พิษณุเดินนวยนาดอารมณ์ดีที่เพิ่งวางสายจากธันวาออกมาที่ทางเข้าโรงละคร
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นวันชนะเดินเข้ามา
ตรงไปหาแจ่มจันทร์ที่กำลังยืนคุยอยู่กับกลุ่มแม่ๆ
ที่ต่างก็เตรียมตัวจะกลับบ้านหลังซ้อมเสร็จ พิษณุรีบวิ่งเข้าไปหลบมุมแอบมอง
ขณะที่จอมขวัญหันมาเห็นวันชนะเดินเข้ามาถึงกับเป็นงง
"อ้าวคุณวันชนะ!
มาได้ไงคะเนี่ยะ"
"ผมก็มารับเมียผมน่ะสิ" วันชนะตอบหน้าตาเฉย
จอมขวัญอ้าปากค้าง เช่นเดียวกับคุณแม่ทุกๆ คนก็ถึงกับงง
วันชนะหันมาถามแจ่มจันทร์ ด้วยท่าทีที่ดูแข็งเหมือนเดิม ถามว่าซ้อมละครเสร็จหรือยัง
แจ่มจันทร์ตอบว่าเสร็จแล้ว วันชนะคว้ากระเป๋าถือไปถือให้ แจ่มจันทร์อ้ำอึ้งไป
"เอ่อ ดี๋ยวค่ะ"
"มีอะไรอีกอ่ะ?" วันชนะนิ่วหน้า
แจ่มจันทร์ตอบ
"ฉันไม่รู้ว่าคุณจะมารับ เลยรับปากกับพวกแม่ๆ ว่าจะไปกินข้าวกันนะค่ะ"
"อ๋อเหรอ! เอ่อ ผมว่าจะพาคุณไปทานข้าวอยู่เหมือนกัน
เราไม่ได้กินข้าวนอกบ้านด้วยกันนานแล้วนะ แล้ววันนี้ตานิกกี้ก็ไปนอนกับคุณย่าด้วย
ผมอยากจะพาคุณไปทานข้าวด้วยกัน แค่เรา2คน"
"โอ๊ย ไม่ต้องยกแม่น้ำทั้ง5หรอกค่ะ
ไปเถอะ พวกเราไว้ทานด้วยกันเมื่อไหร่ก็ได้เนอะ แต่คุณแจ่มจันทร์ นานๆ
ทีคุณวันชนะจะมารับพาไปโชว์ตัวทานข้าวนอกบ้านด้วย สงสัยวันนี้หิมะจะตก ฮิๆๆ"
จอมขวัญหัวเราะร่วน
วันชนะมองหน้าจอมขวัญอย่างไม่พอใจ "ถ้าอย่างงั้น
ต่อไปนี้หิมะคงจะตกบ่อยหน่อยล่ะ เพราะว่าผมจะพาแจ่มจันทร์ไปทานข้าวด้วยบ่อยๆ"
แจ่มจันทร์รีบตัดบท "งั้นเราไปกันเถอะค่ะ กลับก่อนนะคะทุกคน"
แจ่มจันทร์ยิ้มดีใจสุดๆ โบกมือลาทุกคน วันชนะจับมือพาเดินออกไป
แจ่มจันทร์หันมามองเพื่อน ชี้ให้ดูวันชนะจับมือตัวเองด้วย เพื่อนๆ วี๊ดวิ้ว
พิษณุแอบดูอยู่ ทำท่าเชียร์ลีดเดอร์ดีใจว่าทำสำเร็จ
แต่ศศิวิภาที่ยืนมองอยู่นอกกลุ่ม แอบมองด้วยความหมั่นไส้
จอมขวัญมองตามแจ่มจันทร์แอบอมยิ้ม คุณแม่คนอื่นๆตาค้าง
เพราะไม่เคยเห็นวันชนะทำแบบนี้กับแจ่มจันทร์
เกรียงชัยยื่นเงิน 5
หมื่นให้รัญนรี รัญนรีรับเงินมาอย่างดีใจ แล้วโผกอดเกรียงชัยอย่างแนบชิด
อุเทนที่เดินเข้ามากับลูกค้ายืนอึ้งมองอยู่ที่มุมไกล
"ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยรัญ
รัญกับแม่จะไม่ลืมพระคุณคุณเลย"
เกรียงชัยกอดตอบไว้แน่น "ไม่ต้องขอบคุณหรอก
เอาเงินไปรักษาแม่คุณเถอะ แม่คุณจะได้หายเร็วๆมีเมื่อไหร่ค่อยใช้คืนผม
แต่คืนนี้คุณต้องอยู่กับผมนะ นะจ๊ะ"
เกรียงชัยกระซิบที่หู รัญนรีชะงักไป
รู้ว่าคืนนี้มันจะฟันแน่ ตาเหลือบไปเห็นมือถือของเกรียงชัย กระพริบๆอยู่บนโต๊ะ
"อุ้ย มีใครโทรมาหาคุณคะ คุณศศิรึปล่าว?"
