คุณแม่จำแลง 5

ปอโต้เดินร้องไห้ มีธันวาที่เข็นมอเตอร์ไซค์ตามอย่างอ่อนใจ "ปอโต้
ลูกน่ะโตพอที่จะเข้าใจอะไรได้แล้วนะ
ถึงแม่เค้าจะรักปอโต้แต่แม่ก็อยู่กับปอโต้ตลอดไปไม่ได้หรอก"
"แม่ไม่ต้องอยู่ตลอดไปก็ได้ แต่ปอโต้ขออยู่กับแม่อีกแป๊บนึง อีกแป๊บเดียวเอง
ทำไมไม่ได้เหรอฮะ" ปอโต้ก็ออกวิ่งตะโกนไปร้องไห้หาแม่
ทันใดนั้นปอโต้ก็สะดุดล้มลงเข่าถลอกที่กลางถนน ปอโต้นั่งมองเข่าที่ถลอกเลือดซิบ
ปัดๆ ดินพยายามไม่ร้องไห้ รถตู้คันหนึ่งแล่นตรงมา ธันวาอ้าปากค้างตกใจ
รีบทิ้งมอเตอร์ไซด์วิ่งเข้าไปหาลูก ตะครุบคว้าตัวปอโต้กลิ้งออกมาจากถนนได้ทัน
รถตู้แล่นผ่านไปอย่างฉิวเฉียด
ธันวานั่งอุ้มปอโต้มองรถตู้ที่แล่นผ่านไปด้วยความเร็วด้วยสีหน้าสุดช็อค
กอดปอโต้ไว้กับอกแน่นใจแทบขาดให้ได้เมื่อคิดว่าเขาเกือบจะเสียลูกไปเสียแล้ว
ธันวาอุ้มปอโต้เข้ามาในร้าน บอกให้เทียมกับโก๋ หยิบยาใส่แผล
ปอโต้เบะปากร้องไห้บอกโก๋กับเทียมว่าแม่ทิ้งเขาไปแล้ว โก๋กับเทียมงงๆ
ว่าทำไมจะไปไม่เห็นบอก ธันวาไม่พูด พยายามอดกลั้นความอึดอัดใจทำแผลให้ลูก
ปอโต้ร้องจะหาแม่ ธันวาทนไม่ไหว หันมาดุปอโต้เสียงดัง ทำเอาอึ้งไปทั้งร้าน
ธันวาติดพลาสเตอร์ยาเสร็จ ลุกยืนพยายามสงบสติอารมณ์ "ถ้าลูกพูดไม่รู้จักฟังแบบนี้
ต่อไปลูกจะไม่ได้เจอแม่อีก" ปอโต้ถึงกับปล่อยโฮออกมาแล้ววิ่งร้องไห้ขึ้นข้างบนไป
เทียมตำหนิ "คุณธัน ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะครับ ไม่ทำร้ายจิตใจปอโต้ไปหน่อยเหรอ"
"แค่อยู่ๆแม่ก็หนีกลับไปดื้อๆไม่บอกไม่กล่าว คุณปอโต้ก็คงจะเสียใจพอแล้ว
แต่นี่เล่นจะไม่ให้เจอแม่อีก คุณปอโต้คงทำใจไม่ได้หรอก" โก๋เห็นด้วย
"ใจของเด็กเล็กนิดเดียวเองนะครับ แล้วก็บางยิ่งกว่าแก้ว ถ้าเสียใจมากๆ
ผมกลัวว่ามันจะแตกเข้าสักวัน" เทียมถอนใจ ธันวาถอนใจจับขมับ
"แล้วจะให้ฉันทำยังไงวะ" เทียมบอก "คุณเอมี่กลับไปแล้วจริงๆ เหรอครับ
ยังไงก็มาหาลูกแล้ว ก่อนจะไปก็น่าจะจากไปให้มันประทับใจหน่อย ไม่ใช่จากไปเฉยๆ
แบบนี้" ธันวาคิดๆ แล้วก็หุนหันออกจากร้านไป โก๋กับเทียมคิดว่าธันวาไปตามเอมิกา
ชัชชาเดินเข้ามาเตรียมตัวจะนอน โทรศัพท์ดังขึ้น ชัชชารับโทรศัพท์
เป็นปารินที่โทรมาบอกว่าจะนัดคุยเรื่องคดีฟ้องหย่าในวันเสาร์นี้
ชัชชาบอกว่าวันเสาร์เธอไม่ว่าง เพราะเขตอรัญโทรมาชวนลูกไปสวนสนุก
