ธันวาต้องตื่นเช้าเพื่อมาแต่งตัวเป็นเอมี่
แล้วพาปอโต้ไปส่งโรงเรียน ขณะกำลังปีนป่ายต้นไม้ออกไปนอกบ้าน เพื่อจะกดออด
แต่โก๋เกิดมาเห็นเข้าพอดี ถึงแม้ธันวาจะดัดเสียงเป็นเอมี่แล้วยังไง
แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพราะว่าธันวาอยู่ในชุดผู้หญิงก็จริง
แต่วิกผมดั๊นไปติดอยู่บนต้นไม้
ธันวาหันมองหน้าโก๋ก่อนจะร้องออกมาอย่างตกใจ
ร้องลั่น โก๋ก็ร้องด้วยความตกใจเช่นกัน ธันวาตั้งสติได้รีบเอามือปิดปากโก๋
แล้วอธิบายว่าเขาจำต้องปลอมเป็นเอมี่ เพื่อปอโต้จะได้ไม่รู้สึกขาดแม่
และขอให้โก๋เก็บเรื่องทุกอย่างไว้เป็นความลับ
โก๋ยิ้มเจ้าเล่ห์
บอกว่าเขาจะเก็บเป็นความลับ ถ้าธันวาขึ้นเงินเดือนให้ ธันวาเซ็งจิต
แจ่มจันทร์นั่งอยู่กับชัชชา แจ่มจันทร์กลับไปแต่งตัวเป็นยายเพิ้งเหมือนเดิม
กำลังนั่งซึมเศร้าอยู่ตรงม้าหินมุมหนึ่ง
ธันวาที่มาส่งปอโต้ที่โรงเรียนพร้อมกับพิษณุ เดินมาเห็นเข้า ก็มองอย่างสงสัย
"อ้าว ทำไมคุณกลับไปแต่งตัวแบบเก่าละครับ"
แจ่มจันทร์กับชัชชาหันมองหน้าธันวา
ธันวามองหน้าทั้งสองคนไม่เข้าใจว่าธันวารู้เรื่องได้ยังไง ธันวาเหวอ
บอกว่าเอมี่เล่าให้ฟัง แจ่มจันทร์มองหน้าทุกคนลำบากใจที่จะพูด
"เอ่อ
ก็คุณวันชนะ
เขาบอกว่าที่ฉันแต่งตัวสวยขึ้นทำให้เขากลายเป็นตัวตลกในที่ทำงานเขาก็เลยไล่ให้ฉันกลับมาแต่งตัวเหมือนเดิม
ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำยังไงต่อไปแล้วละคะ"
"เรื่องอย่างนี้ฉันก็ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน"
ทุกคนชะงักหันมองหน้าธันวา เพราะธันวาเผลอคิดว่าตัวเองเป็นเอมี่นั่นเอง
ธันวานึกได้
"เพราะผมเป็นผู้ชายไงครับ เรื่องนี้คนที่ช่วยได้น่าจะเป็น แก"
ธันวาหันมองพิษณุ
"ห๊า ฉันเนี่ยนะ" พิษณุเหวอปากกว้าง
ธันวากระซิบว่าพิษณุต้องช่วยเขา หาทางช่วยแจ่มจันทร์
แล้วเขาจะแว่บไปคุยเรื่องร้านกับชัชชา ชัชชาไม่ได้ยินทั้งคู่พูดอะไรกัน แต่ก็สบายใจ
ถ้าแจ่มจันทร์จะมีคนช่วย แล้วรีบขอตัวไปทำธุระ
ชัชชามองแจ่มจันทร์ด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเดินออกไป
ธันวามองตามสบโอกาส
รีบขอตัวตามชัชชาไปทันที พิษณุจะตามไปก็ไม่ได้ หันมาเห็นแจ่มจันทร์มองอยู่ก็สะดุ้ง
แจ่มจันทร์บอกอย่างเกรงใจว่าหากไม่สะดวก ไม่เป็นไร พิษณุรีบบอก
