ธันวาโทรไปบอกให้พิษณุหายห่วงว่าเขาเจอปอโต้แล้ว มาอยู่ที่บ้านชัชชา
พิษณุโล่งอก หลังจากวางสายไป ไฟในห้องรับแขกบ้านชัชชาก็สว่างขึ้น ธันวาตกใจ
มองไปเห็นชัชชาอยู่ในชุดนอน เข้ามาคุยด้วย ถามว่าทำไมถึงไม่พักผ่อน
เพราะดูท่าทางธันวาคงจะตามหาลูกจนเหนื่อย ธันวาบอกว่าเขาไม่อยากหลับตา
เพราะกลัวปอโต้จะหายไปอีก
ชัชชาอึ้งไปกับคำพูดของธันวาและรู้สึกดีกับความรักของพ่อที่มีต่อลูก
เลยเดินมานั่งลงข้างๆปลอบ
"ลูกไม่มีวันหายไปจากชีวิตคุณได้หรอกค่ะ
ก็คุณรักแกซะขนาดนี้"
ธันวาเงยหน้ามองชัชชา ยิ้มผ่อนคลายขึ้น
ชัชชาถามว่าได้โทรบอกเอมี่หรือยัง ธันวาชะงักค่อยๆหุบยิ้ม
ชัชชาบอกว่าตอนนี้คนที่ปอโต้อยากเจอที่สุด น่าจะเป็นแม่ของปอโต้
ธันวาได้ยินก็ปริ๊ดขึ้นทันที
"คุณพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง
คุณกำลังจะบอกว่าผมเลี้ยงลูกไม่ดีจนทำให้ปอโต้อยากไปอยู่กับแม่ของแกงั้นเหรอ"
"ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น
แต่ที่ปอโต้ต้องมาอยู่ที่นี่ตอนนี้เพราะแกอยากเจอคุณเอมี่
บางทีถ้าปอโต้ได้เจอคุณเอมี่ ทุกอย่างมันอาจจะดีขึ้น"
"แต่ที่มันเลวร้ายอยู่ทุกวันนี้ก็เพราะผมยอมให้ลูกเจอเอมี่"
ธันวาพูดไปเพราะรู้สึกว่าไม่น่าจะปลอมตัวเป็นเอมี่เพื่อให้ปอโต้ดีใจตั้งแต่ต้น
"คุณธันวา! ทำไมพูดอย่างงี้ การที่ลูกได้เจอแม่ มันก็ดีแล้วนี่ค่ะ"
"แต่ถ้าผมไม่ใจอ่อน ยอมให้เอมี่กลับเข้ามาในชีวิตลูก เรื่องมันคงง่ายกว่านี้"
ชัชชาชักไม่ชอบใจ "ถ้าคุณคิดอย่างงั้น คุณก็เป็นพ่อที่เห็นแก่ตัว
ที่คิดจะยึดลูกไว้กับตัว ไม่ยอมให้ลูกได้พบแม่ ทั้งๆที่แกยังมีแม่อยู่"
"แล้วทีคุณล่ะ ทำไมคุณถึงไม่อยากให้น้ำฟ้าอยู่กับพ่อ
ทั้งๆที่น้ำฟ้าแกยังมีพ่ออยู่"
ธันวาโพล่งออกมา ทำเอาชัชชาช็อคอึ้งไปเลย
"เอ่อ มันไม่เหมือนกัน คุณเอมี่เป็นแม่ที่ดี แต่เขตอรัญเขา ..."
