แจ่มจันทร์แต่งตัวสวยกำลังจูงนิกกี้เดินลงมาจากชั้นบน
รับภาพวันชนะเพิ่งจะกลับเดินเข้าบ้านมา
ต้องชะงักหยุดยืนมองเมียตัวเองที่กำลังนั่งยองลงจัดผมเผ้าให้นิกกี้
เมื่อเช้าว่าแต่งสวยแล้ว เย็นนี้ยิ่งแต่งสวยไปอีก วันชนะถามว่าจะไปไหนกัน
แจ่มจันทร์กับนิกกี้หันมามอง นิกกี้ยังกลัวๆ ความผิด ก้มหลบอยู่หลังแม่
"คุณเอมี่จัดปาร์ตี้ให้ปอโต้น่ะค่ะ ฉันก็เลยจะพาลูกไปเอ่อ..."
"ไม่ต้องไป"
วันชนะพูดพลางวางมือถือกับกุญแจรถเสียงดังลงบนโต๊ะ
ทำเอาแจ่มจันทร์กับนิกกี้ยืนอึ้งตกใจ
"ใครสั่งใครสอนให้เป็นขโมยห่ะนิกกี้
ไหนบอกมาสิ ไปขโมยสมุดเพื่อนทำไม!"
"ผมขอโทษฮะพ่อ ผมผิดไปแล้ว
ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว" นิกกี้หวาดๆ
"รู้ว่าผิด แล้วทำทำไมห่ะ?"
วันชนะก้าวสามขุมเข้ามา แจ่มจันทร์กลัวว่าจะตีลูก เลยเอาตัวขวาง 2 มือจับ 2
ไหล่ของวันชนะไว้อย่างอ้อนวอน
"อย่าค่ะคุณ! ฉันผิดเอง ที่สอนลูกไม่ดี
ลูกถึงเป็นอย่างงี้ ต่อไป ฉันสัญญาว่าลูกจะไม่ทำอย่างงี้อีก ฉันจะสอนลูกให้ดี
ยกโทษให้ฉันกับลูกสักครั้งเถอะนะคะ"
วันชนะอึ้งมองเมียที่อยู่ตรงหน้า
เมียที่เขาห่างเหินไม่เคยกอดมานานเท่าไหร่แล้วไม่รู้
แต่ตอนนี้สวยสะพรั่งจนเขาอึ้งมองและนึกหวนถึงวันหวานเก่าๆ มือวันชนะค่อยๆ
มาจับ2ไหล่ขาวเนียนของเมียไว้ พูดแบบอึ้งๆ
"เอ่อ ก็ได้
ทีหลังอย่าให้เกิดเรื่องขายหน้าอย่างงี้อีกนะ"
แจ่มจันทร์กับนิกกี้ยิ้มออก
นิกกี้ขอบคุณพ่อ แต่ยังหวาดๆ ก็รีบชิ่งขอตัวไปรอข้างนอก แจ่มจันทร์จะเดินตามออกไป
แต่วันชนะจับไหล่ไว้ แจ่มจันทร์อึ้ง ใจเต้นโครมคราม
"เอ่อ
คุณมีอะไรจะพูดกับฉันอีกเหรอคะ?"
"คุณไปทำอะไรกับตัวเองมา ถึงได้เอ่อ
สวยขึ้นผิดหูผิดตา"
แจ่มจันทร์สะเทิ้นอาย "แล้ว คุณชอบไหม๊ล่ะคะ?"
