ครูสมศิริ
ให้นักเรียนในชั้นเขียนเรียงความเรื่องแม่ ใครชนะก็จะได้รางวัลพาผู้ปกครองไปเที่ยว
ทำให้เด็กนักเรียนในชั้นตื่นเต้นกันใหญ่ พยายามเขียนกันอย่างตั้งอกตั้งใจ
บอยลูกชายศศิวิภา ที่แม่คาดหวังจะให้ชนะทุกคนในชั้นเรียนตลอดทุกปี เกิดความคิดว่า
อยากจะเป็นที่หนึ่งคนเดียว เลยวางแผนว่าจะเอาเรียงความของทุกคนไปซ่อน
เพื่อให้เหลือแค่สมุดของตนเองเท่านั้น และให้นิกกี้ลูกชายของแจ่มจันทร์ช่วย
นิกกี้ไม่อยากทำ แต่ก็จำใจ แต่แล้วในระหว่างที่นิกกี้ถามบอยกับเรื่องดังกล่าว
ว่าถ้าหากคนอื่นรู้เข้าจะทำยังไงนั้น ปอโต้ก็บังเอิญได้ยินพอดี ปอโต้เครียด
อยากจะบอกครู แต่ก็ไม่กล้า
ครูสมศิริมาคาดคั้นนักเรียนในห้อง
เรื่องสมุดเรียงความ แต่ก็ไม่มีใครรู้เรื่อง ปอโต้อยากบอกใจจะขาด
แต่ก็ยังใจไม่กล้าพอ ครูสมศิริเลยให้นักเรียนทุกคนช่วยกันหา
น้ำฟ้าหาสมุดเรียงความมาตามต้นไม้ริมรั้วในโรงเรียน เจอเข้ากับเขตอรัญ
ที่มาดักรอน้ำฟ้าอยู่แถวหน้าโรงเรียน เพราะหวังจะเอาตัวน้ำฟ้าไป เป็นการขู่ชัชชา
เขตอรัญหลอกล่อให้น้ำฟ้ามุดรั้วออกมาหา และบอกว่าจะพาไปซื้อขนมกิน
แล้วจะพาไปส่งบ้าน น้าฟ้าเห็นว่าเป็นพ่อ ก็ดีใจ รีบมุดรั้วออกไป
โดยที่ไม่มีใครสังเกตเห็น
ชัชชามารับน้ำฟ้าพร้อมกับปาริน แต่เมื่อมารับน้ำฟ้า
แต่ไม่เจอ แม้ผู้ปกครองจะช่วยหาทั่วโรงเรียนแล้ว ก็ใจไม่ดี เริ่มร้องไห้ฟูมฟาย
ธันวาซึ่งวันนี้ไม่ได้แปลงกายเป็นเอมี่ ก็พลอยสงสารไปด้วย
ชัชชาเริ่มสติแตกควบคุมไม่อยู่แล้ว ธันวาตรงเข้าจับไหล่ชัชชา บีบให้ได้สติ
แล้วให้ชัชชาพยายามคิดว่าใครคือคนที่น้ำฟ้าไว้ใจมากที่สุดรองจากชัชชา
ชัชชาคิดได้ ก็รีบโทรศัพท์หาเขตอรัญทันที เขตอรัญเห็นเบอร์ของชัชชาโทรมาก็ดีใจ
ยิ้มร้ายว่าแผนตัวเองสำเร็จแน่ เลยไม่ยอมรับโทรศัพท์ แถมปิดเครื่องอีก
ชัชชาว้าวุ่นใจมาก ถึงกับเป็นลมล้มพับไปทันที
ชัชชาค่อยๆ ลืมตาขึ้น มองไปรอบๆ
เห็นว่าตัวเองนอนอยู่ที่บ้าน ก็ตกใจ ทะลึ่งตัวขึ้นมาก็ถามหาน้ำฟ้าทันที
ปารินรีบเข้าปลอบว่าไม่ต้องเป็นห่วง เพราะได้แจ้งความกับตำรวจให้ช่วยหาแล้ว
ชัชชาร้องไห้โฮอีกเหมือนใจจะขา ปารินเองก็ห่วงแทบแย่ ได้แต่ปลอบ
"น้ำฟ้าไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวตำรวจก็หาแกพบ"
ธันวากับปอโต้ที่ยังคงอยู่เป็นเพื่อนชัชชา มองชัชชาร้องไห้ก็สงสาร
ปอโต้กระซิบธันวา
"แม่น้ำฟ้าร้องไห้ใหญ่เลย เราจะเจอตัวน้ำฟ้ามั๊ยฮะพ่อ"
"เจอซิลูก ต้องหาเจอ"
ชัชชาหันมาเห็นธันวานั่งอยู่ก็แปลกใจ
"คุณ!
