข้สาวๆ สวยๆ
ที่ถูกคนรักทอดทิ้ง เหมือนอย่างเธอกับฉัน ยิ่งใจอ่อนเป็นพิเศษ" "ฉันไม่อยากฟัง"
นงไฉนเสียงเครือ "ต้องฟัง ทีแรกเขาก็สนใจเธอหรอกนะ แต่เห็นเธอประสาทมากไป
เขาก็เริ่มเบื่อ ตอนนี้ก็เลยหันมาจีบฉันแทน" "เธอกำลังแก้แค้นฉัน ที่ฉันแย่ง ชาคริต
ไปจากเธอใช่ไหม" "เริ่มฉลาดแล้วนี่ พูดอย่างนั้นก็ไม่ผิดหรอก ใช่
งานนี้เราหายกันหมอจอมเป็นของฉันแล้ว" สลิลยิ้ม ธงเข้ามาเห็นสองสาวก็ไปบอกจอม
จอมรีบตามนงไฉนออกมา นงไฉนร้องไห้และต่อว่าจอมว่าหลอกลวงตัวเองมาตลอด
จอมยืนยันว่ารักนงไฉน และที่ต้องดีกับนัท เพราะนัทวัยเดียวกับลูกชายที่เสียไป
"ไม่ใช่เพราะคุณรักสลิล ?" "ผมตอบคุณไปแล้ว ถ้าคุณยังไม่เชื่อมั่นในตัวผม
ก็อคติต่อไปเถอะ เราคงเป็นคนแปลกหน้ากันไป จนกว่าคุณจะเข้าใจผมถ่องแท้" จอมหันกลับ
แยกมาจาก นงไฉนทั้งน้ำตานองหน้า นงไฉนวิ่งเข้ามากอดหลังจอมไว้แน่น
จอมพยายามกล้ำกลืน "ปล่อยครับ ผมไม่มีเหตุผลจะยืนยันตัวเองมากไปกว่านี้แล้ว"
จอมดึงมือของนงไฉนออก แล้วแยกจากมา นงไฉนสะอื้นอยู่อยู่กลางลานอย่างเดียวดาย
ฝนค่อยๆ โปรยปรายลงมา นงไฉนเปียกปอนไปทั้งร่างจบตอน 13