วชรวรรษเบรครถกึก
ใบไผ่รีบลงจากรถด้วยความโมโห วชรวรรษรีบเข้ามาขวาง ใบไผ่ชะงักกึก
"เธอเป็นอะไรรึเปล่า เจ็บตรงไหนมั้ย"
ใบไผ่ยิ่งมองหน้าวชรวรรษแล้วยิ่งแค้นจนเลือดขึ้นหน้า
"ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอไอ้บ้า
ลูกกระสุนลั่นโป้งป้างเฉี่ยวหัวฉันไปแบบนั้นเนี่ยนะ
ถ้าฉันดวงสั้นดวงกุดมันเจาะหัวฉันเป็นรูไปแล้ว"
"ผมขอโทษ ผมไม่รู้เรื่องจริงๆ"
"นายจะไม่รู้เรื่องได้ยังไง คนอย่างนายมันก็ดีแต่ปาก แกล้งทำเป็นคนดี
ทำเป็นใจบุญสุนทาน ทั้งๆ ที่จริงแล้วนายมันก็แค่นักบุญในคราบซาตาน โกหก หลอกลวง
ไว้ใจไม่ได้ ถึงได้มีคนพยายามจะยิงนายทิ้งไง"
ใบไผ่ด่าจบก็หันหลังเดินหนี
วชรวรรษไม่พอใจรีบเดินไปขวาง ใบไผ่มองหน้าเอาเรื่อง
"พูดความจริงก็มาหาว่าผมโกหก แถมยังด่าผมฉอดๆๆ แล้วคิดจะเดินหนีไปง่ายๆ
แบบนี้น่ะเหรอ"
"แล้วทำไมฉันจะไปไม่ได้ ไอ้เจ้าพ่อบ้า"
ใบไผ่เดินหนี
วชรวรรษจับแขนใบไผ่ไว้ ใบไผ่หันมาจะชก วชรวรรษรับหมัดใบไผ่ได้ทัน ยักคิ้วกวน
ยิ่งขับให้อารมณ์พุ่งปรี๊ด ใบไผ่กระทืบเท้าวชรวรรษ วชรวรรษร้องลั่นปล่อยใบไผ่
ใบไผ่ผลักอกวชรวรรษอย่างแรง จนล้มลงไปที่พื้น
ใบไผ่ยกกำปั้นขึ้นชูมือตั้งตรงสื่อว่าเข้ามาอีกทีโดนแน่
วชรวรรษอึ้งไปไม่เคยมีใครกล้าทำกับเขาแบบนี้มาก่อน ใบไผ่เดินออกไป
วชรวรรษมองตามด้วยความโกรธสุดขีด
"วันนี้ฉันต้องสั่งสอนเธอให้ได้ ยัยทอมบอย"
ใบไผ่เดินหัวเสียออกมาพลางบ่น
"ไอ้บ้าเอ๊ย
ยังไม่ทันได้แต่งงานก็ต้องมาเกือบตายเพราะนายคนเดียว"
วชรวรรษเดินอ้อมมาอีกทางโผล่มาขวางหน้าใบไผ่
"นาย นายมาได้ยังไง"
"คนอย่างฉันจะไปไหนก็ได้ และเธอก็กำลังคิดผิดที่ทำให้ฉันโกรธ"
"เชอะ
ทำเป็นขู่ ฉันไม่กลัวหรอก หลีกไปไอ้บ้า"
วชรวรรษยืนนิ่งไม่ขยับ
ใบไผ่เบี่ยงตัวจะเดินไป วชรวรรษจับแขนใบไผ่
"ปล่อยฉันนะ"
"ไม่ปล่อย
จนกว่าเธอกับฉันจะคุยกันรู้เรื่อง ไม่อย่างนั้น"
"ไม่อย่างนั้นจะทำไม
นายจะทำอะไรฉันได้ กลางที่สาธารณะแบบนี้"
วชรวรรษยิ้มเจ้าเล่ห์ ใบไผ่หน้าเสีย
โดยไม่ทันตั้งตัว วชรวรรษดึงใบไผ่เข้ามากอดแน่น ใบไผ่แทบช็อค
"นายจะทำอะไรฉัน
ไอ้บ้า"
"ฉันก็นึกอยากจู๋จี๋กับเธอขึ้นมาน่ะสิ"
ใบไผ่เหลือบเห็นคนเดินผ่านไปมาหันมามองด้วยความสนใจ
"ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย
ไอ้โรคจิตนี่มันจะปล้ำฉัน ช่วยด้วยค่ะ"
คนแถวนั้นตกใจจะเข้ามาช่วย
วชรวรรษหันไปมองหน้าโหด ว่าเรื่องของผัวเมียอย่ายุ่ง
"เดี๋ยวก่อนสิคะ
มันไม่ใช่นะคะ คือ"
"เลิกอธิบายได้แล้วที่รัก ไม่มีใครเขาฟังเธอหรอก
เรามาพลอดรักกันต่อดีกว่านะ"
วชรวรรษยิ้มหื่น ใบไผ่ผลักวชรวรรษออกอย่างแรง
"ไอ้บ้า ไอ้สารเลว ปล่อยฉันนะ"
พลันเสียงตำรวจดังขึ้นทางด้านหลังวชรวรรษ
แต่วชรวรรษไม่รู้
"ทำอะไรกัน"
"ก็บอกแล้วไงว่าเรื่องของผัวเมียอย่ายุ่ง
หูหนวกเหรอไง"
ตำรวจจับหมับที่ไหล่วชรวรรษ
วชรวรรษไม่พอใจหันไปชกหน้าตำรวจเปรี้ยง แล้ววชรวรรษกับใบไผ่ถึงเห็นว่าเป็นตำรวจ
วชรวรรษตกใจ ใบไผ่มองวชรวรรษพร้อมทำท่าปาดคอเยาะเย้ยใส่ก่อนจะยิ้มด้วยความสะใจ
วชรวรรษถูกจับไปโรงพัก เขารีบโทรศัพท์ไปบอกทศ
ขณะนั้นนรารีมาหาวชรวรรษที่บ้านจึงตามทศไปโรงพักด้วย
คนที่บ้านอรุณรักษ์ต่างบ่นเป็นห่วงใบไผ่ กลัวว่าวชรวรรษจะทำร้ายหลานสาว
แต่ก็เห็นใบไผ่เดินยิ้มมีความสุขกลับมา ต่างก็กรูไปหาหลานสาวด้วยความดีใจ
เพราะนึกว่าจะไม่ได้เจออีกแล้ว ใบไผ่บอกว่าเธอเอาตัวรอดได้
และยังจัดการวชรวรรษจนไม่อาจหวนคืนสู่วงการได้อีก
ทศและนรารีไปพบวชรวรรษที่โรงพัก วชรวรรษบอกว่าไม่มีอะไร เขาคุยกับตำรวจแล้ว
วชรวรรษบอกกับทศเรื่องที่เขาถูกลอบทำร้าย
น่าจะเป็นเพราะเขาต้องการล้างมือจากวงการพวกนั้นจึงจ้องจะเก็บเขา
ทศบอกให้เป็นหน้าที่ของเขาจัดการสืบเรื่องนี้เอง
วรรษานั่งอยู่ที่มหาวิทยาลัยกับกระแต
เห็นกระแตนำนิตยสารที่ธราทิตย์เป็นนายแบบขึ้นปกมาอ่าน
วรรษาเห็นธราทิตย์ก็จำได้ถามกระแตว่าธราทิตย์เป็นใคร
จากนั้นเธอก็โทรศัพท์ไปนัดธราทิตย์ออกมาพบที่ร้านอาหาร
แล้วควงแขนธราทิตย์ไปทางโต๊ะที่กระแตกับเพื่อนนั่งอยู่อย่างจงใจ
"แต
ฝากไปบอกพอลด้วยนะว่าตอนนี้ฉันเบื่อเขาแล้ว"
วรรษาควงธราทิตย์เดินออกไป
เมื่อมาถึงรถ ธราทิตย์หยุดเดิน แกะมือวรรษาออก
"เล่นอะไร"
"ทำไมนายต้องถามด้วย นายเองก็สนใจฉันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ผู้หญิงในวงการมีสวยๆ
ออกตั้งเยอะแยะ แต่นายมายุ่งกับฉัน"
วรรษาเอามือคล้องคอธราทิตย์หลวมๆ