ซึ่งเธอก็ดันเผลอไปสัญญากับน้ำฟ้าเอาไว้แล้ว ปารินรู้สึกแหม่งๆ
บอกให้ชัชชาดูแลตัวเองให้ดี ชัชชาวางสายไป
ปารินยังนั่งคิดว่าเขตอรัญต้องมีแผนอะไรแน่ๆ ทางด้านปอโต้เอง
ได้ยินว่าชัชชาจะพาน้ำฟ้าไปเที่ยวสวนสนุก ก็รบเร้าอยากให้เอมิกาพาไปบ้าง
เอมิการับปาก พลางวาดฝันว่าวันนั้นจะเป็นวันที่เอมิกาลาปอโต้ไปอย่างสวยงามเสียที
เลยอ้างว่าวันนั้นธันวาคงจะพาไปไม่ได้ เอมิกาคงพาไปได้เพียงลำพังเท่านั้น
ปอโต้ไม่ว่าอะไร เพราะมัวแต่ดีใจ เอมิกากับปอโต้ขึ้นรถขับออกไปสวนสนุกแล้ว
รัญนรีขี่มอเตอร์ไซค์แล่นเข้ามาจอดทันที โก๋กับเทียมตกใจ รัญนรีหรี่ตามองตามรถ
ถามว่าธันวาไปไหน เทียมบอกว่าไปเที่ยวสวนสนุกตามประสาพ่อแม่ลูก รัญนรีแทบกรี๊ด
รีบตามไปทันที โก๋งง ถามเทียมว่าทำไมไม่บอกว่าไม่มีธันวาไป
ไปกันแค่เอมิกาและปอโต้เท่านั้น เทียมหัวเราะ
ถามว่าอยากให้รัญนรีอยู่ที่ร้านด้วยหรือไง โก๋เห็นด้วย
ยิ้มร่าสบายใจที่รัญนรีไม่อยู่กวน ที่สวนสนุก ปอโต้กำลังเที่ยวสนุกอยู่กับเอมิกา
ได้เจอกับน้ำฟ้า ชัชชาและเขตอรัญ ชัชชาดีใจมากที่เจอเอมิกา ในขณะที่เอมิกาตกใจ
มองปอโต้อย่างรู้ทันว่านี่ไม่ใช่บังเอิญแน่นอน ชัชชารีบหาไม้กันหมา
ชวนเอมิกากับปอโต้เดินเที่ยวพร้อมกัน เอมิกาเลี่ยงไม่ได้
เขตอรัญยืนเท้าเอวมองอย่างไม่พอใจ ที่มีเอมิกามาเป็นมารผจญ
ชัชชายืนมองน้ำฟ้าอยู่กับเขตอรัญอย่างมีความสุข ก็เผลอยิ้มไปด้วย ชัชชาบอกเอมิกา
"นานแล้วนะคะที่ชัชชาไม่ได้เห็นลูกมีความสุขกับพ่อเขาแบบนี้" เอมิกานิ่วหน้า "พ่อ
อ้าว แล้วผู้ชายที่คุณชัชชาพาไปงานวันเกิดปอโต้ล่ะคะ ไม่ใช่พ่อน้ำฟ้าเหรอ
อย่าบอกนะคะว่ามีกิ๊ก" "เปล่าหรอกค่ะ คนนั้นน่ะเพื่อนชัชชาเอง
เขามาช่วยจัดการเรื่องคดีฟ้องหย่าน่ะค่ะ" เอมิกาอึ้งๆ "ฟ้องหย่า" "เอ่อ คือ
พอดีพ่อน้ำฟ้าเค้าไม่ได้เป็นอย่างที่คุณเอมี่เห็นแบบนี้ทุกวันน่ะค่ะ" "อ๋อ เหรอคะ"
"เดี๋ยว ว่าแต่คุณเอมี่เคยเห็นปารินด้วยเหรอคะ
ก็วันนั้นคุณเอมี่มาไม่ทันวันเกิดปอโต้นี่นา" "เออใช่ เอ่อ คือ อ้อ ใช่ค่ะ
ธันวาเขาเล่าให้ฟังน่ะค่ะ" ชัชชาเคืองๆ "อดีตสามีคุณนี่ ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านนะคะ"
เขตอรัญเดินเข้ามากับปอโต้และน้ำฟ้า ดูเป็นพ่อที่ดีมาก
เขตอรัญขอตัวคุยกับชัชชาตามลำพัง เขตอรัญเดินโอบเอวชัชชาไป ชัชชาพยายามแกะมือออก
