กลาง คืน ธงค่อยๆ ย่องเข้ามาในห้องนงไฉนพร้อมผ้าห่มและถุงของกินเข้าไปให้ นงไฉนนอนซมอยู่ลำพังตบยุงไปด้วย นงไฉนค่อยๆ ลุกขึ้น รับขนมปังมาทาน พร้อมน้ำ พร้อมกล่าวขอบใจ ธงยังเอายาทากันยุงมาฝาก บอกว่าเพิ่งไปซื้อที่หมู่บ้านมา นงไฉนได้ยินคำว่าหมู่บ้านก็ถามว่า
"ที่นี่มีหมู่บ้านด้วยเหรอ"
"มี จะเอาอะไรไหม"
"พาฉันไปที่หมู่บ้านที ไกลไหม"
"ไกลเหมือนกัน แต่ไปตอนนี้ไม่ได้หรอก"
"ช่วยฉันเถอะนะ ไม่งั้นนายปีศาจฆ่าฉันแน่"
เสียงเทวัญตะโกนมา "ไอ้ธง แกหายไปไหนวะ"
"มาแล้ว มาแล้ว ช่วยไม่ได้แล้ว พรุ่งนี้ค่อยช่วยนะ"
ธงรีบผลุนผลันจากห้อง นงไฉนทานขนมปังพร้อมดื่มน้ำ แล้วรีบทายากันยุง
วัน รุ่งขึ้น ถวัลย์หน้าเครียดอยู่ตรงหน้าพิมพากับชาคริต ถวัลย์เพิ่งกลับจากต่างประเทศยืนมองอยู่ที่โถงบันไดที่เกิดเหตุ ป้าถมยาเช็ดน้ำตาอยู่มุมหนึ่ง
"ทางตำรวจสันนิษฐานว่ายายนงเป็นคนยิงงั้นเหรอครับ" ถวัลย์ถาม
ชาคริตตอบว่า "ครับคุณพ่อ"
"แล้วยายสลิลมาทำอะไรที่บ้านเรา"
"ไม่มีใครทราบหรอกค่ะ แต่ว่าเธอถูกหนูนงยิงที่ตรงนี้ แล้วคุณแหวนก็โดนลูกหลงสลบไปที่พักบันได"
"แล้วยายเด็กที่คุณเอามาเลี้ยง ชื่อระเริงชลนั่นล่ะ น่าจะรู้เรื่องอะไรบ้าง"
"ตอนนี้หลบหน้าไปเลยครับ"
"นงไฉนหายตัวไปไหน เฮ้อ ผมไม่น่าทิ้งยายนงไปต่างประเทศเลย"
ถวัลย์มีอาการวิงเวียน แน่นหน้าอก ชาคริตเข้าประคองบอกให้ไปพักก่อน พิมพามองตามโล่งใจที่ถวัลย์ เชื่อทุกอย่าง
สาย วันนั้นนงไฉนนอนคลุมโปงอยู่ หนาวสั่น ทันใดน้ำทั้งกระป๋องก็ราดลงมาบนตัวเธอ นงไฉนสะดุ้งตื่นลุกพรวด เทวัญหัวเราะร่า ธงยืนหน้าเจื่อนอยู่หน้าประตู
"นาย ไอ้บ้า"
"ตื่นได้แล้ว วันนี้เราจะเดินป่ากัน คุณนาย"
นงไฉนเดินตาม เทวัญ ที่คล้องโซ่ไว้กับตัวเอง ธงตามมาห่างๆ ถือถังน้ำเปล่าๆ มาด้วย
"จะพาฉันไปไหน"
"ที่นี่มันเป็นเกาะ ไม่มีน้ำจืดหรอก เราต้องมาตักน้ำจืดที่ลำธารในป่า"
"ฉันเหนื่อย หิวด้วย พักก่อนได้ไหม เมื่อคืนยุงกัด ฉันไม่สบาย"
นงไฉนหอบเหนื่อยลงนั่ง เทวัญหันมา นงไฉนมองตะลึงเมื่อเห็นบางอย่างที่ เทวัญโชว์ให้ดูปืนในมือ
"จะไปต่อไหม"
นงไฉนค่อยๆ ลุกขึ้นพยักหน้า เทวัญยิ้มแสยะ แล้วกระชากนงไฉนไป ธงมองเหตุการณ์แล้วส่ายหน้างงๆ
เทวัญพานงไฉนมาถึงลำธารสวย นงไฉนมองไปรอบๆ อย่างคุ้นเคย
"ฉันเคยมาที่นี่แล้วใช่ไหม ฉันคุ้นมาก"
"ไปตักน้ำ ไม่ต้องพูด"
