เทวัญเดินออกมาร่วมงานวันเกิดของเจ๊เล็กที่วอร์ดคนไข้หญิง
แต่แล้วก็เกิดสะดุดล้มชนนงไฉน และเค้กที่เจ๊เล็กถืออยู่จนล้มลง นงไฉนหันมาทางเทวัญ
เทวัญยันร่างลุกขึ้น นงไฉนกำลังเอี้ยวตัวหันมามอง เทวัญตะลึง
แล้วตัดสินใจจิ้มหน้าลงบนก้อนเค้กที่เจ๊เล็กยังถืออยู่ เจ๊เล็กร้องไห้โฮลั่น
นงไฉนหันมาหน้าเทวัญก็เปื้อนเค้กไปทั้งหน้าแล้ว ธงวิ่งมานั่งยองๆ ดูอาการ
ไม่คิดจะช่วย แต่หัวเราะก๊าก แล้วเอานิ้วจิ้มครีม โชควิ่งมาพร้อมรปภ.
โชคเบรกทันทีที่เห็นนงไฉน แล้วหลบเข้ามุม ปล่อยให้รปภ.เข้าจับตัวเทวัญ และธง
"ไปครับคุณพี่ จะออกจากโรงพยาบาลแล้วยังจะก่อเรื่องอีก" นงไฉน มองหน้าเทพ พูดช้าๆ
ด้วยอาการเบลอ "ดีใจด้วยที่คุณจะกลับบ้าน" "ไม่ต้องมาดีใจ
ยังไงเราต้องได้เจอกันอีกแน่" "หมายความว่ายังไง" เทวัญแสยะยิ้ม
นงไฉนเหมือนจะจำรอยยิ้มน่ากลัวนั้นได้ ผงะไปเล็กน้อย "นายเป็นใครกันแน่"
รปภ.ลากเทวัญออกไปพร้อมธง นงไฉนมองตามด้วยอาการมึนงง แล้วตะโกนถาม
"ฉันถามว่านายเป็นใคร แล้วนายให้เมียนายโทรมาหาฉัน ใช่ไหมเมียนาย นรีใช่ไหม"
เทวัญสีหน้างุนงงไปนิด แต่แล้วแสยะยิ้ม หัวเราะร่าอีกครั้ง ก่อนจะเดินลับมุมตึกไป
ประตูห้องน้ำเปิดอยู่ โชคกำลังเช็ดหน้าให้เทวัญ มีธงคอยช่วยอยู่ข้างๆ
"แกคิดว่าแกจะหนีไปไหนได้ ไอ้เทพ" "ไม่รู้" "อย่ามาแผลงฤทธิ์กับฉันมากนัก
เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย" พยาบาลและ นงไฉน เดินผ่านห้องน้ำไปด้วยกัน "ต้องค้นในคอมฯ
น่ะค่ะ ตอนนี้เจ้าหน้าที่ออกไปทานข้าวแล้วด้วย" "ช่วยหน่อยนะคะ
อยากเห็นหน้านายเทวัญ จริงๆ" ทั้งสามได้ยิน รีบวิ่งมาที่หน้าประตู
พยาบาลและนงไฉนเดินเลยไปหน่อยหนึ่ง "เฮ้ย เอาไง ยายคุณนายจะดูหน้าฉัน" "ไม่รู้โว้ย
รีบเผ่นได้แล้ว" "ไม่ได้ ถ้ายายคุณนายเอาเรื่อง ตามไปที่บ้านเราก็ได้" "มะ
มะไม่ยากเลย เพราะทั้งโรงพยาบาลใช้เมนเฟรมเดียวกัน เข้าไปเปลี่ยนข้อมูลได้ทั้งนั้น"
ธงรีบบอก "แกทำได้ไหม" "มีแค่พาสเวิร์ด ไม่มีอะไรยาก
เคยแฮ็คส์เข้าไปเปลี่ยนเวรพยาบาล ให้แต่คนสวยๆ ใจดีมาเฝ้าเรา ก็เคยมาแล้ว เหอะเหอะ"
