นงไฉนมีโอกาสเข้าไปที่สปาอารักษ์อีก
และได้รู้ว่าจอมเป็นจิตเวชด้วย ในที่สุดก็ตัดสินใจโทรนัดจอม และเข้าไปหา
จอมสะใจมากที่ทุกอย่างลงล็อค
นงไฉนนอนอยู่ที่เก้าอี้ยาว จอมนั่งอยู่ไม่ห่าง
จดและบันทึกเสียงของนงไฉนไปด้วย
"นาย เทวัญเหรอครับ เขาคุกคามคุณยังไง"
"เขากลายเป็นปีศาจ หน้าเขาเสียโฉม เขาตามฉันไปทุกที่ แม้แต่ในโรงพยาบาลประสาท"
"มีใครเห็นเขาไหม"
"พยาบาลบางคนบอกว่าเห็น แต่ไปดูตัวจริงๆ
เขากลับไม่ใช่คนเดียวกัน ไม่ใช่ปีศาจที่หลอกหลอนฉัน"
"เอาละครับ
ผมชักสับสนเรื่องของคุณแล้ว
คุณคงต้องเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นกับนายคนนี้ให้ผมฟังแล้วละ ตั้งแต่ต้นจนจบ
ผมจะเรียกเข้าว่า "นายปีศาจ" ก็แล้วกัน"
ชาคริตมองเข้าไปในห้อง นงไฉนนอนหันมา ส่วนจอมนั้นนั่งหันหลังให้
"ฉันจำได้ว่านายปีศาจ บังคับให้ฉันขับรถไปที่เหวนั่น ให้ฉันขับรถพุ่งลงเหว
จะได้ตายตกตามลูกเมียของเขาไป"
ชาคริตขมวดคิ้ว
ไม่เคยรับรู้เรื่องราวเหล่านี้มาก่อน
"แล้วคุณยอมตามรึเปล่า"
"ฉันหมดอาลัยตายอยากกับชีวิตแล้วตอนนั้น ฉันยินดีที่จะตายตามที่นายปีศาจสั่ง
มันจะได้พ้นทุกข์ พ้นความทรมานเสียที"
"แล้วเกิดอะไรขึ้น"
"ฉันไม่แน่ใจ
อยู่ดีๆ นายปีศาจก็ลงจากรถ เดินฝ่าออกไป พร้อม มือถือ"
"เขาเลิกคิดจะฆ่าคุณงั้นเหรอ"
"คงใช่"
"เพราะอะไร"
"ฉันนึกไม่ออก"
"นึกซีครับ คุณต้องนึกให้ออก" จอมเสียงเครียด
"ฉันนึกไม่ออก"
จอมยึดมือของ นงไฉน กำไว้แน่น กระชากเบา ๆ
"คุณต้องนึกให้ออก
ภาพในมือถือนั่นมันคือภาพอะไร"
นงไฉนสะดุ้ง ผลุดลุกขึ้นนั่ง
มองหน้าจอมที่จ้องตรงมา สีหน้าราวกับจะกินเลือด กินเนื้อ
"คุณจอม"
นงไฉนตกใจจอมได้สติ รีบปล่อยมือนงไฉน
"ทำไมทั้งเสียง ทั้งแววตาคุณ"
"ทำไมครับ" จอมหันหลังให้
"มันเหมือน ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันฟุ้งซ่านไปเอง"
นงไฉนนิ่งไป จอมพยายามระงับสติ
"เดี๋ยวค่ะ ทำไมคุณรู้ว่ามีภาพในมือถือ"
"เมื่อกี้คุณเล่าออกมา" จอมหาคำตอบ
"ฉันเล่าเหรอคะ"
"ครับ
คุณพูดออกมาเองเรื่องภาพในมือถือ"
"โอย แค่นี้ฉันก็ลืมแล้วว่าฉันพูดอะไรออกไป
สมองฉันแย่แล้ว"
"ใจเย็นๆ ครับ คุณไม่เป็นไรหรอกน่ะ"
"ฉันก็ลืมจริงๆ นี่คะ
