ธันวาแยกทางกับ แอนนา หรือ เอมิกา หลังจาก ปอโต้
ลูกชายลืมตาดูโลกได้ไม่นานด้วยเหตุผลที่ว่าทัศนคติไม่ตรงกัน
ธันวาจึงตัดสินใจเดินทางกลับเมืองไทย
ในขณะที่แอนนาเลือกใช้ชีวิตนักแสดงละครบรอดเวย์อยู่ที่นิวยอร์คต่อไป เกือบ 8 ปีเต็ม
ธันวา เลี้ยงดูลูกชายตัวน้อยด้วยหนังสือคู่มือเลี้ยงเด็ก
พร้อมทั้งทำธุรกิจเปิดร้านพิซซ่าเล็กๆ ปอโต้
เติบโตมาท่ามกลางความรักความเอาใจใส่ของพ่อ และลูกจ้างในร้านที่คอยเอาอกเอาใจอย่าง
โก๋เทียม และ แม๊กกี้ ทำให้ปอโต้นั้นค่อนข้างซุกซน เอาแต่ใจ และไม่ค่อยยอมคน
แต่ปอโต้ก็ยังบ่นถึงแม่เป็นประจำ เช้าวันเปิดภาคเรียนใหม่
ธันวาไปส่งปอโต้ที่โรงเรียน เจอเข้ากับชัชชา ที่พา น้ำฟ้า
ลูกสาวมาส่งที่โรงเรียนเช่นกัน เมื่อส่งน้ำฟ้าเข้าโรงเรียนแล้ว
ชัชชาเกิดทำแหวนแต่งงานที่นิ้ว หล่นลงไปตามพื้น โดยที่ชัชชาเองไม่ได้รู้ตัว
ธันวาที่ส่ง ปอโต้ เข้าโรงเรียนเสร็จแล้ว กำลังจะเดินมาขึ้นฮาเล่ของตัวเอง
แต่ตาเหลือบไปเห็นแหวนของชัชชาที่ตกอยู่ที่พื้น ธันวาเก็บขึ้นมา นึกว่าของใคร
สักพักก็นึกได้ เงยหน้าขึ้นมองไปที่รถของชัชชา รถชัชชาแล่นออกไปแล้ว
ธันวารีบสตาร์ทเครื่องตามออกไป หมายจะเอาแหวนคืนทันที
ธันวาพยายามขี่รถไล่ตามรถชัชชา แต่ชัชชามองกระจกข้าง คิดว่าธันวาคือพวกมิจฉาชีพ
เลยพยายามขับหนี จนกระทั่งเจอตำรวจ ชัชชาจอดรถ รีบลงจากรถ กะจะมาบอกให้ตำรวจจับ
ธันวาจอดตาม กำลังจะอ้าปากบอกชัชชา แต่ชัชชาแทรกพูดขึ้นเสียก่อน "คุณตำรวจคะ
จับไปเลยค่ะ นี่แหละค่ะไอ้โจรตื่นเช้า มันพยายามจะปล้นรถดิฉัน" ธันวางง "หา
ผมเนี่ยนะพยายามจะปล้นรถคุณ" "ก็ใช่น่ะสิ จับมันไปเลยค่ะคุณตำรวจ" ตำรวจแสยะยิ้ม
"ได้ครับ คุณสองคนถูกจับในข้อหาขับรถเร็วเกินกำหนด และขับรถโดยประมาท"
ชัชชากับธันวา เหวอออกมาพร้อมๆกัน "หา!" ที่สถานีตำรวจ
ทั้งชัชชาและธันวานั่งอยู่ที่หน้าร้อยเวร
พยายามอธิบายให้เข้าใจว่าเขาจะเอาแหวนไปคืนชัชชา ส่วนชัชชาก็คิดว่าธันวาจะมาปล้น
ตำรวจหัวเราะลั่น ที่ทั้งคู่ต่างคนต่างเข้าใจผิดกัน แต่ยังไงทั้งชัชชาและธันวา
ก็ต้องเสียค่าปรับ เพราะขับรถเร็วเกินกำหนดอยู่ดี ทำเอาทั้งคู่ถึงกับเซ็งไปตามๆกัน
ทั้งคู่เดินออกมาที่ลานจอดรถหน้าโรงพัก ทั้งคู่มองหน้ากันอย่างแค้นๆ
แล้วก็ผละออกจากกัน ธันวาขึ้นคร่อมรถมอเตอร์ไซค์อย่างอารมณ์เสีย
ชัชชาเดินไปที่รถปากก็บ่น "วันนี้มันวันอะไรเนี่ย ซวยจริงๆเลย"
ธันวาแล่นรถเข้ามาจอดใกล้ๆ พูดกวนใส่ "อ้าว นี่คุณ จะบ่นอะไรเนี่ย
