ณ โรงแรมสิรินริมทะเล เทวัญหนุ่มท่าทางสุภาพ ใส่แว่น
รออยู่ใต้ร่มไม้ รถจอดอยู่ใกล้ๆ เด็กชายโก้ ที่กำลังเล่นรถเด็กอยู่ที่ม้านั่ง
เด็กชายทำเสียง "บึ่งบึ่ง" ขณะไถรถไปมา เทวัญมองลูกชายแล้วยิ้ม
หันไปมองที่หน้าโรงแรม สองพ่อลูกมารอ นรี ซึ่งมางานเลี้ยงในโรงแรม "พ่อครับ
ทำไมแม่ยังไม่ออกมา" "แม่เขาไปลาเพื่อนๆ ในโรงแรมน่ะลูก
วันนี้เขาจะอยู่ที่โรงแรมวันสุดท้ายแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไปเราจะกลับไปอยู่กรุงเทพ
แม่เขาจะอยู่กับโก้ทั้งวันเลย"
"แล้วแม่ไม่ร้องไห้อีกแล้วนะครับ" เทวัญอึ้งไป
หันมามองลูกชายที่ยังเล่นรถบึ่งบึ่งต่อไป แต่แล้วสิ่งไม่คาดคิดเกิดขึ้น
เมื่อเสียงปืนดังพร้อมๆ กับภาพที่นรีวิ่งหนีนงไฉนที่ถือปืนไล่ล่ามาอยู่
นรีรีบบอกให้เทวัญกับลูกชายรีบขึ้นรถ เพราะนงไฉนกำลังตามมาฆ่าเธอ โก้ยังยืนตะลึง
เทวัญเปิดประตูรถให้นรีนั่งตอนหลัง
แล้วจับโก้ที่ทำท่าจะร้องไห้เข้านั่งตอนท้ายตามไปด้วย นงไฉนวิ่งมาถึงรถ จ่อปืนใส่
เทวัญ ทั้งนรีและโก้ร้องไห้เสียงลั่น "คุณนงไฉน นี่มันเรื่องอะไรกัน"
"เอานังนั่นออกมา ฉันจะฆ่ามัน ลากมันออกมา ถ้าแกไม่อยากตาย" "ใจเย็นๆ ครับ
มีอะไรค่อยๆ พูดกัน เมียผมไปทำอะไรให้คุณ" "มันเป็นชู้กับผัวฉันน่ะซี"
"คุณเข้าใจผิดแล้ว เรื่องนี้เราเคลียร์กันแล้วนะครับ
วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่นรีจะทำงานที่นี่" "ไม่ต้องแก้แทนเมียคุณ ไม่รู้หรอกเหรอ
มันสวมเขาให้คุณตั้งแต่มันมาทำงานกับคุณชาคริตแล้ว" "พี่เทพ อย่าไปฟังนะคะ
ยายคนนี้เป็นบ้า" "บ้าเหรอ ฉันไม่ได้บ้า แกออกมาเดี๋ยวนี้นะ"
นงไฉนเข้ามากระชากประตู นรีและลูกร้องลั่น เทวัญดึงร่างของนงไฉนออกมา
นงไฉนพยายามจะหันปืนเข้าที่เทวัญ เทวัญบิดแขนของนงไฉน แล้วตบหน้าหนึ่งฉาดจนล้มไป
เทวัญกระโดดขึ้นรถ ในจังหวะที่กลุ่มคนในงานคืออานนท์ และกลุ่มรปภ.