ว่าภาพในมือถือมันคืออะไร"
"บางครั้งสิ่งที่เราพยายามลืม
มันคือแผลฉกรรจ์ที่เจ็บปวดที่สุด ที่ผมอยากให้คุณระลึกมันให้ได้
เพราะการเผชิญหน้ากับความเจ็บปวดนั่นแหละที่จะเยียวยาเราได้" จอมพูดจริงจัง
ชาคริตยังแอบฟังอยู่
"ผมว่าวันนี้เราพอเท่านี้เถอะครับ"
"แล้ว
คุณจะนัดฉันอีกไหมคะ"
"ถ้าคุณต้องการ" จอมยิ้มให้ ชาคริตรีบหลบไป
นงไฉนแยกจากจอมที่ทางเดินยาว แหวนเข้ามาสมทบกับจอม
"เป็นอย่างไรบ้างคะ"
"แปลก เธอลืมเรื่องที่พี่เองก็ลืมไปเหมือนกัน"
"เรื่องอะไรคะ"
"ภาพในมือถือ"
"ที่พี่เคยบอกว่าดูภาพมือถือ ตอนนั่งอยู่ในรถคุณนงใช่ไหมคะ"
"ใช่ จำได้แต่ว่า เห็นภาพนั้น แล้วพี่ก็ตัดสินใจไม่ฆ่าเธอ พี่ลงจากรถ
ก่อนจะถูกชนจนหมดสติ"
"เรื่องนั้นไว้คิดทีหลังเถอะค่ะ ตอนนี้คุณ ชาคริต
รอพี่อยู่"
"เขามีธุระอะไร"
"ตอนแรกบอกว่าจะพบคุณนงไฉน
แต่ตอนนี้เปลี่ยนใจแล้วอยากพบพี่แทน กำชับด้วยว่าไม่ให้บอกคุณนงว่าเขามาที่นี่"
เวลาเดียวกัน ที่ล็อบบี้สปาอานนท์รออยู่ มีเอกสารอยู่บนตัก
หนูแหวนเข้ามาเห็นอานนท์ฉีกยิ้มอย่างเฟคมาก
"อ้าว สวัสดีค่ะคุณอานนท์
มีอะไรอีกละคะวันนี้"
"ตามคุณนงให้ผมหน่อย มือถือติดต่อไม่ได้"
"คุณนงออกไปแล้วนี่คะ"
"รถยังจอดอยู่นี่ครับ"
"ฉันแน่ใจค่ะว่าเธอออกไปแล้ว"
"นี่ ถ้าคุณเป็นพนักงานที่ดี
ก็ควรจะตามตัวคุณนงมาให้ผมเดี๋ยวนี้ ไม่ใช่มาลอยหน้าเถียงผมฉอดๆ แบบนี้"
"ฉันไม่ได้ลอยหน้า"
"คุณแหวนคะ
พนักงานที่ลานจอดบอกว่าคุณนงยังไม่ได้ขับรถออกไปค่ะ"
แหวนพูดไม่ออก
อานนท์มองหน้า
"งั้นเชิญข้างในค่ะ" แหวนสะบัดเข้าด้านใน อานนท์ส่ายหน้าตามไป
เวลาเดียวกันที่ห้องนั่งเล่นสปาชาคริตกำลังถามจอมถึงเรื่องคนที่ชื่อเทวัญ
"เธอไม่เคยบอกผมเลยนะว่าปีศาจนาย เทวัญรังควาญเธอไปทุกที่ เอางี้
คุณสืบจากคุณนงให้ละเอียด รูปร่างลักษณะปีศาจนายเทวัญเป็นยังไง ผมอยากรู้"
"ผมบอกคุณได้เท่านี้ เท่านี้ก็ผิดจรรยาบรรณอย่างแรงแล้ว" จอมสงสัย
"ผมขอร้องเถอะนะ ผมบอกคุณตรงๆ ตอนนี้ชีวิตแต่งงานเราย่ำแย่มาก ตั้งแต่แต่งกันมา
เรายังไม่เคยมีความสุขด้วยกันแม้แต่ครั้งเดียว"
"จริงเหรอครับ
เธอปฏิเสธงั้นเหรอ"
"ใช่ ทุกครั้งเลยด้วย ครั้งหนึ่งผมพยายามบังคับเธอ
เธอกรีดร้องแทบเสียสติไปเลย"