"งั้นจัดการ" โชคพูดขึ้น งสามออกจากห้องน้ำ นงไฉน ยืนดูพยาบาลกำลังใส่พาสเวิร์ด
ด้านหลังที่ห้องหลังเคาน์เตอร์ กลุ่มโชค เทวัญ และธง กำลังอยู่หน้าคอม
ธงกำลังใส่พาสเวิร์ดตาม โชคมาที่หน้าต่างแล้วหมุนบานเกล็ดลง แล้วแอบมองทางบานเกล็ด
ด้านพยาบาลกำลังเข้าแฟ้มผู้ป่วยชาย "เทวัญ นรลักษณ์ นะคะ" "ใช่ค่ะ"
พยาบาลพิมพ์ข้อชื่อ เทวัญ เข้าไป ภาพหน้าเทวัญ ปรากฏขึ้นทันที เป็นใบหน้าที่เสียโฉม
ครึ่งหนึ่ง นงไฉนมองตาลุก โชคที่กำลังดูอยู่ผ่านบานเกล็ด "เฮ้ย ไม่ทันแล้วว่ะ
คุณนงเปิดดูหน้าแกแล้ว" เทวัญตามมาแอบดู เห็นผ่านหลังนงไฉนและพยาบาล
เห็นใบหน้าของตัวเองปรากฏขึ้นชัดเจน เทวัญในรูปผมสั้น ไม่ใส่วิก หนวดเคราครึ้ม
หน้าเหี้ยม "นี่ละค่ะ คุณเทวัญ นรลักษณ์ ไงคะ ตรงกับที่คุณนงเห็นใช่ไหม"
พยาบาลบอกนงไฉน นงไฉนพยักหน้าช้าๆ ค่อยๆ ทรุดลงนั่ง "งั้นก็หมายความว่านายเทวัญ
เข้ามาอยู่ที่นี่จริงๆ นายเทวัญ แกล้งหลอกฉัน" "เขาแกล้งหลอกคุณจริงๆ เหรอคะ"
"ใช่ค่ะ" "ถ้าคุณนงยืนยัน เราเอาเรื่องเขาได้นะคะ" พยาบาลแนะนำ โชคหันมาทางเทวัญ
"ฉันว่ารีบเผ่นดีกว่า ไม่ได้เรื่องแล้ว
แล้วถ้ายายคุณนายจะเอาเรื่องก็บอกว่านายหนีไปแล้ว" "เดี๋ยว ยังพอมีทาง ธง
แกก็อปหน้าคนไข้คนอื่นมาได้ไหม" เทวัญถาม ธงพยักหน้า
เทวัญออกมาที่เคาท์เตอร์เห็นเจ๊เล็กกับคนอื่นๆ กำลังจะเป่าเค๊กกันใหม่
ก็แกล้งวิ่งชนจนเค๊กหล่น เจ๊เล็กโหวกเหวกโวยวาย พยาบาลกับนงไฉนตามออกมาดู
ระหว่างนี้ธงได้จัดการตามแผนไว้แล้ว นงไฉนกลับมาที่หน้าคอม แล้วอึ้งไป
เพราะภาพของเทวัญ ที่เสียโฉมนั้น กลายเป็นหน้าคนไข้ชายที่หน้าเหี้ยมไม่แพ้กัน
"นายเทวัญ" นงไฉนเลื่อนดูภาพ แต่ไม่มีภาพอื่น นงไฉนลองใส่ชื่อ เทวัญ ลงไปใหม่
แล้วกดคีย์ภาพหน้าชายคนใหม่ ในชื่อ เทวัญ ปรากฏขึ้นเช่นเดิม "ไม่ใช่
เมื่อกี้ไม่ใช่หน้านี้ แล้ว เมื่อกี้ฉันเห็นหน้าใคร" นงไฉนกุมหัว
โชคและเทวัญแอบมองนงไฉนกุมหัว "ได้ผลว่ะ กุมหัวเลย" โชคโล่งอก "เฮ้ยธง
แล้วลบไฟล์ของฉันทิ้งได้ไหมวะ" "ไม่ยากเลย" ธงรีบบอก เทวัญให้รีบจัดการ
นงไฉนเดินมึนๆ มาตามทางเดินเปลี่ยว ร่างของ เทวัญในวิกผมปิดหน้าส่วนดี