วิ่งออกมาจากโรงแรมพอดี เทวัญบึ่งรถออกไปอย่างรวดเร็ว
นงไฉนลุกขึ้นได้วิ่งตามมาที่กระจกรถ แล้วทุบกระจกอย่างแรง รถเทวัญแล่นจากไปแล้ว
ร่างนงไฉนล้มลงกับพื้น กลุ่มอานนท์และรปภ.เข้ามาถึงตัวนงไฉน
ชาคริตในชุดเจ้าบ่าวเข้ากอดนงไฉน "ปล่อย อย่ามาแตะตัวฉัน ปล่อย กรี๊ดดด"
นงไฉนกรีดร้องบ้าคลั่ง ชาคริตพยายามยึดร่างนงไฉนไว้
อานนท์มองอาการพี่สาวด้วยอาการสลด
ทางด้านเทวัญขับรถอย่างเร็วลงทางลาดที่หักโค้งตามไหล่เขา
ขณะที่นรีและโก้ยังร้องไห้กันระงมอยู่ที่เบาะหลัง "นรีไม่มีอะไรแล้ว
ยายบ้านั่นไม่ตามเรามาแล้ว ลูกโก้ไม่ร้องนะลูก" เทวัญเลี้ยวมาตามทางโค้ง
หันมามองทางตอนหลังที่นรีและโก้ยังร้องไม่เลิก
ไม่เห็นว่ารถขนของของโรงแรมสิรินแล่นผ่านโค้งสวนขึ้นมา "พี่เทพ! ระวัง" เทวัญหันไป
แล้วหักพวงมาลัยหลบ นรีกรีดร้อง รถเสียหลัก หมุนคว้างออกจากทางหลัก
เข้าไปเสยไหล่ทาง แล้วชนรั้วข้างทาง รถทะยานลงไปยังไหล่เขา พุ่งสู่เหวเบื้องหน้า
รถหมุนกลิ้งตกลงไปในน้ำ ไฟลุกท่วมทั้งคัน บนไหล่ทาง
คนงานในรถขนของของโรงแรมสิรินสองสามนาย วิ่งมาดูเหตุการณ์
ไฟลุกท่วมทั้งคันรถที่สภาพแหลกเละ สองอาทิตย์ต่อมาแหวนและโชคใส่ชุดโรงพยาบาล
ใส่ผ้าปิดปากจมูก ในห้องค่อนข้างสลัว แหวนเดินเข้ามาที่เตียง มีพยาบาลคอยเฝ้าอยู่
ร่างของเทวัญนอนหลับตาอยู่บนเตียง ผมบนหัวหายไปครึ่งหนึ่ง
ใบหน้ามีผ้าพันแผลพันไว้ครึ่งหนึ่ง ท่อนบนเปลือยมีผ้าพันแผลพันไว้เช่นกัน
แหวนน้ำตาไหลกับสภาพของพี่ชาย "พี่เทพ" "แหวน มาตั้งแต่เมื่อไหร่" เทวัญค่อยๆ
ลืมตามองน้องสาว "เพิ่งมาถึงเมื่อเช้าค่ะพี่เทพ" เทวัญขยับมือ ยื่นมืออย่างลำบาก
แหวนจับมือพี่ชายไว้ แล้วร้องไห้กันทั้งคู่ โชคเดินออกมาพร้อมแหวน
พร้อมกับเล่าย้อนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้แหวนฟัง
โชคบอกแหวนว่าก่อนหน้านี้เทวัญได้ไปรับงานสร้างสปาใกล้ๆ กับโรงแรมของนงไฉน
แต่นรีเหงาก็เลยไปสมัครงานที่โรงแรมเป็นคนจัดดอกไม้ แต่นงไฉนเข้ามาหาเรื่องนรี
เพราะเห็นนรีใกล้ชิดกับชาคริตก็คิดไล่ออก และทำร้ายนรี จนเทวัญจะไปเอาเรื่อง
แต่ชาคริตคู่หมั้นของนงไฉน บอกว่านงไฉนป่วย ขณะนั้นเทวัญเองก็มองนงไฉน