เทวัญผลักนงไฉนลงไปในน้ำ นงไฉนร้องเอะอะ ลงไปแช่ในน้ำครึ่งตัว เทวัญโยนถังน้ำไปให้ นงไฉนรับถังน้ำมา แล้วหันให้มองไปรอบๆ
"มันเหมือนที่ไหนนะ แต่ฉันเคยมาที่นี่แล้วแน่ๆ"
นงไฉนไม่ทันสังเกตว่า เทวัญลงน้ำตามมาเบื้องหลัง แล้วเข้าตะครุบร่าง นงไฉนไว้
"นาย จะทำอะไร ปล่อยนะ"
"ฉันบอกแล้วว่าวันนี้คือวันตายของคุณนาย วันนั้นกดคุณนายลงสระไม่สำเร็จ มากดต่อในลำธารนี่แหละ"
เทวัญ กดร่าง นงไฉนลงน้ำทันที ร่างของทั้งคู่จมดิ่งลงก้นน้ำด้วยกัน นงไฉนพยายามต่อสู้สุดชีวิต ทั้งสองทะลึ่งขึ้นจากน้ำ นงไฉนกรีดร้อง เทวัญหัวเราะร่ากดนงไฉนลงไปอีก ธงวิ่งมาดูเหตุการณ์อ้าปากหวอ เห็นทั้งคู่จมหายไป รีบกระโดดน้ำตามลงไป ร่างของทั้งคู่โผล่ขึ้นน้ำมาอีกครั้ง
ธง พยายามดึงร่างของเทวัญออก แต่ถูกเทวัญสะบัดหลุด ธงเห็นถังน้ำที่ลอยอยู่ รีบคว้าแล้วกระแทกโครมเข้าหลังคอของเทวัญ เทวัญกระเด็นไป นงไฉนลอยคออยู่ ธงรีบคว้าร่างของนงไฉน แล้วว่ายพาขึ้นจากน้ำ เทวัญพยายามตะกายตามมา
"คุณนาย หนีเร็ว" ธงพานงไฉนวิ่งหนีไป
เทวัญตะกายตามมา เซซังวิ่งตาม "ไอ้ธง ไอ้ทรยศ"
ธงพานงไฉนหนีมาที่หมู่บ้านเล็กๆ บนเกาะ เทวัญตามมาหาแต่เจอพวกคล้าวที่กำลังตามตัวนงไฉนพอดีรีบหลบฉาก
เทวัญ เห็นธงที่กำลังหาโทรศัพท์ให้นงไฉนรีบลากเข้ามุม ธงยกมือไหว้ เทวัญรีบบอกให้ธงเอาเงินไปซื้อยาแล้วพานงไฉนกลับไปที่บ้าน ถ้าไม่อย่างนั้นพวกชาคริตจะจับนงไฉนกับไปวางยาอีก ธงรีบทำตาม ซึ่งก็คลาดกับพวกคล้าวแค่นิดเดียว
นงไฉนนอนตัวสั่นเพราะพิษไข้ ธงให้ยาทานพร้อมให้ดื่มน้ำตาม
"ไอ้ผี แกทำให้คุณนายป่วยนะ ต้องส่งโรงพยาบาลแล้ว"
"ไม่ได้ ต้องช่วยให้คุณนายหายไข้ก่อน ไปเอาน้ำเย็นมา"
ธงรีบวิ่งจากเรือน เทวัญมองหน้านงไฉน ที่ยังเพ้อเบาๆ
"อย่าเป็นอะไรนะ คุณนาย" เทวัญพูดถึงตรงนี้ก็เริ่มมีอาการ เหมือนตัวเองคุยกับจอมสองคน
ธงเดินเข้ามาถามว่าเป็นอะไรคุยคนเดียว ทำให้เทวัญนิ่งไปและหันบอกธง
"จับคุณนายแก้ผ้า แล้วเช็ดตัว"
"เฮ้ย หน้าผีแล้วยังลามกอีก"
เทวัญกลับเข้ามาในบ้าน พบว่านงไฉนยังนอนหนาวสั่นอยู่ ธงนั่งกอดเข่าตัวเองไม่ทำอะไร
"อ้าว ทำไมไม่เช็ดตัวให้คุณนาย"
"ไม่กล้า"
"ปัทโธ่ ไอ้นี่" เทวัญแตะหน้าผาก นงไฉนแล้วจับที่แขน ตัวร้อนผ่าว
"ตัวร้อนจี๋เลย เดี๋ยวก็ชักเท่านั้น"
เทวัญใช้ผ้าเย็นลูบที่คอและแขนของนงไฉน จะปลดเสื้อออก ธงมองเขม็ง
"แกออกไปก่อน"