ทำหน้าเย้ายวน
"เพราะฉันเป็นนักศึกษา นุ่งสั้น ใส่เสื้อรัดๆ ใช่มะ"
วรรษาขยับตัวเข้าไปติดธราทิตย์ ธราทิตย์จับไหล่วรรษา
วรรษาเข้าใจว่าธราทิตย์จะจูบเธอ
"หยุดทำเป็นเด็กมีปัญหาได้แล้ว
ผมไม่ใช่เครื่องมือที่คุณจะเอาไว้ใช้ปั่นหัวใคร สิ่งที่คุณแสดงออก
มันยิ่งทำให้ผมเห็นคุณค่าในตัวคุณลดลง ตอนนี้คุณไม่ใช่เจ้าหญิงสำหรับผมแล้ว"
วรรษาหน้าเสียทั้งโกรธทั้งเสียใจ ผลักแล้วตบหน้าธราทิตย์อย่างแรง
ธราทิตย์อึ้งเห็นวรรษาน้ำตาคลอ เริ่มรู้สึกผิดที่พูดแรงเกินไป
บริเวณเวทีมวยอรุณรักษ์ ใบไผ่ขอสวมนวมชกกับเข่ง ระหว่างนั้น
กริชเหลือบไปเห็นรถคันหนึ่งแล่นมาจอดที่หน้าค่ายมวยแปลกใจว่ารถใครคันใหญ่โต
อุบลเห็นวชรวรรษลงจากรถแล้วเดินเข้ามาหา ทั้งสองสงสัยเพราะไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน
จึงบอกให้ใบไผ่ช่วยดูว่าใครมา ใบไผ่ตกใจที่เห็นวชรวรรษ
เธอรีบเดินไปขวางไม่ให้วชรวรรษเข้ามา
"นายมาที่นี่ทำไม"
วชรวรรษไม่ตอบเดินหลบไปหากริชกับอุบลแล้วยกมือไหว้
"สวัสดีครับคุณลุงกริช
คุณป้าอุบล ผม วชรวรรษ วชิรธานครับ"
กริชกับอุบลตาค้าง อึ้ง ช็อค
"ไอ้เจ้าพ่อ!!"
ทุกคนฮือฮา นักมวยลุกขึ้นมายืนจ้องหน้าวชรวรรษเอาเรื่อง
"ที่ผมมาวันนี้ผมจะมาขอโทษคุณลุงกับคุณป้าที่เมื่อวานผมพาคุณไผ่ออกไปโดยไม่ได้ขออนุญาต"
กริชจ้องหน้าวชรวรรษ "ข้าไม่รับคำขอโทษ เอ็งออกไปจากที่นี่ได้แล้ว"
"คงไม่ได้หรอกครับ ผมจะไม่ยอมให้คุณลุงกับคุณป้าเข้าใจผมผิด ผมไม่ได้ล่วงเกิน
หรือ ทำให้คุณไผ่เสื่อมเสียเลยนะครับ ถ้าคุณลุงกับคุณป้าไม่เชื่อ
ถามคุณไผ่เธอดูก็ได้ว่าผมทำอะไรเธอรึเปล่า"
"นายก็ลองทำอะไรฉันดูสิ นายตายแน่"
ทั้งสองพอรู้ว่าวชรวรรษไม่ได้ทำอะไรใบไผ่ก็ถามว่าถ้าเช่นนั้นวชรวรรษพาใบไผออกไปทำไม
"คุณไผ่เป็นคนน่ารัก ฝีมือทำขนมก็อร่อย
ผมก็เลยอยากทำความรู้จักคุณไผ่ให้มากกว่านี้แค่นั้นเองครับ"
"อ๋อ
ติดใจฝีมือปลายจวักของหลานฉัน"
"ครับ ทั้งติดใจและติดตาเลยครับ"
อุบลยิ้มชอบใจ แต่กริชไม่พอใจ
"เฮ้ย แต่ยังไงข้าก็ไม่ไว้ใจเอ็ง
เอ็งเป็นมาเฟีย ทำงานไม่สุจริต มือของเอ็งมันไม่สะอาด
เอ็งไม่สมควรจะมายุ่งกับหลานของข้า ออกไปจากที่นี่ได้แล้ว"
วชรวรรษยืนนิ่งเห็นสายตาที่เอาจริงของกริชแล้วก็ถอนใจลากลับ