เกรียงชัยเซ็ง
ผละจากรัญนรีอย่างเสียดาย หยิบมือถือมาดูแต่ไม่ยอมรับ รัญนรีถามว่าเงินที่ให้เธอมา
ศศิวิภารู้เข้าจะว่าอะไรหรือเปล่า เกรียงชัยทำเก่ง บอกว่ารู้ก็รู้ไปสิ
เพราะว่านี่คือเงินเขา อุเทนลงนั่งที่โต๊ะพร้อมลูกค้าหนึ่งคนที่มาเลี้ยง
แต่ตายังคอยแอบสังเกต รัญนรียิ้มแบบรู้ทัน
"ที่รัญพูดน่ะ
เพราะไม่อยากให้คุณมีปัญหา รัญเข้าใจค่ะ คนที่มีครอบครัวแล้วก็อย่างนี่แหละ
จะใช้จ่ายอะไรก็ไม่สะดวก เพราะเมียคุมเงินซะหมด"
"ผมไม่โง่ให้เมียคุมเงินหมดหรอก จะบอกอะไรให้นะจ๊ะรัญ
ผมน่ะมีเงินในบัญชีของตัวเอง ยี่สิบสามสิบล้านเลยนะ ผมจะเอาไปทำอะไรก็ได้
ศศิเขาไม่มีสิทธิ์มายุ่ง"
รัญนรีตารุกวาวที่ได้ยินยี่สิบสามสิบล้าน "เหรอค่ะ
งั้นรัญค่อยสบายใจหน่อยที่มายืมเงินคุญแล้ว ไม่ได้ทำให้คุณเดือดร้อน
รัญสัญญานะค่ะว่าจะรีบเอามาคืนให้เร็วที่สุด"
"แล้วเรื่องคืนนี้ล่ะ"
รัญนรีทำเป็นยิ้มค้อนๆ ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบกระซาบที่หูเกรียงชัย"
ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ เดี๋ยวออกมาจะให้คำตอบ"
รัญนรีลงทุนจุ๊บแก้มเกรียงชัย
เก็บเงินใส่กระเป๋าแล้วลุกเดินผละมา เกรียงชัยลูบแก้มที่รัญนรีจูบ
ยิ้มอย่างมีหวังว่าคืนนี้ได้แอ้มแน่ โดยทุกเหตุการณ์อยู่ในสายตาอุเทนตลอด
รัญนรีเดินหลบมุมมา กดมือถือหาเขตอรัญ แต่เขตอรัญไม่รับสายเลย
"ฮึ่ย
นี่คุณมัวทำอะไรอยู่นะเขตอรัญ ทำไมไม่รับสายฉัน"
รัญนรีเลิกโทรเดินไปทางห้องน้ำ
อุเทนที่แอบเดินตามมา โผล่ออกมาจากมุมเสา สีหน้าตกใจเมื่อได้ยินชื่อเขตอรัญ
0000000000000000000000000
ธันวามาขอโทษชัชชาเรื่องที่รัญนรีล่วงเกินชัชชาเมื่อวันก่อน