"เอ่อ
ใครว่าละฮะ อย่าไปสนใจพวกนั้นเลยฮะ นุน่ะเต็มใจช่วยอยู่แล้ว
จริงๆแล้วปัญหาของคุณแจ่มต้องแยกเป็นสองอย่าง 1
คือปัญหาภายนอกซึ่งก็เห็นแล้วว่าคุณแจ่มจันทร์มีดีซ่อนอยู่ในตัวมากมาย แต่ปัญหาที่
2 นี่ซิที่คุณแจ่มจันทร์ต้องรีบแก้ไขอย่างเร่งด่วน"
"อะไรเหรอคะ"
พิษณุจิ้มไปที่หน้าอกตัวเอง แจ่มจันทร์พาซื่อ
"จะให้ฉันไปเสริมหน้าอกเหรอคะ"
"ว้าย ไม่ใช่อย่างนั้นคะ
นุหมายถึงความมั่นใจต่างหาก"
"ความมั่นใจเหรอคะ"
"เยส
นั่นแหละคะคือเสน่ห์ของผู้หญิงอย่างเรา"
แจ่มจันทร์มองพิษณุอย่างสนใจในคำแนะนำใหม่
000000000000000000000000000000
ชัชชาตรงมาที่รถ ธันวารีบเดินตามมาด้านหลัง
ชัชชาหันมาเห็นธันวาก็แปลกใจว่าทำไมธันวาไม่อยู่รอพิษณุ ธันวาหาข้ออ้าง
"อ๋อ
ไอ้นุมันว่าอยากจะช่วยแก้ปัญหาให้คุณแจ่มจันทร์ก่อนน่ะครับ
ไอ้นุมันก็อย่างนี้และครับ คิดว่าตัวเองเป็นฝาแฝดกับหมอนพพร
ชอบช่วยแก้ปัญหาหัวใจให้คนอื่นไปเรื่อย"
"รวมถึงคุณด้วยหรือเปล่า"
"แน่นอนครับ ถ้าผมไม่ได้ไอ้นุป่านนี้ความลับผมแตกไปนานแล้ว"
ชัชชาชะงัก
"ความลับ?"
ธันวาเพิ่งนึกได้ว่าหลุดปากไป "เอ่อ อ๋อ ความลับเรื่องที่ผม ผม
ผมยังรักเอมี่อยู่นะครับ"
ธันวาหมดข้ออ้าง ไม่รู้จะอ้างว่าอะไร เลยโพล่งออกไป
ชัชชาได้ยินก็ชะงักมองธันวา
ก่อนจะหวนนึกถึงเรื่องแผนการณ์ที่จับคู่เอมี่ให้กับปารินเพราะถ้าเอมี่กับธันวายังรักกันอยู่มันก็จะกลายเป็นความผิดของเธอ
"ในเมื่อคุณยังรักเอมี่เขาอยู่แล้วทำไมไม่ยอมคืนดีกันละคะ"
"เรื่องของผมกับเอมี่มันจบกันไปนานแล้ว"
"งั้นถ้าคุณเอมี่จะมีใครใหม่คุณก็ไม่รู้สึกอะไรใช่มั้ยคะ"
"รู้สึกแล้วจะทำอะไรได้ครับ"
ชัชชาฟังแล้วชักไม่แน่ใจ
"หรือว่าคุณยังรักคุณเอมี่อยู่"
"ผมว่าการที่คนสองคนจะอยู่ด้วยกันได้
มันมีอะไรมากกว่าความรัก"
"แต่ฉันกลับคิดว่าทุกอย่างต้องเริ่มต้นที่ความรัก
แล้วอย่างอื่นถึงตามมา"
"ผมไม่เข้าใจว่าทำไมผู้หญิงต้องเอาคำว่ารักมาก่อนเสมอ"
"เพราะผู้ชายมักจะคิดถึงมันทีหลังไงคะ"
"เหมือนสามีคุณน่ะเหรอ"
ชัชชาได้ยินก็สะอึกทันที ธันวาเองก็ตกใจที่เผลอปากเร็วไป
"เอ่อ ผมขอโทษ"
"ไม่ต้องหรอกคะ ฉันชินซะแล้ว"
"เอ่อ แล้วเรื่องโปรเจ๊คต์ผม"
"เดี๋ยวฉันให้วีรรัชนีติดต่อไปแล้วกัน พอดีฉันมีธุระต้องรีบไป"
"อ้าว..."