ธงยิ้มลามกเล็กๆ แล้วออกไป เทวัญเริ่มปลดเสื้อของนงไฉนออก แล้วเอาผ้าห่มคลุมร่าง เอามือล้วงเข้าไปเช็ดเนื้อตัว นงไฉนสะท้าน
"หนาว หนาว"
"ทนหน่อยคุณนาย" เทวัญเช็ดตัวให้นงไฉน พลิกร่างนงไฉนนอนคว่ำ แล้วเช็ดกลางหลัง
"ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย" นงไฉนเพ้อจับมือของเทวัญไว้แน่น ไม่ยอมปล่อย
"ปล่อย คุณนาย ปล่อยสิ"
นงไฉนยังกุมมือไว้ เทวัญสีหน้าสับสนลังเล ตกดึกเทวัญลอกหน้ากากผีออก ถอดวิกแล้ว กลับกลายมาเป็นหน้าจอมคนเดิม ธงวิ่งเข้ามาในบ้าน
"แก กางมุ้งให้คุณนายนอนแล้ว แต่คุณนายยังหนาวอยู่เลย"
เทวัญรีบออกไป ก่อนจะกลับเข้ามาเลิกมุ้งเข้าไป นงไฉนสวมชุดใหม่ นอนบนฟูกสะอาดเอี่ยม ผ้าห่มคลุมทั้งร่าง
"หนาว หนาวเหลือเกิน"
"ทำไงดี พาส่งหมอเถอะ"
"ใครน่ะ ขอน้ำที" นงไฉนหันมา
เทวัญเบือนหน้าไปอีกทาง "เอาน้ำให้คุณนาย"
ธงให้ นงไฉนจิบน้ำ นงไฉนมองมาที่เทวัญ
"ใครน่ะ คุณจอมใช่ไหม"
"ไม่ใช่ อย่าเพ้อเจ้อน่าคุณนาย" เทวัญจะออกจากมุ้ง
นงไฉนยันร่างขึ้นแล้วกอดเทวัญซบหน้ากับแผ่นหลัง เทวัญอึ้งไป ธงมองตะลึง
"คุณนายปล่อย"
"ไม่ คุณจอม คุณมาช่วยฉันแล้ว อยู่กับฉันนะ"
"ธง แกออกไปก่อน"
"ทีอย่างเนี้ยไล่"
"ไปซี" ธงค้อนๆ เลิกมุ้งออกไป เทวัญหันมามองนงไฉน เธอจับหน้าของเทวัญ
"คุณจอมจริงๆ ด้วย" นงไฉนซบกับอกของเทวัญร้องไห้สะอื้น
เทวัญโอบร่างนงไฉนไว้ น้ำเสียงและสีหน้าดูจะทุ้มนุ่มในแบบของจอม
"นอนเถอะ ไม่ต้องกลัวนะ ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณแล้ว"
เทวัญพานงไฉนลงนอนแล้วนอนตามไป นงไฉนซบกับอกของเทวัญ หลับตาพริ้ม เทวัญกอดนงไฉนไว้แน่น จูบที่ไรผมนงไฉน
คล้า วแอบเข้ามาที่ห้องของสลิลที่นอนไม่ได้สติอยู่ในช่วงดึก และเอายาพิษขึ้นมาก่อนจะดูดยาใส่เข็มแล้วปักไปที่สายน้ำเกลือของสลิล แต่จังหวะนั้นเองแหวนเดินผ่านเตียงของสลิลแปลกใจว่าทำไมปิดม่านมิดเลยเปิด เข้าไปดู
แหวน ตัวสั่นมากเมื่อเห็นสิ่งที่คล้าวกำลังทำก็รีบเข้าไปห้าม และต่อสู้กัน แหวนหยิบเข็มที่ปักอยู่ที่สายน้ำเกลือลงบนบ่าของคล้าว นางพยาบาลได้ยินเสียงเอะอะก็รีบเข้ามา คล้าวหนีรอดไปได้หวุดหวิด แหวนไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ บอกว่าเดินเตะสายน้ำเกลือของสลิลขาด ขณะที่จะออกมาสูดอากาศที่หน้าห้องในโรงพยาบาล
แหวนนั่งอยู่ที่ข้างเตียงสลิล โชค อานนท์ มานั่งเป็นเพื่อน ที่คอแหวนยังเห็นรอยช้ำ