เห็นนงไฉนดูน่าสงสาร ที่สำคัญนงไฉนก็ยังจำเหตุการณ์ที่ผ่านมาไม่ได้ด้วย
เรื่องเหมือนจะจบลงแล้ว กระทั่งวันสุดท้ายที่เทวัญทำงานที่นั่น
นรีขอไปลาเพื่อนร่วมงาน ประจวบเหมาะกับเป็นวันแต่งงานของชาคริตกับนงไฉนพอดี
ก็เลยเกิดเรื่องจนทำให้นรีกับโก้ต้องเสียชีวิต ส่วนเทวัญรอดตายมาด้วยสภาพนี้เอง
แหวนฟังเรื่องยิ่งสงสารพี่ชายจับใจ วันรุ่งขึ้นแหวนแวะมาดูแลเทวัญ
เห็นอาการพี่ชายยังเหม่อลอยก็อดถามไม่ได้ว่าทำไมไม่คิดฟ้องนงไฉน "ไม่หรอก
ฟ้องไปเราก็แพ้ พวกมันอ้างได้ว่าจิตไม่ปรกติ เอาผิดไม่ได้อยู่แล้ว"
"แล้วทำไมพี่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ จากพวกนั้นด้วยละคะ แม้แต่งานศพพี่นรีกับน้องโก้
พี่ก็ยังไม่ให้จัด" "พี่มีแผนของพี่อยู่แล้ว
นังนั่นต้องรับโทษให้สาสมกับที่มันทำกับนรี" "พี่เทพ จะทำอะไรคะ ไม่เอานะ
อย่าคิดอะไรร้ายๆ อีกเลย" "ไม่คิดได้ยังไง มันทำลายชีวิตพี่ ครอบครัวพี่
มันทำให้พี่ต้องอัปลักษณ์แบบนี้" "ให้กฎหมายเล่นงานพวกมันดีกว่านะคะ"
"กฎหมายไม่ได้เข้าข้างเราหรอก พี่จะใช้กฎของพี่เองจัดการกับมัน
นังนั่นมันจะต้องตายอย่างทรมาน ยิ่งกว่าไฟที่ไหม้ร่างนรี กับร่างของโก้ทั้งเป็น
พี่จะเผามัน เผามันทั้งเป็นเหมือนลูกเมียพี่" เทวัญโฮลั่น แหวนดึงร่างเทวัญมากอดไว้
ร้องไห้สะอื้นไปกับพี่ชาย เทวัญน้ำตาไหลพรากนิ่งสงบไป แต่แล้วก็อาละวาดขึ้นมา จนหมอ
พยาบาลต้องมาช่วยกันจับและให้ยา หมอบอกว่าเทวัญมีอาการทางจิตอยู่เล็กน้อย
เพราะเห็นภาพคนรักจากไปต่อหน้าต่อตา แหวนเดินออกมาเจอกับโชค
และเล่าอาการของเทวัญให้โชคฟัง โดยบอกว่าเทวัญต้องไปรักษาตัวที่โรงพยาบาลทางจิตเวช
แหวนฝากโชคให้ดูแลพี่ชายไว้ก่อน
เพราะตัวเองต้องบินกลับไปทำทีสิดให้เสร็จเรียบร้อยแล้วจะรีบกลับมา
ชาคริตและทุกคนในครอบครัวของนงไฉนพยายามปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้น
เพราะนงไฉนเองก็จำไม่ได้
แต่นงไฉนกลับไปได้ยินสิ่งที่ชาคริตพูดถึงกับทุกคนทำให้อาการกำเริบ
จนต้องถูกนำส่งโรงพยาบาลที่บำบัดทางจิต
นับจากนั้นนงไฉนก็กลายเป็นคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูด
