นงไฉนกลับมาที่บ้านเล่าเรื่องให้อานนท์ฟัง อานนท์ตัดสินใจมาหาแหวนทันที
แหวนกำลังทำหน้าที่ดูแลนัท เพราะสลิลนอนป่วยอยู่โรงพยาบาล
อานนท์ลากแหวนออกมามุมหนึ่ง
"อะไรของคุณ ปล่อยนะ"
"สารภาพความจริงมาได้แล้ว
เรื่องที่คุณหลอกผมวันนั้น"
"วันไหน"
"ก็วันที่นายคริตปล้ำคุณ
จนคุณทำเต้าหล่น นั่นไง นายจอมสารภาพกับพี่นงจนหมดเปลือกแล้ว"
"ฉันถูกบังคับ
ก็ต้องเล่นไปตามบท"
"แต่คุณทำให้ผมเสียหน้า"
"แหม เพื่อคุณนงนะคะ
คุณนงจะได้ไปรักษากับคุณจอมไง"
"วิธีฉ้อฉลแบบนี้ไม่น่าจะใช่ตัวคุณเลย"
"ฉันก็ไม่ได้อยากทำหรอก เอ้า ฉันขอโทษก็แล้วกัน ขอโทษนะคะ คุณอานนท์"
"ขอโทษแค่นี้ไม่ได้ ต้อง"
"ต้องอะไร"
"จุ๊บ"
"หา อะไรนะ" แหวนตกใจ
อานนท์ชี้ที่แก้ม แหวนว่ากลับว่าบ้า
"ไม่งั้นไม่ยกโทษให้
แล้วคุณจะถูกทำโทษมากกว่านี้"
อานนท์ ยื่นหน้าจะมาจูบแหวนแทน "อย่านะ ก็ได้"
อานนท์ยิ้มกริ่ม แหวนยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บที่ข้างแก้ม
"พอใจรึยัง" แหวนยิ้มๆ
ความรู้สึกที่ดีต่อกันเริ่มผูกพันกันมานาน
วันนี้เสมือนทั้งคู่ได้แสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาอานนท์ ดึงแหวนมากอด
ระหว่างนั้นเองทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงเอะอะมาจากทางหน้าสปา
อานนท์กับแหวนออกมาดู
เจอกับสลิลกับระเริงชล สลิลโวยวายว่าจะเอาลูกคืน แต่จู่ๆ ก็เป็นลมล้มพับไป
อานนท์ช่วยประคองเข้ามาด้านใน
ระหว่างนั้นนงไฉนก็เห็นชาคริตกับจอมจับมือกัน
นงไฉนแปลกใจมากทั้งๆ ที่เมื่อวันก่อนยังมีปัญหากันอยู่
ชาคริตหันไปเห็นนงไฉนก็บอกว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกัน
รู้แล้วว่าจอมต้องการรักษานงไฉนเท่านั้น
จอมหันมามองนงไฉน นงไฉนหลบสายตา
พอชาคริตพ้นไปแล้ว นงไฉนและจอมเดินมาด้วยกันตามทางเดินเปลี่ยว
"ไม่น่าเชื่อว่าคุณคริตจะเชื่อคำพูดคุณง่ายๆ"
"ผมมีข้อเสนอบางอย่างให้เขา"
"อะไรคะ"
"ตอนนี้ไม่มีความจำเป็นที่คุณต้องรู้"
"แต่ฉันอยากรู้
ไม่งั้นฉันก็เชื่อใจคุณไม่ได้"
"ฟังผมนะ นงไฉน
คุณต้องรีบหย่าจากนายคริตให้เร็วที่สุด"
"มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะคะ
คุณคริตไม่ยอมง่ายๆ หรอก ทั้งเรื่องสินสมรส เรื่องศาล"
"แต่คุณต้องทำ
ไม่งั้นคุณไม่ปลอดภัยแน่ๆ คุณรู้เรื่องคุณสลิลถูกทำร้ายโดยที่ใส่ชุดคุณแล้วใช่ไหม"
"อานนท์เล่าให้ฉันฟังแล้วค่ะ"