"ก็ดี
น่าจะทำอย่างงี้ตั้งนานแล้ว มันค่อยน่ามองหน่อย"
แจ่มจันทร์โผกอดวันชนะด้วยรอยยิ้มของความดีใจ ทำเอาวันชนะอึ้งไปเลย
"ฉันจำไม่ได้ว่าไม่ได้กอดคุณอย่างงี้นานแค่ไหนแล้ว"
วันชนะกำลังซึ้ง
กำลังจะโอบมือกอดเมีย แต่โทรศัพท์มือถือดันดังขึ้น เป็นชื่อโอเปิ้ล อารมณ์เลยสะดุด
วันชนะรีบหันไปคว้ามือถือเสียก่อน
"คุณรีบไปเหอะ แล้วอย่ากลับดึกล่ะ
พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียน"
แจ่มจันทร์คลายมือจากวันชนะ "ค่ะ ฉันไปล่ะ"
แจ่มจันทร์เดินออกไป วันชนะมองตามเห็นลับตาแล้วกดรับเสียงหวาน
"ฮัลโหล จ้า
พี่อยู่บ้านแล้วหนูล่ะอยู่ไหน ปล่าว ไม่ได้กลัวเมีย พอดีวันนี้ยุ่งๆ ทั้งวัน
ก็เลยเพลีย ไว้พรุ่งนี้สิพี่ว่าง"
0000000000000000000000
พิษณุมาที่ร้านถังทองไทยเครป เห็นมีงานปาร์ตี้ ก็ปรี่เข้าไปขอคุยกับเอมี่
ถามว่าจะจัดงานปาร์ตี้ทำไมไม่นึกถึงความรู้สึกของปอโต้บ้าง
เพราะธันวาไม่สามารถมาร่วมงานนี้ได้ ปอโต้จะรู้สึกยังไง
เอมี่ตกใจเพราะลืมคิดถึงเรื่องนี้สนิท
มัวแต่คิดว่าการจัดปาร์ตี้ที่ร้านจะทำให้ชัชชาได้เห็นธุรกิจของเขาด้วย
ธันวาในคราบเอมี่ยังคิดว่าไม่น่าจะมีอะไร
พิษณุได้แต่ส่ายหน้าที่เพื่อนเอาความรู้สึกของลูกมาล้อเล่น
ทุกคนได้มีโอกาสชิมขนมถังทองไทยเครป ต่างก็เอ่ยปากชมว่าอร่อย เอมี่หน้าบาน
รีบบอกว่านี่เป็นสูตรที่ธันวาคิดขึ้นเอง
พยายามพูดชงให้ชัชชาเห็นถึงความสามารถด้านธุรกิจของธันวา
เพื่อที่จะได้อนุมัติเงินลงทุนการขยายกิจการให้ธันวา
ระหว่างที่ทุกคนกำลังเอร็ดอร่อยอยู่นั้น เพื่อนของน้ำฟ้า
ก็สงสัยว่าทำไมปีนี้น้ำฟ้าถึงไม่ได้รางวัลเหมือนทุกปีที่ผ่านมา ทำเอาชัชชาขนมติดคอ
สำลักเล็กๆ จนต้องวางขนมลง
ขณะที่เอมี่ที่มองจับตาดูชัชชาอยู่
เห็นอาการผิดปรกติ ชัชชารีบขอตัวเข้าห้องน้ำทันที เอมี่มองตาม รู้ว่าต้องมีอะไรแน่
เอมี่เดินออกมาจากหลังร้าน หลังจากที่ตามหาชัชชาที่ห้องน้ำไม่เจอ เลยออกมาตาม
แล้วก็เห็นชัชชาแอบมานั่งเศร้าอยู่คนเดียวเงียบๆ เอมี่เดินเข้ามา ชัชชารีบปาดน้ำตา
ทำเอาเอมี่แปลกใจ ถามว่ามีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่า
ชัชชาหยิบสมุดเรียงความจากกระเป๋าสะพายใบใหญ่ส่งให้เอมี่
เป็นสมุดเรียงความของน้ำฟ้า ที่เขียนเรื่อง คุณแม่ที่แสนเศร้าของหนู
"ฉันไม่เคยรู้เลย ว่าลูกมีความรู้สึกว่าฉันเป็นแม่แบบนั้น แม่ที่อ่อนแอ
มีแต่น้ำตาและความทุกข์ ทั้งๆ ที่ฉันพยายามเข้มแข็งต่อหน้าลูกตลอดเวลา
แต่ลูกก็เห็นตัวตนที่แท้จริงของฉัน ฉันรู้สึกแย่จริงๆ ที่เป็นปัญหาสำหรับลูก ฮือๆๆ"
ชัชชาซบหน้าร้องไห้อย่างสุดกลั้น เอมี่ที่ตั้งใจจะมาแสร้งทำดี
กลับเห็นใจชัชชาอย่างจริงจัง จนต้องยื่นมือไปจับไหล่ปลอบโยน
"การต้องเลี้ยงลูกตามลำพัง เป็นทั้งพ่อและแม่ในเวลาเดียวกัน
มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ฉันเข้าใจคุณดี แต่ไม่ว่ายังไงคุณก็ต้องทำหน้าที่นี้ต่อไป