หมอบอกอาการนี้ต้องใช้ยาช่วยบำบัดด้วย ถวัลย์ พิมพา ชาคริต เดินมาด้วยกัน
ถวัลย์เช็ดน้ำตา "เวรกรรมอะไรของยายหนู ต้องมาเป็นโรคจิต โรคประสาทแบบนี้"
"ทำใจให้ดีๆ เถอะค่ะ คุณหมอบอกแล้วว่าหนูนงมีแค่อาการซึมเศร้า
ยังไม่หนักหนาแบบพวกที่คลุ้มคลั่งนะคะ ไม่นานก็หายค่ะ" พิมพาปลอบ "ผมเกรงใจคุณพิม
กับนายคริตจริงๆ" ถวัลย์ว่า "เกรงใจเรื่องอะไรครับ" ชาคริตแสร้งถาม
"เรื่องแต่งงานน่ะซี ถ้าลูกผมยังป่วยแบบนี้ ผมก็ไม่ผูกมัดอะไรทั้งนั้นนะ
คุณมีอิสระได้เต็มที่" "คุณพ่อครับ เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วนะครับ
ยังไงผมก็ต้องแต่งกับคุณนง ไม่ว่าคุณนงจะเป็นอะไรก็ตาม"
ทั้งสามเดินผ่านมาที่เทวัญนั่งอยู่กับเพื่อนที่เป็นคนไข้ เขาจำชาคริตได้แม่นยำ
รีบหันหน้าหลบเมื่อทั้งสามเดินเข้ามาใกล้ "เรื่องการแต่งงาน
ผมยังยืนยันที่จะจัดเหมือนเดิมนะครับ ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง" "แล้วถ้ายายนงไม่หายดี"
"ผมยินดีดูแลเธอทั้งชีวิตของผม" ถวัลย์จับมือชาคริตไว้ "ขอบใจมากนายคริต
ผมได้ยินอย่างนี้ก็สบายใจแทนยายนงแล้วละ เป็นบุญของยายนงแท้ๆ" พิมพาพูดยิ้มๆ
"เป็นบุญของนายคริตเหมือนกันละค่ะ ที่ได้หนูนงมาเป็นคู่ครอง"
ถวัลย์และพิมพาหัวเราะให้กัน ทั้งสามเดินผ่านเทวัญไป เทวัญมองตามและครุ่นคิด
และที่โรงพยาบาลนี่เองทำให้เทวัญได้เจอกับนงไฉน
เทวัญแค้นมากที่เห็นนงไฉนหลอกให้นงไฉนไปมุมมืดแล้วบีบคอจะฆ่า
แต่กลายเป็นว่าความรู้สึกชอบชั่วดีก็ผุดเข้ามา ทำให้เทวัญตัดสินใจไม่ทำ
วันต่อมานงไฉนมานั่งเล่นที่สนาม เทวัญเดินตามลงมานั่ง
โดยไม่เบือนหน้าข้างที่เสียโฉมหันมามองนงไฉน เทวัญมองนิ่งไปเบื้องหน้า
นิ่งกันไปครู่หนึ่ง นงไฉนก็เอ่ยขึ้น "ร้องไห้ทุกคืนเลยเหรอ" "เปล่า"
"เพื่อนเธอเขาบอกอย่างนั้น" "แค่ฝันร้าย แล้วก็ตกใจตื่น" "เหมือนฉันเลย
ฉันก็ฝันร้ายบ่อยๆ เกิดอะไรกับครอบครัวเธอเหรอ ขอโทษที่ถาม" นงไฉนจะลุกไป
"ตื่นขึ้นมากลางดึก แล้วไม่มีใครอีกเลย ทั้งลูกทั้งเมีย" "ไปไหนกันหมดล่ะ"
"ตายไปหมดแล้ว" "เป็นอะไร ตาย" "ถูกฆ่า ทั้งลูกทั้งเมีย" "เสียใจด้วยนะ"
นงไฉนพูดอย่างเห็นใจ "แล้วคุณ ทำไมร้องไห้" เทวัญถามกลับ "ฉัน คงทำบาปไว้เยอะ