"ดีไม่ดีผมไม่รู้ แต่ผมเป็นคนเลี้ยงแกมาตั้งแต่เกิด
ทำไมผมจะเลี้ยงลูกต่อไปคนเดียวไม่ได้" ธันวาตบอกตัวเอง "ผมนี่
ผมยอมทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อเลี้ยงลูก ป้อนนมให้แกยามแกหิว กอดแกยามแกร้อง
อาบน้ำเช็ดตัวใส่เสื้อผ้าให้แกด้วยมือของผมเอง ผมหลับและตื่นมาพร้อมลูก
โดยมีมือน้อยๆของแกกำนิ้วของผมอยู่ แล้วพอแกโตขึ้นมา คุณจะให้ผมส่งมือแกให้กับแม่"
ธันวารู้สึกมีอะไรจุกๆที่คอ "แม่ที่ไม่เคยเลี้ยงแกมาเลยงั้นเหรอ"
ชัชชาอึ้งไปเมื่อเห็นธันวาร้องไห้ออกมาเพราะความน้อยใจที่อัดอั้นมานานแสนนาน
ชัชชารู้สึกผิดจนต้องผงาเข้ามาจับมือธันวาขอโทษขอโพย
"ธันวา ฉันขอโทษ
ขอโทษจริงๆค่ะ ที่พูดอะไรไม่คิด
ฉันแค่อยากเห็นครอบครัวของคุณกลับมาอบอุ่นเหมือนเดิม
ฉันไม่ตั้งใจจะทำร้ายจิตใจคุณเลยนะคะ ฉันขอโทษจริงๆ"
ธันวาอึ้งเมื่อเห็นชัชชาร้องไห้กระซิกออกมา ธันวาจับมือชัชชาตอบอย่างเข้าใจ
"อย่าร้องไห้เลยครับ ผมเข้าใจ ผมไม่โกรธคุณหรอก ผมเองก็ขอโทษเหมือนกัน
ที่พูดรุนแรงกับคุณ ผมคงเหนื่อยเกินไป"
"ฉันเองก็เหนื่อยเหมือนคุณ
เรากำลังเหนื่อยกันทั้งคู่"
ทั้ง2จับมือปลอบโยนกันอย่างคนหัวอกเดียวกัน
ธันวากลับเป็นคนที่เข้มแข็งกว่า พูดให้กำลังใจ
"แต่เราก็คงได้แต่พักให้หายเหนื่อย
แล้วก็ต้องลุกขึ้นมาสู้ใหม่เพราะการเป็นพ่อแม่ไม่มีวันสิ้นสุด"
ชัชชายิ้มพยักหน้าให้ทั้งน้ำตา วินาทีนั้น ทั้งคู่อึ้งมองกัน
ความเห็นอกเห็นใจเพิ่มทวีคูณ
ธันวาค่อยๆยื่นมือเช็ดคราบน้ำตาที่แก้มชัชชา
เกือบจะสวมกอดเธอ แต่ชัชชาเรียกสติตัวเองกลับมาเสียก่อนลุกขึ้น
"ดึกแล้ว!
ไปนอนเถอะค่ะ พรุ่งนี้เช้าปอโต้คงจะดีขึ้น"
ธันวาพยักหน้า ลุกเดินไป
ชัชชานั่งจับหัวใจตัวเองอยู่คนเดียวอย่างหวั่นไหว หัวใจเธออบอุ่น
เต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้เขา
00000000000000000000
เช้าวันต่อมา
ปอโต้งัวเงียตื่นขึ้น เห็นธันวานั่งหลับฟุบโดยกุมมือของตัวเองอยู่
ก็ตกใจร้องเรียกพ่อ ธันวาสะดุ้งตื่นขึ้น เห็นหน้าลูกก็ดีใจ
รีบจับหน้าผากดูไข้ว่าหายหรือยัง ธันวาโล่งอกที่ไข้ปอโต้ลดแล้ว
ปอโต้ถามด้วยอารมณ์ทั้งกลัวความผิดและงอนๆว่ามาได้ยังไง ธันวาหัวเราะเข่นเขี้ยว
"หึ ยังจะถามอีก นึกว่าหนีไปไหนแล้วพ่อจะหาไม่เจองั้นเหรอ
ไม่ว่าลูกจะหนีไปไหนในโลกนี้ พ่อก็ต้องหาลูกจนเจอ ชาตินี้เราไม่มีวันจากกันได้หรอก"
ธันวาฝืนยิ้มทั้งๆ ที่น้ำตาแทบไหล
"ปอโต้ไม่ได้หนี
ปอโต้ออกมาตามหาแม่ต่างหาก"
"ปอโต้อยากเจอแม่ทำไมไม่บอกพ่อดีๆล่ะ
แค่ลูกบอกคำเดียวว่าอยากเจอแม่เอมี่ พ่อก็จะเนรมิตให้แม่มาหาลูกได้ทันที"
"พอแม่มา พ่อก็หายไปอีก เหมือนทุกครั้งใช่ไหม๊ครับ?ทำไมล่ะครับ
ทำไมพ่อไม่ยอมอยู่ด้วย เวลาแม่อยู่ พ่อไม่รักแม่ ไม่อยากอยู่กับแม่เลยเหรอ?