"เชื่อผม รีบหย่าเสีย"
"บอกข้อเสนอที่คุณให้คุณคริตมาก่อน คุณปิดบังฉันทำไม"
"คุณนง
บอกแล้วไงให้เชื่อใจผม"
"ไม่ค่ะ"
จอมมองซ้ายขวาแล้วดึงนงไฉนหลบเข้ามุมปลอดคน จอมดันร่างนงไฉนเข้าในซุ้มไม้
"ขอให้เชื่อใจผมเท่านั้นแหละ อย่าเพิ่งถามอะไรทั้งนั้น"
"ไม่
ฉันไม่ต้องการเป็นยายโง่ที่ถูกคนโน้นหลอกที คนนี้หลอกทีฉันต้องการรู้ความจริง"
นงไฉนดึงดัน จอมกอดนงไฉนไว้แน่น
"คุณจอม อย่าค่ะ เดี๋ยวใครเห็น"
"ถ้าคุณยังไม่มีอิสระจากนายคริต ผมก็ต้องหลบๆ ซ่อนๆ แบบนี้แหละ"
จอมจูบข้างแก้มนงไฉน
"คุณจอม แต่ตอนนี้ ฉันยังหย่าไม่ได้"
จอมนิ่งงันไปมองนงไฉนอย่างผิดหวัง มือถือจอมดังขึ้น จอมรับสาย
"อะไรนะ ได้
เดี๋ยวพี่จะกลับอารักษ์เดี๋ยวนี้"
จอมวางสาย นงไฉนมองอย่างสงสัย จอมไม่สบตา
"มีธุระที่อารักษ์น่ะครับ ผมขอตัวก่อน"
จอมแยกไปเลย นงไฉนมองตามยิ่งสงสัย
จอมกลับมาที่สปาเจอกับสลิลกับระเริงชลเข้า
สลิลยื่นข้อเสนอให้จอมพาระเริงชลเข้าไปทำงานที่สปา
หลังจากบอกว่าเวลานี้ชาคริตคิดจะเลี้ยงดูระเริงชลแล้ว
จอมปฏิเสธ
แต่สลิลพูดเรื่องความจริงในมือถือ จอมสวนกลับว่าที่ผ่านมาสลิลโกหก สลิลยอมรับ
จอมรับปากแต่ขอให้สลิลอย่าไปก้าวก่ายหรือราวีอะไรนงไฉนอีก
อานนท์พานงไฉนมาที่สปาเห็นภาพจอมกำลังเล่นกับนัทและมีสลิลอยู่ด้วยก็รู้สึกไม่ดี
อานนท์บอกว่าจะไปถามแหวนให้ว่าเกิดอะไรขึ้น
แต่นงไฉนบอกไม่ต้องจะขอรอฟังจากปากของจอมเองดีกว่า
ขณะเดียวกันนงไฉนก็เอ่ยปากขออยู่ห่างกับชาคริตสักพัก ให้ชาคริตไปนอนโรงแรม
ถวัลย์กลัวเป็นข่าวตัดสินใจพาชาคริตไปตรวจร่างกาย
ผลปรากฏออกมาว่าชาคริตไม่ได้เป็นหมัน พิมพากับชาคริตโล่งอก
เพราะทั้งหมดเป็นแผนที่วางไว้แล้วโดยจอมเป็นคนจัดการให้
วันรุ่งขึ้นสลิลเข้ามาหาจอมและถามเรื่องระเริงชล แต่ระหว่างนั้นก็พยายามยั่วจอม
จอมพยายามดึงตัวสลิลออก ทันใดนั้นนงไฉนก็ก้าวเข้ามา
จอมผละออกก่อนจะออกมาคุยกับนงไฉน
"คุณพาเธอมาอยู่ที่นี่ทำไม" นงไฉนถามเสียงสั่น
"เธอมารักษาอาการติดเหล้าที่นี่"
"แล้วให้อยู่ฟรี
รวมทั้งรับเลี้ยงลูกของเธอด้วย มันต้องมีเหตุผลอื่นแน่ๆ"
"เธอกับลูกน่าสงสารนะครับ เด็กไม่มีใครดูแล ตัวคุณสลิลก็เมาแทบทุกวัน"
"คุณนี่นักบุญจริงๆ นะ"
"คุณนง ฟังผมนะ
เรื่องคุณสลิลไม่มีอะไรซ่อนเร้นทั้งนั้น ผมแค่อยากช่วยเธอ"
"แล้วก็ปล่อยให้ยายสลิลหาทางแกล้งฉันกับคุณคริตอีก"
"ผมไม่ปล่อยให้เขารังแกคุณหรอก ผมจะช่วยบำบัดให้เธอได้สติ