รอให้ผมไปก่อนไม่ได้รึไง เราสองคนก็ซวยพอๆกันนั่นแหละ" "พอกันที่ไหนล่ะ
ฉันน่ะทั้งเสียเวลา เสียสุขภาพจิต นี่ไม่รู้กลับไปจะเสียงานเสียการอะไรบ้าง"
"แต่อย่างน้อยคุณก็ได้แหวนคืนนะ" ชัชชาอึ้ง "เออ ก็จริงว่ะ" ชัชชานึกได้
ก่อนจะก้มหน้าพูดเบาๆ "ขอบ ขอบใจนะ" ธันวาอาศัยช่วงที่ชัชชาอึ้ง "ไม่เป็นไร
เอาเป็นว่า คุณติดหนี้ผมอยู่ครั้งนึงนะ คราวหน้าผมจะมาเอาคืน ยายคุณผู้หญิงจิตตก!"
ธันวาพูดจบก็บิดรถออกไปอย่างเร็ว ชัชชาไม่ทันจะโต้คืนอะไรได้ "ผู้หญิงจิตตกเหรอ
ฝากไว้ก่อนเถอะนายปากมอม" ชัชชาเดินขึ้นรถอย่างโมโห พอดีกับที่โทรศัพท์ดัง
ชัชชามองโทรศัพท์แล้วมีท่าทีเบื่อแบบสุดๆ แต่ก็ต้องกดรับ "ฮัลโหล .. คุณโทรมาทำไมคะ
.. จะไปที่ออฟฟิศฉัน ? .. ไม่ ! ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับคุณ บอกไว้ก่อนเลยนะ
ว่ายังไงลูกก็ต้องอยู่กับฉัน แค่นี้นะ" ชัชชาวางสาย "บ้าที่สุด!"
000000000000000000 ปอโต้มาโรงเรียน แต่มีคู่อริคือบอย และเพื่อนนักเรียนเกเร
บอยกับเพื่อนพยายามวิ่งตามจะหาเรื่องปอโต้ แต่ปอโต้หนีเข้าห้องน้ำหญิง
บอยกับเพื่อนชะงัก จะวิ่งตามเข้าไปแต่ใจไม่กล้าพอ บอยมองเจ็บใจ
ปอโต้ยืนอยู่หลังประตู ค่อยๆแง้ม แล้วโผล่หน้าออกไปดูด้านนอก
เห็นว่าปลอดคนก็เป่าปากโล่งอก ปอโต้หันกลับไปมองด้านในห้องน้ำ
เห็นนักเรียนหญิงสองคนยืนอยู่ทั้งหมดนิ่ง ปอโต้ยิ้มแหยแหะๆ นักเรียนหญิงกรี๊ดลั่น
ปอโต้ตกใจสุดขีด ออกมาจากห้องน้ำ เจอกับบอยที่รออยู่ บอยล้อว่าปอโต้ไม่มีแม่
ทำเอาปอโต้โกรธจัด เข้าตะลุมบอนกับบอยทันที ธันวานั่งหน้าเซ็ง
เรื่องที่ชัชชาไม่ขอบคุณเขา แถมยังมากวนประสาทอีก
ทำเอาเทียมหัวเราะกับชะตากรรมของเจ้านาย
ทันใดนั้นเองรัญนรีก็เปิดประตูด้านข้างเข้ามากระแซะธันวาทันที ทำตัวเซ็กซี่
ถามว่าธันวาจะทานข้าวเที่ยงอะไรดี ธันวาอึดอัด "เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ
เดี๋ยวผมเข้าไปจัดการงานข้างในก่อนดีกว่า " รัญนรียังมาออเซาะ "โธ่ ธันขา
จริงๆรัญว่าคุณไม่เห็นต้องเหนื่อยขยายร้านเลย เดี๋ยวต่อไปรัญก็จะได้ออกเทปอยู่แล้ว
รัญมาเป็นพรีเซนเตอร์โปรโมทร้านให้คุณเองก็ได้" "ขอบคุณครับ แต่ผมอยากขยายร้าน
ขยายสาขาไว้เป็นมรดกให้ลูกด้วย" "โอเค รัญรู้ค่ะว่าโปรเจคนั่นน่ะ มันสำคัญกับคุณ
แต่คุณอยู่กับมันมาเป็นเดือนแล้วนะคะ หยุดพักซักวันนึงเถอะ
วันนี้วันมิดไนท์เซลล์นะคะ รัญอยากไปช็อปปิ้ง" "มิดไนท์เซลล์เหรอ ?"