เพราะพ่อรักน้ารัญมากกว่าใช่ไหม๊ฮะ?"
ธันวาที่อึ้งๆ อยู่ในตอนแรก เริ่มยิ้มออก
"โธ่เอ้ยไอ้เสือ ไม่ใช่ พ่อไม่ได้รักน้ารัญหรอก
แล้วตอนนี้พ่อก็เลิกกับน้ารัญแล้วด้วย"
ปอโต้ดีใจ "จริงนะฮะ"
ธันวาพยักหน้า
"สาบานเลยเอ้า ถ้าพ่อโกหกจะยอมให้ปอโต้ตีก้นพ่อ3ที"
ปอโต้ดีใจกระโดดกอดธันวา
ธันวาชะงักก่อนจะโอบกอดปอโต้
"ไชโย! สัญญานะพ่อ ว่าจะไม่กลับไปคบกับน้ารัญอีก"
"เราก็ต้องสัญญากับพ่อเหมือนกัน ว่าจะไม่ออกมาตามแม่อย่างนี้อีก"
"ก็แม่อยู่ไหนล่ะฮะ?"
"แม่เขางานยุ่ง ต้องซ้อมละครของสมาคมผู้ปกครองนั่นไง
ไม่ค่อยมีเวลาให้ลูก แต่ยุ่งยังไง พ่อจะบอกให้แม่ยอมเหนื่อยมาอยู่กับปอโต้เยอะๆ
เราจะได้ไม่งอนอีก"
ปอโต้ดีใจใหญ่ ธันวากับปอโต้กอดกันเข้าใจกันในที่สุด
ธันวาเข้ามาในห้องครัว เห็นชัชชากำลังทำกับข้าวอยู่ ธันวาจินตนาการ
ว่าหากเขาได้ร่วมเป็นครอบครัวเดียวกัน พ่อแม่ลูกกับชัชชา คงจะอบอุ่นไม่น้อย
เลยเดินไปที่สวน ดึงดอกไม้มา 1 ดอก หวังจะเอามาให้ชัชชา แต่พอกลับเข้ามา
ก็เบรคตัวโก่งเมื่อเห็นปารินกำลังเป็นลูกมือให้กับชัชชา ธันวาผิดหวัง
กำลังจะย่องถอยหลังกลับออกไป
ปารินหันมาเห็นพอดีก็ร้องทัก
ธันวายิ้มแห้งรู้สึกเหมือนคนที่ทำผิดแล้วเจอตำรวจยังไงไม่รู้
ธันวาเห็นชัชชากับปารินเอาแต่จ้องก็กลัวว่าจะโดนจับได้ก็รีบแกล้งชี้นิ้วไปที่เตา
ว่าไหม้แล้ว ชัชชากับปารินรีบหันกลับไปมองเตา
ธันวาฉวยจังหวะนั้นรีบทิ้งดอกไม้ที่ซ่อนอยู่ลงถังขยะทันที
แต่ด้วยความรีบทำให้หนามกุหลาบตำมือเข้าให้
ธันวาร้องด้วยความเจ็บ
ชัชชากับปารินหันขวับมาแปลกใจเมื่อได้ยินธันวาร้อง ธันวายิ้มแก้เก้อให้
"เอ่อ
สงสัยจะจมูกผมไม่ค่อยดีมั้งครับ ถึงได้กลิ่นข้าวต้มเป็นกลิ่นไหม้"
"ก็ใครจะไปทำอร่อยเหมือนคุณละ" ชัชชาทำหน้างอน
ปารินชะงักเมื่อฟังธันวากับชัชชาโต้ตอบกันเหมือนสนิทกันสายตาที่มองธันวาเริ่ม
เปลี่ยนไปทันที ระหว่างนั้นชัชชาตักข้าวต้มใส่ถ้วยให้ธันวาชิม
แต่ปารินดึงไปชิมเอง และบอกว่าเขาเป็นผู้ช่วยควรจะได้ชิมก่อน
ชัชชากับธันวาได้ยินที่ปารินพูดก็รู้ได้ทันทีว่าปารินประชด ปารินยกข้าวต้มขึ้นชิม
"ผมว่าการทำข้าวต้ม หัวใจมันคงอยู่ที่การรอคอยให้ข้าวได้ที่
ไม่เหมือนกับการทำขนม ที่ใช้แป้งฉาบลงบนกระทะไม่ถึงนาทีก็ทานได้"
"ปาริน
คุณพูดอะไรน่ะ" ชัชชาตกใจ