ฉันทำให้คนตาย" "ไปฆ่าเขาทำไม" "ไม่ได้ตั้งใจ มันเป็นอุบัติเหตุ"
"แน่ใจนะว่าอุบัติเหตุ" เทวัญยิ้มหยัน นงไฉนมองเทวัญ อย่างพินิจ สงสัยในคำพูด
"อุบัติเหตุจริงๆ" "เสียใจไหมกับสิ่งที่ทำไป" "ใช่ซี เสียใจ แต่ ตอนที่ทำไป ฉัน
ฉันไม่รู้สึกตัว ฉันไม่รู้เลยว่าฉันทำอะไรลงไป " "แน่ใจนะ ไม่ใช่เป็นแค่ข้ออ้าง"
นงไฉนมองเทวัญอย่างแปลกใจในน้ำเสียง รู้สึกเริ่มคุ้นกับเสียงนั้นมากขึ้น
"ฉันจำอะไรไม่ได้ จำได้แต่ มีคนให้ยาฉันกิน" นงไฉนครุ่นคิดถึงวันแต่งงาน
ที่ตัวเองมองภาพในมือถือแล้วคลุ้มคลั่ง แต่ป้าถมยาจับตัวเอาไว้ ทำให้มือถือตกไป
พิมพาเข้ามาจึงสั่งให้ถมยาให้ยานงไฉนทันทีเพื่อระงับอาการอาละวาด "ใช่
คุณพิมให้ฉันกินยา ฉันจำอะไรไม่ได้เพราะกินยาเข้าไป"
"แสดงว่าไม่มีเจตนาจะฆ่างั้นสิ" "ถ้าฉันรู้ว่าเขาจะไปเกิดเหตุอย่างนั้น ฉันคงไม่ทำ
ฉันก็ยังจำไม่ได้อยู่ดี ฉันไปทำร้ายเขาทำไม" นงไฉนเสียงเศร้าสร้อย เทวัญลังเลไปนิด
"ความทรงจำมันไม่สูญหายหรอกเพียงแค่ลืมเท่านั้นเอง ลองนึกดูดีๆ
เดี๋ยวก็จำได้ว่าทำบาปอะไรเอาไว้" นงไฉนขมวดคิ้วมองท่าทีของเทวัญ
เทวัญยังไม่เบือนหน้ามา ธงเข้ามานั่งร่วมบอกพยาบาลให้ไปกินยา
ตกดึกนงไฉนยืนอยู่ลำพังในห้อง ปากยังพึมพำบางอย่าง เทวัญถอดผ้าพันหน้าแล้วใส่วิก
เอามาปิดหน้าส่วนดี คืบคลานเข้ามาแล้วล็อคประตู นงไฉนหันขวับมามอง
เทวัญพรวดมาถึงตัว นงไฉนจะหนี แต่เทวัญกระชากร่างเข้ามากอดไว้ นงไฉนจะร้อง
เทวัญปิดปากไว้ แล้วขู่ด้วยส้อม "อย่าร้องนะ ร้องละตายลูกเดียว" "อย่าทำอะไรนะ
กลัวแล้ว" "ไม่ต้องมาแกล้งทำว่าเพิ่งจะรู้ว่าผัวคุณนายเขารักคุณนายคนเดียว
คุณนายแกล้งบ้า ไล่ยิงเมียฉัน แล้วมาทำเล่นละครตบตาหมอว่าไม่รู้เรื่อง จำอะไรไม่ได้
โธ่เอ๊ย นังแพศยา" เทวัญกระชากผมนงไฉนเข้ามาประชิด "ฉันไม่ได้แกล้ง
ฉันจำไม่ได้จริงๆ" "ไม่ต้องพูด ไม่ต้องมาตีสองหน้า ผู้หญิงอย่างเธอน่ะอยู่ไปก็รกโลก
เมื่อวานฉันฆ่าเธอไม่สำเร็จ แต่วันนี้อย่าหวังว่าจะรอด" เทวัญบีบคอนงไฉนอีก
นงไฉนพยายามดิ้น พอดีพยาบาลมาเคาะประตูเรียก เทวัญเลยรีบชิ่งหนีไป
นงไฉนยังผวาไม่หาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น