"ไม่เห็นหน้าค่ะ ใส่ผ้าปิดหน้าไว้ครึ่งหนึ่ง" แหวนบอกทุกคน
"ถ้าเดาไม่ผิด น่าจะเป็นอันธพาลแถวสะพานปลา คนของนายเดชน่ะครับ นายนี่เลี้ยงนักเลงข้างถนนไว้หลายคน"
"อาจจะเป็นไอ้คนที่ผมเคยเล่นงานมันมาแล้วก็ได้"
"คนไหนครับ แล้วคุณไปเล่นงานมันตอนไหน" อานนท์หันไปถามโชค
"ไม่มีอะไรหรอก"
"แหวนไม่กล้าอยู่ที่นี่แล้วค่ะ เราย้ายออกคืนนี้ดีกว่า พาคุณสลิลไปด้วย"
"พี่ก็ว่าอย่างนั้นเหมือนกัน"
เสียงสลิลครางดังขึ้น ทั้งสามหันมามอง สลิลร้องว่าเจ็บและถามถึงลูก อานนท์บอกจะเรียกพยาบาลแต่โชคห้ามไว้
"อย่า เราจะย้ายออกอย่างเงียบที่สุด พยาบาลต้องไม่รู้เห็นด้วย ตอนนี้คุณไปดึงความสนใจพยาบาลก่อนดีกว่า ผมจะย้ายคุณสลิลออกไปเอง"
"ได้ครับ" อานนท์ออกไปจากห้อง
สลิลยังเพ้อ โชครีบปลดสายออกจากร่างสลิล ทิ้งช่วงไม่นานชาคริตได้รับโทรศัพท์จากโรงพยาบาลแจ้งว่าทั้งสลิลและแหวนหายไปจากโรงพยาบาลแล้ว
00000000000000000000
เช้า วันรุ่งขึ้นที่บ้านบนเกาะมุก ภายในมุ้ง เทวัญในรูปลักษณ์จอม นอนกอดนงไฉนในอ้อมแขนจากทางด้านหลัง หลับพริ้มด้วยกันทั้งคู่ นงไฉนค่อยๆ ลืมตาขึ้น อาการไข้ลดลง แต่หน้ายังซีดเซียวอยู่ นงไฉนขยับตัวจะหันมามองเทวัญ เทวัญลืมตาขึ้น นงไฉนหันมาพอดี
"คุณจอม"
เทวัญลุกพรวดทันที รีบหันหลังให้นงไฉน แล้วตลบมุ้งมาบังร่าง
"จอมอะไรที่ไหน นี่ฉัน ปีศาจเทวัญ"
นงไฉนจะเลิกมุ้ง เทวัญสะบัดปิดไว้
"แล้วทำไมต้องซ่อนหน้าฉันด้วย"
"ไม่ใช่เรื่องที่เธอมาตั้งคำถาม นอนต่อให้สบายเถอะ บ่ายนี้ฉันจะให้เธอได้ผจญภัยอีกหน ไอ้ธง ไอ้ธง เอาโซ่มาล่ามยายคุณนาย เร็วโว้ย"
เทวัญกระโจนพรวดออกจากบ้านไป นงไฉนหลับตาลงอย่างอ่อนแรง
เวลาผ่านไปเทวัญ กำลังแต่งแผลเองอยู่หน้ากระจก แล้วสวมวิกทับลงไป ธงพานงไฉนที่ยังซีดเซียวเข้ามา
"ไงคุณนาย วันนี้เราได้ไปเที่ยวป่ากันอีกแล้ว"
"อย่าทรมานฉันอีกเลย ฉันยังไม่หายดี ฉันอยากพัก"
"ไม่ต้องมาสำออย ไปกับฉันเดี๋ยวนี้เลย"
เทวัญกระชากโซ่ที่ผูกมือ นงไฉนจะออกจากบ้านไป ธงรีบตาม
"ไอ้ธง ไม่ต้องตาม แกอยู่ที่นี่"
"อยากไปด้วย" ธงรีบบอก แต่เทวัญสั่งห้าม
เทวัญลากนงไฉนไปในราวป่า
"เมื่อคืนนรีมาบอกฉันในฝันให้คุณนายตายแบบเดียวกับนรีดีกว่า ตกจากเหวไง มันจะได้สาสมกับที่คุณนายวางแผนให้นรีถูกข่มขืน"
"วางแผนให้เมียนายถูกข่มขืน ฉันทำไปตอนไหน เมื่อไหร่" นงไฉนขืนตัวเองเอาไว้