ทำให้ดีที่สุด ด้วยหัวใจและความรักของคุณ แล้วก็ปรับเปลี่ยนตัวเองเสียใหม่
เพื่อลูกของคุณ"
ชัชชาหันมามองหน้าเอมี่ เอมี่เม้มปากทำสีหน้าให้เธอเข้มแข็ง
ชัชชาสัมผัสถึงความอบอุ่นในดวงตาของเอมี่
ทำให้ชัชชาโอบกอดเอมี่ไว้ราวกับเป็นหลักยึดของเธอในยามที่เธออ่อนแอ
"ฉันจะต้องทำยังไง คุณบอกฉันสิ ฉันต้องทำยังไง ฉันห่วงลูกเหลือเกินฮือๆๆ"
เอมี่อึ้งไป แต่เนื้อตัวของคนที่ร้องไห้จนตัวสั่นราวกับลูกนกที่โอบกอดเขาอยู่
ทำให้ธันวาต้องโอบปลอบเธอไว้อย่างสงสาร
"คุณไม่ต้องทำอะไรมาก
ก็แค่มองโลกให้สดใสกว่าเดิม อย่าเคร่งครัดกับชีวิตมากเกินไป
ไม่ว่าเรื่องงานหรือชีวิต
คุณไม่สามารถทำอะไรให้มันสมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ได้หรอก ปล่อยวางเสียบ้าง
ทำได้แค่นี้ คุณก็จะมีความสุขขึ้น แล้วมันก็จะส่งผลไปถึงลูกคุณเองแหละ"
ชัชชาคลายสะอื้นลง รู้สึกผ่อนคลายลงอย่างไม่น่าเชื่อ ผละจากอกเอมี่ มามองหน้า
"ฉันจะพยายามทำอย่างที่คุณบอกค่ะ ฉันไม่สงสัยเลยว่าทำไมปอโต้ถึงเป็นเด็กร่าเริง
ก็เพราะแกมีแม่ที่อบอุ่นอย่างคุณ"
"อุ๊ย! เรื่องนี้ต้องยกความดีให้ธันวาเขาค่ะ
ก็พ่อเขาเลี้ยงมากับมือนี่คะ ฉันแทบไม่ได้ช่วยเลี้ยงอะไรเลย"
คำพูดของเอมี่ทำให้ชัชชาฉุกคิด แต่แล้วทั้งคู่ก็ต้องตกใจ เพราะอยู่ๆ
ชนะชลก็โผล่จากเงามืดออกมาพร้อมช่อดอกไม้ที่ยื่นผ่ากลางมาที่ทั้ง2
"สุขสันต์วันแม่ครับคุณเอมี่"
เอมี่ทำหน้าเซ็งมั่กๆๆ
แอบบ่นว่าชนะชลจะมาทำไม
000000000000000000000000
งานเลี้ยงที่บ้านของเอมี่
ยังมีแขกที่ไม่ได้รับเชิญมาอีกคน คือศศิวิภา ศศิวิภาเริ่มต้นป่วน
"ดิฉันได้ข่าวมาว่าอดีตสามีของคุณเอมี่
กำลังทำเรื่องขอกู้เงินจากบริษัทคุณชัชชาเพื่อขยายกิจการใช่มั๊ยคะ แหมๆ
วันนี้ก็เลยเหมาะซีคะที่เชิญคุณชัชชามาที่ร้านได้"
เอมี่ถึงกับตะลึงมอง
ศศิวิภาร้ายกว่าที่คิด เอมี่รีบแก้ตัว
"เรื่องนั้นฉันไม่รู้
รู้แต่ว่าดิฉันอยากเลี้ยงฉลองให้ลูก"
"อ๋อ งั้นเหรอคะ
แล้วนี่สามีคุณไม่อยู่เหรอคะ
ดิฉันไม่เคยเจอสามีกับคุณเอมี่อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเลย
ยังงี้ปอโต้ไม่งอนแย่เหรอคะ"
คราวนี้พิษณุถึงกับเดือดแทนเพื่อน คว้าถาดขนม
"ขอเอาไอ้นี่ไปยัดปากยัยสาระแนประชาชีนั่นทีเหอะ"
โก๋กับเทียมต้องดึงไว้
ชนะชลก็ช่วยห้าม ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็มาแทรก
เมื่อรัญนรีผลักประตูเข้ามาในร้านอีกคน เอมี่ทำหน้าอยากตายให้ได้
รัญนรีร้องเรียกหาธันวา เสียงดังลั่นร้าน
อุเทนตะลึงมองรัญนรีอย่างจำได้
แต่พยายามหลบๆ มอง ไม่ให้รัญนรีสังเกตเห็น ปอโต้ลุกจากโต๊ะเดินเข้ามาเลย
บอกว่าพ่อไม่อยู่ มีธุระอะไร รัญนรีเสียงแหลม
"ทำไมน้าจะต้องมีธุระอะไรด้วยล่ะจ๊ะปอโต้ ที่นี่น่ะ น้าจะมาเมื่อไหร่ก็ได้แหม
ต้องให้บอกอีกเหรอจ๊ะเด็กน้อย ว่าน้าเป็นคนสำคัญของพ่อหนูขนาดไหน"
จอมขวัญ
แจ่มจันทร์ ศศิวิภาทำหน้าทำตาฮือฮา
"ไม่จริง!