ธันวาชะงักพูดไม่ออกเมื่อเจอตัดบทจึงเดินหน้าหงอยจากไป
ชัชชามองตามธันวาไปก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเอมี่
ธันวาแปลกใจว่าชัชชาโทรมาทำไม รีบดัดเสียงเป็นเอมี่ทันที
ชัชชาบอกเอมี่ว่าเธอมีธุระจะคุยด้วย เอมี่ว่างหรือไม่ ธันวาดัดเสียงเป็นเอมี่
ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า
ชัชชาว่าเธอจะคุยเรื่องโปรเจ็กต์ของธันวา
แต่ถ้าเอมี่ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ธันวาดีใจรีบตอบรับทันที
ชัชชาบอกให้ไปเจอกันที่โรงพยาบาลที่ปารินนอนอยู่
ธันวาวางสายก่อนจะพูดกับโทรศัพท์หมั่นไส้
"คิดจะจับคู่ฉันให้กับผู้ชายหรือไง
เอาวะ เพื่อร้อยสาขา" ธันวาคิด
0000000000000000000000
รัญนรีมาขอยืมเงินกับเกรียงชัย อ้างว่าเธอจะเอาไปลงทุนเรื่องทำแหนม
แต่ตอนนี้เงินเธอยังไม่ออก เลยอยากขอยืมเกรียงชัยก่อน
รัญนรีแอบปลดกระดุมเสื้อลงหนึ่งเม็ด เกรียงชัยหันมองขวับตาแทบถลน
รีบถามว่าต้องการเท่าไหร่ รัญนรีบอก 3 หมื่น
"ทำไมน้อยจังเลยละครับ
ผมนึกว่าซักแสนนึง"
เกรียงหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาก่อนจะหยิบแบงค์พันเป็นปึกออกมานับ
รัญนรีเห็นก็ตาโต
"งั้นคุณเอาไปก่อนหมื่นนึงแล้วกัน"
"หมื่นหนึ่ง! "
"ไม่เอาเหรอครับ"
รัญนรีรีบดึงมาเก็บทันที "เอาคะ "
รัญนรีกำลังจะออกลูกอ้อนต่อ แต่ระหว่างนั้นเสียงมือถือดันดังขึ้น
"ขอโทษนะคะ พอดีเขาคงโทรมาเรื่องแหนมนะคะ รัญขอตัวไปรับก่อนนะคะ"
รัญนรีรีบลุกออกไป เกรียงชัยมองตามอย่างรู้ทัน วันชนะรีบเข้ามาถาม
"เฮ้ย
แกไม่ให้น้องเขาไปวะ เงินแค่สามหมื่นเอง"
"ฉันมันพวกลงทุนน้อยแต่ขอกำไรงามๆ
อะไรที่ฉันเห็นว่ามันเสี่ยงเกินไป ฉันก็ไม่เสี่ยงขออย่างนี้มันต้องเลี้ยงไปเรื่อยๆ"
"แกนี่ไม่ได้เรียกว่าขอกำไรงามๆแล้ววะ เขาเรียกว่าค้ากำไรเกินควร"
แล้วก็เห็นสองคนหัวเราะออกแนวหื่น
ที่รพ.ชัชชาพยายามชงเอมี่ให้เอาใจปารินสุดฤทธิ์ แถมให้ปอกแอปเปิ้ลให้ปารินทาน
เพราะเธอไม่ถนัดกับเรื่องปอกผลไม้ เอมี่บอกว่าเธอก็ปอกไม่เป็นเหมือนกัน
เอมี่รู้ว่าชัชชาพยายามจับคู่จึงพยายามหาทางเลี่ยงแล้วหยิบแอปเปิ้ลขึ้นกัดอย่างไม่เกรงใจเพื่อให้ดูทุเรศ
แต่กลับผิดคาด ชัชชายังพยายาม