แล้วเลิกคิดร้ายกับคุณเสียที"
"ฉันลืมไปว่าฉันไม่ใช่คนไข้คนเดียวของคุณ"
นงไฉนจะแยกไป
จอมดึง นงไฉนมากอดไว้แน่น "คุณนง อย่าน้อยใจแบบนี้ซีครับ
ทำผมไม่สบายใจไปด้วย"
"ฉันขอร้องแล้วใช่ไหม ทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าโกหก"
"ผมไม่เคยโกหกคุณเลย"
"งั้นเหรอ แล้ว เมื่อวานคุณไปที่โรงพยาบาลทำไม"
จอมอึ้งไป นงไฉนผละจากจอมมองหน้า
"ไงคะ คุณไปพบคุณคริตด้วย ฉันเห็น"
"ผมแวะไปหาข้อมูลคนไข้ที่โรงพยาบาล บังเอิญไปเจอนายคริต
จะระแวงผมไปทุกเรื่องเลยเหรอ บอกแล้วไง ให้เชื่อใจผม"
"ถ้ามีคำอธิบายที่ดีกว่านี้ฉันถึงจะเชื่อคุณ"
"คุณนง"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้นค่ะ" นงไฉนผละไป จอมถอนใจ
นงไฉนเดินออกมาเจอกับสลิล
สลิลพูดจาดูถูกและเยาะนงไฉนที่มาหลงรักจอมเข้า นงไฉนปฏิเสธแต่สลิลเถียงกลับ
ด้วยความหมั่นไส้ก็ตบนงไฉนจนล้มลงไป
สลิลตบหน้านงไฉนอีกสองฉาด
ล้มกันลงไปกับพื้น นงไฉนตบกลับ สลิลล้มไปอีกทาง เห็นร่างจอมเดินอยู่ไกลๆ
ไม่ได้มองมา สลิลมองไปที่หินกองหนึ่ง หยิบขึ้นมาแล้วกระแทกกับปากตัวเอง
ร้องกรี๊ดลั่นแล้วฟุบกับพื้น จอมหันขวับมาตามเสียง
นงไฉนมองสลิลอย่างงุนงง
สลิลสะบัดหน้ามา เลือดไหลที่ริมฝีปาก แตะเลือดแล้วร้องกรี๊ดดด บ้าคลั่ง
"เธอเป็นบ้าอะไร หยุดร้องนะ หยุดเดี๋ยวนี้" นงไฉนเขย่าร่างสลิล
สลิลยิ่งร้องเสียงลั่น จอมวิ่งมาถึงดึงร่างนงไฉนออก สลิลมารยาร้องให้จอมช่วย
"คุณทำร้ายคุณสลิลเหรอ" จอมหยิบหินเปื้อนเลือดขึ้นมา
นงไฉนมองจอมแทบไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"เธออิจฉาที่ฉันเข้ามาอยู่ที่นี่น่ะซีคะคุณจอม เธอตบฉัน จนเลือดกลบปากเลย"
"จริงรึเปล่า คุณทำจริงรึเปล่า"
"คุณโทษฉัน ทำไมคุณโทษฉัน"
นงไฉนสะบัดมือจอมออก
จอมตวาด "ผมถามว่าจริงรึเปล่า"
"ใช่
อยากได้ยินแบบนี้ใช่ไหม ฉันตบยายนี่ ฉันตบสั่งสอนมัน
ฉันทนไม่ได้ที่คุณพามันเข้ามาอยู่ในสปาของคุณ พอใจรึยัง" นงไฉนร้องไห้โฮออกมา
"คุณไม่ได้กินยาแล้วนะ คุณยังคลั่งขนาดนี้เลยเหรอ"
"ใช่ ฉันมันบ้า
รักษาไม่หาย พอแล้ว อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อย"
จอมไม่ยอมปล่อยนงไฉน
อานนท์กับแหวนวิ่งเข้ามาสมทบ นงไฉนบอกให้อานนท์พากลับทันที แหวนประคองสลิลไป
สลิลแอบยิ้ม จอมมองตาม นงไฉนด้วยความเป็นห่วง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น