"ยังมีหน้ามาถาม ก็ตอนที่คุณนายไล่นรีออกจากงาน แล้วนรีไม่ออกนั่นไงล่ะ"
เทวัญเริ่มพูดในสิ่งที่รับสารมาจากสลิลและระเริงชล
"ทำเป็นไม่รู้เรื่องงั้นเหรอ ยุให้ผัวตัวเองข่มขืนเมียฉัน แล้วยังแอบถ่ายภาพเก็บไว้ เอาไปแบล็กเมล์เมียฉันในมือถืออีก"
นงไฉนเห็นภาพแว่บเข้ามาในหัวทันที นงไฉนเริ่มรำลึกได้ และบอกว่าไม่ใช่อย่างที่เทวัญพูด
"ไม่ต้องพูดมาก ไป" เทวัญกระชากนงไฉนขึ้นไปบนทางขึ้นเขา และลากขึ้นทางลาดชัน
"ทำไมนายคิดว่าฉันทำอย่างนั้นกับเมียนาย มีหลักฐานอะไร"
"หลัก ฐานเหรอ นี่ไง สร้อยนี่ เห็นไหม นรีซื้อสร้อยให้ฉันใส่ คุณนายให้ไอ้ผัวชั่ว หลอกนรีใส่สร้อยให้มันก่อน ทำเป็นว่านรีมีใจให้มัน แล้วคุณนายก็ตัดต่อภาพ กลายเป็นนรีเล่นชู้กับผัวคุณนาย ส่งไปแบล็กเมล์นรี แถมยังขโมยสร้อยไปจากฉัน เอาไปเป็นหลักฐานปรักปรำนรีอีกต่างหาก"
"นายคิดบ้าไปเองทั้งหมด สร้อยเส้นนี้ฉันไม่เคยขโมย ไม่เคยเห็นของจริงมาก่อนด้วยซ้ำ"
"แล้วมันมาอยู่ที่คุณนายได้ยังไง"
"มันไม่ได้อยู่ที่ฉัน"
"โกหก ป้าถมยาบอกเองว่าคุณนายเก็บไว้"
"ฉันไม่รู้เรื่อง ไม่รู้เรื่องจริงๆ"
"ไม่ต้องพูดแล้ว" เทวัญกระชากนงไฉนขึ้นเขาและพามาที่หน้าผา
"มองลงไปซี เดี๋ยวเธอก็จะตกไปกระทบหินข้างล่างนั่น ร่างแหลกเหลวสาสมกับที่ทำร้ายใครต่อใครไว้มาก คงเจ็บพิลึกละ อ่ะฮ่ะ"
"ถ้าคิดว่าฉันเลวนัก ก็ฆ่าฉันเสียเลย ความแค้นจะได้จบสิ้นเสียที"
"ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น" เทวัญบีบคอนงไฉนแน่น แล้วทำท่าจะเหวี่ยงนงไฉนลงไป
นงไฉนหลับตานิ่งภาพความทรงจำเริ่มกลับมา
"ฉันจำได้แล้ว นรีพูดกับคุณคริต"
"ฉันบอกให้หยุดพูด"
"นรีพูดว่า สร้อยค่ะ นรีซื้อมาให้คุณ"
"ไม่จริง นรีไม่ทำอย่างนั้น"
"ฉัน จำได้อีกอย่างแล้ว นายกับฉันเห็นภาพในมือถือด้วยกัน ฉันส่งมือถือให้นายดู ก่อนที่นายจะพุ่งรถลงเหว นายร้องไห้ แล้วลงจากรถไป ฉันจำได้หมดแล้ว"
"อย่ามาหลอกฉันคุณนาย"
"ตอบ ฉันมาสิ ทำไมนายต้องร้องไห้ เลิกคิดฆ่าฉัน แล้วลงจากรถไป จนนายไปถูกรถชน นายร้องไห้เหมือนที่ฉันร้อง ที่ฉันต้องหนีออกมาจากงานแต่ง เราร่วมชะตากรรมเดียวกันไง"
"ชะตากรรมอะไร" เทวัญค่อยๆ คลายมือแล้วบ่อน้ำตาก็แตกออกมา
"คู่รักของเราทั้งคู่ เล่นชู้กันไง"
"ไม่จริง" เทวัญตะโกนไล่ผลักร่างนงไฉนเสียหลักล้มไปจากผา นงไฉนกรีดร้อง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น