บอกว่าเขารู้สึกแย่มาก ชัชชาหัวเราะขื่นๆ
"รู้สึกแย่เหรอหึ
ฉันนึกว่าผู้ชายรู้สึกภูมิใจเสียอีก ที่มีผู้หญิงคอยตามหึงหวง
แสดงความคลั่งไคล้ว่ารักคุณเหลือประมาณ จนอยู่ในโลกนี้ไม่ได้ถ้าฉันขาดคุณ"
"นั่นไม่ได้เรียกว่ารักหรอกคุณ ความรักต้องเกิดจากความเข้าใจ ไม่ใช่ความหึงหวง
พอผมเห็นรัญนรีทำกับคุณอย่างงั้น ผมถึงได้ตาสว่าง ผมรู้สึกผิดมากเลย
ที่วันนั้นไม่สามารถปกป้องคุณได้"
คำว่าปกป้องทำให้ชัชชารู้สึกอบอุ่นจนต้องหันมามองหน้าธันวา
แล้วเธอก็ได้เห็นสายตาที่อบอุ่นของเขาจนชัชชาไม่อยากมองให้ใจอ่อน
"ช่างมันเถอะค่ะ ถือว่าเป็นความโชคร้ายของฉันก็แล้วกัน
ที่ต้องกลายมาเป็นแพะรับบาปเรื่องชีวิตรักของคุณ คุณควรจะไปคุยกับแฟนคุณมากกว่า
ว่าอย่าเที่ยวไปอาละวาดทำร้ายใครอีก คนอื่นเค้าไม่รู้เรื่องรู้ราวด้วย"
"ผมไม่จำเป็นต้องคุยกับรัญอีกแล้วล่ะครับ"
"ทำไมล่ะคะ?"
"เราจบกันแล้ว!"
ชัชชาอึ้งมองธันวา ธันวาพูดต่อ
"ขอโทษนะครับ
ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้คุณเจอกับเรื่องร้ายๆ
ลำพังตัวคุณคุณก็เจอเรื่องที่เลวร้ายมามากพอแล้ว"
ชัชชานั่งลงที่ม้านั่งตัวนึง
"ไม่เป็นไรหรอกคะ เรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่บอกตรงๆ นะคะ
ฉันไม่สบายใจเลยถ้าคุณต้องเลิกกับคุณรัญนรีเพราะมีเรื่องฉันเข้ามาเกี่ยวข้อง
เสียใจด้วยะคะ"
ธันวานั่งลงเคียงข้างเธอ "เสียใจอะไร ไม่เกี่ยวกับคุณ
ที่ผมเลิกกับรัญนรี เพราะว่าผมไม่ได้รักเธอต่างหาก"
ชัชชาแปลกใจ
"แล้วที่ผ่านมาคุณไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอเลยเหรอคะ?"