"อุ้ย จริงเหรอคะ งั้นก็เหมือนปารินเลยซิคะ
ปารินเขาก็ชอบทานแอปเปิ้ลอย่างนั้นเหมือนกัน คุณสองคนเนี่ยมีอะไรเหมือนๆ กันนะคะ"
เอมี่ที่กำลังเคี้ยวแอปเปิ้ลอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง อ้าว ไงเป็นงั้นวะ
"ถ้างั้นฉันคงต้องกวนคุณเอมี่ช่วยถือแอปเปิ้ลให้ปารินเขาแล้วละคะ"
"เอ่อ
ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมทานเองได้" ปารินยิ้มแหย
"ได้ไงคะ คุณแขนเจ็บอย่างนั้น
นะคะคุณเอมี่ พอดีฉันเป็นโรคแพ้แอปเปิลนะคะถ้าโดนแล้วผื่นจะขึ้น"
ชัชชารีบคะยั้นคะยอ
เอมี่บ่น "แถกไปได้นะ"
"อะไรนะคะ" ชัชชาได้ยินไม่ถนัด
"อ๋อ เปล่าคะ งั้นทานแอปเปิ้ลแล้วเราค่อยคุยงานกันใช่มั้ยคะ"
ชัชชายิ้มหวาน
"ค่ะ"
เอมี่กัดฟันทำเพื่องานคว้าแอปเปิ้ลเข้าไปหาปาริน
"คุณเอมี่ไม่ต้องก็ได้ครับ" ปารินเกรงใจ
"อยู่เฉยๆ เถอะคะ"
เอมี่ยื่นแอปเปิ้ลเข้าไปที่ปากปารินหลับตาปี๋
ปารินอ้าปากจะกัดแอปเปิ้ลแต่เพราะเอมี่หลับตาทำให้แอปเปิ้ลโยกไปโยกมา
ปารินเลยจับข้อมือเอมี่เพื่อให้อยู่นิ่ง แต่ทันทีที่มือของปารินแตะมือเอมี่
เอมี่ก็สะดุ้งตกใจหลุดเสียงผู้ชาย
"เฮ้ย ! "
เอมี่สะดุ้งรีบถอยหลังแต่ไม่ระวังดันไปชนเข้ากับเสาน้ำเกลือ
เอมี่คว้าไว้ทันก่อนที่จะล้มแต่ดันเหยียบกระโปรงตัวเอง
ทันใดนั้นร่างของเอมี่ก็ล้มทับตัวของปาริน ทั้งสองจ้องหน้ากัน
ชัชชามองอึ้ง
แล้วตัวเอมี่ก็ลื่นเสียหลักอีกครั้ง ทำให้ปากของเธอประกบเข้ากับปากของปาริน
เอมี่ตาเหลือก ตกใจรีบลุกขึ้นเอามือปิดปากทำหน้าเบ๊
เอมี่หันรีหันขวางไม่รู้ทำไงแล้วรีบวิ่งออกไปจากห้องทันที
"คุณเอมี่ คุณเอมี่"
ชัชชารีบเรียก
ชัชชากับปารินมองหน้ากันด้วยความงง
0000000000000000000000000000000
ชัชชาเรียกปารินให้มาดูงานพร้อมกับเธอ
ด้วยการไปเดินห้างสรรพสินค้า สำรวจตลาด
และสอนธันวาว่าการทำธุรกิจให้ได้ดีต้องทำยังไงบ้าง ธันวาฟังด้วยความอดทน
ก่อนที่จะสบโอกาส ขอตัวจากชัชชาไปทำธุระแวบหนึ่งด้วยความร้อนรน
ชัชชาแปลกใจว่าธันวาจะรีบไปไหน ทำอะไร รีบตามไปดู
แล้วชัชชาก็พบว่าธันวากำลังเลือกลูกฟุตบอลลูกเล็กอยู่
พอเห็นธันวากำลังเดาะฟุตบอลอยู่ก็ชักสีหน้าทันที
ธันวากำลังเดาะฟุตบอลเพื่อลองความแข็งของลูกบอล
ระหว่างนั้นเสียงชัชชาดังขึ้นที่ด้านหลัง
"นี่คุณ!"