เปิดผ้าพันแผล โผล่พรวดออกมา ดึงนงไฉนเข้ามุมกำแพง "นายปีศาจ ปล่อยฉัน"
"อย่าลำบากไปหาข้อมูลฉันในคอมฯ เพราะฉันมันไม่มีตัวตนอยู่แล้ว ยกเว้นในใจของเธอ"
"ถ้านายไม่มีตัวตน ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกลัวนาย" "มี หรือไม่มีก็ได้ทั้งนั้น
เอาเป็นว่าฉันจะมีตัวตนขึ้นมา เมื่อคุณนายอยู่ตามลำพังไง
เวลาคุณนายหัวใจเปลี่ยวขึ้นมา ฉันจะรีบโผล่จากหลุมมาอยู่กับคุณนายด้วย
เราอยู่กันสองต่อสองแบบนี้ คุณนายไม่ชอบเหรอ" "อย่ามาทะลึ่งกับฉันนะ"
"คุณนายยิ่งหัวใจเปลี่ยวอยู่ด้วย ถึงได้ร้องปาวๆ
ให้ทุกคนได้ยินว่าคุณคริตรักคุณนายคนเดียว ไม่รักคนอื่น ขาดความมั่นใจนักหรือไง
หรือว่าผัวคุณนายให้ความสุขคุณนายไม่พอ" นงไฉนตบหน้าเทวัญหนึ่งฉาด เทวัญนิ่งงันไป
ขบกรามจนขึ้นสัน "ไหนว่าจะฆ่าฉันไง เมื่อคืนทำไมไม่ทำ"
"ยายซิ้มนั่นโผล่มาเสียก่อนน่ะซี" "ไม่จริง นายมีเวลาเหลือเฟือที่จะเชือดฉัน
ทำไมไม่ทำ ขี้ขลาดใช่ไหม" "อย่ามาพูดแบบนี้กับฉันนะ" "ปล่อย
ฉันรู้แล้วว่านายขี้ขลาด ฉันจะร้องให้คนช่วยเดี๋ยวนี้
ดูซีว่านายจะกล้าทำอะไรฉันได้" "อย่าร้องนะ ไม่งั้นชกจริงๆ" "กรี๊ด" นงไฉนร้อง
เทวัญรีบปิดปาก นงไฉนพยายามดิ้น เทวัญตัดสินใจประทับจูบทันที นงไฉนทุบหลังเทวัญ
เทวัญบดขยี้ริมฝีปากแนบแน่น นงไฉนหมดแรงไปเอง เทวัญถอนใบหน้าออกมอง นงไฉนหลับตานิ่ง
เทวัญวางร่างนงไฉนกับพื้น สีหน้าลังเลสับสนเกิดขึ้นอีก แล้วรีบผละไป นงไฉนลืมตาขึ้น
ลุกออกมาจากมุมตึก ไม่เห็นใครเสียแล้ว วันรุ่งขึ้นนงไฉนนั่งอยู่กับชาคริต พิมพา และ
ถวัลย์ ในห้องเยี่ยม นงไฉนสีหน้าแช่มชื่นขึ้นหลังเมื่อคืนเจอเรื่องวุ่นๆ
มีเวลาทบทวนเรื่องในอดีตและก็เกิดจำสลิลเมียเก่าชาคริตขึ้นมาได้
"ฉันเพิ่งรู้ว่าวันแต่งงานคุณสลิลมาที่งานด้วย" นงไฉนพูดจบ ชาคริตรีบพยักหน้า
"งั้นก็คงเป็นเธอแน่ๆ" "อธิบายซีลูก พ่องงไปหมดแล้ว" ถวัลย์มองหน้านงไฉน
"หนูจำได้แล้วค่ะพ่อ ที่หนูเคยถามเรื่องมือถือไงคะ
ผู้หญิงที่เอาภาพในมือถือมาให้หนูดู ที่แท้ก็คือคุณสลิลนั่นเอง"