คนที่สำคัญกับพ่อคือแม่เอมี่คนเดียว น้ารัญไปให้พ้นนะ" ปอโต้ผลักรัญนรี
เอมี่ต้องรีบเข้ามาดึงปอโต้ ห้ามไม่ให้ปอโต้ทำร้ายรัญนรี แต่ปอโต้โพล่งออกมา
"ก็น้ารัญตอแหลนี่ฮะ"
"ปอโต้! ลูกไปว่าผู้หญิงอย่างงั้นไม่ได้นะ"
เอมี่ดุปอโต้
"นี่คงจะสอนกันมาดีล่ะสิท่า มิน่าล่ะ
ปอโต้ถึงได้ก้าวร้าวอย่างงี้"
รัญนรีตวัดสายตาไม่พอใจใส่เอมี่
ธันวาในคราบเอมี่ได้แต่ทำหน้าอ่อนใจ
"ถ้าธันกลับมาล่ะก็
ฝากบอกด้วยล่ะว่าหวานใจเขามาหา ไปนะจ๊ะปอโต้"
รัญนรีหมุนตัวจะเดินออกไป
พิษณุที่ถือถาดสลัดตั้งท่ารออยู่แล้ว
ยื่นขาไปดักทำให้รัญนรีสะดุดชนถาดในมือล้มลงโครม รัญนรีกรี๊ดลั่น
ล้มถลาไปคลุกอยู่กับผักสลัดที่พื้น ทำเอาจอมขวัญและเด็กๆ พากันหัวเราะ
เอมี่รีบเข้าไปพยุง รัญนรีสะบัดมือเอมี่ออก
"ไม่ต้อง!
พวกแกรวมหัวกันกลั่นแกล้งฉัน คอยดูนะฉันจะฟ้องธัน"
รัญนรีกระทืบเท้าออกไป
ทิ้งบรรยากาศงานกร่อยไว้ในร้าน ศศิวิภายิ้มร้ายมองตามรัญนรีออกไปมีแผน
ศศิวิภาร้องเรียกรัญนรีไว้
รัญนรีหันไปมองเห็นศศิวิภาวิ่งตามมากับบอยก็แปลกใจถามว่ามีอะไร
ศศิวิภาเข้ามาดึงแขนรัญนรีขยับมาคุยไม่ให้บอยได้ยิน ศศิวิภายิ้มร้ายๆ
ก่อนจะยื่นมือให้รัญนรีจับ ว่าน่าจะมาร่วมมือกัน รัญนรีมองหน้าศศิวิภา
คิดก่อนจะตัดสินใจเอื้อมมือไปจับ ทั้งสองมองหน้ากันยิ้มร้าย
งานเลี้ยงเลิก
ทุกคนกำลังลากลับ ชัชชาบอกเอมี่ว่าประทับใจร้านของเอมี่มาก
เอมี่เลยจะถือโอกาสคุยเรื่องธุรกิจ ชัชชาบอกว่าถึงเธอจะไม่ค่อยชอบนิสัยของธันวานัก
แต่เรื่องธุรกิจก็ถือว่าน่าสนใจ และจะให้เลขาฯโทรนัดเร็วๆ นี้ เอมี่ดีใจใหญ่
ชัชชากระซิบถามเอมี่ว่าจะจัดการกับรัญนรียังไง
เอมี่บอกว่าเธอเลิกกับธันวาแล้วคงไม่มีสิทธิ์ก้าวก่าย
ชัชชาบอกว่าเรื่องรัญนรีไม่เท่าไหร่ แต่เธอเคยเห็นธันวาคบกับพิษณุ
"อย่าหาว่าละลาบละล้วงแลยนะคะ
ปอโต้อาจจะก้าวร้าวหรือว่าสับสนทางเพศได้ถ้าอยู่กับพ่อ
ทำไมคุณเอมี่ไม่พาปอโต้ไปอยู่ด้วยกันล่ะค่ะ"
เอมี่อึ้งไป จมูกชักบานเพราะลมโกรธ
แต่ปารินเดินรีบร้อนเข้ามารีบชัชชา เป็นการขัดจังหวะเสียก่อน
ชัชชายิ้มทันทีที่จะได้เริ่มแผนจับคู่ซะที
000000000000000000000000000