เข่งมองวชรวรรษไม่ชอบใจ เข้าไปชกหน้าวชรวรรษเปรี้ยง วชรวรรษหันมามองเข่ง
ทำเอาเข่งเสียวสันหลังวาบ วชรวรรษพยายามอดทนไม่เอาเรื่อง เดินออกไป
แต่เสียงกริชดังขึ้น
"เดี๋ยวก่อน ถ้าเอ็งคิดจะแก้แค้นมัน ก็ทำซะที่นี่
ไอ้เข่งมันเป็นคนของที่นี่ เรื่องนี้มันก็ต้องจบที่นี่"
"ได้ครับ
ผมเป็นลูกผู้ชายพอ"
กริชจัดให้วชรวรรษประลองฝีมือแม่ไม้มวยไทยกับเข่ง
เข่งบอกว่าถ้าวชรวรรษแพ้ก็ให้เลิกยุ่งกับใบไผ่ ส่วนวชรวรรษบอกว่าถ้าเขาชนะ
เขาขอกินข้าวฝีมือใบไผ่สักมื้อ วชรวรรษใช้ท่าจระเข้ฟาดหาง ตามด้วยหักงวงไอยรา
ทำเอาเข่งน็อคแน่นิ่งไปกับพื้น ใบไผ่หน้าเหวอ กริชยิ้มพอใจ
"จะว่าไป
ไอ้หมอนี่มันก็ใจนักเลงเหมือนฉันสมัยหนุ่มๆ ไม่มีผิดเลยนะแม่อุบล"
"นั่นสิจ๊ะ"
กริชกับอุบลมองวชรวรรษด้วยสายตาชื่นชม
และในที่สุดวชรวรรษก็ชนะใจผู้อาวุโสทั้งสองได้ กริชลงนั่งโขลกหมากรุกกับวชรวรรษ
นาทเดินเข้ามาแปลกใจว่าวรชรวรรษเป็นใคร พอรู้เรื่องก็ตกใจร้องลั่น
กริชบอกว่าเรื่องเมื่อวานเป็นการเข้าใจผิด
อุบลเสริมว่าวชรวรรษแค่พาใบไผ่ไปเที่ยวเท่านั้น แต่นาทยังไม่หายแคลงใจ
ใบไผ่เอาอาหารมาวางตรงหน้าวชรวรรษ กริช อุบล นาทเห็นแล้วก็อึ้ง
เพราะหน้าตาดูไม่น่ากินเอาเสียเลย
"เอ็งทำอาหารบ้าอะไร มันจะกินได้ที่ไหน
ขนาดหมามันยังไม่กินเลย"
"ไม่เป็นไรครับคุณลุง หมาไม่กิน แต่ผมกินได้ครับ
คุณไผ่อุตส่าห์ทำเมนูพิสดาร เอ๊ย เมนูพิเศษมาให้ผม ถ้าผมไม่ทาน ผมคงเสียมารยาท
ผมทานเลยนะครับ"
วชรวรรษหยิบช้อนตักอาหารแล้วก็กินเข้าไปเต็มๆ กริช อุบล
และนาทกลืนน้ำลายด้วยความสยอง ใบไผ่ยิ้มสะใจ วชรวรรษเงยหน้าขึ้นมา
"ขอโทษนะครับ
ผมคิดว่า ข้าวจานเดียวคงไม่พอ"
วชรวรรษตั้งหน้าตั้งตาทานต่อ
ทำเอาใบไผ่อึ้งว่ากินเข้าไปได้อย่างไร
สักพักวชรวรรษรวบช้อนอิ่มพลันเรอเสียงดังออกมา ใบไผ่เบ้หน้ามอง
กริชหัวเราะชอบใจตบบ่าวชรวรรษ
"ฮ่าๆๆ เอ็งนี่มันแน่จริงๆ รู้มั้ยสมัยหนุ่มๆ
แม่อุบลก็เล่นงานข้าแบบนี้เหมือนกัน แต่สุดท้ายก็หนีข้าไปไม่รอด ฮ่าๆๆ
ถูกใจวัยรุ่นเว้ย"
ใบไผ่กระฟัดกระเฟียดไม่พอใจ วชรวรรษเหล่ใบไผ่ยิ้มๆ
"วันหลังขอผมมาฝากท้องที่นี่อีกได้มั้ยครับ"
"ได้เลยคุณวัชร"
"ป้า!!"