"เอ้า ผมพูดจริงๆนะชัช
ผมแค่รู้สึกว่าไอ้ขนมบางอย่างที่ทำอย่างฉาบๆฉวยๆพวกนั้น
ถ้าคุณทานเข้าไปชีวิตคุณอาจจะตกต่ำเพราะความฉาบฉวยก็ได้"
ธันวารู้สึกได้ทันทีว่าปารินกำลังหึงอยู่ ชัชชาเตือนสติ
"ปาริน!
นี่คุณเป็นอะไร"
"ผมก็เป็นทนายไงชัช
คุณคบกับผมมาเกือบยี่สิบปีคุณยังไม่รู้อีกเหรอ ผมซะอีกที่รู้เรื่องคุณทุกอย่าง
ปอโต้ฟื้นหรือยังครับ" ปารินหันไปถามธันวา
"ครับ กำลังอาบน้ำอยู่ เอ่อ
ผมไปรอข้างนอกแล้วกันนะครับ"
ธันวาเดินออกไปเลี่ยงการปะทะเพราะรู้ว่าอาจจะเป็นปัญหาระหว่างปารินกับชัชชาได้
ชัชชามองตามรู้สึกแคร์ความรู้สึกของธันวา
แต่ปารินกลับมองตามราวกับธันวาเป็นศัตรู
ปอโต้กับน้ำฟ้า
เล่นกันที่สนามหญ้าหน้าบ้าน ปารินเดินออกมาจากบ้านมองหาชัชชา
แล้วชะงักไปเมื่อเห็นชัชชาอยู่กับธันวาที่โต๊ะสนาม ปารินหรี่ตามองไม่พอใจ
ชัชชาขอโทษธันวาเรื่องปาริน
ธันวาบอกว่าเขาต่างหากที่ต้องขอโทษที่ทำให้ปารินกับชัชชาเข้าใจผิดกัน
ชัชชากำลังจะบอกเรื่องตัวเองไม่ได้คิดอะไรกับปาริน
แต่ระหว่างนั้นเสียงปารินกลับดังขึ้น ถามว่าคุยอะไรกันอยู่ ธันวาเห็นปารินมา
เลยบอกว่าเดี๋ยวเขาจะกลับแล้ว ระหว่างนั้นเสียงราตรีโวยวายดังขึ้นที่หน้าบ้าน ชัชชา
ธันวา ปารินหันขวับไปทางหน้าบ้านสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น
000000000000
ที่หน้าบ้าน เขตอรัญกำลังถีบประตูรั้วหน้าบ้านชัชชา ในมือถือไม้เบสบอลอยู่ด้วย
สั่งให้ราตรีเปิดประตู ชัชชาเดินมาถึงหน้าบ้านพอดี บอกราตรีว่าไม่ต้องเปิด
ระหว่างนั้นปารินกับธันวาตามเข้ามา เขตอรัญแขวะใส่ทันที
ว่าเดี๋ยวนี้ชัชชาควบผู้ชายทีเดียวสองคนเลยหรือ
แล้วเขตอรัญก็หยิบมือถือขึ้นมากดถ่ายรูปทั้งหมดเอาไว้
เพื่อจะเอาไปเป็นหลักฐานในชั้นศาล ระหว่างนั้นน้ำฟ้ากับปอโต้วิ่งเข้ามา
ชัชชาทนไม่ไหวแล้ว
"เขต คุณต้องการอะไรถึงจะเลิกยุ่งกับฉันซะที"
"50 ล้าน
ผมขอแค่ห้าสิบล้านแล้วผมจะไม่มาให้คุณเห็นหน้าอีก" เขตอรัญบอกประสงค์
"ตลก
อย่าว่าแต่เงินห้าสิบล้านเลย แม้แต่สลึงเดียวฉันก็จะไม่ให้คุณอีกต่อไป"
เขตอรัญโมโหทั้งทุบทั้งถีบประตู น้ำฟ้าตกใจร้องไห้ออกมาเสียงดังจ้า
ชัชชาบอกว่าหากอยากได้เงิน ก็ให้เจอกันในศาล เขตอรัญจะเข้าไปทำร้ายชัชชา
แต่เจอธันวาและปารินขวางไว้ ก็ไม่กล้า เลยจะกลับด้วยความหุนหัน