"แล้วภาพในมือถือมันคือภาพอะไรล่ะลูก" ชาคริตและพิมพาฟังอย่างตั้งใจ
นงไฉนนึกเป็นภาพชายหญิงกำลังกอดจูบกัน แต่พร่าเบลอจนมองไม่ออกว่าคือใคร
เสียงสลิลกังวาน "ไงล่ะ เห็นบทบาทของผัวฉันแล้วรึยัง ฮ่ะฮ่ะ" "หนูไม่แน่ใจ
แต่คุณสลิลบอกว่า เห็นบทบาทของ เออ ผัวฉันแล้วหรือยัง" "บทบาท คืออะไรลูก"
"ผมนึกออกแล้วละครับ สลิลคงจะเอารูปสมัยที่ผมอยู่กับเขามาให้คุณนงดู
ให้คุณนงแค้นใจเล่น เพื่อจะล้มงานแต่งของเรา" "โอ้โฮ ผมว่ายายนี่แหละโรคจิตตัวจริง"
"คงเป็นอย่างนั้นน่ะค่ะ เพราะป้าถมยาเล่าว่าพอหนูนงเห็นภาพในมือถือ
ก็คุมสติไม่ได้อีกเลย" พิมพาเห็นด้วย "แต่ฉันสงสัย ทำไมฉันถึงไปลงกับผู้หญิงคนนั้น
ที่ชื่อนรี" "เพราะนรีเพิ่งมีเรื่องกับคุณไปไงครับ คุณยังติดค้างเรื่องของเธออยู่
เลยเอามาลงที่นรีทั้งหมด มันผ่านไปแล้วนะครับ อย่าคิดถึงมันอีกเลย" "ต้องคิดซีคะ
ยิ่งคิดได้ ฉันรู้แล้วว่า ฉันไม่ได้ประสาทไปเอง ฉันถูกวางยา ถ้าอย่างนั้น
ฉันก็ควรจะออกจากที่นี่ได้แล้วซีคะ" "ผมจะถามคุณหมอให้นะครับ
ผมว่าน่าจะเป็นข่าวดีนะ" "ขอให้เป็นข่าวดีเถอะค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
ชาคริตดึงนงไฉนมาโอบไว้อย่างเห็นใจ นงไฉนซบกับไหล่ พิมพา ถมยา มองปลื้ม
วันรุ่งขึ้นนงไฉนกลับมาอยู่บ้าน พร้อมกับมีข่าวการกลับมาของไฮโซสาว
เทวัญอ่านข่าวและตามสะกดรอยจนเจอบ้านนงไฉนตกดึกก็แอบปีนเข้าไปที่ห้องนอน
"เข้ามาได้ยังไง ตกลงนายมีตัวตนหรือไม่มี" "แล้วแต่คุณนายจะคิดซี้
คุณนายฉลาดไม่ใช่เหรอ แกล้งทำบ้าเข้าโรงพยาบาล แล้วตอนนี้ก็หายแล้ว
ออกมาเสวยสุขที่คฤหาสน์ตัวเอง ไร้มลทินทั้งปวง ไม่ต้องรับผิดชอบอะไรทั้งนั้น"
"แล้วฉันต้องรับผิดชอบอะไร" "ยังจะมาถาม มองซี้ มองหน้าฉัน
เห็นไหมว่ามันน่าเกลียดแค่ไหน จากคนรูปหล่อต้องกลายมาเป็นไอ้หน้าผี
ให้คนเขาทุเรศขยะแขยง แม้แต่เด็กมันยังไม่อยากเข้าใกล้
ไปไหนก็มีแต่คนมาด่าว่าไอ้บ้าหน้าผี" "ไหนบอกว่านายไม่มีตัวตนแล้วไง
ทำไมถึงโดนใครต่อใครด่า" "บอกแล้วไง เดี๋ยวก็เป็นวิญญาณ
เดี๋ยวก็มีตัวตนเป็นคนขึ้นมา มีเนื้อหนัง อย่างคราวที่แล้ว ตอนที่ได้ปล้ำ