ตกกลางคืนธันวากำลังจะนอน โทรศัพท์บ้านก็โทรเข้ามา ธันวาแปลกใจ
เมื่อกดรับก็เป็นปอโต้ ธันวาต้องตัดเสียงเป็นเอมี่ ถามว่าปอโต้มีอะไรหรือเปล่า
ปอโต้เสียงเศร้า บอกว่าเขาอยากให้พ่อกับแม่คืนดีกัน
ไม่อยากให้พ่อไปคว้าใครก็ไม่รู้มาเป็นแม่เขา ธันวาถึงกับจับขมับอย่างหนักใจ
"ลูกหมายถึงน้ารัญใช่ไหม๊? ปอโต้
น้ารัญเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรบางทีที่เขาอาจจะทำอะไรลงไป ก็เพราะเขารักพ่อของลูก"
"แต่ปอโต้ไม่อยากให้น้ารัญมารักพ่อ ปอโต้ไม่ชอบเขา
ถ้าพ่อแต่งงานใหม่แม่ให้ปอโต้ไปอยู่กับแม่นะ"
"ไม่ได้นะ" ธันวาเผลอตวาดออกไป
ทำเอาปอโต้ตกใจเงียบไป
"เอ่อ ไม่ใช่ แม่ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น
แต่ปอโต้ไม่รักพ่อแล้วเหรอลูก ปอโต้ถึงคิดจะทิ้งพ่อไปได้ลงคอ
ปอโต้ไม่สงสารพ่อเหรอลูก พ่อเขาจะเป็นยังไง ถ้าต้องอยู่คนเดียวโดยไม่มีลูก"
ธันวาถึงกับน้ำตาซึมเมื่อคิดถึงชีวิตที่ขาดลูก
"ปอโต้ไม่รู้ ปอโต้รักพ่อ
แต่ปอโต้ก็รักแม่ด้วย ปอโต้อยากให้พ่อกับแม่อยู่ด้วยกัน"
ธันวาถอนใจอย่างหนักใจ
"เอ่อ เรื่องนี้เอาไว้เราค่อยคุยกันนะลูก ตอนนี้ดึกมากแล้ว
ลูกไปนอนดีกว่านะจ๊ะ
อย่าดื้อ ก่อนนอน ขอให้ลูกคิดไว้เสมอว่าลูกน่ะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อ
ฝันดีนะลูก"
ธันวากดวางสาย นั่งคอตก ด้านปอโต้ก็นั่งเศร้า
ปารินอุ้มน้ำฟ้าที่นอนหลับลงจากรถ เดินคุยกับชัชชาเข้าบ้าน
ชัชชาถือโอกาสชวนคุยกับปาริน ถามปารินว่าคิดว่าเอมี่เป็นยังไงบ้าง
ปารินบอกเอมี่ก็ดูเป็นหญิงแกร่งและอ่อนหวานในตัวคนเดียวกัน คล้ายกับชัชชา
ตรงที่เป็นผู้หญิงเก่งที่ต้องต่อสู้ เพื่อสิ่งที่ตัวเองรักที่สุดคือลูก
ชัชชาหันไปลูบหัวน้ำฟ้าที่หลับอยู่กับไหล่ปาริน
"แสดงว่าคุณก็ชอบคุณเอมี่เหมือนกับฉัน ถ้าอย่างงั้นวันหลัง
ฉันจะชวนคุณไปทานข้าวกับคุณเอมี่บ้างคุณจะว่าไง" ชัชชาแย็บถาม
"ก็เอาสิ
แต่คุณต้องไปด้วยนะ"
"แน่นอนค่ะ"
ชัชชายิ้มกริ่มดีใจ
ปารินที่หน้าเหมือนยิ้ม เหลือบหน้ามองชัชชา แอบเศร้า
เพราะรู้ว่าชัชชาพยายามจะจับคู่ให้เขากับเอมี่นั่นเอง
โดยทั้งคู่ไม่รู้ตัวว่าเขตอรัญแอบซุ่มอยู่มุมมืด ถ่ายรูปทั้งคู่ไว้