เป็นจังหวะเดียวกับที่ธันวาเอาหัวโหม่งลูกบอลพอดี ลูกบอลลอยไปโดนหน้าชัชชา
ป้าป! ชัชชาผงะร้องลั่น ธันวาตกใจรีบเข้ามาหา ถามว่าชัชชามาทำอะไร ชัชชาเบ้หน้า
"ฉันต้องถามคุณมากกว่าว่าคุณมาทำอะไรตรงนี้
ถ้าคุณไม่จริงจังกับร้านคุณก็น่าจะบอก ฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลามา"
ชัชชาพูดพร้อมกับเดินหนี ธันวาเข้ามาขวางเอาไว้ บอกว่าเขาขอโทษ
แค่อยากจะซื้อลูกบอลให้ปอโต้เท่านั้น ชัชชาแปลกใจ
"พักนี้ผมกับลูกไม่ค่อยได้เจอกัน ก็เลยคิดว่าถ้าเราได้ใช้เวลาด้วยกันบ้าง
บางทีอะไรๆมันคงจะดีขึ้นกว่านี้"
ชัชชาสัมผัสได้ถึงความรักของธันวาที่มีต่อปอโต้ ธันวาชวนคุย
"แล้วน้ำฟ้าละครับ จริงๆ วันนี้เป็นวันหยุดคุณน่าจะพาแกมาเที่ยวด้วย"
"คงไม่ได้หรอกคะ น้ำฟ้าต้องเรียนพิเศษ"
"โห ลูกคุณเรียนหนังสือมาห้าวันแล้ว
คุณยังจะให้ไปเรียนพิเศษอีกหรือไง คุณไม่กลัวลูกคุณจะเครียดตายเหรอ"
"ขอบคุณสำหรับความเป็นห่วงนะคะ แต่ฉันรู้ว่าฉันจะเลี้ยงลูกของฉันยังไง"
"เหรอครับ คุณอาจจะเป็นผู้หญิงที่ทำงานเก่ง แต่ผมอยากให้คุณเป็นแม่ที่ดีด้วย"
ชัชชาโกรธ "นี่คุณ!"
ระหว่างนั้นเสียงมือถือของธันวาดังขึ้น
ธันวาหยิบขึ้นมาดูเห็นว่าเบอร์บ้านโทรเข้ามาเห็นเป็นปอโต้ ก็รีบขอตัว
ชัชชาจุ๊ปากมองตามไม่พอใจ อยู่ๆ เขตอรัญก็โผล่มาจากข้างหลังยื่นหน้ามาจะหอมแก้ม
ชัชชาผงะตกใจเบี่ยงหน้าหลบพร้อมกับผลักฝ่ามือใส่หน้าเขตอรัญ
"โอ๊ย"
เขตอรัญปัดมือชัชชาออกพร้อมกับลูบหน้าตัวเอง
"ทำบ้าอะไรของคุณ
ถ้าหน้าผมเป็นแผลล่ะก็ ผมจะเอาเรื่องคุณ"
"ห่วงว่าจะหมดหล่อ
แล้วจะเอาไปหลอกล่อผู้หญิงไม่ได้งั้นสิ หึ คุณมันก็ดีแต่เปลือกนอก
ไส้ในเน่าเฟะยิ่งกว่าศพเสียอีก"
เขตอรัญกระชากแขนชัชชามาพูดใส่หน้า "อี่ย์!
อย่างน้อยเธอก็เคยเกลือกลั้วไส้เน่าๆของฉันมาแล้ว ไงล่ะจ๊ะทูนหัว
ถึงกับดิ้นพล่านเพราะถูกฉันทิ้ง หรือว่าอารมณ์เปลี่ยวจนหน้ามืด
ถึงได้คว้าไอ้พ่อม่ายเรือพ่วงนั่นมาเดินควงไม่อายชาวบ้านชาวช่อง"
ชัชชาผลักเขตอรัญผงะออกไป "เก็บความคิดชั่วๆ ไว้ในสมองเลวๆ ของคุณเถอะ
ฉันมาทำงาน"
"แต่ท่าทางไอ้นั่นคงจะทำไม่ได้เรื่องละซิ
คุณถึงได้ดูอารมณ์ค้างอย่างนี้"
ชัชชาทนไม่ได้ยกมือขึ้นจะตบหน้าเขตอรัญ
แต่เขตอรัญคว้ามือของชัชชาเอาไว้ได้
"อย่าทำให้ผมโกรธดีกว่า
ไม่อย่างนั้นคุณได้เดินเอาปี๊บคลุมหัวแน่"
"ไม่ต้องมาขู่ ฉันไม่กลัวคุณหรอก
ฉันไม่เคยทำอะไรผิด หลีก!"