ได้จูบคุณนาย ตอนนั้นตัวตนมันชัดเจนขึ้นมาเชียว เลือดฉีดพล่านทั้งตัวเลย
ติดใจรสจูบคุณนาย" เทวัญยื่นหน้าเข้ามาใกล้นงไฉน ทำท่าจะซุกไซร้
นงไฉนเบือนหน้าอย่างขยะแขยง "อย่านะ ไอ้" "คุณนายก็ชอบไม่ใช่เหรอ เห็นหลับตาพริ้ม"
นงไฉนตบหน้าเทวัญอย่างแรง แล้วผลักเทวัญเซไป จะวิ่งออกจากห้อง เทวัญกระชากร่าง
นงไฉนเซล้มไปบนเตียง แล้วกระโดดเข้าทาบทับ ยึดแขนทั้งสองของนงไฉนไว้ "อย่าคิดหนีเลย
ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เรามาฉลองกันดีกว่า
ให้กับอิสรภาพของคุณนายที่ออกมาจากโรงพยาบาล ด้วยมารยาสาไถเล็กน้อยๆ
ให้หมอพยาบาลเขาสงสาร และกับฉัน ที่เสียอิสรภาพไปตลอดชีวิต
ต้องขังตัวเองอยู่กับบ้าน ไม่กล้าให้ชาวบ้านเขาเห็นหน้า" เทวัญระดมไซร้นงไฉน
"นายเป็นผีไปแล้ว จะมาห่วงอะไรกับเรื่องชาวบ้าน" เทวัญปิดปากนงไฉน แล้วปล้ำเมามัน
นงไฉนพยายามดิ้น เสียงร้องหลุดรอดเป็นระยะ เทวัญตัดสินใจจูบเนิ่นนาน
นงไฉนน้ำตาไหลพราก เทวัญถอนริมฝีปากออก เหมือนสติจะกลับมา มองหน้า
นงไฉนที่หลับตานิ่ง ทันใดนั้นเสียงชาคริตเคาะประตูเรียก เทวัญรีบหนีไป ชาคริต
อานนท์ ถวัลย์ พิมพาและป้าถมยาเข้ามาได้ก็เห็น นงไฉนนอนหายใจระรวยอยู่ที่เตียง
ชาคริต ถวัลย์ พิมพา เข้ามาดูอาการ นงไฉนปรือตาขึ้นมา แล้วสะดุ้งเฮือก "อย่า
อย่าทำร้ายฉัน" "ไม่มีใครครับ นี่ผมเอง" ชาคริตกอดนงไฉนไว้ นงไฉนยังตื่นกลัว "คุณนง
เรื่องอะไรกันครับ" "มันไปไหนแล้ว" "ใครครับ" นงไฉนมองหน้าชาคริต เริ่มรู้สึกตัว
"เปล่า ไม่มีอะไรค่ะ ฉันคงฝันร้าย" "ฝันร้ายอะไรกันลูก ทำไมเนื้อตัวมีรอยจ้ำๆ
อย่างนี้" "ไม่ทราบค่ะพ่อ ฝันว่ามีคนเข้ามาทำร้าย"
อานนท์ออกมาดูที่ระเบียงไม่เห็นอะไร เทวัญเกาะขอบกำแพงอยู่ ถอนใจโล่งอก
แล้วเหนี่ยวตัวเองไต่ลงจากระเบียง ชาคริต ถวัลย์ พิมพา ออกมาจากไป
อานนท์ยังนั่งเป็นเพื่อนนงไฉน ที่นอนอยู่บนเตียง นงไฉนทานยาระงับ
"เป็นเพื่อนพี่ก่อนนะนนท์ ตอนนี้พี่ไม่อยากอยู่คนเดียวเลย ทุกครั้งที่อยู่คนเดียว
นายปีศาจจะมาหาพี่" "ใครครับนายปีศาจ" "นายเทวัญ" "อะไรนะครับ นายเทวัญ"