ระหว่างนั้นน้ำฟ้าหลุดจากราตรีวิ่งเข้ามาหาเขตอรัญ
"พ่อ! พ่ออย่าเพิ่งไป"
"เว้ย ไปอยู่กับแม่แกไป"
เขตอรัญเดินออกไปอย่างหงุดหงิด
น้ำฟ้าร้องไห้เสียงดังจ้าเกาะประตูปานจะขาดใจ
ชัชชารีบวิ่งเข้ามาดูน้ำฟ้ากอดเอาไว้ปลอบประโลม
ธันวายืนมองชัชชากับน้ำฟ้าอย่างเห็นใจ ปารินเดินเข้าไปโอบชัชชาและน้ำฟ้า
ระหว่างนั้นปอโต้เข้ามาจับมือธันวา ธันวาจึงดึงปอโต้เข้ามาโอบไหล่
ทั้งปอโต้และธันวาต่างรู้สึกเห็นใจชัชชาและน้ำฟ้า
เมื่อกลับเข้ามาในบ้าน
ปารินบอกชัชชาว่าเขาจะทำเรื่องให้ชัชชาหย่ากับเขตอรัญให้เร็วที่สุด
แล้วเขาจะดูแลชัชชากับน้ำฟ้าเอง ชัชชาชะงักบอกไม่ได้ เพราะคนอื่นจะคิดยังไง
ปารินถามว่าใครคือคนอื่นที่ชัชชาหมายถึง ชัชชารู้ว่าปารินหมายถึงธันวา ก็แก้ต่าง
"ทุกคนแหละปาริน ฉันไม่อยากให้ทุกคนคิดว่าที่ชั้นฟ้องหย่ากับเขตก็เพราะ..."
"ก็ให้เขาคิดไป เพราะยังไงผมก็ตัดสินใจแล้ว ผมรอคุณมายี่สิบปี
เขตอรัญแย่งคุณไปจากผมได้ครั้งนึงแล้ว
แต่ครั้งนี้ผมจะไม่ยอมให้ใครแย่งคุณไปจากผมอีก"
ปารินมองชัชชากร้าว
จนทำให้ชัชชาสะท้านเพราะไม่เคยเห็นปารินเป็นอย่างนี้มาก่อน ปารินเดินออกไป
ชัชชาแทบจะทรุดฮวบลงทันทีเพราะเรื่องต่างๆประดังประเดเข้ามาหาเธอไม่ได้หยุดได้หย่อน
ชัชชาอยู่ในห้องครัวกำลังเทยาแก้เครียดใส่มือ
ก่อนจะเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบน้ำออกมาเทใส่แก้ว
ชัชชากินยาเสร็จก็เหลือบไปเห็นดอกไม้อยู่ในถังขยะ
ชัชชามองสงสัยว่าใครเอาดอกไม้มาทิ้งตรงนี้
เขตอรัญมาชวนเกรียงชัยทำอินเตอร์เน็ตคาเฟ่ด้วยกัน โดยลงทุน 20 ล้าน
เกรียงชัยตกใจว่าอะไรจะใช้เงินเยอะขนาดนั้น เขตอรัญบอกว่าจริงๆแล้วธุรกิจนี้ 100
ล้าน เพราะจะขยายสาขาไปต่างจังหวัดจนครบทุกจังหวัด
และเป็นโปรเจ็กต์ที่เป็นความลับของบริษัทภรรยาเขาเอง รัญนรีที่เป็นนกต่อให้เขตอรัญ
ทำทีเป็นถามว่าอย่างนี้เขตอรัญจะไม่เดือดร้อนหรือ
"ทำไมต้องเดือดร้อนละครับ
ก็ในเมื่อมันเป็นบริษัทภรรยาผมเองเธอก็แค่บอกกับผู้ลงทุนรายนั้นว่าโปรเจ็คต์นี้ไม่ผ่าน
แล้วก็เอามาให้เราทำ คุณเกรียงชัยว่ายังไงครับ"
"รัญว่ามันก็น่าสนใจนะคะ
แต่คุณเกรียงคงต้องอนุญาตภรรยาก่อน"
เกรียงชัยกลัวเสียหน้า "ทำไมผมต้องขอด้วย
ก็ในเมื่อมันเป็นเงินของผม ผมจะทำอะไรก็ได้"