จอมยิ่งทึ่ง แต่ทำหน้าเห็นใจชาคริต จอมนิ่งไป
ก่อนจะเอ่ยขึ้น
"ถ้าอย่างนั้นผมมีข้อเสนอ"
"ว่ามา"
"ผมทราบมาว่า
ทางสปาของคุณกำลังจะหมดสัญญากับโรงแรมในเดือนหน้านี่ถ้าคุณให้ผมทำสปาต่อ
ผมยินดีรับข้อเสนอ"
"ไม่มีปัญหา
เพียงแต่คุณต้องทำสปาภายใต้มาตรฐานและชื่อของสิรินเท่านั้น"
"ไม่มีปัญหาเช่นกันครับ"
ชาคริตยื่นมือมาให้จอม จอมจับมือชาคริต
"เพื่อตอบแทนความมีน้ำใจของคุณ วันนี้ผมมีออเดิร์ฟพิเศษมอบให้คุณด้วย"
ชาคริตตาวาว จอมยิ้มกริ่มเตรียมพร้อมจะจัดสาวนวดมาบริการให้ชาคริต
นงไฉนเดินมาตามทาง เห็นชาคริตและจอมเดินอยู่สุดโถง
ชาคริตเปลี่ยนเป็นชุดเสื้อคลุมเตรียมพร้อม นงไฉนจะเรียก
แต่ไม่ทันทั้งสองหายเข้าไปด้านใน นงไฉนรีบตาม
จอมออกมา นงไฉนแอบหลบ จอมแยกไป
นงไฉนออกมาจากมุมหลืบ แล้วเดินมาที่หน้าห้องนวด
เสียงหัวเราะของชาคริตและสองสาวแว่วออกมา นงไฉนจะเปิดประตู แต่ล็อค
จอมเดินยิ้มออกมาเจอกับแหวน แหวนบอกว่านงไฉนยังไม่กลับไป เพราะรถยังจอดอยู่
จอมตกใจกลัวเสียแผนวิ่งกลับมาที่หน้าห้องนวด
เห็นนงไฉนกำลังเปิดประตูหลังจากแงะที่ล็อคได้
"แหวน เข้าประตูโน้น
ไปจัดการในห้องด่วน" จอมรีบบอกน้อง
แหวนแยกไป นงไฉนเปิดประตูแง้มเข้าไป
ร่างของชาคริตแช่อยู่ในอ่างน้ำวน สองสาวกำลังถูสบู่ฟองฟูฟ่อง
ดีที่ชาคริตหันหลังให้นงไฉน
"คุณคริต!"
สองสาวหันขวับมามองนงไฉน
ชาคริตสะดุ้งเฮือก จำได้ว่าเสียงของนงไฉน ไม่กล้าหันมา รีบเลื่อนตัวลงใต้ฟอง
นอกห้องจอมกระแทกประตูปิดดังปัง นงไฉนหันขวับมามองจอม
"ปิดประตูทำไม"
"คุณไม่มีสิทธิ์เข้ามาในส่วนสุภาพบุรุษ"
"แต่นั่นสามีฉัน
กำลังมั่วกับเด็กของคุณในห้อง ให้ฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้"
"เสียใจครับ"
จอมหน้าจริงจัง
ส่วนในห้องแหวนรีบพาชาคริตออกไปซ่อน
เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อานนท์คิดจะนวดเหมือนกันพอเจอแหวนก็โวยว่าหายไปนาน
แหวนสบโอกาสให้สาวนวดสองคนที่ดูแลชาคริตพาอานนท์ไปลงอ่าง
อานนท์พยายามขัดขืนแต่ไม่ได้การณ์แล้ว
จังหวะนั้นนงไฉนเปิดประตูเข้ามาได้ก็เจอกับอานนท์เข้าแทนที่จะเป็นชาคริต
จอมยิ้มโล่งใจ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น