นี่ยังไม่กลับบ้านกันอีกเหรอ?"
"คุณธันวาช่วยจัดการเรื่องแจ้งความเป็นธุระให้ทุกอย่าง" ปารินบอก
ชัชชาช็ดน้ำตา พยายามเรียกความเข้มแข็งมา
"ขอบคุณมากนะคะที่ช่วย
ท่าทางปอโต้จะง่วงแล้วคุณพาลูกกลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ"
"ลูกผมไม่เป็นไรหรอก
แกอยากอยู่รอน้ำฟ้า"
"แต่คุณธันวาก็เหนื่อยมามากแล้วนะครับ"
"ความเหนื่อยของผมแค่นี้ ยังเทียบไม่ได้กับความรู้สึกของคนเป็นแม่หรอก
ตอนที่ปอโต้หายไป ผมก็แทบบ้า ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณชัชชาตอนนี้ดี
ว่าใจมันจะขาดน่ะมันเป็นยังไง ผมจะไม่กลับจนกว่าจะหาตัวน้ำฟ้าเจอ
แต่คุณต้องเข้มแข็งไว้นะ อย่าหมดหวังเด็ดขาด ความรักของคุณ จะช่วยคุ้มครองลูก
ให้กลับมาสู่อ้อมอกคุณอย่างปลอดภัย" ธันวาให้กำลังใจ
ชัชชามองธันวา
สายตาของเค้าช่างอบอุ่น ทำให้เธอเข้มแข็งอย่างประหลาด ขัชชาเม้มปากพยักหน้าให้ธันวา
เป็นการบอกว่าเธอจะเข้มแข็ง ปารินอึ้งมอง เขาปลอบแทบตาย
แต่กลับช่วยอะไรชัชชาไม่ได้เลย แต่ธันวากลับเอาอยู่
สักพัก
เสียงรถของเขตอรัญแล่นเข้ามาจอดหน้าบ้าน ชัชชารีบวิ่งออกไปดู ทุกคนรีบตามออกไป
ทุกคนเห็นน้ำฟ้ากำลังลงมาจากรถเขตอรัญ ก่อนจะวิ่งร่าเริงเข้ามาหาชัชชา
ชัชชารีบโผเข้าไปกอดลูกไว้แน่น ร้องไห้ไม่หยุด จนน้ำฟ้างงว่าแม่เป็นอะไร
เขตอรัญผิวปากลงจากรถ ชะงักมองปาริน ธันวา ปอโต้ อย่างกวนๆ
"โฮ้โหอะไรเนี่ยะ
มีปาร์ตี้กันเหรอไง"
ปารินโมโหมากแต่ต้องกลั้นอารมณ์ ชัชชาพยายามสงบสติอารมณ์
"น้ำฟ้าไปไหนมาลูก"
"คุณพ่อพาน้ำฟ้าไปเที่ยวค่ะ" น้ำฟ้าตอบซื่อๆ
"แล้วทำไมคุณครูไม่รู้ว่าน้ำฟ้าไปกับคุณพ่อคะ " ชัชชาถาม
"คุณพ่อให้น้ำฟ้ารอดรั้วออกไปหาค่ะ"
ปารินโกรธมาก
ลุกขึ้นจะไปเอาเรื่องเขตอรัญ
"นายรู้มั๊ยว่าทำให้คนอื่นเขาวุ่นวายขนาดไหน"
"วุ่นวายอะไร คิดว่าตัวเองเป็นใคร เที่ยวมายุ่งเรื่องในครอบครัวของฉัน
นี่มันลูกชั้น เมียฉัน นายมันแค่ไอ้แมวขโมย จ้องจะเขมือบของๆ ฉัน หุบปาก
แล้วไสหัวไปจากบ้านชั้นได้แล้ว ไป๊"
ปารินโมโหแต่ทำอะไรไม่ได้
ธันวาที่ยืนฟังอยู่ก็รู้สึกไม่พอใจ
"เฮ้ๆ คุณ ต่อหน้าเด็กๆ
พูดจาให้มันประเทืองปัญญาเด็กหน่อยซีคุณ"
เขตอรัญหันมาแว้งกัดธันวาทันที
"แล้วคุณมาเสนอหน้าอยู่ทำไร กลัวปัญญาลูกไม่มี ก็พากลับไปซะ
แล้วไปจัดการเรื่องทางบ้านตัวเองให้ดีซะก่อน ค่อยมายุ่งเรื่องของคนอื่น"
ชัชชาทนไม่ไหวแล้ว "หยุดนะคุณเขต!"
