คุณแม่จำแลง 3

ชัชชาบอกให้วีรรัชชนีนัดธันวามาคุยงาน ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง
โดยที่ต่างคนก็ต่างไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่พอทั้งคู่ได้พบกัน รู้ว่าเป็นใครแล้ว
ก็ทำเอาอึ้งกันไป ชัชชาเริ่มโวยวาย "คุณนี่เอง เจ้าของร้านขนมที่ชอบผิดนัด โธ่เอ๊ย
ฉันน่าจะรู้ตัวเร็วกว่านี้นะ จะได้ไม่ต้องเสียเวลามานั่งรอ" ธันวาไม่ยอมแพ้
"ไม่ใช่คุณคนเดียวหรอกครับ
ถ้าผมรู้ว่าต้องมานั่งง้อขอเงินทุนจากคนจิตตกอย่างคุณน่ะนะ
ผมเข้าศาลเจ้าไปขอเงินกงเต้กมาทำร้านดีกว่า" ชัชชาโมโห สะพายกระเป๋าจะกลับ
ช่วงที่หยิบกระเป๋ามา กระเป๋าไปปัดถ้วยกาแฟคว่ำลงมา เปรอะกระโปรง ชัชชาอุทาน
"อุ๊ยตาย คุณแม่ขาช่วยด้วย โอ๊ย!! ร้อนๆ" ธันวาเห็นก็หัวเราะเยาะ " ฮ่าๆ
คุณแม่ช่วยด้วย ฮ่า อ้ะคุณ ทิชชู่ คุณแม่คุณไม่ได้ช่วยด้วยหรอก ผมต่างหาก ที่ช่วย
หึ" ชัชชาโมโหมาก ปัดทิชชู่ในมือธันวาทิ้ง "ไม่ต้องมาช่วยเลย
ที่เป็นอย่างงี้ก็เพราะคุณนั่นแหละ" ชัชชาเดินหนีออกไปด้วยความโมโหปนกับอายๆ
หันมาบ่นที่ธันวาไม่เป็นสุภาพบุรุษ แล้วชัชชาก็เดินชนกระจกล้มลงไปดังโครม
ธันวาฮาแตก ชัชชารีบลุกแล้วเดินหนีออกไปอย่างอายๆ ธันวาหัวเราะก๊าก
แล้วก็ลุกเดินแยกออกไปอีกทาง ปอโต้นั่งรอแม่โทรมาด้วยใจจดใจจ่อ รัญนรีมาหาธันวา
เห็นปอโต้นั่งรออยู่หน้าโทรศัพท์ก็สงสัยว่าเป็นอะไร ปอโต้บอกว่ากำลังรอแม่โทรมา
เพราะแม่ของเขาจะมาหาเขาในวันเกิดปีนี้ รัญนรีตกใจ
เพราะไม่เห็นธันวาเคยเล่าให้ฟังเรื่องแม่ปอโต้จะกลับมา
รีบหันไปคาดคั้นเอากับโก๋และเทียม โก๋และเทียมส่ายหน้าว่าไม่รู้เรื่อง
สักพักพิษณุเปิดประตูเข้ามา หิ้วถุงข้าวของที่ซื้อมาจัดงานวันเกิดให้ปอโต้เข้ามา
รัญนรีตกใจ ก่อนจะขำออกมา บอกว่าอย่าบอกนะว่าคนนี้คือแม่ของปอโต้ พิษณุงง
ถามว่ารัญนรีเป็นใคร รัญนรีเชิดหน้าใส่ "ฉันก็เป็นภรรยาในอนาคตของธันน่ะสิ"
รัญนรีหันไปหาโก๋และเทียม "ยายกระเทยยักษ์นี่ใครกันเนี่ยะ"
"คือเขาเป็นเพื่อนสนิทของคุณธันตั้งแต่อยู่อเมริกาน่ะครับ" เทียมบอก