ชัชชาเดินหนี เขตอรัญเดินตามมากระชากแขนชัชชาไป
"ปล่อยฉันนะ คุณจะพาฉันไปไหน ปล่อย"
วินาทีนี้ชัชชานึกถึงธันวา
เธอพยายามกวาดตามองหาเขา แต่ไม่เห็น
เขตอรัญดึงชัชชามาที่มุมหนึ่งของห้าง
ชัชชาสะบัดแขนจนหลุด เขตอรัญดึงซองเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วโยนใส่หน้าชัชชา
บอกให้ดูให้เต็มตา ชัชชามองซองที่ตกอยู่ที่พื้นอย่างงง ถามว่าอะไร
"ก็ความสำส่อนของเธอน่ะเซ่ จะมีอะไร ดูเซ่ ดู" เขตอรัญตวาด
ชัชชาส่ายหน้าว่าไม่จริงแต่พูดไม่ออก รีบหยิบซองขึ้นมา หยิบรูปออกมาดู
ชัชชาเห็นเป็นรูปที่แอบถ่ายตอนอยู่กับปารินตามสถานที่ต่าง
จากมุมกล้องที่ถ่ายทำให้ดูเหมือนชัชชากับปารินใกล้ชิดกันมาก ชัชชานิ่วหน้า
"ว่างมากหรือไง ถึงได้เที่ยวตามแอบถ่ายรูปฉันกับปาริน ไม่เห็นจะมีอะไรเลย
เอามาให้ฉันดูทำไม"
"โอ้โห
คลอเคลียอยู่กับผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่ผัวของตัวเองแบบนี้
อย่างงี้ไม่เรียกว่าแพศยาแล้วจะเรียกว่าอะไรห่ะ
หรือว่าต้องให้ไปถ่ายตอนที่ดิ้นอยู่กับมันบนเตียงมาประจานเสียก่อน ถึงจะมียางอาย"
"คนสารเลว ทำไมถึงได้ชั่วอย่างงี้"
ชัชชาฉีกรูปทิ้งด้วยความโกรธจนมือไม้สั่นไปหมด แล้วปาใส่เขตอรัญ
"ฉีกไปเลย
ฉีกให้พอใจ ยังไงต้นฉบับก็อยู่ที่ผม"
"เชิญ! จะเก็บไว้บูชาก็ช่างหัวคุณ
ฉันต้องกลัวอะไร ในเมื่อฉันกับปารินไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ"
"คุณแน่ใจเหรอ
ว่าถ้ารูปพวกนี้ไปแพร่อยู่ในอินเตอร์เน็ตไอ้พวกแมงเม้าท์ทั้งหลายมันจะคิดว่าคุณไม่มีอะไรกัน?
หึๆ หรือว่าคุณอยากจะลองก็เอา ไอ้พวกแม่ๆ เพื่อนของน้ำฟ้าที่โรงเรียน
มันจะได้มีเรื่องนินทากันสนุกปาก ฮ่ะๆๆ"
พอเขตอรัญยกเอาเรื่องน้ำฟ้ามาขู่
ชัชชาถึงกับเซจนต้องยืนพิงพนัง มองไปที่หน้าเขตอรัญด้วยน้ำตาพร่า
"นี่คุณกล้าเอาชีวิตของลูกมาต่อรองกับฉันเหรอ คุณไม่สงสารลูกหรือไง
คุณเป็นพ่อแกนะ"
"ผมไม่สน เพื่อสิ่งที่ผมต้องการ ผมทำได้ทุกอย่าง"
"เงินใช่ไหม๊ คุณอยากได้เงินใช่ไหม๊?"