ธันวาไม่สนใจเท่าไหร่ "ค่ะ วันนี้สามสิบกันยาแล้วนะคะ" ธันวาชะงัก "สามสิบกันยา
เฮ้ย ผมมีนัด สามสิบกันยา วันนี้เป็นวันพรีเซ็นงานของผมผมไปก่อนนะรัญ"
ธันวาหอบโน้ตบุ้ครีบวิ่งไปที่รถ รัญนรีมองเหวอๆ เทียมกับโก๋หัวเราะลั่น
รัญนรีหันมาค้อนขวับ ธันวารีบมาตามที่เขาจะต้องพรีเซ็นต์งาน เขารีบวิ่งเข้าลิฟท์
เจอเข้ากับหญิงสาวหุ่นสะโอดสะอง หญิงสาวยืนใกล้ปุ่มกดเรียกชั้น ธันวาเอื้อมมือจะกด
แต่เกรงจะโดนหน้าอกก็ชักมือกลับ หญิงสาวชม้ายตา เลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
ขณะยื่นมือรอกดให้ ธันวาบอกว่าชั้น 23 วีรรัชนีอุทาน ว่าชั้นเดียวกันเลย
ธันวาแอบมองหญิงสาวจากด้านข้าง นึกถึงเทียมเมื่อเช้า เสียงเทียมดังในหัวของธันวา
ว่าปอโต้อยากมีแม่ ก็ไม่ยาก ให้หาแม่ใหม่ให้ปอโต้สักคน ธันวากอดกระเป๋าโน้ตบุ๊ค
ซ่อนหน้ายิ้ม พอดีลิฟท์เปิด ธันวาผายมือให้หญิงสาวออกก่อน
ธันวาเดินตามหลังสาวสวยจากในลิฟท์ตรงมาที่หน้าทางเข้าออฟฟิศ พนักงานเดินผ่าน
ร้องทัก "อ้าว ไปทานกลางวันที่ไหนมาคะ คุณวีระ" สาวสวยที่ถูกทัก หน้าตึง ท้าวสะเอว
ฉุน พูดสียงกระเทยแว๊ดห้าว "วีรรัชนีย่ะ บ้า ผู้หญิงที่ไหนชื่อวีระ หัดจำซะบ้างสิยะ
ฉันเป็นเลขาท่านประธานนะ ไม่ใช่เพื่อนเล่น" วีรรัชนีทำท่านึกได้
หันกลับมาหาธันวาที่ยืนอยู่ข้างหลังมองแล้วคิด "ท่านประธานมีนัดตอนบ่ายสอง
แต่นี่เลยเวลาแล้ว คงไม่ใช่คุณใช่มั้ยคะ" "ใช่ครับ ผมเองครับธันวา คุณ เอ่อ วีระ
รัชนี" วีรรัชนียิ้มถูกใจชื่อ เดินเข้าโต๊ะไปกดโทรศัพท์ "ฮัลโหล
คุณธันวาที่นัดไว้มาแล้วค่ะ อ๋อ ได้ค่ะ" วีรรัชนีหันมาบอกธันวา
"ท่านประธานยังไม่สะดวก รอซักครู่นะคะ" "ครับ ขอบคุณครับ"
ธันวาเดินไปนั่งรอที่โซฟาด้วยสีหน้าตื่นเต้น
โดยไม่รู้ว่าเจ้านายที่เขารออยู่คือชัชชา เขตอรัญอยู่กับชัชชาในห้องทำงาน
ถามว่าเมื่อไหร่เขาจะได้เข้าบ้านได้ ชัชชาบอก "บอกแล้วไง ว่าไม่ได้
จนกว่าคุณจะทำตัวดีขึ้น ด้วยการเลิกตั้งฮาเร็ม หรือไม่เราก็หย่ากัน" เขตอรัญโต้กลับ
"ได้ งั้นน้ำฟ้าต้องไปอยู่กับผม" "ไปอยู่กับพวกผู้หญิงมั่วๆของคุณด้วยน่ะสิ ไม่ได้