"ก็มัน" เขตอรัญตั้งท่าจะด่าต่อ
"ฉันบอกให้หยุด นี่มันต่อหน้าลูกนะ" ชัชชาน้ำเสียงเอาจริง
เขตอรัญจำต้องหยุด แต่สีหน้ามองธันวาแบบท้าทาย
น้ำฟ้ากับปอโต้หน้าตาตกใจมากที่เห็นผู้ใหญ่ทะเลาะ ปอโต้เริ่มกลัว
น้ำฟ้าเองก็เหมือนกัน ชัชชาให้น้ำฟ้าขึ้นบ้าน ธันวาเลยจะพาปอโต้กลับบ้าน
ยังไม่ทันที่ชัชชาจะขอบคุณ เขตอรัญหันมาเอาเรื่องปาริน
"อ้าว
จะอยู่เป็นเสี้ยนขวางเท้าทำไมเนี่ยะ ไปดิไปได้แล้ว ผัวเมียเขาจะอยู่กันสองต่อสอง"
ปารินขยับจะต่อปากต่อคำด้วย แต่ชัชชาขัดขึ้นให้ปารินกลับก่อน ไม่ต้องห่วงเธอ
ปาริน ต้องกลับออกมาอย่างไม่เต็มใจ ชัชชาหันใส่เขตอรัญทันที
"คุณทำอย่างนี้ทำไม
เอาลูกไปทำไมไม่บอกฉัน รู้ไหม๊ฉันเป็นห่วงลูกจะบ้าตาย"
"ฮ่ะๆๆ ทีนี้รู้หรือยัง
ว่ารสชาติที่ถูกพรากลูกไปจากอกน่ะเป็นยังไง๊ นี่มันแค่แซมเปิ้ล
ถ้าคุณอยากกำจัดผมออกจากชีวิตละก็ คุณจะไม่มีวันได้เห็นหน้าลูกอีกเลย"
ปารินที่กำลังเดินต้องชะงัก เมื่อเห็นธันวาเดินดุ่ยๆ ผ่านเขากลับไป
เข้าไปชกเขตอรัญ เขตอรัญตั้งหลักไม่ทัน
"อะไรวะ! แกมาชกฉันทำไม"
"สั่งสอนไอ้พ่อไม่มีหัวคิดอย่างแกไง แกเอาชีวิตลูกไปทำเลวๆ อย่างงี้ได้ไง
นี่มันลูกแกนะเว้ย ไม่สงสารลูกหรือไง เด็กมันผิดอะไรด้วยวะ"
ปารินและชัชชา
รีบช่วยกันห้ามและแยกธันวากับเขตอรัญที่เข้าไปเอาเรื่อง ปารินดึงธันวาออกมาได้
เขตอรัญรีบลุก ชัชชาขอร้อง
"พอเถอะค่ะคุณธันวา พอแล้ว อย่าทำเขาเลย
เขาสู้คุณไม่ได้หรอก"
ธันวาสะบัดมือปารินออกจากตัว แล้วหันเดินกลับไปอย่างฉุนๆ
พาปอโต้ที่ยืนรออยู่ออกไป ปารินถอนใจ รีบเดินผละไป
ชัชชาหันมามองเขตอรัญที่นั่งจับปากที่เลือดกลบ เขตอรัญแค้นใจธันวา
ชัชชาหันมองเขตอรัญโกรธมากไม่รู้จะทำอะไร จึงเดินเข้าบ้านไปด้วยความโกรธ
ไล่เขตอรัญให้ออกจากบ้านไป ไม่งั้นเธอจะแจ้งตำรวจ เขตอรัญได้แต่เจ็บใจ กำหมัดทุบดิน
แล้วร้องจ๊าก
0000000000000000000000000000000
วันต่อมา
ชัชชาพาน้ำฟ้าไปส่งที่โรงเรียน ได้เจอกับเอมี่
ชัชชามองหาว่าธันวาไม่ได้มาด้วยกันหรือ เอมี่แปลกใจที่ชัชชาถามหาธันวา
ชัชชายิ้มอายๆ บอกว่าอยากจะขอบคุณเรื่องเมื่อวาน
จากนั้นก็ถามเอมี่ว่าว่างหรือไม่ เธอจะชวนไปซื้อของเป็นการตอบแทนธันวา
เอมี่ตาโตรีบว่างทันที แล้วดึงชัชชาออกไป