ชัชชาเปิดกระเป๋าถือด้วยมือที่สั่นเทา หยิบเช็คใบหนึ่งออกมา
"เช็คเงินสด5แสนนี่ คงจะพอจะหยุดคุณทำเรื่องชั่วๆ ได้นะ"
ชัชชาปาใส่เขตอรัญ
เช็คหล่นพื้น เขตอรัญหยิบขึ้นมาเป่าฝุ่น
"น้อยไปหน่อย
แต่ก็สมกับค่าเหนื่อยของผม ไปก่อนะจ๊ะทูนหัว แล้วผมจะกลับมาใช้บริการใหม่"
เขตอรัญเดินไปแล้วก็หยุดหันมา
"อ้อ ผมเตือนคุณไว้ซะก่อน
อย่าริอ่านไปเล่นชู้กับไอ้พ่อม่ายนั่นเข้าล่ะ เดี๋ยวปารินเค้าจะเสียใจ
มันอุตส่าห์เฝ้าของมันมาตั้งนาน ฮ่ะๆๆ"
เขตอรัญเดินหัวเราะออกไปอย่างสะใจ
ชัชชาขาอ่อนทรุดลงกับผนัง
0000000000000000000
ธันวาเดินคุยมือถือกับปอโต้
"พ่อมีของขวัญให้ด้วยนะ เอ้า บอกก็ไม่ลุ้นซิไอ้เสือ เย็นนี้เจอกัน
เป็นเด็กดีนะ"
ธันวาวางสายไป แล้วเดินจะกลับไปหาชัชชา
เห็นเขตอรัญเดินผิวปากผ่านมาพอดี
เห็นสีหน้าเขตอรัญที่มองกวนๆ มา
ธันวาชักรู้สึกว่าต้องมีอะไรซะแล้ว ธันวายืนมองทีท่ามันจะเอาไง พอเดินผ่าธันวา
เขตอรัญก็พูดลอยๆ ขึ้น
"มิน่าถึงอยากจะเขี่ยฉันทิ้งนัก พอไอ้ทนายนั่นนอนเดี้ยง
ก็ยังมีพ่อม่ายมาเสียบแทน"
ธันวาเลยเอาคืนด้วยการพูดเปรยขึ้นบ้าง "ก็ช่วยไม่ได้
อะไรที่มันโหล่โท่ย มันก็ต้องเขี่ยทิ้ง เก็บไว้ก็รกบ้านเปล่าๆ"
เขตอรัญฉุน
"เฮ้ย! แกด่าใครวะ?"
"ก็แกด่าใคร คนนั้นก็ด่าแกแหละ"
"ไอ้กระจอก!"
"หึ
ถ้าผมกระจอก แล้วคุณเป็นอะไรดี ขี้ดินใต้รองเท้าผมดีไหม๊?"
"แก"
เขตอรัญชี้หน้าธันวา ธันวาปัดมือ
"เมื่อวานก็มีไอ้บ้าคนนึงมันชี้หน้าผมแบบนี้เหมือนกัน ตอนนี้มันดั้งหัก ตาแตก
ฟันหลอ นอนดามคออยู่โรงพยาบาล รู้งี้ทำหมันให้มันด้วยก็ดี หรือว่าคุณจะลอง"
ธันวากำหมัดทำท่าถลาเข้ามา เขตอรัญถอย
"โชคดีนะที่วันนี้ฉันต้องรีบไปขึ้นเช็ค ไม่งั้นแกเสร็จแน่" เขตอรัญรีบชิ่ง
ธันวาปล่อยหมัดทิ้ง "น่าเวทนายัยนั่นจริงๆ ที่ได้ไอ้นี่เป็นพ่อของลูก"
ธันวาพูดเสร็จก็หยุดคิด
"แล้วมันมาทำอะไรที่นี่? แล้วยัยนั่นอยู่ไหน?"
ธันวาหันมองหาชัชชาอย่างนึกห่วง รีบเดินไป ธันวาจากที่เดินก็ก้าวเร็วขึ้นๆๆ
จนวิ่งไป
ธันวาวิ่งตามหาชัชชามา สีหน้าชักห่วงมากขึ้น แล้วธันวาก็หยุดกึก ค่อยๆ
หันมองไปที่ซอกข้าง แล้วต้องตกใจเมื่อเห็นชัชชานั่งผิดผนังหน้าซีดหมดสติอยู่
ธันวารีบวิ่งเข้ามาประคองร่างของชัชชาที่เป็นลมไม่ได้สติขึ้นมา
"คุณ คุณ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น