ยังไงลูกก็ต้องอยู่กับฉัน" "แต่ผมเป็นพ่อแกนะ"
ชัชชาลุกขึ้นยกแฟ้มฟาดกับโต๊ะเสียงดัง "คุณจำให้ได้ก่อนเถอะ
ว่าคุณทำหน้าที่พ่อครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่" เสียงดังจากภายใน
ทำให้ธันวากับวีรรัชนีสะดุ้งพร้อมกัน วีรรัชนีหันไปมองแล้วหันกลับมายิ้มกับธันวา
ธันวายิ้มตอบ รีบหลบตามองไปทางอื่น ไม่อยากให้คิดว่าสอดรู้
แต่แล้วธันวาก็ได้รับโทรศัพท์จากโรงเรียน ที่โทรมาบอกว่าปอโต้มีเรื่องกับเพื่อนๆ
ธันวารีบบอกวีรรัชนี ขอเปลี่ยนนัด แล้วพุ่งไปโรงเรียนลูกชายทันที
เขตอรัญเดินรี่เข้าไปหาชัชชาที่ยืนจังก้ารออยู่ที่โต๊ะ ต่างคนต่างไม่ยอมกัน
"คุณมันก็แค่ผู้ชายที่ทำให้แกเกิดมาเท่านั้นแหละ ฉันต่างหากที่เลี้ยงดูลูกมา
และก็จะเลี้ยงดูต่อไป" เขตอรัญกวนๆ "ใช่ ผมเป็นคนทำให้แกออกมา
ก็ดูเหมือนคุณจะชอบซะด้วยนี่" "สกปรก!" ชัชชาจะตบหน้าเขตอรัญ
เขตอรัญจับมือชัชชาไว้แน่น ดุดันขึ้น "นี่ ฟังนะ ผมก็มีสิทธิ์ในตัวลูกผมเหมือนกัน
ผมบอกไว้เลยนะว่าผมไม่มีทางยอมให้เรื่องของเราจบง่ายๆ หรอก
ตราบใดที่ผมยังไม่ได้สิ่งที่ผมต้องการ" พูดจบเขตอรัญก็หันกลับไปที่ประตู
กระชากเปิดเดินออกไป ชัชชาเหนื่อยใจ ทรุดลงนั่ง00000000000000000000000000000000000
ธันวามาเห็นสภาพของบอยที่ถูกปอโต้ซัดน่วม
แต่ธันวามองว่าเป็นเรื่องธรรมดาของลูกผู้ชาย ทำให้ครูชนะชลไม่พอใจธันวา
บอกว่าเขาจะต้องลงโทษปอโต้ แต่ธันวาบอกว่าถ้าลงโทษลูกเขา เขาจะเอาเรื่องชนะชล
เพราะปอโต้ก็เจ็บตัวเหมือนกัน ชนะชลกวน "ดี เลี้ยงลูกกันผิดๆอย่างนี้แหละ
ผมว่าอีกไม่นานลูกคุณคงไม่พ้น" "ไม่พ้นอะไร ? พูดดีๆนะครับ คุณครู"
ธันวาจะพุ่งเข้าหาครูชนะชล ครูสมศิริเปิดประตูออกมาเห็นเข้า ธันวาผละออกห่าง
แต่สีหน้ายังเคือง ครูสมศิริบอกธันวา "เอาล่ะค่ะคุณธันวา ฉันตัดสินใจแล้วว่า
ครั้งนี้ฉันจะแค่ตักเตือน แต่ถ้ามีครั้งต่อไปอีก
ฉันคงต้องลงโทษลูกคุณจริงๆแล้วล่ะค่ะ" ธันวากับชนะชลมองหน้ากันอย่างไม่ค่อยชอบหน้า
ธันวาลาครูสมศิริแล้วออกไป แต่ตายังมองชนะชลจนลับตาไป ชนะชลรีบอวดเก่ง