แต่เดินห้างมาตั้งนาน
ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีของสิ่งไหนถูกใจธันวาสักอย่าง เอมี่บอกชัชชาว่า
ธันวาคงไม่ได้อยากได้อะไรเป็นการตอบแทน ชัชชาบอกว่าถึงไม่อยากได้ เธอก็อยากจะให้
เพราะไม่อยากติดหนี้บุญคุณกัน เอมี่มองหน้าชัชชาตัดสินใจพูด
"ถ้าคุณชัชชาอยากตอบแทนธันวาจริงๆ ขอเวลาเขาสัก 30 นาที
ให้เขาได้มีโอกาสเสนอแผนการทางการตลาดกับคุณชัชชาได้มั๊ยคะ
เอมี่รู้ว่าไม่มีสิ่งไหนที่ธันวาเขาต้องการมากกว่าสิ่งนี้"
ชัชชามองหน้าเอมี่คิดหนัก "ก็ได้ค่ะ ฉันจะให้โอกาสเขาสักครั้ง
แต่ฉันไม่รับปากว่าจะสำเร็จนะคะ ต้องขึ้นอยู่กับตัวเขาเอง"
"แค่นี้ก็ขอบคุณมากค่ะ"
"หลังจากนี้อีก 1 อาทิตย์ฉันคงไม่ค่อยว่างนัก
ให้เขารีบทำเปเปอร์แบบละเอียดที่สุดมาด้วยนะคะ"
"ได้ค่ะได้
เอมี่จะบอกให้เขาทำหนาเท่าเยลโล่เพจเจสเลยค่ะ"
ชัชชาพยักหน้าขำๆ เอมี่ดีใจสุดๆ
ชัชชา เอมี่ เดินคุยกันมา ชัชชาชวนไปดูมุมเครื่องประดับ กำลังเลือกๆ
ดูกันอยู่ก็ได้ยินเสียงคุยขึ้น
"ดูไปทำไมสร้อยนั้นไม่เหมาะกับคุณหรอก
สร้อยแบบนี้ผู้หญิงสวยๆ เขาใส่กัน"
แจ่มจันทร์ได้ยินก็อึ้งๆ
ขณะที่เอมี่กับชัชชาค่อยๆ โผล่หน้าไปดู
เห็นแจ่มจันทร์กำลังยืนเลือกดูสร้อยกับวันชนะอีกด้านหนึ่งของเคาน์เตอร์
พนักงานขายหยิบสร้อยออกมาให้ดู
แจ่มจันทร์หยิบสร้อยมาลอง เห็นเงาสะท้อนในกระจก
แจ่มจันทร์หน้าตาโทรม ผมเผ้ารุงรัง กับสร้อยแสนสวย ดูไม่เข้ากันแม้แต่น้อย
แจ่มจันทร์แอบจ๋อยๆ หันไปเห็นวันชนะยืนเท้าสะเอวรอท่าทางหงุดหงิด
"ไปยัง
ผมต้องมีนัดกับลูกค้านะ"
"ไหนว่าจะทานข้าวด้วยกันก่อนไงคะ"
"ไม่อะ
ถ้าเพื่อนมาเห็นผมเดินอยู่กับคุณ มีหวังมันเอาไปล้อผมเสียคนแน่ๆ"
"ทำไมต้องล้อด้วยคะ เดินกับฉันมันผิดตรงไหน"
วันชนะหงุดหงิด
"คุณนี่ไม่รู้ตัวเองเลยนะ ดูสารรูปตัวเองบ้าง โทรมอย่างกับยายเพิ้ง
ผู้ชายที่ไหนเขาอยากเดินด้วย"
แจ่มจันทร์มองตัวเองในกระจกเป็นอย่างที่วันชนะพูดจริงๆ
วันชนะเอาของมายัดใส่มือแจ่มจันทร์ บอกว่าไม่ต้องรอกินข้าว
แล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจ แจ่มจันทร์เสียใจแต่เก็บความกล้ำกลืนไว้ หันกลับมาอีกทาง
เจอเอมี่กับชัชายืนยิ้มอยู่
ระหว่างที่นั่งรออาหาร