เกรียงชัยตอบตกลงทั้งที่กลัวเสียหน้า และบอกว่าขอดูรายละเอียดหน่อย
เขตอรัญยิ้มร้ายที่แผนสำเร็จไปได้หนึ่งขั้น มองหน้ากันรัญนรีอย่างยิ้มๆรู้กัน
หลังจากที่ซ้อมละครของสมาคมผู้ปกครองกันเสร็จ ชัชชาก็มานั่งพัก เอมี่มาพักด้วย
เอมี่เห็นสีหน้าชัชชาดูกลุ้มใจ ก็ถามว่ามีเรื่องอะไรหรือเปล่า
ชัชชาบอกว่าเธอกลุ้มใจเรื่องปารินขอแต่งงาน เอมี่ตกใจ แต่รีบเก็บอาการ
ชัชชาบอกว่าเธอไม่เคยคิดเกินเลยกับปารินมากกว่าคำว่าเพื่อน เอมี่แอบดีใจ
แต่ทำเป็นสงสัยว่าทำไมไม่บอกปารินไปตรงๆ ชัชชาถอนหายใจ
"เพราะฉันเคยทำให้เขาผิดหวังมาครั้งหนึ่ง
เขาชอบฉันตั้งแต่ตอนเรียนที่มหาวิทยาลัยจนกระทั่งฉันไปเรียนต่อเมืองนอกเขาก็ยังรอ
แต่ฉันกลับกลับไปแต่งกับเขต"
"แปลว่า ที่คุณไม่ปฏิเสธเขา
เพราะกลัวว่าเขาจะผิดหวัง"
"ฉันจะทำยังไงดี"
ชัชชาจับมือเอมี่ขึ้นมาจับบีบแน่นเหมือนต้องการคำแนะนำจากเธอมากที่สุดในตอนนี้
"ถ้าคุณรักคุณปารินแบบเพื่อน คุณก็ต้องบอกเขา
ไม่อย่างนั้นคนที่ผิดหวังจะเป็นคุณนะคะ"
เอมี่กระชับมือชัชชาตอบ
ทั้งสองสบตากันไม่มีคำพูดใดๆอีกนอกจากความเข้าใจ
ชัชชาก็รู้สึกว่าหัวใจของตัวเองเต้นแรง
ระยะห่างใบหน้าของเอมี่กับชัชชากำลังลดช่องว่างลง
แต่แล้วชัชชากลับชะงักได้สติก่อนจะรีบลุกขึ้นทำตัวไม่ถูก รีบขอตัวเดินออกไป
เอมี่พยายามเรียกไว้แต่ชัชชากลับจ้ำอ้าวออกไป
ชัชชาเดินเข้ามาในห้องน้ำแล้วปิดประตูทันทีก่อนจะพิงประตูจับดูที่หัวใจตัวเองที่ยังเต้นแรงอยู่
"ทำไมเราถึงได้เป็นอย่างนี้ ไม่จริง หรือว่าเราจะชอบผู้หญิง
เรากำลังหลงรักคุณเอมี่"
ชัชชาหน้าเครียดลงก่อนจะรีบตรงไปที่อ่างล้างหน้าแล้วเปิดน้ำล้างหน้าเพื่อเรียกสติทันที
ระหว่างที่นั่งรอชัชชาออกมาจากห้องน้ำ เสียงโทรศัพท์ชัชชาก็ดังขึ้น
เอมี่หยิบขึ้นมาดู เห็นเป็นเบอร์เขตอรัญก็ตกใจ ตัดสินใจรับสาย เขตอรัญเสียงร้อนรน
บอกว่าเขากำลังเดือดร้อน ต้องการเงิน 1 ล้านตอนนี้ ถ้าไม่ช่วยเขาต้องตายแน่ๆ
ตอนนี้อยู่ที่คอนโด
เอมี่ได้ยินก็ชะงักเพราะรู้สึกว่าเขตอรัญต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ๆ
เอมี่ดัดเสียงพูดไป ว่าเธอไม่ใช่ชัชชา เขตอรัญตวาด
"แล้วแกเป็นใคร! ชัชชาไปไหน
เรียกนังนั่นมารับสายเดี๋ยวนี้"
"คือ ฉันก็ไม่รู้ว่า ..."