"ตอนนี้กลับมาอยู่เมืองไทย ก็เลยมาพักอยู่ที่นี่" โก๋ต่อ เทียมเสี้ยม
"ไม่ได้อยู่ธรรมดา นอนห้องเดียวกับคุณธันด้วยนะ" รัญนรีตกใจ "หา นอนห้องเดียวกัน"
พิษณุรีบสมอ้าง "ใช่ คงไม่ต้องบอกนะว่านอนด้วยกันน่ะเป็นยังไง" "อ๊าย เป็นไปไม่ได้
ธันไม่ใช่คนแบบนั้น เขาไม่บ้าเอาหล่อน มาเป็นแม่ใหม่ให้ปอโต้หรอก" รัญนรีวี้ดว้าย
ปอโต้เซ็ง "แต่ถ้าจะให้ปอโต้เลือก ปอโต้ก็ไม่เลือกน้ารัญหรอกฮะ เลือกอานุดีกว่า"
รัญนรีโมโหหลุดพูด "แกไม่ต้องมายุ่ง ไอ้เด็กไม่มีแม่" ทุกคนอึ้ง ปอโต้ก็อึ้ง
โมโหมาก หยิบถุงแป้งฉีก ธันวาเดินออกมาเห็นปอโต้หยิบถุงแป้งโยนใส่รัญนรีพอดี
รัญนรีขาวไปทั้งตัว รัญนรีโกรธจัด รีบฟ้องธันวา ธันวาไม่ทันได้รู้เรื่องอะไร
เห็นแต่ปอโต้อาละวาด ก็สั่งปอโต้ให้หยุด และบังคับให้ขอโทษรัญนรีเดี๋ยวนี้
ปอโต้น้อยใจพ่อ กัดฟันพูดขอโทษ แล้ววิ่งหนีขึ้นบนบ้านไป ธันวาหันไปขอโทษรัญนรี
แล้วให้รัญนรีกลับบ้านไปล้างตัว รัญนรีรีบหลบออกไป
เพราะรู้ตัวว่าพลั้งปากด่าปอโต้จนได้เรื่อง พิษณุรีบเดินเข้ามาหาเพื่อน
เล่าความจริงให้ฟังว่ารัญนรีพูดยังไง ธันวาตกใจ ไม่คิดว่ารัญนรีจะพูดแบบนี้
ธันวาถอนใจอยากจะบ้าตาย อะไรนักหนาวะ มองไปข้างบนอย่างเป็นห่วงความรู้สึกของปอโต้
0000000000000000 ธันวาไปขอโทษปอโต้ในห้องนอน
ปอโต้บอกว่าเขาก็ต้องขอโทษเหมือนกันที่ทำกริยาแบบนั้น แต่เขาทนไม่ได้
ที่ถูกรัญนรีด่าว่าเป็นเด็กไม่มีแม่ ธันวาปลอบลูก
"ปอโต้ไม่ใช่เด็กไม่มีแม่ซะหน่อยลูก แต่พ่อกับแม่แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเท่านั้นเอง"
"แล้วทำไมแม่ไม่มาหาปอโต้บ้างล่ะฮะ ให้คนอื่นเห็น ว่าปอโต้ก็มีแม่กับเขาเหมือนกัน
แต่ไม่เป็นไรฮะ เดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ก็มาแล้ว" ปอโต้ยังหวัง ธันวาอึ้ง
จำใจต้องเออออไปกับลูก "อื้ม แล้วพ่อจะทำขนมถังทองปักเค้กก้อนใหญ่ๆ ไว้ให้ลูกนะ
เผื่อแม่เขาจะได้เป่าเค้กกับลูกด้วย" "ขอบคุณครับพ่อ" "นอนซะนะลูก
พรุ่งนี้ก็เป็นวันเกิดปอโต้แล้ว เดี๋ยวพ่อไปอาบน้ำทำหล่อก่อน