เอมิกาเบ้ปากมอง "ดูเขาทำเข้า ทีกับสามีทำเป็นปัดป้อง ยัยนี่มันยังไงกันวะ"
เอมิกามองตามแปลกๆ เขตอรัญเดินพาชัชชามา จับไหล่ให้ชัชชานั่งลงที่ม้านั่งริมสระ
ชัชชายิ่งงง เขตอรัญคุกเข่าลงต่อหน้าชัชชา ชัชชาถึงกับตะลึง
"จำวันที่ผมขอคุณแต่งงานได้ไหม๊? ผมคุกเข่าต่อหน้าคุณแบบนี้" ชัชชาถึงกับอึ้งไป
"จำได้สิ วันนั้นเคยเป็นวันที่ฉันมีความสุขที่สุดในโลก
แต่คุณเป็นคนที่ทำลายชีวิตคู่ของเราจนพังยับเยินไม่มีชิ้นดี"
เขตอรัญล้วงมือเข้าไปที่ซอกๆ หนึ่ง ดึงดอกไม้ช่อใหญ่ออกมา "เรื่องมันแล้วไปแล้ว
อย่าไปพูดถึงมันเลย เราดีกันเถอะนะ ชัชชา" ชัชชาตะลึงงัน
"ผมรู้แล้วว่าไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าครอบครัว" "คุณเพิ่งจะคิดได้เหรอ"
ชัชชาเดินไปหยิบดอกไม้มาถือ เขตอรัญโอบชัชชา "ผมขอเงินสักสองล้านสิ"
ชัชชาได้ยินหน้าเปลี่ยนทันที "เมื่อกี๊คุณว่าไงนะ" "ผมบอกว่าผมขอเงินสักสองล้านสิ
ผมอยากได้รถคันใหม่น่ะ" ชัชชาสะบัดออกจากเขตอรัญทันที "ฉัน ฉันน่าจะจำ
จำว่าคนอย่างคุณน่ะเป็นยังไง ทำได้ขนาดนี้เพื่อเงินงั้นเหรอ" "ผมก็แค่บอกตรงๆ น่ะ
แต่ผมอยากจะคืน … " "หยุดเถอะเขต ถ้าคุณมีสมองสักนิด
รอที่จะพูดเรื่องเงินไปอีกหน่อยล่ะก็ ฉันอาจจะกลับไปโง่อีกครั้งก็ได้" "แต่ว่าผม"
เขตอรัญเหลือบเห็นปาริน "อ๋อ อย่างงี้นี่เอง คุณระแวงผมจนต้องพาไอ้ชู้นั่นมาด้วย"
ชัชชาหันมองตามมือเขตอรัญ เห็นปารินที่มองอยู่
พอรู้ตัวว่าถูกมองจึงหันหลบทำเป็นกินไอศกรีม ไอศกรีมที่ถืออยู่เปรอะจมูกด้วย
ชัชชาเซ็งที่ปารินตามมาทำให้เรื่องทุกอย่างแย่ลงอีก เขตอรัญเดินเข้าไปหาปาริน
จับคอเสื้อปารินยกขึ้น "นี่แกจะเอายังไงกับฉันวะ ครอบครัวเค้าจะมาเที่ยวด้วยกัน
แกยุ่งอะไรด้วยวะ ไอ้ที่แอบกินน่ะมันไม่อิ่มเหรอ ถึงต้องมาแอบกินกันถึงที่นี่"
"พูดดีๆ นะครับ ให้เกียรติภรรยาคุณด้วย ผมเคยเตือนคุณเรื่องนี้หลายครั้งแล้ว"
ปารินเตือน "เตือนทีไรก็เจ็บตัวกลับไปทุกที ไม่เข็ดรึไง"
ชัชชาห้ามบอกคนมองกันหมดแล้ว เขตอรัญไม่ฟัง "มองก็มองสิ เค้าจะได้รู้กันไปเลยว่า
มาเที่ยวกับผัวยังอุตส่าห์พาชู้มาด้วย" ปารินทนไม่ไหว ชกหน้าเขตอรัญ
ชัชชาตกใจมาก000000000000000000000000
รัญนรีตามมาจนเจอเอมิกานั่งอยู่กับปอโต้และน้ำฟ้า รัญนรีถามหาธันวา