"อะไรล่ะไผ่ คนเขาติดใจฝีมืออาหารเรา เราก็ควรจะขอบคุณแล้วก็ทำให้เขาทานอีก"
ใบไผ่หงุดหงิด วชรวรรษยิ้มที่เอาชนะใบไผ่ได้ ก่อนจะขอตัวกลับ
อุบลบกให้ใบไผเดินไปส่งวชรวรรษ ใบไผ่จ้ำเดินมาตามทางแล้วก็หยุดกึก
"นายต้องการอะไรจากฉันกันแน่ หา ไอ้บ้า"
"ฉันบอกแล้วไงว่าฉันแค่ต้องการทานอาหารฝีมือของเธอ"
"ถ่อมาถึงนี่
ต้องการแค่นั้นจริงเหรอ"
"เฮ้อ คุณมณีรัตนาครับ"
ใบไผ่หยิบกิ่งไม้ปาใส่วชรวรรษทันที "ปากเสีย นายไม่มีสิทธิ์เรียกชื่อจริงฉัน"
"โอเคโอเค ดุอย่างกับหมา"
"นาย!!" ใบไผ่หยิบกิ่งไม้ขึ้นมาอีก
"เอาล่ะๆ
ฉันไม่พูดอะไรแล้ว เอาเป็นว่า ฉันไม่ได้นึกพิศวาสอะไรในตัวเธอ ก็ดูสารรูปเธอสิ
ผู้หญิงก็ไม่ใช่ ผู้ชายก็ไม่เชิง กะเทยก็ไม่จริง
ที่ฉันพูดมามีตรงส่วนไหนบ้างที่มันทำให้ฉันเกิดอารมณ์ ไม่มีเลย แล้วดูๆๆ ยืนขาถ่าง
แขนกาง หน้ามันจนทอดไข่ได้แบบนี้น่ะเหรอ อาหารของเธอยังอร่อยกว่ารสจูบของเธออีก"
"ไอ้บ้า!!"
ใบไผ่จะชกอีก วชรวรรษตั้งการ์ดขึ้นมา
"อย่านะ
เธอก็เห็นแล้วว่าฝีมือแม่ไม้มวยไทยฉันเป็นยังไง นี่
แล้วจะบอกให้เอาบุญอีกอย่างนะว่าถ้าฉันได้กอดเธอ มันก็คงเหมือน อืมม์
เหมือนได้กอดหมอนข้าง"
ใบไผ่โกรธจัดทนไม่ไหวแล้ว พุ่งเข้าไปผลักวชรวรรษ
แต่วชรวรรษหลบทัน ทำให้ใบไผ่เสียหลักพุ่งลงท้องร่อง วชรวรรษจับมือใบไผ่หมับ
"ดึงฉันขึ้นไปเร็วสิตาบ้า"
วชรวรรษยิ้มร้าย ใบไผ่หน้าเสียรู้ชะตาตัวเอง
"อย่านะ อย่าปล่อยมือ"
วชรวรรษปล่อยมือ ใบไผ่หล่นลงน้ำตูม
แล้วก็รีบพรวดขึ้นมามองวชรวรรษที่กำลังหัวเราะอย่างมีความสุข
"สะใจนายแล้วใช่มั้ย งั้นก็เอาฉันขึ้นไปได้แล้ว"
"จะให้คนช่วย
แต่พูดจาแบบนี้ ผมกลับดีกว่า ทิ้งให้เป็นปลาตากแห้งตรงนี้แหละ"
"เดี๋ยว
ช่วยฉันหน่อยเถอะ"
"อะไรนะ!!"