เขตอรัญถ่ายไปขบกรามไป
"หึ! อยากเป็นพ่อน้ำฟ้าจนตัวสั่น หึ
ต้องข้ามศพตัวแกเองไปก่อนเถอะ"
เช้าวันต่อมา
อุเทนถือแฟ้มงานออกมาวางให้เพื่อนที่โต๊ะพลางถามหาเกรียงชัยว่ายังไม่มาทำงานอีกเหรอ
วันชนะบุ้ยใบ้ว่ารัญนรีมารอเกรียงชัยอยู่ด้วยความร้อนรน
อุเทนกอดอกยืนมองด้วยสายตาสมเพช
"แน่ใจเหรอ ว่ากิ๊กของมันคนเดียว?"
ทำเอาวันชนะที่ได้ยิน เลิกคิ้วหันมาถาม
"พูดยังกับแกรู้อะไรๆ ดีๆ มา
มีอะไรวะ?"
"บอกก็หมดหนุกสิ ไอ้พวกชอบความตื่นเต้น รักสนุก ทุกข์ถนัด หึๆ"
วันชนะมองหน้าประมาณเออ จำไว้ แล้วเสียงเป่าปากวี๊ดวิ๊วก็ดังขึ้นระงมออฟฟิศ
วันชนะเหลียวไปมอง เห็นแจ่มจันทร์เดินเข้ามา หนุ่มๆ พากันมอง
"เฮ้ยๆๆ
นั่นอีแก่ที่บ้านแกนี่หว่าวันชนะ พาไปยกเครื่องใหม่ที่ไหนมาวะสวยเช้งเลยว่ะ"
เพื่อนคนที่ 2 พูดเสริม "ยังงี้ไม่เรียกว่ายกเครื่องแล้ว ฉันว่าผ่าอึ๋มว่ะ"
เพื่อนอีกคนรีบสำทับ "เข้าท่าแหะ ไม่อยากให้ผัวมีกิ๊ก
ก็รีเซ็ทตัวเองขึ้นมาแข่งกับกิ๊กเสียเอง แจ๋วๆๆ"
อุเทนรู้สึกเห็นใจแจ่มจันทร์ที่กลายเป็นประเด็นสนุกปากเพื่อน
"เฮ้ย
หุบปากได้ไหม๊วะพวกแก นั่นเมียเพื่อนนะเว้ย แซวกันอยู่ได้"
วันชนะเดินดุ่ยเข้าไปหาแจ่มจันทร์ แล้วดึงแขนออกไปจากออฟฟิศ
ทำเอาแจ่มจันทร์ตกใจ เพื่อนพากันตกใจ
ขณะที่มือถือของรัญนรีดังขึ้น
รัญนรีเห็นเบอร์แล้วไม่อยากจะรับ หันมาถามเพื่อนๆ ว่าเมื่อไหร่เกรียงชัยจะมาเสียที
แต่ทุกคนได้แต่ส่ายหน้าไม่รู้ รัญนรีร้อนใจ เพราะเจ้าหนี้กำลังทวงค่าห้องยิกๆ
กลัวว่าข้าวของเธอจะถูกโยนออกมาจากคอนโดเสียแล้ว
วันชนะลากแจ่มจันทร์ออกมาต่อว่าด้านนอกต่อว่ามาทำอะไร
แจ่มจันทร์บอกว่าบังเอิญมาแถวนี้ เลยซื้อเบอเกอร์มาฝาก
แจ่มจันทร์ยื่นถุงร้านเบอเกอร์ชื่อดังให้ วันชนะปัดถุงกระเด็นไป บอกว่ากินไม่ลง
แจ่มจันทร์อึ้ง ถามว่าเธอทำอะไรผิด
"ก็ทำให้ผมอับอายขายหน้าไง
เลิกแต่งตัวทำสวยโอเว่อร์อย่างงี้เสียที ผมไม่อยากเป็นตัวตลก เป็นขี้ปากของเพื่อน
คุณเข้าใจไหม๊กลับไปเป็นอีเพิ้งอย่างเดิมเดี๋ยวนี้เลย กลับไป"
แจ่มจันทร์ร้องไห้ออกมา เห็นรัญนรีเดินหลบออกมารับโทรศัพท์เจ้าหนี้
แจ่มจันทร์จำได้หันมองตามรัญนรี