"นี่ต้องขอบคุณครูสมศิริมากนะครับ ถ้าออกมาห้ามไม่ทันเนี่ย ผมคงกลายเป็นฆาตกรไปแล้ว
เขาคงลืมว่าผมน่ะ จบพละศึกษามา" ครูสมศิริมองชนะชลเซ็งๆ
"จบเอกวิชาหมากรุกมาไม่ใช่เหรอคุณน่ะ" "อ้าว...ก็เอาม้าเขวี้ยงหัวแตกได้นะครับ"
ครูสมศิริเดินออกไปเซ็งๆ วันต่อมา ธันวาไปรอเสนองานที่ชัชชาอีก โดยไม่ได้พบกัน
แต่วีรรัชนีบอกธันวาว่าวันนี้เจ้านายของเธอไม่ว่างพบ ธันวาเซ็ง
เพราะเขาเองก็ต้องไปรับปอโต้ช้าเพราะเรื่องงาน แท้ที่จริงแล้ว
ชัชชารีบมารีบน้ำฟ้าที่โรงเรียน ขณะนั้นน้ำฟ้ากำลังคุยกับปอโต้
ที่นั่งรอธันวาผู้เป็นพ่อมารับ แต่ยังไม่มาเสียที
ปอโต้เลยบ่นว่าไม่รู้พ่อไปจีบสาวอยู่ที่ไหน น้ำฟ้าบอกปอโต้ "พ่อปอโต้จีบสาวด้วยเหรอ
งั้นก็เหมือนพ่อน้ำฟ้าเลยน่ะสิ น้ำฟ้าเคยแอบได้ยินแม่พูดว่าคุณพ่อน่ะ
เป็นพวกสะสมผู้หญิง งั้นบ้านเราสองคนก็คงเหมือนกันเลยล่ะสิ" ปอโต้รีบบอก
"ไม่เหมือนกันหรอก พ่อของปอโต้ไม่ได้จีบสาวจริงๆหรอก ปอโต้แซวเล่นน่ะ แล้วอีกอย่าง
ปอโต้ก็ไม่ได้มีแม่ดีๆแบบที่น้ำฟ้ามีด้วยแหละ คุณแม่ของน้ำฟ้าเป็นยังไงบ้าง"
"แม่ของน้ำฟ้าเป็นคนดีมากเลยนะ แม่ทำงานหนัก
แต่ก็ยังหาเวลาพาน้ำฟ้าไปเที่ยวอยู่บ่อยๆ แล้วก็มีอีกอย่างนึง
ปอโต้ห้ามเล่าให้ใครฟังนะ น้ำฟ้าเคยแอบเห็นแม่ร้องไห้บ่อยๆด้วยล่ะ
แต่เพื่อให้แม่สบายใจ น้ำฟ้าก็เลยไม่เคยบอกแม่" ชัชชาที่แอบฟังอยู่
น้ำตาไหลที่ได้ยินลูกพูดแบบนั้น ปอโต้ยิ้มบอก "ดีจังเลย
ปอโต้อยากมีแม่แบบนั้นบ้างจัง" "งั้นเอาไว้วันหลังน้ำฟ้าให้ปอโต้ยืมแม่ เอาไหม"
"จริงเหรอ" ปอโต้ดีใจใหญ่ "จริงสิ" ชัชชาแอบมองเด็กทั้งคู่อย่างสงสารปนเอ็นดู
ธันวามารับปอโต้ที่โรงเรียนเย็นมาก แต่ก็ไม่เจอปอโต้เสียแล้ว
ครูสมศิริยืนยันว่าไม่มีเด็กอยู่ในโรงเรียนแล้ว ธันวาไม่เชื่อว่าปอโต้จะกลับบ้านเอง
ครูสมศิริเลยบอกจะช่วยหา ธันวาเครียดมาก เรื่องงานก็ไม่ถึงไหน
ยังมีเรื่องนี้เข้ามาแทรกอีก ธันวาหน้าเสีย "นี่ลูกหายไปไหนปอโต้
ถ้าลูกเป็นอะไรไปแล้วพ่อจะอยู่ต่อไปได้ยังไง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น