แจ่มจันทร์ที่มองเล็บที่แต่งไว้อย่างสวยของชัชชา นาฬิกาสวยเข้ากับข้อมือของชัชชา
ผมที่จัดทรงอย่างเนี๊ยบของชัชชา ก่อนจะก้มมองตัวเองอย่างกระดาก
เอมี่ที่นั่งแอบมองอยู่นานแล้ว เข้าใจว่าแจ่มจันทร์กำลังคิดอะไร ชัชชายอ
"คุณแจ่มจันทร์เป็นคนใต้รึเปล่าคะ ผิวสีน้ำผึ้งละเอี๊ยดละเอียด
น่าอิจฉาจังนะคะ"
เอมี่เสริมไปงั้น "นั่นสิค๊า ถ้าได้ขัดน้ำแร่
แช่น้ำนมสักนิดรับรองเจิ่ดจรัสแน่ๆ"
"ไม่จริงหรอกค่ะ แจ่มรู้ตัวดี แจ่มไม่สวย
เกินจะเยียวยา อยู่ใกล้ใครเขาก็อาย"
แจ่มจันทร์หลุด
ก่อนรู้สึกอายที่เผลอพูดความในใจออกไปอย่างนั้น รีบขอตัวไปรับลูกที่โรงเรียน
เดินออกจากร้านไปทันที ชัชชาเข้าใจดีว่าแจ่มจันทร์รู้สึกยังไง
เลยหันไปบอกว่าเป็นหน้าที่ของประธานสมาคมผู้ปกครองอย่างเอมี่แล้ว
เพราะเอมี่เลือกให้แจ่มจันทร์เป็นประชาสัมพันธ์ของสมาคม
ก็ควรสร้างความมั่นใจให้แจ่มจันทร์ด้วย เอมี่คิดหนัก
000000000000000000000
ธันวาเหนื่อยกับการต้องปลอมตัวเป็นเอมี่และธันวาในเวลาเดียวกัน
เลยตัดสินใจปั้นเรื่องให้ธันวา ได้รับเชิญจากสมาคมแป้งสาลีให้ไปร่วมประชุม
และดูงานเป็นเวลา 1 อาทิตย์ แล้วบอกว่าจะให้เอมี่มาดูแลงานที่ร้านและที่บ้านแทน
แทนที่ปอโต้จะเศร้า แต่กลับดีใจที่จะได้เจอแม่ ทำเอาธันวาจ๋อยสนิท
ชัชชาและปารินเดินคุยกันในสวน ปารินถามว่าเขตอรัญมากวนใจอะไรอีกหรือเปล่า
ชัชชาบอกว่าคนอย่างเขตอรัญ ถ้ายังไม่ได้ในสิ่งที่ต้องการ ก็ไม่มีวันจบเรื่องง่ายๆ
ปารินจับมือชัชชาอย่างเป็นห่วง
"ผมเป็นห่วงคุณนะชัชชา
ผมรู้สึกแย่ที่ผมดูแลคุณไม่ได้"
ชัชชารีบเอามือออก
"ฉันก็ตัดสินใจจะติดกล้องวงจรปิดอย่างที่คุณขอแล้ว ยังจะห่วงอะไรฉัน ไม่เป็นไรหรอก
ฉันดูแลตัวเองได้"
ปารินได้ฟังแอบจ๋อย "คุณพูดแบบนี้รู้มั๊ยว่าผมคิดยังไง
ผมคิดว่าคุณกำลังจะปฎิเสธผม"
"ฉันไม่ได้ปฎิเสธคุณ แต่เราเป็นเพื่อนกันนะปาริน"
"ผมรู้ แต่คุณอย่าเพิ่งตัดรอนผม ขอให้ผมมีความหวังอยู่เล็กๆ บ้างก็ยังดีนะ"
ชัชชามองปารินด้วยความสงสาร แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร
เพราะเธอไม่เคยรู้สึกรักเขาเลย
ทั้งคู่ไม่ได้ทันรู้เลยว่า
เขตอรัญจับภาพทั้งคู่ไว้ทุกอิริยาบถ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น