"เรื่องนี้อย่าบอกใครนะนนท์ ปีศาจนายเทวัญ
ตามมาหลอกหลอนพี่ตั้งแต่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว หน้าเขาเสียโฉมไปครึ่งหนึ่ง
น่ากลัวเหลือเกิน" "พี่นงครับ มันคือฝันร้ายไม่ใช่หรือครับ" "พี่ไม่แน่ใจแล้ว"
นงไฉนสะอื้น "อะไรฝันอะไรจริง แยกไม่ออกแล้ว" "พี่นง ฟังนะครับ นายเทวัญน่ะ
หายสาบสูญไปแล้ว อาจจะไปอยู่ต่างประเทศแล้วก็ได้ ที่พี่เห็นน่ะ
มันคือจินตนาการของพี่เองต่างหาก" "แล้วรอยช้ำพวกนี้ล่ะ
พี่คงไม่ได้ทำร้ายตัวเองหรอกนะ" "พี่คงกลัว แล้วคิดไปว่ากำลังต่อสู้กับนายเทวัญ
มันก็เกิดรอย ฟกช้ำได้ครับ ไม่ใช่เรื่องแปลก ตั้งสตินะครับพี่
ปีศาจนายเทวัญไม่มีจริงหรอก" "ไม่มีจริงนะนนท์ พี่แค่ฝันนะ" "ครับ
แค่ฝันเท่านั้นเอง" นงไฉนยิ้มออกมาได้ พร้อมๆ กับพึมพำแล้วเข้าสู่ภาวะหลับใหล
อานนท์มองพี่สาวตัวเองอย่างสงสาร เทวัญและธงกลับเข้ามาในบ้าน ลุงคำรออยู่ถือมือถือ
"ไงครับ ขโมยรถผมไปขับเล่นถึงไหนกัน" ธงตอบ "ไปหลอกยายคุณ" เทวัญสวนขึ้น
"วนอยู่แถวๆ นี้แหละ" ลุงคำมองทั้งสองอย่างไม่ไว้ใจ "เอ้า นี่ครับ
คุยกับคุณโชคเสียหน่อย" เทวัญรับมือถือ เสียงโชคเครียด "แกเอารถฉันไปไหน"
"ขับเล่นไปเรื่อย" "ฉันเกือบให้ลุงโทรแจ้งความแล้วนะ" "อย่าซีเรียสน่า เฮ้ย โชค
ฉันขอร้องแกเรื่องสิ" "อะไร ซื้อรถคันใหม่ให้แกขับเล่นเหรอ" "เปล่า
อีกสองวันฉันอยากไปรีสอร์ทภูดาว" "หา รีสอร์ทภูดาว!" โชคตกใจ
วันรุ่งขึ้นลุงคำมองดูเทวัญ ที่อ่านข่าวนงไฉนในหนังสือพิมพ์ฉบับเดิม
ธงนั่งอยู่ที่นอกชาน ลุงคำยกของว่างเข้ามาวางให้ เทวัญรีบปิดหนังสือ
"ผมไม่เข้าใจจริงๆ คุณโชคอนุญาตให้คุณไปรีสอร์ทนั่นทำไม"
เทวัญมองลุงคำด้วยสายตาว่างเปล่า "ผมบอกแล้วไง ผมอยากไปไหว้พระที่นั่น
ตอนที่ผมแต่งงานกับนรีใหม่ๆ เราไปไหว้พระที่วัดพระสิงห์
ให้ท่านคุ้มครองชีวิตแต่งงานของเราทั้งคู่ รวมทั้งลูกโก้ในท้อง
ผมอยากกลับไปทำบุญที่วัดอีกครั้ง" "งั้นก็ น่าจะดีกับตัวคุณนะ" ลุงคำออกไป
เทวัญยิ้มกับรูปของนงไฉน ยิ้มวิปริต "ดีสำหรับเธอด้วย คุณนาย"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น