"คุณวชรวรรษคะ
ช่วยกรุณาดึงฉันขึ้นไปหน่อยนะคะ"
วชรวรรษยิ้ม ยื่นมือมาให้ใบไผ่
ใบไผ่จับมือวชรวรรษดึงให้ตกลงน้ำด้วยกัน แล้วใบไผ่ก็หัวเราะร่ามีความสุข
วชรวรรษเหล่ใบไผ่แล้วเอาโคลนปาเข้าปากใบไผ่ ใบไผ่ชะงักปาโคลนกลับวชรวรรษ
สองคนปากโคลนใส่กันด้วยความแค้น
วชรวรรษกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่บ้านสวนอีกครั้ง โดยใส่ชุดเชยๆ ลายดอกของนาท
นาทไม่ค่อยพอใจที่วชรวรรษใส่เสื้อผ้าของเขาจนโดนอุบลดุเอา
วชรวรรษไหว้ลาทุกคนแล้วก็หันไปยิ้มให้ใบไผ่ ใบไผ่เมินหน้าไม่มอง
วชรวรรษกลับมาบ้านมีปากเสียงกับวรรษา
เรื่องที่วรรษาไปพูดกับนรารีจนทำให้นรารีน้อยใจในตัวเขา
ซึ่งจะทำให้เขากับนรารีผิดใจกัน และวรรษาก็ไม่ยอมเข้าใจว่าเขาทำทุกอย่างเพื่ออะไร
วชรวรรษจึงขังวรรษาไว้ในห้อง
ป้าแหววขอร้องไม่ให้วชรวรรษทะเลาะกับวรรษาเพราะเธอเลี้ยงทั้งสองคนมาแต่เล็กๆ
วชรวรรษรู้สึกผิดเดินไปหาน้องสาวที่ห้อง พลันก็ได้ยินเสียงวรรษาร้องไห้
"ฝนเกลียดพี่ เกลียด ฮือๆๆ แม่จ๋า แม่ ฝนคิดถึงแม่ พี่วัชรแกล้งฝน"
วชรวรรษนิ่งไปด้วยความเสียใจแล้วก็ตัดสินใจเดินออกไป
โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงที่วรรษาอัดเทปไว้ ส่วนตัวเธอนั้นแอบปีนหน้าต่างห้องหนีไป
แล้วโทรศัพท์หาธราทิตย์ชวนให้เขาออกมาเที่ยวเป็นเพื่อนเธอ
"จะหลอกใช้อะไรผมอีกล่ะคราวนี้ ผมไม่อยากถูกคุณหลอกอีกแล้ว"
"มาไม่ได้ก็บอกมาสิ บ่นเป็นคนแก่ไปได้"
วรรษาวางสายไปด้วยความหัวเสียแล้วก็เรียกแท็กซี่
ธราทิตย์วางสายด้วยความเป็นห่วงเหมือนกัน
วรรษาไปที่ผับ
เพื่อไปหาพอลแต่เธอเห็นพอลอยู่กับผู้หญิงอื่น
เธอเสียใจจึงเดินออกมาเจอวัยรุ่นชายกลุ่มหนึ่ง จึงชวนพวกนั้นไปดื่มด้วยกัน
โดยไม่รู้ว่าพวกนั้นคิดไม่ดีกับเธอ
ธราทิตย์เดินเข้ามาในผับมองหาวรรษา
เห็นวรรษากำลังเมาลุกขึ้นเต้นบนโต๊ะ
ธราทิตย์ตกใจแหวกฝูงชนเข้ามาอุ้มวรรษาออกมาที่รถ
วรรษาหันมาซบหน้าลงกับอกธราทิตย์แล้วก็ร้องไห้จนเผลอหลับไปเพราะความเมา
ธราทิตย์ไม่รู้จะพาวรรษาไปส่งที่ไหนเพราะไม่รู้จักบ้าน และไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร
จึงพาไปที่บ้านใบไผ่
"ฝากไว้ที่ฉันได้ไม่มีปัญหา
แต่พ่อแม่เขาไม่มาเอาเรื่องฉันแน่นะ"
"ไม่หรอก ยังไงแกก็เป็นผู้หญิง
แล้วไว้พรุ่งนี้ค่อยว่ากันอีกที"
คืนนั้น
ใบไผ่เปลี่ยนเสื้อให้วรรษาเรียบร้อยแล้ว กำลังห่มผ้าให้วรรษา
ทันใดนั้นวรรษาก็เพ้อร้องไห้ออกมา
"แม่จ๋า ฝนคิดถึงแม่ แม่"
ใบไผ่มองวรรษาสงสาร แล้วก็เช็ดน้ำตาให้
"เฮ้อ ลูกเต้าเหล่าใครล่ะเนี่ย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น