แต่เอมิกาบอกว่าธันวาไม่ได้มาด้วย รัญนรียังคงตื๊อถามอยู่
สักพักทั้งหมดได้ยินเสียงเหมือนคนทะเลาะกัน
เอมิกาเลยฝากรัญนรีให้ดูปอโต้และน้ำฟ้าก่อน เธอจะไปดูต้นเสียง
เอมิกามาพบเขตอรัญกำลังนัวเนียต่อสู้กับปาริน เลยเข้าห้าม แต่ทั้งคู่ไม่ฟัง
เอมิกาไม่รู้ทำยังไงจันสินใจพุ่งเข้าไปมั่วด้วย จังหวะมั่วกันนั้น
เอมิกาได้โอกาสชกท้องเขตอรัญไปที กับศอกที่คางปารินอีกดอก 2คนชะงักงง เอมิกาตะโกน
"หยุด โตๆ กันแล้ว คุยกันไม่รู้เรื่องรึไง นี่มันสวนสนุกนะ ไม่ใช่เวทีมวยปล้ำ
เด็กๆก็อยู่ตั้งเยอะแยะ อายเด็กกันบ้างไหมเนี่ย ถ้าไม่อายเด็กน่ะ
ก็อายลูกตัวเองบ้าง" ชัชชาทนไม่ไหว เดินหนีออกไปทันที ปารินวิ่งตามไป
เอมิกาก็ตามไปด้วย รัญนรียืนรอเอมิกานานจนรำคาญ หันไปถามปอโต้ว่าธันวาอยู่ไหน
แต่ปอโต้ยืนยันว่าธันวาไม่ได้มา รัญนรีไม่เชื่อ เข้าไปจับแขนให้ปอโต้บอก
น้ำฟ้าเข้าไปตีรัญนรีไม่ให้ทำร้ายปอโต้ รัญนรีรำคาญปัดน้ำฟ้าล้มลง น้ำฟ้าร้องไห้
ปอโต้ตกใจ ชัชชาหลบมาที่มุมเงียบๆมุมหนึ่ง
ปารินรีบวิ่งเข้ามาขอโทษที่เขาห่วงชัชชาเกินไป ชัชชาบอกให้ปารินกลับไปก่อน
เธอยากอยู่คนเดียว ปารินจำใจเดินออกไป เอมิกาเห็นเช่นนั้น กำลังจะเดินออกไปด้วย
ชัชชาขอให้เอมิกาอยู่เป็นเพื่อนเธอก่อน ชัชชาระบาย "ชัชชาอายคุณเอมี่จังเลยค่ะ
ที่เกิดเรื่องขึ้นแบบนี้" "ก็ ไม่หรอกนะคะ สมัยเรียนน่ะ
เอมี่ก็มีผู้ชายต่อยกันแย่งเอมี่ออกบ่อย" เอมิกาปลอบ "มันไม่ใช่อย่างงั้นหรอกค่ะ
คุณเอมี่เป็นผู้หญิง คุณเอมี่ก็น่าจะรู้ ว่าผู้หญิงอย่างเราน่ะ เวลาที่รักใครแล้ว
เราก็อยากที่จะอยู่กับคนๆ นั้นให้ถึงที่สุด ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไงก็ตาม"
เอมิกาทำตัวไม่ถูก "เอ่อ เหรอคะ" "สิ่งที่ผู้หญิงอย่างเรากลัวที่สุดก็คือ
การต้องไปเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ใครก็ไม่รู้ แล้วเวลาที่ผ่านมา มันน่าเสียดายจะตายไป"
"ใช่ค่ะ บางทีการเริ่มต้นใหม่ มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย"
ทั้งสองคนพูดโดยไม่ได้มองหน้ากัน ตอนนี้ทั้งสองเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร
สักพักมีเสียงรัญนรีร้องโวยวาย เอมิกากับชัชชาตกใจ "นั่นเสียงรัญนี่" เอมิกานึกได้
"ปอโต้กับน้ำฟ้า" ทั้งคู่รีบวิ่งออกไป