"ผู้หญิงคนนั้น เขามาทำอะไรที่นี่"
"ไม่ใช่เรื่องของเธอ อย่ามาทำเป็นหึงบ้าบอคอแตกที่นี่นะถ้าว่างมากนัก
ก็กลับไปทำงานบ้านเถอะไป"
แจ่มจันทร์วิ่งร้องไห้ออกไป วันชนะยืนหัวเสีย
000000000000000000000
ปารินกำลังเดินๆ อยู่ จู่ๆ ก็มีรถเร่งมาด้วยความเร็ว
ชนเข้ากับไหล่ของปารินอย่างจัง จนไหล่ปารินหลุดเลือดโชก ปารินล้มลง
รถคันนั้นขับลอยนวลหนีไปได้ ภายในรถคือเขตอรัญที่ยิ้มร้ายด้วยความสะใจนั่นเอง
ธันวากำลังคุยเรื่องธุรกิจกับชัชชาได้ไม่เท่าไหร่
วีรรัชชะนีก็เดินเข้ามาบอกว่าปารินถูกรถชน ชัชชาตกใจ รีบไปรพ.ทันที ธันวาตามมาด้วย
แต่มีคิดในใจว่าธุรกิจกำลังจะคุยเสร็จอยู่แล้วเชียว
เป็นต้องมีเรื่องขัดจังหวะอีกแล้ว
ที่โรงพยาบาลปารินนอนอยู่บนเตียงถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินพอดีสภาพหัวแตก
ไหล่เดาะ ชัชชาปรี่เข้าไปหา
ปารินยิ้มอย่างชื่นใจทันทีที่ได้เห็นหน้าคนที่ตัวเองรักมาเยี่ยมเป็นคนแรก
บอกว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก แค่หัวแตกกับไหล่เดาะ นอนดูอาการทางสมอง
สักสองสามวันก็คงกลับบ้านได้ ปารินเห็นธันวาเดินตามเข้ามา
ปารินมองอย่างแปลกใจมาได้ไง เห็นสายตาก็รู้ ธันวาเลยชิงตอบ
"พอดีผมกำลังคุยงานกับเธออยู่ที่บริษัทน่ะครับ
ท่าทางเป็นห่วงคุณมากจนมือไม้สั่นไปหมด ผมเลยอาสาขับรถมาส่งให้ คงไม่หึงนะครับ"
ธันวาพูดเชิงหยอกล้อ ปารินยิ้มขำ แต่ทำเอาชัชชาหันมามองตาเขียว
"อะไรคุณ!
ผมเห็นเพื่อนคุณกำลังเจ็บ อยากให้เขายิ้มออก ก็เท่านั้น เธอเป็นห่วงคุณมากเลยนะครับ
ตอนนั่งรถมานั่งหักนิ้วมาตลอดทางเลย"
"นี่คุณ พอได้แล้ว ขอบคุณที่มีน้ำใจมาส่ง
แต่หมดธุระแล้ว คุณก็กลับไปได้แล้ว"
"อ้าว
แล้วไม่กลับไปคุยเรื่องโปรเจ็คของผมต่อที่บริษัทเหรอครับ?"
"วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะคุยแล้ว คุณกลับไปร่างโปรเจ็คใหม่ตามที่ฉันคอมเม้นท์ไป
แล้วเอามาเสนอฉันใหม่ แล้วฉันจะให้เลขาโทรไปนัดใหม่ก็แล้วกัน"
พยาบาลเข็นพาปารินไป ชัชชาเดินตามไป ทิ้งให้ธันวายืนหัวเสียอยู่คนเดียว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น