"พูดไปก็เหมือนแก้ตัว
แต่ที่ผ่านมามันคงเป็นเพราะความเหงาของผม
นับตั้งแต่เลิกกับเอมี่ตอนปอโต้อายุยังไม่ถึงขวบ ชีวิตผมก็มีแต่ลูก
ผมคงอยู่คนเดียวมานานเกินไป ไม่มีใครดูแลหัวใจ พอมาเจอรัญนรี คุยกันถูกคอ
เราก็เลยคบกัน"
ชัชชาได้ฟังก็นึกถึงตัวเอง "ฉันเข้าใจคุณค่ะ
เข้าใจดีว่าความเหงามันเป็นยังไง มันทรมานขนาดไหนฉันเองก็ไม่ต่างไปจากคุณหรอก"
ธันวาหันมามองชัชชาที่สีหน้าเศร้า ยิ่งเข้าใจ
ยิ่งอยากปกป้องร่างบอบบางที่นั่งอยู่ข้างๆเขา พอชัชชาหันมามอง
ธันวารีบหันหน้ามองไปทางอื่นเสีย ซ่อนความรู้สึกชอบที่เพิ่มขึ้นทุกวัน
ธันวากำลังปาหินไปที่บึงน้ำ โดยมีชัชชายืนมอง ธันวาหยิบก้อนหินส่งให้
ชัชชาเลิกคิ้วมอง ธันวาส่งก้อนหินคะยั้นคะยอให้ปา ชัชชาก็เลยปาไป ก้อนหินลอยไปไกล
ธันวาตบมือให้ ชัชชาหัวเราะ หันมาเจอหน้าธันวากำลังมองอยู่ แต่เรื่องเอมี่
ทำให้ชัชชาเธอเริ่มสร้างกำแพงด้วยคำถามอีกครั้ง
"ฉันเคยถามคุณเรื่องคุณเอมี่
คุณยังไม่ตอบฉันเลย ว่าคุณคิดจะกลับไปคืนดีกับเธอ หรือเปล่า
อย่างน้อยก็เพื่อความสุขของปอโต้"
ธันวาอึ้งไปชั่วขณะก่อนจะคลายยิ้มตอบออกมา
"เรื่องนี้ผมไม่ขอตอบตอนนี้ละกัน เอาไว้ผมอยากตอบเมื่อไร ผมจะบอกคุณเป็นคนแรก
แต่ที่ผมอยากบอกคุณมากที่สุดในตอนนี้"
ธันวามองหน้าชัชชาเหมือนจะคุยเรื่องจริงจังกับชัชชา
ชัชชามองหน้าธันวาด้วยใจที่เต้นรัว
"ก็คือ"
ชัชชามีสีหน้าลุ้น
"ผมได้กลับมาเป็นโสดอีกครั้งนึงแล้ว วู้!"
ธันวาหันชูสองมือหราเหนือหัว
ตะโกนไปที่บึงราวกับเด็กๆ ทำเอาชัชชาค้อน ก่อนจะยิ้มขำ ทั้งสองหันมาหัวเราะกัน
"แต่คนที่จะดีใจที่สุดคือใคร รู้ไหม๊ครับ?"
"ปอโต้"
"ถูกต้องแล้วครับ
จริงสิ! ผมนี่แย่จริง มัวแต่ยุ่งๆ ยังไม่ได้บอกข่าวนี้กับลูกเลย
เดี๋ยวต้องรีบกลับไปบอก"
ชัชชามองธันวาอย่างชื่มชมที่เขาไม่เคยลืมลูกเลย
00000000000000000000000
ปอโต้รู้สึกเหงาและว้าเหว่ เพราะเอมี่และธันวา
พ่อและแม่ไม่ได้อยู่กันพร้อมหน้าเสียที
แถมปอโต้ยังกลัวว่าธันวาจะเลือกรัญนรีมาเป็นแม่ใหม่ให้เขา
เลยเก็บของหนีออกจากบ้านไปหาพิษณุ เพราะหวังเจอเอมี่ แต่กลับไม่เจอ
ทำเอาปอโต้ผิดหวัง พิษณุเห็นปอโต้หนีออกจากบ้านก็ตกใจ สบจังหวะเลยรีบโทรบอกธันวา