พรุ่งนี้จะได้ไม่อายแม่เขาไง" "ฮะพ่อ พรุ่งนี้พ่อแต่งตัวให้หล่อเลยนะฮะ
แม่จะได้อึ้งไปเลย" ธันวาพยักหน้าเดินออกไปนอกห้อง ปิดประตู
แล้วเอามือกำหัวอยากจะบ้าตาย ถึงวันเกิดของปอโต้ เพื่อนๆ ในห้องมากันเพียบ
รวมถึงน้ำฟ้าด้วย ซึ่งน้ำฟ้ามีชัชชากับปารินขับรถพามา ชัชชากลัวว่าธันวาจะจำเธอได้
เลยปลอมตัวใส่ทั้งแว่นดำ และผ้าคลุมตัว ดูเหมือนพวกอาหรับ
แต่ธันวาจำชัชชาได้ว่าเป็นแม่ของน้ำฟ้า แต่ยังเข้าไปแกล้งชัชชา ทักทาย
แล้วแกล้งให้ชัชชาเต้นตามไปรอบๆ ด้วย จนคนในงานมายืนดูกันเต็มไปหมด
ทั้งสองคนหยุดเต้น ธันวาหันไปโค้งให้เด็กๆ คนดูปรบมือกันเกลียว ชัชชาอายมาก
ไม่รู้จะทำยังไง โค้งรับแก้เขินแล้วก็แอบวิ่งไปข้างนอก
ชัชชาที่อับอายจากการถูกหลอกให้เต้นข้างในบ้าน เดินหลบออกมาข้างนอก
ธันวาเดินตามมาติดๆ รีบเรียกไว้ ชัชชาหันมา แกล้งพูดอาหรับ "อีลมา อุสมามาชัน
วักกาลมานี" "พูดอะไรของคุณน่ะคุณ คุณชะช่า ทำตัวเป็นเด็กๆ ไปได้
แค่คลุมหน้ามาแค่เนี้ย คิดเหรอว่าผมจะจำคุณไม่ได้" ชัชชาตกใจ "ฉันชื่อชัชชา ไม่ใช่
ชะช่า นายนี่มันแย่จริงๆ เลยนะ ฉันอยู่ของฉันดีๆ
ทำไมนายถึงต้องเข้ามาแกล้งฉันด้วยล่ะ" "เดี๋ยวๆๆ คุณบอกว่าคุณอยู่ของคุณดีๆ
แต่อยู่ในบ้านผมเนี่ยนะ แหม ถ้าคุณมาแบบปกติ ผมก็คงไม่ไปทำอะไรคุณหรอกมั้งครับ
เพราะวันนี้เป็นวันเกิดลูกผม
นี่คุณเล่นพันผ้ามาซะอย่างกับเดินเล่นอยู่ที่ทะเลทรายซาฮาร่า
ก็ต้องแกล้งกันหน่อยสิครับ" "นี่สรุปว่าฉันผิด" "ผมไม่ได้พูดนะ" "โอเค
ฉันไม่น่าสัญญากับลูกเลยว่าจะมา" ชัชชาเดินตุ๊บป่องเข้าบ้านธันวา "เดี๋ยวคุณ
เดินกลับผิดทางรึเปล่า นั่นมันบ้านผมนะ" "ก็บ้านนายน่ะสิ ใครบอกว่าฉันจะกลับล่ะ
ถ้ากลับก็กลัวน่ะสิ" ชัชชาเดินเข้าไปในบ้าน ธันวางงๆ "เออ เจ๋งดีเหมือนกันนี่"
ธันวาเดินตามเข้าไปแบบยิ้มๆ 000000000000000000000000 งานวันเกิดผ่านไปพักใหญ่
แต่ไม่มีทีท่าว่าแม่ของปอโต้จะมาเสียที จนเพื่อนๆเริ่มจะล้ออีกแล้วว่าปอโต้ไม่มีแม่
ปอโต้หน้าเสีย สักพักมีกล่องของขวัญชิ้นใหญ่ถูกส่งมาหาปอโต้หน้าบ้าน
ปอโต้ดีใจคิดว่าเป็นของแม่ส่งมา ธันวากับพิษณุก็งงว่าของใคร