เสียงเขตอรัญพูดทางปลายสายอย่างหวาดกลัว "เดี๋ยวๆ
ฉันหาเงินให้พวกแกได้แน่รับรอง เฮ้ย! อ้ากกกกซ์"
เอมี่ทำหน้าประหลาดใจเมื่อได้ยินเสียงเขตอรัญร้องอย่างเจ็บปวดดังมาจากมือถือก่อนที่สายจะตัดไป
เอมี่ครุ่นคิดเอาไงวะ เลยไปปรึกษาพิษณุ ทั้งคู่ตัดสินใจไปดูเขตอรัญที่คอนโด
เพราะความกลัวว่าชัชชาจะต้องเดือดร้อน
ซึ่งตอนนั้นเขตอรัญโดนลูกน้องสมรศรีทำร้ายจนน่วมไปแล้ว นอนสะบักสะบอมเจ็บใจอยู่
ระหว่างนั้นเกรียงชัยโทรศัพท์มาพอดี เขตอรัญเลยต้องรีบลุกไป
เอมี่กับพิษณุเจอเขตอรัญลงลิฟท์มาพอดี ก็แปลกใจว่าเขตอรัญทำไมสภาพเยินขนาดนั้น
และสงสัยว่าเขตอรัญจะไปไหนเลยตามไป
เอมี่กับพิษณุเข้ามาในร้านกาแฟ
เห็นเกรียงชัยนั่งคุยกับเขตอรัญ ทั้งคู่ตกใจว่าเขตอรัญน่าจะมีแผนไม่ดีนัก
พิษณุเกิดตื่นเต้นปวดท้องกะทันหัน รีบวิ่งไปเข้าห้องน้ำ
เอมี่นั่งเฝ้าเขตอรัญกับเกรียงชัยตามลำพัง ได้ยินทั้งคู่พูดเรื่องลงทุน 20
ล้านก็ตกใจ เกรียงชัยบอกเขตอรัญ ว่าเขาไม่โง่ที่จะเซ็นเช็คโดยยังไม่เห็นอะไร
เขตอรัญถามว่าจะให้เขาเพิ่มความมั่นใจด้วยวิธีไหนดี
เกรียงชัยว่าเขาต้องการดูเอกสารโปรเจ็คต์พร้อมกับลายเซ็นรับรองโครงการของภรรยาเขตอรัญ
ถ้าเห็นเมื่อไหร่ เขาเซ็นเมื่อนั้น
เอมี่ชะงักไปเมื่อรู้สึกเรื่องจะไปยุ่งเกี่ยวกับชัชชาเข้าให้ซะแล้ว
ระหว่างนั้นพิษณุเดินมาบอกเอมี่ว่าเขาเจอรัญนรีที่นี่ด้วย
สักพักรัญนรีก็เดินมาที่โต๊ะเขตอรัญกับเกรียงชัย
เอมี่กับพิษณุมองหน้ากันเหวอไปเมื่อเห็นรัญนรีรู้จักกับเขตอรัญและเกรียงชัย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น