ว่าปอโต้อยู่กับเขา ธันวาตกใจเมื่อรู้ว่าปอโต้คิดหนีออกจากบ้าน
เลยบอกพิษณุว่าให้ดูแลปอโต้ให้ดี แล้วเขาจะรีบมารับ แต่ไม่ทันขาดคำ พิษณุหันมาอีกที
ปอโต้ก็หนีไปอีกแล้ว พิษณุแทบทรุด กลัวว่าปอโต้จะเป็นอะไร เลยรีบโทรบอกธันวาอีกรอบ
ธันวาตกใจมาก
ระหว่างนั้น ปอโต้หนีไปหาชัชชาที่บ้าน
ชัชชาแทบช็อคเมื่อเห็นปอโต้ยืนร้องไห้อยู่หน้าบ้าน ชัชชาถลาเข้ามากอดปอโต้ไว้กับอก
ถามว่าเกิดอะไรขึ้น
"ผมไปหาแม่ แต่หาแม่ไม่เจอ ผมอยากเจอแม่
แต่ไม่รู้แม่อยู่ไหน ผมมีแม่จริงๆ หรือเปล่าฮะ ฮือๆๆ"
"มีซีจ๊ะ ปอโต้มีแม่
ก็แม่เอมี่ไง"
"แล้วทำไมผมหาแม่ไม่เจอ แม่ผมอยู่ไหน"
"โธ่ปอโต้
เดี๋ยวแม่เอมี่ก็มา ตัวหนูร้อนจัง ไม่สบายเหรอรีบเข้าบ้านกันก่อนเถอะ
ข้างนอกน้ำค้างแรง"
ชัชชารีบอุ้มปอโต้เดินเข้าประตูรั้วมา
น้ำฟ้าเดินออกมาดูกับราตรี เห็นปอโต้ก็ตกใจว่ามาได้ยังไง ชัชชาบอก
"อย่าเพิ่งถามเลยลูก พาปอโต้เข้าบ้านก่อน ราตรี
เตรียมน้ำอุ่นเช็ดตัวให้หน่อยแล้วเอายาแก้ไข้ของน้ำฟ้ามาด้วย"
ชัชชารีบพาปอโต้เข้าบ้าน น้ำฟ้าตามไปด้วยความเป็นห่วง
ธันวาได้รับการติดต่อจากชัชชา ว่าปอโต้ไปที่บ้าน ก็รีบเดินทางมาด้วยความร้อนใจ
เห็นชัชชายืนรออยู่
ธันวาลืมตัวถลาเข้าไปจับแขนทั้ง2ข้างของชัชชาถามอย่างดีใจ
"ปอโต้อยู่ไหนครับ? แกเป็นยังไงบ้าง?"
ชัชชาต้องพูดให้เขาเย็นลง
"ปอโต้ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ คุณนั่นแหละใจเย็นๆ นั่งลงก่อนเถอะค่ะ
ฉันจะขอคุยด้วยหน่อย"
ธันวารู้สึกตัวว่ากำลังบีบแขนชัชชาอยู่
ค่อยปล่อยลูบหน้าตัวเองนั่งลง
"ตอนแรกที่ผมรู้ว่าแกหนีออกจากบ้าน
ผมทำอะไรไม่ถูกเลยมันสับสนไปหมดแต่พอรู้ ..."
"คุณเข้าใจผิดค่ะ
ปอโต้ไม่ได้หนีออกจากบ้านหรอก แต่แกออกมาตามหาแม่ต่างหาก"
ธันวาอึ้งพูดไม่ออก
"คุณว่าอะไรนะ?"
"แกบอกฉันว่าแกมาตามหาแม่
แต่ไม่รู้แม่อยู่ไหนแล้วพูดทำนองเหมือนกับว่าแม่เขาไม่มีตัวตน
เหมือนแม่ไม่มีอยู่ในโลกประมาณนี้ละ ดูลูกคุณคิดซีคะ"
ธันวาหน้าซีดไม่รู้ว่าที่ทำไปทั้งหมดจะทำร้ายจิตใจปอโต้ขนาดนี้
"โธ่! ปอโต้
พ่อผิดเองที่ทำให้เรื่องวุ่นๆมันเกิดขึ้น"
"คุณพูดอะไรคะ เรื่องวุ่นๆ อะไร?"