หรือว่าจะเป็นของเอมิกาส่งมาจริงๆ แต่ที่ไหนได้ พอกล่องของขวัญเปิดออก
เพลงแด๊นส์ดังขึ้น รัญนรียืนเต้นโคโยตี้อยู่ภายในอย่างเมามัน แต่ละคนในงาน
มองอย่างตะลึง ธันวาช็อค เทียม โก๋ช็อค พิษณุเท้าเอวอย่างหมั่นไส้ เด็กๆ
บางคนยืนตะลึงอ้าปากค้าง ชัชชารีบปิดตาน้ำฟ้าไม่ให้ดูทันที
ปอโต้ผิดหวังอย่างเห็นได้ชัด รัญนรีแด๊นส์ได้สักพักเพลงก็จบ
รัญนรีเดินเอากล่องของขวัญกล่องนึงมายื่นให้ปอโต้ พวกบอยมองยิ้มเยาะ ปอโต้เศร้า
เดินหนีไปอยู่หลังบ้าน ธันวารีบตามไปปลอบลูกทันที ปอโต้ถามธันวา
ว่าแม่จะมาจริงหรือเปล่า ธันวาอึ้งมองลูกที่น้ำตาจะร่วงเผาะ พยายามพูดปลอบลูก
ธันวาอึ้งไป ก่อนจะพยายามอธิบาย "ปอโต้ฟังพ่อนะลูก ลูกก็มีแม่เหมือนคนอื่นๆ
นั่นแหละ เพียงแต่..." "พ่อไม่ต้องพูดแล้ว ปอโต้ไม่มีแม่ ไม่มีแม่จริงๆ หรอก
พ่อโกหกปอโต้ ปอโต้ไม่เชื่อพ่ออีกแล้ว" ปอโต้น้ำตาร่วง วิ่งเข้าบ้าน ปอโต้ถอนใจ
"โธ่เว๊ย ไม่น่าโกหกตั้งแต่แรกเลย" ธันวาเซ็ง หันมาเตะต้นไม้แถวนั้น
ชัชชาแอบมองอยู่ที่ข้างเสา ส่ายหน้าเซ็ง "โกหกได้กระทั่งลูก
นายนี่มันเป็นคนยังไงกันนะ" ก่อนจะกลับ ชัชชาถือโอกาสบอกธันวา
ว่าไม่ควรจะโกหกลูกแบบนั้น ถ้าลูกรู้ความจริงแล้วจะไม่เป็นผลดี ธันวาไม่พอใจ
กวนกลับให้ชัชชาทำหน้าที่แม่ในแบบของชัชชาไป ไม่ต้องมายุ่งกับเขา
สักพักปารินก็เดินเข้ามาขัดจังหวะพอดี ถามว่าจะกลับกันหรือยัง
ชัชชางงที่ยังเห็นปารินอยู่ ปารินหวานใส่ "ต่อให้งานยุ่งแค่ไหน
ผมก็ไม่ปล่อยให้คุณกับลูกกลับแท็กซี่เด็ดขาด ผมต้องมารับกลับให้ได้" "หึ
ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณ จะมีผู้ชายดีๆ อย่างงี้อยู่เคียงข้างได้" "คุณก็เหมือนกัน
ไม่น่าเชื่อว่าจะมีสาวๆ เซ็กซี่อยู่เคียงข้าง" ชัชชาหันมาตาเขียวใส่
แต่ปารินกลับรู้สึกดี พูดกับธันวา "ผมก็คงจะอยู่เคียงข้างเธอไปจนวันตายแหละครับ"
ชัชชาดุ "ปาริน! พูดอะไรอย่างงั้น ไป กลับกันเถอะ" ชัชชาดึงปารินไป
ธันวาได้แต่ยืนหัวเสีย "ถือว่ามีสามีดี ทำเป็นโชว์ออฟมาสั่งสอนคนอื่น หึ"