ชัชชางง
ธันวาชะงักนึกขึ้นได้ "อ๋อ ปละ เปล่าครับ"
"เมื่อเช้า
ฉันยังเจอคุณเอมี่ที่โรงละคร แต่ตอนนี้กลับติดต่อไม่ได้ คุณเอมี่เธอไปไหนเสียล่ะคะ"
"เอ่อ ผมก็ติดต่อเธอไม่ได้เหมือนกันครับ คุณชัชชาครับ ผมอยากเจอลูก ตอนนี้
ปอโต้อยู่ไหนเหรอครับ"
"ตอนนี้หลับปุ๋ยแล้วละค่ะ ฉันให้แกนอนอยู่ในห้องน้ำฟ้า"
"ผมขอขึ้นไปดูแกหน่อยนะครับ"
ชัชชาเดินนำธันวาขึ้นไป
น้ำฟ้าและปอโต้นอนหลับบนเตียงโดยมีชัชชาและธันวายืนมองอยู่ข้างเตียง
ธันวามองดูหน้าปอโต้ที่กำลังหลับอยู่ด้วยความรัก
"แกมีไข้นิดหน่อยนะค่ะ
แต่ไม่ต้องห่วงนะค่ะฉันให้แกกินยาลดไข้แล้ว"
"ขอบคุณมากนะครับ"
ธันวา
มาลูบหัวปอโต้เบาๆมองที่หน้าปอโต้ก็รู้สึกสงสารลูกมาก ชัชชามองธันวา
ก็รู้สึกสงสารและเข้าใจธันวามากขึ้น
"ปอโต้รู้ไหมถ้าปอโต้ป็นอะไรไป
พ่อก็คงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ปอโต้คือทุกสิ่งทุกอย่างของพ่อ" ธันวาหอมหน้าผากปอโต้เบาๆ
ชัชชายืนมองก็ถึงกับน้ำตาไหลรู้สึกซาบซึ้งในความรักที่ธันวามีต่อลูก
"ผมขอรอจนกว่าแกจะตื่นแล้วค่อยพาแกกลับไปได้ไหมครับ"
"ฉันว่าคุณนอนซะที่นี่เลยก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยพาแกกลับไป"
ธันวา
อึ้งกับคำพูดของชัชชาและซาบซึ้งในน้ำใจของเธอ
เขตอรัญโดนลูกน้องเจ๊สมรศรีตามทวงหนี้ 5 ล้าน แต่เขตอรัญยังไม่มีเงินมาใช้ให้
เลยโดนซ้อมซะน่วม รัญนรีทำแผลให้เขตอรัญ
เขตอรัญหันไปเห็นเช็คห้าหมื่นบาทของรัญนรีวางอยู่ใกล้
"นี่คุณไปทำอะไรมาถึงได้เยินขนาดนี้" รัญนรีสงสัย
"ผมไปที่คอนโดผม
ผมเจอไอ้พวกนักเลงมันดักรอรุมกระทืบ สงสัยต้องเป็นพวกที่ยัยชัชชาจ้างมาทำร้ายผมแน่
ๆ" เขตอรัญโกหก
"นี่มันร้ายขนาดนี้เลยเหรอ? ธันวาคุณหลงคนผิดซะแล้ว เออ
แล้วเราจะทำยังไงต่อดีล่ะ แจ้งความไหม"
"เรื่องนั้นอย่าเพิ่งถามเลย เออรัญ
คุณอยากไปอยู่เมืองนอกกับผมไหม" เขตอรัญตะล่อมถาม
รัญนรีสีหน้าดีใจ "อยากสิคะ
ทำไมจะไม่อยากไป รัญเบื่อที่นี่เต็มทนแล้ว เบื่อการที่ต้องหลอกเงินคนนั้นทีคนนี้ที
รัญก็อยากมีชีวิตที่ดีเหมือนกับคนอื่นบ้าง คุณสัญญานะว่าจะพารัญไป"
"งั้น
คุณต้องช่วยอะไรผมอย่างนึง"
"อะไรเหรอค่ะ"
"ตอนนี้คุณสนิทกับไอ้เกรียงชัย
ผมว่าไม่ยากเลยนะถ้าจะชวนมันมาลงทุนกับเราสักสิบล้านยี่สิบล้านคุณคิดว่ามันพอจะมีเงินไหม"
รัญนรีอึ้งไป ครุ่นคิด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น